Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
woensdag 9 maart 2011 om 12:32
MamaD, mijn man wil het liefst spontaan proberen om zwanger te worden. Als we dan 12 weken zwanger zijn dan zijn de onderzoeken wel binnen (hopelijk) dus dan kunnen we direct een vlokkentest laten doen. Hij is wat nuchterder dan ik Ik zie overal beren op de weg. Wat als we echt 50% kans hebben, dan wil ik het niet eens proberen, ik wil dit niet nog een keer meemaken. We kunnen het gelukkig goed met elkaar erover hebben. Volgende week hebben we een afspraak met de gyn en met de klinisch geneticus en dan zullen we het er ook over hebben.
Jill, ik herken je gevoel van jaloersheid maar al te goed Daar ben ik misschien nu ook wel extra verdrietig over. Waarom worden anderen gewoon spontaan zwanger, zonder jaren ziekenhuizen gezien te hebben en zetten vervolgens, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, 9 maanden later "gewoon" een gezond kind op de wereld... Zo oneerlijk en tegelijkertijd lijkt het me zo heerlijk om zo onbezonnen zwanger te worden en te zijn...
Jill, ik herken je gevoel van jaloersheid maar al te goed Daar ben ik misschien nu ook wel extra verdrietig over. Waarom worden anderen gewoon spontaan zwanger, zonder jaren ziekenhuizen gezien te hebben en zetten vervolgens, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, 9 maanden later "gewoon" een gezond kind op de wereld... Zo oneerlijk en tegelijkertijd lijkt het me zo heerlijk om zo onbezonnen zwanger te worden en te zijn...
woensdag 9 maart 2011 om 12:39
Mijn hele omgeving (en ver daarbuiten) is inderdaad op de hoogte. Ik heb 10 chemokuren gehad en ben behoorlijk lang uit de running geweest dus daar was geen ontkomen aan.
Ik moet wel zeggen dat ik van de zwangerschap (na de eerste controles) volledig heb kunnen genieten. Maar goed door die chemokuren mocht ik na afloop daarvan nog ene jaar niet zwanger raken. Dus ik heb verplicht lange verwerkingstijd gehad en dat zal wel hebben meespeeld.
Dolfijntje, mijn man is ook een stuk meer nuchter en door hier een beetje in mee te gaan kan alles wel wat lichter worden. Maar ik snap ook goed dat je dit nooit meer wilt meemaken...
Ik moet wel zeggen dat ik van de zwangerschap (na de eerste controles) volledig heb kunnen genieten. Maar goed door die chemokuren mocht ik na afloop daarvan nog ene jaar niet zwanger raken. Dus ik heb verplicht lange verwerkingstijd gehad en dat zal wel hebben meespeeld.
Dolfijntje, mijn man is ook een stuk meer nuchter en door hier een beetje in mee te gaan kan alles wel wat lichter worden. Maar ik snap ook goed dat je dit nooit meer wilt meemaken...
woensdag 9 maart 2011 om 13:12
Ik benoem ook dat ik een dochter heb en wij hebben ook geboortekaartjes verstuurd. Wat dolfijntje ooko zegt, ze is en blijft ons eerste kindje. De volgende die ,hopelijk, kokmt zal ik ook opvoeden met de wetenschap dat hij/zij een grote kleine zus heeft...
Pff mamad,wat moet het vreselijk geweest zijndatje je kindje niet hebt gezien. Kan me voorstellen dat dat heel traumatisch geweest moet zijn. Moet je nagaan dat dat vroeger zo vanzelfsprekend was, kindje weg en er werd niet meer over gesproken..! Ik kan me daar niets bij voorstellen en lijkt me erg moeilijk.
Die jaloersheid herken ik ook heel erg.. Nu is het 3mnden geleden dat onze meid is geboren en ik heb net van 2 collegas te horen gekregen dat ze zwanger zijn! Ze zijn wel heel lief voor me geweest , door het eerst aan mij te vertellen en daarna pas aan de rest. Tochis het pijnlijk. Ik hoor ze vrolijk uitwisselen met elkaar en vrolijke reacties op hun nieuws. Blegh.. Dat wil ik ook!! Ik had nu een klein,lief roze mensje in m'n armen moeten houden...........
Pff mamad,wat moet het vreselijk geweest zijndatje je kindje niet hebt gezien. Kan me voorstellen dat dat heel traumatisch geweest moet zijn. Moet je nagaan dat dat vroeger zo vanzelfsprekend was, kindje weg en er werd niet meer over gesproken..! Ik kan me daar niets bij voorstellen en lijkt me erg moeilijk.
Die jaloersheid herken ik ook heel erg.. Nu is het 3mnden geleden dat onze meid is geboren en ik heb net van 2 collegas te horen gekregen dat ze zwanger zijn! Ze zijn wel heel lief voor me geweest , door het eerst aan mij te vertellen en daarna pas aan de rest. Tochis het pijnlijk. Ik hoor ze vrolijk uitwisselen met elkaar en vrolijke reacties op hun nieuws. Blegh.. Dat wil ik ook!! Ik had nu een klein,lief roze mensje in m'n armen moeten houden...........
woensdag 9 maart 2011 om 13:38
ook abel hoort er gewoon bij....ik heb vier kinderen, vriend eentje en ook de opa's en oma's zien dat zo. mijn dochters benoemen hun broertje regelmatig: twee van hen moesten voor een schoolproject een foto van hun twee favoriete familieleden meenemen en hebben beide om een foto van Abel gevraagd.
wat betreft spontaan zwanger worden: ik ben nu 40, ik ga er niet van uit dat het heel snel gaat, maar wij hebben de vorige keer al afgesproken dat juist vanwege onze leeftijden het een kwestie zou moeten zijn: vanzelf of niet. Van abel was ik binnen drie maanden zwanger. Als het nog een keertje lukt dan zijn we dolgelukkig en zo niet, dan is het ook goed.
