Actueel
alle pijlers
Wat heb je je kind wel eens aangedaan?
woensdag 9 februari 2011 om 20:20
Ik weet het en velen met mij.... schreeuwen, schelden, een tik geven etc is not done om te doen bij je kind.
Maar ik weet ook en velen met mij dat je kind je soms tot het uiterste kan drijven.
Ik ben benieuwd of jullie wel eens iets hebben gedaan bij je kind waar je je achteraf heel erg voor schaamt. Of wat je niet snel zal vertellen aan anderen uit angst dat ze je een slechte moeder vinden of dat ze je hard zullen veroordelen voor dat gedrag.
Ik denk namelijk dat hier best een taboe op ligt
het topic is wat mij betreft dus niet bedoeld om elkaar te veroordelen
om met mezelf te beginnen, toen mijn oudste zoon een peuter was had hij echt fases waarin hij vreselijk dwars kon zijn. echt peutergedrag, schoppen, op de grond laten vallen, gillen. meestal negeerde ik het dat hielp het beste. maar toen kwam er nog een huilbaby en raakte mijn energie langzaam heel erg op. Ik heb hem toen tijdens zon bui een keer heel hard geduwd zodat hij op de grond viel en geschreeuwd dat hij G******* z'n kop moest houden.
wat vond ik dat achteraf erg zeg! Ik schaamde me en durfde het absoluut niet te vertellen, zelfs niet tegen m'n man. Straks zouden mensen nog denken dat ik m'n kind mishandelde!
maar wie weet wat voor verhalen boven tafel zouden komen als ik het wél had verteld (aan vriendinnen bijvoorbeeld)?
wie wil nog meer delen hier?
Maar ik weet ook en velen met mij dat je kind je soms tot het uiterste kan drijven.
Ik ben benieuwd of jullie wel eens iets hebben gedaan bij je kind waar je je achteraf heel erg voor schaamt. Of wat je niet snel zal vertellen aan anderen uit angst dat ze je een slechte moeder vinden of dat ze je hard zullen veroordelen voor dat gedrag.
Ik denk namelijk dat hier best een taboe op ligt
het topic is wat mij betreft dus niet bedoeld om elkaar te veroordelen
om met mezelf te beginnen, toen mijn oudste zoon een peuter was had hij echt fases waarin hij vreselijk dwars kon zijn. echt peutergedrag, schoppen, op de grond laten vallen, gillen. meestal negeerde ik het dat hielp het beste. maar toen kwam er nog een huilbaby en raakte mijn energie langzaam heel erg op. Ik heb hem toen tijdens zon bui een keer heel hard geduwd zodat hij op de grond viel en geschreeuwd dat hij G******* z'n kop moest houden.
wat vond ik dat achteraf erg zeg! Ik schaamde me en durfde het absoluut niet te vertellen, zelfs niet tegen m'n man. Straks zouden mensen nog denken dat ik m'n kind mishandelde!
maar wie weet wat voor verhalen boven tafel zouden komen als ik het wél had verteld (aan vriendinnen bijvoorbeeld)?
wie wil nog meer delen hier?
vrijdag 11 februari 2011 om 09:53
aletta, wat jou is overkomen noem ik mishandeling. schelden, slaan, voorwerpen naar een kind gooien. heel erg en een moeder zou dat nooit mogen doen laat staan het normaal vinden.
als ik naar mijn opvoeding kijk. Mijn moeder heeft me wel eens op de handen gemept, mijn ouders hebben heel veel ruzie gemaakt in mijn bijzijn en daar heb ik het heel moeilijk mee gehad.
maar ze hebben mij ook heel veel liefde meegegeven, normen en waarden, leuke vakanties en uitstapjes, aandacht, troost een luisterend oor.
ik kan oprecht zeggen dat ik vind dat mijn ouders hun stinkende best hebben gedaan en dat ze het ook goed hebben gedaan. ondanks dat ik ook vind dat bepaalde dingen wel anders hadden gekund (zoals al die ruzies)
en later zullen mijn kinderen ook vast zeggen dat bepaalde dingen wel anders hadden gekund, maar dat er desondanks genoeg liefde is geweest
als ik naar mijn opvoeding kijk. Mijn moeder heeft me wel eens op de handen gemept, mijn ouders hebben heel veel ruzie gemaakt in mijn bijzijn en daar heb ik het heel moeilijk mee gehad.
maar ze hebben mij ook heel veel liefde meegegeven, normen en waarden, leuke vakanties en uitstapjes, aandacht, troost een luisterend oor.
