Kindermishandeling? Gewoon accepteren dat het bestaat?

De discussie hier spitst zich toe op slaag, omdat die ingreep als eerste nadrukkelijk is verboden door de overheid. Het vervelende is, dat het daardoor lijkt alsof ik slaag als straf propageer. En dat is niet juist. Ik weet alleen zeker, dat die specifieke straf niet louter als negatief wordt ervaren. En dat de realiteit domweg niet conform de gepropageerde modellen is.



Mishandeling heeft allerlei 'gezichten'. Indien je zuiver wetenschappelijk naar het fenomeen kijkt. En mishandeling definieert als een handeling met kwalijke gevolgen voor het kind.



Een mensenkind is aangewezen op zorg. Traditioneel van de natuurlijke ouders. Met aanvulling vanuit de gemeenschap.

Enige handeling die bij het kind de indruk kweekt dat die zorg onzeker is, of aan onduidelijke voorwaarden is verbonden, genereert geheid een trauma-toestand.

Hoe het kind omgaat met dat trauma, en hoe ernstig de gevolgen op termijn zijn, is individueel bepaalt. En mede afhankelijk van alternatieve bronnen van onvoorwaardelijke zorg.



In onze samenleving wordt op allerlei wijzen getornd aan die vanzelfsprekende zorg. Opvoedkundige sancties worden zelfs 'ontworpen' rond de angst voor verlating. Geadviseerde verbale confrontaties tussen ouder en kind worden vormgegeven met de mobilisatie van die basale angst in gedachten, om het kind te conditioneren.

Daarnaast gedraagt de overheid, als surrogaat-ouder, zich extreem onverantwoordelijk. Nu weer door te korten op eerder vanzelfsprekende vormen van opvang. Terwijl ze tegelijkertijd steeds dieper in het privéleven van de burger doordringt met directieven die ongetwijfeld goed bedoeld zijn, maar in de praktijk meer stuk maken dan ons lief is. En op het moment dat die overheid zich gedwongen ziet in te grijpen, doet ze dat met gevangenisstraf, en uiteenlopende vormen van extreem fysiek geweld en vrijheidsbeperking, bij gelijktijdige beperking van de zorg tot eten en drinken, en een '9-5' welzijnswerker die slechts op afspraak bereikbaar is. Alsof kinderen een soort mini-volwassenen zijn.

Maar Jaap je vertelt wel uitgebreid hoe het allemaal niet moet maar nou weet ik nog niet wat jij dan ziet als de oplossing om de verschillende vormen van kindermishandeling vroegtijdig op te sporen. En eigenlijk begrijp ik ondanks je lange uitleg niet goed wat je bedoelt met "politisering" van het begrip "kindermishandeling". Ik persoonlijk vind het voorbeeld wat je uitgebreid beschrijft over één pak slaag waarbij de buurman een melding doet bij het AMK niet een goed voorbeeld van echte kindermishandeling. Naar mijn mening ligt dat meestal een tikkeltje gecompliceerder.

Ik heb je gevraagd of je het TNO rapport kent uit 2008 en of je de instrumenten kent die worden gebruikt om kindermishandeling vroegtijdig op te sporen. Ik ben wel benieuwd wat daar je mening over is.

En vooral ben ik benieuwd wat jij dan wel als oplossing zou zien.

Marianko, ja, dat rapport ken ik. Maar we praten nog steeds langs elkaar heen, vrees ik. Ik doe echt mijn best om de onduidelijkheden uit de wereld te helpen, en begrip te kweken voor mijn uitgangspunten.



Mijn inzet geldt het belang van het kind. Van ieder kind, als individu. En mijn eigen jarenlange onderzoek heeft mij een ding duidelijk gemaakt: Hoe tragisch ook, er is geen 'one size fits all' methode die ideaal is voor de opvoeding van alle kinderen, onder alle omstandigheden. En alle pogingen om in wetsteksten en beleid vast te leggen hoe dat moet, zijn gedoemd slachtoffers te maken. Ondanks alle goede bedoelingen.



De focus van overheden en betrokken individuen geldt een inspanning om mishandeling te voorkomen als DAAD. Dat is het kwalijke gevolg van een verkeerde focus in de menswetenschappen, vanaf het moment dat de Behavioristen daar de macht grepen. Het idee van Skinner was, dat je op moest houden te onderzoeken wat er in die 'zwarte doos', die onze hersenen zijn, omging. En dat je je moest beperken tot het gedrag (behavior). En technieken moest ontwikkelen om dat gedrag te manipuleren. Dit primaat van de observator, en geforceerde 'objectivisering' van de menselijke ervaring, is kolderiek.



