Zwanger
alle pijlers
En weer eentje die ontzettend is geschrokken..
maandag 25 juni 2012 om 15:39
Weer een 'ongepland zwanger' topic.
Ik kan het echt, echt nog niet geloven, maar ik ben zwanger. Ik had het gevoel alsof ik elk moment ongesteld kon worden, alle standaard ongesteldheidskwaaltjes, maakte me geen zorgen. Had zelfs heel licht bruinverlies, meestal word ik dan binnen 24 uur ongesteld. Gebeurde niet,dat vond ik vreemd, toch maar even een test gehaald. Bam, binnen een paar seconden twee dikke strepen.
Ik ben me kapot geschrokken. Ik ben eind twintig, heb een relatie, woon niet samen. We willen allebei over een aantal jaar kinderen, maar nu nog niet. Het is te vroeg.
Ik woon in een tijdelijke woning, ben net mijn baan kwijt en qua werk en financien is het verre van stabiel. Ik kan wel honderd redenen opnoemen om er nog niet aan te beginnen. Dan maar abortus? Bij de gedachte alleen al voel ik me al rot. Mijn kinderwens begon namelijk de laatste jaren wel wat sterker te worden, maar nu ik echt zwanger ben weet ik het niet meer. Ik voel niets, realiseer me nog niet dat dit écht is. Wat heb ik een kind nu te bieden? Ik heb er niet eens geld voor...
Mijn vriend heeft overigens wel een stabiele situatie ( huis en vaste baan) maar genoot nog volop van zijn ( financiele) vrijheid...vrijwel niemand in onze vriendenkring is actief bezig met het krijgen van kinderen.
Wat een verwarring, ik hoop dat er wat forummers zijn die me willen ondersteunen bij het maken van een beslissing.. ( ik schrijf hier al jaren mee onder een andere nick, hou dit nog even anoniem )
Ik kan het echt, echt nog niet geloven, maar ik ben zwanger. Ik had het gevoel alsof ik elk moment ongesteld kon worden, alle standaard ongesteldheidskwaaltjes, maakte me geen zorgen. Had zelfs heel licht bruinverlies, meestal word ik dan binnen 24 uur ongesteld. Gebeurde niet,dat vond ik vreemd, toch maar even een test gehaald. Bam, binnen een paar seconden twee dikke strepen.
Ik ben me kapot geschrokken. Ik ben eind twintig, heb een relatie, woon niet samen. We willen allebei over een aantal jaar kinderen, maar nu nog niet. Het is te vroeg.
Ik woon in een tijdelijke woning, ben net mijn baan kwijt en qua werk en financien is het verre van stabiel. Ik kan wel honderd redenen opnoemen om er nog niet aan te beginnen. Dan maar abortus? Bij de gedachte alleen al voel ik me al rot. Mijn kinderwens begon namelijk de laatste jaren wel wat sterker te worden, maar nu ik echt zwanger ben weet ik het niet meer. Ik voel niets, realiseer me nog niet dat dit écht is. Wat heb ik een kind nu te bieden? Ik heb er niet eens geld voor...
Mijn vriend heeft overigens wel een stabiele situatie ( huis en vaste baan) maar genoot nog volop van zijn ( financiele) vrijheid...vrijwel niemand in onze vriendenkring is actief bezig met het krijgen van kinderen.
Wat een verwarring, ik hoop dat er wat forummers zijn die me willen ondersteunen bij het maken van een beslissing.. ( ik schrijf hier al jaren mee onder een andere nick, hou dit nog even anoniem )
maandag 25 juni 2012 om 15:43
maandag 25 juni 2012 om 15:44
maandag 25 juni 2012 om 15:51
maandag 25 juni 2012 om 15:52
aunt_zelda, ik stond op het punt om precies hetzelfde topic te openen.
Man en ik doen het altijd met condoom. Eén keer (EEN!) onveilig gedaan. Meteen morning afterpil geslikt.
