Actueel
alle pijlers
wel of geen straf gezinsvoogd?
donderdag 8 november 2007 om 12:24
Sienna, wat mij betreft gaat die gezinsvoogd naar de gevangenis, ik zie niet in waarom anderen wel moeten brommen en juist gezinsvoogden bij ernstige nalatigheid met de dood tot gevolg, er met een berisping afkomen. Dit specifieke geval is zoo overduidelijk misdadig naar dat kindje toe, dat kan toch niet zonder gevolgen blijven?
Jeugdzorg is ook schuldig in dit geval. Het is nog steeds zo dat jeugdzorg zich weinig van kritiek aantrekt, omdat zij nou eenmaal niemand boven zich hebben. Waar is de controlerende instantie die ze op de vingers tikt?
Er heerst bureaucratie en willekeur.
Als mishandeld kind ben je gefopt als je in bepaalde districten woont die echt kindvijandig zijn en alle internationale regels voor de rechten van het kind schenden. De ene jeugdzorginstelling is de andere niet, er is willekeur.
Nederland schendt op grote schaal de regels die er zijn op het gebied van de rechten van het kind, het is een grof schandaal!!
Jeugdzorg is ook schuldig in dit geval. Het is nog steeds zo dat jeugdzorg zich weinig van kritiek aantrekt, omdat zij nou eenmaal niemand boven zich hebben. Waar is de controlerende instantie die ze op de vingers tikt?
Er heerst bureaucratie en willekeur.
Als mishandeld kind ben je gefopt als je in bepaalde districten woont die echt kindvijandig zijn en alle internationale regels voor de rechten van het kind schenden. De ene jeugdzorginstelling is de andere niet, er is willekeur.
Nederland schendt op grote schaal de regels die er zijn op het gebied van de rechten van het kind, het is een grof schandaal!!
donderdag 8 november 2007 om 12:39
Hartstikke goed Nell dat je een ander kindje hebt kunnen helpen. Het was wel duidelijk uit je verhaal dat je pleegmoeder bent (geweest) en geen goede ervaringen hebt gehad met de gezinsvoogd(en?) Citaten als: "pleegouders moeten zich koest houden en anders gaat het naar een slaafser pleeggezin" zeggen meer over jouw verbittering dan over het werk wat een gezinsvoogd doet. Misschien heb je daadwerkelijk hele negatieve ervaringen gehad. Jammer. Maar echt niet iedereen is zo. Ik heb een paar pleeggezinnen en ontzettend veel respect voor pleegouders en zij gelukkig ook voor mij en gelukkig kijken we wel allemaal naar wat het beste is voor het kind!
donderdag 8 november 2007 om 12:43
Eens. Ik vind ook dat de rechtbank niet echt een goed signaal heeft afgegeven aan Jeugdzorg door "maar" een taakstraf aan de betreffene gezinsvoogd op te leggen. Ik vind ook niet dat je de schuld moet neerleggen bij de betreffende instantie, maar bij de gezinsvoogd zelf. Zij had de verantwoordelijkheid voor het meisje, zij had moeten inschatten waar het fout ging en daarnaar moeten handelen. Heeft ze niet gedaan. Wat mij betreft had de straf zwaarder mogen zijn; de straf die de gezinsvoogd nu heeft gekregen staat niet in verhouding met hetgeen wat er gebeurd is.
donderdag 8 november 2007 om 13:10
??? ik ben echt geen pleegmoeder geweest. Mijn beste vriendin wel, ik heb het jarenlange gevecht voor de veiligheid van dat kindje van nabij meegemaakt en stond versteld van de onwilligheid van de gezinsvoogd om het belang van het kindje voorop te stellen..
Toen ben ik goed ingewijd geraakt in de materie, en ik heb mee mogen maken dat je als pleeggezin geen moer te zeggen hebt over je pleegkind. Je hebt de status van nog minder dan een oppas.
Dat is trouwens uitgebreid in het nieuws geweest, nova en kenmerk hebben zich daar meermalen over verbijsterd.
Gezinsvoogden hebben (te)veel macht, ze kunnen doen wat ze willen, dus ook pleegouders chanteren door te dreigen het kind weg te halen uit het gezin als ze zich kritisch uitlaten over de procedures. Het is tenenkrommend wat je dan tegenkomt.
Intelligente welbespraakte pleeggezinnen zijn ze liever kwijt dan rijk, die zijn alleen maar 'lastig' . Waarom dacht je dat er te weinig pleeggezinnen zijn? Ze kijken wel uit. Ik zou best een pleegkind willen opvoeden, maar begin er niet aan na wat ik weet met wat voor willekeur je in aanraking komt. Ik zou als pleegmoeder serieus genomen willen worden, in de praktijk blijkt dat je als kleuter weggezet wordt, en dat er van je verwacht wordt dat je het kind alleen kleedt en voedt. Het mag zich vooral niet aan je hechten, want de biologische ouders zouden het weer eens kunnen opeisen en dan zijn de rapen gaar!
