Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
maandag 18 oktober 2010 om 20:44
hoi allemaal,
ben weer uit mijn schulp gekropen!
@ nolleke
wat leuk dat jij ook een bull hebt:) zijn zulke schatjes. Het liefst slaapt hij de hele dag op mjn schoot, of tenminste tegen mij aan. Hij is ook erg lief voor mijn dochter. (toen zij nog maar een paar dagen oud was heeft hij zelfs een vreemd iemand die zomaar aan haar wilde zitten bijna gebeten.wie duikt er dan ook zomaar in een kinderwagen)
je vroeg mij eerder of ik meer mensen heb om over Kaan te praten. Ja die heb ik maar ik merk dat ik dat niet zo met hen wil delen.Ik heb het er wel even met mijn vriendinnen over maar ik doorvoel het niet op dat moment. ik vertel het rationeel dat het wel/niet goed met me gaat. De echte emotie erbij zou ik willen delen met mijn man maar helaas gaat dat op het moment niet. ik weet niet precies waar onze communicatie mis gaat,kom er tot nu toe niet uit.
@madelief1980
wat goed dat ze al uitslagen hadden, zou je al snel zwanger willen worden? ik wilde het al bijwijze van de volgende dag. Noodgedwongen moet ik ook deze sterke wens loslaten. Mijn man wil niet,
@floor81 LE was ook niet aan mij besteedt. vooral omdat ik in een al bestaand groep kwam waar iedereen al veel van elkaar wist en ik kon er niks van maken. Bovendien voelde ik me erg verplicht veel te reageren. Hier op viva ervaar ik dat veel anders.
@Myrt 2 keer dit verdriet, groot respect dat je de dag aangaat.
@mayls mooi he:):)trots trots:):) hoe gaat het met je?
@simon hoe communiceren je vrouw en jij? begrijpen jullie elkaar met woorden of daden?
veel liefs fener
ben weer uit mijn schulp gekropen!
@ nolleke
wat leuk dat jij ook een bull hebt:) zijn zulke schatjes. Het liefst slaapt hij de hele dag op mjn schoot, of tenminste tegen mij aan. Hij is ook erg lief voor mijn dochter. (toen zij nog maar een paar dagen oud was heeft hij zelfs een vreemd iemand die zomaar aan haar wilde zitten bijna gebeten.wie duikt er dan ook zomaar in een kinderwagen)
je vroeg mij eerder of ik meer mensen heb om over Kaan te praten. Ja die heb ik maar ik merk dat ik dat niet zo met hen wil delen.Ik heb het er wel even met mijn vriendinnen over maar ik doorvoel het niet op dat moment. ik vertel het rationeel dat het wel/niet goed met me gaat. De echte emotie erbij zou ik willen delen met mijn man maar helaas gaat dat op het moment niet. ik weet niet precies waar onze communicatie mis gaat,kom er tot nu toe niet uit.
@madelief1980
wat goed dat ze al uitslagen hadden, zou je al snel zwanger willen worden? ik wilde het al bijwijze van de volgende dag. Noodgedwongen moet ik ook deze sterke wens loslaten. Mijn man wil niet,
@floor81 LE was ook niet aan mij besteedt. vooral omdat ik in een al bestaand groep kwam waar iedereen al veel van elkaar wist en ik kon er niks van maken. Bovendien voelde ik me erg verplicht veel te reageren. Hier op viva ervaar ik dat veel anders.
@Myrt 2 keer dit verdriet, groot respect dat je de dag aangaat.
@mayls mooi he:):)trots trots:):) hoe gaat het met je?
@simon hoe communiceren je vrouw en jij? begrijpen jullie elkaar met woorden of daden?
veel liefs fener
maandag 18 oktober 2010 om 22:02
Ha Fener,
Ik herken het rationeel praten trouwens wel. Doe ik in principe tegen iedereen. Ik vind het ook vermoeiend om dat elke keer toe te laten. Het liefst ga ik gewoon even alleen een potje janken als ik daar behoefte aan heb.
Goed toch, dat dit forum fijn voor je is! Ik vind het alleen jammer dat het openbaar is. Ik ben al eerder herkend door bekende en dus zal ik niet heel veel hier vertellen. Daarvoor is LE juist heel fijn en ik werd prima in de groep opgenomen en ik reageer op de mails als ik daar behoefte aan heb.
Pffff, ik moet eigenlijk studeren, maar ik heb er zo geen zin in ...
Liefs
Ik herken het rationeel praten trouwens wel. Doe ik in principe tegen iedereen. Ik vind het ook vermoeiend om dat elke keer toe te laten. Het liefst ga ik gewoon even alleen een potje janken als ik daar behoefte aan heb.
Goed toch, dat dit forum fijn voor je is! Ik vind het alleen jammer dat het openbaar is. Ik ben al eerder herkend door bekende en dus zal ik niet heel veel hier vertellen. Daarvoor is LE juist heel fijn en ik werd prima in de groep opgenomen en ik reageer op de mails als ik daar behoefte aan heb.
Pffff, ik moet eigenlijk studeren, maar ik heb er zo geen zin in ...
Liefs
dinsdag 19 oktober 2010 om 09:06
Voor de OP:
Mayls, moeder van Zaid, geboren op 13-07-09 na 28 weken zwangerschap. Overleden in de buik zonder aanwijsbare reden.
Simon, wat goed dat jij je hier als man waagt, en dat je zo goed je vrouw probeert te begrijpen.
Ik draag zelf een medaillon met een fotootje van mijn zoontje erin. Vind ik zo fijn, ik doe hem alleen maar af als ik onder de douche ga, of zomers naar het strand.
Ik ben via internet in contact gekomen met een man die zelf 3 kinderen heeft verloren, en daarna erg diep in de put is geraakt, echt heel zielig om te horen.
Mayls, moeder van Zaid, geboren op 13-07-09 na 28 weken zwangerschap. Overleden in de buik zonder aanwijsbare reden.
Simon, wat goed dat jij je hier als man waagt, en dat je zo goed je vrouw probeert te begrijpen.
Ik draag zelf een medaillon met een fotootje van mijn zoontje erin. Vind ik zo fijn, ik doe hem alleen maar af als ik onder de douche ga, of zomers naar het strand.
Ik ben via internet in contact gekomen met een man die zelf 3 kinderen heeft verloren, en daarna erg diep in de put is geraakt, echt heel zielig om te horen.
dinsdag 19 oktober 2010 om 15:56
@Fener, fijn dat je weer uit je schulp bent! Wat rot dat je je gevoel niet kunt delen met je man. Misschien een rare vraag, maar voor dit verlies, deelden jullie toen wel veel gevoelens?
Je vroeg of ik al weer zwanger zou willen zijn. Ja, liever gisteren dan vandaag. We willen zo graag een gezin en het was en droom die uitkwam dat ik ondanks slecht zaad van mijn man op de natuurlijke manier zwanger was geworden. De wens is alleen maar sterker geworden.
Hier heb ik echt een hele luie dag. Ik kom maar niet op gang. iedere keer gaat alles wat gisteren in het ziekenhuis is besproken weer door mijn hoofd. En ik moet ook zeggen dat steeds de gedachten door mijn hoofd gaat: 'ik zou al weer zwanger kunnen zijn' Het is gek hoe je brein werkt als je iets graag wilt en het is ook weer mogelijk hoe je vol verwachting toch vooruit gaat kijken. Dat doet me ook weer goed. Dat ik weer een beetje vooruit kijk en hoop heb.
Nou, ik ga de regen maar eens trotseren om boodschappen te doen! Wat een rotweer zeg!
x Madelief
Je vroeg of ik al weer zwanger zou willen zijn. Ja, liever gisteren dan vandaag. We willen zo graag een gezin en het was en droom die uitkwam dat ik ondanks slecht zaad van mijn man op de natuurlijke manier zwanger was geworden. De wens is alleen maar sterker geworden.
Hier heb ik echt een hele luie dag. Ik kom maar niet op gang. iedere keer gaat alles wat gisteren in het ziekenhuis is besproken weer door mijn hoofd. En ik moet ook zeggen dat steeds de gedachten door mijn hoofd gaat: 'ik zou al weer zwanger kunnen zijn' Het is gek hoe je brein werkt als je iets graag wilt en het is ook weer mogelijk hoe je vol verwachting toch vooruit gaat kijken. Dat doet me ook weer goed. Dat ik weer een beetje vooruit kijk en hoop heb.
Nou, ik ga de regen maar eens trotseren om boodschappen te doen! Wat een rotweer zeg!
x Madelief
dinsdag 19 oktober 2010 om 16:05
Hoi meiden,
Pfff, wat was dit een slecht weekend zeg. Afgelopen vrijdag (heel stom misschien) heel de avond internet afgestruind voor informatie over het syndroom van Asherman en daarna had ik het (in mijn hoofd). Tja, als je het maar vaak genoeg tegen jezelf zegt krijg je het vanzelf. Met als resultaat bijna een hele nacht wakker liggen en huilen. En zaterdag hebben we het as van Sam opgehaald. Ik dacht dat het wel met me ging, maar toen ik het tasje met zijn as erin in mijn handen kreeg begon ik te huilen en ik kon niet meer stoppen.
We zijn daarna meteen naar de juwelier gegaan en ik heb een heel mooi hangertje uitgezocht en daarin wordt een beetje van zijn as verwerkt. Het is een zilveren hartje met daarop een klein hartje die voor mij symbool staan voor mijn hart en Sam zijn hartje.
Zondag gelukkig wel een fijne ontspannen dag gehad.
En gisterochtend ben ik weer gaan werken en ik zag er zo tegenop. Toch ben ik gegaan omdat ik anders in bed zou blijven liggen en daar zagen ze meteen dat het niet goed ging, dus ik begon te huilen en toen vertelde ik mijn angst. Er stond ook een gynaecoloog bij en zij verzekerde mij dat ik me echt nog geen zorgen hoef te maken. Het is nu 7 weken geleden en dat is normaal en ze zei ook dat ik in mijn hoofd waarschijnlijk te snel ging voor mijn lichaam. Die moet ik de rust en tijd geven om te herstellen na een infectie en 1,5 liter bloedverlies. Ze heeft ook de gyn die mijn operatie heeft gedaan nog even gebeld en hij verzekerde mij dat de curettage heel rustig en goed is gegaan.
Dus ik ben er nu weer een stuk rustiger onder.
Ik doe nu wel iedere dag een ovulatietest om weer een beetje zicht op mijn cyclus te krijgen, maar die zijn nog steeds negatief. Ook heb ik voor de zekerheid vandaag een zwangerschapstest gedaan, omdat we het toch onveilig doen, maar die was ook negatief. En dat vind ik niet erg, want ik wil het liefste eerst een keer menstrueren.
@Floor, ik kan me voorstellen dat je na je bevalling nog helemaal niet 'toe was' aan je menstruatie. Dat drukt je toch met je neus op de feiten dat je echt niet meer zwanger bent.
Vindt je het nu extra moeilijk dat je niet binnenkort zwanger zal zijn?
Het Asherman syndroom is niet veel bloed verliezen, maar het zijn verklevingen in je baarmoeder. Ik ben tijdens mijn bevalling ruim 1,5 liter bloed verloren, maar dat kwam doordat mijn placenta half vast bleef zitten en de navelstreng afscheurde.
