Moeder ziek & en nu blijk ik zwanger

roose schreef op 31 mei 2012 @ 16:25:

Ik begrijp heel goed wat jullie allebei bedoelen en tot op zekere hoogte ben ik het met jullie eens. Het word ontzettend zwaar, me hele leven veranderd en dan is er ook nog eens geen moeder op wie ik kan terug vallen. Het word een ontzettend zware tijd, maar dat is wel van tijdelijke aard.

Weegt dit echt op tegen dat ene speciale moment wat ik nog met me moeder kan delen.. Zij zal namelijk nooit op mijn bruiloft zijn, mocht ik ooit afstuderen zal zij daar nooit bij zijn, mocht ik ooit mijn eigen huis krijgen zal zij daar nooit komen koffie drinken, er zijn zoveel speciale momenten die nog gaan komen waar zij geen deel van uit zal maken en juist hier kan zij wel bij zijn. Waarom zal ik mezelf dat niet gunnen, omdat ik daarna een paar zware jaren tegemoet ga?? Sorry maar als ik dan het verhaal van FV lees zijn dat eerder de dingen waar ik over na moet denken!!

Ik had eigenlijk gehoopt dat je uit mijn verhaal juist het tegenovergestelde zou concluderen, namelijk dat je jezelf, je moeder en vooral je kind geen plezier zult doen met nu geboren worden.



En dat zeg ik als iemand die vrijwel altijd tegen abortus is. Ik ben nu ook moeder, weliswaar van een zoon, maar als ik me voorstel dat ik hem en nog twee andere kinderen zou moeten achterlaten, dan breekt mijn hart. Sterven in de wetenschap dat mijn puber zwanger is, lijkt mij persoonlijk, ik weet niet hoe dat voor je moeder is natuurlijk maar in die zin ben ik het met Meds eens, verschrikkelijk.



Dus als ik eerlijk ben denk ik dat deze hele zwangerschap voor je moeder nog bovenop de zwaarte van het ziek zijn komt, en zeker geen blijde gebeurtenis zal zijn.



Dan de baby: geen enkele baby verdient het eigenlijk om geboren te worden in verdriet. Dat is onnatuurlijk, een baby hoort een blijde gebeurtenis te zijn en ik ben wel zo'n zweverige tante dat ik echt geloof dat een kind daar ook echt een klap van krijgt. Aan mijn eigen zoontje heb ik gezien dat hoe klein ook, een baby feilloos oppikt wat er om hem heen gebeurt en dat de gevolgen daarvan echt heel groot kunnen zijn. Ik zal je daar verder niet mee vermoeien, maar neem van me aan dat ook mijn zoontje echt niet ongeschonden uit die periode is gekomen.



En dan jijzelf: je bent pas 16. En je zit in afschuwelijke omstandigheden. Als daar een baby bij komt, dan kun je er vergif op innemen dat die omstandigheden niet tijdelijk afschuwelijk zullen zijn, maar heel lang. Misschien wel zo lang dat je die schade nooit meer inhaalt. Net zoals je tijd met je moeder nooit meer over kunt doen, kun je dat met een baby ook niet. Als jij nu een baby krijgt, is dat een weg waarop je niet halverwege weer om kunt draaien. Dood en geboorte zijn de enige twee dingen op deze wereld die onherroepelijk zijn, die je nooit over kunt doen en waar je geen "volgende keer beter" bij krijgt.



Ik vind het ook echt een slecht idee van je dat je eerst naar de dokter gaat en dan pas met je ouders gaat praten. Je bent al 16, maar je bent ook nog pas 16. Je ouders zijn op alle fronten nog verantwoordelijk voor je en ook je ouders zitten nu in verschrikkelijke omstandigheden. Als je dan toch over dit soort grote levensbeslissingen nadenkt, wees dan ook een echte grote meid en doe dit niet achter hun rug om, maar bespreek het met ze zoals volwassenen dat zouden doen.

Volledig eens met FV, kan het niet beter omschrijven.



Meid, gun jezelf de rust en tijd om met je moeders ziekete en overlijden om te gaan.

Mooi gezegd Fash en helemaal eens.

