Zwanger
alle pijlers
Nekplooi-meting 5.6mm... Schrik!
zaterdag 21 september 2013 om 16:34
Ik ben nu bijna 13 weken zwanger van ons tweede kindje. Vreselijk misselijk geweest, maar dat is nu eindelijk een beetje voorbij. Verder niks aan de hand, echo bij 9w3 was gewoon goed (goede grootte en kloppen hartje).
Helaas heeft de arts gisteren bij de echo een nekplooi van 5.6mm gemeten. Dit was in combinatie met nekoedeem (ik geloof dat het officieel hygroma colli heet).
Dus... de prognose is belabberd. De arts zelf dacht meteen aan Turner's syndroom, maar het kan ook een van de trisomie varianten zijn. Of normale genetica maar met een grote kans op hartafwijkingen. Of helemaal niks.
De arts kon nu geen afwijkingen in het hart of de bloedsomloop zien (voor zover zichtbaar), ook geen zichtbare afwijkingen met femur lengte, handjes en voetjes, hersenen... Hij twijfelde over het neusbotje, het zat er wel maar was wel kort.
Ik bereid me nu voor op het ergste. Bloedwaardes komen nog en dan een punctie (over 2 weken), maar de kansen op een goede afloop zijn gewoon klein.
Iemand nog vergelijkbare ervaringen met positieve of negatieve afloop om te delen? Ik ben er vrij nuchter onder (een slechte uitslag wordt abortus, dat is duidelijk voor ons, en dat kom ik wel te boven), maar moet toch op een of andere manier de komende weken doorkomen...
Helaas heeft de arts gisteren bij de echo een nekplooi van 5.6mm gemeten. Dit was in combinatie met nekoedeem (ik geloof dat het officieel hygroma colli heet).
Dus... de prognose is belabberd. De arts zelf dacht meteen aan Turner's syndroom, maar het kan ook een van de trisomie varianten zijn. Of normale genetica maar met een grote kans op hartafwijkingen. Of helemaal niks.
De arts kon nu geen afwijkingen in het hart of de bloedsomloop zien (voor zover zichtbaar), ook geen zichtbare afwijkingen met femur lengte, handjes en voetjes, hersenen... Hij twijfelde over het neusbotje, het zat er wel maar was wel kort.
Ik bereid me nu voor op het ergste. Bloedwaardes komen nog en dan een punctie (over 2 weken), maar de kansen op een goede afloop zijn gewoon klein.
Iemand nog vergelijkbare ervaringen met positieve of negatieve afloop om te delen? Ik ben er vrij nuchter onder (een slechte uitslag wordt abortus, dat is duidelijk voor ons, en dat kom ik wel te boven), maar moet toch op een of andere manier de komende weken doorkomen...
donderdag 26 september 2013 om 21:26
Wat ben ik blij dat wij zo'n heerlijk, bijzonder samengesteld gezin hebben, waar we 'schijt' hebben aan wat anderen soms vinden (terwijl ze naar mijn mening niet eens weten waar ze het over hebben). Mijn vriend heeft twee geweldige tienerzonen. De jongste heeft Down Syndroom. Hij is 14 en een geweldig lekker joch. Lief, leeft in het nu (daar kunnen wij nog veel van leren) en gewoon eigenlijk een lekker makkelijk kind, die leeft op gevoelsniveau en waar ik dus ook op die manier mee communiceer. Mijn dochter van 8, een hele slimme meid kan het prima met hem vinden. Neemt het ook voor hem op, als andere kinderen vervelend gaan doen over hem. Want ja, die zijn er helaas. Maar veel mensen genieten van ons vrolijke en blije gezin, mede ook omdat onze Down zoon positieve aandacht trekt. Hij is leuk, hij is hilarisch, hij is gelukkig. Ik denk het gelukkigste van ons allemaal. Voor hem is veel geregeld. Hij zit op een fantastische school en zijn toekomst (wonen in een woongemeenschap met een simpele job) staat al vast. Onze 'gezonde' kinderen moeten het - net als ieder ander - uiteindelijk zelf waar maken. Voor hen is minder geregeld, hoor, qua toekomst. Onze Down zoon heeft, toen hij net geboren was, gevochten voor zijn leven - zware hartafwijkingen met heftige operaties tot gevolg. Maar hij heeft het gered. Ik hou van hem, ik hou van mijn andere stiefzoon en ik hou van mijn heerlijke dochter en met z'n drietjes zijn ze happy met elkaar en wij, de vader en moeder, happy met hen. Ik zou het niet anders willen. We genieten van een gezi, waar ieder zichzelf kan zijn. Jammer dat sommigen zo hard zijn. Ze weten niet, wat ze missen.