Twee weken later (nu net dus) toch maar even getest, gewoon ter geruststelling. Ik ben nog niet eens over tijd.
en WHAT THE HELL? twee dikke strepen.
Man is een paar dagen op zakenreis, dus ben alleen... heb effe flink zitten janken.
Onze situatie is verder wel stabiel en zo... maar hemeltje... er zitten belangrijke projecten aan te komen van mijn werk en ik ben helemaal niet klaar voor een kind (ben overigens 30).
Plus dat er in de afgelopen 2 weken nu net een paar zomerborrels en tuinfeestjes zijn geweest... en ik heb best wel een paar glaasjes meer gedronken dan gewoonlijk. Ik voel me zoooo schuldig, straks heb ik het kind/embryo/dinges beschadigd of zo.
Ben helemaal in de war.
Dus je bent in ieder geval niet alleen
Man en ik doen het altijd met condoom. Eén keer (EEN!) onveilig gedaan. Meteen morning afterpil geslikt.
Twee weken later (nu net dus) toch maar even getest, gewoon ter geruststelling. Ik ben nog niet eens over tijd.
en WHAT THE HELL? twee dikke strepen.
Man is een paar dagen op zakenreis, dus ben alleen... heb effe flink zitten janken.
Onze situatie is verder wel stabiel en zo... maar hemeltje... er zitten belangrijke projecten aan te komen van mijn werk en ik ben helemaal niet klaar voor een kind (ben overigens 30).
Plus dat er in de afgelopen 2 weken nu net een paar zomerborrels en tuinfeestjes zijn geweest... en ik heb best wel een paar glaasjes meer gedronken dan gewoonlijk. Ik voel me zoooo schuldig, straks heb ik het kind/embryo/dinges beschadigd of zo.
Ben helemaal in de war.
Dus je bent in ieder geval niet alleen
maandag 25 juni 2012 om 15:52
Oh, dat is schrikken!
Al met al klinkt je situatie trouwens precies zoals de onze toen wij op mijn 27ste besloten dat we kinderen wilden. Gepland dus. Huisje, boompje, beestje kan best in een andere volgorde, vonden we.
Ook wij dachten dat onze vrienden nog geen kinderwens hadden, maar toen ik een paar maanden later vertelde dat ik zwanger was, bleken twee vriendinnen ook pril zwanger
Succes met het nemen van een beslissing!
Al met al klinkt je situatie trouwens precies zoals de onze toen wij op mijn 27ste besloten dat we kinderen wilden. Gepland dus. Huisje, boompje, beestje kan best in een andere volgorde, vonden we.
Ook wij dachten dat onze vrienden nog geen kinderwens hadden, maar toen ik een paar maanden later vertelde dat ik zwanger was, bleken twee vriendinnen ook pril zwanger
Succes met het nemen van een beslissing!
maandag 25 juni 2012 om 15:55
quote:aunt_zelda schreef op 25 juni 2012 @ 15:53:
Mijn vriend weet het. Hij zit er net zo in als ik. Hij heeft een kinderwens, maar wilde nog een paar jaar wachten. Het gevoel wisselt nogal, het ene moment willen we ervoor gaan, het andere moment durven we het echt nog niet aan...Als jullie zo ambivalent in de situatie staan, zou ik eens aan de toekomst denken, een abortus is niet terug te draaien.
Mijn vriend weet het. Hij zit er net zo in als ik. Hij heeft een kinderwens, maar wilde nog een paar jaar wachten. Het gevoel wisselt nogal, het ene moment willen we ervoor gaan, het andere moment durven we het echt nog niet aan...Als jullie zo ambivalent in de situatie staan, zou ik eens aan de toekomst denken, een abortus is niet terug te draaien.
maandag 25 juni 2012 om 15:58
Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt...
Je wilt kinderen, nu is alleen niet het ideale moment. Je bent nu zwanger, dus ik zou het moment wat idealer gaan maken. Als de financieën een probleem zijn: binnen no-time heb je een gratis baby-uitzet bij elkaar, via het forum. Dat is namelijk al vaker gebeurt.