Als ik 10 jaar jonger was geweest had ik daar misschien wel heel anders in gestaan hoor. op de een of andere manier klinkt het ook dubbel gemeen: eerst zo'n circuit door en dan nog te vroeg afscheid moeten nemen van je kind.
ik ben er wel blij mee dat Abels afwijking niets te maken had met mijn leeftijd, ik weet niet of ik het dan nog een keer had gedurfd. Wij hebben pas eind maart gesprek met de gyn en uitslagen van obductie. Ik weet eigenlijk niet eens of er ook dna onderzoek is gedaan.
wat betreft spontaan zwanger worden: ik ben nu 40, ik ga er niet van uit dat het heel snel gaat, maar wij hebben de vorige keer al afgesproken dat juist vanwege onze leeftijden het een kwestie zou moeten zijn: vanzelf of niet. Van abel was ik binnen drie maanden zwanger. Als het nog een keertje lukt dan zijn we dolgelukkig en zo niet, dan is het ook goed.
Als ik 10 jaar jonger was geweest had ik daar misschien wel heel anders in gestaan hoor. op de een of andere manier klinkt het ook dubbel gemeen: eerst zo'n circuit door en dan nog te vroeg afscheid moeten nemen van je kind.
ik ben er wel blij mee dat Abels afwijking niets te maken had met mijn leeftijd, ik weet niet of ik het dan nog een keer had gedurfd. Wij hebben pas eind maart gesprek met de gyn en uitslagen van obductie. Ik weet eigenlijk niet eens of er ook dna onderzoek is gedaan.
woensdag 9 maart 2011 om 13:48
MamaD, goed om te horen dat je wel hebt kunnen genieten van je zwangerschap. En wat ontzettend heftig wat je hebt meegemaakt, ook nog eens de vele chemo's. Heb je er lichamelijk nog lang last van gehad?
Niekje, een prachtig mooi roze huilend kindje had nu in je armen moeten liggen....
Annali, heb jij een vruchtwaterpunctie gehad? En heb jij en je man ook bloed af moeten staan? En een gesprek gehad met klinisch geneticus? Zo ja, dan waarschijnlijk ook dna-onderzoek, zo nee dan niet. Geen idee ook of een hydrocephalie erfelijk is of niet.
Wat ontzettend lief van je dochters dat ze zo met Abel bezig zijn. Jullie hebben het goed aangepakt, als ik het zo lees, dat zal hun ook hebben geholpen met de verwerking.
Ik ben weer wat rustiger. Van me af typen helpt me vaak goed, dus mijn dagboek is weer een paar pagina's dikker
Niekje, een prachtig mooi roze huilend kindje had nu in je armen moeten liggen....
Annali, heb jij een vruchtwaterpunctie gehad? En heb jij en je man ook bloed af moeten staan? En een gesprek gehad met klinisch geneticus? Zo ja, dan waarschijnlijk ook dna-onderzoek, zo nee dan niet. Geen idee ook of een hydrocephalie erfelijk is of niet.
Wat ontzettend lief van je dochters dat ze zo met Abel bezig zijn. Jullie hebben het goed aangepakt, als ik het zo lees, dat zal hun ook hebben geholpen met de verwerking.
Ik ben weer wat rustiger. Van me af typen helpt me vaak goed, dus mijn dagboek is weer een paar pagina's dikker
woensdag 9 maart 2011 om 14:01
Dolfijntje, na de laatste echo is in het team van het WKZ gesproken over ons, en wat wij daarvan terugkregen is dat de klinisch geneticus het niet nodig vond om verder onderzoek te doen. dus nee, er is geen vruchtwaterpunctie geweest en we hebben ook geen bloed afgestaan. Hydrocephalie kan meerdere oorzaken hebben, bij Abel was dat een arachnoidale cyste. Dat is dan blijkbaar niet erfelijk, wel heel zeldzaam, er is bijna niets over te vinden. maar hydrocephalie door bv dandy walker syndroom of door spina bifida is geloof ik wel weer erfelijk.
Bij een volgende zwangerschap moet ik wel vaker dan anders echo's krijgen, en ook onder controle blijven van de gyneacoloog, maar dat laatste hoorde ik maandag van de longarts, en heeft te maken met de embolie. Misschien moest het toch al vanwege Abels afwijking maar dat heb ik nog niet gehoord.
fijn dat je je weer iets rustiger voelt, het gaat met vlagen he....ik wordt zelf het verdrietigst als ik me heel veilig voel, dus vriendlief moet het helaas vaak ontgelden als we samen zijn....
