Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
maandag 25 oktober 2010 om 21:02
@ Channa
Wanneer je een verlies verwerkt hebt? Daar heb ik ook geen antwoord op. Ik kan alleen zeggen dat het verlies na een tijdje dragelijker wordt maar het verlies verwerken is in mijn ogen een levenslang proces. Op een gegeven moment voel je zelf aan wanneer je klaar ben voor een volgende zwangerschap. Waarschijnlijk zit je nu in een bange fase, althans dat had ik toch na Marie. Ik wou zo graag terug zwanger zijn maar ik was bang, bang dat het weer mis kon gaan maar eens je op te trein springt kan je niet meer terug! Dan moet je alleen maar vooruit kijken en hopen op het beste.
@Floor
Je gedichtje is zo mooi dat ik er stil van werd.
Wanneer je een verlies verwerkt hebt? Daar heb ik ook geen antwoord op. Ik kan alleen zeggen dat het verlies na een tijdje dragelijker wordt maar het verlies verwerken is in mijn ogen een levenslang proces. Op een gegeven moment voel je zelf aan wanneer je klaar ben voor een volgende zwangerschap. Waarschijnlijk zit je nu in een bange fase, althans dat had ik toch na Marie. Ik wou zo graag terug zwanger zijn maar ik was bang, bang dat het weer mis kon gaan maar eens je op te trein springt kan je niet meer terug! Dan moet je alleen maar vooruit kijken en hopen op het beste.
@Floor
Je gedichtje is zo mooi dat ik er stil van werd.
dinsdag 26 oktober 2010 om 11:40
Ik denk dat je al een heel eind bent als je leven niet meer zoveel beheerst wordt door het verlies. Je denkt er nog wel dagelijks aan, maar zonder in zak en as te raken. Als de pieken vaker komen dan de dalen. Zo iets...
De angst om je kind kwijt te raken zal altijd blijven, omdat we nu weten hoe dat is. Omdat we weten dat het niet vanzelfsprekend is. Tot die 40 weken niet, maar ook daarna niet. Kortom, je weet hoe kwetsbaar het leven is.
De angst om je kind kwijt te raken zal altijd blijven, omdat we nu weten hoe dat is. Omdat we weten dat het niet vanzelfsprekend is. Tot die 40 weken niet, maar ook daarna niet. Kortom, je weet hoe kwetsbaar het leven is.
dinsdag 26 oktober 2010 om 12:01
Lieve meiden,
Fener, ik heb de hele dag aan je gedacht en een extra kaarsje gebrand naast die van Noach.
Floor, wat een mooi gedicht. Wat je schrijft is zo waar. Wij zijn allemaal een stukje onbezorgdheid kwijt geraakt. Je bent zo kwetsbaar, vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent. Ik denk dat je je ook meer dan eens bewust bent dat het leven in 1 vingerknip op z'n kop kan staan. Dat alle perspectief verandert. Dat is iets wat je bewuster maakt van het nu, in ieder geval in mijn geval.
Channa, over wanneer je iets verwerkt hebt. Ik denk dat de uitdrukking 'iets verwerkt hebben' gewoon weer een lekkere makkelijke mensen-uitdrukking is. Het lijkt namelijk dat het dan achter je ligt. En met wat wij mee maken (en heel veel mensen bij het verlies van een dierbare of een andere zeer heftige gebeurtenis ook) kun je dat volgens mij nooit. Je zult altijd een steek in je hart voelen als je aan bepaalde momenten denkt. Het moment van de echo waarop ik zag dat Noach dood was, zal zo'n moment zijn waar ik volgens mij nooit zonder knoop in mijn maag aan kan denken. Ik denk ook dat onze kleintjes altijd in onze gedachten zullen blijven. En dat wil ik ook heel graag. Hij is onze zoon en daar ben ik trots op. Hij zal voor mij altijd met ons mee lopen in het leven. In gesprekken, in gedachten, in mijn trouwring, bij zijn grafje. Dat vind ik ook heel fijn.
Over hoe zo'n kleintje eruit zag. Ik vond Noach zo mooi! Ik wil dat ook eigenlijk met anderen delen, maar besef me heel goed dat dit voor veel mensen te veel is. Daarom zijn we op het moment bezig een foto te bewerken van zijn handje en armpje wat op zijn buik ligt. Die hebben we zwart-wit gemaakt. Het ziet er zo mooi menselijk uit. Ik denk dat ik hier een klein kaartje van ga maken die we kunnen sturen naar mensen die met ons mee leven. Ook om te laten zien hoe mooi het was. Hoe vinden jullie dat? Zouden jullie het raar vinden zo'n kaartje te krijgen?
Gister ging het allemaal gelukkig iets beter met me. Vandaag ook wel. Ik voel me echt wat rustiger. Dat is fijn.
Liefs aan jullie allemaal!
x
Fener, ik heb de hele dag aan je gedacht en een extra kaarsje gebrand naast die van Noach.
Floor, wat een mooi gedicht. Wat je schrijft is zo waar. Wij zijn allemaal een stukje onbezorgdheid kwijt geraakt. Je bent zo kwetsbaar, vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent. Ik denk dat je je ook meer dan eens bewust bent dat het leven in 1 vingerknip op z'n kop kan staan. Dat alle perspectief verandert. Dat is iets wat je bewuster maakt van het nu, in ieder geval in mijn geval.
Channa, over wanneer je iets verwerkt hebt. Ik denk dat de uitdrukking 'iets verwerkt hebben' gewoon weer een lekkere makkelijke mensen-uitdrukking is. Het lijkt namelijk dat het dan achter je ligt. En met wat wij mee maken (en heel veel mensen bij het verlies van een dierbare of een andere zeer heftige gebeurtenis ook) kun je dat volgens mij nooit. Je zult altijd een steek in je hart voelen als je aan bepaalde momenten denkt. Het moment van de echo waarop ik zag dat Noach dood was, zal zo'n moment zijn waar ik volgens mij nooit zonder knoop in mijn maag aan kan denken. Ik denk ook dat onze kleintjes altijd in onze gedachten zullen blijven. En dat wil ik ook heel graag. Hij is onze zoon en daar ben ik trots op. Hij zal voor mij altijd met ons mee lopen in het leven. In gesprekken, in gedachten, in mijn trouwring, bij zijn grafje. Dat vind ik ook heel fijn.
Over hoe zo'n kleintje eruit zag. Ik vond Noach zo mooi! Ik wil dat ook eigenlijk met anderen delen, maar besef me heel goed dat dit voor veel mensen te veel is. Daarom zijn we op het moment bezig een foto te bewerken van zijn handje en armpje wat op zijn buik ligt. Die hebben we zwart-wit gemaakt. Het ziet er zo mooi menselijk uit. Ik denk dat ik hier een klein kaartje van ga maken die we kunnen sturen naar mensen die met ons mee leven. Ook om te laten zien hoe mooi het was. Hoe vinden jullie dat? Zouden jullie het raar vinden zo'n kaartje te krijgen?
Gister ging het allemaal gelukkig iets beter met me. Vandaag ook wel. Ik voel me echt wat rustiger. Dat is fijn.
Liefs aan jullie allemaal!
x
dinsdag 26 oktober 2010 om 12:24
@Madelief
Fijn dat je je weer wat beter voelt.
Helemaal niet raar om zo'n kaartje te krijgen. Heb het zelf ook gedaan . Degene die zo nauw betrokken waren heb ik een kaart gestuurd, met op de kaart het (getekende) gezichtje van Marijn. Bij de meeste staat deze kaart ergens in huis op een bijzonder plekje.
Je confronteert mensen dan niet met de foto, maar het wordt zo wel heel tastbaar. Plus dat ze deze kaart rustig ergens neer kunnen zetten. Het is niet eng (lijkt gewoon een "normale" baby) en zij hebben ook een mooie herinnering. Alleen mijn ouders hebben een echte foto van Marijn.
Kortom, gewoon lekker verder gaan met kaarten maken!
X
Fijn dat je je weer wat beter voelt.
Helemaal niet raar om zo'n kaartje te krijgen. Heb het zelf ook gedaan . Degene die zo nauw betrokken waren heb ik een kaart gestuurd, met op de kaart het (getekende) gezichtje van Marijn. Bij de meeste staat deze kaart ergens in huis op een bijzonder plekje.
Je confronteert mensen dan niet met de foto, maar het wordt zo wel heel tastbaar. Plus dat ze deze kaart rustig ergens neer kunnen zetten. Het is niet eng (lijkt gewoon een "normale" baby) en zij hebben ook een mooie herinnering. Alleen mijn ouders hebben een echte foto van Marijn.
Kortom, gewoon lekker verder gaan met kaarten maken!
X
dinsdag 26 oktober 2010 om 15:16
Madelief,
Ook wij hebben een kaartje voor onze meiden gemaakt en naar mensen verstuurd. In het begin wisten we niet goed wat we moesten doen. Maar we zijn toch blij dat we dat hebben gedaan. Zoals bij Floor hebben de meeste ons kaartjes ook ergens in huis op een bijzonder plek staan. Als ik bij mensen kom let ik daar altijd op.
