Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
zaterdag 2 april 2011 om 15:34
zaterdag 2 april 2011 om 17:34
Hoi allemaal,
Ik was woensdag met een bericht begonnen, maar nog niet afgemaakt en geplaatst. Ik las donderdag jullie berichtjes en het berichtje van dolfijntje dat je nu beter kunt aangeven naar anderen toe hoe het met je gaat, lijkt heel erg op de door mij op woensdag getikte woorden.. zie maar hieronder.
Ik plak even mijn berichtje hieronder en tik het af.
M.b.t. de buikpijn toch contact opgenomen met de gynaecoloog en een afspraak gemaakt. Ben echter afgelopen vrijdag ongesteld geworden en kijk het nog even aan of ik nu de afspraak laat staan.
Het zien van zwangere vrouwen en baby's benadrukt op zo'n moment extra het gemis van ons meisje. Haar niet meer kunnen aanraken en haar niet kunnen zien opgroeien.
Laatst waren we op het strand en zag ik een pittig klein blond meisje over het strand stappen, met een heel mooi rood met witten stippen jasje aan. Dan is het gemis gevoel versterkt aanwezig en het "potverdikkie" moment groot.
Twee weken terug had ik een "dip-moment-dagje" en bij het naar binnenlopen in de hema, klonk het door de speakers.. nu 5 babyrompertjes voor de prijs van....
Op zo'n moment baal ik...... niet boos... maar een "verdorrie" moment...
Deze week een collega gesproken die ik nog niet had gezien. Ze wilde de foto's van ons meisje zien (had een paar foto's mee). Was zo trots dat ik ze kon laten zien en zij ze wilde zien .
@dolfijntje en anderen, onderstaand is het stukje tekst dat aansloot bij jouw woorden dolfijntje over het aangeven aan een ander hoe het gaat.
Eind januari/begin februari had ik een periode (weet niet precies aantal dagen) waarbij de alledaagse dingen (zoals het hervatten van werk/ ondernemen van activiteiten) mij niets deed. Het was geen onverschilligheid of desinteresse, maar het deed mij niets, had er geen gevoel bij. Ik kon meedoen met een vrolijke activiteit, maar ervaarde de vrolijkheid niet. Voelde mij leeg, niets.
Terugkijkend is die periode goed geweest, vanaf dat punt lukte het om stapje voor stapje te gaan, in mijn hoofd en ook naar anderen toe te benoemen dat het nog niet zo goed ging in plaats van daarvoor "het gaat goed".
Het voelt alsof er telkens een nieuw/ander stapje wordt gemaakt, waarbij het gevoel zich aanpast.
Waarbij het één niet het ander afsluit, maar zich toevoegd en een geheel vormt. Nog niet altijd een rustig geheel, maar het voelt goed.
Iemand mailde laatst: het zal je zwaar vallen om met haar in je hart de dingen weer op te pakken. Zulke mooie woorden en ook zo waar.
Voordat ik aan het werk ging, ging de gedachte door mij heen:
"straks zal ik meer tijd aan de alledaagse dingen besteden dan aan het denken aan/over mijn dochtertje"... dat voelde niet prettig..
Ik merk nu dat ze elke dag in mijn gedachte is, naast de alledaagse dingen.. dat voelt goed.
@dolfijntje: wat een lieve urn.. rose met een vlinder.. heel mooi
Ben nog niet op alles van jullie in gegaan.. doe ik binnenkort.
Kim, heel veel liefde en kracht voor jullie, jullie Daan en in jullie hart jullie twee dappere musketiers Finn en Mees.
liefs
Ik was woensdag met een bericht begonnen, maar nog niet afgemaakt en geplaatst. Ik las donderdag jullie berichtjes en het berichtje van dolfijntje dat je nu beter kunt aangeven naar anderen toe hoe het met je gaat, lijkt heel erg op de door mij op woensdag getikte woorden.. zie maar hieronder.
Ik plak even mijn berichtje hieronder en tik het af.
M.b.t. de buikpijn toch contact opgenomen met de gynaecoloog en een afspraak gemaakt. Ben echter afgelopen vrijdag ongesteld geworden en kijk het nog even aan of ik nu de afspraak laat staan.
Het zien van zwangere vrouwen en baby's benadrukt op zo'n moment extra het gemis van ons meisje. Haar niet meer kunnen aanraken en haar niet kunnen zien opgroeien.
Laatst waren we op het strand en zag ik een pittig klein blond meisje over het strand stappen, met een heel mooi rood met witten stippen jasje aan. Dan is het gemis gevoel versterkt aanwezig en het "potverdikkie" moment groot.
Twee weken terug had ik een "dip-moment-dagje" en bij het naar binnenlopen in de hema, klonk het door de speakers.. nu 5 babyrompertjes voor de prijs van....
Op zo'n moment baal ik...... niet boos... maar een "verdorrie" moment...
Deze week een collega gesproken die ik nog niet had gezien. Ze wilde de foto's van ons meisje zien (had een paar foto's mee). Was zo trots dat ik ze kon laten zien en zij ze wilde zien .
@dolfijntje en anderen, onderstaand is het stukje tekst dat aansloot bij jouw woorden dolfijntje over het aangeven aan een ander hoe het gaat.
Eind januari/begin februari had ik een periode (weet niet precies aantal dagen) waarbij de alledaagse dingen (zoals het hervatten van werk/ ondernemen van activiteiten) mij niets deed. Het was geen onverschilligheid of desinteresse, maar het deed mij niets, had er geen gevoel bij. Ik kon meedoen met een vrolijke activiteit, maar ervaarde de vrolijkheid niet. Voelde mij leeg, niets.
Terugkijkend is die periode goed geweest, vanaf dat punt lukte het om stapje voor stapje te gaan, in mijn hoofd en ook naar anderen toe te benoemen dat het nog niet zo goed ging in plaats van daarvoor "het gaat goed".
Het voelt alsof er telkens een nieuw/ander stapje wordt gemaakt, waarbij het gevoel zich aanpast.
Waarbij het één niet het ander afsluit, maar zich toevoegd en een geheel vormt. Nog niet altijd een rustig geheel, maar het voelt goed.
Iemand mailde laatst: het zal je zwaar vallen om met haar in je hart de dingen weer op te pakken. Zulke mooie woorden en ook zo waar.
Voordat ik aan het werk ging, ging de gedachte door mij heen:
"straks zal ik meer tijd aan de alledaagse dingen besteden dan aan het denken aan/over mijn dochtertje"... dat voelde niet prettig..
Ik merk nu dat ze elke dag in mijn gedachte is, naast de alledaagse dingen.. dat voelt goed.
@dolfijntje: wat een lieve urn.. rose met een vlinder.. heel mooi
Ben nog niet op alles van jullie in gegaan.. doe ik binnenkort.
Kim, heel veel liefde en kracht voor jullie, jullie Daan en in jullie hart jullie twee dappere musketiers Finn en Mees.
liefs
zondag 3 april 2011 om 12:42
@ annali: kan mij voorstellen dat naast het gemis van jullie zoontje Abel, het zoals je schrijft rust geeft dat er niets is wat je nog had kunnen doen voor jullie zoontje.
Hoe gaat het nu met je?
@ dolfijntje en jill: m.b.t. het proberen voor een tweede zwangerschap. Het gaf/geeft mij rust op het moment dat we een soort van termijn hadden genoemd.
Op verzoek hebben we het obductieverslag ontvangen.
Wetende dat het voor de zwangerschap van mogelijke broertjes/zusjes beter is dat er geen oorzaak is gevonden voor het overlijden van ons meisje, blijft het moeilijk.
Het vertrouwen hebben en de gedachte uit mijn hoofd te zetten: wat als het iets in mij is, wat ze niet hebben gezien.
Herkennen jullie dat ook, momenten waarop je terugdenkt aan de zwangerschap en de mooie momenten daarvan, de gedachtes, de blije gevoelens.. het samenzijn met dat kleintje in je buik.
Dat geeft een fijn gevoel.
liefs
Hoe gaat het nu met je?
@ dolfijntje en jill: m.b.t. het proberen voor een tweede zwangerschap. Het gaf/geeft mij rust op het moment dat we een soort van termijn hadden genoemd.
Op verzoek hebben we het obductieverslag ontvangen.
Wetende dat het voor de zwangerschap van mogelijke broertjes/zusjes beter is dat er geen oorzaak is gevonden voor het overlijden van ons meisje, blijft het moeilijk.
Het vertrouwen hebben en de gedachte uit mijn hoofd te zetten: wat als het iets in mij is, wat ze niet hebben gezien.
Herkennen jullie dat ook, momenten waarop je terugdenkt aan de zwangerschap en de mooie momenten daarvan, de gedachtes, de blije gevoelens.. het samenzijn met dat kleintje in je buik.
Dat geeft een fijn gevoel.
liefs
woensdag 6 april 2011 om 12:23
He lady's hoe gaat het met jullie?
Dolfijntje, wat een mooie urn. Wij zijn bij het crematorium geweest om een urn uit te zoeken maar ik vond dat er niet heel veel moois bij zat. Wij willen heel graag iets met een vlinder en wat niet direct opvalt als zijnde een urn. We hebben 2 dingen gezien die we dan wel mooi vonden maar het was het net niet.