donderdag 26 september 2013 om 21:27
Mijn 20 weken echo was niet goed. Er werd vocht in de linker long ontdekt. Ik moest ook rekening houden met een kind met handicap. Maar vooralsnog hebben we aan mijn dochter van inmiddels 4 niet veel meer kunnen ontdekken dan een ontwikkelings achterstand. Ze is niet bepaald gehandicapt te noemen. Wel heeft ze autistische trekjes. Trekjes die neigen naar pdd nos. Maar dat kan pas echt met zekerheid vast gesteld worden rond het 6 e a 7e levensjaar. En tot die tijd genieten wij gewoon van ons kleine ondeugd waar we kleine zorgen om hebben die er inderdaad al waren tijdens de zwangerschap.
donderdag 26 september 2013 om 21:32
Heel veel sterkte Pinotnoir.
En nog even voor de rest: Ik vind het echt ongepast, deze anti-abortus lobby omdat kinderen met Down allemaal zo leuk zijn. En dit zegt een moeder met een verstandelijk gehandicapte zoon. Schaamteloos om zo je mening op te dringen aan een verdrietige vrouw. Ik kan me heel goed voorstellen dat je deze weg niet zelf kiest als je de keuze hebt.
En nog even voor de rest: Ik vind het echt ongepast, deze anti-abortus lobby omdat kinderen met Down allemaal zo leuk zijn. En dit zegt een moeder met een verstandelijk gehandicapte zoon. Schaamteloos om zo je mening op te dringen aan een verdrietige vrouw. Ik kan me heel goed voorstellen dat je deze weg niet zelf kiest als je de keuze hebt.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 26 september 2013 om 21:35
Ik word bijna misselijk van de laatste paar pagina's.
Wat ben ik blij dat wij zo'n heerlijk gezin hebben.... Hoe krijg je het je toetsenbord uit?
TO legt net uit dat haar kindje een ernstiger vorm van Down heeft en dus naar alle waarschijnlijkheid goed ziek zal zijn of nog voor de bevalling zal komen te overlijden.
Lekker empathisch weer, deze zgn goede berichten.
Wat ben ik blij dat wij zo'n heerlijk gezin hebben.... Hoe krijg je het je toetsenbord uit?
TO legt net uit dat haar kindje een ernstiger vorm van Down heeft en dus naar alle waarschijnlijkheid goed ziek zal zijn of nog voor de bevalling zal komen te overlijden.
Lekker empathisch weer, deze zgn goede berichten.
donderdag 26 september 2013 om 21:40
quote:Maleficent schreef op 26 september 2013 @ 21:32:
Heel veel sterkte Pinotnoir.
En nog even voor de rest: Ik vind het echt ongepast, deze anti-abortus lobby omdat kinderen met Down allemaal zo leuk zijn. En dit zegt een moeder met een verstandelijk gehandicapte zoon. Schaamteloos om zo je mening op te dringen aan een verdrietige vrouw. Ik kan me heel goed voorstellen dat je deze weg niet zelf kiest als je de keuze hebt.
Ik was al aan het zoeken naar woorden, maar je haalt de letters uit mijn vingers.
