Zwanger
alle pijlers
En weer eentje die ontzettend is geschrokken..
maandag 25 juni 2012 om 15:39
Weer een 'ongepland zwanger' topic.
Ik kan het echt, echt nog niet geloven, maar ik ben zwanger. Ik had het gevoel alsof ik elk moment ongesteld kon worden, alle standaard ongesteldheidskwaaltjes, maakte me geen zorgen. Had zelfs heel licht bruinverlies, meestal word ik dan binnen 24 uur ongesteld. Gebeurde niet,dat vond ik vreemd, toch maar even een test gehaald. Bam, binnen een paar seconden twee dikke strepen.
Ik ben me kapot geschrokken. Ik ben eind twintig, heb een relatie, woon niet samen. We willen allebei over een aantal jaar kinderen, maar nu nog niet. Het is te vroeg.
Ik woon in een tijdelijke woning, ben net mijn baan kwijt en qua werk en financien is het verre van stabiel. Ik kan wel honderd redenen opnoemen om er nog niet aan te beginnen. Dan maar abortus? Bij de gedachte alleen al voel ik me al rot. Mijn kinderwens begon namelijk de laatste jaren wel wat sterker te worden, maar nu ik echt zwanger ben weet ik het niet meer. Ik voel niets, realiseer me nog niet dat dit écht is. Wat heb ik een kind nu te bieden? Ik heb er niet eens geld voor...
Mijn vriend heeft overigens wel een stabiele situatie ( huis en vaste baan) maar genoot nog volop van zijn ( financiele) vrijheid...vrijwel niemand in onze vriendenkring is actief bezig met het krijgen van kinderen.
Wat een verwarring, ik hoop dat er wat forummers zijn die me willen ondersteunen bij het maken van een beslissing.. ( ik schrijf hier al jaren mee onder een andere nick, hou dit nog even anoniem )
Ik kan het echt, echt nog niet geloven, maar ik ben zwanger. Ik had het gevoel alsof ik elk moment ongesteld kon worden, alle standaard ongesteldheidskwaaltjes, maakte me geen zorgen. Had zelfs heel licht bruinverlies, meestal word ik dan binnen 24 uur ongesteld. Gebeurde niet,dat vond ik vreemd, toch maar even een test gehaald. Bam, binnen een paar seconden twee dikke strepen.
Ik ben me kapot geschrokken. Ik ben eind twintig, heb een relatie, woon niet samen. We willen allebei over een aantal jaar kinderen, maar nu nog niet. Het is te vroeg.
Ik woon in een tijdelijke woning, ben net mijn baan kwijt en qua werk en financien is het verre van stabiel. Ik kan wel honderd redenen opnoemen om er nog niet aan te beginnen. Dan maar abortus? Bij de gedachte alleen al voel ik me al rot. Mijn kinderwens begon namelijk de laatste jaren wel wat sterker te worden, maar nu ik echt zwanger ben weet ik het niet meer. Ik voel niets, realiseer me nog niet dat dit écht is. Wat heb ik een kind nu te bieden? Ik heb er niet eens geld voor...
Mijn vriend heeft overigens wel een stabiele situatie ( huis en vaste baan) maar genoot nog volop van zijn ( financiele) vrijheid...vrijwel niemand in onze vriendenkring is actief bezig met het krijgen van kinderen.
Wat een verwarring, ik hoop dat er wat forummers zijn die me willen ondersteunen bij het maken van een beslissing.. ( ik schrijf hier al jaren mee onder een andere nick, hou dit nog even anoniem )
dinsdag 26 juni 2012 om 16:29
Beste TO ik vind de houding van je vriend erg raar. Je hebt toch een relatie omdat je van elkaar houdt? Laten we even de zwangerschap vergeten. Als je werkeloos bent en je bv je huur niet meer kan betalen, dan mag je hopelijk toch ook bij hem wonen? Jullie hebben toch al langer een relatie? Nu je zwanger bent snap ik dat als je geen kinderen wilt (tenminste nu) het een hele schok is, maar,je niet financieel willen steunen vind ik echt gek. Ik merk dat ik het moeilijk vind het goed op papier te krijgen, maar mij bekruipt een beetje het gevoel van een man die alleen de leuke dingen wil. Als je seks hebt kan het gebeuren dat je zwanger wordt. Dus moet hij ook zijn verantwoordelijkheden nemen ongeacht de uitkomst. Als het een abortus wordt denk je dat hij dan wel voor je klaarstaat, want zoals hij nu overkomt betwijfel ik dat.
dinsdag 26 juni 2012 om 16:30
Mijn vriendin werd ook ongepland zwanger, eind twintig, huizen en banensituatie was niet optimaal. We waren ook nog lang niet bezig met kinderen krijgen. Maar we gingen ervoor, en ik zou ons kind voor geen goud willen missen.
