Actueel
alle pijlers
Op kamers, makkelijk of onmogelijk?
woensdag 11 april 2007 om 12:24
Ik werd een beetje getriggerd door een aantal postings op een ander topic waarin werd gesteld dat het financieel onhaalbaar zou zijn om op jezelf te gaan wonen als student. Meisje in het verhaal heeft het niet naar haar zin bij de ouders, en wil dus weg.
Nu begrijp ik het niet zo. Natuurlijk is studeren niet goedkóóp, maar waar een wil is..toch? Ik ben van mening dat het goed is voor je ontwikkeling jezelf te onderhouden onafhankelijk van je ouders. Een soort proces naar volwassenheid. Ik bedoel, ééns moet je het toch eens zélf gaan doen.
Hier in Belgie betalen de ouders letterlijk voor alles, en ik verwonder me daarom. Tot je 26ste krijgen de ouders kindergeld (kinderbijslag dus) en je kunt je ouders via een proces dwíngen voor je te betalen. Ligt het nu aan mij, of werkt dat het proces naar volwassenheid enórm tegen?
Ook zie ik het om me heen, hier in Belgie, dat je gewoon als 22-jarige totaal geen vrijheid hebt aangezien je financieel afhankelijk bent van je pappie en mammie. Gewerkt wordt er alleen in de vakanties.
Belgie en NL zijn niet echt vergelijkbaar (hier is alles ook nog eens tien keer zo goedkoop), maar ik verbaas me over het feit dat het kennelijk niet zo goed mogelijk wordt geacht om in NL op jezelf te gaan wonen. Er is studiefinanciering, een eventuele aanvullende beurs, OV-jaarkaart, en natuurlijk de lening. Ligt het aan mij of zien jullie ook een tendens dat studenten steeds vaker gewoon thuis blijven wonen?
Nu begrijp ik het niet zo. Natuurlijk is studeren niet goedkóóp, maar waar een wil is..toch? Ik ben van mening dat het goed is voor je ontwikkeling jezelf te onderhouden onafhankelijk van je ouders. Een soort proces naar volwassenheid. Ik bedoel, ééns moet je het toch eens zélf gaan doen.
Hier in Belgie betalen de ouders letterlijk voor alles, en ik verwonder me daarom. Tot je 26ste krijgen de ouders kindergeld (kinderbijslag dus) en je kunt je ouders via een proces dwíngen voor je te betalen. Ligt het nu aan mij, of werkt dat het proces naar volwassenheid enórm tegen?
Ook zie ik het om me heen, hier in Belgie, dat je gewoon als 22-jarige totaal geen vrijheid hebt aangezien je financieel afhankelijk bent van je pappie en mammie. Gewerkt wordt er alleen in de vakanties.
Belgie en NL zijn niet echt vergelijkbaar (hier is alles ook nog eens tien keer zo goedkoop), maar ik verbaas me over het feit dat het kennelijk niet zo goed mogelijk wordt geacht om in NL op jezelf te gaan wonen. Er is studiefinanciering, een eventuele aanvullende beurs, OV-jaarkaart, en natuurlijk de lening. Ligt het aan mij of zien jullie ook een tendens dat studenten steeds vaker gewoon thuis blijven wonen?
woensdag 11 april 2007 om 14:41
Waarom moet ik zonodig op mijn 20e op mezelf wonen? Omdat het goed zou zijn voor mijn ontwikkeling? Nou die paar jaar meer of minder maakt ook niet uit hoor. Ik kan koken, wassen en zelfs stofzuigen! ;)
En ik ben verwend, want mijn ouders betalen mijn studie. Tja nu weet ik straks niet hoe de grote boze wereld is en dan geef ik waarschijnlijk in één keer mijn hele maandsalaris uit! Ach, ben heus niet achterlijk hoor...
Op kamers wonen lijkt me overigens best gezellig daar niet van. Maar ik heb het thuis ook prima naar zin en al mijn vriendinnen wonen nu om de hoek. Dus ik zou niet weten waarom krom moet gaan liggen als het zo ook kan!
woensdag 11 april 2007 om 14:44
Het gaat weer prima hoor. Longontsteking is opgeheven, drank en drugs doe ik niet meer aan (oke, soms de drank nog wel;)) en voel me fit en gezond. Kaapstad wordt nóg onveiliger vanaf volgende week:D
Ik werk nog geen jaar als escortdame. Ervoor was het ook behelpen, ik studeer namelijk al een goed tijdje. Voor de een is het moeilijker dan de ander, maar voor iedereen is het goed mogelijk.
En een mooi lijk zal ik zéker zijn:D Ach iedereen weet het weleens niet, meer wel dan niet gok ik zo. Ik weet helemaal niks van de toekomst, maar de lijnen zijn ongeveer uitgezet. En we zien het voor de rest wel.
Ik vind jou ook lief trouwens.
Neuken?;)
woensdag 11 april 2007 om 14:47
Ach, ik ga net als studenten 2x in de week op stap. Eet 2 dagen in de week met vrienden samen. Ga gezellig uit eten met mijn klasgenootjes. Reis zo'n beetje het hele land door weekendjes bij vrienden door te brengen en een hoop andere dingen die studenten doen....
