Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
zondag 6 maart 2011 om 20:28
Nee ik had geen krampen of koorts. Ik liep ineens leeg.. Eerst door een paar dagen ineens hevig bloedverlies met stolsels, tot het ineens niet meer te houden was. Om half uur nieuw maandverband en om de tien minuten naar de wc.. Was vreselijk!
Wij hebben urn van www.urnwinkel.nl en dan babyurn(prematuur) . Ze hebben ook de naam erop gezet en bij crematorium hebben ze het voor ons erin gedaan en dekseltje vast geliijmd.
Wij hebben urn van www.urnwinkel.nl en dan babyurn(prematuur) . Ze hebben ook de naam erop gezet en bij crematorium hebben ze het voor ons erin gedaan en dekseltje vast geliijmd.
zondag 6 maart 2011 om 21:37
Calvijn, dank je. Lief!
Dolfijntje, ik heb dus ook maar de nieuwste van Jill Mansell meegenomen. Leest gemakkelijk weg. Nu is natuurlijk net de man overleden van de hoofdpersoon. Maar dan ben ik heel blij dat ik m'n vent nog heb. Die is zo lief voor me.
Ook tijdens de bevalling deed hij het helemaal goed. Liet me mooi gaan maar hield me ook goed in de gaten. Oh, en hoe lief hij voor ons
kleine mannetje is geweest die paar dagen... Dat vond ik zo mooi om te zien. Kon er wel van janken!
Heel raar om zo snel over te hebben maar wij hebben het gister ook over de anticonceptie
gehad. De kans dat het bij ons spontaan lukt is aanwezig maar klein, denk ik. Er is bij ons nooit iets gevonden maar toch lukte het niet om zwanger te worden. Uiteindelijk dus gelukt via iui. Wij gaan er dus ook niet iets aam doen om
het tegen te houden. Nou ja, op dit moment gehele onthouding... Eerst maar eens stoppen met bloeden en ik wil het liefst de uitslagen van de punctie en obductie afwachten.
Dolfijntje, zie jij het zitten om de MM weer in te gaan? Ik moet daar nog niet aan denken.
Wij zullen ook op zoek moeten naar een urn, bedankt voor de tip Niekje.
Ik merk ook dat ik mij het liefst op zou sluiten in
mijn holletje. Heb totaal geen zin om hier het centrum in te gaan en bekenden tegen te komen. Ik wil heel graag een armband met de naam van ons zoontje maar zie er verschrikkelijk tegen op om de stad in de gaan. Heb gewoon
geen zin om dan weer in janken uit te barsten in de winkel.
Dolfijntje, ik heb dus ook maar de nieuwste van Jill Mansell meegenomen. Leest gemakkelijk weg. Nu is natuurlijk net de man overleden van de hoofdpersoon. Maar dan ben ik heel blij dat ik m'n vent nog heb. Die is zo lief voor me.
Ook tijdens de bevalling deed hij het helemaal goed. Liet me mooi gaan maar hield me ook goed in de gaten. Oh, en hoe lief hij voor ons
kleine mannetje is geweest die paar dagen... Dat vond ik zo mooi om te zien. Kon er wel van janken!
Heel raar om zo snel over te hebben maar wij hebben het gister ook over de anticonceptie
gehad. De kans dat het bij ons spontaan lukt is aanwezig maar klein, denk ik. Er is bij ons nooit iets gevonden maar toch lukte het niet om zwanger te worden. Uiteindelijk dus gelukt via iui. Wij gaan er dus ook niet iets aam doen om
het tegen te houden. Nou ja, op dit moment gehele onthouding... Eerst maar eens stoppen met bloeden en ik wil het liefst de uitslagen van de punctie en obductie afwachten.
Dolfijntje, zie jij het zitten om de MM weer in te gaan? Ik moet daar nog niet aan denken.
Wij zullen ook op zoek moeten naar een urn, bedankt voor de tip Niekje.
Ik merk ook dat ik mij het liefst op zou sluiten in
mijn holletje. Heb totaal geen zin om hier het centrum in te gaan en bekenden tegen te komen. Ik wil heel graag een armband met de naam van ons zoontje maar zie er verschrikkelijk tegen op om de stad in de gaan. Heb gewoon
geen zin om dan weer in janken uit te barsten in de winkel.
maandag 7 maart 2011 om 07:25
wat fijn jill, dat je man het zo goed heeft gedaan en dat het jullie samen ook goed af gaat..! dat is echt iets om te koesteren he..
gun jezelf verder de tijd om te herstellen en niet al direct te veel te moeten. Ik ben de eerste week, twee weken ook niet de deur uit geweest. Terwijl de ah hier voor de deur is, nog geen minuut lopen, ben ik ook daar niet geweest. Stel je voor dat iemand je herkent met ineens geen dikke buik meer..! Dat zou raar zijn... die situaties wilde ik voorkomen.
Misschien dat je hulp in kan roepen van familie of goede vrienden om dingen buiten huis voor je te doen?
Ook is internetshoppen natuurlijk een grote uitkomst Ik heb zo mijn ketting gekocht, een medaillonnetje ..
Take care!!
gun jezelf verder de tijd om te herstellen en niet al direct te veel te moeten. Ik ben de eerste week, twee weken ook niet de deur uit geweest. Terwijl de ah hier voor de deur is, nog geen minuut lopen, ben ik ook daar niet geweest. Stel je voor dat iemand je herkent met ineens geen dikke buik meer..! Dat zou raar zijn... die situaties wilde ik voorkomen.
Misschien dat je hulp in kan roepen van familie of goede vrienden om dingen buiten huis voor je te doen?
Ook is internetshoppen natuurlijk een grote uitkomst Ik heb zo mijn ketting gekocht, een medaillonnetje ..
Take care!!
maandag 7 maart 2011 om 10:43
Bedankt Calvijn en Carenza!
Niekje, wat moet dat eng zijn geweest dat je ineens zo leeg liep! Wij hebben zo'n klein urntje zoals op de site die je noemde. Maar dat is dus niet groot genoeg, ik zie nu dat er ook grotere opstaan, dus ik ga nog even verder met zoeken. Ik hoop dat we de te kleine terug mogen brengen, scheelt toch weer 80 euro.