Die simplificatie van de opdracht die menswetenschappers zichzelf meegeven, heeft geleid tot dehumanisatie van het beleid, en impotentie om te 'leveren' wat wordt verwacht. En ik bespeur een 'vlucht naar voren', waarbij menswetenschappers en politici de falende mens uit hun modellen trachten te rossen, inplaats van de dringend nodige introspectie die hen zou confronteren met hun beperkingen. Die trend is dodelijk, en leidt, vanuit mijn perceptie, tot een snel groeiende onvrede en chaotische toestanden, met juist veel meer slachtoffers dan nodig.

Het TNO-rapport (als ik het juiste voor mij heb, in mijn herinnering) illustreert mijn bezwaar heel aardig. Het rapport zelf is geboren uit een expliciete behoefte van uiteenlopende vakmensen die zich geen raad wisten met de brij aan definities van wat mishandeling nou eigenlijk is, en de oceaan aan gepropageerde methoden om een kind 'juist' op te voeden.



Net als tal van andere, soortgelijke publicaties, beschrijft het alle denkbare vormen van mishandeling. En wel op een dusdanige 'inclusieve' wijze, met zulke brede definities, dat je al moet vrezen een mishandelaar te zijn als je al denkt aan het beperken van de vrijheid van een kind om te doen, en te laten wat het wil. Daarbij wordt met grote regelmaat verwezen naar het oordeel van de 'professional' als finaal. Terwijl dat hele rapport juist voortkwam uit de vertwijfeling onder 'professionals', die er geen chocola meer van konden maken, en verzopen in de 'best practices' van allerlei concurrerende instellingen.



Wat, in mijn ogen, volstrekt ontbreekt in dergelijke rapporten, is de ervaring, en de verwachtingen van het kind. Dat wordt verondersteld te zijn opgenomen in de 'peer reviewed' publicaties die de basis vormen voor het 'meta-onderzoek' dat dan in deze vorm het licht ziet. Maar 'meta-onderzoek' is niet meer dan dat iemand stapels literatuur vergelijkt, en turft. Ook dit rapport meldt, dat zelfs de 'professionals' een bepaalde situatie COMPLEET anders beoordelen. Ik meen dat zelfs een voorbeeld gegeven wordt, van een kind van 6 dat alleen naar school fietst? 'Verwaarlozing!', gilt de een verontwaardigd. Terwijl de ander meent dat er sprake is van een tijdige training in zelfstandigheid.



Het hele probleem is, dat de DAAD niet te objectiviseren IS. Het ene kind raakt compleet in paniek bij de gedachte om alleen naar school te moeten fietsen. Het andere vindt het twee jaar eerder al 'kinderachtig' dat de ouder meefietst.



Pedagogische interventies (straf en beloning) worden op exact gelijke wijze volkomen verschillend beoordeeld door verschillende kinderen, in verschillende, of gelijke situaties.

Ik begrijp dat je begrip wilt kweken voor jouw uitgangspunten en duidelijk wilt maken wat je allemaal fout vindt maar ik weet nog steeds niet wat je dan wel ziet als oplossing voor kinderen die het in hun jeugd "niet zo treffen" met hun ouders. .

Jij hebt het over een kind dat "te vroeg' op de fiets naar school wordt gestuurd of een kind dat een keer een pak slaag krijgt. Ik vraag me echter af wat medewerkers in ziekenhuizen moeten met een kindje met de afdruk van een strijkijzer op z'n lijfje. Of met een baby van 6 weken die levensloos binnen wordt gebracht door ouders, die ('s ochtends om 11 uur!) onder invloed van drank en drugs zijn. Een weerloos kindje dat na 6 weken al zo was verwaarloosd dat het amper meer woog dan bij de geboorte? Of zoals het het kindje in Veldhoven waarvan een omwonende aan een journalist van een krant vertelt dat moeder een vaatje buskruit was, dat vader en moeder altijd ruzie hadden en het kindje dag en nacht huilde.

Als we naar de vraag in de opening terug gaan, moeten we dan maar gewoon accepteren dat soort dingen gebeuren?

Stel je voor Jaap, jij had het in dit land voor het zeggen.... wat zou je dan veranderen? Of Jaap zou je de vraag van de titel van deze topic met 'ja' beantwoorden en vind je dat we gewoon maar moeten accepteren dat de dingen die ik zojuist opnoemde, bestaan.

We kunnen helemaal niet ontkennen dat de voorvallen die je opnoemt bestaan. Ze bestaan. Dat is de kwestie niet. En ik begrijp, als geen ander, de behoefte om 'iets te doen'. Maar als het middel erger is dan de kwaal, ben je verwijtbaar bezig.

