Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
donderdag 21 oktober 2010 om 15:22
Lieve allemaal,
Pffff..... wat is het toch allemaal raar. Vandaag precies 4 weken geleden dat Noach werd geboren. Ik merk dat ik iedere week wat vooruit ga, maar toch, ik voel me vaak zo verdrietig en vraag me dan vooral af of ik ooit weer echt gelukkig wordt. Daarnaast merk ik ook dat ik weer hoop krijg. Zit stiekem ook af te tellen naar de dag dat ik ongesteld zou kunnen worden. Onzin natuurlijk, want de kans is heel klein dat ik zwanger ben. Maar het geeft hoop en dat is soms ook gewoon fijn.
Gisteren hebben mijn man en ik een belangrijke knoop door gehakt die me goed doet. We hebben een reis naar Lapland geboekt. We gaan op 1e kerstdag weg en komen op 2 januari terug. We zien zo op tegen de kerstdagen en oud & nieuw, dat we heel graag die week anders wilden invullen. Nu gaan we deze toch wel bijzondere reis maken. Het voelt heel dubbel. Aan de ene kant ben ik heel erg opgelucht dat we een fijne kerst en oud en nieuw samen gaan hebben. Aan de andere kant ben ik verdrietig, want ik had het zo graag anders gezien. Samen met mijn zusje met allebei een dikke buik aan het kerstdiner....
@ Nolleke, lijkt of ik ons verhaal lees als je schrijft over jullie relatie. Wij zijn nu 2 jaar en 2 maanden samen en we zijn begin dit jaar getrouwd. We wilden niets liever dan iedereen vertellen hoe zeker we waren van ons samen. Mijn man heeft mijn naam aangenomen en we zijn ook echt een super team. Ik besef me ook echt dat ik nu met alles wat ik mee maak zo veel geluk heb dat we zo sterk samen zijn. Het is een voorrecht.
Over de tante van je man. Die bedoelt het vast allemaal heel erg goed, maar slaat de plank volledig mis. Er is geen manier om hier mee om te gaan die een ander voor je kan bedenken. Het enige wat je kunt is je gevoel volgen. Rouwen is iets wat je door moet, anders blijven het open wonden, is mij verteld door psycholoog en maatschappelijk werkster. Voor de een duurt dit lang, voor de ander kort. Je kunt dit niet voorspellen. En de tante kan jou zeker niet vertellen hoe en wat. Zij voelt niet wat jij voelt. Ik merk dat sommige mensen dit inderdaad doen. Wat ik vaak probeer is me niet verdedigen, maar zeggen dat ze me er niet mee helpen om dit soort dingen te zeggen, omdat je je eigen weg kiest voor het verdriet. Dat je begrijpt dat het lief bedoelt is. Eigenlijk dus mijn advies: trek het je niet aan, ze weet niet beter en volg je eigen weg.
@ Floor, wat slecht zeg, juist de nazorg is zo belangrijk! Goed dat je een klacht hebt in gediend. Ik hoop trouwens niet dat je echt ziek bent geworden. Dat doet je humeur vaak ook geen goed. Knap trouwens dat je studeert naast je baan. Ja, ik doe het rustig aan. Ik ga na onze afspraak in het ziekenhuis gewoon eens het gesprek aan over hoe we het op gaan bouwen. En inderdaad, dat ga ik heel rustig doen....
@ Fener, ik zie je tattoo nu ook! Wat mooi zeg! Fijn dat je weer eens hard hebt kunnen lachen met je man. Dat doet ook echt goed vind ik.
@ Jumper, oh..... weet niet wat ik moet zeggen..... Dat je zo blij en gelukkig bent met de geboorte van je dochter en dat je dan zo snel al tussen hoop en vrees moet gaan leven. Zo'n klein kindje wat zo hard moet vechten voor haar leven. Het is nog maar kort geleden zeg.... Wat mij betreft hoef je echt niet op zoek naar een andere plek om te schrijven. Hoewel de verhalen hier toch allemaal verschillen, merk je dat we elkaar heel sterk vinden in het verdriet om het verlies. En dat is niet anders. Van die herinneringen wat Fener schrijft, dat lijkt me bij jou heel fijn (voor zoverre iets fijn kan zijn natuurlijk) Je hebt mooie herinneringen aan je dochter.
@ Simon, ik heb bewondering voor jou! Hoe je ermee bezig bent en je bewust bent van wat er allemaal gebeurd. Dat is bijzonder om te mogen lezen. Hoe was je eerste werkdag? Ook voor je vrouw? Ik vond dat heel rot, die eerste dag thuis. Fijn dat jullie band zo sterk is, dat helpt in moeilijke tijden echt. Wat je beschrijft over hoe jullie er verschillend mee om gaan is erg herkenbaar. Dat jij de dingen rondom je vrouw regelt zodat zij ook op haar manier het verlies kan verwerken is heel fijn voor haar lijkt me. Mijn hoofd staat er namelijk niet naar en ik kan me voorstellen als ik het zo lees, bij jouw vrouw ook niet. En die sterke schouder he, dat doet ook zo goed.
@ Sunemom, klopt, ik hoop er ook zo op dat er een moment komt waarop ik mezelf betrap op me druk maken om kleine dingen.... Dat maakt het ook luchtiger. Maar ik denk dat je altijd meer zult blijven relativeren.
x Madelief
Pffff..... wat is het toch allemaal raar. Vandaag precies 4 weken geleden dat Noach werd geboren. Ik merk dat ik iedere week wat vooruit ga, maar toch, ik voel me vaak zo verdrietig en vraag me dan vooral af of ik ooit weer echt gelukkig wordt. Daarnaast merk ik ook dat ik weer hoop krijg. Zit stiekem ook af te tellen naar de dag dat ik ongesteld zou kunnen worden. Onzin natuurlijk, want de kans is heel klein dat ik zwanger ben. Maar het geeft hoop en dat is soms ook gewoon fijn.
Gisteren hebben mijn man en ik een belangrijke knoop door gehakt die me goed doet. We hebben een reis naar Lapland geboekt. We gaan op 1e kerstdag weg en komen op 2 januari terug. We zien zo op tegen de kerstdagen en oud & nieuw, dat we heel graag die week anders wilden invullen. Nu gaan we deze toch wel bijzondere reis maken. Het voelt heel dubbel. Aan de ene kant ben ik heel erg opgelucht dat we een fijne kerst en oud en nieuw samen gaan hebben. Aan de andere kant ben ik verdrietig, want ik had het zo graag anders gezien. Samen met mijn zusje met allebei een dikke buik aan het kerstdiner....
@ Nolleke, lijkt of ik ons verhaal lees als je schrijft over jullie relatie. Wij zijn nu 2 jaar en 2 maanden samen en we zijn begin dit jaar getrouwd. We wilden niets liever dan iedereen vertellen hoe zeker we waren van ons samen. Mijn man heeft mijn naam aangenomen en we zijn ook echt een super team. Ik besef me ook echt dat ik nu met alles wat ik mee maak zo veel geluk heb dat we zo sterk samen zijn. Het is een voorrecht.
Over de tante van je man. Die bedoelt het vast allemaal heel erg goed, maar slaat de plank volledig mis. Er is geen manier om hier mee om te gaan die een ander voor je kan bedenken. Het enige wat je kunt is je gevoel volgen. Rouwen is iets wat je door moet, anders blijven het open wonden, is mij verteld door psycholoog en maatschappelijk werkster. Voor de een duurt dit lang, voor de ander kort. Je kunt dit niet voorspellen. En de tante kan jou zeker niet vertellen hoe en wat. Zij voelt niet wat jij voelt. Ik merk dat sommige mensen dit inderdaad doen. Wat ik vaak probeer is me niet verdedigen, maar zeggen dat ze me er niet mee helpen om dit soort dingen te zeggen, omdat je je eigen weg kiest voor het verdriet. Dat je begrijpt dat het lief bedoelt is. Eigenlijk dus mijn advies: trek het je niet aan, ze weet niet beter en volg je eigen weg.
@ Floor, wat slecht zeg, juist de nazorg is zo belangrijk! Goed dat je een klacht hebt in gediend. Ik hoop trouwens niet dat je echt ziek bent geworden. Dat doet je humeur vaak ook geen goed. Knap trouwens dat je studeert naast je baan. Ja, ik doe het rustig aan. Ik ga na onze afspraak in het ziekenhuis gewoon eens het gesprek aan over hoe we het op gaan bouwen. En inderdaad, dat ga ik heel rustig doen....
@ Fener, ik zie je tattoo nu ook! Wat mooi zeg! Fijn dat je weer eens hard hebt kunnen lachen met je man. Dat doet ook echt goed vind ik.
@ Jumper, oh..... weet niet wat ik moet zeggen..... Dat je zo blij en gelukkig bent met de geboorte van je dochter en dat je dan zo snel al tussen hoop en vrees moet gaan leven. Zo'n klein kindje wat zo hard moet vechten voor haar leven. Het is nog maar kort geleden zeg.... Wat mij betreft hoef je echt niet op zoek naar een andere plek om te schrijven. Hoewel de verhalen hier toch allemaal verschillen, merk je dat we elkaar heel sterk vinden in het verdriet om het verlies. En dat is niet anders. Van die herinneringen wat Fener schrijft, dat lijkt me bij jou heel fijn (voor zoverre iets fijn kan zijn natuurlijk) Je hebt mooie herinneringen aan je dochter.
@ Simon, ik heb bewondering voor jou! Hoe je ermee bezig bent en je bewust bent van wat er allemaal gebeurd. Dat is bijzonder om te mogen lezen. Hoe was je eerste werkdag? Ook voor je vrouw? Ik vond dat heel rot, die eerste dag thuis. Fijn dat jullie band zo sterk is, dat helpt in moeilijke tijden echt. Wat je beschrijft over hoe jullie er verschillend mee om gaan is erg herkenbaar. Dat jij de dingen rondom je vrouw regelt zodat zij ook op haar manier het verlies kan verwerken is heel fijn voor haar lijkt me. Mijn hoofd staat er namelijk niet naar en ik kan me voorstellen als ik het zo lees, bij jouw vrouw ook niet. En die sterke schouder he, dat doet ook zo goed.
@ Sunemom, klopt, ik hoop er ook zo op dat er een moment komt waarop ik mezelf betrap op me druk maken om kleine dingen.... Dat maakt het ook luchtiger. Maar ik denk dat je altijd meer zult blijven relativeren.
x Madelief
donderdag 21 oktober 2010 om 16:08
@Jumper
Natuurlijk mag je hier mee schrijven! Ik spreek natuurlijk voor mezelf, maar ik kan me niet voorstellen dat andere er bezwaar tegen hebben. Als je wilt vermeld ik je ook in de OP. Fijn dat je zulke mooie herinneringen hebt! Die moet je ook koesteren en zorgt er ook voor dat je nog overeind staat. Opeens schoot me je topic ook te binnen. Die had ik al eerder gelezen. Wat een vreselijk tijd moet het voor jullie zijn geweest (en nog steeds natuurlijk). Zo balanceren tussen hoop en vrees en uiteindelijk kan de strijd niet gewonnen worden.
Veel sites ken ik niet, behalve Lieve Engeltjes. Dat is mailinglijst waar je op mee schrijft. Zelf heb ik ook de boeken gelezen "stille baby's, "met lege handen" en "geen blote voetjes in het zand".
@Sunnemon
Het besef dat ik me druk kan maken over futiliteiten is er zeker en daar maak ik me bij tijd en wijlen ook druk om. Daarom begrijp ik het wel, maar er zit wel een andere emotie bij. Daarbij zorgt zo'n verlies er ook voor dat je harder wordt, dat sommige zaken minder belangrijk zijn, er minder toe doen, je minder pijn doen. Kortom, in mijn geval heeft mijn empatisch vermogen een flinke deuk gekregen.
@Simon
Je schrijft...of alles niet echt is geweest. Zo herkenbaar. Af en toe lijkt het wel alsof ik 3 maanden dood ben geweest. Het is zo ver weg en toch zo dichtbij. Het normale leven begint weer, je stapt weer in die sneltrein en je gaat mee met de snelheid van de tijd. Of je nu wilt of niet.
Ik snap de praktische kant waar je het over hebt. Je kunt niet anders dan begrip hebben voor de manier waarop je met dit verlies om gaat. Ieder wat verschillend, maar altijd samen.
@Nolleke
Dat verhaal van je tante.. Ik heb gelijk de neiging om te zeggen dat ze niet weet waar ze over praat. En dat is, gelukkig voor haar, ook zo. Ik vond/vind het moeilijk om te weten of ik het goed doe. Wanneer doe je het immers goed? Daar kom je alleen achter door het te doen.
@Madelief
Wat goed dat jullie naar Lapland gaan! Ik weet zeker dat het jullie goed doet, ondanks dat er ook moeilijke momenten zijn. Ik zou ook wel willen! Ik moet helaas die stomme kerst hier doorbrengen.. Met sinterklaas ben ik wel een weekend weg met een stel meiden.
