Zwanger
alle pijlers
[Algemeen] Zwanger worden met depressie / anti-depressiva
woensdag 13 augustus 2008 om 14:41
Ik kon hier op de hele site geen topic over vinden, dus hier start ik 'm maar.
Over: zwanger willen worden / zwanger zijn terwijl je anti-depressiva slikt en last van depressies hebt.
Ik ben ainoa, 29 jaar en heb een kinderwens. Al jaren.
Na jaren van 'voorbereiding' gaan we ervoor sinds deze maand.
Heel spannend.
Maar.. ik ben ook 'behept' met depressies.
Het zit in mijn genen, meervoudig in de familie.
In 2001 heb ik hulp gezocht tijdens de zoveelste depressieve episode en ik ben vervolgens jaren in behandeling geweest bij een psycholoog. Inmiddels ben ik klaar met therapie.
Ook slik ik al jaren anti-depressiva.
Omdat er altijd afgeraden wordt om medicijnen te slikken tijdens de zwangerschap, heb ik mijn kinderwens op tijd besproken met mijn psychiater.
Zo ben ik twee jaar geleden begonnen met zeer zorgvuldig afbouwen naar een lagere dosis, om te kijken of afbouwen naar minder / nul een optie was.
Dat was het niet. Ik heb het maanden geprobeerd, maar ik zakte steeds verder weg in instabiliteit, angsten, depressieve gedachten... ik moest erkennen dat ik die dosis gewoon nódig had.
Ik heb toen de pop-poli benaderd, van het Sint-Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam. Heb mij ernaar door laten verwijzen. Ben daar op gesprek geweest. Heb daar wél mijn vragen beantwoord gekregen.
Heb daar een genuanceerd gesprek gehad over de invloed en gevolgen van een depressie tijdens de zwangerschap, versus de gevolgen van anti-depressiva tijdens de zwangerschap.
Er is mij duidelijk geworden dat ik beter zwanger kan worden mét psychofarmaca, dan zonder.
En om mij te monitoren tijdens en na de zwangerschap, mag ik mij melden als ik 8 weken zwanger ben.
Ik word dan door een team van een kinderarts, gyneacoloog en psychiater gevolgd tijdens de zwangerschap en bevalling.
Een heel veilig idee.
Wat ik merk, is dat er verdomde weinig te vinden is op internet en in boeken over depressie, anti-depressiva en zwangerschap.
Er is veel achterhaalde en/of oude informatie. Het verbaasde mij ook hoe slecht mijn huisarts thuis was in deze materie.
Familie, vrienden en kennissen hebben hun mening ook al snel klaar over dit onderwerp.
Ik vertel niemand dat ik nu zwanger probeer te worden, zal pas na de magische 13 weken mijn mond open doen. Maar ergens ben ik nu al bang voor de reacties.
Depressief zijn blijft een heikel gespreksonderwerp.
Dat mijn depressie niet over is na jaren therapie.
Dat ik niet kan functioneren op een werkplek en nu al jaren niet werk.
Dat ik anti-depressiva nodig heb om me staande te houden.
Maar dat ik wel een kinderwens heb, wel kinderen wil. En dat mijn man en ik, van dit alles bewust, weloverwogen voor ouderschap kiezen. Sterker nog: mijn man en ik zijn ervan overtuigd dat we goede ouders zullen zijn. Dat ook wij dit kunnen.
Desondanks knaagt het soms als ik mensen bevooroordeeld hoor praten.
Ik ben altijd heel open geweest over mijn depressie. Ik heb me niet verstopt, ik heb in de familie, op verjaardagen, op het werk altijd eerlijk geantwoord als men doorvroeg. Ik dacht: hoe meer een mens weet, hoe beter een mens begrijpt. Dat was ook zo.
Maar mensen gaan wel het plaatje invullen voor je. Vragen op een verjaardag of wij al aan de kinderen durven te beginnen, zo, "in onze situatie". Moeten jullie dat nou wel willen? Wat nou als je weer depressief wordt? Kan jij dan wel voor een kind zorgen?
Jullie hebben maar één inkomen, moeilijk hoor...
Ik wil ook niet weten wat ik over me heen krijg van het UWV en mijn reïntegratiecoach als ik vertel dat ik zwanger ben.
Arbeidsongeschikt, maar wél een kind.
Depressie en zwangerschap: al die meningen kleuren mijn gedachten over mijn aanstaand moederschap.
Wie wil er in dit topic meepraten over zwanger zijn / willen worden met anti-depressiva, depressie voor / tijdens de zwangerschap, informatie uitwisselen en ervaringen vertellen?
ainoa
Over: zwanger willen worden / zwanger zijn terwijl je anti-depressiva slikt en last van depressies hebt.
Ik ben ainoa, 29 jaar en heb een kinderwens. Al jaren.
Na jaren van 'voorbereiding' gaan we ervoor sinds deze maand.
Heel spannend.
Maar.. ik ben ook 'behept' met depressies.
Het zit in mijn genen, meervoudig in de familie.
In 2001 heb ik hulp gezocht tijdens de zoveelste depressieve episode en ik ben vervolgens jaren in behandeling geweest bij een psycholoog. Inmiddels ben ik klaar met therapie.
Ook slik ik al jaren anti-depressiva.
Omdat er altijd afgeraden wordt om medicijnen te slikken tijdens de zwangerschap, heb ik mijn kinderwens op tijd besproken met mijn psychiater.
Zo ben ik twee jaar geleden begonnen met zeer zorgvuldig afbouwen naar een lagere dosis, om te kijken of afbouwen naar minder / nul een optie was.
Dat was het niet. Ik heb het maanden geprobeerd, maar ik zakte steeds verder weg in instabiliteit, angsten, depressieve gedachten... ik moest erkennen dat ik die dosis gewoon nódig had.
Ik heb toen de pop-poli benaderd, van het Sint-Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam. Heb mij ernaar door laten verwijzen. Ben daar op gesprek geweest. Heb daar wél mijn vragen beantwoord gekregen.
Heb daar een genuanceerd gesprek gehad over de invloed en gevolgen van een depressie tijdens de zwangerschap, versus de gevolgen van anti-depressiva tijdens de zwangerschap.
Er is mij duidelijk geworden dat ik beter zwanger kan worden mét psychofarmaca, dan zonder.
En om mij te monitoren tijdens en na de zwangerschap, mag ik mij melden als ik 8 weken zwanger ben.
Ik word dan door een team van een kinderarts, gyneacoloog en psychiater gevolgd tijdens de zwangerschap en bevalling.
Een heel veilig idee.
Wat ik merk, is dat er verdomde weinig te vinden is op internet en in boeken over depressie, anti-depressiva en zwangerschap.
Er is veel achterhaalde en/of oude informatie. Het verbaasde mij ook hoe slecht mijn huisarts thuis was in deze materie.
Familie, vrienden en kennissen hebben hun mening ook al snel klaar over dit onderwerp.
Ik vertel niemand dat ik nu zwanger probeer te worden, zal pas na de magische 13 weken mijn mond open doen. Maar ergens ben ik nu al bang voor de reacties.
Depressief zijn blijft een heikel gespreksonderwerp.
Dat mijn depressie niet over is na jaren therapie.
Dat ik niet kan functioneren op een werkplek en nu al jaren niet werk.
Dat ik anti-depressiva nodig heb om me staande te houden.
Maar dat ik wel een kinderwens heb, wel kinderen wil. En dat mijn man en ik, van dit alles bewust, weloverwogen voor ouderschap kiezen. Sterker nog: mijn man en ik zijn ervan overtuigd dat we goede ouders zullen zijn. Dat ook wij dit kunnen.
Desondanks knaagt het soms als ik mensen bevooroordeeld hoor praten.
Ik ben altijd heel open geweest over mijn depressie. Ik heb me niet verstopt, ik heb in de familie, op verjaardagen, op het werk altijd eerlijk geantwoord als men doorvroeg. Ik dacht: hoe meer een mens weet, hoe beter een mens begrijpt. Dat was ook zo.
Maar mensen gaan wel het plaatje invullen voor je. Vragen op een verjaardag of wij al aan de kinderen durven te beginnen, zo, "in onze situatie". Moeten jullie dat nou wel willen? Wat nou als je weer depressief wordt? Kan jij dan wel voor een kind zorgen?
Jullie hebben maar één inkomen, moeilijk hoor...