Bij een volgende zwangerschap moet ik wel vaker dan anders echo's krijgen, en ook onder controle blijven van de gyneacoloog, maar dat laatste hoorde ik maandag van de longarts, en heeft te maken met de embolie. Misschien moest het toch al vanwege Abels afwijking maar dat heb ik nog niet gehoord.
fijn dat je je weer iets rustiger voelt, het gaat met vlagen he....ik wordt zelf het verdrietigst als ik me heel veilig voel, dus vriendlief moet het helaas vaak ontgelden als we samen zijn....
woensdag 9 maart 2011 om 14:02
Dolfijntje, heel herkenbaar hoor die gevoelens. Ze schieten van hot naar her. Het ene moment denk je de hele wereld al weer aan te kunnen en een uur later heb je een vreselijke dip. Zouden dat ook de hormonen zijn?
Tot nu toe heb ik een goede dag. Mijn man is weer even aan het werk en ik voel me wel rustig. Ik heb hem wel 10 x moeten beloven dat ik zo bellen als het niet ging.
Ik zou het risico denk ik ook niet durven nemen als de kans op herhaling 50% is. Ze hebben bij ons wel een vruchtwaterpunctie gedaan en de obductie. Dus we hopen wel iets te horen over de kans op herhaling. Maar goed, ook al is de kans op herhaling van hetzelfde 1%, ik heb nu zoveel gelezen over afwijkingen dat het moeilijk te begrijpen is dat er nog gezonde kinderen zijn.
Ik hoop ook zoooooo op een spontane zwangerschap. Ik ben dan nog niet zo heel oud (29) maar voel de klok echt wel tikken...
Ik zal niet altijd tegen iedereen zeggen dat ik een zoon heb, gewoon om niet steeds alles te moeten uitleggen. Maar alle familie / vrienden / kenissen en collega's zijn op de hoogte. Omdat wij ons zoontje ook een naam hebben gegeven voelt het wel als echt. Maar ook weer niet. Moeilijk uit te leggen.
Tot nu toe heb ik een goede dag. Mijn man is weer even aan het werk en ik voel me wel rustig. Ik heb hem wel 10 x moeten beloven dat ik zo bellen als het niet ging.
Ik zou het risico denk ik ook niet durven nemen als de kans op herhaling 50% is. Ze hebben bij ons wel een vruchtwaterpunctie gedaan en de obductie. Dus we hopen wel iets te horen over de kans op herhaling. Maar goed, ook al is de kans op herhaling van hetzelfde 1%, ik heb nu zoveel gelezen over afwijkingen dat het moeilijk te begrijpen is dat er nog gezonde kinderen zijn.
Ik hoop ook zoooooo op een spontane zwangerschap. Ik ben dan nog niet zo heel oud (29) maar voel de klok echt wel tikken...
Ik zal niet altijd tegen iedereen zeggen dat ik een zoon heb, gewoon om niet steeds alles te moeten uitleggen. Maar alle familie / vrienden / kenissen en collega's zijn op de hoogte. Omdat wij ons zoontje ook een naam hebben gegeven voelt het wel als echt. Maar ook weer niet. Moeilijk uit te leggen.
woensdag 9 maart 2011 om 14:02
Annali, wat naar dat je een longembolie had...! Ik hoop dat het gauw beter met je gaat. En wat vreselijk lief van je dochter..
Ik moet zeggen, ik was ook nooit van de tattoo's, vind het al gauw aso en het past ook niet echt bij me. Toch zit ik er nu over te denken er wel 1te nemen van mijn dochters naam. Op die manier blijft en is ze altijd bij me, nog een meer dan dat ze nu al is. Ik heb nu een armbandje met haar naam en een ketting met medaillon met fotootje. Toch ben ik steeds erg bang het kwijt te raken of het vergeet om te doen,
Als ik een tattoo zou zetten, dan zou het ook op bijv mijn voet zijn, want het hoeft niet erg opvallen te zijn...
Ik moet zeggen, ik was ook nooit van de tattoo's, vind het al gauw aso en het past ook niet echt bij me. Toch zit ik er nu over te denken er wel 1te nemen van mijn dochters naam. Op die manier blijft en is ze altijd bij me, nog een meer dan dat ze nu al is. Ik heb nu een armbandje met haar naam en een ketting met medaillon met fotootje. Toch ben ik steeds erg bang het kwijt te raken of het vergeet om te doen,
Als ik een tattoo zou zetten, dan zou het ook op bijv mijn voet zijn, want het hoeft niet erg opvallen te zijn...
woensdag 9 maart 2011 om 14:06
Dolfijntje, wat fijn dat schrijven je zo goed helpt. Blijf het lekker doen! En geef ook nog lekker toe aan je gevoelens.. Hormoment zullen ook vast nog wel een rol spelen, ik merkte dat iig wel.. Die schommelingen..
Bj mij is het nu ruim 3mnd geleden en het gaat best goed. Ik voel me sterker geworden door deze ervaring , al had ik m nauurllijk liever niet gehad. Tuurlijk zijn er vedrietige momenten, maar ik merk dat ze met minder emoties gepaard gaan en ze duren minder lang. Nu ik voorbij de uitgerekende datum ben, merk ik ook een soort rust ofzo.
Daarbij komt dat we in mei gaan trouwen en dus iets leuks hebben om mee bezig te zijn en we hebben besloten voor een nieuwe zwangerschap te gaan en de focus daarop maakt dat het ook best gaat, al zijn er ook zeker angsten mocht het gaan lukken allemaal..
Bj mij is het nu ruim 3mnd geleden en het gaat best goed. Ik voel me sterker geworden door deze ervaring , al had ik m nauurllijk liever niet gehad. Tuurlijk zijn er vedrietige momenten, maar ik merk dat ze met minder emoties gepaard gaan en ze duren minder lang. Nu ik voorbij de uitgerekende datum ben, merk ik ook een soort rust ofzo.
