Zwanger
alle pijlers
Nekplooi-meting 5.6mm... Schrik!
zaterdag 21 september 2013 om 16:34
Ik ben nu bijna 13 weken zwanger van ons tweede kindje. Vreselijk misselijk geweest, maar dat is nu eindelijk een beetje voorbij. Verder niks aan de hand, echo bij 9w3 was gewoon goed (goede grootte en kloppen hartje).
Helaas heeft de arts gisteren bij de echo een nekplooi van 5.6mm gemeten. Dit was in combinatie met nekoedeem (ik geloof dat het officieel hygroma colli heet).
Dus... de prognose is belabberd. De arts zelf dacht meteen aan Turner's syndroom, maar het kan ook een van de trisomie varianten zijn. Of normale genetica maar met een grote kans op hartafwijkingen. Of helemaal niks.
De arts kon nu geen afwijkingen in het hart of de bloedsomloop zien (voor zover zichtbaar), ook geen zichtbare afwijkingen met femur lengte, handjes en voetjes, hersenen... Hij twijfelde over het neusbotje, het zat er wel maar was wel kort.
Ik bereid me nu voor op het ergste. Bloedwaardes komen nog en dan een punctie (over 2 weken), maar de kansen op een goede afloop zijn gewoon klein.
Iemand nog vergelijkbare ervaringen met positieve of negatieve afloop om te delen? Ik ben er vrij nuchter onder (een slechte uitslag wordt abortus, dat is duidelijk voor ons, en dat kom ik wel te boven), maar moet toch op een of andere manier de komende weken doorkomen...
Helaas heeft de arts gisteren bij de echo een nekplooi van 5.6mm gemeten. Dit was in combinatie met nekoedeem (ik geloof dat het officieel hygroma colli heet).
Dus... de prognose is belabberd. De arts zelf dacht meteen aan Turner's syndroom, maar het kan ook een van de trisomie varianten zijn. Of normale genetica maar met een grote kans op hartafwijkingen. Of helemaal niks.
De arts kon nu geen afwijkingen in het hart of de bloedsomloop zien (voor zover zichtbaar), ook geen zichtbare afwijkingen met femur lengte, handjes en voetjes, hersenen... Hij twijfelde over het neusbotje, het zat er wel maar was wel kort.
Ik bereid me nu voor op het ergste. Bloedwaardes komen nog en dan een punctie (over 2 weken), maar de kansen op een goede afloop zijn gewoon klein.
Iemand nog vergelijkbare ervaringen met positieve of negatieve afloop om te delen? Ik ben er vrij nuchter onder (een slechte uitslag wordt abortus, dat is duidelijk voor ons, en dat kom ik wel te boven), maar moet toch op een of andere manier de komende weken doorkomen...
dinsdag 1 oktober 2013 om 15:00
Hoi Kiene. Heel naar dat jullie dit ook moeten meemaken.
Ik denk dat het fysiek niet helemaal te vergelijken zal zijn, ik weet dat er een aantal andere vrouwen op dit forum wellicht kunnen vertellen hoe het bij jou ongeveer zal gaan.
Wij waren er net op tijd bij (14+1) om het zonder bevalling te doen. In mijn geval was het dus een korte ingreep onder volledige narcose, het heeft misschien 15 minuten geduurd. Als ik een week later was geweest, had dat echt niet meer gekund (en ik weet dus niet hoe "dat andere" voelt). Ik kwam nu bij met hele nare buikkrampen (dat was even echt zwaar), maar kreeg meteen een paracetamol en met een uurtje was het zo ver gezakt dat ik de kliniek uit kon lopen. Ik lig nu redelijk comfortabel op de bank, als het weer vervelend wordt neem ik nog een para of ibu.
Wij wilden het kindje niet zien (ik denk dat dat in dit geval ook echt niet kon, in jouw geval denk ik wel). Wel weten we dat het een jongetje was. Hij krijgt geen naam, maar vergeten doe ik hem zeker nooit.
Ik vindt het moeilijk inschatten hoe anders het emotioneel was geweest met 16-18 weken. Met de week zwaarder, denk ik. Maar ik ben best wel een koude kikker en ben niet snel emo, normaal zeker niet en nu... Ook minder dan gemiddeld gok ik. Dus misschien ben ik niet de beste informant...
Ik denk dat het fysiek niet helemaal te vergelijken zal zijn, ik weet dat er een aantal andere vrouwen op dit forum wellicht kunnen vertellen hoe het bij jou ongeveer zal gaan.
