Zwanger
alle pijlers
[Algemeen] Zwanger worden met depressie / anti-depressiva
woensdag 13 augustus 2008 om 14:41
Ik kon hier op de hele site geen topic over vinden, dus hier start ik 'm maar.
Over: zwanger willen worden / zwanger zijn terwijl je anti-depressiva slikt en last van depressies hebt.
Ik ben ainoa, 29 jaar en heb een kinderwens. Al jaren.
Na jaren van 'voorbereiding' gaan we ervoor sinds deze maand.
Heel spannend.
Maar.. ik ben ook 'behept' met depressies.
Het zit in mijn genen, meervoudig in de familie.
In 2001 heb ik hulp gezocht tijdens de zoveelste depressieve episode en ik ben vervolgens jaren in behandeling geweest bij een psycholoog. Inmiddels ben ik klaar met therapie.
Ook slik ik al jaren anti-depressiva.
Omdat er altijd afgeraden wordt om medicijnen te slikken tijdens de zwangerschap, heb ik mijn kinderwens op tijd besproken met mijn psychiater.
Zo ben ik twee jaar geleden begonnen met zeer zorgvuldig afbouwen naar een lagere dosis, om te kijken of afbouwen naar minder / nul een optie was.
Dat was het niet. Ik heb het maanden geprobeerd, maar ik zakte steeds verder weg in instabiliteit, angsten, depressieve gedachten... ik moest erkennen dat ik die dosis gewoon nódig had.
Ik heb toen de pop-poli benaderd, van het Sint-Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam. Heb mij ernaar door laten verwijzen. Ben daar op gesprek geweest. Heb daar wél mijn vragen beantwoord gekregen.
Heb daar een genuanceerd gesprek gehad over de invloed en gevolgen van een depressie tijdens de zwangerschap, versus de gevolgen van anti-depressiva tijdens de zwangerschap.
Er is mij duidelijk geworden dat ik beter zwanger kan worden mét psychofarmaca, dan zonder.
En om mij te monitoren tijdens en na de zwangerschap, mag ik mij melden als ik 8 weken zwanger ben.
Ik word dan door een team van een kinderarts, gyneacoloog en psychiater gevolgd tijdens de zwangerschap en bevalling.
Een heel veilig idee.
Wat ik merk, is dat er verdomde weinig te vinden is op internet en in boeken over depressie, anti-depressiva en zwangerschap.
Er is veel achterhaalde en/of oude informatie. Het verbaasde mij ook hoe slecht mijn huisarts thuis was in deze materie.
Familie, vrienden en kennissen hebben hun mening ook al snel klaar over dit onderwerp.
Ik vertel niemand dat ik nu zwanger probeer te worden, zal pas na de magische 13 weken mijn mond open doen. Maar ergens ben ik nu al bang voor de reacties.
Depressief zijn blijft een heikel gespreksonderwerp.
Dat mijn depressie niet over is na jaren therapie.
Dat ik niet kan functioneren op een werkplek en nu al jaren niet werk.
Dat ik anti-depressiva nodig heb om me staande te houden.
Maar dat ik wel een kinderwens heb, wel kinderen wil. En dat mijn man en ik, van dit alles bewust, weloverwogen voor ouderschap kiezen. Sterker nog: mijn man en ik zijn ervan overtuigd dat we goede ouders zullen zijn. Dat ook wij dit kunnen.
Desondanks knaagt het soms als ik mensen bevooroordeeld hoor praten.
Ik ben altijd heel open geweest over mijn depressie. Ik heb me niet verstopt, ik heb in de familie, op verjaardagen, op het werk altijd eerlijk geantwoord als men doorvroeg. Ik dacht: hoe meer een mens weet, hoe beter een mens begrijpt. Dat was ook zo.
Maar mensen gaan wel het plaatje invullen voor je. Vragen op een verjaardag of wij al aan de kinderen durven te beginnen, zo, "in onze situatie". Moeten jullie dat nou wel willen? Wat nou als je weer depressief wordt? Kan jij dan wel voor een kind zorgen?
Jullie hebben maar één inkomen, moeilijk hoor...
Ik wil ook niet weten wat ik over me heen krijg van het UWV en mijn reïntegratiecoach als ik vertel dat ik zwanger ben.
Arbeidsongeschikt, maar wél een kind.
Depressie en zwangerschap: al die meningen kleuren mijn gedachten over mijn aanstaand moederschap.
Wie wil er in dit topic meepraten over zwanger zijn / willen worden met anti-depressiva, depressie voor / tijdens de zwangerschap, informatie uitwisselen en ervaringen vertellen?
ainoa
Over: zwanger willen worden / zwanger zijn terwijl je anti-depressiva slikt en last van depressies hebt.
Ik ben ainoa, 29 jaar en heb een kinderwens. Al jaren.
Na jaren van 'voorbereiding' gaan we ervoor sinds deze maand.
Heel spannend.
Maar.. ik ben ook 'behept' met depressies.
Het zit in mijn genen, meervoudig in de familie.
