Gezondheid
alle pijlers
U vraagt wij draaien in de hulp/zorg/ dienstverlening
zondag 20 maart 2022 om 11:06
De laatste weken werd ik getriggerd door verschillende topics, die gaan over verwachtingen richting hulp- en dienstverleners. Werk zelf in 'de zorg' en veel dingen zijn herkenbaar. Het eisen van een doorverwijzing omdat je er niet doorkomt bij de doktersassistente die als pitbull wordt gezien. Waar die verwijzing dan over moet gaan doet er niet toe, je hebt er recht op! Het eisen van de beste prikker omdat het niet in 1 x goed lukt, het er van uit gaan dat het bij het vak hoort om met allerhande shit om te gaan. En voorvallen op mijn werk; mensen die -agressief- verhaal komen halen omdat ze vinden dat vader/ moeder niet goed behandeld is, die antibiotica/ bepaalde medicijnen eisen die echt niet zinvol zijn, maar zij vinden van wel. Of met een vraag komen maar het antwoord niet willen weten. Het indienen van klachten zonder eerst met de medewerker in gesprek te gaan over wat er nou precies dwarszit.
Gelukkig gaat het om een minderheid van de patiënten/ cliënten. De eisers en drammers bepalen helaas wel vaak de sfeer en toon van de dag. In het algemeen zie ik collega's vooral hun best doen voor iedereen, openstaan voor verbeteringen of klachten/ wensen. Soms is helaas niet alles maakbaar en dat wordt steeds minder goed geaccepteerd.
Wat wil ik met dit topic? De kant van de zorg/hulp/dienstverlener weergeven en ook een beetje van me af schrijven.
Gelukkig gaat het om een minderheid van de patiënten/ cliënten. De eisers en drammers bepalen helaas wel vaak de sfeer en toon van de dag. In het algemeen zie ik collega's vooral hun best doen voor iedereen, openstaan voor verbeteringen of klachten/ wensen. Soms is helaas niet alles maakbaar en dat wordt steeds minder goed geaccepteerd.
Wat wil ik met dit topic? De kant van de zorg/hulp/dienstverlener weergeven en ook een beetje van me af schrijven.
zondag 20 maart 2022 om 12:54
Dit is wel vervelend, kan het ook liggen aan de aard van je klacht dat er geen visite wordt gepland? Als je acute pijn op de borst hebt is het een ander verhaal dan dat er een chronische bekende klacht opspeelt. Krijg je wel advies over b.v. pijnstilling of een telefonisch consult?tv-icoon schreef: ↑20-03-2022 12:41Klopt, die ervaring heb ik ook. Als ik bel en zeg dat ik bijvoorbeeld veel pijn heb maar daardoor niet naar de dokter kan komen, dan krijg ik als antwoord dat ik dan maar moet komen als het weer kan.
Niemand stelt ooit huisbezoek voor, gewoon omdat ze dat pas doen als ik heel erg op mijn strepen zou gaan staan. En zij denken: komt de patiënt niet op dat idee, dan scheelt dat weer een hoop tijd.
Als je niemand hebt die voor je opkomt dan proberen ze te ontmoedigen. En het rare is: ik begrijp ze. Maar bepaalde patiënten, degenen die moeite hebben om zich goed te uiten of die niemand hebben, worden dan onrechtvaardig behandeld.
Visites worden idd alleen gepland als het echt niet anders kan. Kost enorm veel tijd die ten koste gaat van het (overvolle) spreekuur. 10 minuten per patiënt gemiddeld is ook bijna niet te doen
zondag 20 maart 2022 om 12:54
fairy1 schreef: ↑20-03-2022 12:33Mijn frustratie gaat mn over de houding dat mensen soms lijken te denken dat we een soort Mc Donalds zijn, even langswaaien en een bestelling plaatsen. Doet u mij maar een antibioticum kuur voor mijn snotneus en dezelfde crème als de buurvrouw met psoriasis voor mijn droge huid, want dat wordt vergoed.
Je geeft een vrij extreem voorbeeld imo. Ik ken de situatie anders, als kind van patiënt die een behandelplan binnen de protocollen en beschikbare kennis van het ziekenhuis kreeg geadviseerd, terwijl er een beter alternatief was bij een ziekenhuis 10 km verderop. Ziekenhuis 1 adviseerde een operatie met één tot twee weken opname en gemiddeld 12 weken voor herstel, vs een ander ziekenhuis dat een minder invasieve techniek voorstelde, waarbij ouder maar een paar dagen opgenomen werd en veel sneller weer op de been was. Oorspronkelijke ziekenhuis gaf bij navraag aan dat de specialist de nieuwere techniek niet beheerste (en waarschijnlijk te dicht op zijn pensioen zat om daarin te willen investeren) en ze ons er daarom ook niet over informeerden. Na zo’n ervaring leer je als naaste / patiënt wel doorvragen.
zondag 20 maart 2022 om 12:55
En dit is een groot deel van het probleem. Te vaak worden niet-mondige mensen afgescheept. Als mondigheid niet zou lonen, deden mensen het niet.tv-icoon schreef: ↑20-03-2022 12:41Klopt, die ervaring heb ik ook. Als ik bel en zeg dat ik bijvoorbeeld veel pijn heb maar daardoor niet naar de dokter kan komen, dan krijg ik als antwoord dat ik dan maar moet komen als het weer kan.
