Actueel
alle pijlers
Wat heb je je kind wel eens aangedaan?
woensdag 9 februari 2011 om 20:20
Ik weet het en velen met mij.... schreeuwen, schelden, een tik geven etc is not done om te doen bij je kind.
Maar ik weet ook en velen met mij dat je kind je soms tot het uiterste kan drijven.
Ik ben benieuwd of jullie wel eens iets hebben gedaan bij je kind waar je je achteraf heel erg voor schaamt. Of wat je niet snel zal vertellen aan anderen uit angst dat ze je een slechte moeder vinden of dat ze je hard zullen veroordelen voor dat gedrag.
Ik denk namelijk dat hier best een taboe op ligt
het topic is wat mij betreft dus niet bedoeld om elkaar te veroordelen
om met mezelf te beginnen, toen mijn oudste zoon een peuter was had hij echt fases waarin hij vreselijk dwars kon zijn. echt peutergedrag, schoppen, op de grond laten vallen, gillen. meestal negeerde ik het dat hielp het beste. maar toen kwam er nog een huilbaby en raakte mijn energie langzaam heel erg op. Ik heb hem toen tijdens zon bui een keer heel hard geduwd zodat hij op de grond viel en geschreeuwd dat hij G******* z'n kop moest houden.
wat vond ik dat achteraf erg zeg! Ik schaamde me en durfde het absoluut niet te vertellen, zelfs niet tegen m'n man. Straks zouden mensen nog denken dat ik m'n kind mishandelde!
maar wie weet wat voor verhalen boven tafel zouden komen als ik het wél had verteld (aan vriendinnen bijvoorbeeld)?
wie wil nog meer delen hier?
Maar ik weet ook en velen met mij dat je kind je soms tot het uiterste kan drijven.
Ik ben benieuwd of jullie wel eens iets hebben gedaan bij je kind waar je je achteraf heel erg voor schaamt. Of wat je niet snel zal vertellen aan anderen uit angst dat ze je een slechte moeder vinden of dat ze je hard zullen veroordelen voor dat gedrag.
Ik denk namelijk dat hier best een taboe op ligt
het topic is wat mij betreft dus niet bedoeld om elkaar te veroordelen
om met mezelf te beginnen, toen mijn oudste zoon een peuter was had hij echt fases waarin hij vreselijk dwars kon zijn. echt peutergedrag, schoppen, op de grond laten vallen, gillen. meestal negeerde ik het dat hielp het beste. maar toen kwam er nog een huilbaby en raakte mijn energie langzaam heel erg op. Ik heb hem toen tijdens zon bui een keer heel hard geduwd zodat hij op de grond viel en geschreeuwd dat hij G******* z'n kop moest houden.
wat vond ik dat achteraf erg zeg! Ik schaamde me en durfde het absoluut niet te vertellen, zelfs niet tegen m'n man. Straks zouden mensen nog denken dat ik m'n kind mishandelde!
maar wie weet wat voor verhalen boven tafel zouden komen als ik het wél had verteld (aan vriendinnen bijvoorbeeld)?
wie wil nog meer delen hier?
woensdag 9 februari 2011 om 20:48
quote:SweetSummer schreef op 09 februari 2011 @ 20:40:
[...]
Het gaat hier niet alleen om bewust pijn doen he carrera..
Je kind gewoon naar je toe willen trekken.. Dat iets te hard doen waardoor ze valt is een ongeluk.. Als mamslief haar op de grond
had willen hebben had ze haar wel gewoon neergegooid..
Desalniettemin is het voor het kind natuurlijk zielig. Al maakt het heel veel uit of mama het express doet of perongeluk..Maar je kind een harde duw geven waardoor het valt? Vind ik andere koek inderdaad. Hoe dan ook, bij beiden ben je de controle kwijt en dat is gevaarlijk.
[...]
Het gaat hier niet alleen om bewust pijn doen he carrera..
Je kind gewoon naar je toe willen trekken.. Dat iets te hard doen waardoor ze valt is een ongeluk.. Als mamslief haar op de grond
had willen hebben had ze haar wel gewoon neergegooid..
