Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
woensdag 13 oktober 2010 om 16:28
@ Floor: ik zie na het plaatsen van mijn bericht dat jij net iets geschreven hebt. Heerlijk de schoonheidsspecialiste. Ik heb een bon liggen voor een behandeling en zat er toevallig vanochtend aan te denken die volgende week in te gaan leveren. Misschien ga ik er dan ook weer wat beter uit zien... heb al weken geen make-up meer op. Zo, dat die afspraak bij de klinische geneticus zo lang duurt! Volgens mij moeten wij daar ook heen en ik hoopte dat dat toch niet zo lang ging duren... Nou, ik zal me er maar vast op gaan voorbereiden....
Madelief
Madelief
woensdag 13 oktober 2010 om 16:30
quote:Floor81 schreef op 12 oktober 2010 @ 22:49:
@Hatseklats
Dank je.. Hoe ervaar jij het nu, nu er inmiddels 9 jaar is verstreken?
Ik moet zeggen dat het gevoel van gemis veranderd is. Ik mis haar natuurlijk wel, maar ze hoort er nu op haar manier bij en ik denk niet meer elke dag aan hoe het zou zijn geweest als ze had geleefd. Wat ik wel heb is dat ik me altijd omdraai als ik een andere moeder haar naam hoor roepen, omdat hun kind dan toevallig ook zo heet. En dan ga ik even vergelijken. Tijdens mijn zwangerschappen na het overlijden van mijn dochter, want zij was de oudste, speelde alles natuurlijk wel een grote rol. Waarom het mis gegaan was, wat er mis gegaan was, enz. Dat is nu minder. Waar ik nog wel altijd moeite mee heb, en dat was eigenlijk voor een paar jaar geleden makkelijker, is zeggen dat er nog een kindje is. Ik zeg bijvoorbeeld wel altijd dat ik drie kinderen heb, als er naar gevraagd wordt, maar mensen komen nu vaak met de opmerking: 'je zoon is de oudste?', en dan wil ik eigenlijk niet altijd de aandacht op mezelf vestigen door te zeggen 'nee, mijn eerste kindje is overleden bij de geboorte', maar echt lekker voelt het niet als ik het niet doe. Ik laat het nu van de situatie afhangen. Het verdriet heeft meer plaatsgemaakt voor een gevoel van weemoed, het overvalt je soms en dan sta je er bij stil, pink je soms een traan weg, stel je je even voor hoe het zou kunnen zijn, en dan glimlach je even...
Maar daar zijn wel jaren van verdriet aan vooraf gegaan trouwens. Vooral het eerste jaar was ik depressief van ellende en ging het ook echt niet zo lekker. Een kind verliezen slaat in als een bom en juist omdat de omgeving er niet altijd even tactisch mee om gaat moet je voor je gevoel extra vechten voor het plekje dat je overleden kind krijgt in je gezin. Mijn dochter heeft een mooi plekje in ons gezin. Haar broertje en zusje weten dat er nog een zus is en noemen haar ook wel. We gaan geregeld even naar haar grafje en maken het dan weer netjes en als we dan weggaan zwaaien ze eventjes..dat doet me goed en vind ik mooi. Op andere momenten slokken ze al mijn aandacht weer op, dus dan heb ik minder tijd om er bij stil te staan.
@Hatseklats
Dank je.. Hoe ervaar jij het nu, nu er inmiddels 9 jaar is verstreken?
Ik moet zeggen dat het gevoel van gemis veranderd is. Ik mis haar natuurlijk wel, maar ze hoort er nu op haar manier bij en ik denk niet meer elke dag aan hoe het zou zijn geweest als ze had geleefd. Wat ik wel heb is dat ik me altijd omdraai als ik een andere moeder haar naam hoor roepen, omdat hun kind dan toevallig ook zo heet. En dan ga ik even vergelijken. Tijdens mijn zwangerschappen na het overlijden van mijn dochter, want zij was de oudste, speelde alles natuurlijk wel een grote rol. Waarom het mis gegaan was, wat er mis gegaan was, enz. Dat is nu minder. Waar ik nog wel altijd moeite mee heb, en dat was eigenlijk voor een paar jaar geleden makkelijker, is zeggen dat er nog een kindje is. Ik zeg bijvoorbeeld wel altijd dat ik drie kinderen heb, als er naar gevraagd wordt, maar mensen komen nu vaak met de opmerking: 'je zoon is de oudste?', en dan wil ik eigenlijk niet altijd de aandacht op mezelf vestigen door te zeggen 'nee, mijn eerste kindje is overleden bij de geboorte', maar echt lekker voelt het niet als ik het niet doe. Ik laat het nu van de situatie afhangen. Het verdriet heeft meer plaatsgemaakt voor een gevoel van weemoed, het overvalt je soms en dan sta je er bij stil, pink je soms een traan weg, stel je je even voor hoe het zou kunnen zijn, en dan glimlach je even...
Maar daar zijn wel jaren van verdriet aan vooraf gegaan trouwens. Vooral het eerste jaar was ik depressief van ellende en ging het ook echt niet zo lekker. Een kind verliezen slaat in als een bom en juist omdat de omgeving er niet altijd even tactisch mee om gaat moet je voor je gevoel extra vechten voor het plekje dat je overleden kind krijgt in je gezin. Mijn dochter heeft een mooi plekje in ons gezin. Haar broertje en zusje weten dat er nog een zus is en noemen haar ook wel. We gaan geregeld even naar haar grafje en maken het dan weer netjes en als we dan weggaan zwaaien ze eventjes..dat doet me goed en vind ik mooi. Op andere momenten slokken ze al mijn aandacht weer op, dus dan heb ik minder tijd om er bij stil te staan.
woensdag 13 oktober 2010 om 17:12
Hoi lieve meiden,
Ik meld me natuurlijk ook aan bij jullie.
Even mijn/ons verhaal in het kort:
Toen ik precies 20 weken was begon ik veel slijm te verliezen, toen daar de volgende ochtend ook wat bloed bij zat, ben ik naar het ziekenhuis gestuurd. Daar bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben en een uitpuilende vochtblaas.
Na 2 dagen bleek ik ook een infectie te hebben en is mijn bevalling ingeleid en is 1,5 uur later ons zoontje Sam geboren (vandaag precies 6 weken geleden). Hij heeft nog 40 minuten geleefd.
Ik probeer morgen nog op jullie te reageren, maar ik moet nu echt gaan koken.
Liefs Nolleke
Ik meld me natuurlijk ook aan bij jullie.
Even mijn/ons verhaal in het kort:
Toen ik precies 20 weken was begon ik veel slijm te verliezen, toen daar de volgende ochtend ook wat bloed bij zat, ben ik naar het ziekenhuis gestuurd. Daar bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben en een uitpuilende vochtblaas.
Na 2 dagen bleek ik ook een infectie te hebben en is mijn bevalling ingeleid en is 1,5 uur later ons zoontje Sam geboren (vandaag precies 6 weken geleden). Hij heeft nog 40 minuten geleefd.
Ik probeer morgen nog op jullie te reageren, maar ik moet nu echt gaan koken.
Liefs Nolleke
woensdag 13 oktober 2010 om 17:27
Nolleke,
Ook voor jou een .
Zag je berichtje bij je eigen topic staan . Alweer 6 weken geleden, maar het lijkt nog als de dag van vandaag. Jullie mannetje, zo ver weg, maar ook zo dichtbij.
Hatseklats,
Bedankt voor je verhaal. Ik hoorde ooit iemand het antwoord geven, als men vroeg hoeveel kinderen ze heeft "ik heb er 3 thuis". Vond het wel een tactisch antwoord. Het is lastig, als ze dat vragen. Je wilt ook niemand in verlegenheid brengen, maar het verzwijgen is ook moeilijk, vind ik.
