Gezondheid
alle pijlers
U vraagt wij draaien in de hulp/zorg/ dienstverlening
zondag 20 maart 2022 om 11:06
De laatste weken werd ik getriggerd door verschillende topics, die gaan over verwachtingen richting hulp- en dienstverleners. Werk zelf in 'de zorg' en veel dingen zijn herkenbaar. Het eisen van een doorverwijzing omdat je er niet doorkomt bij de doktersassistente die als pitbull wordt gezien. Waar die verwijzing dan over moet gaan doet er niet toe, je hebt er recht op! Het eisen van de beste prikker omdat het niet in 1 x goed lukt, het er van uit gaan dat het bij het vak hoort om met allerhande shit om te gaan. En voorvallen op mijn werk; mensen die -agressief- verhaal komen halen omdat ze vinden dat vader/ moeder niet goed behandeld is, die antibiotica/ bepaalde medicijnen eisen die echt niet zinvol zijn, maar zij vinden van wel. Of met een vraag komen maar het antwoord niet willen weten. Het indienen van klachten zonder eerst met de medewerker in gesprek te gaan over wat er nou precies dwarszit.
Gelukkig gaat het om een minderheid van de patiënten/ cliënten. De eisers en drammers bepalen helaas wel vaak de sfeer en toon van de dag. In het algemeen zie ik collega's vooral hun best doen voor iedereen, openstaan voor verbeteringen of klachten/ wensen. Soms is helaas niet alles maakbaar en dat wordt steeds minder goed geaccepteerd.
Wat wil ik met dit topic? De kant van de zorg/hulp/dienstverlener weergeven en ook een beetje van me af schrijven.
Gelukkig gaat het om een minderheid van de patiënten/ cliënten. De eisers en drammers bepalen helaas wel vaak de sfeer en toon van de dag. In het algemeen zie ik collega's vooral hun best doen voor iedereen, openstaan voor verbeteringen of klachten/ wensen. Soms is helaas niet alles maakbaar en dat wordt steeds minder goed geaccepteerd.
Wat wil ik met dit topic? De kant van de zorg/hulp/dienstverlener weergeven en ook een beetje van me af schrijven.
zondag 20 maart 2022 om 17:38
DontYouHatePants schreef: ↑20-03-2022 17:28Wat een herkenning, ik had gewoon heel even nodig om op je te reageren.
Ik heb ook allerlei excuses gehoord van artsen, onwaarheden van artsen omdat ze niet genoeg kennis hebben en ga maar door.
Hier ook aan de tramadol inderdaad.
Hier ook een breakdown gehad en ook een kijkoperatie.
Ik hoop dat ze bij jou de endo hebben kunnen verwijderen?
Bij mij is het op scans niet te zien en bij een kijkoperatie jaren geleden zagen ze geen endo, maar wel een 'verwaarloosde blindedarmontsteking' , zoals zij het noemden. Deze hebben toen direct verwijdert en die bleek later onder de microscoop 'helemaal vol met endometriose te zitten', ook weer zoals zij het noemden.
Ik heb nu een endo specialist en hij twijfelt of die blindedarmonsteking niet 'gewoon' ook endo was, maar dat zullen we niet weten.
Ze kunnen niet weghalen wat ze niet kunnen zien en misschien zijn er meerdere dingen aan de hand. Erg moeilijk dus.
Hoop dat jij je wat beter voelt
dat endometriose zo ongelooflijk veel gemist wordt ligt niet aan de incompetentie van één specifieke huisarts. Dat blijkt al aangezien het zo ongelooflijk veel gemist wordt . In Frankrijk gaat dit nu zelfs nationaal aangepakt worden. Dat is niet omdat in nl de zorg zo slecht is....dat probleem is wereldwijd.
zondag 20 maart 2022 om 17:42
Zie ook de links die ik postteabsor schreef: ↑20-03-2022 17:38dat endometriose zo ongelooflijk veel gemist wordt ligt niet aan de incompetentie van één specifieke huisarts. Dat blijkt al aangezien het zo ongelooflijk veel gemist wordt . In Frankrijk gaat dit nu zelfs nationaal aangepakt worden. Dat is niet omdat in nl de zorg zo slecht is....dat probleem is wereldwijd.
klopt, nu is er de laatste meer aandacht voor, maar de helft van de wereldbevolking werd tot voor kort nog behandeld als 'kleine mannen' (zie artikel in mijn vorige post)
dit vond ik ook leerzaam stuk: https://www.saarmagazine.nl/nee-dokter- ... -klachten/ - ...sommige / veel vrouwen vooral blijven zo jaren van het kastje naar de muur gaan, als ze zgn 'vage klachten' hebben
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zondag 20 maart 2022 om 17:46
Ik heb nog nooit meegemaakt dat er dingen niet goed gingen omdat mensen liever koffie aan het drinken waren of lui waren.
Die keer dat ik toevallig met mijn moeder op de spoedeisende hulp belandde, waren wij de gelukkigen met een bed.
Er was wat raars aan de hand die dag dus de mensen lagen en zaten op de grond op de gang en op van die harde stoelen.
Heel zielig, echt ouderen die daar uren zo moesten wachten terwijl ze onwel waren.
