Actueel
alle pijlers
De enige moslim in het dorp
vrijdag 11 september 2009 om 14:06
De enige moslim in het dorp
Het christelijk geloof gaf haar niet langer wat ze nodig had. Dus begon Helma Frens (17) een zoektocht langs de wereldreligies. Uiteindelijk belandde zij bij de islam en vond wat ze zocht. Bekeren was toen een kwestie van tijd en durf.
In Elspeet, een klein reformatorisch dorp op de Veluwe, fietst Helma Frens (17) met een hoofddoek op haar hoofd en verhullende kleding. Ze is de enige moslim in het dorp. Dagelijks wordt ze aangestaard en nageroepen als ze zich op straat vertoont. Toch gaat ze door, overtuigd van de waarheid van de islam. Ze voelt zich naar eigen zeggen gelukkiger dan ooit.
Aan de rand van Elspeet doet de 17-jarige Frens in een cafetaria haar verhaal. Bewust niet in het centrum want dat levert te veel blikken op. „Ze noemen me broodje shoarma en schelden met ’jihad’”, vertelt de studente maatschappelijke zorg. Ze heeft een verlegen gezicht, maar zodra ze over haar bekering tot de islam praat, lichten haar ogen op en valt de verlegenheid weg.
Anderhalf jaar geleden werd ze moslim. Opmerkelijk, gezien haar christelijke, hervormde achtergrond. Van kinds af aan ging ze elke zondag met haar ouders naar de hervormde kerk. Zelf las ze vaak in de Bijbel en bad ze tot God.
Toch voelde ze zich niet vertrouwd met het christelijk geloof. Toen ze op haar vijftiende depressief werd en ze steun in het christelijk geloof wilde zoeken, ontstonden er twijfels. „Ik vond zoveel tegenstrijdigheden in de Bijbel dat ik me begon af te vragen of alles wel klopte.” Frens besloot daarom verder te kijken dan het christendom. Nadat ze alle wereldgodsdiensten met elkaar had vergeleken, voelde ze zich het meest aangetrokken tot de wereld van de islam.
Zodra ze de Koran in handen kreeg en het heilige boek begon te lezen, wist ze het zeker: de islam is het ware geloof. De structuur van het vijf keer per dag bidden en het feit dat de moskeedeuren elke dag openstaan, in tegenstelling tot de kerk, spraken haar aan. In de islam kon ze praktiseren, veel meer dan in het christendom. „Je kunt één keer per week naar de kerk, maar meer kun je niet doen.” Door de Koran te lezen vond ze antwoorden op haar vragen. Antwoorden die ze naar eigen zeggen in de Bijbel niet kon vinden. „Ik heb vaak in mijn bed gehuild omdat ik bang was voor de dood. Er werd me ook niet echt verteld wat er met me zou gebeuren. Maar de islam is duidelijk over wie ik ben als ik dood ben. Ik vind daar echt rust in.”
Voor Frens was het vreemd om te ontdekken dat een ander geloof haar beter paste dan het christelijk geloof, omdat ze altijd zo is opgevoed.
Frens besloot dat ze zich zo snel mogelijk wilde bekeren. Maar wat zouden haar ouders hiervan vinden? In het begin deed ze alles stiekem. Op de momenten dat haar ouders niet thuis waren, trok ze zich terug naar haar kamer om de islamitische gebeden uit te spreken. Als ze een gebed miste wachtte ze ’s avonds tot haar ouders sliepen en haalde dan alles in. Ze verstopte sjaaltjes in de bh’s in haar kledingkast om toch met een bedekt hoofd haar gebeden te kunnen doen. Elke gelegenheid die zich voordeed, greep ze aan om een gebed op te zeggen. In de wc van de trein deed ze stiekem haar hoofddoek op om vervolgens in Harderwijk in de moskee te gaan bidden.
Ook de ’shahadah’ (de geloofsgetuigenis en eerste zuil in de islam) zegde ze stiekem op in haar kamer. Een Marokkaanse vriendin leerde haar de woorden in het Arabisch op te zeggen: ’Ash hadu anlaa ilaaha illallaahu wa ash hadu anna muhammadar-rasulallah’. (Ik getuig dat er geen andere god bestaat dan God en ik getuig dat Mohammed de Gezant van God is.)
Het betekende voor Frens haar officiële bekering. „Op 12 januari 2008”, zegt ze met een grote glimlach op haar gezicht. Omdat Frens destijds nog geen hoofddoek droeg, wilde ze eerst nog met de ’shahadah’ wachten. Maar een vriendin, ook een Nederlandse bekeerling, raadde haar dit af. „Ze zei dat ik het beter wel kon doen, want als je morgen sterft, sterf je in ieder geval als moslim.”
Frens ondervond veel steun van deze Nederlandse vriendin, die ook nog geen hoofddoek droeg. Samen droomden ze over de dag dat ze die wel zouden dragen en bemoedigden ze elkaar met de woorden dat Allah hen zou belonen voor hun geduld.
