Gezondheid
alle pijlers
Hoe moe ben jij?
zondag 8 mei 2022 om 11:52
Hoe moe is “normaal”? Ik realiseer me dat deze vraag niet te beantwoorden is, het hangt af van je leeftijd, je fysieke gestel, de fase in je leven en wat niet al. Toch zou ik graag weten in hoeverre anderen zich laten beperken door vermoeidheid.
Werk je zoveel uur als je graag zou willen?
Kun je je huishouden een beetje bolwerken?
Heb je aan het eind van de dag nog puf om iets te doen? Of in een weekend?
Zeg je wel eens iets sociaals af wegens moe?
Ben je in je vakantie wel eens te moe om iets te ondernemen?
Enzovoort.
TO trapt af in volgende post.
Werk je zoveel uur als je graag zou willen?
Kun je je huishouden een beetje bolwerken?
Heb je aan het eind van de dag nog puf om iets te doen? Of in een weekend?
Zeg je wel eens iets sociaals af wegens moe?
Ben je in je vakantie wel eens te moe om iets te ondernemen?
Enzovoort.
TO trapt af in volgende post.
dinsdag 10 mei 2022 om 11:58
Ik ben ook al jaren moe, vooral in de avonden, maar ook wel overdag. Ik heb al regelmatig mijn schildklier en vitamines laten checken, maar dat zag er behalve dat vitamine D aan de lage kant was allemaal prima uit. Tot ik bij een arts-assistent kwam die mijn hartslag wel heel laag vond. Doorgestuurd naar de cardioloog en het blijkt dat ik bradycardie heb, een te trage hartslag. Logisch dat ik moe ben. Mijn hart pompt de hele dag op zo'n 60% en conditie opbouwen is ook ontzettend lastig. Helaas is er weinig aan te doen, maar het is ook niet gevaarlijk. Dus leer er maar mee leven. Als het echt te erg wordt krijg ik een pacemaker, maar daar ben ik gezien de niet-ernstige klachten nog veel te jong voor.
De eenzaamheid en het onbegrip begrijp ik wel. Dat ervaar ik ook zo. Ik zie er niet ziek uit en ik slik zelfs geen medicijnen. Ik werk 28 uur en ik heb een gezin. Dat gaat prima, maar van alle sociale zaken die daar nog bijkomen ben ik eigenlijk al te moe en dan ga ik liever met mijn kinderen op de bank liggen en een tv programma kijken.
De eenzaamheid en het onbegrip begrijp ik wel. Dat ervaar ik ook zo. Ik zie er niet ziek uit en ik slik zelfs geen medicijnen. Ik werk 28 uur en ik heb een gezin. Dat gaat prima, maar van alle sociale zaken die daar nog bijkomen ben ik eigenlijk al te moe en dan ga ik liever met mijn kinderen op de bank liggen en een tv programma kijken.
dinsdag 10 mei 2022 om 12:13
Ja ik heb dat heel erg. Als de zon schijnt heb ik veel meer energie, als het grijs is (en dan vooral als dagen achter elkaar grijs is) kan ik heel passief worden.Timetraveler schreef: ↑10-05-2022 11:26Ik weet niet of mensen het herkennen, maar bij mij kan het ook wel afhankelijk zijn van het weer. Ik vind het vandaag blugh/benauwd, heb dan snel opkomende hoofdpijn en merk ook dat ik minder productief ben.
Maar mijn cyclus speelt ook heel erg mee. In de 1e week na mijn menstruatie stuiter ik en ben ik heel impulsief (mijn random dure aankopen en thuisbezorgd en zo doe ik altijd in die week
), daarna ben ik normaal, in de week dat in ongesteld moet worden word ik passief.
dinsdag 10 mei 2022 om 12:20
@Thalas ik vind het mooi hoe je deze problematiek zo duidelijk kunt uitleggen. Het is iets waarvan ik overtuigd ben dat het zo is.