Ja, wij waren daar meer dan 12 uur van hot naar her aan het wachten.
Nee, mijn moeder was inderdaad een beetje vergeten en omdat je normaal nooit zo lang op die afdeling bent moesten we zelf eten regelen.
Wij prezen ons gelukkig met het bed, ik kon heen en weer eten en drinken halen, en we konden gelukkig ook andere mensen een beetje voorzien van eten en drinken.
Dezelfde verpleegster die ons om 10 uur s ochtends ontving was er bij vertrek om 23 u s avonds ook.
Personeel rende letterlijk heen en weer en bleven maar excuses aanbieden.
En dan hoor je inderdaad mensen zo onbeschoft doen. Onbegrijpelijk. Alsof het personeel hiervoor kiest. En ook: zo duurt alles alleen maar langer, het dient geen enkel doel behalve impulsief lekker krijsen.
Als die mensen uitvallen is er helemaal niks meer, ik vind het naast asociaal ook zo dom.
Ik was blij en dankbaar voor alle inspanningen.
Dat we überhaupt in een land leven waar je goed wordt geholpen als je wat hebt en waar je na zo'n bezoek niet failliet bent.
Die keer dat ik toevallig met mijn moeder op de spoedeisende hulp belandde, waren wij de gelukkigen met een bed.
Er was wat raars aan de hand die dag dus de mensen lagen en zaten op de grond op de gang en op van die harde stoelen.
Heel zielig, echt ouderen die daar uren zo moesten wachten terwijl ze onwel waren.
Ja, wij waren daar meer dan 12 uur van hot naar her aan het wachten.
Nee, mijn moeder was inderdaad een beetje vergeten en omdat je normaal nooit zo lang op die afdeling bent moesten we zelf eten regelen.
Wij prezen ons gelukkig met het bed, ik kon heen en weer eten en drinken halen, en we konden gelukkig ook andere mensen een beetje voorzien van eten en drinken.
Dezelfde verpleegster die ons om 10 uur s ochtends ontving was er bij vertrek om 23 u s avonds ook.
Personeel rende letterlijk heen en weer en bleven maar excuses aanbieden.
En dan hoor je inderdaad mensen zo onbeschoft doen. Onbegrijpelijk. Alsof het personeel hiervoor kiest. En ook: zo duurt alles alleen maar langer, het dient geen enkel doel behalve impulsief lekker krijsen.
Als die mensen uitvallen is er helemaal niks meer, ik vind het naast asociaal ook zo dom.
Ik was blij en dankbaar voor alle inspanningen.
Dat we überhaupt in een land leven waar je goed wordt geholpen als je wat hebt en waar je na zo'n bezoek niet failliet bent.
zondag 20 maart 2022 om 17:46
Ja kijk, ik snap dat er veel mensen moeten ‘doorzeuren’ voordat ze serieus genomen worden. Als je het mijn moeder vraagt is mijn huisarts en zijn assistente totaal incompetent. Ja, ik ben maanden vooraf al eens gaan bellen over aanvallen van hoofdpijn. Ja, ik heb wel eens gezegd dat mijn vingers tintelen. Maar ja, ik stam ook uit een familie met migraine. En mijn doorbloeding is nooit top geweest en het was net na de winter. Allicht dat je vaker tintelende vingers hebt dan.
Ik neem het hen echt niet kwalijk dat ze bij een gezonde 39-jarige geen moment hebben gedacht aan TIA’s of erger. Ik dacht zelf ook geen moment aan iets ernstigs want mijn beeld van migraine was dat van iemand die kreunend van ellende in een pikdonkere kamer over een emmertje lag te kotsen en niets van geur, geluid of licht kon verdragen. Zoals mijn zus. En dat had ik niet. Ik voelde steken en zag zwarte vlekken en het verdween net zo plotseling als dat het kwam. Logisch dat je iemand dan niet gelijk onder een MRI-scanner schuift. Ik denk dat de gemiddelde neuroloog de huisarts bij een doorverwijzing ook had gevraagd of hij ze nog wel allemaal op een rijtje had gehad. Dat er iets mis was kwam pas allemaal aan het licht toen ik een infarct bleek te hebben. En zelfs midden in dat infarct drong de ernst nog niet door.
Die situatie was niet te vermijden geweest met het uitschelden van de assistente dat ze die paracetamol en mindfulness maar daar had kunnen steken waar de zon niet schijnt. Of hysterisch janken en krijsen bij de huisarts zelf. Ook niet met het bestormen van de balie neurologie in het ziekenhuis. Ik vind dat er echt wel een groot verschil is tussen assertief, dat volgens sommigen dan zeuren is en agressief gedrag. Steeds blijven bellen en aandringen op een afspraak kan vervelend overkomen maar dat is het dan ook hooguit, vervelend. Schelden, dreigen, iedereen en zijn moeder aanklagen bij ongemak of erger is gewoon ontoelaatbaar.