Het is misdadig om kinderen een gezonde hechting aan een liefhebbende ouder te ontzeggen. En veel pleegouders houden van hun pleegkinderen alsof het hun eigen kinderen zijn, daar kan jeugdzorg wel op tegen zijn, maar het is een recht van ieder kind om zich veilig te kunnen hechten. Jeugdzorg maakt het onveilig.
donderdag 8 november 2007 om 13:28
Tjongejonge wat een frustratie. Nogmaals, MIJN ervaringen zijn gelukkig heel anders. Ik zet geen enkele pleegmoeder als een kleuter opzij, ik ben vóór hechting van kind aan pleegouders, ik zal een kind nooit dreigen weg te halen als pleegouders zich kritisch uitlaten naar mij of de organisatie en ik zie een pleegouder absoluut niet als een soort oppas. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik zo geweldig ben of een perfecte gezinsvoogd, maar ik wil er wel mee zeggen dat het ook zó kan. En dat het heel vaak zo gaat. Jammer van de negatieve ervaringen, maar ga nou niet gezinsvoogden afschilderen als een stelletje machtlustige mensen die pleegouders intimideren, bedreigen en de wet voorschrijven. Dat vind ik echt te kortzichtig. Ik erken ook dat het niet altijd goed gaat en vind het oprecht jammer en fout als pleegouders zo behandeld worden. Maar ik zie ook de andere kant. Dat zou jij ook eens moeten proberen Nell. Triest dat je je op die manier laat tegenhouden om ook pleegouder te worden. Zo van: ik heb gezien dat het niks is, dus begin ik er zelf ook niet aan. Voor hetzelfde geld zou jij hele andere ervaringen krijgen! Maarja, daar komt die kortzichtigheid weer naar boven. En sorry dat ik het zeg, maar aan dát soort pleegouders heeft de jeugdzorg inderdaad niks.
donderdag 8 november 2007 om 13:54
Maar het gaat niet om de ervaringen, het gaat hier om wat de verantwoordelijkheid is van de gezinsvoogd. Het kan zijn dat die verantwoordelijkheid niet duidelijk is. Het kan zijn dat iemand anders de eindverantwoordelijke is. Het lijkt mij dat je als gezinsvoogd wel degelijk verantwoordelijkheid hebt en dus verantwoording af moet leggen als het fout gaat.
Daarnaast: de angst dat andere gezinsvoogden ermee ophouden lijkt me nogal raar. Dit betekent dat ze allemaal verwachten dezelfde fout te gaan maken. Ik hoop toch dat gezinsvoogden over het algemeen duidelijk zien dat in dit geval duidelijk fouten zijn gemaakt en dat zij niet verwachten dezelfde fouten te maken.
donderdag 8 november 2007 om 15:27
Margriet dit was niet het enige geval, er is een uitzending van netwerk aan gewijd aan dit verschijnsel dat pleegouders niks te zeggen hebben over hun pleegkind en wat voor problemen dat kan opleveren.
Het komt heel vaak voor, ze zijn aan de willekeur van de toegewezen gezinsvoogd overgeleverd. Zodra er een wisseling is van voogd omdat er een van baan verandert, kan ineens de strategie rond het pleegkind totaal veranderen omdat een andere voogd een totaal ander inzicht heeft.
En de pleegouders moeten dat slikken.
Dat zou jou toch iets moeten zeggen.
In plaats van dat je schrikt dat er meerdere van dit soort situaties zijn, ga je er overheen om maar te vertellen dat mijn ervaringen onzin zijn. Het zal best, ik neem direct van je aan dat jij je inzet en dat jij integer te werk gaat. Ik heb het ook over willekeur, je kunt het treffen met een gezinsvoogd die naar behoren zijn/haar werk doet, maar je kunt ook enorme pech hebben omdat een blinde kip het voor het zeggen krijgt en over het lot van het arme pleegkind gaat beslissen en totaal de plank misslaat. In zo'n geval kun je nergens heen als pleegouder, je bent totaal aan de wolven overgeleverd. Dat komt iets te vaak voor.
Het komt heel vaak voor, ze zijn aan de willekeur van de toegewezen gezinsvoogd overgeleverd. Zodra er een wisseling is van voogd omdat er een van baan verandert, kan ineens de strategie rond het pleegkind totaal veranderen omdat een andere voogd een totaal ander inzicht heeft.
En de pleegouders moeten dat slikken.
Dat zou jou toch iets moeten zeggen.
In plaats van dat je schrikt dat er meerdere van dit soort situaties zijn, ga je er overheen om maar te vertellen dat mijn ervaringen onzin zijn. Het zal best, ik neem direct van je aan dat jij je inzet en dat jij integer te werk gaat. Ik heb het ook over willekeur, je kunt het treffen met een gezinsvoogd die naar behoren zijn/haar werk doet, maar je kunt ook enorme pech hebben omdat een blinde kip het voor het zeggen krijgt en over het lot van het arme pleegkind gaat beslissen en totaal de plank misslaat. In zo'n geval kun je nergens heen als pleegouder, je bent totaal aan de wolven overgeleverd. Dat komt iets te vaak voor.
donderdag 8 november 2007 om 15:34
Nell, ik vind dat je wel heel erg generaliseert. Pleeggezinnen moeten vooral '' minder welbespraakt'' zijn? Juist niet! Gezinnen worden goed getest voordat ze een pleegkind in huis mogen nemen, dat is echt niet het eerste beste gezin waar moeder aan de alcohol is en vader aan de drugs.