Waar hebben jullie je urn gevonden?
Ben je alweer aan het werk? Hoe gaat dat?
Annali, hoe bevalt het om weer aan het werk te zijn?
Hoe voel je je verder lichamelijk?
Vivamember, het vertrouwen in he lichaam is wel even weg na zo'n gebeurtenis. Dat heb ik ten minste wel, terwijl het bij mij niet iets te maken heeft met de placenta of iets wat direct met mijn lichaam te maken heeft. Wij hebben volgende week een afspraak in het zh, maar als ik jullie verhalen hoorde moet ik er niet teveel van uit gaan dat het obductieverslag er al is.
Wat ga je in dit proces toch een stappen door. Vorige week kwam bij mij opeens het besef dat ik gewoon ook de zwangerschap miste. Er is zoveel van je afgenomen, niet alleen op dat moment je kindje. Maar ook de zwangerschap, alle plannen die je had. Ik heb tijdens de zwangerschap niet volledig durven te genieten, daar wachte ik eigenlijk mee tot na de 20 weken echo.
Als ik dan in de Hema loop en al die leuke kleertjes zie heb ik gewoon de neiging om toch van alles voor onze zoon te kopen. Slaat nergens op maar ik mis dat stuk zo, het genieten, ermee bezig zijn.
Dolfijntje en Annali, jullie waren na ong. 4,5 week weer ongesteld he? Bij mij is het nu 5,5 week geleden en nog steeds geen ongesteldheid. Zijn hier nog andere meiden die meelezen en ook langer moesten wachten totdat de cyclus weer op gang kwam? Ik weet ook niet of ik het met een 'gewone' bevalling kan vergelijken want dan duurt het toch vaak minstens 6 weken voordat je ongesteld wordt?
Het maakt me gewoon even onzeker of het wel weer vanzelf op gang komt, maar ik vind het ook nog niet nodig om de verloskundige te bellen.
Ik had nog twee ouvlatietesten liggen en omdat ik dus vorige week twee keer zo'n kramp had heb ik er een gedaan. Daar was een lichte maar duidelijke streep op te zien. Dus ik ging er vanuit dat het mijn eisprong was geweest, dus was ik weer gerust. Nu heb ik vandaag de tweede ovulatietest gedaan om te kijken of hij nu negatief was, dan wist ik zeker dat het vorige week mijn eispring was en ik rustig tot volgende week kon wachten op mijn menstruatie. Maar nu was er weer een lichte, duidelijke streep te zien? Weten jullie of er nog iets van hormonen in het lijf kunnen zitten die voor de licht positieve testen kunnen zorgen?
Dolfijntje, wat een mooie urn. Wij zijn bij het crematorium geweest om een urn uit te zoeken maar ik vond dat er niet heel veel moois bij zat. Wij willen heel graag iets met een vlinder en wat niet direct opvalt als zijnde een urn. We hebben 2 dingen gezien die we dan wel mooi vonden maar het was het net niet.
Waar hebben jullie je urn gevonden?
Ben je alweer aan het werk? Hoe gaat dat?
Annali, hoe bevalt het om weer aan het werk te zijn?
Hoe voel je je verder lichamelijk?
Vivamember, het vertrouwen in he lichaam is wel even weg na zo'n gebeurtenis. Dat heb ik ten minste wel, terwijl het bij mij niet iets te maken heeft met de placenta of iets wat direct met mijn lichaam te maken heeft. Wij hebben volgende week een afspraak in het zh, maar als ik jullie verhalen hoorde moet ik er niet teveel van uit gaan dat het obductieverslag er al is.
Wat ga je in dit proces toch een stappen door. Vorige week kwam bij mij opeens het besef dat ik gewoon ook de zwangerschap miste. Er is zoveel van je afgenomen, niet alleen op dat moment je kindje. Maar ook de zwangerschap, alle plannen die je had. Ik heb tijdens de zwangerschap niet volledig durven te genieten, daar wachte ik eigenlijk mee tot na de 20 weken echo.
Als ik dan in de Hema loop en al die leuke kleertjes zie heb ik gewoon de neiging om toch van alles voor onze zoon te kopen. Slaat nergens op maar ik mis dat stuk zo, het genieten, ermee bezig zijn.
Dolfijntje en Annali, jullie waren na ong. 4,5 week weer ongesteld he? Bij mij is het nu 5,5 week geleden en nog steeds geen ongesteldheid. Zijn hier nog andere meiden die meelezen en ook langer moesten wachten totdat de cyclus weer op gang kwam? Ik weet ook niet of ik het met een 'gewone' bevalling kan vergelijken want dan duurt het toch vaak minstens 6 weken voordat je ongesteld wordt?
Het maakt me gewoon even onzeker of het wel weer vanzelf op gang komt, maar ik vind het ook nog niet nodig om de verloskundige te bellen.
Ik had nog twee ouvlatietesten liggen en omdat ik dus vorige week twee keer zo'n kramp had heb ik er een gedaan. Daar was een lichte maar duidelijke streep op te zien. Dus ik ging er vanuit dat het mijn eisprong was geweest, dus was ik weer gerust. Nu heb ik vandaag de tweede ovulatietest gedaan om te kijken of hij nu negatief was, dan wist ik zeker dat het vorige week mijn eispring was en ik rustig tot volgende week kon wachten op mijn menstruatie. Maar nu was er weer een lichte, duidelijke streep te zien? Weten jullie of er nog iets van hormonen in het lijf kunnen zitten die voor de licht positieve testen kunnen zorgen?
woensdag 6 april 2011 om 12:37
Jill, even snel want ik krijg zo bezoek en moet het huis nog even aan kant maken Ik schrijf vanmiddag uitgebreider.
Mijn gyn vond het bijzonder dat mijn lichaam zo snel weer de draad opgepakt had. Hij had nog geen menstruatie verwacht zo snel. Dus ik zou het nog even de tijd geven. Maar... een positieve ovulatietest wil gek genoeg ook nog wel eens een positieve zwangerschapstest geven (vraag me niet hoe aangezien het toch 2 verschillende hormonen zijn die worden getest) Een positieve ovutest kan niet nog van de zwangerschap komen, aangezien je tijdens de zwangerschap geen LH- aanmaakt. Misschien dus toch even naar het Kruidvat vanmiddag?
Wij hebben onze urn gevonden op grafstenen Maar verder op het internet staan er echt gigantisch veel. (nooit gedacht!)
Ik ga nu snel en kom vanmiddag uitgebreider.
Mijn gyn vond het bijzonder dat mijn lichaam zo snel weer de draad opgepakt had. Hij had nog geen menstruatie verwacht zo snel. Dus ik zou het nog even de tijd geven. Maar... een positieve ovulatietest wil gek genoeg ook nog wel eens een positieve zwangerschapstest geven (vraag me niet hoe aangezien het toch 2 verschillende hormonen zijn die worden getest) Een positieve ovutest kan niet nog van de zwangerschap komen, aangezien je tijdens de zwangerschap geen LH- aanmaakt. Misschien dus toch even naar het Kruidvat vanmiddag?
Wij hebben onze urn gevonden op grafstenen Maar verder op het internet staan er echt gigantisch veel. (nooit gedacht!)
Ik ga nu snel en kom vanmiddag uitgebreider.
woensdag 6 april 2011 om 13:19
Zo, kasten zijn volgegooid (hopen dat ik tijdens het bezoek niks nodig heb anders valt alles eruit ) Swiffer heeft zijn werk gedaan en nu heb ik even tijd om langer te reageren.
Ik lees net het verhaal van Vlindertje.... wat een nachtmerrie zeg! Hoe gaat het nu met Daan? Wat vreselijk om 2 broertjes van hem te moeten cremeren. Wat een rollercoaster qua gevoelens. Vreselijk verdriet om je 2 zoontjes en ook nog hoop en geluk voor je andere zoontje. Ondenkbaar hoe jullie je zullen voelen. Heel erg veel sterkte!
Vivamember, hoe gaat het nu met je buikpijn? En wat vreselijk moeilijk moet het zijn dat ze geen oorzaak hebben gevonden aan het overlijden van jullie dochtertje. Dan zit je helemaal met de vraag: waarom? Wat je schrijft over de fijne gevoelens als je terugdenkt aan de zwangerschap dat heb ik nog niet. Ik denk vaak terug en weet hoe gelukkig ik toen was. Het heerlijke getrappel, het gevoel hebben dat je nooit alleen was en gewoon genieten. Als ik daar aan terugdenk dan doet het met name pijn. Het gemis is nog te vers denk ik. Ik hoop dat ik snel eraan kan denken zonder de pijn erbij te voelen.
Jill, wat je schrijft over de zwangerschap missen, is zo herkenbaar.
Het gaat hier echt letterlijk 2 stapjes vooruit en 1 stapje terug. Gisteren een super goede dag gehad, wat uitzonderlijk was aangezien ik de afgelopen 2 weken echt heel down ben geweest. Het voelde gisteren zo goed! Vandaag werd ik echter weer wakker met het vreselijke verstikkende gevoel in mijn keel en de tranen blijven weer stromen. Gisteren heb ik wat voor mijn werk gedaan, zomaar wat administratie voor 2 uurtjes en daarna weer naar huis. Voelde goed om weer bezig te zijn met wat nuttigs, maar vandaag kan ik dat goede gevoel niet meer vinden.
