Ben jij een kind van gescheiden ouders?

Haytie vrijdag 17 februari 2023 om 14:14

Goedemiddag,

Op school bij de kinderen zijn best veel ouders gescheiden. Mijn eigen huwelijk loopt al heel lang niet meer goed maar we hebben geen grote ruzies dus ik wil voor de kinderen (10 en 8 jaar) niet scheiden. Vriendinnen die ik spreek zeggen nooit voor de kinderen samen te blijven. Kinderen zijn flexibel enz. Maar zij hebben zelf geen gescheiden ouders, dus makkelijk praten. Dus ik vroeg me af of er volwassen zijn die hier ervaringsdeskundige zijn en hun verhaal willen delen? Zijn er ook positieve verhalen vraag ik mij af? Gewoon uit nieuwsgierigheid en interesse. Niet om mijn eigen huwelijk nog eens onder de loep te nemen.

Solomio vrijdag 17 februari 2023 om 20:31

Schorpio28 schreef: ↑
17-02-2023 16:21
Dat was bij mijn opleiding familie mediation ook 1 van de eerste dingen die ter sprake kan met de volgende beeldspraak:

Je hebt een peuter die in een box zit..jij pakt hem op en zet hem op de bank. Kijk hem eens flexibel zijn, nu zit hij daar.
Ja, omdat hij daar neergezet wordt en geen keus heeft..niet omdat hij dat zelf wilde.

En in een scheiding haal je kinderen op dezelfde manier uit hun vertrouwde omgeving (de box) weg en zet je ze ergens anders neer..dat heeft niks met flexibiliteit te maken, ze hebben gewoon geen keus.

Dus er wordt van alles voor kinderen bepaald (waar ze wonen, naar welk kdv, naar welke psz, naar welke school, of ze gaan verhuizen, hoe laat ze naar bed moeten, enz. enz. enz.), dat is nu eenmaal onderdeel van de opvoeding. Dus ook leren hoe ze daarmee om moeten gaan, ook al hebben ze daar zelf niet om gevraagd.

Maar bij een scheiding is dat dan ineens een probleem?

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

aardbeioeries vrijdag 17 februari 2023 om 20:51

mijn ouders zijn voor mijn eerste levensjaar gescheiden, wat helaas een vechtscheiding werd. Het was daarvoor een vechthuwelijk, wat zowel fysiek als verbaal was. Hoe erg de vechtscheiding ook was, godzijdank zij zijn uit elkaar gegaan. gezien de heftigheid van het geweld. Mijn vader was degene die sloeg en als echtgenoot op zn zachtst gezegd niet geschikt. In de weekenden waarin ik hem zag na de scheiding, was hij echt een hele leuke, lieve, affectieve vader. Dat vind ik belangrijk om mee te geven. Een mishandelende echtgenoot, is niet perse een mishandelende vader. Het effect van dit alles.. tja. Mijn moeder is niet voor niets bij mijn vader gekomen, heeft niet voor niets de dingen geaccepteerd. Mijn vader is niet voor niets bij mijn moeder gekomen. Beiden hadden ze zelf al een rugzak, gecombineerd met elkaar werd dat niet veel beter. Dat heeft echt wel schade opgeleverd voor hoe ik in relaties was en ben. Fikse schade. Maar dan nog prijs ik mezelf gelukkig dat zij uit elkaar zijn gegaan.

toevoeging: Hoe mijn ouders met de scheiding zijn omgegaan, is ook van grote invloed op mijn band met hen. Mijn ouders zijn al meer dan 35 jaar uit elkaar. Onlangs gooide mijn moeder er weer een kutopmerking over mijn vader uit. De keer daarvoor was zon 2 jaar terug. ik merk dat dat steeds minder uit maakt. Mijn hart is voor haar steeds meer dicht gegaan. Ik kan er nog steeds niet op vertrouwen dat ze eerst naar mijn gevoel kijkt en daarna pas naar die van haar. Haar behoefte om een kutopmerking te maken over mijn vader, gaat nog steeds voor op mijn gevoel. Het is belangrijker voor haar om haar kutopmerking te maken, dan om te zien wat een situatie voor mij betekent. Hoe ik dat ook aankaart of aan heb gegeven, dat komt niet helemaal binnen. Soms gaat het een paar jaar goed en zegt ze niets. Maar door alle verwijten die ooit zijn gemaakt, alle denigrerende, kleinerende opmerkingen over mijn vader waar ik 50% van ben, elk " nieuw" verwijt is gewoon niet meer op zichzelf staand. Dat heeft echt een grote invloed op hoe ik naar mijn moeder kijk.

aardbeioeries wijzigde dit bericht op 17-02-2023 21:14

34.53% gewijzigd

Anoniem_66fe539526f72 vrijdag 17 februari 2023 om 21:05

stokbootje schreef: ↑
17-02-2023 18:29
Dus kinderen van slechte huwelijken zijn slechter af, of de ouders nou bij elkaar bleven of gingen scheiden.

