Actueel
alle pijlers
Dit is het toppunt - blog-
dinsdag 27 december 2011 om 13:32
Soms lees ik de blogs op viva.nl. Vaak geen moer aan. Kabbelende verhaaltjes die zelden of nooit iets met me doen, omdat tegenwoordig iedereen denkt een blog te kunnen schrijven.
Maar vandaag lees ik iets waar ik behoorlijk boos om ben. Het gaat om deze blog. Lees het maar.
Maar in het kort, in die blog wordt gesteld dat de donaties volgend jaar naar Nederlandse mama's zouden moeten gaan, want die moeten zielig naar de voedselbank.
Dat is de eerste vergelijking die mij boos maakt. Leven in Nederland vergelijken met leven in oorlogsgebieden, naar de voedselbank moeten vergelijken met opgejaagd worden, weg van huis en haard, weg van voedsel en eigendom.
En dan, als klap op de vuurpijl schrijft ze:
Wat mij tegen de borst stuit, is de vercommercialisering van zo’n actie als Serious Request. De grote bedrijven die elkaar overtreffend met nog grotere cheques (tienduizenden, zo niet honderdduizenden euro’s) bij dat Glazen Huis aankloppen, daarvoor 30 seconden zendtijd krijgen en in die korte tijd minstens 10 keer hun bedrijfsnaam laten vallen, zoals opgedragen door de hoge baas. Liefdadigheid als marketingtool.
En dat, beste mensen, doet mij bijna exploderen. Iemand die werkt bij Sanoma, het bedrijf achter Pink Ribbon, het vercommercialiseerde borstkanker gedoe, waar je een maand lang mee om je oren geslagen wordt, waar bedrijven geld aan verdienen door reclame, het maken van rose prullen en artikelen. Iemand die bij Sanoma werkt, een bedrijf dat 'geld verdienen' als motto heeft. En dan zoiets durven schrijven.
Het is een grote, hele grote schande, als je zo durft te denken.
Maar vandaag lees ik iets waar ik behoorlijk boos om ben. Het gaat om deze blog. Lees het maar.
Maar in het kort, in die blog wordt gesteld dat de donaties volgend jaar naar Nederlandse mama's zouden moeten gaan, want die moeten zielig naar de voedselbank.
Dat is de eerste vergelijking die mij boos maakt. Leven in Nederland vergelijken met leven in oorlogsgebieden, naar de voedselbank moeten vergelijken met opgejaagd worden, weg van huis en haard, weg van voedsel en eigendom.
En dan, als klap op de vuurpijl schrijft ze:
Wat mij tegen de borst stuit, is de vercommercialisering van zo’n actie als Serious Request. De grote bedrijven die elkaar overtreffend met nog grotere cheques (tienduizenden, zo niet honderdduizenden euro’s) bij dat Glazen Huis aankloppen, daarvoor 30 seconden zendtijd krijgen en in die korte tijd minstens 10 keer hun bedrijfsnaam laten vallen, zoals opgedragen door de hoge baas. Liefdadigheid als marketingtool.
En dat, beste mensen, doet mij bijna exploderen. Iemand die werkt bij Sanoma, het bedrijf achter Pink Ribbon, het vercommercialiseerde borstkanker gedoe, waar je een maand lang mee om je oren geslagen wordt, waar bedrijven geld aan verdienen door reclame, het maken van rose prullen en artikelen. Iemand die bij Sanoma werkt, een bedrijf dat 'geld verdienen' als motto heeft. En dan zoiets durven schrijven.
Het is een grote, hele grote schande, als je zo durft te denken.
woensdag 28 december 2011 om 15:13
Volgens mij is iedereen het (net als met willem ) ook daar mee eens. Feit is alleen dat men aan die armoede al bijdraagt dmv belastingen, waardoor de overheid zaken kan oppakken. Of dat genoeg is, is een andere discussie.
Serious request gaat echter om noodhulp. Geven aan mensen die geen overheid hebben om op terug te vallen. Ik vind dat nogal een cruciaal verschil. De boosheid van velen gaat dan m.i. ook over de opmerking dat we 'nu toch ook wel eens aan NL mogen denken', terwijl het niet te vergelijken is. Dat niet zien en niet weten is naief en egoistisch. Daar struikelt men over.
Serious request gaat echter om noodhulp. Geven aan mensen die geen overheid hebben om op terug te vallen. Ik vind dat nogal een cruciaal verschil. De boosheid van velen gaat dan m.i. ook over de opmerking dat we 'nu toch ook wel eens aan NL mogen denken', terwijl het niet te vergelijken is. Dat niet zien en niet weten is naief en egoistisch. Daar struikelt men over.
dinsdag 3 januari 2012 om 22:58
In Nederland zijn er heus mensen die het (relatief) zwaar hebben, maar ik ben het helemaal eens dat we in dit land niet zo vreselijk veel recht van spreken hebben als het om ellende gaat...
Ongetwijfeld voelen mensen zich nu vreselijk miskend, maar als je jezelf met je ellende naar een 3e wereldland zou verplaatsen zou je tot de conclusie komen dat het nog veeeeeeel erger kon.
Ongetwijfeld voelen mensen zich nu vreselijk miskend, maar als je jezelf met je ellende naar een 3e wereldland zou verplaatsen zou je tot de conclusie komen dat het nog veeeeeeel erger kon.
