Zwanger
alle pijlers
[Algemeen] Zwanger worden met depressie / anti-depressiva
woensdag 13 augustus 2008 om 14:41
Ik kon hier op de hele site geen topic over vinden, dus hier start ik 'm maar.
Over: zwanger willen worden / zwanger zijn terwijl je anti-depressiva slikt en last van depressies hebt.
Ik ben ainoa, 29 jaar en heb een kinderwens. Al jaren.
Na jaren van 'voorbereiding' gaan we ervoor sinds deze maand.
Heel spannend.
Maar.. ik ben ook 'behept' met depressies.
Het zit in mijn genen, meervoudig in de familie.
In 2001 heb ik hulp gezocht tijdens de zoveelste depressieve episode en ik ben vervolgens jaren in behandeling geweest bij een psycholoog. Inmiddels ben ik klaar met therapie.
Ook slik ik al jaren anti-depressiva.
Omdat er altijd afgeraden wordt om medicijnen te slikken tijdens de zwangerschap, heb ik mijn kinderwens op tijd besproken met mijn psychiater.
Zo ben ik twee jaar geleden begonnen met zeer zorgvuldig afbouwen naar een lagere dosis, om te kijken of afbouwen naar minder / nul een optie was.
Dat was het niet. Ik heb het maanden geprobeerd, maar ik zakte steeds verder weg in instabiliteit, angsten, depressieve gedachten... ik moest erkennen dat ik die dosis gewoon nódig had.
Ik heb toen de pop-poli benaderd, van het Sint-Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam. Heb mij ernaar door laten verwijzen. Ben daar op gesprek geweest. Heb daar wél mijn vragen beantwoord gekregen.
Heb daar een genuanceerd gesprek gehad over de invloed en gevolgen van een depressie tijdens de zwangerschap, versus de gevolgen van anti-depressiva tijdens de zwangerschap.
Er is mij duidelijk geworden dat ik beter zwanger kan worden mét psychofarmaca, dan zonder.
En om mij te monitoren tijdens en na de zwangerschap, mag ik mij melden als ik 8 weken zwanger ben.
Ik word dan door een team van een kinderarts, gyneacoloog en psychiater gevolgd tijdens de zwangerschap en bevalling.
Een heel veilig idee.
Wat ik merk, is dat er verdomde weinig te vinden is op internet en in boeken over depressie, anti-depressiva en zwangerschap.
Er is veel achterhaalde en/of oude informatie. Het verbaasde mij ook hoe slecht mijn huisarts thuis was in deze materie.
Familie, vrienden en kennissen hebben hun mening ook al snel klaar over dit onderwerp.
Ik vertel niemand dat ik nu zwanger probeer te worden, zal pas na de magische 13 weken mijn mond open doen. Maar ergens ben ik nu al bang voor de reacties.
Depressief zijn blijft een heikel gespreksonderwerp.
Dat mijn depressie niet over is na jaren therapie.
Dat ik niet kan functioneren op een werkplek en nu al jaren niet werk.
Dat ik anti-depressiva nodig heb om me staande te houden.
Maar dat ik wel een kinderwens heb, wel kinderen wil. En dat mijn man en ik, van dit alles bewust, weloverwogen voor ouderschap kiezen. Sterker nog: mijn man en ik zijn ervan overtuigd dat we goede ouders zullen zijn. Dat ook wij dit kunnen.
Desondanks knaagt het soms als ik mensen bevooroordeeld hoor praten.
Ik ben altijd heel open geweest over mijn depressie. Ik heb me niet verstopt, ik heb in de familie, op verjaardagen, op het werk altijd eerlijk geantwoord als men doorvroeg. Ik dacht: hoe meer een mens weet, hoe beter een mens begrijpt. Dat was ook zo.
Maar mensen gaan wel het plaatje invullen voor je. Vragen op een verjaardag of wij al aan de kinderen durven te beginnen, zo, "in onze situatie". Moeten jullie dat nou wel willen? Wat nou als je weer depressief wordt? Kan jij dan wel voor een kind zorgen?
Jullie hebben maar één inkomen, moeilijk hoor...
Ik wil ook niet weten wat ik over me heen krijg van het UWV en mijn reïntegratiecoach als ik vertel dat ik zwanger ben.
Arbeidsongeschikt, maar wél een kind.
Depressie en zwangerschap: al die meningen kleuren mijn gedachten over mijn aanstaand moederschap.
Wie wil er in dit topic meepraten over zwanger zijn / willen worden met anti-depressiva, depressie voor / tijdens de zwangerschap, informatie uitwisselen en ervaringen vertellen?
ainoa
Over: zwanger willen worden / zwanger zijn terwijl je anti-depressiva slikt en last van depressies hebt.
Ik ben ainoa, 29 jaar en heb een kinderwens. Al jaren.
Na jaren van 'voorbereiding' gaan we ervoor sinds deze maand.
Heel spannend.
Maar.. ik ben ook 'behept' met depressies.
Het zit in mijn genen, meervoudig in de familie.
In 2001 heb ik hulp gezocht tijdens de zoveelste depressieve episode en ik ben vervolgens jaren in behandeling geweest bij een psycholoog. Inmiddels ben ik klaar met therapie.
Ook slik ik al jaren anti-depressiva.
Omdat er altijd afgeraden wordt om medicijnen te slikken tijdens de zwangerschap, heb ik mijn kinderwens op tijd besproken met mijn psychiater.
