Halina Reijn, ik hoop dat ze alsnog een gezin kan stichten

quote:Eleonora-1 schreef op 18 mei 2016 @ 18:26:

[...]





En waarom?

Omdat nou typisch iets is wat wordt gezien als een soort luxeprobleem en iets waar je zelf wel schuld aan zal hebben.

Dus de meeste mensen zwijgen er maar over.Precies.

quote:hatsetats schreef op 18 mei 2016 @ 19:28:

Maar is het niet meer dat mensen denken 'ja logisch dat je daar van baalt'. Ik heb echt nooit bedacht dat het een taboe is ofzo.



Begrijp ik.

Meen ik hoor.

Maar het is wel iets waar de vrouwen waar ik persoonlijk ervaring mee heb heel moeilijk over kunnen praten.



De reacties zijn namelijk logisch maar pijnlijk als je zelf in zo'n situatie zit.



Laatst zat ik met een van de twee (actrice/schrijfster) te appen en zij is nu in de vijftig en single zonder kind. Ze schreef dat ze het zo zat was, het alleen zijn maar dat nauwelijks durfde uit te spreken omdat ze dan ál-tijd hoort dat zij, mooi, succesvol, toch mákkelijk een man kan krijgen.



Op een gegeven moment zei ze het maar niet meer. Maar ze heeft er wel veel moeite mee.

Dus taboe, ik weet niet of je het zo kunt noemen. Eerder iets wat mensen waarschijnlijk gewoon ongelooflijk (als in moeilijk te geloven) vinden.

quote:Eleonora-1 schreef op 18 mei 2016 @ 19:50:

[...]





Begrijp ik.

Meen ik hoor.

Maar het is wel iets waar de vrouwen waar ik persoonlijk ervaring mee heb heel moeilijk over kunnen praten.



De reacties zijn namelijk logisch maar pijnlijk als je zelf in zo'n situatie zit.



Laatst zat ik met een van de twee (actrice/schrijfster) te appen en zij is nu in de vijftig en single zonder kind. Ze schreef dat ze het zo zat was, het alleen zijn maar dat nauwelijks durfde uit te spreken omdat ze dan ál-tijd hoort dat zij, mooi, succesvol, toch mákkelijk een man kan krijgen.



Op een gegeven moment zei ze het maar niet meer. Maar ze heeft er wel veel moeite mee.

Dus taboe, ik weet niet of je het zo kunt noemen. Eerder iets wat mensen waarschijnlijk gewoon ongelooflijk (als in moeilijk te geloven) vinden.



Ik denk dat die denkbeelden inmiddels aan het afnemen zijn. Er zijn steeds meer "oudere" singles die het gewoon prima vinden om single te zijn, om welke reden dan ook. Dus het verschijnsel single-zijn is niet meer iets wat als per definitie zielig of ongewenst wordt beschouwd.



En als het om acteurs/actrices (artiesten in het algemeen trouwens) gaat, is de indruk vaak dat die niet zo van de bestendige relaties zijn. Je kan geen blad openslaan of ze "doen" het weer met een ander. Ze lijken van het ene bed in het andere te hoppen en van de ene kortstondige relatie naar de andere te vlinderen. Nauwelijks hebben ze hun vorige vriendje-voor-een-jaar aan de deur gezet, of een maand later worden ze al met een nieuwe amant op Ibiza gespot. Dus misschien maakt dat beeld het ook wat ongeloofwaardig (terecht of onterecht) dat het acteursvolk smacht naar een vaste vent voor huisje-boompje-beestje.

Je haalt je info uit bladen die gerust een stukje liegen om ze vol te krijgen.

Maar whatever.

Maak er je eigen verhaaltje van.

Doen die bladen ook.



Grappig, niemand leest ze, die bladen, iedereen kijkt er op neer maar als het over iemand gaat die helemaal niet iedere week met een nieuwe lover in diezelfde bladen staat dan is het ineens wél waar wat er in staat.

quote:Eleonora-1 schreef op 18 mei 2016 @ 20:14:

Je haalt je info uit bladen die gerust een stukje liegen om ze vol te krijgen.

Maar whatever.

Maak er je eigen verhaaltje van.

Doen die bladen ook.



