Gezondheid
alle pijlers
U vraagt wij draaien in de hulp/zorg/ dienstverlening
zondag 20 maart 2022 om 11:06
De laatste weken werd ik getriggerd door verschillende topics, die gaan over verwachtingen richting hulp- en dienstverleners. Werk zelf in 'de zorg' en veel dingen zijn herkenbaar. Het eisen van een doorverwijzing omdat je er niet doorkomt bij de doktersassistente die als pitbull wordt gezien. Waar die verwijzing dan over moet gaan doet er niet toe, je hebt er recht op! Het eisen van de beste prikker omdat het niet in 1 x goed lukt, het er van uit gaan dat het bij het vak hoort om met allerhande shit om te gaan. En voorvallen op mijn werk; mensen die -agressief- verhaal komen halen omdat ze vinden dat vader/ moeder niet goed behandeld is, die antibiotica/ bepaalde medicijnen eisen die echt niet zinvol zijn, maar zij vinden van wel. Of met een vraag komen maar het antwoord niet willen weten. Het indienen van klachten zonder eerst met de medewerker in gesprek te gaan over wat er nou precies dwarszit.
Gelukkig gaat het om een minderheid van de patiënten/ cliënten. De eisers en drammers bepalen helaas wel vaak de sfeer en toon van de dag. In het algemeen zie ik collega's vooral hun best doen voor iedereen, openstaan voor verbeteringen of klachten/ wensen. Soms is helaas niet alles maakbaar en dat wordt steeds minder goed geaccepteerd.
Wat wil ik met dit topic? De kant van de zorg/hulp/dienstverlener weergeven en ook een beetje van me af schrijven.
Gelukkig gaat het om een minderheid van de patiënten/ cliënten. De eisers en drammers bepalen helaas wel vaak de sfeer en toon van de dag. In het algemeen zie ik collega's vooral hun best doen voor iedereen, openstaan voor verbeteringen of klachten/ wensen. Soms is helaas niet alles maakbaar en dat wordt steeds minder goed geaccepteerd.
Wat wil ik met dit topic? De kant van de zorg/hulp/dienstverlener weergeven en ook een beetje van me af schrijven.
zondag 20 maart 2022 om 14:08
Mijn oudste is als baby in contact gekomen met een kind dat kinkhoest bleek te hebben. Van de assistente moesten we terugbellen als hij de kenmerkende hoest zou krijgen. Op internet zag ik dat kinkhoest goed te behandelen is als je er tijdig bij bent. Wij hebben daarom aangedrongen op een afspraak met de huisarts die meteen antibiotica heeft voorgeschreven. De huisarts was blij dat we adequaat gehandeld hebben maar ik moet zeggen dat wij dat aan dr. Google te danken hebben.
zondag 20 maart 2022 om 14:19
Ik vind het Nederlandse zorgsysteem enerzijds heel erg bekrompen en afhoudend. We stoppen er wel pijnstiller in en als je echt kruipend van de pijn terugkomt, kijken we wel eens verder. En vergeet vooral niet dat WIJ de artsen zijn, DE specialist en als WIJ het onzin vinden, kun je bijna nergens terecht. En dit gedrag lijdt bij sommige mensen tot wanhoop, voelen zich gereduceerd tot nummer en totaal niet serieus genomen. Ik heb wel het idee dat dit gedrag vaker voorkomt bij artsen en nóg vaker bij oudere (mannelijke) artsen. Maar dat kan ook vooroordeel zijn. De vrouwen in zo'n praktijk (assistenten, receptionisten, verpleegkundigen) moeten dan aan de patienten doorgeven wat de grote dokter heeft gezegd en die krijgen de stront over zich heen.
Gelukkig is die mentaliteit hard veranderd bij de jongere garde artsen en zijn deze zich steeds vaker bewust van de kracht van de samenwerking.
Aan de andere kant vind ik de medische wereld ook juist een wereld waarbij het soms niet opkan en vind ik de Nederlandse zorg ook weer hyperoverdreven als het neerkomt op de hoeveelheid protocollen, ziekenhuiskamer die helemaal state of the art moet zijn. Soms denk ik wel eens dat er wat minder geld gestoken moet worden in al die randvoorwaarden (nieuwe outfits, nieuwe vloeren, nieuwe bedden, nieuwe protocollen, nieuwe machines) en méér in de bestaande zorg en dat daar tijd voor gemaakt wordt. Hoezo moet de ambulance elke zoveel jaar nieuwe pakken en auto's, terwijl er te weinig personeel is. Steek het geld waar het nodig is en ga langer door met oude meuk. Het is niet het blinkende chroom dat iets zegt over de kwaliteit van zorg, maar wat er onder de motorkap zit.
zondag 20 maart 2022 om 14:25
Ik heb zelf nauwelijks met de zorg te maken gehad, en die keren dat ik er wel mee van doen had (door ongeluk op de eerste hulp, ziekbed van mijn vader, etc.) had ik niet echt klachten. Maar wij zijn vrij volgzame mensen, we zouden nooit een andere kamer of arts vragen, bijvoorbeeld.
Ik denk wel dat sommige mensen bepaalde dingen afmeten aan hoe het op werk in bijvoorbeeld het bedrijfsleven gaat (dit zie je ook bij klachten over scholen). Ik werk in een sector met zeer veeleisende klanten, die als ze willen zo hun boeltje naar elders meenemen. Die druk is er dus altijd. Als patiënt heb je die keus toch minder. Mensen uit het buitenland (expats die private zorg gewend zijn) zijn soms ook echt een ander niveau gewend.
