Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
donderdag 6 oktober 2011 om 14:16
Vivamember, ik denk vandaag even extra aan jou en je dochtertje
Hier net even een behoorlijk schrik moment. Ik was gewoon lekker aan het werk (jullie weten mijn werk inmiddels denk ik wel) Komt er in een overvolle wachtruimte een moeder naar me toe. "Wat leuk om je weer te zien! Hoe is het met je? Je bent inmiddels al natuurlijk wel bevallen? Hoe gaat het?" Stond ik daar met mijn mond vol tanden en 6 paar ogen op mij gericht. Shit, zij had het dus nog niet via de tamtam gehoord. Ik kon alleen maar stamelen. "ja, nee, ja" en daarna bleef ze me natuurlijk een beetje verdwaasd aankijken en heb ik verteld dat ik ze is overleden en dat ik ben bevallen met 22 weken. Zij schrok zich natuurlijk ook weer en verontschuldigde zich tig keer. Bah. Ik kon alleen maar trillen en ben weggelopen. Verdorie! Het is alweer een tijdje geleden dat ik die vraag op mijn bordje kreeg, had hem ook totaal niet zien aankomen.
Hier net even een behoorlijk schrik moment. Ik was gewoon lekker aan het werk (jullie weten mijn werk inmiddels denk ik wel) Komt er in een overvolle wachtruimte een moeder naar me toe. "Wat leuk om je weer te zien! Hoe is het met je? Je bent inmiddels al natuurlijk wel bevallen? Hoe gaat het?" Stond ik daar met mijn mond vol tanden en 6 paar ogen op mij gericht. Shit, zij had het dus nog niet via de tamtam gehoord. Ik kon alleen maar stamelen. "ja, nee, ja" en daarna bleef ze me natuurlijk een beetje verdwaasd aankijken en heb ik verteld dat ik ze is overleden en dat ik ben bevallen met 22 weken. Zij schrok zich natuurlijk ook weer en verontschuldigde zich tig keer. Bah. Ik kon alleen maar trillen en ben weggelopen. Verdorie! Het is alweer een tijdje geleden dat ik die vraag op mijn bordje kreeg, had hem ook totaal niet zien aankomen.
donderdag 6 oktober 2011 om 19:04
@Floor hoe heb jij het ervaren toen het een jaar geleden was dat je zoontje werd geboren? Heb je die dag/week vrij genomen, iets gedaan?
@Dolfijntje, poeh dan komt het zo opeens zo onverwacht dichtbij en is het gevoel zo tastbaar.
Hoe voel je je nu?
@Jill, heb je het gevoel van opluchting vast kunnen houden?
@Dolfijntje, poeh dan komt het zo opeens zo onverwacht dichtbij en is het gevoel zo tastbaar.
Hoe voel je je nu?
@Jill, heb je het gevoel van opluchting vast kunnen houden?
donderdag 6 oktober 2011 om 20:30
Ik vond de dag zelf niet zo moeilijk. We zijn naar zee geweest, lekker uitgewaaid, in de zon gezeten. De aanloop naar de datum vond ik moeilijker. De periode van de onderzoeken, de onzekerheid, de slechte echo wat als donderslag bij heldere hemel kwam. Het was een jaar geleden maar voelde nog als de dag van gisteren. De dag van de geboorte en overlijden was niet alleen ontzettend verdrietig, maar ook bijzonder en mooi. Dat laatste heb ik dan ook weer ervaren een jaar later op de geboorte/overlijdensdag.
Ik raad je zeker aan om een vrije dag te nemen! Ik vond dat erg prettig.
Ik raad je zeker aan om een vrije dag te nemen! Ik vond dat erg prettig.
donderdag 6 oktober 2011 om 20:40
Ik weet niet zo goed of ik hier thuis hoor, want het is nogal een apart verhaal. Ik ben/ was zwanger van een tweeling. Een jongetje en een meisje. Met de 20 weken echo (4 weken geleden) kwamen wij erachter dat het meisje een ernstige hersenafwijking had. Na allerlei onderzoeken en puncties van beide kindjes hebben we in overleg met de artsen besloten het meisje te laten aanprikken. Dat betekend dat ze een injectie in het hart geven waardoor het hartje stopt met kloppen. Dit is u anderhalve week geleden gebeurd. Het jongetje doet het na een zeer spannende week goed en nu is het afwachten hoe de zwangerschap zich gaat ontwikkelen. Het meisje blijft al die tijd in mijn buik zitten en dat kan complicaties geven omdat ze een stofje kan gaan afgeven wat mijn bloedstolling kan gaan beinvloeden. Ook de placenta van het jongetje is een zorg of hij wel goed blijft groeien. Ik weet niet of jullie vinden dat ik hier thuis hoor, want wij hebben "zelf" besloten het kindje te laten overlijden, al is het de moeilijkste beslissing ooit geweest van ons leven. Merk ook dat het bij ons heel dubbel is. Blij dat ons mannetje het nog zo goed doet, maar o zo verdrietig om het meisje wat er ook had moeten zijn.
donderdag 6 oktober 2011 om 21:35
Hoi knorretje,
Helaas, welkom hier... En je hoort hier in die zin thuis, je hebt een van je kindjes ook verloren. Net als wij hier. Met het verschil dat jullie meisje nu niet geboren wordt en je de zwangerschap moet uitdragen voor jullie zoontje. Wat verschrikkelijk moeilijk en verdrietig.
Ik heb ook besloten de zwangerschap af te breken, door een ernstige aandoening bij mijn zoontje. Het is inderdaad een verschrikkelijke keus. Ik hoop dat het met jullie zoontje goed blijft gaan. Heel, heel veel sterkte... Ik hoop dat oa dit forum je wat kracht en/of verlichting geeft.
Helaas, welkom hier... En je hoort hier in die zin thuis, je hebt een van je kindjes ook verloren. Net als wij hier. Met het verschil dat jullie meisje nu niet geboren wordt en je de zwangerschap moet uitdragen voor jullie zoontje. Wat verschrikkelijk moeilijk en verdrietig.