In 2001 heb ik hulp gezocht tijdens de zoveelste depressieve episode en ik ben vervolgens jaren in behandeling geweest bij een psycholoog. Inmiddels ben ik klaar met therapie.
Ook slik ik al jaren anti-depressiva.
Omdat er altijd afgeraden wordt om medicijnen te slikken tijdens de zwangerschap, heb ik mijn kinderwens op tijd besproken met mijn psychiater.
Zo ben ik twee jaar geleden begonnen met zeer zorgvuldig afbouwen naar een lagere dosis, om te kijken of afbouwen naar minder / nul een optie was.
Dat was het niet. Ik heb het maanden geprobeerd, maar ik zakte steeds verder weg in instabiliteit, angsten, depressieve gedachten... ik moest erkennen dat ik die dosis gewoon nódig had.
Ik heb toen de pop-poli benaderd, van het Sint-Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam. Heb mij ernaar door laten verwijzen. Ben daar op gesprek geweest. Heb daar wél mijn vragen beantwoord gekregen.
Heb daar een genuanceerd gesprek gehad over de invloed en gevolgen van een depressie tijdens de zwangerschap, versus de gevolgen van anti-depressiva tijdens de zwangerschap.
Er is mij duidelijk geworden dat ik beter zwanger kan worden mét psychofarmaca, dan zonder.
En om mij te monitoren tijdens en na de zwangerschap, mag ik mij melden als ik 8 weken zwanger ben.
Ik word dan door een team van een kinderarts, gyneacoloog en psychiater gevolgd tijdens de zwangerschap en bevalling.
Een heel veilig idee.
Wat ik merk, is dat er verdomde weinig te vinden is op internet en in boeken over depressie, anti-depressiva en zwangerschap.
Er is veel achterhaalde en/of oude informatie. Het verbaasde mij ook hoe slecht mijn huisarts thuis was in deze materie.
Familie, vrienden en kennissen hebben hun mening ook al snel klaar over dit onderwerp.
Ik vertel niemand dat ik nu zwanger probeer te worden, zal pas na de magische 13 weken mijn mond open doen. Maar ergens ben ik nu al bang voor de reacties.
Depressief zijn blijft een heikel gespreksonderwerp.
Dat mijn depressie niet over is na jaren therapie.
Dat ik niet kan functioneren op een werkplek en nu al jaren niet werk.
Dat ik anti-depressiva nodig heb om me staande te houden.
Maar dat ik wel een kinderwens heb, wel kinderen wil. En dat mijn man en ik, van dit alles bewust, weloverwogen voor ouderschap kiezen. Sterker nog: mijn man en ik zijn ervan overtuigd dat we goede ouders zullen zijn. Dat ook wij dit kunnen.
Desondanks knaagt het soms als ik mensen bevooroordeeld hoor praten.
Ik ben altijd heel open geweest over mijn depressie. Ik heb me niet verstopt, ik heb in de familie, op verjaardagen, op het werk altijd eerlijk geantwoord als men doorvroeg. Ik dacht: hoe meer een mens weet, hoe beter een mens begrijpt. Dat was ook zo.
Maar mensen gaan wel het plaatje invullen voor je. Vragen op een verjaardag of wij al aan de kinderen durven te beginnen, zo, "in onze situatie". Moeten jullie dat nou wel willen? Wat nou als je weer depressief wordt? Kan jij dan wel voor een kind zorgen?
Jullie hebben maar één inkomen, moeilijk hoor...
Ik wil ook niet weten wat ik over me heen krijg van het UWV en mijn reïntegratiecoach als ik vertel dat ik zwanger ben.
Arbeidsongeschikt, maar wél een kind.
Depressie en zwangerschap: al die meningen kleuren mijn gedachten over mijn aanstaand moederschap.
Wie wil er in dit topic meepraten over zwanger zijn / willen worden met anti-depressiva, depressie voor / tijdens de zwangerschap, informatie uitwisselen en ervaringen vertellen?
ainoa
dinsdag 15 maart 2011 om 21:35
Hoi,
Ik zou wel mee willen praten!
Ik ben achterin de dertig, heb een kind uit een vorige relatie en zou misschien met mijn huidige man er nog eentje willen krijgen (hij is nog geen vader).
Ik slik sinds anderhalf jaar AD en heb mijn leven eindelijk op de rails. Daarvoor achteraf gezien altijd periodes depressief en periodes angstig geweest, maar pas twee jaar geleden hulp gezocht. Nu gaat het eindelijk goed met me, dankzij therapie maar vooral medicatie.
En nu wil mijn huisarts (heb wel een psychotherapeut maar geen psychiater) dat ik stop voor ik probeer zwanger te worden!
Ik weet niet goed wat te doen...
Ik zou wel mee willen praten!
Ik ben achterin de dertig, heb een kind uit een vorige relatie en zou misschien met mijn huidige man er nog eentje willen krijgen (hij is nog geen vader).