Life is what happens while you're making other plans...
Als je eind twintig ben vind ik je zeker niet aan de jonge kant. Baan/huis situatie is altijd een oplossing voor. Als jullie relatie goed zit, zou ik zeker overwegen om het te doen. Er gaat een wereld voor je open.
Life is what happens while you're making other plans...
Als je eind twintig ben vind ik je zeker niet aan de jonge kant. Baan/huis situatie is altijd een oplossing voor. Als jullie relatie goed zit, zou ik zeker overwegen om het te doen. Er gaat een wereld voor je open.
dinsdag 26 juni 2012 om 16:44
Ik vind je vriend in je post niet ontzettend symphatiek over komen, 'de omslag van zijn geld lekker zelf kunnen besteden naar verantwoordelijk zijn voor vrouw en kind'...tsja...
Wil hij dat over een paar jaar dan alsnog wel?
Ik vind dat wij soms best een egocentrische, op plezier gerichte generatie kunnen zijn. Ik was ook zo, lekker de verdienende single uithangen en tot 30e totaal niet bezig met kinderen krijgen. Denk nu dat er niets mis is met voor je 30e al kinderen krijgen en verantwoordelijkheid op je nemen, als je laat in de twintig bent heb je al lange tijd kunnen feesten en plezier maken.
Ik kan me voorstellen dat het erg vroeg is voor tieners en vroeg twintigers. Maar tegen je dertigste heb je al een hoop levenservaring. Er zal altijd een reden te verzinnen zijn waarom een kind niet handig uitkomt. Tot het op een dag misschien te laat is.
Ik wil je alleen zeggen de problemen niet te groot te zien, als je van elkaar houdt en je wil voor je kindje gaan, dan lukt het gewoon. Ik ben van baan gewisseld, met vriendin naar nieuwe stad verhuisd, dit is allemaal te regelen, zeker als je vriend er financieel goed bij zit en achter jullie kindje staat.
Sterkte. Ik kan eigenlijk geen echte adviezen geven, behalve met je vriend spreken en kijken of hij eigenlijk wel kinderen wil, met jou.
Wil hij dat over een paar jaar dan alsnog wel?
Ik vind dat wij soms best een egocentrische, op plezier gerichte generatie kunnen zijn. Ik was ook zo, lekker de verdienende single uithangen en tot 30e totaal niet bezig met kinderen krijgen. Denk nu dat er niets mis is met voor je 30e al kinderen krijgen en verantwoordelijkheid op je nemen, als je laat in de twintig bent heb je al lange tijd kunnen feesten en plezier maken.
Ik kan me voorstellen dat het erg vroeg is voor tieners en vroeg twintigers. Maar tegen je dertigste heb je al een hoop levenservaring. Er zal altijd een reden te verzinnen zijn waarom een kind niet handig uitkomt. Tot het op een dag misschien te laat is.
Ik wil je alleen zeggen de problemen niet te groot te zien, als je van elkaar houdt en je wil voor je kindje gaan, dan lukt het gewoon. Ik ben van baan gewisseld, met vriendin naar nieuwe stad verhuisd, dit is allemaal te regelen, zeker als je vriend er financieel goed bij zit en achter jullie kindje staat.
Sterkte. Ik kan eigenlijk geen echte adviezen geven, behalve met je vriend spreken en kijken of hij eigenlijk wel kinderen wil, met jou.
dinsdag 26 juni 2012 om 16:48
quote:aunt_zelda schreef op 26 juni 2012 @ 16:15:
Mijn vriend wil dat absoluut niet....
Ik zou het wel de eerste tijd kunnen als hij het niet als ongelijkwaardig zou beschouwen. Maar dat doet hij dus wel.
