Actueel
alle pijlers
Wat heb je je kind wel eens aangedaan?
woensdag 9 februari 2011 om 20:20
Ik weet het en velen met mij.... schreeuwen, schelden, een tik geven etc is not done om te doen bij je kind.
Maar ik weet ook en velen met mij dat je kind je soms tot het uiterste kan drijven.
Ik ben benieuwd of jullie wel eens iets hebben gedaan bij je kind waar je je achteraf heel erg voor schaamt. Of wat je niet snel zal vertellen aan anderen uit angst dat ze je een slechte moeder vinden of dat ze je hard zullen veroordelen voor dat gedrag.
Ik denk namelijk dat hier best een taboe op ligt
het topic is wat mij betreft dus niet bedoeld om elkaar te veroordelen
om met mezelf te beginnen, toen mijn oudste zoon een peuter was had hij echt fases waarin hij vreselijk dwars kon zijn. echt peutergedrag, schoppen, op de grond laten vallen, gillen. meestal negeerde ik het dat hielp het beste. maar toen kwam er nog een huilbaby en raakte mijn energie langzaam heel erg op. Ik heb hem toen tijdens zon bui een keer heel hard geduwd zodat hij op de grond viel en geschreeuwd dat hij G******* z'n kop moest houden.
wat vond ik dat achteraf erg zeg! Ik schaamde me en durfde het absoluut niet te vertellen, zelfs niet tegen m'n man. Straks zouden mensen nog denken dat ik m'n kind mishandelde!
maar wie weet wat voor verhalen boven tafel zouden komen als ik het wél had verteld (aan vriendinnen bijvoorbeeld)?
wie wil nog meer delen hier?
Maar ik weet ook en velen met mij dat je kind je soms tot het uiterste kan drijven.
Ik ben benieuwd of jullie wel eens iets hebben gedaan bij je kind waar je je achteraf heel erg voor schaamt. Of wat je niet snel zal vertellen aan anderen uit angst dat ze je een slechte moeder vinden of dat ze je hard zullen veroordelen voor dat gedrag.
Ik denk namelijk dat hier best een taboe op ligt
het topic is wat mij betreft dus niet bedoeld om elkaar te veroordelen
om met mezelf te beginnen, toen mijn oudste zoon een peuter was had hij echt fases waarin hij vreselijk dwars kon zijn. echt peutergedrag, schoppen, op de grond laten vallen, gillen. meestal negeerde ik het dat hielp het beste. maar toen kwam er nog een huilbaby en raakte mijn energie langzaam heel erg op. Ik heb hem toen tijdens zon bui een keer heel hard geduwd zodat hij op de grond viel en geschreeuwd dat hij G******* z'n kop moest houden.
wat vond ik dat achteraf erg zeg! Ik schaamde me en durfde het absoluut niet te vertellen, zelfs niet tegen m'n man. Straks zouden mensen nog denken dat ik m'n kind mishandelde!
maar wie weet wat voor verhalen boven tafel zouden komen als ik het wél had verteld (aan vriendinnen bijvoorbeeld)?
wie wil nog meer delen hier?
vrijdag 11 februari 2011 om 09:34
quote:rider schreef op 11 februari 2011 @ 09:33:
[...]
En een tikje arrogant. Als ik iemand een slechte moeder noem, omdat ik iemand een slechte moeder vind, hoeft niemand me te komen vertellen dat ik dat niet KAN vinden. Ik vind dat namelijk wel.Precies. En er zijn wel degelijk moeders die ik afkeur.
[...]
En een tikje arrogant. Als ik iemand een slechte moeder noem, omdat ik iemand een slechte moeder vind, hoeft niemand me te komen vertellen dat ik dat niet KAN vinden. Ik vind dat namelijk wel.Precies. En er zijn wel degelijk moeders die ik afkeur.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:34
ik hou van politiek coorect
star, je hebt gelijk. Ik deed dat al heel vaak in andere situaties zo van: geen gezeur, die schoenen gaan nu gewoon aan. Waarop dus strijd volgde. niet leuk om dat 20 keer op een dag te moeten doen dus dan ga je toch vanzelf zoeken naar manieren om af te leiden enzo. als dan de ene keer een verhaaltje werkt, de andere keer een liedje etc, dan wil je nog wel eens je hele trucendoos open gooien
maar goed, misschien dus wel herkenbare situatie. dan zeg je dus: niet zeuren, billen poetsen en klaar. maar wat als je peuter blijft gillen, kronkelen en in je buik trappen? ik heb serieus wel eens op het punt gestaan een flinke pets tegen z'n billen te geven op zon moment (natuurlijk waar geen poep zit dan;-)
is dat slaan? is dat slecht? zijn er andere methodes? Ik vind het lastig hoor
star, je hebt gelijk. Ik deed dat al heel vaak in andere situaties zo van: geen gezeur, die schoenen gaan nu gewoon aan. Waarop dus strijd volgde. niet leuk om dat 20 keer op een dag te moeten doen dus dan ga je toch vanzelf zoeken naar manieren om af te leiden enzo. als dan de ene keer een verhaaltje werkt, de andere keer een liedje etc, dan wil je nog wel eens je hele trucendoos open gooien
maar goed, misschien dus wel herkenbare situatie. dan zeg je dus: niet zeuren, billen poetsen en klaar. maar wat als je peuter blijft gillen, kronkelen en in je buik trappen? ik heb serieus wel eens op het punt gestaan een flinke pets tegen z'n billen te geven op zon moment (natuurlijk waar geen poep zit dan;-)
is dat slaan? is dat slecht? zijn er andere methodes? Ik vind het lastig hoor
vrijdag 11 februari 2011 om 09:35
quote:Beauke schreef op 11 februari 2011 @ 09:30:
[...]