Die slechte nazorg zorgde er helaas wel voor dat ik ziek werd.. Ik kreeg ruim een week na de bevalling echt loeiende buikpijn. Een paar keer de verloskundigen gebeld, naar de weekendarts geweest, naar mijn eigen huisarts geweest. Niets werd er gedaan. Was zogenaamd ontzwangeren. Toen ik na ruim een week zowat leeg liep van het vloeien en nog steeds kapot ging van de pijn ben ik met spoed opgenomen. Er zat nog een flinke placentarest. Dat is gaan ontsteken, dus ik kreeg er ook een infectie bij. Mijn lichaam heeft daardoor zo'n optater gehad dat ik nu, 3 maanden na de bevalling, nog niet de oude ben.
Daarom ben ik zo boos geworden op het ziekenhuis. Daar zit het specialisme. Zorg dat ik weet dat ik bij klachten het ziekenhuis moet bellen (ipv verloskundige, huisarts, die weten er minder vanaf), zorg voor een extra echo een week na de bevalling. Het had zoveel kunnen schelen... 1 op de 3 wordt alsnog gecurreteerd. Anticipeer hierop!
Toen ik het nagesprek had met de gyn was het ook zo'n aanfluiting. Een uur heb ik gewacht tussen de dikke buiken en wapperende echofoto's en toen ik eindelijk bij de gyn zat wist ie niet eens welke patient voor hem zat..."Heeft u uw dochter begraven of gecremeerd".. Kuch.. ik heb een zoon gekregen (sukkel!!). Wat zijn de uitslagen? Oh euh, ja dat weet ik niet. Bel over een kwartier maar...Pfff.. Na 10 minuten stond ik weer buiten, zonder maar ook iets meer te weten, maar wel met een intens verdrietig en teleurgesteld gevoel. Ik dacht echt, verdomme zeg, mijn kind is dood en jij zit mij hier af te serveren!?! Gelukkig is het 2e gesprek met de andere gyn hartstikke goed gegaan en heeft zij ook excuses gemaakt. Dit gesprek zorgde er ook voor dat er nog aanvullende onderzoeken plaats vinden bij de klinisch geneticus. Dat wordt nog vervolgd.
Liefs Floor
Natuurlijk mag je hier mee schrijven! Ik spreek natuurlijk voor mezelf, maar ik kan me niet voorstellen dat andere er bezwaar tegen hebben. Als je wilt vermeld ik je ook in de OP. Fijn dat je zulke mooie herinneringen hebt! Die moet je ook koesteren en zorgt er ook voor dat je nog overeind staat. Opeens schoot me je topic ook te binnen. Die had ik al eerder gelezen. Wat een vreselijk tijd moet het voor jullie zijn geweest (en nog steeds natuurlijk). Zo balanceren tussen hoop en vrees en uiteindelijk kan de strijd niet gewonnen worden.
Veel sites ken ik niet, behalve Lieve Engeltjes. Dat is mailinglijst waar je op mee schrijft. Zelf heb ik ook de boeken gelezen "stille baby's, "met lege handen" en "geen blote voetjes in het zand".
@Sunnemon
Het besef dat ik me druk kan maken over futiliteiten is er zeker en daar maak ik me bij tijd en wijlen ook druk om. Daarom begrijp ik het wel, maar er zit wel een andere emotie bij. Daarbij zorgt zo'n verlies er ook voor dat je harder wordt, dat sommige zaken minder belangrijk zijn, er minder toe doen, je minder pijn doen. Kortom, in mijn geval heeft mijn empatisch vermogen een flinke deuk gekregen.
@Simon
Je schrijft...of alles niet echt is geweest. Zo herkenbaar. Af en toe lijkt het wel alsof ik 3 maanden dood ben geweest. Het is zo ver weg en toch zo dichtbij. Het normale leven begint weer, je stapt weer in die sneltrein en je gaat mee met de snelheid van de tijd. Of je nu wilt of niet.
Ik snap de praktische kant waar je het over hebt. Je kunt niet anders dan begrip hebben voor de manier waarop je met dit verlies om gaat. Ieder wat verschillend, maar altijd samen.
@Nolleke
Dat verhaal van je tante.. Ik heb gelijk de neiging om te zeggen dat ze niet weet waar ze over praat. En dat is, gelukkig voor haar, ook zo. Ik vond/vind het moeilijk om te weten of ik het goed doe. Wanneer doe je het immers goed? Daar kom je alleen achter door het te doen.
@Madelief
Wat goed dat jullie naar Lapland gaan! Ik weet zeker dat het jullie goed doet, ondanks dat er ook moeilijke momenten zijn. Ik zou ook wel willen! Ik moet helaas die stomme kerst hier doorbrengen.. Met sinterklaas ben ik wel een weekend weg met een stel meiden.
Die slechte nazorg zorgde er helaas wel voor dat ik ziek werd.. Ik kreeg ruim een week na de bevalling echt loeiende buikpijn. Een paar keer de verloskundigen gebeld, naar de weekendarts geweest, naar mijn eigen huisarts geweest. Niets werd er gedaan. Was zogenaamd ontzwangeren. Toen ik na ruim een week zowat leeg liep van het vloeien en nog steeds kapot ging van de pijn ben ik met spoed opgenomen. Er zat nog een flinke placentarest. Dat is gaan ontsteken, dus ik kreeg er ook een infectie bij. Mijn lichaam heeft daardoor zo'n optater gehad dat ik nu, 3 maanden na de bevalling, nog niet de oude ben.
Daarom ben ik zo boos geworden op het ziekenhuis. Daar zit het specialisme. Zorg dat ik weet dat ik bij klachten het ziekenhuis moet bellen (ipv verloskundige, huisarts, die weten er minder vanaf), zorg voor een extra echo een week na de bevalling. Het had zoveel kunnen schelen... 1 op de 3 wordt alsnog gecurreteerd. Anticipeer hierop!
Toen ik het nagesprek had met de gyn was het ook zo'n aanfluiting. Een uur heb ik gewacht tussen de dikke buiken en wapperende echofoto's en toen ik eindelijk bij de gyn zat wist ie niet eens welke patient voor hem zat..."Heeft u uw dochter begraven of gecremeerd".. Kuch.. ik heb een zoon gekregen (sukkel!!). Wat zijn de uitslagen? Oh euh, ja dat weet ik niet. Bel over een kwartier maar...Pfff.. Na 10 minuten stond ik weer buiten, zonder maar ook iets meer te weten, maar wel met een intens verdrietig en teleurgesteld gevoel. Ik dacht echt, verdomme zeg, mijn kind is dood en jij zit mij hier af te serveren!?! Gelukkig is het 2e gesprek met de andere gyn hartstikke goed gegaan en heeft zij ook excuses gemaakt. Dit gesprek zorgde er ook voor dat er nog aanvullende onderzoeken plaats vinden bij de klinisch geneticus. Dat wordt nog vervolgd.
Liefs Floor
donderdag 21 oktober 2010 om 20:52
Hoi iedereen,
Ik zou graag met jullie mee willen schrijven.
Op 14-09-2010 ben ik bevallen van onze dochter Sem* , bij een zwangerschapsduur van 16 weken is ze overleden in mijn buik. Vooralsnog is er geen oorzaak bekend, maar de uitslagen van onderzoeken zijn er ook nog niet.
Even in het kort mijn verhaal.
Sem* is ons derde kindje. Ze heeft twee broers van 6 en 3 jaar. Die ook heel erg uitkeken naar de komst van een baby. Op 10 september begon ik het gevoel te krijgen dat er iets niet goed was daar binnen in mijn buik. Ik had verder geen pijn, maar ik werd nerveus en kreeg een onbestemd gevoel. Hierop belde ik de huisarts die de routine checks deed. Ze kon niets verontrustends vinden, maar ze stuurde me toch even door voor een echo. Ter geruststelling, zei ze nog. Op de echo was meteen te zien dat ons kindje niet meer leefde. Verdoofd en in shock gingen we naar huis, in het weekend hebben we veel gepraat en gehuild, en op 13 september hadden we een gesprek met de gyn die vertelde hoe het nu verder zou gaan. Het 'toeval' wil ook nog eens zijn dat al mijn drie kinderen in september zijn geboren, op 15 en op 22 september hadden we verjaardagen van mijn zoons. Ik wilde ook daarom zo snel mogelijk bevallen, gelukkig kon dat een dag later en na 10 uur weeën is onze dochter geboren. Heel mooi, compleet en af. Zo klein. Ik vond de begeleiding in het ziekenhuis heel erg goed en wat ik nu al heb gelezen kan dat, helaas, nog wel eens anders zijn. We konden haar zo lang als mogelijk was bij ons houden en dat hebben we ook gedaan. Totdat ik naar de OK moest omdat de placenta niet los kwam.
We zijn nu 6 weken verder en kan niet echt zeggen dat er vooruitgang zit in hoe ik me voel. Ik doe mijn best wel, ik probeer wel weer mee te draaien in de dagelijkse toestand en soms lijkt het zelfs of het allemaal wel goed gaat, maar ik ben er gewoon niet echt. Ik voel me verdrietig en gemis voelt zo zwaar aan.
@fener, om maar meteen even te reageren op jou. Ik ervaar dat ook zo. Het lijkt soms alsof mijn hoofd achter mij aanhobbelt en ik kan drukte of teveel op één dag echt niet aan. Ik kan alle prikkels en het overvragen gewoon niet verwerken. Ik probeer de dag niet te vol te plannen, ik werk niet, maar als ik dingen niet aan kan zeg ik het wel gewoon tegen mensen. Heb ook wel afspraken af gezegd omdat het teveel zou zijn.
Hoewel ik de pagina's allemaal heb gelezen kost het nog even moeite om het op een rijtje te zetten. Dus probeer later wel weer even te reageren.
X
Ik zou graag met jullie mee willen schrijven.
Op 14-09-2010 ben ik bevallen van onze dochter Sem* , bij een zwangerschapsduur van 16 weken is ze overleden in mijn buik. Vooralsnog is er geen oorzaak bekend, maar de uitslagen van onderzoeken zijn er ook nog niet.
Even in het kort mijn verhaal.
Sem* is ons derde kindje. Ze heeft twee broers van 6 en 3 jaar. Die ook heel erg uitkeken naar de komst van een baby. Op 10 september begon ik het gevoel te krijgen dat er iets niet goed was daar binnen in mijn buik. Ik had verder geen pijn, maar ik werd nerveus en kreeg een onbestemd gevoel. Hierop belde ik de huisarts die de routine checks deed. Ze kon niets verontrustends vinden, maar ze stuurde me toch even door voor een echo. Ter geruststelling, zei ze nog. Op de echo was meteen te zien dat ons kindje niet meer leefde. Verdoofd en in shock gingen we naar huis, in het weekend hebben we veel gepraat en gehuild, en op 13 september hadden we een gesprek met de gyn die vertelde hoe het nu verder zou gaan. Het 'toeval' wil ook nog eens zijn dat al mijn drie kinderen in september zijn geboren, op 15 en op 22 september hadden we verjaardagen van mijn zoons. Ik wilde ook daarom zo snel mogelijk bevallen, gelukkig kon dat een dag later en na 10 uur weeën is onze dochter geboren. Heel mooi, compleet en af. Zo klein. Ik vond de begeleiding in het ziekenhuis heel erg goed en wat ik nu al heb gelezen kan dat, helaas, nog wel eens anders zijn. We konden haar zo lang als mogelijk was bij ons houden en dat hebben we ook gedaan. Totdat ik naar de OK moest omdat de placenta niet los kwam.
We zijn nu 6 weken verder en kan niet echt zeggen dat er vooruitgang zit in hoe ik me voel. Ik doe mijn best wel, ik probeer wel weer mee te draaien in de dagelijkse toestand en soms lijkt het zelfs of het allemaal wel goed gaat, maar ik ben er gewoon niet echt. Ik voel me verdrietig en gemis voelt zo zwaar aan.
@fener, om maar meteen even te reageren op jou. Ik ervaar dat ook zo. Het lijkt soms alsof mijn hoofd achter mij aanhobbelt en ik kan drukte of teveel op één dag echt niet aan. Ik kan alle prikkels en het overvragen gewoon niet verwerken. Ik probeer de dag niet te vol te plannen, ik werk niet, maar als ik dingen niet aan kan zeg ik het wel gewoon tegen mensen. Heb ook wel afspraken af gezegd omdat het teveel zou zijn.
Hoewel ik de pagina's allemaal heb gelezen kost het nog even moeite om het op een rijtje te zetten. Dus probeer later wel weer even te reageren.
X
donderdag 21 oktober 2010 om 21:44
hoi channa, helaas ook welkom hier voor jou.
ik heb ook al een kindje van 2, ik denk dat het daardoor ook moeilijker is om aan je gevoel toe te geven. Je dag draaid zoals altijd om dat je dochter/zoons daarom vragen.
Misschien heb ik het verkeerd en hebben de andere moeders het ook.
Hoe gaan jou jongens ermee om?
liefs fener
ik heb ook al een kindje van 2, ik denk dat het daardoor ook moeilijker is om aan je gevoel toe te geven. Je dag draaid zoals altijd om dat je dochter/zoons daarom vragen.
Misschien heb ik het verkeerd en hebben de andere moeders het ook.
Hoe gaan jou jongens ermee om?
liefs fener
donderdag 21 oktober 2010 om 22:08
Oh nee..... Channa, het is of ik ons verhaal lees.... Ook bij 16 weken, ook ineens afgelopen. ..... Ook een prachtig kindje in je handen.... Wat zal het moeilijk zijn om met 2 kinderen een plaats te hebben voor je verdriet. Heel veel sterkte en ik hoop dat voor jou hier schrijven ook een vorm van steun biedt.