Het is mijn overtuiging, gebaseerd op mijn eigen onderzoek, literatuurvergelijking, en ervaring, dat sommige alternatieven, afgedwongen door de overheid, daartoe aangespoord door menswetenschappers, zelfs op het individuele niveau erger zijn dan de kwaal. Daarnaast is er inmiddels overtuigend bewijs (van het kaliber dat in de menswetenschappen als zodanig wordt gezien), dat belangrijke delen van het voorliggende beleid, op cruciale punten, voor het totaal, eerder contraproductief uitpakt. Zelfs al zijn enkele kinderen er individueel mee geholpen.

Kortom we kunnen maar beter toekijken en niks doen want het middel is toch erger dan de kwaal. Of lees ik het verkeerd? En een betere oplossing om die kinderen wel te helpen, heb jij ook niet?

quote:marianko schreef op 19 september 2011 @ 08:17:

Kortom we kunnen maar beter toekijken en niks doen want het middel is toch erger dan de kwaal. Of lees ik het verkeerd? En een betere oplossing om die kinderen wel te helpen, heb jij ook niet?



Marianko, allereerst mijn respect, en dank, voor je pogingen om in discussie te blijven met mij over dit enorm belangrijke onderwerp! En dat meen ik oprecht. Het is mij een gruwel, dat zoveel mensen zich er vanaf maken met het uiten van hun afschuw na weer een geval dat de kranten haalt. En verder niet na willen denken over de oorzaken, en genoegen nemen met 'goed-gevoel-beleid'.



Hoe kan een overheid specifieke gevallen van kindermishandeling voorkomen? Wie daar serieus over nadenkt, en met een schone lei begint, stuit al snel op ernstige beperkingen. Ten eerste is er de kwestie van de definiëring. Je wilt voorkomen dat kinderen mishandeld worden. Maar wat is dat, als het ene kind anders is dan het andere? Als het ene kind in paniek raakt als de ouder uit het zicht is, terwijl de ander gefrustreerd is als de ouder hem of haar geen vertrouwen geeft om dingen zelf op te lossen, en een eigen weg te kiezen? Als het ene kind vrede heeft met een paar tikken voor de billen, als straf, terwijl het andere kind het gevoel heeft daardoor te worden vernederd en verstoten?

En waar komen die verschillen in perceptie vandaan? Zijn die 'van nature'? Of heeft het iets te maken met de wijze waarop de ouder zich manifesteert? Wat is de invloed van de 'cultuur'?

Hoe zit dat bij andere sancties? Zoals 'time-out', dat gebaseerd is op opzettelijke verstoting, en het afgeven van het signaal dat de ouderliefde aan voorwaarden is gebonden?

Kun je ook van mishandeling spreken, als de ouder wel nadrukkelijk zijn of haar afkeuring kenbaar maakt, maar niet verder gaat dan praten, waardoor het kind zich niet geremd voelt, en later de gevolgen daarvan ondervindt, omdat hij of zij als 'junkie' in de goot belandt?

Als ouders gaan scheiden, is dat doorgaans als gevolg van grote spanning in de relatie tussen de ouders. Zelfs als die spanning niet gepaard gaat met schreeuw- en scheldpartijen, of erger, in het bijzijn van de kinderen, heeft het volgens iedereen die zich er in heeft verdiept, meetbare consequenties voor het kind. In sommige gevallen zodanig, dat je zou kunnen spreken van 'geestelijke mishandeling'.



Ik kan eindeloos doorgaan met het beschrijven van specifieke situaties, in al hun nuances, en met de meest uiteenlopende verschillen in perceptie. En iedereen kan dat, als hij of zij er langer dan een paar seconden vrijblijvend over nadenkt. Anticiperen op die situaties is onbegonnen werk. En waar in het verleden de familie, met alle opa's, oma's, tantes en ooms, een vangnet vormde, beide kanten op, kunnen de 'snelle', veelal oppervlakkige vriendschappelijke banden, buren en overheid die taak Godsonmogelijk overnemen. Of je zou elk huis vol moeten proppen met camera's, en die kant gaan we steeds meer op. Maar dan nog is het een illusie om te denken dat de onpersoonlijke 'hulpverlener' de taak over kan nemen die traditioneel bij andere familieleden lag. Niet alleen vanwege het ontbreken van die persoonlijke band. Maar ook, en misschien wel vooral, door het starre, modelmatige in hun denken, door de bank genomen.

@Jaap je gaat inderdaad eindeloos door met kweken van begrip voor jouw . uitgangspunten maar hoe het wel moet, kan ik niet uit je enorme lappen tekst halen.

Marianko, wat geeft jou het idee dat er een bepaalde aanpak is die heilzaam is? En hoe meet je dat?

Kortom ... we accepteren dat het bestaat. De sterken overleven wel.

Jaap ik heb het overleefd... mijn broertje niet.