Inderdaad.
Ouders die zeggen altijd rustig en beheersd te blijven, en het altijd goed doen, geloof ik niet zo. Van mij mogen ze het zeggen en denken van zichzelf hoor, maar we zijn allemaal mensen.
van mij mag heel veel, maar als er kinderen in het spel zijn begint het toch met eerlijk zijn naar jezelf, als ouder, met al je falen. Wie niet erkent te falen, zoekt niet naar hulp of naar andere wegen.
Ik ben persoonlijk blij dat we tot nu toe wel steeds hulp hebben gezocht als het nodig leek. En dan zullen we nog wel wat gemist hebben trouwens, helaas.
[...]
Inderdaad.
Ouders die zeggen altijd rustig en beheersd te blijven, en het altijd goed doen, geloof ik niet zo. Van mij mogen ze het zeggen en denken van zichzelf hoor, maar we zijn allemaal mensen.
van mij mag heel veel, maar als er kinderen in het spel zijn begint het toch met eerlijk zijn naar jezelf, als ouder, met al je falen. Wie niet erkent te falen, zoekt niet naar hulp of naar andere wegen.
Ik ben persoonlijk blij dat we tot nu toe wel steeds hulp hebben gezocht als het nodig leek. En dan zullen we nog wel wat gemist hebben trouwens, helaas.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:36
quote:royanne77 schreef op 11 februari 2011 @ 09:34:
maar goed, misschien dus wel herkenbare situatie. dan zeg je dus: niet zeuren, billen poetsen en klaar. maar wat als je peuter blijft gillen, kronkelen en in je buik trappen? ik heb serieus wel eens op het punt gestaan een flinke pets tegen z'n billen te geven op zon moment (natuurlijk waar geen poep zit dan;-)
is dat slaan? is dat slecht? zijn er andere methodes? Ik vind het lastig hoor
Nu je het zo vraagt:
ja, dat is slaan.
ja, dat is slecht.
ja, er zijn andere methodes.
ja, dat is verrekte lastig.
maar goed, misschien dus wel herkenbare situatie. dan zeg je dus: niet zeuren, billen poetsen en klaar. maar wat als je peuter blijft gillen, kronkelen en in je buik trappen? ik heb serieus wel eens op het punt gestaan een flinke pets tegen z'n billen te geven op zon moment (natuurlijk waar geen poep zit dan;-)
is dat slaan? is dat slecht? zijn er andere methodes? Ik vind het lastig hoor
Nu je het zo vraagt:
ja, dat is slaan.
ja, dat is slecht.
ja, er zijn andere methodes.
ja, dat is verrekte lastig.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:36
vrijdag 11 februari 2011 om 09:36
quote:royanne77 schreef op 11 februari 2011 @ 09:27:
rider, je kan geen slechte moeder zijn. zoals je als kind ook niet stout kan zijn. bepaald gedrag kan wel slecht of stout zijn. misschien betweterige nuance, maar wel belangrijk, in het eerste geval keur je iemand volledig als mens af, in het tweede geval iemands gedrag op dat moment
Nou en of wel! En ik snap je nuance alsin: er is een persoon en die toont gedrag. En ik ben het met je een dat het heel logisch is om kinderen zo te benaderen. Echter volwasenen die elkaar of kinderen op welke wijze en ik welke mate dan ook mishandelen doen voor mij als mens met hun gedrag af.
Ondanks dat dit aangeleerd kan zijn. Je hebt zoveel jaren geleefd om patronen te ontdekken en wellicht wat mee te doen. Neem je de kans niet en zet je patronen voort dan neem geen verantwoordelijkheid voor eigen (al dan niet aangeleerd) gedrag. Dat zegt wat over de mens en zijn/haar gedrag. Deze kan ik zeker wel afkeuren.
rider, je kan geen slechte moeder zijn. zoals je als kind ook niet stout kan zijn. bepaald gedrag kan wel slecht of stout zijn. misschien betweterige nuance, maar wel belangrijk, in het eerste geval keur je iemand volledig als mens af, in het tweede geval iemands gedrag op dat moment
Nou en of wel! En ik snap je nuance alsin: er is een persoon en die toont gedrag. En ik ben het met je een dat het heel logisch is om kinderen zo te benaderen. Echter volwasenen die elkaar of kinderen op welke wijze en ik welke mate dan ook mishandelen doen voor mij als mens met hun gedrag af.