Grappig, niemand leest ze, die bladen, iedereen kijkt er op neer maar als het over iemand gaat die helemaal niet iedere week met een nieuwe lover in diezelfde bladen staat dan is het ineens wél waar wat er in staat.Ik heb niet gezegd dat het waar is wat er in staat. Het zal me een zorg zijn. Ik heb wel gezegd dat door onder meer die media de indruk wordt gewekt dat acteurs (en andere artiesten) nogal veranderlijk zijn waar het relaties betreft. En die indruk wordt ook vaak bevestigd als een acteur/actrice in bijv. een interview stralend aangeef nú écht heel gelukkig te zijn met de inmiddels achtste relatie in 10 jaar... of wanneer je ze bij elke première aan de arm van een andere amant ziet binnenkomen...

quote:hatsetats schreef op 18 mei 2016 @ 17:35:

[...]



Nee maar wel een gevolg van die bovenstaande keuze.

Er zijn toch wel vrouwen met een carrière én gezin? Waarom is het voor een vrouw gelijk een keuze, als ze geen partner heeft, 'want ze kiest voor een carrière'. Ik denk dat deze redenatie de maakbaarheid triggert.



Alsof ze wel een relatie zou hebben, als ze haar carrière op een lager pitje had gezet. Alsof er een blauwdruk is voor het krijgen van een relatie, en een goede carrière hoort daar kennelijk niet bij.



Wat terugkomt in de/jouw posts: haar gezinsloosheid is een gevolg van haar keuzes, maarmee je dus (voor mij en anderen) impliceert dat als je zus of zo doet, je dús een gezin krijgt (en helaas minder carrière) en eea dús kennelijk maakbaar is in het leven.

quote:Dreamer schreef op 18 mei 2016 @ 20:21:

[...]



Er zijn toch wel vrouwen met een carrière én gezin? Waarom is het voor een vrouw gelijk een keuze, als ze geen partner heeft, 'want ze kiest voor een carrière'. Ik denk dat deze redenatie de maakbaarheid triggert.



Alsof ze wel een relatie zou hebben, als ze haar carrière op een lager pitje had gezet. Alsof er een blauwdruk is voor het krijgen van een relatie, en een goede carrière hoort daar kennelijk niet bij.



Wat terugkomt in de/jouw posts: haar gezinsloosheid is een gevolg van haar keuzes, maarmee je dus (voor mij en anderen) impliceert dat als je zus of zo doet, je dús een gezin krijgt (en helaas minder carrière) en eea dús kennelijk maakbaar is in het leven.Daar heb je gelijk in. Je kunt het niet afdwingen. Maar je kunt wel voorwaarden scheppen. Als ik niet dood wil gaan door een verkeersongeluk, wil het niet zeggen dat ik niet aangereden kan worden als ik me altijd netjes aan de regels houd. Maar ik maak de kans wel een stuk kleiner dan wanneer ik altijd de regels aan mijn laars lap. Toch?

Ik heb geen carrière en geen gezin.

Dus meh.



Soms lopen dingen nu eenmaal zoals ze lopen

Ik begrijp wat men bedoeld met 'alles is een gevolg van de keuzes die je maakt'. En technisch gezien is dat waar. Zelfs als er morgen een vliegtuig op je hoofd landt, is dat het gevolg van de keuzes die je hebt gemaakt om op een bepaalde tijd van huis te gaan, een bepaalde route te nemen enz. Toch zou je tegen iemand die een vliegtuig op zijn hoofd heeft gehad (of een ander ongeluk) niet zo snel zeggen: 'Tja, gewoon een gevolg van de keuzes die je hebt gemaakt'. Dat zou voor de meeste mensen namelijk enorm aanvoelen alsof het dus min of meer je eigen schuld is, en je dus niet moet zeuren. Dat kun jij misschien wel niet bedoelen, maar zo komt het gemiddeld wel over.

En daarom komt het bij vrouwen die ongewenst alleen zijn ook nogal lullig over als je zegt dat het het gevolg van hun eigen keuzes is, terwijl ze nooit rare keuzes gemaakt hebben. Het legt de 'schuld' bij hen neer, en doet af aan hun verdriet. Als je heel bewust nooit een relatie wilde en het geen optie was, ja dan is het wat men normaal gesproken onder 'keuze'verstaat. Als je geen kinderen hebt omdat je altijd de pil bent blijven slikken of je hebt laten steriliseren: dat is een keuze. Gewoon de juiste partner niet tegenkomen is geen keuze in die zin van het woord, dat is pech.

Ik kan me trouwens niet voorstellen dat Halina de hele dag zielig zit te zijn en zit te focussen op haar verdriet. In interviews vraagt men ernaar, de docu ging erover, maar zoals iedereen al zegt; ze heeft het druk, zie is ook echt wel met andere dingen bezig.

quote:pejeka schreef op 18 mei 2016 @ 19:59:

[...]





