Verhuizen met co-ouderschap: ex ligt dwars

Dag allemaal,

Eigenlijk weet ik niet of ik op deze pijler goed zit met dit topic, of dat ik op de kinderpijler moet zijn, maar ik doe het eerst maar even hier. Ik heb een dilemma omtrent verhuizen met co-ouderschap en ben op zoek naar wat advies.

De situatie: ex-man en ik zijn zes jaar geleden gescheiden. We hebben samen twee zoons van 9 en 7 jaar oud, waarover wij co-ouderschap hebben (50/50 regeling, de ene week zijn ze bij mij, de andere week bij hem). Op dit moment wonen we in hetzelfde dorp, op loopafstand van elkaar. Allebei hebben we een relatie en wonen we met die partners samen (ik al een aantal jaar). Het contact tussen ons is prima, alles gaat altijd in goed overleg en we komen regelmatig bij elkaar over de vloer.

Mijn partner en ik willen graag verhuizen. Ons huis wordt wat krap met twee opgroeiende kinderen en het is een huurwoning. Liever zouden we investeren in een koophuis, waarvan het ook de bedoeling is dat we daar de rest van ons leven blijven. Echter, in onze heel directe omgeving is niet echt iets koop dat wij kunnen betalen en/of dat naar onze zin is. Wij willen daarom graag onze actieradius een beetje vergroten, maximaal op 15 minuten reisafstand van mijn ex. Deze afstandsbepaling hebben wij zes jaar geleden ook laten opnemen in het convenant, dus mijn partner en ik houden ons daarmee aan de afspraken. Uiteraard hebben wij hierover eerst met mijn ex en zijn partner overlegd (we hebben ook nog geen huis gevonden, zijn nog maar net echt een beetje begonnen met zoeken, aangezien we eerst tot een overeenkomst met het andere ouderpaar willen komen). Hij gaat hier echter niet mee akkoord en eist eigenlijk dat we op loopafstand blijven wonen. Zijn redenering is dat dit in het belang van de kinderen is, omdat alles dan voor hen zoveel mogelijk hetzelfde blijft.

Het is overigens zo dat de kinderen niet van school zouden hoeven wisselen door onze verhuizing. Als we op maximaal 15 minuten van mijn ex zouden komen te wonen is het nog steeds haalbaar dat ze op hun huidige scholen blijven. Logistiek gezien heeft hij er persoonlijk ook geen last van, aangezien hij de kinderen niet op structurele basis naar ons hoeft te brengen of moet komen ophalen (het 'wisselmoment' is op vrijdag na school, wat dus betekent dat wij allebei onze kinderen ophalen op school en er dus niemand naar de andere ouder toe hoeft om ze op te pikken). Uiteraard zal er dus wel verder gereisd moeten worden bij calamiteiten, of wanneer een ouderpaar om wat voor reden dan ook een keer moet inspringen voor het andere paar. Dit komt in de praktijk echter bijna nooit voor).

Uiteraard staan in deze situatie de belangen van de kinderen voorop en willen ook wij hen niet blootstellen aan ingrijpende veranderingen. Echter zijn wij wel van mening dat in deze situatie van mijn ex wat meer flexibiliteit verwacht mag worden. We houden ons aan de bepalingen waarmee door ons beiden akkoord is gegaan in het convenant en proberen bovendien zoveel mogelijk rekening te houden met de woonlocatie van mijn ex. Een groter huis kopen zal ook voor de kinderen prettig zijn, aangezien zij dan meer ruimte krijgen en dat met oog op de toekomst en hun behoeften tegen die tijd geen overbodige luxe is. Bovendien verandert er, behalve de woonplaats, dus vrij weinig voor hen.

Ik hecht grote waarde aan de goede relatie met mijn ex-man, in het belang van de kinderen. Maar ik vind het wel vervelend dat hij ons nu op deze manier probeert te beperken in de door het co-ouderschap toch al gelimiteerde mogelijkheden in woonkeuze die we hebben. Mijns inziens zijn wij heel redelijk, maar misschien zie ik het verkeerd. Graag zou ik jullie visie hierop horen.

Het contact is ook prima en alles gaat altijd in goed overleg. Maar wel omdat ik degene ben die zich altijd aanpast. Omdat ik degene ben die altijd het compromis probeert te zoeken en rekening houdt met wat hij wil. En daarnaast: hij is een lieve, betrokken vader en in principe gewoon een aardige vent. Maar hij heeft een aantal lastige dingen die niet altijd even aardig of fatsoenlijk naar mij toe zijn.

Zoals ik al gezegd hebt: MAXIMAAL 15 autominuten, maar het liefst minder. Wij zijn dat er op 15 fietsminuten afstand mogelijkheden zijn die binnen ons budget zouden vallen. Maar ook dat vindt mijn ex te ver.

Ja, er zijn mogelijkheden, beperkte mogelijkheden. Mogelijkheden waarvan wij hopen dat we die reëel kunnen maken. Maar dat is natuurlijk nog niet zeker. En ja, wij streven ook naar een zo klein mogelijke afstand. Maar dan moet dus wel in de realiteit ook daadwerkelijk mogelijk blijken.

Nee hoor, dat is niet waar. Ik wil ook liever in deze regio blijven. Dat is voor mij namelijk ook beter logistiek gezien, qua werk. Mijn ex heeft gezegd dat het loopafstand zou moeten blijven en maximaal 10 minuten fietsen.

Wat ik vreemd vind is dat er op dit forum de neiging bestaat om gescheiden moeders vrijwel altijd te kastijden als bitches die hun eigen belangen voor die van hun kinderen stellen. Ik ben, mijns inziens, een redelijk persoon wiens huwelijk helaas is geklapt tegen mijn zin in. Ik heb mijn uiterste best gedaan dat voor mijn kinderen op een zo goed mogelijke manier vorm te geven. Ik probeer hun belangen altijd voorop te stellen. Maar: ik kan het niet altijd perfect doen. En ik, en wij als gezin en wat daarvoor als geheel belangrijk is, zijn er ook nog. Mijn ex is een starre man, die weigert flexibel te zijn. Hij werpt al sinds onze scheiding allerlei barrières op, die ik, omwille van de kinderen, altijd zo goed mogelijk heb proberen te nemen. Ik ben niet een ontaarde moeder die haar kinderen naar haar pijpen wil laten dansen.

Excuses, dubbel bericht