Ik wil ook niet weten wat ik over me heen krijg van het UWV en mijn reïntegratiecoach als ik vertel dat ik zwanger ben.
Arbeidsongeschikt, maar wél een kind.
Depressie en zwangerschap: al die meningen kleuren mijn gedachten over mijn aanstaand moederschap.
Wie wil er in dit topic meepraten over zwanger zijn / willen worden met anti-depressiva, depressie voor / tijdens de zwangerschap, informatie uitwisselen en ervaringen vertellen?
ainoa
woensdag 13 augustus 2008 om 15:56
quote:weatherwax schreef op 13 augustus 2008 @ 15:47:
Sorry, misschien niet relevant voor degenen die wél goed omgaan met hun probleem, maar kun je je voorstellen hoe ik er over denk? Waar mijn absolute vooroordeel die alleen op deze drie gevallen gebaseert is vandaan komt? En ik wéét wel dat het anders kan, maar dat heb ik nog niet meegemaakt in mijn omgeving. Ik wou alleen dat mijn tante, vriendin en schoonmoeder zo goed over alles hadden nagedacht als TO. Want daar heb ik echt diep respect voor, echt!
Ik kan me voorstellen dat je er dan zo over denkt of voelt.
Ik heb zelf depressies echter nooit zo gezien. Meer zoals ik net schreef: de een heeft suiker, de ander depressies en beide kunnen, met de juiste medicatie, prima functioneren.
Sorry, misschien niet relevant voor degenen die wél goed omgaan met hun probleem, maar kun je je voorstellen hoe ik er over denk? Waar mijn absolute vooroordeel die alleen op deze drie gevallen gebaseert is vandaan komt? En ik wéét wel dat het anders kan, maar dat heb ik nog niet meegemaakt in mijn omgeving. Ik wou alleen dat mijn tante, vriendin en schoonmoeder zo goed over alles hadden nagedacht als TO. Want daar heb ik echt diep respect voor, echt!
Ik kan me voorstellen dat je er dan zo over denkt of voelt.
Ik heb zelf depressies echter nooit zo gezien. Meer zoals ik net schreef: de een heeft suiker, de ander depressies en beide kunnen, met de juiste medicatie, prima functioneren.
woensdag 13 augustus 2008 om 16:02
Weatherwax, wat een fijne reacties van je.
Dat meen ik echt!
Ik heb het inderdaad lang en vaak op een rijtje gezet en ben doordrongen van de feiten, sta open voor de kennis en professie van anderen en geloof genoeg in mezelf om te weten dat ik het moederschap aankan.
Maar niet iedereen heeft het in zich.
De voorbeelden die je aanhaalt zijn schrijnend en ik kan me voorstellen dat je dat je daar een oordeel over hebt.
Dat is niet alleen depressie, maar ook verwaarlozen en het niet onderkennen dat je een probleem hebt.
Als je dat wegdrinkt of niet erkent, kan niemand je helpen.
Als je dan kinderen hebt, kan je daar niet voor zorgen zoals je zou willen. Dat is eigenlijk diep triest.
Ik ga het niet zover laten komen.
Ik heb een netwerk opgebouwd van lieve mensen om mij heen. Ik ben verbaal sterk en kan verwoorden wat er aan de hand is.
Zo denk ik bijvooorbeeld ook nu al na over het al dan niet benaderen van een doula.
Een vrouw die, anders dan mijn moeder, de rust en wijsheid heeft om mij te begeleiden tijdens de bevalling.
Die weet wat ik kan en wil en verwacht tijdens de bevalling. Die voor me op komt als een gyneacoloog of verloskundige anders handelt dan ik wil, over mijn grenzen gaat.
Maar mijn man vindt dat niks en wil mij liever zelf begeleiden bij de bevalling. Die gaat graag mee op cursus tegen die tijd. Jaja, waar vind je zo'n man nog!
Dat meen ik echt!
Ik heb het inderdaad lang en vaak op een rijtje gezet en ben doordrongen van de feiten, sta open voor de kennis en professie van anderen en geloof genoeg in mezelf om te weten dat ik het moederschap aankan.
Maar niet iedereen heeft het in zich.
De voorbeelden die je aanhaalt zijn schrijnend en ik kan me voorstellen dat je dat je daar een oordeel over hebt.
Dat is niet alleen depressie, maar ook verwaarlozen en het niet onderkennen dat je een probleem hebt.
Als je dat wegdrinkt of niet erkent, kan niemand je helpen.
Als je dan kinderen hebt, kan je daar niet voor zorgen zoals je zou willen. Dat is eigenlijk diep triest.
Ik ga het niet zover laten komen.
Ik heb een netwerk opgebouwd van lieve mensen om mij heen. Ik ben verbaal sterk en kan verwoorden wat er aan de hand is.
Zo denk ik bijvooorbeeld ook nu al na over het al dan niet benaderen van een doula.
Een vrouw die, anders dan mijn moeder, de rust en wijsheid heeft om mij te begeleiden tijdens de bevalling.
Die weet wat ik kan en wil en verwacht tijdens de bevalling. Die voor me op komt als een gyneacoloog of verloskundige anders handelt dan ik wil, over mijn grenzen gaat.
Maar mijn man vindt dat niks en wil mij liever zelf begeleiden bij de bevalling. Die gaat graag mee op cursus tegen die tijd. Jaja, waar vind je zo'n man nog!
woensdag 13 augustus 2008 om 16:04
Hallo iedereen,
Mijn zus stuurde mij zojuist een e-mails dat er op het viva forum een bericht was geplaatst over antidepressiva tijdens de zwangerschap.
Ik ben momenteel nog geen 6 weken zwanger van mijn 2e kindje. Ik heb sinds mijn puberteit last van een dwangneurose, waar ik met medicatie en psychotherapie mee kan leven.
Tijdens de 1e zwangerschap ben ik abrupt gestopt met het antidepressiva " prozac". Ik had een zware zwangerschap en met 35 weken zwangerschap brak de bom. Ik kreeg angstaanvallen, paniekaanvallen en mijn dwang was niet te doen, zo erg.
Na de bevalling kreeg ik een zware depressie en zat ik tegen een psychose aan... Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt.
Heb altijd een 2e kindje gewilt, maar durfde niet...
Nu ben ik bijna 6 wk zwanger en heb al een gesprek gehad met de huisarts. Deze heeft mij geadviseerd om NIET te stoppen met de AD. Ik slik momenteel de Zoloft waar ik goed op reageer. Zelf heb ik ook al eens contact opgenomen met de poppoli, maar mijn huisarts vond dat geen goed idee, omdat dit erg ver weg ligt voor ons. Nu gaat zij voor mij in het zkh een psychiater en een gynaecoloog regelen die mij goed kunnen begeleiden.
Ik ben blij dat ik hier meerdere vrouwen hoor die ook AD gebruik(t)-en tijdens de zwangerschap.
Ik geloof zeker dat het voor het kind slechter is wanneer de moeder een zware depressie etc heeft, dan wanneer de moeder medicatie neemt. Ik hoop ook dat er meer studies gaan komen over dit onderwerp, want dat is hard nodig.
Las ergens dat Zoloft door de poppoli werd aanbevolen, weet iemand de reden hiervan??
Groetjes, Josje
Mijn zus stuurde mij zojuist een e-mails dat er op het viva forum een bericht was geplaatst over antidepressiva tijdens de zwangerschap.
Ik ben momenteel nog geen 6 weken zwanger van mijn 2e kindje. Ik heb sinds mijn puberteit last van een dwangneurose, waar ik met medicatie en psychotherapie mee kan leven.
Tijdens de 1e zwangerschap ben ik abrupt gestopt met het antidepressiva " prozac". Ik had een zware zwangerschap en met 35 weken zwangerschap brak de bom. Ik kreeg angstaanvallen, paniekaanvallen en mijn dwang was niet te doen, zo erg.
Na de bevalling kreeg ik een zware depressie en zat ik tegen een psychose aan... Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt.
Heb altijd een 2e kindje gewilt, maar durfde niet...
Nu ben ik bijna 6 wk zwanger en heb al een gesprek gehad met de huisarts. Deze heeft mij geadviseerd om NIET te stoppen met de AD. Ik slik momenteel de Zoloft waar ik goed op reageer. Zelf heb ik ook al eens contact opgenomen met de poppoli, maar mijn huisarts vond dat geen goed idee, omdat dit erg ver weg ligt voor ons. Nu gaat zij voor mij in het zkh een psychiater en een gynaecoloog regelen die mij goed kunnen begeleiden.