Sterkte Pinot!
Heel veel sterkte Pinotnoir.
En nog even voor de rest: Ik vind het echt ongepast, deze anti-abortus lobby omdat kinderen met Down allemaal zo leuk zijn. En dit zegt een moeder met een verstandelijk gehandicapte zoon. Schaamteloos om zo je mening op te dringen aan een verdrietige vrouw. Ik kan me heel goed voorstellen dat je deze weg niet zelf kiest als je de keuze hebt.
Ik was al aan het zoeken naar woorden, maar je haalt de letters uit mijn vingers.
Sterkte Pinot!
“Don’t look back – you’re not going that way.”
donderdag 26 september 2013 om 21:41
donderdag 26 september 2013 om 21:41
Maleficent, ik weet niet of je het over mij hebt, ik hoop van niet, want ik heb niets gezegd over heel zwaar gehandicapte kinderen. Ik vind kwaliteit van leven namelijk heel belangrijk. En dat heeft in elk geval onze (stief)zoon met Down. Er zijn veel mensen die schaamteloos vragen of mijn vriend destijds met zijn ex-vrouw geen abortus overwogen heeft. Eerlijk gezegd kan hij daar niet op antwoorden, want het was bij hun een verrassing bij de geboorte. Ik zou niet durven zeggen wat ik zou hebben gedaan, ik heb niet in die situatie gezeten. Maar wat ik nu wel kan zeggen is, dat ik als ik mijn verhaal vertel over onze kinderen, veel mensen zie die me meteen heel meewarig aankijken en vragen 'of ik dat niet heel moeilijk vind, zo'n kind met zo'n handicap'. En dat vind ik schaamteloos. Zeker als je die jongen kent, hem ziet, hem meemaakt. Nee, ik vind het geen opgave een relatie te hebben met iemand met 'zo'n kind'. Maar ik weet dat er natuurlijke ook andere, hele zware gevallen zijn. En dat kan inderdaad een heel ander verhaal zijn. Ik heb een neefje die zwaar, heel zwaar autistisch is en nog wat meer beperkingen heeft, waardoor hij niet meer te handhaven is thuis. Dat is heel zwaar voor hemzelf, maar ook voor zijn ouders en zusje. En ik ken een meisje wat grotendeels verlamd is en geestelijk zwaar gehandicapt. Dat zijn natuurlijk hele andere gevallen. Dat erken ik meteen. Maar geloof me, ook bij de term Down zeggen mensen rustig in je gezicht dat ze hem hadden laten aborteren. En dat valt mij hard, omdat hij zo'n lekker mens is. Ik kan er niets anders van maken. Gelukkig veranderen mensen wel van mening als ze hem zien en meemaken. Maar waarom moet je het eerst altijd 'verdedigen'. Snap je? Ik begrijp jou wel in elk geval.
donderdag 26 september 2013 om 21:45
Zoetie, tegen Pinotnoir is gezegd dat Down kinderen met een hele dikke nekplooi vaak zwaarder gehandicapt zijn of waarschijnlijk niet eens levensvatbaar. Dan is het toch ongepast om een heel positief verhaal hier neer te zetten over een Down kind wat heel goed functioneert? Wat moet zij nou met die info?
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 26 september 2013 om 21:46
Overigens was deze jongen ook opgegeven, meteen na de bevalling al. De ouders hebben TWEE JAAR lang in een ziekenhuis gewoond!!! Hij heeft hele zware operaties gehad, daarnaast zou hij nooit kunnen lopen en ook niet oud worden, als hij er al doorheen zou komen. Ik wil alleen maar zeggen, dat dit ook kan (blijkbaar). Voor TO zou ik zeggen, luister goed naar je artsen en luister naar je gevoel, hoe moeilijk ook. Wil je het niet aangaan of is het echt niet verstandig dan moet je natuurlijk een hele zware beslissing nemen. Dat is afschuwelijk. Ik reageerde overigens vooral op mensen die Down afkeuren. Maar ik heb alle begrip voor een andere keuze, als artsen aangeven dat het echt een heel moeilijk verhaal wordt..... Jammer als dat verkeerd opgevat wordt.