ik kan oprecht zeggen dat ik vind dat mijn ouders hun stinkende best hebben gedaan en dat ze het ook goed hebben gedaan. ondanks dat ik ook vind dat bepaalde dingen wel anders hadden gekund (zoals al die ruzies)
en later zullen mijn kinderen ook vast zeggen dat bepaalde dingen wel anders hadden gekund, maar dat er desondanks genoeg liefde is geweest
vrijdag 11 februari 2011 om 09:55
Aletta wat heftig.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik 1 x bijna door het lint ben gegaan en dat was gisteren helaas. Ik heb, nu 9 weken na de bevalling, onwijs last van mijn chronische ziekte waardoor ik meerdere keren plotseling naar de wc moet rennen. Gaat gepaard met heftige krampen en veel bloedverlies. Bovendien ben ik snip en snip verkouden. En gisteren was Oudste Zoon (peuter) vervelend en toen ik op de wc zat hoorde ik een pets en had hij heel hard z'n babybroertje geslagen. Sjeez, ik ben van de wc afgerend, heb 'm beet gepakt en een pets op z'n broek gegeven en gezegd dat hij g****deg**** zijn broertje niet mag slaan.
Daarna heb ik heel hard gehuild trouwens.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik 1 x bijna door het lint ben gegaan en dat was gisteren helaas. Ik heb, nu 9 weken na de bevalling, onwijs last van mijn chronische ziekte waardoor ik meerdere keren plotseling naar de wc moet rennen. Gaat gepaard met heftige krampen en veel bloedverlies. Bovendien ben ik snip en snip verkouden. En gisteren was Oudste Zoon (peuter) vervelend en toen ik op de wc zat hoorde ik een pets en had hij heel hard z'n babybroertje geslagen. Sjeez, ik ben van de wc afgerend, heb 'm beet gepakt en een pets op z'n broek gegeven en gezegd dat hij g****deg**** zijn broertje niet mag slaan.
Daarna heb ik heel hard gehuild trouwens.
vrijdag 11 februari 2011 om 09:58
molie, leuke post. Op het werk worden fouten besproken en dan kan er gekeken worden hoe het anders/beter kan
maar als je als moeder fouten maakt en het wil bespreken, naar wie ga je dan toe? en waar krijg je dan mee te maken? met mensen die je afkeuren, slecht vinden, een melding willen maken? Daar zit denk ik wel een stuk angst op en daarom een stuk taboe. En dat is volgens mij precies wat TO wilde doorbreken
maar als je als moeder fouten maakt en het wil bespreken, naar wie ga je dan toe? en waar krijg je dan mee te maken? met mensen die je afkeuren, slecht vinden, een melding willen maken? Daar zit denk ik wel een stuk angst op en daarom een stuk taboe. En dat is volgens mij precies wat TO wilde doorbreken
vrijdag 11 februari 2011 om 09:58
quote:rider schreef op 11 februari 2011 @ 09:52:
Terzijde, wat is de rol van de andere ouder (hier dus: de vader vaak)? Je zal elkaar moeten ondersteunen, opvangen, bijsturen, etc., etc. Doe je dat niet, faal je als "andere ouder" net zo hard imho.
Eens wanneer je als partner van niet kan zorgen dat bijgestuurd wordt dan kan je alleen nog maar de kinderen meenemen en weggaan.
Hier is het zo dat we elkaar aanspreken op opvoeding wanneer de kinderen niet aanwezig zijn. We houden elkaar in balans, zeg maar.
Terzijde, wat is de rol van de andere ouder (hier dus: de vader vaak)? Je zal elkaar moeten ondersteunen, opvangen, bijsturen, etc., etc. Doe je dat niet, faal je als "andere ouder" net zo hard imho.
Eens wanneer je als partner van niet kan zorgen dat bijgestuurd wordt dan kan je alleen nog maar de kinderen meenemen en weggaan.
Hier is het zo dat we elkaar aanspreken op opvoeding wanneer de kinderen niet aanwezig zijn. We houden elkaar in balans, zeg maar.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 11 februari 2011 om 10:01
Ik heb weinig liefde gehad in m'n jeugd en ben weinig geknuffeld. Kan me eigenlijk niet herinneren dat ik echt geknuffeld ben. 'Ik hou van je' is nooit gezegd.
Eigenlijk zijn wij best wel genegeerd in onze jeugd (ik, broertje en zusje).
Toen ik ouder was wel eens gevraagd waarom ze dat nooit zeiden. 'Ja, maar dat weten jullie toch, dat hoeven we toch niet steeds te zeggen' werd er dan gezucht.
Mijn moeder is nu overleden, al een aantal jaar, en haar kan ik het dus niet meer vragen. M'n vader is nog steeds heel erg op zichzelf en ziet het allemaal niet zo dus een gesprek hierover loopt al snel op een dood spoor.