X
Ook wij hebben een kaartje voor onze meiden gemaakt en naar mensen verstuurd. In het begin wisten we niet goed wat we moesten doen. Maar we zijn toch blij dat we dat hebben gedaan. Zoals bij Floor hebben de meeste ons kaartjes ook ergens in huis op een bijzonder plek staan. Als ik bij mensen kom let ik daar altijd op.
X
dinsdag 26 oktober 2010 om 18:57
Thanks Floor en Myrt, de kaartjes zijn in de maak. Ik heb een heel klein fototje erop van Noach zijn arm en handje wat op zijn buikje ligt. Dat was het mooiste. Met een mooie tekst erbij. Ik ben heel erg benieuwd en vind het best spannend.
Vanavond weer een avond alleen. Dat vind ik zo moeilijk. Ga maar een beetje tv kijken en vroeg naar bed.
x Madelief
Vanavond weer een avond alleen. Dat vind ik zo moeilijk. Ga maar een beetje tv kijken en vroeg naar bed.
x Madelief
dinsdag 26 oktober 2010 om 20:58
dinsdag 26 oktober 2010 om 21:22
Hihi, Floor, zit te zappen en er weinig ja! Ga nu Puberruil kijken, is vaak wel grappig. Maar het is verder maar leeg. Ga denk ik lekker vroeg naar bed. Morgen ochtend ga ik naar de schoonheidsspecialiste. Is wel nodig, zie er echt niet uit.
Ik heb een stukje geknipt uit het nummer Zo mooi van Blof. Een paar zinnen die ons raakten.
Prachtig de zin die jij er op hebt gezet.....
x Madelief
Ik heb een stukje geknipt uit het nummer Zo mooi van Blof. Een paar zinnen die ons raakten.
Prachtig de zin die jij er op hebt gezet.....
x Madelief
dinsdag 26 oktober 2010 om 21:22
Hoi!
@floor, Sem was ongeveer 12 cm en 35 gram. Ik vond het wel jammer dat het moeilijk was om te zien op wie Sem leek. Of dat ze op de jongens leek ofzo. Daar was ze gewoon te klein voor. Hoe was het gesprek met de medisch maatschappelijk werker? Ikzelf heb gesprekken met een psycholoog, omdat ik zelf maatschappelijk werkster ben, met een half af gemaakte psychologie studie, wilde ik liever geen maatschappelijk werkster. Voor mijn gevoel was het dat dan te lastig om mezelf als cliënt te zien omdat ik het werk zelf al zo goed ken, dat lukt nu beter. Zeker bijzonder dat mensen jou herkende in Marijn. Je hebt een mooi gedicht geplaatst, dat soort gedichten lezen helpt ook wel vind ik. Omdat het vaak verwoord wat je voelt, maar zelf geen woorden voor kunt vinden.
Het voelt ook alsof je zelf kwetsbaarder bent geworden en dat is natuurlijk wel zo. Vorige week was mijn jongste ziek en ik was echt veel bezorgder dan ik van mezelf ken. Misschien slijt dat ook wel een beetje, maar ja we weten helaas hoe het is om een kind te verliezen. Dat maakt je in zekere zin zeker kwetsbaarder.
@Madelief, wat een prachtig idee om op die manier een kaartje te sturen. Brengt me ook wel op ideeën om te proberen toch een kaartje te sturen naar mensen die ons dichtbij staan. Fijn dat jullie dat op deze manier kunnen doen. Ik heb ook zo'n foto van Sem haar handje op haar buik. Vond je het ook zo wonderlijk hoe prachtig af Noach was ookal is hij maar 16 weken in je buik geweest. Ik vind het ook moeilijk als ik 's avonds alleen ben, gelukkig houdt mij man er wel zoveel mogelijk rekening mee.. maar ja.. kan niet altijd he.
Wat betreft verwerken, het echo beeld van Sem overleden in mijn buik zal ook altijd in mijn hoofd blijven. Ik was op dat moment alleen en ookal zag ik wel dat het kindje heel stil lag..,, ik keek wel.. maar mijn hersenen konden het niet zo snel verwerken.. pas toen de gyn het zei hakte het erin.
Blij om te lezen dat je je weer wat beter voelt. Hopelijk blijft dat ook nog even zo.
@Fener, hoe gaat het met je? Ben je gisteren beetje door gekomen? Hoop dat het beetje gaat.
@Myrt, mijn man vroeg me ook of ik nu bang ben, toch heb ik dat niet zo erg. Een zwangerschap zal ongetwijfeld nooit meer hetzelfde zijn, maar ik ervaarde dat ook op die manier na de miskraam die ik met 7 weken had. Je valt toch wel heel erg van een roze wolk af en je komt er nooit meer op. Misschien dat die bange fase nog wel komt. Wat fijn dat de kaartjes van je dochters bij mensen ook op een bijzondere plaats staat. Moet heel fijn voelen dat het bij anderen ook in de gedachten is. Vandaag zei ook iemand dat ze veel aan ons denkt. Dat doet dan zo goed. Maar het is wel precies zoals je zegt. Zodra je weer in de trein zit is het gewoon hopen dat het goed komt.
Ik ga even wijntje drinken met manlief.
X channa
@floor, Sem was ongeveer 12 cm en 35 gram. Ik vond het wel jammer dat het moeilijk was om te zien op wie Sem leek. Of dat ze op de jongens leek ofzo. Daar was ze gewoon te klein voor. Hoe was het gesprek met de medisch maatschappelijk werker? Ikzelf heb gesprekken met een psycholoog, omdat ik zelf maatschappelijk werkster ben, met een half af gemaakte psychologie studie, wilde ik liever geen maatschappelijk werkster. Voor mijn gevoel was het dat dan te lastig om mezelf als cliënt te zien omdat ik het werk zelf al zo goed ken, dat lukt nu beter. Zeker bijzonder dat mensen jou herkende in Marijn. Je hebt een mooi gedicht geplaatst, dat soort gedichten lezen helpt ook wel vind ik. Omdat het vaak verwoord wat je voelt, maar zelf geen woorden voor kunt vinden.
Het voelt ook alsof je zelf kwetsbaarder bent geworden en dat is natuurlijk wel zo. Vorige week was mijn jongste ziek en ik was echt veel bezorgder dan ik van mezelf ken. Misschien slijt dat ook wel een beetje, maar ja we weten helaas hoe het is om een kind te verliezen. Dat maakt je in zekere zin zeker kwetsbaarder.
@Madelief, wat een prachtig idee om op die manier een kaartje te sturen. Brengt me ook wel op ideeën om te proberen toch een kaartje te sturen naar mensen die ons dichtbij staan. Fijn dat jullie dat op deze manier kunnen doen. Ik heb ook zo'n foto van Sem haar handje op haar buik. Vond je het ook zo wonderlijk hoe prachtig af Noach was ookal is hij maar 16 weken in je buik geweest. Ik vind het ook moeilijk als ik 's avonds alleen ben, gelukkig houdt mij man er wel zoveel mogelijk rekening mee.. maar ja.. kan niet altijd he.
Wat betreft verwerken, het echo beeld van Sem overleden in mijn buik zal ook altijd in mijn hoofd blijven. Ik was op dat moment alleen en ookal zag ik wel dat het kindje heel stil lag..,, ik keek wel.. maar mijn hersenen konden het niet zo snel verwerken.. pas toen de gyn het zei hakte het erin.
Blij om te lezen dat je je weer wat beter voelt. Hopelijk blijft dat ook nog even zo.
@Fener, hoe gaat het met je? Ben je gisteren beetje door gekomen? Hoop dat het beetje gaat.
@Myrt, mijn man vroeg me ook of ik nu bang ben, toch heb ik dat niet zo erg. Een zwangerschap zal ongetwijfeld nooit meer hetzelfde zijn, maar ik ervaarde dat ook op die manier na de miskraam die ik met 7 weken had. Je valt toch wel heel erg van een roze wolk af en je komt er nooit meer op. Misschien dat die bange fase nog wel komt. Wat fijn dat de kaartjes van je dochters bij mensen ook op een bijzondere plaats staat. Moet heel fijn voelen dat het bij anderen ook in de gedachten is. Vandaag zei ook iemand dat ze veel aan ons denkt. Dat doet dan zo goed. Maar het is wel precies zoals je zegt. Zodra je weer in de trein zit is het gewoon hopen dat het goed komt.
Ik ga even wijntje drinken met manlief.
X channa
dinsdag 26 oktober 2010 om 21:35
@Floor, wat een mooie zin heb je op je kaartje gezet. Als het mag onthou ik het voor als wij besluiten een kaartje te willen sturen. We zijn er nog niet helemaal over uit, omdat we inderdaad niet wilden dat mensen het eng vinden. Omdat Sem juist zo mooi was voor ons. Het idee van Madelief om een stukje van een foto dan in zwart-wit te doen spreekt me dus ook wel aan. Straks maar eens in de groep gooien.