Ik denk zelf dat er bij een kind sprake is van een grote zichtbare ongelijkheid om het zo maar even te zeggen. Zichtbaar voor jou dan en andere vrouwen in deze situatie. Daarnaast denk ik dat er een grote onzichtbare ongelijkheid is. Ja, wij kunnen een academische carrière najagen, studeren, reizen, een mening hebben, maar gesprekken over de loonkloof bijvoorbeeld blijven terugkomen. Daarnaast heb ik nog veel meer voorbeelden, maar ik probeer hier even geen essay van te maken.
Verder heb ik zelf weleens meegemaakt dat er tegen mij werd gezegd dat ik niet op baan X hoefde te solliciteren, want zij wilden alleen een man. Waarom? Omdat vrouwen van mijn leeftijd vaak kinderen krijgen en dat kost gewoon meer geld. Wederom door het hele verhaal dat jij net hebt verteld. Er komt gewoon veel meer neer op een vrouw qua kinderen.
Ik denk zelf dat er bij een kind sprake is van een grote zichtbare ongelijkheid om het zo maar even te zeggen. Zichtbaar voor jou dan en andere vrouwen in deze situatie. Daarnaast denk ik dat er een grote onzichtbare ongelijkheid is. Ja, wij kunnen een academische carrière najagen, studeren, reizen, een mening hebben, maar gesprekken over de loonkloof bijvoorbeeld blijven terugkomen. Daarnaast heb ik nog veel meer voorbeelden, maar ik probeer hier even geen essay van te maken.
Verder heb ik zelf weleens meegemaakt dat er tegen mij werd gezegd dat ik niet op baan X hoefde te solliciteren, want zij wilden alleen een man. Waarom? Omdat vrouwen van mijn leeftijd vaak kinderen krijgen en dat kost gewoon meer geld. Wederom door het hele verhaal dat jij net hebt verteld. Er komt gewoon veel meer neer op een vrouw qua kinderen.
Emboldened by the flame of ambition
dinsdag 10 mei 2022 om 23:24
Dit is precies waarom ik vroeger wel vader wilde worden maar geen moeder. Ik kon dat niet zo goed verwoorden zoals jij dat nu doet.Thalas schreef: ↑10-05-2022 11:44Ik weet verstandelijk dat die ongelijkheid er ook zonder kinderen kan zijn, maar voor ik kinderen kreeg heb ik hem nooit ervaren. Voor die tijd voelde ik me juist heel vrij om te bereiken wat ik wilde. Ik wilde een academische carrière en die mogelijkheid was er, zonder dat mijn geslacht me daarin leek te hinderen of zelfs maar relevant leek. Pas toen ik kinderen kreeg en ik onevenredig veel meer tijd en energie moest besteden aan het gezin dan mijn partner, merkte ik hoe belemmerend ze voor mij waren en niet voor mijn man. En hoe de verwachtingen van de maatschappij nu op mij geprojecteerd werden en niet op mijn man. Hoewel, misschien ook op hem, maar meer vergelijkbaar met hoe de situatie was voor we kinderen kregen: de verwachtingen van een maatschappelijke positie en financieel succes. Voor hem veranderde er eigenlijk niet zoveel, terwijl mijn leven er een grote mentale belasting bij kreeg. En de sociale oneerlijkheid die ik ervaar zit hem ook daarin: omdat mijn man nooit die mentale belasting heeft ervaren, kan hij zich er geen voorstelling van maken. Hij weet dat hij er is omdat ik het zeg, maar hij doorvoelt het niet. Heel eenzaam vind ik het.
Ik heb uiteindelijk geen kinderen gekregen. En ervaar continu een oneindige vrijheid om te ontplooiien en te creeren. In mijn hoofd is daar eigenlijk altijd ruimte voor. Ik hoef verder niet veel anders dan wat ik mezelf opleg en wat taken in een huishouden dat mijn vriend voornamelijk managet.
dinsdag 10 mei 2022 om 23:46
Ben je introvert?xynix schreef: ↑08-05-2022 11:57Ik vraag dit, omdat ik het idee heb sneller moe te zijn dan anderen. Ik werk parttime, naar zeg nog geregeld sociale activiteiten en leuke dingen af o dat de energie op is. Ik heb een vermoedens waar dat aan kan liggen, maar voor ik naar de huisarts ga, wil ik iets beter weten hoe moe nou eigenlijk moe is.
