Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
woensdag 23 maart 2011 om 17:23
Hoi Meiden,
de inwendige echo was helemaal okee, er zat nog een heel klein beetje bloed, dus alleen vandaag nog wat denk ik (en dacht de gyn ook). Hij vond het er prachtig uitzien en hoopt me binnenkort terug te zien met goed nieuws! Morgen nog naar het WKZ, en ook daar hoop ik groen licht te krijgen.....
@Angie,
ik heb nog drie grote dochters, 14, 12 en 10 jaar oud, heb ook vaak gedacht dat als dit was gebeurt bij hun, ik het helemaal nooit zou hebben geweten, tot de geboorte. eng idee, want dat had ik waarschijnlijk niet overleefd....gelukkig dat jij nog wel gezonde jongens hebt gekregen daarna, maar wat zul je Shirley nog steeds missen!
de inwendige echo was helemaal okee, er zat nog een heel klein beetje bloed, dus alleen vandaag nog wat denk ik (en dacht de gyn ook). Hij vond het er prachtig uitzien en hoopt me binnenkort terug te zien met goed nieuws! Morgen nog naar het WKZ, en ook daar hoop ik groen licht te krijgen.....
@Angie,
ik heb nog drie grote dochters, 14, 12 en 10 jaar oud, heb ook vaak gedacht dat als dit was gebeurt bij hun, ik het helemaal nooit zou hebben geweten, tot de geboorte. eng idee, want dat had ik waarschijnlijk niet overleefd....gelukkig dat jij nog wel gezonde jongens hebt gekregen daarna, maar wat zul je Shirley nog steeds missen!
vrijdag 25 maart 2011 om 17:11
Vivamember, hoe gaat het nu met je buik?
En Annali, hoe was het gisteren? Nog geen obductie-uitslag denk ik, of wel al?
Ik heb vandaag weer een slechte dag. Zit te piekeren en ben erg verdrietig. Lijkt of vrijdag steeds een slechte dag is, maar misschien is dat toeval. Gisteren nog zo'n goede dag en dan nu... Kon ik maar wat doen om me weer wat sneller vrolijker te maken. Kon ik maar maandag "gewoon" aan het werk gaan zonder dat dit alles gebeurt is. Kon het allemaal maar niet gebeurt zijn...
Tijd, is dat het enige wat zal helpen? Is er echt niks anders wat ik kan doen?
En Annali, hoe was het gisteren? Nog geen obductie-uitslag denk ik, of wel al?
Ik heb vandaag weer een slechte dag. Zit te piekeren en ben erg verdrietig. Lijkt of vrijdag steeds een slechte dag is, maar misschien is dat toeval. Gisteren nog zo'n goede dag en dan nu... Kon ik maar wat doen om me weer wat sneller vrolijker te maken. Kon ik maar maandag "gewoon" aan het werk gaan zonder dat dit alles gebeurt is. Kon het allemaal maar niet gebeurt zijn...
Tijd, is dat het enige wat zal helpen? Is er echt niks anders wat ik kan doen?
vrijdag 25 maart 2011 om 18:48
vrijdag 25 maart 2011 om 21:28
Dolfijntje, wat vervelend dat je weer zo slechte dag had. Ik denk ook dat het enige dat helpt tijd is. Hoe voel je je dan? Pieker je veel, zit je ergens over in? Wat mij helpt is als ik begin door te malen is steeds tegen mezelf te zeggen: ho, stap voor stap. Ik heb namelijk te neiging om alles vooraf te willen weten. Zulle we ooit zwanger worden, op welke manier, zal het dan wel goed gaan, trek ik het als dat een mk zou worden en ga zo maar door.
Verdriet moet je denk ik gewoon maar toelaten. Als het de hele week verder goed is gegaan is dat toch al heel mooi? Niet te streng zijn voor jezelf. De dingen per dag bekijken, ook had je vandaag een k*tdag, morgen gewoon weer fris proberen te zien wat die brengt.
Ik vind dat bij min tot nu toe de hele week wel goed ging, had wel veel afspraken en daardoor afleiding. Maar natuurlijk elke dag wel wat traantjes maar dat is steeds korter en minder heftig.
Kus voor iedereen!
Verdriet moet je denk ik gewoon maar toelaten. Als het de hele week verder goed is gegaan is dat toch al heel mooi? Niet te streng zijn voor jezelf. De dingen per dag bekijken, ook had je vandaag een k*tdag, morgen gewoon weer fris proberen te zien wat die brengt.
Ik vind dat bij min tot nu toe de hele week wel goed ging, had wel veel afspraken en daardoor afleiding. Maar natuurlijk elke dag wel wat traantjes maar dat is steeds korter en minder heftig.