@ Madelief, hoop dat je beetje kunt genieten en ontspannen bij de schoonheidspecialiste. Snap helemaal wat je bedoelt. Ik ben naar de kapper geweest en heb mijn haar kort laten knippen en laten verven. Voelde me opeens jaren ouder en zag er eerlijk gezegd ook zo uit. Het hielp wel een beetje.
X
@ Madelief, hoop dat je beetje kunt genieten en ontspannen bij de schoonheidspecialiste. Snap helemaal wat je bedoelt. Ik ben naar de kapper geweest en heb mijn haar kort laten knippen en laten verven. Voelde me opeens jaren ouder en zag er eerlijk gezegd ook zo uit. Het hielp wel een beetje.
X
woensdag 27 oktober 2010 om 13:58
@ Channa, oh, wat erg dat jij alleen was toen de echo gemaakt werd..... Dat is het meest heftige moment voor mij geweest en ik was toen zo blij dat mijn man er toevallig bij was. Ja, Noach was inderdaad ook zo mooi! Dat na 16 weken al zo veel mens in je is gegroeid heeft me verbaasd. Helaas had hij wel wat in de knel gezeten en was zijn gezichtje een beetje in de verdrukking gekomen. Herkennen konden we dan ook niets. Alleen ons verwonderen over oogjes, neusje met piepkleine neusgaatjes.... Ik snap wel dat je extra bezorgd bent als je kindjes ziek zijn. Je weet nu nog meer hoe kwetsbaar alles is.
En de schoonheidsspecialiste was fijn, maar ook confronterend. Ze was echt een half uur bezig met mijn wenkbrauwen epileren. Dat doe ik normaal zelf, maar sinds de geboorte van Noach heb ik nauwelijks in de spiegel gekeken. Ga normaal nooit zonder make-up de deur uit, nu al een maand.... Ik moet toch wat beter voor mezelf zorgen.
Ga nu snel lunchen, schrijf straks nog wel meer!
x Madelief
En de schoonheidsspecialiste was fijn, maar ook confronterend. Ze was echt een half uur bezig met mijn wenkbrauwen epileren. Dat doe ik normaal zelf, maar sinds de geboorte van Noach heb ik nauwelijks in de spiegel gekeken. Ga normaal nooit zonder make-up de deur uit, nu al een maand.... Ik moet toch wat beter voor mezelf zorgen.
Ga nu snel lunchen, schrijf straks nog wel meer!
x Madelief
woensdag 27 oktober 2010 om 13:58
@ Channa, oh, wat erg dat jij alleen was toen de echo gemaakt werd..... Dat is het meest heftige moment voor mij geweest en ik was toen zo blij dat mijn man er toevallig bij was. Ja, Noach was inderdaad ook zo mooi! Dat na 16 weken al zo veel mens in je is gegroeid heeft me verbaasd. Helaas had hij wel wat in de knel gezeten en was zijn gezichtje een beetje in de verdrukking gekomen. Herkennen konden we dan ook niets. Alleen ons verwonderen over oogjes, neusje met piepkleine neusgaatjes.... Ik snap wel dat je extra bezorgd bent als je kindjes ziek zijn. Je weet nu nog meer hoe kwetsbaar alles is.
En de schoonheidsspecialiste was fijn, maar ook confronterend. Ze was echt een half uur bezig met mijn wenkbrauwen epileren. Dat doe ik normaal zelf, maar sinds de geboorte van Noach heb ik nauwelijks in de spiegel gekeken. Ga normaal nooit zonder make-up de deur uit, nu al een maand.... Ik moet toch wat beter voor mezelf zorgen.
Ga nu snel lunchen, schrijf straks nog wel meer!
x Madelief
En de schoonheidsspecialiste was fijn, maar ook confronterend. Ze was echt een half uur bezig met mijn wenkbrauwen epileren. Dat doe ik normaal zelf, maar sinds de geboorte van Noach heb ik nauwelijks in de spiegel gekeken. Ga normaal nooit zonder make-up de deur uit, nu al een maand.... Ik moet toch wat beter voor mezelf zorgen.
Ga nu snel lunchen, schrijf straks nog wel meer!
x Madelief
woensdag 27 oktober 2010 om 17:34
@Madelief
Ben je weer toonbaar ? Jezelf een beetje mooi maken kan soms helpen je weer wat beter te laten voelen, maar je kunt er ook zo geen zin in hebben. Ik was een tijd ook laks met alles. Tot dat ik mijn bikinilijn weer moest aanpakken ivm de vakantie. Ik schrok me kapot .
Het hele nummer van Blöf is super mooi en voor ons op het lijf geschreven, helaas.. Ik kan nog steeds niet luisteren zonder er een brok van in mijn keel te krijgen.
@Channa
Natuurlijk mag jij ook die zin gebruiken. Ik het niet zelf bedacht en heb er ook geen patent op . Daarbij is voor ons allen van toepassing!
Ik kan me voorstellen dat praten met een psycholoog prettiger is, omdat het anders zo in de buurt komt van je eigen (oude?) vakgebied. De maatschappelijk werkster die ik heb doet alleen de prenatale diagnostiek en klinisch genetica-zaken. Dat vind ik wel fijn. Iemand die echt alleen op vakgebied gespecialiseerd is. Ach, wat werkt is voor iedereen persoonlijk.
Dit verlies maakt je zeker kwetsbaarder. Je hebt kennisgemaakt met de rauwe, harde kant van het leven.
Mijn vader sprak ik straks nog. Bleek dat ze van de Prenatal die stomme blije doos hadden verstuurd (had destijds mijn ouders adres opgegeven). Zucht... Ben iig blij dat ie niet hier kwam, maar toch.. Wat een stelletje dozen daar.
Liefs Floor
Ben je weer toonbaar ? Jezelf een beetje mooi maken kan soms helpen je weer wat beter te laten voelen, maar je kunt er ook zo geen zin in hebben. Ik was een tijd ook laks met alles. Tot dat ik mijn bikinilijn weer moest aanpakken ivm de vakantie. Ik schrok me kapot .
Het hele nummer van Blöf is super mooi en voor ons op het lijf geschreven, helaas.. Ik kan nog steeds niet luisteren zonder er een brok van in mijn keel te krijgen.
@Channa
Natuurlijk mag jij ook die zin gebruiken. Ik het niet zelf bedacht en heb er ook geen patent op . Daarbij is voor ons allen van toepassing!
Ik kan me voorstellen dat praten met een psycholoog prettiger is, omdat het anders zo in de buurt komt van je eigen (oude?) vakgebied. De maatschappelijk werkster die ik heb doet alleen de prenatale diagnostiek en klinisch genetica-zaken. Dat vind ik wel fijn. Iemand die echt alleen op vakgebied gespecialiseerd is. Ach, wat werkt is voor iedereen persoonlijk.
Dit verlies maakt je zeker kwetsbaarder. Je hebt kennisgemaakt met de rauwe, harde kant van het leven.
Mijn vader sprak ik straks nog. Bleek dat ze van de Prenatal die stomme blije doos hadden verstuurd (had destijds mijn ouders adres opgegeven). Zucht... Ben iig blij dat ie niet hier kwam, maar toch.. Wat een stelletje dozen daar.
Liefs Floor
woensdag 27 oktober 2010 om 17:44
@ Floor, oh wat naar... Ik moet ook zeggen dat ik me nooit meer op ga geven voor al die mailings enzo! Ik heb net weer boos met Jonge Ouders aan de telefoon gezeten. Heb je alles meerdere keren verwijderd en aangegeven, blijven ze mails sturen. Heb hen gevraagd of ze enig idee hadden hoe het over kwam als je een mail krijgt met onderwerp: 'Zorg goed voor de baby in je buik' als je die baby een maand geleden hebt begraven???? En of ze nu dus ook echt op willen houden met me spammen.... Maar ik ben bang dat die Blije Doos bij mij nog niet gecancelled is. Heeft iemand enig idee hoe je dat moet doen?
Heb trouwens met heerlijk 2 uur geslapen. Echt een keer lekker gelegen. Dat was fijn. Als ik dan wakker word is het nog steeds zo dat ik de eerste seconden vergeet wat er allemaal gebeurd is en dan komt het extra hard aan. Maar ik kon mijn tranen bedwingen...
Fener, hoe is het met jou? Ben je maandag een beetje door gekomen?
Nolleke, hoe is het met jou? Volgens mij heb ik je al even niet voorbij zien komen.
Ben trouwens wel enigsinds gefrustreerd over mijn ongesteldheid (sorry...) maar het is nog steeds niet echt begonnen! Na de paar druppels van zondag, nog steeds niets. Ik weet dat het komt, maar wil dan ook maar dat het zo snel mogelijk is..... Wil nieuwe kansen!
O ja, morgen gaan mijn man en ik een lang weekend naar Zeeland. Weer lekker uitwaaien. We hadden afgesproken dat totdat de baby kwam iedere maand een weekend weg te gaan en veel stond al gepland. Voelt dubbel. Maar ook lekker om weer even weg te zijn samen. Aandacht voor elkaar en ons kleintje.
x Madelief
x Madelief
Heb trouwens met heerlijk 2 uur geslapen. Echt een keer lekker gelegen. Dat was fijn. Als ik dan wakker word is het nog steeds zo dat ik de eerste seconden vergeet wat er allemaal gebeurd is en dan komt het extra hard aan. Maar ik kon mijn tranen bedwingen...