donderdag 26 september 2013 om 21:49
Dat moet je dus ook maar willen en kunnen, 2 jaar in een ziekenhuis wonen. Als ik al een kind had (en dat had ik toen niet, toen wij alle onderzoeken en ellende in het zkhs hadden) en ik wist dit van te voren. Vind ik het een legitieme wens om het kindje niet te laten komen. Je kunt niet altijd uitgaan van; het komt wel goed. Als het niet goed komt heb je nog meer verdriet dan nu.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 26 september 2013 om 21:52
quote:flatverkopen schreef op 26 september 2013 @ 21:42:
[...]
Ik weet niet of je mij bedoelt, maar ik denk dat het niet verkeerd is om op z'n minst naar TO te uiten dat het syndroom van Down niet perse verschrikkelijk hoeft te zijn, zeker omdat ik weet dat de informatie die hierover gegeven wordt door artsen en door 'de buitenwereld' vaak (veel) negatiever gekleurd is dan reeel is. Met daarbij alle begrip voor hoe moeilijk de boodschap is die ze gekregen heeft, ik wil dat absoluut niet kleiner maken dan het is.
Maar dan nog, als TO denkt dat een leven met een kindje met Down een te hoge druk legt op de familie en hun andere kind, de keuze van abortus ligt bij TO.
Bovendien vind ik dat TO heel respectvol omgaat met de harde en veroordelende reacties hier.
quote:pinotnoir schreef op 26 september 2013 @ 18:26:
Wij hebben uitsluitsel gekregen: Down's.
Ik geloof dat we alle voor en tegen argumenten wat betreft abortus hier langs hebben zien komen. Wij blijven bij ons besluit, inmiddels gesterkt door de opmerking van de arts dat juist kindjes met een sterk verdikte nekplooi het vaak in de baarmoeder al niet redden. De sterkste kindjes met Down hebben bij de echo al minder symptomen (hetzelfde geldt voor Turner's).
Wij kiezen er dus voor om van het slechtste uit te gaan. En ik probeer nu dus niet te denken aan vrolijke kindjes met Down, waarvan ik natuurlijk weet dat ze er ook (mogen) zijn.
Lieve mensen, bedankt voor al jullie medeleven! Ik blijf nog even schrijven over hoe het verder gaat, dat horen we maandag. Vandaag gaat officieel onze 3 dagen bedenktijd in, en als ons besluit vast staat beëindigen we wsch. dinsdag de zwangerschap. Daarvoor moeten we naar een stad 1 uur verderop, in mijn super-katholieke stad kan het helemaal nergens.
[...]
Ik weet niet of je mij bedoelt, maar ik denk dat het niet verkeerd is om op z'n minst naar TO te uiten dat het syndroom van Down niet perse verschrikkelijk hoeft te zijn, zeker omdat ik weet dat de informatie die hierover gegeven wordt door artsen en door 'de buitenwereld' vaak (veel) negatiever gekleurd is dan reeel is. Met daarbij alle begrip voor hoe moeilijk de boodschap is die ze gekregen heeft, ik wil dat absoluut niet kleiner maken dan het is.
Maar dan nog, als TO denkt dat een leven met een kindje met Down een te hoge druk legt op de familie en hun andere kind, de keuze van abortus ligt bij TO.
Bovendien vind ik dat TO heel respectvol omgaat met de harde en veroordelende reacties hier.
quote:pinotnoir schreef op 26 september 2013 @ 18:26:
Wij hebben uitsluitsel gekregen: Down's.