Ondanks dat dit aangeleerd kan zijn. Je hebt zoveel jaren geleefd om patronen te ontdekken en wellicht wat mee te doen. Neem je de kans niet en zet je patronen voort dan neem geen verantwoordelijkheid voor eigen (al dan niet aangeleerd) gedrag. Dat zegt wat over de mens en zijn/haar gedrag. Deze kan ik zeker wel afkeuren.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:38
quote:royanne77 schreef op 11 februari 2011 @ 09:34:
ik hou van politiek coorect
star, je hebt gelijk. Ik deed dat al heel vaak in andere situaties zo van: geen gezeur, die schoenen gaan nu gewoon aan. Waarop dus strijd volgde. niet leuk om dat 20 keer op een dag te moeten doen dus dan ga je toch vanzelf zoeken naar manieren om af te leiden enzo. als dan de ene keer een verhaaltje werkt, de andere keer een liedje etc, dan wil je nog wel eens je hele trucendoos open gooien
maar goed, misschien dus wel herkenbare situatie. dan zeg je dus: niet zeuren, billen poetsen en klaar. maar wat als je peuter blijft gillen, kronkelen en in je buik trappen? ik heb serieus wel eens op het punt gestaan een flinke pets tegen z'n billen te geven op zon moment (natuurlijk waar geen poep zit dan;-)
is dat slaan? is dat slecht? zijn er andere methodes? Ik vind het lastig hoor
Ik heb m'n zoon eens een tikje op z'n billen gegeven hoor, toen hij in m'n buik was aan het trappen tijdens het verschonen. Afleiden hielp niet, zeggen dat het niet mag niet, op hardere toon zeggen dat het niet mag niet, enz. En die trap kwam best hard aan.
Nou, poe, poe, wat een ontaarde moeder. Toen kreeg ie eens een tikje op z'n billetjes. Het was daarna wel afgelopen.
Ik zie zoiets echt niet als 'mishandeling'. Het is wat anders als het normaal is zo met je kind om te gaan.
ik hou van politiek coorect
star, je hebt gelijk. Ik deed dat al heel vaak in andere situaties zo van: geen gezeur, die schoenen gaan nu gewoon aan. Waarop dus strijd volgde. niet leuk om dat 20 keer op een dag te moeten doen dus dan ga je toch vanzelf zoeken naar manieren om af te leiden enzo. als dan de ene keer een verhaaltje werkt, de andere keer een liedje etc, dan wil je nog wel eens je hele trucendoos open gooien
maar goed, misschien dus wel herkenbare situatie. dan zeg je dus: niet zeuren, billen poetsen en klaar. maar wat als je peuter blijft gillen, kronkelen en in je buik trappen? ik heb serieus wel eens op het punt gestaan een flinke pets tegen z'n billen te geven op zon moment (natuurlijk waar geen poep zit dan;-)
is dat slaan? is dat slecht? zijn er andere methodes? Ik vind het lastig hoor
Ik heb m'n zoon eens een tikje op z'n billen gegeven hoor, toen hij in m'n buik was aan het trappen tijdens het verschonen. Afleiden hielp niet, zeggen dat het niet mag niet, op hardere toon zeggen dat het niet mag niet, enz. En die trap kwam best hard aan.
Nou, poe, poe, wat een ontaarde moeder. Toen kreeg ie eens een tikje op z'n billetjes. Het was daarna wel afgelopen.
Ik zie zoiets echt niet als 'mishandeling'. Het is wat anders als het normaal is zo met je kind om te gaan.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:40
quote:Star schreef op 11 februari 2011 @ 09:38:
[...]
Ik vind dat je het door te schrijven 'we zijn allemaal mensen' vergoelijkt.mijn 2 centen: volgens mij bedoelde ze "we zijn allemaal mensen, dus maak jezelf niet wijs dat je foutloos bent" en niet "we zijn allemaal mensen, dus het geeft niet als we fouten maken"
[...]
Ik vind dat je het door te schrijven 'we zijn allemaal mensen' vergoelijkt.mijn 2 centen: volgens mij bedoelde ze "we zijn allemaal mensen, dus maak jezelf niet wijs dat je foutloos bent" en niet "we zijn allemaal mensen, dus het geeft niet als we fouten maken"
vrijdag 11 februari 2011 om 09:41
ik ben het eens met beauke. ze zegt niet dat het ok is, ze zegt dat we mensen zijn. dat we allemaal fouten maken. we maken altijd en overal fouten, in de opvoeding, op het werk, in vriendschappen, relaties, noem maar op. er zijn altijd dingen die we achteraf anders hadden willen of kunnen doen. het is soms prettiger om daarin een stukje herkenning te vinden bij elkaar
vrijdag 11 februari 2011 om 09:42
Ik heb her en der wat stukjes gelezen, niet het hele topic. Maar er zijn wat opmerkingen gemaakt die me doen denken aan mijn jeugd.
Mijn moeder was een moeder die van haar kinderen hield. Ze zei het niet vaak, maar ze vertelde wel vaak dat mijn zusje en ik heel gewenst waren geweest. Ze vertelde anderen hoe lief en braaf we altijd waren. Mijn jeugd was grotendeels normaal en rustig. Mijn moeder was meestal lief en begrijpend.
Maar net als sommige moeders hier vond mijn moeder zichzelf ook maar gewoon een mens. Dat betekende dat wekenlang alles koek en ei kon zijn, zo koek en ei dat ik heel soms zelfs vergat om waakzaam te zijn. En net op de momenten dat ik vergat om op te letten, werd mijn moeder ook maar gewoon een mens. Dan werd ze niet boos, maar dan werd ze woedend. Razend. Hysterisch. Dan verweet ze me dat ik haar leven had verpest, dat ik een slecht en lui kind was. Ze schold me uit, soms sloeg ze me, soms gooide ze voorwerpen naar me.