Desalniettemin is het voor het kind natuurlijk zielig. Al maakt het heel veel uit of mama het express doet of perongeluk..Maar je kind een harde duw geven waardoor het valt? Vind ik andere koek inderdaad. Hoe dan ook, bij beiden ben je de controle kwijt en dat is gevaarlijk.
woensdag 9 februari 2011 om 20:48
quote:moekie76 schreef op 09 februari 2011 @ 20:44:
Ik ben absoluut niet blij dat er zo'n taboe op rust. Iedereen is knap dattie hulp vraagt bij het overwinnen van zn verslaving, als hij/zij hard werkt om uit de schulden te komen, wanneer iemand hulp zoekt die kleptomaan blijkt te zijn. Maar iemand die zegt: ik moet hulp zoeken want ik doen mn kinderen pijn, die zal andere reacties krijgen over het algemeen. Dus diegene zoekt vaak geen hulp, voelt zich steeds schuldiger, steeds ellendiger en zal dit steeds meer op de kinderen afreageren.En (als ik bovenstaande redenatie volg) dat is dan alweer een voorbeeld waarin 'wat de buitenwereld vind' belangrijker is dan het welzijn van je kind. Anders zou je namelijk zo snel mogelijk hulp zoeken, wat de reacties van anderen ook zullen zijn.
Ik ben absoluut niet blij dat er zo'n taboe op rust. Iedereen is knap dattie hulp vraagt bij het overwinnen van zn verslaving, als hij/zij hard werkt om uit de schulden te komen, wanneer iemand hulp zoekt die kleptomaan blijkt te zijn. Maar iemand die zegt: ik moet hulp zoeken want ik doen mn kinderen pijn, die zal andere reacties krijgen over het algemeen. Dus diegene zoekt vaak geen hulp, voelt zich steeds schuldiger, steeds ellendiger en zal dit steeds meer op de kinderen afreageren.En (als ik bovenstaande redenatie volg) dat is dan alweer een voorbeeld waarin 'wat de buitenwereld vind' belangrijker is dan het welzijn van je kind. Anders zou je namelijk zo snel mogelijk hulp zoeken, wat de reacties van anderen ook zullen zijn.
woensdag 9 februari 2011 om 20:49
quote:Jorina schreef op 09 februari 2011 @ 20:30:
... vind ik dit een beetje een naar topic.
En zo blijft het dus een taboe.
Mensen durven zich niet uit te spreken, bang om als slechte moeder gezien te worden, schaamte, schaamte naar je kind, naar de buitenwereld. Je mond niet open durven doen en hulp te vragen aan je buurvrouw, leerkracht op school, omdat het een 'naar' onderwerp is.
Natuurlijk is het een naar onderwerp.
Maar iedere ouder gebeurt het!
Slaapgebrek, gejengel, gedram, gedrein, kind dat je aan het verschonen bent, ander kind dat morst, en je kan niet ingrijpen, want dan grijpt je kind wat je aan het verschonen bent met zijn handjes in zijn eigen strontluier, moe en gefrustreerd schreeuw je of ze niet uit kon kijken, nou zit de bank weer onder de limonade!
En ik denk dat wanneer ouders horen van andere ouders, dat zij ook wel eens iets te ver gaan, als ze horen dat ze het ook zwaar vinden, herkenning vinden in bepaalde dingen, dat het opvoeden in de eerste jaren, de tropenjaren, toch wat vergemakkelijkt wordt.
Ik heb dat in ieder geval wel.
Ik vind het zwaar, loodzwaar.
En ik schreeuw wel eens. Niet elke dag, niet elke week. Maar soms, als ik het zat ben, en moe. En dan hoor ik verhalen van andere moeders, dat zij dat ook hadden, en dat t over gaat, en dan voel ik me opgelucht, dan weet ik dat ik niet de enige ben. En dan kan ik er weer een tijdje tegen aan.
... vind ik dit een beetje een naar topic.
En zo blijft het dus een taboe.
Mensen durven zich niet uit te spreken, bang om als slechte moeder gezien te worden, schaamte, schaamte naar je kind, naar de buitenwereld. Je mond niet open durven doen en hulp te vragen aan je buurvrouw, leerkracht op school, omdat het een 'naar' onderwerp is.
Natuurlijk is het een naar onderwerp.
Maar iedere ouder gebeurt het!
Slaapgebrek, gejengel, gedram, gedrein, kind dat je aan het verschonen bent, ander kind dat morst, en je kan niet ingrijpen, want dan grijpt je kind wat je aan het verschonen bent met zijn handjes in zijn eigen strontluier, moe en gefrustreerd schreeuw je of ze niet uit kon kijken, nou zit de bank weer onder de limonade!
En ik denk dat wanneer ouders horen van andere ouders, dat zij ook wel eens iets te ver gaan, als ze horen dat ze het ook zwaar vinden, herkenning vinden in bepaalde dingen, dat het opvoeden in de eerste jaren, de tropenjaren, toch wat vergemakkelijkt wordt.
Ik heb dat in ieder geval wel.
Ik vind het zwaar, loodzwaar.
En ik schreeuw wel eens. Niet elke dag, niet elke week. Maar soms, als ik het zat ben, en moe. En dan hoor ik verhalen van andere moeders, dat zij dat ook hadden, en dat t over gaat, en dan voel ik me opgelucht, dan weet ik dat ik niet de enige ben. En dan kan ik er weer een tijdje tegen aan.
