Boomers en de erfenis

Machutookunbietjemeerzijn schreef: ↑

02-01-2022 18:55

Je vader is wel een kind van je opa hè. Dus het niet delen heeft hij niet van een vreemde.
En ik begrijp je verdriet. Je zat niet op de erfenis te loeren, maar het is wel leuk als iemand aan je denkt.
Dat je erkenning krijgt.

Dank je. Ik zat er inderdaad niet op te loeren, door hoe mijn vader is zitten erfenissen helemaal niet in mijn systeem, ik had zelfs nooit verwacht dat er een erfenis zou zijn. Het bleek echter best een bedrag, en ook een bedrag wat ik als alleenstaande moeder goed had kunnen gebruiken. Het had bovendien een klein beetje goed gemaakt wat ze me zelf gekost hebben.

En ja, ik snap je "kind van je opa" opmerking. Ik zag mijn opa idd als een veel leukere, aardigere man dan mijn vader. Maar na zijn overlijden bleek inderdaad dat mijn vader het duidelijk niet van een vreemde heeft en dat ze eigenlijk allebei uit hetzelfde hout zijn gesneden. En dat doet zeer.

Deels voel ik wel het zelfde. Mijn ouders hebben jong een erfenis gekregen en daar een leuk huis van gekocht. Eerst een klein huis en na 2e erfenis een groter huis. Mijn moeder is redelijk jong de ziekte wet in gegaan die voor haar behoorlijk royaal was, vader een vast contract. En zeuren over dat er boeken voor de middelbare school betaald moesten worden, zeuren dat er iets aan de ziektewet veranderde en mijn moeder dan wat minder geld zou krijgen, zeuren dat de pensioenleeftijd om hoog ging ed. Nooit beseffen dat de leeftijd voor de generatie onder hun nog hoger zou komen te liggen, nooit beseffen dat ook nu de ziektewet iets minder gunstig werd haar regeling nog veel gunstiger was dan die van de mensen die toen ziek werden. En dat zijn maar voorbeelden hoor, maar alles dat niet goed was voor hun werdt uitvergroot terwijl alles dat gunstig was voor hun of de nadelen van anderen die groter waren dan die van hun bestonden niet. Mijn ouderlijk huis is afbetaald en nu denk ik rond de 1,5 miljoen waard (als ze er nog wonen, ik heb al bijna 10 jaar geen contact meer met ze.) Ze gingen 1 keer per jaar op vlieg vakantie voor een paar weken en los nog een kleinere vakantie of meerdere en weekendjes weg, grote nieuwe auto, grote tv, veel kleren. Aankopen zoals een beamer, zonnebank ed waren voor hun normaal. Toen ik ging studeren kreeg ik rond de 1500 euro, leuk bedrag maar het was gelijk ook het enige dat ik kreeg tijdens mijn studie. Er werdt nooit iets toegestopt, geen maandelijkse bijdrage ook al ging de overheid daar van uit gezien hun inkomen. Mijn studie heb ik moeten afbreken ivm ziekte en niet meer af kunnen maken, al het geleende geld en de beurs moest dus terug. Met 'afzien' en alle verstandige keuzes maken hebben we een huis kunnen kopen. Ik heb vanaf mijn 15e gewerkt met uitzondering van de periodes dat ik ziek was, helaas ben ik vanaf mijn 20ste bij elkaar 8 jaar ziek geweest (niet aan een stuk) en heb dus naast een studieschuld een pensioengat. Ik ben al ruim 10 jaar niet op vakantie geweest (laatste keer was een studiereisvan 5 dagen voor ik voor het eerst zo ziek werdt), we hebben een huis waarbij de kinderen een kamer delen, mijn meeste kleren zijn 2e hands, we sparen bewust voor iedere aankoop die niet onder dagelijkse boodschappen valt en kunnen hopelijk over 1,5 jaar dan een verbouwing doen van spaargeld zodat we meer ruimte hebben en de kinderen een eigen kamer krijgen. Het contrast vind ik behoorlijk met mijn ouders, hun huis was op deze leeftijd meer dan 2 keer zo groot als wij hebben, er was spaargeld, vakanties naar Amerika, China en wintersport in Oostenrijk. Zo is het niet voor alle boomers geweest natuurlijk, maar wel voor hun mede door de erfenissen, de economie zoals die toen was en het sociale vangnet/systeem. En dan het gezeur dat ze toen afsteken over alles dat voor hun nadelig was en dat de ouderen van hun vroeger met pensioen waren gegaan ed. Ja als ik dat nu nog zou horen terwijl ze het zo veel makkelijker hebben gehad dan wij zou dat ook steken en ik balen dat de erfenis op gaat ipv dat er ook wat aan ons gegeven wordt zoals zij hadden voor een gunstige start. En natuurlijk hebben mensen liever hun ouders langer bij zich dan die erfenis (behalve mensen zoals ik want ik heb natuurlijk niet zonder reden geen contact meer met mijn ouders) en bovendien verwacht ik helemaal niks te krijgen (ik zal onterft zijn en ik verwacht dat het tegen de tijd dat ze overlijden grotendeels op is o.dat ouderenzorg ook geld kost).

