Actueel
alle pijlers
Zeer delicaat onderwerp (2e wereldoorlog, joden etc)
dinsdag 24 april 2012 om 09:47
Toevallig zag ik zondagochtend een reportage over een groep Nederlandse joden die terug gingen naar Auschwitz (Oswiecim) en Sobibór. De programmamaakster ging later zelf nog eens terug en heeft daar ook dingen gezien die je niet in het museum tegenkomt maar wel nog heel zichtbaar aan de oorlog refereren (vervallen schuurtje met de Duitse teksten nog aan de muur bijv).
Zelf ben ik niet Joods, ik heb zelf een Poolse achtergrond en heb zelf van de oorlog natuurlijk niets zelf meegekregen.
Ik heb wel de verhalen hierover gehad (opa die ook opgeroepen werd om gedeporteerd te worden, ook als niet Joodse burger). Oma die met geluk ervan afgekomen is omdat men haar Joodse vriendin die er toen was, niet had gevonden, etc etc.
Nu is mijn punt het volgende: (ik merk dat ik voorzichtig typ want ik wil dus niet dat ik antisemitisch bestempeld wordt).
In hoe verre of hoe lang kun en wil je rouwen om iets dat je zelf niet meegemaakt hebt. Ik weet het klinkt misschien kort door de bocht maar bij het zien van de reportage was ik aan het denken dat onze kinderen de generatie zijn die niet meer verhalen uit eerste mond horen bijvoorbeeld, hebben wel nog de beelden dat lijkt me gevoelsmatig anders. Dat het niet in vergetelheid raakt staat buiten kijf maar dat zou niet eens kunnen denk ik, met zóveel slachtoffers, dat gaat niet gewoon zomaar weg.
Het gevoel bekroop me alsof men, vanuit de Joodse kant, nog steeds comfortabel in de slachtoffer houding zit. Dat men niet dóór kan, maar wat is dat dan precies? Bang dat men de Joden miskent, niet respecteert?
Zelf ben ik niet Joods, ik heb zelf een Poolse achtergrond en heb zelf van de oorlog natuurlijk niets zelf meegekregen.
Ik heb wel de verhalen hierover gehad (opa die ook opgeroepen werd om gedeporteerd te worden, ook als niet Joodse burger). Oma die met geluk ervan afgekomen is omdat men haar Joodse vriendin die er toen was, niet had gevonden, etc etc.
Nu is mijn punt het volgende: (ik merk dat ik voorzichtig typ want ik wil dus niet dat ik antisemitisch bestempeld wordt).
In hoe verre of hoe lang kun en wil je rouwen om iets dat je zelf niet meegemaakt hebt. Ik weet het klinkt misschien kort door de bocht maar bij het zien van de reportage was ik aan het denken dat onze kinderen de generatie zijn die niet meer verhalen uit eerste mond horen bijvoorbeeld, hebben wel nog de beelden dat lijkt me gevoelsmatig anders. Dat het niet in vergetelheid raakt staat buiten kijf maar dat zou niet eens kunnen denk ik, met zóveel slachtoffers, dat gaat niet gewoon zomaar weg.
Het gevoel bekroop me alsof men, vanuit de Joodse kant, nog steeds comfortabel in de slachtoffer houding zit. Dat men niet dóór kan, maar wat is dat dan precies? Bang dat men de Joden miskent, niet respecteert?
woensdag 25 april 2012 om 13:56
quote:lucretiatox schreef op 25 april 2012 @ 13:42:
[...]
Nee, je haalde die schuldig / onschuldig discussie erbij, terwijl het ging over omgaan met het verleden.
En mijn punt was al eerder dat heel veel mensen (kinderen van slachtoffers, maar overigens ook vaak van daders) helemaal geen keuze hebben in de omgang met het verleden: dat verleden is nog altijd springlevend en tot in de diepste vezels van het familieleven doorgedrongen. Of ze dat nu willen of niet.
En nu kun je zeggen: pech dan voor die groep, maar de samenleving in zijn geheel heeft daar niks mee te maken. We zetten er een streep onder en gaan lekker verder. Dat heeft men meteen na de oorlog in Duitsland bv, wel geprobeerd, tot aan de jaren zestig, toen de bom barstte en de jeugd massaal in verzet kwam tegen die zwijgcultuur.
