Actueel
alle pijlers
Kabinet wil stervenshulp bij 'voltooid leven' toestaan
donderdag 13 oktober 2016 om 01:03
Mensen met een 'voltooid leven' moeten wettelijk de mogelijkheid krijgen om hun leven met medicijnen te beëindigen, begeleid door een speciale 'stervenshulpverlener'.
Daarvoor pleiten de minister Schippers (Volksgezondheid) en Van der Steur (Justitie) vanavond in een brief aan de Tweede Kamer namens het kabinet. Het voorstel volgt na jaren van discussie, burgerinitiatieven, proefballonnen, rechtszaken en onderzoekscommissies.
In de visie van het kabinet mogen 'oudere' mensen met een consistente en weloverwogen doodswens - ook als ze niet ziek zijn - straks met hulp van een hulpverlener een dodelijk middel innemen. Familie mag daarbij aanwezig zijn, maar het middel niet geven.
Een speciaal opgeleide stervenshulpverlener en een onafhankelijk deskundige beoordelen of de doodswens geen opwelling is of dat er oneigenlijke druk van de familie meespeelt.
Het gaat nadrukkelijk niet om euthanasie, waarbij sprake is van ondraaglijk en onbehandelbaar lijden en artsen actief een rol spelen. In deze gevallen van 'voltooid leven' is sprake van 'lijden aan het leven'.
"Het kabinet is van mening dat het niet alleen een taak van de arts is om barmhartig te handelen, maar ook van de overheid om barmhartigheid te tonen", schrijven de ministers Schippers en Van der Steur aan de Kamer.
Het kabinet wil het recht op autonomie erkennen en het ook vormgeven. "Zodat recht gedaan kan worden aan de legitieme en groeiende wens van mensen in de samenleving."
Met name door de vergrijzende bevolking willen steeds meer mensen op een waardige manier sterven omdat ze het leven als voltooid beschouwen. Ook als er geen sprake is van ziekte.
De euthanasiewet helpt deze groep nu niet. Volgens die wet, die sinds 2002 van kracht is, is euthanasie alleen toegestaan als twee artsen vinden dat er sprake is van ondraaglijk en uitzichtloos lijden door een ernstige lichamelijke of psychische ziekte die niet meer te behandelen is.
Het kabinet wil de mogelijkheden nu dus verruimen. "Wij zijn als kabinet van mening dat bij mensen met een voltooid leven het uitgangspunt voor hun vraag om hulp bij zelfdoding hun recht op autonomie is. Wij hechten er waarde aan dat mensen dit recht kunnen uitoefenen, ook als dit gebeurt in de context van hulp bij zelfdoding."
Eerder dit jaar concludeerde een commissie van wijzen nog dat euthanasie vanwege een 'voltooid leven' niet zou moeten worden toegestaan. De commissie-Schnabel, in 2014 ingesteld door minister Schippers om te onderzoeken of de juridische mogelijkheden voor hulp bij zelfdoding moesten worden uitgebreid, zag geen noodzaak om de wet aan te passen. De Coöperatie Laatste Wil en de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) pleitten daarna voor een proef met een laatste-wil-middel, een dodelijke pil, voor mensen vanaf 75 jaar.
Voor de plannen is er een nieuwe wet nodig, los van de huidige euthanasiewet. In die wet moeten de eisen worden omschreven waaraan hulp bij zelfdoding in geval van 'voltooid leven' moet voldoen. Ook moet daarin duidelijk worden vanaf welke leeftijd mensen stervenshulp kunnen krijgen.
Achteraf toetsen blijft net als bij de huidige euthanasiewet verplicht. "Om te waarborgen dat de eisen daadwerkelijk worden nageleefd en in te grijpen in situaties waarin dit niet het geval is geweest. Ook helder zal moeten zijn aan welke criteria wordt getoetst", schrijft het kabinet.
Bron
Daarvoor pleiten de minister Schippers (Volksgezondheid) en Van der Steur (Justitie) vanavond in een brief aan de Tweede Kamer namens het kabinet. Het voorstel volgt na jaren van discussie, burgerinitiatieven, proefballonnen, rechtszaken en onderzoekscommissies.
In de visie van het kabinet mogen 'oudere' mensen met een consistente en weloverwogen doodswens - ook als ze niet ziek zijn - straks met hulp van een hulpverlener een dodelijk middel innemen. Familie mag daarbij aanwezig zijn, maar het middel niet geven.
Een speciaal opgeleide stervenshulpverlener en een onafhankelijk deskundige beoordelen of de doodswens geen opwelling is of dat er oneigenlijke druk van de familie meespeelt.
Het gaat nadrukkelijk niet om euthanasie, waarbij sprake is van ondraaglijk en onbehandelbaar lijden en artsen actief een rol spelen. In deze gevallen van 'voltooid leven' is sprake van 'lijden aan het leven'.
"Het kabinet is van mening dat het niet alleen een taak van de arts is om barmhartig te handelen, maar ook van de overheid om barmhartigheid te tonen", schrijven de ministers Schippers en Van der Steur aan de Kamer.
Het kabinet wil het recht op autonomie erkennen en het ook vormgeven. "Zodat recht gedaan kan worden aan de legitieme en groeiende wens van mensen in de samenleving."
Met name door de vergrijzende bevolking willen steeds meer mensen op een waardige manier sterven omdat ze het leven als voltooid beschouwen. Ook als er geen sprake is van ziekte.
De euthanasiewet helpt deze groep nu niet. Volgens die wet, die sinds 2002 van kracht is, is euthanasie alleen toegestaan als twee artsen vinden dat er sprake is van ondraaglijk en uitzichtloos lijden door een ernstige lichamelijke of psychische ziekte die niet meer te behandelen is.
Het kabinet wil de mogelijkheden nu dus verruimen. "Wij zijn als kabinet van mening dat bij mensen met een voltooid leven het uitgangspunt voor hun vraag om hulp bij zelfdoding hun recht op autonomie is. Wij hechten er waarde aan dat mensen dit recht kunnen uitoefenen, ook als dit gebeurt in de context van hulp bij zelfdoding."
Eerder dit jaar concludeerde een commissie van wijzen nog dat euthanasie vanwege een 'voltooid leven' niet zou moeten worden toegestaan. De commissie-Schnabel, in 2014 ingesteld door minister Schippers om te onderzoeken of de juridische mogelijkheden voor hulp bij zelfdoding moesten worden uitgebreid, zag geen noodzaak om de wet aan te passen. De Coöperatie Laatste Wil en de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) pleitten daarna voor een proef met een laatste-wil-middel, een dodelijke pil, voor mensen vanaf 75 jaar.
Voor de plannen is er een nieuwe wet nodig, los van de huidige euthanasiewet. In die wet moeten de eisen worden omschreven waaraan hulp bij zelfdoding in geval van 'voltooid leven' moet voldoen. Ook moet daarin duidelijk worden vanaf welke leeftijd mensen stervenshulp kunnen krijgen.
