Actueel
alle pijlers
Invriezen eicellen: moederschap op 45 jaar?
maandag 30 augustus 2010 om 14:28
Invriezen eicellen belooft moederschap op 45 jaar. Heeft u daar bezwaar tegen?
Vrouw, 35 jaar, geen partner, maar wel een kinderwens? Haast u niet, want het AMC is voornemens eicellen in te vriezen van vrouwen die het ouderschap zeker willen stellen.
De aankondiging van dat voornemen, vorig jaar november, leidde tot een maatschappelijke discussie. De critici stelden dat het niet ‘natuurlijk’ is om de vruchtbaarheidsperiode op te rekken en dat de risico’s niet aanvaardbaar zijn, omdat het om gezonde vrouwen gaat. Ook zouden oude moeders maatschappelijk ongewenst zijn en bovendien de inspanningen om jong moederschap te stimuleren teniet doen.
Jet Bussemaker (PvdA), destijds staatssecretaris Volksgezondheid, ging daarom te rade bij ethicus Wybo Dondorp (Universiteit Maastricht) en hoogleraar voortplantingsgeneeskunde Jan Kremer (UMC St Radboud), die namens de Nederlandse Vereniging voor Obstetrie & Gynaecologie (NVOG) en de Vereniging voor Klinische Embryologie (KLEM) een standpunt formuleerden. Vanmiddag vegen zij op de opiniepagina de kritiekpunten van tafel.
Allereerst wijzen ze op de IVF-praktijk. “Bij het merendeel is natuurlijk vruchtbaarheidsverlies de meest waarschijnlijke reden waarom zij op IVF zijn aangewezen”, aldus Dondorp en Kremer. En de risico’s bij invriezen (vitrificatie) zijn ook niet zo groot als wordt aangenomen. Het belang om niet kinderloos te blijven moet voorop staan, aldus de wetenschappers. En niet de medische-indicatie. Dat geldt wat hun betreft ook voor de maatschappelijke inspanningen om de gemiddelde leeftijd waarop moeders hun eerste kind krijgen te verlagen. Dat mag geen reden zijn om een individuele kinderwens niet te vervullen.
Tot slot stellen Dondorp en Kremer wel een grens: 45 jaar. Dat is dezelfde grens die nu ook al geldt voor voortplanting met donoreicellen. Op je zestigste moeder worden vinden Dondorp en Kremer dus ook te ver gaan.
Wat vindt u? Deelt u het standpunt van de ethicus en de hoogleraar voortplantingsgeneeskunde? Of vindt u dat er aan de levenscyclus, zoals die door de natuur bedacht is, niet gesleuteld mag worden?
Wat vindt u? Deelt u het standpunt van de ethicus en de hoogleraar voortplantingsgeneeskunde? Of vindt u dat er aan de levenscyclus, zoals die door de natuur bedacht is, niet gesleuteld mag worden?
Vandaag gelezen op nrc.nl ( http://weblogs.nrc.nl/exp ... eft-u-daar-bezwaar-tegen/ ). Het is natuurlijk geen nieuwe discussie meer, en allicht mis ik zo snel een topic (of meerdere) waar hier allang over is gediscussieerd. Maar, wat vinden jullie? De titel van het artikel vind ik wat overdreven, nu de grens immers is gesteld op 45 jaar. Enerzijds ben ik het gedeeltelijk eens met Dondorp en Kremer, dat de individuele kinderwens hoog in het vaandel dient te staan. En aanvullend mijn mening dat de overheid zich niet teveel moet bemoeien met hoe mensen hun leven inkleden. Anderzijds heb ik ook een bezwaar tegen het krijgen (nemen/maken?) van kinderen op late leeftijd, met name omdat ik het niet eerlijk vind tegenover die kinderen.
Pfoe, sorry, ik merk dat ik mijn standpunt nog niet zo goed kan verwoorden, komt wellicht later nog . Ik ben ook erg nieuwsgierig naar jullie mening! Dus, sluit niet helemaal aan op de inhoud van het artikel, maar: een (eerste) kind na je 40ste door IVF en invriezing van eicellen ruim voor die leeftijd, enkel met het oog om het moederschap uit te stellen, ja of nee? En waarom wel of niet?