Niemand stelt ooit huisbezoek voor, gewoon omdat ze dat pas doen als ik heel erg op mijn strepen zou gaan staan. En zij denken: komt de patiënt niet op dat idee, dan scheelt dat weer een hoop tijd.
Als je niemand hebt die voor je opkomt dan proberen ze te ontmoedigen. En het rare is: ik begrijp ze. Maar bepaalde patiënten, degenen die moeite hebben om zich goed te uiten of die niemand hebben, worden dan onrechtvaardig behandeld.
Pas moest ik de huisarts spreken met een tamelijk acuut probleem. Ik kon over anderhalve week terecht. Nee, dat gaan we dus niet doen. Na lang zeuren kreeg ik uiteindelijk een telefonisch consult diezelfde middag. Moeilijk doen helpt dus. Maar de assistente zal vast niet positief op het gesprek terugkijken, al bleef ik vanzelfsprekend beleefd. De afgelopen vijf jaar was ik niet geweest, dus ik bel zeker niet voor ieder wissewasje.
Zolang de zorg zich zo blijft gedragen, veroorzaken ze het probleem ook zelf. En natuurlijk zijn er grote problemen met agressieve mensen, dat ontken ik niet
zondag 20 maart 2022 om 12:57
In een zorgverlenend beroep leer je communicatief vaardig te zijn en de-escalerend te reageren. Ik vermoed zomaar dat veel mensen dit niet kunnen en komen zelf niet goed meer uit hun woorden. De zorgverlener die dit wel kan staat dan in een dominante positie en dat veroorzaakt boosheid. Vaak boosheid uit onmacht omdat ze het gevoel hebben er niet tegenop te kunnen. Daarbij heeft de zorgverlener ook het systeem nog achter zich staan. Mensen voelen zich dus the underdog die afwacht op het oordeel.
Aan de andere kant heb ik 12 jaar lang rondgelopen met een kwaal die mijn jeugd heeft beinvloed op een negatieve manier. Vele keren aangegeven wat ik dacht dat er aan de hand kon zijn en of ik een bepaald onderzoek mocht krijgen. Gebeurde gewoon niet want ik was te jong voor die kwaal. 12 jaar lang allerlei specialisten afgelopen, medicatie moeten slikken en uiteindelijk had ik een leeftijd waarop ik mezelf kon verdedigen. Onderzoek geeist en gekregen. Goh...had ik toch gelijk. Na een operatie was ik er vanaf.
Door de volhardendheid van artsen dat er nog zoveel behandelmogelijkheden waren bij mijn moeder ipv een operatie nu ze het nog aankon lichamelijk qua conditie is er geen operatie gekomen maar door blijven modderen met medicatie waarna ze een aantal weken later is overleden. Ze heeft nooit de kans gehad doordat artsen eerst nog allerlei medicatie wilden proberen terwijl duidelijk was dat het niet werkte en ze alleen maar achteruit ging. Zelfs op haar sterfbed wilden ze nog een ander medicijn proberen ipv erkennen dat ze stervende was. Woest was ik. Ik begrijp sommige mensen wel dat ze boos worden als ze niet gehoord worden. Er is vaak geen samenwerking maar een ongelijkheid in de onderzoekskamer. Dat komt doordat de patient in de onderdanigheid zit en moet afwachten wat er gaat komen bij een kwaal.
Aan de andere kant heb ik 12 jaar lang rondgelopen met een kwaal die mijn jeugd heeft beinvloed op een negatieve manier. Vele keren aangegeven wat ik dacht dat er aan de hand kon zijn en of ik een bepaald onderzoek mocht krijgen. Gebeurde gewoon niet want ik was te jong voor die kwaal. 12 jaar lang allerlei specialisten afgelopen, medicatie moeten slikken en uiteindelijk had ik een leeftijd waarop ik mezelf kon verdedigen. Onderzoek geeist en gekregen. Goh...had ik toch gelijk. Na een operatie was ik er vanaf.
Door de volhardendheid van artsen dat er nog zoveel behandelmogelijkheden waren bij mijn moeder ipv een operatie nu ze het nog aankon lichamelijk qua conditie is er geen operatie gekomen maar door blijven modderen met medicatie waarna ze een aantal weken later is overleden. Ze heeft nooit de kans gehad doordat artsen eerst nog allerlei medicatie wilden proberen terwijl duidelijk was dat het niet werkte en ze alleen maar achteruit ging. Zelfs op haar sterfbed wilden ze nog een ander medicijn proberen ipv erkennen dat ze stervende was. Woest was ik. Ik begrijp sommige mensen wel dat ze boos worden als ze niet gehoord worden. Er is vaak geen samenwerking maar een ongelijkheid in de onderzoekskamer. Dat komt doordat de patient in de onderdanigheid zit en moet afwachten wat er gaat komen bij een kwaal.
