Zwanger
alle pijlers
Moeder ziek & en nu blijk ik zwanger
woensdag 30 mei 2012 om 15:36
al een hele tijd lees ik mee op dit forum en nu sta ik voor de moeilijkste keus in mijn jonge leventje en hoop ik dat jullie met een goed advies kunnen komen.
Mijn moeder is al geruime tijd ernstig ziek, zo ziek zelfs dat zij volgens de doktoren niet langer dan een jaar zal leven. Iets wat verschrikkelijk is maar helaas niet anders is, het klinkt raar maar in zekere zin begin ik vrede met dit idee te krijgen. Ze kan bijna niks meer en ligt bijna hele dagen in bed. Waar ik het wel heel moeilijk mee heb is dat mijn moeder nooit haar kinderen zal zien trouwen, ze niet zal zien afstuderen, haar kleinkinderen nooit zal leren kennnen. En bij dat laatste begint eigenlijk mijn probleem, ik ben zwanger. Fantastisch zal je denken, maar nu komt het ik ben pas 16!! (bijna 17) Veel en veel te jong om moeder te worden!! Ik weet het: ik had na moeten denken voor het gebeurde, ik verpest mijn toekomst en ga zo maar door. De zwangerschap beeindigen is logisch gezien de beste keuze voor mij.. Het word verschrikkelijk moeilijk als ik besluit dit niet te doen, ik leg misschien wel veel te veel stress bij mijn moeder neer en dat is wel het laatste wat ze kan gebruiken, maar heel egoistisch gedacht ik krijg de kans om deze zwangerschap en de geboorte van mijn 1ste kindje met mijn moeder te delen!! Ik durf dit niet aan mijn ouders te vertellen, de enige die dit weet is de vader van het kindje (20) en hij heeft gezegd mij te steunen in iedere beslissing die ik neem. Hij werkt fulltime, heeft een eigen huis, rijbewijs + auto en dit klinkt misschien een beetje verwend maar financieel gezien hebben mijn ouders het alles behalve slecht. En ik begrijp ook wel dat ik niet van papa's geld kan leven voor de rest van mijn leven maar het geeft mij wel de ruimte een opleiding af te maken doordat ik niet krom hoeft te liggen voor de kinderopvang of familie overdag "lastig moet vallen" met oppassen. Dat ik het hierdoor financieel en praktisch gezien iets makkelijker krijg wil niet zeggen dat ik er te makkelijk over denk, ik weet dat eht lastig gaat worden (wat zeg ik f*cking zwaar) maar wegen al die nadelen echt op tegen het voordeel dat ik dit nog wel met mijn moeder kan mee maken? heeeeellllluuuuuuppppp!! ik weet het echt niet meer
Mijn moeder is al geruime tijd ernstig ziek, zo ziek zelfs dat zij volgens de doktoren niet langer dan een jaar zal leven. Iets wat verschrikkelijk is maar helaas niet anders is, het klinkt raar maar in zekere zin begin ik vrede met dit idee te krijgen. Ze kan bijna niks meer en ligt bijna hele dagen in bed. Waar ik het wel heel moeilijk mee heb is dat mijn moeder nooit haar kinderen zal zien trouwen, ze niet zal zien afstuderen, haar kleinkinderen nooit zal leren kennnen. En bij dat laatste begint eigenlijk mijn probleem, ik ben zwanger. Fantastisch zal je denken, maar nu komt het ik ben pas 16!! (bijna 17) Veel en veel te jong om moeder te worden!! Ik weet het: ik had na moeten denken voor het gebeurde, ik verpest mijn toekomst en ga zo maar door. De zwangerschap beeindigen is logisch gezien de beste keuze voor mij.. Het word verschrikkelijk moeilijk als ik besluit dit niet te doen, ik leg misschien wel veel te veel stress bij mijn moeder neer en dat is wel het laatste wat ze kan gebruiken, maar heel egoistisch gedacht ik krijg de kans om deze zwangerschap en de geboorte van mijn 1ste kindje met mijn moeder te delen!! Ik durf dit niet aan mijn ouders te vertellen, de enige die dit weet is de vader van het kindje (20) en hij heeft gezegd mij te steunen in iedere beslissing die ik neem. Hij werkt fulltime, heeft een eigen huis, rijbewijs + auto en dit klinkt misschien een beetje verwend maar financieel gezien hebben mijn ouders het alles behalve slecht. En ik begrijp ook wel dat ik niet van papa's geld kan leven voor de rest van mijn leven maar het geeft mij wel de ruimte een opleiding af te maken doordat ik niet krom hoeft te liggen voor de kinderopvang of familie overdag "lastig moet vallen" met oppassen. Dat ik het hierdoor financieel en praktisch gezien iets makkelijker krijg wil niet zeggen dat ik er te makkelijk over denk, ik weet dat eht lastig gaat worden (wat zeg ik f*cking zwaar) maar wegen al die nadelen echt op tegen het voordeel dat ik dit nog wel met mijn moeder kan mee maken? heeeeellllluuuuuuppppp!! ik weet het echt niet meer
zondag 3 juni 2012 om 17:12
Wat lief dat jullie aan me denken.