Vrouw, 35 jaar, geen partner, maar wel een kinderwens? Haast u niet, want het AMC is voornemens eicellen in te vriezen van vrouwen die het ouderschap zeker willen stellen.
De aankondiging van dat voornemen, vorig jaar november, leidde tot een maatschappelijke discussie. De critici stelden dat het niet ‘natuurlijk’ is om de vruchtbaarheidsperiode op te rekken en dat de risico’s niet aanvaardbaar zijn, omdat het om gezonde vrouwen gaat. Ook zouden oude moeders maatschappelijk ongewenst zijn en bovendien de inspanningen om jong moederschap te stimuleren teniet doen.
Jet Bussemaker (PvdA), destijds staatssecretaris Volksgezondheid, ging daarom te rade bij ethicus Wybo Dondorp (Universiteit Maastricht) en hoogleraar voortplantingsgeneeskunde Jan Kremer (UMC St Radboud), die namens de Nederlandse Vereniging voor Obstetrie & Gynaecologie (NVOG) en de Vereniging voor Klinische Embryologie (KLEM) een standpunt formuleerden. Vanmiddag vegen zij op de opiniepagina de kritiekpunten van tafel.
Allereerst wijzen ze op de IVF-praktijk. “Bij het merendeel is natuurlijk vruchtbaarheidsverlies de meest waarschijnlijke reden waarom zij op IVF zijn aangewezen”, aldus Dondorp en Kremer. En de risico’s bij invriezen (vitrificatie) zijn ook niet zo groot als wordt aangenomen. Het belang om niet kinderloos te blijven moet voorop staan, aldus de wetenschappers. En niet de medische-indicatie. Dat geldt wat hun betreft ook voor de maatschappelijke inspanningen om de gemiddelde leeftijd waarop moeders hun eerste kind krijgen te verlagen. Dat mag geen reden zijn om een individuele kinderwens niet te vervullen.
Tot slot stellen Dondorp en Kremer wel een grens: 45 jaar. Dat is dezelfde grens die nu ook al geldt voor voortplanting met donoreicellen. Op je zestigste moeder worden vinden Dondorp en Kremer dus ook te ver gaan.
Wat vindt u? Deelt u het standpunt van de ethicus en de hoogleraar voortplantingsgeneeskunde? Of vindt u dat er aan de levenscyclus, zoals die door de natuur bedacht is, niet gesleuteld mag worden?
Wat vindt u? Deelt u het standpunt van de ethicus en de hoogleraar voortplantingsgeneeskunde? Of vindt u dat er aan de levenscyclus, zoals die door de natuur bedacht is, niet gesleuteld mag worden?
Vandaag gelezen op nrc.nl ( http://weblogs.nrc.nl/exp ... eft-u-daar-bezwaar-tegen/ ). Het is natuurlijk geen nieuwe discussie meer, en allicht mis ik zo snel een topic (of meerdere) waar hier allang over is gediscussieerd. Maar, wat vinden jullie? De titel van het artikel vind ik wat overdreven, nu de grens immers is gesteld op 45 jaar. Enerzijds ben ik het gedeeltelijk eens met Dondorp en Kremer, dat de individuele kinderwens hoog in het vaandel dient te staan. En aanvullend mijn mening dat de overheid zich niet teveel moet bemoeien met hoe mensen hun leven inkleden. Anderzijds heb ik ook een bezwaar tegen het krijgen (nemen/maken?) van kinderen op late leeftijd, met name omdat ik het niet eerlijk vind tegenover die kinderen.
Pfoe, sorry, ik merk dat ik mijn standpunt nog niet zo goed kan verwoorden, komt wellicht later nog . Ik ben ook erg nieuwsgierig naar jullie mening! Dus, sluit niet helemaal aan op de inhoud van het artikel, maar: een (eerste) kind na je 40ste door IVF en invriezing van eicellen ruim voor die leeftijd, enkel met het oog om het moederschap uit te stellen, ja of nee? En waarom wel of niet?
woensdag 1 september 2010 om 12:30
quote:Yraatje schreef op 01 september 2010 @ 11:36:
[...]
Ik ga dus niet mijn relatie uitmaken (omdat ik dus niet ten koste van alles kinderen wil), maar het zorgt er wel voor dat ik mogelijk een oude moeder word of misschien helemaal niet.
