Actueel
alle pijlers
Zeer delicaat onderwerp (2e wereldoorlog, joden etc)
dinsdag 24 april 2012 om 09:47
Toevallig zag ik zondagochtend een reportage over een groep Nederlandse joden die terug gingen naar Auschwitz (Oswiecim) en Sobibór. De programmamaakster ging later zelf nog eens terug en heeft daar ook dingen gezien die je niet in het museum tegenkomt maar wel nog heel zichtbaar aan de oorlog refereren (vervallen schuurtje met de Duitse teksten nog aan de muur bijv).
Zelf ben ik niet Joods, ik heb zelf een Poolse achtergrond en heb zelf van de oorlog natuurlijk niets zelf meegekregen.
Ik heb wel de verhalen hierover gehad (opa die ook opgeroepen werd om gedeporteerd te worden, ook als niet Joodse burger). Oma die met geluk ervan afgekomen is omdat men haar Joodse vriendin die er toen was, niet had gevonden, etc etc.
Nu is mijn punt het volgende: (ik merk dat ik voorzichtig typ want ik wil dus niet dat ik antisemitisch bestempeld wordt).
In hoe verre of hoe lang kun en wil je rouwen om iets dat je zelf niet meegemaakt hebt. Ik weet het klinkt misschien kort door de bocht maar bij het zien van de reportage was ik aan het denken dat onze kinderen de generatie zijn die niet meer verhalen uit eerste mond horen bijvoorbeeld, hebben wel nog de beelden dat lijkt me gevoelsmatig anders. Dat het niet in vergetelheid raakt staat buiten kijf maar dat zou niet eens kunnen denk ik, met zóveel slachtoffers, dat gaat niet gewoon zomaar weg.
Het gevoel bekroop me alsof men, vanuit de Joodse kant, nog steeds comfortabel in de slachtoffer houding zit. Dat men niet dóór kan, maar wat is dat dan precies? Bang dat men de Joden miskent, niet respecteert?
Zelf ben ik niet Joods, ik heb zelf een Poolse achtergrond en heb zelf van de oorlog natuurlijk niets zelf meegekregen.
Ik heb wel de verhalen hierover gehad (opa die ook opgeroepen werd om gedeporteerd te worden, ook als niet Joodse burger). Oma die met geluk ervan afgekomen is omdat men haar Joodse vriendin die er toen was, niet had gevonden, etc etc.
Nu is mijn punt het volgende: (ik merk dat ik voorzichtig typ want ik wil dus niet dat ik antisemitisch bestempeld wordt).
In hoe verre of hoe lang kun en wil je rouwen om iets dat je zelf niet meegemaakt hebt. Ik weet het klinkt misschien kort door de bocht maar bij het zien van de reportage was ik aan het denken dat onze kinderen de generatie zijn die niet meer verhalen uit eerste mond horen bijvoorbeeld, hebben wel nog de beelden dat lijkt me gevoelsmatig anders. Dat het niet in vergetelheid raakt staat buiten kijf maar dat zou niet eens kunnen denk ik, met zóveel slachtoffers, dat gaat niet gewoon zomaar weg.
Het gevoel bekroop me alsof men, vanuit de Joodse kant, nog steeds comfortabel in de slachtoffer houding zit. Dat men niet dóór kan, maar wat is dat dan precies? Bang dat men de Joden miskent, niet respecteert?
dinsdag 24 april 2012 om 10:27
Comfortabel in de slachtofferrol zitten? De joden die hier wonen, die ik ken zitten echt niet in een slachofferrol hoor. En dan nog, ze worden nog steeds vrijwel overal ter wereld vervolgd, onlangs is er zelfs relatief dichtbij in Frankrijk nog een aanslag op een joodse school geweest. En zelfs in hun eigen land kunnen ze niet veilig wonen. Volgens mij zitten ze niet zozeer in een slachtofferrol, maar zijn ze gewoon al eeuwenlang en nog steeds slachtoffer van een of andere onbegrijpelijke volkenhaat.
