Zwanger
alle pijlers
[Algemeen] Zwanger worden met depressie / anti-depressiva
woensdag 13 augustus 2008 om 14:41
Ik kon hier op de hele site geen topic over vinden, dus hier start ik 'm maar.
Over: zwanger willen worden / zwanger zijn terwijl je anti-depressiva slikt en last van depressies hebt.
Ik ben ainoa, 29 jaar en heb een kinderwens. Al jaren.
Na jaren van 'voorbereiding' gaan we ervoor sinds deze maand.
Heel spannend.
Maar.. ik ben ook 'behept' met depressies.
Het zit in mijn genen, meervoudig in de familie.
In 2001 heb ik hulp gezocht tijdens de zoveelste depressieve episode en ik ben vervolgens jaren in behandeling geweest bij een psycholoog. Inmiddels ben ik klaar met therapie.
Ook slik ik al jaren anti-depressiva.
Omdat er altijd afgeraden wordt om medicijnen te slikken tijdens de zwangerschap, heb ik mijn kinderwens op tijd besproken met mijn psychiater.
Zo ben ik twee jaar geleden begonnen met zeer zorgvuldig afbouwen naar een lagere dosis, om te kijken of afbouwen naar minder / nul een optie was.
Dat was het niet. Ik heb het maanden geprobeerd, maar ik zakte steeds verder weg in instabiliteit, angsten, depressieve gedachten... ik moest erkennen dat ik die dosis gewoon nódig had.
Ik heb toen de pop-poli benaderd, van het Sint-Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam. Heb mij ernaar door laten verwijzen. Ben daar op gesprek geweest. Heb daar wél mijn vragen beantwoord gekregen.
Heb daar een genuanceerd gesprek gehad over de invloed en gevolgen van een depressie tijdens de zwangerschap, versus de gevolgen van anti-depressiva tijdens de zwangerschap.
Er is mij duidelijk geworden dat ik beter zwanger kan worden mét psychofarmaca, dan zonder.
En om mij te monitoren tijdens en na de zwangerschap, mag ik mij melden als ik 8 weken zwanger ben.
Ik word dan door een team van een kinderarts, gyneacoloog en psychiater gevolgd tijdens de zwangerschap en bevalling.
Een heel veilig idee.
Wat ik merk, is dat er verdomde weinig te vinden is op internet en in boeken over depressie, anti-depressiva en zwangerschap.
Er is veel achterhaalde en/of oude informatie. Het verbaasde mij ook hoe slecht mijn huisarts thuis was in deze materie.
Familie, vrienden en kennissen hebben hun mening ook al snel klaar over dit onderwerp.
Ik vertel niemand dat ik nu zwanger probeer te worden, zal pas na de magische 13 weken mijn mond open doen. Maar ergens ben ik nu al bang voor de reacties.
Depressief zijn blijft een heikel gespreksonderwerp.
Dat mijn depressie niet over is na jaren therapie.
Dat ik niet kan functioneren op een werkplek en nu al jaren niet werk.
Dat ik anti-depressiva nodig heb om me staande te houden.
Maar dat ik wel een kinderwens heb, wel kinderen wil. En dat mijn man en ik, van dit alles bewust, weloverwogen voor ouderschap kiezen. Sterker nog: mijn man en ik zijn ervan overtuigd dat we goede ouders zullen zijn. Dat ook wij dit kunnen.
Desondanks knaagt het soms als ik mensen bevooroordeeld hoor praten.
Ik ben altijd heel open geweest over mijn depressie. Ik heb me niet verstopt, ik heb in de familie, op verjaardagen, op het werk altijd eerlijk geantwoord als men doorvroeg. Ik dacht: hoe meer een mens weet, hoe beter een mens begrijpt. Dat was ook zo.
Maar mensen gaan wel het plaatje invullen voor je. Vragen op een verjaardag of wij al aan de kinderen durven te beginnen, zo, "in onze situatie". Moeten jullie dat nou wel willen? Wat nou als je weer depressief wordt? Kan jij dan wel voor een kind zorgen?
Jullie hebben maar één inkomen, moeilijk hoor...
Ik wil ook niet weten wat ik over me heen krijg van het UWV en mijn reïntegratiecoach als ik vertel dat ik zwanger ben.
Arbeidsongeschikt, maar wél een kind.
Depressie en zwangerschap: al die meningen kleuren mijn gedachten over mijn aanstaand moederschap.
Wie wil er in dit topic meepraten over zwanger zijn / willen worden met anti-depressiva, depressie voor / tijdens de zwangerschap, informatie uitwisselen en ervaringen vertellen?
ainoa
Over: zwanger willen worden / zwanger zijn terwijl je anti-depressiva slikt en last van depressies hebt.