Achteraf toetsen blijft net als bij de huidige euthanasiewet verplicht. "Om te waarborgen dat de eisen daadwerkelijk worden nageleefd en in te grijpen in situaties waarin dit niet het geval is geweest. Ook helder zal moeten zijn aan welke criteria wordt getoetst", schrijft het kabinet.
Bron
vrijdag 14 oktober 2016 om 12:39
quote:cumulus schreef op 13 oktober 2016 @ 08:22:
[...]
Het is niet eens een kwestie van "teveel voelen". Het is vaak uitzichtloosheid.
Ik ben chronisch ziek en er zal een dag komen dat ik niet meer kan wat ik nu nog wel kan. Dan zit ik achter de geraniums. Boven bijstandsniveau zal ik nooit meer komen.
Nu kan ik nog afleiding vinden, maar er komt onvermijdelijk een dag dat ook dat niet meer kan. Ik ben dan toch nog ziek genoeg voor euthanasie, maar ik wil zo niet mijn dagen uitzitten.
Daarbij is de zorg echt niet prettig geregeld. Ik heb al jarenlang veel ellende meegemaakt met de WMO. Zelfs op het punt gestaan dit te stoppen, maar ik kan ook niet zonder die zorg.
Nu kan ik nog wat leuke dingen doen die me afleiden en het leven zijn geven, maar ik merk dat dat, geleidelijk, steeds lastiger wordt wegens mijn ziekte en ook het geld.
Het zou me rust geven als ik op een dag mag zeggen: het is goed geweest, ik heb geen toekomst meer. Nu nog niet! En hopelijk voorlopig ook niet. Maar omdat mijn toekomst tamelijk uitzichtloos is, zou het idee me wel rust geven.
Ik ben niet depressief. Ik ben realistisch. Ik pluk de dag, elke dag. Zolang het nog kan haal ik eruit wat er in zit, al is het steeds minder. Ik wil nu niet dood! Maar ik wil wel de mogelijkheid om, weloverwogen, in overleg met artsen, in de toekomst te kunnen besluiten : het is goed zo.
Alle tegenstanders zouden eens moeten praten met de doelgroep! Het is echt niet zo dat arme oudjes worden gedood omdat ze in de weg liggen.
Maar soms is de koek op. Dan ben je uitgeleefd, zijn de kansen en mogelijkheden op. En dan zal er, in goed overleg, mogelijkheid moeten zijn dat die persoon zelf aangeeft: het is mooi geweest.
[...]
Het is niet eens een kwestie van "teveel voelen". Het is vaak uitzichtloosheid.
Ik ben chronisch ziek en er zal een dag komen dat ik niet meer kan wat ik nu nog wel kan. Dan zit ik achter de geraniums. Boven bijstandsniveau zal ik nooit meer komen.
Nu kan ik nog afleiding vinden, maar er komt onvermijdelijk een dag dat ook dat niet meer kan. Ik ben dan toch nog ziek genoeg voor euthanasie, maar ik wil zo niet mijn dagen uitzitten.
Daarbij is de zorg echt niet prettig geregeld. Ik heb al jarenlang veel ellende meegemaakt met de WMO. Zelfs op het punt gestaan dit te stoppen, maar ik kan ook niet zonder die zorg.
Nu kan ik nog wat leuke dingen doen die me afleiden en het leven zijn geven, maar ik merk dat dat, geleidelijk, steeds lastiger wordt wegens mijn ziekte en ook het geld.
Het zou me rust geven als ik op een dag mag zeggen: het is goed geweest, ik heb geen toekomst meer. Nu nog niet! En hopelijk voorlopig ook niet. Maar omdat mijn toekomst tamelijk uitzichtloos is, zou het idee me wel rust geven.
Ik ben niet depressief. Ik ben realistisch. Ik pluk de dag, elke dag. Zolang het nog kan haal ik eruit wat er in zit, al is het steeds minder. Ik wil nu niet dood! Maar ik wil wel de mogelijkheid om, weloverwogen, in overleg met artsen, in de toekomst te kunnen besluiten : het is goed zo.
Alle tegenstanders zouden eens moeten praten met de doelgroep! Het is echt niet zo dat arme oudjes worden gedood omdat ze in de weg liggen.
Maar soms is de koek op. Dan ben je uitgeleefd, zijn de kansen en mogelijkheden op. En dan zal er, in goed overleg, mogelijkheid moeten zijn dat die persoon zelf aangeeft: het is mooi geweest.
Later is nu
vrijdag 14 oktober 2016 om 13:29
quote:missie_m schreef op 14 oktober 2016 @ 00:43:
[...]
Wie zijn wij? , wie is de regering, die een wet maakt over sterven wanneer iemand niet ziek is of uitzichtloos lijd? Maar alleen 'voltooit' is. Dat is hulp bij zelfmoord. Inderdaad in zo'n geval vraag ik me af: Wie zijn wij? Ligt er straks iemand dood te liggen en zegt men "ach, zijn leven was voltooit".
Heeft iemand straks drie maals daags thuiszorg nodig, vragen de buren dan "zeg is je leven nog niet voltooit genoeg?"
Die mensen vragen daar zelf om he. Het is niet zo dat 'de regering' bij mensen langs zal gaan, om te beslissen dat hún leven voltooid is.
Een tante van mij was ernstig ziek, maar wilde geen euthanasie. Dus zij is langzamerhand zieker en zieker geworden, om uiteindelijk toch te sterven. Haar zus geeft (nu nog redelijk gezond) aan dit nooit te zullen willen. En allebei kan en mag, dat is het mooie. De één is niet gedwongen alsnog voor euthanasie te kiezen, de ander zal hopelijk op haar tijd haar eigen moment mogen kiezen.
Verder zal het mij niets verbazen als mijn ouders er voor zullen kiezen er sámen uit te stappen, wanneer één van hen té ziek is. En hoe verdrietig ook, ik vind daar ook wel wat moois aan.
[...]
Wie zijn wij? , wie is de regering, die een wet maakt over sterven wanneer iemand niet ziek is of uitzichtloos lijd? Maar alleen 'voltooit' is. Dat is hulp bij zelfmoord. Inderdaad in zo'n geval vraag ik me af: Wie zijn wij? Ligt er straks iemand dood te liggen en zegt men "ach, zijn leven was voltooit".
Heeft iemand straks drie maals daags thuiszorg nodig, vragen de buren dan "zeg is je leven nog niet voltooit genoeg?"
Die mensen vragen daar zelf om he. Het is niet zo dat 'de regering' bij mensen langs zal gaan, om te beslissen dat hún leven voltooid is.
Een tante van mij was ernstig ziek, maar wilde geen euthanasie. Dus zij is langzamerhand zieker en zieker geworden, om uiteindelijk toch te sterven. Haar zus geeft (nu nog redelijk gezond) aan dit nooit te zullen willen. En allebei kan en mag, dat is het mooie. De één is niet gedwongen alsnog voor euthanasie te kiezen, de ander zal hopelijk op haar tijd haar eigen moment mogen kiezen.