Hier erg moe en herken precies wat Fener zegt. Vandaag veel te veel gedaan en dan gaat het niet goed. Aan het einde van de middag is dan de batterij al helemaal op en wordt ik zo verdrietig.... Ook omdat over 2 uurtjes precies 4 weken geleden Noach geboren werd. Morgen gelukkig weer naar de psycholoog.
x Madelief
Hier erg moe en herken precies wat Fener zegt. Vandaag veel te veel gedaan en dan gaat het niet goed. Aan het einde van de middag is dan de batterij al helemaal op en wordt ik zo verdrietig.... Ook omdat over 2 uurtjes precies 4 weken geleden Noach geboren werd. Morgen gelukkig weer naar de psycholoog.
x Madelief
donderdag 21 oktober 2010 om 23:04
@Channa
Welkom op dit topic. Helaas.. Ook jullie hebben veel te vroeg afscheid moeten nemen van jullie dochter Sem*. We kennen hier allemaal het grote verdriet en gemis. Hopelijk biedt dit forum ook een kleine troost voor je. Je bent iig niet alleen.
@Fener
Ik herken in die zin de moeite van drukte dat het me volledig kan uitputten. Ik werk momenteel zo'n 20 à 24 uur pw (normaliter 36 uur). Hoe is dat bij jou?
Liefs Floor
Welkom op dit topic. Helaas.. Ook jullie hebben veel te vroeg afscheid moeten nemen van jullie dochter Sem*. We kennen hier allemaal het grote verdriet en gemis. Hopelijk biedt dit forum ook een kleine troost voor je. Je bent iig niet alleen.
@Fener
Ik herken in die zin de moeite van drukte dat het me volledig kan uitputten. Ik werk momenteel zo'n 20 à 24 uur pw (normaliter 36 uur). Hoe is dat bij jou?
Liefs Floor
vrijdag 22 oktober 2010 om 09:20
Bedankt voor het welkom. Ik hoop hier ook troost te vinden in het feit dat ik niet alleen ben en ik hoop troost te kunnen bieden. Het is fijn om met mensen te praten die hetzelfde voelen. In mijn omgeving doet iedereen wel z'n best wat ik enorm waardeer, maar toch is dat anders dan wanneer je met mensen praat die weten hoe het voelt.
@fener, volgens mij is dat ook zo dat wanneer je nog meer kinderen hebt dat het moeilijk is om aan het gevoel toe te geven. Aan de andere kant geeft het wel zoveel afleiding en toch ook blijdschap en dankbaarheid dat ze er zijn. Wanneer ik het overdag even niet meer zie zitten kan ik dat aan mijn oudste zoon wel uitleggen. Waarop hij meestal zegt: 'geeft niet hoor, snap ik wel' Het is nogal een bijzonder kind en hij vroeg dan ook de moeilijke vragen na het overlijden van Sem. Toch hebben we die zo eerlijk en helder beantwoord als mogelijjk was. De boykes hebben altijd heel veel stenen verzameld en die lagen bij de voordeur wat niet zo'n praktische plek was ivm glas in de deur. We hebben Sem begraven in onze tuin en de jongens gevraagd om met hun kruiwagentjes de stenen op te halen en op het grafje neer te leggen. Dat hebben we met z'n vieren gedaan. Nu wanneer ze buiten spelen zie ik ze af en toe een steentje eraan toevoegen. De jongste is nog te jong om het echt te beseffen hij vraagt alleen af en toe' baby is weg?' en legt dan zijn handje op mijn buik. Wanneer ik de tanden poetste van de oudste legde hij zijn hand op mijn buik om zijn zusje te voelen zei hij. Uit zich zelf stopte hij daarmee toen Sem geboren was. Met al die kleine dingen merk ik dat ze er mee bezig zijn.
@madelief, ik las in OP dat ook Noach is overleden bij 16 weken. Heb alles wel terug gelezen, maar weet even niet meer of er bij jullie een oorzaak is gevonden? Helpt de psycholoog jou goed? Ik had afgelopen woensdag het eerste gesprek. Ik wil jou ook heel veel sterkte wensen, hoop dat het gesprek met de psych vandaag je wat kan helpen.
Naast madelief wil ik iedereen kracht en sterkte toewensen om met het verlies van je kindje(s) om te leren gaan.
@floor, dank voor je welkom. Ik heb jouw verhaal hier op het forum ook helemaal gelezen. Wat een moeilijke beslissing moest je maken om Marijn te laten gaan.
Liefs Sharon
@fener, volgens mij is dat ook zo dat wanneer je nog meer kinderen hebt dat het moeilijk is om aan het gevoel toe te geven. Aan de andere kant geeft het wel zoveel afleiding en toch ook blijdschap en dankbaarheid dat ze er zijn. Wanneer ik het overdag even niet meer zie zitten kan ik dat aan mijn oudste zoon wel uitleggen. Waarop hij meestal zegt: 'geeft niet hoor, snap ik wel' Het is nogal een bijzonder kind en hij vroeg dan ook de moeilijke vragen na het overlijden van Sem. Toch hebben we die zo eerlijk en helder beantwoord als mogelijjk was. De boykes hebben altijd heel veel stenen verzameld en die lagen bij de voordeur wat niet zo'n praktische plek was ivm glas in de deur. We hebben Sem begraven in onze tuin en de jongens gevraagd om met hun kruiwagentjes de stenen op te halen en op het grafje neer te leggen. Dat hebben we met z'n vieren gedaan. Nu wanneer ze buiten spelen zie ik ze af en toe een steentje eraan toevoegen. De jongste is nog te jong om het echt te beseffen hij vraagt alleen af en toe' baby is weg?' en legt dan zijn handje op mijn buik. Wanneer ik de tanden poetste van de oudste legde hij zijn hand op mijn buik om zijn zusje te voelen zei hij. Uit zich zelf stopte hij daarmee toen Sem geboren was. Met al die kleine dingen merk ik dat ze er mee bezig zijn.
@madelief, ik las in OP dat ook Noach is overleden bij 16 weken. Heb alles wel terug gelezen, maar weet even niet meer of er bij jullie een oorzaak is gevonden? Helpt de psycholoog jou goed? Ik had afgelopen woensdag het eerste gesprek. Ik wil jou ook heel veel sterkte wensen, hoop dat het gesprek met de psych vandaag je wat kan helpen.
Naast madelief wil ik iedereen kracht en sterkte toewensen om met het verlies van je kindje(s) om te leren gaan.
@floor, dank voor je welkom. Ik heb jouw verhaal hier op het forum ook helemaal gelezen. Wat een moeilijke beslissing moest je maken om Marijn te laten gaan.
Liefs Sharon
vrijdag 22 oktober 2010 om 09:26
Ook ik ben mama van een sterretje aan de hemel. Ze wordt al weer bijna 10 jaar............maar is overleden toen ik haar 28 weken in mijn buik had.
Mama vergeet je nooit, kleintje.
Wil geen details geven, is te persoonlijk, te aangrijpend, zelfs nu nog.
Mama vergeet je nooit, kleintje.
Wil geen details geven, is te persoonlijk, te aangrijpend, zelfs nu nog.
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
vrijdag 22 oktober 2010 om 11:03
Hoi Channa,
Het is fijn met mensen in je directe omgeving te praten. Maar is het ook fijn om met lotgenoten te praten, omdat daar echt het begrip, hetzelfde gevoel zit. Zeker als de tijd verstrijkt, merk ik. Logischerwijs gaat voor iedereen het leven verder, maar zelf sta je vaak genoeg weer even stil en dat begrijpen zij niet, of ervaren dat in ieder geval niet.
Wat lief hoe je andere kindjes omgaan met het verlies van hun zusje.
Van de meeschrijvers ben ik op het moment de enige die de (g)een keuze heeft moeten maken. Voor jezelf moet je alles doen voor je kind voordat je dat besluit neemt. Zodat je in ieder geval rationeel weet dat je de juiste beslissing hebt genomen. Ik hou me in ieder geval altijd voor dat de keuze voor het laten gaan van mijn kind de grootste daad van liefde is geweest.
Het zou fijn zijn als hij zou kunnen zeggen, mam je hebt het goed gedaan. Maar dat kan niet...
@Sweetfirefly
Moest zo slikken van je zin, maar zo waar. Vergeten doen we nooit. Onze engeltjes leven altijd voort in onze harten.
Liefs Floor
Het is fijn met mensen in je directe omgeving te praten. Maar is het ook fijn om met lotgenoten te praten, omdat daar echt het begrip, hetzelfde gevoel zit. Zeker als de tijd verstrijkt, merk ik. Logischerwijs gaat voor iedereen het leven verder, maar zelf sta je vaak genoeg weer even stil en dat begrijpen zij niet, of ervaren dat in ieder geval niet.
Wat lief hoe je andere kindjes omgaan met het verlies van hun zusje.
Van de meeschrijvers ben ik op het moment de enige die de (g)een keuze heeft moeten maken. Voor jezelf moet je alles doen voor je kind voordat je dat besluit neemt. Zodat je in ieder geval rationeel weet dat je de juiste beslissing hebt genomen. Ik hou me in ieder geval altijd voor dat de keuze voor het laten gaan van mijn kind de grootste daad van liefde is geweest.
Het zou fijn zijn als hij zou kunnen zeggen, mam je hebt het goed gedaan. Maar dat kan niet...
@Sweetfirefly
Moest zo slikken van je zin, maar zo waar. Vergeten doen we nooit. Onze engeltjes leven altijd voort in onze harten.
Liefs Floor
vrijdag 22 oktober 2010 om 15:50
Hier wordt zoveel geschreven dat ik misschien wat later reageer op sommige vragen, mijn excuses daarvoor
Lieve Madelief
Ik ben gisteren voor het eerst naar een gestalttherapeut en het was zeer goed meegevallen. Ik hoop dat hij me verder kan helpen want ik besef (dat had ik enkele weken na Marie ook) dat ik nu bijna 6 weken na het verlies van Anna dat ik nu pas mijn echte klop krijg. Op sommige momenten kan ik mijn tranen echt niet bedwingen. Ik ben vandaag ook naar de dokter omdat ik echt niet kan slapen en daardoor voel ik me nog neerslagtiger. Hij heeft me antidepressivum voorgeschreven omdat dat blijkbaar ook helpt om beter te kunnen slapen want slaappillen werken verslavend en dat niet. Hopen dat dat zijn werk gaat doen.
Weet je, ik ben ook zeker blij dat er nog hoop is want wat stelt het leven anders voor zonder te hopen hé? Oké, ik ben blij dat ze de volgende keer meer kunnen doen maar soms vraag ik me af waarom nu pas en niet toen? ach ja, gedane zaken nemen geen keer.
In Leuven zitten meer gespecialiseerde mensen die meer in aanraking komen met mijn probleem dus ik hoop dat ze me meer informatie kunnen geven omtrent andere technieken want er zijn verschillende soorten cerclages. Ook heeft mijn gynaecoloog me nooit volledig onderzocht en ik wil dat ze dat in Leuven ook even doen. Ik kijk er echt naar uit!
Raar maar waar, ook ik zit aftetellen naar het moment dat mijn regels opgang komen omdat ik dan terug weet dat mijn lichaam optimaal werkt. Ben een beetje een controle freak.
Ik duim voor je dat over 2 weken de uitslagen positief zijn. Ik kan inkomen dat dat een fijn gevoel zal geven.
OP
Myrt, mama van 2 engeltjes
Marie (14-01-2010) na 22w6d en Anna (13-09-2010) na 24w
@Floor
1% is zeer weinig maar zoals je weet aan procenten hebben we niet veel meer en hopen dat het de volgende keer beter wordt.
We zullen nooit meer gelukkige 9 maanden hebben. We zullen bang blijven tot de laatste minuut. Maar wanneer we dan een kindje in ons handen hebben zullen we blij zij maar we zullen ons engeltjes nooit meer vergeten.
@Nolleke,
Momenteel past een nieuwe zwangerschap ook niet in ons leven. Mijn vriend is pas beginnen te studeren en met het overlijden van Anna en Marie is het nog extra moeilijker geworden voor hem. Nu moet hij er ook een half jaar over doen. dus is het best dat we wachten tot zijn studies bijna ten einde is en dan beginnen we terug. Hij studeert pas in juni 2013 af. Het wordt wel een moeilijke periode om mijn kinderwens even aan de kant te schuiven maar we kunnen ook niet anders.
Ik mag zo ie zo een jaar niet werken en ik zal ook zeker 6 maanden plat moeten liggen dus financieel wordt het er niet beter op hé maar we zien wel!
Ik vind het goed voor je dat je dat al tegen je gynaecoloog hebt gezegd van de weeënremmers en antibiotica want dit wil je zeker geen 2 keer meemaken. Ik vind het zo spijtig dat we nooit de weeënremers hebben gekregen want ik weet als ik dat had gekregen dat waarschijnlijk ons meisje het had overleeft.