zondag 20 maart 2022 om 13:00
Ben het met je eens, ziekenhuis 1 had jullie gewoon kunnen/ moeten informeren, en een minder mondig of onderzoekend iemand dealt dan met langdurige opname, dat is niet terecht.puntillita schreef: ↑20-03-2022 12:54Je geeft een vrij extreem voorbeeld imo. Ik ken de situatie anders, als kind van patiënt die een behandelplan binnen de protocollen en beschikbare kennis van het ziekenhuis kreeg geadviseerd, terwijl er een beter alternatief was bij een ziekenhuis 10 km verderop. Ziekenhuis 1 adviseerde een operatie met één tot twee weken opname en gemiddeld 12 weken voor herstel, vs een ander ziekenhuis dat een minder invasieve techniek voorstelde, waarbij ouder maar een paar dagen opgenomen werd en veel sneller weer op de been was. Oorspronkelijke ziekenhuis gaf bij navraag aan dat de specialist de nieuwere techniek niet beheerste (en waarschijnlijk te dicht op zijn pensioen zat om daarin te willen investeren) en ze ons er daarom ook niet over informeerden. Na zo’n ervaring leer je als naaste / patiënt wel doorvragen.
zondag 20 maart 2022 om 13:11
Tuurlijk, doen we ook. Maar dat accepteert niet iedereen. En ik ben kampioen in het van me af laten glijden, Vat niks persoonlijk op. Ik snap ook de kwetsbare positie waar je als patiënt in kunt zitten. Er moet naar patiënten geluisterd worden, met ze overlegd om tot een gezamenlijk plan te komen. En dat gaat meestal goed.aliva schreef: ↑20-03-2022 12:50Ja, er is toen iemand anders gekomen, dat was geen probleem.
Wat het laatste betreft, ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar is rustig voet bij stuk houden niet de oplossing? Het niet persoonlijk nemen en het houden bij ´dit is wat we gaan doen´
Ik begrijp dat er veel frustratie is als je zo je best doet en het wordt compleet niet geapprecieerd of aanvaard.
En dat het moeilijk is om het niet persoonlijk te nemen.
De meeste mensen gaan immers in de zorg omdat ze oprecht willen helpen en daar zijn ze gelukkig meestal goed in.
Maar mss vereist de huidige maatschappij ook de vaardigheid om het niet zo erg binnen te laten komen allemaal.
Wat ik lastig vind zijn de groep patiënten met buitenproportionele eisen, het drammen, het schelden als het niet zint. En dát niet binnen laten komen omdat de maatschappij nu eenmaal zo is, vind ik geen goed compromis, er zijn grenzen.
zondag 20 maart 2022 om 13:16
Nee, pijnstilling is nooit genoemd en telefonisch heeft weinig zin. Ik denk dat ik ook geen pijnstilling wil aangezien de pijn mij vertelt wat ik wel en niet kan; negeer ik de pijn dan komt hij tiendubbel terug. En praten erover, tenminste daarheen gaan om er alleen over te praten daar word ik alleen maar mies van. De inspanning en de straf die ik krijg vanwege de inspanning staat niet in verhouding tot de opbrengst.fairy1 schreef: ↑20-03-2022 12:54Dit is wel vervelend, kan het ook liggen aan de aard van je klacht dat er geen visite wordt gepland? Als je acute pijn op de borst hebt is het een ander verhaal dan dat er een chronische bekende klacht opspeelt. Krijg je wel advies over b.v. pijnstilling of een telefonisch consult?
Visites worden idd alleen gepland als het echt niet anders kan. Kost enorm veel tijd die ten koste gaat van het (overvolle) spreekuur. 10 minuten per patiënt gemiddeld is ook bijna niet te doen
tv-icoon wijzigde dit bericht op 20-03-2022 13:17
5.63% gewijzigd
Dan moet het maar zoals het kan
zondag 20 maart 2022 om 13:17
Volledig akkoord dat er grenzen zijn, maar wat doe je er aan?
Je kan het niet eens zijn met hoe de maatschappij evolueert maar hoe kan dat aangepakt worden?
Als dit gedrag zich voordoet in de zorg zal het elders ook gebeuren zoals Rik stelt.
Dus hoe pak je dit probleem aan als maatschappij?
Als individu kan je alleen maar jezelf ertegen wapenen denk ik.
Want leven met een gevoel van onrechtvaardigheid en ´het zou toch niet mogen zijn´ is doodvermoeiend denk ik.
zondag 20 maart 2022 om 13:20
Paar jaar terug was ik bij een waterglijbaan met mijn hoofd gebotst. Flink bloedende wond op mijn voorhoofd. In overleg met badpost daar en mijn familie toch even naar laten kijken bij de spoedpost (zelf in mijn eentje thuis had ik het waarschijnlijk verbonden en weer door). We konden iets van 2 uur later terecht en ook daar nog 1,5 uur moeten wachten. Was ook prima want geen echte spoed.
