Werkgever accepteert ziekmelding niet

Goed dat je bent gegaan!



Je baas is een k*tw*f en bovendien een domme werkgever als ze het wel ziet aankomen maar er niets mee doet.

Misschien helpt het je om niet eindeloos de contacten met je leidinggevende te gaan herkauwen, maar het gewoon probeert te laten zoals het is. Uit eigen ervaring weet ik dat je dan toch weer elk woord en elke zin gaat uitleggen op een negatieve manier en dat helpt je echt niet!



Gisteren schreef je immers dat je wel een goed gesprek had gehad met je leidinggevende en vandaag kom je toch weer met een opmerking van haar die je negatief uitlegt.

Je blijft dan energie steken in iets wat je niks oplevert. Probeer het echt bij haar te laten en als iets te zien wat niet van jou is.



Succes en sterkte!

Pauline heeft gelijk, laat het bij je leidinggevende. Het kost je teveel energie en je wint er niets mee. Je contract wordt toch niet verlengd. Doe wat goed is voor jou meid! Richt je daarop. Dat je contact moet houden met je werkgever is logisch dus doe je wat je kunt.. en als ze meer willen dan moet de BA daar maar toestemming voor geven..



Wat een slecht leidinggevende. Iemand zien afknappen, die zelf het besef en fatsoen heeft om daar zelf wat aan te willen doen door even verlof te vragen, en dat dan afwijzen!! Dat is toch wel een doodzonde voor een leidinggevende in mijn ogen.

Goed punt van Pauline.



Muis en Sgaapie, zolang Lalautje daar in dienst is, is ze verplicht om re-integratieinspanningen te leveren. Of het contract nou tijdelijk is en binnenkort afloopt of niet, dat maakt echt geen enkel verschil. Ze wordt immers tot die tijd ook gewoon betaald.

Nostra, daar heb je gelijk in, dat weet ik. Maar ik vind het hier zo krom.



Ik heb ooit als uitzendkracht voor een bedrijf gewerkt, werkte er bijna 6 maanden en brak een pink. Kon een week niet werken, want dik verband. Na een week een soort van schelpje en kon ik redelijk weer wat 'wapperen'. Ik hoefde gelijk niet meer terug te komen...



Omdat ik van mijn werk (toen zeker) afhankelijk was van mijn handen ging ik gewoon de ziektewet in. Ondertussen solliciteerde ik wel door en vond een andere baan. Ik kwam op controle bij de BA en gaf aan dat ik anderhalve week later zou beginnen bij een nieuw bedrijf. Deze man oordeelde dat ik op die dag - van bezoek dus - eigenlijk weer 100% genezen was, maar ja, zei hij, dan moet je zo ingewikkeld gedoe gaan doen voor anderhalve week, hij meldde gewoon dat ik op grond van mijn handen en mijn werk (secretaresse) dat ik nog een kleine twee weken moest revalideren...



Dat is wat ik bedoel. Ik snap dat het in LL geval nog iets van anderhalve maand is, maar toch....ik vraag mij oprecht af, stel nu dat LL gedwongen wordt om aan het werk te gaan, dan knapt ze straks echt af. Dan is ze wellicht tig tijd thuis vanwege een burn out (als ze die a niet heeft). Als ze nu haar rust mag pakken, dan heb je kans dat ze met maart/april een baan vindt, en uitgerust en vooral bijgekomen daaraan kan beginnen. Dan zou ze zomaar eens minder lang ziek kunnen zijn als dat ze nu gepusht wordt...

Muis, als je het puur menselijk bekijkt heb je wel gelijk, maar er zit nou eenmaal ook een zakelijke kant aan, en die is vastgelegd in een arbeidscontract waar Lalautje zelf ook voor heeft getekend. Niets kroms aan. Er kan dus ook nooit sprake zijn van gedwongen weer aan het werk gaan.



Ik vind het trouwens absurd dat een werkgever je met een gebroken pink een paar weken thuis laat zitten, en de bedrijfsarts die over je arbeidsgeschiktheid heeft gelogen is ver over de schreef gegaan. Anderhalve week werken is toch niet ingewikkeld? Ook met dik verband is er genoeg passend werk te verzinnen op een kantoor. Hoe zat het dan in de tussentijd tot die nieuwe baan? Ten opzichte van wie had je een re-integratieverplichting, en wie heeft je dus voor de BA opgeroepen?