Jill, ik had ook de nieuwste van Jill Mansell mee op vakantie. Ik twijfelde even na het eerste hoofdstuk of ik wel door zou lezen, ivm de overleden man, maar toch maar gedaan en is een lekker boek.
Over een nieuwe zwangerschap: wij kunnen niet zonder mmm jammer genoeg, het liefst wacht ik de natuur af en vrij ik met mijn man en "poef" zwanger, maar dat zit er bij ons niet in (ik heb endometriose en mijn man erg slecht zaad) Ivm de endometriose mag ik ook niet te lang wachten met zwanger worden, anders heb ik zo weer een operatie nodig aangezien elke maand de endo weer aangroeit. We gaan aan het eind van de maand praten met de IVF-arts. Even horen wat hij ervan vindt wanneer we weer kunnen starten. We hebben 5 cryo's (ingevroren embryo's) en die worden teruggeplaatst in een natuurlijke cyclus. Ik hoef dus gelukkig voorlopig nog niet aan de hormonen. De wens is zo groot om een gezond huilend kindje in onze armen te hebben.... En Jasmijn zullen we nooit, maar dan ook echt nooit vergeten.
Vandaag lijkt het erop dat ik een goede dag heb, ben rustiger als gisteren. Maar ja, dat kan ook zo weer omslaan. Gisteravond nog een hele tijd op Jasmijn haar kamertje gezeten en daarna alle foto's die we van haar hebben zitten bekijken. Ben zo blij met de foto's! Merk dat ik het nu al lastig vind om haar echt te herinneren. Ze veranderde ook zo elke dag. De eerste dag was haar hoofdje echt flink gestuwd en bijna zwart, de dagen erna werd ze steeds roder en eigenlijk steeds mooier. Het is vandaag precies 3 weken geleden...
Niekje, wat moet dat eng zijn geweest dat je ineens zo leeg liep! Wij hebben zo'n klein urntje zoals op de site die je noemde. Maar dat is dus niet groot genoeg, ik zie nu dat er ook grotere opstaan, dus ik ga nog even verder met zoeken. Ik hoop dat we de te kleine terug mogen brengen, scheelt toch weer 80 euro.
Jill, ik had ook de nieuwste van Jill Mansell mee op vakantie. Ik twijfelde even na het eerste hoofdstuk of ik wel door zou lezen, ivm de overleden man, maar toch maar gedaan en is een lekker boek.
Over een nieuwe zwangerschap: wij kunnen niet zonder mmm jammer genoeg, het liefst wacht ik de natuur af en vrij ik met mijn man en "poef" zwanger, maar dat zit er bij ons niet in (ik heb endometriose en mijn man erg slecht zaad) Ivm de endometriose mag ik ook niet te lang wachten met zwanger worden, anders heb ik zo weer een operatie nodig aangezien elke maand de endo weer aangroeit. We gaan aan het eind van de maand praten met de IVF-arts. Even horen wat hij ervan vindt wanneer we weer kunnen starten. We hebben 5 cryo's (ingevroren embryo's) en die worden teruggeplaatst in een natuurlijke cyclus. Ik hoef dus gelukkig voorlopig nog niet aan de hormonen. De wens is zo groot om een gezond huilend kindje in onze armen te hebben.... En Jasmijn zullen we nooit, maar dan ook echt nooit vergeten.
Vandaag lijkt het erop dat ik een goede dag heb, ben rustiger als gisteren. Maar ja, dat kan ook zo weer omslaan. Gisteravond nog een hele tijd op Jasmijn haar kamertje gezeten en daarna alle foto's die we van haar hebben zitten bekijken. Ben zo blij met de foto's! Merk dat ik het nu al lastig vind om haar echt te herinneren. Ze veranderde ook zo elke dag. De eerste dag was haar hoofdje echt flink gestuwd en bijna zwart, de dagen erna werd ze steeds roder en eigenlijk steeds mooier. Het is vandaag precies 3 weken geleden...
maandag 7 maart 2011 om 12:48
Dag dames,
Misschien mag ik hier meeschrijven? Het is bij mij al wat langer geleden en ik heb inmiddels een dochter van bijna 7 maanden, dus ik hoop dat dat voor sommige niet vervelend is?
Ik word de laatste tijd zo overvallen door verdriet dat ik het fijn zou vinden om te delen.
In maart 2008 raakte ik in verwachting, zo snel hadden we het niet verwacht maar we waren heel blij. Thuis van de huwelijksreis kwamen we er achter. Ik merkte dat ik me heel snel heel erg zwanger voelde, wat hormonen betreft maar ook paste ik met 8 weken mijn broeken al niet meer. Af en toe voelde ik me in delerium, ik had buikpijn en bloedingen. Af en aan zat ik bij de verloskundige maar na het luisteren van het hartje en het meten van bloeddruk stond ik steeds weer buiten. Toen ik bloed bleef verliezen ben ik vaker doorgestuurd voor een echo (nadat me eerst was geadviseerd om op bed de miskraam af te wachten). De echoscopist zag een vlek en heeft waar ik bij was de vk gebeld. Deze gaf aan dat we het nog een paar weken zouden aankijken. Een week later trok ik echter weer aan de bel omdat ik zo opzwelde (volgens VK zwangerschapsvet - volgens mij vocht in mijn rug, benen en voeten) had de echoscopist geen plaats en heb ik een echo is het ziekenhuis gekregen. Ik was inmiddels 15 weken zwanger. Daar zag de arts assistent direct iets vreemds en haalde de gynaecoloog erbij. Deze vertelde me dat het er niet goed uitzag en dat ik direct na het weekend naar het academisch ziekenhuis moest. Ik had een partiele molazwangerschap, dit wel zeggen een groeiende mola en een levend kindje. Het was erg bijzonder dat het kindje ondanks die enorme verwoekerde mola nog energie en ruimte had om te groeien. Maar alles moest uit mijn buik. Die mola kan kanker worden en ik had door de enorme hoeveelheid zwagerschapshormonen die die mola afscheid een zwangerschapsvergiftiging. Ik zou het niet redden. Bovendien zou de mola uiteindelijk alle ruimte en voedingsstoffen toe eigenen waardoor mijn kindje het ook niet zou redden. De arts vroeg toestemming, maar ik kon het niet zeggen. Uiteindelijk heeft mijn man beslist dat ik direct opgenomen zou worden en de volgende middag geopereerd. Dit heb ik niet hehaald. Het ging zo slecht met me dat ik met spoed ben geopereerd. Ik was zo in paniek, wilde koste wat het kost mijn kindje houden. Nog voel ik die enorme doodsangst EN die enorme wilskracht om mijn kindje te redden. Maar het kon niet.