Qua communicatie werd ik wel echt gek in de zorg. Hoe rommelig dat gaat zou in mijn kantoorbaan echt onmogelijk zijn. Ik snap dat het wat anders is, maar hoe vaak we niet tegenstrijdige berichten kregen vanuit verschillende hoeken in het ziekenhuis. Sowieso van dag tot dag leek het of de mogelijkheden anders waren. Afhankelijk van wie er bij de gesprekken waren werden er verschillende dingen gezegd door artsen. Je hebt ook nooit wat op papier of mail om nog even na te lezen of je het allemaal goed begrepen hebt. We schreven zoveel mogelijk alles in “het schriftje”, maar hoe vaak we iets hoorden en dan een standaard folder meekregen om door te nemen (waardoor er pas als je thuis zit vragen in je opkomen)!
In de thuiszorg hadden we te maken met een soort coördinerend iemand die ook met mij belde om beslissingen te bespreken en dan echt totaal andere dingen tegen me zei dan tegen mijn ouders, die bij hun volle verstand zijn. Dat gaf enorm veel ruis. In eerste instantie dacht ik dat het handig was dat ze me apart belde, want ik regel veel. Maar niet om me mij stiekem andere plannen te smeden dan waar mijn ouders van op de hoogte zijn. Ik heb dat op die manier dus wel moeten afkappen, want dat gaf enorm veel verwarring bij ons, maar ook onder de thuiszorgmedewerkers.
Ik denk wel dat sommige mensen bepaalde dingen afmeten aan hoe het op werk in bijvoorbeeld het bedrijfsleven gaat (dit zie je ook bij klachten over scholen). Ik werk in een sector met zeer veeleisende klanten, die als ze willen zo hun boeltje naar elders meenemen. Die druk is er dus altijd. Als patiënt heb je die keus toch minder. Mensen uit het buitenland (expats die private zorg gewend zijn) zijn soms ook echt een ander niveau gewend.
Qua communicatie werd ik wel echt gek in de zorg. Hoe rommelig dat gaat zou in mijn kantoorbaan echt onmogelijk zijn. Ik snap dat het wat anders is, maar hoe vaak we niet tegenstrijdige berichten kregen vanuit verschillende hoeken in het ziekenhuis. Sowieso van dag tot dag leek het of de mogelijkheden anders waren. Afhankelijk van wie er bij de gesprekken waren werden er verschillende dingen gezegd door artsen. Je hebt ook nooit wat op papier of mail om nog even na te lezen of je het allemaal goed begrepen hebt. We schreven zoveel mogelijk alles in “het schriftje”, maar hoe vaak we iets hoorden en dan een standaard folder meekregen om door te nemen (waardoor er pas als je thuis zit vragen in je opkomen)!
In de thuiszorg hadden we te maken met een soort coördinerend iemand die ook met mij belde om beslissingen te bespreken en dan echt totaal andere dingen tegen me zei dan tegen mijn ouders, die bij hun volle verstand zijn. Dat gaf enorm veel ruis. In eerste instantie dacht ik dat het handig was dat ze me apart belde, want ik regel veel. Maar niet om me mij stiekem andere plannen te smeden dan waar mijn ouders van op de hoogte zijn. Ik heb dat op die manier dus wel moeten afkappen, want dat gaf enorm veel verwarring bij ons, maar ook onder de thuiszorgmedewerkers.
anoniem_677683ba4a1a0 wijzigde dit bericht op 20-03-2022 14:31
4.67% gewijzigd
zondag 20 maart 2022 om 14:29
Heel herkenbaar dit topic. Ik werk in het zkhuis als vpk en het u vraagt wij draaien is herkenbaa. Ja het is kut maar je spoed ok wordt uitgesteld als er iets nog acuters langskomt en nee je kan niet op een 1 persoonskamer maar moet op een 5persoonszaal.
Ik heb het prik topic blijkbaar gemist maar eerder ook geschreven dat je bij een huisarts niet moet drammen en eisen maar ook dan krijg je mensen die schrijven ‘ja dat moet wel’ en schrijven hun voorbeelden erbij waarom zij helemaal gerechtvaardigd gedramt en geeist hebben. Kots
Ik heb het prik topic blijkbaar gemist maar eerder ook geschreven dat je bij een huisarts niet moet drammen en eisen maar ook dan krijg je mensen die schrijven ‘ja dat moet wel’ en schrijven hun voorbeelden erbij waarom zij helemaal gerechtvaardigd gedramt en geeist hebben. Kots
zondag 20 maart 2022 om 14:35
Ik heb begin dit jaar ook flink zitten zeuren en tig telefoontjes gepleegd bij de assistente en de apotheek. Ik had een flinke ingreep gehad met een enorm gapende en lekkende wond en daarvan bleek de apotheek de wondverbandmiddelen niet te hebben. Die moesten besteld worden en daarvan was kennelijk de assistente niet op de hoogte. Ik heb drie dagen lang rond moeten lopen met kraamverbanden die ik midden in de nacht door buren heb moeten laten halen bij de nachtapotheek 10 km verderop om het gat mee te verbinden, voordat ik 3 dagen later vanuit de andere kant van Nederland de verbandmiddelen kreeg. En toen bleek dat ik die middelen ook nog zelf moest betalen a €500 wat niet gezegd was (want niet standaard aanwezig bij de apotheek). Ik was not amused en vroeg me sterk af waar dit soort dingen dan fout gaan. En ipv dat je een beetje sympathiek iemand aan de telefoon krijgt die uitstraalt dat ze snapt dat ik niet voor mijn lol mijn buren midden in de nacht op pad stuur of dat ik kraamverbanden toch maar beetje rare oplossing vind voor wonden die daaraan vastkoeken, doet mij weinig sympathie voelen voor zo'n stug mens aan de telefoon die alleen maar kan herhalen dat ze het ook niet weet en me steeds vergeet terug te bellen en waar ik dan zelf weer tig keer achteraan moet bellen.