Ik heb ook besloten de zwangerschap af te breken, door een ernstige aandoening bij mijn zoontje. Het is inderdaad een verschrikkelijke keus. Ik hoop dat het met jullie zoontje goed blijft gaan. Heel, heel veel sterkte... Ik hoop dat oa dit forum je wat kracht en/of verlichting geeft.
vrijdag 7 oktober 2011 om 09:27
Viva, hoe heb jij gisteren ervaren?
Knorretje, jemig wat een verhaal zeg. Ben er even stil van. Geef je je verdriet wel de ruimte? Je hebt immers wel je dochtertje verloren. Het lijkt me heel moeilijk, je hebt verdriet om je dochter en voelt toch nog elke dag je zoontje bewegen. Ik hoop dat je in je omgeving ook de ruimte krijgt om je verdriet te laten gaan. Ik kan me zo voorstellen dat mensen toch snel zeggen "je hebt er toch nog 1?" Zo'n heerlijke dooddoener want je moet gewoon rouwen om je dochter.
En tuurlijk hoor je hier jammer genoeg thuis. Wij hebben ook zelf de vreselijke beslissing moeten nemen om onze dochter geboren te laten worden met 22 weken. Zij had ook een zeer ernstige hersenaandoening waardoor ze buiten de baarmoeder niet levensvatbaar was.
Heb je hulp van buitenaf? Om al je emoties te bespreken?
Ik wil je 1 tip geven:mandjes voor overleden kindjes Ik weet absoluut niet of het aan de orde is bij jullie en of het überhaupt mogelijk is, maar ik heb heel veel gehad aan die site. Ik heb een hele mooie wikkeldoek daar besteld en een heel mooi mandje. Zo lag ons lieve meisje toch in iets heel moois.
Wat zullen jouw emoties van hot naar her geslingerd worden zeg. Ik denk aan je.
Knorretje, jemig wat een verhaal zeg. Ben er even stil van. Geef je je verdriet wel de ruimte? Je hebt immers wel je dochtertje verloren. Het lijkt me heel moeilijk, je hebt verdriet om je dochter en voelt toch nog elke dag je zoontje bewegen. Ik hoop dat je in je omgeving ook de ruimte krijgt om je verdriet te laten gaan. Ik kan me zo voorstellen dat mensen toch snel zeggen "je hebt er toch nog 1?" Zo'n heerlijke dooddoener want je moet gewoon rouwen om je dochter.
En tuurlijk hoor je hier jammer genoeg thuis. Wij hebben ook zelf de vreselijke beslissing moeten nemen om onze dochter geboren te laten worden met 22 weken. Zij had ook een zeer ernstige hersenaandoening waardoor ze buiten de baarmoeder niet levensvatbaar was.
Heb je hulp van buitenaf? Om al je emoties te bespreken?
Ik wil je 1 tip geven:mandjes voor overleden kindjes Ik weet absoluut niet of het aan de orde is bij jullie en of het überhaupt mogelijk is, maar ik heb heel veel gehad aan die site. Ik heb een hele mooie wikkeldoek daar besteld en een heel mooi mandje. Zo lag ons lieve meisje toch in iets heel moois.
Wat zullen jouw emoties van hot naar her geslingerd worden zeg. Ik denk aan je.
vrijdag 7 oktober 2011 om 22:53
Dolfijntje ik ken je van de iui dames. Vreselijk om elkaar hier weer tegen te komen. Bedankt voor de mooie site, heb hem opgeslagen hopelijk kan de begrafenisondernemer er wat mee. Zijn namelijk verzekerd bij grote maatschappij en volgens mij mag je dan niet alles zomaar kiezen maar ben je beperkt tot wat zij hebben. Nou ja zien we woensdag wel weer en anders betalen we zelf de dingen die we echt heel graag willen hebben zoals het urntje met naam en het allerkleinste mandje. Het meisje zal namelijk gaan krimpen de aankomende weken en vond het al zo' n naar idee dat ze in een veel te groot mandje kwam te liggen. Zo omslagdoek is ook erg mooi. De kleertjes die er zijn zijn straks veel te groot maar zo'n doek kan wel. Heel erg bedankt alvast
zaterdag 8 oktober 2011 om 09:43
Knorretje, weet je zeker dat de verzekeraar überhaupt iets vergoed? Ik dacht dat dat pas was voor kindjes vanaf 24 weken. Nu ligt het natuurlijk bij jullie wat gecompliceerder omdat ze dan nog niet is geboren, maar ze is wel voor de 24 weken overleden. Ik was helemaal niet verzekerd, dus wij moesten sowieso alles zelf betalen, maar ik dacht dat ergens gelezen te hebben.
Jasmijn paste ook niet in die kleertjes, we hebben alleen het kleinste rompertje gekocht en daarbij een ieniemienie mutsje en dan de wikkeldoek en het mandje.
Ik dacht je naam al te herkennen, maar wist het niet zeker. Ik schreef niet mee met de IUI dames, maar las daar wel geregeld, ik schrijf actief bij de prikbitches.
Heb je wel steun in je omgeving? En mag ik vragen welke hersenafwijking jullie dochter had?
Jill, hoe gaat het nu met jou? Beetje rustiger na de GUO, of was dat maar tijdelijk?
Jasmijn paste ook niet in die kleertjes, we hebben alleen het kleinste rompertje gekocht en daarbij een ieniemienie mutsje en dan de wikkeldoek en het mandje.
Ik dacht je naam al te herkennen, maar wist het niet zeker. Ik schreef niet mee met de IUI dames, maar las daar wel geregeld, ik schrijf actief bij de prikbitches.
Heb je wel steun in je omgeving? En mag ik vragen welke hersenafwijking jullie dochter had?