Maar goed ik snap dus dat het steekt dat iemand die zelf een makkelijkere start en/of makkelijker leven heeft gehad zeurt over ieder nadeel en niet in ziet dat de generatie onder hem/haar het moeilijker heeft (indien dat zo is) en de nadelen voor hun ook groter uitpakken. Maar als je bij jezelf na denkt is het denk ik meer het gezeur en niet kunnen verplaatsen in jou dan het geld denk ik. Zowel bij je vader als je tante en zijn het verder geen nare mensen. Dan moet je ze misschien ook wat meer toe laten in je leven en dat van andere die het moeilijk hebben. Vertellen dat je je zorgen maakt over je pensioengat, hoe het nu met je is na gezondheidsissues ed. Je hoeft met je tante niet gelijk hele diepe gesprekken te hebben (zou dat ook gewoon niet doen en bij je vader misschien wel), maar als je bij dat ene leuke nieuwe jurkje nou verteld dat het uit de uitverkoop komt? Of eens misschien samen gaat winkelen (kan ook online) dan ziet ze hoe jij het hebt en kan je haar misschien ook overhalen om iets minder aan het goede doel na te laten en iets meer nu nog uit te geven want uit je verhaal haal ik ook dat ze weinigen zichzelf uit geeft. Misschien als ze ziet hoe jij een leuk jurkje in de uitverkoop koopt wil zij zelf ook wel dat ene vest oid. Dan heb je en misschien meer begrip en een tante die misschien zelf ook iets meer geniet.

En verder zou ik blij zijn met dat ze je als enige wel 10% laat erven. Los van hoeveel geld dat is laat het in ieder geval zien dat ze je waardeert en lief heeft.

Maar misschien was opa dan bang dat een bepaald kleinkind er wel in zetten en de ouder niet, dat dat wellicht nog meer gedoe in de familie zou veroorzaken. Op een gegeven moment is het ook uit je handen. Actief een kind uitsluiten vind ik al een hele beslissing, om dan ook nog specifiek een kleinkind te benoemen, wie weet wat daar dan weer van komt. Maar goed, het is nu uiteindelijk eigenlijk op hetzelfde uitgekomen.

Konijnmetbril schreef: ↑

02-01-2022 12:19

Maar voor mij is tot nu toe een echte no-go. Vragen om geld of hinten naar de erfenis, dat doe je niet....
En toch word ik wat minder enthousiast met mijn bezoekjes.

Je bent niet verheven boven de rest, wat betreft die € 100,- beter was aannemen en dank je wel zeggen: ik denk namelijk dat zij jouw bezoekjes en enthousiasme wel waardeert. En het hoeft niet, was niet zo gemeend.

Ik heb te veel ruzies om erfenissen gezien om te weten de de kool de sop niet waard is. Geld wat ik niet zelf heb verdiend beschouw ik niet als van mij. Er zijn bij mij in de familie ook twee grote erfenissen naar mijn ouders gegaan, helemaal prima ik hoop dat zij ervan genieten.

Nu heeft mijn zus wat pech en geven zij geld aan haar en dus hetzelfde aan mij. Ik zet het weg. Ik wil dit jaar met mijn eigen bedrijf starten en kan de buffer goed gebruiken, maar had deze stiekem ook al zelf aangelegd. Ik heb bijna liever dat zij mijn zus wat langer helpen, dan dat zij nog meer geld aan mij geven.