Ik neem het hen echt niet kwalijk dat ze bij een gezonde 39-jarige geen moment hebben gedacht aan TIA’s of erger. Ik dacht zelf ook geen moment aan iets ernstigs want mijn beeld van migraine was dat van iemand die kreunend van ellende in een pikdonkere kamer over een emmertje lag te kotsen en niets van geur, geluid of licht kon verdragen. Zoals mijn zus. En dat had ik niet. Ik voelde steken en zag zwarte vlekken en het verdween net zo plotseling als dat het kwam. Logisch dat je iemand dan niet gelijk onder een MRI-scanner schuift. Ik denk dat de gemiddelde neuroloog de huisarts bij een doorverwijzing ook had gevraagd of hij ze nog wel allemaal op een rijtje had gehad. Dat er iets mis was kwam pas allemaal aan het licht toen ik een infarct bleek te hebben. En zelfs midden in dat infarct drong de ernst nog niet door.
Die situatie was niet te vermijden geweest met het uitschelden van de assistente dat ze die paracetamol en mindfulness maar daar had kunnen steken waar de zon niet schijnt. Of hysterisch janken en krijsen bij de huisarts zelf. Ook niet met het bestormen van de balie neurologie in het ziekenhuis. Ik vind dat er echt wel een groot verschil is tussen assertief, dat volgens sommigen dan zeuren is en agressief gedrag. Steeds blijven bellen en aandringen op een afspraak kan vervelend overkomen maar dat is het dan ook hooguit, vervelend. Schelden, dreigen, iedereen en zijn moeder aanklagen bij ongemak of erger is gewoon ontoelaatbaar.
zondag 20 maart 2022 om 17:47
Wat voor mij als poli-assistente het werk bij vlagen zwaar maakt, zijn de momenten waarop mensen die gefrustreerd en boos zijn over iets waar ik helemaal geen invloed op heb, of wat gewoon niet zo werkt.
Voorbeelden-
Boos en intimiderend reageren omdat het spreekuur uitloopt. Uhmm …de arts zit binnen en die draait het spreekuur, ik niet, ik informeer wel als mensen zich aanmelden dat het uitloopt. Tegen de arts zeggen ze vervolgens niets…is het” goedemiddag dokter.”
Gefrustreerd zijn dat wegens Covid hun OK al zo lang op zich laat wachten. Ondanks begrip dat ik het heel vervelend vind, als het nodig is een extra consult regel bij de arts als de klachten toenemen zodat er wellicht nog een tussentijdse oplossing gevonden kan worden door de arts. Antwoord: “ Ik wil helemaal geen extra consult, ik wil gewoon geopereerd worden, en jij ( ik dus) gaat zorgen dat dat deze week gaat gebeuren. Afdeling opname mailde al eerder dat we geen mensen meer mogen doorverbinden omdat het antwoord met een datum toch niet gegeven kan worden.
Boos worden op mij omdat de arts geen antibiotica of iets dergelijks voorschrijft. Ondanks uitleg waarom hij dit niet heeft gedaan, gaan mensen eisen dat ik een recept voorschrijf. Uhmm…ik ben geen arts, ik schrijf niets voor.
Mensen die bellen en geen assistente willen spreken maar de arts zelf. Uiteraard wil ik een telefonisch consult plannen voor diegene. Nee, nu, verbind me maar door met hem. Zal een mooie boel worden als je als patient net je verhaal aan het doen bent tijdens je 10 minuten en om de haverklap belt er een patient met de arts….
Voorbeelden-
Boos en intimiderend reageren omdat het spreekuur uitloopt. Uhmm …de arts zit binnen en die draait het spreekuur, ik niet, ik informeer wel als mensen zich aanmelden dat het uitloopt. Tegen de arts zeggen ze vervolgens niets…is het” goedemiddag dokter.”
Gefrustreerd zijn dat wegens Covid hun OK al zo lang op zich laat wachten. Ondanks begrip dat ik het heel vervelend vind, als het nodig is een extra consult regel bij de arts als de klachten toenemen zodat er wellicht nog een tussentijdse oplossing gevonden kan worden door de arts. Antwoord: “ Ik wil helemaal geen extra consult, ik wil gewoon geopereerd worden, en jij ( ik dus) gaat zorgen dat dat deze week gaat gebeuren. Afdeling opname mailde al eerder dat we geen mensen meer mogen doorverbinden omdat het antwoord met een datum toch niet gegeven kan worden.
Boos worden op mij omdat de arts geen antibiotica of iets dergelijks voorschrijft. Ondanks uitleg waarom hij dit niet heeft gedaan, gaan mensen eisen dat ik een recept voorschrijf. Uhmm…ik ben geen arts, ik schrijf niets voor.
Mensen die bellen en geen assistente willen spreken maar de arts zelf. Uiteraard wil ik een telefonisch consult plannen voor diegene. Nee, nu, verbind me maar door met hem. Zal een mooie boel worden als je als patient net je verhaal aan het doen bent tijdens je 10 minuten en om de haverklap belt er een patient met de arts….
Het ware te wensen, dat alle mensen, hun eigen gebreken wat beter bekeken. Dan zouden ze het wel laten om over andere mensen te praten!!
zondag 20 maart 2022 om 17:51
"Steeds blijven bellen en aandringen op een afspraak kan vervelend overkomen maar dat is het dan ook hooguit, vervelend. Schelden, dreigen, iedereen en zijn moeder aanklagen bij ongemak of erger is gewoon ontoelaatbaar. "
Dat is denk ik de conclusie.