Haar buien kwamen willekeurig. Toen ik jong was dacht ik dat het aan mij lag. Dat ik niet goed genoeg had opgelet, niet genoeg in huis gedaan had, niet waakzaam was geweest. Ik kon er nooit de vinger opleggen, maar ik heb heel mijn jeugd mijn best gedaan om te ontdekken wat het was in mij dat haar soms zo boos maakte. Later, toen ik het huis uit was, ontdekte ik langzaam wat het wèl was: mijn moeder voelde zich op die momenten rot en ik was in de buurt. Ik denk dat mijn omzichtigheid haar ergerde, dus ik was vaker de pineut dan mijn zusje.
Mijn moeder heeft nooit haar excuses aangeboden. Ze is ervan overtuigd dat mijn zusje en ik een prima jeugd hebben gehad. Voor haar waren haar buien incidenten. Ze vond ze normaal, het hoorde bij haar. Mensen zijn nu eenmaal niet altijd blij en vrolijk, vond ze. Voor mij waren haar buien de stormen waar ik omheen probeerde te leven. Ze hebben iedere dag van mijn leven beïnvloed.
Wat voor een volwassene onschuldig is, is voor een kind het einde van de wereld. Pas nu ik zelf een kind heb, snap ik de omvang van wat mijn moeder me heeft aangedaan. En tegelijk snap ik het gemak waarmee ze het deed, de nonchalance. Het stelde voor haar niets voor, het was gewoon gewoon. En dat doet nog meer pijn dan de angst uit mijn jeugd.
Ik ben nog nooit boos geworden op mijn dochter, en zal ook nooit boos op haar worden. Woede is geen normale emotie, woede is destructief, zinloos, kwetsend, beangstigend, brekend. Ik zal mijn dochter nooit, maar dan ook nooit laten voelen dat ik 'maar gewoon een mens ben'.
Mijn moeder was een moeder die van haar kinderen hield. Ze zei het niet vaak, maar ze vertelde wel vaak dat mijn zusje en ik heel gewenst waren geweest. Ze vertelde anderen hoe lief en braaf we altijd waren. Mijn jeugd was grotendeels normaal en rustig. Mijn moeder was meestal lief en begrijpend.
Maar net als sommige moeders hier vond mijn moeder zichzelf ook maar gewoon een mens. Dat betekende dat wekenlang alles koek en ei kon zijn, zo koek en ei dat ik heel soms zelfs vergat om waakzaam te zijn. En net op de momenten dat ik vergat om op te letten, werd mijn moeder ook maar gewoon een mens. Dan werd ze niet boos, maar dan werd ze woedend. Razend. Hysterisch. Dan verweet ze me dat ik haar leven had verpest, dat ik een slecht en lui kind was. Ze schold me uit, soms sloeg ze me, soms gooide ze voorwerpen naar me.
Haar buien kwamen willekeurig. Toen ik jong was dacht ik dat het aan mij lag. Dat ik niet goed genoeg had opgelet, niet genoeg in huis gedaan had, niet waakzaam was geweest. Ik kon er nooit de vinger opleggen, maar ik heb heel mijn jeugd mijn best gedaan om te ontdekken wat het was in mij dat haar soms zo boos maakte. Later, toen ik het huis uit was, ontdekte ik langzaam wat het wèl was: mijn moeder voelde zich op die momenten rot en ik was in de buurt. Ik denk dat mijn omzichtigheid haar ergerde, dus ik was vaker de pineut dan mijn zusje.
Mijn moeder heeft nooit haar excuses aangeboden. Ze is ervan overtuigd dat mijn zusje en ik een prima jeugd hebben gehad. Voor haar waren haar buien incidenten. Ze vond ze normaal, het hoorde bij haar. Mensen zijn nu eenmaal niet altijd blij en vrolijk, vond ze. Voor mij waren haar buien de stormen waar ik omheen probeerde te leven. Ze hebben iedere dag van mijn leven beïnvloed.
Wat voor een volwassene onschuldig is, is voor een kind het einde van de wereld. Pas nu ik zelf een kind heb, snap ik de omvang van wat mijn moeder me heeft aangedaan. En tegelijk snap ik het gemak waarmee ze het deed, de nonchalance. Het stelde voor haar niets voor, het was gewoon gewoon. En dat doet nog meer pijn dan de angst uit mijn jeugd.
Ik ben nog nooit boos geworden op mijn dochter, en zal ook nooit boos op haar worden. Woede is geen normale emotie, woede is destructief, zinloos, kwetsend, beangstigend, brekend. Ik zal mijn dochter nooit, maar dan ook nooit laten voelen dat ik 'maar gewoon een mens ben'.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:42
quote:rider schreef op 11 februari 2011 @ 09:40:
[...]
mijn 2 centen: volgens mij bedoelde ze "we zijn allemaal mensen, dus maak jezelf niet wijs dat je foutloos bent" en niet "we zijn allemaal mensen, dus het geeft niet als we fouten maken"Zou inderdaad kunnen. Maar ik vatte het anders op gezien de rest van de post.