Ik denk dat die denkbeelden inmiddels aan het afnemen zijn. Er zijn steeds meer "oudere" singles die het gewoon prima vinden om single te zijn, om welke reden dan ook. Dus het verschijnsel single-zijn is niet meer iets wat als per definitie zielig of ongewenst wordt beschouwd.







Maar daar gaat het nou juist om, de mensen die Eleonora beschrijft zijn nìet happy single, die zijn ongewenst single. En dat is toch nog wel een beetje een taboe hoor. Want dan heb je blijkbaar gewoon niet hard genoeg je best gedaan.



Ik ben 35 en single. Momenteel is het voor mij niet zo'n issue, omdat de kinderwens meer speelt. Ik wil daar dus wel eerst (alleen) een oplossing voor vinden, en dan zoek ik daarna wel weer verder naar een man. Maar eerlijk gezegd vraag ik mezelf vaak genoeg af waarom het mij niet is gelukt (want zo voelt het eerlijk gezegd wel vaak: het is niet gelukt). Als ik heel eerlijk naar mezelf kijk, ben ik echt niet zo'n vreselijk mens, best aardig en gezellig, niet te afhankelijk maar hoef ook niet eeuwig in mijn eentje te wereld rond te zwerven. Niet lelijk, geen grotere issues dan de gemiddelde mens. Maar toch, die partner kom ik niet tegen.

Is mijn eisenlijst dan te hoog? In mijn beleving niet, de enige harde eisen zijn 1) man en 2) vrijgezel. Dat lijkt me niet heel onredelijk. Maar ik kom gewoon echt niemand tegen. Niemand in wie ik geinteresseerd ben, maar ook niet andersom. Het is niet alsof ik de mannen van me af sla of zo.

Voor mij is dat nog tot daar aan toe, omdat ik open sta om alleen moeder te worden. Maar ik snap heel goed dat dat voor heel veel mensen anders is. En dan betekent geen man automatisch ook geen kinderen. En dat is echt wel heel heftig als je dat wel graag wilt.



En dat Halina er extreem mee bezig lijkt, nogal logisch. Die documentaire was gericht op haar in dit specifieke proces. De opnamen waren over een jaar of zoiets he, het was niet alsof ze hier fulltime mee bezig was.

Nausicaa. Mooi en duidelijk verwoord, vind ik.

quote:nausicaa schreef op 18 mei 2016 @ 20:36:

[...]

Ik ben 35 en single. Momenteel is het voor mij niet zo'n issue, omdat de kinderwens meer speelt. Ik wil daar dus wel eerst (alleen) een oplossing voor vinden, en dan zoek ik daarna wel weer verder naar een man. Maar eerlijk gezegd vraag ik mezelf vaak genoeg af waarom het mij niet is gelukt (want zo voelt het eerlijk gezegd wel vaak: het is niet gelukt). Als ik heel eerlijk naar mezelf kijk, ben ik echt niet zo'n vreselijk mens, best aardig en gezellig, niet te afhankelijk maar hoef ook niet eeuwig in mijn eentje te wereld rond te zwerven. Niet lelijk, geen grotere issues dan de gemiddelde mens. Maar toch, die partner kom ik niet tegen.

Is mijn eisenlijst dan te hoog? In mijn beleving niet, de enige harde eisen zijn 1) man en 2) vrijgezel. Dat lijkt me niet heel onredelijk. Maar ik kom gewoon echt niemand tegen. Niemand in wie ik geinteresseerd ben, maar ook niet andersom. Het is niet alsof ik de mannen van me af sla of zo.

Voor mij is dat nog tot daar aan toe, omdat ik open sta om alleen moeder te worden. Maar ik snap heel goed dat dat voor heel veel mensen anders is. En dan betekent geen man automatisch ook geen kinderen. En dat is echt wel heel heftig als je dat wel graag wilt.

.Heel duidelijk omschreven en zeer herkenbaar. Je hoeft niet altijd een mafkees te zijn om vrijgezel te zijn, of rare keuzes maken, of ´iets mankeren´. Je kunt ook gewoon pech hebben met de mannen die je ontmoet. En als een kinderwens dan belangrijker is dan een partnerwens, vind ik het heel logisch dat je zoiets wezenlijks niet af laat hangen van stomme relatiepech. Gelukkig hebben we als vrouwen hierin nog de keuze. Een vrijgezelle vriend van mij, 40 jaar, blundert ook al jaren op liefdesgebied en heeft ook een sterke kinderwens. Daar kun je als man dus veel minder makkelijk mee uit de voeten. Zou voor geen goud willen ruilen met mannen in dezelfde positie. Veel geluk op je pad, Nausica !

quote:nausicaa schreef op 18 mei 2016 @ 20:36:

[...]





