Actueel
alle pijlers
Babysterfte hoog door verloskundigen
woensdag 3 november 2010 om 08:04
Ik denk dat veel vrouwen die een kind hebben gehad al vermoeden dat het Nederlands systeem niet optimaal is. Ik zelf igg wel.
Maar dat de babysterfte een factor vier hoger is bij een thuisbevalling die in het ziekenhuis eindigt vind ik ronduit schokkend. Zeker daar uit het onderzoek blijkt dat de gecompliceerde bevallingen die al in het ziekenhuis beginnen succesvoller verlopen.
Wat mij betreft krijgt een zwangere vrouw per direct de keus of ze de controles wil doen bij de gynaecoloog of verloskundige en niet zo als nu dat ze is overgeleverd aan de verloskundige totdat ze medisch wordt.
wat vinden jullie?
Volkskrant
AMSTERDAM - Vrouwen die hun bevalling beginnen bij de verloskundige lopen ruim twee keer zo veel kans dat hun baby overlijdt als vrouwen die beginnen bij de gynaecoloog.
Als een vrouw tijdens een thuisbevalling naar het ziekenhuis moet, of wordt overgedragen aan de gynaecoloog, is de kans dat haar baby overlijdt zelfs bijna vier keer zo hoog.
Dat blijkt uit onderzoek van het UMC Utrecht, dat vandaag wordt gepubliceerd door het British Medical Journal. Nederland kampt al jaren met een relatief hoge babysterfte. Met de nieuwe cijfers worden de tekortkomingen van het systeem blootgelegd.
Vraagtekens
De onderzoekers zetten grote vraagtekens bij het huidige systeem, waarin verloskundigen en gynaecologen gescheiden werken.
'Op het moment dat er iets misgaat bij de verloskundige, heb je een langere weg te gaan dan wanneer het misgaat bij de gynaecoloog', zegt neonatoloog en onderzoeker Hens Brouwers van het UMC Utrecht. 'Als er maar één systeem was, zou het sneller gaan', zegt onderzoeker en gynaecoloog Anneke Kwee.
'Nu treedt er vertraging op.' Dat de kans op overlijden van de baby hoger is bij vrouwen die de bevalling beginnen bij de verloskundige, is opmerkelijk. Verloskundigen begeleiden in principe alleen bevallingen die worden beschouwd als relatief risicoloos. Bij de gynaecoloog komen de riskante bevallingen. 'Op basis daarvan hadden de cijfers eigenlijk omgekeerd moeten zijn', zegt Kwee.
Nederland heeft al jaren bijna de hoogste babysterfte van Europa: ongeveer 1 op de 100 baby's sterft rond de geboorte. Alleen Frankrijk en Letland zitten hoger.
Eén afdeling
De oplossing ligt volgens de onderzoekers niet in het laten bevallen van alle vrouwen bij de gynaecoloog. Kwee: 'Je zou moeten onderzoeken of het werkt om alle vrouwen in het ziekenhuis of in een geboortecentrum te laten bevallen. Met één afdeling waar elke bevalling plaatsvindt, ongeacht hoge of lage risico's. Op zo'n afdeling moeten zowel verloskundigen als gynaecologen rondlopen. Zodra er iets misgaat, is er geen afstand meer.'
Een andere mogelijkheid is om alle bevallingen van het eerste kind in het ziekenhuis te laten gebeuren, zegt Brouwers: 'Zoals de cijfers nu zijn, ben je geneigd om alle bevallingen van het eerste kind in te schatten als hoog-risico/bevallingen.'
Maar dat de babysterfte een factor vier hoger is bij een thuisbevalling die in het ziekenhuis eindigt vind ik ronduit schokkend. Zeker daar uit het onderzoek blijkt dat de gecompliceerde bevallingen die al in het ziekenhuis beginnen succesvoller verlopen.
Wat mij betreft krijgt een zwangere vrouw per direct de keus of ze de controles wil doen bij de gynaecoloog of verloskundige en niet zo als nu dat ze is overgeleverd aan de verloskundige totdat ze medisch wordt.
wat vinden jullie?
Volkskrant
AMSTERDAM - Vrouwen die hun bevalling beginnen bij de verloskundige lopen ruim twee keer zo veel kans dat hun baby overlijdt als vrouwen die beginnen bij de gynaecoloog.
Als een vrouw tijdens een thuisbevalling naar het ziekenhuis moet, of wordt overgedragen aan de gynaecoloog, is de kans dat haar baby overlijdt zelfs bijna vier keer zo hoog.
Dat blijkt uit onderzoek van het UMC Utrecht, dat vandaag wordt gepubliceerd door het British Medical Journal. Nederland kampt al jaren met een relatief hoge babysterfte. Met de nieuwe cijfers worden de tekortkomingen van het systeem blootgelegd.
Vraagtekens
De onderzoekers zetten grote vraagtekens bij het huidige systeem, waarin verloskundigen en gynaecologen gescheiden werken.
'Op het moment dat er iets misgaat bij de verloskundige, heb je een langere weg te gaan dan wanneer het misgaat bij de gynaecoloog', zegt neonatoloog en onderzoeker Hens Brouwers van het UMC Utrecht. 'Als er maar één systeem was, zou het sneller gaan', zegt onderzoeker en gynaecoloog Anneke Kwee.
'Nu treedt er vertraging op.' Dat de kans op overlijden van de baby hoger is bij vrouwen die de bevalling beginnen bij de verloskundige, is opmerkelijk. Verloskundigen begeleiden in principe alleen bevallingen die worden beschouwd als relatief risicoloos. Bij de gynaecoloog komen de riskante bevallingen. 'Op basis daarvan hadden de cijfers eigenlijk omgekeerd moeten zijn', zegt Kwee.
Nederland heeft al jaren bijna de hoogste babysterfte van Europa: ongeveer 1 op de 100 baby's sterft rond de geboorte. Alleen Frankrijk en Letland zitten hoger.
Eén afdeling
De oplossing ligt volgens de onderzoekers niet in het laten bevallen van alle vrouwen bij de gynaecoloog. Kwee: 'Je zou moeten onderzoeken of het werkt om alle vrouwen in het ziekenhuis of in een geboortecentrum te laten bevallen. Met één afdeling waar elke bevalling plaatsvindt, ongeacht hoge of lage risico's. Op zo'n afdeling moeten zowel verloskundigen als gynaecologen rondlopen. Zodra er iets misgaat, is er geen afstand meer.'
Een andere mogelijkheid is om alle bevallingen van het eerste kind in het ziekenhuis te laten gebeuren, zegt Brouwers: 'Zoals de cijfers nu zijn, ben je geneigd om alle bevallingen van het eerste kind in te schatten als hoog-risico/bevallingen.'
vrijdag 5 november 2010 om 09:37
Weet ik toch, crini...
Dank je!
We zijn weer erg blij en relaxed en het voelt allemaal erg goed. (ondanks mijn twijfels vooraf, over bi en ppd)
Nu bijna 9 weken onderweg, over 1,5 week naar de vk voor de echo en dan kan ik het eindelijk aan de jongens gaan vertellen. Zij zeuren al een jaar om een baby....
Dank je!
We zijn weer erg blij en relaxed en het voelt allemaal erg goed. (ondanks mijn twijfels vooraf, over bi en ppd)
Nu bijna 9 weken onderweg, over 1,5 week naar de vk voor de echo en dan kan ik het eindelijk aan de jongens gaan vertellen. Zij zeuren al een jaar om een baby....
vrijdag 5 november 2010 om 10:47
quote:sosofie schreef op 05 november 2010 @ 09:37:
Weet ik toch, crini...
Dank je!
We zijn weer erg blij en relaxed en het voelt allemaal erg goed. (ondanks mijn twijfels vooraf, over bi en ppd)
Nu bijna 9 weken onderweg, over 1,5 week naar de vk voor de echo en dan kan ik het eindelijk aan de jongens gaan vertellen. Zij zeuren al een jaar om een baby....