Fash, een voor jou

Maar alles is dan wel helemaal koek en ei als roose zou beslissen om voor abortus te gaan?!? Zo wordt t nu omschreven... Als moeder roose en roose zelf hier geen klap van zouden krijgen!



Als moeder in ziekbed zou ik er niet aan moeten denken om mijn kind van 16 een abortus te moeten laten ondergaan. Met alle emotionele gevolgen van dien.. Dan liever nog een babytje waarvan ik zou weten dat mijn man en omgeving haar hierbij zouden helpen.



Roose blijf bij jezelf en jouw gevoel!!

Het is heel normaal dat je het nu even niet weet.. En moet nadenken hierover/hulp krijgen hierbij!

Ik denk ook dat het slim is om met mensen.. Je ouders/vriend/schoonouders hierover te praten! En dan nog blijf jij de baas over je eigen lichaam / leven!! Vergeet niet dat nu je zwanger bent je lijf al hormonen aanmaakt en dit van invloed is.



Wat geeft je eerste ingeving?



Knap dat je zo sterk bent en je niet zomaar uit t veld laat slaan!!

Hè meisje, wat een rare, nare situatie. Allereerst Ik ken je situatie niet goed en kan je ook geen tips geven eigenlijk. Ik ga je niet zeggen dat je de baby moet houden, ik ga ook niet zeggen dat je abortus moet plegen.



Ik snap het als je de baby wilt houden. Je ziet waarschijnlijk een plaatje in je gedachten van je moeder, dolgelukkig met je baby in je armen. En het idee dat je na de dood van je moeder nog iets kleins, liefs, moois hebt dat je kan troosten, waar je al je liefde aan kan geven, waarin je ziet dat het leven ondanks de dood verdergaat... Die gedachten maken waarschijnlijk dat je er naar neigt het kindje te laten geboren worden, wat ik heelgoed begrijp.



Als kersverse moeder van de derde moet ik ook toegeven dat het zwaar is, een kindje opvoeden, 's nachts opzitten, werk en opvoeden combineren, etc. Toch is dt natuurlijk niet het einde van de wereld en ook aannde slapeloze nachten komt ooit een einde. En een kind hebben is absoluut geweldig.



Toen ik een jaar of 16 was wilde ik bij vlagen ook heel graag een baby. Ik zag mezelf al helemaal zitten op mijn zolderkamertje met een kleine roze wolk in mijn armen. Ik had haar en zij had mij en verder hadden we niets inde wereld nodig. Dacht ik. Ik heb het niet gedaan. Mijn verstand won het van mijn gevoel en ik ging studeren, stappen, had bijbaantjes, kreeg een echte baan, ging samenwonen, trouwen, heb heel veel landen afgereisd, kocht een huis en dat allemaal voor ik 25 was. Nu ben ik 30 en heb op mijn 25 e mijn eerste kind gekregen. En weet je? Een baby heb je maar een maandje of vier. Daarna worden ze zelfstandiger en js het echte kleine er al weer af. En begint het opvoeden. Blak na de bevalling is het inderdaad bijzonder, daarna begint het gewone leven weer. Werken, studeren, kindje moet naar de creche, oppas, etc. Voor je het weet is het kindje vier en moet het naar school. Kun jij op komen draven als voorleesmoeder, luizenmoeder, 10 minuten gesprekken, ouderavonden, komen er kindjes over de vloer die met je kind komen spelen, sta je vier keer per dag op het schoolplein. Ineens zitten ze in groep 8 en moeten ze hun school kiezen. Gaan ze puberen. Willen ze uit. Een kind wordt zo snel groot!