Bovenstaande is mijn mening. Ik word volgende week 30, ben moeder van 3 zoons, de oudste wordt 8 dit jaar. Ik begin binnenkort aan een universitaire studie, mijn man is net klaar met studeren. Kortom: het leven houdt niet op als je kinderen krijgt!
Succes met het maken van een keuze.
Je wilt kinderen, nu is alleen niet het ideale moment. Je bent nu zwanger, dus ik zou het moment wat idealer gaan maken. Als de financieën een probleem zijn: binnen no-time heb je een gratis baby-uitzet bij elkaar, via het forum. Dat is namelijk al vaker gebeurt.
Bovenstaande is mijn mening. Ik word volgende week 30, ben moeder van 3 zoons, de oudste wordt 8 dit jaar. Ik begin binnenkort aan een universitaire studie, mijn man is net klaar met studeren. Kortom: het leven houdt niet op als je kinderen krijgt!
Succes met het maken van een keuze.
maandag 25 juni 2012 om 15:58
quote:Karen24 schreef op 25 juni 2012 @ 15:48:
Als je vriend een stabiele situatie heeft, wat houdt jullie dan tegen om het wel te doen?
Belangrijkste redenen: relatie is nog niet heel erg lang 'serieus', dus we zijn nog zoekende naar balans. ( we hebben het vaak heel leuk samen, maar er is soms ook strijd..)
Mijn financiele situatie. Vriend en ik zijn bang dat ik op een later moment spijt krijg dat ik niks van mijn leven heb gemaakt. Zo voelt het nu voor mij wel, omdat ik nog niet de baan heb gevonden waar ik gelukkig van word.
Als je vriend een stabiele situatie heeft, wat houdt jullie dan tegen om het wel te doen?
Belangrijkste redenen: relatie is nog niet heel erg lang 'serieus', dus we zijn nog zoekende naar balans. ( we hebben het vaak heel leuk samen, maar er is soms ook strijd..)
Mijn financiele situatie. Vriend en ik zijn bang dat ik op een later moment spijt krijg dat ik niks van mijn leven heb gemaakt. Zo voelt het nu voor mij wel, omdat ik nog niet de baan heb gevonden waar ik gelukkig van word.
maandag 25 juni 2012 om 16:00
quote:aunt_zelda schreef op 25 juni 2012 @ 15:53:
Mijn vriend weet het. Hij zit er net zo in als ik. Hij heeft een kinderwens, maar wilde nog een paar jaar wachten. Het gevoel wisselt nogal, het ene moment willen we ervoor gaan, het andere moment durven we het echt nog niet aan...
tja weet je... toen mijn man ik en een kind wilden waren we 24 en 25, woonden heel klein, hij had steeds tijdelijke werkcontracten en ik had een flutbaantje.
Toch hebben we doorgezet, omdat we tegen elkaar zeiden dat er altijd wel een reden is om het niet te doen. Het ene jaar woon je te klein en als je dat grotere huis hebt, heb je ineens geld nodig voor een nieuwe auto en daarna ben je net in een nieuwe baan begonnen etc. Zo redenerend waren we op ons 45ste nog niet klaar voor een kind en zou het te laat zijn. Dus zijn we ervoor gegaan en twee jaar later hadden we een groter huis, 3 jaar later had hij een vaste baan en 6 jaar later had ik een betere baan dan toen.
Nu is alles eng en onzeker, maar heus, als jullie een goede basis hebben komt het echt goed.
Mijn vriend weet het. Hij zit er net zo in als ik. Hij heeft een kinderwens, maar wilde nog een paar jaar wachten. Het gevoel wisselt nogal, het ene moment willen we ervoor gaan, het andere moment durven we het echt nog niet aan...
tja weet je... toen mijn man ik en een kind wilden waren we 24 en 25, woonden heel klein, hij had steeds tijdelijke werkcontracten en ik had een flutbaantje.