@Fener, echt supermooi, je tattoo! Is het aan de binnenkant van je arm.
Wat fijn dat je je weer wat beter voelt, tenminste dat begrijp ik uit je berichtje.
Ach, het zal toch echt met ups en downs blijven gaan helaas. Ik hoop alleen dat de ups steeds wat minder heftig worden.
@Myrt, 'fijn' dat je ook bij ons mee komt schrijven. Hoe gaat het nu met je?
@Madelief, wat fijn dat je een heerlijk weekend hebt gehad, het klinkt ook echt heel fijn. Dat werkt toch even ontspannend. Vond je het niet extra moeilijk om dan weer thuis te komen. Tenminste dat had ik wel beide keren (sinds de geboorte van Sam zijn wij 2 keer weg geweest).
Echt verschrikkelijk he, die wachtkamer, dan besef je nog eens heel erg hoe het eigenlijk hoorde te zijn, en dat doet zo ontzettend veel pijn.
Fijn dat het gesprek goed was en ook fijn dat er uit de eerste uitslagen niets is gekomen. Zo zag ik het wel, sommigen zeggen tegen me dat het misschien meer zekerheid geeft als er wel iets uit zou komen. Maar stel nou dat er iets uit was gekomen dat nog meer consequenties voor een volgende zwangerschap zou hebben...Nee, dan zou ik nog angstiger worden, het is al erg genoeg zo.
En wat fijn dat ze nogmaals het sperma van je man gaan controleren en zo nodig ook willen helpen. Dat zal misschien wel een opluchting zijn dat je mogelijk sneller zwanger zult zijn.
Ik weet eigenlijk helemaal niet zeker of ik na 3 weken al een eisprong gehad heb. Ik ben gewend dat ik vaak mijn eisprong voelde en ik dacht het toen ook te voelen, maar ja, 3 weken na een bevalling moet natuurlijk alles nog op z'n plaats komen, dus misschien was het wel iets anders dat ik voelde.
Sinds vorige week doe ik dagelijks een ovulatietest en die is tot nu toe negatief.
Pfff, wat was dit een slecht weekend zeg. Afgelopen vrijdag (heel stom misschien) heel de avond internet afgestruind voor informatie over het syndroom van Asherman en daarna had ik het (in mijn hoofd). Tja, als je het maar vaak genoeg tegen jezelf zegt krijg je het vanzelf. Met als resultaat bijna een hele nacht wakker liggen en huilen. En zaterdag hebben we het as van Sam opgehaald. Ik dacht dat het wel met me ging, maar toen ik het tasje met zijn as erin in mijn handen kreeg begon ik te huilen en ik kon niet meer stoppen.
We zijn daarna meteen naar de juwelier gegaan en ik heb een heel mooi hangertje uitgezocht en daarin wordt een beetje van zijn as verwerkt. Het is een zilveren hartje met daarop een klein hartje die voor mij symbool staan voor mijn hart en Sam zijn hartje.
Zondag gelukkig wel een fijne ontspannen dag gehad.
En gisterochtend ben ik weer gaan werken en ik zag er zo tegenop. Toch ben ik gegaan omdat ik anders in bed zou blijven liggen en daar zagen ze meteen dat het niet goed ging, dus ik begon te huilen en toen vertelde ik mijn angst. Er stond ook een gynaecoloog bij en zij verzekerde mij dat ik me echt nog geen zorgen hoef te maken. Het is nu 7 weken geleden en dat is normaal en ze zei ook dat ik in mijn hoofd waarschijnlijk te snel ging voor mijn lichaam. Die moet ik de rust en tijd geven om te herstellen na een infectie en 1,5 liter bloedverlies. Ze heeft ook de gyn die mijn operatie heeft gedaan nog even gebeld en hij verzekerde mij dat de curettage heel rustig en goed is gegaan.
Dus ik ben er nu weer een stuk rustiger onder.
Ik doe nu wel iedere dag een ovulatietest om weer een beetje zicht op mijn cyclus te krijgen, maar die zijn nog steeds negatief. Ook heb ik voor de zekerheid vandaag een zwangerschapstest gedaan, omdat we het toch onveilig doen, maar die was ook negatief. En dat vind ik niet erg, want ik wil het liefste eerst een keer menstrueren.
@Floor, ik kan me voorstellen dat je na je bevalling nog helemaal niet 'toe was' aan je menstruatie. Dat drukt je toch met je neus op de feiten dat je echt niet meer zwanger bent.
Vindt je het nu extra moeilijk dat je niet binnenkort zwanger zal zijn?
Het Asherman syndroom is niet veel bloed verliezen, maar het zijn verklevingen in je baarmoeder. Ik ben tijdens mijn bevalling ruim 1,5 liter bloed verloren, maar dat kwam doordat mijn placenta half vast bleef zitten en de navelstreng afscheurde.
@Fener, echt supermooi, je tattoo! Is het aan de binnenkant van je arm.
Wat fijn dat je je weer wat beter voelt, tenminste dat begrijp ik uit je berichtje.
Ach, het zal toch echt met ups en downs blijven gaan helaas. Ik hoop alleen dat de ups steeds wat minder heftig worden.
@Myrt, 'fijn' dat je ook bij ons mee komt schrijven. Hoe gaat het nu met je?
@Madelief, wat fijn dat je een heerlijk weekend hebt gehad, het klinkt ook echt heel fijn. Dat werkt toch even ontspannend. Vond je het niet extra moeilijk om dan weer thuis te komen. Tenminste dat had ik wel beide keren (sinds de geboorte van Sam zijn wij 2 keer weg geweest).
Echt verschrikkelijk he, die wachtkamer, dan besef je nog eens heel erg hoe het eigenlijk hoorde te zijn, en dat doet zo ontzettend veel pijn.
Fijn dat het gesprek goed was en ook fijn dat er uit de eerste uitslagen niets is gekomen. Zo zag ik het wel, sommigen zeggen tegen me dat het misschien meer zekerheid geeft als er wel iets uit zou komen. Maar stel nou dat er iets uit was gekomen dat nog meer consequenties voor een volgende zwangerschap zou hebben...Nee, dan zou ik nog angstiger worden, het is al erg genoeg zo.
En wat fijn dat ze nogmaals het sperma van je man gaan controleren en zo nodig ook willen helpen. Dat zal misschien wel een opluchting zijn dat je mogelijk sneller zwanger zult zijn.
Ik weet eigenlijk helemaal niet zeker of ik na 3 weken al een eisprong gehad heb. Ik ben gewend dat ik vaak mijn eisprong voelde en ik dacht het toen ook te voelen, maar ja, 3 weken na een bevalling moet natuurlijk alles nog op z'n plaats komen, dus misschien was het wel iets anders dat ik voelde.
Sinds vorige week doe ik dagelijks een ovulatietest en die is tot nu toe negatief.
dinsdag 19 oktober 2010 om 17:40
@ Nolleke, niet gek dat jij een heel zwaar weekend hebt gehad zeg. De angst voor complicaties is bijna niet van je af te zetten als je allerlei verhalen op internet hebt gelezen.... En dan het ophalen van de as van Sam. Aan de ene kant heel fijn, nu is wat er nog van hem op aarde is (behalve zijn ziel, zo zie ik het, maar ik weet niet hoe jullie dit zient) weer bij jullie. Je hangertje klinkt mooi symbolisch en het is fijn dat er een heel klein stukje van hem altijd bij jou zal zijn.
Ik ben blij dat je de gyn hebt gesproken over je zorgen. Dat helpt toch om je gerust te stellen. In dat opzicht ook fijn dat je bent gaan werken.
Klopt, thuiskomen was een hele domper, maar we waren er maar een half uur en daarna gingen we al naar het ziekenhuis. En dat gesprek deed me wel goed. Wachtkamer was een drama, maar het gesprek erna stelde me gek genoeg wel wat gerust. Ook dat er nog niets gevonden is. Al moet het spannendste deel nog komen, het genetische stuk.
Over je eisprong vinden, ik kan me helemaal voorstellen dat je zoekt naar duidelijkheid over je cyclus. Werken ovulatietesten voor jou? Ik heb ze ook gebruikt, maar vond het een onwijs gedoe het iedere dag op hetzelfde moment te doen zonder te veel van tevoren te drinken en vond mijn eisprong nooit. Toen ben ik gaan temperaturen en dat geeft zo veel duidelijkheid. Je ziet precies het verloop van je cyclus. Ook zie je al van tevoren je menstruatie aankomen en dat vond ik heel fijn. Niet die klap in je gezicht als je even naar het toilet gaat. Wellicht zou dat jou ook kunnen helpen.
Vanmorgen hebben we trouwens al het sperma van mijn man ingeleverd. Bij onze volgende afspraak in het ziekenhuis krijgen we dan al de uitslagen en dat is fijn. Klinkt raar, maar we hebben samen weer erg moeten lachen om dat enorme potje (100ml) wat je krijgt. En vervolgens met dat potje onder mijn kleding naar het ziekenhuis. Hele wachtkamer vol met mensen die op bloedafnemen wachten. Sta je daar: uuuhhhhh ik kom wat afgeven, wacht even hoor, ik haal het even onder mijn kleding vandaan. Ach, zo hebben we gelukkig af en toe weer lol om domme dingen.....
Verder doet het weer me geen goed. Word er wel depri van zeg....
x
Ik ben blij dat je de gyn hebt gesproken over je zorgen. Dat helpt toch om je gerust te stellen. In dat opzicht ook fijn dat je bent gaan werken.
Klopt, thuiskomen was een hele domper, maar we waren er maar een half uur en daarna gingen we al naar het ziekenhuis. En dat gesprek deed me wel goed. Wachtkamer was een drama, maar het gesprek erna stelde me gek genoeg wel wat gerust. Ook dat er nog niets gevonden is. Al moet het spannendste deel nog komen, het genetische stuk.
Over je eisprong vinden, ik kan me helemaal voorstellen dat je zoekt naar duidelijkheid over je cyclus. Werken ovulatietesten voor jou? Ik heb ze ook gebruikt, maar vond het een onwijs gedoe het iedere dag op hetzelfde moment te doen zonder te veel van tevoren te drinken en vond mijn eisprong nooit. Toen ben ik gaan temperaturen en dat geeft zo veel duidelijkheid. Je ziet precies het verloop van je cyclus. Ook zie je al van tevoren je menstruatie aankomen en dat vond ik heel fijn. Niet die klap in je gezicht als je even naar het toilet gaat. Wellicht zou dat jou ook kunnen helpen.
Vanmorgen hebben we trouwens al het sperma van mijn man ingeleverd. Bij onze volgende afspraak in het ziekenhuis krijgen we dan al de uitslagen en dat is fijn. Klinkt raar, maar we hebben samen weer erg moeten lachen om dat enorme potje (100ml) wat je krijgt. En vervolgens met dat potje onder mijn kleding naar het ziekenhuis. Hele wachtkamer vol met mensen die op bloedafnemen wachten. Sta je daar: uuuhhhhh ik kom wat afgeven, wacht even hoor, ik haal het even onder mijn kleding vandaan. Ach, zo hebben we gelukkig af en toe weer lol om domme dingen.....