De enige vermoeidheid die ik herken is mentale vermoeidheid als ik te lang met mensen opgescheept zit die van de koetjes-en- kalfjes praat zijn. Daarom mijd ik die zo veel mogelijk. Verder ben ik zelden vermoeid op andere vlakken, maar ik heb ook geen zorgen, dat scheelt denk ik.
dinsdag 10 mei 2022 om 23:53
Afgelopen week 2 dagen van 15 uur gedraaid, maar ik zie het dan ook niet echt als werk maar als hobby. Kost ook niet veel energie op die manier.
Over het algemeen, energie gaat met zijn ups en downs. Ik heb over het algemeen geen overvolle planning en slaap regelmatig uit dus kan altijd weer herstellen. Puf aan het einde van de dag is wel een goeie, misschien wel puf als je eenmaal op gang bent gekomen maar echt veel zin is er niet. Ik zeg nooit iets sociaals af vanwege moe, ik ervaar vaak hernieuwde energie als je weer iets gaat doen ook al ben je moe. Als er al vakantie is dan is er iets gepland dus niks doen is dan überhaupt geen optie.
Lang verhaal kort; niet echt volgens het pompen-pompen-pompen tot je eindelijk kunt uitrusten principe maar ik probeer meer het principe te hanteren dat er een evenwicht is die op termijn vol te houden is. Je kunt dan ook makkelijker routine inbouwen en bent betrouwbaarder. En vakantie is niet per se nodig, alleen om eens iets leuks te doen. Daarnaast probeer ik mijn energie op peil te houden omdat ik anders vatbaar ben voor psychische issues.
Over het algemeen, energie gaat met zijn ups en downs. Ik heb over het algemeen geen overvolle planning en slaap regelmatig uit dus kan altijd weer herstellen. Puf aan het einde van de dag is wel een goeie, misschien wel puf als je eenmaal op gang bent gekomen maar echt veel zin is er niet. Ik zeg nooit iets sociaals af vanwege moe, ik ervaar vaak hernieuwde energie als je weer iets gaat doen ook al ben je moe. Als er al vakantie is dan is er iets gepland dus niks doen is dan überhaupt geen optie.
Lang verhaal kort; niet echt volgens het pompen-pompen-pompen tot je eindelijk kunt uitrusten principe maar ik probeer meer het principe te hanteren dat er een evenwicht is die op termijn vol te houden is. Je kunt dan ook makkelijker routine inbouwen en bent betrouwbaarder. En vakantie is niet per se nodig, alleen om eens iets leuks te doen. Daarnaast probeer ik mijn energie op peil te houden omdat ik anders vatbaar ben voor psychische issues.
bedsermoen wijzigde dit bericht op 11-05-2022 00:27
31.73% gewijzigd
woensdag 11 mei 2022 om 00:09
Ik ben altijd wel moe, maar na een vrij heftige periode van overspanning gaat het nu een stuk beter. Ook is er voor mij een groot verschil tussen een beetje moe zijn en compleet uitgeput. Een beetje moe is niet erg, compleet uitgeput natuurlijk niet
Ik werk rond de 50/60 uur per week, sport ongeveer 3x per week, en los daarvan ongeveer 2 sociale afspraken per week(geen kinderen trouwens). Los daarvan heb ik een kluswoning, maar ik krijg er altijd wel energie van dingen mooi te maken, dus dit tel ik even niet mee
Ik heb wel echt wel veel grenzen moeten trekken, als ik deze niet in ere hou ga ik snel veel te hard en dan brand ik op. Dan lig ik 2 dagen plat op bed en kan ik echt helemaal niks meer. Ook heb ik mezelf moeten aanpassen in mijn mindset: waar voel ik me fijn bij?
Ik let op voeding, 80% gezond 20% gewoon waar ik zin in heb. Sporten geeft me ook energie. Ik heb 3 avonden per week vrij, waarvan ik 2 avonden sociaal inplan (en ik om 0.00 thuis wil zijn) en de laatste avond kan iedereen de pot op en ben ik onbereikbaar vanaf 17.00.
Ik denk dat het voor iedereen anders werkt, maar ik denk dat continu moe zijn echt ligt aan een verkeerd voedingspatroon, te weinig slaap en de constante druk voelen te moeten.