En vrouwen mogen wel wat meer empoweren. Er zijn onderzoeken gedaan dat ze eerder voor hun partners de huisarts bellen dan voor zichzelf, en zich dan ook laten afwimpelen en aan zichzelf gaan twijfelen. Die ivoren toren zoals in het artikel van de website van Eva Jinek staat....daar lopen veel vrouwen toch op stuk.
Dus ja, beleefd blijven, maar ook op je strepen staan: dat is denk ik de beste weg
Makkelijker gezegd dan gedaan, dat wel.
Dat is denk ik de conclusie.
En vrouwen mogen wel wat meer empoweren. Er zijn onderzoeken gedaan dat ze eerder voor hun partners de huisarts bellen dan voor zichzelf, en zich dan ook laten afwimpelen en aan zichzelf gaan twijfelen. Die ivoren toren zoals in het artikel van de website van Eva Jinek staat....daar lopen veel vrouwen toch op stuk.
Dus ja, beleefd blijven, maar ook op je strepen staan: dat is denk ik de beste weg
Makkelijker gezegd dan gedaan, dat wel.
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zondag 20 maart 2022 om 17:53
Eens. Beleefd op je strepen staan, ik heb het pas geleerd toen ik al ruimschoots over de helft van mijn leven was. Voor die tijd was ik wel beleefd, maar stond niet op mijn strepen. En sommige anderen staan wel op hun strepen, maar zijn niet beleefd
zondag 20 maart 2022 om 18:00
absor schreef: ↑20-03-2022 17:38dat endometriose zo ongelooflijk veel gemist wordt ligt niet aan de incompetentie van één specifieke huisarts. Dat blijkt al aangezien het zo ongelooflijk veel gemist wordt . In Frankrijk gaat dit nu zelfs nationaal aangepakt worden. Dat is niet omdat in nl de zorg zo slecht is....dat probleem is wereldwijd.
Nee het ligt zeker niet aan slechts een slechte huisarts.
Ik er zoveel gezien en gesproken door de jaren heen en heb al meerdere ziekenhuizen afgelopen met mijn klachten.
Ik las het over Frankrijk en kreeg er tranen van in mijn ogen. Eindelijk een soort erkenning en serieus genomen worden.
In Frankrijk dan. In Duitsland trouwens ook en Belgie staat ook bekend om Leuven waar een hele goeie specialist schijnt te zijn.
Alleen in Nederland niet.
Ze hebben in Spanje nu toch wat goeds voor de dames gedaan trouwens om ze te helpen als ze pijn hebben door hun menstruatie...
Ze krijgen een dag, jawel 8 uur om last te hebben en die 8 uur moeten ze ook nog inhalen.
Aardig van ze
zondag 20 maart 2022 om 18:01
Maya Dusenbery, Doing Harm – the Truth About How Bad Medicine And Lazy Science Leave Women Dismissed, Misdiagnosed, And Sick
Mirjam Kaijer: Ik ben geen man!
Sarah Ramney: Het handboek voor vrouwen met mysterieuze kwalen. Hoe ik verdwaalde in het medisch labyrint
Aanrader voor wie zich hier meer in wil verdiepen, voor hulpverleners en vooral lotgenoten.
Mirjam Kaijer: Ik ben geen man!
Sarah Ramney: Het handboek voor vrouwen met mysterieuze kwalen. Hoe ik verdwaalde in het medisch labyrint
Aanrader voor wie zich hier meer in wil verdiepen, voor hulpverleners en vooral lotgenoten.
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zondag 20 maart 2022 om 18:15
Wat erg die blinde darm. Ben je nog onder controle?DontYouHatePants schreef: ↑20-03-2022 17:28Wat een herkenning, ik had gewoon heel even nodig om op je te reageren.
Ik heb ook allerlei excuses gehoord van artsen, onwaarheden van artsen omdat ze niet genoeg kennis hebben en ga maar door.
Hier ook aan de tramadol inderdaad.
Hier ook een breakdown gehad en ook een kijkoperatie.
Ik hoop dat ze bij jou de endo hebben kunnen verwijderen?
Bij mij is het op scans niet te zien en bij een kijkoperatie jaren geleden zagen ze geen endo, maar wel een 'verwaarloosde blindedarmontsteking' , zoals zij het noemden. Deze hebben toen direct verwijdert en die bleek later onder de microscoop 'helemaal vol met endometriose te zitten', ook weer zoals zij het noemden.
Ik heb nu een endo specialist en hij twijfelt of die blindedarmonsteking niet 'gewoon' ook endo was, maar dat zullen we niet weten.
Ze kunnen niet weghalen wat ze niet kunnen zien en misschien zijn er meerdere dingen aan de hand. Erg moeilijk dus.
Hoop dat jij je wat beter voelt
Ze hebben een deel kunnen verwijderen maar de klachten waren redelijk snel terug. Ik kan slecht tegen hormonen dus was nogal een zoektocht naar medicatie die paste. Ik werd maandelijks ongesteld, ondanks anticonceptie. Nu ik ketogeen eet ben ik bijna klachtenvrij gelukkig, zelfs zonder AC. Werk tegenwoordig zelfs fulltime, had ik 5 jaar geleden niet gelooft!
zondag 20 maart 2022 om 18:49
Ik moet eerlijk zijn, ik heb ook wel eens met de assistente in de haren gezeten. Kind met heftig bloedende hoofdwond en ze bleef maar zeuren over het BSN nummer. Die had ik niet bij de hand zo snel en zonder nummer wilde ze ons niet verder helpen...
