Gezondheid
alle pijlers
U vraagt wij draaien in de hulp/zorg/ dienstverlening
zondag 20 maart 2022 om 11:06
De laatste weken werd ik getriggerd door verschillende topics, die gaan over verwachtingen richting hulp- en dienstverleners. Werk zelf in 'de zorg' en veel dingen zijn herkenbaar. Het eisen van een doorverwijzing omdat je er niet doorkomt bij de doktersassistente die als pitbull wordt gezien. Waar die verwijzing dan over moet gaan doet er niet toe, je hebt er recht op! Het eisen van de beste prikker omdat het niet in 1 x goed lukt, het er van uit gaan dat het bij het vak hoort om met allerhande shit om te gaan. En voorvallen op mijn werk; mensen die -agressief- verhaal komen halen omdat ze vinden dat vader/ moeder niet goed behandeld is, die antibiotica/ bepaalde medicijnen eisen die echt niet zinvol zijn, maar zij vinden van wel. Of met een vraag komen maar het antwoord niet willen weten. Het indienen van klachten zonder eerst met de medewerker in gesprek te gaan over wat er nou precies dwarszit.
Gelukkig gaat het om een minderheid van de patiënten/ cliënten. De eisers en drammers bepalen helaas wel vaak de sfeer en toon van de dag. In het algemeen zie ik collega's vooral hun best doen voor iedereen, openstaan voor verbeteringen of klachten/ wensen. Soms is helaas niet alles maakbaar en dat wordt steeds minder goed geaccepteerd.
Wat wil ik met dit topic? De kant van de zorg/hulp/dienstverlener weergeven en ook een beetje van me af schrijven.
Gelukkig gaat het om een minderheid van de patiënten/ cliënten. De eisers en drammers bepalen helaas wel vaak de sfeer en toon van de dag. In het algemeen zie ik collega's vooral hun best doen voor iedereen, openstaan voor verbeteringen of klachten/ wensen. Soms is helaas niet alles maakbaar en dat wordt steeds minder goed geaccepteerd.
Wat wil ik met dit topic? De kant van de zorg/hulp/dienstverlener weergeven en ook een beetje van me af schrijven.
zondag 20 maart 2022 om 11:14
Ja, ik snap je helemaal! Dit soort mensen kunnen je werkplezier flink bederven. Een kennis van mij is arts en kreeg een klacht aan de broek. Het hele team wist dat de klacht onterecht was - want een zeer veeleisende familie met een compleet eigen/onrealistische kijk op de zorgverlening-, maar ja... mijn kennis heeft er echt maanden mee rond gelopen (wel vrijgesproken door rechter). Heeft er een flinke knauw van gekregen en uiteindelijk ergens anders gaan werken.
zondag 20 maart 2022 om 11:14
Ik herken het. Het maakt het werk er niet leuker op, waardoor ik overweeg om na mijn verlof een andere baan te zoeken. Het is heel vermoeiend om je werk te moeten doen, waarbij patiënten maar vooral ook familie zichzelf als hoofdbehandelaar zien en het wel beter weten. Gelijkwaardige communicatie is ver te zoeken.
Don't waste your time or time will waste you.
zondag 20 maart 2022 om 11:14
Goed topic en herkenbaar ook.
Een deel van de huidige mens lijkt inderdaad generalist te zijn geworden, heeft overal verstand van, van huizen bouwen tot aan het stellen van diagnoses en anders doen ze als een heuse viroloog "zelf wel onderzoek naar Corona".
Als de echte specialist bijvoorbeeld vanuit oprechte kennis en kunde een andere invalshoek heeft wordt dat niet geaccepteerd.
Je ziet het hier op het forum ook vaak, het te pas en te onpas smijten met (voornamelijk) psychiatrische diagnoses op basis van een paar regels tekst en als je er wat van zegt moet je toch echt je muil dichthouden, aldus de Karens hier.
Het feit dat ik niet meer in de GGZ werkzaam ben maar overgestapt ben naar dienstverlening heeft voor een deel te maken met deze knelpunten.
Toen ik in de crisisopvang werkte heb ik vaak genoeg meegemaakt dat familie van patiënten het behandelplan compleet aan hun laars lapte want "hee, zij kende hun neef/broer/vader/buurjongen toch echt wel beter dan wij hoor, en wie was die psychiater nu helemaal, gewoon een dokter die een paar extra modules had bijgeleerd en ook gewoon zijn of haar bek moest dichthouden. En als patient dan zodanig suïcidaal was dat hij een crisismaatregel kreeg en naar gesloten moest, hoog van de toren blaten met allerhande klachtenprocedures want iemand opsluiten is misdadig etc...