Ach ja, niets aan te doen
Wat verschrikkelijk van die tante. Ik zou die nu links laten liggen want zo iets moet ze niet zeggen. Daar zijn echt geen woorden voor. Hoe kunnen mensen zo zijn? Natuurlijk denk je aan Sam en dat gaat heel je leven lang duren maar dat verzacht wel met de tijd en zeker wanneer je aan een nieuwe zwangerschap begint. Sommige mensen beseffen niet hoe zeer ze ons doen met zo'n uitspraken. Op dat gebied leven we in een verschrikkelijke maatschappij. Hier krijg je geen kans om te rouwen. het leven moet door tot dat ze zelf iets meemaken.
waarom denk je dat depressie de ziekte van de eeuw is? Ik kan er zo kwaad om worden!!!
@ Jumper,
Wat een verhaal seg. Ik was er niet goed van.
Waarom zouden we bezwaar hebben? Uiteindelijk heb jij ook een kindje kwijtgeraakt hé. Mij lijkt het nog moeilijker om het los te laten omdat je kindje 9,5 maanden bij je moogt houden.
Ik weet, hoe moeilijk het soms ook is (en alleen om heldere momenten denk ik zo) het is beter zo voor mijn kindjes, moeder natuur heeft het zo bepaald. Maar ik zal nooit de stemmetjes van mijn meisjes horen, ik zal noot weten wat voor kleur ogen ze hebben maar ik weet wel dat ik altijd van ze zal blijven houden.
Lieve Madelief
Ik ben gisteren voor het eerst naar een gestalttherapeut en het was zeer goed meegevallen. Ik hoop dat hij me verder kan helpen want ik besef (dat had ik enkele weken na Marie ook) dat ik nu bijna 6 weken na het verlies van Anna dat ik nu pas mijn echte klop krijg. Op sommige momenten kan ik mijn tranen echt niet bedwingen. Ik ben vandaag ook naar de dokter omdat ik echt niet kan slapen en daardoor voel ik me nog neerslagtiger. Hij heeft me antidepressivum voorgeschreven omdat dat blijkbaar ook helpt om beter te kunnen slapen want slaappillen werken verslavend en dat niet. Hopen dat dat zijn werk gaat doen.
Weet je, ik ben ook zeker blij dat er nog hoop is want wat stelt het leven anders voor zonder te hopen hé? Oké, ik ben blij dat ze de volgende keer meer kunnen doen maar soms vraag ik me af waarom nu pas en niet toen? ach ja, gedane zaken nemen geen keer.
In Leuven zitten meer gespecialiseerde mensen die meer in aanraking komen met mijn probleem dus ik hoop dat ze me meer informatie kunnen geven omtrent andere technieken want er zijn verschillende soorten cerclages. Ook heeft mijn gynaecoloog me nooit volledig onderzocht en ik wil dat ze dat in Leuven ook even doen. Ik kijk er echt naar uit!
Raar maar waar, ook ik zit aftetellen naar het moment dat mijn regels opgang komen omdat ik dan terug weet dat mijn lichaam optimaal werkt. Ben een beetje een controle freak.
Ik duim voor je dat over 2 weken de uitslagen positief zijn. Ik kan inkomen dat dat een fijn gevoel zal geven.
OP
Myrt, mama van 2 engeltjes
Marie (14-01-2010) na 22w6d en Anna (13-09-2010) na 24w
@Floor
1% is zeer weinig maar zoals je weet aan procenten hebben we niet veel meer en hopen dat het de volgende keer beter wordt.
We zullen nooit meer gelukkige 9 maanden hebben. We zullen bang blijven tot de laatste minuut. Maar wanneer we dan een kindje in ons handen hebben zullen we blij zij maar we zullen ons engeltjes nooit meer vergeten.
@Nolleke,
Momenteel past een nieuwe zwangerschap ook niet in ons leven. Mijn vriend is pas beginnen te studeren en met het overlijden van Anna en Marie is het nog extra moeilijker geworden voor hem. Nu moet hij er ook een half jaar over doen. dus is het best dat we wachten tot zijn studies bijna ten einde is en dan beginnen we terug. Hij studeert pas in juni 2013 af. Het wordt wel een moeilijke periode om mijn kinderwens even aan de kant te schuiven maar we kunnen ook niet anders.
Ik mag zo ie zo een jaar niet werken en ik zal ook zeker 6 maanden plat moeten liggen dus financieel wordt het er niet beter op hé maar we zien wel!
Ik vind het goed voor je dat je dat al tegen je gynaecoloog hebt gezegd van de weeënremmers en antibiotica want dit wil je zeker geen 2 keer meemaken. Ik vind het zo spijtig dat we nooit de weeënremers hebben gekregen want ik weet als ik dat had gekregen dat waarschijnlijk ons meisje het had overleeft.
Ach ja, niets aan te doen
Wat verschrikkelijk van die tante. Ik zou die nu links laten liggen want zo iets moet ze niet zeggen. Daar zijn echt geen woorden voor. Hoe kunnen mensen zo zijn? Natuurlijk denk je aan Sam en dat gaat heel je leven lang duren maar dat verzacht wel met de tijd en zeker wanneer je aan een nieuwe zwangerschap begint. Sommige mensen beseffen niet hoe zeer ze ons doen met zo'n uitspraken. Op dat gebied leven we in een verschrikkelijke maatschappij. Hier krijg je geen kans om te rouwen. het leven moet door tot dat ze zelf iets meemaken.
waarom denk je dat depressie de ziekte van de eeuw is? Ik kan er zo kwaad om worden!!!
@ Jumper,
Wat een verhaal seg. Ik was er niet goed van.
Waarom zouden we bezwaar hebben? Uiteindelijk heb jij ook een kindje kwijtgeraakt hé. Mij lijkt het nog moeilijker om het los te laten omdat je kindje 9,5 maanden bij je moogt houden.
Ik weet, hoe moeilijk het soms ook is (en alleen om heldere momenten denk ik zo) het is beter zo voor mijn kindjes, moeder natuur heeft het zo bepaald. Maar ik zal nooit de stemmetjes van mijn meisjes horen, ik zal noot weten wat voor kleur ogen ze hebben maar ik weet wel dat ik altijd van ze zal blijven houden.
vrijdag 22 oktober 2010 om 16:44
Hoi,
@floor, jouw (g)een keus is een enorme daad van liefde. Is het moeilijkste in de liefde niet het loslaten? Ik wil heel graag geloven dat Marijn jouw liefde heeft gevoeld en nog steeds voelt. Mijn rabbijn schreef op de kaart voor ons: 'een kind is altijd onlosmakelijk verbonden met zijn/haar moeder, de liefde zal altijd stromen naar het zieltje wat niet bij jullie mocht zijn. Liefde kent geen grenzen en trekt zich niks aan van de dood. Daarom zal jullie liefde voor haar er altijd zijn en haar liefde voor jullie.'
Natuurlijk gaan mensen om ons heen gewoon door met leven. Dat zei ik in de eerste dagen na het overlijden van Sem ook. Het leven van iedereen gaat door en dat is logisch, maar dat van ons staat nu stil.
@myrt, wat een verschrikking om twee keer een kindje te verliezen. Heel begrijpelijk dat je neerslachtig bent en niet goed kunt slapen. Gelukkig luistert de arts en probeert het niet te bagataliseren. Ik hoop voor je dat het gaat helpen. Ik vind ook dat mensen heel erg snel vragen of we het al een plekje hebben kunnen geven, of dat we het verwerkt hebben. Er was iemand die dat vroeg op 26 september.. terwijl 14 september Sem was geboren... nou ja zeg..... Ongelooflijk wat mensen dat kunnen zeggen he. Vraag me af of dat nou gewoon onhandigheid is vanuit ongemakkelijke situatie of dat die mensen zelf niks hebben mee gemaakt ofzo.
Ik ga even liggen terwijl manlief eten maakt.
X channa
@floor, jouw (g)een keus is een enorme daad van liefde. Is het moeilijkste in de liefde niet het loslaten? Ik wil heel graag geloven dat Marijn jouw liefde heeft gevoeld en nog steeds voelt. Mijn rabbijn schreef op de kaart voor ons: 'een kind is altijd onlosmakelijk verbonden met zijn/haar moeder, de liefde zal altijd stromen naar het zieltje wat niet bij jullie mocht zijn. Liefde kent geen grenzen en trekt zich niks aan van de dood. Daarom zal jullie liefde voor haar er altijd zijn en haar liefde voor jullie.'
Natuurlijk gaan mensen om ons heen gewoon door met leven. Dat zei ik in de eerste dagen na het overlijden van Sem ook. Het leven van iedereen gaat door en dat is logisch, maar dat van ons staat nu stil.
@myrt, wat een verschrikking om twee keer een kindje te verliezen. Heel begrijpelijk dat je neerslachtig bent en niet goed kunt slapen. Gelukkig luistert de arts en probeert het niet te bagataliseren. Ik hoop voor je dat het gaat helpen. Ik vind ook dat mensen heel erg snel vragen of we het al een plekje hebben kunnen geven, of dat we het verwerkt hebben. Er was iemand die dat vroeg op 26 september.. terwijl 14 september Sem was geboren... nou ja zeg..... Ongelooflijk wat mensen dat kunnen zeggen he. Vraag me af of dat nou gewoon onhandigheid is vanuit ongemakkelijke situatie of dat die mensen zelf niks hebben mee gemaakt ofzo.
Ik ga even liggen terwijl manlief eten maakt.
X channa
vrijdag 22 oktober 2010 om 17:35
Lieve allemaal,
Na een te volle dag ben ik weer lekker thuis. We hadden een afspraak bij de psycholoog. Dat was heel fijn. We hebben het vooral ook gehad over hoe om te gaan met reacties om ons heen. Mensen die inderdaad vragen of je het verwerkt hebt, je beter voelt of adviezen gaan geven om wel of niet te wachten met opnieuw zwanger worden. Daarin hebben we besproken dat het goed is steeds te zeggen dat we de goede bedoelingen begrijpen, maar dat het anders voelt, of dat we onze tijd om te gaan werken, opnieuw zwanger te worden of wat dan ook zelf het best in kunnen schatten.
We hebben het ook heel lang gehad over mijn familiesituatie. Mijn zusje is 1 week eerder uit gerekend dan ik was. Eigenlijk liepen we dus gelijk op. Nu is mijn instinct om alles wat met zwanger en kleine baby's te maken heeft te verwijderen. Maar hoe doe je dat als dat je zus is? Nou waren we niet extreem close, maar hebben we een goede band. Het is echt ontzettend moeilijk en ik merk ook dat mijn ouders het er moeilijk mee hebben. Besproken dat we met mijn ouders het gesprek aan moeten gaan. Met de vraag of ze ons de ruimte willen geven de dingen op onze tijd te doen en niet te veel willen verwachten om bijvoorbeeld bij familiedingen te zijn. Of ze het ook accepteren dat het moeilijk is nieuws aan te horen over mijn zusje en dat het niet persoonlijk bedoeld is als we ze vragen dingen niet te vertellen. Dat we begrijpen dat ze met beide meeleven, maar wij even niet gewoon kunnen doen. Ik denk dat dit goed is. Het zal de lucht klaren. Dat staat dus voor volgende week in de planning. Ik ben benieuwd.
Daarna zijn we even een bakkie gaan drinken in de stad, want psycholoog zit in het centrum. Even bij gekomen en toen hebben we toch een beetje geshopt voor onze reis. Stelt me gerust dat we een aantal belangrijke dingen voor extreme kou al hebben. Maar wat kan zo'n V&D dan erg zijn zeg. Al die mensen..... pfoe, was het ineens helemaal zat, werd me echt te veel en moest zsm naar huis.... Dan merk je dat die grens zo dun is. Tussen goede momenten en de omslag.... Ben blij dat ik nu thuis ben.
@ Sharon, wat ontroerend hoe je zoontjes omgaan met het verlies. En ook heel fijn dat jullie Sem in de tuin hebben kunnen begraven. Dat hebben wij in de tuin van mijn ouders gedaan. Dat voelt fijn. Je vroeg of wij al iets wisten over een oorzaak. Nee, nog niet. Bij een controle was onze Noach niet meer in leven, terwijl ik hem 2 dagen ervoor heb voelen bewegen. Uit de bloeduitslagen en placentaonderzoek is tot nu toe niets gekomen. Over 2 weken hopen we de resultaten van de obductie en het genetische onderzoek te krijgen. Hoe is dat bij jullie? Hebben jullie al uitslagen?
@ Sweetfirefly, sterkte....
@ Floor, bij mij was even weg gezakt dat jij echt een onmogelijke beslissing hebt moeten nemen. Je schrijft ook (g)een keuze. Kun je het een keuze noemen? Ik denk dat je inderdaad niet meer liefde hebt kunnen geven dat Marijn leed besparen.
@ Myrth, goed dat je arts je helpt. Als je niet goed slaapt wordt het allemaal nog heftiger. Fijn dat het bij de gestalttherapeut goed aan voelt. Ik hoop dat het je gaat helpen. Wat je schrijft bedacht ik me ook toen ik mijn eigen bericht terug las. Dat ze er nu alles aan gaan doen.... Waarom dat nu niet? Maar dat is zinloos inderdaad, wat als....
En Leuven klinkt goed. Als daar meer specialisatie zit, ben je vast in goede handen. Hoe lang nog tot de afspraak?
