Actueel
alle pijlers
Waarom willen mensen kinderen? Eerlijk zeggen svp!
dinsdag 13 februari 2007 om 21:02
Ik ben nogal rationeel ingesteld, dus toen ik bij kennissen op bezoek was heb ik hen eens gevraagd waarom ze een kind hadden gekregen. ;) Eerst een hele lange stilte waarbij ze mij aankeken alsof ik de domste vraag van de 20ste eeuw had gesteld, en toen het cliche-antwoord:"omdat ze zo leuk zijn". (Sindsdien heb ik die vraag nergens meer durven stellen...), daarom stel ik hem nu hier omdat de anonimiteit van dit forum misschien eerlijker antwoorden (minder politiek correct?) oplevert).
Ik denk dat er veel meer redenen zijn om kinderen te nemen, maar dat veel mensen dat niet durven of willen toegeven, zoals:
- d.m.v. kinderen hun relatie weer nieuw leven inblazen;
- angst voor eenzaamheid;
- sociale druk: al haar vriendinnen hebben ze, en zij nog niet...
- druk van (groot)-ouders: waar blijven gvd de kleinkinderen?
- om de verveling te verdrijven;
- om later door de kinderen verzorgd te kunnen worden;
- poging om de verliefdheid uit het begin van de relatie terug te krijgen;
- kinderen als statussymbool? Geen geld voor duur huis/auto, wel kind?
- verlangen naar iemand die onvoorwaardelijk van je houdt?
- Een kloon van jezelf willen: ik hoorde een nummer op de radio met tekst: "a boy that looks just like you, a girl that looks just like me" (weet titel van het nummer helaas niet);
- poging tot het bereiken van onsterfelijkheid? via genen "doorleven"
- al je liefde en aandacht ergens aan kwijt kunnen?
- behoefte aan het voelen van sterke emoties?
- of gewoon hyperactieve hormonen?
Ik heb de indruk dat menesen over de aanschaf van een wasmachine soms beter nadenken dan over het nemen van kinderen. Een huis kun je verkopen, hypotheek kun je aflossen, auto kun je wegdoen, leasecontract kun je afkopen, maar kinderen zijn definitief. Voor sommigen ondanks de verstrekkende gevolgen toch een impulsieve of emotionele beslissing?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ik denk dat er veel meer redenen zijn om kinderen te nemen, maar dat veel mensen dat niet durven of willen toegeven, zoals:
- d.m.v. kinderen hun relatie weer nieuw leven inblazen;
- angst voor eenzaamheid;
- sociale druk: al haar vriendinnen hebben ze, en zij nog niet...
- druk van (groot)-ouders: waar blijven gvd de kleinkinderen?
- om de verveling te verdrijven;
- om later door de kinderen verzorgd te kunnen worden;
- poging om de verliefdheid uit het begin van de relatie terug te krijgen;
- kinderen als statussymbool? Geen geld voor duur huis/auto, wel kind?
- verlangen naar iemand die onvoorwaardelijk van je houdt?
- Een kloon van jezelf willen: ik hoorde een nummer op de radio met tekst: "a boy that looks just like you, a girl that looks just like me" (weet titel van het nummer helaas niet);
- poging tot het bereiken van onsterfelijkheid? via genen "doorleven"
- al je liefde en aandacht ergens aan kwijt kunnen?
- behoefte aan het voelen van sterke emoties?
- of gewoon hyperactieve hormonen?
Ik heb de indruk dat menesen over de aanschaf van een wasmachine soms beter nadenken dan over het nemen van kinderen. Een huis kun je verkopen, hypotheek kun je aflossen, auto kun je wegdoen, leasecontract kun je afkopen, maar kinderen zijn definitief. Voor sommigen ondanks de verstrekkende gevolgen toch een impulsieve of emotionele beslissing?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
zaterdag 24 mei 2008 om 19:41
zondag 25 mei 2008 om 08:47
Jij, dat lijkt me logisch, dat je weet hoe je eigen leven is zonder kinderen als je zelf kinderen hebt. Maar om te zeggen dat het leven van anderen leeg is zonder kinderen is gewoon niet mogelijk, want jij weet niet hoe het is om geen kinderen te hebben na je 35ste en al helemaal niet hoe het leven van een ander er dan uitziet .
zondag 25 mei 2008 om 11:29
quote:sarah2ndlife schreef op 22 mei 2008 @ 11:18:
Maar je zal nooit weten wat voor een rijk leven ik heb en ik weet wel wat jij hebt.