Contact staat voor mij los van geld, ik zou dat niet aan elkaar kunnen koppelen.
Geld kan ik zelf ook maken, sterker liever wat minder uitgeven zodat ik op een dag iets aan een ander kan nalaten of zodat ik de studie van een familielid voor haar kan betalen.

fashionvictim schreef: ↑

02-01-2022 18:40

Oh, ik snap je gevoel helemaal. Heb nog maar een klein stukje van je topic gelezen, maar ik herken het. Mijn vader is al zijn hele leven een financiële ramp, en dan zo erg dat hij daar al meermaals zijn kinderen (o.a. ik dus) voor heeft laten opdraaien. Ik heb zo ongeveer de helft van mijn volwassen leven schulden afbetaald die hij heeft gemaakt.
Door zijn gedoe heeft mijn vader ook heel lang, zo ongeveer mijn halve jeugd, ruzie met zijn ouders gehad. Daar speelden bovendien ook wat financiële akkefietjes.
Als gevolg daarvan heb ik dus meer dan de helft van mijn leven geen contact met mijn opa en oma gehad.
Als volwassene is dat gelukkig geheel hersteld, en ik was echt extreem close met mijn opa. Sprak hem meermaals per week, zag hem meermaals per maand, mijn kinderen waren dol op hem, etc. Doordat ik zo close met hem was, zijn mijn vader en hij in de laatste jaren ook weer on speaking terms geraakt. Niet close, maar gewoon beleefd.

Mijn opa is inmiddels overleden en liet een erfenis na. En wat denk je: mijn vader bleek onterfd, maar heeft dat aangevochten en kreeg dus uiteindelijk een aardig bedrag. Maar wat mij dus enorm steekt: mijn opa heeft er nooit aan gedacht om ons, de kleinkinderen, dus wel wat na te laten. Nog geen euro heb ik gekregen, terwijl ik oprecht de enige in de familie was die een hele hechte band met hem onderhield. En denk je dat mijn vader zijn erfenis, die mijn opa dus helemaal niet aan hem wilde nalaten, met zijn kinderen heeft gedeeld? Nope.

Het feit dat mijn opa mij niks heeft nagelaten heeft postuum zijn relatie met mij in een ander licht gezet, en dat vind ik heel verdrietig. Maar dat mijn vader, die zelf sowieso mij nooit ook maar een euro financieel heeft bijgestaan en me jaren in de financiële shit heeft laten zitten door zijn toedoen nooit gedacht heeft om die erfenis aan mij te schenken, dat zit me zo dwars dat ik er het contact om verbroken heb. Het was the straw that broke the camel's back, zeg maar.

Ik begrijp je frustratie.
Wat ik denk is dat je opa niet beseft heeft dat hij jou speciaal had moeten benoemen als erfgename. Ik denk dat opa er gewoon weinig kaas van heeft gegeten.
Je vader echter had jou alles wat je door hem hebt moeten afstaan terug moeten geven. En het liefst nog wat extra's omdat hij zonder jou in die tijd nog veel grotere problemen zou hebben gehad.

Ik herken helemaal niet wat je schrijft TO.
Mijn ouders hebben beide veel broers en zussen, en hebben de erfenis dus destijds ook daarover moeten verdelen.
Ik heb maar 1 broer, dus als er wat overblijft heb ik maar 1 persoon om mee te delen.
Ook herken ik het gierige gedrag of dat ze het zelf willen opmaken totaal niet. Mijn moeder wil me nog steeds wat toestoppen als ik een hoge tandartsrekening heb haha. (Niet dat ze mijn rekeningen leest, maar omdat ik vertel twee gaatjes te hebben bijvoorbeeld).
Gelukkig geven ze het ook wel aan zichzelf uit, met vakanties en een boot!

Snoesje83 schreef: ↑

02-01-2022 12:34

Toch nog wat mensen met begrip. Zo vervelend meteen alle mensen die even laten willen merken hoe slecht to nu wel niet is en dat ze zelf zoooo anders zijn, lees veel beter zijn als persoon. Kots

Dit. Ik heb niks te erven, mijn familie kost me alleen geld.
Maar ik snap to heel goed. Waarom zoveel geld weggeven (tante) of nodeloos verbrassen.
Dat heeft niks met die euro's te maken, maar gewoon met het gevoel dat je niet bent gezien of iets niet waard wordt geacht.
Nee, nog liever naar een zwerfhond dan naar jou, dat idee. Dan heb je zelf een heel verward beeld van geld, verwend gedrag en daardoor geen oog voor anderen.
Zou ik ook geen prettige ontdekking vinden.