Jill, hoe gaat het nu met jou? Beetje rustiger na de GUO, of was dat maar tijdelijk?
zaterdag 8 oktober 2011 om 10:09
We zitten in een grijs gebied qua kosten van de verzekering. De wet spreekt over geboren worden na 24 weken begraafplicht en niet over overleden voor 24 weken. Heb de gemeente gebeld en die zegt dat wij haar moeten aangeven en dat zou dus betekenen dat we haar ook MOETEN begraven. Niet dat het ons wat uitmaakt want dat hadden we sowieso gedaan. Maar inderdaad het is even spannend of de verzekering vergoed en dat heeft te maken dat ze dus na 24 weken geboren gaat worden. Het is een situatie die zo weinig voorkomt dat er dus niks duidelijk is. Ik hoop dat we het wel vergoed krijgen want je spreekt toch al gauw over een kleine 2000 euro heb ik begrepen. Dit soort dingen vind ik dus heel moeilijk om te begrijpen. Het is allemaal al zo moeilijk en dan krijg je met dit soort papieren rompslomp te maken. Merk dat ik mij er ook erg in vastbijt en aan het echte verwerken helemaal niet toekom. Huil erg veel ' s nachtslot. De nachten duren zoooooo lang. Heb al in geen weken normaal geslapen en merk dat aan mijn korte kontje. Daarnaast moeten er ook dingen geregeld gaan worden voor het jongetje. Manlief is kamertje aan het schilderen, hebben behang uit gekozen en moeten nog een geboortekaartje uitzoekeb en ook hier het dillema hoe pakken we dat aan. We willen het meisje zeker een plaatsje geven op het kaartje maar het moet ook niet de overhand krijgen want het is ook het geboortekaartje van ons zoontje. En dus sta ik steeds in tweestrijd. Stond van de week bij de prenatal om dekentjes en slingertjes te kopen en dacht alleen maar er hoort ook een roze bij!!!
zaterdag 8 oktober 2011 om 10:27
Wat vreselijk moeilijk Knor. Kan je misschien iets krijgen om beter te slapen?
Wij hebben Jasmijn gecremeerd en dat koste zo'n 300 euro uit mijn hoofd, ik weet dat begraven inderdaad iets duurder is, maar volgens mij geen 2000 euro hoor. Maar bespreek het maar goed met de mensen die er verstand van hebben. Ik hoop dat het je wat rust geeft als alles duidelijk is.
En over het geboortekaartje: misschien een apart kaartje voor beiden? En dat je dan op het kaartje van je zoontje nog extra zet "broertje van ....* Zoiets? En dan voor je dochtertje ook een geboortekaartje? Wij hadden een wat sober geboortekaartje voor Jasmijn. Ik blijf maar zeggen hoe wij het hebben gedaan, maar dat is meer om je ideeën te geven. Ik kan me herinneren dat ik in een soort van waas leefde en niet meer helder kon denken. En dan zit jij in een nog moeilijkere situatie. Als je een voorbeeld wilt hebben van ons kaartje, dan moet je maar even laten weten, dan kan ik je het misschien mailen?
Ik vind het erg knap dat je toch naar de Prenatal gaat. Je bent toch hopelijk wel thuis van je werk he?
Wij hebben Jasmijn gecremeerd en dat koste zo'n 300 euro uit mijn hoofd, ik weet dat begraven inderdaad iets duurder is, maar volgens mij geen 2000 euro hoor. Maar bespreek het maar goed met de mensen die er verstand van hebben. Ik hoop dat het je wat rust geeft als alles duidelijk is.
En over het geboortekaartje: misschien een apart kaartje voor beiden? En dat je dan op het kaartje van je zoontje nog extra zet "broertje van ....* Zoiets? En dan voor je dochtertje ook een geboortekaartje? Wij hadden een wat sober geboortekaartje voor Jasmijn. Ik blijf maar zeggen hoe wij het hebben gedaan, maar dat is meer om je ideeën te geven. Ik kan me herinneren dat ik in een soort van waas leefde en niet meer helder kon denken. En dan zit jij in een nog moeilijkere situatie. Als je een voorbeeld wilt hebben van ons kaartje, dan moet je maar even laten weten, dan kan ik je het misschien mailen?
Ik vind het erg knap dat je toch naar de Prenatal gaat. Je bent toch hopelijk wel thuis van je werk he?
zaterdag 8 oktober 2011 om 10:49
Ja nog wel, ga na de herfstvakantie wel weer beginnen omdat mijn uitjes nu het ziekenhuis en de supermarkt zijn. Maar mag komen en gaan wanneer ik wil. Weet ook niet zo goed wat ik met mijzelf aan moet. Ben al thuis vanaf 10 weken zwangerschap i.v.m. Bloedingen. Mocht weer beginnen met 16 weken (was middenin de zomervakantie dus verplicht vrij sta voor de klas haha) en heb welgeteld 1 week kunnen werken na de vakantie. Nu alweer 5 weken thuis en merk dat ik mij toch wel schuldig begin te voelen naar werk toe. Eerst 2 x een buitenbaarmoedelijke zwangerschap en dus steeds 2 à 3 weken thuis toen de iui behandelingen en dus regelmatig later moeten beginnen en nu dit. Niet dat ik ook maar ergens wat aan kan doen, maar kan mij voorstellen dat mijn baas zoiets krijgt van jeetje jij wil kinderen en ik heb de "lasten" ervan. Ach we zien het wel. Ga denk ik van de week maar eens naar de huisarts om te vragen of er iets is wat je mag slikken om te kunnen slapen als je zwanger bent want dit ga ik niet nog eens weken volhouden. En straks zal het al druk genoeg zijn in de kraamweken.
zondag 9 oktober 2011 om 09:58
Hi meiden,
Helaas is dit ook een goed forum voor mij. Op 25 september 2010 is onze zoon Thijmen met 22 weken gestorven en geboren. Bij de 20 weken echo werd duielijk dat hij een ernstige hersenafwijking, afgekort genaamd HPE, had en dat zijn overlevingskansen buiten de baarmoeder nihil zouden zijn. In de dagen erop allerlei ziekenhuis onderzoeken gehad, daarna de opname en dan het keiharde besef dat je moet gaan bevallen van je zoontje die t niet gaat overleven..wat een bizarre ervaring is dat geweest. En dan daarna...die leegte. Het idee dat je ineens geen zwangere vrouw meer bent, geen mama to be, maar een mama van een overleden kindje.