Bij veel mensen heerst een onwetenheid. Daarom is het praten met lotgenoten zo fijn.
Mooi om te lezen hoe je andere kinderen er mee om gaan.
Liefs Floor
Ook voor jou een .
Zag je berichtje bij je eigen topic staan . Alweer 6 weken geleden, maar het lijkt nog als de dag van vandaag. Jullie mannetje, zo ver weg, maar ook zo dichtbij.
Hatseklats,
Bedankt voor je verhaal. Ik hoorde ooit iemand het antwoord geven, als men vroeg hoeveel kinderen ze heeft "ik heb er 3 thuis". Vond het wel een tactisch antwoord. Het is lastig, als ze dat vragen. Je wilt ook niemand in verlegenheid brengen, maar het verzwijgen is ook moeilijk, vind ik.
Bij veel mensen heerst een onwetenheid. Daarom is het praten met lotgenoten zo fijn.
Mooi om te lezen hoe je andere kinderen er mee om gaan.
Liefs Floor
woensdag 13 oktober 2010 om 19:14
Bij mij is het inmiddels 10 jaar geleden, maar het voelt als onlangs, en ik mis mijn zoontje ontzettend. Hij was zo welkom en gewenst. De letterlijk fysieke pijn die je voelt bij het gemis van je kind is niet uit te leggen aan mensen die dit niet hebben meegemaakt. Dat het gemis niet minder wordt maar juist meer, dat het babytje van toen met je meegroeit in gedachte.."nu zou hij in die klas zitten op de basisschool...welke sport zou hij leuk gevonden hebben"...is ook bijna niet uit te leggen.
Daarom praat ik er zeer weinig over, uit een soort van zelfbescherming denk ik.
In de dagen vooraf voelde ik minder beweging in mijn buik, en had ik een onbestemd gevoel (intuitie, geen pijn) dat er iets mis was. Volgens de verloskundige maakte ik me druk om niets. De hartslag was te horen, mijn bloeddruk was goed. ik moest me maar niet zo druk maken. Zwangerschap was tot dan toe ook prima verlopen.
Een dag na de controle bij de verloskundige kreeg ik toenemende pijn, met vlagen. De eerste uren met veel tijd ertussen...ik dacht dat de (voor?)weeen waren begonnen. Spannend, maar nog een prettige spanning: het zou mischien niet lang meer duren, mischien kwam mijn mannetje iets eerder dan verwacht. (Ik was dus al 37 weken zwanger) In de nacht die volgde veranderde de pijn in scherpe steken. Mijn (toenmalige) vriend beldde de verloskundige vroeg die ochtend. Ze kon geen harttoon vinden. In paniek naar het ziekenhuis. Daar bevestigde de gyn. dat ons mannetje was overleden. We werden naar huis gestuurd, een dag later zou de bevalling opgewekt worden en is zoontje geboren. Zo perfekt, alsof hij lag te slapen en zo wakker kon worden.....helaas gebeurde dat echt niet.
Ben voorzichtig op internet met privegegevens, wil dan ook liever niet zijn echte naam vermelden hier. Weet nog even geen nick voor mijn mannetje...
Daarom praat ik er zeer weinig over, uit een soort van zelfbescherming denk ik.
In de dagen vooraf voelde ik minder beweging in mijn buik, en had ik een onbestemd gevoel (intuitie, geen pijn) dat er iets mis was. Volgens de verloskundige maakte ik me druk om niets. De hartslag was te horen, mijn bloeddruk was goed. ik moest me maar niet zo druk maken. Zwangerschap was tot dan toe ook prima verlopen.
Een dag na de controle bij de verloskundige kreeg ik toenemende pijn, met vlagen. De eerste uren met veel tijd ertussen...ik dacht dat de (voor?)weeen waren begonnen. Spannend, maar nog een prettige spanning: het zou mischien niet lang meer duren, mischien kwam mijn mannetje iets eerder dan verwacht. (Ik was dus al 37 weken zwanger) In de nacht die volgde veranderde de pijn in scherpe steken. Mijn (toenmalige) vriend beldde de verloskundige vroeg die ochtend. Ze kon geen harttoon vinden. In paniek naar het ziekenhuis. Daar bevestigde de gyn. dat ons mannetje was overleden. We werden naar huis gestuurd, een dag later zou de bevalling opgewekt worden en is zoontje geboren. Zo perfekt, alsof hij lag te slapen en zo wakker kon worden.....helaas gebeurde dat echt niet.
Ben voorzichtig op internet met privegegevens, wil dan ook liever niet zijn echte naam vermelden hier. Weet nog even geen nick voor mijn mannetje...
woensdag 13 oktober 2010 om 20:08
Moest even zoeken waar jullie waren gebleven. Ik ben niet zo thuis in forums.
Ik schreef nav Feners verhaal over mijn vrouw die ruim 2 weken geleden na 21 weken tijdens onze vakantie in Italie is bevallen van ons zoontje Nini. 4 weken geleden verloor ze vruchtwater, elke dag een beetje 3 dagen lang. Eerst dachten we aan afscheiding maar
we werden ongerust dus na een test in het Italiaanse ziekenhuis moesten we daar blijven. Volledige bedrust is de behandelmethode in Italie. Super emotionele en zware 2 weken braken aan. Hoop en ongeloof. Door infectiegevaar en uitzichtloze situatie voor ons zoontje (nog steeds geen vw) besloten we de bevalling op te wekken. De beslissing om onze zwangerschap te beeindigen, zeker omdat het in het buitenland is geweest, is enorm zwaar nu. Hoe gaan jullie daarmee om?
Ik schreef ook dat mijn vrouw en ik samen heel veel verdriet hebben maar dat we het onvermijdelijk ook anders beleven.
Afgelopen maandag hebben we na de crematie de as opgehaald. We gaan het in een zilver hartje-hangertje smeden zodat mijn vrouw haar zoontje voor altijd bij haar kan dragen.
Mooi ook jouw keuze van de tatoe Fener!
Mijn vrouw kan Nini echt al als onderdeel van ons gezin zien terwijl ik dat veel moeilijker voel. Herken je/jullie dat?
Haar verdriet lijkt toe te nemen, het besef groeit na ons terugkeer in NL dat ze begin februari geen zoontje zal krijgen. Ze is nu vaak heel moe.
Ik vind het heel moeilijk om haar zo te zien lijden. Ons absolute lichtpunt is onze dochter van 13 maanden.
Jullie verhalen zijn allemaal zo ingrijpend. Zoveel verdriet bij elkaar.
Madelief, heb je bewust gekozen voor al die onderzoeken?
Hoop dat mijn verhaal niet te lang is. Het is moeilijk om niet nog veel meer te schrijven. Zoveel vragen en zo weinig antwoorden heb ik.
Ik schreef nav Feners verhaal over mijn vrouw die ruim 2 weken geleden na 21 weken tijdens onze vakantie in Italie is bevallen van ons zoontje Nini. 4 weken geleden verloor ze vruchtwater, elke dag een beetje 3 dagen lang. Eerst dachten we aan afscheiding maar
we werden ongerust dus na een test in het Italiaanse ziekenhuis moesten we daar blijven. Volledige bedrust is de behandelmethode in Italie. Super emotionele en zware 2 weken braken aan. Hoop en ongeloof. Door infectiegevaar en uitzichtloze situatie voor ons zoontje (nog steeds geen vw) besloten we de bevalling op te wekken. De beslissing om onze zwangerschap te beeindigen, zeker omdat het in het buitenland is geweest, is enorm zwaar nu. Hoe gaan jullie daarmee om?
Ik schreef ook dat mijn vrouw en ik samen heel veel verdriet hebben maar dat we het onvermijdelijk ook anders beleven.
