Zwanger
alle pijlers
Kinderwens; Waarom niet adopteren?
donderdag 4 augustus 2011 om 11:26
Nav een ander topic heb ik deze vraag voor jullie..
Zodra er sprake is van een kinderwens, waarom niet adopteren. Er zijn zoveel lieve kleine kinderen die behoefte hebben aan een 'thuis'...
Waarom wordt hier vaak steevast over heen gekeken en pas naar gekeken als blijkt dat men zelf geen kinderen kan krijgen...
(Uitzonderingen daargelaten; ik zie soms gezinnen met 2 eigen kinderen en 2 geadopteerde kinderen)
Zodra er sprake is van een kinderwens, waarom niet adopteren. Er zijn zoveel lieve kleine kinderen die behoefte hebben aan een 'thuis'...
Waarom wordt hier vaak steevast over heen gekeken en pas naar gekeken als blijkt dat men zelf geen kinderen kan krijgen...
(Uitzonderingen daargelaten; ik zie soms gezinnen met 2 eigen kinderen en 2 geadopteerde kinderen)
donderdag 4 augustus 2011 om 14:17
donderdag 4 augustus 2011 om 14:22
Ik heb altijd maar één kind gewild. En ik zag het verschil niet tussen zelf baren of adopteren. Ik zou een mens helpen op de weg naar volwassenheid, en of dat mens nou uit mij zou komen of ergens anders geboren was, dat bleef voor mij gelijk. Je kent diegene die je baart immers ook niet van tevoren.
Echter....mijn man wild een kind van zichzelf.
En dat hebben we nu dus ruim 6 jaar.
Totaal teruggekomen ben ik op mijn eerdere gevoel. Niets en niemand staat dichter bij me dan dit kind dat ik zelf baarde. Niemand snap ik beter, geen liefde gaat dieper.
Daarom dus niet adopteren....denk ik....
Echter....mijn man wild een kind van zichzelf.
En dat hebben we nu dus ruim 6 jaar.
Totaal teruggekomen ben ik op mijn eerdere gevoel. Niets en niemand staat dichter bij me dan dit kind dat ik zelf baarde. Niemand snap ik beter, geen liefde gaat dieper.
Daarom dus niet adopteren....denk ik....
donderdag 4 augustus 2011 om 14:29
quote:Nymeria schreef op 04 augustus 2011 @ 14:12:
[...]
Hier in Engeland kan je wel kinderen uit eigen land adopteren. is dat in Nederland dan niet mogelijk?
Nee, volgens mij vindende meeste adopties hier binnen de familiekring plaats.
Pleegouders zijn er weer te weinig, ik neem aan dat hier de stap tot adoptie minder snel genomen wordt. Kinderen worden dan uit huis geplaatst op tijdelijke basis.
[...]
Hier in Engeland kan je wel kinderen uit eigen land adopteren. is dat in Nederland dan niet mogelijk?
Nee, volgens mij vindende meeste adopties hier binnen de familiekring plaats.
Pleegouders zijn er weer te weinig, ik neem aan dat hier de stap tot adoptie minder snel genomen wordt. Kinderen worden dan uit huis geplaatst op tijdelijke basis.
donderdag 4 augustus 2011 om 14:30
quote:Chantalo1984 schreef op 04 augustus 2011 @ 11:57:
[...]
Feit blijft dat het nooit echt van jou is, het is nooit uit jou buik gekomen, Tuurlijk zal je net zoveel houden als dat een het kindje zou zijn van eigen vlees en bloed maar het is nooit echt van jou..
Niet 'echt van jou'? Wat een vreemde wens, om te willen dat iemand 'de jouwe' is. Sinds wanneer is je kind een soort eigendom?
Je kinderen zijn niet van jou. Je hebt gekozen om die grote verantwoordelijkheid op je te nemen en je bent het aan dat kind en jezelf verplicht om er verdomde goed voor te zorgen. Maar het is van zichzelf.
[...]
Feit blijft dat het nooit echt van jou is, het is nooit uit jou buik gekomen, Tuurlijk zal je net zoveel houden als dat een het kindje zou zijn van eigen vlees en bloed maar het is nooit echt van jou..
Niet 'echt van jou'? Wat een vreemde wens, om te willen dat iemand 'de jouwe' is. Sinds wanneer is je kind een soort eigendom?
Je kinderen zijn niet van jou. Je hebt gekozen om die grote verantwoordelijkheid op je te nemen en je bent het aan dat kind en jezelf verplicht om er verdomde goed voor te zorgen. Maar het is van zichzelf.
donderdag 4 augustus 2011 om 14:32
quote:Neele01 schreef op 04 augustus 2011 @ 14:22:
Ik heb altijd maar één kind gewild. En ik zag het verschil niet tussen zelf baren of adopteren. Ik zou een mens helpen op de weg naar volwassenheid, en of dat mens nou uit mij zou komen of ergens anders geboren was, dat bleef voor mij gelijk. Je kent diegene die je baart immers ook niet van tevoren.
Echter....mijn man wild een kind van zichzelf.
En dat hebben we nu dus ruim 6 jaar.
Totaal teruggekomen ben ik op mijn eerdere gevoel. Niets en niemand staat dichter bij me dan dit kind dat ik zelf baarde. Niemand snap ik beter, geen liefde gaat dieper.
Daarom dus niet adopteren....denk ik....
