Hoeveel huishoudgeld krijg jij van je man?

.

Ik moest echt heel hard lachen om de topictitel, maar eigenlijk moet ik bekennen dat ik ook gewoon in de categorie val die geld 'krijgt van haar man'.

Tja, zo had ik het nog nooit genoemd: hoeveel huishoudgeld krijg ik van hem, hahaha.

Maar goed, hij is degene die het geld verdient en ik heb geen inkomen, maar wel uitgaven

Okay, to the point: zo'n 650 euro geloof ik. En da's genoeg om niet te hoeven bedelen om meer.

Ik roep gewoon: schat, de gezamelijke rekening is leeg, kan je even storten?? En dat doet hij dan vervolgens. En een dag/week later weer als ik weer roep. Prima regeling .

Ik ken het alleen andersom eigenlijk, dat de man werkt, maar de vrouw de financiën beheert en hém 'zakgeld' geeft No kidding!

Ik doe dus alle financieen en mij man belt me of hij iets uit kan geven of kan pinnen.

(niet om te vragen of het mag, maar dat ie niet voor lul staat als er geen saldo is, wat weleens voorkomt)

Ik heb een vriendin bij wie het dus precies zo ging als beschreven in OP. Hij verdiende het geld, zij kreeg een zeer bescheiden bedrag voor het huishouden en de rest maakte meneer zelf op. En dan klaagde hij nog de hele tijd dat zijn vrouw veel te veel uitgaf. Uiteindelijk zijn ze goddank gescheiden en toen bleek dat hij in werkelijkheid ongeveer twee keer zoveel verdiende als hij haar had verteld!



Als ik het zo schrijf kan ik zelf haast niet geloven dat dit dus echt nog voorkomt (en niet bij een stel bejaarden maar bij twee dertigers).

.

Ik denk dat het verschil inzage-overzicht wel belangrijk is. Ik lees hier van verschillende posters dat of zijzelf of hun partner geen overzicht over de financiën hebben (en dus niet weten hoeveel ze kunnen uitgeven). Als je inzage hebt maar geen overzicht, heb je daar niet zo veel aan. Inzage + interesse = overzicht. En ook al vind je het onderwerp financiën nog zo droog en saai, het is wel belangrijk. Al is het maar omdat je dan zelf kan beslissen of je een bepaalde uitgave wel of niet kan doen en voorkomt dat je voor lul staat in de supermarkt



Uiteindelijk heeft degene die het overzicht heeft het laatste woord over de uitgaven. Dat is toch geen fijne situatie? Ook al vertrouw je elkaar daarin, het moet toch gewoon gelijkwaardig zijn?

quote:qwertu schreef op 19 oktober 2009 @ 10:47:

Sjesis, Feessie, wat onvoorstelbaar! Maar ook van háár trouwens, dat ze geen inzage had in de financiën. Hier doet Qlief op dit moment de financiën, maar ik heb wel in alles inzage (en het loon wordt gestort op een gezamenlijke rekening). Omdat ik het overzicht mis, vraag ik of iets kan of niet, maar dat is alleen in de context zoals Zusenzo ook beschrijft: omdat hij het overzicht heeft. Niet omdat hij het laatste woord heeft over het geld.



Raar hè. Ze begrijpt nu zelf ook niet meer hoe het zover heeft kunnen komen. Laten we zeggen dat er aan beide kanten sprake was van vreemde (mentale) erfenissen uit hun eigen jeugd.



Ik ben de kostwinner maar ik heb ook niet echt een goed overzicht van onze situatie. Gelukkig hebben we aan het eind van de maand altijd geld over maar elke boekhouder zou zwetende nachtmerries overhouden aan mijn financiële beheer. Ik kan me er niet toe zetten om er serieus werk van te maken.

Serieus dan maar?