Voor dit soort inzichten hang ik zo graag op dit forum rond. Ouders getrouwd, met korte ups en lange downs. Zelf gescheiden. Ik heb eigenlijk nog nooit mensen in een langdurig gelukkige relatie meegemaakt.

feow vrijdag 17 februari 2023 om 21:13

Ik ben blij dat mijn ouders niet samen zijn gebleven, maar het is niet zo dat hun kinderen dus ook gescheiden zijn. Hoewel ik niet meer samen ben met de vader van mijn oudste (nog wel mee bevriend, ook los van ons kind) hebben alle kinderen van mijn ouders inmiddels lange (20+) huwelijken.

Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.

Anoniem_65020ff49281f vrijdag 17 februari 2023 om 21:14

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11 was en wat mij betreft hadden ze dat nog best een paar jaar uit mogen stellen. Ze hadden geen ruzie maar dat er weinig liefde was viel niet op.

Mijn vader had na jaar nieuwe vriendin en dat zorgde voor genoeg problemen door het verkiezen van zijn partner boven zijn zoons. Mijn moeder kreeg na paar jaar nieuwe vriend en hij is goud waard. Ze zijn pas gaan samenwonen toen wij begin 20 waren. Maar toen ze daarvoor samen een huis kochten, raakte ik wel mijn 'thuis'kwijt. Mijn ouderlijk huis voelde ook toen mijn vader al weg was gewoon als thuis. Heb me 10 jaar eigenlijk nergens echt thuis gevoeld tot man en ik in 2020 een huis kochten. Beide ouders en hun partners zijn trouwens wel leuke grootouders.

Mijn ouders mogen elkaar niet zo en wij hebben als kinderen te veel meegekregen van de strijd na het huwelijk.

Wij hadden een weekendregeling en eigenlijk was dat wel oke. De huidige 5-5-2-2 standaard lijkt me ontzettend onrustig voor kinderen.

Mijn partner heeft een dochter met zijn ex en dat is al bijna 10 jaar strijd. Maar als ze bij elkaar waren gebleven was het ongetwijfeld ook niet goed voor kind geweest.

Ceester vrijdag 17 februari 2023 om 21:17

Oh en wat wij alledrie echt haatten en nog steeds haten: als onze ouders over elkaar praten. Het levert namelijk een enorm loyaliteitsconflict op.

Hoe was het bij ' je vader'? ( dat is natuurlijk niet papa, hoewel wij hem onderling wel zo noemden)

Ja leuk, ik heb trekker gereden en hij heeft ons in de schep van de graafmachine op het dak gezet!

Oh, wat onverantwoord van hem...

Mijn moeder had met die opmerking groot gelijk, en ze had het nooit over ' die klootzak' ofzo, maar afwijzing van je ene ouder door je andere ouder is gewoon heel ingewikkeld... ( Of dat vind ik in ieder geval, ik ben nu 45 en nog steeds

)

Winterland vrijdag 17 februari 2023 om 21:34

Pas nog een artikel gelezen dat scheiden mééstal niet gelukkiger maakt…

Met m’n job kom ik veel kinderen tegen en die met gescheiden ouders. Elke keer week van het ene huis naar het andere. Het duurt een dag of drie eer ze zich ‘thuis’ voelen, tot rust gekomen, en dan moeten ze weer weg. Telkens wennen aan de sfeer en afspraak, telkens de andere ouder missen, telkens stressen of ze alles wel bij hebben of niet. Verschrikkelijk.
Kinderen zijn flexibel ja, omdat ze ocharm geen keuze hebben.

Als we spreken over een gewelddadige situatie ofzo, dat is een ander verhaal. Maar bij jouw verhaal denk ik: doe er iets aan! Maar als koppel. Bouw je eigen leven wat meer uit, apart van de andere, probeer een iets nieuws uit samen, enzoverder.

Jullie hebben voor elkaar gekozen en voor kinderen gekozen. Dan zijn die kinderen het waard dat ge uw uiterste best doet om hen een stabiel leven te geven.