Ik heb met mijn ouders gesproken en ze zijn natuurlijk heel erg geschrokken. Vooral mijn moeder was erg verdrietig omdat ze zich in zekere zin schuldig voelt. Erg moeilijk dus!! We hebben ontzettend veel gepraat en gehuild maar ondanks dat was het gesprek ook heel fijn. We hebben het gehad over straks als mijn moeder er niet meer is en gek genoeg hebben we daar nog nooit zo open en eerlijk over gesproken als nu. Mijn ouders vinden dat ik zelf de keuze moet maken in wat ik met deze zwangerschap wil, maar vinden ook dat ik heel goed moet beseffen dat ik het allemaal nog zwaarder voor mezelf ga maken als ik dit door zet, maar het "verliezen" van een kindje wetend dat ik me moeder ook ga verliezen zal ook zwaar worden want dat word in zekere zin dubbel rouwen.
Toch ben ik te bang dat ik het kindje een dubbele valse start ga geven doordat het 1 bij een te jonge moeder geboren word en 2 ik bang ben dat ik er straks niet 100% voor dit kindje kan zijn. Ook hebben we gesproken over het afstaan van het kindje maar dit lijkt me nog veel moeilijker dan een zwangerschap beeindigen. Zelf ga ik steeds meer denken aan het beeindigen van de zwangerschap. Toch ben ik er nog niet 100% over uit. Is er hier iemand die daar ervaring mee heeft? Ik begrijp het als jullie daar niet over wilen praten hoor..
Pff nou dit is even een "korte" update over hoe het er nu voor staat. Nogmaals ik ben echt blij met al jullie lieve en ook de minder lieve reacties want dat heeft me wel weer met beide benen op de grond gezet!
Ik heb met mijn ouders gesproken en ze zijn natuurlijk heel erg geschrokken. Vooral mijn moeder was erg verdrietig omdat ze zich in zekere zin schuldig voelt. Erg moeilijk dus!! We hebben ontzettend veel gepraat en gehuild maar ondanks dat was het gesprek ook heel fijn. We hebben het gehad over straks als mijn moeder er niet meer is en gek genoeg hebben we daar nog nooit zo open en eerlijk over gesproken als nu. Mijn ouders vinden dat ik zelf de keuze moet maken in wat ik met deze zwangerschap wil, maar vinden ook dat ik heel goed moet beseffen dat ik het allemaal nog zwaarder voor mezelf ga maken als ik dit door zet, maar het "verliezen" van een kindje wetend dat ik me moeder ook ga verliezen zal ook zwaar worden want dat word in zekere zin dubbel rouwen.
Toch ben ik te bang dat ik het kindje een dubbele valse start ga geven doordat het 1 bij een te jonge moeder geboren word en 2 ik bang ben dat ik er straks niet 100% voor dit kindje kan zijn. Ook hebben we gesproken over het afstaan van het kindje maar dit lijkt me nog veel moeilijker dan een zwangerschap beeindigen. Zelf ga ik steeds meer denken aan het beeindigen van de zwangerschap. Toch ben ik er nog niet 100% over uit. Is er hier iemand die daar ervaring mee heeft? Ik begrijp het als jullie daar niet over wilen praten hoor..