[...]
mijn 2 centen: volgens mij bedoelde ze "we zijn allemaal mensen, dus maak jezelf niet wijs dat je foutloos bent" en niet "we zijn allemaal mensen, dus het geeft niet als we fouten maken"Zou inderdaad kunnen. Maar ik vatte het anders op gezien de rest van de post.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:44
quote:royanne77 schreef op 11 februari 2011 @ 09:41:
ik ben het eens met beauke. ze zegt niet dat het ok is, ze zegt dat we mensen zijn. dat we allemaal fouten maken. we maken altijd en overal fouten, in de opvoeding, op het werk, in vriendschappen, relaties, noem maar op. er zijn altijd dingen die we achteraf anders hadden willen of kunnen doen. het is soms prettiger om daarin een stukje herkenning te vinden bij elkaar
We vinden bv dat we de opvoeding van onze kinderen goed doen, maar als we naar onze ouders kijken zullen we bijna allemaal vinden dat die het niet zo geweldig gedaan hebben. Hoe zullen onze kinderen er straks tegenaan kijken....?
Ik doe m'n best, en meer kan ik niet. Ik doe heel veel goed, maar er zullen ook dingen zijn die beter kunnen. Maar als iemand mij zegt dat ik een slechte opvoeder ben, denk ik dat ik heeel boos word.
ik ben het eens met beauke. ze zegt niet dat het ok is, ze zegt dat we mensen zijn. dat we allemaal fouten maken. we maken altijd en overal fouten, in de opvoeding, op het werk, in vriendschappen, relaties, noem maar op. er zijn altijd dingen die we achteraf anders hadden willen of kunnen doen. het is soms prettiger om daarin een stukje herkenning te vinden bij elkaar
We vinden bv dat we de opvoeding van onze kinderen goed doen, maar als we naar onze ouders kijken zullen we bijna allemaal vinden dat die het niet zo geweldig gedaan hebben. Hoe zullen onze kinderen er straks tegenaan kijken....?
Ik doe m'n best, en meer kan ik niet. Ik doe heel veel goed, maar er zullen ook dingen zijn die beter kunnen. Maar als iemand mij zegt dat ik een slechte opvoeder ben, denk ik dat ik heeel boos word.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:45
quote:AlettaJacobs schreef op 11 februari 2011 @ 09:42:
Ik heb her en der wat stukjes gelezen, niet het hele topic. Maar er zijn wat opmerkingen gemaakt die me doen denken aan mijn jeugd.
Mijn moeder was een moeder die van haar kinderen hield. Ze zei het niet vaak, maar ze vertelde wel vaak dat mijn zusje en ik heel gewenst waren geweest. Ze vertelde anderen hoe lief en braaf we altijd waren. Mijn jeugd was grotendeels normaal en rustig. Mijn moeder was meestal lief en begrijpend.
Maar net als sommige moeders hier vond mijn moeder zichzelf ook maar gewoon een mens. Dat betekende dat wekenlang alles koek en ei kon zijn, zo koek en ei dat ik heel soms zelfs vergat om waakzaam te zijn. En net op de momenten dat ik vergat om op te letten, werd mijn moeder ook maar gewoon een mens. Dan werd ze niet boos, maar dan werd ze woedend. Razend. Hysterisch. Dan verweet ze me dat ik haar leven had verpest, dat ik een slecht en lui kind was. Ze schold me uit, soms sloeg ze me, soms gooide ze voorwerpen naar me.
Haar buien kwamen willekeurig. Toen ik jong was dacht ik dat het aan mij lag. Dat ik niet goed genoeg had opgelet, niet genoeg in huis gedaan had, niet waakzaam was geweest. Ik kon er nooit de vinger opleggen, maar ik heb heel mijn jeugd mijn best gedaan om te ontdekken wat het was in mij dat haar soms zo boos maakte. Later, toen ik het huis uit was, ontdekte ik langzaam wat het wèl was: mijn moeder voelde zich op die momenten rot en ik was in de buurt. Ik denk dat mijn omzichtigheid haar ergerde, dus ik was vaker de pineut dan mijn zusje.
Mijn moeder heeft nooit haar excuses aangeboden. Ze is ervan overtuigd dat mijn zusje en ik een prima jeugd hebben gehad. Voor haar waren haar buien incidenten. Ze vond ze normaal, het hoorde bij haar. Mensen zijn nu eenmaal niet altijd blij en vrolijk, vond ze. Voor mij waren haar buien de stormen waar ik omheen probeerde te leven. Ze hebben iedere dag van mijn leven beïnvloed.
Wat voor een volwassene onschuldig is, is voor een kind het einde van de wereld. Pas nu ik zelf een kind heb, snap ik de omvang van wat mijn moeder me heeft aangedaan. En tegelijk snap ik het gemak waarmee ze het deed, de nonchalance. Het stelde voor haar niets voor, het was gewoon gewoon. En dat doet nog meer pijn dan de angst uit mijn jeugd.
Ik ben nog nooit boos geworden op mijn dochter, en zal ook nooit boos op haar worden. Woede is geen normale emotie, woede is destructief, zinloos, kwetsend, beangstigend, brekend. Ik zal mijn dochter nooit, maar dan ook nooit laten voelen dat ik 'maar gewoon een mens ben'.Ik wil niet melodramatisch doen, maar hier krijg ik tranen van in mijn ogen.
Ik heb her en der wat stukjes gelezen, niet het hele topic. Maar er zijn wat opmerkingen gemaakt die me doen denken aan mijn jeugd.