Zo ben ik twee jaar geleden begonnen met zeer zorgvuldig afbouwen naar een lagere dosis, om te kijken of afbouwen naar minder / nul een optie was.
Dat was het niet. Ik heb het maanden geprobeerd, maar ik zakte steeds verder weg in instabiliteit, angsten, depressieve gedachten... ik moest erkennen dat ik die dosis gewoon nódig had.
Ik heb toen de pop-poli benaderd, van het Sint-Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam. Heb mij ernaar door laten verwijzen. Ben daar op gesprek geweest. Heb daar wél mijn vragen beantwoord gekregen.
Heb daar een genuanceerd gesprek gehad over de invloed en gevolgen van een depressie tijdens de zwangerschap, versus de gevolgen van anti-depressiva tijdens de zwangerschap.
Er is mij duidelijk geworden dat ik beter zwanger kan worden mét psychofarmaca, dan zonder.
En om mij te monitoren tijdens en na de zwangerschap, mag ik mij melden als ik 8 weken zwanger ben.
Ik word dan door een team van een kinderarts, gyneacoloog en psychiater gevolgd tijdens de zwangerschap en bevalling.
Een heel veilig idee.
Wat ik merk, is dat er verdomde weinig te vinden is op internet en in boeken over depressie, anti-depressiva en zwangerschap.
Er is veel achterhaalde en/of oude informatie. Het verbaasde mij ook hoe slecht mijn huisarts thuis was in deze materie.
Familie, vrienden en kennissen hebben hun mening ook al snel klaar over dit onderwerp.
Ik vertel niemand dat ik nu zwanger probeer te worden, zal pas na de magische 13 weken mijn mond open doen. Maar ergens ben ik nu al bang voor de reacties.
Depressief zijn blijft een heikel gespreksonderwerp.
Dat mijn depressie niet over is na jaren therapie.
Dat ik niet kan functioneren op een werkplek en nu al jaren niet werk.
Dat ik anti-depressiva nodig heb om me staande te houden.
Maar dat ik wel een kinderwens heb, wel kinderen wil. En dat mijn man en ik, van dit alles bewust, weloverwogen voor ouderschap kiezen. Sterker nog: mijn man en ik zijn ervan overtuigd dat we goede ouders zullen zijn. Dat ook wij dit kunnen.
Desondanks knaagt het soms als ik mensen bevooroordeeld hoor praten.
Ik ben altijd heel open geweest over mijn depressie. Ik heb me niet verstopt, ik heb in de familie, op verjaardagen, op het werk altijd eerlijk geantwoord als men doorvroeg. Ik dacht: hoe meer een mens weet, hoe beter een mens begrijpt. Dat was ook zo.
Maar mensen gaan wel het plaatje invullen voor je. Vragen op een verjaardag of wij al aan de kinderen durven te beginnen, zo, "in onze situatie". Moeten jullie dat nou wel willen? Wat nou als je weer depressief wordt? Kan jij dan wel voor een kind zorgen?
Jullie hebben maar één inkomen, moeilijk hoor...
Ik wil ook niet weten wat ik over me heen krijg van het UWV en mijn reïntegratiecoach als ik vertel dat ik zwanger ben.
Arbeidsongeschikt, maar wél een kind.
Depressie en zwangerschap: al die meningen kleuren mijn gedachten over mijn aanstaand moederschap.
Wie wil er in dit topic meepraten over zwanger zijn / willen worden met anti-depressiva, depressie voor / tijdens de zwangerschap, informatie uitwisselen en ervaringen vertellen?
ainoa
maandag 20 september 2010 om 21:30
Wat een verhaal zeg!
Was het niet mogelijk na de bevalling naar het lukas te gaan? Maar dan nog, beddentekort... Los van je keizersnee, met dit soort medicatie moet je eigenlijk een dag of vijf in het ziekenhuis blijven, baby moet gemonitord worden. Wat zei het poppoli-team hierover?! Was er geen communicatie tussen poppoli en jouw ziekenhuis dan? Los van het monitoren moeten moeder en kind samen (dus de interactie) in de gaten worden gehouden.
Ben je na de bevalling nog wel op zo'n laatste gesprek bij dat team geweest?
Hier is de bevalling in september 2008 goed gegaan. Werd wel een spoedkeizersnee (ook door dippen van hartje), maar verder allemaal prima verlopen. Na vijf dagen wilde en mocht ik naar huis.
Een van de gynaecologen die hier ergens genoemd is (niet van het poppoliteam) vergat alleen een stukje placenta te verwijderen waardoor de hele borstvoeding mislukt is, waar ik enorm van baalde. En dat is nog zacht uitgedrukt.
Kind nr2 had wel, (zoals ik gister schreef), de eerste dagen last van tremoren, trillende handjes in haar geval. Apgar was 9.5 en 10, alles in orde dus. Nu twee erg vrolijke kinderen
Nadat ik na vijf maanden definitief met de borstvoeding stopte, ben ik weer met mijn oorspronkelijke medicatie (ritalin) begonnen.
Was het niet mogelijk na de bevalling naar het lukas te gaan? Maar dan nog, beddentekort... Los van je keizersnee, met dit soort medicatie moet je eigenlijk een dag of vijf in het ziekenhuis blijven, baby moet gemonitord worden. Wat zei het poppoli-team hierover?! Was er geen communicatie tussen poppoli en jouw ziekenhuis dan? Los van het monitoren moeten moeder en kind samen (dus de interactie) in de gaten worden gehouden.