Verder doet het weer me geen goed. Word er wel depri van zeg....
x
dinsdag 19 oktober 2010 om 18:12
@Nolleke
Het internet is niet altijd een fijn medium... Ik heb na mijn curretage ook internet af zitten struinen. Dat kwam omdat mijn tactische gyn even melden dat je er ook onvruchtbaar van kan raken. Ik had nogal commentaar op de ontslagprocedure en vond dat ze op zijn minst na een week een echo konden maken of de placenta helemaal eruit was. Hij werd een beetje kribbig van mijn klaagzang en zei dat ze niet zomaar gelijk gingen curreteren, omdat je er ook onvruchtbaar van kan worden. En bedankt.. Daarbij had ik het niet eens over gelijk curreteren.. Bij mij zijn ze erg nalatig geweest met mijn klachten. Na een week creperen bleek er dus nog een stuk placenta te zitten. Dat is ook nog eens gaan ontsteken.
Anyways, fijn dat ze je gerust hebben gesteld!
Wat mooi dat je een hangertje hebt. Ik vind dat zelf ook een troostende gedachten. Maar ik kan me ook zo goed voorstellen dat je weer even breekt nadat je de as hebt gekregen. Ik brak ook toen ik mijn ring had opgehaald. Ik zag er juist zo naar uit, maar toen ik die ring had was ik verre van blij. Mijn kind in een ring... Dat was toch niet de bedoeling?
Om nog even antwoord te geven op je vraag over voorlopig niet zwanger zijn. Nee, dat vind ik niet erg. Marijn was een onverwacht geschenk (uit de hemel> naar de hemel..) en blijkbaar heeft het niet zo mogen zijn. Als de tijd daar is komt er vast een gezinnetje. Nog genoeg kansen.
Nou, ik heb net ook even gedaan aan de ultieme zelfkwelling.. Een documentaire gekeken over primature baby's, die het niet allemaal hebben gered...Pffff, de sluizen gingen even open. En dan ben ik toch weer "blij"dat mijn kleine man niet zo'n gevecht en pijn heeft gehad. En het weer maakt je er inderdaad ook niet vrolijker op! Bah.
@Madelief
Moest wel lachen om het verhaaltje over het potje . Het gaat ook met een lach en een traan.
Liefs Floor
Het internet is niet altijd een fijn medium... Ik heb na mijn curretage ook internet af zitten struinen. Dat kwam omdat mijn tactische gyn even melden dat je er ook onvruchtbaar van kan raken. Ik had nogal commentaar op de ontslagprocedure en vond dat ze op zijn minst na een week een echo konden maken of de placenta helemaal eruit was. Hij werd een beetje kribbig van mijn klaagzang en zei dat ze niet zomaar gelijk gingen curreteren, omdat je er ook onvruchtbaar van kan worden. En bedankt.. Daarbij had ik het niet eens over gelijk curreteren.. Bij mij zijn ze erg nalatig geweest met mijn klachten. Na een week creperen bleek er dus nog een stuk placenta te zitten. Dat is ook nog eens gaan ontsteken.
Anyways, fijn dat ze je gerust hebben gesteld!
Wat mooi dat je een hangertje hebt. Ik vind dat zelf ook een troostende gedachten. Maar ik kan me ook zo goed voorstellen dat je weer even breekt nadat je de as hebt gekregen. Ik brak ook toen ik mijn ring had opgehaald. Ik zag er juist zo naar uit, maar toen ik die ring had was ik verre van blij. Mijn kind in een ring... Dat was toch niet de bedoeling?
Om nog even antwoord te geven op je vraag over voorlopig niet zwanger zijn. Nee, dat vind ik niet erg. Marijn was een onverwacht geschenk (uit de hemel> naar de hemel..) en blijkbaar heeft het niet zo mogen zijn. Als de tijd daar is komt er vast een gezinnetje. Nog genoeg kansen.
Nou, ik heb net ook even gedaan aan de ultieme zelfkwelling.. Een documentaire gekeken over primature baby's, die het niet allemaal hebben gered...Pffff, de sluizen gingen even open. En dan ben ik toch weer "blij"dat mijn kleine man niet zo'n gevecht en pijn heeft gehad. En het weer maakt je er inderdaad ook niet vrolijker op! Bah.
@Madelief
Moest wel lachen om het verhaaltje over het potje . Het gaat ook met een lach en een traan.
Liefs Floor
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:07
@Madelief
Mijn man en ik hebben altijd wel een andere copingstijl gehad maar communiceerde en begrepen elkaar wel. Toen mijn schoonmoeder heel plotseling overleedt (zeer jong en tgv een autoongeluk) is er veel veranderd voor mijn man en laat hij gevoel niet/nauwelijks toe. Zelf vind hij dat geen probleem, ik zie dat anders. Ik vind het een probleem voor hem omdat ik zie en weet (professioneel gezien) dat niet voelen ook fijne gevoelens blokkeert. Bovendien heeft dat ervoor gezorgd dat we nu nog steeds hetzelfde verschil in copingstijl hebben maar ik hem en hij mij minder begrijp. Ik voel me vooral minder begrepen(hij zegt me wel te begrijpen) en minder gehoord.(omdat er minder communicatie over gevoel/met gevoel is)
Ik probeer me erbij neer te leggen en aan hem over te laten wanneer hij vindt dat het wel een probleem is en er iets aan gaat doen. Anders word ik de zeur in onze relatie en ik merk dat dat ons geen goed doet. Tips zijn welkom:)
@nolleke
Ik lees dat ook jij je dip hebt gehad, heftig. Wij hebben Kaan s as deels verstrooid op het graf van mijn schoonmoeder. ik heb mijn ogen uit mijn kop gejankt (sorry voor mijn taalgebruik maar zo voelde het)
@floor81
Dat is irritant (herkent worden).ben je een cursus voor je werk aan het volgen?
veel liefs uit fenerland
Mijn man en ik hebben altijd wel een andere copingstijl gehad maar communiceerde en begrepen elkaar wel. Toen mijn schoonmoeder heel plotseling overleedt (zeer jong en tgv een autoongeluk) is er veel veranderd voor mijn man en laat hij gevoel niet/nauwelijks toe. Zelf vind hij dat geen probleem, ik zie dat anders. Ik vind het een probleem voor hem omdat ik zie en weet (professioneel gezien) dat niet voelen ook fijne gevoelens blokkeert. Bovendien heeft dat ervoor gezorgd dat we nu nog steeds hetzelfde verschil in copingstijl hebben maar ik hem en hij mij minder begrijp. Ik voel me vooral minder begrepen(hij zegt me wel te begrijpen) en minder gehoord.(omdat er minder communicatie over gevoel/met gevoel is)
Ik probeer me erbij neer te leggen en aan hem over te laten wanneer hij vindt dat het wel een probleem is en er iets aan gaat doen. Anders word ik de zeur in onze relatie en ik merk dat dat ons geen goed doet. Tips zijn welkom:)
@nolleke
Ik lees dat ook jij je dip hebt gehad, heftig. Wij hebben Kaan s as deels verstrooid op het graf van mijn schoonmoeder. ik heb mijn ogen uit mijn kop gejankt (sorry voor mijn taalgebruik maar zo voelde het)
@floor81
Dat is irritant (herkent worden).ben je een cursus voor je werk aan het volgen?
veel liefs uit fenerland
dinsdag 19 oktober 2010 om 20:52
@ Floor, wat een eikels zijn het toch vaak in het ziekenhuis! Zo gevoelloos.... Het is hun werk en daardoor worden ze volgens mij soms wat ongevoelig, maar dat is zo dom! Zeker ook dat je achteraf gelijk bleek te hebben en je door het achterblijven van een deel van de placenta ook risico's hebt gelopen. Je klinkt sterk trouwens over de toekomst. Knap. En die documentaire.... pfffff dat is wel echt grote kwelling zeg!
@ Fener, wat moeilijk zeg! Het is zo ingewikkeld als je inderdaad niet de zeur wilt zijn, maar als je stiekem ook wel weet dat de manier van ermee om gaan van je man niet handig is.... Ik herken wel wat, maar ik heb ook zeer weinig tips. Mijn man heeft op 4 jarige leeftijd zijn moeder verloren en daarna heeft hij het niet makkelijk gehad met het verdere verloop van zijn jeugd. Hij heeft er op een bepaald moment voor gekozen om niet lang stil te staan bij leed (bijvoorbeeld toen zijn vorige vrouw plotseling wilde scheiden na 1 jaar huwelijk) en weer naar de toekomst te kijken en er altijd vanuit te gaan dat alles weer goed komt. Dat werkt ik veel situaties goed, maar als iets echt veel pijn doet als nu, komt al het leed weer boven. Dat gebeurd nu zo af en toe en dan voelt hij alles in een keer. Wij vinden elkaar dan ook niet in de manier waarop we ermee om gaan, maar hij dwingt mij niet tot zijn manier, ik hem niet tot de mijne. En dat vind ik heel lastig, want ik denk dat wat hij doet niet altijd kan. Maar je moet het zelf willen, anders heeft het geen zin. En zo klinkt het ook een beetje bij jouw man. Als hij zelf denkt dat het handig is zoals hij het doet, gaat hij zeker niets veranderen. Enige wat volgens mij dan kan is elkaars aanpak en verdriet respecteren en dat is heel lastig, merk ik.... Ik moet wel zeggen dat mijn man een grote schat is, dat hij heel erg probeert me te begrijpen en mee te denken en troosten. Alleen zal hij het zelf niet zo doorleven. Zo, beetje warrig verhaal, en je ziet het, tips heb ik ook helemaal niet....
Mijn man is nu weg en dat alleen thuis zijn, trek ik nog helemaal niet zo goed 's avonds. Wordt er toch vaak verdrietig van....
x Madelief
@ Fener, wat moeilijk zeg! Het is zo ingewikkeld als je inderdaad niet de zeur wilt zijn, maar als je stiekem ook wel weet dat de manier van ermee om gaan van je man niet handig is.... Ik herken wel wat, maar ik heb ook zeer weinig tips. Mijn man heeft op 4 jarige leeftijd zijn moeder verloren en daarna heeft hij het niet makkelijk gehad met het verdere verloop van zijn jeugd. Hij heeft er op een bepaald moment voor gekozen om niet lang stil te staan bij leed (bijvoorbeeld toen zijn vorige vrouw plotseling wilde scheiden na 1 jaar huwelijk) en weer naar de toekomst te kijken en er altijd vanuit te gaan dat alles weer goed komt. Dat werkt ik veel situaties goed, maar als iets echt veel pijn doet als nu, komt al het leed weer boven. Dat gebeurd nu zo af en toe en dan voelt hij alles in een keer. Wij vinden elkaar dan ook niet in de manier waarop we ermee om gaan, maar hij dwingt mij niet tot zijn manier, ik hem niet tot de mijne. En dat vind ik heel lastig, want ik denk dat wat hij doet niet altijd kan. Maar je moet het zelf willen, anders heeft het geen zin. En zo klinkt het ook een beetje bij jouw man. Als hij zelf denkt dat het handig is zoals hij het doet, gaat hij zeker niets veranderen. Enige wat volgens mij dan kan is elkaars aanpak en verdriet respecteren en dat is heel lastig, merk ik.... Ik moet wel zeggen dat mijn man een grote schat is, dat hij heel erg probeert me te begrijpen en mee te denken en troosten. Alleen zal hij het zelf niet zo doorleven. Zo, beetje warrig verhaal, en je ziet het, tips heb ik ook helemaal niet....