Mijn moeder was een moeder die van haar kinderen hield. Ze zei het niet vaak, maar ze vertelde wel vaak dat mijn zusje en ik heel gewenst waren geweest. Ze vertelde anderen hoe lief en braaf we altijd waren. Mijn jeugd was grotendeels normaal en rustig. Mijn moeder was meestal lief en begrijpend.
Maar net als sommige moeders hier vond mijn moeder zichzelf ook maar gewoon een mens. Dat betekende dat wekenlang alles koek en ei kon zijn, zo koek en ei dat ik heel soms zelfs vergat om waakzaam te zijn. En net op de momenten dat ik vergat om op te letten, werd mijn moeder ook maar gewoon een mens. Dan werd ze niet boos, maar dan werd ze woedend. Razend. Hysterisch. Dan verweet ze me dat ik haar leven had verpest, dat ik een slecht en lui kind was. Ze schold me uit, soms sloeg ze me, soms gooide ze voorwerpen naar me.
Haar buien kwamen willekeurig. Toen ik jong was dacht ik dat het aan mij lag. Dat ik niet goed genoeg had opgelet, niet genoeg in huis gedaan had, niet waakzaam was geweest. Ik kon er nooit de vinger opleggen, maar ik heb heel mijn jeugd mijn best gedaan om te ontdekken wat het was in mij dat haar soms zo boos maakte. Later, toen ik het huis uit was, ontdekte ik langzaam wat het wèl was: mijn moeder voelde zich op die momenten rot en ik was in de buurt. Ik denk dat mijn omzichtigheid haar ergerde, dus ik was vaker de pineut dan mijn zusje.
Mijn moeder heeft nooit haar excuses aangeboden. Ze is ervan overtuigd dat mijn zusje en ik een prima jeugd hebben gehad. Voor haar waren haar buien incidenten. Ze vond ze normaal, het hoorde bij haar. Mensen zijn nu eenmaal niet altijd blij en vrolijk, vond ze. Voor mij waren haar buien de stormen waar ik omheen probeerde te leven. Ze hebben iedere dag van mijn leven beïnvloed.
Wat voor een volwassene onschuldig is, is voor een kind het einde van de wereld. Pas nu ik zelf een kind heb, snap ik de omvang van wat mijn moeder me heeft aangedaan. En tegelijk snap ik het gemak waarmee ze het deed, de nonchalance. Het stelde voor haar niets voor, het was gewoon gewoon. En dat doet nog meer pijn dan de angst uit mijn jeugd.
Ik ben nog nooit boos geworden op mijn dochter, en zal ook nooit boos op haar worden. Woede is geen normale emotie, woede is destructief, zinloos, kwetsend, beangstigend, brekend. Ik zal mijn dochter nooit, maar dan ook nooit laten voelen dat ik 'maar gewoon een mens ben'.Ik wil niet melodramatisch doen, maar hier krijg ik tranen van in mijn ogen.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:46
en als je ene fout maakt leer je ervan en doe je de volgende keer anders/beter. maar de praktijk wijst wel uit dat het niet zo heel makkelijk is.
mijn vriend en ik kunnen steeds weer op dezelfde dingen botsen en daar ruzie om maken. we weten allebei dat het zo is, we weten zelfs hoe we het anders kunnen doen. en tóch gebeurt het nog steeds af en toe.
enne rider, je zegt dat er andere methodes zijn. kan je me een tip geven in deze?
mijn vriend en ik kunnen steeds weer op dezelfde dingen botsen en daar ruzie om maken. we weten allebei dat het zo is, we weten zelfs hoe we het anders kunnen doen. en tóch gebeurt het nog steeds af en toe.
enne rider, je zegt dat er andere methodes zijn. kan je me een tip geven in deze?
vrijdag 11 februari 2011 om 09:46
quote:Beauke schreef op 11 februari 2011 @ 09:44:
[...]
We vinden bv dat we de opvoeding van onze kinderen goed doen, maar als we naar onze ouders kijken zullen we bijna allemaal vinden dat die het niet zo geweldig gedaan hebben. Hoe zullen onze kinderen er straks tegenaan kijken....?
Dat vind ik dan wel weer grappig, ik vind dat mijn ouders het goed gedaan hebben, ondanks dat ik her en der wel eens een mep kreeg. En toch doe ik het zelf niet. Apart wel eigenlijk.
[...]
We vinden bv dat we de opvoeding van onze kinderen goed doen, maar als we naar onze ouders kijken zullen we bijna allemaal vinden dat die het niet zo geweldig gedaan hebben. Hoe zullen onze kinderen er straks tegenaan kijken....?
Dat vind ik dan wel weer grappig, ik vind dat mijn ouders het goed gedaan hebben, ondanks dat ik her en der wel eens een mep kreeg. En toch doe ik het zelf niet. Apart wel eigenlijk.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:47
quote:Beauke schreef op 11 februari 2011 @ 09:44:
[...]
We vinden bv dat we de opvoeding van onze kinderen goed doen, maar als we naar onze ouders kijken zullen we bijna allemaal vinden dat die het niet zo geweldig gedaan hebben. Hoe zullen onze kinderen er straks tegenaan kijken....?Mijn ouders hebben het heel behoorlijk gedaan, ik beweer absoluut niet dat ik het beter doe, dus ik hoop dat mijn kinderen straks met dezelfde mildheid naar ons kijken als ik naar mijn ouders.quote:Ik doe m'n best, en meer kan ik niet. Ik doe heel veel goed, maar er zullen ook dingen zijn die beter kunnen. Maar als iemand mij zegt dat ik een slechte opvoeder ben, denk ik dat ik heeel boos word. Als iemand me een slechte opvoeder noemt, zou ik graag weten waarom.