Ik werk rond de 50/60 uur per week, sport ongeveer 3x per week, en los daarvan ongeveer 2 sociale afspraken per week(geen kinderen trouwens). Los daarvan heb ik een kluswoning, maar ik krijg er altijd wel energie van dingen mooi te maken, dus dit tel ik even niet mee
Ik heb wel echt wel veel grenzen moeten trekken, als ik deze niet in ere hou ga ik snel veel te hard en dan brand ik op. Dan lig ik 2 dagen plat op bed en kan ik echt helemaal niks meer. Ook heb ik mezelf moeten aanpassen in mijn mindset: waar voel ik me fijn bij? Ik let op voeding, 80% gezond 20% gewoon waar ik zin in heb. Sporten geeft me ook energie. Ik heb 3 avonden per week vrij, waarvan ik 2 avonden sociaal inplan (en ik om 0.00 thuis wil zijn) en de laatste avond kan iedereen de pot op en ben ik onbereikbaar vanaf 17.00.
Ik denk dat het voor iedereen anders werkt, maar ik denk dat continu moe zijn echt ligt aan een verkeerd voedingspatroon, te weinig slaap en de constante druk voelen te moeten.
woensdag 11 mei 2022 om 07:47
Ja, ik ben introvert, maar ik laveer veilig om de koetjes en kalfjes heen.spell68 schreef: ↑10-05-2022 23:46Ben je introvert?
De enige vermoeidheid die ik herken is mentale vermoeidheid als ik te lang met mensen opgescheept zit die van de koetjes-en- kalfjes praat zijn. Daarom mijd ik die zo veel mogelijk. Verder ben ik zelden vermoeid op andere vlakken, maar ik heb ook geen zorgen, dat scheelt denk ik.
Geen zorgen scheelt een hoop! Die heb ik wel, jammer genoeg.
woensdag 11 mei 2022 om 07:53
Dit is een hele goeie! Dat evenwicht moet ik vinden, dat is bij mij niet zoals het moet.Bedsermoen schreef: ↑10-05-2022 23:53Lang verhaal kort; niet echt volgens het pompen-pompen-pompen tot je eindelijk kunt uitrusten principe maar ik probeer meer het principe te hanteren dat er een evenwicht is die op termijn vol te houden is.
Ik las gisteren dat dat bij CSV patiënten ook het probleem is: ze gaan over hun grenzen, doen dan even helemaal niks, daarna weer teveel enzovoort. Dat zorgt ervoor dat je steeds minder kunt. De kunst is de energie gelijkmatiger te verdelen.
woensdag 11 mei 2022 om 08:05
Dat zijn in elk geval factoren, waarbij het laatste een stuk minder makkelijk te veranderen is dan het eerste.Ravenna_90 schreef: ↑11-05-2022 00:09Ik denk dat het voor iedereen anders werkt, maar ik denk dat continu moe zijn echt ligt aan een verkeerd voedingspatroon, te weinig slaap en de constante druk voelen te moeten.
In dit topic zie je dat er nog meer meespeelt: beweging, ritme, gelijkmatige verdeling van je energie.
woensdag 11 mei 2022 om 08:35
Hier chronisch moe vanwege psychiatrische klachten. Rond de dertig, 100% afgekeurd. Huishouden bolwerken lukt door de lat lekker laag te leggen.
Het einde van de dag moet ik eigenlijk gewoon bankhangen, ik heb geleerd dat ik maar 1 dagdeel per dag iets kan doen, zeker buitenshuis. Niet meer dan 1 afspraak per dag, niet elke dag (en een afspraak is bv ook therapie, huisarts, of boodschappen doen).
Sociale afspraken afzeggen heb ik vaak moeten doen, tegenwoordig kan ik beter plannen en nee zeggen van tevoren, waardoor ik mijn energie beter verdeel.
Het lukt niet om bij een sportclub te gaan, of een andere hobbyclub. Vrienden heb ik niet van mezelf, ik hou het bij familie en vrienden van mijn man.
Vakanties moeten anders gepland worden, ik kan niet de hele dag in touw zijn zoals met een citytrip. Maar bv de caravan als thuisbasis en vandaar uitstapjes maken is wel goed te doen.