Mijn man is nu weg en dat alleen thuis zijn, trek ik nog helemaal niet zo goed 's avonds. Wordt er toch vaak verdrietig van....
x Madelief
dinsdag 19 oktober 2010 om 21:52
Lieve Madelief,
Het is zeker een zwaar jaar voor ons geweest. Het is zeker kort geleden dat ons kleinste gestorven is maar langs de andere kant lijkt het ook weer zo'n eeuwigheid geleden.Ja, mijn vertrouwen in de toekomst heeft zeker een zware deuk gekregen. Nooit had ik gedacht om zo iets mee te maken laat staan 2 keer.
@Floor
Je mag me zeker vermelden in de OP
Schrijven op deze forum zorgt zeker voor verlichting omdat ik dan weet dat ik niet alleen ben met mijn verdriet. Het valt ook niet voor te stellen hoe het voelt om 2 kindje te verliezen.
De dag voor het gebeuren ben ik met mijn vriend naar Marie geweest op het kerkhof en we zeiden nog tegen elkaar, laten we hopen dat we dit geen 2 keer moeten meemaken en ja de volgende dag was het zover. Ik heb het helemaal niet voelen aankomen. Ik kreeg ineens een pijnscheut. We zijn toen direct naar het ziekenhuis gegaan omdat ik er niet scheutig opwas en we dachten even op controle gaan en we mogen naar huis. Maar toen we het te horen kregen dat we weer een kindje moeten afstaan. Ik ben even in shock geweest. Hoe kon zo iets toch gebeuren? Na Marie had ik even goede hoop omdat de dokters ook zeiden we gaan een cerclage zetten. Je moet stoppen met werken en dan komt het allemaal wel goed, meestal is dat ook het geval hoor! Sommige werken zelfs nog na het zetten van die cerclage. Bij 85% van de mensen lukt het ook! Maar helaas hoor ik daar niet bij. En dan ben ik zo kwaad waarom moet dit ons overkomen? maar op al die waarom vragen krijgen we toch geen antwoordt en ook weet ik dat ik niet alleen ben er zijn genoeg mensen die een kindje verloren hebben misschien wel niet op mijn manier. Na het verlies van ons meisjes is mijn kinderwens alleen maar sterker geworden.Ik heb altijd een grote kinderwens gehad. Maar nooit had ik gedacht dat ik zo hard kon verlangen naar een kindje en toch denk ik aan een volgende zwangerschap, wel nog niet voor meteen want ik heb het even gehad met zwangerschappen. Er zijn genoeg mensen in mijn geval die nadien een kindje hebben gekregen en de dokters hebben er nog vertrouwen in. Bij een volgende zwangerschap krijg ik een dubbele cerclage, antibiotica, preventieve weeënremmers en een ziekenhuis opname vanaf 20 weken om de kritieke weken te overbruggen dat heeft mijn gynaecoloog al gezegd dus er is nog hoop maar bang blijf ik wel. En ik zal blij zijn dat ik naar Leuven ben geweest vanaf dan weten we ook hoe ver we staan.
Ik moest dit even van me afschrijven
@nolleke
Met me gaat het met ups en downs. Donderdag mag ik voor het eerst naar de psycholoog en ik hoop dat dat gaat helpen want ik blijft maar malen en malen.
X
Het is zeker een zwaar jaar voor ons geweest. Het is zeker kort geleden dat ons kleinste gestorven is maar langs de andere kant lijkt het ook weer zo'n eeuwigheid geleden.Ja, mijn vertrouwen in de toekomst heeft zeker een zware deuk gekregen. Nooit had ik gedacht om zo iets mee te maken laat staan 2 keer.
@Floor
Je mag me zeker vermelden in de OP
Schrijven op deze forum zorgt zeker voor verlichting omdat ik dan weet dat ik niet alleen ben met mijn verdriet. Het valt ook niet voor te stellen hoe het voelt om 2 kindje te verliezen.
De dag voor het gebeuren ben ik met mijn vriend naar Marie geweest op het kerkhof en we zeiden nog tegen elkaar, laten we hopen dat we dit geen 2 keer moeten meemaken en ja de volgende dag was het zover. Ik heb het helemaal niet voelen aankomen. Ik kreeg ineens een pijnscheut. We zijn toen direct naar het ziekenhuis gegaan omdat ik er niet scheutig opwas en we dachten even op controle gaan en we mogen naar huis. Maar toen we het te horen kregen dat we weer een kindje moeten afstaan. Ik ben even in shock geweest. Hoe kon zo iets toch gebeuren? Na Marie had ik even goede hoop omdat de dokters ook zeiden we gaan een cerclage zetten. Je moet stoppen met werken en dan komt het allemaal wel goed, meestal is dat ook het geval hoor! Sommige werken zelfs nog na het zetten van die cerclage. Bij 85% van de mensen lukt het ook! Maar helaas hoor ik daar niet bij. En dan ben ik zo kwaad waarom moet dit ons overkomen? maar op al die waarom vragen krijgen we toch geen antwoordt en ook weet ik dat ik niet alleen ben er zijn genoeg mensen die een kindje verloren hebben misschien wel niet op mijn manier. Na het verlies van ons meisjes is mijn kinderwens alleen maar sterker geworden.Ik heb altijd een grote kinderwens gehad. Maar nooit had ik gedacht dat ik zo hard kon verlangen naar een kindje en toch denk ik aan een volgende zwangerschap, wel nog niet voor meteen want ik heb het even gehad met zwangerschappen. Er zijn genoeg mensen in mijn geval die nadien een kindje hebben gekregen en de dokters hebben er nog vertrouwen in. Bij een volgende zwangerschap krijg ik een dubbele cerclage, antibiotica, preventieve weeënremmers en een ziekenhuis opname vanaf 20 weken om de kritieke weken te overbruggen dat heeft mijn gynaecoloog al gezegd dus er is nog hoop maar bang blijf ik wel. En ik zal blij zijn dat ik naar Leuven ben geweest vanaf dan weten we ook hoe ver we staan.
Ik moest dit even van me afschrijven
@nolleke
Met me gaat het met ups en downs. Donderdag mag ik voor het eerst naar de psycholoog en ik hoop dat dat gaat helpen want ik blijft maar malen en malen.
X
woensdag 20 oktober 2010 om 09:31
Lieve Myrth,
Ben stil en verdrietig van jouw verhaal. Wat is het hard, dat het leven zich zo tegen je lijkt te keren. Ik hoop dat je een fijne psycholoog treft. Ik ga er iedere week naar toe en het helpt me echt. Om even met iemand buiten je familie en vrienden je gedachten op een rijtje te kunnen zetten.
Ik begrijp helemaal dat je kinderwens alleen maar groter is geworden. Dat heb ik al na 1 zwangerschap, na het gevoel een kindje bij je te dragen en er zo naar te verlangen dat het geboren gaat worden. Laat staan wat jij voelt na 2 keer....
Ben blij dat er hoop is voor de volgende keer. Dat ze dan nog meer doen om je te helpen. Mag ik vragen waarom je specifiek naar Leuven gaat?
Hier heel erg aan het aftellen naar het moment dat ik ongesteld moet worden én naar de afspraak in het ziekenhuis. Over 2 weken hebben we weer een afspraak. Dan zijn hopenlijk de genetische onderzoeken afgerond en is er ook uitslag over het sperma van mijn man. Dan kunnen we met de arts echt vooruit gaan kijken. Dat voelt fijn.
x Madelief
Ben stil en verdrietig van jouw verhaal. Wat is het hard, dat het leven zich zo tegen je lijkt te keren. Ik hoop dat je een fijne psycholoog treft. Ik ga er iedere week naar toe en het helpt me echt. Om even met iemand buiten je familie en vrienden je gedachten op een rijtje te kunnen zetten.
Ik begrijp helemaal dat je kinderwens alleen maar groter is geworden. Dat heb ik al na 1 zwangerschap, na het gevoel een kindje bij je te dragen en er zo naar te verlangen dat het geboren gaat worden. Laat staan wat jij voelt na 2 keer....
Ben blij dat er hoop is voor de volgende keer. Dat ze dan nog meer doen om je te helpen. Mag ik vragen waarom je specifiek naar Leuven gaat?
Hier heel erg aan het aftellen naar het moment dat ik ongesteld moet worden én naar de afspraak in het ziekenhuis. Over 2 weken hebben we weer een afspraak. Dan zijn hopenlijk de genetische onderzoeken afgerond en is er ook uitslag over het sperma van mijn man. Dan kunnen we met de arts echt vooruit gaan kijken. Dat voelt fijn.
x Madelief
woensdag 20 oktober 2010 om 11:26
Goedendag allemaal
hier een moeder die haar kindje is verloren na 9,5 maand op deze wereld te hebben mogen leven, onze dochter heeft weliswaar nog wel een tijdje op deze wereld mogen leven, maar het verliezen van je kind zo veels te vroeg is denk ik iets wat niet aan tijd gebonden is en vandaar ook mijn reactie op dit topic want de gevoelens die jullie beschrijven zijn erg herkenbaar, het willen weten waarom mochten ze niet langer bij ons blijven/zijn en de reacties van de omgeving en je eigen gevoelens van leegte, eenzaamheid. de hele wereld lijkt wel te bestaan uit blije moeders en als ik dan lees op de fora op het kinderentopic dan denk ik mensen wees blij met wat je hebt en geniet ervan en maak je niet druk om furtiliteiten. Daarom vind ik het zo goed dat jullie een topic hebben geopend om dit ook aan andere lezers kenbaar te maken want het is niet zo gewoon als het lijkt.
Voor jullie heel veel sterkte, ik lee(f()s)met jullie mee en alle goeds voor de toekomst.
liefs Jumper1
hier een moeder die haar kindje is verloren na 9,5 maand op deze wereld te hebben mogen leven, onze dochter heeft weliswaar nog wel een tijdje op deze wereld mogen leven, maar het verliezen van je kind zo veels te vroeg is denk ik iets wat niet aan tijd gebonden is en vandaar ook mijn reactie op dit topic want de gevoelens die jullie beschrijven zijn erg herkenbaar, het willen weten waarom mochten ze niet langer bij ons blijven/zijn en de reacties van de omgeving en je eigen gevoelens van leegte, eenzaamheid. de hele wereld lijkt wel te bestaan uit blije moeders en als ik dan lees op de fora op het kinderentopic dan denk ik mensen wees blij met wat je hebt en geniet ervan en maak je niet druk om furtiliteiten. Daarom vind ik het zo goed dat jullie een topic hebben geopend om dit ook aan andere lezers kenbaar te maken want het is niet zo gewoon als het lijkt.
