Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
donderdag 19 juni 2008 om 01:02
Iedereen is vol begrip, maar niemand kent jou tranen, niemand kent jou verdriet, niemand voelt je frustratie, en niemand voelt al die emoties waarvan jij tot voor kort zelfs het bestaan nog niet eens wist.
Pas als je voelt dat het leven soms zijn eigen leven lijd, komt de klap het hartste aan. Je bent slechts een passagier langs de zijlijn en kan het nu eenmaal niet altijd in handen hebben.
Maar je stond verdomme wel langs de zijlijn. Je was er.
Je hebt liefde gevoeld, liefde gedeeld, en al die mooie warme liefde in je, zijn nu de wortels voor je immens grote verdriet. Maar zonder dat verdriet had je nooit die wortels gehad. En ik weet zeker dat als je het over had gedaan je zo weer die wortels had laten groeien.
Voel je pijn, en hou met niemand rekening, het zijn jou momenten met hem samen, totdat momenten herinneringen worden.
Wij kunnen niks voor je doen, behalve steun betuigen. Maar ik weet zeker dat iedereen hier op dit topic zo een stukje van je pijn hadden willen overnemen. Als jou verdriet een berg was, had ik de allergrootste rots met genoegen op mijn eigen rug meegetild.
Maar het kan niet, jij kan het wel, en het gaat je lukken ook.
Besef dat elke traan die over je wang gaat lopen, een tastbaar stukje bewijs is voor alles wat je voor hem hebt gedaan. Wat jullie allemaal mee hebben gemaakt, en voor elkaar hebben gevoeld.Een traan die rolt over je wang is pure liefde en emotie die zich een weg baant over jou huid. En daar mag je trots op zijn.
Koester die tranen, en laat het leven nog maar even je leven lijden.Dat is helemaal zo erg nog niet.
Pas als je voelt dat het leven soms zijn eigen leven lijd, komt de klap het hartste aan. Je bent slechts een passagier langs de zijlijn en kan het nu eenmaal niet altijd in handen hebben.
Maar je stond verdomme wel langs de zijlijn. Je was er.
Je hebt liefde gevoeld, liefde gedeeld, en al die mooie warme liefde in je, zijn nu de wortels voor je immens grote verdriet. Maar zonder dat verdriet had je nooit die wortels gehad. En ik weet zeker dat als je het over had gedaan je zo weer die wortels had laten groeien.
Voel je pijn, en hou met niemand rekening, het zijn jou momenten met hem samen, totdat momenten herinneringen worden.
Wij kunnen niks voor je doen, behalve steun betuigen. Maar ik weet zeker dat iedereen hier op dit topic zo een stukje van je pijn hadden willen overnemen. Als jou verdriet een berg was, had ik de allergrootste rots met genoegen op mijn eigen rug meegetild.
Maar het kan niet, jij kan het wel, en het gaat je lukken ook.
Besef dat elke traan die over je wang gaat lopen, een tastbaar stukje bewijs is voor alles wat je voor hem hebt gedaan. Wat jullie allemaal mee hebben gemaakt, en voor elkaar hebben gevoeld.Een traan die rolt over je wang is pure liefde en emotie die zich een weg baant over jou huid. En daar mag je trots op zijn.
Koester die tranen, en laat het leven nog maar even je leven lijden.Dat is helemaal zo erg nog niet.
donderdag 19 juni 2008 om 06:44
donderdag 19 juni 2008 om 08:05
Vandaag;
Vandaag moet ik je loslaten
Vandaag moet ik je laten gaan
Ik weet, het is niet mijn keuze
Daarom blinkt er nu een traan
Een traan omdat ik je ga missen
Een traan omdat ik van je hou
Een traan om al onze dromen
Over liefde, bij elkaar zijn en trouw
Trouw die ik je beloofde
En jij beloofde die aan mij
Altijd bij elkaar te blijven
Samen zijn, zij aan zij
Altijd is toch voor altijd?
Altijd dat is nu over?
Altijd betekent, ik ben je kwijt.
Kwijt dat ben ik je
Altijd betekent niets
Tranen zal ik om je laten
Maar niemand ziet mijn verdriet
Het is zoveel sterker dan het gaat wel
Het is zoveel meer dan ik mis je zo
Het gaat zoveel dieper dan; hij heeft rust nu
Het gaat.... tot in mijn ziel, mijn hart, mijn geest en in iedere vezel van mijn lichaam.
Ik mis je, ik ga je missen en ik zal je altijd missen
Gosh, ik weet niet wat te zeggen dus ik schreef maar even wat uit mijn gevoel.
Wat zou ik moeten zeggen? Wens hem een goede reis? Sta hem bij?
Niets voegt iets toe. Ik weet het niet, alleen, heel veel sterkte vandaag en in de toekomst
Vandaag moet ik je loslaten
Vandaag moet ik je laten gaan
Ik weet, het is niet mijn keuze
Daarom blinkt er nu een traan
Een traan omdat ik je ga missen
Een traan omdat ik van je hou
Een traan om al onze dromen
Over liefde, bij elkaar zijn en trouw
Trouw die ik je beloofde
En jij beloofde die aan mij
Altijd bij elkaar te blijven
Samen zijn, zij aan zij
Altijd is toch voor altijd?