Want als iets niet kan, tja, dan kan het niet. Zo simpel ben ik dan ook wel weer. Maar waar ik (en veel andere mensen denk ik) tegenaan loop is een bepaalde mate van ongeinteresseerdheid of stugheid. Een beetje inleven kan al zoveel mildheid oproepen als een client zich niet geholpen voelt.
Het werkt echt twee kanten uit.
Want als iets niet kan, tja, dan kan het niet. Zo simpel ben ik dan ook wel weer. Maar waar ik (en veel andere mensen denk ik) tegenaan loop is een bepaalde mate van ongeinteresseerdheid of stugheid. Een beetje inleven kan al zoveel mildheid oproepen als een client zich niet geholpen voelt.
Het werkt echt twee kanten uit.
singlejingle wijzigde dit bericht op 20-03-2022 14:43
9.90% gewijzigd
zondag 20 maart 2022 om 14:37
Ja maar daar heb ik toch vervelende ervaringen mee. Ik had al jaren last van voortdurende verkoudheid. En elke keer werd ik weer afgescheept door de huisarts met dat ik toch maar gewoon een paracetamolletje moest nemen en rust moest houden. Er werd geen allergietest voorgesteld, geen bezoek aan de KNO-arts, helemaal niks gedaan om de oorzaak van mijn klachten te vinden. Na ettelijke keren voelde ik me toch genoodzaakt om met de vuist op tafel te slaan en een verwijzing te eisen.
Hetzelfde met darmklachten. Elke keer weer zakjes psylium vezels mee, want je hebt vast obstipatie. Terwijl ik toch heel graag wilde dat er verder onderzoek werd gedaan. Tsjah dan eis ik op een gegeven moment wel dat dat gaat gebeuren.
zondag 20 maart 2022 om 14:39
Dit merk ik inderdaad ook. Lastige familie wiens mail bijvoorbeeld gewoon niet beantwoord wordt in de hoop dat een andere collega het oppakt. Dat soort dingenappelwangetje schreef: ↑20-03-2022 11:36Werk zelf ook in de zorg en je heb vaak meer gedoe met de familie dan met de cliënt zelf.
Ook collega s die hun werk niet doen omdat ze er klaar mee zijn en jij hun shit mag oplossen
T is is dat ik ondanks dit alles mijn werk nog steeds erg leuk vind maar het is dweilen met de kraan open
Heel irritant.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
zondag 20 maart 2022 om 14:41
Aanvullend, hoewel we allemaal vaak gefrustreerd waren, denk ik toch dat we ons netjes gedragen hebben. Na overlijden van mijn vader hoorden we vanuit diverse hoeken dat mijn vader zo’n lieve en vriendelijke patiënt was geweest, nooit boos of knorrig, en wij zo’n lieve familie. Zowel van verschillende verpleegkundigen in het ziekenhuis als van de thuiszorgmedewerkers, dat vonden we toch fijn om te horen.Lorem_Ipsum schreef: ↑20-03-2022 14:25Ik heb zelf nauwelijks met de zorg te maken gehad, en die keren dat ik er wel mee van doen had (door ongeluk op de eerste hulp, ziekbed van mijn vader, etc.) had ik niet echt klachten. Maar wij zijn vrij volgzame mensen, we zouden nooit een andere kamer of arts vragen, bijvoorbeeld.
Ik denk wel dat sommige mensen bepaalde dingen afmeten aan hoe het op werk in bijvoorbeeld het bedrijfsleven gaat (dit zie je ook bij klachten over scholen). Ik werk in een sector met zeer veeleisende klanten, die als ze willen zo hun boeltje naar elders meenemen. Die druk is er dus altijd. Als patiënt heb je die keus toch minder. Mensen uit het buitenland (expats die private zorg gewend zijn) zijn soms ook echt een ander niveau gewend.
Qua communicatie werd ik wel echt gek in de zorg. Hoe rommelig dat gaat zou in mijn kantoorbaan echt onmogelijk zijn. Ik snap dat het wat anders is, maar hoe vaak we niet tegenstrijdige berichten kregen vanuit verschillende hoeken in het ziekenhuis. Sowieso van dag tot dag leek het of de mogelijkheden anders waren. Afhankelijk van wie er bij de gesprekken waren werden er verschillende dingen gezegd door artsen. Je hebt ook nooit wat op papier of mail om nog even na te lezen of je het allemaal goed begrepen hebt. We schreven zoveel mogelijk alles in “het schriftje”, maar hoe vaak we iets hoorden en dan een standaard folder meekregen om door te nemen (waardoor er pas als je thuis zit vragen in je opkomen)!