Voor jullie heel veel sterkte, ik lee(f()s)met jullie mee en alle goeds voor de toekomst.
liefs Jumper1
woensdag 20 oktober 2010 om 14:19
Hoi lieve meiden,
Ik wil even zeggen dat ik zo blij ben met jullie! Door jullie voel ik me niet zo alleen met mijn verdriet. Want hoewel iedereen met ons meeleeft kan iemand die het niet mee heeft gemaakt het niet precies voorstellen.
@Madelief, toen wij probeerden zwanger te worden was ik na 3 maanden benieuwd wanneer ik precies mijn eisprong had en daarom heb ik toen ovulatietesten gekocht. Maar van de 30 heb ik er nog 28 over, omdat ik na 2 dagen een positieve ovulatietest had en toen was ik zwanger van Sam.
Dus toen werkten ze wel, maar ik ben met je eens dat temperaturen wel nauwkeuriger is. Alleen vind ik het nu moeilijk, omdat ik totaal geen idee heb waar ik in mijn cyclus zit of dat ik uberhaupt een cyclus heb.
Mijn ovulatietest van vandaag was ook weer negatief.
Wat goed dat jullie al meteen het sperma van je man hebben weggebracht, zo snel mogelijk wat meer duidelijkheid.
En alleen maar heel fijn dat jullie samen toch om sommige dingen kunnen lachen.
Dat vind ik zo fijn aan hoe het met mijn vriend en mij gaat, wij kunnen zo hard om dingen of gewoon met elkaar lachen, dat houdt ons op de been. En sinds dit alles voel ik zo'n enorme band met hem, ik houd echt intens veel van hem!
Voel jij dat ook, dat jullie band sterker is geworden?
En die avonden alleen herken ik wel, alhoewel hij niet vaak 's avonds weg is. Maar de eerste zaterdag nadat ik thuis was uit het ziekenhuis hadden we eigenlijk een verjaardag van een goede vriend. Mijn vriend is uiteindelijk wel gegaan, omdat we allebei vonden dat hij even afleiding nodig had.
Ik vond het heel moeilijk, maar wilde wel dat hij ging en heb heel de avond op de bank op hem zitten wachten, wilde niet alleen naar bed. Toen hij thuis kwam zag ik meteen aan zijn gezicht dat er iets was en hebben we samen flink zitten huilen. Hij zei dat hij het heel fijn vond om even onder zijn vrienden te zijn, maar toen hij alleen naar huis liep overviel de waarheid hem weer, hij is zijn zoon verloren.
@Floor, wat naar wat jouw gyn heeft gezegd, alsof je nog niet genoeg had meegemaakt.
En echt heel erg vervelend dat je daar nu dus ook met een rotgevoel op terug kijkt. Het ziekenhuis en het personeel hoort voor jou een steun te zijn. Dat vind ik zelf altijd het belangrijkste als ik mensen begeleid. Dat ze altijd het gevoel hebben dat ze me dingen mogen vragen en met me kunnen praten.
En nu heb ik het zelf ook zo ervaren, ondanks dat het negatief was waarvoor ik opgenomen lag, de zorg en de behandeling was niets op aan te merken.
Nu moet ik wel zeggen dat ik denk dat het voor mij wel een voordeel is dat het mijn eigen collega's zijn, ze noemden mij ook hun vip-patient.
Ik ben ook heel benieuwd hoe ik zaterdag ga reageren als ik het hangertje op ga halen.
Nu ben je vast wel heel blij met je ring, toch?
Ik ben wel blij dat ik hem zaterdagochtend op kan halen, want 's middags vieren we de verjaardag van mijn vriend en dan kan ik het mooi aan iedereen showen.
Ik vind het erg knap van je hoe je over je toekomst praat. Dat komt wrs doordat we wat dat betreft allebei in een andere situatie zitten.
Heeft je ex nog wel iets laten weten sinds Marijn is geboren, of weet hij het niet? Als je het te persoonlijk vindt om hierop te antwoorden snap ik dat natuurlijk.
Jeetje, die documentaire klinkt heftig. Maar soms is het wel fijn om even de sluizen te openen, het moet er toch uit.
@Fener, tja ik wou dat ik tips voor je had, maar het is inderdaad heel moeilijk als je man zijn gevoel niet toont en niet over gevoel wil praten. Daar kun je hem niet toe dwingen, want dan kun je inderdaad het gevoel krijgen dat je zelf 'de zeur' bent, terwijl dat natuurlijk absoluut niet zo is.
Ik moet wel zeggen dat het soms bij ons ook zo is, dat ik vind dat mijn vriend te weinig over zijn gevoelens praat en als ik dat tegen hem zeg hebben we soms ook wel een woordenwisseling (ruzie vind ik een groot woord). Maar als hij dan uitlegt waarom hij bepaalde dingen doet of zegt of juist niet doet of niet zegt, snap ik hem weer en dan is het weer goed.
Ik ben ook heel blij als we de as van Sam in het graf kunnen gaan bijzetten en de steen erop kan, dat is voor mijn gevoel weer een stap in de verwerking.
@Myrt, ik kan me voorstellen dat je even niet meer zwanger wilt zijn, maar ja de kinderwens blijft natuurlijk wel en is waarschijnlijk alleen maar sterker aan het worden.
Jeetje, wat is het leven toch hard he, dat jullie dit 2x mee moeten maken.
Wel fijn om te weten dat de gyn de volgende keer nog meer voorzorgsmaatregelen gaat nemen.
Ik moet eerlijk zeggen dat toen ik op nacontrole ging bij de gyn, ik jou steeds in mijn hoofd had en heb hem ook gezegd dat ik dit niet nogmaals mee wil maken en meteen alles op alles wil zetten. Dus ook de antibiotica en weeenremmers.
Gelukkig was hij het met me eens en dat is nu dus het plan voor de volgende keer.
@Jumper, wat afschuwelijk wat jij mee hebt moeten maken. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet voelen om je kindje te verliezen nadat ze wel 9,5 maand heeft geleefd, maar het verdriet om je kindje te verliezen zal inderdaad hetzelfde voelen.
Bedankt voor je berichtje en heel veel sterkte!
@Mapex, bedankt voor je knuffel!
Tja, en hier is het dus nog steeds wachten op mijn menstruatie. Zo zit je maanden te hopen dat je menstruatie wegblijft en nu wil ik niets liever dan bloed zien.
Vanochtend weer gewerkt en blijkbaar zit het me nog steeds dwars, weer een potje zitten huilen (ook omdat het vandaag precies 7 weken geleden is) en een collega raadde me toch aan om even een afspraak op de poli te maken met mijn gyn, maar hij heeft nu 3 dagen vakantie.
Dus ik heb hem een mailtje gestuurd en maandag is hij er en ik ook en dan komt hij of even naar mij of ik ga naar hem op de poli.
Ik kijk nu naar buiten en gelukkig is het zonnetje er weer even doorgekomen, tussen de donkere wolken. Een beetje zoals wij het allemaal voelen, denk ik, veel donkere wolken met af en toe een zonnestraal er tussendoor.
Liefs Nolleke
Ik wil even zeggen dat ik zo blij ben met jullie! Door jullie voel ik me niet zo alleen met mijn verdriet. Want hoewel iedereen met ons meeleeft kan iemand die het niet mee heeft gemaakt het niet precies voorstellen.
@Madelief, toen wij probeerden zwanger te worden was ik na 3 maanden benieuwd wanneer ik precies mijn eisprong had en daarom heb ik toen ovulatietesten gekocht. Maar van de 30 heb ik er nog 28 over, omdat ik na 2 dagen een positieve ovulatietest had en toen was ik zwanger van Sam.
Dus toen werkten ze wel, maar ik ben met je eens dat temperaturen wel nauwkeuriger is. Alleen vind ik het nu moeilijk, omdat ik totaal geen idee heb waar ik in mijn cyclus zit of dat ik uberhaupt een cyclus heb.
Mijn ovulatietest van vandaag was ook weer negatief.
Wat goed dat jullie al meteen het sperma van je man hebben weggebracht, zo snel mogelijk wat meer duidelijkheid.
En alleen maar heel fijn dat jullie samen toch om sommige dingen kunnen lachen.
Dat vind ik zo fijn aan hoe het met mijn vriend en mij gaat, wij kunnen zo hard om dingen of gewoon met elkaar lachen, dat houdt ons op de been. En sinds dit alles voel ik zo'n enorme band met hem, ik houd echt intens veel van hem!
Voel jij dat ook, dat jullie band sterker is geworden?
En die avonden alleen herken ik wel, alhoewel hij niet vaak 's avonds weg is. Maar de eerste zaterdag nadat ik thuis was uit het ziekenhuis hadden we eigenlijk een verjaardag van een goede vriend. Mijn vriend is uiteindelijk wel gegaan, omdat we allebei vonden dat hij even afleiding nodig had.
Ik vond het heel moeilijk, maar wilde wel dat hij ging en heb heel de avond op de bank op hem zitten wachten, wilde niet alleen naar bed. Toen hij thuis kwam zag ik meteen aan zijn gezicht dat er iets was en hebben we samen flink zitten huilen. Hij zei dat hij het heel fijn vond om even onder zijn vrienden te zijn, maar toen hij alleen naar huis liep overviel de waarheid hem weer, hij is zijn zoon verloren.
@Floor, wat naar wat jouw gyn heeft gezegd, alsof je nog niet genoeg had meegemaakt.
En echt heel erg vervelend dat je daar nu dus ook met een rotgevoel op terug kijkt. Het ziekenhuis en het personeel hoort voor jou een steun te zijn. Dat vind ik zelf altijd het belangrijkste als ik mensen begeleid. Dat ze altijd het gevoel hebben dat ze me dingen mogen vragen en met me kunnen praten.
En nu heb ik het zelf ook zo ervaren, ondanks dat het negatief was waarvoor ik opgenomen lag, de zorg en de behandeling was niets op aan te merken.
Nu moet ik wel zeggen dat ik denk dat het voor mij wel een voordeel is dat het mijn eigen collega's zijn, ze noemden mij ook hun vip-patient.
Ik ben ook heel benieuwd hoe ik zaterdag ga reageren als ik het hangertje op ga halen.
Nu ben je vast wel heel blij met je ring, toch?
Ik ben wel blij dat ik hem zaterdagochtend op kan halen, want 's middags vieren we de verjaardag van mijn vriend en dan kan ik het mooi aan iedereen showen.
Ik vind het erg knap van je hoe je over je toekomst praat. Dat komt wrs doordat we wat dat betreft allebei in een andere situatie zitten.
Heeft je ex nog wel iets laten weten sinds Marijn is geboren, of weet hij het niet? Als je het te persoonlijk vindt om hierop te antwoorden snap ik dat natuurlijk.
Jeetje, die documentaire klinkt heftig. Maar soms is het wel fijn om even de sluizen te openen, het moet er toch uit.
@Fener, tja ik wou dat ik tips voor je had, maar het is inderdaad heel moeilijk als je man zijn gevoel niet toont en niet over gevoel wil praten. Daar kun je hem niet toe dwingen, want dan kun je inderdaad het gevoel krijgen dat je zelf 'de zeur' bent, terwijl dat natuurlijk absoluut niet zo is.