Een zekere afstand tot je pleegkind vind ik juist gezond. Het is je eigen kind immers niet. Tuurlijk kun je er heel veel van houden en het behandelen als je eigen kind, maar het ís je eigen kind niet. Als de eigen ouders weer voor hun kind kunnen zorgen gaat het weer terug. Het is immers geen adoptie.
Ook je opmerking dat gezinsvoogden ( te) veel macht hebben snap ik niet.
Macht is in de eerste plaats niet het goede woord en in de tweede plaats denk ik dat ze juist heel wéinig te zeggen hebben. Ze moeten zich immers houden aan allerlei regels en protocollen.
Een zekere afstand tot je pleegkind vind ik juist gezond. Het is je eigen kind immers niet. Tuurlijk kun je er heel veel van houden en het behandelen als je eigen kind, maar het ís je eigen kind niet. Als de eigen ouders weer voor hun kind kunnen zorgen gaat het weer terug. Het is immers geen adoptie.
Ook je opmerking dat gezinsvoogden ( te) veel macht hebben snap ik niet.
Macht is in de eerste plaats niet het goede woord en in de tweede plaats denk ik dat ze juist heel wéinig te zeggen hebben. Ze moeten zich immers houden aan allerlei regels en protocollen.
donderdag 8 november 2007 om 16:17
Nell, jouw ervaring, hoewel uit tweede hand, is zeker ook relevant.
Ik sta overigens aan de andere kant. Ik maak (vrijwillig) gebruik van een pleeggezin. Het hoe en waarom doet niet ter zake maar zoals het mij verteld is, is het toch wel de bedoeling dat het kind de kans krijgt zich aan het pleeggezin te hechten. En dat de ouder zijn kind daar de kans toe moet geven.
Leeftijd speelt echter mee. Een kindje van een jaar zal algauw niet beter weten en pleegmoeder als dé mama zien maar een veel ouder kind, een puber, bepaalt zelf wel of het zich zal hechten en in hoeverre.
Natuurlijk is het belangrijk dat de band tussen ouder en kind blijft bestaan. Het zijn niet allemaal ouders die slecht zijn voor hun kinderen. Sommige ouders kiezen vrijwillig ervoor hun kind al dan niet tijdelijk uit huis te plaatsen vanwege een bepaalde situatie. Die situatie kan verbeteren. En ja, dan zit de kans er in dat een kind van de één op de andere dag terug naar huis gaat. Dan sta je als pleegouder met lege handen. Dat weet je toch van tevoren, dat het tijdelijk is en dat dit kan gebeuren? Tijdelijk is overigens een rekbaar begrip. Tijdelijk kan ook jaren zijn maar tijdelijk betekent ook vaak terug vóór het kind achttien is. De bedoeling achter een pleeggezin is zorgdragen voor een kind wat daarvoor (tijdelijk) niet bij ouders of andere familie daarvoor (voldoende) terecht kan.
Je kunt zo'n kindje als je eigen beschouwen en het is heel mooi dat een pleegouder dat voor het kind kan voelen maar je moet denk ik als pleegouder ook beseffen dat hier vaak nu eenmaal, behalve de financiële vergoeding, niet veel tegenover staat. Je moet dan volgens mij het vooral uit een idealistische hulpverlenende belangeloze instelling doen.
Wat mij is opgevallen is dat hoewel het nu overkomt alsof pleegouders overgeleverd zijn aan de 'wolven' er voor hen wel communities, verenigingen of internetplekken zijn. Voor de ouders die hun kinderen gedwongen of vrijwillig uit handen geven, is er veel minder. En als een kind eenmaal goed meedraait in een gezin, hoor en zie je van Jeugdzorg niks meer. Terwijl het eigenlijk het protocol is om twee maal per jaar een evaluatiegesprek te hebben met ouder en pleegouder en Jeugdzorgmedewerkers van beide partijen. Dat gebeurt bij mij allang niet meer. Sterker nog, ik heb mijn nieuwe contactpersoon nog nooit ontmoet van Jeugdzorg. Ik belde op een gegeven moment ergens voor en hoorde dat degene die ik wilde spreken was vertrokken en dat ik een nieuwe had. Ik wist nergens van. Tot op de dag van vandaag heb ik niks meer van ze gehoord. Nu heb ik ze ook niet meer nodig omdat alles onderling tussen mij en pleegmoeder goed te regelen is maar mij lijkt het correct gezien niet zo horen.
Ik sta overigens aan de andere kant. Ik maak (vrijwillig) gebruik van een pleeggezin. Het hoe en waarom doet niet ter zake maar zoals het mij verteld is, is het toch wel de bedoeling dat het kind de kans krijgt zich aan het pleeggezin te hechten. En dat de ouder zijn kind daar de kans toe moet geven.
