Hoe moe ben jij?

Thalas schreef: ↑

11-05-2022 09:54

Ik wilde best moeder worden, maar ik wilde sámen met mijn man de moeder zijn; dat hadden we vooraf ook afgesproken. Helaas koos hij ervoor om vader te zijn. En het lullige is dat je dan als andere ouder geen enkele keus meer hebt, want ieder kind móet een moeder-ouder hebben. Een vader is een optionele ouder, als die er niet is, is dat jammer, maar geen man overboord. Maar een moeder is noodzakelijk. Ik kon dus niet óók besluiten om een vader te zijn, want dan zouden we onze kinderen verwaarlozen. Dat mijn man deze keus maakte, deze vaderrol koos, en me daarmee dwong in mijn eentje de moederrol te spelen, dat neem ik hem erg kwalijk.

Jij verwoordt zo ontzettend mijn gevoel bij het ouder zijn. Bij mij een ex die elke keer achteruit te stapt zodat ik die ruimte wel moet opvullen want die zorg moet er toch komen. Wat ik zelf daarbij extra moeilijk vind, is dat ex mij dan vervolgens ook nog probeert wijs te maken dat ik een streber/push moeder ben en dat ik het kind meer ruimte moet geven. Nou dat komt ongeveer op verwaarlozing neer.

On topic:

Heel lang slaapproblemen, dit door de overgang (waarschijnlijk) en door heel lang al heel veel zorgen te hebben om mijn dochter. Daarnaast heb ik ADD en het punt daarmee is dat als ik eenmaal wakker ben, ik absoluut niet meer in slaap val. Best wel shit als je regelmatig s' nachts wakker wordt. Het gaat gelukkig nu een stuk beter qua slapen, maar het constant zorgen maken, heeft mijn leven de afgelopen 10 heftig verzwaard.

Ik denk dat ik ondergemiddeld moe ben.

Ik werk 40 uur per week, run een (klein huishouden) alleen, volg wekelijks een avondles een vreemde taal en heb een uitgebreid sociaal leven. O en ik ga 2 keer per week naar de sportschool en de rest van de avonden maak ik een wandelingetje van een half uur.

Dat komt omdat ik gelukkig ben en het nu goed met me gaat.

In depressieve periodes had ik nog niet eens energie om te douchen.

Gaat dus in golven hierzo. Hoop dat ik dit nog lang mag meemaken

xynix schreef: ↑

11-05-2022 18:54

Ach wat zitten er toch verdrietige verhalen bij. Slaapstoornis is echt slopend. Of eindelijk het vermoeden van ADHD/ADD en dan nog een halfjaar op diagnose moeten wachten. Die trage hartslag -vergeten hoe het heet- ook al zo onzichtbaar. Net als psychiatrische klachten waardoor je veel thuis zit.

En dat gevecht om maar overeind te blijven. Dat zou toch niet moeten, je gunt iedereen toch een beetje lambakken en flierefluiten. (Of flieregrommen, voor de melancholische temperamenten.)

Dat zat nog voor de slaapstoornis hier idd. ADHD medicatie + therapie is net begonnen.

Thalas schreef: ↑

10-05-2022 11:44

Ik weet verstandelijk dat die ongelijkheid er ook zonder kinderen kan zijn, maar voor ik kinderen kreeg heb ik hem nooit ervaren. Voor die tijd voelde ik me juist heel vrij om te bereiken wat ik wilde. Ik wilde een academische carrière en die mogelijkheid was er, zonder dat mijn geslacht me daarin leek te hinderen of zelfs maar relevant leek. Pas toen ik kinderen kreeg en ik onevenredig veel meer tijd en energie moest besteden aan het gezin dan mijn partner, merkte ik hoe belemmerend ze voor mij waren en niet voor mijn man. En hoe de verwachtingen van de maatschappij nu op mij geprojecteerd werden en niet op mijn man. Hoewel, misschien ook op hem, maar meer vergelijkbaar met hoe de situatie was voor we kinderen kregen: de verwachtingen van een maatschappelijke positie en financieel succes. Voor hem veranderde er eigenlijk niet zoveel, terwijl mijn leven er een grote mentale belasting bij kreeg. En de sociale oneerlijkheid die ik ervaar zit hem ook daarin: omdat mijn man nooit die mentale belasting heeft ervaren, kan hij zich er geen voorstelling van maken. Hij weet dat hij er is omdat ik het zeg, maar hij doorvoelt het niet. Heel eenzaam vind ik het.