Pff nou dit is even een "korte" update over hoe het er nu voor staat. Nogmaals ik ben echt blij met al jullie lieve en ook de minder lieve reacties want dat heeft me wel weer met beide benen op de grond gezet!
zondag 3 juni 2012 om 17:16
quote:priempje schreef op 03 juni 2012 @ 00:55:
ik weet wat ik zou doen maar daar heb je niks aan toevallig heb ik gisteren op tienermoeders gezien van een meisje dat precies in dezelfde situatie zat als jou.
wat op een van de nederlandse zenders wellicht iets om te bekijken?Niet gezien helaas, maar aangezien dat programma tienermoeders heet neem ik aan dat zij haar zwangerschap door zet? Misschien dat ik dit over een tijdje wel eens kijken, nu heb ik niet de behoefte om te zien hoe het kan zijn als ik dat ook zou doen. Maar toch bedankt voor je tip.
ik weet wat ik zou doen maar daar heb je niks aan toevallig heb ik gisteren op tienermoeders gezien van een meisje dat precies in dezelfde situatie zat als jou.
wat op een van de nederlandse zenders wellicht iets om te bekijken?Niet gezien helaas, maar aangezien dat programma tienermoeders heet neem ik aan dat zij haar zwangerschap door zet? Misschien dat ik dit over een tijdje wel eens kijken, nu heb ik niet de behoefte om te zien hoe het kan zijn als ik dat ook zou doen. Maar toch bedankt voor je tip.
zondag 3 juni 2012 om 17:20
Lieve Roose,
Je wordt zo met een grote knal het volwassen leven in geschoten, je bent er nog helemaal niet op ingesteld om zulke grote beslissingen te nemen.
Toch heb je al een belangrijke hobbel genomen, je ouders weten het nu.
Ze zullen je steunen, wat je ook besluit. Je kunt prima onder woorden brengen wat het voor je betekent, wees er van overtuigd dat je uiteindelijk de juiste beslissing neemt, hoe moeilijk de keuzes ook zijn!
Veel sterkte met alles,
Je wordt zo met een grote knal het volwassen leven in geschoten, je bent er nog helemaal niet op ingesteld om zulke grote beslissingen te nemen.
Toch heb je al een belangrijke hobbel genomen, je ouders weten het nu.
Ze zullen je steunen, wat je ook besluit. Je kunt prima onder woorden brengen wat het voor je betekent, wees er van overtuigd dat je uiteindelijk de juiste beslissing neemt, hoe moeilijk de keuzes ook zijn!
Veel sterkte met alles,
zondag 3 juni 2012 om 17:30
Wat goed dat je dat gesprek hebt gehad en wat goed van jullie dat jullie dieper zijn gegaan dan de zwangerschap want het verlies van je moeder kan je hier niet los van zien. Ik heb geen ervaring met abortus, ik ken wel vriendinnen die abortussen hebben ondergaan en met hen is het allemaal goed gekomen. ik ken ook meiden die heel jong moeder zijn geworden en daar gaat het niet altijd goed mee, vooral met de kinderen niet.
Blijf praten met je ouders en met je tante, en vraag anders nog eens een geprek aan bij het FIOM. misschien kan je voor jezelf een ultimatum stellen, feitelijk is dat ultimatum er al want een abortus kan je niet later doen dan 12 weken. Hoe langer je wacht hoe intensiever de ingreep.
Misschien is het een idee om eens met maatschappelijk werk of een psycholoog te praten. Ongeacht wat je kies is het allemaal wel erg veel voor een 16 jarige dus ik kan me goed voorstellen dat je wel wat hulp kan gebruiken.
Blijf praten met je ouders en met je tante, en vraag anders nog eens een geprek aan bij het FIOM. misschien kan je voor jezelf een ultimatum stellen, feitelijk is dat ultimatum er al want een abortus kan je niet later doen dan 12 weken. Hoe langer je wacht hoe intensiever de ingreep.