Ik slik sinds anderhalf jaar AD en heb mijn leven eindelijk op de rails. Daarvoor achteraf gezien altijd periodes depressief en periodes angstig geweest, maar pas twee jaar geleden hulp gezocht. Nu gaat het eindelijk goed met me, dankzij therapie maar vooral medicatie.
En nu wil mijn huisarts (heb wel een psychotherapeut maar geen psychiater) dat ik stop voor ik probeer zwanger te worden!
Ik weet niet goed wat te doen...
woensdag 16 maart 2011 om 23:13
Hoi 1001,
Het advies van je huisarts is nogal verouderd. Stop aub niet met je medicatie voordat je hebt geinformeerd of je mogelijk zwanger kan worden terwijl je je medicatie blijft slikken. Op internet is er veel over te vinden, maar het handigst zou een gesprek bij een pop-poli zijn, ik raad je dit echt aan! Op internet kun je vast vinden of die er is in deze regio.
Succes!
Eh, ik ben inmiddels, eh, ik heb een positieve test...Ik ben dus zwanger! Nog maar net. Morgen ga ik pop-poli bellen en vragen hoe of wat. Slik mijn ad dus gewoon door.
Ik geloof er nog geen bal van.....
Het advies van je huisarts is nogal verouderd. Stop aub niet met je medicatie voordat je hebt geinformeerd of je mogelijk zwanger kan worden terwijl je je medicatie blijft slikken. Op internet is er veel over te vinden, maar het handigst zou een gesprek bij een pop-poli zijn, ik raad je dit echt aan! Op internet kun je vast vinden of die er is in deze regio.
Succes!
Eh, ik ben inmiddels, eh, ik heb een positieve test...Ik ben dus zwanger! Nog maar net. Morgen ga ik pop-poli bellen en vragen hoe of wat. Slik mijn ad dus gewoon door.
Ik geloof er nog geen bal van.....
vrijdag 18 maart 2011 om 19:47
En, hoe was het vandaag? Pff is vast een spannende dag geweest voor je... Heb je met je psychiater kunnen overleggen over de bv? Hoe was de echo??? Weet je wat het wordt? Ben heel benieuwd!
Ik voel me prima eigenlijk, vooral mentaal voel ik me rustig en tevreden, vrolijk en bij vlagen heel snel geirriteerd
Echt doordringen wil het nog niet. Ik vind dit zwanger zijn best leuk maar dat ik/we straks een kind hebben vind ik echt een flauwe grap
Ik voel me prima eigenlijk, vooral mentaal voel ik me rustig en tevreden, vrolijk en bij vlagen heel snel geirriteerd
Echt doordringen wil het nog niet. Ik vind dit zwanger zijn best leuk maar dat ik/we straks een kind hebben vind ik echt een flauwe grap
dinsdag 23 augustus 2011 om 13:48
Ik haal dit topic even omhoog.
Ik slik sinds een jaar ongeveer ad, Citalopram, 20 mg. Ik merk nu dat ik denk ik al praktisch mijn hele leven, vanaf mijn tienerjaren (ik ben nu 30) een depressieve inslag heb gehad. Altijd somber, altijd angstig op het extreme af, soms periodes van mezelf opsluiten en isoleren. Maar ik heb geen makkelijke jeugd gehad en ik heb het altijd daarop gestoken: 'teveel meegemaakt'. Toen ik vorig jaar me huilend de dagen door sleepte, stapte ik naar de dokter, die een stevige depressie constateerde. Ik ben toen aan voorgenoemd middel begonnen. In de tussentijd heb ik 2 keer proberen te stoppen, onder begeleiding ben ik toen de medicatie gaan afbouwen. Binnen 5 weken zat ik weer huilend hele dagen op de bank met de gordijnen dicht. Een allesoverheersend gevoel van: ik weet het gewoon niet meer, ik wil niet meer. Toen dus in overleg met de huisarts weer begonnen, en meteen is alles weer lichter. Natuurlijk heb ik nog wel eens slechte dagen maar alles is veel hanteerbaarder. Ik voel me mezelf, zoals ik zou moeten zijn. Ik heb het idee dat ik echt gewoon een stofje mis in mijn hersenen. Ik heb er ook vrede mee dat ik dit wellicht voor altijd zal moeten slikken: de een heeft astma, ik heb depressies.
Maar nu: we willen graag aan kinderen beginnen. We zijn 8 jaar samen, sinds vorig jaar getrouwd, allebei fulltime banen, een eigen huis, auto: we hebben het gevoel dat we er klaar voor zijn. Ook mentaal voel ik me beter dan ooit, mede dankzij die ad.
Vanochtend zijn we naar de huisarts geweest voor advies, die vertelde dat er weinig bekend is over de gevolgen van ad op een zwangerschap en de ontwikkeling van een kind. Ik merkte al vrij snel dat hij echt weinig kennis had van dit soort specifieke zaken: hij begon te bladeren in boekjes en was zeer geinteresseerd in wat ik zelf dan al had gevonden op internet hieromtrent. Gelukkig gaf hij dit zelf toe en gaf aan dat hij contact op zou nemen met een gynacoloog uit het ziekenhuis, om te vragen hoe deze hierover denkt. Ik wordt nog teruggbeld.