Je schrijft dat je uitkijkt naar je menstruatie. Ik ook heel erg. Ik streep iedere dag een hokje weg op ons krijtbord.... Heel kinderachtig, maar als ik wakker wordt steek ik eerst een kaarsje aan, daarna kruis ik 2 hokjes weg. Daarmee tel ik af naar mijn menstruatie (ik weet dat deze uiterlijk vrijdag as moet komen omdat ik mijn eisprong heb gehad) en naar de afspraak in het ziekenhuis. Het is misschien gek, maar het helpt voor mij.
Je schrijft over die 1% naar Floor. Bizar he, statistieken. De kans dat een kindje overleid na de 12 weken is 1%.... Minime kans maar wij hebben het allemaal mee gemaakt. In ons geval is het 100% van de zwangerschappen gebeurd..... Ofwel, die procenten, je hebt er niets aan en ik zal me er ook nooit meer aan vast kunnen houden....
Bedoel je dat je bij een nieuwe zwangerschap een jaar niet zult werken? Vanaf het begin dus niet? Moeilijk hoor, ik begrijp dat je er alles voor over zult hebben, maar dat wordt vast heel zwaar voor je....
Wat jullie allemaal schrijven over de wereld en het leven wat gewoon door gaat bij anderen klopt helemaal. Soms vind ik dat ook heel moeilijk om te merken. Ik wil het dan bewust NIET door laten gaan en aandacht geven aan Noach. Een kaarsje branden, zijn foto bekijken, denken aan hem. Ook hier schrijven geeft me even een moment om bewust stil te staan bij mijn gedachten.
x aan jullie allemaal!
Madelief
Na een te volle dag ben ik weer lekker thuis. We hadden een afspraak bij de psycholoog. Dat was heel fijn. We hebben het vooral ook gehad over hoe om te gaan met reacties om ons heen. Mensen die inderdaad vragen of je het verwerkt hebt, je beter voelt of adviezen gaan geven om wel of niet te wachten met opnieuw zwanger worden. Daarin hebben we besproken dat het goed is steeds te zeggen dat we de goede bedoelingen begrijpen, maar dat het anders voelt, of dat we onze tijd om te gaan werken, opnieuw zwanger te worden of wat dan ook zelf het best in kunnen schatten.
We hebben het ook heel lang gehad over mijn familiesituatie. Mijn zusje is 1 week eerder uit gerekend dan ik was. Eigenlijk liepen we dus gelijk op. Nu is mijn instinct om alles wat met zwanger en kleine baby's te maken heeft te verwijderen. Maar hoe doe je dat als dat je zus is? Nou waren we niet extreem close, maar hebben we een goede band. Het is echt ontzettend moeilijk en ik merk ook dat mijn ouders het er moeilijk mee hebben. Besproken dat we met mijn ouders het gesprek aan moeten gaan. Met de vraag of ze ons de ruimte willen geven de dingen op onze tijd te doen en niet te veel willen verwachten om bijvoorbeeld bij familiedingen te zijn. Of ze het ook accepteren dat het moeilijk is nieuws aan te horen over mijn zusje en dat het niet persoonlijk bedoeld is als we ze vragen dingen niet te vertellen. Dat we begrijpen dat ze met beide meeleven, maar wij even niet gewoon kunnen doen. Ik denk dat dit goed is. Het zal de lucht klaren. Dat staat dus voor volgende week in de planning. Ik ben benieuwd.
Daarna zijn we even een bakkie gaan drinken in de stad, want psycholoog zit in het centrum. Even bij gekomen en toen hebben we toch een beetje geshopt voor onze reis. Stelt me gerust dat we een aantal belangrijke dingen voor extreme kou al hebben. Maar wat kan zo'n V&D dan erg zijn zeg. Al die mensen..... pfoe, was het ineens helemaal zat, werd me echt te veel en moest zsm naar huis.... Dan merk je dat die grens zo dun is. Tussen goede momenten en de omslag.... Ben blij dat ik nu thuis ben.
@ Sharon, wat ontroerend hoe je zoontjes omgaan met het verlies. En ook heel fijn dat jullie Sem in de tuin hebben kunnen begraven. Dat hebben wij in de tuin van mijn ouders gedaan. Dat voelt fijn. Je vroeg of wij al iets wisten over een oorzaak. Nee, nog niet. Bij een controle was onze Noach niet meer in leven, terwijl ik hem 2 dagen ervoor heb voelen bewegen. Uit de bloeduitslagen en placentaonderzoek is tot nu toe niets gekomen. Over 2 weken hopen we de resultaten van de obductie en het genetische onderzoek te krijgen. Hoe is dat bij jullie? Hebben jullie al uitslagen?
@ Sweetfirefly, sterkte....
@ Floor, bij mij was even weg gezakt dat jij echt een onmogelijke beslissing hebt moeten nemen. Je schrijft ook (g)een keuze. Kun je het een keuze noemen? Ik denk dat je inderdaad niet meer liefde hebt kunnen geven dat Marijn leed besparen.
@ Myrth, goed dat je arts je helpt. Als je niet goed slaapt wordt het allemaal nog heftiger. Fijn dat het bij de gestalttherapeut goed aan voelt. Ik hoop dat het je gaat helpen. Wat je schrijft bedacht ik me ook toen ik mijn eigen bericht terug las. Dat ze er nu alles aan gaan doen.... Waarom dat nu niet? Maar dat is zinloos inderdaad, wat als....
En Leuven klinkt goed. Als daar meer specialisatie zit, ben je vast in goede handen. Hoe lang nog tot de afspraak?
Je schrijft dat je uitkijkt naar je menstruatie. Ik ook heel erg. Ik streep iedere dag een hokje weg op ons krijtbord.... Heel kinderachtig, maar als ik wakker wordt steek ik eerst een kaarsje aan, daarna kruis ik 2 hokjes weg. Daarmee tel ik af naar mijn menstruatie (ik weet dat deze uiterlijk vrijdag as moet komen omdat ik mijn eisprong heb gehad) en naar de afspraak in het ziekenhuis. Het is misschien gek, maar het helpt voor mij.
Je schrijft over die 1% naar Floor. Bizar he, statistieken. De kans dat een kindje overleid na de 12 weken is 1%.... Minime kans maar wij hebben het allemaal mee gemaakt. In ons geval is het 100% van de zwangerschappen gebeurd..... Ofwel, die procenten, je hebt er niets aan en ik zal me er ook nooit meer aan vast kunnen houden....
Bedoel je dat je bij een nieuwe zwangerschap een jaar niet zult werken? Vanaf het begin dus niet? Moeilijk hoor, ik begrijp dat je er alles voor over zult hebben, maar dat wordt vast heel zwaar voor je....
Wat jullie allemaal schrijven over de wereld en het leven wat gewoon door gaat bij anderen klopt helemaal. Soms vind ik dat ook heel moeilijk om te merken. Ik wil het dan bewust NIET door laten gaan en aandacht geven aan Noach. Een kaarsje branden, zijn foto bekijken, denken aan hem. Ook hier schrijven geeft me even een moment om bewust stil te staan bij mijn gedachten.
x aan jullie allemaal!
Madelief
vrijdag 22 oktober 2010 om 18:23
@Myrt
Meid, je hoeft echt geen excuses te maken! Het is best lastig om alles bij te houden en te lezen en daarbij hoef je niet op alles te reageren!
Fijn dat de therapie je tot nu toe goed is bevallen. En ook goed dat de huisarts wat heeft voorgeschreven. Dat gaat vast wat helpen. Al is het wat meer uurtjes slapen.
En hoop doet leven, hou dat in gedachten!
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is de kinderwens even te parkeren. Maar van de andere kant misschien ook goed, omdat je nu zo ontzettend veel te verwerken hebt. Misschien wel teveel om een nieuwe zwangerschap aan te kunnen. Tenminste, dat zou ik me zo voor kunnen stellen.
@Channa
Wat mooi wat jullie Rabbijn heeft opgeschreven. Ik kan me er helemaal in vinden.
Die vraag of je het een plekje hebt kunnen geven vind ik zo irritant... Ik begrijp de vraag wel, maar ik zal het nooit een plekje kunnen geven. Hiermee moet ik leren leven. Het is misschien dezelfde definitie, maar dat "plekje geven" roept gewoon weerstand op. En mensen willen dat nog weleens heel snel vragen ja!
@Madelief
Fijn dat jij ook een goed gesprek met de psych hebt gehad. En het feit dat je zus zwanger is maakt het er niet makkelijker op, maar wel goed om bespreekbaar te maken.
Ik herken wel het bewust niet door willen gaan. Ik had zelf heel veel moeite met het beginnen met werken. Voor mijn gevoel liet ik een periode achter me, de periode met Marijn en dat wilde ik absoluut niet. Nu weet ik dat hij altijd bij mij is, waar ik ook ben, wat ik ook doe en hoe ik me ook voel.
Statistieken zijn inderdaad een graadmeter, maar niet in alle gevallen heb je er wat aan. Zo zal ik nooit meer panisch zijn tot de 12 weken grens. Ik heb ervaren dat die grens niks hoeft te zeggen. De risico's zijn nooit geweken, ze worden hooguit wat kleiner. Maar het is oh zo zuur om te horen dat jij bij die 1 procent hoort... Normaliter zou je zeggen dat 1 procent te verwaarlozen is. Niet dus...
Ik schreef bewust de (g) een keuze. Soms is de aandoening niet met het leven verenigbaar, de geen keuze.. In mijn geval was het een keuze. Maar ik wilde mijn kind, als hij het al had overleefd, niet een een ziekenhuisbestaan geven waarbij hoop en vrees mekaar continue opvolgen. En waarbij pijn, fysiek en mentaal, geregeld aan de orde zijn. Je hebt het dan over de kwaliteit van leven. Je moedergevoel zorgt ervoor dat je je kind wilt beschermen, voor hem/haar wilt vechten. Dat maakt het zo'n onnatuurlijk proces je kind te laten gaan, mentaal dan. Je weet dat dit het beste is, maar je gevoel spreekt het tegen omdat het tegen de natuur in gaat.
Ik ben heel blij dat hij levend geboren is en nog even bij ons is gebleven. Zodat ik hem in dat veel te korte moment mijn liefde ook buiten de baarmoeder kon overbrengen.
Tja, er is maar houvast aan de kleine dingen die binnen deze kaders zo kostbaar zijn.
Liefs Floor
Meid, je hoeft echt geen excuses te maken! Het is best lastig om alles bij te houden en te lezen en daarbij hoef je niet op alles te reageren!
Fijn dat de therapie je tot nu toe goed is bevallen. En ook goed dat de huisarts wat heeft voorgeschreven. Dat gaat vast wat helpen. Al is het wat meer uurtjes slapen.
En hoop doet leven, hou dat in gedachten!
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is de kinderwens even te parkeren. Maar van de andere kant misschien ook goed, omdat je nu zo ontzettend veel te verwerken hebt. Misschien wel teveel om een nieuwe zwangerschap aan te kunnen. Tenminste, dat zou ik me zo voor kunnen stellen.
@Channa
Wat mooi wat jullie Rabbijn heeft opgeschreven. Ik kan me er helemaal in vinden.
Die vraag of je het een plekje hebt kunnen geven vind ik zo irritant... Ik begrijp de vraag wel, maar ik zal het nooit een plekje kunnen geven. Hiermee moet ik leren leven. Het is misschien dezelfde definitie, maar dat "plekje geven" roept gewoon weerstand op. En mensen willen dat nog weleens heel snel vragen ja!
@Madelief
Fijn dat jij ook een goed gesprek met de psych hebt gehad. En het feit dat je zus zwanger is maakt het er niet makkelijker op, maar wel goed om bespreekbaar te maken.
Ik herken wel het bewust niet door willen gaan. Ik had zelf heel veel moeite met het beginnen met werken. Voor mijn gevoel liet ik een periode achter me, de periode met Marijn en dat wilde ik absoluut niet. Nu weet ik dat hij altijd bij mij is, waar ik ook ben, wat ik ook doe en hoe ik me ook voel.
Statistieken zijn inderdaad een graadmeter, maar niet in alle gevallen heb je er wat aan. Zo zal ik nooit meer panisch zijn tot de 12 weken grens. Ik heb ervaren dat die grens niks hoeft te zeggen. De risico's zijn nooit geweken, ze worden hooguit wat kleiner. Maar het is oh zo zuur om te horen dat jij bij die 1 procent hoort... Normaliter zou je zeggen dat 1 procent te verwaarlozen is. Niet dus...
Ik schreef bewust de (g) een keuze. Soms is de aandoening niet met het leven verenigbaar, de geen keuze.. In mijn geval was het een keuze. Maar ik wilde mijn kind, als hij het al had overleefd, niet een een ziekenhuisbestaan geven waarbij hoop en vrees mekaar continue opvolgen. En waarbij pijn, fysiek en mentaal, geregeld aan de orde zijn. Je hebt het dan over de kwaliteit van leven. Je moedergevoel zorgt ervoor dat je je kind wilt beschermen, voor hem/haar wilt vechten. Dat maakt het zo'n onnatuurlijk proces je kind te laten gaan, mentaal dan. Je weet dat dit het beste is, maar je gevoel spreekt het tegen omdat het tegen de natuur in gaat.
Ik ben heel blij dat hij levend geboren is en nog even bij ons is gebleven. Zodat ik hem in dat veel te korte moment mijn liefde ook buiten de baarmoeder kon overbrengen.