Enthousiast over haar nieuwe geloof wilde Frens haar bekering graag met haar ouders delen. Maar deze reageerden niet zoals ze had gehoopt en staken een stokje voor haar beslissing. Ze dwongen haar om naar de kerk te gaan en ze moest beloven te stoppen met haar islamitische rituelen. Uit angst voor ruzie beloofde Frens te stoppen met bidden en ging ze met haar ouders naar de kerk.
Maar ondanks haar belofte kon ze haar nieuwe geloof niet loslaten en ging ze door met haar gebeden en het lezen van de Koran. Dit zette de familierelatie op gespannen voet. Haar moeder kwam er al snel achter dat haar dochter nog steeds moslim was, doordat ze een smeekbedenboekje op haar kamer vond. „Ze werd daar heel boos om.”
De bom barstte toen ze een paar maanden geleden besloot een hoofddoek te dragen. „Ik ben toen een paar dagen het huis uitgegaan omdat er grote ruzie van was gekomen en ik in paniek raakte.” Wel belde ze in die tijd elke dag met haar ouders. Uiteindelijk gaven ze hun dochter toestemming de hoofddoek te dragen, waarop Frens besloot weer naar huis te gaan. „Het gaat nu beter. Voor mijn ouders is het ook moeilijk. Ik begrijp hen wel, maar ik hoop dat ze mij ook begrijpen. Je wilt allebei het beste voor elkaar.”
Met lood in haar schoenen fietste ze de eerste dag dat ze haar hoofddoek droeg naar de bushalte. Ze werd met argusogen bekeken, maar ze zette door. Ze neemt haar dorpsgenoten niets kwalijk, omdat ze volgens Frens niets van de islam weten, doordat ze alleen dingen op tv zien en bang zijn voor het onbekende. De meeste inwoners van haar dorp groeten haar nog wel, anderen zijn daarmee gestopt. „Ze kijken de andere kant op.
Vrienden heeft ze niet in Elspeet, maar ze voelt zich naar eigen zeggen niet eenzaam. En gelukkiger dan ooit, nu ze Allah heeft leren kennen. Zo’n beetje elke vrijdag bezoekt ze een moskee in Harderwijk. Daar wordt ze gastvrij door de vrouwen ontvangen. „In de islam helpt iedereen elkaar. Er is veel meer zuster- en broederschap dan in het christendom.” Momenteel heeft Frens vooral islamitische vrienden onder wie een andere Nederlandse bekeerling met wie ze regelmatig belt.
Niemand in het dorp heeft haar ooit de vraag gesteld waarom ze moslim is geworden, behalve een collega van het werk. „Mensen zijn hier heel erg bezig met wat anderen van hen vinden. Als je dan iets afwijkt, hoor je niet meer bij Elspeet.”
Op haar werk, een restaurant in Elspeet, voelt ze zich wel geaccepteerd. Omdat ze vanwege haar moslimzijn geen alcohol meer drinkt en ook niet wil schenken, mocht ze van haar bazin in de keuken gaan werken. Volgens Frens vonden haar collega’s het wel lastig om te zien hoe ze veranderd is. Van een meisje met dikke lagen make-up en strakke kleding naar een volledig bedekte gesluierde moslim met een naturel gezicht. Ze noemt make-up en het dragen van een hoofddoek tegenstrijdig. Ze bedekt zichzelf zodat mannen geen ’vieze gedachten’ over haar kunnen hebben. „Vroeger voelde ik me vies als een man naar me keek, maar nu ben ik anoniem.”
Volgens Frens heerst er in haar omgeving een grote onwetendheid over de islam. Zo vroeg een dominee haar over de telefoon of ze nu ook bij ’die terroristen’ hoort vanwege haar islamitische geloof. „Dat vind ik wel een belediging.” Op de begrafenis van haar opa droeg ze een zwarte hoofddoek wat leidde tot verdeelde reacties. De dominee gaf haar toestemming deel te nemen aan de begrafenis omdat ze wel een hoofddeksel droeg en een vrouw als ze bidt bedekt moet zijn. Een oude vrouw reageerde vol medelijden met ’arm kind’. Frens noemt die reactie pure onwetendheid. „Mensen hier denken dat ik onderdrukt word omdat ik een hoofddoek draag, terwijl dat helemaal niet zo is.”
Soms levert die onwetendheid ook lachwekkende taferelen op. Tijdens de vossenjacht in Nunspeet, een opsporingsspel waarbij kinderen verklede personen moeten aanwijzen, werd haar bijvoorbeeld gevraagd: ’Ben jij een vos?’.
Ondanks al het commentaar houdt ze haar rug recht en zegt ze zich gelukkig te voelen. Ze voelt geen verantwoording tegenover haar dorpsgenoten, maar heeft wel begrip voor hun reactie. „Voor hen ben ik echt een verrader, want ik ben een Nederlander die moslim is geworden.”