Ik ben ainoa, 29 jaar en heb een kinderwens. Al jaren.
Na jaren van 'voorbereiding' gaan we ervoor sinds deze maand.
Heel spannend.
Maar.. ik ben ook 'behept' met depressies.
Het zit in mijn genen, meervoudig in de familie.
In 2001 heb ik hulp gezocht tijdens de zoveelste depressieve episode en ik ben vervolgens jaren in behandeling geweest bij een psycholoog. Inmiddels ben ik klaar met therapie.
Ook slik ik al jaren anti-depressiva.
Omdat er altijd afgeraden wordt om medicijnen te slikken tijdens de zwangerschap, heb ik mijn kinderwens op tijd besproken met mijn psychiater.
Zo ben ik twee jaar geleden begonnen met zeer zorgvuldig afbouwen naar een lagere dosis, om te kijken of afbouwen naar minder / nul een optie was.
Dat was het niet. Ik heb het maanden geprobeerd, maar ik zakte steeds verder weg in instabiliteit, angsten, depressieve gedachten... ik moest erkennen dat ik die dosis gewoon nódig had.
Ik heb toen de pop-poli benaderd, van het Sint-Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam. Heb mij ernaar door laten verwijzen. Ben daar op gesprek geweest. Heb daar wél mijn vragen beantwoord gekregen.
Heb daar een genuanceerd gesprek gehad over de invloed en gevolgen van een depressie tijdens de zwangerschap, versus de gevolgen van anti-depressiva tijdens de zwangerschap.
Er is mij duidelijk geworden dat ik beter zwanger kan worden mét psychofarmaca, dan zonder.
En om mij te monitoren tijdens en na de zwangerschap, mag ik mij melden als ik 8 weken zwanger ben.
Ik word dan door een team van een kinderarts, gyneacoloog en psychiater gevolgd tijdens de zwangerschap en bevalling.
Een heel veilig idee.
Wat ik merk, is dat er verdomde weinig te vinden is op internet en in boeken over depressie, anti-depressiva en zwangerschap.
Er is veel achterhaalde en/of oude informatie. Het verbaasde mij ook hoe slecht mijn huisarts thuis was in deze materie.
Familie, vrienden en kennissen hebben hun mening ook al snel klaar over dit onderwerp.
Ik vertel niemand dat ik nu zwanger probeer te worden, zal pas na de magische 13 weken mijn mond open doen. Maar ergens ben ik nu al bang voor de reacties.
Depressief zijn blijft een heikel gespreksonderwerp.
Dat mijn depressie niet over is na jaren therapie.
Dat ik niet kan functioneren op een werkplek en nu al jaren niet werk.
Dat ik anti-depressiva nodig heb om me staande te houden.
Maar dat ik wel een kinderwens heb, wel kinderen wil. En dat mijn man en ik, van dit alles bewust, weloverwogen voor ouderschap kiezen. Sterker nog: mijn man en ik zijn ervan overtuigd dat we goede ouders zullen zijn. Dat ook wij dit kunnen.
Desondanks knaagt het soms als ik mensen bevooroordeeld hoor praten.
Ik ben altijd heel open geweest over mijn depressie. Ik heb me niet verstopt, ik heb in de familie, op verjaardagen, op het werk altijd eerlijk geantwoord als men doorvroeg. Ik dacht: hoe meer een mens weet, hoe beter een mens begrijpt. Dat was ook zo.
Maar mensen gaan wel het plaatje invullen voor je. Vragen op een verjaardag of wij al aan de kinderen durven te beginnen, zo, "in onze situatie". Moeten jullie dat nou wel willen? Wat nou als je weer depressief wordt? Kan jij dan wel voor een kind zorgen?
Jullie hebben maar één inkomen, moeilijk hoor...
Ik wil ook niet weten wat ik over me heen krijg van het UWV en mijn reïntegratiecoach als ik vertel dat ik zwanger ben.
Arbeidsongeschikt, maar wél een kind.
Depressie en zwangerschap: al die meningen kleuren mijn gedachten over mijn aanstaand moederschap.
Wie wil er in dit topic meepraten over zwanger zijn / willen worden met anti-depressiva, depressie voor / tijdens de zwangerschap, informatie uitwisselen en ervaringen vertellen?
ainoa
woensdag 13 augustus 2008 om 14:45
Hoi,
Ik zit ook bij de pop-poli, tweede keer trouwens.
Ben heel erg blij dat het bestaat en er zouden veel meer van dat soort poli's in Nederland moeten zijn.
Als het goed is, ga je twee a drie keer naar die poli, de laatste keer bij zo'n 35 weken zwangerschap. Daar hebben ze je natuurlijk ook verteld over het klinisch kraambed. Persoonlijk vond ik dat niks, maar dat kwam vooral doordat ik op een vierpersoonskamer lag, wat eigenlijk niet de bedoeling is.