Het doet me zo'n pijn dat mijn kindje zo sterk was en niet opgaf dat is zo bijzonder in dit geval. En nu is hij er toch niet meer... Door mij!
Als ik op een verhaal stuit over een afgebroken zwangerschap kun je me opvegen. Ik heb zo'n groot verdriet. Voor het trauma hierover hem ik EMDR gehad, therapie voor traumaverwerking. Dit heeft heel erg geholpen om me weer heel te voelen en niet meer die intense paniek te voelen die ik had toen ik naar de OK werd gereden.
Maar als ik soms naar mijn dochter kijk of terug denk dan kan ik er niet om heen: ik had eigenlijk nog een kind...
Misschien mag ik hier meeschrijven? Het is bij mij al wat langer geleden en ik heb inmiddels een dochter van bijna 7 maanden, dus ik hoop dat dat voor sommige niet vervelend is?
Ik word de laatste tijd zo overvallen door verdriet dat ik het fijn zou vinden om te delen.
In maart 2008 raakte ik in verwachting, zo snel hadden we het niet verwacht maar we waren heel blij. Thuis van de huwelijksreis kwamen we er achter. Ik merkte dat ik me heel snel heel erg zwanger voelde, wat hormonen betreft maar ook paste ik met 8 weken mijn broeken al niet meer. Af en toe voelde ik me in delerium, ik had buikpijn en bloedingen. Af en aan zat ik bij de verloskundige maar na het luisteren van het hartje en het meten van bloeddruk stond ik steeds weer buiten. Toen ik bloed bleef verliezen ben ik vaker doorgestuurd voor een echo (nadat me eerst was geadviseerd om op bed de miskraam af te wachten). De echoscopist zag een vlek en heeft waar ik bij was de vk gebeld. Deze gaf aan dat we het nog een paar weken zouden aankijken. Een week later trok ik echter weer aan de bel omdat ik zo opzwelde (volgens VK zwangerschapsvet - volgens mij vocht in mijn rug, benen en voeten) had de echoscopist geen plaats en heb ik een echo is het ziekenhuis gekregen. Ik was inmiddels 15 weken zwanger. Daar zag de arts assistent direct iets vreemds en haalde de gynaecoloog erbij. Deze vertelde me dat het er niet goed uitzag en dat ik direct na het weekend naar het academisch ziekenhuis moest. Ik had een partiele molazwangerschap, dit wel zeggen een groeiende mola en een levend kindje. Het was erg bijzonder dat het kindje ondanks die enorme verwoekerde mola nog energie en ruimte had om te groeien. Maar alles moest uit mijn buik. Die mola kan kanker worden en ik had door de enorme hoeveelheid zwagerschapshormonen die die mola afscheid een zwangerschapsvergiftiging. Ik zou het niet redden. Bovendien zou de mola uiteindelijk alle ruimte en voedingsstoffen toe eigenen waardoor mijn kindje het ook niet zou redden. De arts vroeg toestemming, maar ik kon het niet zeggen. Uiteindelijk heeft mijn man beslist dat ik direct opgenomen zou worden en de volgende middag geopereerd. Dit heb ik niet hehaald. Het ging zo slecht met me dat ik met spoed ben geopereerd. Ik was zo in paniek, wilde koste wat het kost mijn kindje houden. Nog voel ik die enorme doodsangst EN die enorme wilskracht om mijn kindje te redden. Maar het kon niet.
Het doet me zo'n pijn dat mijn kindje zo sterk was en niet opgaf dat is zo bijzonder in dit geval. En nu is hij er toch niet meer... Door mij!
Als ik op een verhaal stuit over een afgebroken zwangerschap kun je me opvegen. Ik heb zo'n groot verdriet. Voor het trauma hierover hem ik EMDR gehad, therapie voor traumaverwerking. Dit heeft heel erg geholpen om me weer heel te voelen en niet meer die intense paniek te voelen die ik had toen ik naar de OK werd gereden.
Maar als ik soms naar mijn dochter kijk of terug denk dan kan ik er niet om heen: ik had eigenlijk nog een kind...
dinsdag 8 maart 2011 om 20:28
Poeh mamaD.. Dat is niet niks allemaal.. Heftig hoor.
Wat vreselijk knap dat je hulp gezocht hebt. Dat is een grote stap die niet makkelijk is.
Kan me voorstellen dat ht soms lastig is als je naar je dochter kijkt. Helpt t als je denkt, je engeltje zal altijd bij je blijven en je dochter heeft een grote broe/zus..? Als ze wat ouder is, zou je dat misschien gewoon kunnen vertellen, je engeltje maak toch een onderdeel van je gezin uit.
Fijn dje je emoties en gedachten komt delen, hopelijk helpt t je.
Liefs
Wat vreselijk knap dat je hulp gezocht hebt. Dat is een grote stap die niet makkelijk is.
Kan me voorstellen dat ht soms lastig is als je naar je dochter kijkt. Helpt t als je denkt, je engeltje zal altijd bij je blijven en je dochter heeft een grote broe/zus..? Als ze wat ouder is, zou je dat misschien gewoon kunnen vertellen, je engeltje maak toch een onderdeel van je gezin uit.
Fijn dje je emoties en gedachten komt delen, hopelijk helpt t je.
Liefs
dinsdag 8 maart 2011 om 20:34
Dolfijntje, hoe gaat het vandaag met je? Goed om te horen dat er goede momenten zijn. Die zullen er vanzelf een beetje meer zijn, al zal dat nu nog moeilijk te begrijpen zijn. Dat neemt natuurlijk niet weg dat het gemis/verdriet altijd aanezig zal zijn. Het zal alleen steeds wat minder worden en samengaan met het 'gemwone' leven, dat kan er dan naast elkaar zijn. Nu nog ver weg, maar goed..
Een 'nieuw' kindje willen, is logisch, dat heb ik ook. Je kinderwens is eigenlijk niet vervult, het verlangen blijft. Het zal nooit een vervanging zijn idd.. Ik hoop heel erg dat het opnieuw gaat lukken bij jullie in de toekomst om zwanger te worden.