Ik probeer m'n zoontje in ieder geval zo veel mogelijk te knuffelen en te zeggen hoe veel ik van hem hou, en als hij nu op me afrent of als ie aan het spelen is en opeens op me af komt en z'n armpjes om me heen slaat en me knuffelt gloei ik helemaal van geluk en trots.
Eigenlijk zijn wij best wel genegeerd in onze jeugd (ik, broertje en zusje).
Toen ik ouder was wel eens gevraagd waarom ze dat nooit zeiden. 'Ja, maar dat weten jullie toch, dat hoeven we toch niet steeds te zeggen' werd er dan gezucht.
Mijn moeder is nu overleden, al een aantal jaar, en haar kan ik het dus niet meer vragen. M'n vader is nog steeds heel erg op zichzelf en ziet het allemaal niet zo dus een gesprek hierover loopt al snel op een dood spoor.
Ik probeer m'n zoontje in ieder geval zo veel mogelijk te knuffelen en te zeggen hoe veel ik van hem hou, en als hij nu op me afrent of als ie aan het spelen is en opeens op me af komt en z'n armpjes om me heen slaat en me knuffelt gloei ik helemaal van geluk en trots.
vrijdag 11 februari 2011 om 10:05
het is natuurlijk heel mooi als je uit eigen ervaring weet wat pijn heeft gedaan bij je als kind en dat je dat daarom bij je eigen kind heel anders doet.
maar dan nog zul je misschien bij je eigen kind weer dingetjes doen die zij niet fijn vinden en later dus bij jouw kleinkinderen weer anders doen.
maar dan nog zul je misschien bij je eigen kind weer dingetjes doen die zij niet fijn vinden en later dus bij jouw kleinkinderen weer anders doen.
vrijdag 11 februari 2011 om 10:06
@Royanne, naar je partner, met vriendinnen, op het forum. Maar dan wel met het idee van het veranderen van je gedrag, en niet met met de insteek je minder schuldig te voelen omdat anderen het ook doen.
Of advies vragen aan het cb/huisarts/centrum voor jeugd en gezin/willekeurige praktijk voor pedagogiek/orthopedagogiek/opvoedingsondersteuning.
Wij bespreken regelmatig hoe we ergens mee om gaan. Bijv. als zoon (2,5) mij slaat of zoals laatst een houten rails in mijn gezicht gooit, zet ik hem even op de mat. Zoon is op het moment echter erg bezig met fantasie/werkelijkheid en zat op de mat 2 keer te snikken dat "de tijhijger eraan komt". Dan bespreken we dat s avonds dat we niet willen dat hij bang is op die mat, dus dat we hem daar nu niet meer neerzetten, maar op een andere plek.
En ook n.a.v. het topic, grenzen van je kind. Gewoon even checken hoe we hier allebei in staan.
Of advies vragen aan het cb/huisarts/centrum voor jeugd en gezin/willekeurige praktijk voor pedagogiek/orthopedagogiek/opvoedingsondersteuning.
Wij bespreken regelmatig hoe we ergens mee om gaan. Bijv. als zoon (2,5) mij slaat of zoals laatst een houten rails in mijn gezicht gooit, zet ik hem even op de mat. Zoon is op het moment echter erg bezig met fantasie/werkelijkheid en zat op de mat 2 keer te snikken dat "de tijhijger eraan komt". Dan bespreken we dat s avonds dat we niet willen dat hij bang is op die mat, dus dat we hem daar nu niet meer neerzetten, maar op een andere plek.
En ook n.a.v. het topic, grenzen van je kind. Gewoon even checken hoe we hier allebei in staan.
vrijdag 11 februari 2011 om 10:11
@liubi, dikke knuffel voor jou. misschien niet handig in dit topic want dan denken anderen weer dat ik het wil goedpraten, maar ik zeg het toch: ik vind niet dat je je hoeft te schamen. Je hebt het echt heel zwaar en daar kwam dit incident vandaan. het huilen en schaamte geven aan dat je weet dat het anders had gemoeten. maar ik snap heel goed dat het gewoon even teveel werd en dat maakt je niet tot een slechte moeder of onmens!
vrijdag 11 februari 2011 om 10:12
quote:liubi schreef op 11 februari 2011 @ 10:09:
Ik neem me plechtig voor nooit meer zo heftig uit te vallen. Ben er zo van geschrokken.
Ik probeer nu ook met time out's te gaan werken. Ik denk dat hij er de leeftijd wel voor heeft.
als ik dreig ernstig uit mn slof te schieten geef ik mezelf een time out op de gang .... daar tel ik tot 25 (tien is niet genoeg) adem eens diep in en uit en ga dan terug de kamer in.
ik ben nog wel eens een opvliegend tiepje
werkt hier in huis heel goed
Ik neem me plechtig voor nooit meer zo heftig uit te vallen. Ben er zo van geschrokken.