Ja, het werd echt hoognodig tijd
Maar superleuk hoor!
Weet ik toch, crini...
Dank je!
We zijn weer erg blij en relaxed en het voelt allemaal erg goed. (ondanks mijn twijfels vooraf, over bi en ppd)
Nu bijna 9 weken onderweg, over 1,5 week naar de vk voor de echo en dan kan ik het eindelijk aan de jongens gaan vertellen. Zij zeuren al een jaar om een baby....
Ja, het werd echt hoognodig tijd
Maar superleuk hoor!
vrijdag 5 november 2010 om 15:46
quote:Sorcha_ schreef op 04 november 2010 @ 22:45:
Wat een horrorstory's lemoos
.
Gelukkig voor mij kwam ik achter dit soort verhalen en situaties op het punt of no return . Anders had ik na de eerste cm's ontsluiting mij lekker over de grens laten rijden richting Belgie. Had ik zeker weten wel een gyn en anesthesist aangetroffen (wij wonen hier luxe in het grensgebied). Ik heb gewoon geluk gehad met een makkelijke bevalling maar waarschijnlijk een lage pijngrens, maar die arme vrouw naast mij...
@Sosofie: proficiat! Wat is een BI? (ppd staat voor postpartum depressie?)
Wat een horrorstory's lemoos
.Gelukkig voor mij kwam ik achter dit soort verhalen en situaties op het punt of no return . Anders had ik na de eerste cm's ontsluiting mij lekker over de grens laten rijden richting Belgie. Had ik zeker weten wel een gyn en anesthesist aangetroffen (wij wonen hier luxe in het grensgebied). Ik heb gewoon geluk gehad met een makkelijke bevalling maar waarschijnlijk een lage pijngrens, maar die arme vrouw naast mij...
@Sosofie: proficiat! Wat is een BI? (ppd staat voor postpartum depressie?)
vrijdag 5 november 2010 om 18:52
Er is zo'n groot verschil tussen zwangerschap en bevalling in Nederland en Duitsland. In Duitsland zijn de vrouwen over het algemeen nog ouder dan in Nederland. Maar iedereen loopt hier standaard bij een gyn. Vanaf week 22 heb je dan ook recht op zorg bij een VK. Dit allemaal vergoed. Ook krijg ik bij elk onderzoek vanaf 26 weken een CTG en echo's kreeg ik ook veel. De bevalling is in het ziekenhuis. Zeker bij de 1e. Super begeleiding door gynaecologen, verloskundigen en anesthesisten mocht een ruggenprik bijv. nodig zijn. Ik had tijdens de bevalling van mijn 1e een shiftwisseling, en er kwam een andere gyn (toevallig de hoofdarts) die net zo professioneel was en de tijd uittrok. De nazorg was ook prima geregeld.
Als ik dat zo lees word ik haast bang om in Nederland te bevallen en de onderzoeken te laten doen!
Als ik dat zo lees word ik haast bang om in Nederland te bevallen en de onderzoeken te laten doen!
zaterdag 6 november 2010 om 10:42
Ik ben benieuwd hoe het met Kaetje gaat.
Ik heb geluk gehad denk ik, toen ik zwanger was was er een tekort aan verloskundigen in mijn woonplaats waardoor zwangeren uit bepaalde delen van de stad allemaal in het ziekenhuis moesten bevallen. Dat wilde ik sowieso, maar dat kwam dus goed uit.
Ik had wat complicaties tijdens de zwangerschap waarmee ik naar de spoedpost in het ziekenhuis moest (ook weer door dat gebrek aan verloskundigen), en zo kwam ik automatisch bij de gyn terecht en heb de hele zwangerschap afwisselend bij de gyn en de verloskundige gelopen. Ik vond de gynaecoloog prettiger dan de verloskundige, ik had meer vertrouwen in hem. Ik ben met precies 41 weken spontaan bevallen, maar had toen al een afspraak staan om 4 dagen later in te leiden als er in het weekend geen bevalling begonnen was, ik had op vrijdag mijn 41 weken controle en zou op dinsdagochtend 9 uur ingeleid worden als er niks zou gebeuren. Om half 11 's avonds had ik mijn eerste wee en had eigenlijk vrijwel direct persdrang. Wederom vanwege het tekort aan verloskundigen werd me gezegd dat ik maar even naar het ziekenhuis moest komen als dat me gerust zou stellen. Een half uur later was ik in het ziekenhuis en bleek dat ik inderdaad al bijna volledige ontsluiting had dus toen moest ik gelijk blijven. Twee en een half uur later was mijn zoon geboren, waarvan ik ruim anderhalf uur persweeën heb gehad en zoon uiteindelijk met de vacuumpomp eruit getrokken is omdat hij het moeilijk had en zijn hartslag daalde.
Ik heb maar een bevalling meegemaakt en ik vond het zelf ook wel een vrij makkelijke bevalling, dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal, maar ik denk wel dát ik het makkelijk vond doordat ik dus min of meer toevallig alles in het ziekenhuis heb moeten doen. Er zijn verschillende momenten geweest waarop gezegd werd, "ja, normaal zouden we zeggen bel je verloskundige en wacht het even af, maar dat kan nu niet, dus kom maar even naar het ziekenhuis", wat me een indicatie lijkt dat als het wél gekund had, ik dus nooit op tijd in het ziekenhuis had kunnen zijn. Ik had eigenlijk vrijwel direct persdrang thuis en iedereen, ook het ziekenhuis aan de telefoon, zei dat ik me dat vast verbeeldde, dat ik gewoon niet wist wat ik moest voelen, maar eenmaal aangekomen bleek dat dus te kloppen. Van de iets langer dan 3 uur die mijn bevalling in totaal geduurd heeft heb ik ongeveer 2 uur geperst. Mijn zoon is 's nachts geboren en ik heb in die korte tijd trouwens ook 2 keer de gynaecoloog aan mijn bed gehad, en zelfs ook s nachts de lactatiekundige omdat mijn zoon versuft was en niet kon aanhappen. (Hij had een hersenschudding door de pomp, mocht ook liever niet opgetild worden de eerste 24 uur.) En ondanks dat ik zelf naar huis wilde direct vonden de verloskundige en de verpleging het beter dat ik even in het ziekenhuis een paar uur zou slapen omdat het allemaal zo snel was gegaan.
Ik heb dus een supergoede ervaring met bevallen in het ziekenhuis, achteraf denk ik als ik mijn bevallingsverslag lees dat het best heftig is geweest, ik kan het me niet zo goed herinneren meer allemaal, ik heb wat flarden dat de verloskundige op een gegeven moment op mijn buik ging staan met een voet en dat ze met zijn tweeën aan het meeduwen waren, en ik kan me ook herinneren dat er op een gegeven moment iets met dat apparaat was waarop mijn zoon zijn hartslag denk ik te zien was, dat er toen even paniek ofzo was, maar ik heb het zelf als vrij makkelijk ervaren en geen moment - op de gewone angst omdat het zo godsgruwelijk zeer deed na dan - angst gehad omdat ik dus in het ziekenhuis was en geen moment géén begeleiding heb gehad.
Ik denk eerlijk gezegd dat als ik zo van anderen hoor hoe thuisbevallen gaat het heel anders was geweest, want ik vraag me dan alleen al af hoe de verloskundige uberhaupt op tijd zou zijn geweest. Ik stond namelijk letterlijk 10 minuten na mijn eerste wee al op de taxi te wachten om naar het ziekenhuis te gaan en 3 uur later lag ik met zoon en al alweer in bed en met name dat lange persen is nogal tricky geweest, zo staat in mijn verslag te lezen.