Of dat ik al een aantal keren met klachten van kind naar de huisarts was geweest maar steeds niet geholpen werd. 1x ging man met kind naar de huisarts en ineens konden we zo naar de kinderarts. Blijkbaar denken ze 'ach, weer zo'n zeikmoedertje', en pas als vader gaat met het kind wordt het serieus genomen. Vond ik ook niet zo tof....
Ik vond onze vorige huisartsenpraktijk echt wel beter dan de huidige. Hier moet je wel een beetje stevig in je schoenen staan anders helpen ze gewoon niet.
Of dat ik al een aantal keren met klachten van kind naar de huisarts was geweest maar steeds niet geholpen werd. 1x ging man met kind naar de huisarts en ineens konden we zo naar de kinderarts. Blijkbaar denken ze 'ach, weer zo'n zeikmoedertje', en pas als vader gaat met het kind wordt het serieus genomen. Vond ik ook niet zo tof....
Ik vond onze vorige huisartsenpraktijk echt wel beter dan de huidige. Hier moet je wel een beetje stevig in je schoenen staan anders helpen ze gewoon niet.
zondag 20 maart 2022 om 18:58
Qua privacy gaat het in de zorg niet altijd goed. Het komt dus voor dat je naar de balie wordt geroepen en een toelichting krijgt ‘het is inderdaad een blaasontsteking en hier is het recept voor de antibiotica.’ Bij mijn HAP worden mensen ook met een potje naar de wc gestuurd die in de wachtkamer is (de deur dan, niet de wc).
zondag 20 maart 2022 om 18:59
Koettie schreef: ↑20-03-2022 18:15Wat erg die blinde darm. Ben je nog onder controle?
Ze hebben een deel kunnen verwijderen maar de klachten waren redelijk snel terug. Ik kan slecht tegen hormonen dus was nogal een zoektocht naar medicatie die paste. Ik werd maandelijks ongesteld, ondanks anticonceptie. Nu ik ketogeen eet ben ik bijna klachtenvrij gelukkig, zelfs zonder AC. Werk tegenwoordig zelfs fulltime, had ik 5 jaar geleden niet gelooft!
Wat fijn om te horen dat het goed met je gaat.
Ik heb net her en der wat over het dieet gelezen, kende het eigenlijk niet zo goed.
Ik gebruik medicatie die mij in de overgang zetten en houden.
Ik ben onder behandeling bij een endometriosespecialist, een MDL arts, een dietiste (ik heb ondergewicht door mijn buikproblemen) en een psychologe.
Ook ga ik binnenkort voor een consult naar een pijnpolie, om te kijken wat er daar eventueel voor opties zijn.
Ze kunnen daar niks doen betreft een oplossing, maar ik heb aangegeven dat het alle zeilen bij zetten is voor mij en dat ik het vol moet en wil blijven houden totdat er hopelijk echt iets gedaan kan worden.
Ik ga morgen weer bloed en 'materiaal' inleveren voor verdere onderzoeken, voor de 2e keer in een paar maanden tijd, maar nu gaan ze alles vollediger testen blijkbaar. Jammer dat ze dat niet in een keer doen, maar zo gaan die dingen.
Heerlijk dat je zelfs weer fulltime kan werken, ik mis mijn werk en aan het werk zijn, maar hopelijk kan dat bij mij ook ooit weer.
Wederom, ben echt blij voor je
dinsdag 22 maart 2022 om 21:12
Ik merk dat ik voor slecht luisterende/oplettende artsen en assistenten geen geduld meer heb.
Bij een spoedoperatie 19! Keer medicatie onderscheppen waar ik allergisch voor ben. En dat dat doodleuk in het dossier staat. Op de ok terwijl je half bewusteloos bent horen dat antibioticum loopt en dat je dan roept welke? En dat je dan roept allergisch voor. En op de uitslaapkamer weer. En alle keren daarna dat het zakje vervangen moet worden weer.
Ik ben enorm slecht te prikken en mijn huisarts stuurt me nu voor bloedprikken naar de kinderanesthesist. Die dan met een kleine naald en echogeleiding ongeveer eens per 4 keer raak prikt gemiddeld. Elke keer weer de baliemedewerkster die mij probeert weg te jagen, want ik heb geen kind bij me. Echt ik wil haar soms wel uit het raam smijten.
Ik verging van de pijn in mijn schouder. Al 3 jaar husiarts, fysiotherapie, ergotherapie, tramadol. Uiteindelijk naar de pijnrevalidstie doorgestuurd. Daar was alles psychisch. Tot er een keer een vervangend huisarts (overgestapt uit een specialisme in het ziekenhuis) zo lief was en een spuit erin heeft leeggedrukt. Ik had dus al die tijd ontstekingen. Ik opperde dat al vanaf het begin, dat het een ontsteking zou kunnen zijn.