Afgelopen maandag hebben we na de crematie de as opgehaald. We gaan het in een zilver hartje-hangertje smeden zodat mijn vrouw haar zoontje voor altijd bij haar kan dragen.
Mooi ook jouw keuze van de tatoe Fener!
Mijn vrouw kan Nini echt al als onderdeel van ons gezin zien terwijl ik dat veel moeilijker voel. Herken je/jullie dat?
Haar verdriet lijkt toe te nemen, het besef groeit na ons terugkeer in NL dat ze begin februari geen zoontje zal krijgen. Ze is nu vaak heel moe.
Ik vind het heel moeilijk om haar zo te zien lijden. Ons absolute lichtpunt is onze dochter van 13 maanden.
Jullie verhalen zijn allemaal zo ingrijpend. Zoveel verdriet bij elkaar.
Madelief, heb je bewust gekozen voor al die onderzoeken?
Hoop dat mijn verhaal niet te lang is. Het is moeilijk om niet nog veel meer te schrijven. Zoveel vragen en zo weinig antwoorden heb ik.
woensdag 13 oktober 2010 om 20:10
Bezzzz...wat moeilijk, het had zo anders moeten zijn nu.
Mayls...het je schuldig voelen herken ik heel goed. "Had ik maar dit, had ik maar dat.." De onmacht..heb het niet gevoeld, heb niets voor hem kunnen doen.
Madelief...voor jou ook nog zo kort geleden. Heel veel sterkte in de moeilijke momenten van het wachten op evt nieuws.
Het brengt een hoop naar boven, al schrijvende....mischien wel goed voor me. Life sucks soms enorm....
Mayls...het je schuldig voelen herken ik heel goed. "Had ik maar dit, had ik maar dat.." De onmacht..heb het niet gevoeld, heb niets voor hem kunnen doen.
Madelief...voor jou ook nog zo kort geleden. Heel veel sterkte in de moeilijke momenten van het wachten op evt nieuws.
Het brengt een hoop naar boven, al schrijvende....mischien wel goed voor me. Life sucks soms enorm....
woensdag 13 oktober 2010 om 20:19
Heb de afgelopen week een paar keer vervelend gedroomd, waarschijnlijk omdat de uitgerekende datum er aan zit te komen.
Eerst droomde ik dat de babykamer klaar was, de spullen voor de bevalling thuis klaar stonden, ik was hoogzwanger en helemaal klaar om te bevallen. Toen kwam de verloskundige en die keek in haar papieren en zei "maar jij krijgt geen baby, die van jou is dood" en toen ging ze weg. Mijn dikke buik was ineens weg en ik was helemaal alleen.
Een andere nacht droomde ik dat mijn nichtje was bevallen (had de dag ervoor gehoord dat ze zwanger is) en dat ze niet wilde dat ik haar baby zag.
Ik denk nu ook weer heel veel terug aan de dag dat er ineens geen hartslag meer te horen was, en de dagen erna.
Pfff, ben blij dat ik over een paar dagen even weg kan...
Eerst droomde ik dat de babykamer klaar was, de spullen voor de bevalling thuis klaar stonden, ik was hoogzwanger en helemaal klaar om te bevallen. Toen kwam de verloskundige en die keek in haar papieren en zei "maar jij krijgt geen baby, die van jou is dood" en toen ging ze weg. Mijn dikke buik was ineens weg en ik was helemaal alleen.
Een andere nacht droomde ik dat mijn nichtje was bevallen (had de dag ervoor gehoord dat ze zwanger is) en dat ze niet wilde dat ik haar baby zag.
Ik denk nu ook weer heel veel terug aan de dag dat er ineens geen hartslag meer te horen was, en de dagen erna.
Pfff, ben blij dat ik over een paar dagen even weg kan...
woensdag 13 oktober 2010 om 20:28
Voor jullie allemaal een dikke
Voor de meesten zal mn verhaal wel bekend zijn...
Voor mij is het net 2 jaar geleden dat ons dochtertje Lois na 39 weken zwangerschap is overleden....onder mn loepje is mn topic wel te vinden...weet even niet hoe ik dat moet linken.
Misschien kom ik wel vaker even buurten hier...
Ook ik heb trouwens een tattoo laten zetten met haar as...voelt heel fijn dat ik haar soort van bij me heb altijd!
Voor de meesten zal mn verhaal wel bekend zijn...
Voor mij is het net 2 jaar geleden dat ons dochtertje Lois na 39 weken zwangerschap is overleden....onder mn loepje is mn topic wel te vinden...weet even niet hoe ik dat moet linken.
Misschien kom ik wel vaker even buurten hier...
Ook ik heb trouwens een tattoo laten zetten met haar as...voelt heel fijn dat ik haar soort van bij me heb altijd!
woensdag 13 oktober 2010 om 20:36
Lieve allemaal,
Vandaag is echt een rotdag! Ik heb hoofdpijn, ben moe en zo verdrietig... En besef me ook dat het leven nooit meer normaal en onbezorgd kan worden...
Hatseflate en Kittykletstmee, jullie verhalen zijn al heel wat jaren geleden en door hoe helder jullie alles kunnen vertellen zie je hoe erorm veel inpact dit verlies voor jullie als moeder is. Dat het nooit vergeten zal worden en dat jullie kindjes een mooie plek in jullie leven hebben.
Simon, moedig dat je hier langskomt, is toch vaak een vrouwending. Voor jullie wel extra heftig dat alles in het buitenland gebeurde. De bevalling van ons zoontje is nu bijna 3 weken geleden en ik herken sterk wat je schrijft. Mijn verdriet lijkt af en toe ook toe te nemen. Ook ben ik heel veel met ons zoontje bezig. Ik brand de hele dag kaarsjes, dat is het eerste wat ik doe als ik wakker wordt 's ochends. Ook ik ben heel erg moe en zie Noach ook echt als ons zoontje. Ik denk dat veel van wat je omschrijft er misschien bij hoort? Hebben jullie hulp gezocht? Wij zijn door het ziekenhuis doorverwezen naar de Fiom. Die kun je zelf ook bellen. Daar hebben we samen iedere week een gesprek en dat is heel erg fijn. De onderzoeken werden sterk aangeraden door de artsen. En dit is ons eerste kindje en wij willen graag weer zo snel mogelijk zwanger worden. Daarvoor is het goed te weten wat de kans op herhaling is.
@ Bezzz, wat een afschuwelijke dromen zeg.... En dat moment van geen hartslag.... Dat is denk ik het meest heftige. In die seconde stort alles in..... Sterkte de komende dagen.
Morgen een moeilijke dag. Mijn man is de hele dag weg. Hij werkt vanuit huis en was er tot nu toe het grootste deel van de tijd. Nu dus een hele dag alleen..... Zie er tegenop....
Sterkte allemaal.
Liefs,
Madelief
Vandaag is echt een rotdag! Ik heb hoofdpijn, ben moe en zo verdrietig... En besef me ook dat het leven nooit meer normaal en onbezorgd kan worden...
Hatseflate en Kittykletstmee, jullie verhalen zijn al heel wat jaren geleden en door hoe helder jullie alles kunnen vertellen zie je hoe erorm veel inpact dit verlies voor jullie als moeder is. Dat het nooit vergeten zal worden en dat jullie kindjes een mooie plek in jullie leven hebben.