En das niet mijn gevoel van rijk leven.
Ik veroordeel niet iemand die kinderloos blijft, maar ze kunnen niet oordelen over mijn leven met kinderen, gaat je never nooit lukken.
En andersom wel.
Maar dat jij je er gelukkig mee voelt is idd ook een vorm van rijkdom.Oke, ik dacht "leeg" te hebben gelezen maar excuse me, foutje van mij. Ik doelde namelijk op bovenstaande. Nee, je weet dus niet wat ik heb en dat gaat je ook never nooit niet lukken.
Maar je zal nooit weten wat voor een rijk leven ik heb en ik weet wel wat jij hebt.
En das niet mijn gevoel van rijk leven.
Ik veroordeel niet iemand die kinderloos blijft, maar ze kunnen niet oordelen over mijn leven met kinderen, gaat je never nooit lukken.
En andersom wel.
Maar dat jij je er gelukkig mee voelt is idd ook een vorm van rijkdom.Oke, ik dacht "leeg" te hebben gelezen maar excuse me, foutje van mij. Ik doelde namelijk op bovenstaande. Nee, je weet dus niet wat ik heb en dat gaat je ook never nooit niet lukken.
zondag 25 mei 2008 om 12:57
zondag 25 mei 2008 om 16:14
[quote]sarah2ndlife schreef op 25 mei 2008 @ 12:57:
je weet ook niet wat ik heb, maar daarmee zeg ik niet dat jij een leeg leven hebt toch!
Ik zal bv nooit weten hoe het is om na je 35e geen kinderen te hebben.
Maar wat maakt het ook allemaal uit, als we maar gelukkig zijn , ieder op zijn eigen manier.[/quote]
Eens!
je weet ook niet wat ik heb, maar daarmee zeg ik niet dat jij een leeg leven hebt toch!
Ik zal bv nooit weten hoe het is om na je 35e geen kinderen te hebben.
Maar wat maakt het ook allemaal uit, als we maar gelukkig zijn , ieder op zijn eigen manier.[/quote]
Eens!
woensdag 28 mei 2008 om 20:34
Ach, er zijn zoveel dingen die ik nooit zal weten en nooit zal beleven... daar ga ik maar eens geen keuzes op baseren.
Het zou heel goed kunnen, dat als ik nu zwanger zou raken... ik een natuurlijk moeder instinct zou ontwikkelen, van mijn kind zou gaan houden, mijn vriend in een zorgzame vader zou zien veranderen en mijn leven als zoveel rijker zou ervaren. Zou zomaar kunnen. Een ieder die dat beweert zal ik onmiddelijk serieus nemen.
Maar zeker weten doe ik het niet. Niet zeker genoeg om toch kinderen te willen. Want stel nou... dat het niet zo zou zijn?
Ik heb niet de behoefte aan een kind, geen drang om me voort te planten, geen toekomstbeeld waar kinderen inpassen, geen zorg instinct.... geen enkele reden om uit te proberen of kinderen mijn leven wellicht zouden kunnen verrijken.
Gelukkig is niet kiezen voor een bepaalde verrijking niet meteen een verarming. En gelukkig is het missen van een verrijking die je nooit hebt gehad of naar hebt verlangd, geen gemis.
Het zou heel goed kunnen, dat als ik nu zwanger zou raken... ik een natuurlijk moeder instinct zou ontwikkelen, van mijn kind zou gaan houden, mijn vriend in een zorgzame vader zou zien veranderen en mijn leven als zoveel rijker zou ervaren. Zou zomaar kunnen. Een ieder die dat beweert zal ik onmiddelijk serieus nemen.
Maar zeker weten doe ik het niet. Niet zeker genoeg om toch kinderen te willen. Want stel nou... dat het niet zo zou zijn?
Ik heb niet de behoefte aan een kind, geen drang om me voort te planten, geen toekomstbeeld waar kinderen inpassen, geen zorg instinct.... geen enkele reden om uit te proberen of kinderen mijn leven wellicht zouden kunnen verrijken.