In de thuiszorg hadden we te maken met een soort coördinerend iemand die ook met mij belde om beslissingen te bespreken en dan echt totaal andere dingen tegen me zei dan tegen mijn ouders, die bij hun volle verstand zijn. Dat gaf enorm veel ruis. In eerste instantie dacht ik dat het handig was dat ze me apart belde, want ik regel veel. Maar niet om me mij stiekem andere plannen te smeden dan waar mijn ouders van op de hoogte zijn. Ik heb dat op die manier dus wel moeten afkappen, want dat gaf enorm veel verwarring bij ons, maar ook onder de thuiszorgmedewerkers.
Moet wel zeggen dat ons pad in het ziekenhuis een aantal keer het pad van een familie from hell kruiste. Een aantal keer kwam mijn vader bij opname toevallig bij dezelfde mensen terecht. Die maakten zowel onderling als met het ziekenhuispersoneel zoveel ruzie, dat mijn vader toen een eigen kamer kreeg. Dus daar staken we wel goed bij af.
zondag 20 maart 2022 om 14:42
Je moet soms volhardend zijn, ik wist in mijn geval dat mijn kind antibiotica nodig had maar ik had een recept van de huisarts nodig (en ik heb natuurlijk zelf geen idee welke, dat is wat lastiger uit te vogelen als leek). Ik was anders best bereid geweest om het zelf te regelen maar dat mag dan weer niet.
zondag 20 maart 2022 om 14:45
Ik geloof niet dat dat er toe doet.
De assistente meet zich een veel te grote rol aan hier. Als de patiënt zegt dat het acuut is, dan is dat zo, tenzij je aanwijzingen hebt waarom dat niet zo is. Bijvoorbeeld omdat X elke week belt.
zondag 20 maart 2022 om 14:47
Hier heb je een mooi voorbeeld. Door dit gedrag van assistenten overlijden mensen. En dat medici dan ook nog zeggen dat je niet op Google moet gaan zoeken... (Wat ook wel deels klopt als zij goed hun werk zouden doen)dana299 schreef: ↑20-03-2022 14:08Mijn oudste is als baby in contact gekomen met een kind dat kinkhoest bleek te hebben. Van de assistente moesten we terugbellen als hij de kenmerkende hoest zou krijgen. Op internet zag ik dat kinkhoest goed te behandelen is als je er tijdig bij bent. Wij hebben daarom aangedrongen op een afspraak met de huisarts die meteen antibiotica heeft voorgeschreven. De huisarts was blij dat we adequaat gehandeld hebben maar ik moet zeggen dat wij dat aan dr. Google te danken hebben.
zondag 20 maart 2022 om 14:50
Ik werk in de gehandicaptenzorg en ik vind daar de ouders/verwanten juist altijd zo meegaand en heel vaak zelfs weinig betrokken. Ik moedig ze juist aan om kritisch te zijn, houdt ons scherp en ze mogen best wat van ons verwachten qua kwaliteit. Collega's die zeuren over ouders die wel kritisch zijn wijs ik erop dat het iemands kind/familie is, daar wil je toch zelf ook het beste voor?
Misschien is het in andere takken in de zorg anders, daar heb ik weinig ervaring mee.
Misschien is het in andere takken in de zorg anders, daar heb ik weinig ervaring mee.
zondag 20 maart 2022 om 14:52
Ik moet wel zeggen, ik had eens iets waarvoor ik een standaard lichte zalf kreeg. Ik smeerde die braaf met nul verbetering twee weken. Toen wilde ik eigenlijk wel de wat zwaardere antibiotica die mogelijk is, maar nee, toen moest ik volgens protocol weer twee weken met een andere flutzalf smeren. Ook keurig gedaan, maar ik had er echt last van. Toen pas de antibiotica. Ik geef niemand de schuld, maar het was echt klote en ik was 10 jaar niet bij de huisarts geweest( dus ben echt niet iemand die voor elk wissewasje komt. Dus tja, die protocollen zijn soms niet ideaal.
zondag 20 maart 2022 om 14:53
Ik vind het een lastige. Ik werk zelf in de gehandicaptenzorg dus wel enigszins in “de zorg”. En inderdaad, er zitten verwanten tussen die écht niet beseffen wat het inhoudt om zorg te bieden en dat écht met de beste intenties gehandeld wordt.
Echter vind ik dingen die hier worden genoemd zoals “je krijgt een verwijzing als het nodig wordt geacht” wel een gevoelige. Helaas heb ik (en meerdere mensen in mijn omgeving) toch écht moeten vragen om een doorverwijzing omdat de huisarts alles afdeed met “rust en een paracetamolletje”. Laat ik het kort houden: met rust en een paracetamolletje waren zowel mijn moeder als ik er nu niet meer geweest.
Hetzelfde met een assistente die dan zegt dat ik het “eerst even moet aankijken”. Tot ik er op stond (helaas moet ik dan toch assertief worden) dat ik langs mocht komen. Na lang aandringen mocht dit dan als ik “het per se wilde”. Ik zat nog geen 5 minuten bij de huisarts toen zijzelf de ambulance kon gaan bellen omdat het dus wel echt slecht met mij ging. In dat geval had ik een oprechte “sorry” wel heel fijn gevonden maar was zij vooral gefrustreerd dat ik ervoor zorgde dat ze later naar huis kon.