Tja, er is maar houvast aan de kleine dingen die binnen deze kaders zo kostbaar zijn.
Liefs Floor
vrijdag 22 oktober 2010 om 20:48
Hoi Channa,
Het is zeker een verschrikking om 2 kindjes te verliezen, zo onrealistische. Soms heb ik het gevoel dat ik nooit zwanger ben geweest omdat je niets tastbaar in je handen hebt maar dan kijk in naar hun fotootjes en mijn lichaam en dan weet ik ze er zijn geweest.
Eerst durfde ik eigenlijk niet naar de dokter te gaan omdat ik dacht ach, het komt wel goed maar ik ben toch blij dat ik dat gedaan heb. De dokter die we nu hebben in een stagiair en ik ben er echt content van. Ik heb zeker een half uur met mijn hem gepraat. Hij begon zelf met te vragen hoe ik me voel?,...
Dat doet echt deugd als iemand aan je vraag, hoe je je voelt? want dat is iets dat de meeste mensen niet doen of niet durven te vragen en dat doet zo'n pijn want op die momenten wil je je verhaal eens doen maar mensen houden niet van problemen. Daar heb je zeker gelijk in, mensen vragen veel te snel van, heb je je kindjes al een plekje kunnen geven en of dat je het al verwerkt heb? Natuurlijk niet want rouwen is een proces waar je door moet en zo'n proces duurt even.
Mensen die zo iets zeggen weten ook niet beter. In mijn ogen hebben die mensen een handicap. Ik neem die mensen langs de ene kant niet kwalijk hoor want nu pas (omdat ik het zelf heb meegemaakt) weet nu hoe ik erop moet reageren, als een naaste nu in de toekomst dit zou meemaken dan zal ik weten hoe ik die beter kan helpen. Er zijn ook enkele mensen die iets voor je willen doen maar weten niet hoe en dan zijn ze natuurlijk onhandig en zeker ongemakkelijk.
De domste uitspraken die ik tot nu toe lag gehoord heb van mensen is:
1) jullie zijn nog jong
2) jullie tijd komt nog
3) je moet niet te veel op die forums zitten want daar zitten mensen op met veel zelf medelijden
4) Je moet zo snel mogelijk kan werken
5).......
Was het eten van manlief lekker?
@Madelief
Weet je wat het ook is, de dokters zitten tot over hun oren in het werk. Ze hebben het zo druk dat ze geen tijd hebben voor risico zwangerschappen. Ik kom van België , hier gaat iedereen zo'n ongeveer 1 keer in de maand naar de gynaecoloog maar uiteindelijk kunnen vrouwen die een normale zwangerschap hebben naar een vroedvrouw gaan want uiteindelijk moet je maar 3 keer in een normale zwangerschap naar de gynaecoloog en de overige keren kan je je zwangerschap laten opvolgen door een huisarts of een vroedvrouw maar in België wordt dat niet gedaan en zo komen ze handen te kort voor de mensen die het wel nodig hebben en dan wordt je een nummer.
Ik heb volgende week vrijdag een afspraak met een professor in Leuven. Ik ben al weken zenuwachtig.
Het nadeel van Leuven is dat dat een dik 1,5 uur rijden is van waar ik woon maar dat hebben we er zeker wel voor over!
Dat is zeker niet kinderachtig. Ik kan zeker inkomen dat het zo aankruisen op een krijt bord en het branden van een kaarsje kan helpen omdat je dan bezig bent met de toekomst hopen op een nieuwe zwangerschap, niet? Ik was na ons Marie daar ook er mee bezig tot bijna op het obsessieve toe omdat ik zo graag terug zwanger wou zijn. Wel hadden we het geluk dat ik na 10 weken al terug zwanger was.
Na Marie kwam mijn regels al na 5w4d opgaan maar ik denk nu dat ik ze ongeveer rond 7 weken ga krijgen. We zien wel!
Ja, ik mag een jaar niet werken. Dat is bij iedereen natuurlijk wel anders hoor. Er zijn zelfs mensen die na het zetten van een cerclage gewoon door blijven werken maar omdat ik een staand beroep heb kan ik dat niet maken en ik heb ook een zeer hoog pijngrens in combinatie met een zwakke baarmoederhals dus ik voel niet wanneer ik weeën kreeg alleen pas wanneer het te laat is. voel ik ze. Nog een bijkomende probleem daarom dus. De eerste 12 weken moet ik het gewoon rustig aan doen maar vanaf dan moet ik plat liggen. Alleen maar uit bed komen voor naar toilet te gaan en te eten. Tot ongeveer 20 weken thuis en dan in het ziekenhuis en dan zien we wel verder hoe het dan vordert . Raar maar waar ik heb er dat voorover, hoe zwaar het ook zal worden maar als de volgende zwangerschap goed afloopt, houden we het maar bij een kind. Hoe spijtig het ook is.
Ik brand ook dagelijks kaarsjes voor mijn meisjes. Ik praat dagelijks tegen hen. Ik zin een slaapliedje voor het slapen gaan, ik kijk naar de sterretjes of naar de wolkje en geef hen een handkusje en dan weet ik dat ze op ons waken en ik kus hun fotootje voor het slapen gaan. Dat is mijn manier om om bewust met hen om te gaan. Wie weet wordt dat wel minder met je jaren [want ik heb al verschrikkelijk veel kaarsjes gebrand:-)] maar op dit moment heb ik dat nodig.
Ook heb ik een Anna en een Marie boekje (dat was een idee van een meisje die ook kindjes heeft verloren) en zij rade me dat aan. Ik heb er nog niet veel ingeschreven maar het helpt wel. We hebben al zo weinig herinneringen van onze kinderen dat die kleine rituelen die we doen hen levende houden.
Ja, zoals je zegt hier schrijven werkt ook zeker voor mij!
@Floor
Zeker, hoop doet leven! Ik vind het ook niet zo'n slecht idee om mijn kinderwens even op zij te zetten maar het is niet gemakkelijk want ik heb nu alle zwangere vrouwen en kindjes gezien. Als ik naar al die zwanger vrouwen kijk ben ik zo jaloers op hun buiken.
Het is zeker een verschrikking om 2 kindjes te verliezen, zo onrealistische. Soms heb ik het gevoel dat ik nooit zwanger ben geweest omdat je niets tastbaar in je handen hebt maar dan kijk in naar hun fotootjes en mijn lichaam en dan weet ik ze er zijn geweest.
Eerst durfde ik eigenlijk niet naar de dokter te gaan omdat ik dacht ach, het komt wel goed maar ik ben toch blij dat ik dat gedaan heb. De dokter die we nu hebben in een stagiair en ik ben er echt content van. Ik heb zeker een half uur met mijn hem gepraat. Hij begon zelf met te vragen hoe ik me voel?,...
Dat doet echt deugd als iemand aan je vraag, hoe je je voelt? want dat is iets dat de meeste mensen niet doen of niet durven te vragen en dat doet zo'n pijn want op die momenten wil je je verhaal eens doen maar mensen houden niet van problemen. Daar heb je zeker gelijk in, mensen vragen veel te snel van, heb je je kindjes al een plekje kunnen geven en of dat je het al verwerkt heb? Natuurlijk niet want rouwen is een proces waar je door moet en zo'n proces duurt even.
Mensen die zo iets zeggen weten ook niet beter. In mijn ogen hebben die mensen een handicap. Ik neem die mensen langs de ene kant niet kwalijk hoor want nu pas (omdat ik het zelf heb meegemaakt) weet nu hoe ik erop moet reageren, als een naaste nu in de toekomst dit zou meemaken dan zal ik weten hoe ik die beter kan helpen. Er zijn ook enkele mensen die iets voor je willen doen maar weten niet hoe en dan zijn ze natuurlijk onhandig en zeker ongemakkelijk.
De domste uitspraken die ik tot nu toe lag gehoord heb van mensen is:
1) jullie zijn nog jong
2) jullie tijd komt nog
3) je moet niet te veel op die forums zitten want daar zitten mensen op met veel zelf medelijden
4) Je moet zo snel mogelijk kan werken
5).......
Was het eten van manlief lekker?
@Madelief
Weet je wat het ook is, de dokters zitten tot over hun oren in het werk. Ze hebben het zo druk dat ze geen tijd hebben voor risico zwangerschappen. Ik kom van België , hier gaat iedereen zo'n ongeveer 1 keer in de maand naar de gynaecoloog maar uiteindelijk kunnen vrouwen die een normale zwangerschap hebben naar een vroedvrouw gaan want uiteindelijk moet je maar 3 keer in een normale zwangerschap naar de gynaecoloog en de overige keren kan je je zwangerschap laten opvolgen door een huisarts of een vroedvrouw maar in België wordt dat niet gedaan en zo komen ze handen te kort voor de mensen die het wel nodig hebben en dan wordt je een nummer.
Ik heb volgende week vrijdag een afspraak met een professor in Leuven. Ik ben al weken zenuwachtig.
Het nadeel van Leuven is dat dat een dik 1,5 uur rijden is van waar ik woon maar dat hebben we er zeker wel voor over!
Dat is zeker niet kinderachtig. Ik kan zeker inkomen dat het zo aankruisen op een krijt bord en het branden van een kaarsje kan helpen omdat je dan bezig bent met de toekomst hopen op een nieuwe zwangerschap, niet? Ik was na ons Marie daar ook er mee bezig tot bijna op het obsessieve toe omdat ik zo graag terug zwanger wou zijn. Wel hadden we het geluk dat ik na 10 weken al terug zwanger was.
Na Marie kwam mijn regels al na 5w4d opgaan maar ik denk nu dat ik ze ongeveer rond 7 weken ga krijgen. We zien wel!
Ja, ik mag een jaar niet werken. Dat is bij iedereen natuurlijk wel anders hoor. Er zijn zelfs mensen die na het zetten van een cerclage gewoon door blijven werken maar omdat ik een staand beroep heb kan ik dat niet maken en ik heb ook een zeer hoog pijngrens in combinatie met een zwakke baarmoederhals dus ik voel niet wanneer ik weeën kreeg alleen pas wanneer het te laat is. voel ik ze. Nog een bijkomende probleem daarom dus. De eerste 12 weken moet ik het gewoon rustig aan doen maar vanaf dan moet ik plat liggen. Alleen maar uit bed komen voor naar toilet te gaan en te eten. Tot ongeveer 20 weken thuis en dan in het ziekenhuis en dan zien we wel verder hoe het dan vordert . Raar maar waar ik heb er dat voorover, hoe zwaar het ook zal worden maar als de volgende zwangerschap goed afloopt, houden we het maar bij een kind. Hoe spijtig het ook is.
Ik brand ook dagelijks kaarsjes voor mijn meisjes. Ik praat dagelijks tegen hen. Ik zin een slaapliedje voor het slapen gaan, ik kijk naar de sterretjes of naar de wolkje en geef hen een handkusje en dan weet ik dat ze op ons waken en ik kus hun fotootje voor het slapen gaan. Dat is mijn manier om om bewust met hen om te gaan. Wie weet wordt dat wel minder met je jaren [want ik heb al verschrikkelijk veel kaarsjes gebrand:-)] maar op dit moment heb ik dat nodig.
Ook heb ik een Anna en een Marie boekje (dat was een idee van een meisje die ook kindjes heeft verloren) en zij rade me dat aan. Ik heb er nog niet veel ingeschreven maar het helpt wel. We hebben al zo weinig herinneringen van onze kinderen dat die kleine rituelen die we doen hen levende houden.
Ja, zoals je zegt hier schrijven werkt ook zeker voor mij!
@Floor
Zeker, hoop doet leven! Ik vind het ook niet zo'n slecht idee om mijn kinderwens even op zij te zetten maar het is niet gemakkelijk want ik heb nu alle zwangere vrouwen en kindjes gezien. Als ik naar al die zwanger vrouwen kijk ben ik zo jaloers op hun buiken.
vrijdag 22 oktober 2010 om 20:50
@Madelief, het klinkt inderdaad als een hele drukke dag en gesprek met de psych zal ook niet heel makkelijk zijn geweest. Maar het klinkt alsof het wel een goed gesprek is waarin ook beslissingen zijn genomen hoe je het naar je ouders gaat brengen en hoe je met mensen met opmerkingen om zal gaan. Denk dat dat soort handvaten heel nuttig zijn en het is fijn dat je dat meekrijgt van je psych. Vooral die praktische dingen zijn soms moeilijk om te zien he. Ervaar ik ook wel zo. Je hebt ook zo gelijk als je zegt dat er zo een dunne lijn zit tussen goede momenten en de omslag. Ik heb een goede vriendin die 4 weken later uitgerekend is dan ik was. We ervaren beide dat het moeilijk is om met elkaar om te gaan dus geven we elkaar de ruimte, maar weten dat we bij elkaar terecht kunnen. Dit is natuurlijk niet hetzelfde als dat je zus zwanger is, maar kan me het wel voorstellen. Hoop dat zowel je ouders als je zus begripvol zal reageren. Omdat wij na de geboorte van Sem ook nog twee verjaardagen hadden te vieren van mijn zoons wilden we niet dat familie zich heel ongemakkelijk zouden voelen. Dus we hebben mensen opgebeld voordat ze zouden komen en ze de gelegenheid gegeven om vragen te stellen, erover te hebben wat ook fijn voor ons was.. ook gewoon om de lucht te klaren. Dat heeft voor ons erg goed gewerkt.