Fener, hoe is het met jou? Ben je maandag een beetje door gekomen?
Nolleke, hoe is het met jou? Volgens mij heb ik je al even niet voorbij zien komen.
Ben trouwens wel enigsinds gefrustreerd over mijn ongesteldheid (sorry...) maar het is nog steeds niet echt begonnen! Na de paar druppels van zondag, nog steeds niets. Ik weet dat het komt, maar wil dan ook maar dat het zo snel mogelijk is..... Wil nieuwe kansen!
O ja, morgen gaan mijn man en ik een lang weekend naar Zeeland. Weer lekker uitwaaien. We hadden afgesproken dat totdat de baby kwam iedere maand een weekend weg te gaan en veel stond al gepland. Voelt dubbel. Maar ook lekker om weer even weg te zijn samen. Aandacht voor elkaar en ons kleintje.
x Madelief
x Madelief
woensdag 27 oktober 2010 om 18:23
Geen idee. Ze zijn nogal hardnekkig. Ik meld me dan ook noooooit meer aan! Ik heb net een boos mailtje gestuurd. Dit zijn toch dingen waar adequaat mee om gegaan moet worden... Trieste bedoeling... Alle mails heb ik geblokkeerd, op dat front is het rustig. Ik hoop overigens ook niet dat de zorgverzekeraar met de zwangere doos aan komt kakken. Schijnt ook weleens mis te gaan. Slecht, slecht, slecht...
Is dit je eerste ongesteldheid? Dan kan het zijn dat ie nog wat ontregeld is. Ik was bij de eerste menstruatie ook korter ongesteld. Nu is dat weer normaal.
Lekker, uitwaaien in Zeeland. Dat doe je goed. Even weg met z'n tweetjes, met Noach bij jullie in jullie gedachten en harten.
X
Is dit je eerste ongesteldheid? Dan kan het zijn dat ie nog wat ontregeld is. Ik was bij de eerste menstruatie ook korter ongesteld. Nu is dat weer normaal.
Lekker, uitwaaien in Zeeland. Dat doe je goed. Even weg met z'n tweetjes, met Noach bij jullie in jullie gedachten en harten.
X
woensdag 27 oktober 2010 om 20:17
hoi Dames,
Mijn Kaan zag er ook erg mooi uit. Hij woog 400gram.Ik weet niet hoe groot hij was in cm. Ik weet dat hij van zijn hoofdje tot zijn billen de grootte had van mijn hand, zijn beetjes lage opgeslagen dus die zijn niet meegeteld. Hij leek sprekend! op mijn schoonvader vooral zijn mond. Zijn vingers waren lang en dun zoals die van mij.
Ik weet nog dat bij de pretecho van mijn dochter mijn eerste woorden waren, ik heb een kleine *naam van mijn man*in mijn buik. Schijnbaar heeft mijn man sterke genen.
Maandag was rot dinsdag ook, dinsdagavond voelde ik me echt rot,in mezelf gekeerd en stil. Eenmaal in bed wilde mijn man me vasthouden, ik kon het niet. (Ik kan dan niet niet voelen) Toen zei ik dat het niet aan hem lag maar dat ik me rot voel en je raad t al gelijk een vette huilbui.Gewoon even lekker gehuild in lepeltje lepeltje positie.
Daarop kreeg ik een hele grote verrassing,mijn man fluisterde in mijn oor dat hij me nog een baby zou geven!
Uitraad hebben we hierover gepraat, het komt erop neer dat hij eerder zei geen kind te willen op dat moment en nu wel.
Moet het echt nog laten bezinken ben er half van in shock
het is toch wat:)
kom later bij jullie terug, wilde deze ego post toch even snelposten
veel liefs
fener
Mijn Kaan zag er ook erg mooi uit. Hij woog 400gram.Ik weet niet hoe groot hij was in cm. Ik weet dat hij van zijn hoofdje tot zijn billen de grootte had van mijn hand, zijn beetjes lage opgeslagen dus die zijn niet meegeteld. Hij leek sprekend! op mijn schoonvader vooral zijn mond. Zijn vingers waren lang en dun zoals die van mij.
Ik weet nog dat bij de pretecho van mijn dochter mijn eerste woorden waren, ik heb een kleine *naam van mijn man*in mijn buik. Schijnbaar heeft mijn man sterke genen.
Maandag was rot dinsdag ook, dinsdagavond voelde ik me echt rot,in mezelf gekeerd en stil. Eenmaal in bed wilde mijn man me vasthouden, ik kon het niet. (Ik kan dan niet niet voelen) Toen zei ik dat het niet aan hem lag maar dat ik me rot voel en je raad t al gelijk een vette huilbui.Gewoon even lekker gehuild in lepeltje lepeltje positie.
Daarop kreeg ik een hele grote verrassing,mijn man fluisterde in mijn oor dat hij me nog een baby zou geven!
Uitraad hebben we hierover gepraat, het komt erop neer dat hij eerder zei geen kind te willen op dat moment en nu wel.
Moet het echt nog laten bezinken ben er half van in shock
het is toch wat:)
kom later bij jullie terug, wilde deze ego post toch even snelposten
veel liefs
fener
woensdag 27 oktober 2010 om 20:30
Hoi meiden,
Nou, bereid je maar vast voor op een lange mail, want ik heb behoorlijk bij moeten lezen. Wat fijn dat hier zo actief geschreven wordt, maar op de een of andere manier heb ik de afgelopen dagen geen zin om de computer aan te zetten. Ik ben blij dat ik Google eindelijk eens met rust laat en als ik de computer aanzet is het toch verleidelijk om even te googlen en vervolgens dingen te lezen die ik niet wil lezen.
Maar ik ga eerst even op jullie reageren:
@Fener, als eerste wil ik op jou reageren, want ik lees nu dat jouw uitgerekende datum was aangebroken en wat vind ik het nu spijtig dat ik op die dag jouw geen sterkte heb gewenst. Hoe gaat het nu met je? Hoe heb je die dag ervaren?
@Madelief, wat lief dat je aan me dacht.
En wat heerlijk dat jullie er even een paar daagjes tussenuit gaan, daar kun je zo van opknappen. En ook een goed voornemen om vaker even weg te gaan, dan heb je misschien even het gevoel dat je niet constant mee hoeft in de trein die weer door je dagelijkse leven raast (als je snapt wat ik bedoel, misschien ben ik niet heel duidelijk).
Wat vervelend dat je die mailtjes blijft krijgen. Ik heb de eerste week toen ik thuis was een heel lijstje gemaakt wat ik allemaal af moest melden en ben meteen aan het bellen gegaan, omdat ik niets meer wilde krijgen. Ik heb via mijn aanmeldingsmail van Jonge Ouders de mailtjes en post stop gezet en heb op hun site hun nummer opgezocht en gebeld dat ik de Blije Doos niet wilde krijgen. Toen ik mijn gegevens doorgaf zag zij dat blijkbaar alles al geannuleerd was door mijn mail. Misschien moet je ze ook even bellen, als je dat op kan brengen. Ik vond die vrouw aan de telefoon wel heel lief en begripvol. Ook heb ik naar Van Asten (babywinkel) gebeld dat ik geen reclamefolders op naam meer wilde.
Maar inderdaad wat jij ook zegt, ik meld me nooit meer aan voor zulke dingen. Maar ja, als je voor de eerste keer zwanger bent en nog onbezorgd bent zijn dat allemaal leuke dingetjes om met je zwangerschap bezig te zijn. Helaas zijn dit straks ‘onbenulligheden’ voor ons.
Daar kan ik soms wel heel verdrietig om worden, dat we nooit meer onbezorgd zwanger zullen zijn.
Heb je inmiddels al met je ouders besproken over jullie gevoelens bij de zwangerschap van je zusje? Zo ja, hoe is dat gegaan?
Wat een mooi idee om die kaartjes te versturen. Daar heb ik serieus nooit aan gedacht, maar het klinkt heel mooi. De mensen om je heen zullen het vast heel mooi vinden.
Misschien dat ik ook nog wel ga doen en dan met de foto die je bij mijn naam ziet staan, van onze handen met die van Sam in onze handen.
En wat jullie ook al zeiden dat het zien van onze kindjes mogelijk confronterend is voor anderen besef ik me steeds meer. Toen ik net bevallen was en ook toen ik net thuis was liet ik aan iedereen onze foto’s zien, want iedereen mocht zien hoe mooi onze zoon was en hoe trots we zijn.
Nog steeds voel ik me heel trots als ik foto’s van Sam laat zien, maar ik heb nu wel een mapje waarin alleen foto’s zitten die niet zo confronterend zijn.
En die foto die hier bij mijn naam staat, staat ook bij ons op het dressoir met een kaarsje, een vaasje met bloemetjes en een hartje erbij.