Misschien is het een idee om eens met maatschappelijk werk of een psycholoog te praten. Ongeacht wat je kies is het allemaal wel erg veel voor een 16 jarige dus ik kan me goed voorstellen dat je wel wat hulp kan gebruiken.
zondag 3 juni 2012 om 17:41
De tante waar ik het over had is een soort van maatschappelijk werkster, ze is ook niet echt me tante maar door de afgelopen jaren heen wel meer als een hulpverlener geworden. Zij is echt heel lief voor mij en ik praat liever met haar dan weer een onbekende. Mocht ik de zwangerschap echt beeindigen dan heeft zij beloofd met mij mee te gaan want mijn moeder kan dit natuurlijk niet en voor mijn vriend word dit natuurlijk ook heel moeilijk dus wil graag dat er buiten hem nog iemand mee zal gaan. Het idee lijkt me alleen zo eng.. Maar aan de andere kant moeder worden lijkt me ook vreselijk eng!!
zondag 3 juni 2012 om 17:49
het zou mooi zijn als we de klok even 4 jaar vooruit konden zetten, dan zou je kunnen zien dat er ooit weer een soort van evenwicht zal ontstaan en dat jij je weg wel vindt.
Aan de andere kant moeten we dat natuurlijk helemaal niet doen omdat deze tijd voor jou belangrijk is, omdat elke minuut die je nog met je moeder hebt telt. Koester die tijd, praat met haar, lach met haar, deel herinneringen.
Aan de andere kant moeten we dat natuurlijk helemaal niet doen omdat deze tijd voor jou belangrijk is, omdat elke minuut die je nog met je moeder hebt telt. Koester die tijd, praat met haar, lach met haar, deel herinneringen.
zondag 3 juni 2012 om 17:49
Wat fijn voor jullie dat je familie er zo voor je is.
Liefje, ik als moeder van oa een tweeling kan je vertellen dat moeder worden inderdaad heel eng is. Zelfs als je alles 100% op de rails hebt is het al zwaar.
Met 16 jaar moeder worden en tegelijk je eigen moeder verliezen lijkt me vreselijk heftig.
Liefje, ik als moeder van oa een tweeling kan je vertellen dat moeder worden inderdaad heel eng is. Zelfs als je alles 100% op de rails hebt is het al zwaar.
Met 16 jaar moeder worden en tegelijk je eigen moeder verliezen lijkt me vreselijk heftig.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
zondag 3 juni 2012 om 17:50
quote:sabbaticalmeds schreef op 03 juni 2012 @ 17:45:
Het is ook eng. het verschil is alleen dan na de abortus alles weer "normaal" kan worden, jij je school kan afmaken, het verdriet over het verlies van je moeder kan verwerken, kan gaan werken, kan trouwen en dan weloverwogen ooit beginnen aan kinderen.Klopt.
Het is ook eng. het verschil is alleen dan na de abortus alles weer "normaal" kan worden, jij je school kan afmaken, het verdriet over het verlies van je moeder kan verwerken, kan gaan werken, kan trouwen en dan weloverwogen ooit beginnen aan kinderen.Klopt.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
zondag 3 juni 2012 om 18:00
Zelf ben ik niet erg pro-abortus, wordt volgens mij af en toe erg makkelijk over gedaan als een soort verlate anti-conceptie, maar in jouw situatie.. Ik snap dat de keuze heel moeilijk is. Maar ik denk dat je beter spijt van een abortus kunt hebben, dan spijt van een kind dat wel is geboren.
Wat je ook doet je gaat een moeilijke tijd tegemoet en dat vind ik erg voor je. Maar toch heb ik er vertrouwen in dat je het redt, je komt erg verstandig en volwassen over voor een 16 jarige.
Goed dat je het nu deelt met je ouders, zij willen je hier vast in steunen. Ik kan me zomaar voorstellen dat ze hartstikke trots op je zijn, ondanks de stommiteit die hebt uitgehaald.
Wat je ook doet je gaat een moeilijke tijd tegemoet en dat vind ik erg voor je. Maar toch heb ik er vertrouwen in dat je het redt, je komt erg verstandig en volwassen over voor een 16 jarige.
Goed dat je het nu deelt met je ouders, zij willen je hier vast in steunen. Ik kan me zomaar voorstellen dat ze hartstikke trots op je zijn, ondanks de stommiteit die hebt uitgehaald.
Iemand een blokje kaas bij de mosterd?
zondag 3 juni 2012 om 19:55
Wat knap dat je dit met je ouders hebt kunnen delen.
Gaven je ouders ook een idee/mening van hoe zij dit zagen voor jou/jullie?
T is in ieder geval heel fijn dat ze t weten. En dat jullie samen tot een dieper gesprek zijn gekomen!
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe! Wat je ook besluit.. In beide gevallen is het heel eng!
Van te voren kun je niet bedenken hoe het voor je is.. Een abortus niet maar ook zeker een kind krijgen niet.