Wij waren er net op tijd bij (14+1) om het zonder bevalling te doen. In mijn geval was het dus een korte ingreep onder volledige narcose, het heeft misschien 15 minuten geduurd. Als ik een week later was geweest, had dat echt niet meer gekund (en ik weet dus niet hoe "dat andere" voelt). Ik kwam nu bij met hele nare buikkrampen (dat was even echt zwaar), maar kreeg meteen een paracetamol en met een uurtje was het zo ver gezakt dat ik de kliniek uit kon lopen. Ik lig nu redelijk comfortabel op de bank, als het weer vervelend wordt neem ik nog een para of ibu.
Wij wilden het kindje niet zien (ik denk dat dat in dit geval ook echt niet kon, in jouw geval denk ik wel). Wel weten we dat het een jongetje was. Hij krijgt geen naam, maar vergeten doe ik hem zeker nooit.
Ik vindt het moeilijk inschatten hoe anders het emotioneel was geweest met 16-18 weken. Met de week zwaarder, denk ik. Maar ik ben best wel een koude kikker en ben niet snel emo, normaal zeker niet en nu... Ook minder dan gemiddeld gok ik. Dus misschien ben ik niet de beste informant...
donderdag 3 oktober 2013 om 21:21
vrijdag 4 oktober 2013 om 10:38
@pinotnoir,
bedankt voor je reactie. Zo merk je maar weer hoe persoonlijk en verschillend elke situatie is. Jij bent een koude kikker geef je aan, terwijl ik eerder het tegenovergestelde ben denk ik (sentimenteler e.d). Bij jou was het levensvatbaar, bij mij niet. Jij kiest voor currettage, ik niet (als.....). Heb ook op een ander forum gepost, maar je merkt dat zelfs bij bijna gelijklijkende situaties alles toch weer enorm verschilt. Het ene kind heeft wel pijn, het andere niet. het ene kind heeft wel kansen, de andere niet. De ene moeder is zus, de andere zo. Zo moeilijk!
Hoe gaat het nu? Veel sterkte
Gr. kiene
bedankt voor je reactie. Zo merk je maar weer hoe persoonlijk en verschillend elke situatie is. Jij bent een koude kikker geef je aan, terwijl ik eerder het tegenovergestelde ben denk ik (sentimenteler e.d). Bij jou was het levensvatbaar, bij mij niet. Jij kiest voor currettage, ik niet (als.....). Heb ook op een ander forum gepost, maar je merkt dat zelfs bij bijna gelijklijkende situaties alles toch weer enorm verschilt. Het ene kind heeft wel pijn, het andere niet. het ene kind heeft wel kansen, de andere niet. De ene moeder is zus, de andere zo. Zo moeilijk!
Hoe gaat het nu? Veel sterkte
Gr. kiene
vrijdag 4 oktober 2013 om 23:10
Hoi Kiene.
Hier gaat het redelijk. Fysiek prima, psychisch is het pittig. Er blijft natuurlijk altijd een klein stemmetje zeggen... "wat als het nu een blij, gelukkig, relatief gezond kindje was geworden", en het kost best veel energie om mezelf steeds weer te vertellen waarom we deze beslissing hebben gemaakt. Wat niet wil zeggen dat ik nu achteraf twijfel aan onze beslissing, helemaal niet, maar dat stemmetje zit er dan toch.
Ik heb niets dan respect voor jullie keuze. Wat je zegt, iedereen is anders. En wat bij ons het grote verschil maakte, is dat wel al een kindje hebben - weet niet of dat bij jullie het geval is? Bij een eerste kindje kun je al je energie richten op de zorg na de geboorte, en hoe zwaar het ook is je zet jezelf gewoon volledig opzij, geen probleem. Maar dat peutertje kan je niet zolang even in de koelkast zetten...
Hier gaat het redelijk. Fysiek prima, psychisch is het pittig. Er blijft natuurlijk altijd een klein stemmetje zeggen... "wat als het nu een blij, gelukkig, relatief gezond kindje was geworden", en het kost best veel energie om mezelf steeds weer te vertellen waarom we deze beslissing hebben gemaakt. Wat niet wil zeggen dat ik nu achteraf twijfel aan onze beslissing, helemaal niet, maar dat stemmetje zit er dan toch.
Ik heb niets dan respect voor jullie keuze. Wat je zegt, iedereen is anders. En wat bij ons het grote verschil maakte, is dat wel al een kindje hebben - weet niet of dat bij jullie het geval is? Bij een eerste kindje kun je al je energie richten op de zorg na de geboorte, en hoe zwaar het ook is je zet jezelf gewoon volledig opzij, geen probleem. Maar dat peutertje kan je niet zolang even in de koelkast zetten...