Simon, moedig dat je hier langskomt, is toch vaak een vrouwending. Voor jullie wel extra heftig dat alles in het buitenland gebeurde. De bevalling van ons zoontje is nu bijna 3 weken geleden en ik herken sterk wat je schrijft. Mijn verdriet lijkt af en toe ook toe te nemen. Ook ben ik heel veel met ons zoontje bezig. Ik brand de hele dag kaarsjes, dat is het eerste wat ik doe als ik wakker wordt 's ochends. Ook ik ben heel erg moe en zie Noach ook echt als ons zoontje. Ik denk dat veel van wat je omschrijft er misschien bij hoort? Hebben jullie hulp gezocht? Wij zijn door het ziekenhuis doorverwezen naar de Fiom. Die kun je zelf ook bellen. Daar hebben we samen iedere week een gesprek en dat is heel erg fijn. De onderzoeken werden sterk aangeraden door de artsen. En dit is ons eerste kindje en wij willen graag weer zo snel mogelijk zwanger worden. Daarvoor is het goed te weten wat de kans op herhaling is.
@ Bezzz, wat een afschuwelijke dromen zeg.... En dat moment van geen hartslag.... Dat is denk ik het meest heftige. In die seconde stort alles in..... Sterkte de komende dagen.
Morgen een moeilijke dag. Mijn man is de hele dag weg. Hij werkt vanuit huis en was er tot nu toe het grootste deel van de tijd. Nu dus een hele dag alleen..... Zie er tegenop....
Sterkte allemaal.
Liefs,
Madelief
woensdag 13 oktober 2010 om 22:23
@Kittykletstmee
Life sucks soms big time ja.. Kijk maar óf je je mannetje een nick wilt geven. Anders hou je het toch gewoon op je zoon of je mannetje?
Hoe is het gekomen dat jullie zoontje is overleden?
Dit meemaken brengt zulke contrasten met zich mee... Leven en dood wat naast elkaar ligt, trots en verdriet...
@Simon
De beslissing om de zwangerschap te beeindigen is loodzwaar. Het druist tegen elke vezel van je lichaam in. Ik heb die keuze ook gemaakt, voor mijn zoon.. Maar het voelt zo oneerlijk, niet juist! Hierin heb ik elke keer heel duidelijk de balans moeten opmaken tussen ratio en gevoel.
Je geeft aan dat je vrouw Nini echt als onderdeel van het gezin ziet, jij niet of minder. Ik denk dat dit alles te maken heeft met het feit dat zij letterlijk met navelstreng verbonden was aan Nini. De connectie met je kind is zo groot, al is het nog niet geboren.
In het begin word je geleefd, leef je in een roes. Langzaam besef je dat er echt geen kind komt op de uitgerekende datum. Dat kan verklaren dat ze het steeds moeilijker krijgt. Dat ze zo moe is begrijp ik helemaal. Ondanks dat het bij mij ook een fysieke oorzaak heeft, is de impact van dit proces zo loodzwaar en kost het verdomd veel energie om me staande te houden.
Schroom niet om hier je verhaal neer te zetten of vragen te stellen!
@Bezzz
Wat een vreselijk nare dromen..
Bij mij kan het gevoel wat ik had bij het slechte nieuws ook opeens weer keihard binnen komen..Alsof je dan weer even in dat moment leeft.
@Riz
Je bent altijd welkom om te komen buurten natuurlijk .
@Madelief
Sterkte morgen, de hele dag alleen. Gooi er anders een paar filmpjes in ofzo? Deed (doe) ik ook weleens. Het zorgde er in ieder geval voor dat ik niet continue aan het malen was.
Ik ga mijn bedje maar eens opzoeken!
Liefs Floor
Life sucks soms big time ja.. Kijk maar óf je je mannetje een nick wilt geven. Anders hou je het toch gewoon op je zoon of je mannetje?
Hoe is het gekomen dat jullie zoontje is overleden?
Dit meemaken brengt zulke contrasten met zich mee... Leven en dood wat naast elkaar ligt, trots en verdriet...
@Simon
De beslissing om de zwangerschap te beeindigen is loodzwaar. Het druist tegen elke vezel van je lichaam in. Ik heb die keuze ook gemaakt, voor mijn zoon.. Maar het voelt zo oneerlijk, niet juist! Hierin heb ik elke keer heel duidelijk de balans moeten opmaken tussen ratio en gevoel.
Je geeft aan dat je vrouw Nini echt als onderdeel van het gezin ziet, jij niet of minder. Ik denk dat dit alles te maken heeft met het feit dat zij letterlijk met navelstreng verbonden was aan Nini. De connectie met je kind is zo groot, al is het nog niet geboren.
In het begin word je geleefd, leef je in een roes. Langzaam besef je dat er echt geen kind komt op de uitgerekende datum. Dat kan verklaren dat ze het steeds moeilijker krijgt. Dat ze zo moe is begrijp ik helemaal. Ondanks dat het bij mij ook een fysieke oorzaak heeft, is de impact van dit proces zo loodzwaar en kost het verdomd veel energie om me staande te houden.
Schroom niet om hier je verhaal neer te zetten of vragen te stellen!
@Bezzz
Wat een vreselijk nare dromen..
Bij mij kan het gevoel wat ik had bij het slechte nieuws ook opeens weer keihard binnen komen..Alsof je dan weer even in dat moment leeft.
@Riz
Je bent altijd welkom om te komen buurten natuurlijk .
@Madelief
Sterkte morgen, de hele dag alleen. Gooi er anders een paar filmpjes in ofzo? Deed (doe) ik ook weleens. Het zorgde er in ieder geval voor dat ik niet continue aan het malen was.
Ik ga mijn bedje maar eens opzoeken!
Liefs Floor
woensdag 13 oktober 2010 om 22:26
Simon1...niet te geloven wat je allemaal in een paar weken moet meemaken, doorstaan en beslissen in een zo korte tijd. Ja ik geloof het wel..weet welke emoties er door je lijf gieren. Maar op het moment dat het je overkomt is het niet te geloven wat er allemaal op je af komt. Dat bedoel ik eigenlijk.
Dat je vrouw en jij alles op je eigen manier voelt, ervaart en verwerkt is heel herkenbaar. En logisch ook, want je bent niet 1 iemand als 'stel'.
Het verdriet van je vrouw Nini lijkt toe te nemen zeg je...geloof me maar..dat verdriet blijft. En als er over een poosje een moment komt dat ze zo op het eerste gezicht even kan lachen bv...dat wil nog niet zeggen dat het beter gaat en het verdriet minder zal zijn geworden. Ik zeg het omdat ik hoop dat het je/jullie helpt om niet te gaan oordelen op wat je aan de oppervlakte van elkaar denkt te signaleren op een bepaald moment.
Sorry als het warrig over komt.
En btw...heel veel sterkte de komende tijd samen met jullie dochtertje.
Bezzzz...dat dromen heb ik met vlagen ook. Ik ben altijd mijn baby kwijt, kan hem niet vinden. De eerste keer was toen ik net thuis was iut het ziekenhuis. Werd wakker omdat ik een baby hoorde huilen. Het was zo echt. Ik zocht al in mijn droom, en werd wakker in mijn gang boven...
Madelief... wat goed dat jullie een plek hebben gevonden (Fiom) waar je samen heen kan. Wij zijn destijds nooit doorverwezen oid. Stond daar zelf op dat moment ook niet bij stil, bij zo'n mogelijkheid. Was ik totaal niet mee bezig. De eerste weken kwam vanuit de verloskundige praktijk regelmatig iemand langs, de huisarts kwam een paar keer even praten. Daarna werd het stil.
Hier ook altijd kaarsjes. Mijn zoontje is begraven, en als ik op vakantie ga kan ik pas weg als ook bij hem een kaarsje brandt. Meedoen aan een feest(dag) kan ik pas als ik bij zijn grafje een kaarsje heb aangestoken.
Dat je vrouw en jij alles op je eigen manier voelt, ervaart en verwerkt is heel herkenbaar. En logisch ook, want je bent niet 1 iemand als 'stel'.