Ik ben blij dat ik hier meerdere vrouwen hoor die ook AD gebruik(t)-en tijdens de zwangerschap.
Ik geloof zeker dat het voor het kind slechter is wanneer de moeder een zware depressie etc heeft, dan wanneer de moeder medicatie neemt. Ik hoop ook dat er meer studies gaan komen over dit onderwerp, want dat is hard nodig.
Las ergens dat Zoloft door de poppoli werd aanbevolen, weet iemand de reden hiervan??
Groetjes, Josje
woensdag 13 augustus 2008 om 16:04
quote:ainoa schreef op 13 augustus 2008 @ 15:11:
@ Sarah Scott:
helemaal zeker weet je het nooit of het erfelijk is.
Mijn moeder, oma, oma's zus, twee tantes en twee ooms (allemaal moeders kant) hebben depressies gehad. Oma (onbehandeld) haar leven lang. Bijna niemand noemt het beestje bij de naam.
Eigenlijk pas de afgelopen twee jaar, wordt er in de familie openlijk beaamd dat de depressie 'heerst' bij ons.
Maar je kan het ook zo zien: als je niet het vermogen hebt om emoties te doorstaan, als je opgevoed bent met het idee dat je dapper en sterk moet zijn en je 'niet zo godvergeten aan moet stellen', als je erg gevoelig bent en snel overprikkeld bent en daar door ouders / juffen / familie geen rekening mee gehouden wordt omdat jíj je maar aan moet passen.... Als je daardoor gepest wordt op school, hardstikke onzeker bent, heel slim bent maar geen simpele uitzendbaan volhoudt omdat je de lat zo hooog legt.... Met glans je studie afrondt maar ziek wordt van werk, de werkdruk, de maatschappelijke druk, je eigen hoop en verwachtingen?
Is het dan raar dat je depressief kan geraken?
Soms denk ik wel eens dat het behalve een nature-ding, ook nurture is. Als je in je opvoeding de tools niet hebt meegekregen om daarmee om te gaan, dan is het wel dweilen met de kraan open, heb ik zo het idee.
Als ik naar mijn familie kijk, dan is er ook een hoop onvermogen om over dingen te praten, emoties te uiten en te doorstaan.
Het zijn een hoop struisvogels en Ms. Bouquets (Keeping up appearences) bij elkaar.
Ik hoop dat ik die vicieuze cirkel een beetje kan doorbreken.
Nou, zoals ik het zie doe je in elk geval hard je best Good for you! Lijkt me idd erg moeilijk opgroeien zo. Lijkt me dat jij juist een weloverwogen keuze maakt om wél aan kinderen te willen beginnen (Als iedereen dat nou eens deed )
Nogmaals succes en bedankt voor je uitleg aan dit aagje
@ Sarah Scott:
helemaal zeker weet je het nooit of het erfelijk is.
Mijn moeder, oma, oma's zus, twee tantes en twee ooms (allemaal moeders kant) hebben depressies gehad. Oma (onbehandeld) haar leven lang. Bijna niemand noemt het beestje bij de naam.
Eigenlijk pas de afgelopen twee jaar, wordt er in de familie openlijk beaamd dat de depressie 'heerst' bij ons.
Maar je kan het ook zo zien: als je niet het vermogen hebt om emoties te doorstaan, als je opgevoed bent met het idee dat je dapper en sterk moet zijn en je 'niet zo godvergeten aan moet stellen', als je erg gevoelig bent en snel overprikkeld bent en daar door ouders / juffen / familie geen rekening mee gehouden wordt omdat jíj je maar aan moet passen.... Als je daardoor gepest wordt op school, hardstikke onzeker bent, heel slim bent maar geen simpele uitzendbaan volhoudt omdat je de lat zo hooog legt.... Met glans je studie afrondt maar ziek wordt van werk, de werkdruk, de maatschappelijke druk, je eigen hoop en verwachtingen?
Is het dan raar dat je depressief kan geraken?
Soms denk ik wel eens dat het behalve een nature-ding, ook nurture is. Als je in je opvoeding de tools niet hebt meegekregen om daarmee om te gaan, dan is het wel dweilen met de kraan open, heb ik zo het idee.
Als ik naar mijn familie kijk, dan is er ook een hoop onvermogen om over dingen te praten, emoties te uiten en te doorstaan.
Het zijn een hoop struisvogels en Ms. Bouquets (Keeping up appearences) bij elkaar.
Ik hoop dat ik die vicieuze cirkel een beetje kan doorbreken.
Nou, zoals ik het zie doe je in elk geval hard je best Good for you! Lijkt me idd erg moeilijk opgroeien zo. Lijkt me dat jij juist een weloverwogen keuze maakt om wél aan kinderen te willen beginnen (Als iedereen dat nou eens deed )
Nogmaals succes en bedankt voor je uitleg aan dit aagje
woensdag 13 augustus 2008 om 16:13
Hoi,
Zelf ben ik drie jaar geleden ook zwanger geweest terwijl ik AD slikte. Van de psychiater mocht ik absoluut niet stoppen met de medicijnen omdat er dan bij mij een grote kans zou zijn op een terugval. Ik had nl een paar keer geprobeerd om de medicijnen af te bouwen maar steeds had ik weer een zware terugval.
Maar omdat ik een sterke kinderwens had, heb ik er heel goed over nagedacht en gepraat met mijn man en de psychiater.
Ze heeft mij doorverwezen naar een bevriende psychiater die gespecialiseerd was in vrouwen en AD en zelf is mijn psychiater ook bij het gesprek met die andere psychiater geweest samen met mij en mijn man. Dat heb ik als zeer prettig ervaren. Die gespecialiseerde psychiater heeft mij toen ook doorverwezen naar een gynaecologe die gespecialiseerd was in zwangere vrouwen die AD tijdens de zwangerschap slikten. Van haar heb ik vier jaar geleden heel goede informatie gekregen. Zo hoorde ik bijvoorbeeld dat ik niet per se in het ziekenhuis hoefde te bevallen en dat ik ook BV mocht geven omdat ik al op een lage dosis AD zat.
Toen ik eenmaal zwanger geraakt was, had ik het de eerste 12 weken wel moeilijk door de hormonen en heftige gebeurtenissen op mijn werk (plotselinge overlijden van een meisje van 5). Toen heb ik een gesprek gehad met mijn psychiater en die zei dat het heel normaal was dat de hormonen met mij op de loop gingen en dat het meestal na ongeveer 12 weken weer rustiger zou worden, dat bleek ook te kloppen en ik heb me daarna echt fantastisch gevoeld tot de bevalling.
Na de bevalling had ik erg veel last van kraamtranen, dat leek heel erg veel op depressie en ook toen heb ik een gesprek gehad met mijn psychiater en zij verzekerde mij dat het aan de hormonen lag en dat mijn lichaam er weer aan moest wennen maar dat ik het in de gaten moest houden. Na twee weken ging het weer beter en toen kon ik voluit genieten van mijn kindje. Na tien maanden ben ik langzaamaan gestopt met de borstvoeding en toen kreeg ik ook weer een kleine terugval maar dat bleek ook te liggen aan de hormonen omdat ik met de BV gestopt was en dat wist ik niet. Na een paar weken ging het weer goed en tot vandaag toe gaat het goed.
Ik vind het heerlijk om moeder te zijn maar het is ook niet altijd even makkelijk en als ik mijn rust nodig heb, pak ik die ook. Ik was me er ook heel sterk van bewust dat een kind geen oplossing zou zijn voor mijn depressie daarom wilde ik alleen een kind als ik een paar jaar stabiel zou zijn. Dat was ook een voorwaarde van mijn man. Ik vind het alleen heel jammer dat ik pas op mijn 36ste moeder mocht worden omdat ik toen stabiel genoeg was en niet eerder. Hierdoor heb ik waarschijnlijk mijn kans op een tweede kind verspeeld want nu ben ik 39 en we proberen al 9 maanden voor een broertje of zusje voor onze dochter maar het lukt niet, helaas. Ook over deze wens heb ik gepraat met mijn psychiater en ik houd me ook aan het zelfde advies.