Gelukkig is niet kiezen voor een bepaalde verrijking niet meteen een verarming. En gelukkig is het missen van een verrijking die je nooit hebt gehad of naar hebt verlangd, geen gemis.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
woensdag 28 mei 2008 om 21:07
Ik heb de drang om hier in ook even te reageren. Nou ben ik denk ik de jongste in dit onderwerp (17 jaar) maar ik denk ook na over kinderen en hoe ik later me toekomst in wil gaan en hoe ik wil leven. Ik heb tot nu toe nog nooit een kinderwens gehad (het kan natuurlijk zijn dat ik over 10 jaar er heeel anders over denk) en ook zoals Doornroosje zei als je eenmaal een kindje hebt dat je zo veranderd dat je er voor wilt zorgen enz. Om even beetje af te wijken in een programma met Filemon (BNN) was hij is bij een bavalling en vertelde dat als je kind geboren word jou lichaam een bepaald hormoon ofzo maakt waardoor je de pijn en de hele bavlling een beetje vergeet (niet zo overdreven dat je van niks weet hoor 
) omdat het anders voor een vrouw een te ingrijpende gebeurtenis zou zijn ofzo, weet ook niet precies....
Maar om weer even terug te gaan over kinderwens, ik heb denk ik een soort bindingsangt ook met relatie's ik zou er niet goed van worden als iedere dag me vriend over de vloer zou komen dat benauwd me op een of andere manier ik wil altijd kunnen weg vluchten of even alleen kunnen zijn, kijk als je denkt H'é die broek wil ik zo graag en als je hem dan 1 keer hebt gedragen wil je het niet meer, simpel je gooit hem weg en klaar is het, zo is dat met heel veel dingen, maar met kinderen krijgen niet. Stel je wilt het heel graag en je bent eenmaal 5 maanden zwanger en je denk onee ik wil het niet meer! Dan zit je er toch aan vast je zult er hoe dan ook voor moeten zorgen, je kan moelijk als moeder denken ik leg het wel even bij het afval of breng het terug want zie het toch niet zo zitten. Dat is nou eigenlijk mijn angst er over, het spijt krijgen ervan of het niet meer willen (ik heb ook een beetje zo'n karakter, raak ook snel uitgekeken op dingen) Dus biologisch gezien moet ik ander in elkaar zitten? Toch?
) omdat het anders voor een vrouw een te ingrijpende gebeurtenis zou zijn ofzo, weet ook niet precies....Maar om weer even terug te gaan over kinderwens, ik heb denk ik een soort bindingsangt ook met relatie's ik zou er niet goed van worden als iedere dag me vriend over de vloer zou komen dat benauwd me op een of andere manier ik wil altijd kunnen weg vluchten of even alleen kunnen zijn, kijk als je denkt H'é die broek wil ik zo graag en als je hem dan 1 keer hebt gedragen wil je het niet meer, simpel je gooit hem weg en klaar is het, zo is dat met heel veel dingen, maar met kinderen krijgen niet. Stel je wilt het heel graag en je bent eenmaal 5 maanden zwanger en je denk onee ik wil het niet meer! Dan zit je er toch aan vast je zult er hoe dan ook voor moeten zorgen, je kan moelijk als moeder denken ik leg het wel even bij het afval of breng het terug want zie het toch niet zo zitten. Dat is nou eigenlijk mijn angst er over, het spijt krijgen ervan of het niet meer willen (ik heb ook een beetje zo'n karakter, raak ook snel uitgekeken op dingen) Dus biologisch gezien moet ik ander in elkaar zitten? Toch?
donderdag 29 mei 2008 om 00:01
quote:Bloempj schreef op 28 mei 2008 @ 21:07:
Om even beetje af te wijken in een programma met Filemon (BNN) was hij is bij een bavalling en vertelde dat als je kind geboren word jou lichaam een bepaald hormoon ofzo maakt waardoor je de pijn en de hele bavlling een beetje vergeet (niet zo overdreven dat je van niks weet hoor) omdat het anders voor een vrouw een te ingrijpende gebeurtenis zou zijn ofzo, weet ook niet precies....
Stel je wilt het heel graag en je bent eenmaal 5 maanden zwanger en je denk onee ik wil het niet meer! Dan zit je er toch aan vast je zult er hoe dan ook voor moeten zorgen, je kan moelijk als moeder denken ik leg het wel even bij het afval of breng het terug want zie het toch niet zo zitten. Dat is nou eigenlijk mijn angst er over, het spijt krijgen ervan of het niet meer willen (ik heb ook een beetje zo'n karakter, raak ook snel uitgekeken op dingen) Dus biologisch gezien moet ik ander in elkaar zitten? Toch?