Het verdriet van je vrouw Nini lijkt toe te nemen zeg je...geloof me maar..dat verdriet blijft. En als er over een poosje een moment komt dat ze zo op het eerste gezicht even kan lachen bv...dat wil nog niet zeggen dat het beter gaat en het verdriet minder zal zijn geworden. Ik zeg het omdat ik hoop dat het je/jullie helpt om niet te gaan oordelen op wat je aan de oppervlakte van elkaar denkt te signaleren op een bepaald moment.
Sorry als het warrig over komt.
En btw...heel veel sterkte de komende tijd samen met jullie dochtertje.
Bezzzz...dat dromen heb ik met vlagen ook. Ik ben altijd mijn baby kwijt, kan hem niet vinden. De eerste keer was toen ik net thuis was iut het ziekenhuis. Werd wakker omdat ik een baby hoorde huilen. Het was zo echt. Ik zocht al in mijn droom, en werd wakker in mijn gang boven...
Madelief... wat goed dat jullie een plek hebben gevonden (Fiom) waar je samen heen kan. Wij zijn destijds nooit doorverwezen oid. Stond daar zelf op dat moment ook niet bij stil, bij zo'n mogelijkheid. Was ik totaal niet mee bezig. De eerste weken kwam vanuit de verloskundige praktijk regelmatig iemand langs, de huisarts kwam een paar keer even praten. Daarna werd het stil.
Hier ook altijd kaarsjes. Mijn zoontje is begraven, en als ik op vakantie ga kan ik pas weg als ook bij hem een kaarsje brandt. Meedoen aan een feest(dag) kan ik pas als ik bij zijn grafje een kaarsje heb aangestoken.
woensdag 13 oktober 2010 om 22:37
Hoi lieve mensen,
Wat een verhalen zeg.
Floor, laatst kwam ik bij toeval ook al op jou topic, waarin je jou verhaal eigenlijk vanaf het begin tot het eind beschrijft van het verlies van je zoon.
Met tranen in mn ogen heb ik het gelezen, wat vreselijk dat je dat mee hebt moeten maken! En dat geldt natuurlijk ook voor de anderen hier.
Zelf ben ik, nu 6 weken geleden, een kindje verloren na 11 weken zwangerschap. Dat was nog maar heel pril in vergelijking van wat jullie mee gemaakt hebben. En het doet mij realiseren dat het nog zoveel erger kan. Vandaar ook dat ik even wilde reageren.
Ik vind het heel goed dat je dit onderwerp zo bespreekbaar wilt maken! En wens jullie alle liefde en geluk toe! Ondanks dat je je engeltje nooit zal vergeten.
Liefs Tsmama
Wat een verhalen zeg.
Floor, laatst kwam ik bij toeval ook al op jou topic, waarin je jou verhaal eigenlijk vanaf het begin tot het eind beschrijft van het verlies van je zoon.
Met tranen in mn ogen heb ik het gelezen, wat vreselijk dat je dat mee hebt moeten maken! En dat geldt natuurlijk ook voor de anderen hier.
Zelf ben ik, nu 6 weken geleden, een kindje verloren na 11 weken zwangerschap. Dat was nog maar heel pril in vergelijking van wat jullie mee gemaakt hebben. En het doet mij realiseren dat het nog zoveel erger kan. Vandaar ook dat ik even wilde reageren.
Ik vind het heel goed dat je dit onderwerp zo bespreekbaar wilt maken! En wens jullie alle liefde en geluk toe! Ondanks dat je je engeltje nooit zal vergeten.
Liefs Tsmama
donderdag 14 oktober 2010 om 08:44
donderdag 14 oktober 2010 om 10:09
Kitty, wat herken ik veel in jou verhaal.
Ik vind het inderdaad ook erg moeilijk als mensen nu bijv. tegen me zeggen; "Eindelijk heb je een dochter en een zoon!" En zeker van mensen die weten wat er gebeurd is vorig jaar. Dat doet me van binnen echt ontzettend veel pijn, ik had al een dochter en een zoon, ik heb nu 2 zonen!
In m'n hart ben ik rijk, ik heb gewoon 3 kinderen! Ik, 3 kinderen? Wie had dat ooit gedacht? Eerlijk is eerlijk, ik ben er ontzettend trots op!
En ik vind het nu nog moeilijk om bijv. een lange vakantie te boeken, ben sinds vorig jaar alleen maar weekjes weg geweest. Ik bezoek het grafje nl. heel trouw elke week. Kan echt in de stress schieten als we eens een drukke zondag op het programma hebben staan, vaak sta ik dan al om 10 uur op de begraafplaats, maar nu met een babytje erbij is dat wat moeilijker te realisteren.
Ik weet niet hoe we dat van de zomer gaan oplossen met vakantie. Zaid is nl. in juli geboren, en precies dan is het grote zomervakantie en is m'n vriend vrij van z'n werk. Later vakantie nemen is geen optie vanwege ramadan, en ik vind niet op vakantie gaan vanwege Zaid z'n geboortedag niet eerlijk tegenover m'n dochtertje die dan 6 jaar zal zijn. Maar voor mij persoonlijk hoeft het eigenlijk niet, en ik weet niet of ik dat wel aan kan om precies op die dag duizenden kilometers verderop te zitten.......nee, ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken!
Ik vind het inderdaad ook erg moeilijk als mensen nu bijv. tegen me zeggen; "Eindelijk heb je een dochter en een zoon!" En zeker van mensen die weten wat er gebeurd is vorig jaar. Dat doet me van binnen echt ontzettend veel pijn, ik had al een dochter en een zoon, ik heb nu 2 zonen!
In m'n hart ben ik rijk, ik heb gewoon 3 kinderen! Ik, 3 kinderen? Wie had dat ooit gedacht? Eerlijk is eerlijk, ik ben er ontzettend trots op!
En ik vind het nu nog moeilijk om bijv. een lange vakantie te boeken, ben sinds vorig jaar alleen maar weekjes weg geweest. Ik bezoek het grafje nl. heel trouw elke week. Kan echt in de stress schieten als we eens een drukke zondag op het programma hebben staan, vaak sta ik dan al om 10 uur op de begraafplaats, maar nu met een babytje erbij is dat wat moeilijker te realisteren.
Ik weet niet hoe we dat van de zomer gaan oplossen met vakantie. Zaid is nl. in juli geboren, en precies dan is het grote zomervakantie en is m'n vriend vrij van z'n werk. Later vakantie nemen is geen optie vanwege ramadan, en ik vind niet op vakantie gaan vanwege Zaid z'n geboortedag niet eerlijk tegenover m'n dochtertje die dan 6 jaar zal zijn. Maar voor mij persoonlijk hoeft het eigenlijk niet, en ik weet niet of ik dat wel aan kan om precies op die dag duizenden kilometers verderop te zitten.......nee, ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken!
donderdag 14 oktober 2010 om 10:57
Mayls ik weet niet of je er iets mee kan, maar ik bedenk me altijd dat dezelfde zon (/maan) mij beschijnt als mijn zoon(tje), waar ter wereld ik ook ben. Hij is gestorven in augustus en als het even kan ben ik dan liever niet weg, maar de jaren dat dat niet lukte gaf dat idee, dat de zon bij ons beiden was mij de kracht om de dag door te komen.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
donderdag 14 oktober 2010 om 14:06
Lieve allemaal,
Ik ben net bij een vriendin geweest en dat was heel fijn maar ook confronterend! Ze heeft een dochtertje va 4 maanden en als ik haar dan zo zie... ik vind haar zo leuk en lief.... Maar ik zou ook zo graag willen dat ik daar had gezeten met mijn dikke buik! Ik hoop zo dat het ooit bij ons goed komt. Ik heb nu gevoeld hoe het is om zwanger te zijn en al zo veel van ons kindje gehouden....