Winterland vrijdag 17 februari 2023 om 21:37

Mijn ouders zijn btw niet gescheiden. Was absoluut geen goed huwelijk: geen liefde, geen fijne verhouding. Maar ben hen wel dankbaar voor de stabiele thuis. Ze deden hun best. En sinds wij het huis uit zijn (ik nu 40 jaar) hebben ze beter hun weg gevonden.

meisje85 vrijdag 17 februari 2023 om 21:41

Maar als ik hier de reacties lees, dan zijn het toch eigenlijk steeds de manieren waarop ouders de hele situatie ná de scheiding hebben aangepakt waardoor sommigen zeggen: was in godsnaam niet gescheiden?

Hoe dan ook, in aanvulling op mijn eerdere verhaal, herinner ik me ook een vriend wiens ouders bij elkaar bleven voor de kinderen en uit elkaar gingen toen de kinderen uit huis waren. Dat vindt hij vreselijk, dat ze dat voor hem hebben gedaan. Zij zien het zelf als een soort deugd. Hij zegt: ik heb er niet om gevraagd, gooi het niet op mijn bordje, doe niet alsof ik in de weg heb gestaan aan jullie geluk, waarom hebben jullie voor mij een leugen in stand gehouden?

Ik ben wel benieuwd of er recente onderzoeken (Solomio?) zijn over de gevolgen van scheidingen. Er zijn er natuurlijk veel te vinden over de negatieve gevolgen voor kinderen, maar het hele fenomeen scheiden is rap veranderd. Tot niet zo lang geleden was het heel normaal dat kinderen om het weekend naar vader gingen. Ik snap dat dát nogal negatieve gevolgen heeft, bijvoorbeeld. Maar zo'n regeling is inmiddels natuurlijk behoorlijk achterhaald.

Anoniem_65f86af8eb8eb vrijdag 17 februari 2023 om 21:42

Als vrouw in een niet vrijwillig gekozen scheidingsproces met drie jonge kindjes blijf ik maar huilen bij dit topic.

Ik heb dit alles zo niet gewild voor mij kinderen, nooit, never.

Mijn man "voelt het niet meer" en wil verder niets meer. En ik voel een gapend gat in mijn hart, Schaamte, intens verdriet. We zijn vrij harmonieus met de kinderen, bij de kinderen, echt het is heel oké en dus juist denk ik: zet toch door met therapie, omwille van onze kinderen.

Maar goed, ik ga mijn neus nog maar eens snuiten.

siva1991 vrijdag 17 februari 2023 om 21:43

Ik ben een kind van gescheiden ouders, ik was een jaar of 4. Ouders hadden geen ruzie/vechtscheiding en zijn daarna allebei gelukkig opnieuw getrouwd. Desalniettemin heb ik er echt last van gehad. Heimwee naar m’n moeder, geen echt diepe relatie met vader vanwege eens in de twee weken daar naartoe. Had liever gehad dat ze hun best beter hadden gedaan. Zou het mijn eigen kids nooit aan doen.

aardbeioeries vrijdag 17 februari 2023 om 21:48

VeerleVeertje schreef: ↑
17-02-2023 21:42
Als vrouw in een niet vrijwillig gekozen scheidingsproces met drie jonge kindjes blijf ik maar huilen bij dit topic.

Ik heb dit alles zo niet gewild voor mij kinderen, nooit, never.

Mijn man "voelt het niet meer" en wil verder niets meer. En ik voel een gapend gat in mijn hart, Schaamte, intens verdriet. We zijn vrij harmonieus met de kinderen, bij de kinderen, echt het is heel oké en dus juist denk ik: zet toch door met therapie, omwille van onze kinderen.

Maar goed, ik ga mijn neus nog maar eens snuiten.

Het is hartstikke goed om te rouwen en pijn te hebben als het nog vers is. Het had mij vroeger geholpen als mijn ouders daarna "gewoon" verder waren gegaan. Hun leven hadden opgepakt en ingericht, blij waren. Aardig waren naar elkaar, een vriendelijk woord naar elkaar, erkentelijk naar elkaars kwaliteiten als ouders. Zij hebben voornamelijk het tegenovergestelde gedaan. Daar zat voor mij de schade in, niet in de scheiding zelf.

BassVick vrijdag 17 februari 2023 om 22:08

Mijn ouders gingen scheiden toen ik 14 was. Ik ben de oudste van 3 kinderen. Ja, het heeft enorme impact op ons alle 3 gehad.
Mijn ouders waren de eerste 10 jaar van hun huwelijk erg gelukkig en gek op elkaar. Er waren echter heftige omstandigheden waarmee ze beide anders omgingen en uit elkaar groeiden.