Tijdens haar middelbareschoolperiode in Elburg vroegen klasgenoten haar regelmatig: ’Hoe kun je nu moslim zijn, je bent toch Nederlands?’ Maar volgens Frens heeft geloof helemaal niets met afkomst te maken. Om vervelende reacties van haar toenmalige Nederlandse vriendinnen te voorkomen, probeerde ze haar moslim zijn tevergeefs geheim te houden. Ze kreeg er veel ’gezeur’ mee en werd uitgedaagd door meisjes die voor de grap met een hoofddoek op school rond gingen lopen. „Ik zat op een rot-school.”
De pesterijen hebben Frens niet uit het veld weten te slaan. Met opgeheven hoofd fietst ze nog elke dag gesluierd door haar dorp. Wel zou ze het liefst verhuizen naar een islamitisch land, zoals Saoedi-Arabië en wil ze graag haar ’hadj’ (pelgrimstocht naar Mekka en tevens de vijfde zuil in de islam) maken. Daar hoeft ze zich niet voor haar bekering te verantwoorden en denkt ze zich meer thuis te voelen. „Ik kan niet veranderen en ik hoop als moslim te sterven.”
Trouw.nl
27 juli 2009
Opmerkelijk verhaal wat ik op een andere site tegenkwam.
Het christelijk geloof gaf haar niet langer wat ze nodig had. Dus begon Helma Frens (17) een zoektocht langs de wereldreligies. Uiteindelijk belandde zij bij de islam en vond wat ze zocht. Bekeren was toen een kwestie van tijd en durf.
In Elspeet, een klein reformatorisch dorp op de Veluwe, fietst Helma Frens (17) met een hoofddoek op haar hoofd en verhullende kleding. Ze is de enige moslim in het dorp. Dagelijks wordt ze aangestaard en nageroepen als ze zich op straat vertoont. Toch gaat ze door, overtuigd van de waarheid van de islam. Ze voelt zich naar eigen zeggen gelukkiger dan ooit.
Aan de rand van Elspeet doet de 17-jarige Frens in een cafetaria haar verhaal. Bewust niet in het centrum want dat levert te veel blikken op. „Ze noemen me broodje shoarma en schelden met ’jihad’”, vertelt de studente maatschappelijke zorg. Ze heeft een verlegen gezicht, maar zodra ze over haar bekering tot de islam praat, lichten haar ogen op en valt de verlegenheid weg.
Anderhalf jaar geleden werd ze moslim. Opmerkelijk, gezien haar christelijke, hervormde achtergrond. Van kinds af aan ging ze elke zondag met haar ouders naar de hervormde kerk. Zelf las ze vaak in de Bijbel en bad ze tot God.
Toch voelde ze zich niet vertrouwd met het christelijk geloof. Toen ze op haar vijftiende depressief werd en ze steun in het christelijk geloof wilde zoeken, ontstonden er twijfels. „Ik vond zoveel tegenstrijdigheden in de Bijbel dat ik me begon af te vragen of alles wel klopte.” Frens besloot daarom verder te kijken dan het christendom. Nadat ze alle wereldgodsdiensten met elkaar had vergeleken, voelde ze zich het meest aangetrokken tot de wereld van de islam.
Zodra ze de Koran in handen kreeg en het heilige boek begon te lezen, wist ze het zeker: de islam is het ware geloof. De structuur van het vijf keer per dag bidden en het feit dat de moskeedeuren elke dag openstaan, in tegenstelling tot de kerk, spraken haar aan. In de islam kon ze praktiseren, veel meer dan in het christendom. „Je kunt één keer per week naar de kerk, maar meer kun je niet doen.” Door de Koran te lezen vond ze antwoorden op haar vragen. Antwoorden die ze naar eigen zeggen in de Bijbel niet kon vinden. „Ik heb vaak in mijn bed gehuild omdat ik bang was voor de dood. Er werd me ook niet echt verteld wat er met me zou gebeuren. Maar de islam is duidelijk over wie ik ben als ik dood ben. Ik vind daar echt rust in.”
Voor Frens was het vreemd om te ontdekken dat een ander geloof haar beter paste dan het christelijk geloof, omdat ze altijd zo is opgevoed.
Frens besloot dat ze zich zo snel mogelijk wilde bekeren. Maar wat zouden haar ouders hiervan vinden? In het begin deed ze alles stiekem. Op de momenten dat haar ouders niet thuis waren, trok ze zich terug naar haar kamer om de islamitische gebeden uit te spreken. Als ze een gebed miste wachtte ze ’s avonds tot haar ouders sliepen en haalde dan alles in. Ze verstopte sjaaltjes in de bh’s in haar kledingkast om toch met een bedekt hoofd haar gebeden te kunnen doen. Elke gelegenheid die zich voordeed, greep ze aan om een gebed op te zeggen. In de wc van de trein deed ze stiekem haar hoofddoek op om vervolgens in Harderwijk in de moskee te gaan bidden.