Ik vind het dus een lastig en gevoelig onderwerp. Ik geloof oprecht dat iedereen zijn best doet en het beste met patiënten voor heeft. Tegelijkertijd geloof ik ook dat (veel) mensen zelf hun lichaam het beste kennen en wel degelijk door hebben als iets echt fout zit. Dan is het frustrerend als je niet gehoord wordt.
Echter vind ik dingen die hier worden genoemd zoals “je krijgt een verwijzing als het nodig wordt geacht” wel een gevoelige. Helaas heb ik (en meerdere mensen in mijn omgeving) toch écht moeten vragen om een doorverwijzing omdat de huisarts alles afdeed met “rust en een paracetamolletje”. Laat ik het kort houden: met rust en een paracetamolletje waren zowel mijn moeder als ik er nu niet meer geweest.
Hetzelfde met een assistente die dan zegt dat ik het “eerst even moet aankijken”. Tot ik er op stond (helaas moet ik dan toch assertief worden) dat ik langs mocht komen. Na lang aandringen mocht dit dan als ik “het per se wilde”. Ik zat nog geen 5 minuten bij de huisarts toen zijzelf de ambulance kon gaan bellen omdat het dus wel echt slecht met mij ging. In dat geval had ik een oprechte “sorry” wel heel fijn gevonden maar was zij vooral gefrustreerd dat ik ervoor zorgde dat ze later naar huis kon.
Ik vind het dus een lastig en gevoelig onderwerp. Ik geloof oprecht dat iedereen zijn best doet en het beste met patiënten voor heeft. Tegelijkertijd geloof ik ook dat (veel) mensen zelf hun lichaam het beste kennen en wel degelijk door hebben als iets echt fout zit. Dan is het frustrerend als je niet gehoord wordt.
zondag 20 maart 2022 om 14:57
vind je je werk nog leuk? Blijf je nog in balans? of loopt de emmer over?fairy1 schreef: ↑20-03-2022 12:16Er zijn wel gradaties merk ik. Veel komt voort uit hoge of onrealistische verwachtingen en miscommunicatie, dat kun je met begrip en uitleg nog wel ombuigen.
Het voorbeeld van de patiënt waarvan de familie wel weet hoe pa/broer/neef in elkaar zit is heel herkenbaar. Op het moment dat het dan gierend uit de klauwen loopt 'moet er nú iets gebeuren' en waar was de GGZ al die tijd, want die zijn dan toch verantwoordelijk ineens.
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zondag 20 maart 2022 om 14:58
Toch heeft dit ook met de verhouding met de huisarts zelf te maken. Assistente krijgt waarschijnlijk ook op de kop als er weer iemand met een onbenullige klacht zit.Arretjescake schreef: ↑20-03-2022 14:53Ik vind het een lastige. Ik werk zelf in de gehandicaptenzorg dus wel enigszins in “de zorg”. En inderdaad, er zitten verwanten tussen die écht niet beseffen wat het inhoudt om zorg te bieden en dat écht met de beste intenties gehandeld wordt.
Echter vind ik dingen die hier worden genoemd zoals “je krijgt een verwijzing als het nodig wordt geacht” wel een gevoelige. Helaas heb ik (en meerdere mensen in mijn omgeving) toch écht moeten vragen om een doorverwijzing omdat de huisarts alles afdeed met “rust en een paracetamolletje”. Laat ik het kort houden: met rust en een paracetamolletje waren zowel mijn moeder als ik er nu niet meer geweest.
Hetzelfde met een assistente die dan zegt dat ik het “eerst even moet aankijken”. Tot ik er op stond (helaas moet ik dan toch assertief worden) dat ik langs mocht komen. Na lang aandringen mocht dit dan als ik “het per se wilde”. Ik zat nog geen 5 minuten bij de huisarts toen zijzelf de ambulance kon gaan bellen omdat het dus wel echt slecht met mij ging. In dat geval had ik een oprechte “sorry” wel heel fijn gevonden maar was zij vooral gefrustreerd dat ik ervoor zorgde dat ze later naar huis kon.
Ik vind het dus een lastig en gevoelig onderwerp. Ik geloof oprecht dat iedereen zijn best doet en het beste met patiënten voor heeft. Tegelijkertijd geloof ik ook dat (veel) mensen zelf hun lichaam het beste kennen en wel degelijk door hebben als iets echt fout zit. Dan is het frustrerend als je niet gehoord wordt.
zondag 20 maart 2022 om 14:59
mooi, denk dat je er goed aan doet dit te stimuleren....en dat het mensen ook goed doet!fryskefaam schreef: ↑20-03-2022 14:50Ik werk in de gehandicaptenzorg en ik vind daar de ouders/verwanten juist altijd zo meegaand en heel vaak zelfs weinig betrokken. Ik moedig ze juist aan om kritisch te zijn, houdt ons scherp en ze mogen best wat van ons verwachten qua kwaliteit. Collega's die zeuren over ouders die wel kritisch zijn wijs ik erop dat het iemands kind/familie is, daar wil je toch zelf ook het beste voor?
Misschien is het in andere takken in de zorg anders, daar heb ik weinig ervaring mee.
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zondag 20 maart 2022 om 15:03
Grappig dat het topic nu al begint te neigen naar wat er allemaal mis gaat in de zorg vanuit patienten ipv dat het vanuit de zorgkant wordt belicht wat wij vinden dat er mis gaat en waar wij tegenaan lopen als zorgmedewerker.
Ik ben behalve zorgmedewerker helaas zelf ook een patient en heb daarom vanuit beide kanten ervaring met de Nederlandse gezondheidszorg.