Leeftijd speelt echter mee. Een kindje van een jaar zal algauw niet beter weten en pleegmoeder als dé mama zien maar een veel ouder kind, een puber, bepaalt zelf wel of het zich zal hechten en in hoeverre.
Natuurlijk is het belangrijk dat de band tussen ouder en kind blijft bestaan. Het zijn niet allemaal ouders die slecht zijn voor hun kinderen. Sommige ouders kiezen vrijwillig ervoor hun kind al dan niet tijdelijk uit huis te plaatsen vanwege een bepaalde situatie. Die situatie kan verbeteren. En ja, dan zit de kans er in dat een kind van de één op de andere dag terug naar huis gaat. Dan sta je als pleegouder met lege handen. Dat weet je toch van tevoren, dat het tijdelijk is en dat dit kan gebeuren? Tijdelijk is overigens een rekbaar begrip. Tijdelijk kan ook jaren zijn maar tijdelijk betekent ook vaak terug vóór het kind achttien is. De bedoeling achter een pleeggezin is zorgdragen voor een kind wat daarvoor (tijdelijk) niet bij ouders of andere familie daarvoor (voldoende) terecht kan.
Je kunt zo'n kindje als je eigen beschouwen en het is heel mooi dat een pleegouder dat voor het kind kan voelen maar je moet denk ik als pleegouder ook beseffen dat hier vaak nu eenmaal, behalve de financiële vergoeding, niet veel tegenover staat. Je moet dan volgens mij het vooral uit een idealistische hulpverlenende belangeloze instelling doen.
Wat mij is opgevallen is dat hoewel het nu overkomt alsof pleegouders overgeleverd zijn aan de 'wolven' er voor hen wel communities, verenigingen of internetplekken zijn. Voor de ouders die hun kinderen gedwongen of vrijwillig uit handen geven, is er veel minder. En als een kind eenmaal goed meedraait in een gezin, hoor en zie je van Jeugdzorg niks meer. Terwijl het eigenlijk het protocol is om twee maal per jaar een evaluatiegesprek te hebben met ouder en pleegouder en Jeugdzorgmedewerkers van beide partijen. Dat gebeurt bij mij allang niet meer. Sterker nog, ik heb mijn nieuwe contactpersoon nog nooit ontmoet van Jeugdzorg. Ik belde op een gegeven moment ergens voor en hoorde dat degene die ik wilde spreken was vertrokken en dat ik een nieuwe had. Ik wist nergens van. Tot op de dag van vandaag heb ik niks meer van ze gehoord. Nu heb ik ze ook niet meer nodig omdat alles onderling tussen mij en pleegmoeder goed te regelen is maar mij lijkt het correct gezien niet zo horen.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 8 november 2007 om 18:15
Fashion, goed dat je de feiten even op een rijtje hebt gezet, dan weet iedereen weer een beetje hoe het zat. Maar wat mij duidelijk opvalt in die punten (of ik moet er overheen hebben gelezen) is dat vooral de teamleider van de gezinsvoogd nalatig is geweest. Hij wilde de dossiers niet bekijken en hij heeft haar niet goed begeleidt. Dus waar ligt dan de fout van de gezinsvoogd? Zij kan volgens mij vrij weinig doen zonder toestemming e.d. van haar teamleider.... zij heeft daar ook verantwoordelijkheid aan af te leggen.
vrijdag 9 november 2007 om 09:53
De rechter zal spreken, daar doen wij niks aan.
Ik wil nog een kleine aanvulling maken op mijn betoog. We moeten er voor uitkijken dat we niet ervaringen tegen elkaar weg gaan strepen, zo van: bij mij gaat het hartstikke goed, dus mag het ergens anders eens goed fout gaan, want fouten zijn er immers om gemaakt te worden.
Elk specifiek geval, elk persoonlijk drama telt voor de volle 100% en verdient de volle 100% inzet om alles boven tafel te krijgen om herhaling te voorkomen.
Wie accepteert dat er fouten gemaakt worden, zelfs kleine, zeker in dit soort gevoelige zaken maakt een kapitale denkfout. Kleine fouten, kunnen een opmaat zijn naar grote fouten.
De protocollen in de hulpverlening die kinderen zouden moeten beschermen deugen niet want sluiten niet goed op elkaar aan. De hulpverleningsinstellingen moeten een procedure volgen die zorgt dat de zorg in elkaar grijpt en niet 'naadloos' op elkaar aansluit. Bij dat laatste komen teveel hiaten voor, 'naadloos' kan niet, de communicatie tussen de hulpverlenende instanties is vaak slecht te noemen, en ze doen elkaars onderzoek zinloos over zodat er veel kostbare tijd verloren gaat, ten nadele van de veiligheid van het kind.
Hulpverleners zijn niet altijd goed genoeg opgeleid om de psychiatrische en verslavings problemen die ze tegenkomen goed te kunnen doorzien.