Het was geen vechtscheiding. Mijn moeder 'verliet' ons en we bleven bij onze vader wonen. We zagen onze moeder 1 keer per week tijdens een bezoek. Ik voelde wel het intense verdriet van mijn vader. Hij kwam ook een aantal keer bij 14-jarige ik uithuilen. Daarnaast had ik nog mijn eigen verdriet. Mijn broertje kwam s'nachts de eerste periode erna steeds checken of mijn vader nog levend in zijn bed lag. ( Hij was 11 jaar ). En mijn zusje.. die heeft het pas echt moeilijk gehad. Heeft zich heel lang aan mijn vader vastgeklampt en had ( en heeft ) verlatingsangst.

Iedere situatie is anders. Ik vind wel dat er relatief makkelijk over gedacht wordt, het scheiden.
Scheiden met kinderen is bovendien een illusie. Je bent voor altijd via hen met elkaar verbonden.

Solomio vrijdag 17 februari 2023 om 22:13

Winterland schreef: ↑
17-02-2023 21:37
Mijn ouders zijn btw niet gescheiden. Was absoluut geen goed huwelijk: geen liefde, geen fijne verhouding. Maar ben hen wel dankbaar voor de stabiele thuis. Ze deden hun best. En sinds wij het huis uit zijn (ik nu 40 jaar) hebben ze beter hun weg gevonden.

Dat is toch hartstikke ongezond, om dat als voorbeeld te hebben?

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Solomio vrijdag 17 februari 2023 om 22:16

VeerleVeertje schreef: ↑
17-02-2023 21:42
Als vrouw in een niet vrijwillig gekozen scheidingsproces met drie jonge kindjes blijf ik maar huilen bij dit topic.

Ik heb dit alles zo niet gewild voor mij kinderen, nooit, never.

Mijn man "voelt het niet meer" en wil verder niets meer. En ik voel een gapend gat in mijn hart, Schaamte, intens verdriet. We zijn vrij harmonieus met de kinderen, bij de kinderen, echt het is heel oké en dus juist denk ik: zet toch door met therapie, omwille van onze kinderen.

Maar goed, ik ga mijn neus nog maar eens snuiten.

Maar is het daadwerkelijk zo vreselijk voor de kinderen? Of denk jij dat? Want in dat laatste geval is de kans levensgroot dat je dat dus (bewust of onbewust) meegeeft aan je kinderen.
Kinderen worden er echt niet beter van als de ouders tegen heug en meug bij elkaar blijven.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Solomio vrijdag 17 februari 2023 om 22:20

BassVick schreef: ↑
17-02-2023 22:08
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 14 was. Ik ben de oudste van 3 kinderen. Ja, het heeft enorme impact op ons alle 3 gehad.
Mijn ouders waren de eerste 10 jaar van hun huwelijk erg gelukkig en gek op elkaar. Er waren echter heftige omstandigheden waarmee ze beide anders omgingen en uit elkaar groeiden.

Het was geen vechtscheiding. Mijn moeder 'verliet' ons en we bleven bij onze vader wonen. We zagen onze moeder 1 keer per week tijdens een bezoek. Ik voelde wel het intense verdriet van mijn vader. Hij kwam ook een aantal keer bij 14-jarige ik uithuilen. Daarnaast had ik nog mijn eigen verdriet. Mijn broertje kwam s'nachts de eerste periode erna steeds checken of mijn vader nog levend in zijn bed lag. ( Hij was 11 jaar ). En mijn zusje.. die heeft het pas echt moeilijk gehad. Heeft zich heel lang aan mijn vader vastgeklampt en had ( en heeft ) verlatingsangst.

Iedere situatie is anders. Ik vind wel dat er relatief makkelijk over gedacht wordt, het scheiden.
Scheiden met kinderen is bovendien een illusie. Je bent voor altijd via hen met elkaar verbonden.

Maar ook hier lees ik dat er allerlei negatieve gevolgen worden gekoppeld aan de scheiding, terwijl de zaken die tot die scheiding hebben geleid eigenlijk die negatieve gevolgen ook met zich meebrachten.

Daarom: scheiden is niet het probleem, de manier waaróp is evt het probleem.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

BassVick vrijdag 17 februari 2023 om 22:26

Solomio schreef: ↑
17-02-2023 22:20
Maar ook hier lees ik dat er allerlei negatieve gevolgen worden gekoppeld aan de scheiding, terwijl de zaken die tot die scheiding hebben geleid eigenlijk die negatieve gevolgen ook met zich meebrachten.

Daarom: scheiden is niet het probleem, de manier waaróp is evt het probleem.