Ik merk dat ik hier heel onrustig van word. Ik wil echt heel graag door blijven gaan met de medicatie, ik wil niet meer in die donkerte leven. Maar ik wil ook mijn kindje zo veilig en gezond mogelijk ter wereld brengen. Heeft iemand hier ervaring met Citalopram tijdens de zwangerschap?
Ik slik sinds een jaar ongeveer ad, Citalopram, 20 mg. Ik merk nu dat ik denk ik al praktisch mijn hele leven, vanaf mijn tienerjaren (ik ben nu 30) een depressieve inslag heb gehad. Altijd somber, altijd angstig op het extreme af, soms periodes van mezelf opsluiten en isoleren. Maar ik heb geen makkelijke jeugd gehad en ik heb het altijd daarop gestoken: 'teveel meegemaakt'. Toen ik vorig jaar me huilend de dagen door sleepte, stapte ik naar de dokter, die een stevige depressie constateerde. Ik ben toen aan voorgenoemd middel begonnen. In de tussentijd heb ik 2 keer proberen te stoppen, onder begeleiding ben ik toen de medicatie gaan afbouwen. Binnen 5 weken zat ik weer huilend hele dagen op de bank met de gordijnen dicht. Een allesoverheersend gevoel van: ik weet het gewoon niet meer, ik wil niet meer. Toen dus in overleg met de huisarts weer begonnen, en meteen is alles weer lichter. Natuurlijk heb ik nog wel eens slechte dagen maar alles is veel hanteerbaarder. Ik voel me mezelf, zoals ik zou moeten zijn. Ik heb het idee dat ik echt gewoon een stofje mis in mijn hersenen. Ik heb er ook vrede mee dat ik dit wellicht voor altijd zal moeten slikken: de een heeft astma, ik heb depressies.
Maar nu: we willen graag aan kinderen beginnen. We zijn 8 jaar samen, sinds vorig jaar getrouwd, allebei fulltime banen, een eigen huis, auto: we hebben het gevoel dat we er klaar voor zijn. Ook mentaal voel ik me beter dan ooit, mede dankzij die ad.
Vanochtend zijn we naar de huisarts geweest voor advies, die vertelde dat er weinig bekend is over de gevolgen van ad op een zwangerschap en de ontwikkeling van een kind. Ik merkte al vrij snel dat hij echt weinig kennis had van dit soort specifieke zaken: hij begon te bladeren in boekjes en was zeer geinteresseerd in wat ik zelf dan al had gevonden op internet hieromtrent. Gelukkig gaf hij dit zelf toe en gaf aan dat hij contact op zou nemen met een gynacoloog uit het ziekenhuis, om te vragen hoe deze hierover denkt. Ik wordt nog teruggbeld.
Ik merk dat ik hier heel onrustig van word. Ik wil echt heel graag door blijven gaan met de medicatie, ik wil niet meer in die donkerte leven. Maar ik wil ook mijn kindje zo veilig en gezond mogelijk ter wereld brengen. Heeft iemand hier ervaring met Citalopram tijdens de zwangerschap?
dinsdag 23 augustus 2011 om 23:11
Is de pop-poli in Amsterdam of een van deze http://www.lkpz.nl/behandelcentra.php bij je in de buurt? Dan zou ik daar eens contact mee opnemen voor advies, zij hebben er meer verstand van dan je huisarts.
maandag 17 oktober 2011 om 00:08
ik wil ook graag reageren op dit forum onderwerp. zelf slik ik een minimaal aantal mg anti-depressivia. 10 mg. Me arts zegt dat ik daar niks van hoor te merken. In eerdere jaren slikte ik 35 mg. van ander soort. Deze heb ik na jaren afgebouwd en ben er mee gestopt. Ik raakte onverwachts zwanger na de afbouwing. De reacties van buitenaf waren zo heftig en ben overgegaan naar een abortus. Heb totaal geen rekening gehouden met de consicuenties. Ik wou niet weer anti depressivia gaan slikken. Maar ik hield het niet meer voor mogelijk. Ben geen voorstander van tabletten. Maar voor me eigen gemoedstoestand had ik vrijwel geen keuze. Ik ben toen begonnen aan een ander soort anti-depressivium. Ik heb in 3 jaar tijd alles aan gedaan om me leed te verwerken. Mezelf stabiel te krijgen. Voorheen werkte ik 40 uur en meer. Altijd mood swings ervaren en daardoor ook niet verstandig vond om een kind te krijgen en te onderhouden.
Na 3 jaar van me abortus. Kan ik er nog steeds geen vrede mee krijgen. Ik zie een kind niet als een oplossing om me depressies te minderen. Een kind is net als bij elke andere vrouw een aanvulling van je leven. Verstandig vindt ik wel dat je met je depressie om weet te gaan. Dat je weet dat ze er zijn en hoe je er mee omgaat. Dat je een partner hebt en vrienden die je bij kunnen staan bij momenten van nood. Dat heb je ook nodig als je geen kind voed.