Je mag trouwens ook thuis bevallen en dan direct daarna naar het ziekenhuis komen.
Ik zit ook bij de pop-poli, tweede keer trouwens.
Ben heel erg blij dat het bestaat en er zouden veel meer van dat soort poli's in Nederland moeten zijn.
Als het goed is, ga je twee a drie keer naar die poli, de laatste keer bij zo'n 35 weken zwangerschap. Daar hebben ze je natuurlijk ook verteld over het klinisch kraambed. Persoonlijk vond ik dat niks, maar dat kwam vooral doordat ik op een vierpersoonskamer lag, wat eigenlijk niet de bedoeling is.
Je mag trouwens ook thuis bevallen en dan direct daarna naar het ziekenhuis komen.
woensdag 13 augustus 2008 om 14:53
Gewoon een oprechte interessevraag (want ik heb er weinig verstand van); zijn je depressies erfelijk? Of je depressie-gevoeligheid?
En verder: fijn dat er zulke goede begeleiding voor je(jullie) is. Ik (geen depressies oid) vond de uitwerking van de hor(ror)monen zo al erg genoeg. Kan me voorstellen dat als je depressiegevoelig bent, die uitwerking nog wat heftiger kan zijn.
Alvast succes met zwanger worden!
En verder: fijn dat er zulke goede begeleiding voor je(jullie) is. Ik (geen depressies oid) vond de uitwerking van de hor(ror)monen zo al erg genoeg. Kan me voorstellen dat als je depressiegevoelig bent, die uitwerking nog wat heftiger kan zijn.
Alvast succes met zwanger worden!
woensdag 13 augustus 2008 om 14:59
Fleurtje, vind je het jammer dat huisarten AD afraden tijdens de zwangerschap en borstvoeding? (of lees ik je verkeerd?!)
Ik schrik daar namelijk een beetje van, het lijkt me toch vrij duidelijk én logisch dat een zwangerschap op zich en het geven van borstvoeding altijd beter is zónder AD. (Puur chemisch gezien, het zijn echt geen vitaminepilletjes)
Lijkt mij goede zaak dat huisartsen het dus afraden, of in elk geval goed uitleggen dat het allemaal niet zonder gevolgen hoeft te zijn. Ik persoonlijk zou het vreemder vinden wanneer een huisarts zou zeggen van 'och, dat maakt allemaal niets uit, slik maar door, en dan zien we wel of het negatieve effecten heeft'..
Ik wil er niemand mee aanvallen hoor, ik snap je even niet ben ik bang.
Ik schrik daar namelijk een beetje van, het lijkt me toch vrij duidelijk én logisch dat een zwangerschap op zich en het geven van borstvoeding altijd beter is zónder AD. (Puur chemisch gezien, het zijn echt geen vitaminepilletjes)
Lijkt mij goede zaak dat huisartsen het dus afraden, of in elk geval goed uitleggen dat het allemaal niet zonder gevolgen hoeft te zijn. Ik persoonlijk zou het vreemder vinden wanneer een huisarts zou zeggen van 'och, dat maakt allemaal niets uit, slik maar door, en dan zien we wel of het negatieve effecten heeft'..
Ik wil er niemand mee aanvallen hoor, ik snap je even niet ben ik bang.
woensdag 13 augustus 2008 om 15:11
@ Sarah Scott:
helemaal zeker weet je het nooit of het erfelijk is.
Mijn moeder, oma, oma's zus, twee tantes en twee ooms (allemaal moeders kant) hebben depressies gehad. Oma (onbehandeld) haar leven lang. Bijna niemand noemt het beestje bij de naam.
Eigenlijk pas de afgelopen twee jaar, wordt er in de familie openlijk beaamd dat de depressie 'heerst' bij ons.
Maar je kan het ook zo zien: als je niet het vermogen hebt om emoties te doorstaan, als je opgevoed bent met het idee dat je dapper en sterk moet zijn en je 'niet zo godvergeten aan moet stellen', als je erg gevoelig bent en snel overprikkeld bent en daar door ouders / juffen / familie geen rekening mee gehouden wordt omdat jíj je maar aan moet passen.... Als je daardoor gepest wordt op school, hardstikke onzeker bent, heel slim bent maar geen simpele uitzendbaan volhoudt omdat je de lat zo hooog legt.... Met glans je studie afrondt maar ziek wordt van werk, de werkdruk, de maatschappelijke druk, je eigen hoop en verwachtingen?
Is het dan raar dat je depressief kan geraken?
Soms denk ik wel eens dat het behalve een nature-ding, ook nurture is. Als je in je opvoeding de tools niet hebt meegekregen om daarmee om te gaan, dan is het wel dweilen met de kraan open, heb ik zo het idee.
