Verhuizen met co-ouderschap: ex ligt dwars

Dag allemaal,

Eigenlijk weet ik niet of ik op deze pijler goed zit met dit topic, of dat ik op de kinderpijler moet zijn, maar ik doe het eerst maar even hier. Ik heb een dilemma omtrent verhuizen met co-ouderschap en ben op zoek naar wat advies.

De situatie: ex-man en ik zijn zes jaar geleden gescheiden. We hebben samen twee zoons van 9 en 7 jaar oud, waarover wij co-ouderschap hebben (50/50 regeling, de ene week zijn ze bij mij, de andere week bij hem). Op dit moment wonen we in hetzelfde dorp, op loopafstand van elkaar. Allebei hebben we een relatie en wonen we met die partners samen (ik al een aantal jaar). Het contact tussen ons is prima, alles gaat altijd in goed overleg en we komen regelmatig bij elkaar over de vloer.

Mijn partner en ik willen graag verhuizen. Ons huis wordt wat krap met twee opgroeiende kinderen en het is een huurwoning. Liever zouden we investeren in een koophuis, waarvan het ook de bedoeling is dat we daar de rest van ons leven blijven. Echter, in onze heel directe omgeving is niet echt iets koop dat wij kunnen betalen en/of dat naar onze zin is. Wij willen daarom graag onze actieradius een beetje vergroten, maximaal op 15 minuten reisafstand van mijn ex. Deze afstandsbepaling hebben wij zes jaar geleden ook laten opnemen in het convenant, dus mijn partner en ik houden ons daarmee aan de afspraken. Uiteraard hebben wij hierover eerst met mijn ex en zijn partner overlegd (we hebben ook nog geen huis gevonden, zijn nog maar net echt een beetje begonnen met zoeken, aangezien we eerst tot een overeenkomst met het andere ouderpaar willen komen). Hij gaat hier echter niet mee akkoord en eist eigenlijk dat we op loopafstand blijven wonen. Zijn redenering is dat dit in het belang van de kinderen is, omdat alles dan voor hen zoveel mogelijk hetzelfde blijft.

Het is overigens zo dat de kinderen niet van school zouden hoeven wisselen door onze verhuizing. Als we op maximaal 15 minuten van mijn ex zouden komen te wonen is het nog steeds haalbaar dat ze op hun huidige scholen blijven. Logistiek gezien heeft hij er persoonlijk ook geen last van, aangezien hij de kinderen niet op structurele basis naar ons hoeft te brengen of moet komen ophalen (het 'wisselmoment' is op vrijdag na school, wat dus betekent dat wij allebei onze kinderen ophalen op school en er dus niemand naar de andere ouder toe hoeft om ze op te pikken). Uiteraard zal er dus wel verder gereisd moeten worden bij calamiteiten, of wanneer een ouderpaar om wat voor reden dan ook een keer moet inspringen voor het andere paar. Dit komt in de praktijk echter bijna nooit voor).

Uiteraard staan in deze situatie de belangen van de kinderen voorop en willen ook wij hen niet blootstellen aan ingrijpende veranderingen. Echter zijn wij wel van mening dat in deze situatie van mijn ex wat meer flexibiliteit verwacht mag worden. We houden ons aan de bepalingen waarmee door ons beiden akkoord is gegaan in het convenant en proberen bovendien zoveel mogelijk rekening te houden met de woonlocatie van mijn ex. Een groter huis kopen zal ook voor de kinderen prettig zijn, aangezien zij dan meer ruimte krijgen en dat met oog op de toekomst en hun behoeften tegen die tijd geen overbodige luxe is. Bovendien verandert er, behalve de woonplaats, dus vrij weinig voor hen.

Ik hecht grote waarde aan de goede relatie met mijn ex-man, in het belang van de kinderen. Maar ik vind het wel vervelend dat hij ons nu op deze manier probeert te beperken in de door het co-ouderschap toch al gelimiteerde mogelijkheden in woonkeuze die we hebben. Mijns inziens zijn wij heel redelijk, maar misschien zie ik het verkeerd. Graag zou ik jullie visie hierop horen.

Wat ik bedoel met pre-pubers is dat het grote jongens aan het worden zijn. En mijn oudste is 9 jaar, dus ja, die komt aardig in de buurt van een puber inmiddels, met alle lange armen en benen en de behoefte aan privacy en ruimte die daarbij komen kijken.