Mijn mening is dat iedereen verstandig moet handelen en kijken wat haalbaar is. Een kind vergt veel inlevingsvermogen en stabieliteit. Maar ook jij zelf als persoon moet dat kunnen op brengen, Het is idd niet zo dat het kind dat voor je mee brengt.
meeste mensen die meteen heftig hun oordeel klaar hebben zijn mensen die totaal niet weten wat een depressie inhoudt. Ik heb me leven nu na me abortus heel anders ingedeelt. Ik houdt rekening met me eigen emoties. Mijn eigen kracht. Ik verdeel me activiteiten en neem tijd voor rust en sociale bezigheden. Ik vindt het erg jammer dat in 2011 nog steeds een taboe moet zijn voor buitenstaanders. Zelf ben ik dan zo dan blijf uit me leven. Enkel degene met begrip en liefde zijn welkom. Afgunst kan een depressief persoon nog eens extra in de regen zetten. Ik zie het als onwetenheid van een ander. En iedereen samen met geliefde en naasten prima voor zichzelf kan uitmaken of het mogelijk is. Als je als depressief persoon het uit wanhoop doet dan zit je fout. Als je al jaren zoekende bent en je goed informeerd. Dan ben je na mijn idee goed bezig.
Na 3 jaar van me abortus. Kan ik er nog steeds geen vrede mee krijgen. Ik zie een kind niet als een oplossing om me depressies te minderen. Een kind is net als bij elke andere vrouw een aanvulling van je leven. Verstandig vindt ik wel dat je met je depressie om weet te gaan. Dat je weet dat ze er zijn en hoe je er mee omgaat. Dat je een partner hebt en vrienden die je bij kunnen staan bij momenten van nood. Dat heb je ook nodig als je geen kind voed.
Mijn mening is dat iedereen verstandig moet handelen en kijken wat haalbaar is. Een kind vergt veel inlevingsvermogen en stabieliteit. Maar ook jij zelf als persoon moet dat kunnen op brengen, Het is idd niet zo dat het kind dat voor je mee brengt.
meeste mensen die meteen heftig hun oordeel klaar hebben zijn mensen die totaal niet weten wat een depressie inhoudt. Ik heb me leven nu na me abortus heel anders ingedeelt. Ik houdt rekening met me eigen emoties. Mijn eigen kracht. Ik verdeel me activiteiten en neem tijd voor rust en sociale bezigheden. Ik vindt het erg jammer dat in 2011 nog steeds een taboe moet zijn voor buitenstaanders. Zelf ben ik dan zo dan blijf uit me leven. Enkel degene met begrip en liefde zijn welkom. Afgunst kan een depressief persoon nog eens extra in de regen zetten. Ik zie het als onwetenheid van een ander. En iedereen samen met geliefde en naasten prima voor zichzelf kan uitmaken of het mogelijk is. Als je als depressief persoon het uit wanhoop doet dan zit je fout. Als je al jaren zoekende bent en je goed informeerd. Dan ben je na mijn idee goed bezig.
maandag 24 oktober 2011 om 12:11
Iom de huisarts en gynacoloog hebben we zo'n 2 maanden geleden besloten dat ik door mag gaan met het sikken van 20 mg Citalopram voorafgaand en tijdens een zwangerschap. En wat schetst mijn verbazing: ik ben al zwanger! Superblij natuurlijk maar ook zenuwachtig wat gaat komen. De gynacoloog gaat mij begeleiden tijdens de zwangerschap ipv een verloskundige, door dat medicijngebruik. Heeft iemand ervaring met een dergelijke begeleiding en kan mij een beetje vertellen hoe dat gaat?
maandag 24 oktober 2011 om 14:07
Hoi Roan, gefeliciteerd met je zwangerschap!!
Ik gebruik hetzelfde medicijn en dezelfde dosering, ben dat ook blijven doen tijdens de zwangerschap. Ik ben ook begeleid door een gynaecoloog en heb in het begin van de zwangerschap (was niet gepland) twee gesprekken met een psychiater gehad over al dan niet doorgaan met deze medicatie en wat de effecten ervan zouden kunnen zijn.
De begeleiding was niet bijzonder; ik werd geregeld gecontroleerd door de gynaecoloog, en kreeg in totaal ca 5 (als ik het me goed herinner) echo's. De bevalling vond plaats in het ziekenhuis en na de geboorte werd de kleine gecontroleerd door een kinderarts. We moesten ook beiden een paar dagen blijven, en ik merkte dat ik goed in de gaten gehouden werd in verband met een mogelijke ppd. Met zowel mij als baby is alles goed gegaan, maar ik moet zeggen dat de kraamperiode (ahum, dan bedoel ik echt een aantal maanden..) wel pittig zijn als je gevoelig bent voor depressies. Zorg dat je partner dat ook in de gaten houdt en wees zelf kritisch, vraag hulp als je dat nodig denkt te hebben.
Ik wens je een hele voorspoedige en fijne zwangerschap toe!