Ook de ’shahadah’ (de geloofsgetuigenis en eerste zuil in de islam) zegde ze stiekem op in haar kamer. Een Marokkaanse vriendin leerde haar de woorden in het Arabisch op te zeggen: ’Ash hadu anlaa ilaaha illallaahu wa ash hadu anna muhammadar-rasulallah’. (Ik getuig dat er geen andere god bestaat dan God en ik getuig dat Mohammed de Gezant van God is.)
Het betekende voor Frens haar officiële bekering. „Op 12 januari 2008”, zegt ze met een grote glimlach op haar gezicht. Omdat Frens destijds nog geen hoofddoek droeg, wilde ze eerst nog met de ’shahadah’ wachten. Maar een vriendin, ook een Nederlandse bekeerling, raadde haar dit af. „Ze zei dat ik het beter wel kon doen, want als je morgen sterft, sterf je in ieder geval als moslim.”
Frens ondervond veel steun van deze Nederlandse vriendin, die ook nog geen hoofddoek droeg. Samen droomden ze over de dag dat ze die wel zouden dragen en bemoedigden ze elkaar met de woorden dat Allah hen zou belonen voor hun geduld.
Enthousiast over haar nieuwe geloof wilde Frens haar bekering graag met haar ouders delen. Maar deze reageerden niet zoals ze had gehoopt en staken een stokje voor haar beslissing. Ze dwongen haar om naar de kerk te gaan en ze moest beloven te stoppen met haar islamitische rituelen. Uit angst voor ruzie beloofde Frens te stoppen met bidden en ging ze met haar ouders naar de kerk.
Maar ondanks haar belofte kon ze haar nieuwe geloof niet loslaten en ging ze door met haar gebeden en het lezen van de Koran. Dit zette de familierelatie op gespannen voet. Haar moeder kwam er al snel achter dat haar dochter nog steeds moslim was, doordat ze een smeekbedenboekje op haar kamer vond. „Ze werd daar heel boos om.”
De bom barstte toen ze een paar maanden geleden besloot een hoofddoek te dragen. „Ik ben toen een paar dagen het huis uitgegaan omdat er grote ruzie van was gekomen en ik in paniek raakte.” Wel belde ze in die tijd elke dag met haar ouders. Uiteindelijk gaven ze hun dochter toestemming de hoofddoek te dragen, waarop Frens besloot weer naar huis te gaan. „Het gaat nu beter. Voor mijn ouders is het ook moeilijk. Ik begrijp hen wel, maar ik hoop dat ze mij ook begrijpen. Je wilt allebei het beste voor elkaar.”
Met lood in haar schoenen fietste ze de eerste dag dat ze haar hoofddoek droeg naar de bushalte. Ze werd met argusogen bekeken, maar ze zette door. Ze neemt haar dorpsgenoten niets kwalijk, omdat ze volgens Frens niets van de islam weten, doordat ze alleen dingen op tv zien en bang zijn voor het onbekende. De meeste inwoners van haar dorp groeten haar nog wel, anderen zijn daarmee gestopt. „Ze kijken de andere kant op.
Vrienden heeft ze niet in Elspeet, maar ze voelt zich naar eigen zeggen niet eenzaam. En gelukkiger dan ooit, nu ze Allah heeft leren kennen. Zo’n beetje elke vrijdag bezoekt ze een moskee in Harderwijk. Daar wordt ze gastvrij door de vrouwen ontvangen. „In de islam helpt iedereen elkaar. Er is veel meer zuster- en broederschap dan in het christendom.” Momenteel heeft Frens vooral islamitische vrienden onder wie een andere Nederlandse bekeerling met wie ze regelmatig belt.
Niemand in het dorp heeft haar ooit de vraag gesteld waarom ze moslim is geworden, behalve een collega van het werk. „Mensen zijn hier heel erg bezig met wat anderen van hen vinden. Als je dan iets afwijkt, hoor je niet meer bij Elspeet.”
Op haar werk, een restaurant in Elspeet, voelt ze zich wel geaccepteerd. Omdat ze vanwege haar moslimzijn geen alcohol meer drinkt en ook niet wil schenken, mocht ze van haar bazin in de keuken gaan werken. Volgens Frens vonden haar collega’s het wel lastig om te zien hoe ze veranderd is. Van een meisje met dikke lagen make-up en strakke kleding naar een volledig bedekte gesluierde moslim met een naturel gezicht. Ze noemt make-up en het dragen van een hoofddoek tegenstrijdig. Ze bedekt zichzelf zodat mannen geen ’vieze gedachten’ over haar kunnen hebben. „Vroeger voelde ik me vies als een man naar me keek, maar nu ben ik anoniem.”
Volgens Frens heerst er in haar omgeving een grote onwetendheid over de islam. Zo vroeg een dominee haar over de telefoon of ze nu ook bij ’die terroristen’ hoort vanwege haar islamitische geloof. „Dat vind ik wel een belediging.” Op de begrafenis van haar opa droeg ze een zwarte hoofddoek wat leidde tot verdeelde reacties. De dominee gaf haar toestemming deel te nemen aan de begrafenis omdat ze wel een hoofddeksel droeg en een vrouw als ze bidt bedekt moet zijn. Een oude vrouw reageerde vol medelijden met ’arm kind’. Frens noemt die reactie pure onwetendheid. „Mensen hier denken dat ik onderdrukt word omdat ik een hoofddoek draag, terwijl dat helemaal niet zo is.”