Ben je na de bevalling nog wel op zo'n laatste gesprek bij dat team geweest?
Hier is de bevalling in september 2008 goed gegaan. Werd wel een spoedkeizersnee (ook door dippen van hartje), maar verder allemaal prima verlopen. Na vijf dagen wilde en mocht ik naar huis.
Een van de gynaecologen die hier ergens genoemd is (niet van het poppoliteam) vergat alleen een stukje placenta te verwijderen waardoor de hele borstvoeding mislukt is, waar ik enorm van baalde. En dat is nog zacht uitgedrukt.
Kind nr2 had wel, (zoals ik gister schreef), de eerste dagen last van tremoren, trillende handjes in haar geval. Apgar was 9.5 en 10, alles in orde dus. Nu twee erg vrolijke kinderen
Nadat ik na vijf maanden definitief met de borstvoeding stopte, ben ik weer met mijn oorspronkelijke medicatie (ritalin) begonnen.
donderdag 30 september 2010 om 17:27
Hee Ainoa en Fleurtje, twee mede-pop-poli gangsters, wat leuk!
Heul lang geleden heb ik hier ook gepost, omdat ik zwanger wilde worden, maar anti-depressiva slikte. Ik geloof dat Fleurtje mij toen aanraadde om naar de poppoli te gaan. Dat heb ik gedaan, en wat was ik daar blij mee, want mijn psychiater (de hork) vond dat eigenlijk helemaal niet nodig. Ik heb dus ook mijn medicatie doorgeslikt en holy-mother-of-God wat was ik daar blij mee!!! Ik ben nu een zeer gelukkige moeder van een dochter van 9 maanden maar ik heb echt een draaaaak van een zwangerschap, bevalling en nasleep gehad, maar ben daar geestelijk gelukkig bijna fluitend doorheen gekomen. Ik weet niet hoe dat zonder medicatie was gegaan, maar ik vermoed niet best.
Maanden lang kotsen, dodelijk vermoeid, slijmbeursontstekingen zodat ik niet meer wist hoe ik moest slapen van de pijn (slapen moest ik sowieso al rechtop doen vanwege het maagzuur), oh ja, lopen kon ik ook niet meer van de pijn in mijn bekken. Overal jeuk door rare bulten over mijn hele lichaam.
Ik was bijna blij dat ze me bij 37 weken inleidden omdat ik pre-eclampsie had. Toen was ik al bijna onherkenbaar, want ik hield vocht vast als een dolle. Ik ben sowieso bevallen in het St. Lucas, dat is voor mij ook het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Bevalling ging op een verkeerd gezette ruggenprik, zware uitscheuring en de schrik van ons leven omdat dochterlief niet huilde (dit heeft ze later weer helemaal ingehaald) na eigenlijk nog redelijk soepel, het duurde alleen wat lang.
Helaas was er een stuk placenta achtergebleven waardoor ik heel snel heel veel bloed verloor. Ik ben toen nog met spoed gecurreteerd en ben bijna de helft van mijn bloed verloren en heb daarna nog drie bloedtransfusies gehad. Ik ben daarna nog 5 dagen in het Lukas gebleven, maar ook als ik niet op de pop-poli had gelopen had ik zolang moeten blijven. Met mijn dochter ging het gelukkig super. Op wat 'fladderende' handjes na had ze eigenlijk geen last van ontwenningsverschijnselen. Helaas is de borstvoeding wel mislukt. Mijn lichaam was waarschijnlijk te erg verzwakt en ik was gewoon te moe en helemaal op. Mijn productie kwam niet op gang, waarschijnlijk door mijn grote bloedverlies en in het ziekenhuis hadden ze een bruut schema van borstvoeden, fingerfeeden en kolven voor me uitgestippeld, wat ik iedere drie uur moest herhalen en waar ik zo'n anderhalf uur in totaal mee kwijt was. Dat was uiteindelijk iets te veel van het goede en dat hield ik natuurlijk niet vol. Gelukkig heb ik wel verlengde kraamzorg en uiteindelijk ook nog een paar weken hulp in de huishouding, want na drie weken kreeg ik weer een zware bloeding en ben ik weer met spoed gecurretteerd, weer met veel bloedverlies gepaard gaand. 's Avonds in het ziekenhuis dacht ik dat ik wel even alleen naar de wc kon gaan, wat achteraf niet zo'n tof plan bleek te zijn. Ik ben toen ook nog eens onderuit gegaan, grote buil op mijn hoofd en een hersenschudding.
Ik heb uiteindelijk wel een paar maanden nodig gehad om bij te komen, mijn hb was ook onnoemlijk laag. Ik was superduizelig en kon amper op mijn benen staan en durfde niet goed mijn kleine meisje te dragen, uit angst weer flauw te vallen.
Gelukkig is het helemaal goed gekomen, en de moraal van dit verhaal, ondanks alle bizarre lichamelijke tegenslagen ben ik er geestelijk heel goed onder gebleven, ik heb mij geen moment angstig, paniekerig of depressief gevoeld, ik voelde me ondanks alles sterk en blij dat ik een kindje zou krijgen en net had gekregen. Drie hoeraatjes voor de pop-poli en hun doorslik-advies van anti-depressiva in de zwangerschap, want er zijn nog steeds heel veel vrouwen die stoppen voor de zwangerschap met alle gevolgen van dien.