Kus voor iedereen!
zondag 27 maart 2011 om 14:04
Hallo Dolfijntje,
ik hoop voor jou dat je zaterdag en zondag beter waren dan je vrijdag. Ons gesprek was op zich prima, maar weer hebben we ons (vooral vriendlief dan) over verwonderd hoe weinig communicatie er is tussen afdelingen van ziekenhuizen en ziekenhuizen onderling. Gyn was niet op de hoogte van het verloop van de bevalling, wist niets over mijn longembolie etc. Het maakt toch allemaal dat je je hoe aardig ze ook voor je zijn als je er bent, een soort van nummertje voelt.
Obductie is er inderdaad nog niet, we hebben hiervoor donderdag een telefonische afspraak. Maar wel al gehoord dat de kans dat er iets erfelijks gevonden zou zijn heel klein is (ze hebben daarvoor wel weefsel bij Abeltje afgenomen.) En dus s er ook geen bezwaar om nog een keer te proberen zwanger te worden. Mooi zo.
Ik ga er van uit dat ik per 1 april weer aan het werk ga. Dus nog een weekje thuis.... enerzijds kijk ik er erg naar uit en aan de andere kant beangstigd het me ook wel om weer aan het werk te gaan.
Hoe was dat voor de anderen? en Jill en Dolfijn, wanneer gaan jullie weer beginnen? Dolfijn jij werkt met babies toch? dat lijkt me wel heel moeilijk.....
ik hoop voor jou dat je zaterdag en zondag beter waren dan je vrijdag. Ons gesprek was op zich prima, maar weer hebben we ons (vooral vriendlief dan) over verwonderd hoe weinig communicatie er is tussen afdelingen van ziekenhuizen en ziekenhuizen onderling. Gyn was niet op de hoogte van het verloop van de bevalling, wist niets over mijn longembolie etc. Het maakt toch allemaal dat je je hoe aardig ze ook voor je zijn als je er bent, een soort van nummertje voelt.
Obductie is er inderdaad nog niet, we hebben hiervoor donderdag een telefonische afspraak. Maar wel al gehoord dat de kans dat er iets erfelijks gevonden zou zijn heel klein is (ze hebben daarvoor wel weefsel bij Abeltje afgenomen.) En dus s er ook geen bezwaar om nog een keer te proberen zwanger te worden. Mooi zo.
Ik ga er van uit dat ik per 1 april weer aan het werk ga. Dus nog een weekje thuis.... enerzijds kijk ik er erg naar uit en aan de andere kant beangstigd het me ook wel om weer aan het werk te gaan.
Hoe was dat voor de anderen? en Jill en Dolfijn, wanneer gaan jullie weer beginnen? Dolfijn jij werkt met babies toch? dat lijkt me wel heel moeilijk.....
zondag 27 maart 2011 om 17:44
Annali, wat slecht eigenlijk dat ze elkaar zo weinig informeren. Tot nu toe vind ik dat dat bij ons goed verloopt. Maar jammer dat je je da zo'n nummer voelt.
Goed dat er tot nu toe geen verontrustende dingen uit de onderzoeken zij gekomen en dat jullie 'groen licht' hebben om weer zwanger te worden.
Dus jij bent nog een weekje vrij, geniet nog maar even van het lekkere weer, dat doet echt goed He?
Ik ben nu vier weken thuis. Afgelopen week ben ik even op mijn werk geweest. Maar ik blijf komende twee / drie weken nog thuis. Ook doet afleiding wel goed, ik wil ook niet te snel doorgaan en straks een terugval krijgen. Dus langzaamaan opbouwen. Deze week wil ik proberen weer eens iets vroeger op te staan.
Goed dat er tot nu toe geen verontrustende dingen uit de onderzoeken zij gekomen en dat jullie 'groen licht' hebben om weer zwanger te worden.
Dus jij bent nog een weekje vrij, geniet nog maar even van het lekkere weer, dat doet echt goed He?
Ik ben nu vier weken thuis. Afgelopen week ben ik even op mijn werk geweest. Maar ik blijf komende twee / drie weken nog thuis. Ook doet afleiding wel goed, ik wil ook niet te snel doorgaan en straks een terugval krijgen. Dus langzaamaan opbouwen. Deze week wil ik proberen weer eens iets vroeger op te staan.
maandag 28 maart 2011 om 08:52
Ha Jill,
vroeg opstaan is hier niet echt het probleem: als je drie puberdochters op tijd op school wilt hebben, zal je wel moeten. maar ik ga wel genieten van mijn laatste weekje ja....ik heb werk waarbij ik lastig halve dagen kan werken (ben interim-adviseur) maar misschien voor twee ipv vier beginnen....aan de andere kant: als er straks wel een opdracht voor vier dagen is, wil ik hem ook liever niet weigeren, zo dik gezaaid zijn de opdrachten niet op dit moment.