Altijd dat is nu over?
Altijd betekent, ik ben je kwijt.
Kwijt dat ben ik je
Altijd betekent niets
Tranen zal ik om je laten
Maar niemand ziet mijn verdriet
Het is zoveel sterker dan het gaat wel
Het is zoveel meer dan ik mis je zo
Het gaat zoveel dieper dan; hij heeft rust nu
Het gaat.... tot in mijn ziel, mijn hart, mijn geest en in iedere vezel van mijn lichaam.
Ik mis je, ik ga je missen en ik zal je altijd missen
Gosh, ik weet niet wat te zeggen dus ik schreef maar even wat uit mijn gevoel.
Wat zou ik moeten zeggen? Wens hem een goede reis? Sta hem bij?
Niets voegt iets toe. Ik weet het niet, alleen, heel veel sterkte vandaag en in de toekomst
donderdag 19 juni 2008 om 09:31
En dan is het opeens vandaag. Veels te snel is het vandaag.
Het had pas over maanden of, nog beter, jaren vandaag moeten worden.
Vandaag is de dag dat jullie afscheid nemen van elkaar. Onomkeerbaar. Dat is onvoorstelbaar zwaar, en onvoorstelbaar verdrietig.
Lieve Kris10a, kijk in zijn ogen, zolang dat nog kan, en zeg tegen hem wat je wil zeggen. Alle belangrijke dingen, maar ook alle onbelangrijke dingen. Details, gekke dingen.. Wat jij wilt zeggen, nu kan het nog.
Hou hem vast, als dat hem niet teveel pijn doet, en snuif zijn geur in. Voel zijn warmte tegen jouw lijf. Luister naar zijn stem.
En wees samen. Nu kan het nog.
Doe wat goed voelt, voor jullie allebei. Ik kan dat niet vaak genoeg benadrukken, doe wat goed voelt binnen deze afschuwelijke situatie. En koester hem, nu kan het nog.
Hou van hem, maar weet je..dat kan altijd. Daar is geen einde aan. Jullie liefde, die is voor altijd.
Lieve Kris10a, vandaag zal een van de zwaarste dagen worden uit jouw leven. Ik had hem zo graag voor je voorkomen.
Lieve Patrick, ook jij bent een held, en je hebt gevochten als een leeuw. Ik heb zoveel bewondering voor je. Vandaag hoef je niet meer te vechten, vandaag mag je de pijn loslaten. Dat zal jou ongetwijfeld ook verdriet doen, omdat je behalve jouw zere lijf, ook jouw kostbare Kris10a moet achterlaten. Pas je op haar, als je daar de kans toe krijgt? Ik heb Hero gevraagd (voor zover hij me kan horen en kan luisteren) voor je uit te kijken. Doe hem maar de groetjes van mij.
Lieve Kris10a, Danique heeft mijn mailadres, mocht je behoefte hebben om te praten, ik ben slechts een mailtje verderop!
Heel veel kracht vandaag en de komende dagen.
Het had pas over maanden of, nog beter, jaren vandaag moeten worden.
Vandaag is de dag dat jullie afscheid nemen van elkaar. Onomkeerbaar. Dat is onvoorstelbaar zwaar, en onvoorstelbaar verdrietig.
Lieve Kris10a, kijk in zijn ogen, zolang dat nog kan, en zeg tegen hem wat je wil zeggen. Alle belangrijke dingen, maar ook alle onbelangrijke dingen. Details, gekke dingen.. Wat jij wilt zeggen, nu kan het nog.
Hou hem vast, als dat hem niet teveel pijn doet, en snuif zijn geur in. Voel zijn warmte tegen jouw lijf. Luister naar zijn stem.
En wees samen. Nu kan het nog.
Doe wat goed voelt, voor jullie allebei. Ik kan dat niet vaak genoeg benadrukken, doe wat goed voelt binnen deze afschuwelijke situatie. En koester hem, nu kan het nog.
Hou van hem, maar weet je..dat kan altijd. Daar is geen einde aan. Jullie liefde, die is voor altijd.
Lieve Kris10a, vandaag zal een van de zwaarste dagen worden uit jouw leven. Ik had hem zo graag voor je voorkomen.
Lieve Patrick, ook jij bent een held, en je hebt gevochten als een leeuw. Ik heb zoveel bewondering voor je. Vandaag hoef je niet meer te vechten, vandaag mag je de pijn loslaten. Dat zal jou ongetwijfeld ook verdriet doen, omdat je behalve jouw zere lijf, ook jouw kostbare Kris10a moet achterlaten. Pas je op haar, als je daar de kans toe krijgt? Ik heb Hero gevraagd (voor zover hij me kan horen en kan luisteren) voor je uit te kijken. Doe hem maar de groetjes van mij.
Lieve Kris10a, Danique heeft mijn mailadres, mocht je behoefte hebben om te praten, ik ben slechts een mailtje verderop!
Heel veel kracht vandaag en de komende dagen.
Wat wilde ik nou toch typen?