Ik stel dus niet bewust het krijgen van kinderen uit. Het gebeurt gewoon...
Kijk, en dat ben ik niet met je eens.
Het gebeurt niet gewoon, je maakt een keuze.
De keuze om bij een partner te blijven die jou geen zekerheid biedt hierin.
[...]
Ik ga dus niet mijn relatie uitmaken (omdat ik dus niet ten koste van alles kinderen wil), maar het zorgt er wel voor dat ik mogelijk een oude moeder word of misschien helemaal niet.
Ik stel dus niet bewust het krijgen van kinderen uit. Het gebeurt gewoon...
Kijk, en dat ben ik niet met je eens.
Het gebeurt niet gewoon, je maakt een keuze.
De keuze om bij een partner te blijven die jou geen zekerheid biedt hierin.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 1 september 2010 om 12:52
quote:Yraatje schreef op 01 september 2010 @ 11:36:
[...]
Ik ga dus niet mijn relatie uitmaken (omdat ik dus niet ten koste van alles kinderen wil), maar het zorgt er wel voor dat ik mogelijk een oude moeder word of misschien helemaal niet.
Ik stel dus niet bewust het krijgen van kinderen uit. Het gebeurt gewoon...
..Niet mee eens, want dit overkomt je niet. Jij maakt de keuze om in een relatie te blijven zitten, waarvan jij nog niet eens zeker weet of je dat kinderen gaat opleveren - laat ik het dan maar zo zeggen - en dan kom ik weer bij mijn vraag: wat is er zo erg aan het alleenstaande moederschap?
[...]
Ik ga dus niet mijn relatie uitmaken (omdat ik dus niet ten koste van alles kinderen wil), maar het zorgt er wel voor dat ik mogelijk een oude moeder word of misschien helemaal niet.
Ik stel dus niet bewust het krijgen van kinderen uit. Het gebeurt gewoon...
..Niet mee eens, want dit overkomt je niet. Jij maakt de keuze om in een relatie te blijven zitten, waarvan jij nog niet eens zeker weet of je dat kinderen gaat opleveren - laat ik het dan maar zo zeggen - en dan kom ik weer bij mijn vraag: wat is er zo erg aan het alleenstaande moederschap?
woensdag 1 september 2010 om 12:54
quote:traincha2 schreef op 01 september 2010 @ 12:52:
[...]
Niet mee eens, want dit overkomt je niet. Jij maakt de keuze om in een relatie te blijven zitten, waarvan jij nog niet eens zeker weet of je dat kinderen gaat opleveren - laat ik het dan maar zo zeggen - en dan kom ik weer bij mijn vraag: wat is er zo erg aan het alleenstaande moederschap?
Nou, ik zou daar toch echt niet zelf voor kiezen. Is geen walk in the park hoor!
Als iemand daar volledig voor gaat: prima, maar niet iedereen kan dat...
[...]
Niet mee eens, want dit overkomt je niet. Jij maakt de keuze om in een relatie te blijven zitten, waarvan jij nog niet eens zeker weet of je dat kinderen gaat opleveren - laat ik het dan maar zo zeggen - en dan kom ik weer bij mijn vraag: wat is er zo erg aan het alleenstaande moederschap?
Nou, ik zou daar toch echt niet zelf voor kiezen. Is geen walk in the park hoor!
Als iemand daar volledig voor gaat: prima, maar niet iedereen kan dat...
woensdag 1 september 2010 om 12:55
Yraatje, ook al zou je nu dus eicellen invriezen om later moeder te worden, dan heb je nog kans dat jouw vriend het ook niet wil als je 45 bent.
Het heeft dus niks te maken met eicellen, IVF of andere medische zaken, maar een gevoelskwestie waar alleen jij uit zal moeten komen.
Het heeft dus niks te maken met eicellen, IVF of andere medische zaken, maar een gevoelskwestie waar alleen jij uit zal moeten komen.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 1 september 2010 om 12:55
woensdag 1 september 2010 om 13:01
quote:Maleficent schreef op 01 september 2010 @ 12:30:
[...]
Kijk, en dat ben ik niet met je eens.
Het gebeurt niet gewoon, je maakt een keuze.
De keuze om bij een partner te blijven die jou geen zekerheid biedt hierin.