Ik gebruik hetzelfde medicijn en dezelfde dosering, ben dat ook blijven doen tijdens de zwangerschap. Ik ben ook begeleid door een gynaecoloog en heb in het begin van de zwangerschap (was niet gepland) twee gesprekken met een psychiater gehad over al dan niet doorgaan met deze medicatie en wat de effecten ervan zouden kunnen zijn.
De begeleiding was niet bijzonder; ik werd geregeld gecontroleerd door de gynaecoloog, en kreeg in totaal ca 5 (als ik het me goed herinner) echo's. De bevalling vond plaats in het ziekenhuis en na de geboorte werd de kleine gecontroleerd door een kinderarts. We moesten ook beiden een paar dagen blijven, en ik merkte dat ik goed in de gaten gehouden werd in verband met een mogelijke ppd. Met zowel mij als baby is alles goed gegaan, maar ik moet zeggen dat de kraamperiode (ahum, dan bedoel ik echt een aantal maanden..) wel pittig zijn als je gevoelig bent voor depressies. Zorg dat je partner dat ook in de gaten houdt en wees zelf kritisch, vraag hulp als je dat nodig denkt te hebben.
Ik wens je een hele voorspoedige en fijne zwangerschap toe!
maandag 24 oktober 2011 om 14:21
Hartstikke bedankt voor je reactie! Ik heb zojuist gesproken met de huisarts die me vroeg morgen even langs te komen voor wat standaard dingetjes (bloeddrukmeting en dat soort dingen) en een verwijsbrief voor de gyn. Hij zei al wel dat hij het ook mee had gemaakt dat een gyn na een aantal gesprekken oordeelde dat de rest van de zwangerschap toch door een verloskundige begeleidt kan worden en dat ik dan alsnog in de normale molen terechtkom. Ik vind het prima, als ik maar begeleidt wordt
Mijn depressie is 'chemisch', ik maak een bepaald stofje niet aan in mijn hersenen.
Mijn depressie is 'chemisch', ik maak een bepaald stofje niet aan in mijn hersenen.
maandag 24 oktober 2011 om 14:54
Ja dat kan idd, maar ook daarover kritisch blijven, hoor. Je moet zelf vertrouwen hebben in de begeleiding, en als je het gevoel hebt dat een verloskundige je die niet (voldoende) kan bieden dan direct terug naar de gynaecoloog! Ik was gelukkig mondig tijdens mijn zwangerschap, maar hoor te vaak dat anderen dat niet zijn. Je bent van dit kindje maar 1 keer zwanger.
Daarmee wil ik niet negatief klinken over verloskundigen in het algemeen, maar jouw zwangerschap is geen standaard zwangerschap. Je gebruikt medicijnen waar een verloskundige nu eenmaal geen kennis over heeft. Laat je goed voorlichten door je gyn als hij je wel wil doorsturen naar een vk, en doe dat alleen als je je er echt goed bij voelt.
(maar ik moet zeggen dat ik sowieso niet begeleid zou willen worden door een vk, al was mijn zwangerschap geclassificeerd als volkomen gezond)
Daarmee wil ik niet negatief klinken over verloskundigen in het algemeen, maar jouw zwangerschap is geen standaard zwangerschap. Je gebruikt medicijnen waar een verloskundige nu eenmaal geen kennis over heeft. Laat je goed voorlichten door je gyn als hij je wel wil doorsturen naar een vk, en doe dat alleen als je je er echt goed bij voelt.
(maar ik moet zeggen dat ik sowieso niet begeleid zou willen worden door een vk, al was mijn zwangerschap geclassificeerd als volkomen gezond)
zaterdag 14 januari 2012 om 10:42
Jeetje dit is het topic waar ik heel lang naar heb gezocht!
Wat fijn om al die ervaringen te lezen! Ik heb zelf een depressie achtergrond, maar ook borderline en slik nu ongeveer 3 kwart jaar Lexapro. Sinds ik medicijnen ben gaan slikken is er een wereld voor me opengegaan. Een wereld waarin ik kan genieten, glimlachen zonder reden, vrolijk ben en initiatieven neem. Dat icm met psychotherapie heeft ervoor gezorgd dat mijn klachten zo goed als weg zijn!
Ik heb ook op andere topics meegeschreven omdat ik ook graag een kindje wil, maar ben tegelijkertijd heel erg bang! Er zijn zo veel dingen waar je rekening mee moet houden. Pre- en postnatale depressies, kraamtranen en angsten. Dat zijn de standaard dingen die ik overal op internet lees, terwijl er waarschijnlijk nog meer risico's zijn voor mensen met een psychiatrische achtergrond.
Daarom is het super handig om te lezen dat er zoiets bestaat als een POP poli! En mochten jullie trouwens ervaringen hebben met dingen waar jullie tegenaan zijn gelopen, dan hoor ik dit graag!