Maar in die 1,5 uur kwam er een echtpaar met twee kleine kinderen zonder afspraak binnen. De man had een bloedende hand. Ze waren ook vrij eisend dat er meteen naar gekeken werd want nu waren ze er toch.
Ik was ‘blij’ te merken dat ze professioneel werden afgescheept en weg gingen met een afspraak voor 2 uur later. Dat hun houding niet beloond werd.
Misschien ben ik zelf ook wel een keer irritant geweest voor een assistente. Ik ontwikkelde in de nacht een fikse oorontsteking. Belde op vrijdagmorgen op en gaf aan dat de afspraak echt die dag moest. Dat ik zo het weekend niet in wilde. Dat kon niet. Toen heb ik rustig - dat wel - aan gegeven dat ik vond dat zij niet de inschatting kon maken dat het kon wachten. Dat ik dat perse van de huisarts zelf wilde horen. Kwartier later belde de huisarts en ik mocht meteen komen. Daar ter plekke heeft de huisarts een afspraak gemaakt voor de KNO arts waar ik dezelfde vrijdag nog terecht kon.
Maar in die 1,5 uur kwam er een echtpaar met twee kleine kinderen zonder afspraak binnen. De man had een bloedende hand. Ze waren ook vrij eisend dat er meteen naar gekeken werd want nu waren ze er toch.
Ik was ‘blij’ te merken dat ze professioneel werden afgescheept en weg gingen met een afspraak voor 2 uur later. Dat hun houding niet beloond werd.
Misschien ben ik zelf ook wel een keer irritant geweest voor een assistente. Ik ontwikkelde in de nacht een fikse oorontsteking. Belde op vrijdagmorgen op en gaf aan dat de afspraak echt die dag moest. Dat ik zo het weekend niet in wilde. Dat kon niet. Toen heb ik rustig - dat wel - aan gegeven dat ik vond dat zij niet de inschatting kon maken dat het kon wachten. Dat ik dat perse van de huisarts zelf wilde horen. Kwartier later belde de huisarts en ik mocht meteen komen. Daar ter plekke heeft de huisarts een afspraak gemaakt voor de KNO arts waar ik dezelfde vrijdag nog terecht kon.
zondag 20 maart 2022 om 13:22
Weet je wat het is (terugkerend naar het onderwerp); op forums zie je vaak dat "je alleen maar een verwijzing hoeft te vragen naar een bepaalde specialist" en dat geeft de indruk dat men daarover niet moeilijk zal doen. De huisarts daarentegen ziet die patiënt, denkt dat het niet nodig is en voelt zich beledigd. Gereduceerd tot uitschrijver van receptjes en verwijzingen. Dat hij zich zo voielt begrijp ik, maar ook die patiënt met zijn vervelende kwaal.
Dan moet het maar zoals het kan
zondag 20 maart 2022 om 13:27
Fijn dat je de huisarts hebt kunnen spreken in de middag. Wat maakte dat de assistente vond dat het anderhalve week kon wachten en voor jou acuut was?Philip schreef: ↑20-03-2022 12:55En dit is een groot deel van het probleem. Te vaak worden niet-mondige mensen afgescheept. Als mondigheid niet zou lonen, deden mensen het niet.
Pas moest ik de huisarts spreken met een tamelijk acuut probleem. Ik kon over anderhalve week terecht. Nee, dat gaan we dus niet doen. Na lang zeuren kreeg ik uiteindelijk een telefonisch consult diezelfde middag. Moeilijk doen helpt dus. Maar de assistente zal vast niet positief op het gesprek terugkijken, al bleef ik vanzelfsprekend beleefd. De afgelopen vijf jaar was ik niet geweest, dus ik bel zeker niet voor ieder wissewasje.
Zolang de zorg zich zo blijft gedragen, veroorzaken ze het probleem ook zelf. En natuurlijk zijn er grote problemen met agressieve mensen, dat ontken ik niet
zondag 20 maart 2022 om 13:29
Heel herkenbaar, ik werk ik de verslavingszorg aan de drang/dwang kant dus sowieso vaak een spanningsveld met cliënten. Meeste zijn dankbaar maar sommige zijn altijd boos, meestal omdat ze de gewenste medicatie niet krijgen. 'Dat kreeg ik wel altijd van mijn huisarts!!' is een veel gehoorde zin. Maar veel huisartsen voelde zich geïntimideerd, waardoor mensen ook bij ons terecht komen. Vooral om benzo's veel gezelligheid.
Maar merk, naast alle agressie (meestal ook door combi met psychiatrie) ook veel dankbaarheid en begrip.