We wonen ook nog niet samen, dus het is natuurlijk ook nog zijn geld, hij kan het helemaal besteden zoals hij zelf wil. De omslag naar een vrouw ( én kind) onderhouden die geen baan heeft vind hij erg groot.
Kortom: hij wil gewoon geen kind hij brengt het alleen met breedsprakerig taalgebruik.
TO, niet om het een of ander, maar als je vriend je nu al als niet gelijkwaardig beschouwt hoe moet het dan wanneer er wel geplande kinderen komen? Neemt hij dan wel zijn verantwoordelijkheden denk je? Gaat hij dan bijvoorbeeld wel een dag minder werken?
Mijn vriend wil dat absoluut niet....
Ik zou het wel de eerste tijd kunnen als hij het niet als ongelijkwaardig zou beschouwen. Maar dat doet hij dus wel.
We wonen ook nog niet samen, dus het is natuurlijk ook nog zijn geld, hij kan het helemaal besteden zoals hij zelf wil. De omslag naar een vrouw ( én kind) onderhouden die geen baan heeft vind hij erg groot.
Kortom: hij wil gewoon geen kind hij brengt het alleen met breedsprakerig taalgebruik.
TO, niet om het een of ander, maar als je vriend je nu al als niet gelijkwaardig beschouwt hoe moet het dan wanneer er wel geplande kinderen komen? Neemt hij dan wel zijn verantwoordelijkheden denk je? Gaat hij dan bijvoorbeeld wel een dag minder werken?
dinsdag 26 juni 2012 om 16:50
quote:knorretje28 schreef op 26 juni 2012 @ 16:29:
Beste TO ik vind de houding van je vriend erg raar. Je hebt toch een relatie omdat je van elkaar houdt? Laten we even de zwangerschap vergeten. Als je werkeloos bent en je bv je huur niet meer kan betalen, dan mag je hopelijk toch ook bij hem wonen? Jullie hebben toch al langer een relatie? Nu je zwanger bent snap ik dat als je geen kinderen wilt (tenminste nu) het een hele schok is, maar,je niet financieel willen steunen vind ik echt gek. Ik merk dat ik het moeilijk vind het goed op papier te krijgen, maar mij bekruipt een beetje het gevoel van een man die alleen de leuke dingen wil. Als je seks hebt kan het gebeuren dat je zwanger wordt. Dus moet hij ook zijn verantwoordelijkheden nemen ongeacht de uitkomst. Als het een abortus wordt denk je dat hij dan wel voor je klaarstaat, want zoals hij nu overkomt betwijfel ik dat.
Mijn vriend is zeker niet iemand die zijn verantwoordelijkheden niet wil nemen. Mijn vorige woning was ook tijdelijk, en toen ik die moest verlaten heb ik een paar maanden bij hem gewoond. Hij is wel wat lastig als het aankomt op geldzaken.
Een vrouw onderhouden ziet hij niet zitten. Het gaat om de afhankelijkheid, daar heeft hij moeite mee. Dat komt ook omdat ik de neiging heb om niet het onderste uit de kan te halen als het gaat om iets maken van mijn leven. Door mijn burn-out een aantal jaar geleden ben ik bang geworden om stappen te zetten, en ben ik soms te passief. Hij is bang dat dat niet zal veranderen, en dat speelt ook mee in het 'onderhouden' verhaal.
Beste TO ik vind de houding van je vriend erg raar. Je hebt toch een relatie omdat je van elkaar houdt? Laten we even de zwangerschap vergeten. Als je werkeloos bent en je bv je huur niet meer kan betalen, dan mag je hopelijk toch ook bij hem wonen? Jullie hebben toch al langer een relatie? Nu je zwanger bent snap ik dat als je geen kinderen wilt (tenminste nu) het een hele schok is, maar,je niet financieel willen steunen vind ik echt gek. Ik merk dat ik het moeilijk vind het goed op papier te krijgen, maar mij bekruipt een beetje het gevoel van een man die alleen de leuke dingen wil. Als je seks hebt kan het gebeuren dat je zwanger wordt. Dus moet hij ook zijn verantwoordelijkheden nemen ongeacht de uitkomst. Als het een abortus wordt denk je dat hij dan wel voor je klaarstaat, want zoals hij nu overkomt betwijfel ik dat.