Ik was een paar weken geleden bij een collega die ook haar zoontje bij 25 weken is verloren en zij had een foto van hem op het dressoir staan en ik vond het toch confronterend om het te zien. Zelfs nadat ik hem ook in het echt had gezien destijds en nu zelf Sam zijn verloren. Dat wilde ik niet als mensen bij ons binnen komen, vandaar de keuze voor deze foto.
@Floor, wat enorm vervelend van die doos. Dan word je weer extra met je neus op de verdrietige feiten gedrukt, he!
Toevallig heb ik vandaag nog het liedje van Blof laten horen aan mijn schoonzusje en we hebben samen een potje zitten huilen, pfff wat een ware woorden inderdaad.
En het gedicht wat jij hier hebt opgeschreven is zo ontzettend mooi. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zo vaak iets met gedichten heb, maar deze is wel heel mooi.
@Channa, ik wil je ook nog welkom heten op ‘ons’ forum, ik ben een aantal dagen niet meer geweest hier, maar het wel alles teruggelezen. Gecondoleerd met het verlies van je dochtertje. Wat mooi om te lezen dat je andere kindjes ook zo met de zwangerschap bezig waren, maar ook nu jullie dochtertje er niet meer is.
Wat er een aantal dagen terug geschreven werd over keuzes maken, daar heb ik het soms nog wel moeilijk mee.
Voor mijn gevoel heb ik ook een keuze moeten maken en ik ‘moest’ voor mezelf kiezen. Maar aan de andere kant had ik ook geen keuze, want ik werd heel snel steeds zieker en als ik het niet had gehaald (zover was het gelukkig nog niet) had Sam ook geen kans, maar toch… Je maakt een keuze en je weet dat als ze de weeenopwekkers aansluiten er geen weg meer terug is…wat een moeilijk moment was dat.
@Myrt, hoe is het nu met je? Helpt de antidepressiva al?
En ben je inmiddels al ongesteld geworden?
Weet je, ik moest er ineens aan denken hoe het moet zijn om 2 kindjes te verliezen… Als je 1 kindje verliest gaan al je gedachten naar dat ene kindje en alle liefde en energie, enz.. Maar het lijkt me heel moeilijk om die gedachtes te ‘moeten verdelen’? Omschrijf ik dat zo goed, voel jij dat zo?
@Jumper, voel je je alweer iets beter? Weer uit je dip? En zo niet, dat is heel logisch dat je je niet altijd helemaal goed voelt (lichamelijk en geestelijk)!
Wat moeilijk dat je familie geen rekening houdt met jullie gevoelens? Kun je dat wel met hen bespreken?
Ik hoop dat ik niets vergeten bent om op te reageren.
Hier is het nog steeds wachten op mijn menstruatie. Maar ik heb wel goed nieuws, want ik heb afgelopen zaterdag een van mijn gyn's gesproken, ze belde me thuis op en heb haar mijn angst voorgelegd. Zij was bij mijn curettage en ze zei dat het haar zeer zeer onwaarschijnlijk leek dat ik van deze curettage dat syndroom krijg, want het ging erg rustig en goed en ze hebben zelfs de curettage gedaan terwijl ze een echo maakte, dus ze konden precies zien waar ze iets weg moesten halen.
Maar ze adviseerde me wel om maandag (afgelopen maandag dus) even langs mijn andere gyn te gaan om een echo te laten maken.
Dus hij heeft maandag een echo bij mij gemaakt en hij zag mooi dik opgebouwd baarmoederslijmvlies zonder verklevingen. Dus de kans dat ik dit heb is zo goed als 0%.
Gisteravond had ik ontzettende krampen en dacht dus echt dat het op gang kwam en dat zou mooi binnen de 8 weken zijn (Sam is vandaag 8 weken geleden geboren), maar helaas nog geen druppel bloed te zien.
Verder wordt as maandag of dinsdag de steen van Sam op het graf geplaatst, dus gaan we as weekend met z'n tweetjes zijn as in het graf bijzetten. Dat is voor mijn gevoel het laatste stukje wat we nog moesten regelen. Verder heb ik inmiddels het hangertje met zijn as. Gelukkig voelde ik hierbij niet heel veel verdriet, maar ik vond het vooral heel fijn om hem bij me te hebben. Ik heb ook steeds het gevoel dat mijn huid waar het hangertje hangt warmer aan voelt dan de rest.
Op de verjaardag van mijn vriend afgelopen zaterdag heb ik het hangertje vol trots aan iedereen laten zien.
Verder heb ik een mooi fotoboek gemaakt met alle echo’s, buikfoto’s en foto’s van Sam erin. Dus als we het as van Sam gaan bijzetten en de steen ligt erop zijn alle regeldingen geregeld.
Zo zijn er toch steeds dingen waar ik naar toe leef, zoals na al deze dingen mijn menstruatie en dan weer naar het volgende.
Vanaf morgen ga ik een paar dagen weg met mijn beste vriendin, ook lekker een dagje naar de sauna, heb er erg veel zin in!
Heb nog na zitten denken over wat Floor zei, dat ze zo benieuwd is naar onze kindjes. Ik heb dat ook heel erg. Nu heb ik na zitten denken of er een mogelijkheid is dat we een foto van onze kindjes aan elkaar kunnen laten zien, maar weet niet precies hoe dit kan. Wat vindt de rest hiervan en hoe kunnen we dat doen?
Nou, nu stop ik er echt mee, succes met lezen!
Nou, bereid je maar vast voor op een lange mail, want ik heb behoorlijk bij moeten lezen. Wat fijn dat hier zo actief geschreven wordt, maar op de een of andere manier heb ik de afgelopen dagen geen zin om de computer aan te zetten. Ik ben blij dat ik Google eindelijk eens met rust laat en als ik de computer aanzet is het toch verleidelijk om even te googlen en vervolgens dingen te lezen die ik niet wil lezen.
Maar ik ga eerst even op jullie reageren:
@Fener, als eerste wil ik op jou reageren, want ik lees nu dat jouw uitgerekende datum was aangebroken en wat vind ik het nu spijtig dat ik op die dag jouw geen sterkte heb gewenst. Hoe gaat het nu met je? Hoe heb je die dag ervaren?
@Madelief, wat lief dat je aan me dacht.
En wat heerlijk dat jullie er even een paar daagjes tussenuit gaan, daar kun je zo van opknappen. En ook een goed voornemen om vaker even weg te gaan, dan heb je misschien even het gevoel dat je niet constant mee hoeft in de trein die weer door je dagelijkse leven raast (als je snapt wat ik bedoel, misschien ben ik niet heel duidelijk).
Wat vervelend dat je die mailtjes blijft krijgen. Ik heb de eerste week toen ik thuis was een heel lijstje gemaakt wat ik allemaal af moest melden en ben meteen aan het bellen gegaan, omdat ik niets meer wilde krijgen. Ik heb via mijn aanmeldingsmail van Jonge Ouders de mailtjes en post stop gezet en heb op hun site hun nummer opgezocht en gebeld dat ik de Blije Doos niet wilde krijgen. Toen ik mijn gegevens doorgaf zag zij dat blijkbaar alles al geannuleerd was door mijn mail. Misschien moet je ze ook even bellen, als je dat op kan brengen. Ik vond die vrouw aan de telefoon wel heel lief en begripvol. Ook heb ik naar Van Asten (babywinkel) gebeld dat ik geen reclamefolders op naam meer wilde.
Maar inderdaad wat jij ook zegt, ik meld me nooit meer aan voor zulke dingen. Maar ja, als je voor de eerste keer zwanger bent en nog onbezorgd bent zijn dat allemaal leuke dingetjes om met je zwangerschap bezig te zijn. Helaas zijn dit straks ‘onbenulligheden’ voor ons.
Daar kan ik soms wel heel verdrietig om worden, dat we nooit meer onbezorgd zwanger zullen zijn.
Heb je inmiddels al met je ouders besproken over jullie gevoelens bij de zwangerschap van je zusje? Zo ja, hoe is dat gegaan?
Wat een mooi idee om die kaartjes te versturen. Daar heb ik serieus nooit aan gedacht, maar het klinkt heel mooi. De mensen om je heen zullen het vast heel mooi vinden.
Misschien dat ik ook nog wel ga doen en dan met de foto die je bij mijn naam ziet staan, van onze handen met die van Sam in onze handen.
En wat jullie ook al zeiden dat het zien van onze kindjes mogelijk confronterend is voor anderen besef ik me steeds meer. Toen ik net bevallen was en ook toen ik net thuis was liet ik aan iedereen onze foto’s zien, want iedereen mocht zien hoe mooi onze zoon was en hoe trots we zijn.
Nog steeds voel ik me heel trots als ik foto’s van Sam laat zien, maar ik heb nu wel een mapje waarin alleen foto’s zitten die niet zo confronterend zijn.
En die foto die hier bij mijn naam staat, staat ook bij ons op het dressoir met een kaarsje, een vaasje met bloemetjes en een hartje erbij.