Heul lang geleden heb ik hier ook gepost, omdat ik zwanger wilde worden, maar anti-depressiva slikte. Ik geloof dat Fleurtje mij toen aanraadde om naar de poppoli te gaan. Dat heb ik gedaan, en wat was ik daar blij mee, want mijn psychiater (de hork) vond dat eigenlijk helemaal niet nodig. Ik heb dus ook mijn medicatie doorgeslikt en holy-mother-of-God wat was ik daar blij mee!!! Ik ben nu een zeer gelukkige moeder van een dochter van 9 maanden maar ik heb echt een draaaaak van een zwangerschap, bevalling en nasleep gehad, maar ben daar geestelijk gelukkig bijna fluitend doorheen gekomen. Ik weet niet hoe dat zonder medicatie was gegaan, maar ik vermoed niet best.
Maanden lang kotsen, dodelijk vermoeid, slijmbeursontstekingen zodat ik niet meer wist hoe ik moest slapen van de pijn (slapen moest ik sowieso al rechtop doen vanwege het maagzuur), oh ja, lopen kon ik ook niet meer van de pijn in mijn bekken. Overal jeuk door rare bulten over mijn hele lichaam.
Ik was bijna blij dat ze me bij 37 weken inleidden omdat ik pre-eclampsie had. Toen was ik al bijna onherkenbaar, want ik hield vocht vast als een dolle. Ik ben sowieso bevallen in het St. Lucas, dat is voor mij ook het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Bevalling ging op een verkeerd gezette ruggenprik, zware uitscheuring en de schrik van ons leven omdat dochterlief niet huilde (dit heeft ze later weer helemaal ingehaald) na eigenlijk nog redelijk soepel, het duurde alleen wat lang.
Helaas was er een stuk placenta achtergebleven waardoor ik heel snel heel veel bloed verloor. Ik ben toen nog met spoed gecurreteerd en ben bijna de helft van mijn bloed verloren en heb daarna nog drie bloedtransfusies gehad. Ik ben daarna nog 5 dagen in het Lukas gebleven, maar ook als ik niet op de pop-poli had gelopen had ik zolang moeten blijven. Met mijn dochter ging het gelukkig super. Op wat 'fladderende' handjes na had ze eigenlijk geen last van ontwenningsverschijnselen. Helaas is de borstvoeding wel mislukt. Mijn lichaam was waarschijnlijk te erg verzwakt en ik was gewoon te moe en helemaal op. Mijn productie kwam niet op gang, waarschijnlijk door mijn grote bloedverlies en in het ziekenhuis hadden ze een bruut schema van borstvoeden, fingerfeeden en kolven voor me uitgestippeld, wat ik iedere drie uur moest herhalen en waar ik zo'n anderhalf uur in totaal mee kwijt was. Dat was uiteindelijk iets te veel van het goede en dat hield ik natuurlijk niet vol. Gelukkig heb ik wel verlengde kraamzorg en uiteindelijk ook nog een paar weken hulp in de huishouding, want na drie weken kreeg ik weer een zware bloeding en ben ik weer met spoed gecurretteerd, weer met veel bloedverlies gepaard gaand. 's Avonds in het ziekenhuis dacht ik dat ik wel even alleen naar de wc kon gaan, wat achteraf niet zo'n tof plan bleek te zijn. Ik ben toen ook nog eens onderuit gegaan, grote buil op mijn hoofd en een hersenschudding.
Ik heb uiteindelijk wel een paar maanden nodig gehad om bij te komen, mijn hb was ook onnoemlijk laag. Ik was superduizelig en kon amper op mijn benen staan en durfde niet goed mijn kleine meisje te dragen, uit angst weer flauw te vallen.
Gelukkig is het helemaal goed gekomen, en de moraal van dit verhaal, ondanks alle bizarre lichamelijke tegenslagen ben ik er geestelijk heel goed onder gebleven, ik heb mij geen moment angstig, paniekerig of depressief gevoeld, ik voelde me ondanks alles sterk en blij dat ik een kindje zou krijgen en net had gekregen. Drie hoeraatjes voor de pop-poli en hun doorslik-advies van anti-depressiva in de zwangerschap, want er zijn nog steeds heel veel vrouwen die stoppen voor de zwangerschap met alle gevolgen van dien.
maandag 11 oktober 2010 om 10:58
@Fleurtje: Ja, dat was de reden van de tweede curretage. Dus dan heb je grote kans dat de borstvoeding niet goed gaat als er nog wat van de placenta achter blijft? Is mij trouwens achteraf nooit verteld dat dat de reden van het mislukken van de borstvoeding had kunnen zijn, ik heb altijd gedacht dat het het grote bloedverlies is geweest.
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:08
Wij willen heel graag een baby maar mijn man slikt anti depresiva na een jaar gebeurt er niets ik denk echt dat ze er onvruchtbaar van worden we hebben al 4 kinderen en bij hen was ik steeds dezelfde maand zwanger. Ik vrees dat je met efexor toch echt niet zwanger raakt het probleem is dat je eerst moet afcicken iets wat niet lukt voor mijn man. Ik weet wel dat er soms vrouwen zijn die toch zwanger raken bij mannen gaat de dna al kapot na 3 weken wij hebben een uitgebreid zaadonderzoek aankomende week. Ze kijken dan ook naar de celopbouw de vorm e.d. ben echt benieuwd het is zeer frustrerend het idee dat het niet kan. Ik vraag me af of er ook andere medicatie is die deze bijwerking niet heeft? Valt me wel op dat mensen er ook lang over doen als ze zwanger willen raken...