Mijn vriend is zeker niet iemand die zijn verantwoordelijkheden niet wil nemen. Mijn vorige woning was ook tijdelijk, en toen ik die moest verlaten heb ik een paar maanden bij hem gewoond. Hij is wel wat lastig als het aankomt op geldzaken.
Een vrouw onderhouden ziet hij niet zitten. Het gaat om de afhankelijkheid, daar heeft hij moeite mee. Dat komt ook omdat ik de neiging heb om niet het onderste uit de kan te halen als het gaat om iets maken van mijn leven. Door mijn burn-out een aantal jaar geleden ben ik bang geworden om stappen te zetten, en ben ik soms te passief. Hij is bang dat dat niet zal veranderen, en dat speelt ook mee in het 'onderhouden' verhaal.
dinsdag 26 juni 2012 om 16:52
dinsdag 26 juni 2012 om 16:56
quote:evelynsalt schreef op 26 juni 2012 @ 16:48:
[...]
Kortom: hij wil gewoon geen kind hij brengt het alleen met breedsprakerig taalgebruik.
TO, niet om het een of ander, maar als je vriend je nu al als niet gelijkwaardig beschouwt hoe moet het dan wanneer er wel geplande kinderen komen? Neemt hij dan wel zijn verantwoordelijkheden denk je? Gaat hij dan bijvoorbeeld wel een dag minder werken?
Nee, dit is echt niet zo! Wij willen allebei een situatie waar we allebei part-time werken en samen voor het kind zorgen! We hebben ook schoonouders die graag willen oppassen, dus er zijn mogelijkheden. Alleen...ik heb dus die baan niet. En eerlijk gezegd zou het me inderdaad een hoop rust geven als die druk een poosje weg zou vallen en ik mijn opleiding af kan maken.
Maar mag je dit van je partner vragen?
De reacties verbazen me wel, een man mag er toch wel van balen dat zijn vriendin financieel haar leven niet op orde heeft? ( Geloof me: ik heb er echt een rommeltje van gemaakt)
[...]
Kortom: hij wil gewoon geen kind hij brengt het alleen met breedsprakerig taalgebruik.
TO, niet om het een of ander, maar als je vriend je nu al als niet gelijkwaardig beschouwt hoe moet het dan wanneer er wel geplande kinderen komen? Neemt hij dan wel zijn verantwoordelijkheden denk je? Gaat hij dan bijvoorbeeld wel een dag minder werken?
Nee, dit is echt niet zo! Wij willen allebei een situatie waar we allebei part-time werken en samen voor het kind zorgen! We hebben ook schoonouders die graag willen oppassen, dus er zijn mogelijkheden. Alleen...ik heb dus die baan niet. En eerlijk gezegd zou het me inderdaad een hoop rust geven als die druk een poosje weg zou vallen en ik mijn opleiding af kan maken.
Maar mag je dit van je partner vragen?
De reacties verbazen me wel, een man mag er toch wel van balen dat zijn vriendin financieel haar leven niet op orde heeft? ( Geloof me: ik heb er echt een rommeltje van gemaakt)
dinsdag 26 juni 2012 om 16:58
quote:evelynsalt schreef op 26 juni 2012 @ 16:52:
Ik begrijp de link even niet tussen je burn out en het feit dat je vriend jou en je kind niet wil onderhouden. Je vriend kan nog zoveel excuses hebben, maar hij wil gewoon geen kind. En daar moet hij gewoon duidelijk in zijn. Kan jij ook verder met hetgeen wat jij wilt beslissen.Hij is bang dat ik uit gemaktzuchtigheid of angst nooit zal gaan werken.Hij wil trots op me kunnen zijn. Ik heb absoluut niet het idee dat hij geen kind wil, uiteraard wil hij dat onderhouden.
Ik begrijp de link even niet tussen je burn out en het feit dat je vriend jou en je kind niet wil onderhouden. Je vriend kan nog zoveel excuses hebben, maar hij wil gewoon geen kind. En daar moet hij gewoon duidelijk in zijn. Kan jij ook verder met hetgeen wat jij wilt beslissen.Hij is bang dat ik uit gemaktzuchtigheid of angst nooit zal gaan werken.Hij wil trots op me kunnen zijn. Ik heb absoluut niet het idee dat hij geen kind wil, uiteraard wil hij dat onderhouden.
dinsdag 26 juni 2012 om 17:06
Je vriend is best veeleisend vind ik. Hij heeft wel een relatie met jou, jij hebt ooit een burn out gehad en dat vindt hij moeilijk. Kennelijk twijfelt hij aan jou, hij wil graag een sterke vrouw die ook veel werkt en misschien tegelijkertijd de kinderen opvoedt? Wil hij echt wel voor jou en kinderen gaan?
