Eten
alle pijlers
Elke dag soep - hoofdgerecht en nagerecht?
woensdag 23 januari 2019 om 20:14
Dag dames,
Vorige week waren we op de begrafenis van de oma van mijn man.
Ze was (zoals in de jaren 50 gebruikelijk) een hele goede huisvrouw en ze hield ook erg van koken.
Elke dag kregen haar 7 kinderen verse soep, hoofdgerecht (aardappelen, vlees en groente) en zelfgemaakte pudding of een ander dessert.
We waren daarover aan het praten en het was vroeger heel gewoon om elke dag soep - hoofdgerecht en nagerecht (meestal zelfgemaakt) te eten.
Dat was gewoon altijd zo.
Nu is de tijd heel anders en genoeg mensen eten nu alleen een hoofdgerecht en dan vaak een toetje vanuit een pak zoals bv vla of yoghurt.
Wij vroegen ons af of er nog mensen zijn die wél nog (bijna) elke dag het klassieke soep - hoofdgerecht - nagerecht maken en of je dat ook zelf maakt.
Doe jij dat nog? Of ken je iemand die dat nog doet zoals bv je moeder?
Of eet je gewoon elke dag alleen een hoofdgerecht en vind je dat voldoende?
Vorige week waren we op de begrafenis van de oma van mijn man.
Ze was (zoals in de jaren 50 gebruikelijk) een hele goede huisvrouw en ze hield ook erg van koken.
Elke dag kregen haar 7 kinderen verse soep, hoofdgerecht (aardappelen, vlees en groente) en zelfgemaakte pudding of een ander dessert.
We waren daarover aan het praten en het was vroeger heel gewoon om elke dag soep - hoofdgerecht en nagerecht (meestal zelfgemaakt) te eten.
Dat was gewoon altijd zo.
Nu is de tijd heel anders en genoeg mensen eten nu alleen een hoofdgerecht en dan vaak een toetje vanuit een pak zoals bv vla of yoghurt.
Wij vroegen ons af of er nog mensen zijn die wél nog (bijna) elke dag het klassieke soep - hoofdgerecht - nagerecht maken en of je dat ook zelf maakt.
Doe jij dat nog? Of ken je iemand die dat nog doet zoals bv je moeder?
Of eet je gewoon elke dag alleen een hoofdgerecht en vind je dat voldoende?
woensdag 23 januari 2019 om 20:27
TanteBedelia schreef: ↑23-01-2019 20:25Was je oma van “deftige “ komaf?
Vroeger werd er wel vaak tussen de middag warm gegeten.
Dat heeft niks met deftige komaf te maken, elke huisvrouw deed dat in de jaren 40/50.
o
woensdag 23 januari 2019 om 20:29
En dat allemaal náást het vrijwilligerswerk hè.MevrouwJack schreef: ↑23-01-2019 20:27Die dat alleen maakt op basis van een bouillon getrokken van handgevoerde hennetjes en zelfgekweekte groenten.
woensdag 23 januari 2019 om 20:29
Die weet ik zelfs, ondanks dat ik al minimaal 10 jaar op het viva forum kom en normaal gesproken een plaat voor m’n kop heb ter grootte van de Taj Mahal
pergamon wijzigde dit bericht op 23-01-2019 20:30
0.70% gewijzigd
woensdag 23 januari 2019 om 20:31
Huisvrouwen wellicht. Mijn overgrootmoeder was echter de hele dag aan het bieten rooien/aardappels krabben/plantjes poten. Die had daar helemaal geen tijd voor. Geen geld ook. Arbeiders aten geen toetjes doordeweeks. Het idee alleen al.
woensdag 23 januari 2019 om 20:33
Bloedworst, koetjesrepen, spoetnik: de smaak van een halve eeuw geleden.
Kaantjes op brood, bazooka-kauwgom, witbrood met suiker, gebakken bloedworst, citroentje met suiker en nog zo wat van die dingen. Wie kent ze nog? Geuren, kleuren, smaken zijn zaken die dikwijls snel wegzakken en heel willekeurig weer te voorschijn komen.
De herinnering is als een hond, die gaat liggen waar hij wil, schreef Cees Nooteboom al eens treffend. Plaatjes, foto’s, reclame willen het brein nog wel eens op weg helpen. Het boekje 'Wat de pot schaft, over eten, drinken en snoepen van toen' is absoluut zo'n hulpmiddel. Een uurtje bladeren en lezen en je waant je weer voor even in de jaren vijftig. De plaatjes en begeleidende tekst zijn een feest van herkenning, ontlokken de lezer van pal na de oorlog menige glimlach en laten de gedachten aan vroeger de vrije loop.