Soms levert die onwetendheid ook lachwekkende taferelen op. Tijdens de vossenjacht in Nunspeet, een opsporingsspel waarbij kinderen verklede personen moeten aanwijzen, werd haar bijvoorbeeld gevraagd: ’Ben jij een vos?’.
Ondanks al het commentaar houdt ze haar rug recht en zegt ze zich gelukkig te voelen. Ze voelt geen verantwoording tegenover haar dorpsgenoten, maar heeft wel begrip voor hun reactie. „Voor hen ben ik echt een verrader, want ik ben een Nederlander die moslim is geworden.”
Tijdens haar middelbareschoolperiode in Elburg vroegen klasgenoten haar regelmatig: ’Hoe kun je nu moslim zijn, je bent toch Nederlands?’ Maar volgens Frens heeft geloof helemaal niets met afkomst te maken. Om vervelende reacties van haar toenmalige Nederlandse vriendinnen te voorkomen, probeerde ze haar moslim zijn tevergeefs geheim te houden. Ze kreeg er veel ’gezeur’ mee en werd uitgedaagd door meisjes die voor de grap met een hoofddoek op school rond gingen lopen. „Ik zat op een rot-school.”
De pesterijen hebben Frens niet uit het veld weten te slaan. Met opgeheven hoofd fietst ze nog elke dag gesluierd door haar dorp. Wel zou ze het liefst verhuizen naar een islamitisch land, zoals Saoedi-Arabië en wil ze graag haar ’hadj’ (pelgrimstocht naar Mekka en tevens de vijfde zuil in de islam) maken. Daar hoeft ze zich niet voor haar bekering te verantwoorden en denkt ze zich meer thuis te voelen. „Ik kan niet veranderen en ik hoop als moslim te sterven.”
Trouw.nl
27 juli 2009
Opmerkelijk verhaal wat ik op een andere site tegenkwam.
zaterdag 12 september 2009 om 10:35
Djezus, LikeFormentera en Bowdown, ga ff lekker anders jullie discussie voeren zeg.
Dit topic gaat over keuzes, in dit geval de keuze van een meisje die besluit om moslim te worden en de reacties van haar omgeving.
Voor hetzelfde geld was het een verhaal van een moslim meisje wat besluit om atheist te worden.
Heeft niets met jullie discussie te maken die jullie dolgraag willen voeren.
Dit topic gaat over keuzes, in dit geval de keuze van een meisje die besluit om moslim te worden en de reacties van haar omgeving.
Voor hetzelfde geld was het een verhaal van een moslim meisje wat besluit om atheist te worden.
Heeft niets met jullie discussie te maken die jullie dolgraag willen voeren.
zaterdag 12 september 2009 om 15:35
We leven zogenaamd in de vrije wereld die Nederland heet.
Wij zijn er trots op dat iedereen een vrije keus kan maken in zijn /haar manier van leven..Blijkbaar geldt dat niet voor een individu die in alle vrijheid kiest om moslim te worden.
Die persoon vind rust en vrede in zijn/haar manier van leven,dat in dit geval de Islam is.
Ieder zijn eigen vrije keus. Of geldt dat niet voor bepaalde groepen in de samenleving. In dat geval leven we in een hypocriete wereld en dat kan gevaarlijk zijn voor de stabilitieit van de rechtstaat.
Leven en laat leven. Laat je niet gek maken door indoctrine van het andere soort. Denk zelf na en geloof niet klakkeloos alles wat je hoort.
Als de Islam in dit geval echt zo vrouwonvriendelijk zou zijn, waarom bekeren meer en meer jonge autochtone meiden zich dan?
Iets om bij stil te staan.
Wij zijn er trots op dat iedereen een vrije keus kan maken in zijn /haar manier van leven..Blijkbaar geldt dat niet voor een individu die in alle vrijheid kiest om moslim te worden.
Die persoon vind rust en vrede in zijn/haar manier van leven,dat in dit geval de Islam is.
Ieder zijn eigen vrije keus. Of geldt dat niet voor bepaalde groepen in de samenleving. In dat geval leven we in een hypocriete wereld en dat kan gevaarlijk zijn voor de stabilitieit van de rechtstaat.
Leven en laat leven. Laat je niet gek maken door indoctrine van het andere soort. Denk zelf na en geloof niet klakkeloos alles wat je hoort.
Als de Islam in dit geval echt zo vrouwonvriendelijk zou zijn, waarom bekeren meer en meer jonge autochtone meiden zich dan?
Iets om bij stil te staan.
zaterdag 12 september 2009 om 15:42
Ik moest meteen denken aan Little Brittan met 'I'm the only gay in the village' maar goed.