Eigenlijk heb ik te weinig energie voor de basiszaken. Persoonlijke hygiene, gezond eten, bewegen, huishouden en ontspanning: ik heb niet genoeg energie om al die zaken consequent te doen, dus vaak laat ik her en der steken vallen om het andere dan prioriteit te geven.
Nu ik beter mijn energielevel (en dus stress) in de gaten houd, ben ik veel stabieler in mijn psychische klachten. Ik zou wel graag meer energie hebben, zodat douchen en eten vanzelfsprekend is, of ik op een yogaclub kan, of zelfs weer werken.
Het einde van de dag moet ik eigenlijk gewoon bankhangen, ik heb geleerd dat ik maar 1 dagdeel per dag iets kan doen, zeker buitenshuis. Niet meer dan 1 afspraak per dag, niet elke dag (en een afspraak is bv ook therapie, huisarts, of boodschappen doen).
Sociale afspraken afzeggen heb ik vaak moeten doen, tegenwoordig kan ik beter plannen en nee zeggen van tevoren, waardoor ik mijn energie beter verdeel.
Het lukt niet om bij een sportclub te gaan, of een andere hobbyclub. Vrienden heb ik niet van mezelf, ik hou het bij familie en vrienden van mijn man.
Vakanties moeten anders gepland worden, ik kan niet de hele dag in touw zijn zoals met een citytrip. Maar bv de caravan als thuisbasis en vandaar uitstapjes maken is wel goed te doen.
Eigenlijk heb ik te weinig energie voor de basiszaken. Persoonlijke hygiene, gezond eten, bewegen, huishouden en ontspanning: ik heb niet genoeg energie om al die zaken consequent te doen, dus vaak laat ik her en der steken vallen om het andere dan prioriteit te geven.
Nu ik beter mijn energielevel (en dus stress) in de gaten houd, ben ik veel stabieler in mijn psychische klachten. Ik zou wel graag meer energie hebben, zodat douchen en eten vanzelfsprekend is, of ik op een yogaclub kan, of zelfs weer werken.
woensdag 11 mei 2022 om 09:54
Ik wilde best moeder worden, maar ik wilde sámen met mijn man de moeder zijn; dat hadden we vooraf ook afgesproken. Helaas koos hij ervoor om vader te zijn. En het lullige is dat je dan als andere ouder geen enkele keus meer hebt, want ieder kind móet een moeder-ouder hebben. Een vader is een optionele ouder, als die er niet is, is dat jammer, maar geen man overboord. Maar een moeder is noodzakelijk. Ik kon dus niet óók besluiten om een vader te zijn, want dan zouden we onze kinderen verwaarlozen. Dat mijn man deze keus maakte, deze vaderrol koos, en me daarmee dwong in mijn eentje de moederrol te spelen, dat neem ik hem erg kwalijk.
woensdag 11 mei 2022 om 10:55
Voor mij een heel interessant topic en ik heb dan ook alles gelezen.
Ik ben structureel en al jaren doorlopend moe en overbelast. Ik ben 41, slaap al zo lang ik me herinner slecht en ik ben een paar maanden geleden totaal uitgeput uitgevallen op mijn werk. Als ik terugkijk niet voor het eerst. Fulltime werken en daarnaast een heel simpel eenpersoonshuishouden bijhouden is al te belastend en ik moet dus continu meer doen dan ik aankan. Ik wist nooit een oorzaak van mijn klachten en probeer om die reden al meer dan 20 jaar alle ballen in de lucht te houden. Privé heb ik ongeveer alles gelaten wat maar kon. Alleen werd dat met de jaren natuurlijk meer en meer, omdat je ook gewoon ouder en minder fit wordt. Ik plan doordeweeks niks sociaals in de avonden.
Zelfs voor koken en kleine huishoudelijke dingen heb ik op werkdagen geen energie.
Ook op zondag plan ik nooit iets. Ik heb die dag nodig om op te laden en te herstellen. Ik plan ook nooit twee dagen na elkaar dingen, ook dat is teveel. Ik heb bewust geen kinderen, omdat dat gewoon teveel zou zijn geweest.
Mijn leven voelt als overleven.