Wij hebben de keuze gemaakt om Thijmen zijn lichaampje te laten onderzoeken; de kans op een erfelijke aandoening bij HPE is namelijk zeer groot. Na geruime tijd gewacht te hebben kregen wij in Februari 2011 het nieuws te horen dat Thijmen geen erfelijke aandoening had en dat zowel mijn man als ik geen drager is van het erfelijke gen wat de HPE heeft veroorzaakt. Op zich is dit goed nieuws, aangezien we graag opnieuw zwanger willen worden.
We zijn nu al weer ruim een jaar verder... en ik vind het bizar om te zien hoe de omgeving dit verlies vergeet..op 25 september waren er maar een paar mensen die ons even een hart onder de riem staken. Het is zelfs zo dat er gewoon collega's zijn die het lef hebben om te vragen waar de 2e blijft... Dat doet pijn, mede omdat wij helaas nog steeds niet zwanger zijn, terwijl wij dit heel graag willen. In mei een HSG gehad, die zag er goed uit. We moeten tot april 2012 blijven oefenen en dat gaan we IVF doen. Voordat Thijmen onstaan is ben ik ook 2 geopereerd omdat ik endometriose had. Dus nu is t elke maand weer een teleurstelling als ik weer ongi ben...
Sorry voor t lange verhaal....
Maar ik hoop hiermee in contact te komen met meiden als jullie, die t herkennen.
Liefs
Helaas is dit ook een goed forum voor mij. Op 25 september 2010 is onze zoon Thijmen met 22 weken gestorven en geboren. Bij de 20 weken echo werd duielijk dat hij een ernstige hersenafwijking, afgekort genaamd HPE, had en dat zijn overlevingskansen buiten de baarmoeder nihil zouden zijn. In de dagen erop allerlei ziekenhuis onderzoeken gehad, daarna de opname en dan het keiharde besef dat je moet gaan bevallen van je zoontje die t niet gaat overleven..wat een bizarre ervaring is dat geweest. En dan daarna...die leegte. Het idee dat je ineens geen zwangere vrouw meer bent, geen mama to be, maar een mama van een overleden kindje.
Wij hebben de keuze gemaakt om Thijmen zijn lichaampje te laten onderzoeken; de kans op een erfelijke aandoening bij HPE is namelijk zeer groot. Na geruime tijd gewacht te hebben kregen wij in Februari 2011 het nieuws te horen dat Thijmen geen erfelijke aandoening had en dat zowel mijn man als ik geen drager is van het erfelijke gen wat de HPE heeft veroorzaakt. Op zich is dit goed nieuws, aangezien we graag opnieuw zwanger willen worden.
We zijn nu al weer ruim een jaar verder... en ik vind het bizar om te zien hoe de omgeving dit verlies vergeet..op 25 september waren er maar een paar mensen die ons even een hart onder de riem staken. Het is zelfs zo dat er gewoon collega's zijn die het lef hebben om te vragen waar de 2e blijft... Dat doet pijn, mede omdat wij helaas nog steeds niet zwanger zijn, terwijl wij dit heel graag willen. In mei een HSG gehad, die zag er goed uit. We moeten tot april 2012 blijven oefenen en dat gaan we IVF doen. Voordat Thijmen onstaan is ben ik ook 2 geopereerd omdat ik endometriose had. Dus nu is t elke maand weer een teleurstelling als ik weer ongi ben...
Sorry voor t lange verhaal....
Maar ik hoop hiermee in contact te komen met meiden als jullie, die t herkennen.
Liefs
zondag 9 oktober 2011 om 11:30
Knorretje, je niet schuldig voelen naar je werk hoor! (makkelijker gezegd dan gedaan, want dat doe ik ook) Wel fijn dat je mag komen en gaan als je weer gaat werken, gaat het concentreren een beetje op dingen?
Puk, jemig zeg het is net alsof ik mijn verhaal zit te lezen. Onze dochter had ook HPE en dan de alobaire vorm. Bij ons is er ook niks erfelijks uitgekomen gelukkig, maar ik schrok wel dat ook dan er nog een kans is van 5% op herhaling. Brrr, nog maar even niet aan denken.
Ook ik heb endometriose en bij ons lukt het zwanger worden ook niet. Het duurde 4,5 jaar voor ik zwanger was van Jasmijn* en nu sinds haar geboorte inmiddels alweer 2 cryo terugplaatsingen en een verse ICSI gehad zonder resultaat.
Die leegte na de bevalling, vreselijk gevoel. Van de 1 op de andere dag geen schopjes meer. Was Thijmen ook zo super beweeglijk? Jasmijn was echt een stuiterballetje, maar dat kwam volgens de prof door de hersenafwijking.
En heb je verder steun gehad aan je omgeving? Of wisten anderen niet hoe ze moesten reageren? En je werk? En gaan jullie in april direct voor IVF of gaan jullie eerst nog IUI doen?
Puk, jemig zeg het is net alsof ik mijn verhaal zit te lezen. Onze dochter had ook HPE en dan de alobaire vorm. Bij ons is er ook niks erfelijks uitgekomen gelukkig, maar ik schrok wel dat ook dan er nog een kans is van 5% op herhaling. Brrr, nog maar even niet aan denken.
Ook ik heb endometriose en bij ons lukt het zwanger worden ook niet. Het duurde 4,5 jaar voor ik zwanger was van Jasmijn* en nu sinds haar geboorte inmiddels alweer 2 cryo terugplaatsingen en een verse ICSI gehad zonder resultaat.
Die leegte na de bevalling, vreselijk gevoel. Van de 1 op de andere dag geen schopjes meer. Was Thijmen ook zo super beweeglijk? Jasmijn was echt een stuiterballetje, maar dat kwam volgens de prof door de hersenafwijking.
En heb je verder steun gehad aan je omgeving? Of wisten anderen niet hoe ze moesten reageren? En je werk? En gaan jullie in april direct voor IVF of gaan jullie eerst nog IUI doen?
zondag 9 oktober 2011 om 12:22
Puk, ook voor mij toch heel herkenbaar. Wij zijn ons zoontje afgelopen februari verloren na een slechte 20 weken echo. Wel een andere diagnose maar niet levensvatbaar buiten mijn buik. Ons zoontje heeft dezelfde naam als die van jullie vandaar dat ik zelfs wat schrok van jouw berichtje. Ik ben ook bevallen met (ruim) 22 weken. En die leegte, die kennen wij ook allemaal heel goed.