Ainoa, ik wens je heel veel succes bij het zwanger worden en in je eventuele zwangerschap en echt heel fijn dat je bij een pop-poli terecht kunt. Dat was er vier jaar geleden nog niet. En ik merk aan je postings dat je e.e.a heel goed doorgedacht hebt dus ik denk dat het allemaal wel goedkomt.
groetjes groenoogje
Zelf ben ik drie jaar geleden ook zwanger geweest terwijl ik AD slikte. Van de psychiater mocht ik absoluut niet stoppen met de medicijnen omdat er dan bij mij een grote kans zou zijn op een terugval. Ik had nl een paar keer geprobeerd om de medicijnen af te bouwen maar steeds had ik weer een zware terugval.
Maar omdat ik een sterke kinderwens had, heb ik er heel goed over nagedacht en gepraat met mijn man en de psychiater.
Ze heeft mij doorverwezen naar een bevriende psychiater die gespecialiseerd was in vrouwen en AD en zelf is mijn psychiater ook bij het gesprek met die andere psychiater geweest samen met mij en mijn man. Dat heb ik als zeer prettig ervaren. Die gespecialiseerde psychiater heeft mij toen ook doorverwezen naar een gynaecologe die gespecialiseerd was in zwangere vrouwen die AD tijdens de zwangerschap slikten. Van haar heb ik vier jaar geleden heel goede informatie gekregen. Zo hoorde ik bijvoorbeeld dat ik niet per se in het ziekenhuis hoefde te bevallen en dat ik ook BV mocht geven omdat ik al op een lage dosis AD zat.
Toen ik eenmaal zwanger geraakt was, had ik het de eerste 12 weken wel moeilijk door de hormonen en heftige gebeurtenissen op mijn werk (plotselinge overlijden van een meisje van 5). Toen heb ik een gesprek gehad met mijn psychiater en die zei dat het heel normaal was dat de hormonen met mij op de loop gingen en dat het meestal na ongeveer 12 weken weer rustiger zou worden, dat bleek ook te kloppen en ik heb me daarna echt fantastisch gevoeld tot de bevalling.
Na de bevalling had ik erg veel last van kraamtranen, dat leek heel erg veel op depressie en ook toen heb ik een gesprek gehad met mijn psychiater en zij verzekerde mij dat het aan de hormonen lag en dat mijn lichaam er weer aan moest wennen maar dat ik het in de gaten moest houden. Na twee weken ging het weer beter en toen kon ik voluit genieten van mijn kindje. Na tien maanden ben ik langzaamaan gestopt met de borstvoeding en toen kreeg ik ook weer een kleine terugval maar dat bleek ook te liggen aan de hormonen omdat ik met de BV gestopt was en dat wist ik niet. Na een paar weken ging het weer goed en tot vandaag toe gaat het goed.
Ik vind het heerlijk om moeder te zijn maar het is ook niet altijd even makkelijk en als ik mijn rust nodig heb, pak ik die ook. Ik was me er ook heel sterk van bewust dat een kind geen oplossing zou zijn voor mijn depressie daarom wilde ik alleen een kind als ik een paar jaar stabiel zou zijn. Dat was ook een voorwaarde van mijn man. Ik vind het alleen heel jammer dat ik pas op mijn 36ste moeder mocht worden omdat ik toen stabiel genoeg was en niet eerder. Hierdoor heb ik waarschijnlijk mijn kans op een tweede kind verspeeld want nu ben ik 39 en we proberen al 9 maanden voor een broertje of zusje voor onze dochter maar het lukt niet, helaas. Ook over deze wens heb ik gepraat met mijn psychiater en ik houd me ook aan het zelfde advies.
Ainoa, ik wens je heel veel succes bij het zwanger worden en in je eventuele zwangerschap en echt heel fijn dat je bij een pop-poli terecht kunt. Dat was er vier jaar geleden nog niet. En ik merk aan je postings dat je e.e.a heel goed doorgedacht hebt dus ik denk dat het allemaal wel goedkomt.
groetjes groenoogje
woensdag 13 augustus 2008 om 16:15
Voor Josje die me vroeg wat ik slik en waarom:
Seroxat (3 1/2 jaar lang, wel stabiel maar ook 25 kilo aangekomen)
Op mijn vraag aan de psychiater of er ook iets bestaat waar je niet zo verschrikkelijk van aankomt: Zoloft (2 1/2 jaar lang, nog eens 10 kilo aangekomen).
Naar aanleiding van de kinderwens: Prozac, want daar mag je borstvoeding mee geven volgens de DSM IV, schijnt.
1 jaar geslikt, beviel goed, hier en daar een kilo erbij maar niet meer zo belachelijk veel. Niet afgevallen, in ieder geval.
(Ik word soms depressief van mijn lichaam: voor de AD woog ik 58 in maat 38, nu bijna maat 48 en mijn gewicht durf ik niet eens te posten)
Toen naar St. Lucas Andreas, de pop-poli: daar adviseerden ze toch weer Zoloft, vanwege de halfwaardetijd van de medicatie, die van invloed is op de doorgifte aan placenta / moedermelk.
Maar, let wel: dit was een persoonlijk advies!
Laat je goed informeren bij je eigen psychiater!
Wat betreft de pop-poli: die zit in Amsterdam.
Ik heb gehoord dat er zo'n grote vraag naar is dat ze al acht extra mensen hebben aangenomen, nog twee teams aan het oprichten zijn en er een wachtlijst is.
Ik heb óók gehoord dat ze in Nijmegen ook een pop-poli willen gaan beginnen.
Ik woon in Noord-Holland, dus heb daar verder nooit op doorge-Google'd.
Verder las ik laatst dat het Spaarne-ziekenhuis ook een aparte poli heeft, al is dat meer informatief van aard en niet zo specialistisch.
Seroxat (3 1/2 jaar lang, wel stabiel maar ook 25 kilo aangekomen)
Op mijn vraag aan de psychiater of er ook iets bestaat waar je niet zo verschrikkelijk van aankomt: Zoloft (2 1/2 jaar lang, nog eens 10 kilo aangekomen).
Naar aanleiding van de kinderwens: Prozac, want daar mag je borstvoeding mee geven volgens de DSM IV, schijnt.
1 jaar geslikt, beviel goed, hier en daar een kilo erbij maar niet meer zo belachelijk veel. Niet afgevallen, in ieder geval.
(Ik word soms depressief van mijn lichaam: voor de AD woog ik 58 in maat 38, nu bijna maat 48 en mijn gewicht durf ik niet eens te posten)
Toen naar St. Lucas Andreas, de pop-poli: daar adviseerden ze toch weer Zoloft, vanwege de halfwaardetijd van de medicatie, die van invloed is op de doorgifte aan placenta / moedermelk.
Maar, let wel: dit was een persoonlijk advies!
Laat je goed informeren bij je eigen psychiater!
Wat betreft de pop-poli: die zit in Amsterdam.
Ik heb gehoord dat er zo'n grote vraag naar is dat ze al acht extra mensen hebben aangenomen, nog twee teams aan het oprichten zijn en er een wachtlijst is.
Ik heb óók gehoord dat ze in Nijmegen ook een pop-poli willen gaan beginnen.
Ik woon in Noord-Holland, dus heb daar verder nooit op doorge-Google'd.
Verder las ik laatst dat het Spaarne-ziekenhuis ook een aparte poli heeft, al is dat meer informatief van aard en niet zo specialistisch.
woensdag 13 augustus 2008 om 16:16
En het is inderdaad slechter voor het kind als je geen AD neemt tijdens de zwangerschap want stress is slecht voor het kindje in je buik.
Tijdens de zwangerschap heb ik prozac geslikt en van mijn artsen mocht ik ook met prozac borstvoeding geven. Mijn dochter heeft nergens last van gehad en het was en is een heerlijk makkelijk kind, al is ze nu af en toe wel een dwarse peuter, hihi.
Tijdens de zwangerschap heb ik prozac geslikt en van mijn artsen mocht ik ook met prozac borstvoeding geven. Mijn dochter heeft nergens last van gehad en het was en is een heerlijk makkelijk kind, al is ze nu af en toe wel een dwarse peuter, hihi.
woensdag 13 augustus 2008 om 16:24
Ainoa, ik ben blij dat je mijn eerlijkheid op prijs stelt. En ik ben blij dat ik hier allemaal goede verhalen over depressiviteit en kinderen lees. Het kan dus wel... hm... straks gaat er wéér een vooroordeel overboord, zeg, ik hou niks over zo!! Ik blijf meelezen, al is het maar om van te leren...