Ik heb geluk gehad denk ik, toen ik zwanger was was er een tekort aan verloskundigen in mijn woonplaats waardoor zwangeren uit bepaalde delen van de stad allemaal in het ziekenhuis moesten bevallen. Dat wilde ik sowieso, maar dat kwam dus goed uit.
Ik had wat complicaties tijdens de zwangerschap waarmee ik naar de spoedpost in het ziekenhuis moest (ook weer door dat gebrek aan verloskundigen), en zo kwam ik automatisch bij de gyn terecht en heb de hele zwangerschap afwisselend bij de gyn en de verloskundige gelopen. Ik vond de gynaecoloog prettiger dan de verloskundige, ik had meer vertrouwen in hem. Ik ben met precies 41 weken spontaan bevallen, maar had toen al een afspraak staan om 4 dagen later in te leiden als er in het weekend geen bevalling begonnen was, ik had op vrijdag mijn 41 weken controle en zou op dinsdagochtend 9 uur ingeleid worden als er niks zou gebeuren. Om half 11 's avonds had ik mijn eerste wee en had eigenlijk vrijwel direct persdrang. Wederom vanwege het tekort aan verloskundigen werd me gezegd dat ik maar even naar het ziekenhuis moest komen als dat me gerust zou stellen. Een half uur later was ik in het ziekenhuis en bleek dat ik inderdaad al bijna volledige ontsluiting had dus toen moest ik gelijk blijven. Twee en een half uur later was mijn zoon geboren, waarvan ik ruim anderhalf uur persweeën heb gehad en zoon uiteindelijk met de vacuumpomp eruit getrokken is omdat hij het moeilijk had en zijn hartslag daalde.
Ik heb maar een bevalling meegemaakt en ik vond het zelf ook wel een vrij makkelijke bevalling, dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal, maar ik denk wel dát ik het makkelijk vond doordat ik dus min of meer toevallig alles in het ziekenhuis heb moeten doen. Er zijn verschillende momenten geweest waarop gezegd werd, "ja, normaal zouden we zeggen bel je verloskundige en wacht het even af, maar dat kan nu niet, dus kom maar even naar het ziekenhuis", wat me een indicatie lijkt dat als het wél gekund had, ik dus nooit op tijd in het ziekenhuis had kunnen zijn. Ik had eigenlijk vrijwel direct persdrang thuis en iedereen, ook het ziekenhuis aan de telefoon, zei dat ik me dat vast verbeeldde, dat ik gewoon niet wist wat ik moest voelen, maar eenmaal aangekomen bleek dat dus te kloppen. Van de iets langer dan 3 uur die mijn bevalling in totaal geduurd heeft heb ik ongeveer 2 uur geperst. Mijn zoon is 's nachts geboren en ik heb in die korte tijd trouwens ook 2 keer de gynaecoloog aan mijn bed gehad, en zelfs ook s nachts de lactatiekundige omdat mijn zoon versuft was en niet kon aanhappen. (Hij had een hersenschudding door de pomp, mocht ook liever niet opgetild worden de eerste 24 uur.) En ondanks dat ik zelf naar huis wilde direct vonden de verloskundige en de verpleging het beter dat ik even in het ziekenhuis een paar uur zou slapen omdat het allemaal zo snel was gegaan.
Ik heb dus een supergoede ervaring met bevallen in het ziekenhuis, achteraf denk ik als ik mijn bevallingsverslag lees dat het best heftig is geweest, ik kan het me niet zo goed herinneren meer allemaal, ik heb wat flarden dat de verloskundige op een gegeven moment op mijn buik ging staan met een voet en dat ze met zijn tweeën aan het meeduwen waren, en ik kan me ook herinneren dat er op een gegeven moment iets met dat apparaat was waarop mijn zoon zijn hartslag denk ik te zien was, dat er toen even paniek ofzo was, maar ik heb het zelf als vrij makkelijk ervaren en geen moment - op de gewone angst omdat het zo godsgruwelijk zeer deed na dan - angst gehad omdat ik dus in het ziekenhuis was en geen moment géén begeleiding heb gehad.
Ik denk eerlijk gezegd dat als ik zo van anderen hoor hoe thuisbevallen gaat het heel anders was geweest, want ik vraag me dan alleen al af hoe de verloskundige uberhaupt op tijd zou zijn geweest. Ik stond namelijk letterlijk 10 minuten na mijn eerste wee al op de taxi te wachten om naar het ziekenhuis te gaan en 3 uur later lag ik met zoon en al alweer in bed en met name dat lange persen is nogal tricky geweest, zo staat in mijn verslag te lezen.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 6 november 2010 om 11:56
Mijn achterneefje is op die manier overleden Fash, thuis bevallen en het persen lukte niet goed, neefje telang in het geboortekanaal en geen tijd meer om naar het ziekenhuis te gaan. Ik weet niet of hij het overleefd zou hebben als hij in het ziekenhuis zou zijn geboren. Achteraf heb ik begrepen dat de verloskunde te lang thuis had aangemodderd ipv met ze naar het ziekenhuis te gaan.
Mijn zusje heeft ook vastgezeten in het geboortekanaal, ze was helemaal blauw toen ik haar voor het eerst zag. Ik vond het net een monstertje (is goed bijgetrokken gelukkig ) . Bij mijn stiefmoeder stonden ze ook met zijn tweeen op haar buik te duwen. Zusje moest meteen een ct-scannetje en geen schade aan haar hersens (bij achterneefje dus wel). Moet er toch niet aan denken dat ze thuis was bevallen.
Zelf zou ik dus absoluut niet thuis willen bevallen, daarvoor heb ik net iets teveel horrorstory's gehoord.
Mijn zusje heeft ook vastgezeten in het geboortekanaal, ze was helemaal blauw toen ik haar voor het eerst zag. Ik vond het net een monstertje (is goed bijgetrokken gelukkig ) . Bij mijn stiefmoeder stonden ze ook met zijn tweeen op haar buik te duwen. Zusje moest meteen een ct-scannetje en geen schade aan haar hersens (bij achterneefje dus wel). Moet er toch niet aan denken dat ze thuis was bevallen.
Zelf zou ik dus absoluut niet thuis willen bevallen, daarvoor heb ik net iets teveel horrorstory's gehoord.
zondag 7 november 2010 om 01:45
quote:Sorcha_ schreef op 06 november 2010 @ 11:56:
Mijn achterneefje is op die manier overleden Fash, thuis bevallen en het persen lukte niet goed, neefje telang in het geboortekanaal en geen tijd meer om naar het ziekenhuis te gaan. Ik weet niet of hij het overleefd zou hebben als hij in het ziekenhuis zou zijn geboren. Achteraf heb ik begrepen dat de verloskunde te lang thuis had aangemodderd ipv met ze naar het ziekenhuis te gaan.
Mijn zusje heeft ook vastgezeten in het geboortekanaal, ze was helemaal blauw toen ik haar voor het eerst zag. Ik vond het net een monstertje (is goed bijgetrokken gelukkig ) . Bij mijn stiefmoeder stonden ze ook met zijn tweeen op haar buik te duwen. Zusje moest meteen een ct-scannetje en geen schade aan haar hersens (bij achterneefje dus wel). Moet er toch niet aan denken dat ze thuis was bevallen.
Zelf zou ik dus absoluut niet thuis willen bevallen, daarvoor heb ik net iets teveel horrorstory's gehoord.
Ook mijn kinderen zaten vast (3 dan, de 4e is niet vaginaal geboren). Bij mijn oudste hebben ze eveneens op de buik moeten duwen, hij was het blauwst bij de geboorte. Maar geen ct-scan overigens. Ik was wel heeeeeeeeeeeel blij dat ik in het ziekenhuis was, weet ook niet of hij er anders nog was geweest. Zelfde geldt voor dochter die 2 uur na de geboorte bijna is gestikt, ook toen was ik erg blij dat ik in het ziekenhuis was. Overigens is haar geboorte de enige die ik thuis begonnen ben, om tijdens de persweeën alsnog naar het ziekenhuis te moeten gaan.