Maar daar gaat het nou juist om, de mensen die Eleonora beschrijft zijn nìet happy single, die zijn ongewenst single. En dat is toch nog wel een beetje een taboe hoor. Want dan heb je blijkbaar gewoon niet hard genoeg je best gedaan.



Ik ben 35 en single. Momenteel is het voor mij niet zo'n issue, omdat de kinderwens meer speelt. Ik wil daar dus wel eerst (alleen) een oplossing voor vinden, en dan zoek ik daarna wel weer verder naar een man. Maar eerlijk gezegd vraag ik mezelf vaak genoeg af waarom het mij niet is gelukt (want zo voelt het eerlijk gezegd wel vaak: het is niet gelukt). Als ik heel eerlijk naar mezelf kijk, ben ik echt niet zo'n vreselijk mens, best aardig en gezellig, niet te afhankelijk maar hoef ook niet eeuwig in mijn eentje te wereld rond te zwerven. Niet lelijk, geen grotere issues dan de gemiddelde mens. Maar toch, die partner kom ik niet tegen.

Is mijn eisenlijst dan te hoog? In mijn beleving niet, de enige harde eisen zijn 1) man en 2) vrijgezel. Dat lijkt me niet heel onredelijk. Maar ik kom gewoon echt niemand tegen. Niemand in wie ik geinteresseerd ben, maar ook niet andersom. Het is niet alsof ik de mannen van me af sla of zo.

Voor mij is dat nog tot daar aan toe, omdat ik open sta om alleen moeder te worden. Maar ik snap heel goed dat dat voor heel veel mensen anders is. En dan betekent geen man automatisch ook geen kinderen. En dat is echt wel heel heftig als je dat wel graag wilt.



En dat Halina er extreem mee bezig lijkt, nogal logisch. Die documentaire was gericht op haar in dit specifieke proces. De opnamen waren over een jaar of zoiets he, het was niet alsof ze hier fulltime mee bezig was.





Maar dat is toch precies wat ik zei? Sommige dingen in het leven kun je niet afdwingen. Het komt op je pad of het komt niet op je pad.



Ik had (midden 20 was ik toen) eindelijk mijn droomjob (in het buitenland). Ik heb die toen opgegeven voor mijn toenmalige vriend, omdat ik bij hem in Nederland wilde zijn. En hoewel ik op dit moment bijzonder blij met mijn leven én met mijn huidige man ben, niks te klagen, denk ik soms nog wel eens even heel stiekem: hoe zou zijn leven gelopen zijn als ik verder was gegaan met die droomjob, en niet voor die vriend had gekozen?



Ik vraag me dan af of Halina ook wel eens voor die keuze heeft gestaan, maar toen juist de omgekeerde keuze heeft gemaakt: voor haar loopbaan en niet (in de eerste plaats) voor haar vriend. Immers, als ik destijds voor die loopbaan had gekozen (die nogal veel verhuizen van het ene land naar het andere had ingehouden), had ik misschien ook geen partner gevonden die me in dat leven had willen volgen.



Niet alles kun je afdwingen, maar de keuzes die je maakt zijn natuurlijk mede debet aan hoe je leven zich ontplooit. Dat je dan achteraf wel eens terug kunt kijken en je kunt afvragen of je misschien toch een keer op een kruispunt in je leven een andere afslag had moeten kiezen, is menselijk. Maar dat heb je nou eenmaal niet gedaan. En dan is mijn filosofie: maak dan in elk geval het beste van wat je nú hebt, want je kunt blijven treuren over die gemiste afslag, maar teruggaan naar de bewuste kruispunt van toen is nou eenmaal geen optie.

quote:Dreamer schreef op 18 mei 2016 @ 20:21:

[...]



Er zijn toch wel vrouwen met een carrière én gezin? Waarom is het voor een vrouw gelijk een keuze, als ze geen partner heeft, 'want ze kiest voor een carrière'. Ik denk dat deze redenatie de maakbaarheid triggert.



Alsof ze wel een relatie zou hebben, als ze haar carrière op een lager pitje had gezet. Alsof er een blauwdruk is voor het krijgen van een relatie, en een goede carrière hoort daar kennelijk niet bij.



Wat terugkomt in de/jouw posts: haar gezinsloosheid is een gevolg van haar keuzes, maarmee je dus (voor mij en anderen) impliceert dat als je zus of zo doet, je dús een gezin krijgt (en helaas minder carrière) en eea dús kennelijk maakbaar is in het leven.

Ja. Echt. Je hebt het helemaal begrepen.