Verder zal het mij niets verbazen als mijn ouders er voor zullen kiezen er sámen uit te stappen, wanneer één van hen té ziek is. En hoe verdrietig ook, ik vind daar ook wel wat moois aan.
Later is nu
vrijdag 14 oktober 2016 om 13:31
quote:mary57 schreef op 14 oktober 2016 @ 08:34:
[...]
Ik ben eigenlijk diep teleurgesteld in Roemer, omdat hij zich kennelijk zo weinig in mensen kan verdiepen en het hele concept niet schijnt te snappen.
En dat alleen maar om zijn punt te maken.
Ik vind het eerder triest dat je niet dood mág, op een moment dat je dat wilt. Pas als je echt ondraaglijk en uitzichtloos lijdt. Hoeveel lijden moet je ondergaan, voordat 'iemand' beslist "Ja, nu is het wel ondraaglijk"
[...]
Ik ben eigenlijk diep teleurgesteld in Roemer, omdat hij zich kennelijk zo weinig in mensen kan verdiepen en het hele concept niet schijnt te snappen.
En dat alleen maar om zijn punt te maken.
Ik vind het eerder triest dat je niet dood mág, op een moment dat je dat wilt. Pas als je echt ondraaglijk en uitzichtloos lijdt. Hoeveel lijden moet je ondergaan, voordat 'iemand' beslist "Ja, nu is het wel ondraaglijk"
Later is nu
vrijdag 14 oktober 2016 om 13:37
quote:MinkeDeWit schreef op 14 oktober 2016 @ 09:38:
Ik denk toch dat men deze energie beter kan steken in begeleiding bij leven dan bij sterven. Waarom is de doodswens van ouderen typisch een probleem voor blanke West-Europeanen? Vandaag in de Volkskrant stond een aardig stukje, ik meen uit een promotie-onderzoek, waarin stond dat de belangrijkste reden voor de wens om te sterven 'de angst om er niet meer toe te doen' was. Ik moet toegeven dat in een rolstoel afwachten tot de dag voorbij is en je weer eten krijgt, mij ook niet heel aanlokkelijk in de oren klinkt. Maar 'vroeger' deed men het er ook mee. Wat is in deze tijd dan zo anders?
Misschien omdat de blanke West-Europeaan langer in leven gehouden kan worden, dan hij zelf wil. Misschien dat er in andere landen mindere zorg is, waardoor iemand sneller overlijdt.
Ik meen dat bij oudere natuurvolken (Indianen bijvoorbeeld) de ouderen ook zelf kozen voor hun dood, door zich af te zonderen van hun stam.
Ik denk toch dat men deze energie beter kan steken in begeleiding bij leven dan bij sterven. Waarom is de doodswens van ouderen typisch een probleem voor blanke West-Europeanen? Vandaag in de Volkskrant stond een aardig stukje, ik meen uit een promotie-onderzoek, waarin stond dat de belangrijkste reden voor de wens om te sterven 'de angst om er niet meer toe te doen' was. Ik moet toegeven dat in een rolstoel afwachten tot de dag voorbij is en je weer eten krijgt, mij ook niet heel aanlokkelijk in de oren klinkt. Maar 'vroeger' deed men het er ook mee. Wat is in deze tijd dan zo anders?
Misschien omdat de blanke West-Europeaan langer in leven gehouden kan worden, dan hij zelf wil. Misschien dat er in andere landen mindere zorg is, waardoor iemand sneller overlijdt.
Ik meen dat bij oudere natuurvolken (Indianen bijvoorbeeld) de ouderen ook zelf kozen voor hun dood, door zich af te zonderen van hun stam.
Later is nu
vrijdag 14 oktober 2016 om 13:41
quote:sssssst schreef op 14 oktober 2016 @ 11:06:
[...]
Vroeger toen mijn moeder klein was woonde haar opa bij hun in. Maar of dat nou beter was is nog steeds de vraag.
De leeftijdsverwachting van opa was toen ook niet zo hoog als nu.
Mensen worden ouder en ouder. Als je uitgaat van 'je ouders bij je in huis nemen', dan zitten er straks 5 generaties in 1 huis (hoe dan?) waarbij de op één na jongste generatie kinderen, ouders en grootouders te verzorgen heeft. Naast uiteraard een baan.
En dan zijn er ook nog meer en meer ouderen, die ooit bewust kozen voor een kinderloos leven. Waar 'stop' je die bij in?
[...]
Vroeger toen mijn moeder klein was woonde haar opa bij hun in. Maar of dat nou beter was is nog steeds de vraag.
De leeftijdsverwachting van opa was toen ook niet zo hoog als nu.
Mensen worden ouder en ouder. Als je uitgaat van 'je ouders bij je in huis nemen', dan zitten er straks 5 generaties in 1 huis (hoe dan?) waarbij de op één na jongste generatie kinderen, ouders en grootouders te verzorgen heeft. Naast uiteraard een baan.
En dan zijn er ook nog meer en meer ouderen, die ooit bewust kozen voor een kinderloos leven. Waar 'stop' je die bij in?
Later is nu
vrijdag 14 oktober 2016 om 13:44
quote:Habbekratz schreef op 14 oktober 2016 @ 12:00:
[...]
De bejaardenverzorgers zijn druk ,de kinderen zijn druk.
Ik kwam laatst aan de praat met een oudere vrouw,ze had een kraampje gehuurd en ik kocht wat bij haar.Ik vroeg haar of ze het helemaal alleen moest doen,ze vertelde me dat ze dan wat aansprak had,ze was 68 jaar,haar man had haar gebracht en haalde haar weer op maar ging zelf altijd vissen.Haar zoon woonde dichtbij maar was altijd druk kwam alleen bij verjaardagen ed en haar dochter was ook al druk kwam ook weinig.
Het lijkt tegenwoordig of niemand meer tijd voor elkaar heeft.Mijn moeder werkte,had kinderen,een huishouding maar ging ook elke dag nog koffiedrinken bij haar moeder die alleen thuis zat.Wij gingen als kinderen ook naast werk,kinderen,huishouding elke dag even koffie drinken bij mijn moeder toen ze alleen thuis was. Elke dag even een uurtje,kijken hoe het ging,aanspraak.Als ieder kind wat aandacht aan haar/zijn ouder geeft,hoeft niet elke dag maar 1x per week of een belletje hoe het gaat dan waren de ouderen niet zo eenzaam.Mijn ouders wonen een uur rijden verderop. Ik ben zelf chronisch ziek, werk en heb een ernstig ziek kind. Hoe zie je dat precies voor je?
[...]
De bejaardenverzorgers zijn druk ,de kinderen zijn druk.
Ik kwam laatst aan de praat met een oudere vrouw,ze had een kraampje gehuurd en ik kocht wat bij haar.Ik vroeg haar of ze het helemaal alleen moest doen,ze vertelde me dat ze dan wat aansprak had,ze was 68 jaar,haar man had haar gebracht en haalde haar weer op maar ging zelf altijd vissen.Haar zoon woonde dichtbij maar was altijd druk kwam alleen bij verjaardagen ed en haar dochter was ook al druk kwam ook weinig.