Who in the world do I think that I am... I suppose that depends on who I believe
woensdag 9 februari 2011 om 20:50
quote:RosaP schreef op 09 februari 2011 @ 20:45:
Maar mielie, niemand zal je veroordelen als je hulp zoekt. Maar dat neemt niet weg dat het vreselijk is als je kinderen pijn doet. Da maakt het toch niet minder erg?
Dat wordt toch helemaal niet ontkent ?
Maar het is wel fijn als je hoort dat je echt niet de enige bent die wel eens over de grens gegaan is.
Ik vind het erg dat er zo'n taboe over hangt. Want op die manier zullen mensen nooit durven toe te geven dat ze ergens gefaald hebben. 1 malig of vaker. Dat doet er niet toe. Dat je er over praat vind ik erg goed.
Maar mielie, niemand zal je veroordelen als je hulp zoekt. Maar dat neemt niet weg dat het vreselijk is als je kinderen pijn doet. Da maakt het toch niet minder erg?
Dat wordt toch helemaal niet ontkent ?
Maar het is wel fijn als je hoort dat je echt niet de enige bent die wel eens over de grens gegaan is.
Ik vind het erg dat er zo'n taboe over hangt. Want op die manier zullen mensen nooit durven toe te geven dat ze ergens gefaald hebben. 1 malig of vaker. Dat doet er niet toe. Dat je er over praat vind ik erg goed.
woensdag 9 februari 2011 om 20:50
quote:RosaP schreef op 09 februari 2011 @ 20:47:
Ik vind vooral de titel van dit topic raar. Een beetje opruiend.
Dat ben ik absoluut niet met je eens.
Wij moeders zijn ook maar mensen.
Mèt onze zwakheden.
En dat een keer uitspreken, lijkt mij alleen maar goed.
Ik vind vooral de titel van dit topic raar. Een beetje opruiend.
Dat ben ik absoluut niet met je eens.
Wij moeders zijn ook maar mensen.
Mèt onze zwakheden.
En dat een keer uitspreken, lijkt mij alleen maar goed.
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
woensdag 9 februari 2011 om 20:52
quote:Jorina schreef op 09 februari 2011 @ 20:47:
[...]
Ik denk dat je nu een aanname doet, waarvan ik me afvraag of deze terecht is. Ik ken de cijfers niet, van mensen die hun kind wel eens hebben geduwd, of een tik op de billen hebben gegeven, maar durf te betwijfelen of die ouders van kwaad tot erger gaan.
Ik denk dat het overgrote deel zelf inziet dat het fout is wat ze hebben gedaan, en geen hulp van buitenaf behoeft.
Ik heb het hier niet over de eenmalige incidenten waar je als ouders jezelf te pletter van schrikt. (ik was trouwens wel expres hardhandig -al wilde ik haar niet laten vallen natuurlijk-, daar schrok ik het hardst van.)
Je hebt gelijk, het gros schrikt hier goed van en leert daarvan. Maar ik heb het over de ouder die voortdurend psychisch minder belastbaar is, om welke reden dan ook, en steeds weer terugvalt in dit gedrag.
[...]
Ik denk dat je nu een aanname doet, waarvan ik me afvraag of deze terecht is. Ik ken de cijfers niet, van mensen die hun kind wel eens hebben geduwd, of een tik op de billen hebben gegeven, maar durf te betwijfelen of die ouders van kwaad tot erger gaan.
Ik denk dat het overgrote deel zelf inziet dat het fout is wat ze hebben gedaan, en geen hulp van buitenaf behoeft.
Ik heb het hier niet over de eenmalige incidenten waar je als ouders jezelf te pletter van schrikt. (ik was trouwens wel expres hardhandig -al wilde ik haar niet laten vallen natuurlijk-, daar schrok ik het hardst van.)
Je hebt gelijk, het gros schrikt hier goed van en leert daarvan. Maar ik heb het over de ouder die voortdurend psychisch minder belastbaar is, om welke reden dan ook, en steeds weer terugvalt in dit gedrag.
woensdag 9 februari 2011 om 20:52
Voor mij zijn verhalen van anderen niet dat ik denk: oh, anderen doen het ook dus het is niet zo erg
want juist de schaamte en schuldgevoelens maken dat je er níet makkelijk over denkt. Maar het maakte je wel minder 'eenzaam' in je gevoelens.
ik kom vanuit mijn werk veel gevallen van kindermishandeling tegen. dat zijn juist mensen die ontkennen, bagataliseren en goedpraten. niet de ouders die zich schamen, schuldig voelen en weten dat ze een grens over zijn gegaan
want juist de schaamte en schuldgevoelens maken dat je er níet makkelijk over denkt. Maar het maakte je wel minder 'eenzaam' in je gevoelens.
ik kom vanuit mijn werk veel gevallen van kindermishandeling tegen. dat zijn juist mensen die ontkennen, bagataliseren en goedpraten. niet de ouders die zich schamen, schuldig voelen en weten dat ze een grens over zijn gegaan
woensdag 9 februari 2011 om 20:53
@Spininhoek; Ik denk dat het niet iedere ouder 'gebeurt'. Het is ongetwijfeld iets wat gebeurt, terwijl je niet had verwacht dat het zou kunnen gebeuren, maar dat maakt het natuurlijk niet goed.