Bij ons gaat alles op een grote hoop, daar betalen we de vaste lasten van, boodschappen en extra's en dat gaat al sinds we samen zijn op die manier. Het is nog nooit een prob;eem geweest. Wie wat bijdraagt, doet bij ons niet terzake, áls we maar rondkomen. Elke situatie is al een keer voorgekomen; we zijn allebei kostwinner geweest we zijn allebei even afhankelijk van de ander geweest. Nu brengen we beide iets binnen. Dat kan ook zomaar weer anders zijn, maar hoe dan ook, die grote hoop blijft. Oh ja, ik geef niet te veel geld uit, eerder te weinig, mijn vriend moet me bij wijze van spreken een pistool tegen mijn hoofd zetten, om me over te halen eens iets leuks kopen,sja...

quote:zusenzo schreef op 19 oktober 2009 @ 09:31:

Ik doe dus alle financieen en mij man belt me of hij iets uit kan geven of kan pinnen.Mijn man heeft mij eens gebeld vanuit het tankstation omdat hij zijn pincode niet meer wist .

Grotere aankopen overleggen we... Verder beide nog een eigen rekening, waar we dus eigen baas over zijn. Gezamelijke rekening betalen we de vaste lasten, boodschappen en andere gezamelijke dingen van. Hierop storten we iedere maand een vast bedrag..

Wij doen eigenlijk maar wat. Allebei een eigen rekening, vriend betaalt dit, ik dat. Is zijn geld op, dan heb ik meestal nog wel wat, of andersom. Dan geef ik hem dus mijn pas of cash geld. Tja, vind het niet zo boeiend allemaal, maar wij zijn beide dan ook wel erg makkelijk hoor. Houden beide van geld uitgeven, zowel aan onszelf als aan elkaar, als aan anderen.

Lees het zo terug, en het klinkt net alsof we bakken met geld hebben Valt mee hoor, niks te klagen, maar rijk zijn we ook niet bepaald.

.

quote:Tonia76 schreef op 16 oktober 2009 @ 20:37:

Ik blijf voorlopig ook thuis, omdat ik graag bij mijn zoontje wil blijven tot hij een jaar is, maar manlief en ik hebben gewoon een gezamelijke rekening en als we iets nodig hebben, dan kopen we dat en voelt geen van ons zich schuldig hoor.

Ik heb ook een vriendin die kostwinner is en als ze een paar schoenen ziet met shoppen, belt ze haar man om te vragen wat hij daar van vindt en hij vraagt dan hoeveel ze kosten....dat vind ik vreselijk en dan brengt zij nog wel het meeste in!Bij ons betaal en beheers ik de rekeningen en koop dus gewoon wat ik nodig heb zonder enig schuldgevoel!Nah...



Wellicht kan zij totaal niet met geld omgaan en hebben ze dit zo afgesproken? Dat weet je ook nooit natuurlijk.

Kan zijn, Minny, maar waarschijnlijk hebben ze gewoon een ongelijkwaardige relatie en is dit een van die dingen die erin geslopen zijn.

quote:qwertu schreef op 19 oktober 2009 @ 16:41:

[...]





Dat gaat bij ons in vertrouwen en vanuit gelijkwaardigheid inderdaad. Zoals ik al schreef: ik heb de administratie ook gedaan en toen was de situatie andersom. Als het moet, pik ik het zo weer op. Maar het moet niet. En door mijn ziekte & uitval, met name in de periode die achter ons ligt (4 maanden ziekenhuis tijdens de zwangerschap, ernstige postnatale depressie) was het praktisch gezien niet zo handig dat ik de administratie deed. Dus ik houd me nu bezig met dingen waarvan het niet erg is als het eens weken blijft liggen (de was ) en Qlief houdt de dingen lopend die ook dóór moeten blijven lopen. Zoals de administratie, de boodschappen en de afwas (wij hebben meer ondergoed dan bestek, zoals u zult begrijpen ).

We hebben de taken verdeeld naar vermogen en mogelijkheden; gelijkwaardig dus. En net zoals mijn man erop vertrouwt dat ik actie onderneem als de onderbroeken op dreigen te raken, vertrouw ik erop dat mijn man actie onderneemt als het bestek of for that matter het geld opraakt. In het geval van het bestek kan ik dat zelf even controleren, in het geval van het geld kan er wel wat op de rekening staan, maar heb ik geen inzicht in de planning. Ik kan niet overál mee bezig zijn.