Als ik naar mijn familie kijk, dan is er ook een hoop onvermogen om over dingen te praten, emoties te uiten en te doorstaan.
Het zijn een hoop struisvogels en Ms. Bouquets (Keeping up appearences) bij elkaar.
Ik hoop dat ik die vicieuze cirkel een beetje kan doorbreken.
helemaal zeker weet je het nooit of het erfelijk is.
Mijn moeder, oma, oma's zus, twee tantes en twee ooms (allemaal moeders kant) hebben depressies gehad. Oma (onbehandeld) haar leven lang. Bijna niemand noemt het beestje bij de naam.
Eigenlijk pas de afgelopen twee jaar, wordt er in de familie openlijk beaamd dat de depressie 'heerst' bij ons.
Maar je kan het ook zo zien: als je niet het vermogen hebt om emoties te doorstaan, als je opgevoed bent met het idee dat je dapper en sterk moet zijn en je 'niet zo godvergeten aan moet stellen', als je erg gevoelig bent en snel overprikkeld bent en daar door ouders / juffen / familie geen rekening mee gehouden wordt omdat jíj je maar aan moet passen.... Als je daardoor gepest wordt op school, hardstikke onzeker bent, heel slim bent maar geen simpele uitzendbaan volhoudt omdat je de lat zo hooog legt.... Met glans je studie afrondt maar ziek wordt van werk, de werkdruk, de maatschappelijke druk, je eigen hoop en verwachtingen?
Is het dan raar dat je depressief kan geraken?
Soms denk ik wel eens dat het behalve een nature-ding, ook nurture is. Als je in je opvoeding de tools niet hebt meegekregen om daarmee om te gaan, dan is het wel dweilen met de kraan open, heb ik zo het idee.
Als ik naar mijn familie kijk, dan is er ook een hoop onvermogen om over dingen te praten, emoties te uiten en te doorstaan.
Het zijn een hoop struisvogels en Ms. Bouquets (Keeping up appearences) bij elkaar.
Ik hoop dat ik die vicieuze cirkel een beetje kan doorbreken.
woensdag 13 augustus 2008 om 15:13
noni, natuurlijk is het altijd beter zonder, maar soms kan het niet zonder dan is met ook een optie. (borstvoeding met medicatie is dan nog altijd beter voor het kind dan flesvoeding) Van medicatie wordt altijd meteen geroepen, oh niet gebruiken tijdens zwangerschap en bvoeding, maar dat is soms wat kort door de bocht, omdat je het nou eenmaal als industrie niet echt kan onderzoeken wat de gevolgen wel of niet zijn.
on topic, ik snap je omgeving wel, of althans, ik snap dat een omgeving zo denkt, voor veel mensen zijn ziekten van de geest heel anders en veel enger dan lichamelijke ziektes en zou je dan dus geen kind kunnen of mogen krijgen. Als jij erachter staat en je vriend ook en je krijgt begeleiding van mensen die er verstand van hebben, niks van aantrekken, maar je hart volgen.
on topic, ik snap je omgeving wel, of althans, ik snap dat een omgeving zo denkt, voor veel mensen zijn ziekten van de geest heel anders en veel enger dan lichamelijke ziektes en zou je dan dus geen kind kunnen of mogen krijgen. Als jij erachter staat en je vriend ook en je krijgt begeleiding van mensen die er verstand van hebben, niks van aantrekken, maar je hart volgen.
woensdag 13 augustus 2008 om 15:15
woensdag 13 augustus 2008 om 15:16
borstvoeding:
Een vrouw die in een staat van chronische stress verkeert, zoals tijdens een depressie, geeft de chemische stoffen die daarbij vrijkomen in haar lichaam, door aan haar kind bij de borstvoeding.
Het kind kán daarop reageren.
Anti-depressiva geef je ook door, maar: niet de gehele dosis 'komt door' en door de lange halfwaardetijd van, bijvoorbeeld, Zoloft is het slechts een fractie van wat jij slikt.
Op de keper beschouwd is het risico 'verwaarloosbaar'.
Verwaarloosbaar op te vatten als: een aanvaardbaar risico ten opzichte van andere, 'gewone' complicaties waar je ook risico op loopt. Echter, over die 'gewone' complicaties hoor je dan weer niemand.
Ik slik Zoloft, op advies van het St. Lucas Andreas, en mag daar straks gewoon borstvoeding mee geven.
Met mijn dosis kan dat.
Een vrouw die in een staat van chronische stress verkeert, zoals tijdens een depressie, geeft de chemische stoffen die daarbij vrijkomen in haar lichaam, door aan haar kind bij de borstvoeding.
Het kind kán daarop reageren.