Maar het is maar goed dat ik niet weet wat is mis!
woensdag 11 april 2007 om 14:51
Studentenhuizen zijn niet per definitie smerig ofzo. Ik heb er in een aantal gewoond en tja, je deelt wel keuken en badkamer. Maar als ik mijn huisgenoten niet wil zien ga ik gewoon weg of sluit ik mezelf op (en dan open ik stomme topics in het kader van ernstig studie-ontwijkend gedrag;)). Ik ben graag alleen, maar toch vind ik het wel gezellig om in een studentenhuis te wonen.
woensdag 11 april 2007 om 14:56
Hmm, lastig hoor. Maar goed. Als het cynisch is dan steekt iets je. Is het dan dat jij denkt dat je niet iets mist? En dat je ons dat maar niet aan het verstand lijkt te kunnen peuteren (brr, wat een lelijke zin is dat)
Overigens is op kamers gaan ook echt niet voor iedereen goed, er zijn mensen die er absoluut niet geschikt voor zijn, die heb ik ook gezien en dat was niet leuk om te zien.
woensdag 11 april 2007 om 14:57
En dat bedoel ik nou met verwend... Je hebt studentenhuizen en studentenhuizen. Mijn broer huurde een kamer in een huis waar ook 3 anderen woonden. Ik kwam er regelmatig en ik heb nooit een van zijn huisgenoten gezien. Die werkten of studeerden of waren weg of zaten op hun kamer. In de tijd dat hij er woonde had ie echt niet veel contact met die mensen. De wc werd (met rooster ja) netjes schoongemaakt en iedereen was lekker op zichzelf.
Trouwens, je woont nu toch ook met andere mensen in huis? Je ouders namelijk. Dus echt op jezelf kan je ook weer niet zijn. Want je moet ook rekening met hun houden. Wat is dan het verschil met een huis waar andere mensen wonen? Dat je mammie niet alles voor je schoonmaakt en je het zelf moet doen? Dat ze je was niet meer doet?
Ik had/heb superrelaxte ouders en ik had het prima naar mijn zin. Ik hoefde niks, kon gewoon mijn gang gaan en had alle vrijheid. Dacht ik.... Tot ik op mezelf ging wonen. Dat was een wereld van verschil! Ik ben altijd blij geweest dat ik het gedaan heb.
Trouwens, ik heb in mijn werk veel te maken met allemaal jongetjes van 25 jaar en ouder, die altijd bij hun pappie en mammie zijn blijven wonen en dat nog steeds doen. Sommigen zijn echt zelfstandig, maar ondanks dat kan je heel goed merken dat ze nog 'thuis' wonen. Ik erger me eraan. En ik ben niet de enige.
De jongen waar ik nu mee samen moet werken heeft een moeder die iedere dag zijn bammetjes smeert. Hij moet opbellen naar huis als hij later komt, of niet komt eten. Hij heeft geen flauw idee hoe een wasmachine werkt. Hij heeft geen flauw idee van de prijs van bv eten. Andere discussies die hier gehouden worden, heeft hij een inbreng die nergens op slaat. Simpel omdat ie nog in zijn veilige wereldje zit. En nog steeds in het bedje slaapt dat zijn ouders kochten toen ie 10 werd... Dat soort dingen.
Ik vind dat als je er voor kiest om bij je ouders te blijven wonen, dat je dan in ieder geval op jezelf moet gaan wonen als je gaat werken. Maar in de praktijk zie ik dat veel van die mensen juist dan nog lekker thuis blijven wonen... En dat vind ik dan weer jammer...
woensdag 11 april 2007 om 14:58
woensdag 11 april 2007 om 15:00
ik heb ook mijn hele studie thuisgewoond, ook al moest ik daardoor van Den Haag naar utrecht reizen 4 jaar lang. Het hele "op kamers" gebeuren trok mij gewoon niet toen ik 18 was.En tegen de tijd dat het me een beetje begon aan te spreken zat ik al in m'n 3e jaar en was het een beetje onzin om voor dat ene jaartje nog helemaal op kamerjacht te moeten in Utrecht.Ik had al mijn vriendinenn hier, mijn hele leven hier...en met Utrecht had ik gewoon niet zoveel. Bovendien had ik op mijn 18e nog helemaal niet de behoefte om zelfstandig te zijn. Ik vond het bij mijn ouders nog heel gezellig en in mijn eentje op zo'n kamertje leek me helemaal niksIk heb er ook nooi spijt van gekregen..ben niet het standaard type student en had dus ook geen behoefte aan zuipfestijnen en corpsfeestjes. Nu woon ik sinds mijn 24e op mezelf en dat bevalt me prima. Ik heb lekker kunnen sparen voor mooie meubels en heb een leuk autootje. En ik kan me prima redden, ga heel verantwoord met mijn geld om.Dat heb ik van huis uit meegekregen dus het is niet zo dat ik een complete nitwit ben op financieel gebeid alleen maar omdat ik niet armoe heb geleden op een studentenkamertje.
woensdag 11 april 2007 om 15:02
Ik heb mensen gezien die niet met geld konden omgaan, zich te diep in de schulden werkten om er ooit uit te komen, mensen die vereenzaamden, mensen die vervuilden, ziek werden, of in allerlei verslavingen terecht kwamen. Een aantal daarvan was zeker beter af geweest als ze nog wat langer bij paps en mams waren blijven wonen.
Maar het is een heel kleine minderheid, de meesten vonden het geweldig en hadden de tijd van hun leven.
woensdag 11 april 2007 om 15:05
Het is volgens mij echt een vooroordeel dat alle studenten maar de hele week laveloos op 'zuipfestijnen en corpsfeestjes' hangen. Het feit dat het kan (zonder dat je 's morgens met kater om 8u door je moeder wordt gewekt) betekent niet dat het hoeft. Er zitten een heleboel 'niet-standaard-studenten' met veel plezier op kamers.
Dat zeg ik....
woensdag 11 april 2007 om 15:15