[...]
We vinden bv dat we de opvoeding van onze kinderen goed doen, maar als we naar onze ouders kijken zullen we bijna allemaal vinden dat die het niet zo geweldig gedaan hebben. Hoe zullen onze kinderen er straks tegenaan kijken....?Mijn ouders hebben het heel behoorlijk gedaan, ik beweer absoluut niet dat ik het beter doe, dus ik hoop dat mijn kinderen straks met dezelfde mildheid naar ons kijken als ik naar mijn ouders.quote:Ik doe m'n best, en meer kan ik niet. Ik doe heel veel goed, maar er zullen ook dingen zijn die beter kunnen. Maar als iemand mij zegt dat ik een slechte opvoeder ben, denk ik dat ik heeel boos word. Als iemand me een slechte opvoeder noemt, zou ik graag weten waarom.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:48
quote:royanne77 schreef op 11 februari 2011 @ 09:46:
enne rider, je zegt dat er andere methodes zijn. kan je me een tip geven in deze?
De methode-star. Werkt beter met twee ouders, maar ik heb mezelf aangeleerd de voeten van mijn peuter met mijn oksel klem te zetten, en intussen een luier te vervangen.
Het ziet er vermoedelijk net zo zot uit als het klinkt, maar het werkt verbazingwekkend goed.
enne rider, je zegt dat er andere methodes zijn. kan je me een tip geven in deze?
De methode-star. Werkt beter met twee ouders, maar ik heb mezelf aangeleerd de voeten van mijn peuter met mijn oksel klem te zetten, en intussen een luier te vervangen.
Het ziet er vermoedelijk net zo zot uit als het klinkt, maar het werkt verbazingwekkend goed.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:48
quote:AlettaJacobs schreef op 11 februari 2011 @ 09:42:
Ik heb her en der wat stukjes gelezen, niet het hele topic. Maar er zijn wat opmerkingen gemaakt die me doen denken aan mijn jeugd.
Mijn moeder was een moeder die van haar kinderen hield. Ze zei het niet vaak, maar ze vertelde wel vaak dat mijn zusje en ik heel gewenst waren geweest. Ze vertelde anderen hoe lief en braaf we altijd waren. Mijn jeugd was grotendeels normaal en rustig. Mijn moeder was meestal lief en begrijpend.
Maar net als sommige moeders hier vond mijn moeder zichzelf ook maar gewoon een mens. Dat betekende dat wekenlang alles koek en ei kon zijn, zo koek en ei dat ik heel soms zelfs vergat om waakzaam te zijn. En net op de momenten dat ik vergat om op te letten, werd mijn moeder ook maar gewoon een mens. Dan werd ze niet boos, maar dan werd ze woedend. Razend. Hysterisch. Dan verweet ze me dat ik haar leven had verpest, dat ik een slecht en lui kind was. Ze schold me uit, soms sloeg ze me, soms gooide ze voorwerpen naar me.
Haar buien kwamen willekeurig. Toen ik jong was dacht ik dat het aan mij lag. Dat ik niet goed genoeg had opgelet, niet genoeg in huis gedaan had, niet waakzaam was geweest. Ik kon er nooit de vinger opleggen, maar ik heb heel mijn jeugd mijn best gedaan om te ontdekken wat het was in mij dat haar soms zo boos maakte. Later, toen ik het huis uit was, ontdekte ik langzaam wat het wèl was: mijn moeder voelde zich op die momenten rot en ik was in de buurt. Ik denk dat mijn omzichtigheid haar ergerde, dus ik was vaker de pineut dan mijn zusje.
Mijn moeder heeft nooit haar excuses aangeboden. Ze is ervan overtuigd dat mijn zusje en ik een prima jeugd hebben gehad. Voor haar waren haar buien incidenten. Ze vond ze normaal, het hoorde bij haar. Mensen zijn nu eenmaal niet altijd blij en vrolijk, vond ze. Voor mij waren haar buien de stormen waar ik omheen probeerde te leven. Ze hebben iedere dag van mijn leven beïnvloed.
Wat voor een volwassene onschuldig is, is voor een kind het einde van de wereld. Pas nu ik zelf een kind heb, snap ik de omvang van wat mijn moeder me heeft aangedaan. En tegelijk snap ik het gemak waarmee ze het deed, de nonchalance. Het stelde voor haar niets voor, het was gewoon gewoon. En dat doet nog meer pijn dan de angst uit mijn jeugd.
Ik ben nog nooit boos geworden op mijn dochter, en zal ook nooit boos op haar worden. Woede is geen normale emotie, woede is destructief, zinloos, kwetsend, beangstigend, brekend. Ik zal mijn dochter nooit, maar dan ook nooit laten voelen dat ik 'maar gewoon een mens ben'.
Aletta Jacobs, jouw moeder was niet gewoon boos. Dit is geestelijke en lichamelijke mishandeling wat jouw moeder deed, dit kan echt niet.