Ja er is veel mis, ja er kan heel veel beter.
Ik heb een jaar in Duitsland gewoond en wist daar gewoon niet wat ik meemaakte, zo goed als de zorg daar was, wow gewoon.
waarom lukt dat hier in Nederland niet? Dat je inderdaad sneller gehoord wordt, dat je eerder serieus wordt genomen en dat het makkelijker zou moeten zijn om contact te krijgen met artsen en specialisten.
Zo ervaar ik het vaak als patient ook inderdaad en zou willen dat het anders was.
Maar als zorgmedewerker zijnde kan je hier helemaal niks aan doen.
Je probeert juist te roeien met de riemen die je hebt en zo goed mogelijk binnen de mogelijkheden hulp te bieden.
Ik lees ook wat mensen hier die te maken hebben met ongeinteresseerd, onvriendelijk personeel, zowel als patient als zorgmedewerker.
Ook dat herken ik beide, als je het dan allemaal zo vreselijk vindt, rot dan lekker op en ga ander werk doen denk ik dan. Als je niet normaal kan doen.
Ook herkenbaar wat iemand hier schreef over overbelaste collegas die het helemaal zat zijn en dan de kantjes ervan af gaan lopen, waardoor het gemotiveerde personeel nog meer voor de kiezen krijgt en dan krijg je een domino effect.
Nu lees ik veel over mensen die eigenlijk helemaal geen motivatie of affiniteit hebben met zorg, maar het is zo lekker makkelijk binnen komen door de tekorten en dan heb je toch geld.
Ik maak me ernstig zorgen over deze ontwikkeling.
Ik ben behalve zorgmedewerker helaas zelf ook een patient en heb daarom vanuit beide kanten ervaring met de Nederlandse gezondheidszorg.
Ja er is veel mis, ja er kan heel veel beter.
Ik heb een jaar in Duitsland gewoond en wist daar gewoon niet wat ik meemaakte, zo goed als de zorg daar was, wow gewoon.
waarom lukt dat hier in Nederland niet? Dat je inderdaad sneller gehoord wordt, dat je eerder serieus wordt genomen en dat het makkelijker zou moeten zijn om contact te krijgen met artsen en specialisten.
Zo ervaar ik het vaak als patient ook inderdaad en zou willen dat het anders was.
Maar als zorgmedewerker zijnde kan je hier helemaal niks aan doen.
Je probeert juist te roeien met de riemen die je hebt en zo goed mogelijk binnen de mogelijkheden hulp te bieden.
Ik lees ook wat mensen hier die te maken hebben met ongeinteresseerd, onvriendelijk personeel, zowel als patient als zorgmedewerker.
Ook dat herken ik beide, als je het dan allemaal zo vreselijk vindt, rot dan lekker op en ga ander werk doen denk ik dan. Als je niet normaal kan doen.
Ook herkenbaar wat iemand hier schreef over overbelaste collegas die het helemaal zat zijn en dan de kantjes ervan af gaan lopen, waardoor het gemotiveerde personeel nog meer voor de kiezen krijgt en dan krijg je een domino effect.
Nu lees ik veel over mensen die eigenlijk helemaal geen motivatie of affiniteit hebben met zorg, maar het is zo lekker makkelijk binnen komen door de tekorten en dan heb je toch geld.
Ik maak me ernstig zorgen over deze ontwikkeling.
zondag 20 maart 2022 om 15:09
Heel storend inderdaad. Ik werk op de uitslaapkamer en mensen kunnen soms al klagen als ze na 15 minuten niet zijn opgehaald om weer terug te gaan naar de afdeling want het is bezoekuur blablabla..
Maargoed de meeste patienten zijn hartstikke leuk en dankbaar gelukkig dus dat maakt het werk juist heel leuk
Op de verpleegafdeling gebeuren veel meer vervelende dingen met veeleisende patienten/familie, godzijdank werk ik daar niet meer.
Maargoed de meeste patienten zijn hartstikke leuk en dankbaar gelukkig dus dat maakt het werk juist heel leuk
Op de verpleegafdeling gebeuren veel meer vervelende dingen met veeleisende patienten/familie, godzijdank werk ik daar niet meer.
zondag 20 maart 2022 om 15:16
Iemand schreef het al eerder: het gedrag is lonend. Dat zag ik toen ik zelf in het ziekenhuis lag op zo’n speciale unit met 24/7 verpleging om je heen hangend aan machines. Een hoop stampij rondom een mede-patiënt wiens hele familie (tot in de vijfde graad) schijnbaar het recht hadden volgens henzelf om allemaal tegelijk op de afdeling te komen. Bezoekuren waren schijnbaar slechts richtlijnen voor hen. Agressief naar iedere verpleegkundige of co-assistent. Iedere keer weer zo’n zalvend gesprek tussen zaalarts en dat krapuul over voor te stellen emoties. Iedere keer weer extra familieleden die toch mochten meekomen met al hun gekrijs en kabaal.
Al die shit kregen 12 mensen mee die in diverse stadia verlamd waren door een herseninfarct. Mijn zus heeft flink uitgehaald naar die ‘hoog in de emotie verkerende’ figuren met hetzelfde excuus (‘Mijn bloedeigen zus ligt hier ja! Ik zit ook even hoog in mijn emotie!’). Andere familieleden van overige patiënten moeiden zich er toen ook mee. Uiteindelijk hebben ze de patiënt met de krapuulfamilie ergens anders gelegd waardoor weer extra verpleging ingezet moest worden vanwege 24/7 toezicht. Doel bereikt.