Anti-depressiva geef je ook door, maar: niet de gehele dosis 'komt door' en door de lange halfwaardetijd van, bijvoorbeeld, Zoloft is het slechts een fractie van wat jij slikt.
Op de keper beschouwd is het risico 'verwaarloosbaar'.
Verwaarloosbaar op te vatten als: een aanvaardbaar risico ten opzichte van andere, 'gewone' complicaties waar je ook risico op loopt. Echter, over die 'gewone' complicaties hoor je dan weer niemand.
Ik slik Zoloft, op advies van het St. Lucas Andreas, en mag daar straks gewoon borstvoeding mee geven.
Met mijn dosis kan dat.
woensdag 13 augustus 2008 om 15:19
woensdag 13 augustus 2008 om 15:23
Zelf heb ik 2 kinderen, tijdens de tweede zwangerschap heb ik ook ad geslikt.
Wel heb ik tijdens de zwangerschap nog afgebouwd, gestopt, om vervolgens met andere 'betere' pillen te beginnen (die niet werkten trouwens) om daarna toch weer de andere moeten nemen.... Wel ben ik op aanraden van mijn arts in de laatste maand wéér gaan afbouwen en stoppen, om te voorkomen dat mijn kindje al verslaafd geboren zou worden en direct zou moeten afkicken.
Mijn jongste is bijna 2, en ondanks al het 'geklungel' in de zwangerschap perfect gezond!
Mag ik vragen welke ad jij slikt?
Wel heb ik tijdens de zwangerschap nog afgebouwd, gestopt, om vervolgens met andere 'betere' pillen te beginnen (die niet werkten trouwens) om daarna toch weer de andere moeten nemen.... Wel ben ik op aanraden van mijn arts in de laatste maand wéér gaan afbouwen en stoppen, om te voorkomen dat mijn kindje al verslaafd geboren zou worden en direct zou moeten afkicken.
Mijn jongste is bijna 2, en ondanks al het 'geklungel' in de zwangerschap perfect gezond!
Mag ik vragen welke ad jij slikt?
woensdag 13 augustus 2008 om 15:23
En ik denk dat Fleurtje bedoelt dat het jammer is dat vrouwen ten onrechte medicijnen onthouden worden tijdens de zwangerschap en borstvoedingsperiode. En als Fleurtje dat niet bedoelde, dan neem ik zelf verantwoordelijkheid voor deze uitspraak.
Ik heb hier met mijn gynaecoloog uitvoerig over gesproken (ik kon ook niet zonder medicijnen tijdens de zwangerschap en kan dat nu tijdens de borstvoeding ook niet) en heb uit zijn mond precies dezelfde uitspraak gehoord. Toen ik eenmaal snapte hoe het werkte met (onderzoek naar) medicijnen tijdens de zwangerschap, snapte ik dat standpunt niet alleen, maar deel ik het ook. Vooral in gevallen waarin vrouwen "dan maar" hun kinderwens laten schieten, omdat ze verteld wordt dat ze de voor hun onmisbare medicijnen niet mogen gebruiken.
*kreeg telefoon tussendoor, wellicht ben ik mosterd intussen*
Ik heb hier met mijn gynaecoloog uitvoerig over gesproken (ik kon ook niet zonder medicijnen tijdens de zwangerschap en kan dat nu tijdens de borstvoeding ook niet) en heb uit zijn mond precies dezelfde uitspraak gehoord. Toen ik eenmaal snapte hoe het werkte met (onderzoek naar) medicijnen tijdens de zwangerschap, snapte ik dat standpunt niet alleen, maar deel ik het ook. Vooral in gevallen waarin vrouwen "dan maar" hun kinderwens laten schieten, omdat ze verteld wordt dat ze de voor hun onmisbare medicijnen niet mogen gebruiken.
*kreeg telefoon tussendoor, wellicht ben ik mosterd intussen*
woensdag 13 augustus 2008 om 15:26
haha, het valt me trouwens op dat in deze context bij hulpverleners heel vaak het woord hechtingsproblematiek valt.
Hechtingsproblematiek is 'hot'.
Mijn psycholoog vermoed dat ik daar vroeger onder heb geleden (moeder had PPD, maar pas na een jaar door huisarts herkend, we spreken van 1978). Borstvoeding kwam bij haar niet op gang, er is niet eens gekeken waarom, húp aan de fles! Wel zo makkelijk.
Bij de pop-poli adviseren ze gelukkig borstvoeding, óók en vooral voor het hechtingsproces, het bonden met je kind.
Ik lette er eerst niet zo op, maar in artikelen in tijdschriften, human interest-programma's.. ik hoor de term steeds vaker valllen. Grappig is dat.
Hechtingsproblematiek is 'hot'.