Als ik zeg dat morfine en lidocaïne bij mij nauwelijks verdovend/pijnstillend effect hebben toch dat geven en doen of ik gek ben. En dan achteraf geschrokken zijn dat ik het dus wel voel. Ja maar dat is zo zeldzaam, daar kunnen we toch geen rekening mee houden. Maar ik weet het toch. En ik geef het aan en het staat in mijn dossier.
De longarts heeft me medicatie voorgeschreven voor een jaar. En dat de apotheek me maar voor 3 weken mee wil geven. Terwijl ze meestal 8 weken nodig hebben om merk, dosis en toedieningsvorm kloppend te krijgen. En het gekoeld te bewaren tot ik het ophaal. En dat ze dan boos worden als ik iets weiger dat ze 2 dagen uit de koeling hebben liggen mee willen geven. Dat ik dan maar per moment 8 keer moet nemen in plaats van 1. Of om de 3 dagen ipv 2 maal daags. Of dat wat ze nu weer hebben aan laten rukken ook best zou kunnen werken.
Mijn lontje, vertrouwen en geduld worden daar niet beter op.. maar nieuw persoon, nieuwe kans. 4 keer op rij dezelfde ellende, domme gans.
Bij een spoedoperatie 19! Keer medicatie onderscheppen waar ik allergisch voor ben. En dat dat doodleuk in het dossier staat. Op de ok terwijl je half bewusteloos bent horen dat antibioticum loopt en dat je dan roept welke? En dat je dan roept allergisch voor. En op de uitslaapkamer weer. En alle keren daarna dat het zakje vervangen moet worden weer.
Ik ben enorm slecht te prikken en mijn huisarts stuurt me nu voor bloedprikken naar de kinderanesthesist. Die dan met een kleine naald en echogeleiding ongeveer eens per 4 keer raak prikt gemiddeld. Elke keer weer de baliemedewerkster die mij probeert weg te jagen, want ik heb geen kind bij me. Echt ik wil haar soms wel uit het raam smijten.
Ik verging van de pijn in mijn schouder. Al 3 jaar husiarts, fysiotherapie, ergotherapie, tramadol. Uiteindelijk naar de pijnrevalidstie doorgestuurd. Daar was alles psychisch. Tot er een keer een vervangend huisarts (overgestapt uit een specialisme in het ziekenhuis) zo lief was en een spuit erin heeft leeggedrukt. Ik had dus al die tijd ontstekingen. Ik opperde dat al vanaf het begin, dat het een ontsteking zou kunnen zijn.
Als ik zeg dat morfine en lidocaïne bij mij nauwelijks verdovend/pijnstillend effect hebben toch dat geven en doen of ik gek ben. En dan achteraf geschrokken zijn dat ik het dus wel voel. Ja maar dat is zo zeldzaam, daar kunnen we toch geen rekening mee houden. Maar ik weet het toch. En ik geef het aan en het staat in mijn dossier.
De longarts heeft me medicatie voorgeschreven voor een jaar. En dat de apotheek me maar voor 3 weken mee wil geven. Terwijl ze meestal 8 weken nodig hebben om merk, dosis en toedieningsvorm kloppend te krijgen. En het gekoeld te bewaren tot ik het ophaal. En dat ze dan boos worden als ik iets weiger dat ze 2 dagen uit de koeling hebben liggen mee willen geven. Dat ik dan maar per moment 8 keer moet nemen in plaats van 1. Of om de 3 dagen ipv 2 maal daags. Of dat wat ze nu weer hebben aan laten rukken ook best zou kunnen werken.
Mijn lontje, vertrouwen en geduld worden daar niet beter op.. maar nieuw persoon, nieuwe kans. 4 keer op rij dezelfde ellende, domme gans.
petra123456 wijzigde dit bericht op 22-03-2022 23:48
0.70% gewijzigd
dinsdag 22 maart 2022 om 22:27
Nou, echt. Kunnen beter twee aparte topics worden zo.Singlejingle schreef: ↑22-03-2022 21:48Tis meer een klaagtopic over de zorg geworden, dan een klaagtopic over de zorgafnemer
dinsdag 22 maart 2022 om 23:04
Ik wilde wel mijn ei kwijt idd, maar dat kan ik ook. Vind het ook oprecht vervelend als ik lees dat het bij sommigen echt mis loopt.Singlejingle schreef: ↑22-03-2022 22:34Ik maak me er zelf ook schuldig aan, sorry to. Blijkbaar zitten er wat frusten her en der. Ik hoop niet dat je nu bent afgeschrikt to? Want gewoon klagen hier hoor, daar was het voor bedoelt toch?
dinsdag 22 maart 2022 om 23:14
Als je nooit belt betekent het niet automatisch dat het dan dus spoed is als je wel een keer belt. De assistente zit er om vragen ter verduidelijking te stellen en mede in te schatten of iets spoed is, dat ís juist haar rol.
dinsdag 22 maart 2022 om 23:27
Jawel, het werk blijft toch wel o overwegend leuk. Soms is het even fijn of nodig om je frustratie te uiten. En het lezen van de ervaringsverhalen houdt mij ook weer scherp.