Als het opvoeden je zó zwaar valt, zou je dan niet beter hulp zoeken in die hoek, dan proberen begrip te kweken voor iets wat in de kern gewoon fout is?
Als het opvoeden je zó zwaar valt, zou je dan niet beter hulp zoeken in die hoek, dan proberen begrip te kweken voor iets wat in de kern gewoon fout is?
woensdag 9 februari 2011 om 20:54
quote:royanne77 schreef op 09 februari 2011 @ 20:52:
Voor mij zijn verhalen van anderen niet dat ik denk: oh, anderen doen het ook dus het is niet zo erg
want juist de schaamte en schuldgevoelens maken dat je er níet makkelijk over denkt. Maar het maakte je wel minder 'eenzaam' in je gevoelens.
ik kom vanuit mijn werk veel gevallen van kindermishandeling tegen. dat zijn juist mensen die ontkennen, bagataliseren en goedpraten. niet de ouders die zich schamen, schuldig voelen en weten dat ze een grens over zijn gegaan Mooie post
Voor mij zijn verhalen van anderen niet dat ik denk: oh, anderen doen het ook dus het is niet zo erg
want juist de schaamte en schuldgevoelens maken dat je er níet makkelijk over denkt. Maar het maakte je wel minder 'eenzaam' in je gevoelens.
ik kom vanuit mijn werk veel gevallen van kindermishandeling tegen. dat zijn juist mensen die ontkennen, bagataliseren en goedpraten. niet de ouders die zich schamen, schuldig voelen en weten dat ze een grens over zijn gegaan Mooie post
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
woensdag 9 februari 2011 om 20:56
quote:Jorina schreef op 09 februari 2011 @ 20:53:
@Spininhoek; Ik denk dat het niet iedere ouder 'gebeurt'. Het is ongetwijfeld iets wat gebeurt, terwijl je niet had verwacht dat het zou kunnen gebeuren, maar dat maakt het natuurlijk niet goed.
Als het opvoeden je zó zwaar valt, zou je dan niet beter hulp zoeken in die hoek, dan proberen begrip te kweken voor iets wat in de kern gewoon fout is?
Ik durf te zeggen, dat het iedere ouder een keer gebeurd.
Met de kanttekening, ongewild.
@Spininhoek; Ik denk dat het niet iedere ouder 'gebeurt'. Het is ongetwijfeld iets wat gebeurt, terwijl je niet had verwacht dat het zou kunnen gebeuren, maar dat maakt het natuurlijk niet goed.
Als het opvoeden je zó zwaar valt, zou je dan niet beter hulp zoeken in die hoek, dan proberen begrip te kweken voor iets wat in de kern gewoon fout is?
Ik durf te zeggen, dat het iedere ouder een keer gebeurd.
Met de kanttekening, ongewild.
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
woensdag 9 februari 2011 om 20:56
quote:Jorina schreef op 09 februari 2011 @ 20:53:
@Spininhoek; Ik denk dat het niet iedere ouder 'gebeurt'. Het is ongetwijfeld iets wat gebeurt, terwijl je niet had verwacht dat het zou kunnen gebeuren, maar dat maakt het natuurlijk niet goed.
Als het opvoeden je zó zwaar valt, zou je dan niet beter hulp zoeken in die hoek, dan proberen begrip te kweken voor iets wat in de kern gewoon fout is?
Volgens mij wil TO geen begrip, maar herkenning. En wellicht tips. Hoe ging jij er mee om, nadat je uit je dak was gegaan, hoe voorkom je dat het nogmaals gaat gebeuren, heb je hulp nodig gehad ? Ect.
Ik vind echt dat jullie te hard zijn voor TO.
@Spininhoek; Ik denk dat het niet iedere ouder 'gebeurt'. Het is ongetwijfeld iets wat gebeurt, terwijl je niet had verwacht dat het zou kunnen gebeuren, maar dat maakt het natuurlijk niet goed.
Als het opvoeden je zó zwaar valt, zou je dan niet beter hulp zoeken in die hoek, dan proberen begrip te kweken voor iets wat in de kern gewoon fout is?