Mijn psycholoog vermoed dat ik daar vroeger onder heb geleden (moeder had PPD, maar pas na een jaar door huisarts herkend, we spreken van 1978). Borstvoeding kwam bij haar niet op gang, er is niet eens gekeken waarom, húp aan de fles! Wel zo makkelijk.
Bij de pop-poli adviseren ze gelukkig borstvoeding, óók en vooral voor het hechtingsproces, het bonden met je kind.
Ik lette er eerst niet zo op, maar in artikelen in tijdschriften, human interest-programma's.. ik hoor de term steeds vaker valllen. Grappig is dat.
woensdag 13 augustus 2008 om 15:27
Ainoa, ik moet eerlijk zeggen dat ik bij alleen het lezen van de titel van je topic helemaal niet aardig wilde reageren. Waarom een kind willen als je depressief bent én aan de medicatie? Heb té veel slecht aflopende verhalen in mijn omgeving meegemaakt in mijn omgeving van vrouwen die dachten dat een kind dé oplossing van al hun problemen was om dit een goed idee te vinden...
Maar nu ik je tekst gelezen heb, denk ik eigenlijk... Waarom niet? Je denkt niet dat het al je problemen zal oplossen, je hebt goed nagedacht over de medicatie, de gevolgen, hebt nu al voor hulp gezorgd. Je vriend/man staat er achter, en ik neem aan dat die ook donders goed weet dat het wel eens allemaal op hem neer kan komen als een PPD erbij komt.
Ik heb geen ervaring (nooit depressief geweest, afkloppen!), maar al die zorgen die je hebt ten aanzien van je omgeving: laat ze denken wat ze willen, want dat doen ze toch wel. Leg uit hoe je er in staat als ze er naar vragen, maar ga je niet verantwoorden ten aanzien van je kinderwens. Het is niet uit te leggen, door niemand niet. Want dat is een oergevoel die je hebt of niet. En waarom zou jij die wens naast je neer moeten leggen 'alleen maar' omdat je depressief bent? Zo te lezen ga je er zeer concientieus mee om, ook ten aanzien van het kindje die nog geboren (wat zeg ik, conceptie moet nog plaatsvinden ) moet worden.
Maar nu ik je tekst gelezen heb, denk ik eigenlijk... Waarom niet? Je denkt niet dat het al je problemen zal oplossen, je hebt goed nagedacht over de medicatie, de gevolgen, hebt nu al voor hulp gezorgd. Je vriend/man staat er achter, en ik neem aan dat die ook donders goed weet dat het wel eens allemaal op hem neer kan komen als een PPD erbij komt.
Ik heb geen ervaring (nooit depressief geweest, afkloppen!), maar al die zorgen die je hebt ten aanzien van je omgeving: laat ze denken wat ze willen, want dat doen ze toch wel. Leg uit hoe je er in staat als ze er naar vragen, maar ga je niet verantwoorden ten aanzien van je kinderwens. Het is niet uit te leggen, door niemand niet. Want dat is een oergevoel die je hebt of niet. En waarom zou jij die wens naast je neer moeten leggen 'alleen maar' omdat je depressief bent? Zo te lezen ga je er zeer concientieus mee om, ook ten aanzien van het kindje die nog geboren (wat zeg ik, conceptie moet nog plaatsvinden ) moet worden.
Om een kort verhaal lang te maken...
woensdag 13 augustus 2008 om 15:30
quote:Noni schreef op 13 augustus 2008 @ 14:59:
Fleurtje, vind je het jammer dat huisarten AD afraden tijdens de zwangerschap en borstvoeding? (of lees ik je verkeerd?!)
Ik schrik daar namelijk een beetje van, het lijkt me toch vrij duidelijk én logisch dat een zwangerschap op zich en het geven van borstvoeding altijd beter is zónder AD. (Puur chemisch gezien, het zijn echt geen vitaminepilletjes)
Lijkt mij goede zaak dat huisartsen het dus afraden, of in elk geval goed uitleggen dat het allemaal niet zonder gevolgen hoeft te zijn. Ik persoonlijk zou het vreemder vinden wanneer een huisarts zou zeggen van 'och, dat maakt allemaal niets uit, slik maar door, en dan zien we wel of het negatieve effecten heeft'..
Ik wil er niemand mee aanvallen hoor, ik snap je even niet ben ik bang.
Dit bedoel ik dus...
Ik vind het idd heel jammer dat veel huisartsen zeggen cq denken dat zwangerschap en borstvoeding niet samengaat met antidepressiva. Daardoor zien veel mensen af van een zwangrschap of krijgen oonodig problemen gedurende de zwangerschap of erna.
En onzin, die laatste uitspraak: goh, slik maar door en dan zien we later wel of het negatieve effecten heeft. Huisartsen zouden er goed aan doen hun kennis up to date te houden.