Ik denk dat een samenleving nooit gebaat is bij zwijgen en wegkijken. Dat verleden komt altijd weer terug, desnoods met geweld. En dus wel met kennis, verdieping, durven onder ogen te komen wat er gebeurd is. Pas dan kun je ook werkelijk verder .
Het ging over boetedoening, dus schuld en daar ben ik op ingegaan.
Het is juist die zwijgcultuur die ik ontwaar in het herdenken die mij tegen staat, omdat er niemand bij gebaat is die nu als slachtoffer valt. Ik heb liever dat we herrie maken, om het zo maar te zeggen.
Er wordt geschiedenisles gegeven op scholen, ook in Amsterdam bijvoorbeeld. Toch is de term kankerjood daar nog dagelijks te horen.
Met alle respect, maar ik geloof niet zo in plaatsvervangende gevoelens. Als de nazaten van oorlogsslachtoffers hun doden herdenken dan vind ik dat te respecteren. Ik ga er alleen niet tussen staan, simpelweg omdat ik me dan zou moeten bedienen van die plaatsvervangende gevoelens en dan zou ik heel sterk het gevoel hebben voor gek te staan, ondanks het feit dat mijn familie ook niet zonder rimpeltje de oorlog doorgekomen zijn.
Ook de slachtofferrol die nazaten aan hun broek krijgen van hun medemens, vind ik niet getuigen van respect, want het zijn niet de joden die de slachtofferrol op zich nemen, ze krijgen hem aangemeten en dat vind ik getuigen van een groot gebrek aan respect, hoe respectvol het ook bedoeld moge zijn.
[...]
Nee, je haalde die schuldig / onschuldig discussie erbij, terwijl het ging over omgaan met het verleden.
En mijn punt was al eerder dat heel veel mensen (kinderen van slachtoffers, maar overigens ook vaak van daders) helemaal geen keuze hebben in de omgang met het verleden: dat verleden is nog altijd springlevend en tot in de diepste vezels van het familieleven doorgedrongen. Of ze dat nu willen of niet.
En nu kun je zeggen: pech dan voor die groep, maar de samenleving in zijn geheel heeft daar niks mee te maken. We zetten er een streep onder en gaan lekker verder. Dat heeft men meteen na de oorlog in Duitsland bv, wel geprobeerd, tot aan de jaren zestig, toen de bom barstte en de jeugd massaal in verzet kwam tegen die zwijgcultuur.
Ik denk dat een samenleving nooit gebaat is bij zwijgen en wegkijken. Dat verleden komt altijd weer terug, desnoods met geweld. En dus wel met kennis, verdieping, durven onder ogen te komen wat er gebeurd is. Pas dan kun je ook werkelijk verder .
Het ging over boetedoening, dus schuld en daar ben ik op ingegaan.
Het is juist die zwijgcultuur die ik ontwaar in het herdenken die mij tegen staat, omdat er niemand bij gebaat is die nu als slachtoffer valt. Ik heb liever dat we herrie maken, om het zo maar te zeggen.
Er wordt geschiedenisles gegeven op scholen, ook in Amsterdam bijvoorbeeld. Toch is de term kankerjood daar nog dagelijks te horen.
Met alle respect, maar ik geloof niet zo in plaatsvervangende gevoelens. Als de nazaten van oorlogsslachtoffers hun doden herdenken dan vind ik dat te respecteren. Ik ga er alleen niet tussen staan, simpelweg omdat ik me dan zou moeten bedienen van die plaatsvervangende gevoelens en dan zou ik heel sterk het gevoel hebben voor gek te staan, ondanks het feit dat mijn familie ook niet zonder rimpeltje de oorlog doorgekomen zijn.
Ook de slachtofferrol die nazaten aan hun broek krijgen van hun medemens, vind ik niet getuigen van respect, want het zijn niet de joden die de slachtofferrol op zich nemen, ze krijgen hem aangemeten en dat vind ik getuigen van een groot gebrek aan respect, hoe respectvol het ook bedoeld moge zijn.
woensdag 25 april 2012 om 13:59
quote:ketricken schreef op 25 april 2012 @ 13:50:
[...]