Overigens ben ik dan wel weer degene die de grote lijnen uitzet qua geld. Als dingen spaak lopen of als er grote bedragen binnenkomen (13e maand, vakantiegeld), dan ben ik juist weer degene die díe lijnen uitzet. Is dat dan ook desinteresse van mijn man? Moet ik hem verwijten dat ik beter en strakker met geld ben dan hij? Lijkt me allemaal niet zo heel erg van toepassing, want in the end gebeurt alles hetzij in overleg en met wederzijds goedvinden, hetzij met de optie van overleg en vanuit de veronderstelling van wederzijds goedvinden. De laatste optie is in mijn ogen niet slechter dan de eerste.



Qwertu, ik begrijp dat de omstandigheden soms (en soms ook langere tijd) zodanig zijn dat je geen tijd, zin of puf hebt om je in de financiën te verdiepen. Dan is het fijn als je een partner hebt aan wie je dat kan toevertrouwen.



Wat ik bij veel vrouwen zie (en ahum, ook bij mezelf heb gezien) is dat ze de financiën helemaal aan hun partner overlaten. Dan kun je een gelijkwaardige relatie hebben, maar dat feit alleen leidt tot ongelijkwaardigheid op financieel gebied. Want geen overzicht hebben van de financiën betekent dat je aan je partner moet vragen of je bepaalde uitgaven kunt doen. En daarmee plaats je de beslissing of die uitgave wordt gedaan in handen van je partner en ben je daar niet meer autonoom in.



Zoals ik zei, ik kan me goed voorstellen dat dat voor een periode nodig is. Maar er zijn ook legio vrouwen bij wie dit de normale situatie is en niet iets voorbijgaands. Het was voor mij een valkuil in een relatie die (zo zag ik later pas) ook op andere vlakken ongelijkwaardig bleek. Ik was kostwinner en toch liet ik me er door mijn ex soms van weerhouden bepaalde aankopen te doen. Het was geen kwestie van toestemming vragen, maar mijn idee van 'overleg' kwam er toch op neer dat als hij niet zo enthousiast reageerde of het idee afwees, ik de aankoop toch maar liet zitten.



Ongelijkwaardigheid staat nooit aan je voordeur te bellen met een groot bord op haar voorhoofd. Die sluipt in je relatie en dat kan ook gebeuren in een relatie die in de basis gelijkwaardig is en op vertrouwen gebaseerd is. Geld is een machtsmiddel, ook in een relatie. Niet iedereen maakt misbruik van die macht, uiteraard. Er zijn genoeg betrouwbare mannen en vrouwen die de financiën beheren en die macht niet misbruiken. Maar je geeft wel een stuk van je onafhankelijkheid uit handen en daarmee wordt de relatie vanzelf ongelijkwaardiger. Want door te vragen of je geld kan uitgeven, geef je wél het laatste woord aan je man. Als het nee is, doe je het namelijk niet.



Daarom vind ik dat je als vrouw (en als man ook trouwens) moet weten wat er inkomt en uitgaat en hoe je banksaldo is, zodat je zelfstandig kan beslissen over uitgaven. (Uiteraard zijn grotere uitgaven "uit de pot" een ander verhaal, het lijkt me normaal dat je daarover overlegt.)



Bestek kan natuurlijk ook als machtsmiddel worden gebruikt, maar dat ligt toch anders

Ik was in het voorjaar op zoek naar kleding en hoorde toen in een pashokje een vrouw bellen. Die vroeg telefonisch toestemming aan haar man of ze kleding mocht kopen. Daar viel mijn mond, anno 2009, wel even van open.