*sarcasmemodus uit*

quote:nausicaa schreef op 18 mei 2016 @ 20:26:

Ik begrijp wat men bedoeld met 'alles is een gevolg van de keuzes die je maakt'. En technisch gezien is dat waar. Zelfs als er morgen een vliegtuig op je hoofd landt, is dat het gevolg van de keuzes die je hebt gemaakt om op een bepaalde tijd van huis te gaan, een bepaalde route te nemen enz. Toch zou je tegen iemand die een vliegtuig op zijn hoofd heeft gehad (of een ander ongeluk) niet zo snel zeggen: 'Tja, gewoon een gevolg van de keuzes die je hebt gemaakt'. Dat zou voor de meeste mensen namelijk enorm aanvoelen alsof het dus min of meer je eigen schuld is, en je dus niet moet zeuren. Dat kun jij misschien wel niet bedoelen, maar zo komt het gemiddeld wel over.

En daarom komt het bij vrouwen die ongewenst alleen zijn ook nogal lullig over als je zegt dat het het gevolg van hun eigen keuzes is, terwijl ze nooit rare keuzes gemaakt hebben. Het legt de 'schuld' bij hen neer, en doet af aan hun verdriet. Als je heel bewust nooit een relatie wilde en het geen optie was, ja dan is het wat men normaal gesproken onder 'keuze'verstaat. Als je geen kinderen hebt omdat je altijd de pil bent blijven slikken of je hebt laten steriliseren: dat is een keuze. Gewoon de juiste partner niet tegenkomen is geen keuze in die zin van het woord, dat is pech.Tja dat iemand een post met 1001 disclaimers over onbewust en geen idee hebben van de gevolgen etc maar blijft lezen als 'eigen schuld dikke bult' daar kan ik ook niets aan doen.

quote:pejeka schreef op 18 mei 2016 @ 21:20:

[...]





Maar dat is toch precies wat ik zei? Sommige dingen in het leven kun je niet afdwingen. Het komt op je pad of het komt niet op je pad.



Ik had (midden 20 was ik toen) eindelijk mijn droomjob (in het buitenland). Ik heb die toen opgegeven voor mijn toenmalige vriend, omdat ik bij hem in Nederland wilde zijn. En hoewel ik op dit moment bijzonder blij met mijn leven én met mijn huidige man ben, niks te klagen, denk ik soms nog wel eens even heel stiekem: hoe zou zijn leven gelopen zijn als ik verder was gegaan met die droomjob, en niet voor die vriend had gekozen?



Ik vraag me dan af of Halina ook wel eens voor die keuze heeft gestaan, maar toen juist de omgekeerde keuze heeft gemaakt: voor haar loopbaan en niet (in de eerste plaats) voor haar vriend. Immers, als ik destijds voor die loopbaan had gekozen (die nogal veel verhuizen van het ene land naar het andere had ingehouden), had ik misschien ook geen partner gevonden die me in dat leven had willen volgen.



Niet alles kun je afdwingen, maar de keuzes die je maakt zijn natuurlijk mede debet aan hoe je leven zich ontplooit. Dat je dan achteraf wel eens terug kunt kijken en je kunt afvragen of je misschien toch een keer op een kruispunt in je leven een andere afslag had moeten kiezen, is menselijk. Maar dat heb je nou eenmaal niet gedaan. En dan is mijn filosofie: maak dan in elk geval het beste van wat je nú hebt, want je kunt blijven treuren over die gemiste afslag, maar teruggaan naar de bewuste kruispunt van toen is nou eenmaal geen optie.



Mijn reactie op jouw ging alleen over het feit dat jij het over 'happy singles' had, en dat dat tegenwoordig gewoon kan. Dat ben ik met je eens, maar het ging mij er om dat je tegenwoordig geen ongewenste single meer lijkt te mogen zijn. Natuurlijk zul je moeten dealen met wat het leven je geeft, net als iedereen. Maar dat is wel een beetje een dooddoener, want dat geldt natuurlijk voor alle ellende. Soms is het gewoon fijn om te horen dat anderen die gevoelens herkennen, dat dat er ook mag zijn.



En inderdaad, niet alles is afdwingbaar. Maar ook jij geeft in je voorbeeld weer die keuze: baan of relatie. Alsof iedereen die keuze ooit gehad heeft. Er zijn genoeg mensen die nooit de optie voor een van tweeen gehad hebben. Ik kan eerlijk zeggen dat ik nooit mijn werk boven een relatie heb gekozen (of reizen, of iets anders). Die situatie heeft zich gewoon niet voorgedaan. En dat geldt vast voor meer mensen.