Jeetje Marianko. Ik ben er stil van.

Marianko, wat vreselijk.

quote:marianko schreef op 19 september 2011 @ 23:46:

Kortom ... we accepteren dat het bestaat. De sterken overleven wel.

Jaap ik heb het overleefd... mijn broertje niet.



Marianko, mijn oprechte medeleven! Maar je begrijpt mij niet.



Het is, op geen enkele manier, een pleidooi om apathisch terzijde te stappen. Maar we moeten beseffen dat we het gereedschap niet hebben om voor God te gaan spelen. Zelfs bij benadering niet! En dat de pretentie van dit moment levensgevaarlijk is! Alsof we een klein kind in een munitiekamer parkeren met een doosje lucifers!



We hebben, als mensheid, nog niet het begin van de benodigde kennis. En, nog erger: door onze drang om 'iets te doen' negeren we zelfs de kennis die er wel is, maar ons attendeert op onze fundamentele beperkingen. Dat is een levensgevaarlijke fout!



Kindermishandeling, en andere gewelddadige, gevoelloze acties die ons als mensheid parten spelen, komen voort uit het 'ontwerp'. Het is de 'aard van het beestje'. We zijn er vanaf, als we onszelf ritueel van het leven beroven. Maar dat lijkt mij niet de weg die onze voorkeur zou moeten hebben. Hoewel we hard op weg zijn in die richting! Op wereldschaal, maar ook op dit niveau. Onze hunkering naar het Paradijs-op-Aarde is er vandoor met ons intellect.



In mijn leven ben ik tal van vrienden en bekenden kwijtgeraakt. Een enkeling door 'domme pech'. De meesten als gevolg van activiteiten die weliswaar geregistreerd staan als 'ongevallen', maar feitelijk het gevolg zijn van dingen die mis gingen in hun jonge jaren. Met name als gevolg, direct of indirect, van drugsgebruik. En de onmogelijkheid, of onwil, van ouders om hun kind daartegen te beschermen.

Verscheidene mensen die ik ken, uit die tijd, eisten als jongere de vrijheid om met drugs te experimenteren. Maar als volwassene konden ze niet begrijpen hoe hun ouders dat ooit hadden toegestaan, of zelfs hadden aangemoedigd.



Dat drugsgebruik, en de consequenties, is maar het topje van de ijsberg. Coulance, of manifeste onmacht bij de ouders, kan op termijn afgrijselijke consequenties hebben. In het heden voorzie ik, dat kinderen die met Ritalin worden gekalmeerd, daar op termijn niet blij mee zouden kunnen zijn, als ze chronisch depressief raken en hun leven lang aan de prozac moeten om hun bestaan dragelijk te maken. Mishandeling is een Doos van Pandorra. Het is zelden dat een ouder, of leerkracht, of andere autoriteit, de bedoeling heeft een kind te mishandelen. En het is onmogelijk om met zekerheid te zeggen of een onaangename interventie nu, op termijn het geluk zal schaden. Of juist zal bevorderen.

Als jongen van elf kreeg ik een keer een geweldig pak slaag van mijn moeder. Ik begreep toen al waarom, en dat ik het ook verdiend had. Anders had ze de kans niet eens gehad. En achteraf ben ik er dankbaar voor. Het verlostte mij van de schuld die ik had opgelopen door een domme actie, die weliswaar geen fysieke schade had toegebracht aan mens of materiaal, maar de potentie was er. En ik ben er persoonlijk van overtuigd, dat die interventie niet alleen passend was, in die tijd. Maar mij ook, als mens, goed heeft gedaan. Terwijl mijn moeder onherroepelijk in de gevangenis zou zijn beland, was het 2011 geweest. En ik in een pleeggezin. Wat dat voor gevolgen voor mij zou hebben gehad, kunnen we nooit weten. Maar ik weet voor mijzelf absoluut zeker dat het voor mij de nekslag zou zijn geweest! Waarbij de 'experts', met hun 'modellen' de schuld voor die ontsporing bij mijn moeder, en dat pak slaag hadden gelegd. Maar ik niet!

Jaap je kwekt er als een kip zonder kop omheen.



Ook anno nu wordt je niet in een pleeggezin gestopt na 1 geweldadig pak slaag en mishandeling bestaat niet uit een geweldadig pak slaag of de onmacht om je kind van de drugs te houden.



En het argument dat volwassenen er zelden op uit zijn kinderen te mishandelen raakt m.i ook kant nog wal, maar wellicht ben ik als kind echt enkel tege verkeerde volwassenen aangelopen. Ik ken er helaas verschillende die precies dat, mishandeling, dus wel als 'genot' zagen.



marianko

Niet de sterken overleven wel, helaas overleven enkel degenen die toevallig het 'geluk' mogen hebben te overleven. Jebroertje was net zo sterk alleen minder ' gelukkig', net als mijn kind ontzettend sterk was, maar het toch niet mocht overleven.