Ik zag gisteravond een stuk van een documentaire met interviews met NSB-ers. Een stel hoogbejaarde mannen, van de leeftijd van mijn opa, die nog steeds vol vuur verkondigen dat Hitler gelijk had en zo'n goede man was en zoveel voor de mensheid heeft betekend. En een van die mannen die nog steeds vol overtuiging was dat Joden de bron van alle kwaad zijn en dat er nog veel te veel van rondlopen. Zolang dat soort mensen en dat soort gedachtes nog aanwezig zijn, mag de tweede wereldoorlog echt nooit en te nimmer vergeten worden. En dan gaat het me niet eens zozeer om de joden, maar wel om het feit dat iedereen zich er van bewust is dat zoiets nooit, nooit meer mag gebeuren en dat zulk gedachtegoed altijd het onderspit moet delven. Ik vind het daarom ook goed dat de laatste jaren ook andere oorlogen en slachtoffers herdacht worden.
Ik zag gisteravond een stuk van een documentaire met interviews met NSB-ers. Een stel hoogbejaarde mannen, van de leeftijd van mijn opa, die nog steeds vol vuur verkondigen dat Hitler gelijk had en zo'n goede man was en zoveel voor de mensheid heeft betekend. En een van die mannen die nog steeds vol overtuiging was dat Joden de bron van alle kwaad zijn en dat er nog veel te veel van rondlopen. Zolang dat soort mensen en dat soort gedachtes nog aanwezig zijn, mag de tweede wereldoorlog echt nooit en te nimmer vergeten worden. En dan gaat het me niet eens zozeer om de joden, maar wel om het feit dat iedereen zich er van bewust is dat zoiets nooit, nooit meer mag gebeuren en dat zulk gedachtegoed altijd het onderspit moet delven. Ik vind het daarom ook goed dat de laatste jaren ook andere oorlogen en slachtoffers herdacht worden.
..
dinsdag 24 april 2012 om 10:28
Ik weet alleen dat de Tweede Wereldoorlog en met name de Holocaust de politieke realiteit vandaag de dag nog enorm bepaalt.
En het gaat dan niet alleen om een een veronderstelde Israel-lobby in de VS en soms agressief Israel maar ook om een andere definitie van mensenrechten sindsdien en de werking van het internationaal recht.
Maar op een ander - veel kleiner niveau - begint de Holocaust haar effect te missen (in landen als Nederland). Waar vroeger onmiddellijk naar de oorlog werd verwezen als het ging om verplicht meedragen van een ID-kaart voor alle burgers of camera-toezicht gelden deze argumenten vandaag niet meer. Ook begint - gelukkig - een anti-Duits sentiment uit te sterven (iets dat in mijn kindertijd nog zeer normaal was).
Overigens vind ik het opvallend dat je (TO) noemt dat je Pools bent. Als er een land is geweest waar een hoop smerigheden hebben plaatsgevonden (zelfs los van de vernietigingskampen) is het Polen wel.
De Holocaust en Tweede Wereldoorlog zijn springlevend in Polen. Dit verklaart tot op grote de buitenlandbetrekkingen tussen Polen en Rusland en tussen Polen en Duitsland.
Ergens wel terecht: Polen is enorm gesloopt en genaaid gedurende WOII.
Het verbaast me ook altijd hoe goed Polen op de hoogte zijn van hun eigen geschiedenis.
En het gaat dan niet alleen om een een veronderstelde Israel-lobby in de VS en soms agressief Israel maar ook om een andere definitie van mensenrechten sindsdien en de werking van het internationaal recht.
Maar op een ander - veel kleiner niveau - begint de Holocaust haar effect te missen (in landen als Nederland). Waar vroeger onmiddellijk naar de oorlog werd verwezen als het ging om verplicht meedragen van een ID-kaart voor alle burgers of camera-toezicht gelden deze argumenten vandaag niet meer. Ook begint - gelukkig - een anti-Duits sentiment uit te sterven (iets dat in mijn kindertijd nog zeer normaal was).
Overigens vind ik het opvallend dat je (TO) noemt dat je Pools bent. Als er een land is geweest waar een hoop smerigheden hebben plaatsgevonden (zelfs los van de vernietigingskampen) is het Polen wel.
De Holocaust en Tweede Wereldoorlog zijn springlevend in Polen. Dit verklaart tot op grote de buitenlandbetrekkingen tussen Polen en Rusland en tussen Polen en Duitsland.
Ergens wel terecht: Polen is enorm gesloopt en genaaid gedurende WOII.