X
Een 'nieuw' kindje willen, is logisch, dat heb ik ook. Je kinderwens is eigenlijk niet vervult, het verlangen blijft. Het zal nooit een vervanging zijn idd.. Ik hoop heel erg dat het opnieuw gaat lukken bij jullie in de toekomst om zwanger te worden.
X
dinsdag 8 maart 2011 om 20:34
He meiden,
Dolfijntje, je vraagt naar boekentips. Ik heb Stille baby's gelezen. Dat vond ik een fijn boek wat ook goed ingaat op het proces. Daarnaast heb ik 'onze engelenkinderen' gelezen. Een vrij spiritueel zweverig boekje. Ik vond het fijn om van alles te lezen, maar ik zou deze laatste alleen maar aanraden als je open staat voor een nogal spiriuele kijk op het leven. Jij gaat dus over een paar weken weer aan het werk. Sterkte daarmee. Ik merkte dat het me veel zwaarder viel dan ik hoopte, maar ik hoor ook van velen dat het heel fijn is om weer aan het werk te zijn. Hoe voel je je nu? Dat duizelig zijn herken ik niet. Zou je bloeddruk te laag kunnen zijn? Wat niekje zegt kan ook, bloedarmoede. Misschien een mulltivitamine nemen een paar weken? En heeft je ongsteldheid doorgezet? 20 dagen is wel kort, zou het niet nog nabloeden kunnen zijn? Ik werd trouwens 35 dagen na de bevalling weer ongesteld. 3 weken na de bevalling voelde ik mijn eisprong weer. Dat vond ik zo confronterend.
En wat je schrijft over drukke plaatsen, zo herkenbaar! Ik werd echt gek in de Albert Heijn. Al die mensen.... die niet weten dat de wereld voor ons is ingestort.... Gelukkig wordt dit na een tijdje minder.
Jill, ik lees jouw verhaal over de bevalling. Wat ben ik blij om te lezen dat het ook voor jou heel mooi voelde toen jullie kleine vent geboren was. Maar wat hartverscheurend weer, als je schrijft over het afscheid. Je buik al weer plat, gek he. Soms leek het bij mij alsof ik alles gedroomd had. Alsof het allemaal niet gebeurd was. Neem je tijd he, je schrijft over weer beginnen na die 5 weken. Enige tip die ik kan geven is voel wat op dat moment goed voelt.
MamaD, oh, wat een verschrikkelijke tijd heb jij gehad zeg. En ook al is het even geleden, dit doet zo veel pijn! Dat maakte toen we net ons kindje waren verloren zo veel indruk. Vrouwen die dit 10 jaar geleden mee hadden gemaakt en dit konden beschrijven met zo veel gevoel, alsof het gisteren was. Dit heeft zo'n inpact. Je schrijft over EMDR. Wat is dit precies? Toevallig zei mijn huisarts er vorige week iets over. Dat het misschien iets voor mij was. Misschien wil je iets vertellen?
Anderen op wie ik niet specifiek reageer: hele dikke knuffel!
Hier een moeilijke week. Morgen is mijn uitgerekende datum. Dan had ons kleintje moeten komen. Maar dit is inmiddels al maanden geleden.... Inmiddels ben ik bijna 12 weken zwanger, maar voel me verschrikkelijk. Ben zo bang. Donderdag hebben we de conbinatietest en daar zit ik erg over in. We wachten ook nog steeds op allerlei DNA uitslagen en dat duurt zo lang. Maar het is zo belangrijk voor de vraag: mag dit ukkie in mijn buik deze keer wel bij ons blijven?
x
Dolfijntje, je vraagt naar boekentips. Ik heb Stille baby's gelezen. Dat vond ik een fijn boek wat ook goed ingaat op het proces. Daarnaast heb ik 'onze engelenkinderen' gelezen. Een vrij spiritueel zweverig boekje. Ik vond het fijn om van alles te lezen, maar ik zou deze laatste alleen maar aanraden als je open staat voor een nogal spiriuele kijk op het leven. Jij gaat dus over een paar weken weer aan het werk. Sterkte daarmee. Ik merkte dat het me veel zwaarder viel dan ik hoopte, maar ik hoor ook van velen dat het heel fijn is om weer aan het werk te zijn. Hoe voel je je nu? Dat duizelig zijn herken ik niet. Zou je bloeddruk te laag kunnen zijn? Wat niekje zegt kan ook, bloedarmoede. Misschien een mulltivitamine nemen een paar weken? En heeft je ongsteldheid doorgezet? 20 dagen is wel kort, zou het niet nog nabloeden kunnen zijn? Ik werd trouwens 35 dagen na de bevalling weer ongesteld. 3 weken na de bevalling voelde ik mijn eisprong weer. Dat vond ik zo confronterend.
En wat je schrijft over drukke plaatsen, zo herkenbaar! Ik werd echt gek in de Albert Heijn. Al die mensen.... die niet weten dat de wereld voor ons is ingestort.... Gelukkig wordt dit na een tijdje minder.
Jill, ik lees jouw verhaal over de bevalling. Wat ben ik blij om te lezen dat het ook voor jou heel mooi voelde toen jullie kleine vent geboren was. Maar wat hartverscheurend weer, als je schrijft over het afscheid. Je buik al weer plat, gek he. Soms leek het bij mij alsof ik alles gedroomd had. Alsof het allemaal niet gebeurd was. Neem je tijd he, je schrijft over weer beginnen na die 5 weken. Enige tip die ik kan geven is voel wat op dat moment goed voelt.
MamaD, oh, wat een verschrikkelijke tijd heb jij gehad zeg. En ook al is het even geleden, dit doet zo veel pijn! Dat maakte toen we net ons kindje waren verloren zo veel indruk. Vrouwen die dit 10 jaar geleden mee hadden gemaakt en dit konden beschrijven met zo veel gevoel, alsof het gisteren was. Dit heeft zo'n inpact. Je schrijft over EMDR. Wat is dit precies? Toevallig zei mijn huisarts er vorige week iets over. Dat het misschien iets voor mij was. Misschien wil je iets vertellen?
Anderen op wie ik niet specifiek reageer: hele dikke knuffel!