Maar er zijn net zo vaak brandstichtingen bij moskeen om maar wat te noemen. Er is een agressie probleem in de hele samenleving en dat is echt niet alleen gericht tegen de joden hoor. Er zijn zoveel groepen mensen die daar last van hebben.Helemaal waar.
[...]
Maar er zijn net zo vaak brandstichtingen bij moskeen om maar wat te noemen. Er is een agressie probleem in de hele samenleving en dat is echt niet alleen gericht tegen de joden hoor. Er zijn zoveel groepen mensen die daar last van hebben.Helemaal waar.
woensdag 25 april 2012 om 14:01
quote:Cateautje schreef op 25 april 2012 @ 13:16:
[...]
Ja, ik word er inderdaad een beetje cynisch van. Het helpt helemaal niemand. Als we nou met 500.000 mensen de straat op zouden gaan, per Europees land, om Europa er al demonstrerend van te overtuigen iets te doen aan bijvoorbeeld die Assad in Syrië, dan loop ik in de voorste gelederen mee, maar stilstaan? Ech nie. Ik vind de dagelijkse confrontatie met al die ellende in de media al erg genoeg, ik sta er, wat dat betreft, dagelijks bij stil.
De wereld draait niet alleen om jou Cateautje.
Er zijn genoeg mensen die er níet vaak bij stilstaan en buiten dat (en dát was het punt dat je miste) gaat het om bewust blijven, en om dat door te geven aan de volgende generatie.
En ja, dat kun je in kleine kring doen, maar het is júist ook goed om het met z'n allen te doen, als gemeenschap, als maatschappij. Want juist een gemeenschap kan mensen beïnvloeden en stimuleren, vele malen meer vaak dan één ouder thuis. Je bereikt er bovendien veel meer mensen mee.
Maar goed, als je liever cynisch blijft is dat jouw keuze.
[...]
Ja, ik word er inderdaad een beetje cynisch van. Het helpt helemaal niemand. Als we nou met 500.000 mensen de straat op zouden gaan, per Europees land, om Europa er al demonstrerend van te overtuigen iets te doen aan bijvoorbeeld die Assad in Syrië, dan loop ik in de voorste gelederen mee, maar stilstaan? Ech nie. Ik vind de dagelijkse confrontatie met al die ellende in de media al erg genoeg, ik sta er, wat dat betreft, dagelijks bij stil.
De wereld draait niet alleen om jou Cateautje.
Er zijn genoeg mensen die er níet vaak bij stilstaan en buiten dat (en dát was het punt dat je miste) gaat het om bewust blijven, en om dat door te geven aan de volgende generatie.
En ja, dat kun je in kleine kring doen, maar het is júist ook goed om het met z'n allen te doen, als gemeenschap, als maatschappij. Want juist een gemeenschap kan mensen beïnvloeden en stimuleren, vele malen meer vaak dan één ouder thuis. Je bereikt er bovendien veel meer mensen mee.
Maar goed, als je liever cynisch blijft is dat jouw keuze.
woensdag 25 april 2012 om 14:02
quote:ketricken schreef op 25 april 2012 @ 14:00:
[...]
Als je t niet erg vind, lig ik er niet wakker vanAls je daar niet onder valt, dan hoeft dat ook niet. De zondangs mensen in Nederland ook (nog) niet. De zaterdags mensen how ever, hebben een serieuze bedreiging aan de broek. Bovendien beperkt het zich bij de zondags mensen tot religie, bij de zaterdags mensen tot een compleet volk.
[...]
Als je t niet erg vind, lig ik er niet wakker vanAls je daar niet onder valt, dan hoeft dat ook niet. De zondangs mensen in Nederland ook (nog) niet. De zaterdags mensen how ever, hebben een serieuze bedreiging aan de broek. Bovendien beperkt het zich bij de zondags mensen tot religie, bij de zaterdags mensen tot een compleet volk.
woensdag 25 april 2012 om 14:02
quote:ketricken schreef op 25 april 2012 @ 13:58:
[...]
oke, maar dat zijn dan waarschijnlijk dezelfde mensen die alle "christenhonden" af willen slachten.Nee hoor. Dat is nou net de grote tragedie, dat men massaal zich in de luren laat leggen door propaganda. Men dacht van Hitler ook dat ie niet als doel had de joden te vernietigen, was dat even een vergissing.
