Op kamers, makkelijk of onmogelijk?

Het heeft niks met verwend zijn te maken. Tegen een huis waar je met anderen kan wonen moet je maar toevallig aanlopen, daar staan de steden niet vol mee. En studenten zullen niet de eersten zijn aan wie ze het kwijt willen. Ik heb het al gezegd: ik ben niet zo'n groepjesmens.

Heb je helemaal gelijk in. Maar wie zoekt zal vinden. Als je leuk wil wonen moet je daar wat moeite voor doen. En er zijn genoeg mensen (neem die collega van mij, die van 25 die niet op zichzelf wil gaan wonen) die daar te lui voor zijn.



Beetje beter lezen lieverd, ik woon helemaal niet bij m'n ouders. Ik woon samen met m'n vriend. Dat denigrerende toontje mag je dus voor iemand anders bewaren.

Ondanks het feit dat ik totaal geen werk te doen heb lees ik nog niet eens goed ook... :$

Excuus!



Wat mij opvalt is dat er gewoon erg veel vooroordelen zijn ten opzichte van studentenhuizen. Hoevaak ik wel niet gehoord heb van mensen die liever bij hun ouders bleven wonen omdat 'ze er echt geen zin in hadden dat hun eten werd opgegeten door iemand anders, en dat ze toche cht niet in een troep wilden leven'. Tsja... Ik vind nog steeds dat je daar zelf bij bent.

Meisje, hoe denk je dan over een appartement hyuren met een paar vrienden/vriendinnen? Is ook op jezelf wonen en dan kan je zelf je huisgenoten uitzoeken.

(Lijkt mij niks omdat ik dan juist het gevoel zou hebben dat ik gezellige dingen moet doen, maar ik ken er genoeg die het wel doen.) Heb je dus niet een oud en krakkemikkig studentenhuis, maar een redelijk appartement. Is dan wel weer ietsjes duurder, maar als je dan bv buiten het centrum zit valt dat ook weer mee.



Overigens ben ik zelf ook erg van de vooroordelen moet ik bekennen. Ik was altijd erg anti-koorballetjes. Leek me een afschuwelijke vereniging, en al die ontgroneningsverhalen erbij...

Maar goed, het studentenhuis waar ik terecht kwam was een mannen koor huis geweest. Die hele meute ging verhuizen naar een ander huis en dat ging niet in een keer. Toen ik er kwam wonen, waren er nog maar 2 vrouwen, en 1 man die niet-lid was. Mijn vooroordelen waren meteen weg. Echt supergezellig! (Al zou ik nog steeds geen lid willen zijn bij zo'n vereniging)



Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik denk dat veel thuiswonende mensen een vertekend beeld hebben van studentenhuizen (net als ik had van koorballen), en dat dát een doorslaggevende reden is om niet op kamers te gaan wonen. Wanneer iedereen een geweldig leuk beeld heeft van een studentenhuis, is misschien sneller over de hoge kosten heen te stappen, dan wanneer de kosten hoog zijn, en je bovendien denkt dat het er afschuwlijk is.



(En meisje... Ik ga ook veeeeel liever alleen op vakantie!)

:) 



Even een beetje offtopic, maar what about afgestudeerden die ook nog bij pa en ma blijven wonen?

Die collega van mij dus (en ik heb er nog staaaaapels meer), die het wel best vindt bij zijn ouders, want dan hoeft ie niet te koken en zijn moeder smeert zijn bammetjes. Bovendien is op jezelf wonen veeeeeeeel te duur.



Nu verdient hij echt wel meer dan ik toen ik een paar jaar terug mijn eerste huis kocht, maar... Als je altijd bij je ouders hebt gewoond, is op jezelf wonen altijd superduur.

Op kamers wonen is niet goedkoop, maar als je 'gewend' bent aan zo'n uitgave is het volgens mij een minder grote stap om over te gaan naar een huur- of koopappartement. Als je eenmaal werkt dan he...



Die jongen spaart een paarhonderd euro per maand, gaat iedere week uitgebreid stappen en gaat alleen maar ver weg op vakantie. Met zo'n levensstijl lijkt het me echt niet mogelijk om dan op jezelf te gaan wonen. Dan ga je er echt heel erg op achteruit...

Ik bedoelde financieel achteruit..

Er kunnen natuurlijk allerlei omstandigheden zijn waardoor iemand lang thuis blijft wonen, maar stel dat er écht helemaal niks aan de hand is dan vind ik het eigenlijk nog het ergst dat de ouders dat allemaal laten gebeuren. Ik kan me ergens namelijk nog wel voorstellen dat het, als je al wat lui van aard bent, heel erg makkelijk is om gewoon thuis te blijven wonen. Lijkt me dan de taak van de ouders om dat kind lekker het huis uit te schoppen.