Ik geloof dat we alle voor en tegen argumenten wat betreft abortus hier langs hebben zien komen. Wij blijven bij ons besluit, inmiddels gesterkt door de opmerking van de arts dat juist kindjes met een sterk verdikte nekplooi het vaak in de baarmoeder al niet redden. De sterkste kindjes met Down hebben bij de echo al minder symptomen (hetzelfde geldt voor Turner's).
Wij kiezen er dus voor om van het slechtste uit te gaan. En ik probeer nu dus niet te denken aan vrolijke kindjes met Down, waarvan ik natuurlijk weet dat ze er ook (mogen) zijn.
Lieve mensen, bedankt voor al jullie medeleven! Ik blijf nog even schrijven over hoe het verder gaat, dat horen we maandag. Vandaag gaat officieel onze 3 dagen bedenktijd in, en als ons besluit vast staat beëindigen we wsch. dinsdag de zwangerschap. Daarvoor moeten we naar een stad 1 uur verderop, in mijn super-katholieke stad kan het helemaal nergens.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
donderdag 26 september 2013 om 21:55
quote:zoetie schreef op 26 september 2013 @ 21:46:
Overigens was deze jongen ook opgegeven, meteen na de bevalling al. De ouders hebben TWEE JAAR lang in een ziekenhuis gewoond!!! Hij heeft hele zware operaties gehad, daarnaast zou hij nooit kunnen lopen en ook niet oud worden, als hij er al doorheen zou komen. Ik wil alleen maar zeggen, dat dit ook kan (blijkbaar). Voor TO zou ik zeggen, luister goed naar je artsen en luister naar je gevoel, hoe moeilijk ook. Wil je het niet aangaan of is het echt niet verstandig dan moet je natuurlijk een hele zware beslissing nemen. Dat is afschuwelijk. Ik reageerde overigens vooral op mensen die Down afkeuren. Maar ik heb alle begrip voor een andere keuze, als artsen aangeven dat het echt een heel moeilijk verhaal wordt..... Jammer als dat verkeerd opgevat wordt.
Ja hoor, 2 jaar in een ziekenhuis wonen als je thuis nog een kind hebt
En niemand keurt Down af, hoe kom je daar nu weer bij?
Overigens was deze jongen ook opgegeven, meteen na de bevalling al. De ouders hebben TWEE JAAR lang in een ziekenhuis gewoond!!! Hij heeft hele zware operaties gehad, daarnaast zou hij nooit kunnen lopen en ook niet oud worden, als hij er al doorheen zou komen. Ik wil alleen maar zeggen, dat dit ook kan (blijkbaar). Voor TO zou ik zeggen, luister goed naar je artsen en luister naar je gevoel, hoe moeilijk ook. Wil je het niet aangaan of is het echt niet verstandig dan moet je natuurlijk een hele zware beslissing nemen. Dat is afschuwelijk. Ik reageerde overigens vooral op mensen die Down afkeuren. Maar ik heb alle begrip voor een andere keuze, als artsen aangeven dat het echt een heel moeilijk verhaal wordt..... Jammer als dat verkeerd opgevat wordt.
Ja hoor, 2 jaar in een ziekenhuis wonen als je thuis nog een kind hebt
En niemand keurt Down af, hoe kom je daar nu weer bij?
“Don’t look back – you’re not going that way.”