Ja, of de keuze om de relatie te beëindigen zonder dat ik weet of ik 'op tijd' een andere partner tref.
In die zin gebeurt het gewoon.
Natuurlijk heb ik altijd een keuze om mijn relatie te beëindigen. Maar wie zegt mij dat mijn eventueel volgende relatie wél in is voor kinderen? Wie zegt mij dat ik door het beëindigen van mijn huidige relatie wél kinderen krijg?
Dus in die zin "gebeurt" het gewoon...
[...]
Kijk, en dat ben ik niet met je eens.
Het gebeurt niet gewoon, je maakt een keuze.
De keuze om bij een partner te blijven die jou geen zekerheid biedt hierin.
Ja, of de keuze om de relatie te beëindigen zonder dat ik weet of ik 'op tijd' een andere partner tref.
In die zin gebeurt het gewoon.
Natuurlijk heb ik altijd een keuze om mijn relatie te beëindigen. Maar wie zegt mij dat mijn eventueel volgende relatie wél in is voor kinderen? Wie zegt mij dat ik door het beëindigen van mijn huidige relatie wél kinderen krijg?
Dus in die zin "gebeurt" het gewoon...
woensdag 1 september 2010 om 13:03
quote:arrwen schreef op 01 september 2010 @ 12:33:
eens met male, het overkomt je niet die relatie, dat is jouw keuze, en blijven zitten in een relatie met iemand die twijfelt is ook een bewuste keuze.
Dat klopt... blijven zitten in die relatie is een bewuste keuze. Maar ja, je leven overkomt je. Daar ben ik van overtuigd. Zoals ik ook al tegen Male zei... Niemand kan mij garanderen dat ik wel kinderen krijg (gesteld dat ik vruchtbaar ben dus) als ik de bewuste keuze maak om mijn relatie te beëindigen.
Dat gebeurt gewoon... en dat overkomt je dus ook...
eens met male, het overkomt je niet die relatie, dat is jouw keuze, en blijven zitten in een relatie met iemand die twijfelt is ook een bewuste keuze.
Dat klopt... blijven zitten in die relatie is een bewuste keuze. Maar ja, je leven overkomt je. Daar ben ik van overtuigd. Zoals ik ook al tegen Male zei... Niemand kan mij garanderen dat ik wel kinderen krijg (gesteld dat ik vruchtbaar ben dus) als ik de bewuste keuze maak om mijn relatie te beëindigen.
Dat gebeurt gewoon... en dat overkomt je dus ook...
woensdag 1 september 2010 om 13:06
Maar Yraatje, toen je aan deze relatie begon, wist je hoe hij erover dacht?
ben je niet bang dat wanneer je vriend het nooit zal willen, dat je het hem toch gaan verwijten op een dag?
Overigens, ik vind het wel heel rot voor je, ik weet niet of je mijn toon goed leest, want dat is moeilijk op een forum, maar als jij mijn vriendin was IRL, dan zou ik nu met je praten met een kopje thee erbij zeg maar.
ben je niet bang dat wanneer je vriend het nooit zal willen, dat je het hem toch gaan verwijten op een dag?
Overigens, ik vind het wel heel rot voor je, ik weet niet of je mijn toon goed leest, want dat is moeilijk op een forum, maar als jij mijn vriendin was IRL, dan zou ik nu met je praten met een kopje thee erbij zeg maar.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 1 september 2010 om 13:08
quote:traincha2 schreef op 01 september 2010 @ 12:52:
[...]
Niet mee eens, want dit overkomt je niet. Jij maakt de keuze om in een relatie te blijven zitten, waarvan jij nog niet eens zeker weet of je dat kinderen gaat opleveren - laat ik het dan maar zo zeggen - en dan kom ik weer bij mijn vraag: wat is er zo erg aan het alleenstaande moederschap?
Wat mij daar erg aan lijkt is dat je overal alleen voor staat. Mijn insteek zou zijn om samen aan kinderen te beginnen en tja... geen partner is geen kinderen (voor mij dus dan he...).
Zoals ik ook al eerder aangaf: ik heb geen allesoverheersende kinderwens (zo van: er móeten kinderen komen, no matter what) en ik denk ook dat ik me uiteindelijk wel neer zou kunnen leggen bij een kinderloos leven (ik moet dan wel over een drempel, want heb mezelf nooit gezien als kinderloos voor de rest van mijn leven.. maar goed).