Sunemom, ik schreef 'geweldig' pak slaag. En jij maakt daarvan 'geweld(d)adig pak slaag'. Ik hoop dat je begrijpt dat ik bedoelde te zeggen dat het niet gewelddadig was, maar 'indrukwekkend'. Niet een paar vluchtige tikken, maar een weloverwogen, gecontroleerd, 'ouderwets' pak slaag, met duidelijke sporen die nog geruime tijd zichtbaar bleven. En dat is anno 2011 voor de wet beslist genoeg voor het Openbaar Ministerie om tot vervolging over te gaan. Hoe de praktijk in dit gedoog-tijdperk, met zijn Kafkaiaanse-rechtspraak, uit zou pakken, dat is een kwestie van Russische-Roulette.



Dat de onmacht van ouders om kinderen te weerhouden van drugsgebruik WETTELIJK gezien niet wordt aangemerkt als mishandeling, dat klopt. Waar ik echter aan refereer, is de beleving van het KIND, tegen de tijd dat die, als jong-volwassene er geen gat meer in ziet, en van de torenflat springt. Vol wrok, omdat de OUDERS het hebben laten afweten, vanuit hun 'voortgeschreden inzicht'.



De verwijten die hier, in deze discussie, mijn kant op komen, hebben betrekking op het gevoel dat ik de persoonlijke tragedies van deze of gene niet eens zou willen helpen voorkomen, als dat al in mijn macht zou hebben gelegen. Dat is een serieuze misvatting! Maar ik weet niet wat er met het broertje van Marianko, of het kind van Sunemom is gebeurd. En of er redelijkerwijs een mogelijkheid was geweest om hen te redden. Ik weiger echter om het verdriet van het individu aan te grijpen om universele maatregelen voor te stellen, die er in de praktijk op neer zouden komen dat je een mug te lijf gaat met een atoombom: Het dood de mug. Maar ook een weelde aan levende wezens die je nodig hebt voor het natuurlijk evenwicht. En in de nucleaire woestijn is het wel vredig stil, maar die radioactieve stilte is bedriegelijk, qua vredigheid.

Home›Kindermishandeling›Feiten en cijfers

Feiten en cijfers



Kindermishandeling is een wereldwijd probleem. We denken vaak dat kindermishandeling in ons land wel meevalt. Dat is niet terecht. Na 5 jaar van campagne voeren constateert NO KIDDING dat Nederland de ernst en omvang van kindermishandeling heel sterk onderschat.



Er zijn verschillende onderzoeken uitgevoerd om de ernst van kindermishandeling in cijfers weer te geven. Deze onderzoeken komen met verschillende onderzoeksresultaten. Reden hiervoor is dat de onderzoeksgroep per onderzoek verschilt. Zo wordt soms onderzoek gedaan onder tieners, andere onderzoeken beschrijven alleen de situatie in Nederland en het onderzoek van The Lancet is bijvoorbeeld uitgevoerd in alleen rijke landen.

Uit de onderzoeken kan geconcludeerd worden dat in Nederland minimaal 350.000 kinderen worden mishandeld (onderzoek van The Lancet 2008). Dat zijn 3 kinderen per klas. Ook blijkt dat 1 op de 3 kinderen in Nederland onveilig is gehecht. Dat houdt in dat ze geen goede basis hebben meegekregen - feit uit onderzoek Universiteit Amsterdam 2005 (37 % onder scholieren onderzoek 2005 universiteit Amsterdam).



Feiten en cijfers:



in ons land sterft iedere week een kind aan mishandeling.

in Nederland worden ieder jaar 350.000 kinderen mishandeld: 3 kinderen per klas.

in rijke landen wordt tussen de 5 en 10% van de meisjes tijdens hun jeugd verkracht. Dit geldt voor 1 tot 5% van de jongens.

in ons land doet ieder half uur een scholier een poging tot zelfdoding (www.kidshealth.org).

per jaar zijn meer dan 100.000 kinderen getuige van huiselijk geweld. Kinderen die getuige zijn van geweld lopen ernstige psychische schade op.

Steeds meer kinderen en jongeren in Nederland kampen met grote gedragsproblemen. 1 op de 20 kinderen besnijdt zichzelf (onderzoek Child and Adolescent Selfharm in Europe (CASE) onder ruim 4.000 Nederlandse scholieren, november 2005).

 

Kindermishandeling



onderzoek wijst uit dan in de rijke landen een op de tien kinderen jaarlijks het slachtoffer wordt van een vorm van kindermishandeling. Slechts 10% van deze gevallen is bekend bij de kinderbescherming instanties.