Zo zijn gezinsvoogden niet altijd toegerust op de taak die zij krijgen. In het geval van Savanna had de gezinsvoogd sowieso de zaak aan een ander moeten geven, iemand die meer gespecialiseerd is in psychiatrie. Het dossier is al zo alarmerend, daar moet je een heel psychiatrisch team op zetten, of gewoon het kind uit huis plaatsen, dat was in alle gevallen het beste geweest. Hoe komt het dat de gezinsvoogd de zaak niet teruggaf met de opmerking dat zij niet in staat was met haar expertise om een dermate gestoord gezin te begeleiden? Ik zou het wel eens willen weten, want ik denk dat bij een goede hulpverlening hoort dat de hulpverlener zijn/haar eigen functioneren kan evalueren en eventuele beperkingen onder ogen kan zien. Dat heet zelfkritiek.
Ik wil nog een kleine aanvulling maken op mijn betoog. We moeten er voor uitkijken dat we niet ervaringen tegen elkaar weg gaan strepen, zo van: bij mij gaat het hartstikke goed, dus mag het ergens anders eens goed fout gaan, want fouten zijn er immers om gemaakt te worden.
Elk specifiek geval, elk persoonlijk drama telt voor de volle 100% en verdient de volle 100% inzet om alles boven tafel te krijgen om herhaling te voorkomen.
Wie accepteert dat er fouten gemaakt worden, zelfs kleine, zeker in dit soort gevoelige zaken maakt een kapitale denkfout. Kleine fouten, kunnen een opmaat zijn naar grote fouten.
De protocollen in de hulpverlening die kinderen zouden moeten beschermen deugen niet want sluiten niet goed op elkaar aan. De hulpverleningsinstellingen moeten een procedure volgen die zorgt dat de zorg in elkaar grijpt en niet 'naadloos' op elkaar aansluit. Bij dat laatste komen teveel hiaten voor, 'naadloos' kan niet, de communicatie tussen de hulpverlenende instanties is vaak slecht te noemen, en ze doen elkaars onderzoek zinloos over zodat er veel kostbare tijd verloren gaat, ten nadele van de veiligheid van het kind.
Hulpverleners zijn niet altijd goed genoeg opgeleid om de psychiatrische en verslavings problemen die ze tegenkomen goed te kunnen doorzien.
Zo zijn gezinsvoogden niet altijd toegerust op de taak die zij krijgen. In het geval van Savanna had de gezinsvoogd sowieso de zaak aan een ander moeten geven, iemand die meer gespecialiseerd is in psychiatrie. Het dossier is al zo alarmerend, daar moet je een heel psychiatrisch team op zetten, of gewoon het kind uit huis plaatsen, dat was in alle gevallen het beste geweest. Hoe komt het dat de gezinsvoogd de zaak niet teruggaf met de opmerking dat zij niet in staat was met haar expertise om een dermate gestoord gezin te begeleiden? Ik zou het wel eens willen weten, want ik denk dat bij een goede hulpverlening hoort dat de hulpverlener zijn/haar eigen functioneren kan evalueren en eventuele beperkingen onder ogen kan zien. Dat heet zelfkritiek.
vrijdag 9 november 2007 om 16:40
hoe dan ook, we horen het de 16de wel! Ik denk overigens wel dat de kans groot is dat mensen op gaan stappen als ze daadwerkelijk veroordeeld wordt. Niet omdat men bang is om dezelfde fouten te maken, wel omdat wij verantwoordelijk gesteld kunnen gaan worden voor daden die een ander begaat. Wij werken nou eenmaal met een zeer complexe doelgroep die vaak erg onvoorspelbaar handelt.
enne nell....ik accepteer wel dat er fouten worden gemaakt. Dat dat bij dit werk soms grote consequenties kan hebben, is een feit. Maar ik heb het al eerder geschreven....een gezinsvoogd is (jaja, echt waar!) ook een mens! En waar mensen werken worden fouten gemaakt. Als een arts een fout maakt kan dat ook dramatische gevolgen hebben voor de patient. En ik denk niet dat er één arts is die denkt: gnagna, vandaag laat ik een patient eens lekker overlijden. Nee, die doet zijn vak en doet zijn best en maakt net als ieder ander mens/gezinsvoogd ook fouten. Als jij dat niet kan accepteren Nell, moet je op een planeet zonder mensen gaan wonen.
enne nell....ik accepteer wel dat er fouten worden gemaakt. Dat dat bij dit werk soms grote consequenties kan hebben, is een feit. Maar ik heb het al eerder geschreven....een gezinsvoogd is (jaja, echt waar!) ook een mens! En waar mensen werken worden fouten gemaakt. Als een arts een fout maakt kan dat ook dramatische gevolgen hebben voor de patient. En ik denk niet dat er één arts is die denkt: gnagna, vandaag laat ik een patient eens lekker overlijden. Nee, die doet zijn vak en doet zijn best en maakt net als ieder ander mens/gezinsvoogd ook fouten. Als jij dat niet kan accepteren Nell, moet je op een planeet zonder mensen gaan wonen.
vrijdag 9 november 2007 om 17:59
Ik kan niet beoordelen of deze vrouw 'schuldig' is of niet, ik was er niet bij en heb alleen informatie uit de media. Wat ik me alleen steeds afvraag als ik er iets over lees: hoe kan het dat deze vrouw vond dat alles wel 'goed' ging met Savanna bij haar eigen moeder? Als ik lees wat er allemaal met dat kind gebeurd is.. Hebben gezinsvoogden (of de hulpen die in huis kwamen) niet de bevoegdheid om onder de kleren van een kind te kijken, bijvoorbeeld? Blauwe plekken zijn dan niet meer te verbergen!