Volgens mij wil TO geen begrip, maar herkenning. En wellicht tips. Hoe ging jij er mee om, nadat je uit je dak was gegaan, hoe voorkom je dat het nogmaals gaat gebeuren, heb je hulp nodig gehad ? Ect.
Ik vind echt dat jullie te hard zijn voor TO.
woensdag 9 februari 2011 om 20:56
quote:moekie76 schreef op 09 februari 2011 @ 20:52:
[...]
Ik heb het hier niet over de eenmalige incidenten waar je als ouders jezelf te pletter van schrikt. (ik was trouwens wel expres hardhandig -al wilde ik haar niet laten vallen natuurlijk-, daar schrok ik het hardst van.)
Je hebt gelijk, het gros schrikt hier goed van en leert daarvan. Maar ik heb het over de ouder die voortdurend psychisch minder belastbaar is, om welke reden dan ook, en steeds weer terugvalt in dit gedrag.
Aanname van mijn kant dan; ik ging er van uit dat dit topic bedoelt was, voor degene die dit een keer gebeurd, en daarna spijt/schaamte/whatever voelt.
Maar als dit bedoelt is om degene die zijn kinderen stelselmatig een klap geeft/duwt/de trap af sleurt, een hart onder de riem te steken, dan ben ik gauw weg.
[...]
Ik heb het hier niet over de eenmalige incidenten waar je als ouders jezelf te pletter van schrikt. (ik was trouwens wel expres hardhandig -al wilde ik haar niet laten vallen natuurlijk-, daar schrok ik het hardst van.)
Je hebt gelijk, het gros schrikt hier goed van en leert daarvan. Maar ik heb het over de ouder die voortdurend psychisch minder belastbaar is, om welke reden dan ook, en steeds weer terugvalt in dit gedrag.
Aanname van mijn kant dan; ik ging er van uit dat dit topic bedoelt was, voor degene die dit een keer gebeurd, en daarna spijt/schaamte/whatever voelt.
Maar als dit bedoelt is om degene die zijn kinderen stelselmatig een klap geeft/duwt/de trap af sleurt, een hart onder de riem te steken, dan ben ik gauw weg.
woensdag 9 februari 2011 om 20:58
ruzie maken waar het kind bij was.
en heb ook wel eens gezegd dat hij zijn kop moest houden ipv mond.
het is erg makkelijk oordelen als je zelf geen kinderen hebt.
kinderen kunnen met hun gedrag je soms tot het uiterste drijven, het echte probleem ligt dan bij de moeder. merk namelijk, als ik me zelf niet goed voel om wat voor reden dan ook, dat ik sneller geirriteerd raak.
geen enkele moeder is perfect en allemaal zullen ze wel eens een fout begaan. daar kun je ook met je kinderen over praten. je kunt ook zeggen dat je het zelf niet geod heb gedaan en dat je spijt hebt, dat je het anders had moeten doen
en heb ook wel eens gezegd dat hij zijn kop moest houden ipv mond.
het is erg makkelijk oordelen als je zelf geen kinderen hebt.
kinderen kunnen met hun gedrag je soms tot het uiterste drijven, het echte probleem ligt dan bij de moeder. merk namelijk, als ik me zelf niet goed voel om wat voor reden dan ook, dat ik sneller geirriteerd raak.
geen enkele moeder is perfect en allemaal zullen ze wel eens een fout begaan. daar kun je ook met je kinderen over praten. je kunt ook zeggen dat je het zelf niet geod heb gedaan en dat je spijt hebt, dat je het anders had moeten doen
woensdag 9 februari 2011 om 20:58
Jorina
Ok, geef toe, het gebeurt vast niet bij iedere ouder.
En, ik kan mezelf even niet goed verwoorden, iemand hierboven zegt het goed, ik wil ook geen begrip kweken. Want het is ook niet goed. Maar je voelt je minder 'eenzaam' denk ik, als je weet dat t een ander ook wel eens overkomt.
En begrijp me niet verkeerd. Ik vind het loodzwaar ja. Maar niet te zwaar. Ik doe mijn kinderen niets aan. Ik raak ze met geen vinger aan. Dat gaat me te ver, maar ik kan mijn stem wel eens verheffen ja, als ik nachten niet heb geslapen omdat ze om de haverklap ziek zijn...
Ok, geef toe, het gebeurt vast niet bij iedere ouder.
En, ik kan mezelf even niet goed verwoorden, iemand hierboven zegt het goed, ik wil ook geen begrip kweken. Want het is ook niet goed. Maar je voelt je minder 'eenzaam' denk ik, als je weet dat t een ander ook wel eens overkomt.