Maar ik zou gewoon nooit helemaal alleen verantwoordelijk willen zijn voor een nieuw leven, ik wil die verantwoordelijkheid kunnen delen met iemand. Dat maakt het ook dat ik zelf nooit zou kiezen voor alleenstaand moederschap (ik heb het hier dus niet over dat je als ouders uit elkaar gaat, maar over bewust alleenstaand moederschap).
[...]
Niet mee eens, want dit overkomt je niet. Jij maakt de keuze om in een relatie te blijven zitten, waarvan jij nog niet eens zeker weet of je dat kinderen gaat opleveren - laat ik het dan maar zo zeggen - en dan kom ik weer bij mijn vraag: wat is er zo erg aan het alleenstaande moederschap?
Wat mij daar erg aan lijkt is dat je overal alleen voor staat. Mijn insteek zou zijn om samen aan kinderen te beginnen en tja... geen partner is geen kinderen (voor mij dus dan he...).
Zoals ik ook al eerder aangaf: ik heb geen allesoverheersende kinderwens (zo van: er móeten kinderen komen, no matter what) en ik denk ook dat ik me uiteindelijk wel neer zou kunnen leggen bij een kinderloos leven (ik moet dan wel over een drempel, want heb mezelf nooit gezien als kinderloos voor de rest van mijn leven.. maar goed).
Maar ik zou gewoon nooit helemaal alleen verantwoordelijk willen zijn voor een nieuw leven, ik wil die verantwoordelijkheid kunnen delen met iemand. Dat maakt het ook dat ik zelf nooit zou kiezen voor alleenstaand moederschap (ik heb het hier dus niet over dat je als ouders uit elkaar gaat, maar over bewust alleenstaand moederschap).
woensdag 1 september 2010 om 13:10
quote:Maleficent schreef op 01 september 2010 @ 12:55:
Yraatje, ook al zou je nu dus eicellen invriezen om later moeder te worden, dan heb je nog kans dat jouw vriend het ook niet wil als je 45 bent.
Het heeft dus niks te maken met eicellen, IVF of andere medische zaken, maar een gevoelskwestie waar alleen jij uit zal moeten komen.
Dat klopt... In mijn geval zit die kans erin
Maar goed.. nou zou ik zelf niet zo snel (ik wil niet zeggen nooit) kiezen voor deze optie. Maar ik vind dat die er voor anderen wel zou moeten zijn...
Yraatje, ook al zou je nu dus eicellen invriezen om later moeder te worden, dan heb je nog kans dat jouw vriend het ook niet wil als je 45 bent.
Het heeft dus niks te maken met eicellen, IVF of andere medische zaken, maar een gevoelskwestie waar alleen jij uit zal moeten komen.
Dat klopt... In mijn geval zit die kans erin
Maar goed.. nou zou ik zelf niet zo snel (ik wil niet zeggen nooit) kiezen voor deze optie. Maar ik vind dat die er voor anderen wel zou moeten zijn...
woensdag 1 september 2010 om 13:16
quote:Maleficent schreef op 01 september 2010 @ 13:06:
Maar Yraatje, toen je aan deze relatie begon, wist je hoe hij erover dacht?
ben je niet bang dat wanneer je vriend het nooit zal willen, dat je het hem toch gaan verwijten op een dag?
Overigens, ik vind het wel heel rot voor je, ik weet niet of je mijn toon goed leest, want dat is moeilijk op een forum, maar als jij mijn vriendin was IRL, dan zou ik nu met je praten met een kopje thee erbij zeg maar.
Toen ik met deze relatie begon, waren we allebei niet zo bezig met kinderen. Hij wist wel dat ik ze ooit wilde, hij heeft ook tegen mij gezegd dat we ooit aan kinderen zouden beginnen (letterlijk soms zelfs dat hij wist dat ie er niet onderuit kon als ie bij mij wilde blijven).
Het is wel een strijd soms, maar goed... ik denk dat ik uiteindelijk wel met de situatie kan leven zonder hem verwijten te maken (niet dat ik hem nu verwijten maak, maar ik kan me er nu nog niet helemaal bij neerleggen). Ik kies er uiteindelijk toch voor om met hem een toekomst op te bouwen.