Ik ben niet van plan om in de nabije toekomst aan kinderen te beginnen, het duurt nog wel een paar jaar. Heb een lijstje gemaakt wat ik nog allemaal wil doen voordat ik zwanger word en dat is oa inlezen in de bijkomende problemen met een zwangerschap en opvoeding maar ook bv reizen en mijn studie afmaken. En eigenlijk hoort daar ook afbouwen van mijn medicijnen bij. Ik lees hier positieve verhalen van iedereen over zwangerschappen en medicijngebruik, alleen hebben die dames al geprobeerd af te bouwen maar zonder goed resultaat. Ik wil het eerst op eigen kracht proberen.
Dus wie weet wat de toekomst brengt! In ieder geval goed om te lezen dat jullie er zo over nadenken en mee bezig zijn, en dat er mensen zijn die ons kunnen begeleiden!
Wat fijn om al die ervaringen te lezen! Ik heb zelf een depressie achtergrond, maar ook borderline en slik nu ongeveer 3 kwart jaar Lexapro. Sinds ik medicijnen ben gaan slikken is er een wereld voor me opengegaan. Een wereld waarin ik kan genieten, glimlachen zonder reden, vrolijk ben en initiatieven neem. Dat icm met psychotherapie heeft ervoor gezorgd dat mijn klachten zo goed als weg zijn!
Ik heb ook op andere topics meegeschreven omdat ik ook graag een kindje wil, maar ben tegelijkertijd heel erg bang! Er zijn zo veel dingen waar je rekening mee moet houden. Pre- en postnatale depressies, kraamtranen en angsten. Dat zijn de standaard dingen die ik overal op internet lees, terwijl er waarschijnlijk nog meer risico's zijn voor mensen met een psychiatrische achtergrond.
Daarom is het super handig om te lezen dat er zoiets bestaat als een POP poli! En mochten jullie trouwens ervaringen hebben met dingen waar jullie tegenaan zijn gelopen, dan hoor ik dit graag!
Ik ben niet van plan om in de nabije toekomst aan kinderen te beginnen, het duurt nog wel een paar jaar. Heb een lijstje gemaakt wat ik nog allemaal wil doen voordat ik zwanger word en dat is oa inlezen in de bijkomende problemen met een zwangerschap en opvoeding maar ook bv reizen en mijn studie afmaken. En eigenlijk hoort daar ook afbouwen van mijn medicijnen bij. Ik lees hier positieve verhalen van iedereen over zwangerschappen en medicijngebruik, alleen hebben die dames al geprobeerd af te bouwen maar zonder goed resultaat. Ik wil het eerst op eigen kracht proberen.
Dus wie weet wat de toekomst brengt! In ieder geval goed om te lezen dat jullie er zo over nadenken en mee bezig zijn, en dat er mensen zijn die ons kunnen begeleiden!
woensdag 25 april 2012 om 09:20
ik slik al jaren antidepresiva... kan ook niet zonder mijn lichaam maaht geen serotonine aan.. zonder medicatie zwanger worden is dus gewoon geen optie..
ik heb me ook voor laten lichten en ook hier in mijn regio een mooie samenwerking tussen gyneacoloog en psyg..
ik slik venlafaxine (efexor) 75mg per dag...
ik blijf het mocht ik zwanger worden, dus ook gewoon gebruiken. maar borstvoeding daar twijfel ik over ik zou het supergraag willen maar daar zijn gelukkig goede alternatieve voor ( flesvoeding).
bij mijn eerste trouwens de eerste 3 maand zonder med en hondsberoerd..
ik heb me ook voor laten lichten en ook hier in mijn regio een mooie samenwerking tussen gyneacoloog en psyg..
ik slik venlafaxine (efexor) 75mg per dag...
ik blijf het mocht ik zwanger worden, dus ook gewoon gebruiken. maar borstvoeding daar twijfel ik over ik zou het supergraag willen maar daar zijn gelukkig goede alternatieve voor ( flesvoeding).
bij mijn eerste trouwens de eerste 3 maand zonder med en hondsberoerd..
woensdag 25 april 2012 om 09:45
quote:florence79 schreef op 13 augustus 2008 @ 17:05:
@ Ainoa: Wat goed dat je dit topic hebt geopend. Ik hoop dat je een zorgeloze zwangerschap krijgt zometeen.
Ik zou eigenlijk ook graag advies aan iedereen hier willen vragen. Ik ben 28 en slik nu al enkele jaren met tussenpozen anti-depressiva vanwege ernstige angstaanvallen. Ik ben begonnen met citalopram. Daar was ik een tijdje mee gestopt, maar ben daarna weer volledig ingestort. Sinds een klein jaar slik ik nu clomipramine en dat bevalt heel goed. Alleen willen mijn man en ik in de nabije toekomst graag een kindje. Ik slik zelf citalopram (een lage dosering) en ben zwanger. Mijn huisarts zei me dat ik het beter gewoon door kon slikken; het werkt nl heel erg goed bij mij, en het is gevaarlijk om plotseling te stoppen. Er waren geen risico's bekend mbt zwangerschap, dus ik maak mij daar voorlopig geen zorgen om.
@ Ainoa: Wat goed dat je dit topic hebt geopend. Ik hoop dat je een zorgeloze zwangerschap krijgt zometeen.