Het lijkt tegenwoordig of niemand meer tijd voor elkaar heeft.Mijn moeder werkte,had kinderen,een huishouding maar ging ook elke dag nog koffiedrinken bij haar moeder die alleen thuis zat.Wij gingen als kinderen ook naast werk,kinderen,huishouding elke dag even koffie drinken bij mijn moeder toen ze alleen thuis was. Elke dag even een uurtje,kijken hoe het ging,aanspraak.Als ieder kind wat aandacht aan haar/zijn ouder geeft,hoeft niet elke dag maar 1x per week of een belletje hoe het gaat dan waren de ouderen niet zo eenzaam.Mijn ouders wonen een uur rijden verderop. Ik ben zelf chronisch ziek, werk en heb een ernstig ziek kind. Hoe zie je dat precies voor je?
Later is nu
vrijdag 14 oktober 2016 om 13:45
quote:Gamechanger schreef op 14 oktober 2016 @ 12:01:
[...]
Dus voor 10 miljoen zou je nog door willen tot het einde? Interesant. En zijn er nog meer dingen waardoor je door zou willen gaan tot het einde? Bijv. meer levenskwaliteit waar je het over hebt. Of wellicht nog andere zaken? (Serieuze vraag)Je stelt de vraag niet aan mij, maar: op een warm Caribisch strand wil ik allicht ouder worden dan in een koud, Nederlands bejaardentehuis, waar ik verder goed verzorgd word, dagelijks bezoek krijg van lieve familie en vrienden en dergelijke.
[...]
Dus voor 10 miljoen zou je nog door willen tot het einde? Interesant. En zijn er nog meer dingen waardoor je door zou willen gaan tot het einde? Bijv. meer levenskwaliteit waar je het over hebt. Of wellicht nog andere zaken? (Serieuze vraag)Je stelt de vraag niet aan mij, maar: op een warm Caribisch strand wil ik allicht ouder worden dan in een koud, Nederlands bejaardentehuis, waar ik verder goed verzorgd word, dagelijks bezoek krijg van lieve familie en vrienden en dergelijke.
Later is nu
vrijdag 14 oktober 2016 om 14:04
quote:Dreamer schreef op 14 oktober 2016 @ 13:45:
[...]
Je stelt de vraag niet aan mij, maar: op een warm Caribisch strand wil ik allicht ouder worden dan in een koud, Nederlands bejaardentehuis, waar ik verder goed verzorgd word, dagelijks bezoek krijg van lieve familie en vrienden en dergelijke.Precies!! Ik zie elk jaar meer en meer op tegen de lange grijze kale koude natte maanden die dit jaar tot ver in mei aanhielden.
[...]
Je stelt de vraag niet aan mij, maar: op een warm Caribisch strand wil ik allicht ouder worden dan in een koud, Nederlands bejaardentehuis, waar ik verder goed verzorgd word, dagelijks bezoek krijg van lieve familie en vrienden en dergelijke.Precies!! Ik zie elk jaar meer en meer op tegen de lange grijze kale koude natte maanden die dit jaar tot ver in mei aanhielden.
Shoot first, ask questions later!
vrijdag 14 oktober 2016 om 14:14
quote:Habbekratz schreef op 14 oktober 2016 @ 12:00:
[...]
De bejaardenverzorgers zijn druk ,de kinderen zijn druk.
Ik kwam laatst aan de praat met een oudere vrouw,ze had een kraampje gehuurd en ik kocht wat bij haar.Ik vroeg haar of ze het helemaal alleen moest doen,ze vertelde me dat ze dan wat aansprak had,ze was 68 jaar,haar man had haar gebracht en haalde haar weer op maar ging zelf altijd vissen.Haar zoon woonde dichtbij maar was altijd druk kwam alleen bij verjaardagen ed en haar dochter was ook al druk kwam ook weinig.
Het lijkt tegenwoordig of niemand meer tijd voor elkaar heeft.Mijn moeder werkte,had kinderen,een huishouding maar ging ook elke dag nog koffiedrinken bij haar moeder die alleen thuis zat.Wij gingen als kinderen ook naast werk,kinderen,huishouding elke dag even koffie drinken bij mijn moeder toen ze alleen thuis was. Elke dag even een uurtje,kijken hoe het ging,aanspraak.Als ieder kind wat aandacht aan haar/zijn ouder geeft,hoeft niet elke dag maar 1x per week of een belletje hoe het gaat dan waren de ouderen niet zo eenzaam.
Mijn opa had elke dag aanloop van familie en buren. Hij had een mooi appartement in een goed verzorgingstehuis met prima personeel die wel tijd hadden voor een praatje. Dan nog zat hij van de tijd die hij wakker was zeker tien uur alleen. Lezen kon niet, tv kijken kon niet meer, radio luisteren was lastig, een ommetje door de stad lukte niet meer. Eten smaakte iet meer ook niet als het van een hele goede cateraar kwam. Hij was niet ernstig ziek maar viel continue, weer bloeduitstortingen, weer naar het ziekenhuis. Dan weer een griepje dan weer een ontsteking het was gewoon aan alle kanten kwakkelen.
Hij wilde reizen maar dat lukte gewoon niet meer zelfs als familie mee was voor verzorging.
Mijn opa is gewoon te oud geworden en had veel liever eerder willen sterven. Dan is het mensonterend omdat niet toe te staan, soms is het op maar weet het lichaam dat nog niet
[...]
De bejaardenverzorgers zijn druk ,de kinderen zijn druk.
Ik kwam laatst aan de praat met een oudere vrouw,ze had een kraampje gehuurd en ik kocht wat bij haar.Ik vroeg haar of ze het helemaal alleen moest doen,ze vertelde me dat ze dan wat aansprak had,ze was 68 jaar,haar man had haar gebracht en haalde haar weer op maar ging zelf altijd vissen.Haar zoon woonde dichtbij maar was altijd druk kwam alleen bij verjaardagen ed en haar dochter was ook al druk kwam ook weinig.
Het lijkt tegenwoordig of niemand meer tijd voor elkaar heeft.Mijn moeder werkte,had kinderen,een huishouding maar ging ook elke dag nog koffiedrinken bij haar moeder die alleen thuis zat.Wij gingen als kinderen ook naast werk,kinderen,huishouding elke dag even koffie drinken bij mijn moeder toen ze alleen thuis was. Elke dag even een uurtje,kijken hoe het ging,aanspraak.Als ieder kind wat aandacht aan haar/zijn ouder geeft,hoeft niet elke dag maar 1x per week of een belletje hoe het gaat dan waren de ouderen niet zo eenzaam.
Mijn opa had elke dag aanloop van familie en buren. Hij had een mooi appartement in een goed verzorgingstehuis met prima personeel die wel tijd hadden voor een praatje. Dan nog zat hij van de tijd die hij wakker was zeker tien uur alleen. Lezen kon niet, tv kijken kon niet meer, radio luisteren was lastig, een ommetje door de stad lukte niet meer. Eten smaakte iet meer ook niet als het van een hele goede cateraar kwam. Hij was niet ernstig ziek maar viel continue, weer bloeduitstortingen, weer naar het ziekenhuis. Dan weer een griepje dan weer een ontsteking het was gewoon aan alle kanten kwakkelen.