Ik probeer nu ook met time out's te gaan werken. Ik denk dat hij er de leeftijd wel voor heeft.
als ik dreig ernstig uit mn slof te schieten geef ik mezelf een time out op de gang .... daar tel ik tot 25 (tien is niet genoeg) adem eens diep in en uit en ga dan terug de kamer in.
ik ben nog wel eens een opvliegend tiepje
werkt hier in huis heel goed
vrijdag 11 februari 2011 om 10:14
vrijdag 11 februari 2011 om 10:24
Mijn moeder zou enorm beledigd en gekwetst zijn als ze zou horen dat anderen haar opvoeding mishandeling zouden noemen. Voor haar was dit absoluut geen mishandeling, eerder onderdeel van het leven: mensen zijn nu eenmaal niet altijd redelijk en vriendelijk. Het leven is niet altijd makkelijk.
Mijn moeder is heel jong moeder geworden en heeft daar moeilijk mee gehad. Mijn vader was geestelijk nogal afwezig, dus opvoeding en onderhoud kwamen voornamelijk op haar neer. Ze werkte fulltime, deed het huishouden en volgde een opleiding in de avonduren. Dat was zwaar. Ze heeft haar stinkende best gedaan om er wat van te maken, maar soms was ze gewoon niet zo stress-bestendig.
Ik begrijp wat ze deed en waarom ze het deed. En ook dat het voor haar oprecht weinig voorstelde, die buien. De druk van alledag was haar soms gewoon teveel. Vanuit een kind bezien lijkt zoiets enorm heftig en gericht op het kind als persoon, maar vanuit een volwassene is het vrij onschuldig. Niet netjes natuurlijk, maar zeker niet bedoeld om het kind te beschadigen.
Wat probeer ik nou te zeggen... Dat het soms moeilijk in te schatten is voor een ouder hoe hard je boosheid aankomt bij je kind. Dat wat voor jou een ontlading is of misschien een uit de hand gelopen opvoedpoging, kan op je kind blijvend effect hebben. De grens is vaag. Mijn moeder is geen slecht mens. Ze deed haar best. En mijn moeder heeft naast haar buien ons ook heel veel liefde gegeven.
Wat ik probeer te zeggen is denk ik een reactie op Cao-moeilijke naam. Woede is een onderdeel van mens-zijn, maar komt bij een kind zoveel harder binnen dan het bij jou naar buiten gaat. Hoeveel liefde je er daarnaast ook tegenaan gooit, woede maakt dingen onherstelbaar stuk. Mijn moeder is gewoon een mens, maar wel een mens waarmee ik geen contact meer heb. Hoezeer ik mijn moeder ook begrijp nu, het verdriet over vroeger is groter. Dus heb je kinderen lief. Maak niet stuk wat je nu nog hebt.
Mijn moeder is heel jong moeder geworden en heeft daar moeilijk mee gehad. Mijn vader was geestelijk nogal afwezig, dus opvoeding en onderhoud kwamen voornamelijk op haar neer. Ze werkte fulltime, deed het huishouden en volgde een opleiding in de avonduren. Dat was zwaar. Ze heeft haar stinkende best gedaan om er wat van te maken, maar soms was ze gewoon niet zo stress-bestendig.
Ik begrijp wat ze deed en waarom ze het deed. En ook dat het voor haar oprecht weinig voorstelde, die buien. De druk van alledag was haar soms gewoon teveel. Vanuit een kind bezien lijkt zoiets enorm heftig en gericht op het kind als persoon, maar vanuit een volwassene is het vrij onschuldig. Niet netjes natuurlijk, maar zeker niet bedoeld om het kind te beschadigen.
Wat probeer ik nou te zeggen... Dat het soms moeilijk in te schatten is voor een ouder hoe hard je boosheid aankomt bij je kind. Dat wat voor jou een ontlading is of misschien een uit de hand gelopen opvoedpoging, kan op je kind blijvend effect hebben. De grens is vaag. Mijn moeder is geen slecht mens. Ze deed haar best. En mijn moeder heeft naast haar buien ons ook heel veel liefde gegeven.
Wat ik probeer te zeggen is denk ik een reactie op Cao-moeilijke naam. Woede is een onderdeel van mens-zijn, maar komt bij een kind zoveel harder binnen dan het bij jou naar buiten gaat. Hoeveel liefde je er daarnaast ook tegenaan gooit, woede maakt dingen onherstelbaar stuk. Mijn moeder is gewoon een mens, maar wel een mens waarmee ik geen contact meer heb. Hoezeer ik mijn moeder ook begrijp nu, het verdriet over vroeger is groter. Dus heb je kinderen lief. Maak niet stuk wat je nu nog hebt.