Niemand had mij van te voren kunnen uitleggen watvoor verandering je ondergaat. Waarschijnlijk hebben genoeg mensen het wel gezegd maar dan nog klonk dat anders in mijn oren dan ik nu meemaak met een eigen kind.
Hoe staat je vriend hierin? Het is natuurlijk is van jullie samen!
Lieve roose, je bent zo ontzettend sterk!! Dat mag je iedere dag wel 100x tegen je zelf zeggen. Wees trots op z'n wijze meid als jij. Er zijn maar weinig leeftijdsgenoten die je dit na doen!!
Liefs en sterkte
Gaven je ouders ook een idee/mening van hoe zij dit zagen voor jou/jullie?
T is in ieder geval heel fijn dat ze t weten. En dat jullie samen tot een dieper gesprek zijn gekomen!
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe! Wat je ook besluit.. In beide gevallen is het heel eng!
Van te voren kun je niet bedenken hoe het voor je is.. Een abortus niet maar ook zeker een kind krijgen niet.
Niemand had mij van te voren kunnen uitleggen watvoor verandering je ondergaat. Waarschijnlijk hebben genoeg mensen het wel gezegd maar dan nog klonk dat anders in mijn oren dan ik nu meemaak met een eigen kind.
Hoe staat je vriend hierin? Het is natuurlijk is van jullie samen!
Lieve roose, je bent zo ontzettend sterk!! Dat mag je iedere dag wel 100x tegen je zelf zeggen. Wees trots op z'n wijze meid als jij. Er zijn maar weinig leeftijdsgenoten die je dit na doen!!
Liefs en sterkte
donderdag 14 juni 2012 om 13:18
TO, na het hele topic te hebben gelezen wil ik graag reageren en je een hart onder de riem steken.
Ik was zelf een hele jonge moeder, op mijn 18e ben ik zwanger geraakt. Iets ouder dan jij, maar nog steeds erg jong. Ik was er helemaal niet aan toe, maar.. toen ik erachter kwam dat ik zwanger was heb ik ervoor gekozen om ervoor te gaan. Over abortus wordt makkelijk gepraat, maar het is wel jouw (jullie) kindje wat in je groeit, het is een leven. Of je nou 16, 26 of 46 voor mijn part bent, er groeit een leventje in jou. Natuurlijk is dit niet de beste planning, en natuurlijk had je hier zelf niet voor gekozen. En 16 is inderdaad erg jong. Maar het betekent niet dat je leven voorbij is. Een kind opvoeden is niet altijd loei- en loei zwaar. Zo heb ik het, in tegenstelling tot andere (oudere) moeders hier namelijk niet ervaren.
Mijn zwangerschap was heerlijk, verliep goed. Toen mijn dochter werd geboren was de eerste periode inderdaad pittig (voor welke kersverse moeder niet??). Wat je vooral mist is dat je leeftijdsgenoten met andere dingen bezig zijn dan jij. Daarin kun je je weleens eenzaam voelen. Maar ik heb mij toen neergelegd bij het feit dat ik moeder was en mijn leven er nou eenmaal anders uitzag. Daarnaast deed ik contacten op met andere jonge moeders, ik ging naar een groep voor jonge moeders van de FIOM en had nog steeds een aantal van dezelfde vriendschappen die ik ook had voor mijn zwangerschap. Ook heb ik bewust een vertrouwd netwerk in stand gehouden, bestaande uit familie en vrienden die mij af en toe konden ondersteunen (een keertje oppassen e.d.). Financieel heb ik alles zelf gedaan zonder steun van anderen.
Op dit moment ben ik 29 jaar, getrouwd, mijn dochter is inmiddels een gezond leuk meisje van 10 jaar. Ze zit in groep 6 en ze doet het hartstikke goed!
Toen ik zwanger was ben ik even gestopt met mijn opleiding (SPW) maar deze heb ik weer opgepakt toen mijn dochter 7 maand was. Ik deed er (bewust) iets langer over (een jaar) zodat ik ook veel bij mijn dochter kon zijn. Na deze opleiding heb ik vier jaar gewerkt en op dit moment ben ik aan het afstuderen, ik heb bijna mijn SPH (Hbo) diploma.