En begrijp me niet verkeerd. Ik vind het loodzwaar ja. Maar niet te zwaar. Ik doe mijn kinderen niets aan. Ik raak ze met geen vinger aan. Dat gaat me te ver, maar ik kan mijn stem wel eens verheffen ja, als ik nachten niet heb geslapen omdat ze om de haverklap ziek zijn...
Who in the world do I think that I am... I suppose that depends on who I believe
woensdag 9 februari 2011 om 20:59
quote:Eindeloos schreef op 09 februari 2011 @ 20:56:
[...]
Ik durf te zeggen, dat het iedere ouder een keer gebeurd.
Met de kanttekening, ongewild.
Eens.
En zolang ouders er niet over praten en heel hard roepen: "Mij zal dat nooit overkomen." blijft het een taboe. En dat taboe moet dus juist weg.
Ja, het is fout als er zo iets gebeurd is, en nee, dat is niet goed te praten. Maar TO heeft ws meer aan Tips dan aan veroordelingen.
[...]
Ik durf te zeggen, dat het iedere ouder een keer gebeurd.
Met de kanttekening, ongewild.
Eens.
En zolang ouders er niet over praten en heel hard roepen: "Mij zal dat nooit overkomen." blijft het een taboe. En dat taboe moet dus juist weg.
Ja, het is fout als er zo iets gebeurd is, en nee, dat is niet goed te praten. Maar TO heeft ws meer aan Tips dan aan veroordelingen.
woensdag 9 februari 2011 om 20:59
Ik heb een keer vergeten mijn dochter vast te zetten in de buggy. Ik reed toen tegen de stoeprand aan en ze vloog de buggy uit. Ik ben nog nooit zo geschrokken 
Ze had schaafwondjes op haar handjes maar voor de rest gelukkig niets. Kan er nog om huilen en het is al 13 jaar geleden.
Maar het ergste was toen ze 9 maanden oud was en in haar loopkarretje zat. Ze reed toen tegen het traphekje aan, dat niet goed op slot zat, en ze kukelde zo met loopkar en al de trap af. Mijn hart stond stil. Godzijdank ging ze rechtopstandig naar beneden en brak het karretje haar val. Sjezen naar het ziekenhuis maar behalve een flinke buil had ze verder niets. Om dit voorval zit ik s'nachts nog weleens rechtop in bed met dik zweet op mijn voorhoofd.
Ze had schaafwondjes op haar handjes maar voor de rest gelukkig niets. Kan er nog om huilen en het is al 13 jaar geleden.Maar het ergste was toen ze 9 maanden oud was en in haar loopkarretje zat. Ze reed toen tegen het traphekje aan, dat niet goed op slot zat, en ze kukelde zo met loopkar en al de trap af. Mijn hart stond stil. Godzijdank ging ze rechtopstandig naar beneden en brak het karretje haar val. Sjezen naar het ziekenhuis maar behalve een flinke buil had ze verder niets. Om dit voorval zit ik s'nachts nog weleens rechtop in bed met dik zweet op mijn voorhoofd.
woensdag 9 februari 2011 om 20:59
quote:voornu schreef op 09 februari 2011 @ 20:48:
[...]
En (als ik bovenstaande redenatie volg) dat is dan alweer een voorbeeld waarin 'wat de buitenwereld vind' belangrijker is dan het welzijn van je kind. Anders zou je namelijk zo snel mogelijk hulp zoeken, wat de reacties van anderen ook zullen zijn.Zo denken jij en ik, als 'gezonde' opvoeders. Maar wat nu als je je kinderen het allerbelangrijkste in de wereld vind, en die worden misschien wel van je afgepakt als anderen weten wat je doet? Wat nu als je je graag wilt dat je iets wel goed kunt zodat je het niet kunt toegeven dat je ook hierin faalt? Wat nu als tussen de momenten dat het misgaat door het zo fijn is met je kinderen om je heen dat je op die momenten echt denkt dat je het vanaf nu wel kunt zonder slaan of schreeuwen? Wat nu als je zoveel houdt van je kinderen en als je toegeeft dat je ze pijn doet, dat niemand en misschien zelfs je eigen kinderen, dit niet meer gelooft? Zo kunnen mensen denken, echt. En ga dan eens hulp zoeken, als niemand je vertelt hoe je het ook kunt zien en hoe het kan worden als je hulp hebt?
[...]