Nogmaals, ik ben geen gezinsvoogd en kan er dus niet goed over oordelen, maar de vraag blijft bij mij: hoe kun je zoiets niet zien?
Zelf heb ken ik twee mensen die in hun puberteit met jeugdzorg in aanraking zijn gekomen, en de hulpverlening is vaak traag. Maar ik heb wel het idee dat dat toen kwam vanwege te weinig geld (voor opvang bijvoorbeeld). Ook werkte iedereen langs elkaar heen.
Nogmaals, ik ben geen gezinsvoogd en kan er dus niet goed over oordelen, maar de vraag blijft bij mij: hoe kun je zoiets niet zien?
Zelf heb ken ik twee mensen die in hun puberteit met jeugdzorg in aanraking zijn gekomen, en de hulpverlening is vaak traag. Maar ik heb wel het idee dat dat toen kwam vanwege te weinig geld (voor opvang bijvoorbeeld). Ook werkte iedereen langs elkaar heen.
vrijdag 9 november 2007 om 21:11
vrijdag 9 november 2007 om 23:30
Fash, ik ga even advocaat van de duivel spelen. Je roept om het hardst nu dat de gezinsvoogd te laat of niet heeft ingegrepen terwijl er allerlei signalen waren. Nu heb je enige tijd geleden een topic geopend over je eigen kind, er waren buren die dachten dat jouw prins mishandeld werd, tel daarbij op dat hij na zijn ziekte klein en wat onderontwikkeld was,en je was echt heeeeleeemaal pissed off, toen kon je geen begrip opbrengen voor de mensen die dit gemeld hadden.Snap je hoe moeilijk het is voor iemand. Zeg maar gewoon dat het een fase is en ze druipen weer af, net zoals ze bij jou gedaan hebben Nu weet ik dat er in de zaak Savannah meer aan de hand was,Bekijk de situatie eens vanuit een gezinsvoogd. Ik heb ook ervaring met voogden en kinderen en, nee, de situatie is niet goed afgelopen, maar ik bekijk het wel vanuit de mogelijkheden en onmogelijkheden die zij beschikbaar hebben.
vrijdag 9 november 2007 om 23:34
Margriet, ik vind het dapper dat je je hier zo hebt geprofileerd, als gezinsvoogd, en je bloot hebt gegeven aan veel kritiek. Ik vind het ook heel goed en dapper dat je zo op blijft komen voor je collega.
Maar als er fouten zijn gemaakt, door de gezinsvoogd, door het multidisciplinair team, door de leiding... kun je dat dan ook erkennen?
Want er zijn fouten gemaakt in de zaak Savanna. Waar die fout gelegen heeft, is nu aan de rechter. Maar het kan zijn dat de gezinsvoogd toch echt steken heeft laten vallen.
Ik zit hier een beetje tussenin, qua mening. Aan de ene kant kan ik me niet voorstellen dat je mishandeling van deze graad, over het hoofd hebt gezien. Aan de andere kant weet ik, ook werkend in de jeugdzorg, dat niet alles zo makkelijk is als de stuurlui op de wal roepen. Als je het ziet, laat je dat niet los omdat het weekend is.
Mijn maag draait om als ik lees wat er met Savanna is gebeurd. Als ik dit kind had gekend, en deze signalen op deze manier had gezien, had ik het kind direct mee naar huis genomen, fuck de baas. Als buren zijnde, als consulente van het Consultatiebureau, als thuiszorg, als... nou, wie is er meer over de vloer geweest? Waarom is dit alleen de voogd te verwijten?
Maar veel van de berichtgeving over deze zaak is ook stemming maken en effectbejag geweest.
FV, het valt me van jou tegen dat je zelfs de Telegraaf wilt citeren om je punt te maken. Jou manier van discusieren is niet fair, maar je bent zo sterk met woorden, dat zelfs ik mijn vinger er amper op kan leggen waar jou redenatie mank gaat. En waar ik het wel weet, ga ik het niet eens aan, omdat je met je woordenstroom dat weer keihard onderuit gaat halen. Waarop ik dan weer eerst de misleidende techniek eruit moet gaan vissen en bestrijden, voor we inhoudelijk verder kunnen praten. Alsof zoveel goed gekozen woorden maken dat je gelijk hebt.