Pas na mijn laatste burnout en op mijn 41e heb ik eindelijk een idee dat er een oorzaak is: ADHD/ADD. Ik heb daarnaast OCD (een dwangstoornis), maar dat is naar mijn idee niet de oorzaak.
Wachttijd voor een afspraak/diagnostiek is alleen meer dan een halfjaar. Bizar.
Op dit moment maak ik me wel echt zorgen over hoe het verder moet en wat er gebeurt als deze situatie NIET gaat verbeteren.
Ik woon alleen, heb een hoge hypotheek. Ik heb niet echt de ruimte om minder te gaan werken en ik vind het ook eigenlijk vrij idioot dat ik daar over na moet denken, aangezien ik het puur voor mijn gezondheid doe. Omdat ik het gewoon niet volhoud en fulltime werken te belastend is.
Ik denk dat ik 20 uur zou moeten werken, wil ik daarnaast een beetje een normaal leven hebben en mijn huishouden/koken enigszins op orde houden.
Maar de bedrijfsarts maakte al de opmerking ‘al die jaren kon je het wel’. Wat dus niet klopt….. ik ben ontzettend vaak van baan gewisseld, functioneer maar voor een korte periode en ik heb privé dus echt alles en alles gelaten om maar te kunnen werken. En het is een verschil of je 20 of 40 bent (ik werkte al toen ik 20 was). Maar de rek is er aan alle kanten uit.
Ik ben structureel en al jaren doorlopend moe en overbelast. Ik ben 41, slaap al zo lang ik me herinner slecht en ik ben een paar maanden geleden totaal uitgeput uitgevallen op mijn werk. Als ik terugkijk niet voor het eerst. Fulltime werken en daarnaast een heel simpel eenpersoonshuishouden bijhouden is al te belastend en ik moet dus continu meer doen dan ik aankan. Ik wist nooit een oorzaak van mijn klachten en probeer om die reden al meer dan 20 jaar alle ballen in de lucht te houden. Privé heb ik ongeveer alles gelaten wat maar kon. Alleen werd dat met de jaren natuurlijk meer en meer, omdat je ook gewoon ouder en minder fit wordt. Ik plan doordeweeks niks sociaals in de avonden.
Zelfs voor koken en kleine huishoudelijke dingen heb ik op werkdagen geen energie.
Ook op zondag plan ik nooit iets. Ik heb die dag nodig om op te laden en te herstellen. Ik plan ook nooit twee dagen na elkaar dingen, ook dat is teveel. Ik heb bewust geen kinderen, omdat dat gewoon teveel zou zijn geweest.
Mijn leven voelt als overleven.
Pas na mijn laatste burnout en op mijn 41e heb ik eindelijk een idee dat er een oorzaak is: ADHD/ADD. Ik heb daarnaast OCD (een dwangstoornis), maar dat is naar mijn idee niet de oorzaak.
Wachttijd voor een afspraak/diagnostiek is alleen meer dan een halfjaar. Bizar.
Op dit moment maak ik me wel echt zorgen over hoe het verder moet en wat er gebeurt als deze situatie NIET gaat verbeteren.
Ik woon alleen, heb een hoge hypotheek. Ik heb niet echt de ruimte om minder te gaan werken en ik vind het ook eigenlijk vrij idioot dat ik daar over na moet denken, aangezien ik het puur voor mijn gezondheid doe. Omdat ik het gewoon niet volhoud en fulltime werken te belastend is.
Ik denk dat ik 20 uur zou moeten werken, wil ik daarnaast een beetje een normaal leven hebben en mijn huishouden/koken enigszins op orde houden.
Maar de bedrijfsarts maakte al de opmerking ‘al die jaren kon je het wel’. Wat dus niet klopt….. ik ben ontzettend vaak van baan gewisseld, functioneer maar voor een korte periode en ik heb privé dus echt alles en alles gelaten om maar te kunnen werken. En het is een verschil of je 20 of 40 bent (ik werkte al toen ik 20 was). Maar de rek is er aan alle kanten uit.