Vreemde redenering. Je hebt nooit een adoptiekindje gekozen en om je heen gehad, dus je kunt niet vergelijken en weet dus niet hoe je dat had gevoeld. Je weet dus niet of 'geen liefde dieper gaat'.
Je hebt het netjes naar jezelf toe geredeneerd en daar is niets mis mee, maar je vergelijking slaat nergens op.
Ik heb altijd maar één kind gewild. En ik zag het verschil niet tussen zelf baren of adopteren. Ik zou een mens helpen op de weg naar volwassenheid, en of dat mens nou uit mij zou komen of ergens anders geboren was, dat bleef voor mij gelijk. Je kent diegene die je baart immers ook niet van tevoren.
Echter....mijn man wild een kind van zichzelf.
En dat hebben we nu dus ruim 6 jaar.
Totaal teruggekomen ben ik op mijn eerdere gevoel. Niets en niemand staat dichter bij me dan dit kind dat ik zelf baarde. Niemand snap ik beter, geen liefde gaat dieper.
Daarom dus niet adopteren....denk ik....
Vreemde redenering. Je hebt nooit een adoptiekindje gekozen en om je heen gehad, dus je kunt niet vergelijken en weet dus niet hoe je dat had gevoeld. Je weet dus niet of 'geen liefde dieper gaat'.
Je hebt het netjes naar jezelf toe geredeneerd en daar is niets mis mee, maar je vergelijking slaat nergens op.
donderdag 4 augustus 2011 om 15:29
Sorry maar ik rijd heel gelukkig in mijn Volvo en hoef echt geen Kia Picanto te rijden om de vergelijking te maken hoor!
(Waarmee ik niet bedoel dat de ene 'beter want duurder" is)
Ik zie mezelf terug toen ik klein was, Ik hoor mezelf terug. Ik snap alles wat ze zegt en denkt (en ben het er heel vaak niet mee eens) en kan helemaal aanvoelen hoe zij dingen ervaart.
Dat zou ik met ene kind uit een andere baarmoeder niet hebben gehad.Omdat dat genetisch niet bij mij hoorde. En dat is toch niet zo raar?
Dat kind had ik objectief wellicht wel veel liever gevonden dan mijn 6 jarige kattige heks....
Maar toch zou ik nooit willen ruilen.
Dus reageer niet zo zuur alstjeblieft, ik weet echt wel wat ik zeg.
(En toevallig behoorlijk wat adoptie ouders en kinderen in mijn omgeving)
(Waarmee ik niet bedoel dat de ene 'beter want duurder" is)
Ik zie mezelf terug toen ik klein was, Ik hoor mezelf terug. Ik snap alles wat ze zegt en denkt (en ben het er heel vaak niet mee eens) en kan helemaal aanvoelen hoe zij dingen ervaart.
Dat zou ik met ene kind uit een andere baarmoeder niet hebben gehad.Omdat dat genetisch niet bij mij hoorde. En dat is toch niet zo raar?
Dat kind had ik objectief wellicht wel veel liever gevonden dan mijn 6 jarige kattige heks....
Maar toch zou ik nooit willen ruilen.
Dus reageer niet zo zuur alstjeblieft, ik weet echt wel wat ik zeg.
(En toevallig behoorlijk wat adoptie ouders en kinderen in mijn omgeving)
donderdag 4 augustus 2011 om 15:30
quote:Anthonius schreef op 04 augustus 2011 @ 11:26:
Zodra er sprake is van een kinderwens, waarom niet adopteren. Er zijn zoveel lieve kleine kinderen die behoefte hebben aan een 'thuis'...
Waarom wordt hier vaak steevast over heen gekeken en pas naar gekeken als blijkt dat men zelf geen kinderen kan krijgen...
Ik vind het heel logisch dat mensen allereerst een eigen kind willen met hun eigen partner.
Het is natuurlijk ontzettend erg dat er veel lieve kleine kinderen zijn zonder thuis, daarom geef ik graag geld aan bv. SOS kinderdorpen. Neemt niet weg dat die schatjes eigenlijk de verantwoording zijn van hun eigen ouders/familie/overheid.
Een adoptiekind zou ik niet zo snel voor gaan, ik heb nooit koste wat het kost kinderen gewild. De medische molen zou ik bv. niet zijn ingegaan.
Pleegkinderen zij over een paar jaar welkom.
Naar mijn mening worden er in adoptie versus eigen kind discussies door sommigen de zaken omgedraaid.
Mensen zijn niet egoistisch als ze geen adoptiekind willen. Noem dan de ouders die hun kind ter adoptie afstaan egoistisch.
Mensen die een adoptiekind opvoeden zijn niet meer ideologisch bezig dan mensen die een biologisch kind opvoeden. Een kind opvoeden, is een kind opvoeden. In het ene geval wordt het gedaan omdat een ander behoorlijk wat steekjes heeft laten vallen.
Voordat ik het verwijt krijg dat ik gemakkelijk praten heb, ik kom uit een (buitenlands) geslacht met veel kinderen, en de eerdere generaties hebben vette armoede gekend.
Zodra er sprake is van een kinderwens, waarom niet adopteren. Er zijn zoveel lieve kleine kinderen die behoefte hebben aan een 'thuis'...
Waarom wordt hier vaak steevast over heen gekeken en pas naar gekeken als blijkt dat men zelf geen kinderen kan krijgen...