4 tot 16% van de kinderen in rijke landen wordt jaarlijks lichamelijk mishandeld.

10% van de kinderen in rijke landen wordt slachtoffer van emotionele mishandeling of wordt verwaarloosd.

elke drie uur wordt er bij de rechter bescherming gevraagd voor een kind. Onder toezichtstelling, ontheffing, of ontzetting uit de ouderlijke macht.

1 op de 20 baby's die veel huilen wordt op de een of andere manier mishandeld, door elkaar geschud, of krijgt een doek op de mond om het huilen te smoren. Dit komt vaak te laat aan het licht, omdat ouders zich ervoor schamen dat zij niet met hun baby kunnen omgaan.

kindermishandeling leidt tot mentale problemen, drugs- en alcoholmisbruik, risicovol seksueel gedrag, zwaarlijvigheid en crimineel gedrag.

verwaarlozing is minstens zo beschadigend als lichamelijk mishandeling en seksueel misbruik.

80% van de TBS patiënten in het Pieter Baan Centrum is in hun jeugd emotioneel verwaarloosd, mishandeld of seksueel misbruikt.

kindermishandeling is zowel een schending van de mensenrechten als een publiek gezondheidsprobleem en het veroorzaakt hoge lasten voor de samenleving.

bij meer dan de helft van de kinderen die bij een AMK werd gemeld, duurde de mishandeling op het moment van melding al langer dan een jaar. Tweederde van de mishandelde kinderen die hulp krijgen, is op dat moment al langer dan een jaar mishandeld.

baby's zitten op een dag gemiddeld 2 uur in een buggy: uit onderzoek blijkt dat dat veel stress veroorzaakt.

Seksueel misbruik



een op de vijf meldingen van seksuele kindermishandeling betreft een jongen.

15% van alle Nederlandse vrouwen heeft voor hun zestiende een negatieve seksuele ervaring meegemaakt met een familielid. In iets meer dan 50% van deze gevallen gaat het om ernstige misbruik.

24% van alle Nederlandse vrouwen is in hun jeugd geconfronteerd met seksueel misbruik door iemand van buiten de familiekring. In bijna 50% van deze gevallen is sprake van ernstig misbruik. Dit betekent dat bijna 40% van de vrouwen in Nederland voor hun zestiende jaar een of meerdere ervaringen met seksueel misbruik heeft gehad.

de leeftijd waarop seksueel misbruik het meest voorkomt is tussen 8 en 12 jaar.

kinderen die het slachtoffer zijn van pedofielen worden in bijna 80% van de gevallen misbruikt door daders uit hun dagelijkse omgeving, veelal het gezin. Slechts in 10% van de gevallen zijn dader en slachtoffer onbekenden van elkaar.

kinderen jonger dan drie jaar komen in porno films voor.

het aantal kinderporno afnemers is in 13 jaar gestegen met 1500%.

Kind en maatschappij



300 studies wereldwijd wijzen uit dat televisie kijken agressiviteit doet toenemen en angstgevoelens versterkt.

ruim 9% van de Nederlandse huishoudens leeft onder of rond het sociale minimum (armoedegrens). In 1998 betrof dit 354.000 kinderen onder de 18 jaar.

kinderen kijken gemiddeld 4.000 uur televisie voor ze naar de kleuterschool gaan.

voor hun 12e jaar zien kinderen minstens 90.000 geweldacties en 6.000 moorden.

meisjes met anorexia helpen elkaar via internet om zo mager mogelijk te worden.

tieners laten zich filmen tijdens seks en verspreiden die filmpjes via internet onder vrienden en bekenden.

scholieren tussen de 14 en 17 jaar hebben massaal harde porno op hun mobiele telefoons en sturen dit aan elkaar door.

52% van alle 15 jarigen drinkt wekelijks alcohol.

kinderen tussen de 11 en 18 jaar worden vaak online gepest en lijden daar heel erg onder.

groepen jongeren slaan onschuldige voorbijgangers in elkaar, filmen dit en zetten de beelden op internet.

honderden meisjes onder de 16 jaar laten hun schaamlippen verkleinen: ze vinden elkaar op websites om te praten over toekomstige operaties.

meisjes verkopen hun lichaam in toiletten en garages voor breezers, een lift naar huis, happy meals enz.

kinderen stoken elkaar op via internet en sms'jes hoe je jezelf van het leven kunt beroven.

Kinderwagens waarbij baby's niet naar hun moeder kunnen kijken, verstoren de ontwikkeling. Kinderen die hun moeder niet kunnen zien, proberen vaker onsuccesvol hun aandacht te trekken. Kinderen die met hun gezicht naar moeder gericht zitten, lachen meer, luisteren meer naar de moeder en slapen sneller.