Daarbij komt dat we in mei gaan trouwen en dus iets leuks hebben om mee bezig te zijn en we hebben besloten voor een nieuwe zwangerschap te gaan en de focus daarop maakt dat het ook best gaat, al zijn er ook zeker angsten mocht het gaan lukken allemaal..
vrijdag 11 maart 2011 om 10:52
Hoi meiden, hoe gaat het met jullie? Hier gaat het best goed (naar omstandigheden).
Ik merk dat mijn tranen nu op zijn. Gister de eerste dag zonder tranen! Het lijkt allemaal wel een plaatsje te krijgen. Het voelt alsof het lang geleden is gebeurd en niet vorige week. Ik voel me eigenlijk een beetje gevoelloos...Weet niet of dat goed is.
Ik merk dat mijn tranen nu op zijn. Gister de eerste dag zonder tranen! Het lijkt allemaal wel een plaatsje te krijgen. Het voelt alsof het lang geleden is gebeurd en niet vorige week. Ik voel me eigenlijk een beetje gevoelloos...Weet niet of dat goed is.
vrijdag 11 maart 2011 om 11:27
Jill, ik vind het zo gek om jouw berichtjes te lezen want het kunnen zo die van mij zijn van vorige week. Als ik mijn dagboek zo lees dan voelde ik me precies zo. Ik voel me met vlagen ook echt gevoelloos en daar voel ik me dan weer erg schuldig over. Ik heb deze week wat mensen op bezoek gehad, collega's en vriendinnen. En als ik dan over Jasmijn aan het vertellen ben en over alles wat er is gebeurt, dan heb ik echt het gevoel dat het mij niet is overkomen. Ik vertel een verhaal van de buurvrouw (bij wijze van). Zo zonder emotie kan ik dan alles vertellen, af en toe schiet ik dan even vol, maar dan ga ik ook weer gewoon verder. Zo gek.
Vandaag heb ik ook weer een goede dag. Terwijl ik van dinsdag-donderdag bijna non-stop heb gehuild en boos ben geweest.
Niekje, wat heerlijk dat jullie gaan trouwen in mei! Super! Heb je de jurk al uitgekozen? En is verder ook alles geregeld?
Annali, ben je al een beetje opgeknapt van de longembolie? Rust nog maar goed uit, want het is behoorlijk wat waar je lichaam van moet herstellen.
Morgen komen mijn zwager en schoonzus langs. Ze hebben een dochtertje van 1,5 jaar en ik heb gevraagd of ze daar oppas voor konden regelen. Ze zou dan hier moeten slapen en de enige plek bij ons is in Jasmijn haar kamertje en dat kan ik nog niet verdragen. Ze begrepen het gelukkig goed.
Vandaag heb ik ook weer een goede dag. Terwijl ik van dinsdag-donderdag bijna non-stop heb gehuild en boos ben geweest.
Niekje, wat heerlijk dat jullie gaan trouwen in mei! Super! Heb je de jurk al uitgekozen? En is verder ook alles geregeld?
Annali, ben je al een beetje opgeknapt van de longembolie? Rust nog maar goed uit, want het is behoorlijk wat waar je lichaam van moet herstellen.
Morgen komen mijn zwager en schoonzus langs. Ze hebben een dochtertje van 1,5 jaar en ik heb gevraagd of ze daar oppas voor konden regelen. Ze zou dan hier moeten slapen en de enige plek bij ons is in Jasmijn haar kamertje en dat kan ik nog niet verdragen. Ze begrepen het gelukkig goed.
vrijdag 11 maart 2011 om 12:21
Jill ervaar je het als rustig of wordt je onrustig van de afwezigheid van tranen? Ik kan me voorstellen dat dit raar moet zijn, maar geeft je misschien ook wat gelegenheid om alles te overdenken? Ik hoop dat jij en Dolfijntje op deze "goede" dag het zonnetje kunnen zien schijnen en lief voor jezelf zijn.
Knap Dolfijntje dat je alweer zoveel contact hebt met mensen om je heen! Ik weet dat ik mezelf heel erg heb afgezonderd, omdat ik de verdrietige en vragende blikken niet kon verdragen. Ik vond het moelijk om steeds weer te "moeten" vertellen en dan al die emoties erbij, dat vond ik zo prive en kwetsbaar. Doordat ik erna nog een half jaar chemo;s heb gehad duurde het hele lang voordat ik me (lichamelijk) weer beter voelde en ik kon niet goed omgaan met mensen die (vast goedbedoeld) optimistisch zeiden: lang niet gezien, we moeten snel eens afspreken!
Knap Dolfijntje dat je alweer zoveel contact hebt met mensen om je heen! Ik weet dat ik mezelf heel erg heb afgezonderd, omdat ik de verdrietige en vragende blikken niet kon verdragen. Ik vond het moelijk om steeds weer te "moeten" vertellen en dan al die emoties erbij, dat vond ik zo prive en kwetsbaar. Doordat ik erna nog een half jaar chemo;s heb gehad duurde het hele lang voordat ik me (lichamelijk) weer beter voelde en ik kon niet goed omgaan met mensen die (vast goedbedoeld) optimistisch zeiden: lang niet gezien, we moeten snel eens afspreken!
vrijdag 11 maart 2011 om 12:24
PS; ik ben daardoor overigens veel vrienden kwijt geraakt dus of het achteraf een goede strategie was weet ik niet...