Om een kort verhaal lang te maken...
woensdag 13 augustus 2008 om 16:34
@ Fleurtje: ze waren bij de pop-poli opgelucht dat ik nog niet zwanger was en nog 'maar' voor een advies kwam.
De meesten komen als ze al zwanger zijn.
Als je dan nog moet switchen van medicatie, lijkt me drama.
Ik ga voor een rustige, stressvrije zwangerschap zodat ik lekker kan kneuteren met babypakjes en ledikantjes en niet depressief onder mijn dekbed blijf liggen...
Maar nu eerst nog 'prijsneuken'.
De meesten komen als ze al zwanger zijn.
Als je dan nog moet switchen van medicatie, lijkt me drama.
Ik ga voor een rustige, stressvrije zwangerschap zodat ik lekker kan kneuteren met babypakjes en ledikantjes en niet depressief onder mijn dekbed blijf liggen...
Maar nu eerst nog 'prijsneuken'.
woensdag 13 augustus 2008 om 17:03
quote:arwen173 schreef op 13 augustus 2008 @ 15:55:
en noni, dat een huisarts gebrek aan kennis heeft vind ik niet zo gek, het is een behoorlijk gespecialiseerd onderwerp en een huisarts kan niet overal alles vanaf weten, wel moet hij dan zeggen, ik weet het niet, ik zoek het op of ik verwijs je door ipv het af te raden.
Mijn huisarts is wel van me gewend dat ik me vooraf ingelezen heb.
Mijn informatiedrift is niet altijd handig, maar in dit geval wel.
Hij had er nog nooit van gehoord, maar was enthousiast, keek op die site, pakte gelijk zijn notitieblokje voor een doorverwijzing en heeft, vertelde hij laatst, al een paar andere vrouwen doorverwezen. Fijne man.
Hij gaf ook toe dat hij er niet veel van wist.
Raar eigenlijk, dat dit niet in het hele land bestaat.
Het lijkt me dat er landelijk vraag is naar deze expertise.
en noni, dat een huisarts gebrek aan kennis heeft vind ik niet zo gek, het is een behoorlijk gespecialiseerd onderwerp en een huisarts kan niet overal alles vanaf weten, wel moet hij dan zeggen, ik weet het niet, ik zoek het op of ik verwijs je door ipv het af te raden.
Mijn huisarts is wel van me gewend dat ik me vooraf ingelezen heb.
Mijn informatiedrift is niet altijd handig, maar in dit geval wel.
Hij had er nog nooit van gehoord, maar was enthousiast, keek op die site, pakte gelijk zijn notitieblokje voor een doorverwijzing en heeft, vertelde hij laatst, al een paar andere vrouwen doorverwezen. Fijne man.
Hij gaf ook toe dat hij er niet veel van wist.
Raar eigenlijk, dat dit niet in het hele land bestaat.
Het lijkt me dat er landelijk vraag is naar deze expertise.
woensdag 13 augustus 2008 om 17:05
@ Ainoa: Wat goed dat je dit topic hebt geopend. Ik hoop dat je een zorgeloze zwangerschap krijgt zometeen.
Ik zou eigenlijk ook graag advies aan iedereen hier willen vragen. Ik ben 28 en slik nu al enkele jaren met tussenpozen anti-depressiva vanwege ernstige angstaanvallen. Ik ben begonnen met citalopram. Daar was ik een tijdje mee gestopt, maar ben daarna weer volledig ingestort. Sinds een klein jaar slik ik nu clomipramine en dat bevalt heel goed. Alleen willen mijn man en ik in de nabije toekomst graag een kindje. Nu heb ik dit probleem de afgelopen maanden met mijn psychiater besproken en hij vertelde me van een klein risico wat je loopt op aangeboren afwijkingen bij het doorgaan met de medicijnen. Bovendien zei hij dat het kindje bij de geboorte afkickverschijnselen kan krijgen en dat je geen borstvoeding kan geven. Nu ben ik vanmorgen weer bij hem geweest en heb hem verteld dat ik mijn medicatie wil afbouwen omdat ik geen risico wil lopen en graag borstvoeding wil geven. Mocht het uiteindelijk toch niet goed gaan, dan kan ik altijd weer beginnen. Maar nu lees ik van jullie dat je met bepaalde medicijnen wel borstvoeding mag geven. Wat denken jullie? Is het verstandig om toch alsnog naar de POP-poli te gaan? (Ik woon vlakbij het Sint-Lucas ziekenhuis dus dat is geen probleem). En heb ik dan een verwijzing nodig van huisarts of psychiater? Ik heb namelijk het gevoel dat mijn psychiater niet zoveel verstand van dit onderwerp heeft (hij kon mij ook niet meteen antwoord op vragen mbt anti-depressiva gebruik en zwangerschap geven, dat moest hij eerst opzoeken). Hij kende ook die hele POP-poli niet, ondanks dat hij wel in Amsterdam zit. Wat denken jullie?
Alvast bedankt voor het meedenken!
Ik zou eigenlijk ook graag advies aan iedereen hier willen vragen. Ik ben 28 en slik nu al enkele jaren met tussenpozen anti-depressiva vanwege ernstige angstaanvallen. Ik ben begonnen met citalopram. Daar was ik een tijdje mee gestopt, maar ben daarna weer volledig ingestort. Sinds een klein jaar slik ik nu clomipramine en dat bevalt heel goed. Alleen willen mijn man en ik in de nabije toekomst graag een kindje. Nu heb ik dit probleem de afgelopen maanden met mijn psychiater besproken en hij vertelde me van een klein risico wat je loopt op aangeboren afwijkingen bij het doorgaan met de medicijnen. Bovendien zei hij dat het kindje bij de geboorte afkickverschijnselen kan krijgen en dat je geen borstvoeding kan geven. Nu ben ik vanmorgen weer bij hem geweest en heb hem verteld dat ik mijn medicatie wil afbouwen omdat ik geen risico wil lopen en graag borstvoeding wil geven. Mocht het uiteindelijk toch niet goed gaan, dan kan ik altijd weer beginnen. Maar nu lees ik van jullie dat je met bepaalde medicijnen wel borstvoeding mag geven. Wat denken jullie? Is het verstandig om toch alsnog naar de POP-poli te gaan? (Ik woon vlakbij het Sint-Lucas ziekenhuis dus dat is geen probleem). En heb ik dan een verwijzing nodig van huisarts of psychiater? Ik heb namelijk het gevoel dat mijn psychiater niet zoveel verstand van dit onderwerp heeft (hij kon mij ook niet meteen antwoord op vragen mbt anti-depressiva gebruik en zwangerschap geven, dat moest hij eerst opzoeken). Hij kende ook die hele POP-poli niet, ondanks dat hij wel in Amsterdam zit. Wat denken jullie?
Alvast bedankt voor het meedenken!
woensdag 13 augustus 2008 om 17:06
quote:groenoogje schreef op 13 augustus 2008 @ 16:13:
Hoi,
Zelf ben ik drie jaar geleden ook zwanger geweest terwijl ik AD slikte. Van de psychiater mocht ik absoluut niet stoppen met de medicijnen omdat er dan bij mij een grote kans zou zijn op een terugval. Ik had nl een paar keer geprobeerd om de medicijnen af te bouwen maar steeds had ik weer een zware terugval.
Maar omdat ik een sterke kinderwens had, heb ik er heel goed over nagedacht en gepraat met mijn man en de psychiater.
Ze heeft mij doorverwezen naar een bevriende psychiater die gespecialiseerd was in vrouwen en AD en zelf is mijn psychiater ook bij het gesprek met die andere psychiater geweest samen met mij en mijn man. Dat heb ik als zeer prettig ervaren. Die gespecialiseerde psychiater heeft mij toen ook doorverwezen naar een gynaecologe die gespecialiseerd was in zwangere vrouwen die AD tijdens de zwangerschap slikten. Van haar heb ik vier jaar geleden heel goede informatie gekregen. Zo hoorde ik bijvoorbeeld dat ik niet per se in het ziekenhuis hoefde te bevallen en dat ik ook BV mocht geven omdat ik al op een lage dosis AD zat.
Toen ik eenmaal zwanger geraakt was, had ik het de eerste 12 weken wel moeilijk door de hormonen en heftige gebeurtenissen op mijn werk (plotselinge overlijden van een meisje van 5). Toen heb ik een gesprek gehad met mijn psychiater en die zei dat het heel normaal was dat de hormonen met mij op de loop gingen en dat het meestal na ongeveer 12 weken weer rustiger zou worden, dat bleek ook te kloppen en ik heb me daarna echt fantastisch gevoeld tot de bevalling.