Afgelopen weekend naar het strand geweest en wat waren daar veel zwangeren en kleine meisjes die met het zand aan het spelen waren. Wat deed dat pijn om te zien. Als ik er niet bij nadenk dan gaat het goed. Maar als ik dan ineens denk "Jasmijn zal nooit daar spelen" of "ik had nu ook zo'n buik gehad" dan doet het zo'n pijn. Echt een steek voel ik dan. En de gedachtes uitzetten, dat lukt me jammer genoeg nog niet.
Ik lees net het verhaal van Vlindertje.... wat een nachtmerrie zeg! Hoe gaat het nu met Daan? Wat vreselijk om 2 broertjes van hem te moeten cremeren. Wat een rollercoaster qua gevoelens. Vreselijk verdriet om je 2 zoontjes en ook nog hoop en geluk voor je andere zoontje. Ondenkbaar hoe jullie je zullen voelen. Heel erg veel sterkte!
Vivamember, hoe gaat het nu met je buikpijn? En wat vreselijk moeilijk moet het zijn dat ze geen oorzaak hebben gevonden aan het overlijden van jullie dochtertje. Dan zit je helemaal met de vraag: waarom? Wat je schrijft over de fijne gevoelens als je terugdenkt aan de zwangerschap dat heb ik nog niet. Ik denk vaak terug en weet hoe gelukkig ik toen was. Het heerlijke getrappel, het gevoel hebben dat je nooit alleen was en gewoon genieten. Als ik daar aan terugdenk dan doet het met name pijn. Het gemis is nog te vers denk ik. Ik hoop dat ik snel eraan kan denken zonder de pijn erbij te voelen.
Jill, wat je schrijft over de zwangerschap missen, is zo herkenbaar.
Het gaat hier echt letterlijk 2 stapjes vooruit en 1 stapje terug. Gisteren een super goede dag gehad, wat uitzonderlijk was aangezien ik de afgelopen 2 weken echt heel down ben geweest. Het voelde gisteren zo goed! Vandaag werd ik echter weer wakker met het vreselijke verstikkende gevoel in mijn keel en de tranen blijven weer stromen. Gisteren heb ik wat voor mijn werk gedaan, zomaar wat administratie voor 2 uurtjes en daarna weer naar huis. Voelde goed om weer bezig te zijn met wat nuttigs, maar vandaag kan ik dat goede gevoel niet meer vinden.
Afgelopen weekend naar het strand geweest en wat waren daar veel zwangeren en kleine meisjes die met het zand aan het spelen waren. Wat deed dat pijn om te zien. Als ik er niet bij nadenk dan gaat het goed. Maar als ik dan ineens denk "Jasmijn zal nooit daar spelen" of "ik had nu ook zo'n buik gehad" dan doet het zo'n pijn. Echt een steek voel ik dan. En de gedachtes uitzetten, dat lukt me jammer genoeg nog niet.
woensdag 6 april 2011 om 15:49
@Jill: die stappen zetten, heel herkenbaar... telkens een nieuw/ander stapje ...
Inderdaad je bent niet alleen je kindje verloren, ook de zwangerschap.... en zoals dolfijntje tikt.. ik merkte bij mijzelf dat na een tijdje het besef kwam van haar niet kunnen zien opgroeien en dat bepaalde situaties die je ziet je daar extra aan doen denken: het kleine meisje in een rood-witte stippen jasje op het strand, twee meisjes die aan de deur komen voor een actie.
Merk dat ik soms ook denk wat zou ik nu doen als ons meisje er (nog) was, of als je ergens heen gaat. Het zou er allemaal heel anders uit hebben gezien .
Wat je schreef Jill over de Hema zo herkenbaar, bij winkels toch even bij de babykleertjes rondneuzen en dat gevoel van iets willen kopen. Ik was een tijdje terug bij een winkel met LIEF spulletjes, zag een schattig wit mutsje met rose LIEF er op. Het gevoel dat ik het voor ons meisje niet zal kopen....
Heb laatst een felicitatie-geboortekaartje voor onszelf gekocht met Hoera, een meisje erop. Tenslotte gaat niemand anders zoiets naar mij versturen .
@dolfijntje: momenteel ongesteld en minder/tot geen last. Heb de afspraak met de gynaecoloog verplaatst.
Goed dat het werk nuttig voelde, neem je tijd .
@ annali: Hoe gaat het werken? Ik zag in een eerder berichtje dat je vroeg hoe het werken bij anderen in het begin verliep.
In het begin koste het zien/praten met collega's energie.. van tevoren kon ik ook niet echt inschatten wat ik nu wel/niet zou zeggen tegen wie. Aan de ene kant wil je wel laten weten hoe het gaat, aan de andere kant wil je ook afstand daarin houden zodat je op termijn het werk kan oppakken en je wel als collega wordt gezien i.p.v. de collega die haar kindje heeft verloren. begrijp je wat ik bedoel?
ik laat het even hierbij...
Inderdaad je bent niet alleen je kindje verloren, ook de zwangerschap.... en zoals dolfijntje tikt.. ik merkte bij mijzelf dat na een tijdje het besef kwam van haar niet kunnen zien opgroeien en dat bepaalde situaties die je ziet je daar extra aan doen denken: het kleine meisje in een rood-witte stippen jasje op het strand, twee meisjes die aan de deur komen voor een actie.
Merk dat ik soms ook denk wat zou ik nu doen als ons meisje er (nog) was, of als je ergens heen gaat. Het zou er allemaal heel anders uit hebben gezien .
Wat je schreef Jill over de Hema zo herkenbaar, bij winkels toch even bij de babykleertjes rondneuzen en dat gevoel van iets willen kopen. Ik was een tijdje terug bij een winkel met LIEF spulletjes, zag een schattig wit mutsje met rose LIEF er op. Het gevoel dat ik het voor ons meisje niet zal kopen....
Heb laatst een felicitatie-geboortekaartje voor onszelf gekocht met Hoera, een meisje erop. Tenslotte gaat niemand anders zoiets naar mij versturen .
@dolfijntje: momenteel ongesteld en minder/tot geen last. Heb de afspraak met de gynaecoloog verplaatst.
Goed dat het werk nuttig voelde, neem je tijd .
@ annali: Hoe gaat het werken? Ik zag in een eerder berichtje dat je vroeg hoe het werken bij anderen in het begin verliep.
In het begin koste het zien/praten met collega's energie.. van tevoren kon ik ook niet echt inschatten wat ik nu wel/niet zou zeggen tegen wie. Aan de ene kant wil je wel laten weten hoe het gaat, aan de andere kant wil je ook afstand daarin houden zodat je op termijn het werk kan oppakken en je wel als collega wordt gezien i.p.v. de collega die haar kindje heeft verloren. begrijp je wat ik bedoel?
ik laat het even hierbij...
woensdag 6 april 2011 om 15:53
@Jill: m.b.t. een urn. Niekje tikte eerder www.urnwinkel.nl en de link baby-urn. Er staan ook urns met een vlinder.
donderdag 7 april 2011 om 10:54
Vivamember, ik snap heel goed wat je bedoeld over praten met je collega's en dat je ook gewoon Vivamember bent met haar kwaliteiten en niet alleen diegene die ene kindje heeft verloren.
Ik merk dat ik de balans nog aan het zoeken ben, tegen wie zeg ik wat en ook met vrienden en familie. Aan de ene kant vind ik het heerlijk om een keertje niet over Jasmijn te praten, maar aan de andere kant voelt dat ook weer verkeerd. Klinkt misschien een beetje raar, maar dan heb ik het gevoel dat ik haar tekort doe.
Ik kan me trouwens zo gruwelijk opwinden en boosmaken op mensen die zeggen "ik heb ook een miskraam gehad" En dan blijkt dat ze met 8 weken een miskraam hebben gehad. Ik heb het de afgelopen 2 maanden nu al 4 keer moeten aanhoren. Laaiend word ik dan van binnen en zeg dan niks, maar eigenlijk wil ik ze heel graag even laten weten dat dat niet te vergelijken is. Met een miskraam moet je niet zelf beslissen over nu laten gaan of wachten tot ze zelf overlijdt. Moet je geen helse bevalling in het ziekenhuis ondergaan en heb je je kindje niet voelen bewegen. Grrrr!
Ik merk dat ik de balans nog aan het zoeken ben, tegen wie zeg ik wat en ook met vrienden en familie. Aan de ene kant vind ik het heerlijk om een keertje niet over Jasmijn te praten, maar aan de andere kant voelt dat ook weer verkeerd. Klinkt misschien een beetje raar, maar dan heb ik het gevoel dat ik haar tekort doe.