Liefs,
Madelief
Ik ben net bij een vriendin geweest en dat was heel fijn maar ook confronterend! Ze heeft een dochtertje va 4 maanden en als ik haar dan zo zie... ik vind haar zo leuk en lief.... Maar ik zou ook zo graag willen dat ik daar had gezeten met mijn dikke buik! Ik hoop zo dat het ooit bij ons goed komt. Ik heb nu gevoeld hoe het is om zwanger te zijn en al zo veel van ons kindje gehouden....
Liefs,
Madelief
donderdag 14 oktober 2010 om 15:04
Madelief1980...het is zo moeilijk, en het had zo anders moeten zijn. Wat je meemaakt met je kindje is nog maar zo kort geleden. De confrontatie met babygeluk van een ander maakt het allemaal nog pijnlijker, je wordt nog eens extra geconfronteerd met wat je zelf mist, en waar je zelf al zo naar had uitgekeken. Gun jezelf tijd...niet alles hoeft meteen zo te gaan zoals wordt verwacht wellicht. Als je het niet aankan, je vriendin snapt hopelijk dat het zien van haar prachtige kindje jouw vanbinnen opvreet. Je bent nu bij haar geweest, dat is super sterk van je. Maar het is niet niks wat je hebt meegemaakt...gun jezelf de tijd om te helen. Mischien een idee om hierna eens met je vriendin af te spreken zonder baby...als de papa er is en ze er een uurtje tussenuit kan bv...
Mayls...het heeft bij mij een paar jaar geduurd voor ik op vakantie 'kon'/'mocht' (van mezelf). Paniekgevoel..onzichtbare navelstreng die letterlijk buikpijn veroorzaakt..(ook bijzonder om dit te ervaren overigens)..ik kon onmogelijk ver van mn kindje vandaan. Inmiddels voel ik dat ik mijn mannetje altijd bij me draag, vanbinnen. Waar ik ben is hij ook. En wat me rust heeft gegeven is de gedachte dat we ooit weer samen zijn..letterlijk. Nee, ik heb geen doodwens nu....maar wel een wens hoe het moet gaan als het zover is. Ik wil gecremeerd worden, en mijn as bij-begraven (?) in zijn grafje.
En het klinkt mischien gek, maar ik heb een ritueel gevonden waardoor ik op vakantie kan: op de dag van vertrek de kaarsjes aan bij zijn grafje, en ik neem hem 'gewoon' mee. Zijn foto met kaarsjes in de koffer, op vakantielocatie krijgt hij zijn eigen hoekje.
Nolleke...wat een pijnlijke tijd ook voor jou nu. Ook nog maar zo kort geleden allemaal. Maar zo kort samen kunnen zijn met je kleine Sam. Sterkte!
Mayls...het heeft bij mij een paar jaar geduurd voor ik op vakantie 'kon'/'mocht' (van mezelf). Paniekgevoel..onzichtbare navelstreng die letterlijk buikpijn veroorzaakt..(ook bijzonder om dit te ervaren overigens)..ik kon onmogelijk ver van mn kindje vandaan. Inmiddels voel ik dat ik mijn mannetje altijd bij me draag, vanbinnen. Waar ik ben is hij ook. En wat me rust heeft gegeven is de gedachte dat we ooit weer samen zijn..letterlijk. Nee, ik heb geen doodwens nu....maar wel een wens hoe het moet gaan als het zover is. Ik wil gecremeerd worden, en mijn as bij-begraven (?) in zijn grafje.
En het klinkt mischien gek, maar ik heb een ritueel gevonden waardoor ik op vakantie kan: op de dag van vertrek de kaarsjes aan bij zijn grafje, en ik neem hem 'gewoon' mee. Zijn foto met kaarsjes in de koffer, op vakantielocatie krijgt hij zijn eigen hoekje.
Nolleke...wat een pijnlijke tijd ook voor jou nu. Ook nog maar zo kort geleden allemaal. Maar zo kort samen kunnen zijn met je kleine Sam. Sterkte!
donderdag 14 oktober 2010 om 15:07
@Tsmama
Ook sterkte voor jou en bedankt voor je berichtje. Ik denk dat ook weleens.."het kan nog erger". Bijvoorbeeld je kind op het eind van de zwangerschap verliezen of vaker dan 1 keer. Hoe het ook wendt of keert, het is en blijft zwaar.
@Noodles
Succes met de laatste loodjes.
@Madelief
Ik vind het knap van je dat je je vriendin met baby hebt opgezocht. Voor sommige is dat zo confronterend dat ze het voorlopig uit de weg gaan. Dapper van je.
Toen we de as van mijn zoon aan het verstrooien waren werd het kindje van een vriendin geboren (ja, letterlijk). Heel bizar, maar ik ben vrij snel op kraamvisite geweest om geen drempel te creeëren.
@Mayls
Ik herken wel het gedeelte dat je je rijk voelt met 3 kinderen. Dat heb ik ook, ondanks dat het er in mijn geval maar 1 is die niet meer bij ons is.
Ik kan me voorstellen dat je graag wekelijks naar het grafje wil gaan. Dat is één van de redenen waarom mijn voorkeur naar cremeren gaat. Nu heb ik Marijn altijd bij me, hoe ver weg ik ook ben. En ik sluit me aan bij wat Sunemom zegt.
@Kitty
Heb je wel goed geslapen, omdat het topic behoorlijk wat los heeft gemaakt?
Liefs,
Floor
Ook sterkte voor jou en bedankt voor je berichtje. Ik denk dat ook weleens.."het kan nog erger". Bijvoorbeeld je kind op het eind van de zwangerschap verliezen of vaker dan 1 keer. Hoe het ook wendt of keert, het is en blijft zwaar.
@Noodles
Succes met de laatste loodjes.
@Madelief
Ik vind het knap van je dat je je vriendin met baby hebt opgezocht. Voor sommige is dat zo confronterend dat ze het voorlopig uit de weg gaan. Dapper van je.
Toen we de as van mijn zoon aan het verstrooien waren werd het kindje van een vriendin geboren (ja, letterlijk). Heel bizar, maar ik ben vrij snel op kraamvisite geweest om geen drempel te creeëren.
@Mayls
Ik herken wel het gedeelte dat je je rijk voelt met 3 kinderen. Dat heb ik ook, ondanks dat het er in mijn geval maar 1 is die niet meer bij ons is.
Ik kan me voorstellen dat je graag wekelijks naar het grafje wil gaan. Dat is één van de redenen waarom mijn voorkeur naar cremeren gaat. Nu heb ik Marijn altijd bij me, hoe ver weg ik ook ben. En ik sluit me aan bij wat Sunemom zegt.
@Kitty
Heb je wel goed geslapen, omdat het topic behoorlijk wat los heeft gemaakt?
Liefs,
Floor
donderdag 14 oktober 2010 om 15:38
Hoi lieve meiden,
@Madelief, wat knap van je dat je toch naar je vriendin bent gegaan. Heb je haar ook verteld hoeveel verdriet het jou doet, ondanks dat je heel blij bent voor haar?
Twee weken na de geboorte van Sam is een vriendin van mij langsgekomen met haar zoontje die toen 1 maand oud was. Ik heb hem meteen in mijn armen gehouden en samen met haar heb ik eerst zitten huilen en tussendoor nog regelmatig.
Maar het herinnert je zo aan hoe het bij ons hoorde te zijn inderdaad. Wij zouden nu allemaal met een flinke toeter moeten lopen en trapjes van binnenuit voelen. En nu dat niet zo is voelt dat zo ontzettend leeg.
Die gedachtes die jij nu benoemt heb ik ook heel de dag door, pfff, soms best vermoeiend, maar ja die gedachtes kan ik niet stoppen.