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:11
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:13
@TO: leuk topic. Ik heb dit topic een tijd geleden vaak voorbij zien komen en me serieus nooit afgevraagd wat de pop-poli is (ja iets met kinderen maar daar ben ik nog niet zo mee bezig)
Maar ik geloof dat het voor mij het juiste adres is, mocht het zo ver komen
Fijn dat alles goed met je gaat.
Maar ik geloof dat het voor mij het juiste adres is, mocht het zo ver komen
Fijn dat alles goed met je gaat.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 20 oktober 2010 om 20:29
maandag 25 oktober 2010 om 14:23
Ik slik Seroxat en mijn vriend en ik willen graag een kindje.
Na enig zoekwerk kwam ik ook terecht op de site van de pop-poli en voor zover ik het nu in de tabel kan zien, kan ik mijn medicatie gewoon blijven gebruiken. Natuurlijk zal ik dit eerst nog overleggen met mijn 'eigen' psychiater en als het nodig is, zal ook ik me laten doorverwijzen
Ik functioneer verder (weer) prima, heb een fulltime baan maar omdat mijn stoornis erfelijk bepaald is, moet ik de medicatie blijven slikken. Wat een fijn idee dat er een poli is voor mensen zoals ik die graag zwanger willen worden veel vragen hebben met betrekking tot het effect van een zwangerschap op je stoornis en die van medicatie op het kindje!
Na enig zoekwerk kwam ik ook terecht op de site van de pop-poli en voor zover ik het nu in de tabel kan zien, kan ik mijn medicatie gewoon blijven gebruiken. Natuurlijk zal ik dit eerst nog overleggen met mijn 'eigen' psychiater en als het nodig is, zal ook ik me laten doorverwijzen
Ik functioneer verder (weer) prima, heb een fulltime baan maar omdat mijn stoornis erfelijk bepaald is, moet ik de medicatie blijven slikken. Wat een fijn idee dat er een poli is voor mensen zoals ik die graag zwanger willen worden veel vragen hebben met betrekking tot het effect van een zwangerschap op je stoornis en die van medicatie op het kindje!
maandag 25 oktober 2010 om 15:52
quote:florence79 schreef op 11 oktober 2010 @ 10:58:
@Fleurtje: Ja, dat was de reden van de tweede curretage. Dus dan heb je grote kans dat de borstvoeding niet goed gaat als er nog wat van de placenta achter blijft? Is mij trouwens achteraf nooit verteld dat dat de reden van het mislukken van de borstvoeding had kunnen zijn, ik heb altijd gedacht dat het het grote bloedverlies is geweest.Bij mij kwamen ze achter die achtergebleven placenta toen mijn borstvoeding niet goed liep. Kort door de bocht: als er nog placenta zit, heeft je lichaam nooit het sein gekregen dat je bevallen bent. Heel kort door de bocht...
@Fleurtje: Ja, dat was de reden van de tweede curretage. Dus dan heb je grote kans dat de borstvoeding niet goed gaat als er nog wat van de placenta achter blijft? Is mij trouwens achteraf nooit verteld dat dat de reden van het mislukken van de borstvoeding had kunnen zijn, ik heb altijd gedacht dat het het grote bloedverlies is geweest.Bij mij kwamen ze achter die achtergebleven placenta toen mijn borstvoeding niet goed liep. Kort door de bocht: als er nog placenta zit, heeft je lichaam nooit het sein gekregen dat je bevallen bent. Heel kort door de bocht...
zondag 31 oktober 2010 om 18:53
@Fleurtje: Ja, dat klinkt ook wel heel logisch zoals jij het uitlegt. Maar daar hadden ze in het ziekenhuis dan ook wel alerter op kunnen zijn denk ik dan, toen mijn borstvoeding maar niet op gang kwam na die eerste curretage. Dat had me een hoop gezeik gescheeld...
Heb jij nog wel borstvoeding kunnen geven nadat de placentaresten bij jou verwijderd zijn?
Heb jij nog wel borstvoeding kunnen geven nadat de placentaresten bij jou verwijderd zijn?
zondag 31 oktober 2010 om 23:46
Ik ben eerste week september bevallen, ergens in oktober gecurreteerd en ben tot en met februari doorgegaan met borstvoeding geven (nbv Domperidon, nog een pil waarvan ik naam vergeten ben, clusterkolven etc.) maar het is nooit voldoende geworden, ook niet na die curretage. In februari ben ik definitief overgegaan op flesvoeding en tot op de dag van vandaag baal ik enorm van dat hele gedoe.
Denk dat de lactatiekundige ernaar vroeg, omdat ik bij eerste kind zonder problemen tien maanden borstvoeding gaf en dat het wel heel raar was dat het nu niet lukte. Aan de andere kant, een goede lactatiekundige had het ook gevraagd als het kind nr1 was geweest, tenslotte komt het maar vrij weinig voor dat iemand geen of te weinig melk heeft.