Nog erger dan al die familie waren de zgn. zelfbenoemde "lifestyle of holistische coaches" die net zolang aanmodderde met een patient die bipolair was en knettermanisch tot ze het zelf niet meer wisten en hem bij ons dumpte.
En dan hoorde je dat zo iemand op advies van zo'n prutser al weken geen lithium meer geslikt en helemaal ontregeld was, want nee joh, allemaal troep die pillen, gewoon ademhalingsoefeningen doen en je gedachten "sturen naar iets positiefs" dan kwam het goed.
Maar mevrouw de holistische coach eiste dan wel dat zij als "gelijke" bij het gesprek met de psychiater aanwezig wilde zijn want hee, zij was behandelaar
Een deel van de huidige mens lijkt inderdaad generalist te zijn geworden, heeft overal verstand van, van huizen bouwen tot aan het stellen van diagnoses en anders doen ze als een heuse viroloog "zelf wel onderzoek naar Corona".
Als de echte specialist bijvoorbeeld vanuit oprechte kennis en kunde een andere invalshoek heeft wordt dat niet geaccepteerd.
Je ziet het hier op het forum ook vaak, het te pas en te onpas smijten met (voornamelijk) psychiatrische diagnoses op basis van een paar regels tekst en als je er wat van zegt moet je toch echt je muil dichthouden, aldus de Karens hier.
Het feit dat ik niet meer in de GGZ werkzaam ben maar overgestapt ben naar dienstverlening heeft voor een deel te maken met deze knelpunten.
Toen ik in de crisisopvang werkte heb ik vaak genoeg meegemaakt dat familie van patiënten het behandelplan compleet aan hun laars lapte want "hee, zij kende hun neef/broer/vader/buurjongen toch echt wel beter dan wij hoor, en wie was die psychiater nu helemaal, gewoon een dokter die een paar extra modules had bijgeleerd en ook gewoon zijn of haar bek moest dichthouden. En als patient dan zodanig suïcidaal was dat hij een crisismaatregel kreeg en naar gesloten moest, hoog van de toren blaten met allerhande klachtenprocedures want iemand opsluiten is misdadig etc...
Nog erger dan al die familie waren de zgn. zelfbenoemde "lifestyle of holistische coaches" die net zolang aanmodderde met een patient die bipolair was en knettermanisch tot ze het zelf niet meer wisten en hem bij ons dumpte.
En dan hoorde je dat zo iemand op advies van zo'n prutser al weken geen lithium meer geslikt en helemaal ontregeld was, want nee joh, allemaal troep die pillen, gewoon ademhalingsoefeningen doen en je gedachten "sturen naar iets positiefs" dan kwam het goed.
Maar mevrouw de holistische coach eiste dan wel dat zij als "gelijke" bij het gesprek met de psychiater aanwezig wilde zijn want hee, zij was behandelaar
sprokkelientje wijzigde dit bericht op 20-03-2022 11:36
93.07% gewijzigd
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zondag 20 maart 2022 om 11:34
Ik vind het een lastige. Iemand onbeleefd te woord staan, agressief worden etc
Gaat natuurlijk veel te ver.
Toen een van mijn ouders met diverse problemen in het ziekenhuis kwam heb ik helaas heb ik wel geleerd dat brutaal zijn vaak wel loont in de zorg. En als je niet heel duidelijk van jezelf laat horen dat andere 'brutalen' wel voor gaan.
Denk aan; afspraken die opeens wel eerder kunnen waardoor je een week eerder naar huis mag, extra services die opeens wel beschikbaar zijn.
Wat daar de oplossing voor is? Geen idee, maar je word vanzelf mondiger als je merkt dat je anders niet gehoord wordt.
Voor mensen los gaan; ik bedoel met mondig dus niet agressief zijn of onaardig doen. Maar wel doorvragen, vaak bellen, op je strepen staan etc.
Gaat natuurlijk veel te ver.
Toen een van mijn ouders met diverse problemen in het ziekenhuis kwam heb ik helaas heb ik wel geleerd dat brutaal zijn vaak wel loont in de zorg. En als je niet heel duidelijk van jezelf laat horen dat andere 'brutalen' wel voor gaan.