Het gaat ons erg goed. Ik vind het heerlijk om jong moeder te zijn, natuurlijk was het vroeger weleens bikkelen, heb ik te maken gehad met veel veroordeling/vooroordelen, maar ik heb ervoor gekozen daarboven te staan. Het raakt je weleens, maar ik was vooral een trotse moeder.
Ik zou je adviseren om er veel over te praten met vertrouwde mensen om je heen, bouw een netwerk(je) op van mensen die je (vooral emotioneel maar soms ook praktisch) willen ondersteunen en schat een abortus alsjeblieft niet te makkelijk in.
Mijn moeder leeft gelukkig nog, toen ik mijn ouders vertelde dat ik zwanger was stonden ze niet te juichen (wat ik goed begreep/begrijp), mijn vader heeft me een poos genegeerd, hij wist niet wat hij ermee aan moest. Mijn moeder stond direct voor me klaar 'het is nou eenmaal zo, er is niets aan te veranderen, we gaan ervoor'. Ik begrijp dat jouw situatie hierin anders is. Toch wil ik een tegengeluid geven en geloof ik dat je het kan, ondanks dat het moeilijk kan worden. Ik ken een heleboel jonge moeders (inmiddels al wat ouder) doordat ik er zelf ook één was, daartussen zitten ook meiden die op hun 16e moeder werden. Hun kinderen gaat het goed, zijzelf ook. Het kan, echt.
Je mag altijd contact met me opnemen, wil je graag helpen waar dat kan. Heel veel sterkte, ook met je moeder. Ik begrijp dat er voor jullie gezin een moeilijke tijd is aangebroken. Ik hoop dat jullie dicht bij elkaar zullen staan.
Groetjes,
Faith
Ik was zelf een hele jonge moeder, op mijn 18e ben ik zwanger geraakt. Iets ouder dan jij, maar nog steeds erg jong. Ik was er helemaal niet aan toe, maar.. toen ik erachter kwam dat ik zwanger was heb ik ervoor gekozen om ervoor te gaan. Over abortus wordt makkelijk gepraat, maar het is wel jouw (jullie) kindje wat in je groeit, het is een leven. Of je nou 16, 26 of 46 voor mijn part bent, er groeit een leventje in jou. Natuurlijk is dit niet de beste planning, en natuurlijk had je hier zelf niet voor gekozen. En 16 is inderdaad erg jong. Maar het betekent niet dat je leven voorbij is. Een kind opvoeden is niet altijd loei- en loei zwaar. Zo heb ik het, in tegenstelling tot andere (oudere) moeders hier namelijk niet ervaren.
Mijn zwangerschap was heerlijk, verliep goed. Toen mijn dochter werd geboren was de eerste periode inderdaad pittig (voor welke kersverse moeder niet??). Wat je vooral mist is dat je leeftijdsgenoten met andere dingen bezig zijn dan jij. Daarin kun je je weleens eenzaam voelen. Maar ik heb mij toen neergelegd bij het feit dat ik moeder was en mijn leven er nou eenmaal anders uitzag. Daarnaast deed ik contacten op met andere jonge moeders, ik ging naar een groep voor jonge moeders van de FIOM en had nog steeds een aantal van dezelfde vriendschappen die ik ook had voor mijn zwangerschap. Ook heb ik bewust een vertrouwd netwerk in stand gehouden, bestaande uit familie en vrienden die mij af en toe konden ondersteunen (een keertje oppassen e.d.). Financieel heb ik alles zelf gedaan zonder steun van anderen.
Op dit moment ben ik 29 jaar, getrouwd, mijn dochter is inmiddels een gezond leuk meisje van 10 jaar. Ze zit in groep 6 en ze doet het hartstikke goed!
Toen ik zwanger was ben ik even gestopt met mijn opleiding (SPW) maar deze heb ik weer opgepakt toen mijn dochter 7 maand was. Ik deed er (bewust) iets langer over (een jaar) zodat ik ook veel bij mijn dochter kon zijn. Na deze opleiding heb ik vier jaar gewerkt en op dit moment ben ik aan het afstuderen, ik heb bijna mijn SPH (Hbo) diploma.
Het gaat ons erg goed. Ik vind het heerlijk om jong moeder te zijn, natuurlijk was het vroeger weleens bikkelen, heb ik te maken gehad met veel veroordeling/vooroordelen, maar ik heb ervoor gekozen daarboven te staan. Het raakt je weleens, maar ik was vooral een trotse moeder.