Dat herken ik, maar ik ben al heel lang alleen met mijn kinderen. Ze waren toen 2, 7 en 10 jaar. Nu zijn we ruim 10 jaar verder.
Maar ik ben geleefd in die tijd (en nog komen ze alleen naar mij wanneer er iets is, vader is minimaal in beeld)

Ik werk 4 dagen per week. Sport sinds kort weer (had ook met drukte van mijn gezin te maken dat dat erbij inschoot) ook 3 tot 4 keer per week.
Bij voorkeur overdag, maar dat lukt vaak niet op mijn werkdagen.

Ik ben vaak moe, maar dat is meer omdat ik belachelijk vroeg wakker word. Tussen 5 en 5.30 en met wat mazzel 6 uur. Ook in het weekend, maar dan ga ik vaak nog even terug.

Mijn vermoeidheid komt denk ik vanuit de hectische jaren toen mijn kinderen zo jong waren en ik alleen met hen was. Alles kwam op mij neer. Ik ging maar door. En die rush voel ik nog steeds ook al zijn ze iig de oudsten, oud genoeg om veel zaken zelf te doen.

Meer energie door te sporten, moet ik nog ervaren, wel ben ik een soort van lekker moe na een goede workout.

Maar wat zou ik graag wat langer slapen dan de schamele uurtjes die ik nu pak.

Thuiswerken vind ik wel heel fijn, ik heb een a twee kantoordagen per week, en die kosten me veel meer energie,ook tijd ben dan ruim 1,5 uur aan reistijd kwijt (heen en terug)
Ook kan ik thuis wat wasjes draaien en het eten voorbereiden, wat ook voor minder stress zorgt, want met een groot gezin is wassen wel een dagelijkse bezigheid.

Ik zit veel in mijn hoofd, en dat maakt me ook moe, ben mentaal moe.
Heb in 2020 een burn out gehad en die heeft me wel genekt, ik merk dat ik wel echt goed moet opletten met mijn belastbaarheid.

Ik plan (los van sport) ook maar een avond in met een vriendin oid, als ik al wat afspreek. De weekenden hou ik zo leeg mogelijk. Dat geeft ook veel rust.

Vier dagen werken vier keer sporten, mijn huishouden mijn kinderen, een lat relatie en mijn sociale contacten. Ik vind dat op zich niet eens dodelijk saai, maar dit is goed te behappen.

De avonden dat ik niks heb, hang ik ook lekker op de bank of op het Forum.

Thalas schreef: ↑

11-05-2022 09:54

Ik wilde best moeder worden, maar ik wilde sámen met mijn man de moeder zijn; dat hadden we vooraf ook afgesproken. Helaas koos hij ervoor om vader te zijn. En het lullige is dat je dan als andere ouder geen enkele keus meer hebt, want ieder kind móet een moeder-ouder hebben. Een vader is een optionele ouder, als die er niet is, is dat jammer, maar geen man overboord. Maar een moeder is noodzakelijk. Ik kon dus niet óók besluiten om een vader te zijn, want dan zouden we onze kinderen verwaarlozen. Dat mijn man deze keus maakte, deze vaderrol koos, en me daarmee dwong in mijn eentje de moederrol te spelen, dat neem ik hem erg kwalijk.

Precies dat. Ik realiseerde me mijn eigen rol als overbelaste moeder niet eens zo, je doet het allemaal "gewoon " want iemand moet het doen. Vond de tijd dat mijn ene dochter even stevig van het pad ging emotioneel pas echt zwaar, ik had geen partner die meedeed het kind op de rails te houden. Die vader vooral uit beeld deed vooral naar kind leuk en aardig " joh je bent jong je pubert, je moeder doet moeilijk " ( we hadden het over een puber die echt echt echt voor slapeloze nachten zorgde blowen verkeerde vrienden avonden nachten weg) Hoe ik dat overleefd heb geen idee. Ik dacht dat de tijd dat ze zo klein waren zwaar was. Maar ze is weer terug gelukkig die tijd (bijna 5 jaar) hebben we achter de rug.
Denk dat die jaren me ook wel genekt hebben.
De vaderrol is inderdaad minder gecompliceerd, veel mannen zeggen dan best trots, " ja maar ja zo ingewikkeld is het toch niet "

Uhhh laat maar, en dan is het precies zoals jij het ook in je andere post omschrijft, de emotie zien zij vaak niet. Tja dan is het lekker scoren he.