Na de bevalling had ik erg veel last van kraamtranen, dat leek heel erg veel op depressie en ook toen heb ik een gesprek gehad met mijn psychiater en zij verzekerde mij dat het aan de hormonen lag en dat mijn lichaam er weer aan moest wennen maar dat ik het in de gaten moest houden. Na twee weken ging het weer beter en toen kon ik voluit genieten van mijn kindje. Na tien maanden ben ik langzaamaan gestopt met de borstvoeding en toen kreeg ik ook weer een kleine terugval maar dat bleek ook te liggen aan de hormonen omdat ik met de BV gestopt was en dat wist ik niet. Na een paar weken ging het weer goed en tot vandaag toe gaat het goed.
Ik vind het heerlijk om moeder te zijn maar het is ook niet altijd even makkelijk en als ik mijn rust nodig heb, pak ik die ook. Ik was me er ook heel sterk van bewust dat een kind geen oplossing zou zijn voor mijn depressie daarom wilde ik alleen een kind als ik een paar jaar stabiel zou zijn. Dat was ook een voorwaarde van mijn man. Ik vind het alleen heel jammer dat ik pas op mijn 36ste moeder mocht worden omdat ik toen stabiel genoeg was en niet eerder. Hierdoor heb ik waarschijnlijk mijn kans op een tweede kind verspeeld want nu ben ik 39 en we proberen al 9 maanden voor een broertje of zusje voor onze dochter maar het lukt niet, helaas. Ook over deze wens heb ik gepraat met mijn psychiater en ik houd me ook aan het zelfde advies.
Ainoa, ik wens je heel veel succes bij het zwanger worden en in je eventuele zwangerschap en echt heel fijn dat je bij een pop-poli terecht kunt. Dat was er vier jaar geleden nog niet. En ik merk aan je postings dat je e.e.a heel goed doorgedacht hebt dus ik denk dat het allemaal wel goedkomt.
groetjes groenoogje
Groenoogje,
bedankt voor je reactie.
Dit is precies wat ik voor ogen heb: mensen die in hun professie jouw 'zijn' kunnen onderscheiden van de normale zaken zoals kraamtranen en de invloed van hormonen.
En niet vanuit onkunde boute uitspraken gaan lopen doen.
Ik hoop dat ik ook zulke mensen tref.
Hoi,
Zelf ben ik drie jaar geleden ook zwanger geweest terwijl ik AD slikte. Van de psychiater mocht ik absoluut niet stoppen met de medicijnen omdat er dan bij mij een grote kans zou zijn op een terugval. Ik had nl een paar keer geprobeerd om de medicijnen af te bouwen maar steeds had ik weer een zware terugval.
Maar omdat ik een sterke kinderwens had, heb ik er heel goed over nagedacht en gepraat met mijn man en de psychiater.
Ze heeft mij doorverwezen naar een bevriende psychiater die gespecialiseerd was in vrouwen en AD en zelf is mijn psychiater ook bij het gesprek met die andere psychiater geweest samen met mij en mijn man. Dat heb ik als zeer prettig ervaren. Die gespecialiseerde psychiater heeft mij toen ook doorverwezen naar een gynaecologe die gespecialiseerd was in zwangere vrouwen die AD tijdens de zwangerschap slikten. Van haar heb ik vier jaar geleden heel goede informatie gekregen. Zo hoorde ik bijvoorbeeld dat ik niet per se in het ziekenhuis hoefde te bevallen en dat ik ook BV mocht geven omdat ik al op een lage dosis AD zat.
Toen ik eenmaal zwanger geraakt was, had ik het de eerste 12 weken wel moeilijk door de hormonen en heftige gebeurtenissen op mijn werk (plotselinge overlijden van een meisje van 5). Toen heb ik een gesprek gehad met mijn psychiater en die zei dat het heel normaal was dat de hormonen met mij op de loop gingen en dat het meestal na ongeveer 12 weken weer rustiger zou worden, dat bleek ook te kloppen en ik heb me daarna echt fantastisch gevoeld tot de bevalling.
Na de bevalling had ik erg veel last van kraamtranen, dat leek heel erg veel op depressie en ook toen heb ik een gesprek gehad met mijn psychiater en zij verzekerde mij dat het aan de hormonen lag en dat mijn lichaam er weer aan moest wennen maar dat ik het in de gaten moest houden. Na twee weken ging het weer beter en toen kon ik voluit genieten van mijn kindje. Na tien maanden ben ik langzaamaan gestopt met de borstvoeding en toen kreeg ik ook weer een kleine terugval maar dat bleek ook te liggen aan de hormonen omdat ik met de BV gestopt was en dat wist ik niet. Na een paar weken ging het weer goed en tot vandaag toe gaat het goed.
Ik vind het heerlijk om moeder te zijn maar het is ook niet altijd even makkelijk en als ik mijn rust nodig heb, pak ik die ook. Ik was me er ook heel sterk van bewust dat een kind geen oplossing zou zijn voor mijn depressie daarom wilde ik alleen een kind als ik een paar jaar stabiel zou zijn. Dat was ook een voorwaarde van mijn man. Ik vind het alleen heel jammer dat ik pas op mijn 36ste moeder mocht worden omdat ik toen stabiel genoeg was en niet eerder. Hierdoor heb ik waarschijnlijk mijn kans op een tweede kind verspeeld want nu ben ik 39 en we proberen al 9 maanden voor een broertje of zusje voor onze dochter maar het lukt niet, helaas. Ook over deze wens heb ik gepraat met mijn psychiater en ik houd me ook aan het zelfde advies.
Ainoa, ik wens je heel veel succes bij het zwanger worden en in je eventuele zwangerschap en echt heel fijn dat je bij een pop-poli terecht kunt. Dat was er vier jaar geleden nog niet. En ik merk aan je postings dat je e.e.a heel goed doorgedacht hebt dus ik denk dat het allemaal wel goedkomt.
groetjes groenoogje
Groenoogje,
bedankt voor je reactie.
Dit is precies wat ik voor ogen heb: mensen die in hun professie jouw 'zijn' kunnen onderscheiden van de normale zaken zoals kraamtranen en de invloed van hormonen.
En niet vanuit onkunde boute uitspraken gaan lopen doen.
Ik hoop dat ik ook zulke mensen tref.
woensdag 13 augustus 2008 om 17:10
quote:florence79 schreef op 13 augustus 2008 @ 17:05:
@ Ainoa: Wat goed dat je dit topic hebt geopend. Ik hoop dat je een zorgeloze zwangerschap krijgt zometeen.
Ik zou eigenlijk ook graag advies aan iedereen hier willen vragen. Ik ben 28 en slik nu al enkele jaren met tussenpozen anti-depressiva vanwege ernstige angstaanvallen. Ik ben begonnen met citalopram. Daar was ik een tijdje mee gestopt, maar ben daarna weer volledig ingestort. Sinds een klein jaar slik ik nu clomipramine en dat bevalt heel goed. Alleen willen mijn man en ik in de nabije toekomst graag een kindje. Nu heb ik dit probleem de afgelopen maanden met mijn psychiater besproken en hij vertelde me van een klein risico wat je loopt op aangeboren afwijkingen bij het doorgaan met de medicijnen. Bovendien zei hij dat het kindje bij de geboorte afkickverschijnselen kan krijgen en dat je geen borstvoeding kan geven. Nu ben ik vanmorgen weer bij hem geweest en heb hem verteld dat ik mijn medicatie wil afbouwen omdat ik geen risico wil lopen en graag borstvoeding wil geven. Mocht het uiteindelijk toch niet goed gaan, dan kan ik altijd weer beginnen. Maar nu lees ik van jullie dat je met bepaalde medicijnen wel borstvoeding mag geven. Wat denken jullie? Is het verstandig om toch alsnog naar de POP-poli te gaan? (Ik woon vlakbij het Sint-Lucas ziekenhuis dus dat is geen probleem). En heb ik dan een verwijzing nodig van huisarts of psychiater? Ik heb namelijk het gevoel dat mijn psychiater niet zoveel verstand van dit onderwerp heeft (hij kon mij ook niet meteen antwoord op vragen mbt anti-depressiva gebruik en zwangerschap geven, dat moest hij eerst opzoeken). Hij kende ook die hele POP-poli niet, ondanks dat hij wel in Amsterdam zit. Wat denken jullie?