Ik heb dan nu wel het geluk weer heel snel zwanger te zijn geworden maar kan me heel boos maken, verdrietig voelen wanneer mensen doen alsof dat de normaalste zaak is. Voor ons is het verlies nog erg vers, dat is niet zomaar over. Gaat ook denk ik nooit meer helemaal over.
Dolfijn, na die 20 weken echo was ik wel er aantal dagen opgelucht. Maar het blijft zooooo spannend. Ik ben blij dat ik al goed leven voel maar ben ook snel angstig als het lang rustig is.
Of wanneer ik pijntjes, dingetjes voel die ik niet goed kan plaatsen.
Knorretje,, voor jou ook al zo'n heftige situatie. Volgens mij 'ken' ik jou van het iui topic. Daar ben ik ooit mee begonnen, later is het door iemand anders overgenomen. Heel veel sterkte de komende maanden, dat zal moeilijk genoeg zijn. Kom hier van je af schrijven wanneer je het nodig hebt.
Ik heb dan nu wel het geluk weer heel snel zwanger te zijn geworden maar kan me heel boos maken, verdrietig voelen wanneer mensen doen alsof dat de normaalste zaak is. Voor ons is het verlies nog erg vers, dat is niet zomaar over. Gaat ook denk ik nooit meer helemaal over.
Dolfijn, na die 20 weken echo was ik wel er aantal dagen opgelucht. Maar het blijft zooooo spannend. Ik ben blij dat ik al goed leven voel maar ben ook snel angstig als het lang rustig is.
Of wanneer ik pijntjes, dingetjes voel die ik niet goed kan plaatsen.
Knorretje,, voor jou ook al zo'n heftige situatie. Volgens mij 'ken' ik jou van het iui topic. Daar ben ik ooit mee begonnen, later is het door iemand anders overgenomen. Heel veel sterkte de komende maanden, dat zal moeilijk genoeg zijn. Kom hier van je af schrijven wanneer je het nodig hebt.
zondag 9 oktober 2011 om 12:41
Puk,
en welkom hier, helaas...
Ik schrijf hier niet veel meer, maar destijds heb ik hier heel veel steun aan gehad ( en lieve lotgenoten leren kennen). Ook ik heb de keus van zwangerschapsafbreking moeten maken in de 20ste week. Hier kun je iig altijd van je afschrijven!
Voor iedereen die dit heeft meegemaakt is het verschrikkelijk, maar als daarbij ook nog komt kijken dat een zwangerschap niet vanzelfsprekend is vind ik dat echt heel erg. Soort van dubbele straf van moeder natuur.... Je gunt iedereen een (gezond) kind, maar vooral de mensen die al eens afscheid hebben moeten nemen.
Jill,
Ik snap je gevoel (wederom!). Ik maak de kleine nog weleens wakker als ik een teken van leven wil.... Weet niet of ie me dat in dank af neemt, maar dan ben ik even gerustgesteld.
en welkom hier, helaas...
Ik schrijf hier niet veel meer, maar destijds heb ik hier heel veel steun aan gehad ( en lieve lotgenoten leren kennen). Ook ik heb de keus van zwangerschapsafbreking moeten maken in de 20ste week. Hier kun je iig altijd van je afschrijven!
Voor iedereen die dit heeft meegemaakt is het verschrikkelijk, maar als daarbij ook nog komt kijken dat een zwangerschap niet vanzelfsprekend is vind ik dat echt heel erg. Soort van dubbele straf van moeder natuur.... Je gunt iedereen een (gezond) kind, maar vooral de mensen die al eens afscheid hebben moeten nemen.
Jill,
Ik snap je gevoel (wederom!). Ik maak de kleine nog weleens wakker als ik een teken van leven wil.... Weet niet of ie me dat in dank af neemt, maar dan ben ik even gerustgesteld.
zondag 9 oktober 2011 om 15:07
Floor Dank je!
Blij dat je dit forum op heb gezet.
Succes met je zwangerschap en t biedt hoop dat er meiden zijn die dit ook hebben meegemakat en die daarna ook weer gezond zwanger zijn.
Jill; jeetje dat is ook toevallig zeg, ik kan me voorstellen dat je even schrikt als je onze naam ziet staan. Hij komt idd niet veel voor. Welke aandoening had jullie zoontje? als ik zo brutaal mag zijn? zo niet, sorry. Ik denk dat je weleen dubbel gevoel heb nu tijdens je zwangerschap? Je bent over je 20 weken echo heen, begreep ik uit onderstaande? Ook voor jou heel veel sterkte en ik wens je een goede verder zwangerschap toe!
Wij hebben ook heel lieve mensen om ons heen, begrijp me niet verkeerd. Maar nu we een jaar verder zijn, valt t me op dat veel mensen t toch vergeten oid...wat op zich ook te begrijpen is, maar als ik weer eens in een depri bui ben, dan is dat moeilijker te bevatten.Maar ook ik heb er vertrouwen in dat t uiteindelijk goed komt
Dolfijn; Nog zo'n toeval... en er worden maar weinig babietjes met HPE geconstateerd he. De meeste embryo's met deze afwijking worden een miskraam he? Onze Thijmen had ook de alobaire vorm, maar hij had in zoverre weinig uiterlijke kenmerken, je zag wel dat er iets niet goed was.Ik voelde hem eigenlijk niet zo heel erg, helaas. het schijnt wel dat hij erg beweeglijk is geweest, want bij elke echo was ie lekker aan t koppeltje duiken..haha. Op mijn werk zijn ze in t begin erg meelevend geweest; ik kreeg alle tijd, maar ja op een gegeven moment komen de muren thuis ook op je af. Maar ook daar gaat t leven verder, de ene na de andere collega wordt zwanger en daar dien je gezellig over te moeten doen, maar dat gaat mij helaas niet erg goed af...op kantoor uiteraard wel, totdat ik thuis kom. Jeetje bij jou is t ook heftig he? Wanneer is Jasmijn geboren? En hoe ga jij er mee om? Trek je t allemaal een beetje?Alle respect hoor voor je.