Wij hebben alleen nog maar de bloeduitslagen binnen en die waren allemaal goed. Onderzoek van placenta, navelstreng en obductie allemaal nog niet. Begin daar nu ook wel beetje ongeduldig over te worden. Als het zo lang duurt ben ik zo bang dat ze me vergeten ofzo. Zo op het eerste gezicht was er niks aan de hand met Sem of met de placenta.
Op de dag dat Sem geboren is had ik eigenlijk een vk controle gehad, als ik dus niet het gevoel had gekregen dat er iets niet goed was, had ik het dan geweten. Heel vreemd dat ik op de tijd dat ik de afspraak had, in het ziekenhuis lag,,, was zo helemaal verkeerd.
Ik snap het wel dat je zo met je menstruatie bezig bent. Je wil toch graag zien dat je lichaam het gewoon nog doet zeg maar.
@Floor, ja 'plekje geven' roept bij mij ook weerstand op. Hoewel ik me kan herinneren dat ik dat in het verleden ook heb gezegd tegen mensen bij verlies. Dus ik begrijp de intentie wel.. maar ik zou het nu echt nooit meer zeggen tegen iemand. Het klopt gewoon niet zo'n opmerking, er is geen plekje voor.. tenminste vind ik nu.
Statistieken zeggen ook maar weinig dat hebben we wel gemerkt. Onze 12 weken echo zag er perfect uit, niks wat vragen op riep of zorgen. Toch is het mis gegaan.. het is zo betrekkelijk allemaal. Denk ook dat ik niet meer panisch zal zijn binnen de 12 weken, het kan altijd mis gaan...
Ik vind dat je heel mooi schrijft Floor, je kan het heel goed woorden geven vind ik. Zelf heb ik daar nog wel moeite mee. Je komt zo sterk over. Ookal voel je je misschien niet altijd sterk.
Liefs!
Wij hebben alleen nog maar de bloeduitslagen binnen en die waren allemaal goed. Onderzoek van placenta, navelstreng en obductie allemaal nog niet. Begin daar nu ook wel beetje ongeduldig over te worden. Als het zo lang duurt ben ik zo bang dat ze me vergeten ofzo. Zo op het eerste gezicht was er niks aan de hand met Sem of met de placenta.
Op de dag dat Sem geboren is had ik eigenlijk een vk controle gehad, als ik dus niet het gevoel had gekregen dat er iets niet goed was, had ik het dan geweten. Heel vreemd dat ik op de tijd dat ik de afspraak had, in het ziekenhuis lag,,, was zo helemaal verkeerd.
Ik snap het wel dat je zo met je menstruatie bezig bent. Je wil toch graag zien dat je lichaam het gewoon nog doet zeg maar.
@Floor, ja 'plekje geven' roept bij mij ook weerstand op. Hoewel ik me kan herinneren dat ik dat in het verleden ook heb gezegd tegen mensen bij verlies. Dus ik begrijp de intentie wel.. maar ik zou het nu echt nooit meer zeggen tegen iemand. Het klopt gewoon niet zo'n opmerking, er is geen plekje voor.. tenminste vind ik nu.
Statistieken zeggen ook maar weinig dat hebben we wel gemerkt. Onze 12 weken echo zag er perfect uit, niks wat vragen op riep of zorgen. Toch is het mis gegaan.. het is zo betrekkelijk allemaal. Denk ook dat ik niet meer panisch zal zijn binnen de 12 weken, het kan altijd mis gaan...
Ik vind dat je heel mooi schrijft Floor, je kan het heel goed woorden geven vind ik. Zelf heb ik daar nog wel moeite mee. Je komt zo sterk over. Ookal voel je je misschien niet altijd sterk.
Liefs!
vrijdag 22 oktober 2010 om 21:21
@Myrt
Het zien van zwangere vrouwen is botweg gezegd klote. Natuurlijk word je dan jaloers. Ik vraag me dan af hoe mijn buik er uit had gezien en hoe ik Marijn in mijn buik had gevoeld. Ik heb het geluk gehad dat ik al snel leven voelde en daar ben ik zo dankbaar voor. Dat geaai en gekriebel in mijn buik...Dat kan ik nog steeds ontzettend missen.
Mensen durven niet echt te vragen hoe het met je gaat. Hoe het écht met je gaat. Misschien bang voor het antwoord wat kan komen. Het verdriet wat iemand kan laten zien. Niet weten hoe je er mee om moet gaan.
Veel zaken kun je mensen niet kwalijk nemen, omdat het voortkomt uit onwetendheid. Daarom, en ik zeg weer, is het praten met lotgenoten zo fijn. Daar heerst geen onwetenheid, maar begrip, medeleven, een saamhorigheid.
Ik begrijp je rituelen, het is een troost en een reminder dat dit echt is gebeurd. Ik heb in het begin een dagboekje bijgehouden. Ook heb ik de mails bewaard die ik zelf heb gestuurd en heb ontvangen van mensen. Ik heb een mooi boekje gemaakt van de foto's en ik wil nog steeds alle kaarten inplakken. Als ik soms de berichten lees die ik zelf heb geschreven komt het weer heel dichtbij. Toch worden bij mij de rituelen minder, maar een kaarsje brand er altijd.
@Channa
Wat een lief compliment, dank je wel! It comes from the heart.
Raar is dat hè, van die datum. Ik had eigenlijk 5 juli de 20 weken echo, maar 6 juli lag ik te bevallen... Had ik die extra echo niet gedaan, dan was vanaf 5 juli de achtbaan begonnen. Ik ben er blij om dat ik mijn gevoel heb gevolgd. En voornamelijk dat ik Marijn heb "vrij gelaten", want op termijn had ie zich zeker niet lekker gevoeld in mijn buik.
Ook mijn 12 weken echo zag er prima uit. Ik vergeet nooit meer hoe hij met zijn gezichtje naar het echoscherm lag. Ook het moment toen ik voor het eerst via de doptone de hartslag hoorde. Ik baal er nu van dat ik dat niet heb opgenomen via mijn telefoon oid.
Ik hoop dat de uitslagen snel komen! Ik weet dat dit af en toe niet al te snel gaat.. Anders moet je ze gewoon achter de broek gaan, hoor. Stel dat je naar het ziekenhuis moet voor de uitslagen zou ik zeker van tevoren bellen of ze er wel werkelijk zijn. Het komt te vaak voor dat je er voor Jan Doedel zit en zo'n ziekenhuisbezoek is toch behoorlijk confronterend (vind ik dan!).
Liefs Floor
Het zien van zwangere vrouwen is botweg gezegd klote. Natuurlijk word je dan jaloers. Ik vraag me dan af hoe mijn buik er uit had gezien en hoe ik Marijn in mijn buik had gevoeld. Ik heb het geluk gehad dat ik al snel leven voelde en daar ben ik zo dankbaar voor. Dat geaai en gekriebel in mijn buik...Dat kan ik nog steeds ontzettend missen.
Mensen durven niet echt te vragen hoe het met je gaat. Hoe het écht met je gaat. Misschien bang voor het antwoord wat kan komen. Het verdriet wat iemand kan laten zien. Niet weten hoe je er mee om moet gaan.
Veel zaken kun je mensen niet kwalijk nemen, omdat het voortkomt uit onwetendheid. Daarom, en ik zeg weer, is het praten met lotgenoten zo fijn. Daar heerst geen onwetenheid, maar begrip, medeleven, een saamhorigheid.
Ik begrijp je rituelen, het is een troost en een reminder dat dit echt is gebeurd. Ik heb in het begin een dagboekje bijgehouden. Ook heb ik de mails bewaard die ik zelf heb gestuurd en heb ontvangen van mensen. Ik heb een mooi boekje gemaakt van de foto's en ik wil nog steeds alle kaarten inplakken. Als ik soms de berichten lees die ik zelf heb geschreven komt het weer heel dichtbij. Toch worden bij mij de rituelen minder, maar een kaarsje brand er altijd.
@Channa
Wat een lief compliment, dank je wel! It comes from the heart.
Raar is dat hè, van die datum. Ik had eigenlijk 5 juli de 20 weken echo, maar 6 juli lag ik te bevallen... Had ik die extra echo niet gedaan, dan was vanaf 5 juli de achtbaan begonnen. Ik ben er blij om dat ik mijn gevoel heb gevolgd. En voornamelijk dat ik Marijn heb "vrij gelaten", want op termijn had ie zich zeker niet lekker gevoeld in mijn buik.
Ook mijn 12 weken echo zag er prima uit. Ik vergeet nooit meer hoe hij met zijn gezichtje naar het echoscherm lag. Ook het moment toen ik voor het eerst via de doptone de hartslag hoorde. Ik baal er nu van dat ik dat niet heb opgenomen via mijn telefoon oid.
Ik hoop dat de uitslagen snel komen! Ik weet dat dit af en toe niet al te snel gaat.. Anders moet je ze gewoon achter de broek gaan, hoor. Stel dat je naar het ziekenhuis moet voor de uitslagen zou ik zeker van tevoren bellen of ze er wel werkelijk zijn. Het komt te vaak voor dat je er voor Jan Doedel zit en zo'n ziekenhuisbezoek is toch behoorlijk confronterend (vind ik dan!).
Liefs Floor
vrijdag 22 oktober 2010 om 21:24
Hoi Myrt,
Het is zo goed dat je naar de dokter bent geweest. Zelf ben ik, ook van huis uit, gewend het allemaal zelf wel op te lossen maar dit is echt te groot om zonder hulp door te komen. Gelukkig dat je een fijn gesprek hebt gehad met de dokter en dat hij zo goed naar je luisterde. Dat is echt nodig. Inderdaad vinden mensen in de omgeving soms moeilijk. Wat ik ook echt begrijp hoor, het is ook zo moeilijk om met groot verdriet om te gaan.
Het eten van manlief was lekker hoor,.. was blij dat hij wilde koken want ik was zo heel erg moe.
Heb je een idee wat er gaat gebeuren tijdens je afspraak in Leuven?
Wat heftig dat je al die tijd moet plat liggen, maar wat er ook moet gebeuren je doet wat nodig is. Hoop dat je daarin ook steun kan verwachten van familie/vrienden want die periode lijkt me heel moeilijk om door te komen.
Ik brand ook elke dag kaarsjes voor Sem, het is inderdaad zo dat die kleine rituelen onze kinderen levende doen houden. Dat heb je mooi gezegd. Er is maar zo weinig waar we aan vast kunnen houden he. Voor mij zijn dat de foto's, afdruk van voetje en handje van Sem, navelstrengschilderij'tje, knuffeltje wat we voor haar hebben gekocht tijdens de zomervakantie. Het knuffeltje zit in het mandje en op het dekentje waar Sem in lag na de geboorte. Met haar naam erop geschreven. Staat op onze slaapkamer. Helaas konden we het knuffeltje niet aan haar geven, maar het is wel van haar. Toen het duidelijk was dat ze niet meer leefde hebben we nagedacht wat we met dat knuffeltje moesten doen. Dit voelt heel goed op deze manier.
Wij branden twee kaarsjes bij haar grafje, ze ligt tenslotte bij ons in de tuin dus heerlijk dichtbij. 's Ochtends loop ik er even naar toe, haal blaadjes weg en haal de uitgebrande waxinelichtjes weg. Verder brand ik een kaarsje bij haar navelstrengschilderijtje. Ik zit er nog over te denken om daar ook een echofoto bij te zetten. Een foto van Sem na de geboorte vind ik in de huiskamer beetje lastig. Voor mijn gevoel is dat nog even alleen voorbehouden aan ons. Ik wil ook nog een fotoboek maken met de zwangerschapstest en -kaart, (echo)foto's en kaarten die we hebben ontvangen. Niet om per se aan andere mensen te laten zien, maar gewoon voor ons zelf. De jongens hebben tenslotte ook een fotoboek dus mijn dochter krijgt er ook een. Al had ik natuurlijk liever een fotoboek gehad met eerste lachjes en eerste hapjes, dat spreekt voor zich.
Beetje lang verhaal geworden, maar het is zo fijn om er over te schrijven. Zit hierdoor te denken om alles op te gaan schrijven van begin tot eind. Gewoon voor mezelf. Om later ook nog te kunnen terug lezen en misschien helpt het voor verwerking ook wel.
Ga nu maar even bankhangen....
X
Het is zo goed dat je naar de dokter bent geweest. Zelf ben ik, ook van huis uit, gewend het allemaal zelf wel op te lossen maar dit is echt te groot om zonder hulp door te komen. Gelukkig dat je een fijn gesprek hebt gehad met de dokter en dat hij zo goed naar je luisterde. Dat is echt nodig. Inderdaad vinden mensen in de omgeving soms moeilijk. Wat ik ook echt begrijp hoor, het is ook zo moeilijk om met groot verdriet om te gaan.
Het eten van manlief was lekker hoor,.. was blij dat hij wilde koken want ik was zo heel erg moe.
Heb je een idee wat er gaat gebeuren tijdens je afspraak in Leuven?
Wat heftig dat je al die tijd moet plat liggen, maar wat er ook moet gebeuren je doet wat nodig is. Hoop dat je daarin ook steun kan verwachten van familie/vrienden want die periode lijkt me heel moeilijk om door te komen.