Het verbaast me ook altijd hoe goed Polen op de hoogte zijn van hun eigen geschiedenis.
dinsdag 24 april 2012 om 10:30
quote:techniek schreef op 24 april 2012 @ 09:58:
Het levend houden van de herinnering is denk ik niet verkeerd. Maar hoe lang moeten we nog doorgaan met het jaarlijks houden van de dodenherdenking? Er zullen over een paar jaar weinig mensen meer zijn die de kampen hebben overleeft of die een familielid hebben verloren in de oorlog.
Wat is de toegevoegde waarde als straks de achterkleinkinderen van opa bij de dodenherdenking aanwezig zijn?
Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen de dodenherdenking maar ik vraag me wel eens af, staan we over 50 jaar nog steeds met z'n allen op de dam of op de Waalsdorpervlakte?
Ho even. Dat gaat niet alleen om WO2, maar voor alle gevallenen in elke oorlog.
Denk bv aan irak en Afganistan.
Het levend houden van de herinnering is denk ik niet verkeerd. Maar hoe lang moeten we nog doorgaan met het jaarlijks houden van de dodenherdenking? Er zullen over een paar jaar weinig mensen meer zijn die de kampen hebben overleeft of die een familielid hebben verloren in de oorlog.
Wat is de toegevoegde waarde als straks de achterkleinkinderen van opa bij de dodenherdenking aanwezig zijn?
Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen de dodenherdenking maar ik vraag me wel eens af, staan we over 50 jaar nog steeds met z'n allen op de dam of op de Waalsdorpervlakte?
Ho even. Dat gaat niet alleen om WO2, maar voor alle gevallenen in elke oorlog.
Denk bv aan irak en Afganistan.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
dinsdag 24 april 2012 om 10:30
Kijk, WO II en de jodenvervolging gaat onherroepelijk de geschiedenisboeken in en er gaat een nieuwe bladzijde opengeslagen worden. Als je kijkt naar de 30-jarige oorlog en de verschrikkingen die toen over wat nu Duitsland is, is uitgestort, daar hoor je ook niemand meer over. Behalve historici als ik dan...
dinsdag 24 april 2012 om 10:31
Het jammere is dat de tendensen die indertijd tot de holocaust hebben geleid niet samen met Hitler en zijn vriendjes zijn verdwenen. En daarom kan het niks geen kwaad om er elk jaar nog even bij stil te staan waartoe die tendensen kunnen leiden als je je ogen niet openhoudt met zijn allen. Vind ik dan.
dinsdag 24 april 2012 om 10:32
quote:jukebox schreef op 24 april 2012 @ 10:28:
Het verbaast me ook altijd hoe goed Polen op de hoogte zijn van hun eigen geschiedenis.Heb je helemaal gelijk in. Je geeft zelf inderdaad al een goede reden aan: ze zijn enorm genaaid in WO II. Van alle kanten. Maar dat is wel het lot van de Polen. Die worden eeuwenlang al heen en weer getrapt. Terwijl het eens een groot, sterk land was.
Het verbaast me ook altijd hoe goed Polen op de hoogte zijn van hun eigen geschiedenis.Heb je helemaal gelijk in. Je geeft zelf inderdaad al een goede reden aan: ze zijn enorm genaaid in WO II. Van alle kanten. Maar dat is wel het lot van de Polen. Die worden eeuwenlang al heen en weer getrapt. Terwijl het eens een groot, sterk land was.
dinsdag 24 april 2012 om 10:34
quote:spectral schreef op 24 april 2012 @ 10:04:
[...]
En denk je dat die halfslachtige herdenking of viering (waar bijna niemand meer aan mee doet, alleen de jeugd om te zuipen en naar gratis bandjes te luisteren) daar echt verandering in gaat brengen?
Voor mij is herdenking en viering iets wat je zelf doet. Tegenwoordig heb je de festivals, waar ook bij stilgestaan wordt.
Er zal geen verandering in brengen, zoals we hopen, maar het zet mensen wel aan het denken.
Overigens, dan kunnen de verplichte vrije dagen dan ook afgeschaft worden.
[...]
En denk je dat die halfslachtige herdenking of viering (waar bijna niemand meer aan mee doet, alleen de jeugd om te zuipen en naar gratis bandjes te luisteren) daar echt verandering in gaat brengen?