 Huiselijk geweld



meer dan een kwart van de Nederlandse bevolking is slachtoffer (geweest) van huiselijk geweld.

900.000 kinderen onder de 12 jaar groeien op in een gezin waarvan een ouder psychische problemen of verslavingsproblemen heeft. Datzelfde geldt voor nog eens een half miljoen jongeren tot 22 jaar.

zo'n 40% tot 70% van de mannen die geweld gebruikt tegen hun partner mishandelt ook hun kinderen; 50% van de vrouwen die mishandeld worden, mishandelt ook hun kinderen.

Kindermishandeling en scholen



Van alle meldingen die gedaan worden bij het AMK, komt er 7% bij scholen vandaan.

Scholen blijven achter bij de implementatie van de meldcode indermishandeling in vergelijking met andere beroepsgroepen.

Kindermishandeling heeft geen prioriteit. De meeste professionals geven aan bij vermoedens van kindermishandeling geen actie te hebben ondernomen in het afgelopen jaar.

Bijna de helft van de professionals die met kinderen betrokken is, beschikt over een meldcode (45%). Onderwijs is 49%.

Van de scholen met een meldcode heeft 4 op de 10 docenten geen idee van een meldcode.

De intentie om een meldcode in te voeren is niet hoog: Nog geen derde van alle professionals. Ook van de koepelorganisaties is er niet veel steun, gedacht wordt dat de professionals het zelf wel invullen, of dat kindermishandeling geen probleem is gebleken!

Training of scholing in het omgaan met vermoedens van kindermishandeling is laag: 29 %. (en niet structureel) In het onderwijs is dit maar 8%.

De behoefte voor het vergroten van kennis over kindermishandeling is niet minder bij professionals die al beschikken over een meldcode.

In het onderwijs is men minder bekend met de inhoud van meldcodes. Tegelijkertijd zien we dat in het onderwijs ook minder actie ondernomen wordt. Enerzijds moeten dus meer scholen meldcode gaan invoeren, anderzijds kan er ook nadrukkelijk gewerkt worden aan het vergroten van de bekendheid met een bestaande meldcode.

Het blijkt dat slechts een klein deel van de gesignaleerde gevallen van kindermishandeling gemeld wordt bij het AMK. Ondanks het feit dat de afgelopen jaren veel aandacht besteed is aan de implementatie van een meldcode.

De meldcode moet worden geïntegreerd in het werkproces - anders wordt er geen gebruik van gemaakt, of heeft men er geen weet van. Dit heeft volgens NO KIDDING alles te maken met betrokkenheid, gevoel en het nemen van verantwoordelijkheid.

Rapport meldcodes kindermishandeling april 2008 Ministerie Jeugd en Gezin



Zie voor meer informatie:

Rapport: Vrije Universiteit van Amsterdam

Rapport: Universiteit van Leiden

Dit is een onderwerp wat mij persoonlijk wel zeker wat doet.

Ik denk niet dat door de media mensen kinderen gaan mishandelen/misbruiken.

Het komt nu alleen veel eerder naar buiten in veel gevallen.

En wanneer je dan iets zo walgelijk groot heb als bij Robert V. dan is het juist goed dat het naar buiten word gebracht.

Wie weet hoeveel slachtoffers er nog zijn, en door de naar buiten gebrachte info zelf ook nu wat durven te zeggen.



Moet ik eerlijk zeggen dat ik het ook ernstig betreur dat er niet altijd wat word gedaan met kindermishandeling.

Mijn ervaring met mijn kinderen dus die door vader zijn mishandelt, met name mijn jongste zoontje.

Een kind van 6, die alleen naar school fietst.

Een kind wat een behoorlijk pak slaag krijgt van zijn vader.

Als je hier een melding van maakt, ga je als kind echt niet een pleeggezin in en ben je als ouder echt niet per direct uit de ouderlijke macht gezet. Helemaal niet. Dan moet er veel meer aan de hand zijn.

Als de ongerustheid weggenomen is door school, huisarts, consultatieburo, kinderarts dan is er toch geen probleem meer?



Liever 1 x, hoe vervelend ook (en liever niet uiteraard!)een onnodige melding.

Dan een te late melding.



Mensen die ooit mishandeld zijn weten dat er echt wel mensen in de familie, buurt, school waren die op de hoogte waren van de verwaarlozing of mishandeling, maar nooit iets durfden te zeggen! Dat is pas erg!



En ja de overheid bemoeit zich er (weer) mee.

Misschien niet altijd even handig, al dat informeren en voor sommigen bemoeien, maar het kan veel ernstig leed en ellende voorkomen.