Hier een moeilijke week. Morgen is mijn uitgerekende datum. Dan had ons kleintje moeten komen. Maar dit is inmiddels al maanden geleden.... Inmiddels ben ik bijna 12 weken zwanger, maar voel me verschrikkelijk. Ben zo bang. Donderdag hebben we de conbinatietest en daar zit ik erg over in. We wachten ook nog steeds op allerlei DNA uitslagen en dat duurt zo lang. Maar het is zo belangrijk voor de vraag: mag dit ukkie in mijn buik deze keer wel bij ons blijven?
x
dinsdag 8 maart 2011 om 20:41
Fijn hier zeg, al was het nog veel fijner geweest als we hier allemaal niet hadden hoeven schrijven. Knap dat de mesijes die nu midden in het proces zitten het zo helder kunnen beschrijven.
Madelief wat een moelijke tijd, met de uitgerekende datum! Ik heb niet alles wat hiervoor geschreven is onthouden, maar hebben jullie een gedenkplek of een kleine afscheidsceremonie gehad? En zijn jullie van plan morgen iets te doen? Kan me goed voorstellen dat deze zwangerschap heel veel onzekerheden bij je oproept en dat de angst om dit kindje te verlizen soms de overhand neemt... Ik hoop dat het jou zal vergaan zoals het mij is vergaan: na de uitgebreide tests toen alles gezond bleek en ik zelf ook daadwerkelijk had gezien dat alles nu ECHt anders was (gezond) toen kon ik echt genieten van d zwangerschap. Ik gun jou dat van harte!
(http://www.emdr.nl/)
Ik quote even een stuk :
Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen.
Bepaalde gebeurtenissen kunnen diep ingrijpen in het leven van mensen. Een groot deel van de getroffenen 'verwerken' deze ervaringen op eigen kracht. Bij anderen ontwikkelen zich psychische klachten. Vaak gaat het om zich opdringende herinneringen aan de schokkende gebeurtenis, waaronder angstwekkende beelden (herbelevingen; 'flashbacks') en nachtmerries. Andere klachten die vaak voorkomen zijn schrik- en vermijdingsreacties. Als er aan bepaalde criteria wordt voldaan spreekt men van een 'post traumatische stress-stoornis' (PTSS).
De therapeut zal vragen aan de gebeurtenis terug te denken inclusief de bijbehorende beelden, gedachten en gevoelens. Eerst gebeurt dit om meer informatie over de traumatische beleving te verzamelen. Daarna wordt het verwerkingsproces opgestart. De therapeut zal vragen de gebeurtenis opnieuw voor de geest te halen. Maar nu gebeurt dit in combinatie met een afleidende stimulus. Doorgaans zal dat de hand van de therapeut zijn. De therapeut zal vragen de aandacht hierop te richten en daarna de hand op ongeveer 30 centimeter afstand, voor het gezicht langs, heen en weer bewegen. Een ander methode gebeurt door middel van een koptelefoon waarbij geluiden afwisselend rechts en links worden aangeboden. Na elke set wordt er even rust genomen. De therapeut zal de cliënt dan vragen wat er in gedachten naar boven komt. De EMDR procedure brengt doorgaans een stroom van gedachten en beelden op gang, maar soms ook gevoelens en lichamelijke sensaties. Vaak verandert er wat. De cliënt wordt na elke set oogbewegingen gevraagd zich te concentreren op de meest opvallende verandering, waarna er een nieuwe set volgt.
Madelief wat een moelijke tijd, met de uitgerekende datum! Ik heb niet alles wat hiervoor geschreven is onthouden, maar hebben jullie een gedenkplek of een kleine afscheidsceremonie gehad? En zijn jullie van plan morgen iets te doen? Kan me goed voorstellen dat deze zwangerschap heel veel onzekerheden bij je oproept en dat de angst om dit kindje te verlizen soms de overhand neemt... Ik hoop dat het jou zal vergaan zoals het mij is vergaan: na de uitgebreide tests toen alles gezond bleek en ik zelf ook daadwerkelijk had gezien dat alles nu ECHt anders was (gezond) toen kon ik echt genieten van d zwangerschap. Ik gun jou dat van harte!
(http://www.emdr.nl/)
Ik quote even een stuk :
Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen.
Bepaalde gebeurtenissen kunnen diep ingrijpen in het leven van mensen. Een groot deel van de getroffenen 'verwerken' deze ervaringen op eigen kracht. Bij anderen ontwikkelen zich psychische klachten. Vaak gaat het om zich opdringende herinneringen aan de schokkende gebeurtenis, waaronder angstwekkende beelden (herbelevingen; 'flashbacks') en nachtmerries. Andere klachten die vaak voorkomen zijn schrik- en vermijdingsreacties. Als er aan bepaalde criteria wordt voldaan spreekt men van een 'post traumatische stress-stoornis' (PTSS).
De therapeut zal vragen aan de gebeurtenis terug te denken inclusief de bijbehorende beelden, gedachten en gevoelens. Eerst gebeurt dit om meer informatie over de traumatische beleving te verzamelen. Daarna wordt het verwerkingsproces opgestart. De therapeut zal vragen de gebeurtenis opnieuw voor de geest te halen. Maar nu gebeurt dit in combinatie met een afleidende stimulus. Doorgaans zal dat de hand van de therapeut zijn. De therapeut zal vragen de aandacht hierop te richten en daarna de hand op ongeveer 30 centimeter afstand, voor het gezicht langs, heen en weer bewegen. Een ander methode gebeurt door middel van een koptelefoon waarbij geluiden afwisselend rechts en links worden aangeboden. Na elke set wordt er even rust genomen. De therapeut zal de cliënt dan vragen wat er in gedachten naar boven komt. De EMDR procedure brengt doorgaans een stroom van gedachten en beelden op gang, maar soms ook gevoelens en lichamelijke sensaties. Vaak verandert er wat. De cliënt wordt na elke set oogbewegingen gevraagd zich te concentreren op de meest opvallende verandering, waarna er een nieuwe set volgt.
dinsdag 8 maart 2011 om 20:48
Het is toch iets met een snelle beweging wasr je naar moet kijken tereijl je denkt aan de traumatische ervaring?? Het is ren goede en werkende vorm van therapie heb ik meerdere malen gehoord.
Ik zelf ben 1x op gesprek geweest bij een therapeut in het alternatieve circuit. Als je behoefte hebt aan hulp is het vooral belsngrijk dat je een goed gevoel bij zowel de vorm als de persoon hebt..