Hij wilde reizen maar dat lukte gewoon niet meer zelfs als familie mee was voor verzorging.
Mijn opa is gewoon te oud geworden en had veel liever eerder willen sterven. Dan is het mensonterend omdat niet toe te staan, soms is het op maar weet het lichaam dat nog niet
vrijdag 14 oktober 2016 om 14:38
quote:Chevron schreef op 14 oktober 2016 @ 14:14:
[...]
Mijn opa had elke dag aanloop van familie en buren. Hij had een mooi appartement in een goed verzorgingstehuis met prima personeel die wel tijd hadden voor een praatje. Dan nog zat hij van de tijd die hij wakker was zeker tien uur alleen. Lezen kon niet, tv kijken kon niet meer, radio luisteren was lastig, een ommetje door de stad lukte niet meer. Eten smaakte iet meer ook niet als het van een hele goede cateraar kwam. Hij was niet ernstig ziek maar viel continue, weer bloeduitstortingen, weer naar het ziekenhuis. Dan weer een griepje dan weer een ontsteking het was gewoon aan alle kanten kwakkelen.
Hij wilde reizen maar dat lukte gewoon niet meer zelfs als familie mee was voor verzorging.
Mijn opa is gewoon te oud geworden en had veel liever eerder willen sterven. Dan is het mensonterend omdat niet toe te staan, soms is het op maar weet het lichaam dat nog niet
Dat lijkt me inderdaad een heel moeilijke situatie geweest te zijn voor ke opa.
Maar even reagerend op je laatste zin: ik denk dat hij juist lichamelijk op was (blind/doof/moeilijk ter been/ziekelijk) en geestelijk juist niet (willen reizen), of zie ik het verkeerd?
[...]
Mijn opa had elke dag aanloop van familie en buren. Hij had een mooi appartement in een goed verzorgingstehuis met prima personeel die wel tijd hadden voor een praatje. Dan nog zat hij van de tijd die hij wakker was zeker tien uur alleen. Lezen kon niet, tv kijken kon niet meer, radio luisteren was lastig, een ommetje door de stad lukte niet meer. Eten smaakte iet meer ook niet als het van een hele goede cateraar kwam. Hij was niet ernstig ziek maar viel continue, weer bloeduitstortingen, weer naar het ziekenhuis. Dan weer een griepje dan weer een ontsteking het was gewoon aan alle kanten kwakkelen.
Hij wilde reizen maar dat lukte gewoon niet meer zelfs als familie mee was voor verzorging.
Mijn opa is gewoon te oud geworden en had veel liever eerder willen sterven. Dan is het mensonterend omdat niet toe te staan, soms is het op maar weet het lichaam dat nog niet
Dat lijkt me inderdaad een heel moeilijke situatie geweest te zijn voor ke opa.
Maar even reagerend op je laatste zin: ik denk dat hij juist lichamelijk op was (blind/doof/moeilijk ter been/ziekelijk) en geestelijk juist niet (willen reizen), of zie ik het verkeerd?
vrijdag 14 oktober 2016 om 14:47
quote:Medina schreef op 14 oktober 2016 @ 08:55:
Ik ken iemand die zelfmoord heeft gepleegd door van een hoog flatgebouw te springen. Hij heeft jaren en jaren heel vaak om hulp gevraagd - nee, gesmeekt - van zijn artsen en psychologen om zijn leven te beëindigen. Hij wilde écht niet meer en hij kon voor zijn gevoel ook écht niet meer. Maar omdat wij als samenleving vinden dat deze mensen maar gewoon verder moeten met eindeloze therapie zodat wij rustig verder kunnen slapen, kreeg hij geen hulp. Ik had hem een waardiger einde gegund dan springen van een flat. En ook de mensen die hem gevonden hebben, had ik dat willen besparen.Dat is uitzichtloos lijden door ziekte of depressie, NIET stervenshulp omdat zijn leven voltooit is.
Ik ken iemand die zelfmoord heeft gepleegd door van een hoog flatgebouw te springen. Hij heeft jaren en jaren heel vaak om hulp gevraagd - nee, gesmeekt - van zijn artsen en psychologen om zijn leven te beëindigen. Hij wilde écht niet meer en hij kon voor zijn gevoel ook écht niet meer. Maar omdat wij als samenleving vinden dat deze mensen maar gewoon verder moeten met eindeloze therapie zodat wij rustig verder kunnen slapen, kreeg hij geen hulp. Ik had hem een waardiger einde gegund dan springen van een flat. En ook de mensen die hem gevonden hebben, had ik dat willen besparen.Dat is uitzichtloos lijden door ziekte of depressie, NIET stervenshulp omdat zijn leven voltooit is.
LOEP ME MAAR aub.
vrijdag 14 oktober 2016 om 14:47
quote:Medina schreef op 14 oktober 2016 @ 11:16:
[...]
Natuurlijk moeten er criteria zijn. Maar het gaat erom dat het begint met de stervenswens van die meneer of mevrouw voordat je überhaupt toekomt aan de vraag of aan de criteria voldaan zijn om aan die wens tegemoet te kunnen komen.
[...]
Bang? Jij bent bang? Wat dacht je van die mensen die al jaren hopen op de dood? Hoe bang dacht je dat zij zijn dat ze nog jaren zo verder moeten? Hoe wanhopig denk je dat zij zijn? En toch stel je jouw ikje voor hun eigen wensen m.b.t. hun eigen leven.
En trouwens, ga zelf in therapie voor jouw angst. Maar dwing anderen niet om hun - voor hun gevoel - ellendige leven verder te leven, dag in, dag uit, alleen omdat jij bang bent.
Lees jij alleen wat je wil lezen?
Ik ben vóór een waardig levenseinde van mensen die deze wens hebben.
Ik ben er tegen, dat straks iemand van pakweg 75, die met depressieklachten bij de huisarts komt, naar huis gaat met de pil van Drion in plaats van met antidepressiva en/of een doorverwijzing naar de psycholoog.
Ben ik nu duidelijk genoeg?
En ja, daar ben ik bang voor. Niet voor mezelf, maar voor mensen die nu al in die situatie zitten. Die zich nu al te veel voelen.
Ik dwing niemand om zijn ellendige leven tegen zijn wil voort te zetten. Maar graag zou ik zien dat er gekeken wordt naar de factoren die iemands leven zo ellendig maken, en of daar wat aan te doen is, en of het mogelijk is dat op die manier iemand zijn levenslust weer terug kan vinden.
Als jij dat negatief wilt uitleggen, zegt dat meer over jou dan over mij.
[...]
Natuurlijk moeten er criteria zijn. Maar het gaat erom dat het begint met de stervenswens van die meneer of mevrouw voordat je überhaupt toekomt aan de vraag of aan de criteria voldaan zijn om aan die wens tegemoet te kunnen komen.
[...]