Denk dat de lactatiekundige ernaar vroeg, omdat ik bij eerste kind zonder problemen tien maanden borstvoeding gaf en dat het wel heel raar was dat het nu niet lukte. Aan de andere kant, een goede lactatiekundige had het ook gevraagd als het kind nr1 was geweest, tenslotte komt het maar vrij weinig voor dat iemand geen of te weinig melk heeft.
maandag 6 december 2010 om 11:48
pff, ik zou willen dat ik dit forum was tegengekomen bijd e 1e keer dat ik zwanger probeerde te worden. Ik dacht dat ik mijn voorzorgsmaatregelen goed had genomen en dat ik me goed voorbereid had, maar werd toch verrast door een PPD. Achteraf ben ik dus toch niet goed voorbereid geweest want ik dacht namelijk dat zwanger zijn mijn grootste uitdaging zou zijn. Dat ik na de bevalling werd overdonderd door hormonen, paniekaanvallen, depressie en slaalproblemen had ik dan ook totaal niet verwacht. Had iemand, zoals zo'n pop-poli, me dat maar verteld van te voren. Zowel de verloskundigen, huisarts als psychiaters van de GGZ ontberen de kennis hiervoor. Nu we toch weer durven denken aan een tweede kindje laat ik me zeker doorverwijzen naar het Sint-Lucas Andreas zh. Dit gaat me toch zeker geen twedee keer gebeuren.... Heeft iemand verder nog tips? Ik had zelf trouwens het idee dat het grotendeels door de hormonen kwam. Tijdens mijn zwangerschap voelde ik nl uitstekend en voor mijn zwangerschap had ik depressieve gevoels door ernstige PMS waarvoor ik A.D. slikte.
donderdag 6 januari 2011 om 21:11
quote:ainoa schreef op 19 september 2010 @ 21:51:
Hoi,
zal ik voor de grap eens melden dat ik diezelfde maand zwanger bleek te zijn, eind maart ben bevallen van een gezonde dochter die ik nu al 18 maanden met veel plezier borstvoeding geef?
Het gaat echt hardstikke goed!
Heb ergens halverwege vorig jaar nog even mijn dosis ietsje verhoogd omdat er toch weer depressie op de loer lag. Sindsdien gaat alles goed. Ik kan alle dagen handelen, ik geniet van mijn kind, ik geniet van mijn leven. Man en ik vormen een goed team, we verdelen de zorgtaken eerlijk en we zijn... we zijn gelukkig.
Dus. Misschien goed om nog even te laten weten.
Het gaat jullie allen ook goed?
Net alles gelezen en wat fijn dat het goed is gegaan! Hoe gaat het nu met jou en je dochter?
In je OP had je het over het UWV en hoe ze daar zouden reageren, ben ik heel benieuwd naar omdat ik in een vergelijkbare situatie zit. Maar je post is al wat oud, dus laat ik de vraag ook aan anderen stellen, iemand ervaring met zwanger zijn en (tijdelijk)afgekeurd en hoe het UWV daar mee omgaat?
Hoi,
zal ik voor de grap eens melden dat ik diezelfde maand zwanger bleek te zijn, eind maart ben bevallen van een gezonde dochter die ik nu al 18 maanden met veel plezier borstvoeding geef?
Het gaat echt hardstikke goed!
Heb ergens halverwege vorig jaar nog even mijn dosis ietsje verhoogd omdat er toch weer depressie op de loer lag. Sindsdien gaat alles goed. Ik kan alle dagen handelen, ik geniet van mijn kind, ik geniet van mijn leven. Man en ik vormen een goed team, we verdelen de zorgtaken eerlijk en we zijn... we zijn gelukkig.
Dus. Misschien goed om nog even te laten weten.
Het gaat jullie allen ook goed?
Net alles gelezen en wat fijn dat het goed is gegaan! Hoe gaat het nu met jou en je dochter?
In je OP had je het over het UWV en hoe ze daar zouden reageren, ben ik heel benieuwd naar omdat ik in een vergelijkbare situatie zit. Maar je post is al wat oud, dus laat ik de vraag ook aan anderen stellen, iemand ervaring met zwanger zijn en (tijdelijk)afgekeurd en hoe het UWV daar mee omgaat?
donderdag 6 januari 2011 om 21:36
Door dit topic heb ik maanden geleden de pop-poli ontdekt en gelukkig zit er in mijn regio ook 1. Volgende maand 1e afspraak. Ik ben nog in het bezit van een koperspiraal en een hoop twijfels, maar ook eierstokken hier....En een dosis gezond verstand in combinatie met een aantal psychische beperkingen. En oh ja, ik word bijna 35, dus de tijd tikt wel een beetje. Ik word zo moe van die twijfels, kan ik het wel, wat doe ik een kind aan, is het erfelijk, wat vindt het UWV er van??
Maar ook, ja, ik gun een kindje een plaats hier, ik heb genoeg meegemaakt en van de wereld gezien om dat toch zo te zien, ik heb een berg liefde te geven, een goede, stabiele relatie, fijn netwerk....En een schommel en zandbak in de tuin....
Gisteravond nog huilend in bed mijn vriend verteld dat ik misschien toch niet wil en gaandeweg de dag ben ik staat om zelf mijn spiraal eruit te rukken
Pfff ik vind het maar moeilijk en volgens mij heb ik behoefte aan positieve ervaringen want alle doemscenarios heb ik al bedacht....
En aan de andere kant, als een dokter nu zou zeggen; 'mw. wat denkt u wel, met uw geschiedenis! Ik raad het u af' Dan zou ik heel verdrietig zijn maar dan weet ik het tenminste...
Iemand die dit herkent?
Maar ook, ja, ik gun een kindje een plaats hier, ik heb genoeg meegemaakt en van de wereld gezien om dat toch zo te zien, ik heb een berg liefde te geven, een goede, stabiele relatie, fijn netwerk....En een schommel en zandbak in de tuin....