Ik moet wel zeggen dat het soms bij ons ook zo is, dat ik vind dat mijn vriend te weinig over zijn gevoelens praat en als ik dat tegen hem zeg hebben we soms ook wel een woordenwisseling (ruzie vind ik een groot woord). Maar als hij dan uitlegt waarom hij bepaalde dingen doet of zegt of juist niet doet of niet zegt, snap ik hem weer en dan is het weer goed.
Ik ben ook heel blij als we de as van Sam in het graf kunnen gaan bijzetten en de steen erop kan, dat is voor mijn gevoel weer een stap in de verwerking.
@Myrt, ik kan me voorstellen dat je even niet meer zwanger wilt zijn, maar ja de kinderwens blijft natuurlijk wel en is waarschijnlijk alleen maar sterker aan het worden.
Jeetje, wat is het leven toch hard he, dat jullie dit 2x mee moeten maken.
Wel fijn om te weten dat de gyn de volgende keer nog meer voorzorgsmaatregelen gaat nemen.
Ik moet eerlijk zeggen dat toen ik op nacontrole ging bij de gyn, ik jou steeds in mijn hoofd had en heb hem ook gezegd dat ik dit niet nogmaals mee wil maken en meteen alles op alles wil zetten. Dus ook de antibiotica en weeenremmers.
Gelukkig was hij het met me eens en dat is nu dus het plan voor de volgende keer.
@Jumper, wat afschuwelijk wat jij mee hebt moeten maken. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet voelen om je kindje te verliezen nadat ze wel 9,5 maand heeft geleefd, maar het verdriet om je kindje te verliezen zal inderdaad hetzelfde voelen.
Bedankt voor je berichtje en heel veel sterkte!
@Mapex, bedankt voor je knuffel!
Tja, en hier is het dus nog steeds wachten op mijn menstruatie. Zo zit je maanden te hopen dat je menstruatie wegblijft en nu wil ik niets liever dan bloed zien.
Vanochtend weer gewerkt en blijkbaar zit het me nog steeds dwars, weer een potje zitten huilen (ook omdat het vandaag precies 7 weken geleden is) en een collega raadde me toch aan om even een afspraak op de poli te maken met mijn gyn, maar hij heeft nu 3 dagen vakantie.
Dus ik heb hem een mailtje gestuurd en maandag is hij er en ik ook en dan komt hij of even naar mij of ik ga naar hem op de poli.
Ik kijk nu naar buiten en gelukkig is het zonnetje er weer even doorgekomen, tussen de donkere wolken. Een beetje zoals wij het allemaal voelen, denk ik, veel donkere wolken met af en toe een zonnestraal er tussendoor.
Liefs Nolleke
woensdag 20 oktober 2010 om 15:18
Lieve meiden,
Nolleke, ik herken het gevoel dat je erg blij bent met deze plek met de herkenning van de gevoelens. het doet me goed om hier met jullie te schrijven.
Fijn dat ook jullie samen kunnen lachen. En dat jullie band zo goed is. Ik herken dat wel. Ik denk wel dat we alles samen aankunnen na dit. Dat dacht ik al wel, maar wij zijn nog niet zo heel erg lang samen. Ik heb de afgelopen weken vaak gezegd: Ik ben met de juiste man getrouwd. Ik kijk nu bijvoorbeeld ook weer heel erg uit naar zijn thuiskomst vanavond. Morgen werkt hij vanuit huis en dat is heel fijn. Ik verheug me daarop. Dicht bij hem zijn maakt me nu wel sterker.
Knap van je dat je vandaag weer hebt gewerkt. Ook goed dat je maandag even naar de gyn gaat. Je kan niet vaak genoeg gerust gesteld worden.
@ Jumper, wat verschrikkelijk..... Mag ik vragen waaraan je dochter is overleden? Hoe lang is het geleden? Klopt wat je zegt. Ik trek die topics ook heel erg slecht. Het geklaag over dingen rondom kinderen trek ik heel slecht. Alleen weten deze mensen niet beter. Voor hen is dat hoe hun leven gaat en ze hebben vaak niet door dat het ook helemaal anders kan aflopen. helaas weten wij dat nu wel en beschouwen het als het goed gaat nog als een groter wonder. Maar moeilijk is het wel zeg....
Ik heb net mijn werk even gesproken. Af en toe denk ik wel weer aan mijn werk en zou ik wel weer wat willen doen. Probleem is dat het nogal veel is en dat ik altijd veel heb gereisd voor mijn werk en dat ik dat nu echt niet trek. Ik was erg blij te horen dat ze me alle ruimte geven, maar dat ze er ook voor open staan om over een paar weekjes eens te gaan praten over een plan van hoe het nu weer op te bouwen. Voor mij is de afspraak in het ziekenhuis op 3 november nog wel erg belangrijk. Daarna zou ik wel weer langzaam willen beginnen, bijvoorbeeld voor halve dagen. Ik ben erg benieuwd hoe dat gaat.
Vandaag heb ik verder ook wel een goede dag. Maar 1 keer zitten janken en voel me ook wel hoopvol.
x Madelief
Nolleke, ik herken het gevoel dat je erg blij bent met deze plek met de herkenning van de gevoelens. het doet me goed om hier met jullie te schrijven.
Fijn dat ook jullie samen kunnen lachen. En dat jullie band zo goed is. Ik herken dat wel. Ik denk wel dat we alles samen aankunnen na dit. Dat dacht ik al wel, maar wij zijn nog niet zo heel erg lang samen. Ik heb de afgelopen weken vaak gezegd: Ik ben met de juiste man getrouwd. Ik kijk nu bijvoorbeeld ook weer heel erg uit naar zijn thuiskomst vanavond. Morgen werkt hij vanuit huis en dat is heel fijn. Ik verheug me daarop. Dicht bij hem zijn maakt me nu wel sterker.
Knap van je dat je vandaag weer hebt gewerkt. Ook goed dat je maandag even naar de gyn gaat. Je kan niet vaak genoeg gerust gesteld worden.
@ Jumper, wat verschrikkelijk..... Mag ik vragen waaraan je dochter is overleden? Hoe lang is het geleden? Klopt wat je zegt. Ik trek die topics ook heel erg slecht. Het geklaag over dingen rondom kinderen trek ik heel slecht. Alleen weten deze mensen niet beter. Voor hen is dat hoe hun leven gaat en ze hebben vaak niet door dat het ook helemaal anders kan aflopen. helaas weten wij dat nu wel en beschouwen het als het goed gaat nog als een groter wonder. Maar moeilijk is het wel zeg....
Ik heb net mijn werk even gesproken. Af en toe denk ik wel weer aan mijn werk en zou ik wel weer wat willen doen. Probleem is dat het nogal veel is en dat ik altijd veel heb gereisd voor mijn werk en dat ik dat nu echt niet trek. Ik was erg blij te horen dat ze me alle ruimte geven, maar dat ze er ook voor open staan om over een paar weekjes eens te gaan praten over een plan van hoe het nu weer op te bouwen. Voor mij is de afspraak in het ziekenhuis op 3 november nog wel erg belangrijk. Daarna zou ik wel weer langzaam willen beginnen, bijvoorbeeld voor halve dagen. Ik ben erg benieuwd hoe dat gaat.
Vandaag heb ik verder ook wel een goede dag. Maar 1 keer zitten janken en voel me ook wel hoopvol.
x Madelief
woensdag 20 oktober 2010 om 16:12
Madelief, erg herkenbaar wat je verteld over je relatie. Wij zijn ook nog niet heel lang samen, iets meer dan 2 jaar nu, maar we zijn heel snel gaan samenwonen en sinds 1 jaar geregistreerd partner. Ik heb ook zijn achternaam aangenomen, dat voelde/voelt goed.
Wij noemden onszelf gekscherend wel eens 'het dreamteam' en na de geboorte van Sam hebben we geconcludeerd dat we altijd al een goed team waren, maar nu helemaal.
Ik dacht denk ik ook ongeveer na een week of 3 langzaam weer aan werken. Dat is toch een groot deel van je sociale leven. Fijn dat je werk je alle ruimte geeft en je moet ook echt doen zoals jij het wilt.
En anders na 3 november gewoon een aantal uur proberen en kijken hoe het voelt.
Wij noemden onszelf gekscherend wel eens 'het dreamteam' en na de geboorte van Sam hebben we geconcludeerd dat we altijd al een goed team waren, maar nu helemaal.
Ik dacht denk ik ook ongeveer na een week of 3 langzaam weer aan werken. Dat is toch een groot deel van je sociale leven. Fijn dat je werk je alle ruimte geeft en je moet ook echt doen zoals jij het wilt.
En anders na 3 november gewoon een aantal uur proberen en kijken hoe het voelt.
woensdag 20 oktober 2010 om 16:57
@Myrt
Ik weet niet precies wanneer jouw engeltjes zijn geboren. Als je het zinnetje wat in de OP gezet kan worden vet gedrukt in je berichtje gezet, dan plaats ik hem erbij.
Je bent kwaad ja. Waarom overkomt dit jullie?! De kans is zo klein en toch hoor je daarbij... Ik was er ook zo kwaad over. In mijn geval 1% kans op deze aandoening. Waarom hoor ik in vredesnaam bij die ene procent.. Onbegrijpelijk. Dat de wereld niet eerlijk in elkaar zit is me inmiddels wel duidelijk.
Ik kan me voorstellen dat je aan de ene kant het even gehad hebt met een zwangerschap. Ik hoop dat je morgen een fijn gesprek hebt met de psycholoog.
@Jumper
Dank je wel voor je berichtje en ook voor jou heel veel sterkte. Een kind verliezen is niet aan tijd gebonden, maar toch...het lijkt me nog moeilijker als je kind nog even geleefd heeft na 9 maanden zwangerschap. En inderdaad, wat een futiliteiten staan er soms op dit kindertopic. Ik kan me er ook mateloos aan ergeren, maar ik had er ook bij kunnen zitten als ik zorgeloos zwanger was geweest, besef ik me. Maar toch... als ik dan lees dat iemand een topic opent voor welke winterjas ze moeten aanschaffen omdat ze hoogzwanger is.. Hallo..
Anyways, je bent altijd welkom mee te schrijven als je wilt!
@Nolleke
Ik ben blij te lezen dat het kletsen met elkaar hier zo fijn is voor je! We zijn er ook voor mekaar hier, dat is toch al een warm gevoel? Klote zeg, dat wachten op je menstruatie. Wel fijn dat je zulke korte lijnen hebt op je werk.
In het ziekenhuis is het tot een heel eind supergoed verlopen. De verpleegkundigen waren super, de dienstdoende gynaecologen.. Maar die nazorg, waardeloos. Daarover heb ik ook een klacht ingediend. Die betreffende gyn wilde ik ook absoluut niet meer spreken. Was niet het enige domme wat uit zijn mond kwam...
Nu ben ik wel blij met mijn ring, maar dat heeft wel een paar dagen geduurd. Ik was er de hele dag kapot van. Kwaad, verdrietig, teleurgesteld. Het enige wat ik dacht, ik wil die k**ring niet, ik wil mijn kind! Ik hoop dat het voor jou minder zwaar is. Zeker aangezien je daarna een verjaardag hebt.