Don’t grow up, it’s a trap
woensdag 11 mei 2022 om 11:00
Als je het kan redden met 20 uur en de andere 20 uur 70% dan zou ik poep hebben aan de arboarts en daar op aan sturen. In ieder geval tot je traject begint en tot daarna. Misschien voor altijd.
Heb je misschien een bond of rechtsbijstand die je kan bijstaan als ze dingen willen waar jij nog niet aan toe bent en je gaan pushen tot beslissingen die misschien niet beste voor jou zijn? Zodat jij weet wat jouw rechten en plichten zijn, en wat de plichten zijn van een werkgever, welke opvang er is geregeld in de wet.
Want helaas zijn werkgevers en hun arbodiensten daar niet altijd geheel eerlijk in.
Heb je misschien een bond of rechtsbijstand die je kan bijstaan als ze dingen willen waar jij nog niet aan toe bent en je gaan pushen tot beslissingen die misschien niet beste voor jou zijn? Zodat jij weet wat jouw rechten en plichten zijn, en wat de plichten zijn van een werkgever, welke opvang er is geregeld in de wet.
Want helaas zijn werkgevers en hun arbodiensten daar niet altijd geheel eerlijk in.
woensdag 11 mei 2022 om 11:02
Om de vragen in de OP nog even te beantwoorden:
Werk je zoveel uur als je graag zou willen?
Nee, ik zou bij voorkeur veel minder werken. 16 of 20 uur.
Kun je je huishouden een beetje bolwerken?
Nee.
Heb je aan het eind van de dag nog puf om iets te doen? Of in een weekend?
Nee. Aan het eind van de dag ben ik uitgeput. In een weekend kan ik één activiteit doen. Ik merk echt zoveel verschil nu ik grotendeels ziek thuis ben. Nu heb ik dus iets meer ruimte en energie voor af en toe iets sociaals. Nog steeds niet teveel en nog steeds geen twee dagen achter elkaar, maar het leven voelt nu eindelijk iets minder als alleen maar overleven.
Zeg je wel eens iets sociaals af wegens moe?
Ik zeg het niet af, maar ik plan het gewoon niet.
Werk je zoveel uur als je graag zou willen?
Nee, ik zou bij voorkeur veel minder werken. 16 of 20 uur.
Kun je je huishouden een beetje bolwerken?
Nee.
Heb je aan het eind van de dag nog puf om iets te doen? Of in een weekend?
Nee. Aan het eind van de dag ben ik uitgeput. In een weekend kan ik één activiteit doen. Ik merk echt zoveel verschil nu ik grotendeels ziek thuis ben. Nu heb ik dus iets meer ruimte en energie voor af en toe iets sociaals. Nog steeds niet teveel en nog steeds geen twee dagen achter elkaar, maar het leven voelt nu eindelijk iets minder als alleen maar overleven.
Zeg je wel eens iets sociaals af wegens moe?
Ik zeg het niet af, maar ik plan het gewoon niet.
Don’t grow up, it’s a trap
woensdag 11 mei 2022 om 11:13
Ik zou het daar waarschijnlijk wel mee redden inderdaad.LuciFee2022 schreef: ↑11-05-2022 11:00Als je het kan redden met 20 uur en de andere 20 uur 70% dan zou ik poep hebben aan de arboarts en daar op aan sturen. In ieder geval tot je traject begint en tot daarna. Misschien voor altijd.
Heb je misschien een bond of rechtsbijstand die je kan bijstaan als ze dingen willen waar jij nog niet aan toe bent en je gaan pushen tot beslissingen die misschien niet beste voor jou zijn? Zodat jij weet wat jouw rechten en plichten zijn, en wat de plichten zijn van een werkgever, welke opvang er is geregeld in de wet.
Want helaas zijn werkgevers en hun arbodiensten daar niet altijd geheel eerlijk in.
Ik lees heel weinig over ADHD/ADD en WIA. Naar mijn idee worden de klachten echt heel erg onderschat.
De bedrijfsarts zei zelfs dat ik 4 dagen kon gaan werken als het teveel is. Wat is dat voor omgekeerde wereld? Ik doe het niet voor meer vrije tijd voor leuke dingen, maar gewoon omdat het teveel is.