Voor mij is herdenking en viering iets wat je zelf doet. Tegenwoordig heb je de festivals, waar ook bij stilgestaan wordt.
Er zal geen verandering in brengen, zoals we hopen, maar het zet mensen wel aan het denken.
Overigens, dan kunnen de verplichte vrije dagen dan ook afgeschaft worden.
dinsdag 24 april 2012 om 10:36
Het nooit meer vergeten van een verschrikkelijke oorlog is belangrijk. Juist in tijden van onverdraagzaamheid en egoisme.
De joden zijn nog niet zo lang geleden voor een groot deel uitgeroeid. 6 mio op hoeveel? Was het een derde? En ja, dat heeft tot deze generatie nog enorme invloed. Ouders van de volwassenen van nu waren slachtoffer. De generatie van nu heeft mss eindelijk het achter zich te laten van de kleine kinderen van nu.
joodse mensen herdenken hun doden. Hun opa's en oma's. Zo lang geleden is het niet! Ze blijven niet hangen in slachtofferrol, maar blijven doelwit van onbegrip en haat. Ze komen voor zichzelf op. En ze hebben een heel klein stukje land voor zichzelf. Kleiner dan NL voor een totaal van 8 miljoen joden. Twee miljoen meer dan er vermoord zijn.
Het is inderdaad een delicaat onderwerp. En dat mag het nog wel even blijven.
De joden zijn nog niet zo lang geleden voor een groot deel uitgeroeid. 6 mio op hoeveel? Was het een derde? En ja, dat heeft tot deze generatie nog enorme invloed. Ouders van de volwassenen van nu waren slachtoffer. De generatie van nu heeft mss eindelijk het achter zich te laten van de kleine kinderen van nu.
joodse mensen herdenken hun doden. Hun opa's en oma's. Zo lang geleden is het niet! Ze blijven niet hangen in slachtofferrol, maar blijven doelwit van onbegrip en haat. Ze komen voor zichzelf op. En ze hebben een heel klein stukje land voor zichzelf. Kleiner dan NL voor een totaal van 8 miljoen joden. Twee miljoen meer dan er vermoord zijn.
Het is inderdaad een delicaat onderwerp. En dat mag het nog wel even blijven.
dinsdag 24 april 2012 om 10:36
'Comfortabel in de slachtofferrol zitten' vind ik ook uitermate respectloos en storend woordgebruik. Bekijk eens wat documentaires (Shoah), films (The Pianist, Sophie's Choice), en lees eens wat boeken (Everything is illuminated, boeken van Primo Levi, het dagboek van Anne Frank desnoods) over de jodenvervolging en probeer je voor te stellen wat dat met de slachtoffers en met de hele Joodse gemeenschap heeft gedaan.
Dat soort littekens geneest niet in een paar decennia.
Dat soort littekens geneest niet in een paar decennia.
dinsdag 24 april 2012 om 10:38
Ik vind trouwens ook dat de beeldvorming inmiddels wel anders mag liggen. Ook veel Duitsers hebben geleden onder de 2e Wereldoorlog, maar daar hoor je nooit wat over. Ik heb altijd het gevoel dat de herdenkingen naast het in leven houden van de slachtoffer positie van de Joden, de haat gevoelens tegen álle Duitsers aanwakkeren. Dat laatste vind ik niet zo verstandig.
dinsdag 24 april 2012 om 10:38
quote:angel__ schreef op 24 april 2012 @ 10:34:
[...]
Voor mij is herdenking en viering iets wat je zelf doet. Tegenwoordig heb je de festivals, waar ook bij stilgestaan wordt.
Er zal geen verandering in brengen, zoals we hopen, maar het zet mensen wel aan het denken.
Overigens, dan kunnen de verplichte vrije dagen dan ook afgeschaft worden.Die zijn al afgeschaft toch.... ik heb ze iig niet.
[...]
Voor mij is herdenking en viering iets wat je zelf doet. Tegenwoordig heb je de festivals, waar ook bij stilgestaan wordt.
Er zal geen verandering in brengen, zoals we hopen, maar het zet mensen wel aan het denken.
Overigens, dan kunnen de verplichte vrije dagen dan ook afgeschaft worden.Die zijn al afgeschaft toch.... ik heb ze iig niet.
dinsdag 24 april 2012 om 10:38
Ik zie hier dat sommige van jullie vinden dat de herdenking van WOII wel lang genoeg heeft geduurd.