Bang? Jij bent bang? Wat dacht je van die mensen die al jaren hopen op de dood? Hoe bang dacht je dat zij zijn dat ze nog jaren zo verder moeten? Hoe wanhopig denk je dat zij zijn? En toch stel je jouw ikje voor hun eigen wensen m.b.t. hun eigen leven.
En trouwens, ga zelf in therapie voor jouw angst. Maar dwing anderen niet om hun - voor hun gevoel - ellendige leven verder te leven, dag in, dag uit, alleen omdat jij bang bent.
Lees jij alleen wat je wil lezen?
Ik ben vóór een waardig levenseinde van mensen die deze wens hebben.
Ik ben er tegen, dat straks iemand van pakweg 75, die met depressieklachten bij de huisarts komt, naar huis gaat met de pil van Drion in plaats van met antidepressiva en/of een doorverwijzing naar de psycholoog.
Ben ik nu duidelijk genoeg?
En ja, daar ben ik bang voor. Niet voor mezelf, maar voor mensen die nu al in die situatie zitten. Die zich nu al te veel voelen.
Ik dwing niemand om zijn ellendige leven tegen zijn wil voort te zetten. Maar graag zou ik zien dat er gekeken wordt naar de factoren die iemands leven zo ellendig maken, en of daar wat aan te doen is, en of het mogelijk is dat op die manier iemand zijn levenslust weer terug kan vinden.
Als jij dat negatief wilt uitleggen, zegt dat meer over jou dan over mij.
Ik moet helemaal niks!
vrijdag 14 oktober 2016 om 14:51
quote:MinkeDeWit schreef op 14 oktober 2016 @ 09:38:
Ik denk toch dat men deze energie beter kan steken in begeleiding bij leven dan bij sterven. Waarom is de doodswens van ouderen typisch een probleem voor blanke West-Europeanen? Vandaag in de Volkskrant stond een aardig stukje, ik meen uit een promotie-onderzoek, waarin stond dat de belangrijkste reden voor de wens om te sterven 'de angst om er niet meer toe te doen' was. Ik moet toegeven dat in een rolstoel afwachten tot de dag voorbij is en je weer eten krijgt, mij ook niet heel aanlokkelijk in de oren klinkt. Maar 'vroeger' deed men het er ook mee. Wat is in deze tijd dan zo anders?+10000.
Dit bedoelde ik gisteren met het stukje over die 67 jarige mevrouw (terminaal) die thuis als een lusteloos vogeltje zat te verpieteren. Ze werd opgenomen in het hospice en bloeide helemaal op door de ontvangst en aandacht die ze kreeg. Ze had weer zin om dingen te doen ook al wist ze dat ze terminaal was.
Ik denk toch dat men deze energie beter kan steken in begeleiding bij leven dan bij sterven. Waarom is de doodswens van ouderen typisch een probleem voor blanke West-Europeanen? Vandaag in de Volkskrant stond een aardig stukje, ik meen uit een promotie-onderzoek, waarin stond dat de belangrijkste reden voor de wens om te sterven 'de angst om er niet meer toe te doen' was. Ik moet toegeven dat in een rolstoel afwachten tot de dag voorbij is en je weer eten krijgt, mij ook niet heel aanlokkelijk in de oren klinkt. Maar 'vroeger' deed men het er ook mee. Wat is in deze tijd dan zo anders?+10000.
Dit bedoelde ik gisteren met het stukje over die 67 jarige mevrouw (terminaal) die thuis als een lusteloos vogeltje zat te verpieteren. Ze werd opgenomen in het hospice en bloeide helemaal op door de ontvangst en aandacht die ze kreeg. Ze had weer zin om dingen te doen ook al wist ze dat ze terminaal was.
LOEP ME MAAR aub.
vrijdag 14 oktober 2016 om 14:53
quote:Gamechanger schreef op 14 oktober 2016 @ 14:38:
[...]
Dat lijkt me inderdaad een heel moeilijke situatie geweest te zijn voor ke opa.
Maar even reagerend op je laatste zin: ik denk dat hij juist lichamelijk op was (blind/doof/moeilijk ter been/ziekelijk) en geestelijk juist niet (willen reizen), of zie ik het verkeerd?
Geestelijk was hij nog best goed, maar hij was te snel vermoeid om daar nog echt goed gebruik van te kunnen maken. Een gesprek van een half uur was nog te doen, maar langer niet. Daarom was reizen ook niet meer mogelijk, teveel nieuwe indrukken tegelijk, hij kon dat dan niet meer verwerken. Daar werd hij dan ook bloed chagrijnig door, begrijpelijk maar niet leuk.
En lichamelijk was hij net niet genoeg op om te sterven, het lichaam ging maar door. Eigenlijk had ik het hem gegund om twee jaar eerder in zijn slaap te sterven. Mijn oma is zo gegaan en het was helemaal goed op dat moment.
Het was zo triest hoe er wel een wil was maar geen lichamelijke mogelijkheden meer. En toch niet ziek zijn, geen hartkwalen of kanker, maar domweg versleten en dan net te sterk om te overlijden.
[...]
Dat lijkt me inderdaad een heel moeilijke situatie geweest te zijn voor ke opa.
Maar even reagerend op je laatste zin: ik denk dat hij juist lichamelijk op was (blind/doof/moeilijk ter been/ziekelijk) en geestelijk juist niet (willen reizen), of zie ik het verkeerd?
Geestelijk was hij nog best goed, maar hij was te snel vermoeid om daar nog echt goed gebruik van te kunnen maken. Een gesprek van een half uur was nog te doen, maar langer niet. Daarom was reizen ook niet meer mogelijk, teveel nieuwe indrukken tegelijk, hij kon dat dan niet meer verwerken. Daar werd hij dan ook bloed chagrijnig door, begrijpelijk maar niet leuk.
En lichamelijk was hij net niet genoeg op om te sterven, het lichaam ging maar door. Eigenlijk had ik het hem gegund om twee jaar eerder in zijn slaap te sterven. Mijn oma is zo gegaan en het was helemaal goed op dat moment.
Het was zo triest hoe er wel een wil was maar geen lichamelijke mogelijkheden meer. En toch niet ziek zijn, geen hartkwalen of kanker, maar domweg versleten en dan net te sterk om te overlijden.
vrijdag 14 oktober 2016 om 14:57
vrijdag 14 oktober 2016 om 15:00
quote:Dreamer schreef op 14 oktober 2016 @ 13:29:
[...]
Die mensen vragen daar zelf om he. Het is niet zo dat 'de regering' bij mensen langs zal gaan, om te beslissen dat hún leven voltooid is.
Een tante van mij was ernstig ziek, maar wilde geen euthanasie. Dus zij is langzamerhand zieker en zieker geworden, om uiteindelijk toch te sterven. Haar zus geeft (nu nog redelijk gezond) aan dit nooit te zullen willen. En allebei kan en mag, dat is het mooie. De één is niet gedwongen alsnog voor euthanasie te kiezen, de ander zal hopelijk op haar tijd haar eigen moment mogen kiezen.