Mijn zusje heeft op haar 16e hetzelfde gewild als ik, met het verschil dat zij het echt heeft gedaan. Zij heeft een maand na haar 17e een zoon gekregen. Zonder vader in beeld, want die was ineens in geen velden of wegen te vinden. De kraamtijd was apart, zo bij mijn ouders in huis een kraamverzorgster, maar na die week kon mijn zusje het echt nietin haar eentje aan. Mijn moeder heeft een jaar niet gewerkt om thuis te zijn voor zusje en baby. Deed wasjes, kookte eten, maakte alles schoon, etc. Mijn zusje moest haar havo diploma nog halen. Had eigenlijk plannen om een goede studie te volgen om een goede baan te vinden. In werkelijkheid kreeg ze een week na haar havo examens haar tweede zoon. Nu is ze 21 en werkt als cassiere in een supermarkt. Studeren zit er voorlopig niet in want het is toch wel erg druk. Ze heeft een klein huurflatje en is 's avonds moederziel alleen want de jongens slapen. Als het mooi weer is gaat ze naar mijn ouders want die hebben een tuin waar de kids kunnen spelen. Al met al zit ze twee a drie hele dagen per week een dag bij mijn ouders omdat ze zo alleen is in haar flatje en de opvoeding jaar ontzettend zwaar valt. Daarnaast passen mijn ouderrs twee lange middagen op haar zoon als hij uit school komt. Mijn ouds zijn na 4,5 jaar gesloopt! Moe, kapot, af. Maar komen er niet bovenop, want mijn zusje heeft ze constant nodig. Gaat nu zelfs met de kids mee op vakantie.

Haar droombeeld van een gelukkig gezinnetje met een man en vader voor haar kids is als een zeepbel uit rlkaar gespat.



Mijn zusjes verhaal heeft natuurlijk niks te maken met jouw verhaal en die van jouw moeder. Maar wil je wel duidelijk maken hiermee dat het droombeeld dat je soms hebt vaak niet zo wordt als je van te voren denkt. Mijn zusje droomde van een mooi klein donker dochtertje, maar kreeg een blond jongetje. Hij had ook gehandicapt kunnen zijn, maar daar heeft ze geen moment bij nagedacht van te voren. Gelukkig is hij gezond, maar het is al zorg genoeg voor mijn ouders. En gelukkig zijn zij gezond, maar als ik zie wat het allemaal met hun doet dan stemt mij dat niet vrolijk.



Meisje, hoop dat je er goed met je ouders over kunt praten. En dat je een beslissing neemt waar je zelf achterstaat. Zoek hulp en praat erover. Dikke knuffel!

dochterlief schreef op 31 mei 2012 @ 22:13:

Maar alles is dan wel helemaal koek en ei als roose zou beslissen om voor abortus te gaan?!? Zo wordt t nu omschreven... Als moeder roose en roose zelf hier geen klap van zouden krijgen!



Als moeder in ziekbed zou ik er niet aan moeten denken om mijn kind van 16 een abortus te moeten laten ondergaan. Met alle emotionele gevolgen van dien.. Dan liever nog een babytje waarvan ik zou weten dat mijn man en omgeving haar hierbij zouden helpen.

Dat zegt niemand, dat het dan ineens koek en ei is. Integendeel. Het is kut, het wordt nog kutter en het blijft voor altijd kut. Dood is dood, komt nooit meer goed, gaat nooit meer over, en het went weliswaar, maar écht leuk wordt het nooit meer. Althans, dat vind ik. Ik ben serieus nooit meer echt zo onbezorgd gelukkig geweest als dat ik wel was toen mijn moeder nog leefde. Dat wil ook niet zeggen dat ik ongelukkig ben, dat ook weer niet, maar dat onbezorgde, dat argeloze, naieve, vrije geluksgevoel, dat heb ik nooit meer gehad. Zelfs als ik hetgeen wat ik sinds mijn moeders dood geluk noem beleef, zit daar nog altijd een soort grijs randje aan.

Misschien ervaren andere mensen dat niet zo, hoor, dat kan.



En ja, een abortus is ook kut. Ik ben de laatste die zal zeggen dat een abortus een "goede keuze" is. Het is hoe dan ook kiezen uit twee kwaden, een abortus is kut en een kind onder deze omstandigheden krijgen is óók kut. Maar in tegenstelling tot een kind, kun je abortus "een plaatsje geven", hoe moeilijk dat wellicht ook is. Echt hoor, ik ben een pertinente tegenstander van abortus. Maar wat is in dit geval het alternatief?



Dat een meisje, want dat ben je op je zestiende gewoon nog, haar leven voorgoed een richting instuurt die voornamelijk bestaat uit zorgen. Zorgen voor en zorgen over. Zorgen voor een kind, zorgen over een kind, zorgen over de toekomst, zorgen, zorgen, zorgen.