Toch hebben we doorgezet, omdat we tegen elkaar zeiden dat er altijd wel een reden is om het niet te doen. Het ene jaar woon je te klein en als je dat grotere huis hebt, heb je ineens geld nodig voor een nieuwe auto en daarna ben je net in een nieuwe baan begonnen etc. Zo redenerend waren we op ons 45ste nog niet klaar voor een kind en zou het te laat zijn. Dus zijn we ervoor gegaan en twee jaar later hadden we een groter huis, 3 jaar later had hij een vaste baan en 6 jaar later had ik een betere baan dan toen.
Nu is alles eng en onzeker, maar heus, als jullie een goede basis hebben komt het echt goed.
maandag 25 juni 2012 om 16:02
quote:Woordenaar schreef op 25 juni 2012 @ 15:52:
aunt_zelda, ik stond op het punt om precies hetzelfde topic te openen.
Man en ik doen het altijd met condoom. Eén keer (EEN!) onveilig gedaan. Meteen morning afterpil geslikt.
Twee weken later (nu net dus) toch maar even getest, gewoon ter geruststelling. Ik ben nog niet eens over tijd.
en WHAT THE HELL? twee dikke strepen.
Man is een paar dagen op zakenreis, dus ben alleen... heb effe flink zitten janken.
Onze situatie is verder wel stabiel en zo... maar hemeltje... er zitten belangrijke projecten aan te komen van mijn werk en ik ben helemaal niet klaar voor een kind (ben overigens 30).
Plus dat er in de afgelopen 2 weken nu net een paar zomerborrels en tuinfeestjes zijn geweest... en ik heb best wel een paar glaasjes meer gedronken dan gewoonlijk. Ik voel me zoooo schuldig, straks heb ik het kind/embryo/dinges beschadigd of zo.
Ben helemaal in de war.
Dus je bent in ieder geval niet alleen Jeetje, wat heftig! Zelfs nog een morning-after pil genomen! Wat rot dat je man nu net op zakenreis is. Heb je hem wel gebeld?
aunt_zelda, ik stond op het punt om precies hetzelfde topic te openen.
Man en ik doen het altijd met condoom. Eén keer (EEN!) onveilig gedaan. Meteen morning afterpil geslikt.
Twee weken later (nu net dus) toch maar even getest, gewoon ter geruststelling. Ik ben nog niet eens over tijd.
en WHAT THE HELL? twee dikke strepen.
Man is een paar dagen op zakenreis, dus ben alleen... heb effe flink zitten janken.
Onze situatie is verder wel stabiel en zo... maar hemeltje... er zitten belangrijke projecten aan te komen van mijn werk en ik ben helemaal niet klaar voor een kind (ben overigens 30).
Plus dat er in de afgelopen 2 weken nu net een paar zomerborrels en tuinfeestjes zijn geweest... en ik heb best wel een paar glaasjes meer gedronken dan gewoonlijk. Ik voel me zoooo schuldig, straks heb ik het kind/embryo/dinges beschadigd of zo.
Ben helemaal in de war.
Dus je bent in ieder geval niet alleen Jeetje, wat heftig! Zelfs nog een morning-after pil genomen! Wat rot dat je man nu net op zakenreis is. Heb je hem wel gebeld?
maandag 25 juni 2012 om 16:04
quote:Cateautje schreef op 25 juni 2012 @ 15:55:
[...]
Als jullie zo ambivalent in de situatie staan, zou ik eens aan de toekomst denken, een abortus is niet terug te draaien.Mee eens. De wens is er wel voor ooit, in de toekomst. Nou, het leven beslist dat de toekomst NU is. Ik zou zeggen ga ervoor.
[...]