Mijn ex is wel op de hoogte, maar zoals al eerder gezegd heeft hij ons de rug toegekeerd. Het is gewoon een grote mafkees. Dat is het enige zinnige wat ik er over kwijt kan. Ik hoop dat ik hem never nooit meer tegen kom.
@Madelief
Doe het rustig aan wat betreft werk! Ik ben na de bevalling nog 8 weken thuis geweest. Daarna ben ik gaan opbouwen met 2 à 3 uur per dag en elke 2 weken kwam er weer een uurtje bij. Dit alles in samenspraak met de arbo-arts. Voor mij is het ruim 3 maanden geleden, maar ik heb ook nog niet de puf om full-time te werken. Moet er wel bij zeggen dat ik nog een deeltijd HBO opleiding volg, dus dat vergt ook eea.
Ga in ieder geval niet te snel en doe wat echt goed voelt!
Hier gaat alles prima. Ik heb wel een enorm rauwe keel.. Hopelijk word ik niet verkouden of grieperig. En ik baal er trouwens van dat die klotepepernoten weer in de winkel liggen.. Ik kon het niet weerstaan.... Terwijl ik juist nog wat kilo's kwijt wil..*zucht*.
Ik hoop dat ik niemand heb overgeslagen! Ik duik nu maar écht in de boeken, voordat het een onvoldoende wordt..
Dikke knuffel voor jullie!
Floor
Ik weet niet precies wanneer jouw engeltjes zijn geboren. Als je het zinnetje wat in de OP gezet kan worden vet gedrukt in je berichtje gezet, dan plaats ik hem erbij.
Je bent kwaad ja. Waarom overkomt dit jullie?! De kans is zo klein en toch hoor je daarbij... Ik was er ook zo kwaad over. In mijn geval 1% kans op deze aandoening. Waarom hoor ik in vredesnaam bij die ene procent.. Onbegrijpelijk. Dat de wereld niet eerlijk in elkaar zit is me inmiddels wel duidelijk.
Ik kan me voorstellen dat je aan de ene kant het even gehad hebt met een zwangerschap. Ik hoop dat je morgen een fijn gesprek hebt met de psycholoog.
@Jumper
Dank je wel voor je berichtje en ook voor jou heel veel sterkte. Een kind verliezen is niet aan tijd gebonden, maar toch...het lijkt me nog moeilijker als je kind nog even geleefd heeft na 9 maanden zwangerschap. En inderdaad, wat een futiliteiten staan er soms op dit kindertopic. Ik kan me er ook mateloos aan ergeren, maar ik had er ook bij kunnen zitten als ik zorgeloos zwanger was geweest, besef ik me. Maar toch... als ik dan lees dat iemand een topic opent voor welke winterjas ze moeten aanschaffen omdat ze hoogzwanger is.. Hallo..
Anyways, je bent altijd welkom mee te schrijven als je wilt!
@Nolleke
Ik ben blij te lezen dat het kletsen met elkaar hier zo fijn is voor je! We zijn er ook voor mekaar hier, dat is toch al een warm gevoel? Klote zeg, dat wachten op je menstruatie. Wel fijn dat je zulke korte lijnen hebt op je werk.
In het ziekenhuis is het tot een heel eind supergoed verlopen. De verpleegkundigen waren super, de dienstdoende gynaecologen.. Maar die nazorg, waardeloos. Daarover heb ik ook een klacht ingediend. Die betreffende gyn wilde ik ook absoluut niet meer spreken. Was niet het enige domme wat uit zijn mond kwam...
Nu ben ik wel blij met mijn ring, maar dat heeft wel een paar dagen geduurd. Ik was er de hele dag kapot van. Kwaad, verdrietig, teleurgesteld. Het enige wat ik dacht, ik wil die k**ring niet, ik wil mijn kind! Ik hoop dat het voor jou minder zwaar is. Zeker aangezien je daarna een verjaardag hebt.
Mijn ex is wel op de hoogte, maar zoals al eerder gezegd heeft hij ons de rug toegekeerd. Het is gewoon een grote mafkees. Dat is het enige zinnige wat ik er over kwijt kan. Ik hoop dat ik hem never nooit meer tegen kom.
@Madelief
Doe het rustig aan wat betreft werk! Ik ben na de bevalling nog 8 weken thuis geweest. Daarna ben ik gaan opbouwen met 2 à 3 uur per dag en elke 2 weken kwam er weer een uurtje bij. Dit alles in samenspraak met de arbo-arts. Voor mij is het ruim 3 maanden geleden, maar ik heb ook nog niet de puf om full-time te werken. Moet er wel bij zeggen dat ik nog een deeltijd HBO opleiding volg, dus dat vergt ook eea.
Ga in ieder geval niet te snel en doe wat echt goed voelt!
Hier gaat alles prima. Ik heb wel een enorm rauwe keel.. Hopelijk word ik niet verkouden of grieperig. En ik baal er trouwens van dat die klotepepernoten weer in de winkel liggen.. Ik kon het niet weerstaan.... Terwijl ik juist nog wat kilo's kwijt wil..*zucht*.
Ik hoop dat ik niemand heb overgeslagen! Ik duik nu maar écht in de boeken, voordat het een onvoldoende wordt..
Dikke knuffel voor jullie!
Floor
woensdag 20 oktober 2010 om 19:52
Hoi dames en heer,
even een vraag voor Nolleke
waarom ben jij al zo snel aan t werk?
verder geen nieuws, wel heerlijk ouderwets gelachen gister met mijn man, was fijn m te voelen dat dat ook weer kan
Jumper1 ik heb van dichtbij meegemaakt hoe mijn vriendin haar zoontje van 3 verloor. Dat is onmenselijk.
Wat ik nu soms mis zijn herinneringen. Wanneer ik aan Kaan denk zie ik alleen de dode Kaan. Helpen jou je herinneringen of werkt t averechts?
veel liefs
even een vraag voor Nolleke
waarom ben jij al zo snel aan t werk?
verder geen nieuws, wel heerlijk ouderwets gelachen gister met mijn man, was fijn m te voelen dat dat ook weer kan
Jumper1 ik heb van dichtbij meegemaakt hoe mijn vriendin haar zoontje van 3 verloor. Dat is onmenselijk.
Wat ik nu soms mis zijn herinneringen. Wanneer ik aan Kaan denk zie ik alleen de dode Kaan. Helpen jou je herinneringen of werkt t averechts?
veel liefs
woensdag 20 oktober 2010 om 21:09
Hallo
Dank voor de uitnodiging om mee te kunnen schrijven want ook ik heb hier behoefte aan, er bestaan al site's voor ouders die hun kind verloren hebben maar die lijken soms wel slapend, wat is jullie ervaring hiermee? Welke site's zijn aanraders?
Even over ons, onze dochter is eind nov vorig jaar geboren, ik was in het ziekenhuis ivm langdurig gebroken vliezen en ben ingeleid, onze dochter leek last te hebben van een infectie omdat ze 2 dagen slecht dronk, kinderarts heeft haar toen nagekeken en bloed bepaald en daaruit kwam naar voren dat onze dochter leukemie had, bloedkanker, een zeldzaamheid op die leeftijd. nu is leukemie bij kinderen die ouder dan een jaar zijn makkelijker te genezen maar bij ons lag die kans 50-50. We zijn gestart met chemobehandelingen en die leken goed aan te slaan, ze had weliswaar een afwijkend gen maar die zorgde tot dan toe niet voor problemen, later in de behandeling hebben ze op een dieper niveau gekeken naar hoe het voor stond en daar bleek dat de leukemie nog niet helemaal weg was en dat we voor stamceltransplantatie moesten, daar zijn we voor opgeweest maar bleek de leukemie terug te zijn en zijn de genezingskansen gelijk gedaald naar 10 %. weer chemo maar die heeft niet meer aangeslagen en hebben we op 14 september jongstleden afscheid van haar moeten nemen, haar weg te laten vliegen als vlinder. We hebben wel mooie herinneringen aan haar want ondanks alle ellende is ze tot het eind een vrolijke baby geweest en ben ik blij dat we die tijd samen nog gehad hebben. Maar dat moment van los moeten laten dat staat als een zwarte bladzijde in mijn geheugen gegrift en geeft het leven een ander kleur randje.
Dit bovenstaande staat in schril contrast tot jullie verhalen wat ik mij terdege realiseer maar ik wil graag meeschrijven over hoe ga je om met dit enorme verdriet want dat is iets wat ons allen bindt.
Mochten jullie toch bezwaren hebben dan no hard feelings alleen hoop ik dat jullie mijn eerste vragen in de begin van deze post kunnen beantwoorden.
Voor iedereen dank voor de lieve woorden en het getoonde begrip. chapeau voor jullie allen.
liefs
Dank voor de uitnodiging om mee te kunnen schrijven want ook ik heb hier behoefte aan, er bestaan al site's voor ouders die hun kind verloren hebben maar die lijken soms wel slapend, wat is jullie ervaring hiermee? Welke site's zijn aanraders?
Even over ons, onze dochter is eind nov vorig jaar geboren, ik was in het ziekenhuis ivm langdurig gebroken vliezen en ben ingeleid, onze dochter leek last te hebben van een infectie omdat ze 2 dagen slecht dronk, kinderarts heeft haar toen nagekeken en bloed bepaald en daaruit kwam naar voren dat onze dochter leukemie had, bloedkanker, een zeldzaamheid op die leeftijd. nu is leukemie bij kinderen die ouder dan een jaar zijn makkelijker te genezen maar bij ons lag die kans 50-50. We zijn gestart met chemobehandelingen en die leken goed aan te slaan, ze had weliswaar een afwijkend gen maar die zorgde tot dan toe niet voor problemen, later in de behandeling hebben ze op een dieper niveau gekeken naar hoe het voor stond en daar bleek dat de leukemie nog niet helemaal weg was en dat we voor stamceltransplantatie moesten, daar zijn we voor opgeweest maar bleek de leukemie terug te zijn en zijn de genezingskansen gelijk gedaald naar 10 %. weer chemo maar die heeft niet meer aangeslagen en hebben we op 14 september jongstleden afscheid van haar moeten nemen, haar weg te laten vliegen als vlinder. We hebben wel mooie herinneringen aan haar want ondanks alle ellende is ze tot het eind een vrolijke baby geweest en ben ik blij dat we die tijd samen nog gehad hebben. Maar dat moment van los moeten laten dat staat als een zwarte bladzijde in mijn geheugen gegrift en geeft het leven een ander kleur randje.
Dit bovenstaande staat in schril contrast tot jullie verhalen wat ik mij terdege realiseer maar ik wil graag meeschrijven over hoe ga je om met dit enorme verdriet want dat is iets wat ons allen bindt.
Mochten jullie toch bezwaren hebben dan no hard feelings alleen hoop ik dat jullie mijn eerste vragen in de begin van deze post kunnen beantwoorden.
Voor iedereen dank voor de lieve woorden en het getoonde begrip. chapeau voor jullie allen.
liefs
woensdag 20 oktober 2010 om 22:34
Jumper, word helemaal stil van jou verhaal. Zo klein en dan al zo moeten vechten voor je leven. Een stuk van je hart moet met haar mee zijn gevlogen...