Mrsstanleywalker, een gigantische bijdrage die op geen enkele manier aansluit op de lopende discussie. Daarentegen worden tal van cijfers gegeven, waarbij het wemelt van de onduidelijkheden op het gebied van de definities. Maar, wat vervelender is, is de haast terloopse verklaring die wordt gegeven voor de verschillen tussen verschillende onderzoeken. In Nederland droeg destijds minister Donner twee Nederlandse universiteiten op om cijfers over mishandeling te produceren. De ene kwam met iets van 90.000 gevallen. De andere met 150.000 gevallen. Een dusdanig grote spreiding, dat je het hele onderzoek onmiddellijk naar de prullenbak kunt verwijzen als 'pseudowetenschappelijk'. En nu lees ik bij jou dat 'The Lancet' er maar liefst 350.000 van maakt!



Wat mij misschien wel het meest stoort, is dat de onderzoekers, steeds opnieuw, 'wetenschappers' zijn met een BELANG in een uitkomst die voor hen de subsidiekraan opent. En, zoals ik al eerder in de ECHTE discussie meldde, dat de gehanteerde definities het KIND behandelen als een robot. Een 'Input-Output' machine die geheid functioneert conform hun eigen modellen. Wat hen het recht geeft definities te hanteren die gespeend zijn van zelfs de suggestie dat het 'object' van hun studie over zoiets triviaals beschikt als een eigen perceptie, of 'gevoel'.



Tot slot: Onderzoek in de VS heeft aangetoond dat, verhoudingsgewijs, meer kinderen die door 'Childcare' bij de ouders vandaan zijn gehaald, of onder toezicht zijn geplaatst, het slachtoffer worden van brute vormen van kindermishandeling, dan dat er kinderen THUIS slachtoffer worden. En ook in ons land zijn er inmiddels hele boeken vol te schrijven over tragische toestanden met kinderen die zijn toevertrouwd aan instellingen die door de overheid worden gecontroleerd. Met inbegrip van de gruwelijke wijze waarop de 'professional' Robert V. , en zijn vrienden zich vergrepen aan peuters en kleuters. En een hele reeks opzienbarende kindermoorden, die plaatsvonden terwijl de 'professionals' de verantwoordelijkheid voor het welzijn van deze kinderen droegen.



Samenvattend, vind ik het weinig zinvol, zo'n speculatieve, met cijfers overladen bijdrage zonder zicht op de definities, of onderzoeksmethoden. Ik zou het waarderen als je deelnam aan de echte, inhoudelijke discussie.

quote:esther_twinmom schreef op 20 september 2011 @ 14:08:

(..)

Mijn ervaring met mijn kinderen dus die door vader zijn mishandelt, met name mijn jongste zoontje.Op welke wijze? Onder welke omstandigheden?

Laat maar...

Jaap, met veel dingen die je beweert, ben ik het niet eens oneens maar jouw totale kijk komt bij mij heel erg fatalistisch over.

Tot nu toe heb ik jou geen enkel verwijt gemaakt maar steeds opnieuw gevraagd wat dan wel de oplossing is. Ondanks jouw enorme brei van (onnodig moeilijke) woorden heb ik nergens iets positiefs uit jouw lappen tekst kunnen halen en blijf je terugkomen op jouw stokpaardjes van wat er vooral allemaal níet deugt. Word jij nooit eens moe van jezelf?

Ik ben en blijf altijd positief. Een positieve houding in het leven brengt je meer geluk en voldoening dan in wrok achterom kijken en/of overal tegenaan blijven schoppen. En gelukkig zijn er nog héél véél mensen die zich wel met tomeloze energie inzetten en die zou ik niet graag allemaal over één kam scheren en negatief wegzetten als '9-5' welzijnswerkers die slechts op afspraak bereikbaar zijn of als 'experts', met hun ‘modellen’

quote:mrsstanleywalker schreef op 20 september 2011 @ 22:43:

Jij voert geen echte, inhoudelijke discussie, Jaap, maar houdt monologen die kant nog wal raken. De discussie is allang doodgeslagen, maar je ziet het zelf niet eens.



Jij vind dat het verdriet over het kind van sunemom en het broertje van marianko niet de aanleiding mag zijn voor een scherper beleid want dat zou een mug te lijf gaan zijn met een atoombom? Zij willen alleen maar een gezicht geven aan de statistieken. Elke week overlijdt er één kind aan de gevolgen van mishandeling, dat is er één te veel en daar doet jouw verdiende pak rammel niks aan af. Want ik geloof je op je woord dat je dat pak rammel zelf verdiend zult hebben.Vandaag een kind van 10 gevonden... dood en moeder is aangehouden.... Volgens Jaap vast een "mug".