Ik vind het heel logisch dat mensen allereerst een eigen kind willen met hun eigen partner.
Het is natuurlijk ontzettend erg dat er veel lieve kleine kinderen zijn zonder thuis, daarom geef ik graag geld aan bv. SOS kinderdorpen. Neemt niet weg dat die schatjes eigenlijk de verantwoording zijn van hun eigen ouders/familie/overheid.
Een adoptiekind zou ik niet zo snel voor gaan, ik heb nooit koste wat het kost kinderen gewild. De medische molen zou ik bv. niet zijn ingegaan.
Pleegkinderen zij over een paar jaar welkom.
Naar mijn mening worden er in adoptie versus eigen kind discussies door sommigen de zaken omgedraaid.
Mensen zijn niet egoistisch als ze geen adoptiekind willen. Noem dan de ouders die hun kind ter adoptie afstaan egoistisch.
Mensen die een adoptiekind opvoeden zijn niet meer ideologisch bezig dan mensen die een biologisch kind opvoeden. Een kind opvoeden, is een kind opvoeden. In het ene geval wordt het gedaan omdat een ander behoorlijk wat steekjes heeft laten vallen.
Voordat ik het verwijt krijg dat ik gemakkelijk praten heb, ik kom uit een (buitenlands) geslacht met veel kinderen, en de eerdere generaties hebben vette armoede gekend.
donderdag 4 augustus 2011 om 15:41
quote:JohnnyCake schreef op 04 augustus 2011 @ 12:43:
Ik heb ooit voor mijn Engelse lijst een boek gelezen dat zich afspeelt in een toekomst waarin de rijke dames zelf geen kinderen meer baren, maar dit laten doen door arme vrouwen, draagmoeders dus. Geen idee meer hoe dat boek heet, maar het lijk me een heel logisch concept.Vroeger had je in ieder geval dit:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Min_(beroep)
Ik heb ooit voor mijn Engelse lijst een boek gelezen dat zich afspeelt in een toekomst waarin de rijke dames zelf geen kinderen meer baren, maar dit laten doen door arme vrouwen, draagmoeders dus. Geen idee meer hoe dat boek heet, maar het lijk me een heel logisch concept.Vroeger had je in ieder geval dit:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Min_(beroep)
donderdag 4 augustus 2011 om 15:50
Ik zou best willen adopteren. Maar de meeste kinderen zijn afgestaan met veel verdriet omdat de ouders de financiele middelen niet hadden voor hun kindje te zorgen.
Kom ik aan met mijn 20.000 euro om dat kind te mogen hebben.
Van dat geld kan je heel veel kinderen bij hun eigen ouders laten opgroeien.
Als ik zeker wist dat het een weeskind is en niemand heeft, of de ouders het kind echt echt echt niet willen om andere dan financiele reden zou ik het wel overwegen.
Kom ik aan met mijn 20.000 euro om dat kind te mogen hebben.
Van dat geld kan je heel veel kinderen bij hun eigen ouders laten opgroeien.
Als ik zeker wist dat het een weeskind is en niemand heeft, of de ouders het kind echt echt echt niet willen om andere dan financiele reden zou ik het wel overwegen.
donderdag 4 augustus 2011 om 15:59
quote:Neele01 schreef op 04 augustus 2011 @ 15:29:
Sorry maar ik rijd heel gelukkig in mijn Volvo en hoef echt geen Kia Picanto te rijden om de vergelijking te maken hoor!
(Waarmee ik niet bedoel dat de ene 'beter want duurder" is)
Ik zie mezelf terug toen ik klein was, Ik hoor mezelf terug. Ik snap alles wat ze zegt en denkt (en ben het er heel vaak niet mee eens) en kan helemaal aanvoelen hoe zij dingen ervaart.
Dat zou ik met ene kind uit een andere baarmoeder niet hebben gehad.Omdat dat genetisch niet bij mij hoorde. En dat is toch niet zo raar?
Dat kind had ik objectief wellicht wel veel liever gevonden dan mijn 6 jarige kattige heks....
Maar toch zou ik nooit willen ruilen.
Dus reageer niet zo zuur alstjeblieft, ik weet echt wel wat ik zeg.
(En toevallig behoorlijk wat adoptie ouders en kinderen in mijn omgeving)
Als jij nooit een adoptiekind hebt gehad, kun je niet beweren dat de liefde voor je 'van eigen ei en zaad'-kind veel dieper gaat. Dat weet je simpelweg niet.
En natuurlijk geloof je dat wel heel graag, dat dat zo is. Niks mis mee. Maar echt zeker weten? Nee, dat doe je niet.
En als je vergelijkingen gaat maken tussen auto's om je punt te maken, maak je het eigenlijk steeds bonter
Misschien begrijp je het gewoon niet goed. Kan ook. Dat ligt dan aan mij en dat ik het niet goed uitleg. Nou ja. Daar kan ik wel mee leven.
Sorry maar ik rijd heel gelukkig in mijn Volvo en hoef echt geen Kia Picanto te rijden om de vergelijking te maken hoor!
(Waarmee ik niet bedoel dat de ene 'beter want duurder" is)
Ik zie mezelf terug toen ik klein was, Ik hoor mezelf terug. Ik snap alles wat ze zegt en denkt (en ben het er heel vaak niet mee eens) en kan helemaal aanvoelen hoe zij dingen ervaart.