Denk aan; afspraken die opeens wel eerder kunnen waardoor je een week eerder naar huis mag, extra services die opeens wel beschikbaar zijn.
Wat daar de oplossing voor is? Geen idee, maar je word vanzelf mondiger als je merkt dat je anders niet gehoord wordt.
Voor mensen los gaan; ik bedoel met mondig dus niet agressief zijn of onaardig doen. Maar wel doorvragen, vaak bellen, op je strepen staan etc.
zondag 20 maart 2022 om 11:36
zondag 20 maart 2022 om 11:38
Schandalig, ik begrijp zulk gedrag echt niet. Ik heb de afgelopen jaren veel met verschillende soorten zorgverleners te maken gehad. Als naast familielid en als patiënt. Altijd werd er meegedacht met ideeen die we hadden, we voelden ons altijd serieus genomen, voor vragen werd altijd de tijd genomen, altijd werden de mogelijkheden uitgebreid besproken en stond iedereen uiteindelijk achter keuzes die gemaakt werden.
We/ik ben nooit in een situatie terecht gekomen waarbij gedrag zoals beschreven en je vaak hoort, ‘nodig’ was. Ik heb me nooit machteloos gevoeld, had nooit het gevoel niet begrepen of gehoord te worden. Kan er echt niet bij dat dit zo’n groot veelvoorkomend probleem is.
Begrijpelijk maar zo erg dat dit mensen de zorg uit jaagt, terwijl de tekorten zo groot zijn.
We/ik ben nooit in een situatie terecht gekomen waarbij gedrag zoals beschreven en je vaak hoort, ‘nodig’ was. Ik heb me nooit machteloos gevoeld, had nooit het gevoel niet begrepen of gehoord te worden. Kan er echt niet bij dat dit zo’n groot veelvoorkomend probleem is.
Begrijpelijk maar zo erg dat dit mensen de zorg uit jaagt, terwijl de tekorten zo groot zijn.
zondag 20 maart 2022 om 12:08
Ik begrijp je verhaal en dat 'op hoge poten' wat ik hier vaak lees, kan ik ook niet zo goed plaatsen.
Ik merkte wel dat ik, toen mijn vader in het ziekenhuis terecht kwam, het idee kreeg dat wij de regie moesten houden. Want er gingen veel kleine dingetjes net niet goed waardoor mijn vader meer toestanden had dan nodig - of misschien ging het hartstikke goed maar begrepen wij het allemaal niet, kan ook. Dat gevoel, gecombineerd met de onmacht en ongerustheid die je toch al voelt als iemand die je lief vindt zorg nodig heeft, is geen fijne cocktail.
Pas in het hospice kreeg ik het idee dat de verantwoordelijkheid voor de zorg voor mijn vader bij iemand anders in heel goede handen was. Dat is natuurlijk ook een heel ander soort zorg.
Ik merkte wel dat ik, toen mijn vader in het ziekenhuis terecht kwam, het idee kreeg dat wij de regie moesten houden. Want er gingen veel kleine dingetjes net niet goed waardoor mijn vader meer toestanden had dan nodig - of misschien ging het hartstikke goed maar begrepen wij het allemaal niet, kan ook. Dat gevoel, gecombineerd met de onmacht en ongerustheid die je toch al voelt als iemand die je lief vindt zorg nodig heeft, is geen fijne cocktail.
Pas in het hospice kreeg ik het idee dat de verantwoordelijkheid voor de zorg voor mijn vader bij iemand anders in heel goede handen was. Dat is natuurlijk ook een heel ander soort zorg.
Wat eten we vanavond?
zondag 20 maart 2022 om 12:13
Angst, pijn, onzekerheid... haalt ook niet het beste uit de mens naar boven.
Ik heb zelf ook eens gevraagd of niet iemand anders kon prikken.
Na weken ellende moest ik via de Spoedafdeling opgenomen worden om de volgende dag geopereerd te worden.
Daar lag ik dan op Spoed, alleen met mijn koffertje, halfdood van de stress.
Het was een stagiaire die me prikte voor het infuus. Het lukte niet meteen en mijn stressniveau schoot nog meer omhoog. Na 2 pogingen heb ik gevraagd iemand anders te halen. Niet boos, en er ook bijgezegd dat ik enorm gestresseerd was.
Maar het zal ook niet met de glimlach geweest zijn. Ik was veel te veel op mezelf gefocust daarvoor.
Wat niet wegneemt dat er geen excuus is voor agressie en als het wel eens ´fel´ wordt, excuses op hun plaats zijn.