[...]
oke, maar dat zijn dan waarschijnlijk dezelfde mensen die alle "christenhonden" af willen slachten.Nee hoor. Dat is nou net de grote tragedie, dat men massaal zich in de luren laat leggen door propaganda. Men dacht van Hitler ook dat ie niet als doel had de joden te vernietigen, was dat even een vergissing.
Am Yisrael Chai!
woensdag 25 april 2012 om 14:04
quote:ketricken schreef op 25 april 2012 @ 14:00:
[...]
Als je t niet erg vind, lig ik er niet wakker van
Ik denk dat dat een gevolg is van WO II. In Nederland, waar de de Joden al lang niet meer werden vervolgd en redelijk geïntegreerd waren, konden veel Joden zich niet voorstellen dat ze echt gevaar liepen. Dat is een van de redenen waarom er juist In Nederland zo weinig Joden de oorlog hebben overleefd, iedereen dacht dat het allemaal zo'n vaart niet zou lopen. Maar dat liep het dus wel.
Een gewaarschuwd mens...
[...]
Als je t niet erg vind, lig ik er niet wakker van
Ik denk dat dat een gevolg is van WO II. In Nederland, waar de de Joden al lang niet meer werden vervolgd en redelijk geïntegreerd waren, konden veel Joden zich niet voorstellen dat ze echt gevaar liepen. Dat is een van de redenen waarom er juist In Nederland zo weinig Joden de oorlog hebben overleefd, iedereen dacht dat het allemaal zo'n vaart niet zou lopen. Maar dat liep het dus wel.
Een gewaarschuwd mens...
woensdag 25 april 2012 om 14:05
quote:Snyggin schreef op 24 april 2012 @ 10:09:
[...]
Nee maar het is toch niet alleen het een of het ander?
Zoals ik al zei, vergeten zal het niet worden, dat is gewoon een dikke zwarte bladzijde in onze geschiedenis, dat wordt doorgegeven, ga ik van uit.
Het gaat mij meer om het idee alsof het lijkt dat er nog steeds vanuit de Joodse kant het gewoonweg niet genoeg is, wat moet er nog meer voordat het genoeg...tja hoe zal ik het noemen, boetedoening gedaan is?
Ik zou wel op heel veel berichten willen reageren, maar dat wordt een beetje veel, dus alleen even op deze.
Ik ben van joodse afkomst en ik lijd niet dagelijks vanwege die oorlog, voel me ook geen slachtoffer, maar is er iemand die het mij kwalijk kan nemen dat mijn leven getekend is door die oorlog? Ik heb mijn opa nooit leren kennen en ook de vele ooms, tantes, nichtjes en neefjes niet die in de vernietigingskampen Sobibor en Auschwitz zijn omgekomen.
Mijn moeder heeft het overleefd, maar vraag niet hoe. Als kind was ik er getuige van hoe zij rond 4 en 5 mei gillend wakker werd van de nachtmerries, hoe zij in elkaar dook bij overvliegende vliegtuigen en hoe ze schrok van stampende laarzen. Ik begreep dat als klein kind niet zo goed, maar erg vond ik het wel. Als puber ging ik alles lezen over de oorlog en heb ik gehuild om het boek Mila 18 van Léon Uris.
Zij is nu bejaard en zoals vele bejaarden leeft ze steeds meer met het verleden. Voor haar bestaat het verleden alleen maar uit de vijf oorlogsjaren. Oftewel: mijn moeder heeft een fors oorlogstrauma en ik ben tweede generatie slachtoffer.
Ik vraag van niemand boetedoening, heb geen hekel aan Duitsers. Van mij mag iedereen doen wat hij wil op dodenherdenking. Ik eis geen minuut stilte van mijn omgeving, maar ik kijk wel naar de dodenherdenking, ben wel even stil en val daar niemand mee lastig.
[...]
Nee maar het is toch niet alleen het een of het ander?
Zoals ik al zei, vergeten zal het niet worden, dat is gewoon een dikke zwarte bladzijde in onze geschiedenis, dat wordt doorgegeven, ga ik van uit.