Dat zou ik met ene kind uit een andere baarmoeder niet hebben gehad.Omdat dat genetisch niet bij mij hoorde. En dat is toch niet zo raar?
Dat kind had ik objectief wellicht wel veel liever gevonden dan mijn 6 jarige kattige heks....
Maar toch zou ik nooit willen ruilen.
Dus reageer niet zo zuur alstjeblieft, ik weet echt wel wat ik zeg.
(En toevallig behoorlijk wat adoptie ouders en kinderen in mijn omgeving)
Als jij nooit een adoptiekind hebt gehad, kun je niet beweren dat de liefde voor je 'van eigen ei en zaad'-kind veel dieper gaat. Dat weet je simpelweg niet.
En natuurlijk geloof je dat wel heel graag, dat dat zo is. Niks mis mee. Maar echt zeker weten? Nee, dat doe je niet.
En als je vergelijkingen gaat maken tussen auto's om je punt te maken, maak je het eigenlijk steeds bonter
Misschien begrijp je het gewoon niet goed. Kan ook. Dat ligt dan aan mij en dat ik het niet goed uitleg. Nou ja. Daar kan ik wel mee leven.
donderdag 4 augustus 2011 om 16:28
Ik snap heus wel dat kinderen en auto's niet met elkaar te vegelijken zijn. Maar ik vind het altijd een beetje geneuzel dat je alles moet hebben meegemaakt om ergens een mening of een gevoel over te hebben. Dan kan je het debat in z'n algemeenheid wel opdoeken.
Ik hoef echt geen kind te adopteren om er achter te komen dat dat anders voelt dan een kind dat ik gebaard heb. Zou trouwens ook heel zielig zijn.
Ik ken helaas 2 (verschillende) gevallen van geadopteerde kinderen die zwaar de dupe zijn geworden van dit feit.
In het ene geval konden de ouders geen kinderen krijgen, adopteerden er 2 en kregen toch een eigen kind. Het ene geadopteerde kind ( waar ik bevriend mee was) voelde de afstand onstaan ten nadele van haar broertje.
In het andere geval gingen de ouders scheiden. Vader ging weg, 2 bio kinderen bleven bij moeder en adoptie kind ging naar een gezinsvervangend tehuis omdat moeder 3 kinderen in haar eentje opvoeden wel heel zwaar vond.
Gelukkig zijn er genoeg mensen die dit niet zo voelen en wel dezelfde liefde voelen voor hun bio's als voor de geadopteerden.
Ik denk dat de hoeveelheid liefde echt wel gelijk is maar de vorm anders.
En dat constateer ik dus zonder het eerst proefondervindelijk te bewijzen....
Ik hoef echt geen kind te adopteren om er achter te komen dat dat anders voelt dan een kind dat ik gebaard heb. Zou trouwens ook heel zielig zijn.
Ik ken helaas 2 (verschillende) gevallen van geadopteerde kinderen die zwaar de dupe zijn geworden van dit feit.
In het ene geval konden de ouders geen kinderen krijgen, adopteerden er 2 en kregen toch een eigen kind. Het ene geadopteerde kind ( waar ik bevriend mee was) voelde de afstand onstaan ten nadele van haar broertje.
In het andere geval gingen de ouders scheiden. Vader ging weg, 2 bio kinderen bleven bij moeder en adoptie kind ging naar een gezinsvervangend tehuis omdat moeder 3 kinderen in haar eentje opvoeden wel heel zwaar vond.
Gelukkig zijn er genoeg mensen die dit niet zo voelen en wel dezelfde liefde voelen voor hun bio's als voor de geadopteerden.
Ik denk dat de hoeveelheid liefde echt wel gelijk is maar de vorm anders.
En dat constateer ik dus zonder het eerst proefondervindelijk te bewijzen....
donderdag 4 augustus 2011 om 16:47
Deze vraag speelt al een tijd door mijn hoofd. Ik ben helaas ongewenst kinderloos (Syndroom va Turner, geboren zonder eierstokken). Ook al heb ik nog geen partner, ik ben ondertussen geen twintig meer en denk na over mijn toekomst.
Naast de al genoemde praktische bezwaren is de wens om zelf een kindje te dragen heel heftig aanwezig en daarom wil ik ter zijner tijd voor eiceldonatie gaan. Is dat egoïstisch? Als dat zo is, waarom zouden we dan nog baren en niet allemaal massaal arme kindjes uit het buitenland adopteren? En ja ook diegenen die wel een keuze hebben?
Blijkbaar is het een hele diepgewortelde oerwens om zelf je kind te maken en te baren. Zo is het nu eenmaal. Iets heel erg moois en natuurlijks. Maar ik geloof ook dat adoptiekinderen niet minder eigen voelen dan biologische kinderen. Inderdaad: een kindje groeit in je hart. Toch zou ik deze optie pas overwegen als eiceldonatie zou mislukken.
Wat niet wegneemt dat het me echt door mijn ziel snijdt als ik kinderen zie die in bar slechte omstandigheden zonder ouders moeten (over-)leven. Die steun ik dan ook financiëel. En als ik in mijn omgeving zie hoe goed adoptiekinderen kunnen opbloeien heb ik daar echt bewondering voor. Zowel voor de kinderen als ouders. Ik vind het soms een moeilijk vraagstuk.