Stouteboel schreef: ↑

02-01-2022 19:17

Ik begrijp je frustratie.
Wat ik denk is dat je opa niet beseft heeft dat hij jou speciaal had moeten benoemen als erfgename. Ik denk dat opa er gewoon weinig kaas van heeft gegeten.
Je vader echter had jou alles wat je door hem hebt moeten afstaan terug moeten geven. En het liefst nog wat extra's omdat hij zonder jou in die tijd nog veel grotere problemen zou hebben gehad.

Nee hoor, mijn opa was heel erg scherp als het op dat soort zaken aan kwam, die wist precies hoe dat allemaal zat. Hij wilde mij gewoon niks nalaten. En dat mag natuurlijk, hij heeft zijn andere kleinkinderen ook niks nagelaten. Tegelijkertijd was hij juist degene met wie ik altijd over mijn vader en diens financiële gedoe sprak en wist hij dus precies dat mijn vader me eigenlijk gewoon opgelicht heeft en dat wij als kleine kinderen al heel veel financiële stress hadden door hoe mijn vader is. Ik begon mijn volwassen leven met een negatieve BKR notering omdat mijn vader zonder mijn medeweten schulden op mijn naam had gemaakt, om maar een van de vele voorbeelden te geven.
Dat mijn opa ondanks de band die ik dacht dat we hadden wel op verschillende momenten zijn testament heeft aangepast om over zijn graf heen zijn ruzies met zijn zoon voort te zetten, maar niet om zijn kleindochter wat lucht te gunnen deed me heel veel zeer. Vooral door die familiegeschiedenis waar ik natuurlijk geen enkele schuld aan heb, maar wel met mijn broertje samen het enige echte slachtoffer van ben al mijn hele leven.

MonaLisa31 schreef: ↑

02-01-2022 19:06

Maar goed ik snap dus dat het steekt dat iemand die zelf een makkelijkere start en/of makkelijker leven heeft gehad zeurt over ieder nadeel en niet in ziet dat de generatie onder hem/haar het moeilijker heeft (indien dat zo is) en de nadelen voor hun ook groter uitpakken.

Ook hier: millenials en later die op basis van eigen assumpties de vroegere generaties van zeuren en/of gemakkelijk leven gaan betichten, om het dan als een evidente plicht van die vorige generaties te gaan beschouwen om hen ook die gepercipiëerde luxe te bezorgen.
De luxe die nu als evident wordt beschouwd, is als keizerlijk te beschouwen als je dat terug zet naar de maatschappij van de jaren 50, 60 of 70 (en zelfs 80).

Gewoonweg geen erfenis verwachten en daar ook geen betekenis aan vastmaken, dat maakt de boel veel eenvoudiger.

fashionvictim schreef: ↑

02-01-2022 19:28

Nee hoor, mijn opa was heel erg scherp als het op dat soort zaken aan kwam, die wist precies hoe dat allemaal zat. Hij wilde mij gewoon niks nalaten. En dat mag natuurlijk, hij heeft zijn andere kleinkinderen ook niks nagelaten. Tegelijkertijd was hij juist degene met wie ik altijd over mijn vader en diens financiële gedoe sprak en wist hij dus precies dat mijn vader me eigenlijk gewoon opgelicht heeft en dat wij als kleine kinderen al heel veel financiële stress hadden door hoe mijn vader is. Ik begon mijn volwassen leven met een negatieve BKR notering omdat mijn vader zonder mijn medeweten schulden op mijn naam had gemaakt, om maar een van de vele voorbeelden te geven.
Dat mijn opa ondanks de band die ik dacht dat we hadden wel op verschillende momenten zijn testament heeft aangepast om over zijn graf heen zijn ruzies met zijn zoon voort te zetten, maar niet om zijn kleindochter wat lucht te gunnen deed me heel veel zeer. Vooral door die familiegeschiedenis waar ik natuurlijk geen enkele schuld aan heb, maar wel met mijn broertje samen het enige echte slachtoffer van ben al mijn hele leven.

Dat is gewoon ontzettend zuur! Wat een kutvader en grootvader heb jij gehad! Dat meen ik echt. Ook al had je een goede band met je opa, hij dacht dus blijkbaar niet aan jouw belang. Dat is superzuur.