Nogmaals: ik begrijp de argumenten van het kunnen lopen/fietsen naar hun vader uiteraard. En nogmaals: ook wij zouden daar het liefst naar streven. Maar: het moet wel haalbaar zijn. Dat is het nogal wat eenvoudiger in de Achterhoek dan in de Randstad. Natuurlijk zijn er veel dingen die fijn zouden zijn voor de kinderen. En als al die fijne dingen haalbaar zijn is dat hartstikke mooi. Maar het leven is nou eenmaal niet perfect. Ik heb ook dingen in mijn jeugd gehad die ik minder vond, maar waar ik mee moest dealen, omdat het nou eenmaal zo was.

Het argument: jij hebt er zelf voor gekozen je kinderen heen en weer laten pendelen tussen twee huizen vind ik niet terecht. Ik heb er namelijk helemaal niet voor gekozen om te scheiden. Geloof me, dat was wel het laatste wat ik wilde toen ik met mijn ex trouwde. Net zoals iedereen die een huwelijk/relatie aangaat en daarin kinderen krijgt. Ik heb nooit een gebroken gezin gewild. Helaas heb je niet alles in de hand en gaat het soms niet zoals je het had gewild. En geloof me, ik span me al jaren ten volle in om ervoor te zorgen dat het feit dat mijn kinderen op moeten groeien in twee gezinnen zo makkelijk mogelijk voor hen is. Dat kan ik van mijn ex-man niet zeggen, dus dat ik hier weggezet wordt als een moeder die haar eigen belangen meer prioriteit geeft dan die van haar kinderen vind ik echt te kort door de bocht en daarbij is het gewoon niet waar.

De realiteit van mijn zoons is dat ze gescheiden ouders hebben en twee huizen. Dat is vervelend, maar tegelijkertijd hebben zij wel gescheiden ouders die geen ruzie hebben, die feest,- en verjaardagen altijd samen vieren en altijd in al hun beslissingen die hen aangaan proberen te streven naar de oplossing die voor hen het minste ongemak oplevert. We moeten roeien met de riemen die we hebben en dat geldt dus helaas soms ook voor hen.

In een regio waar we wel wat te koop hebben zien staan binnen ons budget zou het voor de kinderen neerkomen op 15 minuten fietsen naar school en naar hun vader (hij woont praktisch naast de school). Wij vinden dat acceptabel, maar mijn ex vindt dat al te ver. Dat is namelijk niet echt te belopen. Hoe verder we gaan (dus als je dan richting 15 minuten met de auto zou gaan) wordt het financieel nog beter te doen, maar dat is dus een uiterste dat ook wij liever niet willen.

Omdat we in de vrije sector zouden moeten huren en dat hier in deze wijk eigenlijk niet te betalen is.

Belg007 schreef: ↑

22-05-2019 17:41

Ik wel.

Hun vriendjes wonen misschien 3 km de andere kant op.

Kunnen ze dus 6 à 8 km gaan fietsen.

Dat doen ze op hun 9de echt nog niet zelfstandig.

Daar gaan hun vriendjes, hobby's, ...
Of ze willen zelf gewoon permanent bij hun vader gaan wonen omdat die zo'n beetje naast de school woont en in de buurt van alles.
Kan je weekend-moeder worden.



Waarom is een groter huurhuis in de buurt niet mogelijk?

Oke, dus volgens jou moeten gescheiden ouders altijd op loopafstand van elkaar wonen? Dat lijkt me volstrekt onrealistisch met de huidige woningmarkt.

Belg007 schreef: ↑

22-05-2019 17:48

Als je co-ouderschap wil, vind ik dat toch écht een voorwaarde, ja.

Een ander huis kopen doe je maar als de kinderen 18 zijn en gaan studeren.


Kom mij niet vertellen dat je nu niet minstens 2 slaapkamers hebt.
Genoeg dus om je kinderen een dak boven hun hoofd te geven en een bed.


Zet desnoods een caravan (of een waterdicht tuinhok) in de tuin als je toch zo graag "uitbreiding" wil.
Dat kan dienen als studieruimte, speelruimte, eventueel zelfs slaapruimte, ...

Sorry, maar wat jij nu zegt, daar moet ik echt een beetje om lachen. Kom op zeg, je bent een gescheiden ouder, geen martelaar. Een caravan in de tuin, doe even normaal. Ik heb niet eens een tuin.

Middelbare scholen zitten hier overal omheen en daarvoor zouden de kinderen sowieso moeten gaan reizen. Daarbij komt dat ze zeer waarschijnlijk beiden naar een andere school gaan, dus je kunt daar ook niet echt op gaan wonen, zeg maar. Maar er is genoeg keus in de regio en langer dan een half uur fietsen naar de middelbare hoeven ze sowieso niet.