Het klinkt allemaal niet gelijkwaardig en dat zou wel moeten in een relatie. Voel je je comfortabel en gewaardeerd om wie je bent, of voel je dat je steeds aan zijn eisen moet voldoen en tekort komt?
Het klinkt allemaal niet gelijkwaardig en dat zou wel moeten in een relatie. Voel je je comfortabel en gewaardeerd om wie je bent, of voel je dat je steeds aan zijn eisen moet voldoen en tekort komt?
dinsdag 26 juni 2012 om 17:08
Dat is hij wel, maar hij wil geen vrouw die thuiszit.
Ik weet verder ook niet zo goed wat ik er mee moet, ik hoop dat we hierin een oplossing kunnen vinden. ( en dat er wat nuance bij hem komt de komende dagen, haha)
Maar ondanks de meningen hier heb ik wel begrip voor zijn mening. Ik begrijp zijn punt wel, alleen zullen we er nu wel samen uit moeten komen, en dan zal niet zo kunnen gaan zoals we het allebei het liefste hadden gewild. Ik hoop dat het gevoel van 'financiele afhankelijkheid' kan veranderen, want ik wil het graag sámen doen. En me niet schuldig hoeven voelen, dat vind ik geen gezonde basis.
Ik weet verder ook niet zo goed wat ik er mee moet, ik hoop dat we hierin een oplossing kunnen vinden. ( en dat er wat nuance bij hem komt de komende dagen, haha)
Maar ondanks de meningen hier heb ik wel begrip voor zijn mening. Ik begrijp zijn punt wel, alleen zullen we er nu wel samen uit moeten komen, en dan zal niet zo kunnen gaan zoals we het allebei het liefste hadden gewild. Ik hoop dat het gevoel van 'financiele afhankelijkheid' kan veranderen, want ik wil het graag sámen doen. En me niet schuldig hoeven voelen, dat vind ik geen gezonde basis.
dinsdag 26 juni 2012 om 17:15
quote:wdr schreef op 26 juni 2012 @ 17:06:
Je vriend is best veeleisend vind ik. Hij heeft wel een relatie met jou, jij hebt ooit een burn out gehad en dat vindt hij moeilijk. Kennelijk twijfelt hij aan jou, hij wil graag een sterke vrouw die ook veel werkt en misschien tegelijkertijd de kinderen opvoedt? Wil hij echt wel voor jou en kinderen gaan?
Het klinkt allemaal niet gelijkwaardig en dat zou wel moeten in een relatie. Voel je je comfortabel en gewaardeerd om wie je bent, of voel je dat je steeds aan zijn eisen moet voldoen en tekort komt?Poeh, dit is wel even slikken, want ik denk dat je hier toch wel de spijker op zijn kop slaat... vooral dat gevoel dat hij een sterkere vrouw wil ( of eigenlijk: mij, maar dan sterker, zelfstandiger) dat is inderdaad een gevoel wat ik vaak heb.
Je vriend is best veeleisend vind ik. Hij heeft wel een relatie met jou, jij hebt ooit een burn out gehad en dat vindt hij moeilijk. Kennelijk twijfelt hij aan jou, hij wil graag een sterke vrouw die ook veel werkt en misschien tegelijkertijd de kinderen opvoedt? Wil hij echt wel voor jou en kinderen gaan?
Het klinkt allemaal niet gelijkwaardig en dat zou wel moeten in een relatie. Voel je je comfortabel en gewaardeerd om wie je bent, of voel je dat je steeds aan zijn eisen moet voldoen en tekort komt?Poeh, dit is wel even slikken, want ik denk dat je hier toch wel de spijker op zijn kop slaat... vooral dat gevoel dat hij een sterkere vrouw wil ( of eigenlijk: mij, maar dan sterker, zelfstandiger) dat is inderdaad een gevoel wat ik vaak heb.
dinsdag 26 juni 2012 om 17:15
Op zich zou ik zeggen dat er niets mis is met een tijdje thuis zitten als je net een kind hebt en vanuit die situatie een baan zoeken. Zo'n piepklein babietje is meer gebaat bij een moeder die veel thuis is dan een moeder die steeds werkt en hem in een creche zet.