Overigens vind ik het heel begrijpelijk Dolfijntje dat je heb gevraagd je nichtje niet mee te nemen. Ik heb dat nog eens gedaan toen vcollega's van mijn man bij ons kwamen bbq-en. Ik raakte niet snel in verwachting nadat we eindelijk were mochten proberen en kon niet verdragen dat er een ander kindje in mijn huis zou slapen. Dat wat nota bene een klein jaar erna, maar gelukkig begrepen ze het goed en hebben ze het me nooit kwalijk genomen.
Overigens vind ik het heel begrijpelijk Dolfijntje dat je heb gevraagd je nichtje niet mee te nemen. Ik heb dat nog eens gedaan toen vcollega's van mijn man bij ons kwamen bbq-en. Ik raakte niet snel in verwachting nadat we eindelijk were mochten proberen en kon niet verdragen dat er een ander kindje in mijn huis zou slapen. Dat wat nota bene een klein jaar erna, maar gelukkig begrepen ze het goed en hebben ze het me nooit kwalijk genomen.
vrijdag 11 maart 2011 om 12:46
ben geen ervaringsdeskundige; heb een vriendin die met 20 weken ook slecht nieuws kreeg en het meisje geboren moest/heeft laten worden. niet levensvatbaar buiten de baarmoeder. zeker 3 jaar op zwangerschap 'gewacht', natuurlijk zwanger geworden. haar man belde dat dat zo was, zelf kon ze niet praten en werd me gevraagd geen contact op te nemen totdat ze het zelf weer zou doen. en zo gebeurde, misschien 8 weken na de geboorte (en je wilt wel en denkt bijna elke dag aan ze, toch dit is hoe ze het moest/kon doen) en toen we elkaar weer spraken/zagen was het even voor me denken kan ik wel iets zeggen of wil ze dat liever niet maar ik geloof dat onze ogen spraken. en afgewacht, ze trok het kwam naar een feestje van ons met haar man, was een hoogzwangere vrouw, haar 'tijd') zag dat het haar energie kostte, het is wat ze wilde, haar tijdstip voor confrontatie op zo'n manier. en zo hebben we het opgepakt. hebben over het meisje gepraat op een gegeven moment aan de telefoon en hoe alles ging, en met 1 jaar een gedicht gestuurd, nu is ze moeder van een prachtige dochter na 2 jaar weer zwanger geworden, pas na de 20 weken meer rust voor haar. ik ben heel blij voor ze. als vriendin misschien maakte het makkelijker dat ik geen kinderen heb en niet zwanger was. van mijn kant heb ik het haar een beetje laten bepalen, toch weet je soms niet of dat goed is of niet, ik wens jullie veel sterkte. vind het jammer mamad dat je veel vrienden bent kwijtgeraakt. deze vriendin ook (omdat mensen het druk hebben, niet weten hoe, het doet ze pijn, na een poos denken o maar nu kan ik niet meer bellen.. voelen zich schuldig omdat ze zwanger zijn of een kleintje hebben). fijn dat je ook begripvolle vrienden bent tegengekomen mamad en ook dolfijntjes zwager, lief (en eigenlijk zo gewoon)
vrijdag 11 maart 2011 om 14:51
Hoi dolfijntje en jill en natuurlijk de anderen (ik ga even in op de berichten van jill en dolfijntje vandaar)
Ik herken bij mezelf dat mijn gevoel een soort stapjes maakt, na de geboorte het trotse gevoel, daarna een verdoofd gevoel waarbij ik mij afvroeg waarom ik niet huilde... wat jullie beschrijven is zo herkenbaar.
Dolfijntje wat jij schrijft over vertellen over je dochtertje Jasmijn zonder emoties en dan even een knik en dan weer verder praten, herkenbaar.. ik kon heel rustig aan anderen vertellen wat er gebeurd was en bij het bekijken van foto's voelde ik zoveel trotsheid dat er een glimlach op mijn gezicht verscheen en bij de mensen die luisterden en keken juist de emotie naar boven kwam. Alsof mijn gevoel in een pakketje zat wat af en toe openging en daarna snel weer dichtging.
Een pakketje met trotsheid, verdoofdheid, verdriet, rust, onrust...
Om terug te komen op dingen die eerder beschreven zijn/ vragen enz.
De eerste periode heb ik veel geslapen ( achteraf gezien was ik ook vermoeid door mijn baarmoeder die nog actief de placentarest probeerde te verwijderen), af en toe een collega op bezoek, films kijken,smsjes overtikken, kaarten inplakken, 9 maanden boek laatste dingetjes opschrijven, babyspulletjes inpakken, zwangerschapskleding inpakken.
Naar het centrum gaan om even buiten te zijn. En zoals iemand eerder tikte over de drukte, lijkt het wel of je overprikkeld raakt van alle geluiden en beelden.
Qua contact zoeken kwam er na de geboorte bezoek en dat vond ik prettig, wilde graag ons meisje op de foto's laten zien. Nu zie ik collega's weer op het werk en praat daarmee en ik bel uit mezelf 2 personen en verder niet. Ik merk dat als anderen contact opnemen of langskomen, ik het prettig vind om te praten, maar zoek het niet actief op.
Dolfijntje hoe gaat het vloeien? Mijn verloskundige gaf aan dat je de kraamtijd van zes weken mag vloeien mits het niet meer is dan een ongesteldheid en er geen koorts is.