vroeg opstaan is hier niet echt het probleem: als je drie puberdochters op tijd op school wilt hebben, zal je wel moeten. maar ik ga wel genieten van mijn laatste weekje ja....ik heb werk waarbij ik lastig halve dagen kan werken (ben interim-adviseur) maar misschien voor twee ipv vier beginnen....aan de andere kant: als er straks wel een opdracht voor vier dagen is, wil ik hem ook liever niet weigeren, zo dik gezaaid zijn de opdrachten niet op dit moment.
maandag 28 maart 2011 om 16:35
Annali, wat slecht toch dat er nauwelijks gecommuniceerd wordt. Een longembolie is nogal belangrijk om te weten! Hoe voel jij je nu trouwens, ben je wel helemaal daarvan opgeknapt? En gaat het spuiten goed?
Jill, ik moet het inderdaad meer stapje voor stapje doen. Ik wil teveel in 1 keer en dat gaat niet. Sinds we vorige week bij de ivf-arts geweest zijn, blijf ik piekeren of het wel slim is om volgende maand een terugplaatsing te doen. Kan ik weer een teleurstelling aan? Is het niet verstandiger om te wachten tot de dna-uitslag er is? Of tot ik weer helemaal aan het werk ben? Die vragen blijven dus malen en ik weet het antwoord erop niet. Zal het antwoord er ook nooit op weten, want je weet pas achteraf of je het aan hebt gekund of niet. Mijn man is heel makkelijk, die blijft zeggen dat als ik er nog niet klaar voor ben dat we dan toch gewoon wachten. En op zich heeft hij wel gelijk en ik denk ook dat we pas in juli een terugplaatsing gaan doen. Geeft net wat meer rust.
Vanochtend met knikkende knieën naar mijn werk gegaan om even koffie te drinken en mijn mail door te spitten. Ik kwam echt huilend aan en gelukkig ging het daarna wel beter. Ben blij dat ik de stap heb gezet want ik zag er als een berg tegenop. Donderdag ga ik er weer even heen en zo ga ik het wat opbouwen. Ik werk inderdaad met baby's, dus elke dag behoorlijk wat confrontaties.
Verder lijkt het wel alsof ik nu pas ga beseffen wat er is gebeurt. Vrijdag op kraambezoek geweest en de tranen bleven over mijn wangen lopen en sindsdien zijn mijn wangen niet lang droog geweest. Zaterdagavond ook bij vriendin op bezoek geweest die 2 weken voor mij uitgerekend was. Het ging prima zolang ze aan tafel bleef zitten, zodat ik haar buik niet zag, maar zodra ze opstond kreeg ik steeds een klap in mijn gezicht. Het doet zo'n pijn.
Morgen moet ik weer naar de psych en woensdag hebben we obductie-uitslag. Ben erg benieuwd!
Jill, ben jij trouwens ook al ongesteld geworden?
En Vivamember, hoe is het met je buik?
Jill, ik moet het inderdaad meer stapje voor stapje doen. Ik wil teveel in 1 keer en dat gaat niet. Sinds we vorige week bij de ivf-arts geweest zijn, blijf ik piekeren of het wel slim is om volgende maand een terugplaatsing te doen. Kan ik weer een teleurstelling aan? Is het niet verstandiger om te wachten tot de dna-uitslag er is? Of tot ik weer helemaal aan het werk ben? Die vragen blijven dus malen en ik weet het antwoord erop niet. Zal het antwoord er ook nooit op weten, want je weet pas achteraf of je het aan hebt gekund of niet. Mijn man is heel makkelijk, die blijft zeggen dat als ik er nog niet klaar voor ben dat we dan toch gewoon wachten. En op zich heeft hij wel gelijk en ik denk ook dat we pas in juli een terugplaatsing gaan doen. Geeft net wat meer rust.
Vanochtend met knikkende knieën naar mijn werk gegaan om even koffie te drinken en mijn mail door te spitten. Ik kwam echt huilend aan en gelukkig ging het daarna wel beter. Ben blij dat ik de stap heb gezet want ik zag er als een berg tegenop. Donderdag ga ik er weer even heen en zo ga ik het wat opbouwen. Ik werk inderdaad met baby's, dus elke dag behoorlijk wat confrontaties.
Verder lijkt het wel alsof ik nu pas ga beseffen wat er is gebeurt. Vrijdag op kraambezoek geweest en de tranen bleven over mijn wangen lopen en sindsdien zijn mijn wangen niet lang droog geweest. Zaterdagavond ook bij vriendin op bezoek geweest die 2 weken voor mij uitgerekend was. Het ging prima zolang ze aan tafel bleef zitten, zodat ik haar buik niet zag, maar zodra ze opstond kreeg ik steeds een klap in mijn gezicht. Het doet zo'n pijn.
Morgen moet ik weer naar de psych en woensdag hebben we obductie-uitslag. Ben erg benieuwd!