fairy1 wijzigde dit bericht op 22-03-2022 23:29
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
5.65% gewijzigd
dinsdag 22 maart 2022 om 23:39
Ik vind dat eigenlijk niet zo vreemd. Ik vrees dat we in een vicieuze cirkel zijn beland door onder andere de werkdruk, de agressiviteit van de patiënten en familie, hiërarchische verhoudingen, protocollen, enz. Ik ben maar 40 en als ik kijk naar mijn ervaring met de zorg tot nu toe, laat dat geen beste beeld zien. Dat maakt dat ik veel sterker op mijn strepen ga staan. Tot nu toe ben ik heel begripvol en beleefd gebleven maar als ik even de denkoefening zou doen en ik mijn ervaringen extrapoleer naar de komende 40 jaar, weet ik eerlijk gezegd niet of ik nog zo beleefd en begripvol zou blijven. Datzelfde geldt voor de ervaringen van de zorgverlener. En dan is de cirkel weer rond.Singlejingle schreef: ↑22-03-2022 21:48Tis meer een klaagtopic over de zorg geworden, dan een klaagtopic over de zorgafnemer
woensdag 23 maart 2022 om 00:15
Herkenbaar zeker maar kan de andere kant ook goed voorstellen.
In de wijk verpleging komt geregeld voor dat cliënten en/of familieleden eisen hebben. Ik vind het lastig want in elk situatie zijn er ook andere mogelijkheden. Het is geven en nemen maar als het alleen geven wordt dan is de grens wel eerder bereikt.
Het aller vervelendste vind ik dat cliënten zijn dat denken dat we alleen hen in zorg hebben. Daar zijn team afspraken zo cruciaal en daar gaan wij als zorgverleners vaak de mis in. Om het goed uit te leggen bestaat een team(min 10 per) vaak uit vertroetel-collega's en meedogenloze-collega's en alles er tussen in. Kom dan maar op 1 lijn en net wanneer je denkt dat het gelukt is veranderd de situatie...
Dat keer op keer kost veel energie en vaak ook op slechte communicatie in een team. En daarbij de onregelmatigheid wat een negatieve effect heeft op het gezin ben ik ook verder gaan kijken en ga ik werken in de sector dienstverlening.
Maar dat mensen mondige worden in de zorg begrijp ik ook wel weer. Je ziet het in heel de maatschappij dat mondige mensen de nodige aandacht krijgen.
Zoals in het ziekenhuis, waar ik ook gewerkt heb, zie je dat mondige mensen vaak veel voor elkaar krijgen. Al is het maar dat ze van je af zijn...
En ik zou liegen dat het ons ook is overkomen dat na het noemen van mijn mans naam dat de secretaresse bij de balie poeslief deed en 2 mensen achter haar op keken wie die man nu was....
Zeer waarschijnlijk was mijn man besproken door dat hij boos/kwaad was geworden aan de telefoon maar hij kreeg wel de nodige zorg. (Gezien worden door de dermatoloog wat tenslotte huid kanker is geconstateerd)
En niet weer afgescheept te worden dat dr ... de eerste weken geen plekje vrij heeft, 2x aan toe.
En toen ik haar zag bij de balie en ze deed poeslief had ik pas door wat voor impact het had voor haar.. zij was mijn man namelijk niet vergeten.. (sorry)
We zijn er allemaal schuldig aan toch? En iedereen staat op voor je zelf of dierbaren.
In de wijk verpleging komt geregeld voor dat cliënten en/of familieleden eisen hebben. Ik vind het lastig want in elk situatie zijn er ook andere mogelijkheden. Het is geven en nemen maar als het alleen geven wordt dan is de grens wel eerder bereikt.
Het aller vervelendste vind ik dat cliënten zijn dat denken dat we alleen hen in zorg hebben. Daar zijn team afspraken zo cruciaal en daar gaan wij als zorgverleners vaak de mis in. Om het goed uit te leggen bestaat een team(min 10 per) vaak uit vertroetel-collega's en meedogenloze-collega's en alles er tussen in. Kom dan maar op 1 lijn en net wanneer je denkt dat het gelukt is veranderd de situatie...
Dat keer op keer kost veel energie en vaak ook op slechte communicatie in een team. En daarbij de onregelmatigheid wat een negatieve effect heeft op het gezin ben ik ook verder gaan kijken en ga ik werken in de sector dienstverlening.
Maar dat mensen mondige worden in de zorg begrijp ik ook wel weer. Je ziet het in heel de maatschappij dat mondige mensen de nodige aandacht krijgen.
Zoals in het ziekenhuis, waar ik ook gewerkt heb, zie je dat mondige mensen vaak veel voor elkaar krijgen. Al is het maar dat ze van je af zijn...
En ik zou liegen dat het ons ook is overkomen dat na het noemen van mijn mans naam dat de secretaresse bij de balie poeslief deed en 2 mensen achter haar op keken wie die man nu was....
Zeer waarschijnlijk was mijn man besproken door dat hij boos/kwaad was geworden aan de telefoon maar hij kreeg wel de nodige zorg. (Gezien worden door de dermatoloog wat tenslotte huid kanker is geconstateerd)
En niet weer afgescheept te worden dat dr ... de eerste weken geen plekje vrij heeft, 2x aan toe.