Fleurtje, vind je het jammer dat huisarten AD afraden tijdens de zwangerschap en borstvoeding? (of lees ik je verkeerd?!)
Ik schrik daar namelijk een beetje van, het lijkt me toch vrij duidelijk én logisch dat een zwangerschap op zich en het geven van borstvoeding altijd beter is zónder AD. (Puur chemisch gezien, het zijn echt geen vitaminepilletjes)
Lijkt mij goede zaak dat huisartsen het dus afraden, of in elk geval goed uitleggen dat het allemaal niet zonder gevolgen hoeft te zijn. Ik persoonlijk zou het vreemder vinden wanneer een huisarts zou zeggen van 'och, dat maakt allemaal niets uit, slik maar door, en dan zien we wel of het negatieve effecten heeft'..
Ik wil er niemand mee aanvallen hoor, ik snap je even niet ben ik bang.
Dit bedoel ik dus...
Ik vind het idd heel jammer dat veel huisartsen zeggen cq denken dat zwangerschap en borstvoeding niet samengaat met antidepressiva. Daardoor zien veel mensen af van een zwangrschap of krijgen oonodig problemen gedurende de zwangerschap of erna.
En onzin, die laatste uitspraak: goh, slik maar door en dan zien we later wel of het negatieve effecten heeft. Huisartsen zouden er goed aan doen hun kennis up to date te houden.
woensdag 13 augustus 2008 om 15:34
Kind dé oplossing voor al je problemen.... Heb ik híer nergens gelezen. Gelukkig, want dat zou niet realistisch zijn.
Maar ik denk weleens: een suikerpatient heeft insuline nodig, iemand met een depressie, add of stemmingsstoornis andere medicijnen. Beide patienten kunnen mét medicatie evengoed functioneren als ieder ander.
Afbouwen aan het eind van de zwangerschap wordt vaak afgeraden, omdat dat de kans op een postnatale depressie weer kan verhogen.
Maar ik denk weleens: een suikerpatient heeft insuline nodig, iemand met een depressie, add of stemmingsstoornis andere medicijnen. Beide patienten kunnen mét medicatie evengoed functioneren als ieder ander.
Afbouwen aan het eind van de zwangerschap wordt vaak afgeraden, omdat dat de kans op een postnatale depressie weer kan verhogen.
woensdag 13 augustus 2008 om 15:36
woensdag 13 augustus 2008 om 15:43
Fleurtje, ik heb het niet over het 'niet samengaan van AD en zwangerschap/borstvoeding'.
Huisartsen zouden inderdaad hun kennis beter up-to-date moeten houden, de praktijk wijst echter uit dat dat in veel gevallen nog niet zo is. En is het dan zo verkeerd om iets af te raden wat mogelijk schadelijke effecten kán hebben?
Gelukkig zoeken mensen tegenwoordig sneller zelf informatie, zoals ook TO hier doet. En zoals ik hier lees ís er ook daadwerkelijk veel meer dan alleen een eigen huisarts.
Kwalijk is het zeker dat de huisarts niet up-to-date genoeg is, maar dat hij wegens gebrek aan informatie iemand iets af raad vind ik persoonlijk niet vreemd. Wel zou hij dan een doorverwijzing oid kunnen geven naar mijn idee.
Huisartsen zouden inderdaad hun kennis beter up-to-date moeten houden, de praktijk wijst echter uit dat dat in veel gevallen nog niet zo is. En is het dan zo verkeerd om iets af te raden wat mogelijk schadelijke effecten kán hebben?
Gelukkig zoeken mensen tegenwoordig sneller zelf informatie, zoals ook TO hier doet. En zoals ik hier lees ís er ook daadwerkelijk veel meer dan alleen een eigen huisarts.
Kwalijk is het zeker dat de huisarts niet up-to-date genoeg is, maar dat hij wegens gebrek aan informatie iemand iets af raad vind ik persoonlijk niet vreemd. Wel zou hij dan een doorverwijzing oid kunnen geven naar mijn idee.
woensdag 13 augustus 2008 om 15:47
Fleurtje, dat is precies wat ik bedoel, ze zegt niet dat ze het idee heeft dat een kindje al haar problemen op zal lossen.
Ik heb gewoon (nou ja, gewoon...) een ontzettend (en volledig niet eerlijk) vooroordeel tegen depressiviteit en het willen van kinderen.
Depressieve tante heeft twee maanden na de geboorte van haar tweede kind zelfmoord gepleegd. Of nee, het was eigenlijk een poging, mijn oom had om 6 uur thuis moeten komen maar was door file ruim een uur later thuis. Dat redde tante niet. Mijn nichtjes waren al die tijd dus alleen thuis, een baby van 2 maanden en een dreumes van 2.