Ik vraag me af of medische professionals daarop getraind worden om met zo´n zaken om te gaan en te leren hoe je dat van je af laat glijden?
Want op het gedrag van een ander heb je helaas geen vat.
Ik heb zelf ook eens gevraagd of niet iemand anders kon prikken.
Na weken ellende moest ik via de Spoedafdeling opgenomen worden om de volgende dag geopereerd te worden.
Daar lag ik dan op Spoed, alleen met mijn koffertje, halfdood van de stress.
Het was een stagiaire die me prikte voor het infuus. Het lukte niet meteen en mijn stressniveau schoot nog meer omhoog. Na 2 pogingen heb ik gevraagd iemand anders te halen. Niet boos, en er ook bijgezegd dat ik enorm gestresseerd was.
Maar het zal ook niet met de glimlach geweest zijn. Ik was veel te veel op mezelf gefocust daarvoor.
Wat niet wegneemt dat er geen excuus is voor agressie en als het wel eens ´fel´ wordt, excuses op hun plaats zijn.
Ik vraag me af of medische professionals daarop getraind worden om met zo´n zaken om te gaan en te leren hoe je dat van je af laat glijden?
Want op het gedrag van een ander heb je helaas geen vat.
zondag 20 maart 2022 om 12:16
Er zijn wel gradaties merk ik. Veel komt voort uit hoge of onrealistische verwachtingen en miscommunicatie, dat kun je met begrip en uitleg nog wel ombuigen.
Het voorbeeld van de patiënt waarvan de familie wel weet hoe pa/broer/neef in elkaar zit is heel herkenbaar. Op het moment dat het dan gierend uit de klauwen loopt 'moet er nú iets gebeuren' en waar was de GGZ al die tijd, want die zijn dan toch verantwoordelijk ineens.
Het voorbeeld van de patiënt waarvan de familie wel weet hoe pa/broer/neef in elkaar zit is heel herkenbaar. Op het moment dat het dan gierend uit de klauwen loopt 'moet er nú iets gebeuren' en waar was de GGZ al die tijd, want die zijn dan toch verantwoordelijk ineens.
zondag 20 maart 2022 om 12:18
Even een feel-good-post:
Twee jaar geleden hebben we kennis gemaakt met de kinderthuiszorg. We zaten midden in een vrij pittige medische molen voor kind, dus wij als ouders waren natuurlijk al niet op ons paasbest. Hoewel ik het heel heftig vond dat er maandenlang twee keer per dag iemand bij je thuis was, zo'n anderhalf uur per keer, was het personeel echt een baken in een moeilijke tijd. We hebben veel verschillende mensen gezien, maar wat een vriendelijkheid, wat een professionaliteit. Deze mensen waren echt een rots in de branding voor ons gezin. Ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik eraan terug denk.
Deze mensen deden gewoon hun werk, maar wat ze voor ons betekend hebben, daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor.
Twee jaar geleden hebben we kennis gemaakt met de kinderthuiszorg. We zaten midden in een vrij pittige medische molen voor kind, dus wij als ouders waren natuurlijk al niet op ons paasbest. Hoewel ik het heel heftig vond dat er maandenlang twee keer per dag iemand bij je thuis was, zo'n anderhalf uur per keer, was het personeel echt een baken in een moeilijke tijd. We hebben veel verschillende mensen gezien, maar wat een vriendelijkheid, wat een professionaliteit. Deze mensen waren echt een rots in de branding voor ons gezin. Ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik eraan terug denk.
Deze mensen deden gewoon hun werk, maar wat ze voor ons betekend hebben, daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor.
zondag 20 maart 2022 om 12:20
zondag 20 maart 2022 om 12:23
@makreel
Herkenbaar, ik heb ook ouders in het ziekenhuis en verpleeghuis gehad. En dito ervaring, het gevoel de regie te moeten houden. Er was een enorme werkdruk, dat kon ik uit alles wel opmaken, en dat ging echt ten koste van de zorg. Mijn vader kon niet zelfstandig eten, eten werd naast hem neergezet maar hij deed er niks mee. Verpleging/ voedingsassistent had geen tijd om erbij te blijven, we hebben toen als kinderen een rooster gemaakt. Maar dat moet maar net kunnen inderdaad. Het was ook erg lastig iemand te spreken te krijgen, volgehouden met steeds weer vragen en uiteindelijk een goed gesprek gehad.