Ik ben overigens helemaal niet ongelukkig hoor, en heel blij met wat ik wel allemaal heb (en dan bedoel ik niet in spullen, maar dat ik in een vrij land geboren ben, waar ik een opleiding kon doen die ik leuk vind, dat ik gezond ben, mijn vrienden heb enz enz). Maar dat neemt allemaal niet weg dat dat verdriet over iets wat er niet is, er ook kan zijn. En dat het soms best oplucht om dat toe te geven. Volgens mij is daar niks mis mee, zolang je er maar niet in gaat zwelgen.

quote:VesperLynd schreef op 18 mei 2016 @ 21:01:

[...]





Heel duidelijk omschreven en zeer herkenbaar. Je hoeft niet altijd een mafkees te zijn om vrijgezel te zijn, of rare keuzes maken, of ´iets mankeren´. Je kunt ook gewoon pech hebben met de mannen die je ontmoet. En als een kinderwens dan belangrijker is dan een partnerwens, vind ik het heel logisch dat je zoiets wezenlijks niet af laat hangen van stomme relatiepech. Gelukkig hebben we als vrouwen hierin nog de keuze. Een vrijgezelle vriend van mij, 40 jaar, blundert ook al jaren op liefdesgebied en heeft ook een sterke kinderwens. Daar kun je als man dus veel minder makkelijk mee uit de voeten. Zou voor geen goud willen ruilen met mannen in dezelfde positie. Veel geluk op je pad, Nausica !Ik besefte me recent eigenlijk inderdaad pas hoe klote het is om als man in deze situatie te zitten, dan kun je nog minder zelf regelen.

quote:nausicaa schreef op 18 mei 2016 @ 22:36:

[...]





Mijn reactie op jouw ging alleen over het feit dat jij het over 'happy singles' had, en dat dat tegenwoordig gewoon kan. Dat ben ik met je eens, maar het ging mij er om dat je tegenwoordig geen ongewenste single meer lijkt te mogen zijn. Natuurlijk zul je moeten dealen met wat het leven je geeft, net als iedereen. Maar dat is wel een beetje een dooddoener, want dat geldt natuurlijk voor alle ellende. Soms is het gewoon fijn om te horen dat anderen die gevoelens herkennen, dat dat er ook mag zijn.



En inderdaad, niet alles is afdwingbaar. Maar ook jij geeft in je voorbeeld weer die keuze: baan of relatie. Alsof iedereen die keuze ooit gehad heeft. Er zijn genoeg mensen die nooit de optie voor een van tweeen gehad hebben. Ik kan eerlijk zeggen dat ik nooit mijn werk boven een relatie heb gekozen (of reizen, of iets anders). Die situatie heeft zich gewoon niet voorgedaan. En dat geldt vast voor meer mensen.



Ik ben overigens helemaal niet ongelukkig hoor, en heel blij met wat ik wel allemaal heb (en dan bedoel ik niet in spullen, maar dat ik in een vrij land geboren ben, waar ik een opleiding kon doen die ik leuk vind, dat ik gezond ben, mijn vrienden heb enz enz). Maar dat neemt allemaal niet weg dat dat verdriet over iets wat er niet is, er ook kan zijn. En dat het soms best oplucht om dat toe te geven. Volgens mij is daar niks mis mee, zolang je er maar niet in gaat zwelgen.



Ik weet niet of Halina ooit voor die keuze heeft gestaan. Misschien wel, misschien niet.



Maar daar gaat het niet om.



We maken allemaal keuzes in het leven. En soms maakt dat een keuze voor het één, de deur al dan niet tijdelijk dichtdoet voor een ander. Daar krijgt ieder mens mee te maken, de één wat meer dan de ander misschien, of in een andere vorm, maar zo is het nou eenmaal.



En soms ook komen dingen waar je wél voor zou willen kiezen, gewoon niet op je pad. Die perfecte droombaan, die geweldige man, die perfecte kans om iets te gaan doen in het buitenland. Of wat dan ook.En ik snap best dat mensen dat moeilijk kunnen vinden, of jammer, of "niet eerlijk", maar dat is het leven. Kijk dan eens naar alle deuren die wél voor je zijn opengegaan in het leven, in plaats van altijd maar te blijven staren naar die ene die (nog) dicht is. Dat is althans mijn instelling.