Meisjes van 16 horen kind te zijn. Die horen zich druk te maken over die leuke jongen, over wat ze aan doen, of ze hun proefwerk wel halen, of ze zaterdag naar dat feest gaan, en waarom Truusje niet terug pingt. Niet over moeders die pijn hebben, en ziek zijn, en dood gaan. Dat alleen al is kut genoeg. Is oneerlijk, en kut, en klote, en het erge is, dat blijft oneerlijk, en kut, en klote.



Rouwen kost onwijs veel energie. Meds zei het ook al, rouwen is zwaar. Haar vader verliest zijn vrouw. Haar broertje en zusje verliezen hun moeder. En Roose verliest haar moeder. En in dat proces zullen ze elkaar soms niet begrijpen, elkaar soms intens haten, elkaar soms keihard nodig hebben, en dat gaan ze allemaal op een andere manier beleven. Een baby in die mix gaat het alleen maar zwaarder maken, en hoe goed ze zich daar ook doorheen zullen slaan als ze nu eenmaal wel zullen moeten, dat zal voor niemand goed zijn. En niet in de laatste plaats voor die baby niet.



Een baby verdient het ook om gewenst te zijn, geliefd te zijn, om een opa en een oom en tante en een moeder en een vader te hebben die ademloos zitten te kijken naar dat eerste glimlachje. En ja, een baby verdient het ook om een oma te hebben, maar voor de baby van Roose geldt helaas dat dat er niet in zit. Dat alleen al is ook weer oneerlijk, en kut, en klote. En dat blijft het ook.



Wat echter wel zo is, is dat als Roose er voor kiest om déze baby niet te laten komen, ze haar eventuele toekomstige baby weliswaar geen oma kan geven, maar wel een moeder die klaar voor hem of haar is. En een vader die klaar voor hem of haar is. En een opa die naar zijn of haar komst uitkijkt. En een oom en tante die ook bij die baby zullen zeggen "was mama er nog maar", maar die dan ook beter uitgerust zullen zijn om die baby te verwelkomen hoe het hoort.



Het is kut, en het blijft kut. Een baby zal er niet voor zorgen dat het ineens niet meer kut is. Nu niet, en over 10 jaar ook niet. Maar over 10 jaar is Roose hopelijk uitgegroeid tot een vrouw die weliswaar getekend is door het feit dat ze haar moeder op haar 16e is verloren, maar die ook stabiel en sterk in het leven staat. Die gerouwd heeft om haar moeder, maar ook heeft geleerd om het leven ondanks dat verlies weer vorm te geven.



Ook ik denk dat Roose een verstandige meid is. Maar het is wel nog een meid, en geen vrouw. Het is al kut genoeg dat ze door het verlies van haar moeder veel sneller geen kind meer kan zijn dan zou moeten, maar om daar dan direct maar de ultieme streep door je jeugd aan toe te voegen in de vorm van een baby, dat lijkt me niet alleen voor haar, maar ook voor het kindje gewoon de minst verstandige keuze.



Lieve Roose, gun jezelf in ieder geval de kans op nog iets van onbezorgdheid. Die wordt je nu al afgenomen, die onbezorgdheid, maar geloof me, met een kind zul je nooit meer onbezorgd en onbevangen kunnen zijn. En ja, echt waar, voor mij geldt dat wat mijn kind mij terug geeft, die prijs waard is. Maar ik ben 21 jaar ouder dan jij, mijn jeugd was sowieso al voorbij. De jouwe begint net. Het leven heeft je een klote hand kaarten gegeven, maar juist door jouw jeugd kom je daar ook echt wel weer bovenop. Mensen, en zeker jonge mensen, zijn veerkrachtig en kunnen meer aan dan ze denken. De dood van je moeder gaat pijn doen, heel veel pijn, maar er komt een dag waarop je aan die nieuwe werkelijkheid gewend bent en weer gewoon een meisje van 18 of 19 of 21 gaat zijn. Een getekend meisje, maar wel een meisje. Gun jezelf dat. Mijn moeder zei vroeger altijd tegen mij: je moet niet zoveel haast hebben. Je moet niet altijd het leven vooruit willen rennen. Pas nadat ze dood ging begreep ik wat ze daarmee bedoeld had.