Dus hand in eigen boezem; de zorg is niet altijd wat het zou moeten zijn.
Ik denk echter niet dat stennis maken en eisen onze vader op dat moment verder had geholpen.
Herkenbaar, ik heb ook ouders in het ziekenhuis en verpleeghuis gehad. En dito ervaring, het gevoel de regie te moeten houden. Er was een enorme werkdruk, dat kon ik uit alles wel opmaken, en dat ging echt ten koste van de zorg. Mijn vader kon niet zelfstandig eten, eten werd naast hem neergezet maar hij deed er niks mee. Verpleging/ voedingsassistent had geen tijd om erbij te blijven, we hebben toen als kinderen een rooster gemaakt. Maar dat moet maar net kunnen inderdaad. Het was ook erg lastig iemand te spreken te krijgen, volgehouden met steeds weer vragen en uiteindelijk een goed gesprek gehad.
Dus hand in eigen boezem; de zorg is niet altijd wat het zou moeten zijn.
Ik denk echter niet dat stennis maken en eisen onze vader op dat moment verder had geholpen.
zondag 20 maart 2022 om 12:28
Herkenbaar allemaal, en ik heb het idee dat het steeds erger word. Werk zelf in een gezondheidscentrum, en de patiënten worden steeds mondiger, op het agressieve af.
Als je ergens een mening over hebt staan we daar zeker voor open, maar wel op een normale manier, maar dat is er haast niet bij.
Hierdoor zit ik nu wel in dubio om ook de gezondheidszorg te verlaten, en ik sta daar zeker niet als enigste in, gezien alle verhalen die ik bij diverse groepen op Facebook lees.
Heel de gezondheidszorg gaat hierdoor wel een groot probleem krijgen, het is nu al wankel.
Als je ergens een mening over hebt staan we daar zeker voor open, maar wel op een normale manier, maar dat is er haast niet bij.
Hierdoor zit ik nu wel in dubio om ook de gezondheidszorg te verlaten, en ik sta daar zeker niet als enigste in, gezien alle verhalen die ik bij diverse groepen op Facebook lees.
Heel de gezondheidszorg gaat hierdoor wel een groot probleem krijgen, het is nu al wankel.
zondag 20 maart 2022 om 12:33
En dat is je goed recht, vragen staat vrij, daar werd hopelijk ook niet met onbegrip op gereageerd. Het is ook ellendig om in je eentje gestresseerd op de spoed te liggen.aliva schreef: ↑20-03-2022 12:13Angst, pijn, onzekerheid... haalt ook niet het beste uit de mens naar boven.
Ik heb zelf ook eens gevraagd of niet iemand anders kon prikken.
Na weken ellende moest ik via de Spoedafdeling opgenomen worden om de volgende dag geopereerd te worden.
Daar lag ik dan op Spoed, alleen met mijn koffertje, halfdood van de stress.
Het was een stagiaire die me prikte voor het infuus. Het lukte niet meteen en mijn stressniveau schoot nog meer omhoog. Na 2 pogingen heb ik gevraagd iemand anders te halen. Niet boos, en er ook bijgezegd dat ik enorm gestresseerd was.
Maar het zal ook niet met de glimlach geweest zijn. Ik was veel te veel op mezelf gefocust daarvoor.
Wat niet wegneemt dat er geen excuus is voor agressie en als het wel eens ´fel´ wordt, excuses op hun plaats zijn.
Ik vraag me af of medische professionals daarop getraind worden om met zo´n zaken om te gaan en te leren hoe je dat van je af laat glijden?
Want op het gedrag van een ander heb je helaas geen vat.
ik heb meerdere agressie trainingen gehad, hoe je de-escalerend kunt handelen, en wanneer je gewoon weg moet wezen en de politie moet bellen.
Mijn frustratie gaat mn over de houding dat mensen soms lijken te denken dat we een soort Mc Donalds zijn, even langswaaien en een bestelling plaatsen. Doet u mij maar een antibioticum kuur voor mijn snotneus en dezelfde crème als de buurvrouw met psoriasis voor mijn droge huid, want dat wordt vergoed.
zondag 20 maart 2022 om 12:39
zondag 20 maart 2022 om 12:41
Klopt, die ervaring heb ik ook. Als ik bel en zeg dat ik bijvoorbeeld veel pijn heb maar daardoor niet naar de dokter kan komen, dan krijg ik als antwoord dat ik dan maar moet komen als het weer kan.Fishie44 schreef: ↑20-03-2022 11:34Ik vind het een lastige. Iemand onbeleefd te woord staan, agressief worden etc
Gaat natuurlijk veel te ver.