En bedenk je dat je niet alles kan hebben in het leven en bedenk je of je daadwerkelijk bereid zou zijn een aantal leuke dingen op te geven om die ene dichte deur een beetje open te doen. Als je met veel plezier werk doet dat 100 uur of meer per week vergt, bedenk je dan of je bereid zou zijn daar een stukje van in te leveren omdat je ook tijd moet kunnen besteden aan een partner. Of je écht die leuke filmrol wilt afzeggen omdat je liever met je partner op een terrasje hangt, of op de bank bij een gezellige film af en toe. Of dat het dan tóch kriebelt, terwijl je op die bank hangt met je partner, dat je dingen zou kunnen doen die je eigenlijk leuker vindt...



Het is heel menselijk om iets dat je óók wilt, maar niet hebt, na verloop van tijd te gaan idealiseren. Dat zie je bij kinderen al. Ze hebben een kamer vól speelgoed, maar juist dat éne dingetje dat hun vriendje wel heeft, en zij niet, is dan opeens helemaal het einde. Mijn wijze oma zei dan altijd: Het bezit van de zaak, is vaak het einde van 't vermaak.



Grote kans dat iemand als Halina, áls ze dan een leuke vent treft die dan wél van haar eist dat ze haar agenda flink opschoont om regelmatig tijd met hem door te brengen, met hem op de bank te hangen, gewoon op zaterdag naar de supermarkt te gaan, te helpen die badkamer even op orde te brengen, enz. kortom, de gewone dingen die óók bij een relatie horen, dat ze dan denkt "OK, dus dit hoort er ook bij, ik vond het eigenlijk leuker om op de set te staan..." Een relatie idealiseren is één ding, maar geen enkele relatie is alleen maar elkaar diep in de ogen kijkend wijn drinken op een hip terras, of zwoele nachten in elkaars armen, of feestelijk gekleed naar de juiste parties gaan. Dat is ook elkaar verdragen als de ander even niet zo lekker in zijn vel zit, soms de ander achter het behang willen plakken, of de ander van de bank af kijken omdat je nú écht gewoon éven helemaal alleen wilt zijn...



Een partner is geen accessoire die als een soort instant-middel voor jouw geluk en welzijn zorgt. Daar moet je zelf ook in investeren. En dat kan offers vragen. Minder werken, minder acteren, even niet naar die party, even niet die talkshow... die ander staat niet in het teken van jouw bezigheden, je moet je ook richten naar de wensen van die ander. En dat miste ik even in het verhaal.

quote:nausicaa schreef op 18 mei 2016 @ 22:39:

[...]





Ik besefte me recent eigenlijk inderdaad pas hoe klote het is om als man in deze situatie te zitten, dan kun je nog minder zelf regelen.Ik heb dat hier op het forum wel eens ter sprake gebracht. Met bijzonder weinig begrip van veel vrouwen, kan ik je vertellen. Want tja, een man... Het enige recht dat die heeft, is toch het op commando lozen van het kwakje?

quote:watdachtjehiervan schreef op 18 mei 2016 @ 17:50:

[...]

Tuurlijk mag ze er verdrietig over zijn maar ze moet zich er niet zo op focussen. Het is nu eenmaal zo. Dus doe er iets aan of leer er mee leven. Anders gaat het ten kosten van je geluk.quote:moonlight schreef op 18 mei 2016 @ 17:52:

Pffff misschien gewoon het leven nemen zoals het komt en kinderen willen is geen kwestie van een lijstje voors en tegens, dat geeft je hart je in, klaar. Doe eens wat relaxter Halina.





Wat? Dit is echt zo kort door de bocht.

Het is nogal wat groots om mee te worstelen op die leeftijd- afscheid nemen van het idee van kinderen, de ingebeelde toekomst, wel/geen man, voldoen aan 'het' plaatje. Natuurlijk mag ze dan dubben en nadenken en daar gewoon mee worstelen.

Als zulke onderwerpen makkelijk los te laten waren, zouden veel meer mensen daar baat bij hebben. Maar helaas is het niet zo makkelijk.



En daarnaast leeft ze haar leven gewoon. Hoe kunnen wij ooit beoordelen hoe veel ze echt met iets bezig is?

Misschien beheerst het echt haar leven, misschien alleen af en toe tijdens de reflecterende momenten. Wat wij zien is een docu met als onderwerp kinderloosheid - logisch dat het dan gaat over de momenten dat Halina daar mee bezig is. Verder heeft ze één column geschreven over de kinderloosheid, waarna de media het in elk interview ter sprake brengt. Het is niet alsof ze er zelf niet over ophoudt, er wordt constant naar gevraagd (want interessant, het verkoopt). De documentaire heeft ze ook niet zelf bedacht, daar is ze voor gevraagd. Ze zal er echt wel mee bezig zijn - het is een groot onderwerp - maar hoeveel, dat kunnen wij toch niet beoordelen.

quote:caspy schreef op 19 mei 2016 @ 00:23:

[...]