Ik was een paar weken geleden bij een collega die ook haar zoontje bij 25 weken is verloren en zij had een foto van hem op het dressoir staan en ik vond het toch confronterend om het te zien. Zelfs nadat ik hem ook in het echt had gezien destijds en nu zelf Sam zijn verloren. Dat wilde ik niet als mensen bij ons binnen komen, vandaar de keuze voor deze foto.
@Floor, wat enorm vervelend van die doos. Dan word je weer extra met je neus op de verdrietige feiten gedrukt, he!
Toevallig heb ik vandaag nog het liedje van Blof laten horen aan mijn schoonzusje en we hebben samen een potje zitten huilen, pfff wat een ware woorden inderdaad.
En het gedicht wat jij hier hebt opgeschreven is zo ontzettend mooi. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zo vaak iets met gedichten heb, maar deze is wel heel mooi.
@Channa, ik wil je ook nog welkom heten op ‘ons’ forum, ik ben een aantal dagen niet meer geweest hier, maar het wel alles teruggelezen. Gecondoleerd met het verlies van je dochtertje. Wat mooi om te lezen dat je andere kindjes ook zo met de zwangerschap bezig waren, maar ook nu jullie dochtertje er niet meer is.
Wat er een aantal dagen terug geschreven werd over keuzes maken, daar heb ik het soms nog wel moeilijk mee.
Voor mijn gevoel heb ik ook een keuze moeten maken en ik ‘moest’ voor mezelf kiezen. Maar aan de andere kant had ik ook geen keuze, want ik werd heel snel steeds zieker en als ik het niet had gehaald (zover was het gelukkig nog niet) had Sam ook geen kans, maar toch… Je maakt een keuze en je weet dat als ze de weeenopwekkers aansluiten er geen weg meer terug is…wat een moeilijk moment was dat.
@Myrt, hoe is het nu met je? Helpt de antidepressiva al?
En ben je inmiddels al ongesteld geworden?
Weet je, ik moest er ineens aan denken hoe het moet zijn om 2 kindjes te verliezen… Als je 1 kindje verliest gaan al je gedachten naar dat ene kindje en alle liefde en energie, enz.. Maar het lijkt me heel moeilijk om die gedachtes te ‘moeten verdelen’? Omschrijf ik dat zo goed, voel jij dat zo?
@Jumper, voel je je alweer iets beter? Weer uit je dip? En zo niet, dat is heel logisch dat je je niet altijd helemaal goed voelt (lichamelijk en geestelijk)!
Wat moeilijk dat je familie geen rekening houdt met jullie gevoelens? Kun je dat wel met hen bespreken?
Ik hoop dat ik niets vergeten bent om op te reageren.
Hier is het nog steeds wachten op mijn menstruatie. Maar ik heb wel goed nieuws, want ik heb afgelopen zaterdag een van mijn gyn's gesproken, ze belde me thuis op en heb haar mijn angst voorgelegd. Zij was bij mijn curettage en ze zei dat het haar zeer zeer onwaarschijnlijk leek dat ik van deze curettage dat syndroom krijg, want het ging erg rustig en goed en ze hebben zelfs de curettage gedaan terwijl ze een echo maakte, dus ze konden precies zien waar ze iets weg moesten halen.
Maar ze adviseerde me wel om maandag (afgelopen maandag dus) even langs mijn andere gyn te gaan om een echo te laten maken.
Dus hij heeft maandag een echo bij mij gemaakt en hij zag mooi dik opgebouwd baarmoederslijmvlies zonder verklevingen. Dus de kans dat ik dit heb is zo goed als 0%.
Gisteravond had ik ontzettende krampen en dacht dus echt dat het op gang kwam en dat zou mooi binnen de 8 weken zijn (Sam is vandaag 8 weken geleden geboren), maar helaas nog geen druppel bloed te zien.
Verder wordt as maandag of dinsdag de steen van Sam op het graf geplaatst, dus gaan we as weekend met z'n tweetjes zijn as in het graf bijzetten. Dat is voor mijn gevoel het laatste stukje wat we nog moesten regelen. Verder heb ik inmiddels het hangertje met zijn as. Gelukkig voelde ik hierbij niet heel veel verdriet, maar ik vond het vooral heel fijn om hem bij me te hebben. Ik heb ook steeds het gevoel dat mijn huid waar het hangertje hangt warmer aan voelt dan de rest.
Op de verjaardag van mijn vriend afgelopen zaterdag heb ik het hangertje vol trots aan iedereen laten zien.
Verder heb ik een mooi fotoboek gemaakt met alle echo’s, buikfoto’s en foto’s van Sam erin. Dus als we het as van Sam gaan bijzetten en de steen ligt erop zijn alle regeldingen geregeld.
Zo zijn er toch steeds dingen waar ik naar toe leef, zoals na al deze dingen mijn menstruatie en dan weer naar het volgende.
Vanaf morgen ga ik een paar dagen weg met mijn beste vriendin, ook lekker een dagje naar de sauna, heb er erg veel zin in!
Heb nog na zitten denken over wat Floor zei, dat ze zo benieuwd is naar onze kindjes. Ik heb dat ook heel erg. Nu heb ik na zitten denken of er een mogelijkheid is dat we een foto van onze kindjes aan elkaar kunnen laten zien, maar weet niet precies hoe dit kan. Wat vindt de rest hiervan en hoe kunnen we dat doen?
Nou, nu stop ik er echt mee, succes met lezen!
woensdag 27 oktober 2010 om 20:30
Oh Fener, wat fijn en heftig! Heel mooi dat hij zo zelf tot die conclusie is gekomen, lijkt me. Maar kan me voorstellen dat je in shock bent, want dat verandert weer helemaal je voorstelling van de komende tijd.
Je hebt het behoorlijk zwaar gehad volgens mij de afgelopen dagen. Zorg goed voor jezelf....
@ Floor, ja dit is de eerste keer. De gyn zei al dat het anders dan anders zou zijn. Alleen het zou echt meer moeten zijn dat wat ik zondag zag. Dat is geen ongesteldheid. Ik ben gewoon super ongeduldig. Als het dan komt, laat het dan maar snel gebeuren!
x Madelief
Je hebt het behoorlijk zwaar gehad volgens mij de afgelopen dagen. Zorg goed voor jezelf....
@ Floor, ja dit is de eerste keer. De gyn zei al dat het anders dan anders zou zijn. Alleen het zou echt meer moeten zijn dat wat ik zondag zag. Dat is geen ongesteldheid. Ik ben gewoon super ongeduldig. Als het dan komt, laat het dan maar snel gebeuren!
x Madelief
woensdag 27 oktober 2010 om 20:35
Toen ik keek of mijn bericht goed aangekomen was zag ik jouw bericht Fener en wauw wat een fijn nieuws zeg!
Dat zal een hele opluchting voor je zijn en natuurlijk moet je daar even van bijkomen. De laatste tijd heb je je toch een soort van neer moeten leggen dat je man geen kindjes meer wilde.
Erg fijn ook dat je in de armen van je man kon liggen toen je je zo rot voelde.
En dan scheelde jouw mannetje en mijn mannetje maar 20 gram! Sam woog 380 gram en was ongeveer 25 cm.
Op de echo vonden wij zijn neusje steeds zo mooi, echt die van mijn vriend (en ik hoopte ook zo dat hij niet mijn neus zou hebben, vind die niet zo mooi) en toen hij geboren was kon ik mijn ogen niet van zijn mooie neusje afhouden. Ik heb ook een aantal foto's dat ik mijn vinger op zijn neusje heb.
Vorige week lagen we in bed en mijn vriend lag al te slapen en ik keek naar hem. In een keer voelde een golf van schok maar ook van liefde door me heen gaan, want ineens herkende ik Sam zo ontzettend in zijn gezicht, echt een heel apart gevoel.
Dat zal een hele opluchting voor je zijn en natuurlijk moet je daar even van bijkomen. De laatste tijd heb je je toch een soort van neer moeten leggen dat je man geen kindjes meer wilde.
Erg fijn ook dat je in de armen van je man kon liggen toen je je zo rot voelde.
En dan scheelde jouw mannetje en mijn mannetje maar 20 gram! Sam woog 380 gram en was ongeveer 25 cm.
Op de echo vonden wij zijn neusje steeds zo mooi, echt die van mijn vriend (en ik hoopte ook zo dat hij niet mijn neus zou hebben, vind die niet zo mooi) en toen hij geboren was kon ik mijn ogen niet van zijn mooie neusje afhouden. Ik heb ook een aantal foto's dat ik mijn vinger op zijn neusje heb.
Vorige week lagen we in bed en mijn vriend lag al te slapen en ik keek naar hem. In een keer voelde een golf van schok maar ook van liefde door me heen gaan, want ineens herkende ik Sam zo ontzettend in zijn gezicht, echt een heel apart gevoel.
woensdag 27 oktober 2010 om 20:46
Nolleke, ik zie nu je mail. Erg ja, dat wij dat inderdaad niet meer zullen doen. Je er zo onbezorgd in storten de volgende keer. Ik heb ze ook gebeld en als het goed is wordt het nu niet meer gedaan. Maar ik had het over de mail ook al 2 keer aangegeven, daar hadden ze dus niets mee gedaan... Ik begrijp je hoor! Weg zijn van thuis zorgt er voor dat je hoofd op een andere stand gaat. Dat we niet achter de computer kruipen of de was gaan doen. Maar echt samen zijn.