Ik heb ook het idee dat ik bij het UWV gestraft zal worden doordat ik al die jaren wel zo goed en kwaad als dat ging geprobeerd heb alle ballen in de lucht te houden. Ik had die klachten altijd al en vroeg me al die jaren wel af hoe andere mensen het allemaal deden (+ vaak nog een gezin). Maar omdat ik niet wist dat alle dingen waar ik last van had symptomen zijn van AD(H)D en dacht ‘iedereen voelt zich zo, iedereen lukt het’ ga je maar door. Pas met de laatste burnout heb ik me gerealiseerd dat het niet normaal is en dat ik niet op mijn 41e een leven zou moeten leiden alsof ik 90 ben.
Ik ben nu weer aan het opbouwen op het werk, maar ik voel nu al dat meer dan 20 uur gewoon niet lukt. En mijn afspraak is pas in augustus ergens. En dan is het natuurlijk nog niet opgelost.
Ik ga tijdens de volgende afspraak met de bedrijfsarts wel voor mezelf opkomen. Lang genoeg over mijn eigen grenzen gegaan. Het is wel klaar. Ik wil me niet nog eens voelen zoals een paar maanden geleden.
Don’t grow up, it’s a trap
woensdag 11 mei 2022 om 12:01
Miss-Pippi schreef: ↑11-05-2022 11:13Ik zou het daar waarschijnlijk wel mee redden inderdaad.
Ik lees heel weinig over ADHD/ADD en WIA. Naar mijn idee worden de klachten echt heel erg onderschat.
Ik ben nu weer aan het opbouwen op het werk, maar ik voel nu al dat meer dan 20 uur gewoon niet lukt. En mijn afspraak is pas in augustus ergens. En dan is het natuurlijk nog niet opgelost.
Ik ga tijdens de volgende afspraak met de bedrijfsarts wel voor mezelf opkomen. Lang genoeg over mijn eigen grenzen gegaan. Het is wel klaar. Ik wil me niet nog eens voelen zoals een paar maanden geleden.
Een ziektewet uitkering of een wia is niet specifiek gerelateerd aan een diagnose. Heel soms is dat voldoende, als je geheel verlamt bent is wel duidelijk dat werken niet zal gaan... Maar vaak dus helemaal niet. Het gaat vooral aan de klachten en eigenlijk de belastbaarheid en de ernst van uitval, of ze denken dat die enige tijd gaat duren. Meeste diagnose zeggen dan niet zo veel.
Niet elk persoon heeft dezelfde klachten en ernst van de klachten, zelfde soort beperkingen.
Daarnaast is er een vga en iva soort, eentje waarbij ze denken dat er nog dingen te verbeteren zijn(ooit), de andere is naast percentage van de afkeur, dat deze ook voor altijd is. Die krijgt je sowieso niet als je nog 20 uur kan werken.
Maar zo ver ben je nog niet, ik zou vooral kijken of die 2 jaar er heen wel gaan volgens jouw belastbaarheid en dat jouw rechten en je plichten duidelijk zijn bij beide partijen.
Je mag trouwens gewoon tussentijds terugkomen op je opbouwplan als dat niet lukt, daar hoef je ook niet op een volgende afspraak te gaan wachten, je kan nu bellen en aangeven dat je het niet red en dus een stapje terug gaat doen in uren, of ze je even kunnen bellen en dan gewoon volhouden dat je het niet red en anders geheel gaat uitvallen, Dat willen ze vast niet.
woensdag 11 mei 2022 om 18:54
Ach wat zitten er toch verdrietige verhalen bij. Slaapstoornis is echt slopend. Of eindelijk het vermoeden van ADHD/ADD en dan nog een halfjaar op diagnose moeten wachten. Die trage hartslag -vergeten hoe het heet- ook al zo onzichtbaar. Net als psychiatrische klachten waardoor je veel thuis zit.
En dat gevecht om maar overeind te blijven. Dat zou toch niet moeten, je gunt iedereen toch een beetje lambakken en flierefluiten. (Of flieregrommen, voor de melancholische temperamenten.)
En dat gevecht om maar overeind te blijven. Dat zou toch niet moeten, je gunt iedereen toch een beetje lambakken en flierefluiten. (Of flieregrommen, voor de melancholische temperamenten.)