Ik bleef licht vloeien en had buikpijn. Echter werd aangegeven de zes weken af te wachten en zolang ik geen koorts had mij geen zorgen hoefde te maken. Tevens had de verloskundige ( niet de mijne) op mijn buik gedrukt en aangegeven dat ik het uit zou gillen als er een placentarest was achtergebleven.
Echter na de zes weken bleef ik licht vloeien en buikpijn houden. Er werd een blaasontsteking geconstateerd. Hierna bleven echter de klachten. Om het iets korter te houden, verloor ik op een gegeven moment een stukje weefsel, kreeg een echo waarop te zien was dat er iets in mijn baarmoeder zat en werd dezelfde dag doorverwezen naar de gynaecoloog. Na een aantal weken vond een hysteroscopie plaats en werd een placentarest verwijderd. in totaal bijna 3 maanden met buikklachten rondgelopen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen, als je het niet vertrouwd laat een echo maken .
Om terug te komen op ontspannende boeken, ik heb zelf na de geboorte eat, pray and love gelezen.
Ik merk dat het boeken lezen even terugtrekken in een andere wereld is en lekker ontspant.
liefs
Ik herken bij mezelf dat mijn gevoel een soort stapjes maakt, na de geboorte het trotse gevoel, daarna een verdoofd gevoel waarbij ik mij afvroeg waarom ik niet huilde... wat jullie beschrijven is zo herkenbaar.
Dolfijntje wat jij schrijft over vertellen over je dochtertje Jasmijn zonder emoties en dan even een knik en dan weer verder praten, herkenbaar.. ik kon heel rustig aan anderen vertellen wat er gebeurd was en bij het bekijken van foto's voelde ik zoveel trotsheid dat er een glimlach op mijn gezicht verscheen en bij de mensen die luisterden en keken juist de emotie naar boven kwam. Alsof mijn gevoel in een pakketje zat wat af en toe openging en daarna snel weer dichtging.
Een pakketje met trotsheid, verdoofdheid, verdriet, rust, onrust...
Om terug te komen op dingen die eerder beschreven zijn/ vragen enz.
De eerste periode heb ik veel geslapen ( achteraf gezien was ik ook vermoeid door mijn baarmoeder die nog actief de placentarest probeerde te verwijderen), af en toe een collega op bezoek, films kijken,smsjes overtikken, kaarten inplakken, 9 maanden boek laatste dingetjes opschrijven, babyspulletjes inpakken, zwangerschapskleding inpakken.
Naar het centrum gaan om even buiten te zijn. En zoals iemand eerder tikte over de drukte, lijkt het wel of je overprikkeld raakt van alle geluiden en beelden.
Qua contact zoeken kwam er na de geboorte bezoek en dat vond ik prettig, wilde graag ons meisje op de foto's laten zien. Nu zie ik collega's weer op het werk en praat daarmee en ik bel uit mezelf 2 personen en verder niet. Ik merk dat als anderen contact opnemen of langskomen, ik het prettig vind om te praten, maar zoek het niet actief op.
Dolfijntje hoe gaat het vloeien? Mijn verloskundige gaf aan dat je de kraamtijd van zes weken mag vloeien mits het niet meer is dan een ongesteldheid en er geen koorts is.
Ik bleef licht vloeien en had buikpijn. Echter werd aangegeven de zes weken af te wachten en zolang ik geen koorts had mij geen zorgen hoefde te maken. Tevens had de verloskundige ( niet de mijne) op mijn buik gedrukt en aangegeven dat ik het uit zou gillen als er een placentarest was achtergebleven.
Echter na de zes weken bleef ik licht vloeien en buikpijn houden. Er werd een blaasontsteking geconstateerd. Hierna bleven echter de klachten. Om het iets korter te houden, verloor ik op een gegeven moment een stukje weefsel, kreeg een echo waarop te zien was dat er iets in mijn baarmoeder zat en werd dezelfde dag doorverwezen naar de gynaecoloog. Na een aantal weken vond een hysteroscopie plaats en werd een placentarest verwijderd. in totaal bijna 3 maanden met buikklachten rondgelopen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen, als je het niet vertrouwd laat een echo maken .
Om terug te komen op ontspannende boeken, ik heb zelf na de geboorte eat, pray and love gelezen.
Ik merk dat het boeken lezen even terugtrekken in een andere wereld is en lekker ontspant.
liefs
dinsdag 15 maart 2011 om 15:54
He meiden,
was benieuwd hoe het met jullie gaat. Hier gaat het best goed (afgezien van een dipje in het weekend).
Ik merk dat het bloeden steeds minder wordt. Ik hoop dat het voor het weekend over is, dan kan ik weer eens lekker in bad!
Wel heb ik af en toe nog wat last van mijn buik, maar alles schijnt weer even op zijn plaats te moeten vallen (darmen, baarmoeder etc.).
Ik zou heel graag nog iets lezen van de mama's hier die nu weer zwanger zijn. Hoe ervaren jullie dat? Hoe gaat het met jullie? Gaat alles goed? Overheerst er ook de angst voor herhaling?
was benieuwd hoe het met jullie gaat. Hier gaat het best goed (afgezien van een dipje in het weekend).
Ik merk dat het bloeden steeds minder wordt. Ik hoop dat het voor het weekend over is, dan kan ik weer eens lekker in bad!