En toen ik haar zag bij de balie en ze deed poeslief had ik pas door wat voor impact het had voor haar.. zij was mijn man namelijk niet vergeten.. (sorry)
We zijn er allemaal schuldig aan toch? En iedereen staat op voor je zelf of dierbaren.
woensdag 23 maart 2022 om 08:19
Hiermee raak je denk ik de essentie van het probleem, door de privatisering van de zorg is het voor zowel de werknemers als de patiënten/klanten er absoluut niet beter op geworden. Ik ben tot nu toe ook altijd geduldig en beleefd geweest maar het gaat uiteindelijk wel over de kwaliteit van mijn leven dus neem inmiddels ook steeds minder vaak genoegen met het standaard “kijk het nog maar even aan” gedoe.karootje81 schreef: ↑22-03-2022 23:39Ik vind dat eigenlijk niet zo vreemd. Ik vrees dat we in een vicieuze cirkel zijn beland door onder andere de werkdruk, de agressiviteit van de patiënten en familie, hiërarchische verhoudingen, protocollen, enz. Ik ben maar 40 en als ik kijk naar mijn ervaring met de zorg tot nu toe, laat dat geen beste beeld zien. Dat maakt dat ik veel sterker op mijn strepen ga staan. Tot nu toe ben ik heel begripvol en beleefd gebleven maar als ik even de denkoefening zou doen en ik mijn ervaringen extrapoleer naar de komende 40 jaar, weet ik eerlijk gezegd niet of ik nog zo beleefd en begripvol zou blijven. Datzelfde geldt voor de ervaringen van de zorgverlener. En dan is de cirkel weer rond.
woensdag 23 maart 2022 om 09:05
Niet deze dingen specifiek meegemaakt, maar wel vergelijkbare dingen. Niet de juiste medicijnen geven terwijl specifiek aangegeven staat dat het merk x moet zijn, advies gegeven volgens een bepaald protocolletje terwijl al duidelijk was dat ziektebeeld heel anders verliep. Artsen die niet luisteren als je vertelt over wat er met andere artsen/ specialisten is besproken of welke behandelingen zijn gedaan.petra123456 schreef: ↑22-03-2022 21:12Ik merk dat ik voor slecht luisterende/oplettende artsen en assistenten geen geduld meer heb.
Bij een spoedoperatie 19! Keer medicatie onderscheppen waar ik allergisch voor ben. En dat dat doodleuk in het dossier staat. Op de ok terwijl je half bewusteloos bent horen dat antibioticum loopt en dat je dan roept welke? En dat je dan roept allergisch voor. En op de uitslaapkamer weer. En alle keren daarna dat het zakje vervangen moet worden weer.
Ik ben enorm slecht te prikken en mijn huisarts stuurt me nu voor bloedprikken naar de kinderanesthesist. Die dan met een kleine naald en echogeleiding ongeveer eens per 4 keer raak prikt gemiddeld. Elke keer weer de baliemedewerkster die mij probeert weg te jagen, want ik heb geen kind bij me. Echt ik wil haar soms wel uit het raam smijten.
Ik verging van de pijn in mijn schouder. Al 3 jaar husiarts, fysiotherapie, ergotherapie, tramadol. Uiteindelijk naar de pijnrevalidstie doorgestuurd. Daar was alles psychisch. Tot er een keer een vervangend huisarts (overgestapt uit een specialisme in het ziekenhuis) zo lief was en een spuit erin heeft leeggedrukt. Ik had dus al die tijd ontstekingen. Ik opperde dat al vanaf het begin, dat het een ontsteking zou kunnen zijn.
Als ik zeg dat morfine en lidocaïne bij mij nauwelijks verdovend/pijnstillend effect hebben toch dat geven en doen of ik gek ben. En dan achteraf geschrokken zijn dat ik het dus wel voel. Ja maar dat is zo zeldzaam, daar kunnen we toch geen rekening mee houden. Maar ik weet het toch. En ik geef het aan en het staat in mijn dossier.
De longarts heeft me medicatie voorgeschreven voor een jaar. En dat de apotheek me maar voor 3 weken mee wil geven. Terwijl ze meestal 8 weken nodig hebben om merk, dosis en toedieningsvorm kloppend te krijgen. En het gekoeld te bewaren tot ik het ophaal. En dat ze dan boos worden als ik iets weiger dat ze 2 dagen uit de koeling hebben liggen mee willen geven. Dat ik dan maar per moment 8 keer moet nemen in plaats van 1. Of om de 3 dagen ipv 2 maal daags. Of dat wat ze nu weer hebben aan laten rukken ook best zou kunnen werken.
Mijn lontje, vertrouwen en geduld worden daar niet beter op.. maar nieuw persoon, nieuwe kans. 4 keer op rij dezelfde ellende, domme gans.
Oh en echt erg vond ik dat op een afdeling 2 assistenten even uitgebreid hardop te luid te verstaan voor iedereen dingen over patiënten gingen bespreken.
Voor een behandeling later naar een privé kliniek gegaan, wat een verademing was dat. Voor de overstap moest ik trouwens wel bijna ruzie maken om een kopie van de mri scan te krijgen, want: daar kun je toch niets op zien en het kost wel 10 hele euro. Nou en? Al koop ik er 100 en gooi ik ze weg, gaat jou niets aan wat ik ermee doe.
Even voor de duidelijkheid: ik maak niet echt ruzie, maar die soort gedoe is echt vermoeiend.