Vanaf de 3e mocht ik niet meer thuis bevallen, gelukkig.
En dan heb ik nog lang niet alle verschrikkelijke details genoemd hier (ga ik nu ook niet doen).
Dat maakt mijn mening ook wel gekleurd, ik ben erg anti-thuisbevallen omdat ik zelf 3 heftige (traumatische) bevallingen heb gehad.
Mijn achterneefje is op die manier overleden Fash, thuis bevallen en het persen lukte niet goed, neefje telang in het geboortekanaal en geen tijd meer om naar het ziekenhuis te gaan. Ik weet niet of hij het overleefd zou hebben als hij in het ziekenhuis zou zijn geboren. Achteraf heb ik begrepen dat de verloskunde te lang thuis had aangemodderd ipv met ze naar het ziekenhuis te gaan.
Mijn zusje heeft ook vastgezeten in het geboortekanaal, ze was helemaal blauw toen ik haar voor het eerst zag. Ik vond het net een monstertje (is goed bijgetrokken gelukkig ) . Bij mijn stiefmoeder stonden ze ook met zijn tweeen op haar buik te duwen. Zusje moest meteen een ct-scannetje en geen schade aan haar hersens (bij achterneefje dus wel). Moet er toch niet aan denken dat ze thuis was bevallen.
Zelf zou ik dus absoluut niet thuis willen bevallen, daarvoor heb ik net iets teveel horrorstory's gehoord.
Ook mijn kinderen zaten vast (3 dan, de 4e is niet vaginaal geboren). Bij mijn oudste hebben ze eveneens op de buik moeten duwen, hij was het blauwst bij de geboorte. Maar geen ct-scan overigens. Ik was wel heeeeeeeeeeeel blij dat ik in het ziekenhuis was, weet ook niet of hij er anders nog was geweest. Zelfde geldt voor dochter die 2 uur na de geboorte bijna is gestikt, ook toen was ik erg blij dat ik in het ziekenhuis was. Overigens is haar geboorte de enige die ik thuis begonnen ben, om tijdens de persweeën alsnog naar het ziekenhuis te moeten gaan.
Vanaf de 3e mocht ik niet meer thuis bevallen, gelukkig.
En dan heb ik nog lang niet alle verschrikkelijke details genoemd hier (ga ik nu ook niet doen).
Dat maakt mijn mening ook wel gekleurd, ik ben erg anti-thuisbevallen omdat ik zelf 3 heftige (traumatische) bevallingen heb gehad.
zondag 7 november 2010 om 01:51
quote:fashionvictim schreef op 06 november 2010 @ 10:42:
Ik ben benieuwd hoe het met Kaetje gaat.
Ik heb geluk gehad denk ik, toen ik zwanger was was er een tekort aan verloskundigen in mijn woonplaats waardoor zwangeren uit bepaalde delen van de stad allemaal in het ziekenhuis moesten bevallen. Dat wilde ik sowieso, maar dat kwam dus goed uit.
Ik had wat complicaties tijdens de zwangerschap waarmee ik naar de spoedpost in het ziekenhuis moest (ook weer door dat gebrek aan verloskundigen), en zo kwam ik automatisch bij de gyn terecht en heb de hele zwangerschap afwisselend bij de gyn en de verloskundige gelopen. Ik vond de gynaecoloog prettiger dan de verloskundige, ik had meer vertrouwen in hem. Ik ben met precies 41 weken spontaan bevallen, maar had toen al een afspraak staan om 4 dagen later in te leiden als er in het weekend geen bevalling begonnen was, ik had op vrijdag mijn 41 weken controle en zou op dinsdagochtend 9 uur ingeleid worden als er niks zou gebeuren. Om half 11 's avonds had ik mijn eerste wee en had eigenlijk vrijwel direct persdrang. Wederom vanwege het tekort aan verloskundigen werd me gezegd dat ik maar even naar het ziekenhuis moest komen als dat me gerust zou stellen. Een half uur later was ik in het ziekenhuis en bleek dat ik inderdaad al bijna volledige ontsluiting had dus toen moest ik gelijk blijven. Twee en een half uur later was mijn zoon geboren, waarvan ik ruim anderhalf uur persweeën heb gehad en zoon uiteindelijk met de vacuumpomp eruit getrokken is omdat hij het moeilijk had en zijn hartslag daalde.
Ik heb maar een bevalling meegemaakt en ik vond het zelf ook wel een vrij makkelijke bevalling, dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal, maar ik denk wel dát ik het makkelijk vond doordat ik dus min of meer toevallig alles in het ziekenhuis heb moeten doen. Er zijn verschillende momenten geweest waarop gezegd werd, "ja, normaal zouden we zeggen bel je verloskundige en wacht het even af, maar dat kan nu niet, dus kom maar even naar het ziekenhuis", wat me een indicatie lijkt dat als het wél gekund had, ik dus nooit op tijd in het ziekenhuis had kunnen zijn. Ik had eigenlijk vrijwel direct persdrang thuis en iedereen, ook het ziekenhuis aan de telefoon, zei dat ik me dat vast verbeeldde, dat ik gewoon niet wist wat ik moest voelen, maar eenmaal aangekomen bleek dat dus te kloppen. Van de iets langer dan 3 uur die mijn bevalling in totaal geduurd heeft heb ik ongeveer 2 uur geperst. Mijn zoon is 's nachts geboren en ik heb in die korte tijd trouwens ook 2 keer de gynaecoloog aan mijn bed gehad, en zelfs ook s nachts de lactatiekundige omdat mijn zoon versuft was en niet kon aanhappen. (Hij had een hersenschudding door de pomp, mocht ook liever niet opgetild worden de eerste 24 uur.) En ondanks dat ik zelf naar huis wilde direct vonden de verloskundige en de verpleging het beter dat ik even in het ziekenhuis een paar uur zou slapen omdat het allemaal zo snel was gegaan.
Ik heb dus een supergoede ervaring met bevallen in het ziekenhuis, achteraf denk ik als ik mijn bevallingsverslag lees dat het best heftig is geweest, ik kan het me niet zo goed herinneren meer allemaal, ik heb wat flarden dat de verloskundige op een gegeven moment op mijn buik ging staan met een voet en dat ze met zijn tweeën aan het meeduwen waren, en ik kan me ook herinneren dat er op een gegeven moment iets met dat apparaat was waarop mijn zoon zijn hartslag denk ik te zien was, dat er toen even paniek ofzo was, maar ik heb het zelf als vrij makkelijk ervaren en geen moment - op de gewone angst omdat het zo godsgruwelijk zeer deed na dan - angst gehad omdat ik dus in het ziekenhuis was en geen moment géén begeleiding heb gehad.
Ik denk eerlijk gezegd dat als ik zo van anderen hoor hoe thuisbevallen gaat het heel anders was geweest, want ik vraag me dan alleen al af hoe de verloskundige uberhaupt op tijd zou zijn geweest. Ik stond namelijk letterlijk 10 minuten na mijn eerste wee al op de taxi te wachten om naar het ziekenhuis te gaan en 3 uur later lag ik met zoon en al alweer in bed en met name dat lange persen is nogal tricky geweest, zo staat in mijn verslag te lezen.