[...]





Wat? Dit is echt zo kort door de bocht.

Het is nogal wat groots om mee te worstelen op die leeftijd- afscheid nemen van het idee van kinderen, de ingebeelde toekomst, wel/geen man, voldoen aan 'het' plaatje. Natuurlijk mag ze dan dubben en nadenken en daar gewoon mee worstelen.

Als zulke onderwerpen makkelijk los te laten waren, zouden veel meer mensen daar baat bij hebben. Maar helaas is het niet zo makkelijk.



Veel mensen gaan denken over "gemiste kansen" zodra ze beseffen dat de leeftijd of de omstandigheden die kansen kleiner hebben gemaakt. Alleen heeft het weinig zin. Je hebt in het verleden andere keuzes gemaakt en dat kan je nou eenmaal niet meer terugdraaien.



Als ik nu weer 25 zou zijn, zou ik wellicht ook andere keuzes hebben gemaakt. Maar dat zeg ik wetende wat ik nu weet. Leuk om over te filosoferen: "wat áls..." Maar verder zinloos. Want ik heb die keuzes nou eenmaal niet gemaakt. En alles wat ik wél heb gekozen, of élk levenspad dat ik wél heb gekozen, heeft me gebracht waar ik nu ben en daar ben ik blij mee. De keuzes die ik wél heb gemaakt, betekenen automatisch dat ik andere opties links heb laten liggen. Daar kan ik dan eindeloos over simmen, maar dat is zinloos. Ik vind het constructiever te kijken naar het leven wat ik wél heb opgebouwd, het plezier dat ik daaraan beleef en de voldoening die ik daaruit haal.

quote:pejeka schreef op 19 mei 2016 @ 00:29:

[...]





Veel mensen gaan denken over "gemiste kansen" zodra ze beseffen dat de leeftijd of de omstandigheden die kansen kleiner hebben gemaakt. Alleen heeft het weinig zin. Je hebt in het verleden andere keuzes gemaakt en dat kan je nou eenmaal niet meer terugdraaien.



Als ik nu weer 25 zou zijn, zou ik wellicht ook andere keuzes hebben gemaakt. Maar dat zeg ik wetende wat ik nu weet. Leuk om over te filosoferen: "wat áls..." Maar verder zinloos. Want ik heb die keuzes nou eenmaal niet gemaakt. En alles wat ik wél heb gekozen, of élk levenspad dat ik wél heb gekozen, heeft me gebracht waar ik nu ben en daar ben ik blij mee. De keuzes die ik wél heb gemaakt, betekenen automatisch dat ik andere opties links heb laten liggen. Daar kan ik dan eindeloos over simmen, maar dat is zinloos. Ik vind het constructiever te kijken naar het leven wat ik wél heb opgebouwd, het plezier dat ik daaraan beleef en de voldoening die ik daaruit haal.



Ik geef je gedeeltelijk gelijk. Rationeel gezien heb je er niet altijd zo veel aan als je te veel blijft hangen in het denken aan gemiste kansen, want je kan weinig veranderen aan het verleden.

Maar als je niet blij bent met (gedeeltes van) waar je nu bent, is het niet makkelijk om daar dan dus maar niet meer te veel over na te denken en je hele beeld voor jezelf los te laten of om te gooien. Misschien is zaken loslaten voor de een makkelijker dan voor de ander. Rationeel kan iets nog zo ongelofelijk logisch en vanzelfsprekend klinken, maar dat wil niet zeggen dat iets ook makkelijk op die manier te ervaren / voelen is.

Dit lijkt me al helemaal met zo'n veelomvattend onderwerp als kinderen. Dat soort grote onderwerpen laat je niet zomaar even los, ook al weet je zelf ook wel dat je er weinig aan kan veranderen.

Mijn moeder zei altijd 'spijt is voor de dommen'. Als je ergens van zat te balen zei ze dat vaak. Niet alleen als in 'had je maar beter moeten nadenken voor je dit of dat deed' maar ook als in 'ja meid, het is kut en je hebt dit nooit zo zelf bedacht, maar maak er nou maar gewoon het beste van'.

En van mijn pa heb ik geleerd dat accepteren dat teleurstelling en pijn bij het leven horen, dat leven een stukje makkelijker maakt. (En dat is nadrukkelijk níet hetzelfde als alles maar over je heen laten gaan en geen emoties (mogen) voelen, dat zeg ik er maar meteen bij)

Ik vind dat n enorme dooddoener. Net als dat mijn moeder vanmiddag in een gesprek zei: kind, wat je niet kent dat mis je niet.