Maar hebben jullie dan niet het rare gevoel, na het zien van beelden of horen van verhalen uit die tijd, dat het nog maar zo relatief kortgeleden is?
Ik kan dat soms niet bevatten. Dan probeer ik me wel eens voor te stellen dat zoiets nu zou gebeuren (en waarom niet, ten tijde van WOII had ook niemand kunnen voorzien wat er allemaal zou gebeuren) en dat is toch gewoon niet voor te stellen?
Het wordt nu wel steeds minder, maar er zijn nog steeds mensen die dit bewust hebben meegemaakt.
Zo lang geleden is het eigenlijk helemaal niet.
Maar hebben jullie dan niet het rare gevoel, na het zien van beelden of horen van verhalen uit die tijd, dat het nog maar zo relatief kortgeleden is?
Ik kan dat soms niet bevatten. Dan probeer ik me wel eens voor te stellen dat zoiets nu zou gebeuren (en waarom niet, ten tijde van WOII had ook niemand kunnen voorzien wat er allemaal zou gebeuren) en dat is toch gewoon niet voor te stellen?
Het wordt nu wel steeds minder, maar er zijn nog steeds mensen die dit bewust hebben meegemaakt.
Zo lang geleden is het eigenlijk helemaal niet.
dinsdag 24 april 2012 om 10:39
quote:ailien schreef op 24 april 2012 @ 10:34:
Ik denk zelf wel over die dingen na op het tijdstip dat ik daarvoor verkies. Ik vind 4 mei zo opgelegd.Maar zou je dan hier regelmatig over nadenken als je er niet elk jaar rond 4 mei mee geconfronteerd zou worden? Ik denk echt niet elke dag bewust na over oorlog, allerlei waarden en bevrijding, maar in deze periode van het jaar ben ik er altijd wel veel mee bezig en dan sta ik er echt bij stil wat oorlog inhoudt, en waarom vrijheid en tolerantie etc. zo belangrijk zijn.
Ik denk zelf wel over die dingen na op het tijdstip dat ik daarvoor verkies. Ik vind 4 mei zo opgelegd.Maar zou je dan hier regelmatig over nadenken als je er niet elk jaar rond 4 mei mee geconfronteerd zou worden? Ik denk echt niet elke dag bewust na over oorlog, allerlei waarden en bevrijding, maar in deze periode van het jaar ben ik er altijd wel veel mee bezig en dan sta ik er echt bij stil wat oorlog inhoudt, en waarom vrijheid en tolerantie etc. zo belangrijk zijn.
..
dinsdag 24 april 2012 om 10:39
Het gaat niet om schuldgevoel. Het gaat om verantwoordelijkheid. En dat is een stuk respect. Zeggen dat het nu wel mooi moet zijn geweest is respectloos voor diegene die generaties lang invloed hebben. Het is geen volk wat verder bij de pakken neer zit. Ze bouwen weer op bewonderingswaardig.
De oorlogs herinnering moet ook overeind blijven voor ons, voor de homo's, voor de zigeuners en een ieder die geleden heeft.
De oorlogs herinnering moet ook overeind blijven voor ons, voor de homo's, voor de zigeuners en een ieder die geleden heeft.
dinsdag 24 april 2012 om 10:39
quote:Pompadoer schreef op 24 april 2012 @ 10:36:
'Comfortabel in de slachtofferrol zitten' vind ik ook uitermate respectloos en storend woordgebruik. Bekijk eens wat documentaires (Shoah), films (The Pianist, Sophie's Choice), en lees eens wat boeken (Everything is illuminated, boeken van Primo Levi, het dagboek van Anne Frank desnoods) over de jodenvervolging en probeer je voor te stellen wat dat met de slachtoffers en met de hele Joodse gemeenschap heeft gedaan.
Dat soort littekens geneest niet in een paar decennia.Volmondig mee eens. Ik vind dit een kuttopic, sorry.
'Comfortabel in de slachtofferrol zitten' vind ik ook uitermate respectloos en storend woordgebruik. Bekijk eens wat documentaires (Shoah), films (The Pianist, Sophie's Choice), en lees eens wat boeken (Everything is illuminated, boeken van Primo Levi, het dagboek van Anne Frank desnoods) over de jodenvervolging en probeer je voor te stellen wat dat met de slachtoffers en met de hele Joodse gemeenschap heeft gedaan.