Waar ik van schrok/ schrik was dat ik laatst bij kennissen op bezoek was op hun camping. Daar waren kinderen aan het spelen en schold, let op schold, 1 kind een ander kind uit voor "moslim' (gewoon NL kindjes he). Dus als scheldwoord! Nah, dat vond ik zo raar, sinds wanneer is dat een scheldwoord?
Ik kan niet met die meid mee, ik begrijp zoiezo weinig van mensen die geloven, maar iemand met de nek aankijken, dat snap ik niet.
Waar ik van schrok/ schrik was dat ik laatst bij kennissen op bezoek was op hun camping. Daar waren kinderen aan het spelen en schold, let op schold, 1 kind een ander kind uit voor "moslim' (gewoon NL kindjes he). Dus als scheldwoord! Nah, dat vond ik zo raar, sinds wanneer is dat een scheldwoord?
Ik kan niet met die meid mee, ik begrijp zoiezo weinig van mensen die geloven, maar iemand met de nek aankijken, dat snap ik niet.
zaterdag 12 september 2009 om 17:41
zaterdag 12 september 2009 om 18:04
zaterdag 12 september 2009 om 18:04
Ik heb een keer een documentaire gezien ""dat het paradijs voor mij zal zijn""
Kun je hier zien:
http://www.hollanddoc.nl/dossiers/34436715/
Mensen die zich bekeren zijn vaak heel fanatiek, lijkt net alsof ze heel veel in moeten halen.
In die documentaire vond ik die vrouwen echt vreslijk. Helemaal in zo'n niqaab of Burka gekleed. Ik vind dat niet kunnen. Niet in Afganistan, en al helemaal niet in Nederland.
Wat een gedachte zeg, mannen mogen geen vieze gedachten over mij hebben, dus moet ik een hoofddoek dragen anders word ik in het hiernamaals gestraft.
Echt ik krijg wat van zulke domme mensen.
Kun je hier zien:
http://www.hollanddoc.nl/dossiers/34436715/
Mensen die zich bekeren zijn vaak heel fanatiek, lijkt net alsof ze heel veel in moeten halen.
In die documentaire vond ik die vrouwen echt vreslijk. Helemaal in zo'n niqaab of Burka gekleed. Ik vind dat niet kunnen. Niet in Afganistan, en al helemaal niet in Nederland.
Wat een gedachte zeg, mannen mogen geen vieze gedachten over mij hebben, dus moet ik een hoofddoek dragen anders word ik in het hiernamaals gestraft.
Echt ik krijg wat van zulke domme mensen.
zaterdag 12 september 2009 om 18:09
julianaa, maar het gaat er toch niet om dat jij daar in mee moet gaan?
Als zo'n iemand daar dolgelukkig mee is, wie ben jij dan om dat te veroordelen. Ik vind het best wat hoor om te zeggen: ik vind dat niet kunnen.
It's not my cup of tea, maar ik kan er niet warm of koud van worden als iemand een bepaalde keuze maakt en zich helemaal van top tot teen hult in een niqab. Ik hoef er toch niet mee rond te lopen?
En dat geldt voor heel veel andere zaken.
Waar ik mij wel over verwonder is dat heel veel mensen de keuze van zo'n meisje, wat moslima wordt , veroordelen.
Zolang zo'n iemand geen dreiging is voor een ander dan mag ze toch zelf bepalen wat ze zelf doet?
Zo kende ik ooit een vrouw die zich ook had bekeerd en een hoofddoek ging dragen. Haar familie rukte die telkens van haar hoofd af en haar zus en vader wilden niet meer met haar praten.
Onbegrijpelijk vind ik dan zoiets.
Als zo'n iemand daar dolgelukkig mee is, wie ben jij dan om dat te veroordelen. Ik vind het best wat hoor om te zeggen: ik vind dat niet kunnen.
It's not my cup of tea, maar ik kan er niet warm of koud van worden als iemand een bepaalde keuze maakt en zich helemaal van top tot teen hult in een niqab. Ik hoef er toch niet mee rond te lopen?
En dat geldt voor heel veel andere zaken.
Waar ik mij wel over verwonder is dat heel veel mensen de keuze van zo'n meisje, wat moslima wordt , veroordelen.
Zolang zo'n iemand geen dreiging is voor een ander dan mag ze toch zelf bepalen wat ze zelf doet?
Zo kende ik ooit een vrouw die zich ook had bekeerd en een hoofddoek ging dragen. Haar familie rukte die telkens van haar hoofd af en haar zus en vader wilden niet meer met haar praten.
Onbegrijpelijk vind ik dan zoiets.
zaterdag 12 september 2009 om 18:29
Ik woon in een land met 98% van de bevolking moslim is en waar dit niet geaccepteerd wordt. Geen hoofddoek op scholen, geen overheidinstantie en werkgevers willen het ook vaak niet.
Bekeren moet jezelf weten, en of je 5 keer bid of een hoofddoek draagt allemaal goed.
Maar om er nou zo bij te lopen als een pinguin. Ik vind dat heel vrouw onvriendelijk.