Naast de al genoemde praktische bezwaren is de wens om zelf een kindje te dragen heel heftig aanwezig en daarom wil ik ter zijner tijd voor eiceldonatie gaan. Is dat egoïstisch? Als dat zo is, waarom zouden we dan nog baren en niet allemaal massaal arme kindjes uit het buitenland adopteren? En ja ook diegenen die wel een keuze hebben?
Blijkbaar is het een hele diepgewortelde oerwens om zelf je kind te maken en te baren. Zo is het nu eenmaal. Iets heel erg moois en natuurlijks. Maar ik geloof ook dat adoptiekinderen niet minder eigen voelen dan biologische kinderen. Inderdaad: een kindje groeit in je hart. Toch zou ik deze optie pas overwegen als eiceldonatie zou mislukken.
Wat niet wegneemt dat het me echt door mijn ziel snijdt als ik kinderen zie die in bar slechte omstandigheden zonder ouders moeten (over-)leven. Die steun ik dan ook financiëel. En als ik in mijn omgeving zie hoe goed adoptiekinderen kunnen opbloeien heb ik daar echt bewondering voor. Zowel voor de kinderen als ouders. Ik vind het soms een moeilijk vraagstuk.
donderdag 4 augustus 2011 om 16:50
quote:waranaka schreef op 04 augustus 2011 @ 15:59:
[...]
Als jij nooit een adoptiekind hebt gehad, kun je niet beweren dat de liefde voor je 'van eigen ei en zaad'-kind veel dieper gaat. Dat weet je simpelweg niet.
En natuurlijk geloof je dat wel heel graag, dat dat zo is. Niks mis mee. Maar echt zeker weten? Nee, dat doe je niet.
En als je vergelijkingen gaat maken tussen auto's om je punt te maken, maak je het eigenlijk steeds bonter
Misschien begrijp je het gewoon niet goed. Kan ook. Dat ligt dan aan mij en dat ik het niet goed uitleg. Nou ja. Daar kan ik wel mee leven.
[...]
Als jij nooit een adoptiekind hebt gehad, kun je niet beweren dat de liefde voor je 'van eigen ei en zaad'-kind veel dieper gaat. Dat weet je simpelweg niet.
En natuurlijk geloof je dat wel heel graag, dat dat zo is. Niks mis mee. Maar echt zeker weten? Nee, dat doe je niet.
En als je vergelijkingen gaat maken tussen auto's om je punt te maken, maak je het eigenlijk steeds bonter
Misschien begrijp je het gewoon niet goed. Kan ook. Dat ligt dan aan mij en dat ik het niet goed uitleg. Nou ja. Daar kan ik wel mee leven.
donderdag 4 augustus 2011 om 16:50
quote:Neele01 schreef op 04 augustus 2011 @ 15:29:
Sorry maar ik rijd heel gelukkig in mijn Volvo en hoef echt geen Kia Picanto te rijden om de vergelijking te maken hoor!
(Waarmee ik niet bedoel dat de ene 'beter want duurder" is)
Ik zie mezelf terug toen ik klein was, Ik hoor mezelf terug. Ik snap alles wat ze zegt en denkt (en ben het er heel vaak niet mee eens) en kan helemaal aanvoelen hoe zij dingen ervaart.
Dat zou ik met ene kind uit een andere baarmoeder niet hebben gehad.Omdat dat genetisch niet bij mij hoorde. En dat is toch niet zo raar?
Dat kind had ik objectief wellicht wel veel liever gevonden dan mijn 6 jarige kattige heks....
Maar toch zou ik nooit willen ruilen.
Dus reageer niet zo zuur alstjeblieft, ik weet echt wel wat ik zeg.
(En toevallig behoorlijk wat adoptie ouders en kinderen in mijn omgeving)Haha, wij hebben een Volvo én een Kia, allebei prima auto's
Sorry maar ik rijd heel gelukkig in mijn Volvo en hoef echt geen Kia Picanto te rijden om de vergelijking te maken hoor!
(Waarmee ik niet bedoel dat de ene 'beter want duurder" is)
Ik zie mezelf terug toen ik klein was, Ik hoor mezelf terug. Ik snap alles wat ze zegt en denkt (en ben het er heel vaak niet mee eens) en kan helemaal aanvoelen hoe zij dingen ervaart.
Dat zou ik met ene kind uit een andere baarmoeder niet hebben gehad.Omdat dat genetisch niet bij mij hoorde. En dat is toch niet zo raar?
Dat kind had ik objectief wellicht wel veel liever gevonden dan mijn 6 jarige kattige heks....
Maar toch zou ik nooit willen ruilen.
Dus reageer niet zo zuur alstjeblieft, ik weet echt wel wat ik zeg.