Er zijn dus inderdaad nog mannen en vrouwen die toestemming vragen als ze geld uitgeven voor zichzelf. Ik kan me er niets bij voorstellen. Man en ik werken alle twee en we storten geld op een rekening waar de lasten vanaf gaan. Ik neem huishoudgeld op (echt geld voor boodschappen ) en verdeel dat in envelopjes over de maand. We hebben beiden hetzelfde bedrag vrij te besteden op onze eigen rekening. Ik zou het niet anders willen. Ik verdien meer dan mijn man, maar we zorgen ervoor dat we hetzelfde bedrag besteedbaar hebben. Zijn geld is mijn geld, mijn geld is zijn geld. Over grote uitgaven overleggen we.

Hier worden al 27 jaar twee salarissen (waarvan de een hoger dan de andere) op dezelfde girorekening gestort.

Ik koop best veel kleding en boeken, maar leg daar nooit verantwoording voor af.

Toch komt dat nog voor: Vrl. collega en ik gingen tussen de middag naar de Manfield en kwamen beiden met nieuwe schoenen terug. Mannelijke collega vroeg toen in alle ernst of we dat niet eerst aan onze echtgenoten moesten vragen.

Echtgenoot zou zich een breuk lachen....



Mijn ouders hebben ook nooit met "huishoudgeld" en "zakgeld" gewerkt, maar met het gezamenlijke gezinsinkomen, al was mijn vader heel lang kostwinner.

Mijn schoonmoeder daarentegen kreeg tot de dood van mijn schoonvader in 1993 huishoudgeld. Na haar overlijden vonden we nog kasboekjes waarin ze alle uitgaven noteerde. Altijd heel zuinig geleefd met een riant inkomen. Klein flatje zonder CV, geen vakantie, etentjes etc. etc. Triest dat ze nooit van hun geld genoten hebben.

Toch is het niet zo zeldzaam dat vrouwen verantwoording over hun uitgaven afleggen aan hun man. Uit onderzoek van shopgirl.nl bleek een paar maanden geleden dat 7 op de 10 vrouwen tegen hun man liegt over kledingaankopen (bv. door te zeggen dat ze afgeprijsd waren) of ze verstopt.



Oké, dat zijn shopgirls, misschien niet representatief Maar ik zie het in mijn omgeving ook wel. Een heel slimme, hoog opgeleide, dik verdienende kennis van me vindt dat ze haar kleding- en kapperuitgaven aan haar man moet uitleggen. Ik denk dan: laat je man maar eens uitleggen waar jouw salaris elke maand blijft. Ze heeft geen overzicht over de financiën, dat laat ze aan haar man over.

Nou, ik heb de meeste pagina's doorgespit en waag me (op hoop van zegen) toch maar aan een reactie.



Heb altijd (lees afgelopen 25 jaar) financieel voor mezelf gezorgd, of ik nou in een relatie zat of niet. Heb ook altijd veel plezier in m'n werk gestopt en eruit gehaald en een bloeiende carriere opgebouwd. Dacht altijd dat ik nooit mijn "hand zou willen ophouden" bij een man.



Tot ik mijn huidige partner ontmoette! Nu zit ik met een dilemma. Want deze man verdient zo goed, en wil dat zo graag met mij delen, en ik zou het ook best (een tijdje) rustiger aan willen doen. Maar hoe moet dat dan met mijn principes?

Heb juist net een nwe baan aangenomen (wilde ik iets bewijzen??), maar de gedachte van 'even niets' qua werk trekt me ook...



Ik vertrouw hem volkomen; hij zal me niet anders, of minder, behandelen als ik stop met werken.



Ik kom mezelf gewoon tegen...

Interessante vraag, nologoes! Wat geeft je het gevoel dat je nu wel je financiële afhankelijkheid wil opgeven? Of is het meer het verlangen naar een sabbatical dat nu opeens een reële mogelijkheid wordt?



Misschien helpt het als je een aantal (positieve en negatieve) scenario's op een rijtje zet? Wat zoek je precies op dit moment? Wat zou je willen doen in die periode dat je niet zou werken?

Misschien helpt het ook als je de vraag omdraait en jij je voorstelt dat je partner graag zoiets zou willen doen. Hoe zou jij je daarbij voelen?