En dan de gedachten dat mensen jou gezicht niet mogen zien omdat jij als vrouw die man dus zou kunnen verleiden en dat zou dan de fout zijn van de vrouw. Ja dat noem ik fout.
Dat monddoekje moet dan omhoog om te eten. Vreselijk. Ik vind dat niet menselijk.
Het gaat me niet om bekeren, en een hoofddoek vind ik ook geen probleem.
Vaak zijn die mensen heel fanatiek. Dat vind ik gevaarlijk.
Bekeren moet jezelf weten, en of je 5 keer bid of een hoofddoek draagt allemaal goed.
Maar om er nou zo bij te lopen als een pinguin. Ik vind dat heel vrouw onvriendelijk.
En dan de gedachten dat mensen jou gezicht niet mogen zien omdat jij als vrouw die man dus zou kunnen verleiden en dat zou dan de fout zijn van de vrouw. Ja dat noem ik fout.
Dat monddoekje moet dan omhoog om te eten. Vreselijk. Ik vind dat niet menselijk.
Het gaat me niet om bekeren, en een hoofddoek vind ik ook geen probleem.
Vaak zijn die mensen heel fanatiek. Dat vind ik gevaarlijk.
zaterdag 12 september 2009 om 18:35
Turkije ( want daar woon je toch?) noemt zich wat dat betreft een democratie, maar is het in mijn ogen niet.
Als mensen beperkt worden in hun keuzes kan je je met de beste wil geen democratie noemen. Die tendens zie je ook steeds meer in Marokko.
Tsja, ik ben van mening als diegene mij niet lastg valt dan mag diegene zich voor mijn part mummificeren.
Als mensen beperkt worden in hun keuzes kan je je met de beste wil geen democratie noemen. Die tendens zie je ook steeds meer in Marokko.
Tsja, ik ben van mening als diegene mij niet lastg valt dan mag diegene zich voor mijn part mummificeren.
zaterdag 12 september 2009 om 18:35
Bovendien vind ik een burqa of niqaab toch een teken van vrouwnonderdrukking. Een hoofddoek eigenlijk ook.
Toen de Islam in de jaren 80 terrein ging winnen, mondiaal gezien, had dat vlg mij meer te maken met onderdrukken van het volk dan met geloven.
Het geloof wordt misbruikt om volkeren te onderdrukken.
Toen de Islam in de jaren 80 terrein ging winnen, mondiaal gezien, had dat vlg mij meer te maken met onderdrukken van het volk dan met geloven.
Het geloof wordt misbruikt om volkeren te onderdrukken.
zaterdag 12 september 2009 om 18:38
Zamirah, maar als een vrouw daar zelf voor kiest dan kun je dat toch geen vrouwen onderdrukking noemen?
Het ironische namelijk is dat fanatieke gelovigen ( Chr. Jood, moslims) op hun beurt van mening zijn dat vrouwen die zich bloot en sexy kleden slachtoffer zijn van vrouwenonderdrukking.
Dus wie heeft de wijsheid in pacht?
Het ironische namelijk is dat fanatieke gelovigen ( Chr. Jood, moslims) op hun beurt van mening zijn dat vrouwen die zich bloot en sexy kleden slachtoffer zijn van vrouwenonderdrukking.
Dus wie heeft de wijsheid in pacht?
zaterdag 12 september 2009 om 18:44
quote:Propje39 schreef op 12 september 2009 @ 15:42:
Ik moest meteen denken aan Little Brittan met 'I'm the only gay in the village' maar goed.
Waar ik van schrok/ schrik was dat ik laatst bij kennissen op bezoek was op hun camping. Daar waren kinderen aan het spelen en schold, let op schold, 1 kind een ander kind uit voor "moslim' (gewoon NL kindjes he). Dus als scheldwoord! Nah, dat vond ik zo raar, sinds wanneer is dat een scheldwoord?
Ik kan niet met die meid mee, ik begrijp zoiezo weinig van mensen die geloven, maar iemand met de nek aankijken, dat snap ik niet.Daar dacht ik ook aan.
Ik moest meteen denken aan Little Brittan met 'I'm the only gay in the village' maar goed.
Waar ik van schrok/ schrik was dat ik laatst bij kennissen op bezoek was op hun camping. Daar waren kinderen aan het spelen en schold, let op schold, 1 kind een ander kind uit voor "moslim' (gewoon NL kindjes he). Dus als scheldwoord! Nah, dat vond ik zo raar, sinds wanneer is dat een scheldwoord?
Ik kan niet met die meid mee, ik begrijp zoiezo weinig van mensen die geloven, maar iemand met de nek aankijken, dat snap ik niet.Daar dacht ik ook aan.
zaterdag 12 september 2009 om 18:53
[quote]Donna schreef op 12 september 2009 @ 18:38:
Ik zeg niet dat vrouwen in het westen wèl vrij zijn hoor. Maar wel vrijer dan "daar".
Ik quote mezelf maar even, misschien heb je over deze zin heen gelezen.