(En toevallig behoorlijk wat adoptie ouders en kinderen in mijn omgeving)Haha, wij hebben een Volvo én een Kia, allebei prima auto's
zaterdag 6 augustus 2011 om 01:51
Ik ben moeder van twee geadopteerde - inmiddels volwassen - dochters. ik ken alle ins en outs van het adoptie-ouderschap, ik ken ook de meeste vooroordelen en wil daar hieronder - aan de hand van een paar citaten - wat nader op ingaan.quote:Chantalo1984 schreef op 04 augustus 2011 @ 11:33:
Adoptie is niet zo makkelijk als heel mensen denken dat het is, buiten dat kost het heel veel geld en zal ook niet iedereen er voor in aanmerking kunnen komen en ik snap best dat mensen eerst willen proberen om zelf zwanger te raken, een geadopteerd kind zal je altijd als je eigen kind behandelen maar het is natuurlijk nooit echt jou kindje, snap je ?Mijn kinderen zijn mijn kinderen, zo simpel is dat. Ze hebben een ander kleurtje, ander haar, andere genen, maar ze voelen voor zover ik dat kan nagaan net zo eigen als zelfgebreide kinderen. Ook ben ik ervan overtuigd dat onze dochters datzelfde ook voor ons voelen. Wij zijn de ouders die hen hebben grootgebracht, wij zijn de ouders waar ze naartoe komen als ze hulp nodig hebben, een luisterend oor nodig hebben, een arm om hun schouder.
Dat voelt eigen, net zo eigen als een biologisch kind.
quote:draaiorgel schreef op 04 augustus 2011 @ 12:06:
Iemand schreef dat adoptie niet gaat om een kinderwens te vervullen, maar om een kind een beter leven te geven. Ik ben van mening dat om ideologische redenen ('wij gaan een kindje redden') JUIST de verkeerde reden is. Heb ooit een adoptiemoeder tegen haar adoptiekind dat even door een moeilijke periode ging (drugs) horen roepen: Ja, maar dáár heb ik je niet voor uit een ander land gehaald!Helemaal mee eens! Adoptie is in feite een ongelooflijk egoïstische daad: 'Wij willen een kind, kunnen geen kind krijgen, maar we willen hoe dan ook toch een kind, dan maar een kind met een kleurtje'. Als je vanuit die gedachte adopteert, ben je ook ten volle bereid onvoorwaardelijk van dat kind te houden, omdat het zo gewenst is.
Als je adopteert om een derde-wereld-kindje te 'redden' gaat het in de meeste gevallen onherroepelijk fout; dan verwacht je toch op zijn minst dankbaarheid van je kind, en dat is niet terecht. Je kind heeft er niet om gevraagd vanuit een ander werelddeel zomaar in Nederland te worden gedropt, dus dankbaarheid is het laatste wat dat kind voor je moet voelen. Ook als mensen tegen mij zeggen: 'Wat goed dat jullie kinderen hebben geadopteerd, wat fijn voor jullie kinderen' voel ik me daar heel ongemakkelijk onder. Ik wil geen voetstuk omdat ik op een alternatieve manier mijn egoïstische kinderwens heb ingevuld.
quote:norma_jeane schreef op 04 augustus 2011 @ 11:33:
en daar komt bij dat 9 van de 10 keer dat als het kind ouder word problemen krijgt omdat het kind zijn 'eigen ouders' wil ontmoeten.
Het klinkt misschien een beetje cru dat ik het zeg maar dat lijkt me toch een trap in je rug als ouder zijnde.
Dat is zeker geen trap in je rug, want het is het volste recht van ieder mens, om - indien mogelijk - te weten waar hij/zij vandaan komt. Dat hebben wij onze dochters ook altijd vanaf het begin voorgehouden: dat er ergens in hun geboorteland een moeder is die ongetwijfeld veel verdriet had dat ze om wat voor reden dan ook haar kind moest afstaan.
Uiteindelijk is het bij allebei onze dochters fantastisch afgelopen; allebei hebben ze in de loop der jaren hun respectievelijke families leren kennen (ze komen uit verschillende gezinnen); allebei hebben ze een goed contact met hun biologische vader en moeder, broer en zussen. Allebei reizen ze af en toe naar hun geboorteland, en logeren dan zelfs bij hun ouders als ze daar zijn. Wij zijn ons er terdege van bewust dat dit uitzonderlijk is, dat ze allebei daar een complete familie hebben gevonden waarmee ze inmiddels een warme band hebben opgebouwd.
Zelf zijn we inmiddels ook al een aantal keren naar hun geboorteland geweest, ik ben al jaren bezig de taal te leren zodat ik me daar enigszins kan redden. We voelen ons daar prettig, het is voor mijn man en mij inmiddels ook een soort tweede vaderland geworden.
Als klap op de vuurpijl trouwt onze oudste dochter over enkele maanden; haar a.s. man is ook geadopteerd uit hetzelfde land en ook hij heeft een goed contact met zijn familie. Zowel haar biologische familie als zijn biologische familie komen - compleet met alle broers en zussen - voor hun trouwdag naar Nederland om daarbij aanwezig te zijn. Bij dit huwelijk zijn dus vier vaders en vier moeders aanwezig, plus al hun biologische én geadopteerde broers en zussen.
Mijn man en ik voelen ons er ongelooflijk rijk mee: wij gaan een heel bijzondere trouwdag meemaken met vier families die door adoptie en huwelijk met elkaar verbonden zijn.
Voor ons is de adoptie van onze dochters indertijd de mooiste beslissing van ons leven geweest. Niet alleen is daardoor onze kinderwens volledig ingevuld, maar we hebben er dit ongelooflijk mooie cadeau bij gekregen: een paar fantastische families waar we ons - ondanks de taalbarriere - heel welkom voelen en waarmee we ons eigenlijk als één grote familie voelen.