En ook het gevoel van het zwanger zijn voelt zo speciaal. Nu het 6 weken geleden is merk ik steeds meer dat ik niet meer precies weet hoe het voelde om zwanger te zijn. Wel de grote lijnen natuurlijk, maar niet echt het gevoel. En dat had ik de eerste weken (tot een week of 2 weken geleden) nog wel.
Kom je vandaag een beetje door zonder je man? Mijn vriend is na 2 weken weer gaan werken en daar zag ik zo enorm tegenop. Ik had echt het gevoel dat ik niet zonder hem kon zijn. Je hebt ook zulke intense dagen/weken achter de rug met z’n tweeen, en als hij weg is moet je het ineens alleen doen, tenminste zo voelde het. Toen hij weer ging werken heb ik die eerste week iedere dag volgepland. Dan kwam de ene vriendin lunchen, de andere op de koffie en weer een ander ging mee winkelen. Maar na die week was ik daar zo moe van en wilde ik zelf het verdriet ondergaan, want ik was aan het vluchten voor mijn gevoel. Die week erna had ik niets gepland en het was een verschrikkelijke week, zoveel gehuild in m’n eentje. Maar achteraf heeft het me wel geholpen met verwerken.
@Noodles, dank je wel!
@Sunemom, wat een mooie gedachte. Dat heb ik nu met de poolster, sinds vorige week is dat Sam zijn sterretje voor ons. En die zie je altijd en overal inderdaad.
@Mayls, en daar mag je zeker trots op zijn, 3 kinderen. En natuurlijk heb je naast je dochter ook 2 zonen. Erg pijnlijk zo’n opmerking, zeker als diegene van Zaid weet. Maar dat zal vast iemand geweest zijn die geen kindje is verloren.
@Riz, bedankt voor je knuffel. Wat een erg heftig verhaal van jou zeg. Hoe gaat het nu met jou?
@Bezzz, oh wat vreselijk verdrietige dromen. De dagen waar jij nu in zit lijken me zo zwaar. Fijn dat je er even tussenuit gaat. Waar gaan jullie naar toe? Lekker naar de zon?
Heel veel sterkte nog deze dagen.
@Simon, gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje. Wat erg dat jullie dit is overkomen en dan ook nog in het buitenland. Zijn er wel familie of vrienden kunnen komen of waren jullie echt met z’n tweetjes daar?
Het verschillend omgaan met dit verlies is voor mij heel herkenbaar en dat is denk ik ook logisch, want ondanks dat jullie bij elkaar zijn, zijn jullie nog steeds 2 verschillende personen. En dan is er denk ik ook een verschil tussen mannen en vrouwen, vrouwen willen vaak meer erover praten, denken meer na en malen en piekeren meer.
De dag nadat ik van Sam bevallen hadden mijn vriend en ik het over de verwerkingsproces dat gaat komen en toen hadden we al vastgesteld dat wij het waarschijnlijk anders gaan doen en toen hebben we elkaar beloofd dat we elkaar daarin respecteren. Hij laat mij praten en luistert en als hij zin heeft praat hij erover terug en ik respecteer dat hij niet de behoefte heeft om er veel over te praten vanuit zichzelf. Maar soms is dat wel heel moeilijk, voor ons beiden.
Wat mooi dat je vrouw een hangertje gaat dragen.
Wij gaan volgende week het as ophalen, het grootste gedeelte gaat naar het graf van de oma van Sam en een klein beetje wil ik nog bewaren omdat ik er nog niet uit ben wat ik wil voor sieraad oid.
Het gevoel dat je vrouw Nini meer bij het gezin ziet komt waarschijnlijk doordat Nini in de buik van jouw vrouw zat. Vanaf het begin van de zwangerschap heeft zij alle lichamelijke veranderingen doorgaan en mogelijk voelde zij hem al bewegen. Dat geeft een enorme band tussen moeder en kind. Voor de vader is het helaas zo dat hij wat meer aan de zijlijn staat en het vaak pas wat echter wordt als de baby geboren is.
Misschien herken je dat nog wel van bij je dochter?
@Kitty, wat erg dat jij ook jouw zoontje bent verloren. Ik kan me voorstellend dat het gemis nooit weggaat. Je bent voor altijd zijn moeder.
Mag ik vragen of je na je zoontje nog kinderen hebt gekregen?
En hoe gaat het nu met je, aangezien het topic behoorlijk wat heeft losgemaakt bij je?
@Fener, hoe gaat het vandaag met je?
@Floor, hoe was het gisteravond bij de schoonheidsspecialiste? Goed dat je goed voor jezelf zorgt.
@Madelief, wat knap van je dat je toch naar je vriendin bent gegaan. Heb je haar ook verteld hoeveel verdriet het jou doet, ondanks dat je heel blij bent voor haar?
Twee weken na de geboorte van Sam is een vriendin van mij langsgekomen met haar zoontje die toen 1 maand oud was. Ik heb hem meteen in mijn armen gehouden en samen met haar heb ik eerst zitten huilen en tussendoor nog regelmatig.
Maar het herinnert je zo aan hoe het bij ons hoorde te zijn inderdaad. Wij zouden nu allemaal met een flinke toeter moeten lopen en trapjes van binnenuit voelen. En nu dat niet zo is voelt dat zo ontzettend leeg.
Die gedachtes die jij nu benoemt heb ik ook heel de dag door, pfff, soms best vermoeiend, maar ja die gedachtes kan ik niet stoppen.
En ook het gevoel van het zwanger zijn voelt zo speciaal. Nu het 6 weken geleden is merk ik steeds meer dat ik niet meer precies weet hoe het voelde om zwanger te zijn. Wel de grote lijnen natuurlijk, maar niet echt het gevoel. En dat had ik de eerste weken (tot een week of 2 weken geleden) nog wel.
Kom je vandaag een beetje door zonder je man? Mijn vriend is na 2 weken weer gaan werken en daar zag ik zo enorm tegenop. Ik had echt het gevoel dat ik niet zonder hem kon zijn. Je hebt ook zulke intense dagen/weken achter de rug met z’n tweeen, en als hij weg is moet je het ineens alleen doen, tenminste zo voelde het. Toen hij weer ging werken heb ik die eerste week iedere dag volgepland. Dan kwam de ene vriendin lunchen, de andere op de koffie en weer een ander ging mee winkelen. Maar na die week was ik daar zo moe van en wilde ik zelf het verdriet ondergaan, want ik was aan het vluchten voor mijn gevoel. Die week erna had ik niets gepland en het was een verschrikkelijke week, zoveel gehuild in m’n eentje. Maar achteraf heeft het me wel geholpen met verwerken.
@Noodles, dank je wel!
@Sunemom, wat een mooie gedachte. Dat heb ik nu met de poolster, sinds vorige week is dat Sam zijn sterretje voor ons. En die zie je altijd en overal inderdaad.
@Mayls, en daar mag je zeker trots op zijn, 3 kinderen. En natuurlijk heb je naast je dochter ook 2 zonen. Erg pijnlijk zo’n opmerking, zeker als diegene van Zaid weet. Maar dat zal vast iemand geweest zijn die geen kindje is verloren.
@Riz, bedankt voor je knuffel. Wat een erg heftig verhaal van jou zeg. Hoe gaat het nu met jou?
@Bezzz, oh wat vreselijk verdrietige dromen. De dagen waar jij nu in zit lijken me zo zwaar. Fijn dat je er even tussenuit gaat. Waar gaan jullie naar toe? Lekker naar de zon?
Heel veel sterkte nog deze dagen.
@Simon, gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje. Wat erg dat jullie dit is overkomen en dan ook nog in het buitenland. Zijn er wel familie of vrienden kunnen komen of waren jullie echt met z’n tweetjes daar?