Ja, dat gesprek met mijn ouders is zondag geweest. Op zich wel OK verlopen. Eerst een heftige clash. Mijn moeder heel verdrietig... Ik moest alle frustratie even kwijt. Maar ze gaven aan dat ze me alle ruimte willen geven en het accepteren als we dus niet bij familiedingen zullen zijn. Dat we het zelf aan moeten geven. Dat is fijn. Voelt als opluchting. Ik voel nu ook geen blokkade meer om mijn moeder even te bellen en dat is fijn.
Die foto bij jouw profiel vind ik zo mooi! Echt vertederend. Die foto zorgde ervoor dat ik het wel aan durfde om een kaartje te maken omdat het er in zwart wit zo mooi uit ziet.
En wat fijn zeg, de uitslag van de echo! Dat is echt goed nieuws dat alles er zo mooi uit zag. Als het zo mooi opgebouwd is, werkt alles weer. Nu wachten op je ongesteldheid. Maar ik kan me voorstellen dat je opgelucht bent!
Ik lees dat je dingen mooi regelt en daarmee steeds weer Sam een vaster plekje in deze wereld geeft. De hanger om je nek, de steen op het graf, het boekje met foto's. Knap hoor! Ik heb echofoto's ver weg gestopt....
Over elkaars kindje zien op de foto vind ik een beetje eng. Ik heb het gevoel dat ons kleintje niet zo heel mooi op de foto staat..... Dat vind ik moeilijk. Hij is dus ook ietwat gehavend uit de bevalling gekomen.... Misschien plaats ik het fototje van de kaart wel bij mijn profiel. Dan zien jullie in ieder geval iets.
Ga maar eens naar mijn mannetje. Hij is echt heel hard voor onze toekomst aan het werk. Hij was werkeloos en nu heeft ie 2 banen. 1 voor 36 uur in de week en 1 voor 8 uur. Erg druk dus. Maar hij wil er alles aan doen dat de druk wat van mij af gaat. Ben zo blij met hem....
Liefs aan jullie allemaal!
x Madelief
Ja, dat gesprek met mijn ouders is zondag geweest. Op zich wel OK verlopen. Eerst een heftige clash. Mijn moeder heel verdrietig... Ik moest alle frustratie even kwijt. Maar ze gaven aan dat ze me alle ruimte willen geven en het accepteren als we dus niet bij familiedingen zullen zijn. Dat we het zelf aan moeten geven. Dat is fijn. Voelt als opluchting. Ik voel nu ook geen blokkade meer om mijn moeder even te bellen en dat is fijn.
Die foto bij jouw profiel vind ik zo mooi! Echt vertederend. Die foto zorgde ervoor dat ik het wel aan durfde om een kaartje te maken omdat het er in zwart wit zo mooi uit ziet.
En wat fijn zeg, de uitslag van de echo! Dat is echt goed nieuws dat alles er zo mooi uit zag. Als het zo mooi opgebouwd is, werkt alles weer. Nu wachten op je ongesteldheid. Maar ik kan me voorstellen dat je opgelucht bent!
Ik lees dat je dingen mooi regelt en daarmee steeds weer Sam een vaster plekje in deze wereld geeft. De hanger om je nek, de steen op het graf, het boekje met foto's. Knap hoor! Ik heb echofoto's ver weg gestopt....
Over elkaars kindje zien op de foto vind ik een beetje eng. Ik heb het gevoel dat ons kleintje niet zo heel mooi op de foto staat..... Dat vind ik moeilijk. Hij is dus ook ietwat gehavend uit de bevalling gekomen.... Misschien plaats ik het fototje van de kaart wel bij mijn profiel. Dan zien jullie in ieder geval iets.
Ga maar eens naar mijn mannetje. Hij is echt heel hard voor onze toekomst aan het werk. Hij was werkeloos en nu heeft ie 2 banen. 1 voor 36 uur in de week en 1 voor 8 uur. Erg druk dus. Maar hij wil er alles aan doen dat de druk wat van mij af gaat. Ben zo blij met hem....
Liefs aan jullie allemaal!
x Madelief
woensdag 27 oktober 2010 om 20:50
Hoi lieve iedereen,
@Madelief, dat ik alleen was tijdens de echo was ook helemaaal niet fijn. Maar ik ging naar de echo, hoewel ongerust, ook in de veronderstelling dat het toch wel goed zou zitten. De huisarts gaf ten slotte aan dat er eigenlijk niks aan de hand was. Er was een vriendje te spelen, beide kinderen waren thuis... dus was handiger als mijn man thuis zou blijven. Maar ja...... voor mijn man was het denk ik nog moeilijker dat hij er niet bij was. Hij kon het namelijk gewoon niet geloven dat het zo was, omdat hij die echo niet gezien heeft. Nu ervaart hij dat als een gemis voor zijn verwerking.
Lekker dat je naar Zeeland gaat. Even uitwaaien en dan is Zeeland een prima plek om dat te doen. Tuurlijk voelt het dubbel. Maar even helemaal aandacht voor elkaar en Noach kan ook wel heel goed zijn.
Menstruatiecyclus kan best wel tijdje duren voordat het weer op gang is. Maar begrijp heel goed dat het frustrerend is.
@Floor, waardeloos zeg dat er zo'n baby doos is bezorgd. Ik heb dat soort dingen nooit gedaan. Vind dat zo'n onzin. Ben eens een keer bij zo'n gesprek geweest bij mijn schoonzusje. Toen had ik zelf nog geen kinderen. Besloot toen meteen ter plekke dat als het er ooit van komt.. ik niet zo'n dame op bezoek wil.
@Fener, ik begrijp zo goed wat je bedoeld dat als je je rot voelt, in jezelf gekeerd en stil dat je dan de aanraking of het vast houden van je man niet aan kan. Ik heb dat precies op dezelde manier. Ik wil het dan eigenlijk wel.. maar het is dan gewoon zo te zwaar. Toch laat ik het meestal uiteindelijk toe omdat ik ook niet zonder kan. En dan inderdaad die huilbui.
Maar wat een verrassing om dat dan te horen. Kan me voorstellen dat je daar even van bij moet komen. Hebben jullie er verder nog over gesproken? Ik heb het er regelmatig over met mijn man, gewoon om het er over te kunnen hebben. Omdat het me een gevoel geeft van dat ik ondanks hoe ik me voel, ik vertrouwen en hoop heb voor de toekomst. Dat is fijn.. dat voorkomt dat ik verzand in verdriet en af en toe de wanhoop ik die voel.
Maar goed... het gaat op het moment hier even wat minder. misschien dat ik later nog weer even kom kijken en anders reageer ik morgen wel weer.
X Channa
@Madelief, dat ik alleen was tijdens de echo was ook helemaaal niet fijn. Maar ik ging naar de echo, hoewel ongerust, ook in de veronderstelling dat het toch wel goed zou zitten. De huisarts gaf ten slotte aan dat er eigenlijk niks aan de hand was. Er was een vriendje te spelen, beide kinderen waren thuis... dus was handiger als mijn man thuis zou blijven. Maar ja...... voor mijn man was het denk ik nog moeilijker dat hij er niet bij was. Hij kon het namelijk gewoon niet geloven dat het zo was, omdat hij die echo niet gezien heeft. Nu ervaart hij dat als een gemis voor zijn verwerking.
Lekker dat je naar Zeeland gaat. Even uitwaaien en dan is Zeeland een prima plek om dat te doen. Tuurlijk voelt het dubbel. Maar even helemaal aandacht voor elkaar en Noach kan ook wel heel goed zijn.
Menstruatiecyclus kan best wel tijdje duren voordat het weer op gang is. Maar begrijp heel goed dat het frustrerend is.
@Floor, waardeloos zeg dat er zo'n baby doos is bezorgd. Ik heb dat soort dingen nooit gedaan. Vind dat zo'n onzin. Ben eens een keer bij zo'n gesprek geweest bij mijn schoonzusje. Toen had ik zelf nog geen kinderen. Besloot toen meteen ter plekke dat als het er ooit van komt.. ik niet zo'n dame op bezoek wil.
@Fener, ik begrijp zo goed wat je bedoeld dat als je je rot voelt, in jezelf gekeerd en stil dat je dan de aanraking of het vast houden van je man niet aan kan. Ik heb dat precies op dezelde manier. Ik wil het dan eigenlijk wel.. maar het is dan gewoon zo te zwaar. Toch laat ik het meestal uiteindelijk toe omdat ik ook niet zonder kan. En dan inderdaad die huilbui.
Maar wat een verrassing om dat dan te horen. Kan me voorstellen dat je daar even van bij moet komen. Hebben jullie er verder nog over gesproken? Ik heb het er regelmatig over met mijn man, gewoon om het er over te kunnen hebben. Omdat het me een gevoel geeft van dat ik ondanks hoe ik me voel, ik vertrouwen en hoop heb voor de toekomst. Dat is fijn.. dat voorkomt dat ik verzand in verdriet en af en toe de wanhoop ik die voel.