Ik zou je adviseren om er veel over te praten met vertrouwde mensen om je heen, bouw een netwerk(je) op van mensen die je (vooral emotioneel maar soms ook praktisch) willen ondersteunen en schat een abortus alsjeblieft niet te makkelijk in.
Mijn moeder leeft gelukkig nog, toen ik mijn ouders vertelde dat ik zwanger was stonden ze niet te juichen (wat ik goed begreep/begrijp), mijn vader heeft me een poos genegeerd, hij wist niet wat hij ermee aan moest. Mijn moeder stond direct voor me klaar 'het is nou eenmaal zo, er is niets aan te veranderen, we gaan ervoor'. Ik begrijp dat jouw situatie hierin anders is. Toch wil ik een tegengeluid geven en geloof ik dat je het kan, ondanks dat het moeilijk kan worden. Ik ken een heleboel jonge moeders (inmiddels al wat ouder) doordat ik er zelf ook één was, daartussen zitten ook meiden die op hun 16e moeder werden. Hun kinderen gaat het goed, zijzelf ook. Het kan, echt.
Je mag altijd contact met me opnemen, wil je graag helpen waar dat kan. Heel veel sterkte, ook met je moeder. Ik begrijp dat er voor jullie gezin een moeilijke tijd is aangebroken. Ik hoop dat jullie dicht bij elkaar zullen staan.
Groetjes,
Faith
vrijdag 15 juni 2012 om 01:01
quote:dubiootje schreef op 14 juni 2012 @ 00:05:
Even verder gelezen en je doet het dus vooral voor jezelf. Is het het waard je moeder daarom met zo veel zorgen op te zadelen op haar sterfbed?Wat manipulatief om zoiets te stellen, en daarnaast ook erg gemeen. Onbegrijpelijk dat je zoiets tegen TO zegt..
Even verder gelezen en je doet het dus vooral voor jezelf. Is het het waard je moeder daarom met zo veel zorgen op te zadelen op haar sterfbed?Wat manipulatief om zoiets te stellen, en daarnaast ook erg gemeen. Onbegrijpelijk dat je zoiets tegen TO zegt..
dinsdag 19 juni 2012 om 17:01
Weer een update van mijn kant! Er is sinds mijn laatste post 2 1/2 week geleden veel gebeurt. In mijn laatste posts was al een beetje te merken dat ik eigenlijk had besloten voor een abortus te gaan. Dit heb ik in eerste instantie ook doorgezet.. Toen het zo ver was kon ik het gewoon echt niet!! De dag van mijn afspraak werd ik wakker en het idee dat ik die avond weer in het zelfde bed zou liggen maar dan niet meer zwanger maakte me zo intens verdrietig en het voelde absoluut niet goed. Heel raar want ik dacht echt zeker te zijn van mijn beslissing en was er ook echt van overtuigd dat het de beste keuze zou zijn. Maar die ochtend zei alles in mij dat ik het niet moest doen en dat het de verkeerde keuze was, helemaal in paniek ben ik naar mijn moeder toe gegaan en die had gelijk zoiets ik zie dat je het meent en meisje we komen er wel uit, je moet het niet doen als je het echt niet wil. Vriend gebeld en de lieve schat stond binnen een kwartier voor de deur en had de zelfde reactie als mijn moeder. Mijn vader was hier absoluut niet blij mee (wat natuurlijk helemaal begrijpbaar is) maar mijn "tante" heeft hem overtuigd dat een abortus plegen zonder achter die keuze te staan grote gevolgen kan hebben. En gelukkig draaide mijn vader snel bij.
Nou zullen een aantal mensen hier dit waarschijnlijk een hele domme keuze vinden en misschien hebben jullie wel gelijk, maar is een abortus die ik niet wil dan wel een goede keuze? Mijn keuze staat in ieder geval vast, ik kan ons kindje gewoon niet weg laten halen!
Nou zullen een aantal mensen hier dit waarschijnlijk een hele domme keuze vinden en misschien hebben jullie wel gelijk, maar is een abortus die ik niet wil dan wel een goede keuze? Mijn keuze staat in ieder geval vast, ik kan ons kindje gewoon niet weg laten halen!