Enne... je toon valt gewoon goed hoor... Enne.. dat kopje thee is heel lief, maar ik zit er gelukkig (op dit moment dan) ook niet zo mee dat ik er over moet praten. Heb wel zo'n periode achter de rug
Maar Yraatje, toen je aan deze relatie begon, wist je hoe hij erover dacht?
ben je niet bang dat wanneer je vriend het nooit zal willen, dat je het hem toch gaan verwijten op een dag?
Overigens, ik vind het wel heel rot voor je, ik weet niet of je mijn toon goed leest, want dat is moeilijk op een forum, maar als jij mijn vriendin was IRL, dan zou ik nu met je praten met een kopje thee erbij zeg maar.
Toen ik met deze relatie begon, waren we allebei niet zo bezig met kinderen. Hij wist wel dat ik ze ooit wilde, hij heeft ook tegen mij gezegd dat we ooit aan kinderen zouden beginnen (letterlijk soms zelfs dat hij wist dat ie er niet onderuit kon als ie bij mij wilde blijven).
Het is wel een strijd soms, maar goed... ik denk dat ik uiteindelijk wel met de situatie kan leven zonder hem verwijten te maken (niet dat ik hem nu verwijten maak, maar ik kan me er nu nog niet helemaal bij neerleggen). Ik kies er uiteindelijk toch voor om met hem een toekomst op te bouwen.
Enne... je toon valt gewoon goed hoor... Enne.. dat kopje thee is heel lief, maar ik zit er gelukkig (op dit moment dan) ook niet zo mee dat ik er over moet praten. Heb wel zo'n periode achter de rug
woensdag 1 september 2010 om 13:18
quote:Yraatje schreef op 01 september 2010 @ 13:16:
[...]
Enne... je toon valt gewoon goed hoor... Enne.. dat kopje thee is heel lief, maar ik zit er gelukkig (op dit moment dan) ook niet zo mee dat ik er over moet praten. Heb wel zo'n periode achter de rug ja, ik bedoel gewoon, het is interesse, geen bak verwijten ofzo
[...]
Enne... je toon valt gewoon goed hoor... Enne.. dat kopje thee is heel lief, maar ik zit er gelukkig (op dit moment dan) ook niet zo mee dat ik er over moet praten. Heb wel zo'n periode achter de rug ja, ik bedoel gewoon, het is interesse, geen bak verwijten ofzo
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 1 september 2010 om 13:20
quote:ronniemitchel schreef op 01 september 2010 @ 11:07:
[...]
Daar komt ze als het goed is zelf nog wel achter Yas
Waar achter?
Ik noemde 18 als leeftijd. Maar wat ik wil zeggen is dat (in ieder geval voor míj) het verlies net zo groot was op m'n 18e als op m'n 49e.
Maar goed, dat kan een ander anders ervaren natuurlijk.
[...]
Daar komt ze als het goed is zelf nog wel achter Yas
Waar achter?
Ik noemde 18 als leeftijd. Maar wat ik wil zeggen is dat (in ieder geval voor míj) het verlies net zo groot was op m'n 18e als op m'n 49e.
Maar goed, dat kan een ander anders ervaren natuurlijk.
woensdag 1 september 2010 om 13:30
quote:Maleficent schreef op 01 september 2010 @ 13:18:
[...]
ja, ik bedoel gewoon, het is interesse, geen bak verwijten ofzo
Dat snapte ik hoor Voelde het ook niet als verwijten hoor..
Wil nog wel even duidelijk hebben dat voor mij persoonlijk het invriezen van eicellen om op je 45e een kindje te kunnen krijgen niet nodig is. (zou zelf nooit op een dergelijke leeftijd moeder willen worden, echt niet... tegen die tijd heb ik me allang neergelegd bij een kinderloos bestaan... als ik dan nog geen kinderen heb, that is) Maar ik kan me wel voorstellen dat er vrouwen zijn, die wel een beetje mijn insteek hebben (dus zo van "liefst kinderen samen met iemand krijgen") maar wel meer kinderwens (dus echt wel van die kinderen moeten er komen), voor wie deze optie een geweldige uitkomst is.