Ik maakte dat allemaal juist wel bewust mee, in die zin, dat ik er geen vertrouwen in had. Bij mijn eerste bevalling werd er ook op mijn buik geduwd met 3 man, vielen de harttonen weg en was er paniek (en ook de pomp kwam er aan te pas met als gevolg een flinke hersenschudding bij zoon) en ik dacht letterlijk "Mijn kind is nu al dood, als het dan toch dood is, laten ze het er dan zo snel mogelijk uithalen want ik heb zo'n PIJN". De paniek werd ook zodanig dat een stagiaire stond te huilen en vertrok, en dat kreeg ik allemaal mee, was niet meer bezig met bevallen maar met mijn PIJN en de 9 mensen waar mijn kamer ineens mee gevuld was, mijn man huilend in een hoekje en het idee dat ik een dood kind zou baren, wat gelukkig niet zo was.
Ik was zo bezig met mijn omgeving omdat er tijdens mijn bevalling niet werd gecommuniceerd. Er was niet verteld dat zoon in vruchtwater had gepoept, terwijl ik dat wel dacht te zien aan de kleur, er werd niet verteld dat de harttonen daalden, terwijl ik daar heel alert naar vroeg werd dat weggewuifd, er werd niet gezegd dat ze vliezen gingen breken, er werd niet gezegd dat ik een verdovingsprik voor de knip kreeg en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mijn eerste ziekenhuisbevalling (en ook mijn allereerste bevalling) was een ware ramp, maar ik had er niet aan moeten denken wat voor ramp het geweest was als ik thuis was bevallen.
Ik ben benieuwd hoe het met Kaetje gaat.
Ik heb geluk gehad denk ik, toen ik zwanger was was er een tekort aan verloskundigen in mijn woonplaats waardoor zwangeren uit bepaalde delen van de stad allemaal in het ziekenhuis moesten bevallen. Dat wilde ik sowieso, maar dat kwam dus goed uit.
Ik had wat complicaties tijdens de zwangerschap waarmee ik naar de spoedpost in het ziekenhuis moest (ook weer door dat gebrek aan verloskundigen), en zo kwam ik automatisch bij de gyn terecht en heb de hele zwangerschap afwisselend bij de gyn en de verloskundige gelopen. Ik vond de gynaecoloog prettiger dan de verloskundige, ik had meer vertrouwen in hem. Ik ben met precies 41 weken spontaan bevallen, maar had toen al een afspraak staan om 4 dagen later in te leiden als er in het weekend geen bevalling begonnen was, ik had op vrijdag mijn 41 weken controle en zou op dinsdagochtend 9 uur ingeleid worden als er niks zou gebeuren. Om half 11 's avonds had ik mijn eerste wee en had eigenlijk vrijwel direct persdrang. Wederom vanwege het tekort aan verloskundigen werd me gezegd dat ik maar even naar het ziekenhuis moest komen als dat me gerust zou stellen. Een half uur later was ik in het ziekenhuis en bleek dat ik inderdaad al bijna volledige ontsluiting had dus toen moest ik gelijk blijven. Twee en een half uur later was mijn zoon geboren, waarvan ik ruim anderhalf uur persweeën heb gehad en zoon uiteindelijk met de vacuumpomp eruit getrokken is omdat hij het moeilijk had en zijn hartslag daalde.
Ik heb maar een bevalling meegemaakt en ik vond het zelf ook wel een vrij makkelijke bevalling, dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal, maar ik denk wel dát ik het makkelijk vond doordat ik dus min of meer toevallig alles in het ziekenhuis heb moeten doen. Er zijn verschillende momenten geweest waarop gezegd werd, "ja, normaal zouden we zeggen bel je verloskundige en wacht het even af, maar dat kan nu niet, dus kom maar even naar het ziekenhuis", wat me een indicatie lijkt dat als het wél gekund had, ik dus nooit op tijd in het ziekenhuis had kunnen zijn. Ik had eigenlijk vrijwel direct persdrang thuis en iedereen, ook het ziekenhuis aan de telefoon, zei dat ik me dat vast verbeeldde, dat ik gewoon niet wist wat ik moest voelen, maar eenmaal aangekomen bleek dat dus te kloppen. Van de iets langer dan 3 uur die mijn bevalling in totaal geduurd heeft heb ik ongeveer 2 uur geperst. Mijn zoon is 's nachts geboren en ik heb in die korte tijd trouwens ook 2 keer de gynaecoloog aan mijn bed gehad, en zelfs ook s nachts de lactatiekundige omdat mijn zoon versuft was en niet kon aanhappen. (Hij had een hersenschudding door de pomp, mocht ook liever niet opgetild worden de eerste 24 uur.) En ondanks dat ik zelf naar huis wilde direct vonden de verloskundige en de verpleging het beter dat ik even in het ziekenhuis een paar uur zou slapen omdat het allemaal zo snel was gegaan.
Ik heb dus een supergoede ervaring met bevallen in het ziekenhuis, achteraf denk ik als ik mijn bevallingsverslag lees dat het best heftig is geweest, ik kan het me niet zo goed herinneren meer allemaal, ik heb wat flarden dat de verloskundige op een gegeven moment op mijn buik ging staan met een voet en dat ze met zijn tweeën aan het meeduwen waren, en ik kan me ook herinneren dat er op een gegeven moment iets met dat apparaat was waarop mijn zoon zijn hartslag denk ik te zien was, dat er toen even paniek ofzo was, maar ik heb het zelf als vrij makkelijk ervaren en geen moment - op de gewone angst omdat het zo godsgruwelijk zeer deed na dan - angst gehad omdat ik dus in het ziekenhuis was en geen moment géén begeleiding heb gehad.
Ik denk eerlijk gezegd dat als ik zo van anderen hoor hoe thuisbevallen gaat het heel anders was geweest, want ik vraag me dan alleen al af hoe de verloskundige uberhaupt op tijd zou zijn geweest. Ik stond namelijk letterlijk 10 minuten na mijn eerste wee al op de taxi te wachten om naar het ziekenhuis te gaan en 3 uur later lag ik met zoon en al alweer in bed en met name dat lange persen is nogal tricky geweest, zo staat in mijn verslag te lezen.
Ik maakte dat allemaal juist wel bewust mee, in die zin, dat ik er geen vertrouwen in had. Bij mijn eerste bevalling werd er ook op mijn buik geduwd met 3 man, vielen de harttonen weg en was er paniek (en ook de pomp kwam er aan te pas met als gevolg een flinke hersenschudding bij zoon) en ik dacht letterlijk "Mijn kind is nu al dood, als het dan toch dood is, laten ze het er dan zo snel mogelijk uithalen want ik heb zo'n PIJN". De paniek werd ook zodanig dat een stagiaire stond te huilen en vertrok, en dat kreeg ik allemaal mee, was niet meer bezig met bevallen maar met mijn PIJN en de 9 mensen waar mijn kamer ineens mee gevuld was, mijn man huilend in een hoekje en het idee dat ik een dood kind zou baren, wat gelukkig niet zo was.
Ik was zo bezig met mijn omgeving omdat er tijdens mijn bevalling niet werd gecommuniceerd. Er was niet verteld dat zoon in vruchtwater had gepoept, terwijl ik dat wel dacht te zien aan de kleur, er werd niet verteld dat de harttonen daalden, terwijl ik daar heel alert naar vroeg werd dat weggewuifd, er werd niet gezegd dat ze vliezen gingen breken, er werd niet gezegd dat ik een verdovingsprik voor de knip kreeg en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mijn eerste ziekenhuisbevalling (en ook mijn allereerste bevalling) was een ware ramp, maar ik had er niet aan moeten denken wat voor ramp het geweest was als ik thuis was bevallen.
zondag 7 november 2010 om 02:07
quote:a_nick_is_born schreef op 07 november 2010 @ 01:51:
[...]