donderdag 26 september 2013 om 22:07
JA Tickel, mijn vriend en zijn ex hebben inderdaad een paar jaar meer in het ziekenhuis gespendeerd, dan thuis te zijn geweest. Dat was loodzwaar. Hadden ze een keuze? Nee, want pas bij de geboorte ontdekte men dat hij Down had inclusief hele zware hartafwijkingen. De levensverwachting was lager dan laag. Ik wil niemand schofferen (gek dat bepaalde mensen dat hier wel naar aanleiding van mijn persoonlijke verhaal doen!), ik vertel gewoon een ervaring, zoals die is. TO hoeft het niet mee te maken, omdat zij en haar man een andere beslissing genomen hebben. Zij maken die ervaring mee, die natuurlijk heel, heel zwaar is. Ik zit dagelijks in elk geval met zo'n kind, die het wel doorgemaakt heeft. Nee, ik kan zijn nekplooimeting niet vertellen, maar dat hij vrijwel opgegeven was na zijn geboorte, is duidelijk. En nu is het een vrolijk joch van 14, met enorme littekens op zijn lijf, maar hij heeft het wel gered. Bij hem was er geen keuze van abortus. Hij was er, hij was afgeschreven, maar dan maken de ouders een keuze hem toch te laten opereren. En dan sta je hem bij, dag in, dag uit, nachtenlang. De andere zoon is natuurlijk veel opgevangen bij opa en oma. Zo gaat dat. En nee, niet iedereen keurt Down af, gelukkig niet. Het is namelijk niet altijd alleen maar ellende. Al hoewel hij bij de start van zijn leven, een hele zware tijd gehad heeft, die een paar jaar geduurd heeft. Nogmaals, ik wil niemand kwetsen, ik leef mee met TO en zij moet doen wat zij in deze situatie voor zichzelf (en het kind) moet doen, maar het is dus wel een keuze.
donderdag 26 september 2013 om 22:13
Dit is geen algemeen kletstopic over kinderen met Down.
Dit is een topic van een vrouw met veel verdriet die straks van een dan overleden kindje gaat bevallen.
Al die ervaringsverhalen doen er dus niet toe. Het maakt het voor Pinotnoir alleen maar moeilijker om in haar eigen topic haar gevoelens en gedachtes kwijt te kunnen.
Dit is een topic van een vrouw met veel verdriet die straks van een dan overleden kindje gaat bevallen.
Al die ervaringsverhalen doen er dus niet toe. Het maakt het voor Pinotnoir alleen maar moeilijker om in haar eigen topic haar gevoelens en gedachtes kwijt te kunnen.
donderdag 26 september 2013 om 22:13
quote:Akakia schreef op 26 september 2013 @ 21:10:
Alhoewel ik vind dat een forum is om meningen te verkondigen / lezen, gaat de discussie en sommige opmerkingen hier t.a.v. abortus mij echt te ver.... Niet om wat er gezegd wordt, maar wel omdat het in dit topic gebeurt...
Gelukkig kan TO ze -zo lijkt - goed naast zich neerleggen.
Pinotnoir, heel veel kracht en moed gewenst in deze verschrikkelijk moeilijke tijd!
Helemaal mee eens!
Veel sterkte pinotnoir!
Alhoewel ik vind dat een forum is om meningen te verkondigen / lezen, gaat de discussie en sommige opmerkingen hier t.a.v. abortus mij echt te ver.... Niet om wat er gezegd wordt, maar wel omdat het in dit topic gebeurt...
Gelukkig kan TO ze -zo lijkt - goed naast zich neerleggen.
Pinotnoir, heel veel kracht en moed gewenst in deze verschrikkelijk moeilijke tijd!
Helemaal mee eens!
Veel sterkte pinotnoir!
donderdag 26 september 2013 om 22:15
quote:Tickel schreef op 26 september 2013 @ 21:52:
[...]
Maar dan nog, als TO denkt dat een leven met een kindje met Down een te hoge druk legt op de familie en hun andere kind, de keuze van abortus ligt bij TO.
Bovendien vind ik dat TO heel respectvol omgaat met de harde en veroordelende reacties hier.
[...]
En dit!
[...]
Maar dan nog, als TO denkt dat een leven met een kindje met Down een te hoge druk legt op de familie en hun andere kind, de keuze van abortus ligt bij TO.
Bovendien vind ik dat TO heel respectvol omgaat met de harde en veroordelende reacties hier.
[...]