Surebaby schreef: ↑

02-01-2022 19:24

Maar ik snap to heel goed. Waarom zoveel geld weggeven (tante) of nodeloos verbrassen.

Dit moet je even uitleggen. Is geld weggeven of opmaken altijd slecht, of alleen als het veel is?

Ik verdien bijvoorbeeld heel weinig. Maar wat ik weet te sparen geef ik graag uit aan etentjes, aan museumbezoek of aan een goed doel. Moet ik het in plaats daarvan aan mijn neefjes en nichtjes geven?
Ik doe ook vrijwilligerswerk voor een goed doel (niet de zielige kindjes of bejaarden in een ver land, maar cultuur). Moet ik in plaats daarvan bij mijn familie helpen klussen?

Ik vraag maar.

Jeetje fashion victim, wat koud van je opa..... Echt....... #knuffel

Van mij mogen ze doen met hun geld wat ze willen, maar ik vind boomers wel irritant als ze mopperen over 'waarom doen jongeren niet...dit en dat...ik had al lang een ... toen ik ... was'.

Ja, zou makkelijk zijn als je lekker een studiebeurs kreeg zoals vroeger, een man alleen met zijn salaris een huis kon kopen en ze gewoon ergens konden beginnen bij een bedrijf zonder gezeik over diploma's, ervaring etc als je ergens aan de slag wilt.

MonaLisa31 schreef: ↑

02-01-2022 19:06

Deels voel ik wel het zelfde. Mijn ouders hebben jong een erfenis gekregen en daar een leuk huis van gekocht. Eerst een klein huis en na 2e erfenis een groter huis. Mijn moeder is redelijk jong de ziekte wet in gegaan die voor haar behoorlijk royaal was, vader een vast contract. En zeuren over dat er boeken voor de middelbare school betaald moesten worden, zeuren dat er iets aan de ziektewet veranderde en mijn moeder dan wat minder geld zou krijgen, zeuren dat de pensioenleeftijd om hoog ging ed. Nooit beseffen dat de leeftijd voor de generatie onder hun nog hoger zou komen te liggen, nooit beseffen dat ook nu de ziektewet iets minder gunstig werd haar regeling nog veel gunstiger was dan die van de mensen die toen ziek werden. En dat zijn maar voorbeelden hoor, maar alles dat niet goed was voor hun werdt uitvergroot terwijl alles dat gunstig was voor hun of de nadelen van anderen die groter waren dan die van hun bestonden niet. Mijn ouderlijk huis is afbetaald en nu denk ik rond de 1,5 miljoen waard (als ze er nog wonen, ik heb al bijna 10 jaar geen contact meer met ze.) Ze gingen 1 keer per jaar op vlieg vakantie voor een paar weken en los nog een kleinere vakantie of meerdere en weekendjes weg, grote nieuwe auto, grote tv, veel kleren. Aankopen zoals een beamer, zonnebank ed waren voor hun normaal. Toen ik ging studeren kreeg ik rond de 1500 euro, leuk bedrag maar het was gelijk ook het enige dat ik kreeg tijdens mijn studie. Er werdt nooit iets toegestopt, geen maandelijkse bijdrage ook al ging de overheid daar van uit gezien hun inkomen. Mijn studie heb ik moeten afbreken ivm ziekte en niet meer af kunnen maken, al het geleende geld en de beurs moest dus terug. Met 'afzien' en alle verstandige keuzes maken hebben we een huis kunnen kopen. Ik heb vanaf mijn 15e gewerkt met uitzondering van de periodes dat ik ziek was, helaas ben ik vanaf mijn 20ste bij elkaar 8 jaar ziek geweest (niet aan een stuk) en heb dus naast een studieschuld een pensioengat. Ik ben al ruim 10 jaar niet op vakantie geweest (laatste keer was een studiereisvan 5 dagen voor ik voor het eerst zo ziek werdt), we hebben een huis waarbij de kinderen een kamer delen, mijn meeste kleren zijn 2e hands, we sparen bewust voor iedere aankoop die niet onder dagelijkse boodschappen valt en kunnen hopelijk over 1,5 jaar dan een verbouwing doen van spaargeld zodat we meer ruimte hebben en de kinderen een eigen kamer krijgen. Het contrast vind ik behoorlijk met mijn ouders, hun huis was op deze leeftijd meer dan 2 keer zo groot als wij hebben, er was spaargeld, vakanties naar Amerika, China en wintersport in Oostenrijk. Zo is het niet voor alle boomers geweest natuurlijk, maar wel voor hun mede door de erfenissen, de economie zoals die toen was en het sociale vangnet/systeem. En dan het gezeur dat ze toen afsteken over alles dat voor hun nadelig was en dat de ouderen van hun vroeger met pensioen waren gegaan ed. Ja als ik dat nu nog zou horen terwijl ze het zo veel makkelijker hebben gehad dan wij zou dat ook steken en ik balen dat de erfenis op gaat ipv dat er ook wat aan ons gegeven wordt zoals zij hadden voor een gunstige start. En natuurlijk hebben mensen liever hun ouders langer bij zich dan die erfenis (behalve mensen zoals ik want ik heb natuurlijk niet zonder reden geen contact meer met mijn ouders) en bovendien verwacht ik helemaal niks te krijgen (ik zal onterft zijn en ik verwacht dat het tegen de tijd dat ze overlijden grotendeels op is o.dat ouderenzorg ook geld kost).