Gisteravond nog huilend in bed mijn vriend verteld dat ik misschien toch niet wil en gaandeweg de dag ben ik staat om zelf mijn spiraal eruit te rukken
Pfff ik vind het maar moeilijk en volgens mij heb ik behoefte aan positieve ervaringen want alle doemscenarios heb ik al bedacht....
En aan de andere kant, als een dokter nu zou zeggen; 'mw. wat denkt u wel, met uw geschiedenis! Ik raad het u af' Dan zou ik heel verdrietig zijn maar dan weet ik het tenminste...
Iemand die dit herkent?
donderdag 6 januari 2011 om 21:40
Hoi allemaal,
momenteel ben ik ruim 10 weken zwanger.
Ik slik prozac (40 mg) maar er is via het RIAGG (waar ik loop) nooit echt sprake geweest van een doorverwijzing naar de pop poli.
Denken jullie dat het nodig is om tijdens de zwangerschap goed in de gaten gehouden te worden? Of is dat meer iets voor na de bevalling?
Weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik voel me verder prima.
Maar ik lees nu net dat Antiona zich al met 8 weken heeft aangemeld bij de pop poli en weet niet zo goed of dat voor mij ook verstandig kan zijn?
momenteel ben ik ruim 10 weken zwanger.
Ik slik prozac (40 mg) maar er is via het RIAGG (waar ik loop) nooit echt sprake geweest van een doorverwijzing naar de pop poli.
Denken jullie dat het nodig is om tijdens de zwangerschap goed in de gaten gehouden te worden? Of is dat meer iets voor na de bevalling?
Weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik voel me verder prima.
Maar ik lees nu net dat Antiona zich al met 8 weken heeft aangemeld bij de pop poli en weet niet zo goed of dat voor mij ook verstandig kan zijn?
donderdag 6 januari 2011 om 22:41
Hey LunaSter, niet iedereen is van het bestaan van deze poli op de hoogte, kan ook zijn omdat er misschien in jouw regio geen is. Als jij nu voor jouw gevoel voldoende begeleid wordt is het niet nodig, maar toch zou ik het wel doen, voor de zekerheid, omdat het kan. Je kunt je idd ook via de huisarts laten doorverwijzen.
vrijdag 7 januari 2011 om 10:48
Ja idd, omdat het kan. Dat vind ik wel een goede.
Maar omdat ik er via mijn behandelaars niks over hoorde ging ik ervan uit dat ik het niet nodig heb.
Hoewel ik echt heel bang ben voor wat er gebeurd als ik stop met de prozac of gewoon uberhaupt, wat al die hormonen met me doen.
Bedankt voor je reactie.
Maar omdat ik er via mijn behandelaars niks over hoorde ging ik ervan uit dat ik het niet nodig heb.
Hoewel ik echt heel bang ben voor wat er gebeurd als ik stop met de prozac of gewoon uberhaupt, wat al die hormonen met me doen.
Bedankt voor je reactie.
vrijdag 7 januari 2011 om 12:53
LunaSter, jij had in het topic 'uitgerekend in Augustus' gereageerd op mijn Prozac gebruik en ik kwam zodoende op dit topic terecht.
Ik ben van Lexapro (is aangetoond dat het niet goed zou kunnen zijn voor de embryo) overgestapt naar Prozac met een tussenperiode van niks, maar toen was ik niks waard dus daar ben ik van teruggekomen. Dit onder begeleiding van een POP poli in mijn eigen woonplaats.
Ik weet dat ik geen borstvoeding mag geven en dat er veel is geschreven over borstvoeding / postnatale depressie hechting en dergelijk maar ik ga niet overstappen.
Seroxat heb ik geslikt en daar kwam ik ontzettend van aan en had ik veel last van de bijwerkingen. Zoloft ook maar die deed het op een gegeven moment niet meer. De Prozac geeft een stukje balans die ik dan zelf vast kan houden. Mijn keuze is om in een tijd van vele hormoonwisselingen en grote veranderingen niet te switchen aangezien het nu goed gaat.
Hoop dat mijn antwoord je iets duidelijkheid kan geven (ik schrijf alleen vanuit mijn ervaringen, een POP poli kan je verder helpen) en schroom niet om te vragen!
Wat ik er nog bij wil vermelden (en dat is een mening, ik weet het) is dat ik vind dat er zoveel mensen zijn die zwanger raken en niet nadenken over opvoeding en noem maar op. De verhalen die ik hier lees zijn doordacht en de keuze is altijd bewust. Ik zeg niet dat het altijd verstandig is, en voor wie wel en niet, daar laat ik me niet over uit, aangezien elke situatie anders is. Maar toch, bewuste vrouwen hier op dit topic (en een aantal andere gerelateerde topics).
Ik ben van Lexapro (is aangetoond dat het niet goed zou kunnen zijn voor de embryo) overgestapt naar Prozac met een tussenperiode van niks, maar toen was ik niks waard dus daar ben ik van teruggekomen. Dit onder begeleiding van een POP poli in mijn eigen woonplaats.
Ik weet dat ik geen borstvoeding mag geven en dat er veel is geschreven over borstvoeding / postnatale depressie hechting en dergelijk maar ik ga niet overstappen.
Seroxat heb ik geslikt en daar kwam ik ontzettend van aan en had ik veel last van de bijwerkingen. Zoloft ook maar die deed het op een gegeven moment niet meer. De Prozac geeft een stukje balans die ik dan zelf vast kan houden. Mijn keuze is om in een tijd van vele hormoonwisselingen en grote veranderingen niet te switchen aangezien het nu goed gaat.