En dit!
donderdag 26 september 2013 om 22:15
quote:zoetie schreef op 26 september 2013 @ 22:07:
JA Tickel, mijn vriend en zijn ex hebben inderdaad een paar jaar meer in het ziekenhuis gespendeerd, dan thuis te zijn geweest. Dat was loodzwaar. Hadden ze een keuze? Nee, want pas bij de geboorte ontdekte men dat hij Down had inclusief hele zware hartafwijkingen. De levensverwachting was lager dan laag. Ik wil niemand schofferen (gek dat bepaalde mensen dat hier wel naar aanleiding van mijn persoonlijke verhaal doen!), ik vertel gewoon een ervaring, zoals die is. TO hoeft het niet mee te maken, omdat zij en haar man een andere beslissing genomen hebben. Zij maken die ervaring mee, die natuurlijk heel, heel zwaar is. Ik zit dagelijks in elk geval met zo'n kind, die het wel doorgemaakt heeft. Nee, ik kan zijn nekplooimeting niet vertellen, maar dat hij vrijwel opgegeven was na zijn geboorte, is duidelijk. En nu is het een vrolijk joch van 14, met enorme littekens op zijn lijf, maar hij heeft het wel gered. Bij hem was er geen keuze van abortus. Hij was er, hij was afgeschreven, maar dan maken de ouders een keuze hem toch te laten opereren. En dan sta je hem bij, dag in, dag uit, nachtenlang. De andere zoon is natuurlijk veel opgevangen bij opa en oma. Zo gaat dat. En nee, niet iedereen keurt Down af, gelukkig niet. Het is namelijk niet altijd alleen maar ellende. Al hoewel hij bij de start van zijn leven, een hele zware tijd gehad heeft, die een paar jaar geduurd heeft. Nogmaals, ik wil niemand kwetsen, ik leef mee met TO en zij moet doen wat zij in deze situatie voor zichzelf (en het kind) moet doen, maar het is dus wel een keuze.TO heeft haar motivatie om de zwangerschap af te laten breken al gegeven. Wat heeft ze dan aan jouw "succesverhaal"?
JA Tickel, mijn vriend en zijn ex hebben inderdaad een paar jaar meer in het ziekenhuis gespendeerd, dan thuis te zijn geweest. Dat was loodzwaar. Hadden ze een keuze? Nee, want pas bij de geboorte ontdekte men dat hij Down had inclusief hele zware hartafwijkingen. De levensverwachting was lager dan laag. Ik wil niemand schofferen (gek dat bepaalde mensen dat hier wel naar aanleiding van mijn persoonlijke verhaal doen!), ik vertel gewoon een ervaring, zoals die is. TO hoeft het niet mee te maken, omdat zij en haar man een andere beslissing genomen hebben. Zij maken die ervaring mee, die natuurlijk heel, heel zwaar is. Ik zit dagelijks in elk geval met zo'n kind, die het wel doorgemaakt heeft. Nee, ik kan zijn nekplooimeting niet vertellen, maar dat hij vrijwel opgegeven was na zijn geboorte, is duidelijk. En nu is het een vrolijk joch van 14, met enorme littekens op zijn lijf, maar hij heeft het wel gered. Bij hem was er geen keuze van abortus. Hij was er, hij was afgeschreven, maar dan maken de ouders een keuze hem toch te laten opereren. En dan sta je hem bij, dag in, dag uit, nachtenlang. De andere zoon is natuurlijk veel opgevangen bij opa en oma. Zo gaat dat. En nee, niet iedereen keurt Down af, gelukkig niet. Het is namelijk niet altijd alleen maar ellende. Al hoewel hij bij de start van zijn leven, een hele zware tijd gehad heeft, die een paar jaar geduurd heeft. Nogmaals, ik wil niemand kwetsen, ik leef mee met TO en zij moet doen wat zij in deze situatie voor zichzelf (en het kind) moet doen, maar het is dus wel een keuze.TO heeft haar motivatie om de zwangerschap af te laten breken al gegeven. Wat heeft ze dan aan jouw "succesverhaal"?
“Don’t look back – you’re not going that way.”