Heb je al eens met je vriend besproken of jij de ware voor hem bent en of hij samen met jou kinderen wil krijgen? Een abortus is niet niets, het is meer dan slechts een medische ingreep en veel vrouwen krijgen later spijt. Als jullie later zeker kinderen willen, dan zou ik nu niet zomaar een abortus nemen, maar dat is mijn mening en ik ken jou niet persoonlijk.
Heb je al eens met je vriend besproken of jij de ware voor hem bent en of hij samen met jou kinderen wil krijgen? Een abortus is niet niets, het is meer dan slechts een medische ingreep en veel vrouwen krijgen later spijt. Als jullie later zeker kinderen willen, dan zou ik nu niet zomaar een abortus nemen, maar dat is mijn mening en ik ken jou niet persoonlijk.
dinsdag 26 juni 2012 om 17:17
quote:aunt_zelda schreef op 26 juni 2012 @ 17:15:
[...]
Poeh, dit is wel even slikken, want ik denk dat je hier toch wel de spijker op zijn kop slaat... vooral dat gevoel dat hij een sterkere vrouw wil ( of eigenlijk: mij, maar dan sterker, zelfstandiger) dat is inderdaad een gevoel wat ik vaak heb.Ik wilde ook altijd het liefst een vrouw met een carriere, en mijn vriendin is dat bepaald niet en zit meestal thuis met de kinderen (ook door onvoorziene omstandigheden). Maar het is een geweldige vriendin en moeder, dus vind ik het goed zo. Het leven loopt niet altijd zoals het plaatje in je hoofd.
[...]
Poeh, dit is wel even slikken, want ik denk dat je hier toch wel de spijker op zijn kop slaat... vooral dat gevoel dat hij een sterkere vrouw wil ( of eigenlijk: mij, maar dan sterker, zelfstandiger) dat is inderdaad een gevoel wat ik vaak heb.Ik wilde ook altijd het liefst een vrouw met een carriere, en mijn vriendin is dat bepaald niet en zit meestal thuis met de kinderen (ook door onvoorziene omstandigheden). Maar het is een geweldige vriendin en moeder, dus vind ik het goed zo. Het leven loopt niet altijd zoals het plaatje in je hoofd.
dinsdag 26 juni 2012 om 17:21
quote:aunt_zelda schreef op 26 juni 2012 @ 16:56:
[...]
Nee, dit is echt niet zo! Wij willen allebei een situatie waar we allebei part-time werken en samen voor het kind zorgen! We hebben ook schoonouders die graag willen oppassen, dus er zijn mogelijkheden. Alleen...ik heb dus die baan niet. En eerlijk gezegd zou het me inderdaad een hoop rust geven als die druk een poosje weg zou vallen en ik mijn opleiding af kan maken.
Maar mag je dit van je partner vragen?
De reacties verbazen me wel, een man mag er toch wel van balen dat zijn vriendin financieel haar leven niet op orde heeft? ( Geloof me: ik heb er echt een rommeltje van gemaakt)
ja tuurlijjk mag hij daarvan balen en zich zorgen maken over de toekomst, maar hij mag ook wel wat vertrouwen in jou hebben dat je over een jaar gewoon weer aan het werk bent.
Zelf vind ik dat je van je partner mag vragen je te steunen (financieel, emotioneel) als het even minder gaat.
[...]
Nee, dit is echt niet zo! Wij willen allebei een situatie waar we allebei part-time werken en samen voor het kind zorgen! We hebben ook schoonouders die graag willen oppassen, dus er zijn mogelijkheden. Alleen...ik heb dus die baan niet. En eerlijk gezegd zou het me inderdaad een hoop rust geven als die druk een poosje weg zou vallen en ik mijn opleiding af kan maken.
Maar mag je dit van je partner vragen?