Ik brand ook elke dag kaarsjes voor Sem, het is inderdaad zo dat die kleine rituelen onze kinderen levende doen houden. Dat heb je mooi gezegd. Er is maar zo weinig waar we aan vast kunnen houden he. Voor mij zijn dat de foto's, afdruk van voetje en handje van Sem, navelstrengschilderij'tje, knuffeltje wat we voor haar hebben gekocht tijdens de zomervakantie. Het knuffeltje zit in het mandje en op het dekentje waar Sem in lag na de geboorte. Met haar naam erop geschreven. Staat op onze slaapkamer. Helaas konden we het knuffeltje niet aan haar geven, maar het is wel van haar. Toen het duidelijk was dat ze niet meer leefde hebben we nagedacht wat we met dat knuffeltje moesten doen. Dit voelt heel goed op deze manier.
Wij branden twee kaarsjes bij haar grafje, ze ligt tenslotte bij ons in de tuin dus heerlijk dichtbij. 's Ochtends loop ik er even naar toe, haal blaadjes weg en haal de uitgebrande waxinelichtjes weg. Verder brand ik een kaarsje bij haar navelstrengschilderijtje. Ik zit er nog over te denken om daar ook een echofoto bij te zetten. Een foto van Sem na de geboorte vind ik in de huiskamer beetje lastig. Voor mijn gevoel is dat nog even alleen voorbehouden aan ons. Ik wil ook nog een fotoboek maken met de zwangerschapstest en -kaart, (echo)foto's en kaarten die we hebben ontvangen. Niet om per se aan andere mensen te laten zien, maar gewoon voor ons zelf. De jongens hebben tenslotte ook een fotoboek dus mijn dochter krijgt er ook een. Al had ik natuurlijk liever een fotoboek gehad met eerste lachjes en eerste hapjes, dat spreekt voor zich.
Beetje lang verhaal geworden, maar het is zo fijn om er over te schrijven. Zit hierdoor te denken om alles op te gaan schrijven van begin tot eind. Gewoon voor mezelf. Om later ook nog te kunnen terug lezen en misschien helpt het voor verwerking ook wel.
Ga nu maar even bankhangen....
X
zaterdag 23 oktober 2010 om 02:03
Hoi meiden wat hebben jullie geschreven! Heb nog niet helemaal gelezen maar wilde wel even kwijt dat ook ik een keus heb gemaakt de zwangerschap te beeindigen. İk heb ook medicatie geslikt en zou de volgende dag opgenomen worden voor verdere inleiding. Dat was niet nodig omdat ik die nacht bevallen ben.
Kom morgen verder bijlezen zxx fener
Kom morgen verder bijlezen zxx fener
zaterdag 23 oktober 2010 om 11:43
@Channa
In het begin had ik nog wel een foto in de woonkamer staan. Ik wilde hem er gewoon bij hebben en bij de foto een kaarsje kunnen branden. Toen uiteindelijk het schilderij klaar was heb ik de foto naar de slaapkamer verplaatst. Dat vind ik ook een fijner idee. Een vreemde hoeft de foto's niet te zien. Dat is voorbehouden aan mijn eigen mensen, zeg maar.
@Fener
Jij was ook nog laat op!
Sorry, jij hebt natuurlijk ook de keus moeten maken. Ik wilde je daarin niet vergeten! Ik doelde meer op het afbreken ivm een afwijking bij de baby. Nou ja, hopelijk begrijp je wat ik bedoel.
Hoe gaat het met jou??
X
In het begin had ik nog wel een foto in de woonkamer staan. Ik wilde hem er gewoon bij hebben en bij de foto een kaarsje kunnen branden. Toen uiteindelijk het schilderij klaar was heb ik de foto naar de slaapkamer verplaatst. Dat vind ik ook een fijner idee. Een vreemde hoeft de foto's niet te zien. Dat is voorbehouden aan mijn eigen mensen, zeg maar.
@Fener
Jij was ook nog laat op!
Sorry, jij hebt natuurlijk ook de keus moeten maken. Ik wilde je daarin niet vergeten! Ik doelde meer op het afbreken ivm een afwijking bij de baby. Nou ja, hopelijk begrijp je wat ik bedoel.
Hoe gaat het met jou??
X
zaterdag 23 oktober 2010 om 14:51
ja gister was t laat, mijn liefste vriendin kwam langs. we hebben gezellig en serieus bijgekletst. En ineens was het al 01.30u:D
Ik heb gereageerd omdat ik denk dat de keuze moeten maken heel heftig is, wat je verstand en gevoel dan doen is onbeschrijflijk. De dag dat wij hoorde dat we min of meer geen keuze hadden begreep ik direct met verstand dat we Kaan lijden moesten besparen maar wat druist dat tegen je gevoel in! dat was de hefstigste dag, nog heftige dan de geboorte.
xxxxxxxxxxx
Ik heb gereageerd omdat ik denk dat de keuze moeten maken heel heftig is, wat je verstand en gevoel dan doen is onbeschrijflijk. De dag dat wij hoorde dat we min of meer geen keuze hadden begreep ik direct met verstand dat we Kaan lijden moesten besparen maar wat druist dat tegen je gevoel in! dat was de hefstigste dag, nog heftige dan de geboorte.
xxxxxxxxxxx
zaterdag 23 oktober 2010 om 15:37
Goed zo, fijn dat je een gezellige avond hebt gehad!
Het is de moeilijkste keus die er bestaat. Maar ik herken wel het besparen van het lijden van je kind. Toen ik hoorde van de Belgische gyn dat de kleine man het al snel niet meer fijn zou hebben in mijn buik was dat een reden om niet langer te wachten. Je verlangt zo ontzettend naar je kind, maar niet ten kosten van alles. Niet ten koste van hem...
Wat ik ook zo moeilijk vond was het moment net voor de bevalling. Weten dat hij er aan kwam, weten dat hiermee zijn leven voorgoed zou eindigen, er was geen weg meer terug, ik moest hem laten gaan en loslaten. Dit was leven en dood in een klap. Dat is naast de keus voor het beeindigen ook heel erg zwaar geweest.
Ik merk zelf dat ik het wat zwaarder krijg nu, met de uitgerekende datum die steeds dichterbij komt (over een maand). Heb jij dit niet, Fener? Want wij lopen redelijk gelijk op (jij wat weken eerder dan ik..).
X
Het is de moeilijkste keus die er bestaat. Maar ik herken wel het besparen van het lijden van je kind. Toen ik hoorde van de Belgische gyn dat de kleine man het al snel niet meer fijn zou hebben in mijn buik was dat een reden om niet langer te wachten. Je verlangt zo ontzettend naar je kind, maar niet ten kosten van alles. Niet ten koste van hem...
Wat ik ook zo moeilijk vond was het moment net voor de bevalling. Weten dat hij er aan kwam, weten dat hiermee zijn leven voorgoed zou eindigen, er was geen weg meer terug, ik moest hem laten gaan en loslaten. Dit was leven en dood in een klap. Dat is naast de keus voor het beeindigen ook heel erg zwaar geweest.
Ik merk zelf dat ik het wat zwaarder krijg nu, met de uitgerekende datum die steeds dichterbij komt (over een maand). Heb jij dit niet, Fener? Want wij lopen redelijk gelijk op (jij wat weken eerder dan ik..).
X
zaterdag 23 oktober 2010 om 18:10
@Floor
Ook ik heb het geluk gehad dat ik mijn meisjes al vrij rap voelde. Bij Marie wist ik het zeker op 16 weken, had haar al eerder gevoeld op 14 weken en Anna voelde ik al op 12 weken. Mijn gynaecoloog geloofde me zelfs niet.
Mijn 2 meisjes waren verschrikkelijk actief soms werd ik er zelf zot van maar ik heb van elk moment genoten. Spijtig dat ik niet langer mocht meemaken en zoals jou mis ik het ook heel erg.
Ik zou nu 29w5d zijn.
Met lotgenoten praten daar heb ik ook echt geniet van. Na Marie had ik er ook behoefte aan maar dan was minder maar nu heb ik het echt nodig omdat ik er soms echt onderdoor zit.
Ik heb nu pas meer rituelen gecreëerd na het verlies van Anna. Bij Marie werd dat op de duur ook minder.
Met al dat regen wordt je er niet gelukkiger op hé!
@ Channa,
Ik heb ongeveer een idee van wat er gaat gebeuren tijdens mijn afspraak in Leuven. Ik heb voor mezelf een vragen blad gemaakt en al die vragen gaat ik aan haar stellen en natuurlijk hoop ik dat ze me wat extra dingens kan vertellen. Ik wil vooral haar ervaringen weten. Maar ik heb al zoveel op internet opgezocht dat ik bijna zelf gynaecoloog kan worden:-)
Tijdens die periode dat ik plat zou moeten liggen zal ik zeker steun vinden bij familie/vrienden en dan hoop ik ook dat ik in mijn eigen ziekenhuis kan liggen want als ik in Leuven moet liggen ga ik zo ie zo veel minder bezoek krijgen maar dat is een zorg voor later.
Zo'n navelstrengschilderij'tje lijkt me wel iets tof (vooral origineel) en dat ze bij jullie in de tuin ligt is ook zeer tof. Ik weet niet dat zoiets in België mag. Want soms denk ik ook wat gaan ze bijvoorbeeld over 20 jaar met mijn meisjes doen? want ze liggen op een gemeentelijke kerkhof.
Eerst hadden we een fotootje van hun op de schouw staan en in onze slaapkamer maar mijn vriend had er veel te moeilijk mee. Nu hebben we de fotootjes aan de rand van de schouw staan in een hoekje zodat je er niet heel de tijd op moet kijken. Alleen als je op de pc zit dan zie je hun wel heel de tijd.
We willen juist aan iedereen onze meisjes laten zien maar dat is voor iedereen anders natuurlijk. Dat is een goed idee van zo'n fotoboekje van je dochter dat zou ik ook graag willen maken maar dat is iets voor in de toekomst.
Maakt niet uit dat je verhaal lang is geworden. Zo lang jij er maar geniet van hebt ben ik ook tevreden
.
We hebben precies dezelfde ideeën, ook ik heb er aan gedacht om alles op te gaan schrijven. Dat helpt zeker bij de verwerking en dat is natuurlijk ook leuk voor later.
Wil je in de toekomst nog kindjes, als ik dat mag vragen?
X
Ook ik heb het geluk gehad dat ik mijn meisjes al vrij rap voelde. Bij Marie wist ik het zeker op 16 weken, had haar al eerder gevoeld op 14 weken en Anna voelde ik al op 12 weken. Mijn gynaecoloog geloofde me zelfs niet.
Mijn 2 meisjes waren verschrikkelijk actief soms werd ik er zelf zot van maar ik heb van elk moment genoten. Spijtig dat ik niet langer mocht meemaken en zoals jou mis ik het ook heel erg.
Ik zou nu 29w5d zijn.
Met lotgenoten praten daar heb ik ook echt geniet van. Na Marie had ik er ook behoefte aan maar dan was minder maar nu heb ik het echt nodig omdat ik er soms echt onderdoor zit.
Ik heb nu pas meer rituelen gecreëerd na het verlies van Anna. Bij Marie werd dat op de duur ook minder.
Met al dat regen wordt je er niet gelukkiger op hé!
@ Channa,
Ik heb ongeveer een idee van wat er gaat gebeuren tijdens mijn afspraak in Leuven. Ik heb voor mezelf een vragen blad gemaakt en al die vragen gaat ik aan haar stellen en natuurlijk hoop ik dat ze me wat extra dingens kan vertellen. Ik wil vooral haar ervaringen weten. Maar ik heb al zoveel op internet opgezocht dat ik bijna zelf gynaecoloog kan worden:-)
Tijdens die periode dat ik plat zou moeten liggen zal ik zeker steun vinden bij familie/vrienden en dan hoop ik ook dat ik in mijn eigen ziekenhuis kan liggen want als ik in Leuven moet liggen ga ik zo ie zo veel minder bezoek krijgen maar dat is een zorg voor later.
Zo'n navelstrengschilderij'tje lijkt me wel iets tof (vooral origineel) en dat ze bij jullie in de tuin ligt is ook zeer tof. Ik weet niet dat zoiets in België mag. Want soms denk ik ook wat gaan ze bijvoorbeeld over 20 jaar met mijn meisjes doen? want ze liggen op een gemeentelijke kerkhof.
Eerst hadden we een fotootje van hun op de schouw staan en in onze slaapkamer maar mijn vriend had er veel te moeilijk mee. Nu hebben we de fotootjes aan de rand van de schouw staan in een hoekje zodat je er niet heel de tijd op moet kijken. Alleen als je op de pc zit dan zie je hun wel heel de tijd.
We willen juist aan iedereen onze meisjes laten zien maar dat is voor iedereen anders natuurlijk. Dat is een goed idee van zo'n fotoboekje van je dochter dat zou ik ook graag willen maken maar dat is iets voor in de toekomst.
Maakt niet uit dat je verhaal lang is geworden. Zo lang jij er maar geniet van hebt ben ik ook tevreden
. We hebben precies dezelfde ideeën, ook ik heb er aan gedacht om alles op te gaan schrijven. Dat helpt zeker bij de verwerking en dat is natuurlijk ook leuk voor later.
Wil je in de toekomst nog kindjes, als ik dat mag vragen?
X