En (als ik bovenstaande redenatie volg) dat is dan alweer een voorbeeld waarin 'wat de buitenwereld vind' belangrijker is dan het welzijn van je kind. Anders zou je namelijk zo snel mogelijk hulp zoeken, wat de reacties van anderen ook zullen zijn.Zo denken jij en ik, als 'gezonde' opvoeders. Maar wat nu als je je kinderen het allerbelangrijkste in de wereld vind, en die worden misschien wel van je afgepakt als anderen weten wat je doet? Wat nu als je je graag wilt dat je iets wel goed kunt zodat je het niet kunt toegeven dat je ook hierin faalt? Wat nu als tussen de momenten dat het misgaat door het zo fijn is met je kinderen om je heen dat je op die momenten echt denkt dat je het vanaf nu wel kunt zonder slaan of schreeuwen? Wat nu als je zoveel houdt van je kinderen en als je toegeeft dat je ze pijn doet, dat niemand en misschien zelfs je eigen kinderen, dit niet meer gelooft? Zo kunnen mensen denken, echt. En ga dan eens hulp zoeken, als niemand je vertelt hoe je het ook kunt zien en hoe het kan worden als je hulp hebt?
woensdag 9 februari 2011 om 20:59
quote:Jorina schreef op 09 februari 2011 @ 20:56:
[...]
Aanname van mijn kant dan; ik ging er van uit dat dit topic bedoelt was, voor degene die dit een keer gebeurd, en daarna spijt/schaamte/whatever voelt.
Maar als dit bedoelt is om degene die zijn kinderen stelselmatig een klap geeft/duwt/de trap af sleurt, een hart onder de riem te steken, dan ben ik gauw weg.
Ah jorina, toe hoor.. IEDER normaal denkend mens is dan foetsie..
En zó vol met idioten zit dit forum nou ook weer niet.....
[...]
Aanname van mijn kant dan; ik ging er van uit dat dit topic bedoelt was, voor degene die dit een keer gebeurd, en daarna spijt/schaamte/whatever voelt.
Maar als dit bedoelt is om degene die zijn kinderen stelselmatig een klap geeft/duwt/de trap af sleurt, een hart onder de riem te steken, dan ben ik gauw weg.
Ah jorina, toe hoor.. IEDER normaal denkend mens is dan foetsie..
En zó vol met idioten zit dit forum nou ook weer niet.....
woensdag 9 februari 2011 om 21:04
jaa, dit is wat ik bedoelde, uit de taboesfeer halen!
en natuurlijk vond ik het heel erg voor m'n kind! daarom schaamde ik me zo, naar m'n kind toe, naar mezelf toe, naar de buitenwereld.
waarom durfde ik het eigenlijk toen niet te delen met mensen die me kennen en die om me geven? waarom belde ik niet iemand om even te spuien, m'n verhaal te doen?
juist ja, omdat ik het zo'n taboe vond. Zo not done.
terwijl het mij destijds wel geholpen zou hebben om het te delen. juist door het te delen wordt je gedrag inzichtelijk, krijg je feedback, reflecteer je over jezelf. en dat helpt uiteindelijk je kind weer omdat de kans dan veel kleiner wordt dat het zich herhaalt!
en natuurlijk vond ik het heel erg voor m'n kind! daarom schaamde ik me zo, naar m'n kind toe, naar mezelf toe, naar de buitenwereld.
waarom durfde ik het eigenlijk toen niet te delen met mensen die me kennen en die om me geven? waarom belde ik niet iemand om even te spuien, m'n verhaal te doen?
juist ja, omdat ik het zo'n taboe vond. Zo not done.
terwijl het mij destijds wel geholpen zou hebben om het te delen. juist door het te delen wordt je gedrag inzichtelijk, krijg je feedback, reflecteer je over jezelf. en dat helpt uiteindelijk je kind weer omdat de kans dan veel kleiner wordt dat het zich herhaalt!
woensdag 9 februari 2011 om 21:04
quote:Spininhoek schreef op 09 februari 2011 @ 20:58:
Jorina
Ok, geef toe, het gebeurt vast niet bij iedere ouder.
En, ik kan mezelf even niet goed verwoorden, iemand hierboven zegt het goed, ik wil ook geen begrip kweken. Want het is ook niet goed. Maar je voelt je minder 'eenzaam' denk ik, als je weet dat t een ander ook wel eens overkomt.
En begrijp me niet verkeerd. Ik vind het loodzwaar ja. Maar niet te zwaar. Ik doe mijn kinderen niets aan. Ik raak ze met geen vinger aan. Dat gaat me te ver, maar ik kan mijn stem wel eens verheffen ja, als ik nachten niet heb geslapen omdat ze om de haverklap ziek zijn...
Ik bedoel het ook niet als aanval hoor, en ongetwijfeld zal er hier ook ooit eens iets gebeuren, waarbij ik even de controle over mezelf verlies, en ik mijn zoon hardhandig mee trek, of een tik op zijn billen geef. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.