De reacties verbazen me wel, een man mag er toch wel van balen dat zijn vriendin financieel haar leven niet op orde heeft? ( Geloof me: ik heb er echt een rommeltje van gemaakt)
ja tuurlijjk mag hij daarvan balen en zich zorgen maken over de toekomst, maar hij mag ook wel wat vertrouwen in jou hebben dat je over een jaar gewoon weer aan het werk bent.
Zelf vind ik dat je van je partner mag vragen je te steunen (financieel, emotioneel) als het even minder gaat.
dinsdag 26 juni 2012 om 17:26
Wij zitten qua relatie nog volop in de 'zijn-wij-het-voor-elkaar-fase, misschien dat dat ook een rol speelt in het stuk onvoorwaardelijkheid wat er nog niet is. Ik voel me wel tekort schieten inderdaad, maar ik worstel ook met de vraag of ik dat ook niet doe. Ik had ook met 29 mijn leven goed op de rit kunnen hebben namelijk.
dinsdag 26 juni 2012 om 17:29
Dat je nog maar kort samen bent, zal ongetwijfeld meespelen.
Zelf had ik mijn leven pas met 31 op de rit (lees: opleiding afgemaakt), maar ja, mijn man en ik waren toen wel al 10 jaar samen en hadden al 2 kinderen. Maar een laatbloeier op werkgebied ben ik ook dus, daar ben je lang de enige niet in.
Zelf had ik mijn leven pas met 31 op de rit (lees: opleiding afgemaakt), maar ja, mijn man en ik waren toen wel al 10 jaar samen en hadden al 2 kinderen. Maar een laatbloeier op werkgebied ben ik ook dus, daar ben je lang de enige niet in.
dinsdag 26 juni 2012 om 17:30
quote:aunt_zelda schreef op 26 juni 2012 @ 17:26:
Wij zitten qua relatie nog volop in de 'zijn-wij-het-voor-elkaar-fase, misschien dat dat ook een rol speelt in het stuk onvoorwaardelijkheid wat er nog niet is. Ik voel me wel tekort schieten inderdaad, maar ik worstel ook met de vraag of ik dat ook niet doe. Ik had ook met 29 mijn leven goed op de rit kunnen hebben namelijk.Zolang je jezelf inspant en je best doet, is er op zich niets mis met je leven met 29 nog niet op orde te hebben. Maar volgens mij heeft hij daar wel een probleem mee. Toch een keer spreken samen over jullie verwachtingen. Leeft hij wel een beetje met je mee? Is hij ook blij? Of vooral angstig om zijn luxe vrije leventje te verliezen?
Wij zitten qua relatie nog volop in de 'zijn-wij-het-voor-elkaar-fase, misschien dat dat ook een rol speelt in het stuk onvoorwaardelijkheid wat er nog niet is. Ik voel me wel tekort schieten inderdaad, maar ik worstel ook met de vraag of ik dat ook niet doe. Ik had ook met 29 mijn leven goed op de rit kunnen hebben namelijk.Zolang je jezelf inspant en je best doet, is er op zich niets mis met je leven met 29 nog niet op orde te hebben. Maar volgens mij heeft hij daar wel een probleem mee. Toch een keer spreken samen over jullie verwachtingen. Leeft hij wel een beetje met je mee? Is hij ook blij? Of vooral angstig om zijn luxe vrije leventje te verliezen?
dinsdag 26 juni 2012 om 17:36
Dat laatste sowieso niet, hij leeft niet zo luxe
Dat inspannen en mijn best doen: dat is het hem nou juist. Hij vind dat ik dat niet genoeg doe. En toegegeven: dat is ook zo. Ik heb de neiging om op dat gebied dingen te vermijden vanwege de angst voor fouten. Maar hoever moet je partner daarin meegaan? Natuurlijk zou ik het fijn vinden als hij daar wat minder op gefocust was, maar hij heeft wel een punt, het is mijn zwakke plek.
Dat inspannen en mijn best doen: dat is het hem nou juist. Hij vind dat ik dat niet genoeg doe. En toegegeven: dat is ook zo. Ik heb de neiging om op dat gebied dingen te vermijden vanwege de angst voor fouten. Maar hoever moet je partner daarin meegaan? Natuurlijk zou ik het fijn vinden als hij daar wat minder op gefocust was, maar hij heeft wel een punt, het is mijn zwakke plek.
dinsdag 26 juni 2012 om 17:38