In mijn ogen kun je best eens boos zijn om wat je kind doet, maar wat jouw moeder deed gaat verder. Haar eigen woede en frustratie op de kinderen afreageren. Dat is fout. Dat moet niet makkelijk zijn geweest voor jullie zeg...
Ik heb her en der wat stukjes gelezen, niet het hele topic. Maar er zijn wat opmerkingen gemaakt die me doen denken aan mijn jeugd.
Mijn moeder was een moeder die van haar kinderen hield. Ze zei het niet vaak, maar ze vertelde wel vaak dat mijn zusje en ik heel gewenst waren geweest. Ze vertelde anderen hoe lief en braaf we altijd waren. Mijn jeugd was grotendeels normaal en rustig. Mijn moeder was meestal lief en begrijpend.
Maar net als sommige moeders hier vond mijn moeder zichzelf ook maar gewoon een mens. Dat betekende dat wekenlang alles koek en ei kon zijn, zo koek en ei dat ik heel soms zelfs vergat om waakzaam te zijn. En net op de momenten dat ik vergat om op te letten, werd mijn moeder ook maar gewoon een mens. Dan werd ze niet boos, maar dan werd ze woedend. Razend. Hysterisch. Dan verweet ze me dat ik haar leven had verpest, dat ik een slecht en lui kind was. Ze schold me uit, soms sloeg ze me, soms gooide ze voorwerpen naar me.
Haar buien kwamen willekeurig. Toen ik jong was dacht ik dat het aan mij lag. Dat ik niet goed genoeg had opgelet, niet genoeg in huis gedaan had, niet waakzaam was geweest. Ik kon er nooit de vinger opleggen, maar ik heb heel mijn jeugd mijn best gedaan om te ontdekken wat het was in mij dat haar soms zo boos maakte. Later, toen ik het huis uit was, ontdekte ik langzaam wat het wèl was: mijn moeder voelde zich op die momenten rot en ik was in de buurt. Ik denk dat mijn omzichtigheid haar ergerde, dus ik was vaker de pineut dan mijn zusje.
Mijn moeder heeft nooit haar excuses aangeboden. Ze is ervan overtuigd dat mijn zusje en ik een prima jeugd hebben gehad. Voor haar waren haar buien incidenten. Ze vond ze normaal, het hoorde bij haar. Mensen zijn nu eenmaal niet altijd blij en vrolijk, vond ze. Voor mij waren haar buien de stormen waar ik omheen probeerde te leven. Ze hebben iedere dag van mijn leven beïnvloed.
Wat voor een volwassene onschuldig is, is voor een kind het einde van de wereld. Pas nu ik zelf een kind heb, snap ik de omvang van wat mijn moeder me heeft aangedaan. En tegelijk snap ik het gemak waarmee ze het deed, de nonchalance. Het stelde voor haar niets voor, het was gewoon gewoon. En dat doet nog meer pijn dan de angst uit mijn jeugd.
Ik ben nog nooit boos geworden op mijn dochter, en zal ook nooit boos op haar worden. Woede is geen normale emotie, woede is destructief, zinloos, kwetsend, beangstigend, brekend. Ik zal mijn dochter nooit, maar dan ook nooit laten voelen dat ik 'maar gewoon een mens ben'.
Aletta Jacobs, jouw moeder was niet gewoon boos. Dit is geestelijke en lichamelijke mishandeling wat jouw moeder deed, dit kan echt niet.
In mijn ogen kun je best eens boos zijn om wat je kind doet, maar wat jouw moeder deed gaat verder. Haar eigen woede en frustratie op de kinderen afreageren. Dat is fout. Dat moet niet makkelijk zijn geweest voor jullie zeg...
vrijdag 11 februari 2011 om 09:49
Royanne, als ik op het werk een fout maak, wordt dat ook besproken en kijken we hoe het de volgende keer anders kan.
Waarom zou dat met opvoeden niet zo werken? Juist je kinderen verdienen dat lijkt me.
En ik ben het met Rider eens dat dat wat zegt over kwaliteit van moederschap. Ik zal alleen niet iemand een slechte moeder noemen, want dat krijg ik mijn toetsenbord niet uit.
Waarom zou dat met opvoeden niet zo werken? Juist je kinderen verdienen dat lijkt me.
En ik ben het met Rider eens dat dat wat zegt over kwaliteit van moederschap. Ik zal alleen niet iemand een slechte moeder noemen, want dat krijg ik mijn toetsenbord niet uit.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:50
quote:molie schreef op 11 februari 2011 @ 09:49:
Royanne, als ik op het werk een fout maak, wordt dat ook besproken en kijken we hoe het de volgende keer anders kan.
Waarom zou dat met opvoeden niet zo werken? Juist je kinderen verdienen dat lijkt me.
En ik ben het met Rider eens dat dat wat zegt over kwaliteit van moederschap. Ik zal alleen niet iemand een slechte moeder noemen, want dat krijg ik mijn toetsenbord niet uit. doe ik wel voor je
Royanne, als ik op het werk een fout maak, wordt dat ook besproken en kijken we hoe het de volgende keer anders kan.
Waarom zou dat met opvoeden niet zo werken? Juist je kinderen verdienen dat lijkt me.
En ik ben het met Rider eens dat dat wat zegt over kwaliteit van moederschap. Ik zal alleen niet iemand een slechte moeder noemen, want dat krijg ik mijn toetsenbord niet uit. doe ik wel voor je