Het verschillend omgaan met dit verlies is voor mij heel herkenbaar en dat is denk ik ook logisch, want ondanks dat jullie bij elkaar zijn, zijn jullie nog steeds 2 verschillende personen. En dan is er denk ik ook een verschil tussen mannen en vrouwen, vrouwen willen vaak meer erover praten, denken meer na en malen en piekeren meer.
De dag nadat ik van Sam bevallen hadden mijn vriend en ik het over de verwerkingsproces dat gaat komen en toen hadden we al vastgesteld dat wij het waarschijnlijk anders gaan doen en toen hebben we elkaar beloofd dat we elkaar daarin respecteren. Hij laat mij praten en luistert en als hij zin heeft praat hij erover terug en ik respecteer dat hij niet de behoefte heeft om er veel over te praten vanuit zichzelf. Maar soms is dat wel heel moeilijk, voor ons beiden.
Wat mooi dat je vrouw een hangertje gaat dragen.
Wij gaan volgende week het as ophalen, het grootste gedeelte gaat naar het graf van de oma van Sam en een klein beetje wil ik nog bewaren omdat ik er nog niet uit ben wat ik wil voor sieraad oid.
Het gevoel dat je vrouw Nini meer bij het gezin ziet komt waarschijnlijk doordat Nini in de buik van jouw vrouw zat. Vanaf het begin van de zwangerschap heeft zij alle lichamelijke veranderingen doorgaan en mogelijk voelde zij hem al bewegen. Dat geeft een enorme band tussen moeder en kind. Voor de vader is het helaas zo dat hij wat meer aan de zijlijn staat en het vaak pas wat echter wordt als de baby geboren is.
Misschien herken je dat nog wel van bij je dochter?
@Kitty, wat erg dat jij ook jouw zoontje bent verloren. Ik kan me voorstellend dat het gemis nooit weggaat. Je bent voor altijd zijn moeder.
Mag ik vragen of je na je zoontje nog kinderen hebt gekregen?
En hoe gaat het nu met je, aangezien het topic behoorlijk wat heeft losgemaakt bij je?
@Fener, hoe gaat het vandaag met je?
@Floor, hoe was het gisteravond bij de schoonheidsspecialiste? Goed dat je goed voor jezelf zorgt.
donderdag 14 oktober 2010 om 15:46
Nou, vanochtend heb ik voor de 2e keer weer even gewerkt. Ik zag er erg tegenop, omdat ik het afgelopen maandag niet zo fijn vond. Maar vandaag ging het echt goed, dit voelt zo fijn.
Ik voel me weer nuttig, heb zelfs 3 patienten gezien/gecontroleerd.
Was wel even confronterend, want de allereerste patiente die ik zag was niet blij met haar zwangerschap (zonder op de details in te gaan) en tja, daar sta je dan met je moedergevoelens en enorme kinderwens. Maar ik moet proberen om niet iedere situatie van mijn patienten aan mijzelf te koppelen en dat zal de ene keer makkelijker gaan dan de andere keer.
Ook ben ik op de verloskamer geweest waar ik bevallen ben. Heb gevraagd of mijn collega's me even mijn gang wilden laten gaan en ben er dus alleen binnen gegaan. En hoe voelde zoals ik verwacht had: niet als de kamer waar ik bevallen ben.
Toen ik daar lag was ik totaal niet bezig met hoe mijn omgeving eruit zag, ik was alleen maar met Sam bezig en dus voelt die kamer nu niet verkeerd gelukkig, want ik zal er nog heel vaak komen.
Een van de gynaecologen was op vakantie toen ik bevallen ben en hem zag ik vandaag voor het eerst weer en toen hij me condoleerde natuurlijk meteen weer tranen en hij vroeg me om het verhaal te vertellen. En hij zei ook meteen: de volgende keer moet je echt meteen een bandje krijgen hoor, aangezien je geen buikpijn hebt gehad.
Verder ben ik weer bezig met gewicht proberen te verliezen. Daar was ik al mee bezig voordat ik zwanger raakte, maar ben daar toen natuurlijk mee gestopt.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik een aantal keer gezegd dat ik liever nog meer af was gevallen voordat ik zwanger was geraakt en nu krijg ik (helaas) daar de kans voor.
Dus heb me gisteren ingeschreven bij de sportschool en gister meteen een les Zumba gedaan. Toch wel lekker even je energie kwijt kunnen.
Maar ook toen meteen de gedachte dat ik hier eigenlijk niet hoorde te staan, want ik hoorde eigenlijk 27 weken zwanger te zijn!
O ja, Floor, voor de OP mijn gegevens:
Nolleke, mama van zoontje Sam, geboren op 01-09-2010 na 20 weken en 3 dagen door cervixinsuffientie.
Ik voel me weer nuttig, heb zelfs 3 patienten gezien/gecontroleerd.
Was wel even confronterend, want de allereerste patiente die ik zag was niet blij met haar zwangerschap (zonder op de details in te gaan) en tja, daar sta je dan met je moedergevoelens en enorme kinderwens. Maar ik moet proberen om niet iedere situatie van mijn patienten aan mijzelf te koppelen en dat zal de ene keer makkelijker gaan dan de andere keer.
Ook ben ik op de verloskamer geweest waar ik bevallen ben. Heb gevraagd of mijn collega's me even mijn gang wilden laten gaan en ben er dus alleen binnen gegaan. En hoe voelde zoals ik verwacht had: niet als de kamer waar ik bevallen ben.
Toen ik daar lag was ik totaal niet bezig met hoe mijn omgeving eruit zag, ik was alleen maar met Sam bezig en dus voelt die kamer nu niet verkeerd gelukkig, want ik zal er nog heel vaak komen.
Een van de gynaecologen was op vakantie toen ik bevallen ben en hem zag ik vandaag voor het eerst weer en toen hij me condoleerde natuurlijk meteen weer tranen en hij vroeg me om het verhaal te vertellen. En hij zei ook meteen: de volgende keer moet je echt meteen een bandje krijgen hoor, aangezien je geen buikpijn hebt gehad.
Verder ben ik weer bezig met gewicht proberen te verliezen. Daar was ik al mee bezig voordat ik zwanger raakte, maar ben daar toen natuurlijk mee gestopt.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik een aantal keer gezegd dat ik liever nog meer af was gevallen voordat ik zwanger was geraakt en nu krijg ik (helaas) daar de kans voor.
Dus heb me gisteren ingeschreven bij de sportschool en gister meteen een les Zumba gedaan. Toch wel lekker even je energie kwijt kunnen.
Maar ook toen meteen de gedachte dat ik hier eigenlijk niet hoorde te staan, want ik hoorde eigenlijk 27 weken zwanger te zijn!
O ja, Floor, voor de OP mijn gegevens:
Nolleke, mama van zoontje Sam, geboren op 01-09-2010 na 20 weken en 3 dagen door cervixinsuffientie.
donderdag 14 oktober 2010 om 15:51
@Fener, ik lees net op jouw topic dat je tattoo heel mooi is geworden, wat ontzettend fijn!
Is het gevoel dat iedereen je met rust moet laten er nu nog. Heb je naast je man ook vriendinnen/familie met wie je over Kaan kan praten?
Want ik kan me voorstellen dat na zo'n nare opmerking van je man, je alleen voelt in je verdriet.
Gelukkig zijn we er hier allemaal voor elkaar en helaas snappen wij allemaal elkaars verdriet.
Dikke knuffel.
Is het gevoel dat iedereen je met rust moet laten er nu nog. Heb je naast je man ook vriendinnen/familie met wie je over Kaan kan praten?
Want ik kan me voorstellen dat na zo'n nare opmerking van je man, je alleen voelt in je verdriet.
Gelukkig zijn we er hier allemaal voor elkaar en helaas snappen wij allemaal elkaars verdriet.
Dikke knuffel.