Ik merk dat op mijn werk (onderwijs) ook. De grootste bekken worden beloond met aandacht. Ik doe daar niet aan mee. Het boeit mij ook geen hol wat ze dan schreeuwen over professionaliteit en andere sh*t waarmee ze menen een snaar te raken. Directie steunt personeel niet dus ik zwaai na de eindexamens af bij die school en begin bij een andere school. Mogen ze zelf uitzoeken hoe ze het dan regelen met bezetting en eisen van die figuren. Ik ben een leraar, geen maatschappelijk werker, beveiliger, psycholoog en verpleegkundige in één. Dat besluit is vrijdag gecommuniceerd en ik heb nu al drie mails in mijn inbox van boze ouders dat ik ga vertrekken. Die moeten maar tot maandag wachten op een nietszeggende reply want ik ga ze echt niet in zalvende woorden uitleggen dat het hen geen hol aangaat waar ik wens te werken want dan menen enkelen nog dat je openstaat voor een dialoog over je eigen carrière verloop ook. Dat kunnen veel mensen niet meer, omgaan met uitgestelde aandacht. Je moet en zal je 06 nummer geven om te kunnen appen 24/7 want ‘het gaat hier om mijn kind ja?!’.
Er is een groot verschil tussen assertief en mondig zijn en agressief, onrealistisch en onmogelijk zijn.
Al die shit kregen 12 mensen mee die in diverse stadia verlamd waren door een herseninfarct. Mijn zus heeft flink uitgehaald naar die ‘hoog in de emotie verkerende’ figuren met hetzelfde excuus (‘Mijn bloedeigen zus ligt hier ja! Ik zit ook even hoog in mijn emotie!’). Andere familieleden van overige patiënten moeiden zich er toen ook mee. Uiteindelijk hebben ze de patiënt met de krapuulfamilie ergens anders gelegd waardoor weer extra verpleging ingezet moest worden vanwege 24/7 toezicht. Doel bereikt.
Ik merk dat op mijn werk (onderwijs) ook. De grootste bekken worden beloond met aandacht. Ik doe daar niet aan mee. Het boeit mij ook geen hol wat ze dan schreeuwen over professionaliteit en andere sh*t waarmee ze menen een snaar te raken. Directie steunt personeel niet dus ik zwaai na de eindexamens af bij die school en begin bij een andere school. Mogen ze zelf uitzoeken hoe ze het dan regelen met bezetting en eisen van die figuren. Ik ben een leraar, geen maatschappelijk werker, beveiliger, psycholoog en verpleegkundige in één. Dat besluit is vrijdag gecommuniceerd en ik heb nu al drie mails in mijn inbox van boze ouders dat ik ga vertrekken. Die moeten maar tot maandag wachten op een nietszeggende reply want ik ga ze echt niet in zalvende woorden uitleggen dat het hen geen hol aangaat waar ik wens te werken want dan menen enkelen nog dat je openstaat voor een dialoog over je eigen carrière verloop ook. Dat kunnen veel mensen niet meer, omgaan met uitgestelde aandacht. Je moet en zal je 06 nummer geven om te kunnen appen 24/7 want ‘het gaat hier om mijn kind ja?!’.
Er is een groot verschil tussen assertief en mondig zijn en agressief, onrealistisch en onmogelijk zijn.
zondag 20 maart 2022 om 15:21
lemoos2 schreef: ↑20-03-2022 15:16Iemand schreef het al eerder: het gedrag is lonend. Dat zag ik toen ik zelf in het ziekenhuis lag op zo’n speciale unit met 24/7 verpleging om je heen hangend aan machines. Een hoop stampij rondom een mede-patiënt wiens hele familie (tot in de vijfde graad) schijnbaar het recht hadden volgens henzelf om allemaal tegelijk op de afdeling te komen. Bezoekuren waren schijnbaar slechts richtlijnen voor hen. Agressief naar iedere verpleegkundige of co-assistent. Iedere keer weer zo’n zalvend gesprek tussen zaalarts en dat krapuul over voor te stellen emoties. Iedere keer weer extra familieleden die toch mochten meekomen met al hun gekrijs en kabaal.
Al die shit kregen 12 mensen mee die in diverse stadia verlamd waren door een herseninfarct. Mijn zus heeft flink uitgehaald naar die ‘hoog in de emotie verkerende’ figuren met hetzelfde excuus (‘Mijn bloedeigen zus ligt hier ja! Ik zit ook even hoog in mijn emotie!’). Andere familieleden van overige patiënten moeiden zich er toen ook mee. Uiteindelijk hebben ze de patiënt met de krapuulfamilie ergens anders gelegd waardoor weer extra verpleging ingezet moest worden vanwege 24/7 toezicht. Doel bereikt.