Inkoppertje: gelukkig hoef je bevalling niet te kunnen spellen om het kind er foutloos uit te krijgen!
Ik kan je zeggen dat ik mijn oudste tijdens de bevalling in gedachten uitgescholden heb "jij blijft enigst kind kreng, en dat heb je aan jezelf te danken!"
Kennelijk werkte dat stofje bij mij ook, want ik trapte er later toch weer met open ogen in.
En zwangerschap vond ik ook al niks, en slapeloze nachten zijn meer regel dan uitzondering de laatste jaren.
Ik kwam gisteren een oude studievriend tegen. Hij heeft met zijn vriendin een tweede huis en vergaande emigratieplannen. "'t kan allemaal, wij hebben geen kinderen" Ik moest vreselijk lachen. "Ik kan helemaal niks, ik heb kinderen. En dan maak ik uit verveling nog maar een kind" Stond ik daar gelukkig te zijn met mijn duobuggy en grote kind en hij met zijn nieuwe auto.
Ik geloof niet zo in 'zeker weten' en ook niet in 'laat maar komen, dan zien we dan wel weer'. Ik weet alleen wat bij mij past, en dat zijn precies die kinderen die ik gekregen heb. Ik hou heel veel van ze en zou ze graag af en toe een maandje wegtoveren.
Om even beetje af te wijken in een programma met Filemon (BNN) was hij is bij een bavalling en vertelde dat als je kind geboren word jou lichaam een bepaald hormoon ofzo maakt waardoor je de pijn en de hele bavlling een beetje vergeet (niet zo overdreven dat je van niks weet hoor
) omdat het anders voor een vrouw een te ingrijpende gebeurtenis zou zijn ofzo, weet ook niet precies....Stel je wilt het heel graag en je bent eenmaal 5 maanden zwanger en je denk onee ik wil het niet meer! Dan zit je er toch aan vast je zult er hoe dan ook voor moeten zorgen, je kan moelijk als moeder denken ik leg het wel even bij het afval of breng het terug want zie het toch niet zo zitten. Dat is nou eigenlijk mijn angst er over, het spijt krijgen ervan of het niet meer willen (ik heb ook een beetje zo'n karakter, raak ook snel uitgekeken op dingen) Dus biologisch gezien moet ik ander in elkaar zitten? Toch?
Inkoppertje: gelukkig hoef je bevalling niet te kunnen spellen om het kind er foutloos uit te krijgen!
Ik kan je zeggen dat ik mijn oudste tijdens de bevalling in gedachten uitgescholden heb "jij blijft enigst kind kreng, en dat heb je aan jezelf te danken!"
Kennelijk werkte dat stofje bij mij ook, want ik trapte er later toch weer met open ogen in.
En zwangerschap vond ik ook al niks, en slapeloze nachten zijn meer regel dan uitzondering de laatste jaren.
Ik kwam gisteren een oude studievriend tegen. Hij heeft met zijn vriendin een tweede huis en vergaande emigratieplannen. "'t kan allemaal, wij hebben geen kinderen" Ik moest vreselijk lachen. "Ik kan helemaal niks, ik heb kinderen. En dan maak ik uit verveling nog maar een kind" Stond ik daar gelukkig te zijn met mijn duobuggy en grote kind en hij met zijn nieuwe auto.
Ik geloof niet zo in 'zeker weten' en ook niet in 'laat maar komen, dan zien we dan wel weer'. Ik weet alleen wat bij mij past, en dat zijn precies die kinderen die ik gekregen heb. Ik hou heel veel van ze en zou ze graag af en toe een maandje wegtoveren.
donderdag 29 mei 2008 om 00:16
Ik kan nou niet echt een rede verzinnen waarom ik kinderen zou willen. Heb 5 jaar terug nog geroepen: Kinderen daar begin ik over 5 jaar wel aan denk ik. Maar ben nu toch wel overtuigd dat dat niet het geval is. Mijn don'ts (naast mijn gevoel natuurlijk.....)
Autootje wordt bakfiets
Mountenbike wordt mamafiets
Oude Amerikaan wordt degelijke stationwagen
Tent wordt Centreparks
stedetrip wordt Efteling
Bij het opsommen krijg ik al allergiese reacties ha ha ha
Autootje wordt bakfiets
Mountenbike wordt mamafiets
Oude Amerikaan wordt degelijke stationwagen
Tent wordt Centreparks
stedetrip wordt Efteling
Bij het opsommen krijg ik al allergiese reacties ha ha ha
donderdag 29 mei 2008 om 13:58
Ja, kijk, als je denkt dat dat gaat gebeuren moet je er inderdaad zeker niet aan beginnen Kusunum.