Ik denk nl dat je als vrouw het beste hier in NL kunt wonen. Vergelijk het met een land als bijv Spanje, en daar al is veel meer agressie jegens vrouwen ( elke maand wordt er daar een vrouw vermoord door een ex of echtgenoot)...
Verder eens met Heejhallo. Het is niet verplicht om je sexy te kleden in het westen. Als je een coltrui aantrekt met een bivakmuts is het ook prima.
Ik zeg niet dat vrouwen in het westen wèl vrij zijn hoor. Maar wel vrijer dan "daar".
Ik quote mezelf maar even, misschien heb je over deze zin heen gelezen.
Ik denk nl dat je als vrouw het beste hier in NL kunt wonen. Vergelijk het met een land als bijv Spanje, en daar al is veel meer agressie jegens vrouwen ( elke maand wordt er daar een vrouw vermoord door een ex of echtgenoot)...
Verder eens met Heejhallo. Het is niet verplicht om je sexy te kleden in het westen. Als je een coltrui aantrekt met een bivakmuts is het ook prima.
zaterdag 12 september 2009 om 19:14
Maar hoezo denk jij dat zij denken dat ze het vrijwillig doen dan?
Vind ik toch wel getuigen van een bepaalde manier van denken.
Geloof jij dan niet dat er vrouwen zijn die er ( op latere leefijd wellicht) zelf voor kiezen?
Of zijn die dan ook geindoctrineerd?
Zou dit meisje dan ook geindoctrineerd zijn omdat ze ( wat ik begrijp uit het artikel, uit geheel vrije keuze) voor de islam kiest in een maatschappij waarin ze hier niet toe gedwongen wordt?
En wat zegt dat dan over iemand die in een vrije omgeving ervoor kiest om niet gelovig meer te zijn, is die dan ook geindoctrineerd of gelden er dan andere regels voor die situatie?
Vind ik toch wel getuigen van een bepaalde manier van denken.
Geloof jij dan niet dat er vrouwen zijn die er ( op latere leefijd wellicht) zelf voor kiezen?
Of zijn die dan ook geindoctrineerd?
Zou dit meisje dan ook geindoctrineerd zijn omdat ze ( wat ik begrijp uit het artikel, uit geheel vrije keuze) voor de islam kiest in een maatschappij waarin ze hier niet toe gedwongen wordt?
En wat zegt dat dan over iemand die in een vrije omgeving ervoor kiest om niet gelovig meer te zijn, is die dan ook geindoctrineerd of gelden er dan andere regels voor die situatie?
zaterdag 12 september 2009 om 19:21
quote:
Donna schreef op 12 september 2009 @ 18:38:
"Zamirah, maar als een vrouw daar zelf voor kiest dan kun je dat toch geen vrouwen onderdrukking noemen?
Het ironische namelijk is dat fanatieke gelovigen ( Chr. Jood, moslims) op hun beurt van mening zijn dat vrouwen die zich bloot en sexy kleden slachtoffer zijn van vrouwenonderdrukking.
Dus wie heeft de wijsheid in pacht?"
Zamirah schreef:
"Vrouwen denken dat ze het vrijwillig doen, maar dat is niet zo. Ze zijn zo geïndoctrineerd vanaf hun jeugd dat ze echt denken dat ze er zelf voor kiezen.
Ik zeg niet dat vrouwen in het westen wèl vrij zijn hoor. Maar wel vrijer dan "daar"."
Grappig, jouw reactie Zamirah. Want voor vrouwen die zich 'bloot en sexy' kleden, geldt wat mij betreft hetzelfde: ze dénken dat zij dit zelf kiezen, maar ze zijn evengoed gevormd door hun jeugd en de gewoontes in hun cultuur. Dus in hoeverre kiezen zij daadwerkelijk zelf?
Donna schreef op 12 september 2009 @ 18:38:
"Zamirah, maar als een vrouw daar zelf voor kiest dan kun je dat toch geen vrouwen onderdrukking noemen?
Het ironische namelijk is dat fanatieke gelovigen ( Chr. Jood, moslims) op hun beurt van mening zijn dat vrouwen die zich bloot en sexy kleden slachtoffer zijn van vrouwenonderdrukking.
Dus wie heeft de wijsheid in pacht?"
Zamirah schreef:
"Vrouwen denken dat ze het vrijwillig doen, maar dat is niet zo. Ze zijn zo geïndoctrineerd vanaf hun jeugd dat ze echt denken dat ze er zelf voor kiezen.
Ik zeg niet dat vrouwen in het westen wèl vrij zijn hoor. Maar wel vrijer dan "daar"."
Grappig, jouw reactie Zamirah. Want voor vrouwen die zich 'bloot en sexy' kleden, geldt wat mij betreft hetzelfde: ze dénken dat zij dit zelf kiezen, maar ze zijn evengoed gevormd door hun jeugd en de gewoontes in hun cultuur. Dus in hoeverre kiezen zij daadwerkelijk zelf?