Ik maakte dat allemaal juist wel bewust mee, in die zin, dat ik er geen vertrouwen in had. Bij mijn eerste bevalling werd er ook op mijn buik geduwd met 3 man, vielen de harttonen weg en was er paniek (en ook de pomp kwam er aan te pas met als gevolg een flinke hersenschudding bij zoon) en ik dacht letterlijk "Mijn kind is nu al dood, als het dan toch dood is, laten ze het er dan zo snel mogelijk uithalen want ik heb zo'n PIJN". De paniek werd ook zodanig dat een stagiaire stond te huilen en vertrok, en dat kreeg ik allemaal mee, was niet meer bezig met bevallen maar met de 9 mensen waar mijn kamer ineens mee gevuld was, mijn man huilend in een hoekje en het idee dat ik een dood kind zou baren, wat gelukkig niet zo was.
Bizar he, ik heb dus ongeveer hetzelfde meegemaakt, ik kan me heel helder herinneren dat ik echt aan het gillen was "ze trekken me uit elkaaaaaaaaaaaaaaaaaaar... ik kan niet meer!" en alles wat jij zegt van dat duwen op je buik en zelfs erop staan - dat is een van de weinige heldere herinneringen die ik heb, ik heb er eigenlijk 2, 1 dat ik zo gilde en 2 dat de verloskundige op mijn buik stond met 1 voet om kracht te zetten - maar ik was zo ver heen dat ik voor de rest me nauwelijks iets kan herinneren. Mijn zoon had ook een flinke hersenschudding, moest in het donker liggen en mocht niet opgetild worden en kon niet drinken, maar ik weet niet, de sfeer in het ziekenhuis was kennelijk heel goed, want gevoelsmatig heb ik echt een supermakkelijke bevalling gehad.
Maar het was wel heftig, dat zie ik in het verslag en mijn moeder is bijvoorbeeld begraven 10 maanden later met een blauwe plek op haar onderarm die dus nooit meer weggetrokken is omdat ik haar arm volledig blauw geknepen had, de arme schat.
Maar toch is mijn gevoel gelukkig dat ik een supermakkelijke bevalling had, ik riep vrij snel erna dat als het zo ging dat ik wel 10 kinderen kon baren. Misschien is het wel omdat het al met al zo gepiept was, ik lag letterlijk 3 uur later al weer aangekleed met kind in bed, dus het was zo voorbij. Misschien als het 2 uur langer had geduurd dat ik het wel heel heftig had gevonden, maar ik kan me er eigenlijk vrij weinig van herinneren. Ik kan me het begin herinneren, en daarna dus dat duwen, ik heb 1 keer om pijnstilling gesmeekt maar dat kon niet meer, en net toen ik het uitkrijste dat ik echt niet meer kon en dat ze me uit elkaar aan het trekken waren trok mijn moeder aan mijn gezicht zodat ik het kon zien en was mijn zoon er.
Maar goed, ik had dat never ever thuis willen doen, want het kleine beetje wat ik me kan herinneren was wel degelijk heftig en ik was me er vaag van bewust dat de verloskundige en de verpleegkundige wel een paar keer paniekerig waren, en dat ik dus ook 2 keer de gyn aan mijn bed had en dat was ook niet voor niks waarschijnlijk. Ik was gelukkig zelf zo van de wereld dat het allemaal nogal langs me heen ging, ik heb maanden erna ook steeds moeten vragen "klopt het dat ik..?" want ik herinner me echt alleen hele vage flarden.
[...]
Ik maakte dat allemaal juist wel bewust mee, in die zin, dat ik er geen vertrouwen in had. Bij mijn eerste bevalling werd er ook op mijn buik geduwd met 3 man, vielen de harttonen weg en was er paniek (en ook de pomp kwam er aan te pas met als gevolg een flinke hersenschudding bij zoon) en ik dacht letterlijk "Mijn kind is nu al dood, als het dan toch dood is, laten ze het er dan zo snel mogelijk uithalen want ik heb zo'n PIJN". De paniek werd ook zodanig dat een stagiaire stond te huilen en vertrok, en dat kreeg ik allemaal mee, was niet meer bezig met bevallen maar met de 9 mensen waar mijn kamer ineens mee gevuld was, mijn man huilend in een hoekje en het idee dat ik een dood kind zou baren, wat gelukkig niet zo was.
Bizar he, ik heb dus ongeveer hetzelfde meegemaakt, ik kan me heel helder herinneren dat ik echt aan het gillen was "ze trekken me uit elkaaaaaaaaaaaaaaaaaaar... ik kan niet meer!" en alles wat jij zegt van dat duwen op je buik en zelfs erop staan - dat is een van de weinige heldere herinneringen die ik heb, ik heb er eigenlijk 2, 1 dat ik zo gilde en 2 dat de verloskundige op mijn buik stond met 1 voet om kracht te zetten - maar ik was zo ver heen dat ik voor de rest me nauwelijks iets kan herinneren. Mijn zoon had ook een flinke hersenschudding, moest in het donker liggen en mocht niet opgetild worden en kon niet drinken, maar ik weet niet, de sfeer in het ziekenhuis was kennelijk heel goed, want gevoelsmatig heb ik echt een supermakkelijke bevalling gehad.
Maar het was wel heftig, dat zie ik in het verslag en mijn moeder is bijvoorbeeld begraven 10 maanden later met een blauwe plek op haar onderarm die dus nooit meer weggetrokken is omdat ik haar arm volledig blauw geknepen had, de arme schat.
Maar toch is mijn gevoel gelukkig dat ik een supermakkelijke bevalling had, ik riep vrij snel erna dat als het zo ging dat ik wel 10 kinderen kon baren. Misschien is het wel omdat het al met al zo gepiept was, ik lag letterlijk 3 uur later al weer aangekleed met kind in bed, dus het was zo voorbij. Misschien als het 2 uur langer had geduurd dat ik het wel heel heftig had gevonden, maar ik kan me er eigenlijk vrij weinig van herinneren. Ik kan me het begin herinneren, en daarna dus dat duwen, ik heb 1 keer om pijnstilling gesmeekt maar dat kon niet meer, en net toen ik het uitkrijste dat ik echt niet meer kon en dat ze me uit elkaar aan het trekken waren trok mijn moeder aan mijn gezicht zodat ik het kon zien en was mijn zoon er.
Maar goed, ik had dat never ever thuis willen doen, want het kleine beetje wat ik me kan herinneren was wel degelijk heftig en ik was me er vaag van bewust dat de verloskundige en de verpleegkundige wel een paar keer paniekerig waren, en dat ik dus ook 2 keer de gyn aan mijn bed had en dat was ook niet voor niks waarschijnlijk. Ik was gelukkig zelf zo van de wereld dat het allemaal nogal langs me heen ging, ik heb maanden erna ook steeds moeten vragen "klopt het dat ik..?" want ik herinner me echt alleen hele vage flarden.
Am Yisrael Chai!
zondag 7 november 2010 om 02:09
Ik gilde ook, heel hard, om mijn moeder.
En sommige dingen kan ik me helemaal niet meer herinneren. Zo huilde mijn zoontje toen hij net geboren was, maar in mijn herinnering helemaal niet. Mijn man zegt dat hij het eerste uur alleen maar gehuild heeft, maar daar weet ik dus echt echt niks meer van, zo raar.
En sommige dingen kan ik me helemaal niet meer herinneren. Zo huilde mijn zoontje toen hij net geboren was, maar in mijn herinnering helemaal niet. Mijn man zegt dat hij het eerste uur alleen maar gehuild heeft, maar daar weet ik dus echt echt niks meer van, zo raar.
zondag 7 november 2010 om 02:11
Wat erg nick
Dapper trouwens dat je na zo'n bevalling er nog 3 achterna deed. Lijkt me voor je man ook heel erg, volgens mij voel je je dan totaal machteloos.
Ik ga dus echt never nooit thuisbevallen. Mijn moeder propageert dat nogal dus dat gaat een "interessante" discussie worden als het ooit zover is.