Jill, ben jij trouwens ook al ongesteld geworden?
En Vivamember, hoe is het met je buik?
maandag 28 maart 2011 om 18:46
Dolfijntje, wat heb je weer een herkenbaar stukje geschreven! Ik ben vorige week even op mijn wek geweest. Alleen koffiedrinken. Ik kwam ook met tranen aan, daarna ging het beter. Tijdens het kofiedrinken met collega's het verhaal een beetje gedaan. Dat is dan best wel moeilijk maar iedereen leeft zo mee, ongelooflijk.
En over het wachten tot juli. Ik snap dat heel goed. Wij hebben nu nog helemaal geen uitslagen maar stel dat alles in orde lijkt en wij 'groen licht' krijgen wachten wij ook met de MM totdat we er echt aan toe zijn. Een half jaar of jaar??? Misschien na de zomervakantie, maar idd wanneer ben je er aan toe? Ook wanneer die zwangerschap in een miskraam mocht eindigen moet je dat wel kunnen trekken.
Vorige week is ook een vriendin langs geweest die 3 weken eerder waz uitgerekend dan ik. Zij zat op de bank en ik was ook blij dat er een kussen voor haar buik zat, dan word je daar niet steeds door afgeleid. Ik merkte aan haar dat ze het ook heel moeilijk vond. Ze vond het zo rot voor ons.
Afgelopen weekend gehoord dat een vriendin van ons zwanger is, dat blijft ook confronterend hoezeer je het hun ook gunt. Toch hoop ik dat ze ons wel dingen blijft vertellen en niet niks durft te zeggen.
En over het wachten tot juli. Ik snap dat heel goed. Wij hebben nu nog helemaal geen uitslagen maar stel dat alles in orde lijkt en wij 'groen licht' krijgen wachten wij ook met de MM totdat we er echt aan toe zijn. Een half jaar of jaar??? Misschien na de zomervakantie, maar idd wanneer ben je er aan toe? Ook wanneer die zwangerschap in een miskraam mocht eindigen moet je dat wel kunnen trekken.
Vorige week is ook een vriendin langs geweest die 3 weken eerder waz uitgerekend dan ik. Zij zat op de bank en ik was ook blij dat er een kussen voor haar buik zat, dan word je daar niet steeds door afgeleid. Ik merkte aan haar dat ze het ook heel moeilijk vond. Ze vond het zo rot voor ons.
Afgelopen weekend gehoord dat een vriendin van ons zwanger is, dat blijft ook confronterend hoezeer je het hun ook gunt. Toch hoop ik dat ze ons wel dingen blijft vertellen en niet niks durft te zeggen.
donderdag 31 maart 2011 om 10:15
Hoe gaat het met jullie?
Jill, kan je goed praten met die vriendinnen die zwanger zijn?
Wij zijn gisteren in het ziekenhuis geweest voor de obductie-uitslagen. Jasmijn had echt de aller-allerernstigste vorm en er was echt helemaal niks wat de medici had kunnen betekenen voor haar. Dat wisten we natuurlijk al door de echo's, maar het is toch "fijn" om het nog een keer bevestigt te krijgen. Verder waren er geen afwijkingen gevonden aan haar organen etc. De erfelijkheids-uitslag (DNA) krijgen we pas over 4-5 maanden, dus daar moeten we nog even op wachten jammer genoeg.
Ben best opgelucht nu we dit weer weten. Ik was zo bang dat ze weer wat anders zouden vinden, bijvoorbeeld ernstige nierafwijking, of hartafwijking. Nu kregen we voor het eerst niks nieuws te horen, toch wel eens fijn.
Verder ben ik een stuk emotioneler en op de gekste momenten. Ben ik eerst vrolijk aan het kletsen met mijn man en barst ik 2 seconden later ineens in huilen uit. De tranen zitten echt sinds vorige week zo hoog en blijven stromen. Ik ben wel eerlijker naar de buitenwereld geworden, eerst hield ik me steeds groot als ze vroegen hoe het ging en nu zeg ik gewoon dat het ronduit slecht gaat.
Kan er nog steeds niet bij met mijn hoofd dat we zo'n onmenselijke beslissing hebben moeten maken. Ik weet dat het de juiste was, maar het blijft zo moeilijk. Zo'n gewenste zwangerschap, zoveel er voor moeten doen voordat die eindelijk tot stand kwam, en dan hem zelf moeten afbreken. Daar worstel ik nu mee.
Jill, kan je goed praten met die vriendinnen die zwanger zijn?