[...]
ja, ik bedoel gewoon, het is interesse, geen bak verwijten ofzo
Dat snapte ik hoor Voelde het ook niet als verwijten hoor..
Wil nog wel even duidelijk hebben dat voor mij persoonlijk het invriezen van eicellen om op je 45e een kindje te kunnen krijgen niet nodig is. (zou zelf nooit op een dergelijke leeftijd moeder willen worden, echt niet... tegen die tijd heb ik me allang neergelegd bij een kinderloos bestaan... als ik dan nog geen kinderen heb, that is) Maar ik kan me wel voorstellen dat er vrouwen zijn, die wel een beetje mijn insteek hebben (dus zo van "liefst kinderen samen met iemand krijgen") maar wel meer kinderwens (dus echt wel van die kinderen moeten er komen), voor wie deze optie een geweldige uitkomst is.
woensdag 1 september 2010 om 15:04
Ik schrik ook een beetje van de toch soms wel keiharde reacties. Met name als die komt van vrouwen die het geluk hebben wel een kindje te hebben gekregen, en die dus weten hoe bijzonder dat is.
Ik ben 35 en heb al jaren een kinderwens, helaas mijn vorige partner niet. Maar omdat ik van hem hield en hij zei misschien nog wel van gedachten te veranderen ben ik (achteraf) te lang bij hem gebleven. Dat is omdat je niet zo heel makkelijk weggaat bij iemand van wie je houdt, en omdat je altijd de hoop blijft houden dat het toch wel goed komt. Uiteindelijk is onze relatie dus op mijn kinderwens stuk gelopen. (Overigens heeft hij nadat ik een ander had een aantal maanden nadat ik weg was ineens gezegd dat hij toch wel kinderen wilde achteraf. Maar ja dat was dus te laat). Nu ben ik ruim een jaar met mijn nieuwe partner en hij wist van mijn kinderwens en hoe belangrijk die voor me is, hij zei dat hij ook graag kinderen wilde, maar begint het nu ook weer uit te stellen omdat hij nog graag eerst van zijn vrijheid wil genieten. Nu loop ik dus bij een therapeut omdat ik er helemaal kapot van ben dat ik weer met hetzelfde probleem zit. Misschien weer bij iemand weg moeten gaan van wie ik houd, en waar ik dolgraag wil blijven.
In mijn geval is het absoluut geen bewuste keuze, en rationeel gezien had ik al veel eerder weg moeten gaan bij mijn ex. Maar zo makkelijk is het niet, als je van iemand houdt, samen een bedrijf hebt en een huis.
Ik gun mezelf nu een half jaar rust, omdat ik gek wordt van het jarenlang piekeren over het moeten kiezen tussen mijn partner of een kinderwens waarvvan je inderdaad niet weet of hij wel uit gaat komen op het moment dat je je partner verlaat. Over een half jaar neem ik opnieuw een beslissing, tot die tijd probeer ik er zo min mogelijk over te piekeren. En praat ik er niet meer over met mijn partner om hem in die tussentijd ook een keuze te laten maken, zonder dat we steeds ruzie hebben.
Het is allemaal echt niet zo simpel als het lijkt, en mensen kunnen hierover echt heel veel verdriet hebben. Ik had ook nooit gedacht ooit in therapie te hoeven gaan. Ik heb wel meer hele nare dingen meegemaakt in mijn leven zoals het op jonge leeftijd verliezen van een ouder, maar dit hakt er bij mij toch wel heel erg in.
En zeggen dat vrouwen die hun uiterste best doen om toch zwanger te raken, maar een schop onder hun kont moeten hebben en eens iets met hun leven moeten doen. Wat een rotopmerking. Ik doe echt wel wat met mijn leven, ik heb een goed lopend bedrijf, heb heel veel vrienden en een rijk sociaal leven. Ja, ik heb het heel goed, en kan niet alles hebben. Maar dat neemt niet weg dat ik hier wel heel erg verdrietig over ben.
En ik wil elke behandeling die eventueel nodig is best zelf betalen, maar ik vind wel dat voor de vrouwen die dit niet zelf kunnen betalen deze behandelingen vergoed moeten worden.