Wel heb ik af en toe nog wat last van mijn buik, maar alles schijnt weer even op zijn plaats te moeten vallen (darmen, baarmoeder etc.).
Ik zou heel graag nog iets lezen van de mama's hier die nu weer zwanger zijn. Hoe ervaren jullie dat? Hoe gaat het met jullie? Gaat alles goed? Overheerst er ook de angst voor herhaling?
woensdag 16 maart 2011 om 11:20
Vivamember, wat schrijf je dat mooi op: je gevoel in een pakketje wat af en toe opengaat. Ik verbaas me nog steeds over alle emoties bij mij. Gisteren een onwijs goede dag gehad, 3 verschillende bezoeken gehad (wat achteraf denk ik veel te veel was) en ik maar trots de foto's laten zien en vertellen. En vandaag? Een wrak. Ik heb zelfmedelijden en snap niet waar ik de sterkte vandaan moet halen.
Vanmiddag een gesprek met de gyn en klinisch geneticus. We krijgen de uitslag van de obductie te horen en nog een keer uitleg over de dna-onderzoeken die nu gaande zijn. De onzekerheid over wat er uit het DNA gaat komen breekt me ook op, merk ik. Ben zo bang voor de toekomst, straks vinden ze iets en hebben we 50% kans op herhaling...
Vivamember, wat heftig dat je echt 3 maanden met buikklachten hebt rondgelopen. Bij mij blijft het vloeien af en aan gaan. Dan lijkt het weer gestopt te zijn en dan komt er ineens weer veel. Gisteren helemaal niks verloren, dus hopelijk is het nu eindelijk klaar. Vanmiddag toch maar even vragen aan de gyn of hij even kan checken, heb geen zin in een lange geschiedenis.
Vanmiddag een gesprek met de gyn en klinisch geneticus. We krijgen de uitslag van de obductie te horen en nog een keer uitleg over de dna-onderzoeken die nu gaande zijn. De onzekerheid over wat er uit het DNA gaat komen breekt me ook op, merk ik. Ben zo bang voor de toekomst, straks vinden ze iets en hebben we 50% kans op herhaling...
Vivamember, wat heftig dat je echt 3 maanden met buikklachten hebt rondgelopen. Bij mij blijft het vloeien af en aan gaan. Dan lijkt het weer gestopt te zijn en dan komt er ineens weer veel. Gisteren helemaal niks verloren, dus hopelijk is het nu eindelijk klaar. Vanmiddag toch maar even vragen aan de gyn of hij even kan checken, heb geen zin in een lange geschiedenis.
woensdag 16 maart 2011 om 11:36
@dolfijntje,
spannend voor je vanmiddag ben je daarom nu ook wat labieler? Krijgen jullie vanmiddag ook de foto's van de ziekenhuisfotograaf? Die zouden wij krijgen bij het gesprek met de gyn namelijk. Voor ons is dat volgende week pas, onze gyn is met vakantie. Ik hoop echt voor je dat alles goed is. Je schreef dat jullie nog cryo's hebben...dat lijkt me zo gek: er zijn dus al kindjes in de maak voor je.....(niet dat ik niet besef hoe weinig kans je hebt dat het daarmee goed gaat, maar t is toch een soort van eerste stap die er al is....)
bij mij gaat het vloeien net als bij jou: eerst een week lang niets meer, toen ging ik weer bloeden (dus dacht ik: dat zal mijn menstruatie zijn) na twee dagen stopt het weer en nu is het steeds: dag wel, dag niet, dag wel (of eigenlijk meer een keertje wat bloed en verder niets)
spannend voor je vanmiddag ben je daarom nu ook wat labieler? Krijgen jullie vanmiddag ook de foto's van de ziekenhuisfotograaf? Die zouden wij krijgen bij het gesprek met de gyn namelijk. Voor ons is dat volgende week pas, onze gyn is met vakantie. Ik hoop echt voor je dat alles goed is. Je schreef dat jullie nog cryo's hebben...dat lijkt me zo gek: er zijn dus al kindjes in de maak voor je.....(niet dat ik niet besef hoe weinig kans je hebt dat het daarmee goed gaat, maar t is toch een soort van eerste stap die er al is....)
bij mij gaat het vloeien net als bij jou: eerst een week lang niets meer, toen ging ik weer bloeden (dus dacht ik: dat zal mijn menstruatie zijn) na twee dagen stopt het weer en nu is het steeds: dag wel, dag niet, dag wel (of eigenlijk meer een keertje wat bloed en verder niets)
woensdag 16 maart 2011 om 11:49
Dat is waar ook, Annali! Vanmiddag krijgen we als het goed is die foto's! Ben benieuwd... We hebben inderdaad nog cryo's, dus hopelijk kunnen we die terug laten plaatsen zodra alle uitslagen binnen zijn en is gebleken dat het niet erfelijk is. Voelt ook heel fijn, want eigenlijk zijn dat 2-ling broertjes en zusjes van Jasmijn Allemaal op dezelfde dag bevrucht.
Ben "blij" te horen dat jouw vloeien ook zo vaag is. Wie is jouw gyn eigenlijk? En hoe voel jij je?
Ben "blij" te horen dat jouw vloeien ook zo vaag is. Wie is jouw gyn eigenlijk? En hoe voel jij je?
woensdag 16 maart 2011 om 12:16
Tweelingbroertjes en zusjes van Jasmijn, dat klinkt heel warm en lief.