Ik zelf ben 1x op gesprek geweest bij een therapeut in het alternatieve circuit. Als je behoefte hebt aan hulp is het vooral belsngrijk dat je een goed gevoel bij zowel de vorm als de persoon hebt..
woensdag 9 maart 2011 om 11:50
Hoi Meiden,
poosje niet van me laten horen.....ik werd afgelopen zondag via de HAP en eerste hulp opgenomen in het ziekenhuis met een vreselijke pijn in mijn zij. Bleek een longemblie te zijn. Mogelijk door de bevalling, maar kan ook het zoveelste "stomme pech" zijn (wat heb ik inmiddels een hekel aan die term....)
Ik ben er pas later (gisteren, door te googlen) achter gekomen wat een groot risico dat eignelijk is: er gaan veel mensen dood aan....maar goed ik ben er nog en dat had ook anders kunnen zijn.
Ik moet nog 6 maanden bloedverdunners gebruiken. Normaal geven ze na een poosje tabletten, maar daarmee mag je niet zwanger worden. Dus ik mag gelukkig injecties gebruiken, heb zelf leren prikken in het ziekenhuis. Die zijn blijkbaar niet schadelijk voor ongeboren babies.
en om even op jullie gesprek over anticonceptie aan te sluiten: ik was het al niet van plan, maar mag nu ook nooit meer de pil gebruiken. ik ben ook ongeveer een week geleden opgehouden met vloeien, nog niet ongesteld geworden. Voor ons geldt gelukkig (ondanks leeftijd) dat zwanger worden redelijk vlot ging, dus daar hoop ik nu ook weer op.
Madelief: dikke knuffel voor jou vandaag op deze moeilijke dag!
Dolfijntje: wat heb je de as al snel mogen halen, wij kregen een brief van het crematorium dat ze het wettelijk gezien een maand moeten bewaren?
Jill: wat geef je een mooie beschrijving van de geboorte van je zoon.
mama-d: wat een verhaal zeg, welkom hier en fijn dat je het alsnog kunt delen
wat ik nog zo lief vond: toen ik in het ziekenhuis lag, kwam mijn 12 jarige dochter met een tekeningetje op haar hand aan: heel mooi de voorletters van Abel en hartje daarbinnen. Ze vertelde dat ze daar een tattoo van wil maken als ze 18 is en oud genoeg om dat te mogen! Zo schattig! Ik zou er bijna zelf ook over gaan denken, maar ik ben niet zo van de tattoo's.....
poosje niet van me laten horen.....ik werd afgelopen zondag via de HAP en eerste hulp opgenomen in het ziekenhuis met een vreselijke pijn in mijn zij. Bleek een longemblie te zijn. Mogelijk door de bevalling, maar kan ook het zoveelste "stomme pech" zijn (wat heb ik inmiddels een hekel aan die term....)
Ik ben er pas later (gisteren, door te googlen) achter gekomen wat een groot risico dat eignelijk is: er gaan veel mensen dood aan....maar goed ik ben er nog en dat had ook anders kunnen zijn.
Ik moet nog 6 maanden bloedverdunners gebruiken. Normaal geven ze na een poosje tabletten, maar daarmee mag je niet zwanger worden. Dus ik mag gelukkig injecties gebruiken, heb zelf leren prikken in het ziekenhuis. Die zijn blijkbaar niet schadelijk voor ongeboren babies.
en om even op jullie gesprek over anticonceptie aan te sluiten: ik was het al niet van plan, maar mag nu ook nooit meer de pil gebruiken. ik ben ook ongeveer een week geleden opgehouden met vloeien, nog niet ongesteld geworden. Voor ons geldt gelukkig (ondanks leeftijd) dat zwanger worden redelijk vlot ging, dus daar hoop ik nu ook weer op.
Madelief: dikke knuffel voor jou vandaag op deze moeilijke dag!
Dolfijntje: wat heb je de as al snel mogen halen, wij kregen een brief van het crematorium dat ze het wettelijk gezien een maand moeten bewaren?
Jill: wat geef je een mooie beschrijving van de geboorte van je zoon.
mama-d: wat een verhaal zeg, welkom hier en fijn dat je het alsnog kunt delen
wat ik nog zo lief vond: toen ik in het ziekenhuis lag, kwam mijn 12 jarige dochter met een tekeningetje op haar hand aan: heel mooi de voorletters van Abel en hartje daarbinnen. Ze vertelde dat ze daar een tattoo van wil maken als ze 18 is en oud genoeg om dat te mogen! Zo schattig! Ik zou er bijna zelf ook over gaan denken, maar ik ben niet zo van de tattoo's.....
woensdag 9 maart 2011 om 11:52
MamaD, heb jij je kindje nog gezien? Ik weet niet hoe dat is met 15 weken, wordt je dan nog gecurreteerd? Je hebt toch geen keizersnede gehad? Een volgende keer zwanger worden had voor jou geen grote kans op weer een mola?
Het blijven allemaal verschillende maar heftige verhalen. Wel heel fijn dat je nu toch een gezonde dochter hebt gekregen.
Mooi dat EMDR een goede werking heeft gehad op jou. Ik was ook wel bang voor een soort trauma door deze gebeurtenis maar gelukkig merk ik dat ik er sterker door wordt. Ik ben heel blij dat ik zwanger ben geweest van dit ventje. Ook al hoopt niemand op deze afloop, ik had het niet willen missen. Bij jou is alles zo snel gegaan en dat is wel verschillend met mijn situatie. Bij ons is alles juist echt stap voor stap gegaan. Slecht nieuws bij echo, nog een echo, second opinion, gesprek gynaecoloog, nog een week wachten voor dat de bevalling is opgewekt,kleertjes en mandje gekocht, de dagen dat hij nog bij ons thuis is geweest en het wegbrengen naar het crematorium. Alles met elkaar is het heel goed voor de verwerking geweest.
Madelief, sterkte vandaag. Wat zullen er bij jou ook een spanningen zijn op het moment. Over de uitslag van het kindje wat je nu bij je draagt en dat je nu 'gewoon' bevallen had kunnen zijn van Noach.
Maar op je 12 weken echo was alles wel goed? Je moet er ook vertrouwen in hebben dat het goed is. Probeer je wel een beetje te genieten van het kindje wat nu in je buik zit? Of lukt dat nog niet echt en overheerst de angst.