Adoptie is niet zo makkelijk als heel mensen denken dat het is, buiten dat kost het heel veel geld en zal ook niet iedereen er voor in aanmerking kunnen komen en ik snap best dat mensen eerst willen proberen om zelf zwanger te raken, een geadopteerd kind zal je altijd als je eigen kind behandelen maar het is natuurlijk nooit echt jou kindje, snap je ?Mijn kinderen zijn mijn kinderen, zo simpel is dat. Ze hebben een ander kleurtje, ander haar, andere genen, maar ze voelen voor zover ik dat kan nagaan net zo eigen als zelfgebreide kinderen. Ook ben ik ervan overtuigd dat onze dochters datzelfde ook voor ons voelen. Wij zijn de ouders die hen hebben grootgebracht, wij zijn de ouders waar ze naartoe komen als ze hulp nodig hebben, een luisterend oor nodig hebben, een arm om hun schouder.
Dat voelt eigen, net zo eigen als een biologisch kind.
quote:draaiorgel schreef op 04 augustus 2011 @ 12:06:
Iemand schreef dat adoptie niet gaat om een kinderwens te vervullen, maar om een kind een beter leven te geven. Ik ben van mening dat om ideologische redenen ('wij gaan een kindje redden') JUIST de verkeerde reden is. Heb ooit een adoptiemoeder tegen haar adoptiekind dat even door een moeilijke periode ging (drugs) horen roepen: Ja, maar dáár heb ik je niet voor uit een ander land gehaald!Helemaal mee eens! Adoptie is in feite een ongelooflijk egoïstische daad: 'Wij willen een kind, kunnen geen kind krijgen, maar we willen hoe dan ook toch een kind, dan maar een kind met een kleurtje'. Als je vanuit die gedachte adopteert, ben je ook ten volle bereid onvoorwaardelijk van dat kind te houden, omdat het zo gewenst is.
Als je adopteert om een derde-wereld-kindje te 'redden' gaat het in de meeste gevallen onherroepelijk fout; dan verwacht je toch op zijn minst dankbaarheid van je kind, en dat is niet terecht. Je kind heeft er niet om gevraagd vanuit een ander werelddeel zomaar in Nederland te worden gedropt, dus dankbaarheid is het laatste wat dat kind voor je moet voelen. Ook als mensen tegen mij zeggen: 'Wat goed dat jullie kinderen hebben geadopteerd, wat fijn voor jullie kinderen' voel ik me daar heel ongemakkelijk onder. Ik wil geen voetstuk omdat ik op een alternatieve manier mijn egoïstische kinderwens heb ingevuld.
quote:norma_jeane schreef op 04 augustus 2011 @ 11:33:
en daar komt bij dat 9 van de 10 keer dat als het kind ouder word problemen krijgt omdat het kind zijn 'eigen ouders' wil ontmoeten.
Het klinkt misschien een beetje cru dat ik het zeg maar dat lijkt me toch een trap in je rug als ouder zijnde.
Dat is zeker geen trap in je rug, want het is het volste recht van ieder mens, om - indien mogelijk - te weten waar hij/zij vandaan komt. Dat hebben wij onze dochters ook altijd vanaf het begin voorgehouden: dat er ergens in hun geboorteland een moeder is die ongetwijfeld veel verdriet had dat ze om wat voor reden dan ook haar kind moest afstaan.
Uiteindelijk is het bij allebei onze dochters fantastisch afgelopen; allebei hebben ze in de loop der jaren hun respectievelijke families leren kennen (ze komen uit verschillende gezinnen); allebei hebben ze een goed contact met hun biologische vader en moeder, broer en zussen. Allebei reizen ze af en toe naar hun geboorteland, en logeren dan zelfs bij hun ouders als ze daar zijn. Wij zijn ons er terdege van bewust dat dit uitzonderlijk is, dat ze allebei daar een complete familie hebben gevonden waarmee ze inmiddels een warme band hebben opgebouwd.
Zelf zijn we inmiddels ook al een aantal keren naar hun geboorteland geweest, ik ben al jaren bezig de taal te leren zodat ik me daar enigszins kan redden. We voelen ons daar prettig, het is voor mijn man en mij inmiddels ook een soort tweede vaderland geworden.
Als klap op de vuurpijl trouwt onze oudste dochter over enkele maanden; haar a.s. man is ook geadopteerd uit hetzelfde land en ook hij heeft een goed contact met zijn familie. Zowel haar biologische familie als zijn biologische familie komen - compleet met alle broers en zussen - voor hun trouwdag naar Nederland om daarbij aanwezig te zijn. Bij dit huwelijk zijn dus vier vaders en vier moeders aanwezig, plus al hun biologische én geadopteerde broers en zussen.
Mijn man en ik voelen ons er ongelooflijk rijk mee: wij gaan een heel bijzondere trouwdag meemaken met vier families die door adoptie en huwelijk met elkaar verbonden zijn.
Voor ons is de adoptie van onze dochters indertijd de mooiste beslissing van ons leven geweest. Niet alleen is daardoor onze kinderwens volledig ingevuld, maar we hebben er dit ongelooflijk mooie cadeau bij gekregen: een paar fantastische families waar we ons - ondanks de taalbarriere - heel welkom voelen en waarmee we ons eigenlijk als één grote familie voelen.
zaterdag 6 augustus 2011 om 14:38
Tja duur, wat heet duur .... Het is een smak geld, dat is zeker. Maar de 'zwangerschap' is ook een proces van vele jaren, waarin flink gespaard kan worden.