Hoop dat mijn antwoord je iets duidelijkheid kan geven (ik schrijf alleen vanuit mijn ervaringen, een POP poli kan je verder helpen) en schroom niet om te vragen!
Wat ik er nog bij wil vermelden (en dat is een mening, ik weet het) is dat ik vind dat er zoveel mensen zijn die zwanger raken en niet nadenken over opvoeding en noem maar op. De verhalen die ik hier lees zijn doordacht en de keuze is altijd bewust. Ik zeg niet dat het altijd verstandig is, en voor wie wel en niet, daar laat ik me niet over uit, aangezien elke situatie anders is. Maar toch, bewuste vrouwen hier op dit topic (en een aantal andere gerelateerde topics).
vrijdag 7 januari 2011 om 13:08
Ha zuurtje!
Ik heb eerst ook seroxat geprobeerd. (toen had ik overigens nog geen kinderwens op korte termijn). Vreselijk, wat voelde ik me daar beroerd door. 15 kg aangekomen en was misselijk, moe en had zweetaanvallen van heb ik jou daar.
Met de prozac ben ik nu helemaal blij en sta perfect ingesteld. (alsof je het over een machine hebt haha)
Het enige nadeel is dus de bv. Die wil ik heel graag gaan geven. Dus misschien goed als ik dat overleg met mensen van de POP poli. Al kennen die mensen mij dan weer niet, dus dat is misschien ook niet handig.
Mijn psychiater is lang afwezig, die kan ik pas over twee weken weer bereiken.
Wanneer heb jij je door laten verwijzen naar de poppoli en door wie?
Ik heb eerst ook seroxat geprobeerd. (toen had ik overigens nog geen kinderwens op korte termijn). Vreselijk, wat voelde ik me daar beroerd door. 15 kg aangekomen en was misselijk, moe en had zweetaanvallen van heb ik jou daar.
Met de prozac ben ik nu helemaal blij en sta perfect ingesteld. (alsof je het over een machine hebt haha)
Het enige nadeel is dus de bv. Die wil ik heel graag gaan geven. Dus misschien goed als ik dat overleg met mensen van de POP poli. Al kennen die mensen mij dan weer niet, dus dat is misschien ook niet handig.
Mijn psychiater is lang afwezig, die kan ik pas over twee weken weer bereiken.
Wanneer heb jij je door laten verwijzen naar de poppoli en door wie?
vrijdag 7 januari 2011 om 17:03
Ja, ingesteld klinkt eigenlijk wel raar he?
Ik ben door mijn huisarts doorgestuurd naar de POP poli, hij/zij kan je een verwijzing geven. Je kan dit alvast doen en een afspraak maken daar en als je psychiater terug is, dit met hem/haar bespreken?
Ik heb mij voor mijn zwangerschap al door laten verwijzen. Deels omdat ik IVF moest doen maar ook omdat ik verhuisd ben naar een andere woonplaats en in mijn nieuwe woonplaats nog geen begeleiding had.
Ik ben door mijn huisarts doorgestuurd naar de POP poli, hij/zij kan je een verwijzing geven. Je kan dit alvast doen en een afspraak maken daar en als je psychiater terug is, dit met hem/haar bespreken?
Ik heb mij voor mijn zwangerschap al door laten verwijzen. Deels omdat ik IVF moest doen maar ook omdat ik verhuisd ben naar een andere woonplaats en in mijn nieuwe woonplaats nog geen begeleiding had.
vrijdag 11 februari 2011 om 22:48
Even up voor dit topic!
Ik ben vorige week voor het eerst bij de pop-poli geweest en ik heb er heel veel aan gehad. Alle vragen die ik niet durfde te stellen werden beantwoord, ik werd ontzettend respectvol behandeld, mijn twijfels zijn weggenomen; ik kan mijn medicatie blijven slikken tijdens een eventuele zwangerschap; ondanks mijn beperkingen kan ik volgens mijn psychiater een prima moeder zijn (zo fijn om van een buitenstaander te horen ondanks dat ik dat zelf, als volwassen vrouw, best wel weet..) ik ben welkom op de poli als ik hulp denk nodig te hebben, kortom, het heeft mij en mijn vriend enorm goed gedaan en gesteund en ik sta echt te kijken van de goede, vernieuwende inzichten die er in de medische wetenschap zijn ontstaan de laatste jaren!
Hoe gaat het met jullie? Lunaster hoe gaat het met je en met je zwangerschap?
Ik ben vorige week voor het eerst bij de pop-poli geweest en ik heb er heel veel aan gehad. Alle vragen die ik niet durfde te stellen werden beantwoord, ik werd ontzettend respectvol behandeld, mijn twijfels zijn weggenomen; ik kan mijn medicatie blijven slikken tijdens een eventuele zwangerschap; ondanks mijn beperkingen kan ik volgens mijn psychiater een prima moeder zijn (zo fijn om van een buitenstaander te horen ondanks dat ik dat zelf, als volwassen vrouw, best wel weet..) ik ben welkom op de poli als ik hulp denk nodig te hebben, kortom, het heeft mij en mijn vriend enorm goed gedaan en gesteund en ik sta echt te kijken van de goede, vernieuwende inzichten die er in de medische wetenschap zijn ontstaan de laatste jaren!
Hoe gaat het met jullie? Lunaster hoe gaat het met je en met je zwangerschap?