Ik vond mijn zusje er de eerste paar weken zo eng uitzien. Die blauwe kleur bleef erg lang aan. Ze had ook haar schoudertje geblesseerd tijdens de bevalling dus ze was een nogal mopperige baby. Toen ze fysiotherapie had gehad werd ze ineens een veel leukere baby. Ze was een behoorlijk grote baby, ze was 2 weken te vroeg gehaald en woog alsnog ruim 9 pond. Als je dan die verhalen hoort van verloskundigen die opscheppen over grote baby's .
Dapper trouwens dat je na zo'n bevalling er nog 3 achterna deed. Lijkt me voor je man ook heel erg, volgens mij voel je je dan totaal machteloos.
Ik ga dus echt never nooit thuisbevallen. Mijn moeder propageert dat nogal dus dat gaat een "interessante" discussie worden als het ooit zover is.
Ik vond mijn zusje er de eerste paar weken zo eng uitzien. Die blauwe kleur bleef erg lang aan. Ze had ook haar schoudertje geblesseerd tijdens de bevalling dus ze was een nogal mopperige baby. Toen ze fysiotherapie had gehad werd ze ineens een veel leukere baby. Ze was een behoorlijk grote baby, ze was 2 weken te vroeg gehaald en woog alsnog ruim 9 pond. Als je dan die verhalen hoort van verloskundigen die opscheppen over grote baby's .
zondag 7 november 2010 om 02:15
quote:a_nick_is_born schreef op 07 november 2010 @ 02:09:
Ik gilde ook, heel hard, om mijn moeder.
Ik zag net dat je er wat bij gezet had. Wat naar dat het zo rot was. Mijn moeder was er gelukkig bij, die heeft later - maanden later - wel gezegd dat ze het heel heftig vond maar dat heeft ze gelukkig ter plekke niet laten merken. En wat ik al zeg, de sfeer in het ziekenhuis was echt super, ik zat echt helemaal in mijn eigen wereldje.
Thuis was dat vast heel anders geweest, daar ben ik van overtuigd want ik kwam in het zkh aan en iedereen had zoiets van "oh, eerste kind, die moeten we even geruststellen en dan gaat ze weer naar huis" maar dat liep effe anders. Een verloskundige was vast nooit op tijd geweest, dat gevoel had ik echt al snel daarna, dat ik mazzel had dat ik zo vroeg in het ziekenhuis was want dat "om de vijf minuten" heb ik dus nooit gehad. Ik had 1 heftige wee en daarna ging het allemaal in sneltreinvaart.
Ik gilde ook, heel hard, om mijn moeder.
Ik zag net dat je er wat bij gezet had. Wat naar dat het zo rot was. Mijn moeder was er gelukkig bij, die heeft later - maanden later - wel gezegd dat ze het heel heftig vond maar dat heeft ze gelukkig ter plekke niet laten merken. En wat ik al zeg, de sfeer in het ziekenhuis was echt super, ik zat echt helemaal in mijn eigen wereldje.
Thuis was dat vast heel anders geweest, daar ben ik van overtuigd want ik kwam in het zkh aan en iedereen had zoiets van "oh, eerste kind, die moeten we even geruststellen en dan gaat ze weer naar huis" maar dat liep effe anders. Een verloskundige was vast nooit op tijd geweest, dat gevoel had ik echt al snel daarna, dat ik mazzel had dat ik zo vroeg in het ziekenhuis was want dat "om de vijf minuten" heb ik dus nooit gehad. Ik had 1 heftige wee en daarna ging het allemaal in sneltreinvaart.
Am Yisrael Chai!
zondag 7 november 2010 om 02:21
Ja bevallen kan ik helaas niet
Maar ik heb het allemaal prima verwerkt hoor, het is alleen zo dat zulke topics me blijven intrigeren. Iedere keer dat er een bericht in de media over de hoge kindersterfte in NL is, kan ik me er weer druk om maken.
Ik ben zelfs ooit hier (zo'n 7,5 jaar geleden nu) op dit prachtige forum beland, omdat ik graag ervaringen wilde uitwisselen met mensen die net als ik een 'traumatische bevalling' (want zo beleefde ik het toen) had meegemaakt.
Waar zo'n bevalling al niet goed voor is
Maar ik heb het allemaal prima verwerkt hoor, het is alleen zo dat zulke topics me blijven intrigeren. Iedere keer dat er een bericht in de media over de hoge kindersterfte in NL is, kan ik me er weer druk om maken.
Ik ben zelfs ooit hier (zo'n 7,5 jaar geleden nu) op dit prachtige forum beland, omdat ik graag ervaringen wilde uitwisselen met mensen die net als ik een 'traumatische bevalling' (want zo beleefde ik het toen) had meegemaakt.
Waar zo'n bevalling al niet goed voor is
zondag 7 november 2010 om 02:25
Apart trouwens, he, nick, dat je gewoon hele delen kwijt bent? Ik zou ook echt niet weten of mijn zoon huilde toen hij geboren was, vast wel want dat doen ze allemaal, maar ik kan me alleen zijn gezicht herinneren. In mijn herinnering keken we elkaar alleen maar aan en lagen we direct erna samen in bed, maar daar klopt niks van want ik heb later gehoord dat ze hem ook even meenamen voor die Apgar en omdat hij geblesseerd was aan zijn hoofd. Maar dat ben ik helemaal kwijt.
Am Yisrael Chai!
zondag 7 november 2010 om 02:26
Ik had me trouwens bij mijn tweede bevalling voorgenomen het helemaal anders te doen. Bij de eerste keer (ingeleide bevalling) wist ik van toeten nog blazen, maakte me ook niet druk van tevoren want wist niet wat er komen zou en heb alles om me heen laten komen. Kon pas achteraf boos worden over de slechte communicatie.
Bij mijn tweede (thuis begonnen, afgemaakt in zelfde ziekenhuis) zou ik niets doen wat ik niet wilde en me assertief opstellen. Met als gevolg dat ik eenmaal in het ziekenhuis de bevalling nog onnodig lang (een klein uurtje) gerekt heb omdat ik zo stronteigenwijs was
De derde keer, in een ander ziekenhuis, met een verloskundige i.t.t. mijn vorige bevallingen waar een gyn het begeleidde, ging het al stukken beter, wederom vooral door de prettige communicatie. Ook nu was het een risicovolle onderneming (daarom is de 4e ook per KS geboren), maar ik heb het toch als het meest prettig (meest prettig, omdat ik een bevalling echt niet als prettig kan zien) ervaren.
Bij mijn tweede (thuis begonnen, afgemaakt in zelfde ziekenhuis) zou ik niets doen wat ik niet wilde en me assertief opstellen. Met als gevolg dat ik eenmaal in het ziekenhuis de bevalling nog onnodig lang (een klein uurtje) gerekt heb omdat ik zo stronteigenwijs was
De derde keer, in een ander ziekenhuis, met een verloskundige i.t.t. mijn vorige bevallingen waar een gyn het begeleidde, ging het al stukken beter, wederom vooral door de prettige communicatie. Ook nu was het een risicovolle onderneming (daarom is de 4e ook per KS geboren), maar ik heb het toch als het meest prettig (meest prettig, omdat ik een bevalling echt niet als prettig kan zien) ervaren.
zondag 7 november 2010 om 02:33
quote:fashionvictim schreef op 07 november 2010 @ 02:25:
Apart trouwens, he, nick, dat je gewoon hele delen kwijt bent? Ik zou ook echt niet weten of mijn zoon huilde toen hij geboren was, vast wel want dat doen ze allemaal, maar ik kan me alleen zijn gezicht herinneren. In mijn herinnering keken we elkaar alleen maar aan en lagen we direct erna samen in bed, maar daar klopt niks van want ik heb later gehoord dat ze hem ook even meenamen voor die Apgar en omdat hij geblesseerd was aan zijn hoofd. Maar dat ben ik helemaal kwijt.