Dat soort littekens geneest niet in een paar decennia.Volmondig mee eens. Ik vind dit een kuttopic, sorry.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 24 april 2012 om 10:41
quote:ailien schreef op 24 april 2012 @ 10:38:
Ik vind trouwens ook dat de beeldvorming inmiddels wel anders mag liggen. Ook veel Duitsers hebben geleden onder de 2e Wereldoorlog, maar daar hoor je nooit wat over. Ik heb altijd het gevoel dat de herdenkingen naast het in leven houden van de slachtoffer positie van de Joden, de haat gevoelens tegen álle Duitsers aanwakkeren. Dat laatste vind ik niet zo verstandig.Onjuist, er is in de laatste tien, twintig jaar een enorme stroom aan boeken op gang gekomen waarin ook de Duitsers voor het voetlicht komen als slachtoffers in WO II. Het ene boek misschien iets revisionistischer dan het ander, maar goed. Boeken over het bombardement op Dresden, Duitsers die het waagden tijdens de laatste maanden van WO II de geallieerden te helpen, de opvarenden van de WIlhelm Gustloff, de verdrevenen uit Pruissen, etcetera. Als je geinteresseerd bent, heb ik wel titels voor je.
Ik vind trouwens ook dat de beeldvorming inmiddels wel anders mag liggen. Ook veel Duitsers hebben geleden onder de 2e Wereldoorlog, maar daar hoor je nooit wat over. Ik heb altijd het gevoel dat de herdenkingen naast het in leven houden van de slachtoffer positie van de Joden, de haat gevoelens tegen álle Duitsers aanwakkeren. Dat laatste vind ik niet zo verstandig.Onjuist, er is in de laatste tien, twintig jaar een enorme stroom aan boeken op gang gekomen waarin ook de Duitsers voor het voetlicht komen als slachtoffers in WO II. Het ene boek misschien iets revisionistischer dan het ander, maar goed. Boeken over het bombardement op Dresden, Duitsers die het waagden tijdens de laatste maanden van WO II de geallieerden te helpen, de opvarenden van de WIlhelm Gustloff, de verdrevenen uit Pruissen, etcetera. Als je geinteresseerd bent, heb ik wel titels voor je.
dinsdag 24 april 2012 om 10:41
quote:Baudolino schreef op 24 april 2012 @ 10:38:
Ik zie hier dat sommige van jullie vinden dat de herdenking van WOII wel lang genoeg heeft geduurd.
Maar hebben jullie dan niet het rare gevoel, na het zien van beelden of horen van verhalen uit die tijd, dat het nog maar zo relatief kortgeleden is?
Ik kan dat soms niet bevatten. Dan probeer ik me wel eens voor te stellen dat zoiets nu zou gebeuren (en waarom niet, ten tijde van WOII had ook niemand kunnen voorzien wat er allemaal zou gebeuren) en dat is toch gewoon niet voor te stellen?
Het wordt nu wel steeds minder, maar er zijn nog steeds mensen die dit bewust hebben meegemaakt.
Zo lang geleden is het eigenlijk helemaal niet.
Nee... helemaal niet zelfs.
En ja wij bezoeken sporadisch wel eens gedenkplaatsen zoals kampen, en dan staan wij absoluut stil bij het feit wat er ooit is gebeurd en hoe erg dat moet zijn geweest.
Maar daar heb ik echt geen opgelegde dagen voor nodig.
Ik zie hier dat sommige van jullie vinden dat de herdenking van WOII wel lang genoeg heeft geduurd.
Maar hebben jullie dan niet het rare gevoel, na het zien van beelden of horen van verhalen uit die tijd, dat het nog maar zo relatief kortgeleden is?
Ik kan dat soms niet bevatten. Dan probeer ik me wel eens voor te stellen dat zoiets nu zou gebeuren (en waarom niet, ten tijde van WOII had ook niemand kunnen voorzien wat er allemaal zou gebeuren) en dat is toch gewoon niet voor te stellen?
Het wordt nu wel steeds minder, maar er zijn nog steeds mensen die dit bewust hebben meegemaakt.