Verder zal het mij niets verbazen als mijn ouders er voor zullen kiezen er sámen uit te stappen, wanneer één van hen té ziek is. En hoe verdrietig ook, ik vind daar ook wel wat moois aan.Dat is ook stervenshulp bij ziekte en uitzichtloos lijden. Niet stervenshulp aan een gezonde oude vrouw enkel omdat het leven voltooit is.
Tuurlijk gaat de regering niet langs om dit te vragen. Maar als dit de normale zaak word, gaat straks de buurman vragen "zeg is jouw leven nog niet voltooit genoeg?" terwijl men alles op alles zet om toch die levensverlengende kuur te doen, of als iemand drie maal daags thuiszorg nodig heeft.
[...]
Die mensen vragen daar zelf om he. Het is niet zo dat 'de regering' bij mensen langs zal gaan, om te beslissen dat hún leven voltooid is.
Een tante van mij was ernstig ziek, maar wilde geen euthanasie. Dus zij is langzamerhand zieker en zieker geworden, om uiteindelijk toch te sterven. Haar zus geeft (nu nog redelijk gezond) aan dit nooit te zullen willen. En allebei kan en mag, dat is het mooie. De één is niet gedwongen alsnog voor euthanasie te kiezen, de ander zal hopelijk op haar tijd haar eigen moment mogen kiezen.
Verder zal het mij niets verbazen als mijn ouders er voor zullen kiezen er sámen uit te stappen, wanneer één van hen té ziek is. En hoe verdrietig ook, ik vind daar ook wel wat moois aan.Dat is ook stervenshulp bij ziekte en uitzichtloos lijden. Niet stervenshulp aan een gezonde oude vrouw enkel omdat het leven voltooit is.
Tuurlijk gaat de regering niet langs om dit te vragen. Maar als dit de normale zaak word, gaat straks de buurman vragen "zeg is jouw leven nog niet voltooit genoeg?" terwijl men alles op alles zet om toch die levensverlengende kuur te doen, of als iemand drie maal daags thuiszorg nodig heeft.
LOEP ME MAAR aub.
vrijdag 14 oktober 2016 om 15:07
quote:Liberty97 schreef op 14 oktober 2016 @ 14:57:
Ik zal nooit, nóóit begrijpen waarom sommige mensen anderen willen verplichten tot leven. Nogal makkelijk gezegd ook, jij hoeft niet te lijden... Andere mensen dwingen te lijden zodat je jezelf moreel superieur voelt, echt onbegrijpelijk en door- en door eng.Lijden? Hoeft niemand. Je leest of hoort het steeds vaker dat iemand zelf voor euthanisie koos om verder lijden niet te willen afwachten.
Maar uit een soort 'verveling', met twee gezonden armen en benen, gezond bij verstand, willen sterven enkel omdat het leven 'voltooit is'?? Dat geloof ik niet. Ik denk dat het méér de angst is (om er niet meer toe te doen) zoals in het onderzoek naar voren is gekomen.
Ik zal dus nooit, nóóit, nóóit begrijpen dat men dan zo snel is om dat doodgaan-spuitje te adviseren. Door- en door eng.
Ik zal nooit, nóóit begrijpen waarom sommige mensen anderen willen verplichten tot leven. Nogal makkelijk gezegd ook, jij hoeft niet te lijden... Andere mensen dwingen te lijden zodat je jezelf moreel superieur voelt, echt onbegrijpelijk en door- en door eng.Lijden? Hoeft niemand. Je leest of hoort het steeds vaker dat iemand zelf voor euthanisie koos om verder lijden niet te willen afwachten.
Maar uit een soort 'verveling', met twee gezonden armen en benen, gezond bij verstand, willen sterven enkel omdat het leven 'voltooit is'?? Dat geloof ik niet. Ik denk dat het méér de angst is (om er niet meer toe te doen) zoals in het onderzoek naar voren is gekomen.
Ik zal dus nooit, nóóit, nóóit begrijpen dat men dan zo snel is om dat doodgaan-spuitje te adviseren. Door- en door eng.
LOEP ME MAAR aub.
vrijdag 14 oktober 2016 om 15:34
quote:Nicky_L schreef op 14 oktober 2016 @ 14:47:
[...]
Ik ben er tegen, dat straks iemand van pakweg 75, die met depressieklachten bij de huisarts komt, naar huis gaat met de pil van Drion in plaats van met antidepressiva en/of een doorverwijzing naar de psycholoog.
Ben ik nu duidelijk genoeg?
En ja, daar ben ik bang voor. Niet voor mezelf, maar voor mensen die nu al in die situatie zitten. Die zich nu al te veel voelen.
Dan heb je niet begrepen waar het nu omgaat. Ten eerste wordt de pil of drankje niet voorgeschreven door de huisarts. Ook iemand met depressieve klachten komt hiervoor niet in aanmerking bijvoorbeeld. Er zullen strikte regels komen en speciaal opgeleide deskundigen.
Een huisarts zal nooit iemand een zelfmoordpil geven. Dat druist in tegen alles waarvoor hij/zij is opgeleid.
Mensen met een voltooid leven voelen zich zeker niet teveel. Ze zijn gewoon klaar met leven en dat kan. Gezien wij tegenwoordig zo'n beetje over alles zelfbeschikking hebben, mag men toch ook kiezen voor zelfbeschikking over het einde van het leven?
[...]
Ik ben er tegen, dat straks iemand van pakweg 75, die met depressieklachten bij de huisarts komt, naar huis gaat met de pil van Drion in plaats van met antidepressiva en/of een doorverwijzing naar de psycholoog.
Ben ik nu duidelijk genoeg?
En ja, daar ben ik bang voor. Niet voor mezelf, maar voor mensen die nu al in die situatie zitten. Die zich nu al te veel voelen.
Dan heb je niet begrepen waar het nu omgaat. Ten eerste wordt de pil of drankje niet voorgeschreven door de huisarts. Ook iemand met depressieve klachten komt hiervoor niet in aanmerking bijvoorbeeld. Er zullen strikte regels komen en speciaal opgeleide deskundigen.
Een huisarts zal nooit iemand een zelfmoordpil geven. Dat druist in tegen alles waarvoor hij/zij is opgeleid.
Mensen met een voltooid leven voelen zich zeker niet teveel. Ze zijn gewoon klaar met leven en dat kan. Gezien wij tegenwoordig zo'n beetje over alles zelfbeschikking hebben, mag men toch ook kiezen voor zelfbeschikking over het einde van het leven?
vrijdag 14 oktober 2016 om 15:42
quote:missie_m schreef op 14 oktober 2016 @ 15:07:
[...]
Lijden? Hoeft niemand. Je leest of hoort het steeds vaker dat iemand zelf voor euthanisie koos om verder lijden niet te willen afwachten.
Maar uit een soort 'verveling', met twee gezonden armen en benen, gezond bij verstand, willen sterven enkel omdat het leven 'voltooit is'?? Dat geloof ik niet. Ik denk dat het méér de angst is (om er niet meer toe te doen) zoals in het onderzoek naar voren is gekomen.