Heb geen haast. Zoals je nu merkt, komt het leven zoals het komt, en heb je niet altijd de keuze in welke lessen je wel al wil leren en welke niet. Neem de tijd om nog even kind te zijn, want als je moeder straks dood is zou je willen dat je dat nog kón zijn. Echt, ik heb de hele dag aan je lopen denken en gehoopt dat je alsjeblieft met je moeder zou gaan praten. Ik hoop ook echt dat je dat zo spoedig mogelijk zal doen. Ik kan me niet voorstellen dat je moeder dit voor jou wil. In theorie had ik jouw moeder kunnen zijn, en alsjeblieft, neem van me aan dat je niet zoveel haast hoeft te hebben. Volwassen zijn duurt veel langer dan kind zijn, je hebt nog tijd genoeg. Gun jezelf alsjeblieft de tijd om het kind van je moeder te zijn, en haast je niet zo om in plaats daarvan de moeder van jouw kind te zijn.

Goed verhaal, FashionVictim! Heel mooi verwoord.

FV verdient de VFemmy voor de beste posts van deze week.

Mooi geschreven!!

Jeetje wat mooi FV. Zit met kippenvel op mijn werk te lezen.

Roose, als je het niet goed aandurft om met je ouders te gaan praten is het misschien een idee om dit topic uit te printen en ze dat te laten lezen?

Lieve Roose,



Ook ik heb veel aan je gedacht. Ik hoop dat je de berichten van FV goed leest en er over nadenkt. En bovenal hoop ik dat je je zorgen met je moeder deelt. Ik zou je heel erg gunnen dat je nog een paar jaar helemaal jong kunt zijn. Nu dat niet meer kan door de situatie waar je in zit, hoop ik dat je in iedergeval zult nemen wat er nog wel mogelijk is: praat met je moeder en denk serieus na over hoe je jezelf de mogelijkheid kunt geven om tijd en aandacht te hebben voor jezelf als je moeder straks komt te overlijden.

Veel sterkte roose.

Knap roose!! Je mag trots zijn op jezelf!!!

Heel graag gedaan meisje, en ik wens je oprecht met alles wat komen gaat heel veel wijsheid en sterkte. Geniet van je moeder nu ze er nog is, en hou je ons op de hoogte van hoe het verder met je gaat en hoe het gesprek met je moeder is gegaan?

TO, wat een heftig verhaal! Wat n zware periode moet dit zijn voor je. Fijn dat je wel mensen om je heen hebt die je steunen en waarmee je alles kan delen. Ook fijn om te lezen dat je vriend je zo goed steunt en je niet onder druk zet of je in de steek laat. Een zwangerschap is niet niks en je bent zoals je zelf al aangeeft nog erg jong. Ik denk dat FV wel gelijk heeft dat het verdriet het mooie zal overschaduwen. (mooie posts trouwens FV).

Wat je ook kiest, ik wens je veel sterkte en wijsheid toe

To, fijn dat je er zo goed met je tante over hebt kunnen praten en dat je vriend achter jouw beslissing zal staan, wat dat ook mag zijn.



Het wordt hoe dan ook zwaar, bespreek dat met je ouders. Laat je ook door hen steunen, net zoals jij er voor hen bent. Zoals iemand al eerder schreef, bespreek jouw toekomstplannen met je moeder, spreek uit dat je het vreselijk moeilijk vindt, dat ze straks niet aanwezig kan zijn op de belangrijke momenten in je leven. Door dit met haar te bespreken, is ze als die momenten daar zijn toch een beetje aanwezig. In gedachten, in jouw hart. Zij wist dan immers van jouw toekomstplannen af.



Ik wens je heel veel sterkte, maar ook nog een hele mooie tijd met jouw moeder!

Wat goed dat je het met je 'tante' besproken hebt! En wat knap van je dat je er op deze manier naar durft te kijken.

Ik heb heel veel bewondering voor je, welke weg je ook kiest.

Goed dat je deze stap hebt gezet. Veel sterkte vanavond!

Roose, hoe gaat het met je?

vroeg ik me ook af

@TO, goed dat je het iig met je 'tante' hebt besproken. Ook ik vraag me af hoe het verlopen is tijdens het gesprek met ouders en vriend.



Nog een dikke voor FV trouwens. Je verdient een award. Denk dat TO een heleboel wijsheid uit je berichten kan halen.