Ik kan me trouwens zo gruwelijk opwinden en boosmaken op mensen die zeggen "ik heb ook een miskraam gehad" En dan blijkt dat ze met 8 weken een miskraam hebben gehad. Ik heb het de afgelopen 2 maanden nu al 4 keer moeten aanhoren. Laaiend word ik dan van binnen en zeg dan niks, maar eigenlijk wil ik ze heel graag even laten weten dat dat niet te vergelijken is. Met een miskraam moet je niet zelf beslissen over nu laten gaan of wachten tot ze zelf overlijdt. Moet je geen helse bevalling in het ziekenhuis ondergaan en heb je je kindje niet voelen bewegen. Grrrr!
donderdag 7 april 2011 om 12:55
Lieve allemaal,
Vanuit het topic IUI kom ik helaas over naar dit topic. Wij hebben ons lieve meisje verloren na 31 weken zwangerschap. Sinds afgelopen zondag klopte het hartje niet meer, en gisteren (6 april) ben ik ingeleid en bevallen. Het was een helemaal gaaf meisje, alles klopte, behalve het hartje.
Na 6 jaren ziekenhuisbezoek, hormonenspuiten, etc etc, waren we eindelijk zwanger en dan nu dit. Op 31 weken verwacht je het niet meer, en dan toch gebeurt dit nog. We leven in een nachtmerrie. Onbegrip, ongeloof, machteloosheid, leegte, woede, maar bovenal verdriet. En de grote vraag, waarom? Om de 4 weken echo gehad... de laatste nog op 30 weken... alles steeds goed... Waarschijnlijk zullen we de oorzaak nooit weten, maar we laten wel nog een sectie e.d. uitvoeren. Ze was al 1800 gram en zag er zo mooi uit! Het is niet te bevatten.
Mijn grote vraag en angst op dit moment is: hoe nu verder. Wat moet ik doen? Wat is mijn doel? Ik weet niet hoe ik de draad weer kan oppakken. Gewoon doorleven? Werken? Weer die hele medische molen in? Ik weet het allemaal even niet meer. Ik hoop dat ik beetje steun heb aan het forum hier en dat we elkaar hier een beetje op de been kunnen houden. Misschien heeft de een nog weer tips voor een ander waarmee we onszelf een beetje op de rit kunnen houden.
Kus allemaal en ook jullie veel sterkte gewenst.
Puck
Vanuit het topic IUI kom ik helaas over naar dit topic. Wij hebben ons lieve meisje verloren na 31 weken zwangerschap. Sinds afgelopen zondag klopte het hartje niet meer, en gisteren (6 april) ben ik ingeleid en bevallen. Het was een helemaal gaaf meisje, alles klopte, behalve het hartje.
Na 6 jaren ziekenhuisbezoek, hormonenspuiten, etc etc, waren we eindelijk zwanger en dan nu dit. Op 31 weken verwacht je het niet meer, en dan toch gebeurt dit nog. We leven in een nachtmerrie. Onbegrip, ongeloof, machteloosheid, leegte, woede, maar bovenal verdriet. En de grote vraag, waarom? Om de 4 weken echo gehad... de laatste nog op 30 weken... alles steeds goed... Waarschijnlijk zullen we de oorzaak nooit weten, maar we laten wel nog een sectie e.d. uitvoeren. Ze was al 1800 gram en zag er zo mooi uit! Het is niet te bevatten.
Mijn grote vraag en angst op dit moment is: hoe nu verder. Wat moet ik doen? Wat is mijn doel? Ik weet niet hoe ik de draad weer kan oppakken. Gewoon doorleven? Werken? Weer die hele medische molen in? Ik weet het allemaal even niet meer. Ik hoop dat ik beetje steun heb aan het forum hier en dat we elkaar hier een beetje op de been kunnen houden. Misschien heeft de een nog weer tips voor een ander waarmee we onszelf een beetje op de rit kunnen houden.
Kus allemaal en ook jullie veel sterkte gewenst.
Puck
donderdag 7 april 2011 om 13:15
Och jemig Puck jij ook al in juni uitgerekend en mis... (wat is er met juni? nu al 4 dames die een kindje moesten verliezen die in juni waren uitgerekend)
Wat een gigantische klap moet het voor jullie zijn geweest. En gisteren nog maar bevallen. Wil je over de bevalling vertellen? Of is het nog te vers? En hebben jullie je ongetwijfeld mooie meid nu thuis bij jullie? En gaan jullie haar laten begraven of cremeren?
Schrijf hier lekker van je af als je daar behoefte aan hebt. Vreselijk zeg, 31 weken en dan zo'n klap... Voelde je haar niet meer bewegen, omdat je zondag erachter kwam?
Even voor jou in het kort mijn verhaal: na 4,5 jaar mmm eindelijk zwanger via ICSI en met de 20-weken echo bleek onze dochter, Jasmijn, een zeer ernstige hersenafwijking te hebben (ze had geen hersenhelften, alles was 1 geheel). Het was een wonder dat ze überhaupt nog leefde en ze zou hoe dan ook zijn overleden na de bevalling. Ze had geen levenskansen. We hebben besloten om haar de pijn te besparen en haar te laten gaan. Ik ben op 14 februari bevallen, ik was toen 21+6. Ik was op 21 juni uitgerekend.
Het is nu 7 weken geleden en nog leef ik in een roes. Het gaat wel stapje voor stapje iets beter. Het is echt 2 stapjes vooruit en weer een flinke stap achteruit. Werken doe ik nog niet, ben nu bezig met wat administratie voor mijn werk, maar ik zie het echte werk nog lang niet zitten (werk met baby's). Mijn concentratie is echt nog vreselijk belabberd en zolang ik nog steeds geen 2 goede dagen achter elkaar heb gehad, begin ik er nog niet aan. Gelukkig staat mijn werk en bedrijfsarts vierkant achter me en krijg ik alle tijd.
Puck, een hele dikke voor jou en ik wil je de volgende site aanbevelen : kindermandjes voor het geval je nog iets nodig hebt qua passende kleertjes of een mandje of kistje (op maat) voor je mooie dochter.
Wat een gigantische klap moet het voor jullie zijn geweest. En gisteren nog maar bevallen. Wil je over de bevalling vertellen? Of is het nog te vers? En hebben jullie je ongetwijfeld mooie meid nu thuis bij jullie? En gaan jullie haar laten begraven of cremeren?
Schrijf hier lekker van je af als je daar behoefte aan hebt. Vreselijk zeg, 31 weken en dan zo'n klap... Voelde je haar niet meer bewegen, omdat je zondag erachter kwam?
Even voor jou in het kort mijn verhaal: na 4,5 jaar mmm eindelijk zwanger via ICSI en met de 20-weken echo bleek onze dochter, Jasmijn, een zeer ernstige hersenafwijking te hebben (ze had geen hersenhelften, alles was 1 geheel). Het was een wonder dat ze überhaupt nog leefde en ze zou hoe dan ook zijn overleden na de bevalling. Ze had geen levenskansen. We hebben besloten om haar de pijn te besparen en haar te laten gaan. Ik ben op 14 februari bevallen, ik was toen 21+6. Ik was op 21 juni uitgerekend.
Het is nu 7 weken geleden en nog leef ik in een roes. Het gaat wel stapje voor stapje iets beter. Het is echt 2 stapjes vooruit en weer een flinke stap achteruit. Werken doe ik nog niet, ben nu bezig met wat administratie voor mijn werk, maar ik zie het echte werk nog lang niet zitten (werk met baby's). Mijn concentratie is echt nog vreselijk belabberd en zolang ik nog steeds geen 2 goede dagen achter elkaar heb gehad, begin ik er nog niet aan. Gelukkig staat mijn werk en bedrijfsarts vierkant achter me en krijg ik alle tijd.
Puck, een hele dikke voor jou en ik wil je de volgende site aanbevelen : kindermandjes voor het geval je nog iets nodig hebt qua passende kleertjes of een mandje of kistje (op maat) voor je mooie dochter.
donderdag 7 april 2011 om 13:48
Oooooooooooh Puck, ik krijg het er koud van nu ik je berichtje lees..... niet weer een...
En jij was al 31 weken zwanger! Ik vind het zo wreed dat dat gewenste kindje dan nog wordt afgepakt. Ongelooflijk gewoon.
En wat je schrijft over leegte, woede, verdriet enz. is zo herkenbaar. In een paar dagen / weken tijd gebeurt er zoveel. Je bent bevallen, hebt een kindje gekregen, maar hebt niet een kindje om voor te zorgen. Mijn tip is stap voor stap! Ik had ook de neiging om door te draven met vragen naar mezelf toe. Wanneer ik dat nu doe roep ik mezelf halt toe. Stap voor stap.
Maar het is ook logisch dat al die vragen door je hoofd spoken.
En al je plannen die je had voor deze zomer (ik was ook in juni uitgerekend) vallen weg, dat doet zo'n pijn.
Weet je nog dat we kort samen schreven op het IUI topic? Bij mij was het in de tweede ronde raak, maar bij de 20 weken echo bleek dat er iets niet goed was met de niertjes of blaas of urinewegen. Ik had geen vruchtwater meer en er was voor ons zoontje geen kans op overleven. Het is voor mij nu 5,5 week geleden dat ik ben bevallen, wij hebben ons zoontje mee naar huis genomen en dat vonden we heel fijn. We hebben ook obductie laten doen om te kijken wat er nu precies mis was. Het ziekenhuis adviseerde mij om zowieso 6 weken thuis te blijven. Voor mij voelde dat heel dubbel, ik was immers niet echt ziek en had geen kindje. Toch heb ik het nodig (gehad). Ik ga volgende week rustig aan weer dingen oppakken en dat voelt wel goed. Maar wat is op zo'n moment werk onbelangrijk.