De as van Nini hebben we inmiddels naar de zilversmid gebracht en het wordt in een klein bol hartje gedaan zodat mijn vrouw het sierraad kan dragen en dus Nini bij haar kan hebben. Duurt alleen nog 4 weken voordat we het terugkrijgen. Na het intense verdriet van de eerste paar weken komt er nu een soort waas over ons heen. Alsof alles niet echt is geweest. Het 'normale' leven klopt weer aan de deur. Wat een contrast is dat. Heel erg moeilijk. Morgen weer gaan werken. Ook mijn vrouw ziet daar tegen op aangezien zij nog een aantal weken niet zal werken. Wat ik knap vind van haar is dat zij bewust stil staat bij Nini. Door naast de kaarten en herinneringen en de as te gaan zitten. Ik ben daarentegen meer praktisch en ga liever samen op het strand wandelen. Mijn vrouw doorleeft de gebeurtenissen allemaal en weer en ik beleef meer het moment zelf. Dat is denk ik ook het verschil in communicatie. Ik merk wel dat onze band sterker is geworden. Het is een grote emotie wat je samen deelt. Het mooiste moment (geboorte dochtertje) en het meest verschrikkelijke moment heb ik met haar beleeft. Dat lees ik oa bij jullie, Nolleke en Madelief ook. En wat je schrijft over 'onuitgesproken verwachtingen' dat is een hele goede. Dat kan er insluipen zonder dat je het door heb.
Laat mij maar zaken regelen die voor mijn vrouw belangrijk zijn om onze Nini te gedenken. Maar ook rituelen helpen daarbij. Iets doen ter ere van Nini. Misschien is het wel het praktische en het emotionele wat we onbewust combineren waardoor wij als man en vrouw samen dit doormaken. Begrijpen jullie het nog? Jullie zetten me wel aan het denken hoor! Dat is de reden dat ik mij als man hier waag.
Zou op nog veel meer berichten willen reageren... maar morgen wordt een pittige dag.
De as van Nini hebben we inmiddels naar de zilversmid gebracht en het wordt in een klein bol hartje gedaan zodat mijn vrouw het sierraad kan dragen en dus Nini bij haar kan hebben. Duurt alleen nog 4 weken voordat we het terugkrijgen. Na het intense verdriet van de eerste paar weken komt er nu een soort waas over ons heen. Alsof alles niet echt is geweest. Het 'normale' leven klopt weer aan de deur. Wat een contrast is dat. Heel erg moeilijk. Morgen weer gaan werken. Ook mijn vrouw ziet daar tegen op aangezien zij nog een aantal weken niet zal werken. Wat ik knap vind van haar is dat zij bewust stil staat bij Nini. Door naast de kaarten en herinneringen en de as te gaan zitten. Ik ben daarentegen meer praktisch en ga liever samen op het strand wandelen. Mijn vrouw doorleeft de gebeurtenissen allemaal en weer en ik beleef meer het moment zelf. Dat is denk ik ook het verschil in communicatie. Ik merk wel dat onze band sterker is geworden. Het is een grote emotie wat je samen deelt. Het mooiste moment (geboorte dochtertje) en het meest verschrikkelijke moment heb ik met haar beleeft. Dat lees ik oa bij jullie, Nolleke en Madelief ook. En wat je schrijft over 'onuitgesproken verwachtingen' dat is een hele goede. Dat kan er insluipen zonder dat je het door heb.
Laat mij maar zaken regelen die voor mijn vrouw belangrijk zijn om onze Nini te gedenken. Maar ook rituelen helpen daarbij. Iets doen ter ere van Nini. Misschien is het wel het praktische en het emotionele wat we onbewust combineren waardoor wij als man en vrouw samen dit doormaken. Begrijpen jullie het nog? Jullie zetten me wel aan het denken hoor! Dat is de reden dat ik mij als man hier waag.
Zou op nog veel meer berichten willen reageren... maar morgen wordt een pittige dag.
woensdag 20 oktober 2010 om 22:48
@Jumper er is hier op de psychepijler ook een topic van ouders die hun kind verloren hebben. Op dit moment ook slapend, vooral omdat ik vaak het gevoel het tegen mezelf (en Zoebie) te kletsen en me daar niet zo prettig (meer) bij voelde. Als je wilt kan ik het omhoog halen, misschien heb je er iets aan (en natuurlijk zal ik daar dan weer reageren).
Wat betreft jullie gevoel over 'futiliteiten'. Natuurlijk voelt dat zo, maar misschien helpt het te beseffend at er ooit een dag komt dat je jezelf ook weer druk zal kunnen (/mogen) maken over zoiets futiels. Het overlijden van mijn zoontje is inmiddels al ruim 9 jaar geleden en ik heb nog altijd wel momenten dat ik met de beste wil van de wereld niet begrijp waar mensen zich druk over maken (ik noem het altijd het 'zeik-niet-mijn-kind-is-er-niet-meer-gevoel), maar ik merk ook dat ik me af en toe zelf ook weer opwind over iets kleins/stoms en dan niet meer perse enkel uit verdriet, zoals in het begin, maar vanuit ergernis, net als 'vroeger'.
Wat betreft jullie gevoel over 'futiliteiten'. Natuurlijk voelt dat zo, maar misschien helpt het te beseffend at er ooit een dag komt dat je jezelf ook weer druk zal kunnen (/mogen) maken over zoiets futiels. Het overlijden van mijn zoontje is inmiddels al ruim 9 jaar geleden en ik heb nog altijd wel momenten dat ik met de beste wil van de wereld niet begrijp waar mensen zich druk over maken (ik noem het altijd het 'zeik-niet-mijn-kind-is-er-niet-meer-gevoel), maar ik merk ook dat ik me af en toe zelf ook weer opwind over iets kleins/stoms en dan niet meer perse enkel uit verdriet, zoals in het begin, maar vanuit ergernis, net als 'vroeger'.
donderdag 21 oktober 2010 om 12:12
@Floor, gelukkig is de rest van de zorg wel goed verlopen, maar de nazorg is net zo belangrijk. Goed dat je een klacht in hebt gediend, daar kan alleen maar van geleerd worden.
Hoe gaat het nu met het leren?
@Fener, ik ben af en toe weer op mijn werk, omdat ik het heel moeilijk vind om zoveel alleen thuis te zijn. Dan besef ik me nog eens extra dat ik zonder doel thuis zit, ik voel me moeder, maar heb geen kindje waar ik voor kan zorgen.
Maar ik werk eigenlijk fulltime, en ben nu 2x per weer 2 uur geweest, bijna niets dus, maar dan heb ik weer het gevoel dat ik weer geweest ben.
@Jumper, jeetje nog maar zo kort geleden. Gecondoleerd nog.
Wat een vreselijk moeilijk jaar hebben jullie achter de rug.
Hoe gaat het nu met jou en je man?
En natuurlijk kun je hier meeschrijven, hopelijk voel je je hier meer thuis.
@Simon, heel veel sterkte vandaag met werken. Laat je even weten hoe het gegaan is?
@Sunemom, zo zie ik het ook wel hoor. Ik hoop ooit een topic te kunnen openen over welke kinderwagen het lekkerste rijd of zoiets
Moet even iets kwijt, want volgens mij snappen jullie mij als geen ander.
Gisteravond waren wij op de koffie bij een tante van mijn vriend en zij gaf mij heel erg het gevoel dat ik teveel met Sam bezig was en dat ik het los moest proberen te laten. Ze zei dat ik het niet goed was dat ik precies weet hoe lang het geleden is en dat ik met de uitgerekende datum een weekendje weg ga.
Ze was bang dat ik door mijn verdriet en angst niet verder kon en mijn lichaam blokkeerde en dat ik overspannen zou raken.
Nu heb ik heel duidelijk aangegeven dat ik vind dat ik het heel goed doe en dat ik het heel normaal vind dat ik nog heel veel aan Sam denk en ik het raar zou vinden als dat niet zo was.
Ook heb ik gezegd dat ik op dit moment duidelijk alle fases van rouw doorga en dat ik dat heel goed vind, want daar moet iedereen toch doorheen en dat kun je beter maar meteen doen ipv doorgaan en opkroppen.
Maar ik had echt het gevoel dat ik mezelf moest verdedigen, terwijl ik het al zo moeilijk vind om te weten of ik het allemaal wel 'goed' doe.
Op het moment dat zij dit tegen me vertelde stond mijn vriend net op de gang te bellen en hij heeft dus niets van dit gesprek mee gekregen. En dat wil ik ook zo houden, want zijn tante is als een 2e moeder voor hem en ik wil niet dat hij zich daar rot over voelt.
Dus daarom moet ik het hier even kwijt...
Liefs Nolleke
Hoe gaat het nu met het leren?
@Fener, ik ben af en toe weer op mijn werk, omdat ik het heel moeilijk vind om zoveel alleen thuis te zijn. Dan besef ik me nog eens extra dat ik zonder doel thuis zit, ik voel me moeder, maar heb geen kindje waar ik voor kan zorgen.
Maar ik werk eigenlijk fulltime, en ben nu 2x per weer 2 uur geweest, bijna niets dus, maar dan heb ik weer het gevoel dat ik weer geweest ben.
@Jumper, jeetje nog maar zo kort geleden. Gecondoleerd nog.
Wat een vreselijk moeilijk jaar hebben jullie achter de rug.
Hoe gaat het nu met jou en je man?
En natuurlijk kun je hier meeschrijven, hopelijk voel je je hier meer thuis.
@Simon, heel veel sterkte vandaag met werken. Laat je even weten hoe het gegaan is?
@Sunemom, zo zie ik het ook wel hoor. Ik hoop ooit een topic te kunnen openen over welke kinderwagen het lekkerste rijd of zoiets
Moet even iets kwijt, want volgens mij snappen jullie mij als geen ander.
Gisteravond waren wij op de koffie bij een tante van mijn vriend en zij gaf mij heel erg het gevoel dat ik teveel met Sam bezig was en dat ik het los moest proberen te laten. Ze zei dat ik het niet goed was dat ik precies weet hoe lang het geleden is en dat ik met de uitgerekende datum een weekendje weg ga.
Ze was bang dat ik door mijn verdriet en angst niet verder kon en mijn lichaam blokkeerde en dat ik overspannen zou raken.
Nu heb ik heel duidelijk aangegeven dat ik vind dat ik het heel goed doe en dat ik het heel normaal vind dat ik nog heel veel aan Sam denk en ik het raar zou vinden als dat niet zo was.
Ook heb ik gezegd dat ik op dit moment duidelijk alle fases van rouw doorga en dat ik dat heel goed vind, want daar moet iedereen toch doorheen en dat kun je beter maar meteen doen ipv doorgaan en opkroppen.
Maar ik had echt het gevoel dat ik mezelf moest verdedigen, terwijl ik het al zo moeilijk vind om te weten of ik het allemaal wel 'goed' doe.
Op het moment dat zij dit tegen me vertelde stond mijn vriend net op de gang te bellen en hij heeft dus niets van dit gesprek mee gekregen. En dat wil ik ook zo houden, want zijn tante is als een 2e moeder voor hem en ik wil niet dat hij zich daar rot over voelt.
Dus daarom moet ik het hier even kwijt...
Liefs Nolleke