Wij zijn gisteren in het ziekenhuis geweest voor de obductie-uitslagen. Jasmijn had echt de aller-allerernstigste vorm en er was echt helemaal niks wat de medici had kunnen betekenen voor haar. Dat wisten we natuurlijk al door de echo's, maar het is toch "fijn" om het nog een keer bevestigt te krijgen. Verder waren er geen afwijkingen gevonden aan haar organen etc. De erfelijkheids-uitslag (DNA) krijgen we pas over 4-5 maanden, dus daar moeten we nog even op wachten jammer genoeg.
Ben best opgelucht nu we dit weer weten. Ik was zo bang dat ze weer wat anders zouden vinden, bijvoorbeeld ernstige nierafwijking, of hartafwijking. Nu kregen we voor het eerst niks nieuws te horen, toch wel eens fijn.
Verder ben ik een stuk emotioneler en op de gekste momenten. Ben ik eerst vrolijk aan het kletsen met mijn man en barst ik 2 seconden later ineens in huilen uit. De tranen zitten echt sinds vorige week zo hoog en blijven stromen. Ik ben wel eerlijker naar de buitenwereld geworden, eerst hield ik me steeds groot als ze vroegen hoe het ging en nu zeg ik gewoon dat het ronduit slecht gaat.
Kan er nog steeds niet bij met mijn hoofd dat we zo'n onmenselijke beslissing hebben moeten maken. Ik weet dat het de juiste was, maar het blijft zo moeilijk. Zo'n gewenste zwangerschap, zoveel er voor moeten doen voordat die eindelijk tot stand kwam, en dan hem zelf moeten afbreken. Daar worstel ik nu mee.
donderdag 31 maart 2011 om 10:35
Ik heb trouwens net even gebeld met de winkel waar we de urn hebben besteld en als het goed is krijgen we hem al over 6 weekjes. Ben erg benieuwd! We hebben deze urn besteld, alleen dan in het roze met een witte vlinder.
hmm, hij staat er niet helemaal op, maar dan hebben jullie een idee. Het is een ronde bol iig.
hmm, hij staat er niet helemaal op, maar dan hebben jullie een idee. Het is een ronde bol iig.
donderdag 31 maart 2011 om 10:41
Lieve dolfijn, zo even over onze obductie uitslagen, maar eerst even voor jou......Ja, je hebt een onmenselijke beslissing moeten nemen maar eigenlijk ook niet....ik bedoel: stel dat je het niet had geweten, dat je tien jaar eerder zwanger was geweest toen er nog geen 20 weken echo's waren dan had je deze beslissing niet hoeven, niet kunnen maken. Maar dan was Jasmijn er ook niet meer geweest. dan had ze ook niet kunnen leven. Een vriendin van mij schreef op haar kaartje na Abels geboorte: hij had niet uit meer liefde kunnen ontstaan dan die van jullie, hij had geen lievere buik kunnen vinden om in te zijn.......Ik denk dat dat ook geldt voor Jasmijn. Ontstaan uit liefde, gegaan uit liefde. Zie het niet als iets dat je haar hebt aangedaan, maar als het enige dat je voor haar kon doen...
donderdag 31 maart 2011 om 10:51
Vanmorgen kreeg ik telefonisch de uitslagen van Abels obductie. Het belangrijkste is dat hij geen cyste had, zoals eerst gedacht, maar een tumor. (verschil is dat een cyste een met vocht gevulde holte is en een tumor massief, een cyste had als hij niet al te groot was geweest, wat hij wel was, geopereerd kunnen worden, een tumor van dit formaat sowieso niet, bovendien heeft een tumor de kans om kwaadaardig te worden en ook op andere plaatsen in het lichaam uit te zaaien)
De tumor bestond uit embryonale restcellen, dat zijn cellen die heel erg snel kunnen groeien. Hij had hier op geen enkele manier mee kunnen leven. De tumor liep door tot in zijn hals en ruggemerg en had het bot van zijn schedel aangetast.
Zijn chromosomen waren normaal, en het is ook niet op een andere manier erfelijk. gelukkig.
Abels ontwikkeling liep iets voor, 24 tot 25 weken (dus een a twee weken)
Het geeft mij wel rust dat er niets is wat ik nog had kunnen doen voor mijn kleine mannetje. wel vind ik zelf het woord tumor wat griezeliger dan cyste.....maar het effect is hetzelfde.
De tumor bestond uit embryonale restcellen, dat zijn cellen die heel erg snel kunnen groeien. Hij had hier op geen enkele manier mee kunnen leven. De tumor liep door tot in zijn hals en ruggemerg en had het bot van zijn schedel aangetast.
Zijn chromosomen waren normaal, en het is ook niet op een andere manier erfelijk. gelukkig.