,,Wat eten we vandaag?’’, was de vraag die een jaren-vijftig-moeder thuis wellicht het meest hoorde. ,,Husse, met je neus ertussen’’, was het antwoord steevast. Met andere woorden: dat zie je wel. Veel keus was er niet. Aardappels, lekker lang gekookte groenten en soms uren op een oliestel gegaard draadjesvlees. Alles uit eigen land, de enige exotische buitenissigheid die op tafel kwam was macaroni en dan niet met zongedroogde tomaten en olijfolie, maar met vette schouderham of smac. En dan die appelmoes. Overal werd het bijgedaan of doorheen gehusseld. Voor kinderen die iets niet lustten was het een zegen. Voor de ouders ook trouwens.
Soms was er soep vooraf, heerlijk geurende vers gemaakte van een mergpijp getrokken soep met balletjes. En dan op zondag een zelfgemaakt toetje: yoghurt met een scheutje ranja. En dat allemaal van hetzelfde bord, want de hoeveelheid afwas – alles met de hand! – moest beperkt blijven.
Zoals gezegd: veel keus was er niet en als moeder het even niet meer wist, luisterde ze naar de Groentenman ’s morgens op de radio. Dit kookprogramma avant la lettre begon standaard met het nooit meer te vergeten wijsje Cha, cha, cha, wat zullen we eten?. De Groentenman vertelde vervolgens in een soort hoorspelletje met de dienstdoende huisvrouw over het seizoensaanbod en hoe je het moest klaarmaken. Op zondag werd door het mannelijk deel van het gezin nog niet met het bord op schoot naar Sport in Beeld gekeken. De radio stond aan en kinderen moesten muisstil zijn.
Kaantjes op brood, bazooka-kauwgom, witbrood met suiker, gebakken bloedworst, citroentje met suiker en nog zo wat van die dingen. Wie kent ze nog? Geuren, kleuren, smaken zijn zaken die dikwijls snel wegzakken en heel willekeurig weer te voorschijn komen.
De herinnering is als een hond, die gaat liggen waar hij wil, schreef Cees Nooteboom al eens treffend. Plaatjes, foto’s, reclame willen het brein nog wel eens op weg helpen. Het boekje 'Wat de pot schaft, over eten, drinken en snoepen van toen' is absoluut zo'n hulpmiddel. Een uurtje bladeren en lezen en je waant je weer voor even in de jaren vijftig. De plaatjes en begeleidende tekst zijn een feest van herkenning, ontlokken de lezer van pal na de oorlog menige glimlach en laten de gedachten aan vroeger de vrije loop.
,,Wat eten we vandaag?’’, was de vraag die een jaren-vijftig-moeder thuis wellicht het meest hoorde. ,,Husse, met je neus ertussen’’, was het antwoord steevast. Met andere woorden: dat zie je wel. Veel keus was er niet. Aardappels, lekker lang gekookte groenten en soms uren op een oliestel gegaard draadjesvlees. Alles uit eigen land, de enige exotische buitenissigheid die op tafel kwam was macaroni en dan niet met zongedroogde tomaten en olijfolie, maar met vette schouderham of smac. En dan die appelmoes. Overal werd het bijgedaan of doorheen gehusseld. Voor kinderen die iets niet lustten was het een zegen. Voor de ouders ook trouwens.
Soms was er soep vooraf, heerlijk geurende vers gemaakte van een mergpijp getrokken soep met balletjes. En dan op zondag een zelfgemaakt toetje: yoghurt met een scheutje ranja. En dat allemaal van hetzelfde bord, want de hoeveelheid afwas – alles met de hand! – moest beperkt blijven.
Zoals gezegd: veel keus was er niet en als moeder het even niet meer wist, luisterde ze naar de Groentenman ’s morgens op de radio. Dit kookprogramma avant la lettre begon standaard met het nooit meer te vergeten wijsje Cha, cha, cha, wat zullen we eten?. De Groentenman vertelde vervolgens in een soort hoorspelletje met de dienstdoende huisvrouw over het seizoensaanbod en hoe je het moest klaarmaken. Op zondag werd door het mannelijk deel van het gezin nog niet met het bord op schoot naar Sport in Beeld gekeken. De radio stond aan en kinderen moesten muisstil zijn.
anoniem_381282 wijzigde dit bericht op 23-01-2019 20:34
0.58% gewijzigd