Het gaat mij meer om het idee alsof het lijkt dat er nog steeds vanuit de Joodse kant het gewoonweg niet genoeg is, wat moet er nog meer voordat het genoeg...tja hoe zal ik het noemen, boetedoening gedaan is?
Ik zou wel op heel veel berichten willen reageren, maar dat wordt een beetje veel, dus alleen even op deze.
Ik ben van joodse afkomst en ik lijd niet dagelijks vanwege die oorlog, voel me ook geen slachtoffer, maar is er iemand die het mij kwalijk kan nemen dat mijn leven getekend is door die oorlog? Ik heb mijn opa nooit leren kennen en ook de vele ooms, tantes, nichtjes en neefjes niet die in de vernietigingskampen Sobibor en Auschwitz zijn omgekomen.
Mijn moeder heeft het overleefd, maar vraag niet hoe. Als kind was ik er getuige van hoe zij rond 4 en 5 mei gillend wakker werd van de nachtmerries, hoe zij in elkaar dook bij overvliegende vliegtuigen en hoe ze schrok van stampende laarzen. Ik begreep dat als klein kind niet zo goed, maar erg vond ik het wel. Als puber ging ik alles lezen over de oorlog en heb ik gehuild om het boek Mila 18 van Léon Uris.
Zij is nu bejaard en zoals vele bejaarden leeft ze steeds meer met het verleden. Voor haar bestaat het verleden alleen maar uit de vijf oorlogsjaren. Oftewel: mijn moeder heeft een fors oorlogstrauma en ik ben tweede generatie slachtoffer.
Ik vraag van niemand boetedoening, heb geen hekel aan Duitsers. Van mij mag iedereen doen wat hij wil op dodenherdenking. Ik eis geen minuut stilte van mijn omgeving, maar ik kijk wel naar de dodenherdenking, ben wel even stil en val daar niemand mee lastig.
woensdag 25 april 2012 om 14:06
quote:liv_1 schreef op 25 april 2012 @ 14:01:
[...]
De wereld draait niet alleen om jou Cateautje.
Er zijn genoeg mensen die er níet vaak bij stilstaan en buiten dat (en dát was het punt dat je miste) gaat het om bewust blijven, en om dat door te geven aan de volgende generatie.
En ja, dat kun je in kleine kring doen, maar het is júist ook goed om het met z'n allen te doen, als gemeenschap, als maatschappij. Want juist een gemeenschap kan mensen beïnvloeden en stimuleren, vele malen meer vaak dan één ouder thuis. Je bereikt er bovendien veel meer mensen mee.
Maar goed, als je liever cynisch blijft is dat jouw keuze.Misschien is het goed om dat eens te vertellen tegen de kiezers die Geert Wilders 24 zetels hebben bezorgd, dan heb je een dankbaar publiek, die ook vast en zeker helemaal snappen wat je bedoeld, vooral dat stukje over de samenleving en hoe het leeft. Of mag het alleen over joden gaan?
[...]
De wereld draait niet alleen om jou Cateautje.
Er zijn genoeg mensen die er níet vaak bij stilstaan en buiten dat (en dát was het punt dat je miste) gaat het om bewust blijven, en om dat door te geven aan de volgende generatie.
En ja, dat kun je in kleine kring doen, maar het is júist ook goed om het met z'n allen te doen, als gemeenschap, als maatschappij. Want juist een gemeenschap kan mensen beïnvloeden en stimuleren, vele malen meer vaak dan één ouder thuis. Je bereikt er bovendien veel meer mensen mee.
Maar goed, als je liever cynisch blijft is dat jouw keuze.Misschien is het goed om dat eens te vertellen tegen de kiezers die Geert Wilders 24 zetels hebben bezorgd, dan heb je een dankbaar publiek, die ook vast en zeker helemaal snappen wat je bedoeld, vooral dat stukje over de samenleving en hoe het leeft. Of mag het alleen over joden gaan?
woensdag 25 april 2012 om 14:09
quote:Tchina schreef op 25 april 2012 @ 14:05:
[...]
Ik zou wel op heel veel berichten willen reageren, maar dat wordt een beetje veel, dus alleen even op deze.