Vind overigens je posts heel helder en heel herkenbaar. Mooi hoe je het omschrijft, hoe triest de waarheid ook is.

Ladylola2022 schreef: ↑

11-05-2022 22:50

Vind overigens je posts heel helder en heel herkenbaar. Mooi hoe je het omschrijft, hoe triest de waarheid ook is.

Even off topic, maar ik vind het zo ontzettend fijn dat het hier herkend wordt. Ik vind vooral het onbegrip in mijn omgeving heel naar en die eenzaamheid ook echt bijdragen aan de constante vermoeidheid. Maar dit helpt echt, dank!

Thalas schreef: ↑

12-05-2022 12:13

Even off topic, maar ik vind het zo ontzettend fijn dat het hier herkend wordt. Ik vind vooral het onbegrip in mijn omgeving heel naar en die eenzaamheid ook echt bijdragen aan de constante vermoeidheid. Maar dit helpt echt, dank!

In mijn omgeving wordt het juist wel herkend, heb jouw posts voorgelezen aan een vriendin, naar aanleiding van een hoop gedoe bij haar met de kinderen. Hectiek vanmorgen kind was iets kwijt zij erachteraan, het tandenpoetsen moest nog en ze had nog een kwartier om ze naar school te brengen. En een man thuis he maar die kon het allemaal even helemaal niet hebben. Overigens zet zij hem dan ook meteen af op het station. Maar kort gezegd verzucht zij ook met grote regelmaat, dat zij eigenlijk voor alles opdraait, de kinderen komen ook vooral naar haar met alles.

Echt een klassiek voorbeeld, van hoe het vaak gaat, en wat jij ook aanhaalt.

En nog een vriendin die alleenstaand is en een weduwe oké de laatste is niet geheel vergelijkbaar, behalve dat het oprecht alleen van haar uit kan komen.

Ik kreeg ooit deze uitspraak te horen " je kan het beter alleen doen omdat je alleen bent, dan het alleen moeten doen terwijl je een partner hebt "
En de vriendin uit mijn eerste voorbeeld, verzucht dit weleens.

Je bent niet de enige hoor, misschien hangt er een taboesfeer omheen, maar denk dat dit veel vaker voorkomt dan mensen toegeven.

Ik herinner me de term " weekend armpje " vanuit mijn jeugd nog wel. " vaders zijn voor de leuk, het stoeien en het spelen " , moeders voor de rest.

Sorry TO voor het off topic gaan.

Ik lees veel AD(H)D hier, en opmerkelijk veel over uitvallen. Ik werk op het moment ook maar 15 uur en in een functie zwaar onder mijn niveau. Maar hierdoor kan ik wel door zonder uit te vallen. Heb nu energie om met mijn gezin leuke dingen te doen en het huis wat op orde te houden en zelfs een beetje te klussen. Ik weet nu vijf jaar dat ik ADHD heb, ben twee keer uitgevallen, maar wil nu toch kijken naar weer de weg omhoog door medicatie. Ben nu midden dertig en hoop toch richting leuk werk te gaan dat ik tot mijn pensioen kan doen.
Maar een stap terug doen is dus echt niet direct falen, het is functioneren naar je kunnen en ja, ben er mee eens dat het zwaar onderschat wordt. Hopelijk wordt het ooit beter met hoe anderen tegen ADHD aankijken.

Ik heb juist het idee dat ik door m’n moeheid dingen laat liggen in het gezin die mijn man dan moet oppakken.

Ik ben duidelijk geen ochtendmens dus die shift pakt m’n man. Na mijn werk ben ik op, of gestressed van alles wat nog moet, en heb dan eigenlijk geen puf om te koken. Dus dat doet m’n man. Kind ophalen bij BSO: man. Grote huishoudelijke dingen: man

Respect voor alle moeie schrijfsters die dat ook nog allemaal doen.

Thalas schreef: ↑

12-05-2022 12:13

Even off topic, maar ik vind het zo ontzettend fijn dat het hier herkend wordt. Ik vind vooral het onbegrip in mijn omgeving heel naar en die eenzaamheid ook echt bijdragen aan de constante vermoeidheid. Maar dit helpt echt, dank!

Hier ook zeer zeer herkenbaar...en wat schrijf je mooi

Noor schreef: ↑

13-05-2022 09:03

Hier ook zeer zeer herkenbaar...en wat schrijf je mooi

Verkeerde emoji excuus moest deze zijn