Ik zou eigenlijk ook graag advies aan iedereen hier willen vragen. Ik ben 28 en slik nu al enkele jaren met tussenpozen anti-depressiva vanwege ernstige angstaanvallen. Ik ben begonnen met citalopram. Daar was ik een tijdje mee gestopt, maar ben daarna weer volledig ingestort. Sinds een klein jaar slik ik nu clomipramine en dat bevalt heel goed. Alleen willen mijn man en ik in de nabije toekomst graag een kindje. Ik slik zelf citalopram (een lage dosering) en ben zwanger. Mijn huisarts zei me dat ik het beter gewoon door kon slikken; het werkt nl heel erg goed bij mij, en het is gevaarlijk om plotseling te stoppen. Er waren geen risico's bekend mbt zwangerschap, dus ik maak mij daar voorlopig geen zorgen om.
zaterdag 5 mei 2012 om 22:55
Ik slikte ook al lang antidepressiva toen ik zwanger werd. Ik probeerde het af te bouwen maar toen werd ik zo depressief en ik kon niet meer eten. het eerste wat de gyneacoloog toen deed was de dosis van de antidepressiva verhogen! Daarna ging ik me weer veel beter voelen. Het is niet echt bekend wat de gevolgen zijn van ad gebruik tijdens de zwangerschap maar over het algemeen vinden de artsen die ik heb gesproken dat je beter ad kunt gebruiken dan deprssief zijn tijdens de zwangerschap.
Ik ben heel de zwangerschapschap onder controle geweest van een gyneacoloog en had ook wel eens gesprekken op de pop polie. De bevalling moest in het zhuis plaatsvinden en daarna moest de baby nog 48 op de special care afdeling voor babys verblijven zodat ze hem goed konden controleren. Hij makeerde niks. Maar de 3 maanden daarna was hij een ontzettende prikkelbare huilbaby. Hij sliep erg slecht en had veel moeite met zijn ontlasting. Of dit te maken heeft met mijn ad gebruik weet ik niet, de artsen konden daar ook nix over zeggen.
Ik ben heel de zwangerschapschap onder controle geweest van een gyneacoloog en had ook wel eens gesprekken op de pop polie. De bevalling moest in het zhuis plaatsvinden en daarna moest de baby nog 48 op de special care afdeling voor babys verblijven zodat ze hem goed konden controleren. Hij makeerde niks. Maar de 3 maanden daarna was hij een ontzettende prikkelbare huilbaby. Hij sliep erg slecht en had veel moeite met zijn ontlasting. Of dit te maken heeft met mijn ad gebruik weet ik niet, de artsen konden daar ook nix over zeggen.
maandag 18 juni 2012 om 00:20
Hallo mensen,
Ik ben speciaal voor dit topic lid geworden...want dit is iets wat me op dit moment ontzettend bezig houdt.
Ik ben 29jr en zit nu voor de 3de x aan antidepressiva (paroxetine) en dat in een periode van 5jr. Dus de kans is groot dat ik er mee door moet blijven gaan omdat ik me goed voel.
Vorig jr ben ik met de liefste man ooit getrouwd met wie ik bijna 11jr samen ben. M'n man en ik zitten al een tijdje aan kinderen te denken maar we weten gewoon niet wat te doen. Ik heb dit overlegd met een plaatsvervangende huisarts die zich totaal niet had ingelezen in m'n dossier en die gewoon keihard nee nee en nog eens nee als antwoord kon geven. Mensen in mn omgeving zeggen precies hetzelfde....
Ik voel me nu goed en een kind is dus ook niet voor ons een oplossing oid maar echt een volgende (wenselijke) stap.
Door deze topic ga ik toch weer eens met mn huisarts praten. Hopelijk ziet zij dit anders dan mn vervanger. Hebben jullie nog andere tips? Andere/betere medicatie? Alles is welkom.
Onzekere ama1984
Ik ben speciaal voor dit topic lid geworden...want dit is iets wat me op dit moment ontzettend bezig houdt.
Ik ben 29jr en zit nu voor de 3de x aan antidepressiva (paroxetine) en dat in een periode van 5jr. Dus de kans is groot dat ik er mee door moet blijven gaan omdat ik me goed voel.
Vorig jr ben ik met de liefste man ooit getrouwd met wie ik bijna 11jr samen ben. M'n man en ik zitten al een tijdje aan kinderen te denken maar we weten gewoon niet wat te doen. Ik heb dit overlegd met een plaatsvervangende huisarts die zich totaal niet had ingelezen in m'n dossier en die gewoon keihard nee nee en nog eens nee als antwoord kon geven. Mensen in mn omgeving zeggen precies hetzelfde....
Ik voel me nu goed en een kind is dus ook niet voor ons een oplossing oid maar echt een volgende (wenselijke) stap.
Door deze topic ga ik toch weer eens met mn huisarts praten. Hopelijk ziet zij dit anders dan mn vervanger. Hebben jullie nog andere tips? Andere/betere medicatie? Alles is welkom.
Onzekere ama1984