Maar goed ik snap dus dat het steekt dat iemand die zelf een makkelijkere start en/of makkelijker leven heeft gehad zeurt over ieder nadeel en niet in ziet dat de generatie onder hem/haar het moeilijker heeft (indien dat zo is) en de nadelen voor hun ook groter uitpakken. Maar als je bij jezelf na denkt is het denk ik meer het gezeur en niet kunnen verplaatsen in jou dan het geld denk ik. Zowel bij je vader als je tante en zijn het verder geen nare mensen. Dan moet je ze misschien ook wat meer toe laten in je leven en dat van andere die het moeilijk hebben. Vertellen dat je je zorgen maakt over je pensioengat, hoe het nu met je is na gezondheidsissues ed. Je hoeft met je tante niet gelijk hele diepe gesprekken te hebben (zou dat ook gewoon niet doen en bij je vader misschien wel), maar als je bij dat ene leuke nieuwe jurkje nou verteld dat het uit de uitverkoop komt? Of eens misschien samen gaat winkelen (kan ook online) dan ziet ze hoe jij het hebt en kan je haar misschien ook overhalen om iets minder aan het goede doel na te laten en iets meer nu nog uit te geven want uit je verhaal haal ik ook dat ze weinigen zichzelf uit geeft. Misschien als ze ziet hoe jij een leuk jurkje in de uitverkoop koopt wil zij zelf ook wel dat ene vest oid. Dan heb je en misschien meer begrip en een tante die misschien zelf ook iets meer geniet.

En verder zou ik blij zijn met dat ze je als enige wel 10% laat erven. Los van hoeveel geld dat is laat het in ieder geval zien dat ze je waardeert en lief heeft.

Hey, ben jij mij? Vergelijkbare situatie. Ken helaas meer mensen die zelf sappelen met een studieschuld en in de verste verte geen eigen huis kunnen kopen terwijl hun ouders riant leven. Ze zíen het gewoon niet. Ik heb er wel eens over geklaagd tegen mijn ouders. Hun reactie: tja, wij moesten ook zelf werken voor ons geld.. je bent nu volwassen. Je kan niet op je ouders leunen.
Terwijl mijn moeder huisvrouw was en ze een erfenis van meer dan 2 ton hebben gekregen, geen studieschuld hadden want eeuwige studiefinanciering, een huis konden kopen op 1 salaris (kom daar nu nog maar eens om), en met 55 terug gevallen op een riante verzekeringsuitkering en nooit meer hoeven werken. .

Weet je, ik snap gewoon niet dat als je ziet dat je kinderen het financieel moeilijk of moeilijker hebben, en je hebt het geld, dat je dan dan niet met ze deelt maar het ze gewoon moeilijk laat hebben. Dat snap ik oprecht niet, ik vind dat best liefdeloos en hard. Maar hier lees ik (vrijwel) alleen maar dat je als kind dan hebberig bent of dat het diegene z'n goed recht is want hun geld blabla.

Je wilt niet weten hoeveel tranen ik heb gestort omdat ik niet meer wist hoe ik alles rond moest breien terwijl mijn moeder om komt in het geld en mij niet wilde helpen.