Maar merk, naast alle agressie (meestal ook door combi met psychiatrie) ook veel dankbaarheid en begrip.
zondag 20 maart 2022 om 13:32
Maar andersom ken ik het ook. Jaren rondgelopen met pijn, tot aan de wajong aan toe. Werd weinig serieus genomen en pas nadat ik een complete mental breakdown kreeg in het ziekenhuis, waar ik absoluut niet trots op ben, is er een balletje gaan rollen. Na 5,5 jaar pas de diagnose gekregen die ik zelf opperde bij het eerste bezoek bij de huisarts maar dat kon het eeeeecht niet zijn.
koettie wijzigde dit bericht op 20-03-2022 13:33
Reden: Typos door worstenvingers
Reden: Typos door worstenvingers
0.78% gewijzigd
zondag 20 maart 2022 om 13:33
Je krijgt een verwijzing als ingeschat wordt dat het nodig is, dat het iets toevoegt. Niet omdat een dokter moeilijk wil doen of zich beledigd voelt.tv-icoon schreef: ↑20-03-2022 13:22Weet je wat het is (terugkerend naar het onderwerp); op forums zie je vaak dat "je alleen maar een verwijzing hoeft te vragen naar een bepaalde specialist" en dat geeft de indruk dat men daarover niet moeilijk zal doen. De huisarts daarentegen ziet die patiënt, denkt dat het niet nodig is en voelt zich beledigd. Gereduceerd tot uitschrijver van receptjes en verwijzingen. Dat hij zich zo voielt begrijp ik, maar ook die patiënt met zijn vervelende kwaal.
zondag 20 maart 2022 om 13:37
Klopt, het is een maatschappelijk probleem. We proberen in het werk de grenzen aan te geven, naast veel uitleggen en begrip tonen dat het idd vaak lastig en moeilijk is voor patiënten.aliva schreef: ↑20-03-2022 13:17Volledig akkoord dat er grenzen zijn, maar wat doe je er aan?
Je kan het niet eens zijn met hoe de maatschappij evolueert maar hoe kan dat aangepakt worden?
Als dit gedrag zich voordoet in de zorg zal het elders ook gebeuren zoals Rik stelt.
Dus hoe pak je dit probleem aan als maatschappij?
Als individu kan je alleen maar jezelf ertegen wapenen denk ik.
Want leven met een gevoel van onrechtvaardigheid en ´het zou toch niet mogen zijn´ is doodvermoeiend denk ik.
zondag 20 maart 2022 om 13:38
Jij bedoelt ze willen voorkomen dat je acuut doodvalt maar jouw kwaliteit van leven is een stuk minder belangrijk.
Probleem is dan als je geen kwalen hebt waar je aan doodgaat. Lekker lang zullen we lijden dus.
tv-icoon wijzigde dit bericht op 20-03-2022 13:39
12.65% gewijzigd
Dan moet het maar zoals het kan
zondag 20 maart 2022 om 13:39
Idem dito, jaren lang niet serieus genomen terwijl ik alle kenmerken vertoonde van een zeldzame erfelijke aandoening, kon echt niet want zeldzaam. Enfin, 10 jaar later toch die diagnose gekregen en een revalidatiecentrum dat zich afvroeg waarom ik er niet jaren eerder ben gekomen.Koettie schreef: ↑20-03-2022 13:32Maar andersom ken ik het ook. Jaren rondgelopen met pijn, tot aan de wajong aan toe. Werd weinig serieus genomen en pas nadat ik een complete mental breakdown kreeg in het ziekenhuis, waar ik absoluut niet trots op ben, is er een balletje gaan rollen. Na 5,5 jaar pas de diagnose gekregen die ik zelf opperde bij het eerste bezoek bij de huisarts maar dat kon het eeeeecht niet zijn.
Het Nederlandse zorgsysteem is veel te afhoudend, in mijn ogen is onbeleefd zijn nooit een antwoord maar ik begrijp het wel als de praktijk is dat het bijzonder lastig is om serieus genomen te worden, zelfs als je vrijwel nooit bij de huisarts komt.
zondag 20 maart 2022 om 13:40
zondag 20 maart 2022 om 13:49
Herkenbaar en voor mij een reden om op zoek te zijn naar een baan buiten de zorg. Ik heb een dikke huid maar er zijn wel grenzen aan wat ik kan hebben.
De meeste mensen die ik tegenkom zijn gewoon netjes en beleefd, dat mag ook gezegd worden. Eisers en horken zijn vervelend maar zeldzaam, in elk geval in mijn werkveld. Wel zie ik dat de zorg, deels door covid, er de laatste jaren niet beter op geworden is. Lange wachtlijsten, enorme personeelstekorten, en te weinig tijd om patienten die dat nodig hebben net even wat extra tijd en aandacht te geven.
Ik kan me de frustratie die dat oproept bij patienten en hun familie ook goed voorstellen. Zelf kan ik daar helaas maar deels wat aan doen: ik kan wachtlijsten bijvoorbeeld niet wegtoveren. Het zit me dwars dat ik geen zorg kan leveren van een standaard waarover ik zelf tevreden ben, om organisatorische en financiele redenen waar ik niet veel aan kan veranderen. Die machteloosheid, gecombineerd met de begrijpelijke frustratie die ik bij patienten zie, begint me inmiddels echt op te breken en dus heb ik besloten de zorg te verlaten.
Zijn mensen tegenwoordig grover en veeleisender? Misschien, deels. Maar voor mij is dat niet het hele verhaal.