Fash, ik vind je een lieve meid, maar dat trek ik niet, wil ik niet. En met mij, kunnen waarschijnlijk veel goedbedoelende en betrokken forummers niet tegen jou op.
Ik lees hier mensen die, net als ik, zich met hart en ziel inzetten voor hun werk in de jeugdzorg. Mijn motivatie om in de jeugdzorg te werken, is dat ik kinderen een betere kans wil geven. En met mij voelen veel mensen in de jeugdzorg dat, hun drijfveer is idealisme; ieder kind een eerlijke kans. Als ze dat niet zouden voelen, zouden ze hun capaciteiten al lang elders hebben ingezet, aleen al omdat je elders veeeel beter wordt betaald.
Ik kan alleen praten voor de mensen die ik zie in mijn instelling, op mijn lokatie. Maar ik zie mensen, die ondanks de bureaucratie, ondanks de protocollen, het beste willen voor de kinderen waar ze voor werken. En reken maar dat de teamleiding en het management van onze lokatie het zwaar heeft. Ze hebben dagelijks te kampen met een heel hok vol goed gemotiveerde jeugdbeschermers, die als een gek schoppen tegen de regelgeving van bovenaf. Die schoppen tegen produktiecijfers, de regelgeving, de bureaucratie. Produktie? Het gaat om kinderen, niet om een produkt!
Ik kan me niet voorstellen dat dit alleen zo leeft bij mij in de instelling, bij mij op lokatie.
En ook hier, op deze lokatie waar men zo betrokken is bij de kinderen, laten we steken vallen. Ons werk wordt door meer dan 3 personen gecontroleerd, en toch worden er fouten gemaakt. Hoe dat kan? Omdat we mensen zijn. Met onze oh zo objectieve, maar stiekem toch subjectieve blik. Wil je een zuivere objectieve blik, dan moet je een computerprogramma hebben waar wij onze subjectieve waarnemingen kunnen invoeren, en er een objectieve waarneming uitrolt.
Ik weet niet hoe het gaat in de gezinsvoogdij. Maar ik voel me betrokken bij en verantwoordelijk voor de kinderen, en de ouders, waar ik rapport over moet maken. Ik doe dat naar eer en geweten. Het stuit me tegen de borst als er gezegd wordt dat mensen die werken in de jeugdzorg, niet betrokken zijn en lekker gaan slapen als ze weten dat kinderen gevaar lopen. Ik zal dat nooit kunnen en ik ken niet 1 collega die dat wel doet, die dat wel kan.
En als je daar aan twijfelt, kom dan maar een maandje meelopen. Bij mij ben je van harte welkom, om te kijken hoe de jeugdzorg zijn werk doet.
Maar als er fouten zijn gemaakt, door de gezinsvoogd, door het multidisciplinair team, door de leiding... kun je dat dan ook erkennen?
Want er zijn fouten gemaakt in de zaak Savanna. Waar die fout gelegen heeft, is nu aan de rechter. Maar het kan zijn dat de gezinsvoogd toch echt steken heeft laten vallen.
Ik zit hier een beetje tussenin, qua mening. Aan de ene kant kan ik me niet voorstellen dat je mishandeling van deze graad, over het hoofd hebt gezien. Aan de andere kant weet ik, ook werkend in de jeugdzorg, dat niet alles zo makkelijk is als de stuurlui op de wal roepen. Als je het ziet, laat je dat niet los omdat het weekend is.
Mijn maag draait om als ik lees wat er met Savanna is gebeurd. Als ik dit kind had gekend, en deze signalen op deze manier had gezien, had ik het kind direct mee naar huis genomen, fuck de baas. Als buren zijnde, als consulente van het Consultatiebureau, als thuiszorg, als... nou, wie is er meer over de vloer geweest? Waarom is dit alleen de voogd te verwijten?
Maar veel van de berichtgeving over deze zaak is ook stemming maken en effectbejag geweest.
FV, het valt me van jou tegen dat je zelfs de Telegraaf wilt citeren om je punt te maken. Jou manier van discusieren is niet fair, maar je bent zo sterk met woorden, dat zelfs ik mijn vinger er amper op kan leggen waar jou redenatie mank gaat. En waar ik het wel weet, ga ik het niet eens aan, omdat je met je woordenstroom dat weer keihard onderuit gaat halen. Waarop ik dan weer eerst de misleidende techniek eruit moet gaan vissen en bestrijden, voor we inhoudelijk verder kunnen praten. Alsof zoveel goed gekozen woorden maken dat je gelijk hebt.
Fash, ik vind je een lieve meid, maar dat trek ik niet, wil ik niet. En met mij, kunnen waarschijnlijk veel goedbedoelende en betrokken forummers niet tegen jou op.
Ik lees hier mensen die, net als ik, zich met hart en ziel inzetten voor hun werk in de jeugdzorg. Mijn motivatie om in de jeugdzorg te werken, is dat ik kinderen een betere kans wil geven. En met mij voelen veel mensen in de jeugdzorg dat, hun drijfveer is idealisme; ieder kind een eerlijke kans. Als ze dat niet zouden voelen, zouden ze hun capaciteiten al lang elders hebben ingezet, aleen al omdat je elders veeeel beter wordt betaald.