Het blijven allemaal verschillende maar heftige verhalen. Wel heel fijn dat je nu toch een gezonde dochter hebt gekregen.
Mooi dat EMDR een goede werking heeft gehad op jou. Ik was ook wel bang voor een soort trauma door deze gebeurtenis maar gelukkig merk ik dat ik er sterker door wordt. Ik ben heel blij dat ik zwanger ben geweest van dit ventje. Ook al hoopt niemand op deze afloop, ik had het niet willen missen. Bij jou is alles zo snel gegaan en dat is wel verschillend met mijn situatie. Bij ons is alles juist echt stap voor stap gegaan. Slecht nieuws bij echo, nog een echo, second opinion, gesprek gynaecoloog, nog een week wachten voor dat de bevalling is opgewekt,kleertjes en mandje gekocht, de dagen dat hij nog bij ons thuis is geweest en het wegbrengen naar het crematorium. Alles met elkaar is het heel goed voor de verwerking geweest.
Madelief, sterkte vandaag. Wat zullen er bij jou ook een spanningen zijn op het moment. Over de uitslag van het kindje wat je nu bij je draagt en dat je nu 'gewoon' bevallen had kunnen zijn van Noach.
Maar op je 12 weken echo was alles wel goed? Je moet er ook vertrouwen in hebben dat het goed is. Probeer je wel een beetje te genieten van het kindje wat nu in je buik zit? Of lukt dat nog niet echt en overheerst de angst.
woensdag 9 maart 2011 om 12:06
Annali, het zit jou ook niet mee. Je bent nu weer thuis? Hoe kan een longembolie te maken hebben met de bevalling?
Ik merk ook dat ik mijn buik goed in de gaten hou. Bij een krampje denk ik al, wat is dit??
Wat lief van je dochter. Ik ben ook niet zo van de tatoeages dus ik heb het bij een armband gehouden.
Dat van de as een maand moeten bewaren is normaal wel zo. Maar omdat onze kindjes nog geen 24 weken waren hoeft dat niet. Zo is het ons verteld. Omdat wij nog een urm moeten uitzoeken en bestellen laten wij het eerst gewoon daar liggen.
Ik hoop dat je snel weer zwanger mag worden. Als dat is gelukt, krijgen jullie dan ook extra onderzoek om te zien of alles goed is? Hadden jullie ook onderzoek laten doen naar de afwijking?
Ik merk dat ik nu wel een beetje jaloers ben op mensen die 'spontaan en snel' zwanger worden. Ik probeer er nu nog niet teveel aan te denken maar het brengt weer zoveel onzekerheid met zich mee.
Ik merk ook dat ik mijn buik goed in de gaten hou. Bij een krampje denk ik al, wat is dit??
Wat lief van je dochter. Ik ben ook niet zo van de tatoeages dus ik heb het bij een armband gehouden.
Dat van de as een maand moeten bewaren is normaal wel zo. Maar omdat onze kindjes nog geen 24 weken waren hoeft dat niet. Zo is het ons verteld. Omdat wij nog een urm moeten uitzoeken en bestellen laten wij het eerst gewoon daar liggen.
Ik hoop dat je snel weer zwanger mag worden. Als dat is gelukt, krijgen jullie dan ook extra onderzoek om te zien of alles goed is? Hadden jullie ook onderzoek laten doen naar de afwijking?
Ik merk dat ik nu wel een beetje jaloers ben op mensen die 'spontaan en snel' zwanger worden. Ik probeer er nu nog niet teveel aan te denken maar het brengt weer zoveel onzekerheid met zich mee.
woensdag 9 maart 2011 om 12:16
Madelief dikke knuffel voor jou vandaag.
Ik heb helaas mijn kindje niet gezien, ik ben onder narcose "natuurlijk" bevallen en heb er zelf in die periode niet bij stil gestaan het kindje te kunnen zien. Misschien komt het inderdaad ook daardoor Jill dat ik het zo moeilijk te accepteren vind. Het ging heel snel en opeens was het kindje helemaal verdwenen. Het klinkt heel mooi hoe jullie het hebben gedaan, dus ik kan me goed voorstellen dat zo'n ceremonie dan rust geeft. Op de uitgerekende datum zijn mijn man en ik naar een begraafplaats in de buurt geweest waar een monument is voor niet (levend) geboren kindjes. We hebben een heel mooi bloemstukje laten maken en een geboorte/ afscheidskaartje voor ons zelf (niet verstuurd o.i.d.). We hebben hier foto's van gemaakt en het kaartje hangt nog steeds in de keuken. Dat vind ik wel fijn.
Pfoe mooi en heftig tegelijk Annali dat je dochter zo meevoelt. Bijzonder dat ze met zo'n idee komt!
Benoemen jullie het gestorven kindje aan anderen? Ik bedoel in de zin als iemand vraagt hoeveel kinderen je hebt of als ze vragen of dit de eerste/ enige is? Tot nu toe spreek ik over mijn dochter alsof ze mijn eerste kind is, want het voelt zo prive. En omdat mijn dochter het zelf niet heeft meegemaakt vraga ik me af of je het dan later moet vertellen? Ik ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan.
Ik heb helaas mijn kindje niet gezien, ik ben onder narcose "natuurlijk" bevallen en heb er zelf in die periode niet bij stil gestaan het kindje te kunnen zien. Misschien komt het inderdaad ook daardoor Jill dat ik het zo moeilijk te accepteren vind. Het ging heel snel en opeens was het kindje helemaal verdwenen. Het klinkt heel mooi hoe jullie het hebben gedaan, dus ik kan me goed voorstellen dat zo'n ceremonie dan rust geeft. Op de uitgerekende datum zijn mijn man en ik naar een begraafplaats in de buurt geweest waar een monument is voor niet (levend) geboren kindjes. We hebben een heel mooi bloemstukje laten maken en een geboorte/ afscheidskaartje voor ons zelf (niet verstuurd o.i.d.). We hebben hier foto's van gemaakt en het kaartje hangt nog steeds in de keuken. Dat vind ik wel fijn.
Pfoe mooi en heftig tegelijk Annali dat je dochter zo meevoelt. Bijzonder dat ze met zo'n idee komt!