Ik zou er zelf niet over peinzen om thuis te blijven met één van mijn ledematen in het verband. Vervoer is te regelen en hooguit typ ik wat langzamer. Ik zou alleen niet zelfstandig naar klanten kunnen om mijn belangrijkste taak uit te voeren, maar ik heb genoeg andere taken en mogelijkheden om de week mee te vullen.

quote:nostradame schreef op 20 januari 2010 @ 22:49:

Muis, als je het puur menselijk bekijkt heb je wel gelijk, maar er zit nou eenmaal ook een zakelijke kant aan, en die is vastgelegd in een arbeidscontract waar Lalautje zelf ook voor heeft getekend. Niets kroms aan. Er kan dus ook nooit sprake zijn van gedwongen weer aan het werk gaan.



Ik vind het trouwens absurd dat een werkgever je met een gebroken pink een paar weken thuis laat zitten, en de bedrijfsarts die over je arbeidsgeschiktheid heeft gelogen is ver over de schreef gegaan. Anderhalve week werken is toch niet ingewikkeld? Ook met dik verband is er genoeg passend werk te verzinnen op een kantoor. Hoe zat het dan in de tussentijd tot die nieuwe baan? Ten opzichte van wie had je een re-integratieverplichting, en wie heeft je dus voor de BA opgeroepen?



Ik zou er zelf niet over peinzen om thuis te blijven met één van mijn ledematen in het verband. Vervoer is te regelen en hooguit typ ik wat langzamer. Ik zou alleen niet zelfstandig naar klanten kunnen om mijn belangrijkste taak uit te voeren, maar ik heb genoeg andere taken en mogelijkheden om de week mee te vullen.



Toelichting: ik werkte er 5,5 maand en toen brak ik die pink. Ik had wel heidens veel pijn, en meer dan de telefoon opnemen kon ik niet, het was ook mijn schrijfhand. Desondanksb gaf ik wel aan dat ik wilde werken. Mocht niet, van de arts, de BA.

Het bedrijf - die na 6 maanden een beslissing moest nemen over wel of niet een contract - zag zijn kans schoon, geen verlenging. Ik stond dus op straat. Dat betekende dat solliciteren met zo'n poot in het gips weinig zin had als secretaresse. Bijna niemand wil je hebben, behalve mijn baas waar ik nu al bijna 10 jaar werk! Na een week of 4 na de breuk moest ik opnieuw naar de BA en toen kon ik hem vertellen dat ik een andere baan had.

Ik had voor anderhalve week een uitkering moeten aanvragen. Ik kon het geld eenvoudigweg niet missen en had het ook gedaan. Zeker gelet op het feit - sorry voor arrogantie -- dat ik al meer dan 20 jaar braaf mijn premies betaald had. Boter bij de vis.



BA meende dat ik - en de belastingbetaler - er meer rompslomp aan hadden als ik voor die anderhalve week een uitkering ging aanvragen dan dat hij mij een extra weekje rust gunde met mijn handen. Die handen waren (en zijn voor een deel) nog altijd wel mijn werk.

Formeel juist? Waarschijnlijk niet. Meest tijdbesparende en vooral geldbesparende oplossing? Mogelijk wel.

@lalautje: hoe gaat het met je?

lalautje?

Hoi Laulautje,



wat vervelend dat het e.e.a. nog steeds zo moeizaam verloopt.



Probeer je niet te druk te maken om de tijd die je nu nog bij je werkgever zit. Reken er gewoon op dat je contract niet verlengd gaat worden.



Je werkgever moet je dan ziek uit dienst melden en het UWV neemt je "over" van de werkgever. Je krijgt dan nog steeds een uitkering, pas na 2 jaar gaan er dingen veranderen.



Wat je wél moet doen is nu de uren werken die je met je werkgever hebt afgesproken. Door niet te gaan "belemmer" je je herstel en kom je afspraken niet na. Dat is voor de laatste 3 weken niet de moeite waard. Zorg dat je straks bij het UWV kan laten zien dat jij wél je uiterste best hebt gedaan. Dat kan je een hoop gedonder schelen.



Dus even tanden op elkaar, hoofd omhoog en die paar uur uitzitten!

Heen gaan, wet poortwachter is verplicht voor jou en voor de werkgever.

Er wordt melding gemaakt van jouw ziekte en het eventuele plan van aanpak.

Ga je niet geeft het problemen bij aanvragen van uitkering.

Ze kunnen een plan van aanpak maken, alleen jij kan zeggen,"ik ben ziek, heb een burnout ik kan niet goed voor mijzelf zorgen en handelen."

Anders neem iemand mee als extra oor.

Ik ben erg benieuwd hoe het nu met je is Lalautje....

ik ook....