Vriendin heeft haar kinderen bij haar nu ex-man achtergelaten omdat ze de opvoeding volledig niet trok. Maar ze wil nog steeds niet toegeven dat ze depressief is, het ligt allemaal aan anderen (overigens is haar probleem niet alleen de depressiviteit, naar mijn mening zitten er ook andere psychiatrische problemen bij).
Mijn schoonmoeder heeft haar depressiviteit proberen te verdrinken met alcohol. Mijn man weet nog steeds niet wie hij meer verafschuwde, zijn depressieve moeder of zijn dronken moeder.
Van alle drie weet ik dat ze dachten dat als ze maar eenmaal kinderen hadden, ze geen problemen meer zouden hebben en eindelijk gelukkig zouden worden.
Sorry, misschien niet relevant voor degenen die wél goed omgaan met hun probleem, maar kun je je voorstellen hoe ik er over denk? Waar mijn absolute vooroordeel die alleen op deze drie gevallen gebaseert is vandaan komt? En ik wéét wel dat het anders kan, maar dat heb ik nog niet meegemaakt in mijn omgeving. Ik wou alleen dat mijn tante, vriendin en schoonmoeder zo goed over alles hadden nagedacht als TO. Want daar heb ik echt diep respect voor, echt!
Ik heb gewoon (nou ja, gewoon...) een ontzettend (en volledig niet eerlijk) vooroordeel tegen depressiviteit en het willen van kinderen.
Depressieve tante heeft twee maanden na de geboorte van haar tweede kind zelfmoord gepleegd. Of nee, het was eigenlijk een poging, mijn oom had om 6 uur thuis moeten komen maar was door file ruim een uur later thuis. Dat redde tante niet. Mijn nichtjes waren al die tijd dus alleen thuis, een baby van 2 maanden en een dreumes van 2.
Vriendin heeft haar kinderen bij haar nu ex-man achtergelaten omdat ze de opvoeding volledig niet trok. Maar ze wil nog steeds niet toegeven dat ze depressief is, het ligt allemaal aan anderen (overigens is haar probleem niet alleen de depressiviteit, naar mijn mening zitten er ook andere psychiatrische problemen bij).
Mijn schoonmoeder heeft haar depressiviteit proberen te verdrinken met alcohol. Mijn man weet nog steeds niet wie hij meer verafschuwde, zijn depressieve moeder of zijn dronken moeder.
Van alle drie weet ik dat ze dachten dat als ze maar eenmaal kinderen hadden, ze geen problemen meer zouden hebben en eindelijk gelukkig zouden worden.
Sorry, misschien niet relevant voor degenen die wél goed omgaan met hun probleem, maar kun je je voorstellen hoe ik er over denk? Waar mijn absolute vooroordeel die alleen op deze drie gevallen gebaseert is vandaan komt? En ik wéét wel dat het anders kan, maar dat heb ik nog niet meegemaakt in mijn omgeving. Ik wou alleen dat mijn tante, vriendin en schoonmoeder zo goed over alles hadden nagedacht als TO. Want daar heb ik echt diep respect voor, echt!
Om een kort verhaal lang te maken...
woensdag 13 augustus 2008 om 15:53
weatherwax, wat een ellende allemaal, maar juist als je wel erkent dat je ziek bent, als je medicatie gebruikt en hulp aanvaard, hoeft het niet zo uit de hand te lopen. Wat fleur al schreef, als een diabeet haar insuline niet prikt, gaat ze ook dood, met insuline blijft ze een patient, maar wel 1 die normaal kan functioneren. En zo is het ook voor depressies. (als je maar erkent dat je ziek bent en dus hulp nodig hebt en medicatie, dan kan je prima functioneren in veel gevallen)
woensdag 13 augustus 2008 om 15:53
woensdag 13 augustus 2008 om 15:53
quote:Noni schreef op 13 augustus 2008 @ 15:43:
Wel zou hij dan een doorverwijzing oid kunnen geven naar mijn idee.Precies, de huisarts zou moeten erkennen dat zijn kennis niet up to date is en niet zomaar iets af moeten raden. Huisarts heeft nog altijd een doorverwijzende functie. Maar goed, ik snap sowieso al niet goed dat iemand bij een huisarts blijft hangen met medicijnen als antidepressiva; vind ik ook niet ok van een huisarts.
Wel zou hij dan een doorverwijzing oid kunnen geven naar mijn idee.Precies, de huisarts zou moeten erkennen dat zijn kennis niet up to date is en niet zomaar iets af moeten raden. Huisarts heeft nog altijd een doorverwijzende functie. Maar goed, ik snap sowieso al niet goed dat iemand bij een huisarts blijft hangen met medicijnen als antidepressiva; vind ik ook niet ok van een huisarts.
woensdag 13 augustus 2008 om 15:55