Benoemen jullie het gestorven kindje aan anderen? Ik bedoel in de zin als iemand vraagt hoeveel kinderen je hebt of als ze vragen of dit de eerste/ enige is? Tot nu toe spreek ik over mijn dochter alsof ze mijn eerste kind is, want het voelt zo prive. En omdat mijn dochter het zelf niet heeft meegemaakt vraga ik me af of je het dan later moet vertellen? Ik ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan.
woensdag 9 maart 2011 om 12:18
Wat fijn dat we hier allemaal zo kunnen schrijven. Ik merk tenminste dat ik het fijn vind om jullie verhalen te lezen en hier te schrijven.
MamaD, jij ook een behoorlijk heftige tijd gehad en nu nog. Veel sterkte!
En Annali, wat een gigantische schrik zeg! Een longembolie, dat is niet niks! Fijn dat je er op tijd bij was.... Sterkte met prikken.
Bij mij gaat het niet echt goed. Sinds gistermiddag kan ik alleen nog maar huilen, huilen en huilen. Ben zo intens verdrietig, het doet gewoon pijn. Zo gek, want de afgelopen weken voelde ik me erg sterk en was ik ook wel verdrietig, maar niet zoals nu.
Gisteravond ook de klinisch geneticus gesproken en er is niks gevonden qua chromosoomafwijking. Er is een klein foutje gevonden op een chromosoom, maar daar gaat ze min of meer vanuit dat dat een "gezonde variatie" is. Dat gaan ze nu wel verder onderzoeken hoor. Nu is het DNA onderzoek aan de gang en daar krijgen we pas over 3-4 maanden de uitslag van. Mocht daar het slechtste van het slechtste uitkomen dan hebben we 50% kans op herhaling. De kans daarop was klein zei ze, maar wel aanwezig. En aangezien wij de afgelopen jaren steeds te horen hebben gekregen "de kans is klein" en het toch gebeurde, ben ik nu erg bang geworden.
Madelief, ik lees dat je nu wel 12 weken bent en de uitslagen van het dna nog niet binnen zijn. Wanneer horen jullie het? Weten ze dat je zwanger bent want dan kunnen ze misschien nog het 1 of ander versnelt inzetten?
Ik vind het nu ook moeilijk voor de toekomst. Wachten we tot de DNA er is of proberen we in de tussentijd voor een spontane zwangerschap (waarvan de kans bijna niet aanwezig is) en gaan we daarna verder met de cryo's of wat is wijsheid? Madelief, wat heeft jullie doen beslissen om wel verder te gaan?
Ik ga vandaag de deur niet uit, zie er niet uit met dikke opgezette ogen. Heb mijn joggingspak aan en ga lekker een dag niks doen. Flink de tranen laten stromen...
MamaD, jij ook een behoorlijk heftige tijd gehad en nu nog. Veel sterkte!
En Annali, wat een gigantische schrik zeg! Een longembolie, dat is niet niks! Fijn dat je er op tijd bij was.... Sterkte met prikken.
Bij mij gaat het niet echt goed. Sinds gistermiddag kan ik alleen nog maar huilen, huilen en huilen. Ben zo intens verdrietig, het doet gewoon pijn. Zo gek, want de afgelopen weken voelde ik me erg sterk en was ik ook wel verdrietig, maar niet zoals nu.
Gisteravond ook de klinisch geneticus gesproken en er is niks gevonden qua chromosoomafwijking. Er is een klein foutje gevonden op een chromosoom, maar daar gaat ze min of meer vanuit dat dat een "gezonde variatie" is. Dat gaan ze nu wel verder onderzoeken hoor. Nu is het DNA onderzoek aan de gang en daar krijgen we pas over 3-4 maanden de uitslag van. Mocht daar het slechtste van het slechtste uitkomen dan hebben we 50% kans op herhaling. De kans daarop was klein zei ze, maar wel aanwezig. En aangezien wij de afgelopen jaren steeds te horen hebben gekregen "de kans is klein" en het toch gebeurde, ben ik nu erg bang geworden.
Madelief, ik lees dat je nu wel 12 weken bent en de uitslagen van het dna nog niet binnen zijn. Wanneer horen jullie het? Weten ze dat je zwanger bent want dan kunnen ze misschien nog het 1 of ander versnelt inzetten?
Ik vind het nu ook moeilijk voor de toekomst. Wachten we tot de DNA er is of proberen we in de tussentijd voor een spontane zwangerschap (waarvan de kans bijna niet aanwezig is) en gaan we daarna verder met de cryo's of wat is wijsheid? Madelief, wat heeft jullie doen beslissen om wel verder te gaan?
Ik ga vandaag de deur niet uit, zie er niet uit met dikke opgezette ogen. Heb mijn joggingspak aan en ga lekker een dag niks doen. Flink de tranen laten stromen...
woensdag 9 maart 2011 om 12:19
Jill volgens mij is die jaloezie heel normaal... althans ik heb er heel erg last van gehad! Ik kon gewoon niet goed omgaan met mensen die snel en makkelijk zwanger raakten en zeker niet mensen die er nonchalant over doen. Maar goed ik weet niet of mijn emotionale staat wel als normaal kan worden beschouwd..
woensdag 9 maart 2011 om 12:25
MamaD, wat vreselijk dat het zo snel is gegaan en dat je je kindje niet hebt gezien of vastgehouden. Heb je ook nog chemo gehad om de mola helemaal weg te krijgen, of was dat niet nodig?
Ik benoem mijn dochter zeker. Ze is en blijft ons 1e kindje. We hebben ook geboortekaartjes gestuurd en Jasmijn zal nooit vergeten worden. Nu ben ik nog niet buitenshuis geweest en heb ik de vraag nog niet gehad. Maar ik ga wel zeggen dat ik een dochter heb, mocht de vraag komen of ik kinderen heb. Is jullie omgeving op de hoogte van wat er allemaal gebeurt is?
Ik benoem mijn dochter zeker. Ze is en blijft ons 1e kindje. We hebben ook geboortekaartjes gestuurd en Jasmijn zal nooit vergeten worden. Nu ben ik nog niet buitenshuis geweest en heb ik de vraag nog niet gehad. Maar ik ga wel zeggen dat ik een dochter heb, mocht de vraag komen of ik kinderen heb. Is jullie omgeving op de hoogte van wat er allemaal gebeurt is?