Toen een van mijn ouders met diverse problemen in het ziekenhuis kwam heb ik helaas heb ik wel geleerd dat brutaal zijn vaak wel loont in de zorg. En als je niet heel duidelijk van jezelf laat horen dat andere 'brutalen' wel voor gaan.
Denk aan; afspraken die opeens wel eerder kunnen waardoor je een week eerder naar huis mag, extra services die opeens wel beschikbaar zijn.
Wat daar de oplossing voor is? Geen idee, maar je word vanzelf mondiger als je merkt dat je anders niet gehoord wordt.
Voor mensen los gaan; ik bedoel met mondig dus niet agressief zijn of onaardig doen. Maar wel doorvragen, vaak bellen, op je strepen staan etc.
Niemand stelt ooit huisbezoek voor, gewoon omdat ze dat pas doen als ik heel erg op mijn strepen zou gaan staan. En zij denken: komt de patiënt niet op dat idee, dan scheelt dat weer een hoop tijd.
Als je niemand hebt die voor je opkomt dan proberen ze te ontmoedigen. En het rare is: ik begrijp ze. Maar bepaalde patiënten, degenen die moeite hebben om zich goed te uiten of die niemand hebben, worden dan onrechtvaardig behandeld.
Dan moet het maar zoals het kan
zondag 20 maart 2022 om 12:43
Dat is fijn om te horen. Ik hoop zelf zo'n zorgverlener te kunnen zijnJufjoke schreef: ↑20-03-2022 12:18Even een feel-good-post:
Twee jaar geleden hebben we kennis gemaakt met de kinderthuiszorg. We zaten midden in een vrij pittige medische molen voor kind, dus wij als ouders waren natuurlijk al niet op ons paasbest. Hoewel ik het heel heftig vond dat er maandenlang twee keer per dag iemand bij je thuis was, zo'n anderhalf uur per keer, was het personeel echt een baken in een moeilijke tijd. We hebben veel verschillende mensen gezien, maar wat een vriendelijkheid, wat een professionaliteit. Deze mensen waren echt een rots in de branding voor ons gezin. Ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik eraan terug denk.
Deze mensen deden gewoon hun werk, maar wat ze voor ons betekend hebben, daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor.
zondag 20 maart 2022 om 12:45
Wat erg. En die mensen zitten vast thuis tegen elkaar te zeggen dat ze dat maar mooi voor mekaar hebben.Hetty2022 schreef: ↑20-03-2022 11:14Ja, ik snap je helemaal! Dit soort mensen kunnen je werkplezier flink bederven. Een kennis van mij is arts en kreeg een klacht aan de broek. Het hele team wist dat de klacht onterecht was - want een zeer veeleisende familie met een compleet eigen/onrealistische kijk op de zorgverlening-, maar ja... mijn kennis heeft er echt maanden mee rond gelopen (wel vrijgesproken door rechter). Heeft er een flinke knauw van gekregen en uiteindelijk ergens anders gaan werken.
zondag 20 maart 2022 om 12:50
Ja, er is toen iemand anders gekomen, dat was geen probleem.fairy1 schreef: ↑20-03-2022 12:33E8n dat is je goed recht, vragen staat vrij, daar werd hopelijk ook niet met onbegrip op gereageerd. Het is ook ellendig om in je eentje gestresseerd op de spoed te liggen.
....
Mijn frustratie gaat mn over de houding dat mensen soms lijken te denken dat we een soort Mc Donalds zijn, even langswaaien en een bestelling plaatsen. Doet u mij maar een antibioticum kuur voor mijn snotneus en dezelfde crème als de buurvrouw met psoriasis voor mijn droge huid, want dat wordt vergoed.
Wat het laatste betreft, ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar is rustig voet bij stuk houden niet de oplossing? Het niet persoonlijk nemen en het houden bij ´dit is wat we gaan doen´
Ik begrijp dat er veel frustratie is als je zo je best doet en het wordt compleet niet geapprecieerd of aanvaard.
En dat het moeilijk is om het niet persoonlijk te nemen.
De meeste mensen gaan immers in de zorg omdat ze oprecht willen helpen en daar zijn ze gelukkig meestal goed in.
Maar mss vereist de huidige maatschappij ook de vaardigheid om het niet zo erg binnen te laten komen allemaal.