De meeste mensen die ik tegenkom zijn gewoon netjes en beleefd, dat mag ook gezegd worden. Eisers en horken zijn vervelend maar zeldzaam, in elk geval in mijn werkveld. Wel zie ik dat de zorg, deels door covid, er de laatste jaren niet beter op geworden is. Lange wachtlijsten, enorme personeelstekorten, en te weinig tijd om patienten die dat nodig hebben net even wat extra tijd en aandacht te geven.
Ik kan me de frustratie die dat oproept bij patienten en hun familie ook goed voorstellen. Zelf kan ik daar helaas maar deels wat aan doen: ik kan wachtlijsten bijvoorbeeld niet wegtoveren. Het zit me dwars dat ik geen zorg kan leveren van een standaard waarover ik zelf tevreden ben, om organisatorische en financiele redenen waar ik niet veel aan kan veranderen. Die machteloosheid, gecombineerd met de begrijpelijke frustratie die ik bij patienten zie, begint me inmiddels echt op te breken en dus heb ik besloten de zorg te verlaten.
Zijn mensen tegenwoordig grover en veeleisender? Misschien, deels. Maar voor mij is dat niet het hele verhaal.
zondag 20 maart 2022 om 13:51
Ik heb een jaar oxazepam geslikt terwijl ik niet paniekerig was en verkeerd ademde maar gewoon een maagslijmvliesontsteking bleek te hebben. Stop oxazepam start ranitidine.Koettie schreef: ↑20-03-2022 13:32Maar andersom ken ik het ook. Jaren rondgelopen met pijn, tot aan de wajong aan toe. Werd weinig serieus genomen en pas nadat ik een complete mental breakdown kreeg in het ziekenhuis, waar ik absoluut niet trots op ben, is er een balletje gaan rollen. Na 5,5 jaar pas de diagnose gekregen die ik zelf opperde bij het eerste bezoek bij de huisarts maar dat kon het eeeeecht niet zijn.
Maar ik merk zelf ook dat patiënten meer eisen ook dingen die we doodleuk niet vergoed krijgen door de zorgverzekeraar. Of zorg op tijdstippen waarop er te weinig personeel is. Uiteraard willen we rekening houden maar er is doodleuk niemand om te sturen. Ook niet als ze boos worden, dat helpt dan ook niet. Er zijn gelukkig ook hele begripvolle patiënten.
zondag 20 maart 2022 om 13:51
Ik heb ook wel eens flink moeten doorzeuren bij de huisarts. Toen was ik misschien ook wel vervelend.
Het probleem was dat ze het jaar daarvoor een klacht van mij helemaal niet serieus nam. Ik was toen ook niet echt mondig, maar moest dat dus wel een beetje worden. Ik blijf natuurlijk wel altijd beleefd.
Het probleem was dat ze het jaar daarvoor een klacht van mij helemaal niet serieus nam. Ik was toen ook niet echt mondig, maar moest dat dus wel een beetje worden. Ik blijf natuurlijk wel altijd beleefd.
zondag 20 maart 2022 om 13:53
Dat vind ik ook jammer, want dat is helaas ook mijn ervaring. Ik begrijp heel goed dat je je werk niet meer kunt doen als elke client/patient er zijn eigen behandelwijze op gaat nahouden of familie die stronteigenwijs is. Maar ik heb ook wel ervaren dat het 'systeem' soms zeer stug is en de enige manier om dingen voor elkaar te krijgen soms een klap op de tafel geven is. Dan blijkt er vanalles mogelijk. Waar dan die dunnen scheidslijn is weet ik ook niet goed. Maar onder alle omstandigheden lijkt het me strontvervelend als je het gevoel hebt als vuil behandeld te worden. Het liefst werk je sámen met elkaar en niet tégen elkaar. Daarin heb ik het idee dat beide partijen ook wel wat te leren hebben. Want ook de optie sámen werken met de client kent niet elke zorgverlener. Sommigen stellen zich ook (net zo goed als de clienten) op vanuit een ivoren toren dat er absoluut niet afgeweken kan worden van wat zij vinden, of dat nu wel of niet bij iemand past.Fishie44 schreef: ↑20-03-2022 11:34Ik vind het een lastige. Iemand onbeleefd te woord staan, agressief worden etc
Gaat natuurlijk veel te ver.
Toen een van mijn ouders met diverse problemen in het ziekenhuis kwam heb ik helaas heb ik wel geleerd dat brutaal zijn vaak wel loont in de zorg. En als je niet heel duidelijk van jezelf laat horen dat andere 'brutalen' wel voor gaan.
Denk aan; afspraken die opeens wel eerder kunnen waardoor je een week eerder naar huis mag, extra services die opeens wel beschikbaar zijn.
Wat daar de oplossing voor is? Geen idee, maar je word vanzelf mondiger als je merkt dat je anders niet gehoord wordt.
Voor mensen los gaan; ik bedoel met mondig dus niet agressief zijn of onaardig doen. Maar wel doorvragen, vaak bellen, op je strepen staan etc.