De toon van de OP stuit mij alleen tegen de borst, ik vraag me af waar je heen wilt met zo'n topic. Ik begrijp niet dat je je beter voelt als iemand anders zegt dat ze ook wel eens zoiets hebben gedaan. 'Two wrongs don't make a right', toch?
Misschien is dat gebrek aan ervaring van mijn kant, of oud zeer, maar begrip zal ik niet zo snel hebben voor iemand die zijn kinderen een tik geeft. Zoals ik ook geen begrip voor mezelf wens te hebben als het mij een keer zou gebeuren.
Jorina
Ok, geef toe, het gebeurt vast niet bij iedere ouder.
En, ik kan mezelf even niet goed verwoorden, iemand hierboven zegt het goed, ik wil ook geen begrip kweken. Want het is ook niet goed. Maar je voelt je minder 'eenzaam' denk ik, als je weet dat t een ander ook wel eens overkomt.
En begrijp me niet verkeerd. Ik vind het loodzwaar ja. Maar niet te zwaar. Ik doe mijn kinderen niets aan. Ik raak ze met geen vinger aan. Dat gaat me te ver, maar ik kan mijn stem wel eens verheffen ja, als ik nachten niet heb geslapen omdat ze om de haverklap ziek zijn...
Ik bedoel het ook niet als aanval hoor, en ongetwijfeld zal er hier ook ooit eens iets gebeuren, waarbij ik even de controle over mezelf verlies, en ik mijn zoon hardhandig mee trek, of een tik op zijn billen geef. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.
De toon van de OP stuit mij alleen tegen de borst, ik vraag me af waar je heen wilt met zo'n topic. Ik begrijp niet dat je je beter voelt als iemand anders zegt dat ze ook wel eens zoiets hebben gedaan. 'Two wrongs don't make a right', toch?
Misschien is dat gebrek aan ervaring van mijn kant, of oud zeer, maar begrip zal ik niet zo snel hebben voor iemand die zijn kinderen een tik geeft. Zoals ik ook geen begrip voor mezelf wens te hebben als het mij een keer zou gebeuren.
woensdag 9 februari 2011 om 21:05
quote:tlo schreef op 09 februari 2011 @ 20:59:
Ik heb een keer vergeten mijn dochter vast te zetten in de buggy. Ik reed toen tegen de stoeprand aan en ze vloog de buggy uit. Ik ben nog nooit zo geschrokken Ze had schaafwondjes op haar handjes maar voor de rest gelukkig niets. Kan er nog om huilen en het is al 13 jaar geleden.
Ohhh dat heb ik ook een keer gehad, vergeten vast te zetten en vloog erook uit. Gelukkig had ie niks.
Ik heb een keer vergeten mijn dochter vast te zetten in de buggy. Ik reed toen tegen de stoeprand aan en ze vloog de buggy uit. Ik ben nog nooit zo geschrokken
Ze had schaafwondjes op haar handjes maar voor de rest gelukkig niets. Kan er nog om huilen en het is al 13 jaar geleden.Ohhh dat heb ik ook een keer gehad, vergeten vast te zetten en vloog erook uit. Gelukkig had ie niks.
Who in the world do I think that I am... I suppose that depends on who I believe
woensdag 9 februari 2011 om 21:05
quote:royanne77 schreef op 09 februari 2011 @ 20:52:
Voor mij zijn verhalen van anderen niet dat ik denk: oh, anderen doen het ook dus het is niet zo erg
want juist de schaamte en schuldgevoelens maken dat je er níet makkelijk over denkt. Maar het maakte je wel minder 'eenzaam' in je gevoelens.
ik kom vanuit mijn werk veel gevallen van kindermishandeling tegen. dat zijn juist mensen die ontkennen, bagataliseren en goedpraten. niet de ouders die zich schamen, schuldig voelen en weten dat ze een grens over zijn gegaanIk kom in mijn werk ook mensen tegen die zich schamen, schuldig voelen en weten dat ze een grens over zijn gegaan. Die juist door deze gevoelens naar buiten toe ontkennen, bagatelliseren en goedpraten.
Voor mij zijn verhalen van anderen niet dat ik denk: oh, anderen doen het ook dus het is niet zo erg
want juist de schaamte en schuldgevoelens maken dat je er níet makkelijk over denkt. Maar het maakte je wel minder 'eenzaam' in je gevoelens.
ik kom vanuit mijn werk veel gevallen van kindermishandeling tegen. dat zijn juist mensen die ontkennen, bagataliseren en goedpraten. niet de ouders die zich schamen, schuldig voelen en weten dat ze een grens over zijn gegaanIk kom in mijn werk ook mensen tegen die zich schamen, schuldig voelen en weten dat ze een grens over zijn gegaan. Die juist door deze gevoelens naar buiten toe ontkennen, bagatelliseren en goedpraten.