Overigens ligt voor mij de grens nu bij 40, daarna geef ik het op. Ook omdat ik anders gek wordt van het blijven hopen, dromen en de teleurstellingen. Maar goed, ik weet natuurlijk nu nog niet hoe ik het dan voel en beleef.
Ik ben 35 en heb al jaren een kinderwens, helaas mijn vorige partner niet. Maar omdat ik van hem hield en hij zei misschien nog wel van gedachten te veranderen ben ik (achteraf) te lang bij hem gebleven. Dat is omdat je niet zo heel makkelijk weggaat bij iemand van wie je houdt, en omdat je altijd de hoop blijft houden dat het toch wel goed komt. Uiteindelijk is onze relatie dus op mijn kinderwens stuk gelopen. (Overigens heeft hij nadat ik een ander had een aantal maanden nadat ik weg was ineens gezegd dat hij toch wel kinderen wilde achteraf. Maar ja dat was dus te laat). Nu ben ik ruim een jaar met mijn nieuwe partner en hij wist van mijn kinderwens en hoe belangrijk die voor me is, hij zei dat hij ook graag kinderen wilde, maar begint het nu ook weer uit te stellen omdat hij nog graag eerst van zijn vrijheid wil genieten. Nu loop ik dus bij een therapeut omdat ik er helemaal kapot van ben dat ik weer met hetzelfde probleem zit. Misschien weer bij iemand weg moeten gaan van wie ik houd, en waar ik dolgraag wil blijven.
In mijn geval is het absoluut geen bewuste keuze, en rationeel gezien had ik al veel eerder weg moeten gaan bij mijn ex. Maar zo makkelijk is het niet, als je van iemand houdt, samen een bedrijf hebt en een huis.
Ik gun mezelf nu een half jaar rust, omdat ik gek wordt van het jarenlang piekeren over het moeten kiezen tussen mijn partner of een kinderwens waarvvan je inderdaad niet weet of hij wel uit gaat komen op het moment dat je je partner verlaat. Over een half jaar neem ik opnieuw een beslissing, tot die tijd probeer ik er zo min mogelijk over te piekeren. En praat ik er niet meer over met mijn partner om hem in die tussentijd ook een keuze te laten maken, zonder dat we steeds ruzie hebben.
Het is allemaal echt niet zo simpel als het lijkt, en mensen kunnen hierover echt heel veel verdriet hebben. Ik had ook nooit gedacht ooit in therapie te hoeven gaan. Ik heb wel meer hele nare dingen meegemaakt in mijn leven zoals het op jonge leeftijd verliezen van een ouder, maar dit hakt er bij mij toch wel heel erg in.
En zeggen dat vrouwen die hun uiterste best doen om toch zwanger te raken, maar een schop onder hun kont moeten hebben en eens iets met hun leven moeten doen. Wat een rotopmerking. Ik doe echt wel wat met mijn leven, ik heb een goed lopend bedrijf, heb heel veel vrienden en een rijk sociaal leven. Ja, ik heb het heel goed, en kan niet alles hebben. Maar dat neemt niet weg dat ik hier wel heel erg verdrietig over ben.
En ik wil elke behandeling die eventueel nodig is best zelf betalen, maar ik vind wel dat voor de vrouwen die dit niet zelf kunnen betalen deze behandelingen vergoed moeten worden.
Overigens ligt voor mij de grens nu bij 40, daarna geef ik het op. Ook omdat ik anders gek wordt van het blijven hopen, dromen en de teleurstellingen. Maar goed, ik weet natuurlijk nu nog niet hoe ik het dan voel en beleef.
woensdag 1 september 2010 om 15:21
Het leven overkomt je? dat vind ik wel een hele passieve manier van denken. En daar ben ik het dus echt niet mee eens. Ik ben meer van het je bent mede verantwoordelijk voor je eigen geluk. En natuurlijk heb je heel veel dingen niet voor het zeggen en gebeuren er dingen waar je geen invloed op hebt, maar te lang blijven hangen bij een partner die geen kinderen wil is je eigen schuld. En ik weet hoe moeilijk het is een dergelijke relatie te verbreken. Maar toch wist ik ook dat ik liever alleen zonder kinderen was en een kans had op kinderen dan met iemand waar ik echt stapelgek op was, maar die nog (dat woordje nog, grrrrr) geen kinderen wilde.