Praat met mensen waar je je goed bij voelt, laat het verdriet toe. Ik heb niet DE tip want moet er doorheen. Je zult ervaren dat de mensen om je heen ontzettend lief zijn en met je meeleven. Sluit het af op de manier hoe jullie het willen, dat kan al zo'n stuk verwerking zijn. Je kunt niet ' gewoon' doorleven, dat verwacht echt niemand van je. Hebben jullie je meisje een naam gegeven? Ik ben op dit moment ook zoekende met wat is mijn doel, want de afgelopen maanden was dat ons kindje. Maar na daar een tijdje over te piekeren ben ik even doelloos. Ik wil even geen polonaise aan mijn lijf, en wil dus niet direct weer de molen in. Op mijn werk ga ik gewoon mijn ding doen maar kan me echt niet druk maken om kleine dingen. Bekijk het dag voor dag.
Hoe is je man eronder? Ook die moet de tijd nemen om het te verwerken hoor.
Oh Puck, ik kan er gewoon niet bij waarom zulke dingen gebeuren...
Heel veel kracht en sterkte de komende tijd. Kom vooral hier van je af schrijven want wij weten hoe je je voelt.
En jij was al 31 weken zwanger! Ik vind het zo wreed dat dat gewenste kindje dan nog wordt afgepakt. Ongelooflijk gewoon.
En wat je schrijft over leegte, woede, verdriet enz. is zo herkenbaar. In een paar dagen / weken tijd gebeurt er zoveel. Je bent bevallen, hebt een kindje gekregen, maar hebt niet een kindje om voor te zorgen. Mijn tip is stap voor stap! Ik had ook de neiging om door te draven met vragen naar mezelf toe. Wanneer ik dat nu doe roep ik mezelf halt toe. Stap voor stap.
Maar het is ook logisch dat al die vragen door je hoofd spoken.
En al je plannen die je had voor deze zomer (ik was ook in juni uitgerekend) vallen weg, dat doet zo'n pijn.
Weet je nog dat we kort samen schreven op het IUI topic? Bij mij was het in de tweede ronde raak, maar bij de 20 weken echo bleek dat er iets niet goed was met de niertjes of blaas of urinewegen. Ik had geen vruchtwater meer en er was voor ons zoontje geen kans op overleven. Het is voor mij nu 5,5 week geleden dat ik ben bevallen, wij hebben ons zoontje mee naar huis genomen en dat vonden we heel fijn. We hebben ook obductie laten doen om te kijken wat er nu precies mis was. Het ziekenhuis adviseerde mij om zowieso 6 weken thuis te blijven. Voor mij voelde dat heel dubbel, ik was immers niet echt ziek en had geen kindje. Toch heb ik het nodig (gehad). Ik ga volgende week rustig aan weer dingen oppakken en dat voelt wel goed. Maar wat is op zo'n moment werk onbelangrijk.
Praat met mensen waar je je goed bij voelt, laat het verdriet toe. Ik heb niet DE tip want moet er doorheen. Je zult ervaren dat de mensen om je heen ontzettend lief zijn en met je meeleven. Sluit het af op de manier hoe jullie het willen, dat kan al zo'n stuk verwerking zijn. Je kunt niet ' gewoon' doorleven, dat verwacht echt niemand van je. Hebben jullie je meisje een naam gegeven? Ik ben op dit moment ook zoekende met wat is mijn doel, want de afgelopen maanden was dat ons kindje. Maar na daar een tijdje over te piekeren ben ik even doelloos. Ik wil even geen polonaise aan mijn lijf, en wil dus niet direct weer de molen in. Op mijn werk ga ik gewoon mijn ding doen maar kan me echt niet druk maken om kleine dingen. Bekijk het dag voor dag.
Hoe is je man eronder? Ook die moet de tijd nemen om het te verwerken hoor.
Oh Puck, ik kan er gewoon niet bij waarom zulke dingen gebeuren...
Heel veel kracht en sterkte de komende tijd. Kom vooral hier van je af schrijven want wij weten hoe je je voelt.
donderdag 7 april 2011 om 18:44
@Jill, ja, ik zag je naam al staan en had hem herkend van het IUI forum. Zo spijtig dat we elkaar nu hier weer terugzien. Ik moet een beetje afleiding hebben, dus zit zo nu en dan even achter de pc. Maar klik dan toch ook nog steeds even op deze forum links, heb het toch nodig blijkbaar denk ik.
Heb het erg moeilijk. Aangezien ik al op 31 weken zat, was alles klaar. Kamertje, kledingkast hangt vol, maxicosi stond klaar, wiegje stond naast ons bed, echt alles, alles was klaar voor de komst van ons meisje. We hebben nu alles in het babykamertje gezet en de deur ervan even dicht gedaan. Mochten we de behoefte hebben, dan kunnen we er even binnen lopen. Wij hebben ervoor gekozen onze Annelie niet mee naar huis te nemen. Wij hebben in het ziekenhuis, samen met mijn ouders, afscheid van haar genomen. Iedereen doet dit op zijn eigen manier en dit is de manier voor ons. Kan me ook goed voorstellen dat je het kindje wel graag thuis hebt.
Vandaag heeft de sectie plaatsgevonden en over 6 weken hebben we dan een nagesprek in het ziekenhuis. We hebben allemaal fotootjes gemaakt in het ziekenhuis en die heb ik vandaag al een paar keer bekeken. Zo mooi en ze was al zo groot. Het voelt zooo oneerlijk dat dit gebeurd is.
Ik wil wel graag direct de 'molen' weer in. Dit heeft met name te maken met mijn leeftijd, ben al 35 en we willen echt zoooo graag een kindje. Ik weet dat we er eerst fysiek en lichamelijk klaar voor moeten zijn, dus het zal ook nog even duren, maar als ik dat uiteindelijke doel niet voor ogen hou, dan stort ik helemaal in. Ik was samen zwanger met mijn beste vriendin, zij ook van een meisje. Volgende week zouden we lekker samen gaan shoppen. Heb gisteren hele tijd met haar gepraat aan de telefoon en ze begrijpt heel goed dat ik haar een tijdje niet wil zien. Het is te confronterend en te pijnlijk. We houden het eerst even bij telefoontjes.
Ik hoop zo dat het ooit nog een keer gaat lukken. We zullen Annelie voor altijd bij ons dragen in ons hart, maar we hopen ooit voor een broertje of zusje van haar te mogen zorgen.
Ik heb op dit moment wel kraamzorg. Even de dagelijkse dingen uit handen geven en zelf verder nergens zorgen om hoeven maken. Ik kan beetje uitslapen (voor zover ik slaap), lezen, achter pc, en verder ben ik toch hele dag nog versuft en is alles nog zo onwerkelijk, dat ik het wel prettig vind dat iemand even een broodje voor me maakt enzo en het huis een beetje op orde maakt. We waren er ook zo uitgerend afgelopen zondag en alle vieze spullen enzo stonden overal nog. Ik mag er geloof ik 10 dagen gebruik van maken, maar dat lijkt me niet helemaal nodig. In elk geval morgen en maandag nog, en dan zien we wel even verder. Fysiek heb ik geen problemen, het is met name emotioneel.
Heb wel veel pijn gehad bij de bevalling, de ruggeprik sloeg niet helemaal aan, dus ik had enorme weeën, met name aan 1 kant. Het persen zelf ging gelukkig beter. Verder complimenten aan het ziekenhuis voor de erg lieve, nette en goeie begeleiding.
Nou, ik ga nu mijn bedje in, misschien kan ik vannacht beetje slapen, ik hoop het.
Kus allemaal,
Puck
Heb het erg moeilijk. Aangezien ik al op 31 weken zat, was alles klaar. Kamertje, kledingkast hangt vol, maxicosi stond klaar, wiegje stond naast ons bed, echt alles, alles was klaar voor de komst van ons meisje. We hebben nu alles in het babykamertje gezet en de deur ervan even dicht gedaan. Mochten we de behoefte hebben, dan kunnen we er even binnen lopen. Wij hebben ervoor gekozen onze Annelie niet mee naar huis te nemen. Wij hebben in het ziekenhuis, samen met mijn ouders, afscheid van haar genomen. Iedereen doet dit op zijn eigen manier en dit is de manier voor ons. Kan me ook goed voorstellen dat je het kindje wel graag thuis hebt.
Vandaag heeft de sectie plaatsgevonden en over 6 weken hebben we dan een nagesprek in het ziekenhuis. We hebben allemaal fotootjes gemaakt in het ziekenhuis en die heb ik vandaag al een paar keer bekeken. Zo mooi en ze was al zo groot. Het voelt zooo oneerlijk dat dit gebeurd is.