Ik weet niet precies wat ze in april gaan doen, of waar ze mee gaan beginnen. In eerste instantie hebben ze gezegd dat iui weinig voor ons zal doen omdat er met mn man niets mis is en bij mij na mijn operaties ook niets mis is, dus zij zeggen dat we op de natuurlijke manier meer kans hebben dan met iui. Maar IVF lijkt mij gelijk ook erg heftig. Qua hormonen e.d. Ik hoop gewoon dat t voor april raak is. Ik moet wel zeggen dat ik dat nog erg lang vind duren, er zijn maanden dat ik t niet echt meer trek hoor. En dan te bedenken dat we wederom weer aan t begin staan..brrr
Even een algemene vraag; hebben jullie professionele hulp gezocht om dit verdriet een plek te geven? Wij hebben in t ziekenhuis een maatschappelijk werkster gehad, maar daar had ik vrij weinig aan op dat moment, maar ik zit er nu sterk aan te denken om naar een psycholoog te stappen, want t lijkt wel steeds moeilijker te worden...wellicht ook omdat er nog geen tweede kindje onderweg is... Heeft iemand hier ervaring mee?
Blij dat je dit forum op heb gezet.
Succes met je zwangerschap en t biedt hoop dat er meiden zijn die dit ook hebben meegemakat en die daarna ook weer gezond zwanger zijn.
Jill; jeetje dat is ook toevallig zeg, ik kan me voorstellen dat je even schrikt als je onze naam ziet staan. Hij komt idd niet veel voor. Welke aandoening had jullie zoontje? als ik zo brutaal mag zijn? zo niet, sorry. Ik denk dat je weleen dubbel gevoel heb nu tijdens je zwangerschap? Je bent over je 20 weken echo heen, begreep ik uit onderstaande? Ook voor jou heel veel sterkte en ik wens je een goede verder zwangerschap toe!
Wij hebben ook heel lieve mensen om ons heen, begrijp me niet verkeerd. Maar nu we een jaar verder zijn, valt t me op dat veel mensen t toch vergeten oid...wat op zich ook te begrijpen is, maar als ik weer eens in een depri bui ben, dan is dat moeilijker te bevatten.Maar ook ik heb er vertrouwen in dat t uiteindelijk goed komt
Dolfijn; Nog zo'n toeval... en er worden maar weinig babietjes met HPE geconstateerd he. De meeste embryo's met deze afwijking worden een miskraam he? Onze Thijmen had ook de alobaire vorm, maar hij had in zoverre weinig uiterlijke kenmerken, je zag wel dat er iets niet goed was.Ik voelde hem eigenlijk niet zo heel erg, helaas. het schijnt wel dat hij erg beweeglijk is geweest, want bij elke echo was ie lekker aan t koppeltje duiken..haha. Op mijn werk zijn ze in t begin erg meelevend geweest; ik kreeg alle tijd, maar ja op een gegeven moment komen de muren thuis ook op je af. Maar ook daar gaat t leven verder, de ene na de andere collega wordt zwanger en daar dien je gezellig over te moeten doen, maar dat gaat mij helaas niet erg goed af...op kantoor uiteraard wel, totdat ik thuis kom. Jeetje bij jou is t ook heftig he? Wanneer is Jasmijn geboren? En hoe ga jij er mee om? Trek je t allemaal een beetje?Alle respect hoor voor je.
Ik weet niet precies wat ze in april gaan doen, of waar ze mee gaan beginnen. In eerste instantie hebben ze gezegd dat iui weinig voor ons zal doen omdat er met mn man niets mis is en bij mij na mijn operaties ook niets mis is, dus zij zeggen dat we op de natuurlijke manier meer kans hebben dan met iui. Maar IVF lijkt mij gelijk ook erg heftig. Qua hormonen e.d. Ik hoop gewoon dat t voor april raak is. Ik moet wel zeggen dat ik dat nog erg lang vind duren, er zijn maanden dat ik t niet echt meer trek hoor. En dan te bedenken dat we wederom weer aan t begin staan..brrr
Even een algemene vraag; hebben jullie professionele hulp gezocht om dit verdriet een plek te geven? Wij hebben in t ziekenhuis een maatschappelijk werkster gehad, maar daar had ik vrij weinig aan op dat moment, maar ik zit er nu sterk aan te denken om naar een psycholoog te stappen, want t lijkt wel steeds moeilijker te worden...wellicht ook omdat er nog geen tweede kindje onderweg is... Heeft iemand hier ervaring mee?
zondag 9 oktober 2011 om 17:29
Puk,
Dank je en ik hoop dat die tijd voor jullie ook gauw aanbreekt.
Mijn zoon en die van Jill (over toevalligheden gesproken hier op het forum...) hadden beiden dezelfde aandoening; een ernstige obstructie aan de lagere urinewegen ( komt alleen bij jongens voor, een deel van de urineuitgang is geblokkeerd of niet goed aangelegd, daardoor kan de urine niet naar buiten, loopt dit terug naar de blaas en nieren en is het gevolg een enorme blaas, beschadigde nieren door de teruglopende urine en nauwelijks tot geen vruchtwater).
Wij hebben toen ook een medisch maatschappelijk werkster van de prenatale diagnostiek toegewezen gekregen. Ik heb daar wel heel veel aan gehad, maar ik had dan ook heel fijn contact met haar.
Als je het gevoel hebt dat het verlies van Thijmen niet goed verwerkt is en/of je psychische last ondervindt van het nog niet opnieuw zwanger zijn is een gesprek met een psych zeker een advies. Ook als je straks weer zwanger bent zal het een belastende periode zijn, omdat de angst voor het verlies sterk aanwezig zal zijn. Steun is dan ook erg prettig en wellicht dat een therapeut oid je daar dan ook in kan ondersteunen.
Nogmaals, heel veel sterkte!
Dank je en ik hoop dat die tijd voor jullie ook gauw aanbreekt.