Ik merk dat op mijn werk (onderwijs) ook. De grootste bekken worden beloond met aandacht. Ik doe daar niet aan mee. Het boeit mij ook geen hol wat ze dan schreeuwen over professionaliteit en andere sh*t waarmee ze menen een snaar te raken. Directie steunt personeel niet dus ik zwaai na de eindexamens af bij die school en begin bij een andere school. Mogen ze zelf uitzoeken hoe ze het dan regelen met bezetting en eisen van die figuren. Ik ben een leraar, geen maatschappelijk werker, beveiliger, psycholoog en verpleegkundige in één. Dat besluit is vrijdag gecommuniceerd en ik heb nu al drie mails in mijn inbox van boze ouders dat ik ga vertrekken. Die moeten maar tot maandag wachten op een nietszeggende reply want ik ga ze echt niet in zalvende woorden uitleggen dat het hen geen hol aangaat waar ik wens te werken want dan menen enkelen nog dat je openstaat voor een dialoog over je eigen carrière verloop ook. Dat kunnen veel mensen niet meer, omgaan met uitgestelde aandacht. Je moet en zal je 06 nummer geven om te kunnen appen 24/7 want ‘het gaat hier om mijn kind ja?!’.
Er is een groot verschil tussen assertief en mondig zijn en agressief, onrealistisch en onmogelijk zijn.
Mooie post en goed dat je daar weggaat.
zondag 20 maart 2022 om 15:22
Mijn vader lag een paar jaar terug een paar dagen in het ziekenhuis ivm een kleine onschuldige ingreep.
Mijn vader is zelf de ideale patiënt. Heel zelfredzaam en vraagt weinig aandacht.
Hij gaf na een paar dagen aan dat hij te doen had met een verplegend personeel. Dat de man naast hem erg veeleisend en vervelend was richting hen. Over alles zeurde en klaagde. Dat hij dat echt niet snapte. Hij was zelf erg tevreden over alles maar is gelukkig ook geen type om te zeuren over kleine dingen.
Wat hij wel raar vond was dat alle medische gesprekken daar aan bed plaats vonden. Hij kon dus alles horen met met familie en de mede kamergenoten besproken werd. Een gordijn dicht trekken lost dat natuurlijk niet op.
zondag 20 maart 2022 om 15:23
Wat ik altijd dacht, als eens in de zoveel jaar bezoeker van de huisarts/nog minder huisartsenpost: omdat mensen zó mondig zijn en lekker overdrijven valt een ‘ik heb wat pijn daar en daar’ in het niet. En wordt dat dus ‘afgedaan’/geïnterpreteerd als zijnde paracetamolletje-klacht-is-over klacht.DontYouHatePants schreef: ↑20-03-2022 15:03Grappig dat het topic nu al begint te neigen naar wat er allemaal mis gaat in de zorg vanuit patienten ipv dat het vanuit de zorgkant wordt belicht wat wij vinden dat er mis gaat en waar wij tegenaan lopen als zorgmedewerker.
Ik ben behalve zorgmedewerker helaas zelf ook een patient en heb daarom vanuit beide kanten ervaring met de Nederlandse gezondheidszorg.
Ja er is veel mis, ja er kan heel veel beter.
Ik heb een jaar in Duitsland gewoond en wist daar gewoon niet wat ik meemaakte, zo goed als de zorg daar was, wow gewoon.
waarom lukt dat hier in Nederland niet? Dat je inderdaad sneller gehoord wordt, dat je eerder serieus wordt genomen en dat het makkelijker zou moeten zijn om contact te krijgen met artsen en specialisten.
Zo ervaar ik het vaak als patient ook inderdaad en zou willen dat het anders was.
Maar als zorgmedewerker zijnde kan je hier helemaal niks aan doen.
Je probeert juist te roeien met de riemen die je hebt en zo goed mogelijk binnen de mogelijkheden hulp te bieden.
Ik lees ook wat mensen hier die te maken hebben met ongeinteresseerd, onvriendelijk personeel, zowel als patient als zorgmedewerker.
Ook dat herken ik beide, als je het dan allemaal zo vreselijk vindt, rot dan lekker op en ga ander werk doen denk ik dan. Als je niet normaal kan doen.
Ook herkenbaar wat iemand hier schreef over overbelaste collegas die het helemaal zat zijn en dan de kantjes ervan af gaan lopen, waardoor het gemotiveerde personeel nog meer voor de kiezen krijgt en dan krijg je een domino effect.
Nu lees ik veel over mensen die eigenlijk helemaal geen motivatie of affiniteit hebben met zorg, maar het is zo lekker makkelijk binnen komen door de tekorten en dan heb je toch geld.
Ik maak me ernstig zorgen over deze ontwikkeling.
Ik ben weleens met spoed doorverwezen naar het ziekenhuis en de huisarts moest die tactiek dus ook al toepassen. Eerst flink overdrijven, en dan kan het opeens wel.
Ik werk ergens anders, ook met mensen, en herken het wel trouwens. Het is een cultuur die we in stand houden met elkaar.
zondag 20 maart 2022 om 15:26
En ook de duur van de klachten overdrijft men. Altijd een schepje er bovenop.Mevrouw75 schreef: ↑20-03-2022 15:23Wat ik altijd dacht, als eens in de zoveel jaar bezoeker van de huisarts/nog minder huisartsenpost: omdat mensen zó mondig zijn en lekker overdrijven valt een ‘ik heb wat pijn daar en daar’ in het niet. En wordt dat dus ‘afgedaan’/geïnterpreteerd als zijnde paracetamolletje-klacht-is-over klacht.
Ik ben weleens met spoed doorverwezen naar het ziekenhuis en de huisarts moest die tactiek dus ook al toepassen. Eerst flink overdrijven, en dan kan het opeens wel.
Ik werk ergens anders, ook met mensen, en herken het wel trouwens. Het is een cultuur die we in stand houden met elkaar.