Ik wil wel graag direct de 'molen' weer in. Dit heeft met name te maken met mijn leeftijd, ben al 35 en we willen echt zoooo graag een kindje. Ik weet dat we er eerst fysiek en lichamelijk klaar voor moeten zijn, dus het zal ook nog even duren, maar als ik dat uiteindelijke doel niet voor ogen hou, dan stort ik helemaal in. Ik was samen zwanger met mijn beste vriendin, zij ook van een meisje. Volgende week zouden we lekker samen gaan shoppen. Heb gisteren hele tijd met haar gepraat aan de telefoon en ze begrijpt heel goed dat ik haar een tijdje niet wil zien. Het is te confronterend en te pijnlijk. We houden het eerst even bij telefoontjes.
Ik hoop zo dat het ooit nog een keer gaat lukken. We zullen Annelie voor altijd bij ons dragen in ons hart, maar we hopen ooit voor een broertje of zusje van haar te mogen zorgen.
Ik heb op dit moment wel kraamzorg. Even de dagelijkse dingen uit handen geven en zelf verder nergens zorgen om hoeven maken. Ik kan beetje uitslapen (voor zover ik slaap), lezen, achter pc, en verder ben ik toch hele dag nog versuft en is alles nog zo onwerkelijk, dat ik het wel prettig vind dat iemand even een broodje voor me maakt enzo en het huis een beetje op orde maakt. We waren er ook zo uitgerend afgelopen zondag en alle vieze spullen enzo stonden overal nog. Ik mag er geloof ik 10 dagen gebruik van maken, maar dat lijkt me niet helemaal nodig. In elk geval morgen en maandag nog, en dan zien we wel even verder. Fysiek heb ik geen problemen, het is met name emotioneel.
Heb wel veel pijn gehad bij de bevalling, de ruggeprik sloeg niet helemaal aan, dus ik had enorme weeën, met name aan 1 kant. Het persen zelf ging gelukkig beter. Verder complimenten aan het ziekenhuis voor de erg lieve, nette en goeie begeleiding.
Nou, ik ga nu mijn bedje in, misschien kan ik vannacht beetje slapen, ik hoop het.
Kus allemaal,
Puck
donderdag 7 april 2011 om 19:29
donderdag 7 april 2011 om 19:41
Puck, ik reageer morgen uitgebreider want zit nu op iPhone. Maar ik kom nog steeds de dagen amper door, kom tot niks. Ik sta om 9.00 op en spendeer de hele dag een beetje met internetten, heb in het begin boeken verslonden over ervaringen. En verder ga ik elke dag even naar de winkel. Ik koop bewust maar eten voor 1 dag zodat ik elke dag de deur uit moet.
Maar meid, je bent gisteren bevallen. Neem je tijd en rust goed, je bent wel kraamvrouw! Denk niet te ver vooruit, maar alleen voor dezelfde dag. Ik hoop dat je vannacht lekker slaapt.
Maar meid, je bent gisteren bevallen. Neem je tijd en rust goed, je bent wel kraamvrouw! Denk niet te ver vooruit, maar alleen voor dezelfde dag. Ik hoop dat je vannacht lekker slaapt.
vrijdag 8 april 2011 om 10:30
vrijdag 8 april 2011 om 11:13
Hoi Puck,
Wat afschuwelijk dat ji jdit ook moet doormaken. Ik vind het ook zo, ja wat zal ik zeggen, gemeen, dat jullie (jij, Dolfijn, Jill in elk geval) eerst al zoveel hebben doorstaan om in verwachting te raken en dan nog eens dit....maakt haast dat ik niet zo durf te klagen over mijn verlies....ik heb ondanks mijn leeftijd (40) blijkbaar meer kans nog een keertje dit mee te maken dan jullie....(en ja ik weet dat het net zo erg is...)
kort mijn verhaal: ben gescheiden en heb drie grote dochters en was zwanger van een jongetje, van mij en mijn huidige lief. bij de 20 weken echo is een tumor in zijn hoofdje ontdekt, die zo snel groeide dat hij niet levensvatbaar was en een waterhoofdje had. Ik ben een dag na Dolfijn bevallen in hetzelfde ziekenhuis.
Je vraagt wat te doen....wij hebben Abel mee naar huis genomen en een crematiebijeenkomst georganiseerd. Daar is zeker de eerste week veel tijd in gaan zitten: geboorte/overlijdenskaartje ontwerpen, met de uitvaartondernemer overleggen, muziek uitzoeken, etc. Ook ik heb kraamzorg gehad en heb veel gepraat met mijn kraamhulp. Ik had van te voren kunnen aangeven dat het een anders-dan-anders situatie zou worden, zonder baby. De kraamhulporganisatie is daar heel goed op ingesprongen. verder de eerste dagen veel, vaak en nog vaker het verhaal verteld. Wij zijn er heel open in geweest, al vanaf dat we het wisten en dat heeft er voor gezorgd dat veel mensen er ook over wilden praten, en dat we van zoveel mensen waarvan wij dat zelf niet wisten, steun kregen omdat zij hetzelfde hadden meegemaakt. Dit heeft voor mij allemaal erg meegeholpen in het verwerkingsproces. Na een week of drie had ik eigenlijk zoiets van: laat me maar weer werken, ik verveel me (veel geinternet!).
Op dat moment kreeg ik een longembolie....dus toen was ik ineens weer in het ziekenhuis, veel pijn en medicijnen. Hierdoor heeft mijn herstel toch echt wel tot nu geduurd en sta ik op dit moment dat ik eingelijk wel weer aan het werk wil, maar niet zeker weet hoe en voor hoelang.
Bij mij is dat ook wel lastig: ik ben interim-adviseur en als ik een opdracht doe, vervang ik meestal iemand die ziek is. Ik kan dan dus niet maken om na twee weken te zeggen: het gaat toch niet, ik moet gas terug nemen. Ik wil nu overleggen of ik misschien voor 2 dagen beter gemeld kan worden en dan een kleinere opdracht (dus niet meer dan twee dagen). Punt is ook wel dat er eerst een opdracht moet zijn, anders ben ik wel beter maar ben ik nog steeds thuis....
Ik heb natuurlijk, in tegenstelling tot de meeste van jullie al drie grote dochters (jongste is 10) die zorg nodig hebben en aandacht, dus daar kan en kon ik me ook prima op richten. Ik heb ook niet het gevoel gehad dat mijn leven stopte, wat ik bij veel van jullie vaak wel bespeur. Abel was een kadootje (wel een gepland en gewenst kadootje overigens) en ik hoop heel erg dat het me gegund om nog zo'n kadootje te krijgen (en dan eentje die ik wel bij me mag houden tot hij of zij volwassen is) maar ik heb niet al mijn toekomstplannen en wensen daar op afgestemd.....
Wat voor mij wel helpt is alles wat ik doe plannen ( ook de loopjes naar de brievenbus en de supermarkt) en alles wat ik doe met volle aandacht doen....dan heb je vanzelf minder het gevoel dat de dagen door je vingers glippen.
En in het begin naast praten ook schrijven, vaak maar half afgemaakt, maar dingen opschrijven helpt....
ik hoop dat je er iets aan hebt, het is voor jou nog zo vers.....je hebt mooie foto's gemaakt zei je, waarom laat je er niet eentje groter afdrukken en in een lijstje of op canvas....ik heb de eerste weken dagelijks een kaarsje gebrand bij Abels foto: altijd als we gingen eten ging het kaarsje aan en was hij ook bij de maaltijd....
Sterkte!
Wat afschuwelijk dat ji jdit ook moet doormaken. Ik vind het ook zo, ja wat zal ik zeggen, gemeen, dat jullie (jij, Dolfijn, Jill in elk geval) eerst al zoveel hebben doorstaan om in verwachting te raken en dan nog eens dit....maakt haast dat ik niet zo durf te klagen over mijn verlies....ik heb ondanks mijn leeftijd (40) blijkbaar meer kans nog een keertje dit mee te maken dan jullie....(en ja ik weet dat het net zo erg is...)
kort mijn verhaal: ben gescheiden en heb drie grote dochters en was zwanger van een jongetje, van mij en mijn huidige lief. bij de 20 weken echo is een tumor in zijn hoofdje ontdekt, die zo snel groeide dat hij niet levensvatbaar was en een waterhoofdje had. Ik ben een dag na Dolfijn bevallen in hetzelfde ziekenhuis.
Je vraagt wat te doen....wij hebben Abel mee naar huis genomen en een crematiebijeenkomst georganiseerd. Daar is zeker de eerste week veel tijd in gaan zitten: geboorte/overlijdenskaartje ontwerpen, met de uitvaartondernemer overleggen, muziek uitzoeken, etc. Ook ik heb kraamzorg gehad en heb veel gepraat met mijn kraamhulp. Ik had van te voren kunnen aangeven dat het een anders-dan-anders situatie zou worden, zonder baby. De kraamhulporganisatie is daar heel goed op ingesprongen. verder de eerste dagen veel, vaak en nog vaker het verhaal verteld. Wij zijn er heel open in geweest, al vanaf dat we het wisten en dat heeft er voor gezorgd dat veel mensen er ook over wilden praten, en dat we van zoveel mensen waarvan wij dat zelf niet wisten, steun kregen omdat zij hetzelfde hadden meegemaakt. Dit heeft voor mij allemaal erg meegeholpen in het verwerkingsproces. Na een week of drie had ik eigenlijk zoiets van: laat me maar weer werken, ik verveel me (veel geinternet!).