Ik kan je uit ervaring vertellen dat het allemaal reuze meevalt! Tuurlijk moet je enige aanpassingen doen als je kinderen hebt, maar zeker als je maar 1 kind zou hebben, hoeft er echt niet zoveel te veranderen hoor. Veel ligt aan je eigen instelling.
Paar voorbeeldjes:
Hier nog steeds geen bakfiets, wel een autootje
Waarom niet een mountainbike plús een mamafiets?
Hier dan wel geen oude Amerikaan, maar een oude Saab cabrio (veeeel mooier uiteraard! )
Tent? Eg wel! Kamperen is geweldig met kinderen!
Efteling? Bleh, krijg spontaan uitslag. Okee, stedentrip is wat lastig, maar dan zoek je toch eens een oppas zodat je dus wél dat weekendje naar Rome kan?
Verder: er kan gewoon veel met kinderen, je moet het alleen wel willen, en over enig aanpassingsvermogen beschikken.....
Ik kan je uit ervaring vertellen dat het allemaal reuze meevalt! Tuurlijk moet je enige aanpassingen doen als je kinderen hebt, maar zeker als je maar 1 kind zou hebben, hoeft er echt niet zoveel te veranderen hoor. Veel ligt aan je eigen instelling.
Paar voorbeeldjes:
Hier nog steeds geen bakfiets, wel een autootje
Waarom niet een mountainbike plús een mamafiets?
Hier dan wel geen oude Amerikaan, maar een oude Saab cabrio (veeeel mooier uiteraard! )
Tent? Eg wel! Kamperen is geweldig met kinderen!
Efteling? Bleh, krijg spontaan uitslag. Okee, stedentrip is wat lastig, maar dan zoek je toch eens een oppas zodat je dus wél dat weekendje naar Rome kan?
Verder: er kan gewoon veel met kinderen, je moet het alleen wel willen, en over enig aanpassingsvermogen beschikken.....
donderdag 29 mei 2008 om 14:10
Nou Liv, dat vind ik te gemakkelijk gezegd.
inderdaad met 1 kindje ben je vaak nog redelijk flexibel, met 2 houdt dit al een heel end op. En nu hier met nr 3 op komst kan ik zeggen dat het leven met name draait om de kinderen en niet om wat ik zelf wil, maar daar heb ik bewust voor gekozen en gelukkig geniet ik daar meestal van.
Maar wat als net jouw kindje niet flexibel is (het gaat namelijk niet alleen om jouw instelling, maar ook om het karakter van je kind) of stel dat ie een handicap heeft? Voor kinderen moet je 100% gaan en veel kunnen inleveren als dat nodig is.
Beste Kusunum, als ik jouw argumenten lees, dan denk ik inderdaad dat als je daar heel veel waarde aan hecht en dat de dingen zijn die je gelukkig maken. En als er nergens een biologisch klokje tikt of eierstokje rammelt, waarom zou je? Je zou inderdaad heel wat moeten inleveren (al moet ik wel uit eigen ervaring zeggen dat je er heel veel voor terug krijgt, maar dan wel op een ander gebied)
Geniet er maar lekker van! En dat meen ik oprecht.
inderdaad met 1 kindje ben je vaak nog redelijk flexibel, met 2 houdt dit al een heel end op. En nu hier met nr 3 op komst kan ik zeggen dat het leven met name draait om de kinderen en niet om wat ik zelf wil, maar daar heb ik bewust voor gekozen en gelukkig geniet ik daar meestal van.
Maar wat als net jouw kindje niet flexibel is (het gaat namelijk niet alleen om jouw instelling, maar ook om het karakter van je kind) of stel dat ie een handicap heeft? Voor kinderen moet je 100% gaan en veel kunnen inleveren als dat nodig is.