Wanneer ik mezelf reken: eerst een jaar zelf proberen, dan twee jaar dokteren, ondertussen beslissen of je wilt adopteren, daar ging al zo drie jaar overheen. Daarna ingeschreven, wachtlijst, en na vijf jaar hadden we een dochter. Al met al 8 jaar waarin we allebei fulltime konden werken en onze spaarpot flink konden spekken.
In onze familie was iemand die vrijwel stopte met werken toen ze trouwde (ik praat nu over ca. 35 jaar geleden, toen stopten sommige vrouwen gewoon met werken als ze trouwden ....), en toen zij geen kinderen konden krijgen waren ze jaloers op ons, want 'Ja, wij zijn niet zo rijk als adoptiemama en adoptiepapa dat we dat kunnen betalen'. Dank je de koekoek! Wij waren helemaal niet rijk, maar doordat ik tijdens de hele proceduretijd fulltime was blijven werken hadden wij een goedgevulde spaarpot waarmee we dat inderdaad konden betalen.
Wanneer ik mezelf reken: eerst een jaar zelf proberen, dan twee jaar dokteren, ondertussen beslissen of je wilt adopteren, daar ging al zo drie jaar overheen. Daarna ingeschreven, wachtlijst, en na vijf jaar hadden we een dochter. Al met al 8 jaar waarin we allebei fulltime konden werken en onze spaarpot flink konden spekken.
In onze familie was iemand die vrijwel stopte met werken toen ze trouwde (ik praat nu over ca. 35 jaar geleden, toen stopten sommige vrouwen gewoon met werken als ze trouwden ....), en toen zij geen kinderen konden krijgen waren ze jaloers op ons, want 'Ja, wij zijn niet zo rijk als adoptiemama en adoptiepapa dat we dat kunnen betalen'. Dank je de koekoek! Wij waren helemaal niet rijk, maar doordat ik tijdens de hele proceduretijd fulltime was blijven werken hadden wij een goedgevulde spaarpot waarmee we dat inderdaad konden betalen.
zaterdag 6 augustus 2011 om 14:44
Dat onze kinderen niet op ons leken vonden wij zelf nooit een probleem. Voor adoptiekinderen is dat natuurlijk wel moeilijk. Ieder kind herkent zichzelf (of zijn/haar talenten) in de familie. Dezelfde neus als papa, net zo'n raar krom teentje als mama, of het kind kan ook zo leuk tekenen als oom Jan, of is heel muzikaal net als tante Marie. Dat is een heel essentieel iets, wat adoptiekinderen absoluut missen en waarmee ze moeten leren leven.
Daarom zijn wij zo gelukkig dat onze dochters allebei uiteindelijk wél hun familie hebben leren kennen, en in hun ouders/broer/zussen uiterlijke kenmerken en karaktereigenschappen van zichzelf terugvinden.
Ook wij vinden het telkens weer heel bijzonder om te zien hoe onze dochters op hun ouders en broer en zussen lijken ..... Dat er mensen zijn aan de andere kant van de wereld, in een totaal andere cultuur, die zó op onze dochters lijken, waar we ons zo vertrouwd mee voelen. Dat is puur genieten!
Daarom zijn wij zo gelukkig dat onze dochters allebei uiteindelijk wél hun familie hebben leren kennen, en in hun ouders/broer/zussen uiterlijke kenmerken en karaktereigenschappen van zichzelf terugvinden.
Ook wij vinden het telkens weer heel bijzonder om te zien hoe onze dochters op hun ouders en broer en zussen lijken ..... Dat er mensen zijn aan de andere kant van de wereld, in een totaal andere cultuur, die zó op onze dochters lijken, waar we ons zo vertrouwd mee voelen. Dat is puur genieten!
maandag 8 augustus 2011 om 11:24
Ja, dat is ook heel bijzonder, en we verheugen ons enorm op deze bijzondere trouwdag.
Dit hadden we 32 jaar geleden niet kunnen bedenken, dat het zó zou lopen. Toen zaten we vol twijfels, of we er wel goed aan deden, en of we dat een kind wel konden aandoen, zo maar uit een andere cultuur hiernaartoe halen, en of we het zélf wel aankonden, een kind met een 'rugzakje' opvoeden, want een geadopteerd kind heeft nu eenmaal een andere voorgeschiedenis en zal toch moeten leren om te gaan met het anders-zijn.
Onze dochters zijn inmiddels opgegroeid tot sterke, zelfbewuste vrouwen, die weten wat ze willen, en die op twee verschillende plekken op de wereld een stel ouders hebben die van ze houden .....
Dit hadden we 32 jaar geleden niet kunnen bedenken, dat het zó zou lopen. Toen zaten we vol twijfels, of we er wel goed aan deden, en of we dat een kind wel konden aandoen, zo maar uit een andere cultuur hiernaartoe halen, en of we het zélf wel aankonden, een kind met een 'rugzakje' opvoeden, want een geadopteerd kind heeft nu eenmaal een andere voorgeschiedenis en zal toch moeten leren om te gaan met het anders-zijn.
Onze dochters zijn inmiddels opgegroeid tot sterke, zelfbewuste vrouwen, die weten wat ze willen, en die op twee verschillende plekken op de wereld een stel ouders hebben die van ze houden .....