Op dat moment kreeg ik een longembolie....dus toen was ik ineens weer in het ziekenhuis, veel pijn en medicijnen. Hierdoor heeft mijn herstel toch echt wel tot nu geduurd en sta ik op dit moment dat ik eingelijk wel weer aan het werk wil, maar niet zeker weet hoe en voor hoelang.
Bij mij is dat ook wel lastig: ik ben interim-adviseur en als ik een opdracht doe, vervang ik meestal iemand die ziek is. Ik kan dan dus niet maken om na twee weken te zeggen: het gaat toch niet, ik moet gas terug nemen. Ik wil nu overleggen of ik misschien voor 2 dagen beter gemeld kan worden en dan een kleinere opdracht (dus niet meer dan twee dagen). Punt is ook wel dat er eerst een opdracht moet zijn, anders ben ik wel beter maar ben ik nog steeds thuis....
Ik heb natuurlijk, in tegenstelling tot de meeste van jullie al drie grote dochters (jongste is 10) die zorg nodig hebben en aandacht, dus daar kan en kon ik me ook prima op richten. Ik heb ook niet het gevoel gehad dat mijn leven stopte, wat ik bij veel van jullie vaak wel bespeur. Abel was een kadootje (wel een gepland en gewenst kadootje overigens) en ik hoop heel erg dat het me gegund om nog zo'n kadootje te krijgen (en dan eentje die ik wel bij me mag houden tot hij of zij volwassen is) maar ik heb niet al mijn toekomstplannen en wensen daar op afgestemd.....
Wat voor mij wel helpt is alles wat ik doe plannen ( ook de loopjes naar de brievenbus en de supermarkt) en alles wat ik doe met volle aandacht doen....dan heb je vanzelf minder het gevoel dat de dagen door je vingers glippen.
En in het begin naast praten ook schrijven, vaak maar half afgemaakt, maar dingen opschrijven helpt....
ik hoop dat je er iets aan hebt, het is voor jou nog zo vers.....je hebt mooie foto's gemaakt zei je, waarom laat je er niet eentje groter afdrukken en in een lijstje of op canvas....ik heb de eerste weken dagelijks een kaarsje gebrand bij Abels foto: altijd als we gingen eten ging het kaarsje aan en was hij ook bij de maaltijd....
Sterkte!
vrijdag 8 april 2011 om 11:51
Puck, heb je wat kunnen slapen?
In het begin het ik ook veel achter internet gezeten, op zoek naar verhalen voor herkenning. Ook had ik de neiging om te zoeken naar oorzaken van het overlijden van ons zoontje. Maar daar ben ik (gelukkig) mee gestopt. Je komt dan zulke nare dingen tegen en betrekt dat dan snel op jezelf. En je kunt geen een verhaal met elkaar vergelijken. Ik wacht nu rustig af wat het obductie rapport gaat zeggen.
Eerst twijfelde ik of ik wel verhalen wilde lezen van mensen die ook een kindje waren verloren. Toen ik het boek 'geen voetjes in het zand' kreeg ben ik het wel gaan lezen. Ik las daar veel herkening in en las ook verhalen die ik nog erger vond dan wat wij hadden meegemaakt. Ik weet dat je verdriet niet kunt meten maar als die mensen er weer bovenop waren gekomen dat kan ik / kunnen wij dat ook.
Je hebt ook nog het boek : geen voetjes in het gras.
Het zijn verhalenbundels van de site lieve engeltjes.
Het lijkt me ook zo moeilijk voor jullie omdat, zoals je schreef, alles al klaar was voor Annelie. Het kamertje ingericht, kleertjes gekocht... Wij hadden dan al wel spulletjes besteld maar nog niet in huis. Ik heb ook de deur van het kamertje dicht gedaan, werd zo verdrietig als ik langs dat lege kamertje liep.
Anneli, ik denk dat het idd misschien anders is voor puck, dolfijntje en mij. Omdat het ons eerste kindje is, waarvan we niet spontaan zwanger zijn geworden. De vraag is dan ook gaat het weer lukken om zwanger te worden en gaat alles dan wel goed? Dit brengt wel een extra lading met zich mee.
Je leven verandert wanneer er een kindje komt, ik denk dat je leven minder verandert wanneer er een 3e of zoals voor jou een 4e kindje komt. Daarom voelt het soms alsof je leven stopt, tenminste je leven als gezinnetje.
In het begin het ik ook veel achter internet gezeten, op zoek naar verhalen voor herkenning. Ook had ik de neiging om te zoeken naar oorzaken van het overlijden van ons zoontje. Maar daar ben ik (gelukkig) mee gestopt. Je komt dan zulke nare dingen tegen en betrekt dat dan snel op jezelf. En je kunt geen een verhaal met elkaar vergelijken. Ik wacht nu rustig af wat het obductie rapport gaat zeggen.
Eerst twijfelde ik of ik wel verhalen wilde lezen van mensen die ook een kindje waren verloren. Toen ik het boek 'geen voetjes in het zand' kreeg ben ik het wel gaan lezen. Ik las daar veel herkening in en las ook verhalen die ik nog erger vond dan wat wij hadden meegemaakt. Ik weet dat je verdriet niet kunt meten maar als die mensen er weer bovenop waren gekomen dat kan ik / kunnen wij dat ook.
Je hebt ook nog het boek : geen voetjes in het gras.
Het zijn verhalenbundels van de site lieve engeltjes.
Het lijkt me ook zo moeilijk voor jullie omdat, zoals je schreef, alles al klaar was voor Annelie. Het kamertje ingericht, kleertjes gekocht... Wij hadden dan al wel spulletjes besteld maar nog niet in huis. Ik heb ook de deur van het kamertje dicht gedaan, werd zo verdrietig als ik langs dat lege kamertje liep.
Anneli, ik denk dat het idd misschien anders is voor puck, dolfijntje en mij. Omdat het ons eerste kindje is, waarvan we niet spontaan zwanger zijn geworden. De vraag is dan ook gaat het weer lukken om zwanger te worden en gaat alles dan wel goed? Dit brengt wel een extra lading met zich mee.
Je leven verandert wanneer er een kindje komt, ik denk dat je leven minder verandert wanneer er een 3e of zoals voor jou een 4e kindje komt. Daarom voelt het soms alsof je leven stopt, tenminste je leven als gezinnetje.
vrijdag 8 april 2011 om 12:04
Trouwens op je vraag wat we de hele dag deden.
De eerste week na de bevalling was mijn man oo nog thuis. Vaak lagen we lang in bed, eten, in een tijdschrift ombladeren, internetten en directe familie is langsgeweest om ons zoontje nog te zien. Ik ben maandag bevallen en vrijdag hebben we hem weggebracht. De eerste week was best nog wel druk. 3 weken na de slechte echo had ik zoiets van we moeten weer verder. Ik heb na de crematie, de zwangerschapkleren, babyspulletjes die we hadden gekregen in een doos gedaan en op zolder gezet. In het kinderkamertje hebben we een bureau en nog wat spulletjes gezet zodat het niet meer zo leeg was.
De dagen weken erna heb ik ongeveer per dag 1 afspraak gepland, soms even naar een vriendin toe soms kwam iemand bij mij. Af en toe bellen met familie / vrienden maar we hebben ook vaak niet opgenomen.
Vraag of mensen willen mailen of smsén dat geeft jou de ruimte om te reageren wanneer je dat wilt. Ook hebben wij alle vrienden / familie een mail gestuurd met daarin ons verhaal. Dat scheelt 100x uitleggen en mensen leven zo mee.
Ikheb een fotoboekje gemaakt en nog wat dingetjes, mijn manier om er toch mee bezig te zijn.
Ook heb ik samen met mijn man, nog meerdere keren de bevalling doorgesproken. Ik moest ook echt de bevalling wel verwerken merkte ik.
Op dit moment voel ik me best goed, ik voel me krachtig (vraag me niet waar dat vandaan komt want ik had zelf gedacht na zoiets in te storten). Zolang er nergens druk op ligt, ik niets moet gaat het goed. Een lange dag met veel prikkels is moeilijk dan zitten de tranen heel hoog. Ik heb zoooveel gehuild. Maar dat heeft me goed gedaan en daarom voel ik me nu denk ik wel zo krachtig.
IK ben blij dat ik zwanger bent geweest, liever dit dan nog nooit zwanger geweest. Wij zijn trots op ons zoontje, hij is er geweest en zal altijd bij ons horen.
De eerste week na de bevalling was mijn man oo nog thuis. Vaak lagen we lang in bed, eten, in een tijdschrift ombladeren, internetten en directe familie is langsgeweest om ons zoontje nog te zien. Ik ben maandag bevallen en vrijdag hebben we hem weggebracht. De eerste week was best nog wel druk. 3 weken na de slechte echo had ik zoiets van we moeten weer verder. Ik heb na de crematie, de zwangerschapkleren, babyspulletjes die we hadden gekregen in een doos gedaan en op zolder gezet. In het kinderkamertje hebben we een bureau en nog wat spulletjes gezet zodat het niet meer zo leeg was.