Alvast bedankt voor het meedenken!
Florence: ik zou je laten doorverwijzen door huisarts of psychiater. Ze zijn bij de pop-poli zo goed op de hoogte van alle recente wetenschappelijke onderzoeken, goed advies is gewoon fijn.
En als je "om de hoek woont" zou ik al helemaal niet meer twijfelen: gaan!
Een advies-consult duurt een half uur.
Je moet de verwijsbrief bij je hebben.
Bel ze gelijk als je die verwijzing hebt, dan kan je hoop ik binnen afzienbare tijd terecht.
Succes!
@ Ainoa: Wat goed dat je dit topic hebt geopend. Ik hoop dat je een zorgeloze zwangerschap krijgt zometeen.
Ik zou eigenlijk ook graag advies aan iedereen hier willen vragen. Ik ben 28 en slik nu al enkele jaren met tussenpozen anti-depressiva vanwege ernstige angstaanvallen. Ik ben begonnen met citalopram. Daar was ik een tijdje mee gestopt, maar ben daarna weer volledig ingestort. Sinds een klein jaar slik ik nu clomipramine en dat bevalt heel goed. Alleen willen mijn man en ik in de nabije toekomst graag een kindje. Nu heb ik dit probleem de afgelopen maanden met mijn psychiater besproken en hij vertelde me van een klein risico wat je loopt op aangeboren afwijkingen bij het doorgaan met de medicijnen. Bovendien zei hij dat het kindje bij de geboorte afkickverschijnselen kan krijgen en dat je geen borstvoeding kan geven. Nu ben ik vanmorgen weer bij hem geweest en heb hem verteld dat ik mijn medicatie wil afbouwen omdat ik geen risico wil lopen en graag borstvoeding wil geven. Mocht het uiteindelijk toch niet goed gaan, dan kan ik altijd weer beginnen. Maar nu lees ik van jullie dat je met bepaalde medicijnen wel borstvoeding mag geven. Wat denken jullie? Is het verstandig om toch alsnog naar de POP-poli te gaan? (Ik woon vlakbij het Sint-Lucas ziekenhuis dus dat is geen probleem). En heb ik dan een verwijzing nodig van huisarts of psychiater? Ik heb namelijk het gevoel dat mijn psychiater niet zoveel verstand van dit onderwerp heeft (hij kon mij ook niet meteen antwoord op vragen mbt anti-depressiva gebruik en zwangerschap geven, dat moest hij eerst opzoeken). Hij kende ook die hele POP-poli niet, ondanks dat hij wel in Amsterdam zit. Wat denken jullie?
Alvast bedankt voor het meedenken!
Florence: ik zou je laten doorverwijzen door huisarts of psychiater. Ze zijn bij de pop-poli zo goed op de hoogte van alle recente wetenschappelijke onderzoeken, goed advies is gewoon fijn.
En als je "om de hoek woont" zou ik al helemaal niet meer twijfelen: gaan!
Een advies-consult duurt een half uur.
Je moet de verwijsbrief bij je hebben.
Bel ze gelijk als je die verwijzing hebt, dan kan je hoop ik binnen afzienbare tijd terecht.
Succes!
woensdag 13 augustus 2008 om 17:16
Jouw geval kan heel anders verlopen, maar...
Mijn nicht slikte pillen tegen manische depressie. Wilde kinderen, moest daarom pillen afbouwen.
Dat ging mis, depressief en weer aan de medicijnen. Het lukte alleen niet meer om de medicijnen af te stemmen. Ze werd niet meer stabiel en dit resulteerde in zelfmoord.
Wat ik zeggen wil is, kijk alsjeblieft uit met wat je doet. Misschien accepteren dat je geen kinderen kunt krijgen, omdat je niet zonder medicijnen kan. Ik begrijp dat dat heel moeilijk is, maar moet je alles in de waagschaal leggen voor een kinderwens?
Ik zou willen dat mijn nichtje niet had geprobeerd kinderen te krijgen, dan was ze er nog geweest. Dan had haar zus nog een zus, haar man nog een vrouw en haar ouders een dochter. En ik nog een nicht, want ik mis haar.
Mijn nicht slikte pillen tegen manische depressie. Wilde kinderen, moest daarom pillen afbouwen.
Dat ging mis, depressief en weer aan de medicijnen. Het lukte alleen niet meer om de medicijnen af te stemmen. Ze werd niet meer stabiel en dit resulteerde in zelfmoord.
Wat ik zeggen wil is, kijk alsjeblieft uit met wat je doet. Misschien accepteren dat je geen kinderen kunt krijgen, omdat je niet zonder medicijnen kan. Ik begrijp dat dat heel moeilijk is, maar moet je alles in de waagschaal leggen voor een kinderwens?
Ik zou willen dat mijn nichtje niet had geprobeerd kinderen te krijgen, dan was ze er nog geweest. Dan had haar zus nog een zus, haar man nog een vrouw en haar ouders een dochter. En ik nog een nicht, want ik mis haar.
woensdag 13 augustus 2008 om 17:22
Wat een eng verhaal absoluteeinstein.
Heb het er zelf ooit met mijn psycholoog overgehad, en die zei dat er in deze tijden van moderne AD en AP , je niet moet moet beginnen met afbouwen. Zou ik zelf ook niet meer willen na mijn PPD.
Maar zoals TO het ziet , is het vrij helder . Zij wil een kindje, neemt haar voorzorgen. Weet dat kinderen je problemen niet kan oplossen etc.
Heb het er zelf ooit met mijn psycholoog overgehad, en die zei dat er in deze tijden van moderne AD en AP , je niet moet moet beginnen met afbouwen. Zou ik zelf ook niet meer willen na mijn PPD.
Maar zoals TO het ziet , is het vrij helder . Zij wil een kindje, neemt haar voorzorgen. Weet dat kinderen je problemen niet kan oplossen etc.
woensdag 13 augustus 2008 om 17:22
quote:josje50 schreef op 13 augustus 2008 @ 16:04:
Hallo iedereen,
Mijn zus stuurde mij zojuist een e-mails dat er op het viva forum een bericht was geplaatst over antidepressiva tijdens de zwangerschap.
Ik ben momenteel nog geen 6 weken zwanger van mijn 2e kindje. Ik heb sinds mijn puberteit last van een dwangneurose, waar ik met medicatie en psychotherapie mee kan leven.
Tijdens de 1e zwangerschap ben ik abrupt gestopt met het antidepressiva " prozac". Ik had een zware zwangerschap en met 35 weken zwangerschap brak de bom. Ik kreeg angstaanvallen, paniekaanvallen en mijn dwang was niet te doen, zo erg.
Na de bevalling kreeg ik een zware depressie en zat ik tegen een psychose aan... Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt.
Heb altijd een 2e kindje gewilt, maar durfde niet...
Nu ben ik bijna 6 wk zwanger en heb al een gesprek gehad met de huisarts. Deze heeft mij geadviseerd om NIET te stoppen met de AD. Ik slik momenteel de Zoloft waar ik goed op reageer. Zelf heb ik ook al eens contact opgenomen met de poppoli, maar mijn huisarts vond dat geen goed idee, omdat dit erg ver weg ligt voor ons. Nu gaat zij voor mij in het zkh een psychiater en een gynaecoloog regelen die mij goed kunnen begeleiden.
Ik ben blij dat ik hier meerdere vrouwen hoor die ook AD gebruik(t)-en tijdens de zwangerschap.
Ik geloof zeker dat het voor het kind slechter is wanneer de moeder een zware depressie etc heeft, dan wanneer de moeder medicatie neemt. Ik hoop ook dat er meer studies gaan komen over dit onderwerp, want dat is hard nodig.
Las ergens dat Zoloft door de poppoli werd aanbevolen, weet iemand de reden hiervan??
Groetjes, Josje
Lieve Josje,
ik herlees je reactie nu nog eens en schrik van wat je hebt moeten doormaken. Wat moet dat vreselijk zijn geweest!
Zorg goed voor jezelf, nu, deze zwangerschap en zorg dat je huisarts die belofte ook waarmaakt (gynaecoloog en psychiater regelen).
Goed dat ze je aangeraden heeft AD te blijven slikken, in dit geval. Je moet er niet aan denken dat het nog een keer gebeurt en welke invloed dat heeft in de buik.