Mijn zoon en die van Jill (over toevalligheden gesproken hier op het forum...) hadden beiden dezelfde aandoening; een ernstige obstructie aan de lagere urinewegen ( komt alleen bij jongens voor, een deel van de urineuitgang is geblokkeerd of niet goed aangelegd, daardoor kan de urine niet naar buiten, loopt dit terug naar de blaas en nieren en is het gevolg een enorme blaas, beschadigde nieren door de teruglopende urine en nauwelijks tot geen vruchtwater).
Wij hebben toen ook een medisch maatschappelijk werkster van de prenatale diagnostiek toegewezen gekregen. Ik heb daar wel heel veel aan gehad, maar ik had dan ook heel fijn contact met haar.
Als je het gevoel hebt dat het verlies van Thijmen niet goed verwerkt is en/of je psychische last ondervindt van het nog niet opnieuw zwanger zijn is een gesprek met een psych zeker een advies. Ook als je straks weer zwanger bent zal het een belastende periode zijn, omdat de angst voor het verlies sterk aanwezig zal zijn. Steun is dan ook erg prettig en wellicht dat een therapeut oid je daar dan ook in kan ondersteunen.
Nogmaals, heel veel sterkte!
zondag 9 oktober 2011 om 18:42
Puk, ik heb een aantal gesprekken gehad met het Fiom. Vooral om voor mezelf een aantal zaken helder te krijgen. Ik was snel weer zwanger en toen overheerste idd vooral de angst voor weer een kindje verliezen, die angst hen ik nog steeds heel erg. Het Fiom was meer gericht op het verwerken van het verlies. Ik merk nu dat ik best nog wel behoefte heb aan gesprekken met een psych. Weet alleen niet zo goed waar ik iemand waarmee het klikt kan vinden. Zoek het nu dus vooral bij de gyn en de verloskundige.
Floor, herken jij ook de angst dat je je beide zoontjes straks niet als twee verschillende kindjes ziet? Dus de een als vervanger van de ander ziet? Ik ben benieuwd hoe ik er na de bevalling emotioneel mee om zal gaan.
Floor, herken jij ook de angst dat je je beide zoontjes straks niet als twee verschillende kindjes ziet? Dus de een als vervanger van de ander ziet? Ik ben benieuwd hoe ik er na de bevalling emotioneel mee om zal gaan.
maandag 10 oktober 2011 om 09:21
Jill, ik kan me die angst heel erg indenken, dat je je beide zoontjes niet als twee verschillende kindjes ziet. Een beetje het gevoel dat je oudste is teruggekomen, zoiets?
Over het herinneren van de uitgerekende datum: hier bijna niemand... Toen ik erover begon tegen mijn vader, snapte hij er echt niks van. "ik herinner me jouw uitgerekende datum toch ook niet?" Nee, pap, maar jij had een krijsend kind in je armen rond die tijd, en onze grootste droom zou uitkomen en dat is niet meer. Maar goed, hij kreeg een stomp van mijn moeder die het gelukkig wel begreep. Verder weinig mensen uit zichzelf jammer genoeg.
Puk, ja het is echt zeldzaam HPE. Onze kindjes zijn maar sterke kindjes geweest dat ze zo oud zijn geworden! Ik vond het vreselijk als we de situatie uitlegden aan mensen en ze enigszins laconiek zeiden dat we dus geen keuze hadden om de zwangerschap af te breken. Dat deed zo'n zeer! We hadden WEL een keuze! We hadden geen keuze in het feit dat we ons kindje levend in onze armen zouden hebben, maar we hadden wel de keuze om de natuur zijn gang te laten gaan. Daar heb ik nog steeds moeite mee, dat wij degene zijn geweest die het moment hebben uitgekozen. Ik sta er geheel achter, maar ik vind het nog steeds vreselijk.
31 januari hadden we de vreselijke echo en op Valentijnsdag ben ik bevallen, ik was toen 22 weken. Ik vond die 2 weken ertussen erg waardevol maar ook erg moeilijk. Elke keer als ze wat rustiger was dacht ik dat ze al was overleden, nam ik in gedachten afscheid en *bam*, daar kreeg ik weer een schop. Dan was ik tegelijkertijd blij dat ze er nog was, maar ook teleurgesteld want dat zou betekenen dat wij toch weer de beslissing moesten nemen.
Ik liep al bij een psych wegens het niet zwanger worden, dus daar heb ik een aantal sessies extra gehad. In juli ben ik daar voor het laatst geweest en ik kan bellen zodra ik weer hulp nodig heb.
Het gaat hier met vallen en opstaan. Mijn werk vreet energie, omdat ik mijn gevoel geheel moet uitschakelen om niet in te storten daar. En de onzekere toekomst vreet ook aan me samen met het verlies van wat had kunnen zijn.
Afgelopen weekend in een paar meubelzaken geweest en daar leek het wel zwanger- en babyparadijs te zijn. Wat voelde ik me een mislukkeling zeg. Een vader met een babytje aan het knuffelen die in "onze" maxicosi lag of weer een ander stel met een kindje in dezelfde kinderwagen. Dat doet dan zo'n zeer. Het liefst sluit ik me in het weekend op in huis, want zodra je buiten komt lijken ze allemaal op je af te komen: zwangeren en ouders met kinderwagens. Tijdens mijn werk lukt me die confrontaties wel, maar daarbuiten heb ik het er des te moeilijker mee.
Over het herinneren van de uitgerekende datum: hier bijna niemand... Toen ik erover begon tegen mijn vader, snapte hij er echt niks van. "ik herinner me jouw uitgerekende datum toch ook niet?" Nee, pap, maar jij had een krijsend kind in je armen rond die tijd, en onze grootste droom zou uitkomen en dat is niet meer. Maar goed, hij kreeg een stomp van mijn moeder die het gelukkig wel begreep. Verder weinig mensen uit zichzelf jammer genoeg.