De dagen weken erna heb ik ongeveer per dag 1 afspraak gepland, soms even naar een vriendin toe soms kwam iemand bij mij. Af en toe bellen met familie / vrienden maar we hebben ook vaak niet opgenomen.
Vraag of mensen willen mailen of smsén dat geeft jou de ruimte om te reageren wanneer je dat wilt. Ook hebben wij alle vrienden / familie een mail gestuurd met daarin ons verhaal. Dat scheelt 100x uitleggen en mensen leven zo mee.
Ikheb een fotoboekje gemaakt en nog wat dingetjes, mijn manier om er toch mee bezig te zijn.
Ook heb ik samen met mijn man, nog meerdere keren de bevalling doorgesproken. Ik moest ook echt de bevalling wel verwerken merkte ik.
Op dit moment voel ik me best goed, ik voel me krachtig (vraag me niet waar dat vandaan komt want ik had zelf gedacht na zoiets in te storten). Zolang er nergens druk op ligt, ik niets moet gaat het goed. Een lange dag met veel prikkels is moeilijk dan zitten de tranen heel hoog. Ik heb zoooveel gehuild. Maar dat heeft me goed gedaan en daarom voel ik me nu denk ik wel zo krachtig.
IK ben blij dat ik zwanger bent geweest, liever dit dan nog nooit zwanger geweest. Wij zijn trots op ons zoontje, hij is er geweest en zal altijd bij ons horen.
vrijdag 8 april 2011 om 12:26
Bedankt voor jullie reacties. Annelie is vanochtend reeds gecremeerd. Wij hebben ervoor gekozen om haar niet een paar dagen thuis opgebaard te hebben, dat is niets voor ons.
Ik ben zelf ook grafisch ontwerper en ik ben druk bezig geweest haar kaartje te ontwerpen en die is af. Het maken van dit kaartje heeft mij veel troost gegeven, al was het ontzettend moeilijk.
Ik ben zelf ook grafisch ontwerper en ik ben druk bezig geweest haar kaartje te ontwerpen en die is af. Het maken van dit kaartje heeft mij veel troost gegeven, al was het ontzettend moeilijk.
woensdag 13 april 2011 om 10:15
Puck, hoe gaat het nu met je? Ik weet niet of je dit liedje kent, maar ik heb het ontelbare keren gedraaid (en nog steeds) en heb er veel aan. Zo mooi
En Jill, Annali, Vivamember, Niekje en de anderen? Hoe gaat het?
Hier gaat het met de dag beter merk ik. Als ik verdrietig ben, dan is het niet meer zo heftig en duurt het niet meer een hele dag. Ik merk dat ik geniet van de zon, de tuin en andere kleine dingen. Ik kan weer lachen en zie de toekomst weer wat positiever. Ik denk nog wel veel aan Jasmijn, maar het overheerst niet meer.
Ben nu ook aardig wat dingetjes aan het oppakken voor mijn werk en dat is ook fijn. Doe nog wel het meeste vanuit huis, maar ga morgen bijvoorbeeld weer naar de locatie.
Al met al gaat het hier wel okay dus. Ben erg benieuwd hoe het met jullie is!
En Jill, Annali, Vivamember, Niekje en de anderen? Hoe gaat het?
Hier gaat het met de dag beter merk ik. Als ik verdrietig ben, dan is het niet meer zo heftig en duurt het niet meer een hele dag. Ik merk dat ik geniet van de zon, de tuin en andere kleine dingen. Ik kan weer lachen en zie de toekomst weer wat positiever. Ik denk nog wel veel aan Jasmijn, maar het overheerst niet meer.
Ben nu ook aardig wat dingetjes aan het oppakken voor mijn werk en dat is ook fijn. Doe nog wel het meeste vanuit huis, maar ga morgen bijvoorbeeld weer naar de locatie.
Al met al gaat het hier wel okay dus. Ben erg benieuwd hoe het met jullie is!
woensdag 13 april 2011 om 11:01
Lieve allemaal,
Lang niet van me laten horen. Af en toe wel meegelezen, maar erg druk en enorm moe zodat ik weinig puf had. Vermoeidheid komt door nieuwe zwangerschap, nu 7 weekjes op weg. Erg pril en erg spannend. Kan me voorstellen dat het niet leuk en fijn is om te lezen voor jullie, erg pijnlijk misschien.
Hier gaat het verder best goed. Nu even een dipje omdat mijn opa is overleden. Er komt dan toch wel weer wat verdriet naar boven, veel herinnering aan onze kleine meid. Verder voel ik me ten opzicht van Liz heel goed. We weten dat we alles voor haar hebben gedaan, uit liefde voor onze dochter. Zij heeft het nu goed en is gelukkig en ze komt regelmatig even langs hier bij ons. Dat is een heel fijn idee. Tuurlijk denk ik soms aan hoe het had moeten zijn, maar dat probeer ik ook niet te veel te doen. Ik word er alleen maar verdrietig van en ik maak mezelf er gek mee. Het had gewoon niet zo mogen zijn... Nu moeten we onze liefde en aandacht verdelen tussen liz en haar broertje of zusje en Liz een beetje meer loslaten. Zo kan zij ook groeien daar waar ze nu is..
Ik hoop dat het met jullie ook allemaal een beetje gaat. Vanuit ervaring kan ik zeggen dat het echt wel weer beter wordt allemaal, je gaat vanzelf weer blij worden van de kleine dingetjes. Nu misschien nog onwerkelijk, maar probeer toch af en toe wat positief te zijn. Ik weet hoe moeilijk dat is en ik heb makkelijk zeggen.. Ik hoop dat jullie uiteindelijk zo ver zijn om de draad weer een beetje op te pakken , dit zorgt ook voor veel afleiding. En het is gewoon zo, dat alles gewoon verder gaat, al lijkt je eigen leven even stil te staan.
Dikke knuffel!!
Lang niet van me laten horen. Af en toe wel meegelezen, maar erg druk en enorm moe zodat ik weinig puf had. Vermoeidheid komt door nieuwe zwangerschap, nu 7 weekjes op weg. Erg pril en erg spannend. Kan me voorstellen dat het niet leuk en fijn is om te lezen voor jullie, erg pijnlijk misschien.
Hier gaat het verder best goed. Nu even een dipje omdat mijn opa is overleden. Er komt dan toch wel weer wat verdriet naar boven, veel herinnering aan onze kleine meid. Verder voel ik me ten opzicht van Liz heel goed. We weten dat we alles voor haar hebben gedaan, uit liefde voor onze dochter. Zij heeft het nu goed en is gelukkig en ze komt regelmatig even langs hier bij ons. Dat is een heel fijn idee. Tuurlijk denk ik soms aan hoe het had moeten zijn, maar dat probeer ik ook niet te veel te doen. Ik word er alleen maar verdrietig van en ik maak mezelf er gek mee. Het had gewoon niet zo mogen zijn... Nu moeten we onze liefde en aandacht verdelen tussen liz en haar broertje of zusje en Liz een beetje meer loslaten. Zo kan zij ook groeien daar waar ze nu is..
Ik hoop dat het met jullie ook allemaal een beetje gaat. Vanuit ervaring kan ik zeggen dat het echt wel weer beter wordt allemaal, je gaat vanzelf weer blij worden van de kleine dingetjes. Nu misschien nog onwerkelijk, maar probeer toch af en toe wat positief te zijn. Ik weet hoe moeilijk dat is en ik heb makkelijk zeggen.. Ik hoop dat jullie uiteindelijk zo ver zijn om de draad weer een beetje op te pakken , dit zorgt ook voor veel afleiding. En het is gewoon zo, dat alles gewoon verder gaat, al lijkt je eigen leven even stil te staan.
Dikke knuffel!!
woensdag 13 april 2011 om 11:14
woensdag 13 april 2011 om 11:31
dank je wel.. Ik hoop ook erg dat wij ook een gezond baby'tje mogen verwelkomen..
We branden altijd een kaars voor Liz en af en toe begint het vlammetje enorm te wapperen of het wordt heel groot (zonder dat er tocht is ofzo, zelfs met handen eromheen doet ie 't) en ook beginnen bepaalde lampen in huis wel eens te knipperen uit het niets en het stopt ook weer uit het niets.
Ik ben ook bij een paranormaal therapeut en hij bevestigde onze vermoedens dat liz veel bij ons is en liz kwam bijv bij mijn eerste bezoek aan hem even kijken of het allemaal wel goed was daar..
We branden altijd een kaars voor Liz en af en toe begint het vlammetje enorm te wapperen of het wordt heel groot (zonder dat er tocht is ofzo, zelfs met handen eromheen doet ie 't) en ook beginnen bepaalde lampen in huis wel eens te knipperen uit het niets en het stopt ook weer uit het niets.
Ik ben ook bij een paranormaal therapeut en hij bevestigde onze vermoedens dat liz veel bij ons is en liz kwam bijv bij mijn eerste bezoek aan hem even kijken of het allemaal wel goed was daar..