Ik heb al heel wat boomers horen klagen over de verwende jongeren, maar als er 1 generatie verwend is...

Boomers die zelf in de arbeidersklasse geboren zijn hebben keihard gewerkt om te komen waar ze zijn. Degenen die eind jaren ‘40/begin jaren ‘50 geboren zijn hebben veel nijpender woningnood gekend dan de crisis die we nu hebben. Voor hen waren hypotheken lange tijd onbetaalbaar (8-12% was lange tijd normaal) en het deel dat niet heeft kunnen studeren en geen geweldige banen kreeg heeft ook gewoon tot 65/66/67 moeten werken en zijn net pas met pensioen.

Ik heb nooit het gevoel dat mijn generatie (geboren in de jaren ‘70) het moeilijker heeft dan de zogenaamde boomergeneratie. Het grootste verschil tussen onze generatie en die van onze kinderen is denk ik dat wij nog wel hebben meegekregen dat bij iemand op zolder beginnen met een ‘bed’ op sinaasappelkistjes niets is om je voor te schamen en dat met hard werken de vooruitgang in je leven heus wel komt, maar niet perse voordat je een aantal jaar keihard hebt gewerkt. Dat eerste koophuis was in mijn generatie in ieder geval meestal bepaald niet het eerste huis.

Hier overigens geen enorme erfenissen. Niet bij onze boomerouders en wij verwachten ze ook niet te krijgen. Gewoon zelf hard werken voor je geld en leven naar wat je hebt.

Wat een rotverhaal fashionvictim.
Hier wist iedereen dat ik het heel zwaar heb gehad in ons gezin als kind en tiener, en daarna heel vroeg zelfstandig woonde.
Naar bleek heeft iedereen 'van mijn 'lichting' gul 'met de warme hand' van alles gekregen.
Al tijdens mijn tienerjaren dus. Het is echt geen leuke ontdekking dat je neefjes en nichtjes allemaal hun rijbewijs, deel eerste auto, jaarlijks een mooi bedrag hebben gekregen. Ik ben in die tijd opgevangen door vreemden omdat er nul belangstelling, interesse, moeite is gedaan.
Er is nooit iemand geweest die me heeft opgezocht. Ja, buurvrouwen van mijn moeder, ex-stiefouders,de oude oppas, dat soort mensen. Die hebben meubels voor me geregeld, slaapplekken, me te eten uitgenodigd.
En dan wel duizenden euro's per jaar aan anderen uitgeven die nog gezellig thuis wonen.
En dan rond mijn 30e, toen ik leuk woonde en de hoogst opgeleide en betaalde bleek, allemaal verontwaardigd sommeren dat ik eens langs moest komen want ik had alles gemist.
Mijn schoonfamilie heeft daar ook een handje van, er blijken allerlei gezellige bijeenkomsten te zijn waarbij gul wordt uitgedeeld, als we ze sporadisch zien wordt er verwijtend gedaan dat ze ons nooit zien. Hun telefoon werkt alleen van ons naar hen, reizen doen ze niet aan en uitnodigen ook niet.
Ik reken nergens op, doe er alles aan dat mijn kinderen en neefjes en nichtjes dit gevoel niet gaan leren kennen.

Konijnmetbril schreef: ↑

02-01-2022 13:21

Nee, ik ga dit niet zeggen, in ieder geval niet met het doel dat zij me dan geld geeft, ik denk dat het taboe dat ik daarbij voel terecht is.

Ik heb het nml zelf ook echt niet slecht en iets te vaak een nieuwe jurk of jas aan om bij tante zielig te gaan doen over geld.

Maar het is gewoon irritant dat geld dat ze zelf wel ge-erfd hebben (en waar ze dus niet hard voor hebben gewerkt), zelf ook ge-erfd van tantes (dus niet alleen van ouders) nu naar goede doelen gaat omdat ze 'niet weet wat ze er anders mee moet', terwijl ik (maar ook mijn broers) er heel blij mee zouden zijn.

Zelf ga ik later als ik geld overhoud (ik heb een huis met overwaarde dus dat pensioengat overleef ik wel) het wel nalaten aan mijn nichtje en neefjes. Hoe leuk is dat, om midden in je leven als alles duur is, een leuke bedragje te krijgen.