Ik ben van joodse afkomst en ik lijd niet dagelijks vanwege die oorlog, voel me ook geen slachtoffer, maar is er iemand die het mij kwalijk kan nemen dat mijn leven getekend is door die oorlog? Ik heb mijn opa nooit leren kennen en ook de vele ooms, tantes, nichtjes en neefjes niet die in de vernietigingskampen Sobibor en Auschwitz zijn omgekomen.
Mijn moeder heeft het overleefd, maar vraag niet hoe. Als kind was ik er getuige van hoe zij rond 4 en 5 mei gillend wakker werd van de nachtmerries, hoe zij in elkaar dook bij overvliegende vliegtuigen en hoe ze schrok van stampende laarzen. Ik begreep dat als klein kind niet zo goed, maar erg vond ik het wel. Als puber ging ik alles lezen over de oorlog en heb ik gehuild om het boek Mila 18 van Léon Uris.
Zij is nu bejaard en zoals vele bejaarden leeft ze steeds meer met het verleden. Voor haar bestaat het verleden alleen maar uit de vijf oorlogsjaren. Oftewel: mijn moeder heeft een fors oorlogstrauma en ik ben tweede generatie slachtoffer.
Ik vraag van niemand boetedoening, heb geen hekel aan Duitsers. Van mij mag iedereen doen wat hij wil op dodenherdenking. Ik eis geen minuut stilte van mijn omgeving, maar ik kijk wel naar de dodenherdenking, ben wel even stil en val daar niemand mee lastig.Dit lees ik dus wel met respect.
[...]
Ik zou wel op heel veel berichten willen reageren, maar dat wordt een beetje veel, dus alleen even op deze.
Ik ben van joodse afkomst en ik lijd niet dagelijks vanwege die oorlog, voel me ook geen slachtoffer, maar is er iemand die het mij kwalijk kan nemen dat mijn leven getekend is door die oorlog? Ik heb mijn opa nooit leren kennen en ook de vele ooms, tantes, nichtjes en neefjes niet die in de vernietigingskampen Sobibor en Auschwitz zijn omgekomen.
Mijn moeder heeft het overleefd, maar vraag niet hoe. Als kind was ik er getuige van hoe zij rond 4 en 5 mei gillend wakker werd van de nachtmerries, hoe zij in elkaar dook bij overvliegende vliegtuigen en hoe ze schrok van stampende laarzen. Ik begreep dat als klein kind niet zo goed, maar erg vond ik het wel. Als puber ging ik alles lezen over de oorlog en heb ik gehuild om het boek Mila 18 van Léon Uris.
Zij is nu bejaard en zoals vele bejaarden leeft ze steeds meer met het verleden. Voor haar bestaat het verleden alleen maar uit de vijf oorlogsjaren. Oftewel: mijn moeder heeft een fors oorlogstrauma en ik ben tweede generatie slachtoffer.
Ik vraag van niemand boetedoening, heb geen hekel aan Duitsers. Van mij mag iedereen doen wat hij wil op dodenherdenking. Ik eis geen minuut stilte van mijn omgeving, maar ik kijk wel naar de dodenherdenking, ben wel even stil en val daar niemand mee lastig.Dit lees ik dus wel met respect.
woensdag 25 april 2012 om 14:09
quote:Cateautje schreef op 25 april 2012 @ 13:56:
[...]
Het ging over boetedoening, dus schuld en daar ben ik op ingegaan.
Het is juist die zwijgcultuur die ik ontwaar in het herdenken die mij tegen staat, omdat er niemand bij gebaat is die nu als slachtoffer valt. Ik heb liever dat we herrie maken, om het zo maar te zeggen.
Er wordt geschiedenisles gegeven op scholen, ook in Amsterdam bijvoorbeeld. Toch is de term kankerjood daar nog dagelijks te horen.
Met alle respect, maar ik geloof niet zo in plaatsvervangende gevoelens. Als de nazaten van oorlogsslachtoffers hun doden herdenken dan vind ik dat te respecteren. Ik ga er alleen niet tussen staan, simpelweg omdat ik me dan zou moeten bedienen van die plaatsvervangende gevoelens en dan zou ik heel sterk het gevoel hebben voor gek te staan, ondanks het feit dat mijn familie ook niet zonder rimpeltje de oorlog doorgekomen zijn.