Beste Kusunum, als ik jouw argumenten lees, dan denk ik inderdaad dat als je daar heel veel waarde aan hecht en dat de dingen zijn die je gelukkig maken. En als er nergens een biologisch klokje tikt of eierstokje rammelt, waarom zou je? Je zou inderdaad heel wat moeten inleveren (al moet ik wel uit eigen ervaring zeggen dat je er heel veel voor terug krijgt, maar dan wel op een ander gebied)
Geniet er maar lekker van! En dat meen ik oprecht.
donderdag 29 mei 2008 om 14:17
Wow Liv, nou, dan begrijp ik niet hoe jij dat allemaal doet. En jouw kinderen...
Ik heb eerlijk gezegd het gevoel een heleboel te hebben opgegeven voor mijn kinderen (vijrheid, nachtrust, egocentrisch denken, onbezorgdheid, hobbies en tijd voor mezelf), maar ik ben heel gelukkig met wat ik ervoor terugkrijg (een lief snoetje, lachje, woordje of knuffel maakt me 3 keer zo gelukkig als de eerder opgenoemde zaken)!
En in antwoord op de vraag van TO.
Bij mij was het een oergevoel dat ik al jong had. Voor mezelf een logisch gegeven dat ik een keer kinderen wilde. Daar zijn geen overwegingen bij van pas gekomen.
Met een juiste man erbij is het dus ook zo uitgekomen. En nu is nr 3 onderweg. Ik vind het een ontzettende verrijking! En misschien is het ergens ook wel instinctief, het feit dat je voor nageslacht zorgt en dus indirect blijft bestaan... geen idee.
Ik heb eerlijk gezegd het gevoel een heleboel te hebben opgegeven voor mijn kinderen (vijrheid, nachtrust, egocentrisch denken, onbezorgdheid, hobbies en tijd voor mezelf), maar ik ben heel gelukkig met wat ik ervoor terugkrijg (een lief snoetje, lachje, woordje of knuffel maakt me 3 keer zo gelukkig als de eerder opgenoemde zaken)!
En in antwoord op de vraag van TO.
Bij mij was het een oergevoel dat ik al jong had. Voor mezelf een logisch gegeven dat ik een keer kinderen wilde. Daar zijn geen overwegingen bij van pas gekomen.
Met een juiste man erbij is het dus ook zo uitgekomen. En nu is nr 3 onderweg. Ik vind het een ontzettende verrijking! En misschien is het ergens ook wel instinctief, het feit dat je voor nageslacht zorgt en dus indirect blijft bestaan... geen idee.
donderdag 29 mei 2008 om 14:28
Ja, Liv, je hebt gelijk. Het is wel heel zwart-wit door mij gesteld dat je je hobbies moet inleveren.
Ik zal het even nuanceren; je moet daar heel bewust tijd voor vrij gaan maken en dat maakt het niet meer vanzelfsprekend.
In ieder geval in mijn situatie...
Ik zie trouwens ook wel verschil om me heen. Wij hebben best veel ingeleverd voor de kinderen (gaan leven in een dorp, een praktisch maar misschien minder mooie auto, weinig uitgaan etc). Daar hebben we bewust voor gekozen. Niet al onze vrienden doen dat op dezelfde manier. Dus het is inderdaad ook hoe je daar zelf in staat.
Ik zal het even nuanceren; je moet daar heel bewust tijd voor vrij gaan maken en dat maakt het niet meer vanzelfsprekend.
In ieder geval in mijn situatie...
Ik zie trouwens ook wel verschil om me heen. Wij hebben best veel ingeleverd voor de kinderen (gaan leven in een dorp, een praktisch maar misschien minder mooie auto, weinig uitgaan etc). Daar hebben we bewust voor gekozen. Niet al onze vrienden doen dat op dezelfde manier. Dus het is inderdaad ook hoe je daar zelf in staat.
donderdag 29 mei 2008 om 14:30
Nou, dat is natuurlijk zeker waar: je moet je tijd heel bewust in gaan plannen, als je kinderen hebt. Je hebt nu eenmaal een kind (of meer) met wie je rekening moet houden. In die zin geef je wel wat vrijheid op.
Maar ik blijf erbij dat zelfs met kinderen je nog best veel kunt doen (nee niet alles uiteraard), maar dat veel afhangt van je eigen aanpassingvermogen en je wil. (misschien ben ik ook niet zo erg veeleisend hoor )
Maar ik blijf erbij dat zelfs met kinderen je nog best veel kunt doen (nee niet alles uiteraard), maar dat veel afhangt van je eigen aanpassingvermogen en je wil. (misschien ben ik ook niet zo erg veeleisend hoor )