Hoe is het met het eerste kind gegaan? Ik sprak net honend over de hechtingsproblematiek, maar ik neem aan dat bonden met je kind heel moeilijk moet zijn geweest toen. Heb je hem/haar borstvoeding gegeven? Kon je dat opbrengen? Mocht dat?
Was je trouwens op advies gestopt?
Of stopte je omdat er in alle boekjes staat dat je beter geen medicijnen kunt slikken (en roken, en drinken) tijdens de zwangerschap, dat je tot dat besluit kwam?
Ik hoop dat je deze zwangerschap wél als prettig gaat ervaren.
Het is je gegund!
Hallo iedereen,
Mijn zus stuurde mij zojuist een e-mails dat er op het viva forum een bericht was geplaatst over antidepressiva tijdens de zwangerschap.
Ik ben momenteel nog geen 6 weken zwanger van mijn 2e kindje. Ik heb sinds mijn puberteit last van een dwangneurose, waar ik met medicatie en psychotherapie mee kan leven.
Tijdens de 1e zwangerschap ben ik abrupt gestopt met het antidepressiva " prozac". Ik had een zware zwangerschap en met 35 weken zwangerschap brak de bom. Ik kreeg angstaanvallen, paniekaanvallen en mijn dwang was niet te doen, zo erg.
Na de bevalling kreeg ik een zware depressie en zat ik tegen een psychose aan... Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt.
Heb altijd een 2e kindje gewilt, maar durfde niet...
Nu ben ik bijna 6 wk zwanger en heb al een gesprek gehad met de huisarts. Deze heeft mij geadviseerd om NIET te stoppen met de AD. Ik slik momenteel de Zoloft waar ik goed op reageer. Zelf heb ik ook al eens contact opgenomen met de poppoli, maar mijn huisarts vond dat geen goed idee, omdat dit erg ver weg ligt voor ons. Nu gaat zij voor mij in het zkh een psychiater en een gynaecoloog regelen die mij goed kunnen begeleiden.
Ik ben blij dat ik hier meerdere vrouwen hoor die ook AD gebruik(t)-en tijdens de zwangerschap.
Ik geloof zeker dat het voor het kind slechter is wanneer de moeder een zware depressie etc heeft, dan wanneer de moeder medicatie neemt. Ik hoop ook dat er meer studies gaan komen over dit onderwerp, want dat is hard nodig.
Las ergens dat Zoloft door de poppoli werd aanbevolen, weet iemand de reden hiervan??
Groetjes, Josje
Lieve Josje,
ik herlees je reactie nu nog eens en schrik van wat je hebt moeten doormaken. Wat moet dat vreselijk zijn geweest!
Zorg goed voor jezelf, nu, deze zwangerschap en zorg dat je huisarts die belofte ook waarmaakt (gynaecoloog en psychiater regelen).
Goed dat ze je aangeraden heeft AD te blijven slikken, in dit geval. Je moet er niet aan denken dat het nog een keer gebeurt en welke invloed dat heeft in de buik.
Hoe is het met het eerste kind gegaan? Ik sprak net honend over de hechtingsproblematiek, maar ik neem aan dat bonden met je kind heel moeilijk moet zijn geweest toen. Heb je hem/haar borstvoeding gegeven? Kon je dat opbrengen? Mocht dat?
Was je trouwens op advies gestopt?
Of stopte je omdat er in alle boekjes staat dat je beter geen medicijnen kunt slikken (en roken, en drinken) tijdens de zwangerschap, dat je tot dat besluit kwam?
Ik hoop dat je deze zwangerschap wél als prettig gaat ervaren.
Het is je gegund!
woensdag 13 augustus 2008 om 17:33
quote:absoluteEinstein schreef op 13 augustus 2008 @ 17:16:
Jouw geval kan heel anders verlopen, maar...
Mijn nicht slikte pillen tegen manische depressie. Wilde kinderen, moest daarom pillen afbouwen.
Dat ging mis, depressief en weer aan de medicijnen. Het lukte alleen niet meer om de medicijnen af te stemmen. Ze werd niet meer stabiel en dit resulteerde in zelfmoord.
Wat ik zeggen wil is, kijk alsjeblieft uit met wat je doet. Misschien accepteren dat je geen kinderen kunt krijgen, omdat je niet zonder medicijnen kan. Ik begrijp dat dat heel moeilijk is, maar moet je alles in de waagschaal leggen voor een kinderwens?
Ik zou willen dat mijn nichtje niet had geprobeerd kinderen te krijgen, dan was ze er nog geweest. Dan had haar zus nog een zus, haar man nog een vrouw en haar ouders een dochter. En ik nog een nicht, want ik mis haar.
Gecondoleerd met je nicht.
Ik snap je reactie op mijn topic.
Ik hoop dat je ook verschil kunt zien tussen manische depressiviteit en andere vormen van depressie.
Ik heb geen wanen, geen hallucinaties, geen intense pieken en dalen.
Mijn medicatie maakt dat de scherpe kantjes van mijn melancholische / realistische / sombere / neerslachtige buien af blijven, en bovendien ben ik nooit suïcidaal geweest.
Ik erken wel dat je, onder invloed van hormonen, je je totaal anders kunt gaan voelen. Wanhopiger, zieliger, alleniger, kleiniger.
(Of je wordt misschien wel zo'n euforische Blije Doos )
Ik ben er op voorbereid en mijn man is realistisch genoeg om op tijd aan de bel te trekken, mocht ik het niet al doorhebben.
Mijn man is ook degene die mij met mijn rammelende eierstokken jaren heeft laten rondklingelen totdat ik lang genoeg stabiel was. "Eerst stabiel, dan zien we verder", riep ie altijd.
Hij is zich er ook terdege van bewust dat hij er soms even alleen voor zal staan, dat er mindere dagen zullen zijn.
Daarom praat ik erover. Onder andere hier.
En ik heb het idee dat er in Nederland veel te weinig over wordt gepraat. Er worden aannames gedaan door (huis)artsen en cliënten, die soms op angst zijn gestoeld. Zo jammer!
Jouw geval kan heel anders verlopen, maar...
Mijn nicht slikte pillen tegen manische depressie. Wilde kinderen, moest daarom pillen afbouwen.
Dat ging mis, depressief en weer aan de medicijnen. Het lukte alleen niet meer om de medicijnen af te stemmen. Ze werd niet meer stabiel en dit resulteerde in zelfmoord.
Wat ik zeggen wil is, kijk alsjeblieft uit met wat je doet. Misschien accepteren dat je geen kinderen kunt krijgen, omdat je niet zonder medicijnen kan. Ik begrijp dat dat heel moeilijk is, maar moet je alles in de waagschaal leggen voor een kinderwens?
Ik zou willen dat mijn nichtje niet had geprobeerd kinderen te krijgen, dan was ze er nog geweest. Dan had haar zus nog een zus, haar man nog een vrouw en haar ouders een dochter. En ik nog een nicht, want ik mis haar.
Gecondoleerd met je nicht.
Ik snap je reactie op mijn topic.
Ik hoop dat je ook verschil kunt zien tussen manische depressiviteit en andere vormen van depressie.
Ik heb geen wanen, geen hallucinaties, geen intense pieken en dalen.
Mijn medicatie maakt dat de scherpe kantjes van mijn melancholische / realistische / sombere / neerslachtige buien af blijven, en bovendien ben ik nooit suïcidaal geweest.
Ik erken wel dat je, onder invloed van hormonen, je je totaal anders kunt gaan voelen. Wanhopiger, zieliger, alleniger, kleiniger.
(Of je wordt misschien wel zo'n euforische Blije Doos )
Ik ben er op voorbereid en mijn man is realistisch genoeg om op tijd aan de bel te trekken, mocht ik het niet al doorhebben.
Mijn man is ook degene die mij met mijn rammelende eierstokken jaren heeft laten rondklingelen totdat ik lang genoeg stabiel was. "Eerst stabiel, dan zien we verder", riep ie altijd.
Hij is zich er ook terdege van bewust dat hij er soms even alleen voor zal staan, dat er mindere dagen zullen zijn.
Daarom praat ik erover. Onder andere hier.
En ik heb het idee dat er in Nederland veel te weinig over wordt gepraat. Er worden aannames gedaan door (huis)artsen en cliënten, die soms op angst zijn gestoeld. Zo jammer!