Als jullie zo ambivalent in de situatie staan, zou ik eens aan de toekomst denken, een abortus is niet terug te draaien.Mee eens. De wens is er wel voor ooit, in de toekomst. Nou, het leven beslist dat de toekomst NU is. Ik zou zeggen ga ervoor.
maandag 25 juni 2012 om 16:13
Weet je? Het voelt gewoon allemaal zo abstract. Ik had verwacht dat als dit mij zou overkomen, dat mijn gevoel wel zou spreken. Maar ik kan me gevoelsmatig zowel bij het hebben van een kind, als bij het ondergaan van een abortus helemaal niets voorstellen. Ik lees weleens hier het commentaar dat vrouwen niet voor een abortus kiezen omdat hun hormonen ervoor zorgen dat ze het kindje willen houden. Nou, ik voel dat nog helemaal niet! Bij zowel een abortus als bij een zwangerschap komt er maar een ding in me op en dat is: help!!
Hier heb ik nu natuurlijk niks aan!
Hier heb ik nu natuurlijk niks aan!
maandag 25 juni 2012 om 16:18
Wat een schrik! Kan me heel goed voorstellen dat je in dit geval geen van beide keuzes zou willen maken. Probeer het eerst rustig te laten bezinken en weeg dan beide keuzes af. Wat zegt je gevoel je?
Toch denk ik dat als je een diploma op zak hebt, vriend financieel alles goed op de rit heeft en toch over een paar jaar kinderen zou willen je er misschien maar voor moet gaan..Ik denk dat je eerder spijt krijgt van een abortus dan van het krijgen van het kind.
Het is uiteindelijk natuurlijk jullie keus, en je moet doen waar jullie achter staan!
Toch denk ik dat als je een diploma op zak hebt, vriend financieel alles goed op de rit heeft en toch over een paar jaar kinderen zou willen je er misschien maar voor moet gaan..Ik denk dat je eerder spijt krijgt van een abortus dan van het krijgen van het kind.
Het is uiteindelijk natuurlijk jullie keus, en je moet doen waar jullie achter staan!
maandag 25 juni 2012 om 16:19
Toen ik zeer gewenst en gepland zwanger werd stond ik ook te shaken op mijn benen. De enige gedachte was HELP. Waar zijn we aan begonnen? Is dit wel een wijs besluit? Ik kan niet meer terug! Pas na de 20wk echo begon het wat te bezinken en raakten we ervan overtuigd dat we het zouden redden allemaal.
maandag 25 juni 2012 om 16:20
quote:aunt_zelda schreef op 25 juni 2012 @ 16:13:
Weet je? Het voelt gewoon allemaal zo abstract. Ik had verwacht dat als dit mij zou overkomen, dat mijn gevoel wel zou spreken. Maar ik kan me gevoelsmatig zowel bij het hebben van een kind, als bij het ondergaan van een abortus helemaal niets voorstellen. Ik lees weleens hier het commentaar dat vrouwen niet voor een abortus kiezen omdat hun hormonen ervoor zorgen dat ze het kindje willen houden. Nou, ik voel dat nog helemaal niet! Bij zowel een abortus als bij een zwangerschap komt er maar een ding in me op en dat is: help!!
Hier heb ik nu natuurlijk niks aan!
Wel heel logisch hoor, dat 'help' gevoel.
Krampachtig proberen iets te voelen zal ook niet lukken. Leidt jezelf even af met wat anders, dat helpt misschien.
Weet je? Het voelt gewoon allemaal zo abstract. Ik had verwacht dat als dit mij zou overkomen, dat mijn gevoel wel zou spreken. Maar ik kan me gevoelsmatig zowel bij het hebben van een kind, als bij het ondergaan van een abortus helemaal niets voorstellen. Ik lees weleens hier het commentaar dat vrouwen niet voor een abortus kiezen omdat hun hormonen ervoor zorgen dat ze het kindje willen houden. Nou, ik voel dat nog helemaal niet! Bij zowel een abortus als bij een zwangerschap komt er maar een ding in me op en dat is: help!!
Hier heb ik nu natuurlijk niks aan!
Wel heel logisch hoor, dat 'help' gevoel.
Krampachtig proberen iets te voelen zal ook niet lukken. Leidt jezelf even af met wat anders, dat helpt misschien.
Het is zoals het is