Ik zal dus nooit, nóóit, nóóit begrijpen dat men dan zo snel is om dat doodgaan-spuitje te adviseren. Door- en door eng.Waarom maak jij uit wat lijden is? Lees anders mijn reactie nog even over betaalde aandacht en zorg. Liefde kun je niet kopen. Van betaalde liefde wordt niemand gelukkig. Als de mensen om je heen dood zijn, weg zijn, of omdat er gewoon niemand meer van je houdt is het toch klaar? Wat heb je nou aan een leven waarbij je alles hebt gedaan wat je wilde maar nu niet meer kan? Klaar is klaar! Genoeg mensen op aarde die wel door willen en waar de zorg dan heen kan.
[...]
Lijden? Hoeft niemand. Je leest of hoort het steeds vaker dat iemand zelf voor euthanisie koos om verder lijden niet te willen afwachten.
Maar uit een soort 'verveling', met twee gezonden armen en benen, gezond bij verstand, willen sterven enkel omdat het leven 'voltooit is'?? Dat geloof ik niet. Ik denk dat het méér de angst is (om er niet meer toe te doen) zoals in het onderzoek naar voren is gekomen.
Ik zal dus nooit, nóóit, nóóit begrijpen dat men dan zo snel is om dat doodgaan-spuitje te adviseren. Door- en door eng.Waarom maak jij uit wat lijden is? Lees anders mijn reactie nog even over betaalde aandacht en zorg. Liefde kun je niet kopen. Van betaalde liefde wordt niemand gelukkig. Als de mensen om je heen dood zijn, weg zijn, of omdat er gewoon niemand meer van je houdt is het toch klaar? Wat heb je nou aan een leven waarbij je alles hebt gedaan wat je wilde maar nu niet meer kan? Klaar is klaar! Genoeg mensen op aarde die wel door willen en waar de zorg dan heen kan.
Klaar mee
vrijdag 14 oktober 2016 om 15:47
quote:Buffie schreef op 14 oktober 2016 @ 15:42:
[...]
Waarom maak jij uit wat lijden is? Lees anders mijn reactie nog even over betaalde aandacht en zorg. Liefde kun je niet kopen. Van betaalde liefde wordt niemand gelukkig. Als de mensen om je heen dood zijn, weg zijn, of omdat er gewoon niemand meer van je houdt is het toch klaar? Wat heb je nou aan een leven waarbij je alles hebt gedaan wat je wilde maar nu niet meer kan? Klaar is klaar! Genoeg mensen op aarde die wel door willen en waar de zorg dan heen kan.Dit!
[...]
Waarom maak jij uit wat lijden is? Lees anders mijn reactie nog even over betaalde aandacht en zorg. Liefde kun je niet kopen. Van betaalde liefde wordt niemand gelukkig. Als de mensen om je heen dood zijn, weg zijn, of omdat er gewoon niemand meer van je houdt is het toch klaar? Wat heb je nou aan een leven waarbij je alles hebt gedaan wat je wilde maar nu niet meer kan? Klaar is klaar! Genoeg mensen op aarde die wel door willen en waar de zorg dan heen kan.Dit!
Shoot first, ask questions later!
vrijdag 14 oktober 2016 om 16:05
quote:redbuIIetje schreef op 14 oktober 2016 @ 15:47:
[...]
Dit!En dit:quote:MinkeDeWit schreef op 14 oktober 2016 @ 09:38:
Ik denk toch dat men deze energie beter kan steken in begeleiding bij leven dan bij sterven. Waarom is de doodswens van ouderen typisch een probleem voor blanke West-Europeanen? Vandaag in de Volkskrant stond een aardig stukje, ik meen uit een promotie-onderzoek, waarin stond dat de belangrijkste reden voor de wens om te sterven 'de angst om er niet meer toe te doen' was. Ik moet toegeven dat in een rolstoel afwachten tot de dag voorbij is en je weer eten krijgt, mij ook niet heel aanlokkelijk in de oren klinkt. Maar 'vroeger' deed men het er ook mee. Wat is in deze tijd dan zo anders?
[...]
Dit!En dit:quote:MinkeDeWit schreef op 14 oktober 2016 @ 09:38:
Ik denk toch dat men deze energie beter kan steken in begeleiding bij leven dan bij sterven. Waarom is de doodswens van ouderen typisch een probleem voor blanke West-Europeanen? Vandaag in de Volkskrant stond een aardig stukje, ik meen uit een promotie-onderzoek, waarin stond dat de belangrijkste reden voor de wens om te sterven 'de angst om er niet meer toe te doen' was. Ik moet toegeven dat in een rolstoel afwachten tot de dag voorbij is en je weer eten krijgt, mij ook niet heel aanlokkelijk in de oren klinkt. Maar 'vroeger' deed men het er ook mee. Wat is in deze tijd dan zo anders?
LOEP ME MAAR aub.
vrijdag 14 oktober 2016 om 16:11
quote:Buffie schreef op 14 oktober 2016 @ 15:42:
[...]
Waarom maak jij uit wat lijden is? Lees anders mijn reactie nog even over betaalde aandacht en zorg. Liefde kun je niet kopen. Van betaalde liefde wordt niemand gelukkig. Als de mensen om je heen dood zijn, weg zijn, of omdat er gewoon niemand meer van je houdt is het toch klaar? Wat heb je nou aan een leven waarbij je alles hebt gedaan wat je wilde maar nu niet meer kan? Klaar is klaar! Genoeg mensen op aarde die wel door willen en waar de zorg dan heen kan.Ik maak niet uit wat lijden is. Ik zeg ook nergens dat je liefde kan of moet kopen. Menselijkheid zit in je of niet. Ik geef alleen een mening wat ik vind van 'uitzichtloos lijden' óf 'dood willen omdat leven voltooit is OF omdat men zich een vijfde wiel aan de kar voelt. Je laatste woorden "waar de zorg dan heen kan" zegt zoveel over datgene waar ik (én volgens mij oa Emile Roemer ook) akelig van word.
[...]
Waarom maak jij uit wat lijden is? Lees anders mijn reactie nog even over betaalde aandacht en zorg. Liefde kun je niet kopen. Van betaalde liefde wordt niemand gelukkig. Als de mensen om je heen dood zijn, weg zijn, of omdat er gewoon niemand meer van je houdt is het toch klaar? Wat heb je nou aan een leven waarbij je alles hebt gedaan wat je wilde maar nu niet meer kan? Klaar is klaar! Genoeg mensen op aarde die wel door willen en waar de zorg dan heen kan.Ik maak niet uit wat lijden is. Ik zeg ook nergens dat je liefde kan of moet kopen. Menselijkheid zit in je of niet. Ik geef alleen een mening wat ik vind van 'uitzichtloos lijden' óf 'dood willen omdat leven voltooit is OF omdat men zich een vijfde wiel aan de kar voelt. Je laatste woorden "waar de zorg dan heen kan" zegt zoveel over datgene waar ik (én volgens mij oa Emile Roemer ook) akelig van word.
LOEP ME MAAR aub.