Abels ontwikkeling liep iets voor, 24 tot 25 weken (dus een a twee weken)
Het geeft mij wel rust dat er niets is wat ik nog had kunnen doen voor mijn kleine mannetje. wel vind ik zelf het woord tumor wat griezeliger dan cyste.....maar het effect is hetzelfde.
donderdag 31 maart 2011 om 11:45
donderdag 31 maart 2011 om 12:12
Annali bedankt voor je super mooie en lieve woorden. Ik begin gelijk weer te huilen
Och en Abeltje een tumor... heftig hoor! Hoe gaat het trouwens met je andere kinderen? Zijn die ook erg verdrietig? Hebben ze het nog veel over Abel?
Zespri, wat lief dat je even langskomt. De urn blijft bij ons thuis, ik vind het mooie er aan dat je niet echt ziet dat het een urn is, meer een mooi beeldje dus in het begin zal hij in de woonkamer staan en ik denk na verloop van tijd naar onze slaapkamer.
Nu staat haar tijdelijke urn trouwens ook gewoon in de woonkamer en nog niemand heeft hem zien staan zonder dat ik hem aanwees
Och en Abeltje een tumor... heftig hoor! Hoe gaat het trouwens met je andere kinderen? Zijn die ook erg verdrietig? Hebben ze het nog veel over Abel?
Zespri, wat lief dat je even langskomt. De urn blijft bij ons thuis, ik vind het mooie er aan dat je niet echt ziet dat het een urn is, meer een mooi beeldje dus in het begin zal hij in de woonkamer staan en ik denk na verloop van tijd naar onze slaapkamer.
Nu staat haar tijdelijke urn trouwens ook gewoon in de woonkamer en nog niemand heeft hem zien staan zonder dat ik hem aanwees
donderdag 31 maart 2011 om 12:42
Annali, wat een mooie woorden van je vriendin, ik krijg er tranen van in mijn ogen. Maar het klopt als een bus. Iets wat zo gewenst is laat je alleen gaan uit liefde.
Toch blijf ik het ook moeilijk te geloven / accepteren vinden dat er echt niets aan te doen was. Aan de andere kant ben ik 'blij' dat wij geen keuze hoefden te maken. Een zwaar gehandicapt kindje of de zwangerschap afbreken. Bij ons was er geen overlevingskans.
Morgen moet je weer aan het wek he? Zie je er tegen op?
Dolfijntje, die emoties, tranen en alles is niet niets. Wees idd maar eerlijk naar de mensen om je heen, die zullen het wel begrijpen toch?
Het is ook al best pittig wat je hebt doorgemaakt voordat je zwanger werd. Dat merk ik tenminste wel, hef brengt nu ook weer zoveel onzekerheden en vragen met zich mee. En niemand kan je antwoorden geven. Het enige wat we kunnen doen is hoop houden en positief blijven voor de toekomst. En blijven praten, krop het niet op.
Ik blijf het moment van horen dat iemand anders zwanger is moeilijk vinden. Maar dat had ik natuurlijk ook toen het bij ons niet lukte om zwanger te worden. Nu probeer ik dat meer los te van onze situatie te zien. Ik weet dat ik na zulk nieuws een dag nodig heb om het re verwerken en dan gaat het weer goed.
Gelukkig kan ik wel van kleine kindjes baby's genieten. Mijn nichtjes en kinderen van vriendinnen. Ik probeer mijn ( onze) kinderwens ook niet meer weg te stoppen, hij is er en dat is prima.
Ik wil ook even niet teveel bezig zijn met zwanger worden. Maar dat is best lastig met zwangeren om je heen. Het is nu 4,5 week geleden dat ik ben bevallen en ik wacht nu een beetje op mijn menstruatie. Terwijl ik dat eigenlijk wil loslaten. Gisteravond had ik flinke kramp, voel bijna als een wee. En dan denk ik toch wel weer, wat is dit?
Toch blijf ik het ook moeilijk te geloven / accepteren vinden dat er echt niets aan te doen was. Aan de andere kant ben ik 'blij' dat wij geen keuze hoefden te maken. Een zwaar gehandicapt kindje of de zwangerschap afbreken. Bij ons was er geen overlevingskans.
Morgen moet je weer aan het wek he? Zie je er tegen op?
Dolfijntje, die emoties, tranen en alles is niet niets. Wees idd maar eerlijk naar de mensen om je heen, die zullen het wel begrijpen toch?
Het is ook al best pittig wat je hebt doorgemaakt voordat je zwanger werd. Dat merk ik tenminste wel, hef brengt nu ook weer zoveel onzekerheden en vragen met zich mee. En niemand kan je antwoorden geven. Het enige wat we kunnen doen is hoop houden en positief blijven voor de toekomst. En blijven praten, krop het niet op.
Ik blijf het moment van horen dat iemand anders zwanger is moeilijk vinden. Maar dat had ik natuurlijk ook toen het bij ons niet lukte om zwanger te worden. Nu probeer ik dat meer los te van onze situatie te zien. Ik weet dat ik na zulk nieuws een dag nodig heb om het re verwerken en dan gaat het weer goed.