Puk, ja het is echt zeldzaam HPE. Onze kindjes zijn maar sterke kindjes geweest dat ze zo oud zijn geworden! Ik vond het vreselijk als we de situatie uitlegden aan mensen en ze enigszins laconiek zeiden dat we dus geen keuze hadden om de zwangerschap af te breken. Dat deed zo'n zeer! We hadden WEL een keuze! We hadden geen keuze in het feit dat we ons kindje levend in onze armen zouden hebben, maar we hadden wel de keuze om de natuur zijn gang te laten gaan. Daar heb ik nog steeds moeite mee, dat wij degene zijn geweest die het moment hebben uitgekozen. Ik sta er geheel achter, maar ik vind het nog steeds vreselijk.
31 januari hadden we de vreselijke echo en op Valentijnsdag ben ik bevallen, ik was toen 22 weken. Ik vond die 2 weken ertussen erg waardevol maar ook erg moeilijk. Elke keer als ze wat rustiger was dacht ik dat ze al was overleden, nam ik in gedachten afscheid en *bam*, daar kreeg ik weer een schop. Dan was ik tegelijkertijd blij dat ze er nog was, maar ook teleurgesteld want dat zou betekenen dat wij toch weer de beslissing moesten nemen.
Ik liep al bij een psych wegens het niet zwanger worden, dus daar heb ik een aantal sessies extra gehad. In juli ben ik daar voor het laatst geweest en ik kan bellen zodra ik weer hulp nodig heb.
Het gaat hier met vallen en opstaan. Mijn werk vreet energie, omdat ik mijn gevoel geheel moet uitschakelen om niet in te storten daar. En de onzekere toekomst vreet ook aan me samen met het verlies van wat had kunnen zijn.
Afgelopen weekend in een paar meubelzaken geweest en daar leek het wel zwanger- en babyparadijs te zijn. Wat voelde ik me een mislukkeling zeg. Een vader met een babytje aan het knuffelen die in "onze" maxicosi lag of weer een ander stel met een kindje in dezelfde kinderwagen. Dat doet dan zo'n zeer. Het liefst sluit ik me in het weekend op in huis, want zodra je buiten komt lijken ze allemaal op je af te komen: zwangeren en ouders met kinderwagens. Tijdens mijn werk lukt me die confrontaties wel, maar daarbuiten heb ik het er des te moeilijker mee.
maandag 10 oktober 2011 om 11:42
Dolfijn, bepaalde situtaties blijven confronterend. Ik denk dat het pas iets minder wordt als je over een aanal jaar 1.2 of nog meer gezonde kinderen hebt. En je hebt gezien dat het dus we kan, een gezond kindje krijgen.
Zo deden wij gister wat boodschappen en zag ik een vader boodschappen doen met zijn zoontje (jaar of 3). Ik kon terplekke wel gaan huilen. Ik hoop zo dat mijn man en zoontje daar ook zo staan over 3 jaar.
En we waren zaterdag voor het eerst weer in een babyzaak wezen kijken, het vloog me gewoon aan daar binnen. Al die zwangere vrouwen, die onbekommerd leuke spullen uitzoeken. Ik kan dat niet meer, ben veel te bang alles weer te moeten afbellen. Ik heb naar huis toe dan ook een paar traantjes gelaten. Je verheugt je al jaren op het moment dat je kleertjes, meubeltjes, een wagen etc. 'mag' uitzoeken en nu voelt het heel dubbel.
Dolfijn, wat goed dat je een goede psych hebt gevonden. Ik heb vooral het idee dat ze het toch niet begrijpen. Die mevrouw van het FIOM legde het toch steeds weer bij mij neer. Wat heb jij nodig? Tja wist ik dat maar...
Zo deden wij gister wat boodschappen en zag ik een vader boodschappen doen met zijn zoontje (jaar of 3). Ik kon terplekke wel gaan huilen. Ik hoop zo dat mijn man en zoontje daar ook zo staan over 3 jaar.
En we waren zaterdag voor het eerst weer in een babyzaak wezen kijken, het vloog me gewoon aan daar binnen. Al die zwangere vrouwen, die onbekommerd leuke spullen uitzoeken. Ik kan dat niet meer, ben veel te bang alles weer te moeten afbellen. Ik heb naar huis toe dan ook een paar traantjes gelaten. Je verheugt je al jaren op het moment dat je kleertjes, meubeltjes, een wagen etc. 'mag' uitzoeken en nu voelt het heel dubbel.
Dolfijn, wat goed dat je een goede psych hebt gevonden. Ik heb vooral het idee dat ze het toch niet begrijpen. Die mevrouw van het FIOM legde het toch steeds weer bij mij neer. Wat heb jij nodig? Tja wist ik dat maar...
maandag 10 oktober 2011 om 16:08
quote:Jill81 schreef op 09 oktober 2011 @ 18:42:
Floor, herken jij ook de angst dat je je beide zoontjes straks niet als twee verschillende kindjes ziet? Dus de een als vervanger van de ander ziet? Ik ben benieuwd hoe ik er na de bevalling emotioneel mee om zal gaan.Nee, dat herken ik (nog) niet. Tot op heden zie ik het echt als 2 verschillende mensjes. Van de lotgenoten die inmiddels een (gezond) kindje hebben gekregen hoor ik dit niet terug. Misschien een kleine opluchting? Straks na de bevalling alles maar op je af laten komen. Ik heb ook geen idee hoe ik er dan mee om ga. Ik denk dat er in ieder geval een enorme ontlading komt net na de bevalling als blijkt dat alles goed is en gaat ( kan niet wachten tot het zo ver is....).
Floor, herken jij ook de angst dat je je beide zoontjes straks niet als twee verschillende kindjes ziet? Dus de een als vervanger van de ander ziet? Ik ben benieuwd hoe ik er na de bevalling emotioneel mee om zal gaan.Nee, dat herken ik (nog) niet. Tot op heden zie ik het echt als 2 verschillende mensjes. Van de lotgenoten die inmiddels een (gezond) kindje hebben gekregen hoor ik dit niet terug. Misschien een kleine opluchting? Straks na de bevalling alles maar op je af laten komen. Ik heb ook geen idee hoe ik er dan mee om ga. Ik denk dat er in ieder geval een enorme ontlading komt net na de bevalling als blijkt dat alles goed is en gaat ( kan niet wachten tot het zo ver is....).