Ik kan alleen praten voor de mensen die ik zie in mijn instelling, op mijn lokatie. Maar ik zie mensen, die ondanks de bureaucratie, ondanks de protocollen, het beste willen voor de kinderen waar ze voor werken. En reken maar dat de teamleiding en het management van onze lokatie het zwaar heeft. Ze hebben dagelijks te kampen met een heel hok vol goed gemotiveerde jeugdbeschermers, die als een gek schoppen tegen de regelgeving van bovenaf. Die schoppen tegen produktiecijfers, de regelgeving, de bureaucratie. Produktie? Het gaat om kinderen, niet om een produkt!
Ik kan me niet voorstellen dat dit alleen zo leeft bij mij in de instelling, bij mij op lokatie.
En ook hier, op deze lokatie waar men zo betrokken is bij de kinderen, laten we steken vallen. Ons werk wordt door meer dan 3 personen gecontroleerd, en toch worden er fouten gemaakt. Hoe dat kan? Omdat we mensen zijn. Met onze oh zo objectieve, maar stiekem toch subjectieve blik. Wil je een zuivere objectieve blik, dan moet je een computerprogramma hebben waar wij onze subjectieve waarnemingen kunnen invoeren, en er een objectieve waarneming uitrolt.
Ik weet niet hoe het gaat in de gezinsvoogdij. Maar ik voel me betrokken bij en verantwoordelijk voor de kinderen, en de ouders, waar ik rapport over moet maken. Ik doe dat naar eer en geweten. Het stuit me tegen de borst als er gezegd wordt dat mensen die werken in de jeugdzorg, niet betrokken zijn en lekker gaan slapen als ze weten dat kinderen gevaar lopen. Ik zal dat nooit kunnen en ik ken niet 1 collega die dat wel doet, die dat wel kan.
En als je daar aan twijfelt, kom dan maar een maandje meelopen. Bij mij ben je van harte welkom, om te kijken hoe de jeugdzorg zijn werk doet.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 9 november 2007 om 23:39
vrijdag 9 november 2007 om 23:44
Ja, Poesje, het moest me even van het hart. No hard feelings richting Fash, maar ik bedoel alleen maar te zeggen, je kan als moeder echt heel overtuigend zijn dat het goed gaat met je kind. En ik ben er van overtuigd dat Fash dat is, maar stel je voor dat de politie haar gezegd had dat ze toch de kinderbescherming in gingen schakelen, en dat deze terug gingen kijken, ja die jongen is mager (zou ondervoed kunnen zijn), gilt veel en vaak, we plaatsen hem maar uit huis, dan weet ik zeker dat onze Fash helemaal gek geworden zou zijn en alles uit de kast zou trekken om te laten zien dat het niet zo is. en sommige moeders kunnen dat heel overtuigend
zaterdag 10 november 2007 om 00:00
Prada, zo gaan de dingen helemaal niet. Buiten dat dit niets te maken heeft met het moederschap van Fash (zulke dingen moet je niet theoretisch schetsen, dat kan zo kwetsend zijn! ), zo makkelijk is je kind echt niet uit huis geplaatst.
Was het maar zo makkelijk, soms. Als het zo makkelijk was, had Savanna misschien nog wel geleefd.....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 10 november 2007 om 00:17
Pardon? Nou, nu heb ik helemaal de stoom uit mijn oren. Hoe dúrf je? How fucking dare you?
Pffff. Adem in, adem uit.
How DARE you? Hoe dúrf je me te vergelijken met een gestoord wijf die haar kind haatte, die haar kind opsloot in een hondehok, die haar kind niet te eten gaf, die haar kind afroste, die 250!!! hulpverleners had, die officieel gediagnosticeerd is als gestoord, die haar vriendjes belangrijker vond dan haar kinderen, die naar de kroeg gaan belangrijker vond dan haar kinderen, die haar kind als oud vuil in een kofferbak dumpte, die haar kind vastbond en knevelde als een straathond?
Echt, hoe haal je het in je hoofd, mafkees.
fashionvictim wijzigde dit bericht op 10-11-2007 01:02
Reden: ik lijk wel gek ook, ga ik me nog zitten verdedigen ook.
Reden: ik lijk wel gek ook, ga ik me nog zitten verdedigen ook.
% gewijzigd
Am Yisrael Chai!
zaterdag 10 november 2007 om 00:27
joh, ga nog even lekker door zeg. Weet je wat, bel ze anders even, dat ze vooral hier bij me langs moeten komen. Hoe haal je het in je hoofd zeg?
Ik weet niet of je zelf kinderen hebt, maar if so, dan gun ik je van harte toe dat je net als ik in een ziekenhuis op een stretchertje ligt te bedenken dat je elk haartje, elk plooitje, elk vlekje en elk geluidje op je netvlies moet opslaan en in je hart moet verankeren omdat je denkt dat je kind de ochtend niet gaat halen.
Am Yisrael Chai!