Maar goed... het gaat op het moment hier even wat minder. misschien dat ik later nog weer even kom kijken en anders reageer ik morgen wel weer.
X Channa
donderdag 28 oktober 2010 om 11:56
Goedemorgen!
Zo, ik heb er weer behoorlijk wat slaapuurtjes opzitten. Maar men, wat ben ik onrustig en aan het dromen... En die dromen zijn niet bepaald van de categorie gezellig..
@Fener
Ben je al uit je shocktoestand geraakt . Wat superfijn dat je man het toch weer wilt proberen. Geduld is soms het sleutelwoord hè . Hopelijk gaat het langzaam ook weer beter met je. De periode rond de uitgerekende datum is gewoon heel moeilijk.
@Nolleke
Nou meid, je hebt er een best verhaal neergezet . Fijn om je weer te lezen.
Jij hebt ook een keus moeten maken, dat klopt. En dat is heel heel moeilijk. Ik weet nog dat ik 2 dagen voor het inleiden het eerste medicijn moest innemen. Verschrikkelijk.. Dit was het begin van het einde.
Fijn dat je alsnog een echo hebt gehad en nu is er dus echt geen enkele reden tot zorg. Lucht vast op!
Fijn dat je de hanger hebt en dat het goed voelt! Ik lees echt herkenning in je verhaal. Allerlei dingen doen en regelen. Dat voelt goed. En heerlijk dat je er even uit gaat! Verwen jezelf maar flink!
Volgens mij kun je via een van de icoontjes onder je avator een vriend toevoegen. Zo kun je ook gegevens uitwisselen zonder dat het op het forum staat. Niet iedereen zal het willen laten zien, maar daar is iedereen vrij in, toch?
@Madelief
Goed dat je met je ouders hebt gepraat en dat het heeft opgelucht en jullie gewoon goede voet verder kunnen.
En over de foto, als je het niks vind doe je het niet! Kan me dat ook voorstellen, hoor.
Wat lief van je vriend dat hij zo hard werkt om de druk bij jou te verlichten. Zal ook niet meevallen, 2 banen...
@Channa
Ik hoorde ook pas na de aanmelding van mijn zus dat er dan zo'n muts op visite komt.. Toen dacht ik al, oei..wat heb ik gedaan. Wijze les voor de volgende keer.
Wat vervelend dat het nu wat minder gaat. Doe het rustig aan. We lezen je wel weer.
Hoe is het met de andere? Simon, Jumper, Mayls?
Liefs Floor
Zo, ik heb er weer behoorlijk wat slaapuurtjes opzitten. Maar men, wat ben ik onrustig en aan het dromen... En die dromen zijn niet bepaald van de categorie gezellig..
@Fener
Ben je al uit je shocktoestand geraakt . Wat superfijn dat je man het toch weer wilt proberen. Geduld is soms het sleutelwoord hè . Hopelijk gaat het langzaam ook weer beter met je. De periode rond de uitgerekende datum is gewoon heel moeilijk.
@Nolleke
Nou meid, je hebt er een best verhaal neergezet . Fijn om je weer te lezen.
Jij hebt ook een keus moeten maken, dat klopt. En dat is heel heel moeilijk. Ik weet nog dat ik 2 dagen voor het inleiden het eerste medicijn moest innemen. Verschrikkelijk.. Dit was het begin van het einde.
Fijn dat je alsnog een echo hebt gehad en nu is er dus echt geen enkele reden tot zorg. Lucht vast op!
Fijn dat je de hanger hebt en dat het goed voelt! Ik lees echt herkenning in je verhaal. Allerlei dingen doen en regelen. Dat voelt goed. En heerlijk dat je er even uit gaat! Verwen jezelf maar flink!
Volgens mij kun je via een van de icoontjes onder je avator een vriend toevoegen. Zo kun je ook gegevens uitwisselen zonder dat het op het forum staat. Niet iedereen zal het willen laten zien, maar daar is iedereen vrij in, toch?
@Madelief
Goed dat je met je ouders hebt gepraat en dat het heeft opgelucht en jullie gewoon goede voet verder kunnen.
En over de foto, als je het niks vind doe je het niet! Kan me dat ook voorstellen, hoor.
Wat lief van je vriend dat hij zo hard werkt om de druk bij jou te verlichten. Zal ook niet meevallen, 2 banen...
@Channa
Ik hoorde ook pas na de aanmelding van mijn zus dat er dan zo'n muts op visite komt.. Toen dacht ik al, oei..wat heb ik gedaan. Wijze les voor de volgende keer.
Wat vervelend dat het nu wat minder gaat. Doe het rustig aan. We lezen je wel weer.
Hoe is het met de andere? Simon, Jumper, Mayls?
Liefs Floor
donderdag 28 oktober 2010 om 14:34
He Meiden,
@ Channa, wat rot voor je man. Ik kan het me helemaal voorstellen. De aanblik van de echo was bij ons zo ontzettend hard, maar ook zo duidelijk. Je ziet zelf al dat je kindje zo stil ligt. Aan je lijf zie je niets. Alsof alles nog normaal is. Hebben ze geen print gemaakt voor jullie? Wij kregen een echoprint mee. Die heb ik ver weg gestopt, maar daar zie je heel duidelijk dat het er heel anders uit ziet dan de keren ervoor. En dat het dus definitief is....
Hoe voel je je vandaag? Sterkte....
@ Floor, wat rot dat je zo naar droomt! Dan heb je 's nachts ook nog stress.... Vervelend zeg.
Hier gaat het redelijk. Ben vanmorgen echt ongesteld geworden. Raar, maar het lucht me een soort van op. Ook al is het zo confronterend. Het verdriet en de pijn hierover heb ik zondag al gehad, toen ik het aan zag komen. Nu ben ik blij dat het doorzet en dat dat ook betekend dat er weer nieuwe kansen komen. Ik ven vanmorgen lekker de stad in geweest met mijn zusje (de niet-zwangere...). Echt een schat. Het is zo fijn om iemand bij je te hebben die zo hetzelfde is als jij dat ze altijd maar aan een half woord genoeg heeft. Ze was ook bij de bevalling. En ik heb haar gevraagd ook bij de bevalling te zijn als we een gezond kindje krijgen. Het was zo fijn dat ze er bij was. En ik vind het ook nogal heftig voor haar. De eerste bevalling die je dan mee maakt is dan zo'n verdrietige. Ik hoop dat het volgende keer een mooie wordt...
Verder ben ik de spullen aan het pakken voor Zeeland. Hele volksverhuizing.... We nemen lekker van alles mee, hele auto vol. Lekker eigen dekbed, badjas enz. We hebben een huisje gehuurd, dus dan is dat ook wel handig. Nou, als ik geen tijd meer heb, dan wens ik jullie goede dagen toe. Sterkte allemaal!
x Madelief
@ Channa, wat rot voor je man. Ik kan het me helemaal voorstellen. De aanblik van de echo was bij ons zo ontzettend hard, maar ook zo duidelijk. Je ziet zelf al dat je kindje zo stil ligt. Aan je lijf zie je niets. Alsof alles nog normaal is. Hebben ze geen print gemaakt voor jullie? Wij kregen een echoprint mee. Die heb ik ver weg gestopt, maar daar zie je heel duidelijk dat het er heel anders uit ziet dan de keren ervoor. En dat het dus definitief is....
Hoe voel je je vandaag? Sterkte....
@ Floor, wat rot dat je zo naar droomt! Dan heb je 's nachts ook nog stress.... Vervelend zeg.
Hier gaat het redelijk. Ben vanmorgen echt ongesteld geworden. Raar, maar het lucht me een soort van op. Ook al is het zo confronterend. Het verdriet en de pijn hierover heb ik zondag al gehad, toen ik het aan zag komen. Nu ben ik blij dat het doorzet en dat dat ook betekend dat er weer nieuwe kansen komen. Ik ven vanmorgen lekker de stad in geweest met mijn zusje (de niet-zwangere...). Echt een schat. Het is zo fijn om iemand bij je te hebben die zo hetzelfde is als jij dat ze altijd maar aan een half woord genoeg heeft. Ze was ook bij de bevalling. En ik heb haar gevraagd ook bij de bevalling te zijn als we een gezond kindje krijgen. Het was zo fijn dat ze er bij was. En ik vind het ook nogal heftig voor haar. De eerste bevalling die je dan mee maakt is dan zo'n verdrietige. Ik hoop dat het volgende keer een mooie wordt...
Verder ben ik de spullen aan het pakken voor Zeeland. Hele volksverhuizing.... We nemen lekker van alles mee, hele auto vol. Lekker eigen dekbed, badjas enz. We hebben een huisje gehuurd, dus dan is dat ook wel handig. Nou, als ik geen tijd meer heb, dan wens ik jullie goede dagen toe. Sterkte allemaal!
x Madelief