Zo lang geleden is het eigenlijk helemaal niet.
Nee... helemaal niet zelfs.
En ja wij bezoeken sporadisch wel eens gedenkplaatsen zoals kampen, en dan staan wij absoluut stil bij het feit wat er ooit is gebeurd en hoe erg dat moet zijn geweest.
Maar daar heb ik echt geen opgelegde dagen voor nodig.
dinsdag 24 april 2012 om 10:42
quote:carenza schreef op 24 april 2012 @ 10:35:
Bij de eerste wereldoorlog staat ook niemand meer stil . . . . 100 jaar geleden inmiddels, niemand meer die verhalen uit de eerste hand kan horen . . . . .
Gedenken mag, maar een generatie met plaatsvervangend schuldgevoel opvoeden is m.i. niet nodig . . . .Dat is niet waar. In Nederland leeft die oorlog niet, omdat Nederland neutraal was. In andere landen (België, Frankrijk, Engeland, onder andere) wordt deze oorlog nog wel herdacht. Wapenstilstand wordt nog elk jaar gevierd op 11 november en in Ieper wordt nog elke avond (!!) The Last Post gespeeld om WO I te herdenken.
Bij de eerste wereldoorlog staat ook niemand meer stil . . . . 100 jaar geleden inmiddels, niemand meer die verhalen uit de eerste hand kan horen . . . . .
Gedenken mag, maar een generatie met plaatsvervangend schuldgevoel opvoeden is m.i. niet nodig . . . .Dat is niet waar. In Nederland leeft die oorlog niet, omdat Nederland neutraal was. In andere landen (België, Frankrijk, Engeland, onder andere) wordt deze oorlog nog wel herdacht. Wapenstilstand wordt nog elk jaar gevierd op 11 november en in Ieper wordt nog elke avond (!!) The Last Post gespeeld om WO I te herdenken.
dinsdag 24 april 2012 om 10:43
quote:ES1977 schreef op 24 april 2012 @ 10:41:
[...]
Onjuist, er is in de laatste tien, twintig jaar een enorme stroom aan boeken op gang gekomen waarin ook de Duitsers voor het voetlicht komen als slachtoffers in WO II. Het ene boek misschien iets revisionistischer dan het ander, maar goed. Boeken over het bombardement op Dresden, Duitsers die het waagden tijdens de laatste maanden van WO II de geallieerden te helpen, de opvarenden van de WIlhelm Gustloff, de verdrevenen uit Pruissen, etcetera. Als je geinteresseerd bent, heb ik wel titels voor je.Zelf ken ik die boeken wel. Het probleem alleen is dat de herdenkingen nog steeds vooral draaien om de joden en dat alle andere slachtoffers op een tweede plan komen. Over de slachtoffers die vielen aan de kant van de Duitsers, daar wordt al helemaal niet over gesproken op 4 Mei. Daar kan ik me aan storen. Een oorlog wordt altijd van hogerhand gevoerd, de mensen daaronder zijn óf militaire poppetjes die bevelen uitvoeren óf burgerslachtoffers. Om juist dié mensen de schuld te geven, dat vind ik zo verkeerd.
[...]
Onjuist, er is in de laatste tien, twintig jaar een enorme stroom aan boeken op gang gekomen waarin ook de Duitsers voor het voetlicht komen als slachtoffers in WO II. Het ene boek misschien iets revisionistischer dan het ander, maar goed. Boeken over het bombardement op Dresden, Duitsers die het waagden tijdens de laatste maanden van WO II de geallieerden te helpen, de opvarenden van de WIlhelm Gustloff, de verdrevenen uit Pruissen, etcetera. Als je geinteresseerd bent, heb ik wel titels voor je.Zelf ken ik die boeken wel. Het probleem alleen is dat de herdenkingen nog steeds vooral draaien om de joden en dat alle andere slachtoffers op een tweede plan komen. Over de slachtoffers die vielen aan de kant van de Duitsers, daar wordt al helemaal niet over gesproken op 4 Mei. Daar kan ik me aan storen. Een oorlog wordt altijd van hogerhand gevoerd, de mensen daaronder zijn óf militaire poppetjes die bevelen uitvoeren óf burgerslachtoffers. Om juist dié mensen de schuld te geven, dat vind ik zo verkeerd.