Ook dat niet, dat blijft hetzelfde. Zijn inkomsten worden niet minder en zijn uitgaven zullen verschuiven, van verstrooiing en vermaak naar investeren in zichzelf :P

Ik ben blij dat ik uit huis ben gegaan, al heb ik een studieschuld. Moet er niet aan denken nog steeds te moeten vertellen waar ik heenga.

quote: persephone83 reageerde



Ik ben blij dat ik uit huis ben gegaan, al heb ik een studieschuld. Moet er niet aan denken nog steeds te moeten vertellen waar ik heenga. Man, ik werd daar ook niet goed van. Het idee, dat ze altijd wisten waar ik was en wat ik deed, brrr. En ja, het was hun huis dus golden daar hun regels, dat snapte ik wel. Maar mijn leven was veel te interessant om zo te delen. En al die leugens waren zo lastig te onthouden.



En daarna, op eigen benen, niemand die je vertelt dat je waar je de spullen in de koelkast moet stoppen, dat je niet met je voeten op tafel mag, dat je echt moet eten vanavond, dat bier en chips geen maaltijd zijn, dat je onder het eten geen tv mag kijken, niemand die je vraagt waar je heen gaat of, erger, waar je vandaan komt en of je al die sirenes hebt gehoord en misschien weet waar dat voor was, dat soort dingen. De bevrijding! Niet in woorden uit te drukken.  

Ik ben er dus wel "zo eentje" die idd haarhele uitzet gloednieuw en stijlvol wil hebben

Heb lekker thuisgewoond gedurenden mijn studie en vond daarna een goed betaalde baan. Heb ngo een jaartje thuisgewoond en ben toen ik 24 was uit huis gegaan.

Had het thuis prima naar mijn zin en had ook geen behoefte aan op kamers gaan.

Voordeel hieraan was dus dat ik lekker heb kunnen sparen en nu een supermooi appartementje heb met mooie meubels en geen 2e hands spullen.

Tsja, je kan het verwend noemen misschien maar waarom zou je beter in de maatschappij staan alleen maar omdat je aan een 2e hands tafel hebt gezeten??

Je leert het kleine misschien waarderen, maar ik heb ook genoeg spullen van Ikea in mijn huis...dat is toch ook geen designerspul, maar het is wel nieuw en mooi en in mijn smaak.

Ik ben er heilig van overtuigd dat een lesje nederigheid iedereen goed doet. Ga eens minimalistisch op vakantie, spendeer een tijdje in een boeddhistisch klooster, leer van 200 euro in de maand rondkomen. Dan leer je dus het 'gewone' leven veel meer waarderen.



Ik geef helemaal niks om dure meubels, alles is tweedehands en van de Zeeman. Toch ziet het er leuk uit.



Tuurlijk heb ik nu wel veel geld te besteden, maar aan designermeubels? Pff, waarom. Van geldgebrek word je ook bijzonder creatief in het geldschrapen en overleven op droog brood. Ik zeg niet dat je er een beter mens van wordt, maar wel dankbaarder en interessanter.

Ik ben er dus wel "zo eentje" die idd haarhele uitzet gloednieuw en stijlvol wil hebben

Heb lekker thuisgewoond gedurenden mijn studie en vond daarna een goed betaalde baan. Heb ngo een jaartje thuisgewoond en ben toen ik 24 was uit huis gegaan.

Had het thuis prima naar mijn zin en had ook geen behoefte aan op kamers gaan.

Voordeel hieraan was dus dat ik lekker heb kunnen sparen en nu een supermooi appartementje heb met mooie meubels en geen 2e hands spullen.

Tsja, je kan het verwend noemen misschien maar waarom zou je beter in de maatschappij staan alleen maar omdat je aan een 2e hands tafel hebt gezeten??

Je leert het kleine misschien waarderen, maar ik heb ook genoeg spullen van Ikea in mijn huis...dat is toch ook geen designerspul, maar het is wel nieuw en mooi en in mijn smaak.

Ik ben er heilig van overtuigd dat een lesje nederigheid iedereen goed doet. Ga eens minimalistisch op vakantie, spendeer een tijdje in een boeddhistisch klooster, leer van 200 euro in de maand rondkomen. Dan leer je dus het 'gewone' leven veel meer waarderen.



Ik geef helemaal niks om dure meubels, alles is tweedehands en van de Zeeman. Toch ziet het er leuk uit.



Tuurlijk heb ik nu wel veel geld te besteden, maar aan designermeubels? Pff, waarom. Van geldgebrek word je ook bijzonder creatief in het geldschrapen en overleven op droog brood. Ik zeg niet dat je er een beter mens van wordt, maar wel dankbaarder en interessanter.