Dolfijntje.. denk aan je vanmiddag en dat er zo positief mogelijk nieuws mag zijn. Daarnaast dat je met trotsheid de foto's van jullie dochtertje mogen bewonderen.
(en voor de gynaecoloog is het een kleine moeite om een echo te maken, geeft rust omtrent het vloeien)
even een knuffel aan alle mama's!
Dolfijntje.. denk aan je vanmiddag en dat er zo positief mogelijk nieuws mag zijn. Daarnaast dat je met trotsheid de foto's van jullie dochtertje mogen bewonderen.
(en voor de gynaecoloog is het een kleine moeite om een echo te maken, geeft rust omtrent het vloeien)
even een knuffel aan alle mama's!
woensdag 16 maart 2011 om 12:32
Dolfijntje, krijgen jullie vanmiddag ook de uitslag op kans van herhaling of moet je dan nog op het DNA onderzoek wachten?
Hoe lang duurt dat? En wachten is ook zo zenuwslopend.
Ik hoop op goede uitslagen voor jullie vanmiddag. En idd een hele mooie gedachte dat die andere cryo's 2-ling broertjes/zusjes zijn.
Vivamemeber, het klopt wat jij zegt over van alles vertellen zonder emotie. Gister was ik bij een vriendin en ik vertelde mijn hele bevallingsverhaal, totdat zij opeens moest huilen. En dan doe ik natuurlijk ook een potje mee, maar tot dat moment ratel ik alles op alsof het niets is. Heel gek.
Wij krijgen de foto's van medisch fotograaf ook wanneer we het gesprek hebben met de gyn. Hebben jullie enig idee of die foto's een beetje met zorg worden gemaakt? Ik vind zelf de foto's direct na de bevalling het mooist. Daarna verandert hij zo snel.
Hoe lang duurt dat? En wachten is ook zo zenuwslopend.
Ik hoop op goede uitslagen voor jullie vanmiddag. En idd een hele mooie gedachte dat die andere cryo's 2-ling broertjes/zusjes zijn.
Vivamemeber, het klopt wat jij zegt over van alles vertellen zonder emotie. Gister was ik bij een vriendin en ik vertelde mijn hele bevallingsverhaal, totdat zij opeens moest huilen. En dan doe ik natuurlijk ook een potje mee, maar tot dat moment ratel ik alles op alsof het niets is. Heel gek.
Wij krijgen de foto's van medisch fotograaf ook wanneer we het gesprek hebben met de gyn. Hebben jullie enig idee of die foto's een beetje met zorg worden gemaakt? Ik vind zelf de foto's direct na de bevalling het mooist. Daarna verandert hij zo snel.
woensdag 16 maart 2011 om 12:39
Jill, we krijgen de uitslag van het DNA pas over 9-16 weken, we moeten dus nog behoorlijk wat zenuwslopende weken doorstaan, want alleen het dna kan uitsluitsel geven op herhaling.
Gek he, die emoties? Ik was gisteren zelfs een vriendin aan het troosten omdat ze zo moest huilen Ik hoop dat de foto's mooi zijn van de medisch fotograaf. Wij vonden Jasmijn met de dag mooier worden. Direct na de bevalling had ze namelijk een erg gestuwd hoofdje wat erg donker was. Dat werd met de dag minder en werd ze ook roder. Dus ik ben erg benieuwd naar de foto's van de medisch fotograaf, ik laat het zsm weten.
Gek he, die emoties? Ik was gisteren zelfs een vriendin aan het troosten omdat ze zo moest huilen Ik hoop dat de foto's mooi zijn van de medisch fotograaf. Wij vonden Jasmijn met de dag mooier worden. Direct na de bevalling had ze namelijk een erg gestuwd hoofdje wat erg donker was. Dat werd met de dag minder en werd ze ook roder. Dus ik ben erg benieuwd naar de foto's van de medisch fotograaf, ik laat het zsm weten.
woensdag 16 maart 2011 om 13:09
Dolfijntje, onze gyn is dr van Oppen. Ik heb zelf niet zo'n hoge verwachting van de foto's....ik vind de foto's die kort na zijn geboorte zijn gemaakt, ondanks de kleur het mooiste. Dus voor hij zijn kleertjes aan had. En de fotograaf is pas de volgende dag geweest, dus toen had hij la lang en breed kleren aan.
emoties: het valt mee, ik ben het liefst verdrietig in de veilig armen van mijn lief....gisteren werd ik wel even verdrietig en boos tegelijkertijd....stond een postbode op de stoep met de "zwangerbox" van felicitas... ik dacht dat ik die afgezegd had, of dat het voldoende zou zijn als ik hem niet ging ophalen in de winkel.....daar kon ik even niet tegen. Wel heb i kde spulletjes die later ook nog gebruikt kunnen worden apart gelegd, bij andere knuffels enzo die Abel heeft gekregen.
emoties: het valt mee, ik ben het liefst verdrietig in de veilig armen van mijn lief....gisteren werd ik wel even verdrietig en boos tegelijkertijd....stond een postbode op de stoep met de "zwangerbox" van felicitas... ik dacht dat ik die afgezegd had, of dat het voldoende zou zijn als ik hem niet ging ophalen in de winkel.....daar kon ik even niet tegen. Wel heb i kde spulletjes die later ook nog gebruikt kunnen worden apart gelegd, bij andere knuffels enzo die Abel heeft gekregen.