In het voorbeeld van die holistische coach kan die als gelijke bij het gesprek wil zitten, kan ik me de irritatie heel goed voorstellen (vooral naar zo'n coach, omdat die mogelijk misbruik maakt van iemands kwetsbaarheid). Maar de andere kant van het verhaal is dat je dus blijkbaar een (knettermanische, maar toch) patient hebt die wél heel veel waarde hecht aan een natuurlijke benadering. Dan lijkt het me wenselijk als de pillendoos van de psychiater wordt afgestemd op iemand die daar best veel moeite mee heeft. Want een patient is vandaag de dag geen Ja knikker meer, maar een mens met voorkeuren. Ook al zijn ze psychiatisch patient en hebben het niet altijd meer op een rijtje. Maar de tijd dat iemand alles doet wat de dokter zegt is toch ook echt wel voorbij. En dat heeft voordelen, maar dus ook grote nadelen. Denk dat er veel in gelegen is hoe de toon is. Want kan me goed voorstellen dat je daar dan tegenaan loopt.
zondag 20 maart 2022 om 13:55
Dat is wel een deel van het probleem ja. Ik was vroeger verlegen en bescheiden en ben toen een paar keer afgescheept* terwijl er wel degelijk iets ernstigs* aan de hand was.
Tegenwoordig ben ik vasthoudender en lukt het beter om de noodzakelijke* zorg te krijgen, en lukt het me doorgaans ook om daarbij vriendelijk te blijven.
Maar het vergt behoorlijk veel van je om én vriendelijk, én vasthoudend, én duidelijk te zijn als patiënt, als je eigenlijk loopt te janken van de stress en pijn. Dus in die zin snap ik ook wel dat mensen wel eens uit hun slof schieten.
En tegelijk is er ook een doorgeslagen consumentisme, egocentrisme en agressie. Dat is ernstig en moet aangepakt.
Wat in mijn ogen zeker niet helpt dat zijn alle tussenschijven zoals “klantcontactcentra” die nog vóór de assistente zitten. Dat is vragen om misverstanden en inschattingsfouten.
*dan heb ik het over ernstig en noodzakelijk zoals vastgesteld door de arts, waarbij de poortwachters wat te fanatiek aan het poortwachteren waren. Dus situaties waarbij de specialist of chirurg vaststelde dat men mij onterecht naar huis had gestuurd, niet dat ik overdreef of zo.
ginevra wijzigde dit bericht op 20-03-2022 13:58
5.07% gewijzigd
zondag 20 maart 2022 om 13:58
Wat een fijn topic om in mee te schrijven.
Ik was gister ook behoorlijk getriggerd door het topic over misprikken bijvoorbeeld en ik ben ook de houding en opmerkingen van sommige mensen in corona tijd ook niet vergeten betreft onze veiligheid als medewerker en dat wij minder waard zijn dan een ander, want daar kies je voor als je gaat werken in de zorg.
Zelfs ons leven letterlijk in de weegschaal leggen om toch zorg te verlenen stelt niks voor, want blijkbaar schijnen sommigen te denken dat als wij ons contract tekenen dat we daarmee dus automatisch maar accoord gaan met het feit dat we vanaf nu alleen nog maar een zorgrobot zijn en onze rechten als mens opgeven, want dat doe je blijkbaar in de zorg.
Die gedachten zijn vaak van mensen die vooral helemaal geen verstand hebben van de zorg en zich pas ermee gaan bezig houden op het moment dat ZIJ iets nodig hebben, zoals ik gister in het misprik topic al schreef.
Dan moet NU hulp worden geboden, ALLES moet uit de kast worden getrokken en er mag niks misgaan en alles moet voor MIJ eersteklas.
Ik zou een boek kunnen schrijven over dingen die ik heb meegemaakt met families en dan heb ik het niet over de leuke momenten.
Een keer had ik een week vakantie gehad en begon met een avonddienst.
Dan lees je uiteraard de rapportages bij van je clienten, maar sommige dingen worden niet opgeschreven en wist ik dus niet.
Blijkbaar was er dus weer iets misgegaan met de wasregeling bij een client en dochter deed normaal gesproken de was. Het was blijkbaar niet goed gegaan en ik krijg een krijsende, hysterische dochter van client tegenover me met een wastas in haar handen en ik snapte door haar geschreeuw niet eens wat er nou aan de hand was.
Dochter begint de was van haar moeder een voor een uit die tas te halen en schreeuwend door de zusterpost heen te gooien, het vloog overal langs me heen.
Cliente (die dement was en bijna nooit sprak) was blij om haar dochter te zien, maar keek boos naar haar moeder toen ze zich zo gedroeg en cliente kwam ipv naast dochter, naast mij staan en zei alleen maar tegen haar moeder 'nee'.
Dementerende cliente was er beter aan toe dan haar dochter op dat moment zullen we maar zeggen.
Ik heb meegemaakt dat we van een familie een client die duidelijk helemaal op was en van pre terminaal naar terminaal aan het gaan was per se uit zijn bed moesten halen, want wij waren te lui om dhr te helpen en weet ik het wat. Dhr overleed 2 dagen later.