Heb jij een goeie band met je neefjes en nichtje? Zou je dat ook zeggen als je ze later niet of amper ziet, of als je het idee zou hebben dat een evt erfenis van invloed is op de mate van contact ?
Wie weet hoe hard tante vroeger zelf achter haar tantes aan heeft “ moeten “ rennen waar ze al dan geen band mee had en hoe naar ze dat vond .

Ik vind het heel bijzonder zo berekenend er wordt gedacht. Ik sta helemaal niet stil bij erfenissen joh. En dat de een meer geluk heeft dan de ander, zo zal het altijd zijn. Het is pas zuur als je alleen dat ziet er je slachtoffer voelt (ik heb dus ook van die zeurende net-geen-boomers ouders, die zich altijd tekort gedaan voelen, vreselijk).

Kattentuintje schreef: ↑

02-01-2022 19:49

Weet je, ik snap gewoon niet dat als je ziet dat je kinderen het financieel moeilijk of moeilijker hebben, en je hebt het geld, dat je dan dan niet met ze deelt maar het ze gewoon moeilijk laat hebben. Dat snap ik oprecht niet, ik vind dat best liefdeloos en hard. Maar hier lees ik (vrijwel) alleen maar dat je als kind dan hebberig bent of dat het diegene z'n goed recht is want hun geld blabla.

Je wilt niet weten hoeveel tranen ik heb gestort omdat ik niet meer wist hoe ik alles rond moest breien terwijl mijn moeder om komt in het geld en mij niet wilde helpen.

Precies dit. Ik snap dat ook niet.

Kattentuintje schreef: ↑

02-01-2022 19:49

Weet je, ik snap gewoon niet dat als je ziet dat je kinderen het financieel moeilijk of moeilijker hebben, en je hebt het geld, dat je dan dan niet met ze deelt maar het ze gewoon moeilijk laat hebben. Dat snap ik oprecht niet, ik vind dat best liefdeloos en hard. Maar hier lees ik (vrijwel) alleen maar dat je als kind dan hebberig bent of dat het diegene z'n goed recht is want hun geld blabla.

Je wilt niet weten hoeveel tranen ik heb gestort omdat ik niet meer wist hoe ik alles rond moest breien terwijl mijn moeder om komt in het geld en mij niet wilde helpen.

Ik denk persoonlijk dat de oplossing vrijwel nooit in geld geven zit. Wij hebben het zeker niet slecht, maar ik denk niet dat ik mijn kinderen snel geld zou geven als ze (straks, ze wonen nu nog thuis) niet rond kunnen komen. Ze leren hun omstandigheden aan te passen hebben ze denk ik meer aan.
Dat hebben we ook geprobeerd de kinderen mee te geven. Leef naar wat je hebt. Als ze het moeilijk hebben is aanschuiven om mee te eten bijvoorbeeld hier altijd een optie, dat geldt ook voor vrienden bijvoorbeeld. Iedereen is hier altijd welkom, kan aanschuiven, kan blijven slapen enz, maar aan geld geven doen we niet. En dat zie ik mijzelf straks aan de kinderen ook niet doen.

Allereerst heb ik met mn bek open de openingspost gelezen. Ik dacht in eerste instantie dat TO aan het trollen was.

Ten tweede weer heel frappant dat TO eindigt met “Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden”, maar vervolgens verongelijkt reageert op mensen en inmiddels al een fiks aantal pagina’s nowhere to be found is.

Ten derde; ik vind je echt inhalig en berekend overkomen en het verbaast me dat een volwassen vrouw serieus 100 euro aanneemt van een tante. Ik zou me persoonlijk doodschamen. Ik heb geleerd mijn eigen broek op de houden.

Van mijn Boomer ouders. Die altijd keihard gewerkt hebben en ervoor gezorgd hebben dat ik kon zijn en worden wie ik ben. Die zeker niet verwend waren en voor wie niets aan kwam waaien.

Er is echt iets mis met jouw wereldbeeld TO.

Zonmuis schreef: ↑

02-01-2022 19:50

Ik heb al heel wat boomers horen klagen over de verwende jongeren, maar als er 1 generatie verwend is...

Is het niet de boomergeneratie, maar hun kinderen. De 40-50ers van nu.

Mevrouw75 schreef: ↑

02-01-2022 20:04

Is het niet de boomergeneratie, maar hun kinderen. De 40-50ers van nu.

Precies. Ik zie mezelf eigenlijk als Boomer, ben bijna 50, en in die verwende categorie.