Gelukkig kan ik wel van kleine kindjes baby's genieten. Mijn nichtjes en kinderen van vriendinnen. Ik probeer mijn ( onze) kinderwens ook niet meer weg te stoppen, hij is er en dat is prima.
Ik wil ook even niet teveel bezig zijn met zwanger worden. Maar dat is best lastig met zwangeren om je heen. Het is nu 4,5 week geleden dat ik ben bevallen en ik wacht nu een beetje op mijn menstruatie. Terwijl ik dat eigenlijk wil loslaten. Gisteravond had ik flinke kramp, voel bijna als een wee. En dan denk ik toch wel weer, wat is dit?
donderdag 31 maart 2011 om 15:53
Jill, ik wil ook niet teveel met het zwanger worden bezig zijn. We gaan daarom nu definitief pas in juli starten met de terugplaatsing. Ik ben er nu nog niet aan toe om weer met mijn benen wijd te moeten liggen in die heerlijke stoel. Ook wil ik eerst nog meer verdriet kwijt om Jasmijn. Ben bang als we nu al naar het ziekenhuis zouden gaan, ik mijn verdriet weg ga stoppen.
Net mijn zwangerschapskleding en alle spulletjes voor Jasmijn in een doos gestopt. Ik had het al naar zolder gedaan, maar kon me er niet toe zetten om het echt in een doos te doen. Nu stond het dus stof te verzamelen. Pfff, vond het wel moeilijk hoor, om de doos echt dicht te plakken... Wanneer zal hij weer open gaan?
Net mijn zwangerschapskleding en alle spulletjes voor Jasmijn in een doos gestopt. Ik had het al naar zolder gedaan, maar kon me er niet toe zetten om het echt in een doos te doen. Nu stond het dus stof te verzamelen. Pfff, vond het wel moeilijk hoor, om de doos echt dicht te plakken... Wanneer zal hij weer open gaan?
donderdag 31 maart 2011 om 17:19
Dolfijntje, dat is bij mij ook precies zo. Als ik nu spontaan zwanger zou worden is het geweldig en zou ik er wel heel blij mee zijn. Maar ik ben er echt nog niet aan toe om in het ziekenhuis met de benen wijd in de stoel te moeten.
Maar we gaan er gewoon vanuit dat jij deze zomer een positieve test in je handen hebt!
Maar we gaan er gewoon vanuit dat jij deze zomer een positieve test in je handen hebt!
vrijdag 1 april 2011 om 22:52
Hallo allemaal,
Per toeval kwam in terecht op dit forum, ik heb nu net een aantal berichten gelezen en had sterk het idee dat ik hier ook mijn verhaal even kwijt moest... Ik ben namelijk zo'n 6 weken geleden, op 22 februari, veel te vroeg bevallen van een drieling. Ik was slechts 25+5 weken zwanger toen Daan, Mees en Finn ter wereld kwamen. Finn was veruit de kleinste van de drie, slechts 495 gram, hij is vrijwel direct na de bevalling gestorven, hij was te klein en had geen eerlijke kans, heel verdrietig... Mees en Daan zijn direct overgebracht naar de IC neonatologie waar ze beide een redelijke start hadden gemaakt. Je komt dan in een achtbaan terecht waarbij verdriet en geluk door elkaar heenlopen. Genieten van 2 kleine ventjes op de IC en het afscheid van nummer 3, hoe bizar... Helaas hebben we na 6 dagen toch ook afscheid moeten nemen van Mees, ook hij was toch te klein (690 gram) en is gestorven aan de gevolgen van een darmperforatie, heel plotseling en weer heel oneerlijk... Dan ga je hetzelfde traject weer in, dezelfde begrafenisondernemer, hetzelfde witte mandje met zo'n mooi, klein, gaaf ventje erin, weer 'vlinders' van Marco Borsato, de familie in huis om afscheid te nemen, weer hetzelfde ritje naar het crematorium en weer een klein wondertje dat we veel te vroeg moesten loslaten... Toch ook nu weer de achtbaan, want ook Daan was er nog steeds, vechtend voor zijn kleine leventje, want ook 850 gram was geen gewicht waar je gerust van wordt....
We zijn nu inmiddels ruim 6 weken en 750 gram verder verder, Daan is vandaag 'doorgeteld' 32 weken oud en doet het 'goed'! Hij ligt nu op de high-care, is volledig van de ademondersteuning af en is morgen weer eens infuus-vrij omdat hij een 2e infectie heeft 'overleefd'! De achtbaan is nog lang niet ten einde, we worden nog steeds heen en weer geslingerd, het is nog zo'n wankel evenwicht. We hebben vanmiddag bijvoorbeeld het as opgehaald van Mees en Finn, toch best gek om je 2 zoontjes nu, in een urntje, weer in huis te hebben. 2 uur later zitten we weer bij Daan zijn couveuse en genieten we volop van hem... Het leven blijft nog wel even een rollercoaster, soms ben ik heel erg verdrietig en komen ook wel de waarom vragen.. Toch voel ik me niet schuldig, de oorzaak van de vroeggeboorte was 'de drieling'. Ik ben niet 'bang' voor een volgende zwangerschap, al zal de eerste echo wel weer een hele spannende zijn. De kans op een normale volgende zwangerschap is groot, al moet ik dan wel weer volledig onder controle staan van gynaecoloog, just in case...
Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen met de situatie waar jullie ook inzitten. Het verdriet van een kindje dat je in je hebt gedragen is ontzettend groot, niet te bevatten voor iemand die het niet heeft meegemaakt. Ik heb het gevoel dat mijn vriend en ik er goed mee om gaan, we kunnen er goed over praten en hebben echt steun aan elkaar. Op dit moment gaat het 'goed' met ons en zijn we erg sterk, al houdt onze 3e musketier 'Daan' ons op dit moment wel op de been. We zijn ons ervan bewust dat de echte klap misschien nog wel een keer komt, wie zal het zeggen...
Nogmaals sterkte iedereen!!
Groeten,
Kim
Per toeval kwam in terecht op dit forum, ik heb nu net een aantal berichten gelezen en had sterk het idee dat ik hier ook mijn verhaal even kwijt moest... Ik ben namelijk zo'n 6 weken geleden, op 22 februari, veel te vroeg bevallen van een drieling. Ik was slechts 25+5 weken zwanger toen Daan, Mees en Finn ter wereld kwamen. Finn was veruit de kleinste van de drie, slechts 495 gram, hij is vrijwel direct na de bevalling gestorven, hij was te klein en had geen eerlijke kans, heel verdrietig... Mees en Daan zijn direct overgebracht naar de IC neonatologie waar ze beide een redelijke start hadden gemaakt. Je komt dan in een achtbaan terecht waarbij verdriet en geluk door elkaar heenlopen. Genieten van 2 kleine ventjes op de IC en het afscheid van nummer 3, hoe bizar... Helaas hebben we na 6 dagen toch ook afscheid moeten nemen van Mees, ook hij was toch te klein (690 gram) en is gestorven aan de gevolgen van een darmperforatie, heel plotseling en weer heel oneerlijk... Dan ga je hetzelfde traject weer in, dezelfde begrafenisondernemer, hetzelfde witte mandje met zo'n mooi, klein, gaaf ventje erin, weer 'vlinders' van Marco Borsato, de familie in huis om afscheid te nemen, weer hetzelfde ritje naar het crematorium en weer een klein wondertje dat we veel te vroeg moesten loslaten... Toch ook nu weer de achtbaan, want ook Daan was er nog steeds, vechtend voor zijn kleine leventje, want ook 850 gram was geen gewicht waar je gerust van wordt....
We zijn nu inmiddels ruim 6 weken en 750 gram verder verder, Daan is vandaag 'doorgeteld' 32 weken oud en doet het 'goed'! Hij ligt nu op de high-care, is volledig van de ademondersteuning af en is morgen weer eens infuus-vrij omdat hij een 2e infectie heeft 'overleefd'! De achtbaan is nog lang niet ten einde, we worden nog steeds heen en weer geslingerd, het is nog zo'n wankel evenwicht. We hebben vanmiddag bijvoorbeeld het as opgehaald van Mees en Finn, toch best gek om je 2 zoontjes nu, in een urntje, weer in huis te hebben. 2 uur later zitten we weer bij Daan zijn couveuse en genieten we volop van hem... Het leven blijft nog wel even een rollercoaster, soms ben ik heel erg verdrietig en komen ook wel de waarom vragen.. Toch voel ik me niet schuldig, de oorzaak van de vroeggeboorte was 'de drieling'. Ik ben niet 'bang' voor een volgende zwangerschap, al zal de eerste echo wel weer een hele spannende zijn. De kans op een normale volgende zwangerschap is groot, al moet ik dan wel weer volledig onder controle staan van gynaecoloog, just in case...
Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen met de situatie waar jullie ook inzitten. Het verdriet van een kindje dat je in je hebt gedragen is ontzettend groot, niet te bevatten voor iemand die het niet heeft meegemaakt. Ik heb het gevoel dat mijn vriend en ik er goed mee om gaan, we kunnen er goed over praten en hebben echt steun aan elkaar. Op dit moment gaat het 'goed' met ons en zijn we erg sterk, al houdt onze 3e musketier 'Daan' ons op dit moment wel op de been. We zijn ons ervan bewust dat de echte klap misschien nog wel een keer komt, wie zal het zeggen...
Nogmaals sterkte iedereen!!
Groeten,
Kim