Ook de slachtofferrol die nazaten aan hun broek krijgen van hun medemens, vind ik niet getuigen van respect, want het zijn niet de joden die de slachtofferrol op zich nemen, ze krijgen hem aangemeten en dat vind ik getuigen van een groot gebrek aan respect, hoe respectvol het ook bedoeld moge zijn.
Wat jij "plaatsvervangende gevoelens" noemt, noem ik dus collectief gedragen verantwoordelijkheidsbesef.
Als de buurman zijn kinderen in een brand verliest, dan gaat de buurtgemeenschap naar de begrafenis, en ook naar de herdenkingsmis na 5 jaar. En niet uit plaatsvervangende gevoelens, maar omdat dat in de gemeenschap is gebeurd, en we dus ook als gemeenschap aan die buurman het signaal willen geven: het is niet ongezien gebleven.
[...]
Het ging over boetedoening, dus schuld en daar ben ik op ingegaan.
Het is juist die zwijgcultuur die ik ontwaar in het herdenken die mij tegen staat, omdat er niemand bij gebaat is die nu als slachtoffer valt. Ik heb liever dat we herrie maken, om het zo maar te zeggen.
Er wordt geschiedenisles gegeven op scholen, ook in Amsterdam bijvoorbeeld. Toch is de term kankerjood daar nog dagelijks te horen.
Met alle respect, maar ik geloof niet zo in plaatsvervangende gevoelens. Als de nazaten van oorlogsslachtoffers hun doden herdenken dan vind ik dat te respecteren. Ik ga er alleen niet tussen staan, simpelweg omdat ik me dan zou moeten bedienen van die plaatsvervangende gevoelens en dan zou ik heel sterk het gevoel hebben voor gek te staan, ondanks het feit dat mijn familie ook niet zonder rimpeltje de oorlog doorgekomen zijn.
Ook de slachtofferrol die nazaten aan hun broek krijgen van hun medemens, vind ik niet getuigen van respect, want het zijn niet de joden die de slachtofferrol op zich nemen, ze krijgen hem aangemeten en dat vind ik getuigen van een groot gebrek aan respect, hoe respectvol het ook bedoeld moge zijn.
Wat jij "plaatsvervangende gevoelens" noemt, noem ik dus collectief gedragen verantwoordelijkheidsbesef.
Als de buurman zijn kinderen in een brand verliest, dan gaat de buurtgemeenschap naar de begrafenis, en ook naar de herdenkingsmis na 5 jaar. En niet uit plaatsvervangende gevoelens, maar omdat dat in de gemeenschap is gebeurd, en we dus ook als gemeenschap aan die buurman het signaal willen geven: het is niet ongezien gebleven.
woensdag 25 april 2012 om 14:09
quote:Cateautje schreef op 25 april 2012 @ 14:06:
[...]
Misschien is het goed om dat eens te vertellen tegen de kiezers die Geert Wilders 24 zetels hebben bezorgd, dan heb je een dankbaar publiek, die ook vast en zeker helemaal snappen wat je bedoeld, vooral dat stukje over de samenleving en hoe het leeft. Of mag het alleen over joden gaan?
Ik heb allang verteld dat het júist niet alleen over de joden gaat.
Maar goed, jij hebt meer zin om de hele tijd cynisch te doen, dus ik haak af, geen trek in.
[...]
Misschien is het goed om dat eens te vertellen tegen de kiezers die Geert Wilders 24 zetels hebben bezorgd, dan heb je een dankbaar publiek, die ook vast en zeker helemaal snappen wat je bedoeld, vooral dat stukje over de samenleving en hoe het leeft. Of mag het alleen over joden gaan?
Ik heb allang verteld dat het júist niet alleen over de joden gaat.
Maar goed, jij hebt meer zin om de hele tijd cynisch te doen, dus ik haak af, geen trek in.
woensdag 25 april 2012 om 14:13
quote:liv_1 schreef op 25 april 2012 @ 14:09:
[...]
Ik heb allang verteld dat het júist niet alleen over de joden gaat.