Ja, idd aparte gewaarwording. Ik was er zelfs niet helemaal bij met mijn KS. Mijn zoontje ademde niet direct, maar dat schijnt normaal te zijn bij een KS want de verpleegkundigen en arts waren heel relaxed, maar mijn man maakte zich er heel erg druk om. Ik helemaal niet en ik had ook helemaal niet door dat hij zich zo druk maakte, terwijl ik dat normaal gesproken b.w.v.s. al aan zijn neus zie.
Wat dan wel weer een hele alerte ervaring (en mooie ook) is: mijn oudste zoontje lag 's nachts op de babykamer en niet bij mij. Ik had hier zelf om gevraagd, want ik was echt kapot, of eigenlijk hadden ze het me voorgesteld en ik was zo moe dat ik alleen maar kon instemmen. Ik was om kwart over 7 's avonds bevallen en ik moest de nacht blijven. Dus ik, zonder baby, gaan slapen, duurde lang voor het lukte, maar ben wel in slaap gevallen uiteindelijk. Midden in de nacht werd ik wakker, het was 2.30uur volgens de klok. Ik belde de zuster en ik zei "mijn baby huilt, mag hij nu bij me?" Ze keek me lachend aan en zei "mevrouw, er huilen wel 6 baby's". Ik zei " Ja, er huilen meerdere baby's, maar de mijne huilt ook, ik hoor het". Dus zij gaat naar de babykamer, verderop in de gang, niet eens direct naast mijn kamer. Ze komt terug met mijn zoon, die inderdaad huilde, maar volgens de verpleegkundige het allerbescheidenste van allemaal.
Dat was echt zo raar, dat moederinstinct wat er van af het begin al is.
Apart trouwens, he, nick, dat je gewoon hele delen kwijt bent? Ik zou ook echt niet weten of mijn zoon huilde toen hij geboren was, vast wel want dat doen ze allemaal, maar ik kan me alleen zijn gezicht herinneren. In mijn herinnering keken we elkaar alleen maar aan en lagen we direct erna samen in bed, maar daar klopt niks van want ik heb later gehoord dat ze hem ook even meenamen voor die Apgar en omdat hij geblesseerd was aan zijn hoofd. Maar dat ben ik helemaal kwijt.
Ja, idd aparte gewaarwording. Ik was er zelfs niet helemaal bij met mijn KS. Mijn zoontje ademde niet direct, maar dat schijnt normaal te zijn bij een KS want de verpleegkundigen en arts waren heel relaxed, maar mijn man maakte zich er heel erg druk om. Ik helemaal niet en ik had ook helemaal niet door dat hij zich zo druk maakte, terwijl ik dat normaal gesproken b.w.v.s. al aan zijn neus zie.
Wat dan wel weer een hele alerte ervaring (en mooie ook) is: mijn oudste zoontje lag 's nachts op de babykamer en niet bij mij. Ik had hier zelf om gevraagd, want ik was echt kapot, of eigenlijk hadden ze het me voorgesteld en ik was zo moe dat ik alleen maar kon instemmen. Ik was om kwart over 7 's avonds bevallen en ik moest de nacht blijven. Dus ik, zonder baby, gaan slapen, duurde lang voor het lukte, maar ben wel in slaap gevallen uiteindelijk. Midden in de nacht werd ik wakker, het was 2.30uur volgens de klok. Ik belde de zuster en ik zei "mijn baby huilt, mag hij nu bij me?" Ze keek me lachend aan en zei "mevrouw, er huilen wel 6 baby's". Ik zei " Ja, er huilen meerdere baby's, maar de mijne huilt ook, ik hoor het". Dus zij gaat naar de babykamer, verderop in de gang, niet eens direct naast mijn kamer. Ze komt terug met mijn zoon, die inderdaad huilde, maar volgens de verpleegkundige het allerbescheidenste van allemaal.
Dat was echt zo raar, dat moederinstinct wat er van af het begin al is.
zondag 7 november 2010 om 02:40
quote:a_nick_is_born schreef op 07 november 2010 @ 02:33:
[...]
Midden in de nacht werd ik wakker, het was 2.30uur volgens de klok. Ik belde de zuster en ik zei "mijn baby huilt, mag hij nu bij me?" Ze keek me lachend aan en zei "mevrouw, er huilen wel 6 baby's". Ik zei " Ja, er huilen meerdere baby's, maar de mijne huilt ook, ik hoor het". Dus zij gaat naar de babykamer, verderop in de gang, niet eens direct naast mijn kamer. Ze komt terug met mijn zoon, die inderdaad huilde, maar volgens de verpleegkundige het allerbescheidenste van allemaal.
Dat was echt zo raar, dat moederinstinct wat er van af het begin al is.Wat apart dat je dat zegt. Mijn zoon is aan het begin van de nacht geboren en wij bleven ook tot de volgende ochtend. Er lagen 2 andere vrouwen met babys op mijn kamer, en ik stond om een uur of half 7 onder de douche omdat ik om 7 uur naar huis mocht. En ik was dus aan het douchen, water dat op mijn hoofd kletterde, en ineens hoorde ik mijn zoon huilen. Ik voelde het direct, ik deed gelijk de douche uit en kwam echt rennend die badkamer uit en op onze kamer waren er dus nog 2 andere babies aan het huilen, ik had 1 mevrouw met een tweeling en 1 met een eenling en 1 van die tweeling en dat andere babietje was aan het huilen, maar ik hoorde alleen mijn zoon. Dat vind ik nu nog steeds zo bijzonder, dat dat voor mijn gevoel de allereerste keer was dat ik hem hoorde huilen en dat ondanks al die geluiden eromheen ik tot in mijn tenen voelde "mijn kind huilt".
[...]
Midden in de nacht werd ik wakker, het was 2.30uur volgens de klok. Ik belde de zuster en ik zei "mijn baby huilt, mag hij nu bij me?" Ze keek me lachend aan en zei "mevrouw, er huilen wel 6 baby's". Ik zei " Ja, er huilen meerdere baby's, maar de mijne huilt ook, ik hoor het". Dus zij gaat naar de babykamer, verderop in de gang, niet eens direct naast mijn kamer. Ze komt terug met mijn zoon, die inderdaad huilde, maar volgens de verpleegkundige het allerbescheidenste van allemaal.
Dat was echt zo raar, dat moederinstinct wat er van af het begin al is.Wat apart dat je dat zegt. Mijn zoon is aan het begin van de nacht geboren en wij bleven ook tot de volgende ochtend. Er lagen 2 andere vrouwen met babys op mijn kamer, en ik stond om een uur of half 7 onder de douche omdat ik om 7 uur naar huis mocht. En ik was dus aan het douchen, water dat op mijn hoofd kletterde, en ineens hoorde ik mijn zoon huilen. Ik voelde het direct, ik deed gelijk de douche uit en kwam echt rennend die badkamer uit en op onze kamer waren er dus nog 2 andere babies aan het huilen, ik had 1 mevrouw met een tweeling en 1 met een eenling en 1 van die tweeling en dat andere babietje was aan het huilen, maar ik hoorde alleen mijn zoon. Dat vind ik nu nog steeds zo bijzonder, dat dat voor mijn gevoel de allereerste keer was dat ik hem hoorde huilen en dat ondanks al die geluiden eromheen ik tot in mijn tenen voelde "mijn kind huilt".
Am Yisrael Chai!
zondag 7 november 2010 om 02:44
Ik had hem trouwens ook 's nachts uit dat wiegje gehaald, en ben in precies dezelfde houding in slaap gevallen, ik werd rond een uur of zes wakker precies hetzelfde met mijn kind zo in de kromming van mijn arm, dat vond ik ook zo bijzonder, dat je direct instinctief doodstil in dezelfde houding halfzittend in slaap valt omdat dat kindje in je armen ligt.
Am Yisrael Chai!