Mijn collega, die contactpersoon voor die client was is wederom met familie ing esprek gegaan, maar familie was erg onredelijk en eisten dat dhr uit bed werd gehaald. We hebben dit vanuit ons team geweigert. We zijn er voor de client en voor de familie, maar als familie ons dwingt te kiezen en de belangen van de client komen in het geding, kiezen we voor onze client.
Familie heeft zelfs een rechtszaak hierover aangespannen, waar mijn collega moest gaan getuigen. We hebben de zaak gewonnen.
En ga zo maar door.
Het maakt het werk echt super leuk allemaal zullen we maar zeggen.
Er zijn genoeg redenen om de zorg uit te willen en ik zie mezelf ook ooit nog wel vertrekken.
Niet omdat ik geen liefde meer voel voor de clienten of mijn werk, maar vooral om de reden waar dit topic over gaat.
Ik was gister ook behoorlijk getriggerd door het topic over misprikken bijvoorbeeld en ik ben ook de houding en opmerkingen van sommige mensen in corona tijd ook niet vergeten betreft onze veiligheid als medewerker en dat wij minder waard zijn dan een ander, want daar kies je voor als je gaat werken in de zorg.
Zelfs ons leven letterlijk in de weegschaal leggen om toch zorg te verlenen stelt niks voor, want blijkbaar schijnen sommigen te denken dat als wij ons contract tekenen dat we daarmee dus automatisch maar accoord gaan met het feit dat we vanaf nu alleen nog maar een zorgrobot zijn en onze rechten als mens opgeven, want dat doe je blijkbaar in de zorg.
Die gedachten zijn vaak van mensen die vooral helemaal geen verstand hebben van de zorg en zich pas ermee gaan bezig houden op het moment dat ZIJ iets nodig hebben, zoals ik gister in het misprik topic al schreef.
Dan moet NU hulp worden geboden, ALLES moet uit de kast worden getrokken en er mag niks misgaan en alles moet voor MIJ eersteklas.
Ik zou een boek kunnen schrijven over dingen die ik heb meegemaakt met families en dan heb ik het niet over de leuke momenten.
Een keer had ik een week vakantie gehad en begon met een avonddienst.
Dan lees je uiteraard de rapportages bij van je clienten, maar sommige dingen worden niet opgeschreven en wist ik dus niet.
Blijkbaar was er dus weer iets misgegaan met de wasregeling bij een client en dochter deed normaal gesproken de was. Het was blijkbaar niet goed gegaan en ik krijg een krijsende, hysterische dochter van client tegenover me met een wastas in haar handen en ik snapte door haar geschreeuw niet eens wat er nou aan de hand was.
Dochter begint de was van haar moeder een voor een uit die tas te halen en schreeuwend door de zusterpost heen te gooien, het vloog overal langs me heen.
Cliente (die dement was en bijna nooit sprak) was blij om haar dochter te zien, maar keek boos naar haar moeder toen ze zich zo gedroeg en cliente kwam ipv naast dochter, naast mij staan en zei alleen maar tegen haar moeder 'nee'.
Dementerende cliente was er beter aan toe dan haar dochter op dat moment zullen we maar zeggen.
Ik heb meegemaakt dat we van een familie een client die duidelijk helemaal op was en van pre terminaal naar terminaal aan het gaan was per se uit zijn bed moesten halen, want wij waren te lui om dhr te helpen en weet ik het wat. Dhr overleed 2 dagen later.
Mijn collega, die contactpersoon voor die client was is wederom met familie ing esprek gegaan, maar familie was erg onredelijk en eisten dat dhr uit bed werd gehaald. We hebben dit vanuit ons team geweigert. We zijn er voor de client en voor de familie, maar als familie ons dwingt te kiezen en de belangen van de client komen in het geding, kiezen we voor onze client.
Familie heeft zelfs een rechtszaak hierover aangespannen, waar mijn collega moest gaan getuigen. We hebben de zaak gewonnen.
En ga zo maar door.
Het maakt het werk echt super leuk allemaal zullen we maar zeggen.
Er zijn genoeg redenen om de zorg uit te willen en ik zie mezelf ook ooit nog wel vertrekken.
Niet omdat ik geen liefde meer voel voor de clienten of mijn werk, maar vooral om de reden waar dit topic over gaat.
zondag 20 maart 2022 om 14:03
Ja, dit gedrag is overal terug te vinden. Ik weet niet wie, maar ergens is er een enorme generatie "mijn ego is te groot voor mijn schoenen" afgeleverd. Stiekem hoop ik dat nu met bezuinigingen en inleveren van de voor vanzelfsprekend aangenomen rijkdommen deze groep een grote toon lager gaat zingen.RikM schreef: ↑20-03-2022 12:39Het is niet alleen in de zorg. Dit kun je net zo goed doortrekken naar het onderwijs, horeca, winkels, etc.
Mensen zijn gewoon ontzettend onbeschoft geworden en vinden dat ze overal recht op hebben. We leven meer dan ooit in het ik-tijdperk. Ik ben belangrijk en ik moet alles krijgen wat ik wil.