Maar goed, jij hebt meer zin om de hele tijd cynisch te doen, dus ik haak af, geen trek in.Het gaat niet alleen om joden, maar als je het hier over andere bevolkingsgroepen hebt krijg je wel continu als reactie dat het bij de joden net weer even erger, zieliger en gevaarlijker is. En dat is wel iets waar ik ook slecht tegen kan.
[...]
Ik heb allang verteld dat het júist niet alleen over de joden gaat.
Maar goed, jij hebt meer zin om de hele tijd cynisch te doen, dus ik haak af, geen trek in.Het gaat niet alleen om joden, maar als je het hier over andere bevolkingsgroepen hebt krijg je wel continu als reactie dat het bij de joden net weer even erger, zieliger en gevaarlijker is. En dat is wel iets waar ik ook slecht tegen kan.
woensdag 25 april 2012 om 14:14
quote:lucretiatox schreef op 25 april 2012 @ 14:09:
[...]
Wat jij "plaatsvervangende gevoelens" noemt, noem ik dus collectief gedragen verantwoordelijkheidsbesef.
Als de buurman zijn kinderen in een brand verliest, dan gaat de buurtgemeenschap naar de begrafenis, en ook naar de herdenkingsmis na 5 jaar. En niet uit plaatsvervangende gevoelens, maar omdat dat in de gemeenschap is gebeurd, en we dus ook als gemeenschap aan die buurman het signaal willen geven: het is niet ongezien gebleven.
Je benoemt twee verschillende zaken. Ik zou ook verpletterd zijn om het verlies van de buurman en meehelpen troost te bieden.
Het is voor mij niet mogelijk om enig verantwoordelijkheidsbesef te hebben over de tweede wereldoorlog. Ik kan me er helemaal niets bij voorstellen hoe dat geweest moet zijn, ondanks het feit dat ik ben opgegroeid tussen mensen die allemaal de oorlog hebben meegemaakt en allemaal hun verhaal kwijt wilde. Ik zit tot aan de nok toe gevuld met oorlogsverhalen en toch kan ik me er niets bij voorstellen en ben ook niet van plan om net te doen alsof.
Het enige dat ik kan hebben is respect voor de nazaten, alle gedoe er omheen, zegt mij niets.
[...]
Wat jij "plaatsvervangende gevoelens" noemt, noem ik dus collectief gedragen verantwoordelijkheidsbesef.
Als de buurman zijn kinderen in een brand verliest, dan gaat de buurtgemeenschap naar de begrafenis, en ook naar de herdenkingsmis na 5 jaar. En niet uit plaatsvervangende gevoelens, maar omdat dat in de gemeenschap is gebeurd, en we dus ook als gemeenschap aan die buurman het signaal willen geven: het is niet ongezien gebleven.
Je benoemt twee verschillende zaken. Ik zou ook verpletterd zijn om het verlies van de buurman en meehelpen troost te bieden.
Het is voor mij niet mogelijk om enig verantwoordelijkheidsbesef te hebben over de tweede wereldoorlog. Ik kan me er helemaal niets bij voorstellen hoe dat geweest moet zijn, ondanks het feit dat ik ben opgegroeid tussen mensen die allemaal de oorlog hebben meegemaakt en allemaal hun verhaal kwijt wilde. Ik zit tot aan de nok toe gevuld met oorlogsverhalen en toch kan ik me er niets bij voorstellen en ben ook niet van plan om net te doen alsof.
Het enige dat ik kan hebben is respect voor de nazaten, alle gedoe er omheen, zegt mij niets.
woensdag 25 april 2012 om 14:16
quote:ketricken schreef op 25 april 2012 @ 14:13:
[...]
Het gaat niet alleen om joden, maar als je het hier over andere bevolkingsgroepen hebt krijg je wel continu als reactie dat het bij de joden net weer even erger, zieliger en gevaarlijker is. En dat is wel iets waar ik ook slecht tegen kan.Jij zegt het.
[...]
Het gaat niet alleen om joden, maar als je het hier over andere bevolkingsgroepen hebt krijg je wel continu als reactie dat het bij de joden net weer even erger, zieliger en gevaarlijker is. En dat is wel iets waar ik ook slecht tegen kan.Jij zegt het.