De verlatingsangst is een gevolg van de scheiding. Dat speelde daarvoor niet. Het gemis van een moeder speelde daarvoor ook niet.

En nogmaals: scheiden met kinderen is een illusie. Je kunt alleen op een goede manier scheiden als je goed blijft communiceren met elkaar. En laat het nu juist daaraan schorten in de meeste scheidingsgevallen.

Solomio vrijdag 17 februari 2023 om 22:34

BassVick schreef: ↑
17-02-2023 22:26
De verlatingsangst is een gevolg van de scheiding. Dat speelde daarvoor niet. Het gemis van een moeder speelde daarvoor ook niet.

Maar nogmaals: dat heeft te maken met de manier waaróp.
Verlatingsangst treedt lang niet bij ieder kind op na een scheiding.
Gemis van de andere ouder ook niet per se.

En ik draai het altijd graag om: als je als kind ziet dat je ouders ongelukkig zijn, maar bij elkaar blijven voor jou, zou dat dus zomaar bindingsangst kunnen opleveren.

Oftewel: je weet niet hoe het met je gegaan was als je ouders niet gescheiden zouden zijn.

Ik denk dat we veel voorzichtiger moeten zijn met al die simpele verbanden te zien, want het ligt meestal veel gecompliceerder.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Solomio vrijdag 17 februari 2023 om 22:37

BassVick schreef: ↑
17-02-2023 22:26
De verlatingsangst is een gevolg van de scheiding. Dat speelde daarvoor niet. Het gemis van een moeder speelde daarvoor ook niet.

En nogmaals: scheiden met kinderen is een illusie. Je kunt alleen op een goede manier scheiden als je goed blijft communiceren met elkaar. En laat het nu juist daaraan schorten in de meeste scheidingsgevallen.

En doordat er steeds meer druk komt op ouders om vooral niet 'zomaar' te gaan scheiden, blijven ze veel te lang bij elkaar en is de kans om op een goede manier te scheiden veel kleiner.
Sneller besluiten om te gaan scheiden zal m.i. het aantal vechtscheidingen aanzienlijk doen afnemen.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

meisje85 vrijdag 17 februari 2023 om 22:38

Ik lees in dit topic vooral veel ouders die emotioneel totaal incapabel blijken om met een scheiding om te gaan. Onvoldoende oog hebben gehad voor de kinderen. En daarmee belast je natuurlijk absoluut een kind. Maar de scheiding op zichzelf is dan niet de oorzaak. Ik vraag me zelfs af hoe dat dan had uitgepakt in een huwelijk dat wel was doorgezet. Dan is het haast alsof de omstandigheden maken dat je stabiel en een veilige basis bent voor je kinderen, in plaats van dat je dat als ouder überhaupt het grootste deel van de tijd bent. Een vader die bij zijn kind gaat uithuilen bijvoorbeeld, dat spijt me voor BassVick, want dat had hij natuurlijk nooit mogen doen, maar dat klinkt mij dan in de oren als een emotioneel sowieso wat instabielere ouder want ook in het diepste verdriet, zou je dat soort dingen gewoon nooit moeten doen als ouder. Ik lees hier dus eigenlijk vooral onmachtige mensen, los van wel/geen scheiding. En dat is verdrietig om te lezen trouwens, ook hoeveel kinderen daar dus de gevolgen van ondervinden.

meisje85 wijzigde dit bericht op 17-02-2023 22:51

5.36% gewijzigd

BassVick vrijdag 17 februari 2023 om 22:45

Solomio schreef: ↑
17-02-2023 22:34
Maar nogmaals: dat heeft te maken met de manier waaróp.
Verlatingsangst treedt lang niet bij ieder kind op na een scheiding.
Gemis van de andere ouder ook niet per se.

En ik draai het altijd graag om: als je als kind ziet dat je ouders ongelukkig zijn, maar bij elkaar blijven voor jou, zou dat dus zomaar bindingsangst kunnen opleveren.

Oftewel: je weet niet hoe het met je gegaan was als je ouders niet gescheiden zouden zijn.

Ik denk dat we veel voorzichtiger moeten zijn met al die simpele verbanden te zien, want het ligt meestal veel gecompliceerder.

De vraag van TO was hoe je de scheiding van jouw ouders hebt ervaren. Ik heb deze niet als positief ervaren zoals je kunt lezen.

Ik schrijf verder nergens dat vanwege mijn negatieve ervaring ik het beter vindt dat er niet gescheiden wordt. Ik schreef zelfs dat iedere situatie anders is. Er zijn genoeg voorbeelden waarin het zelfs de allerbeste optie is, bijvoorbeeld bij huiselijk geweld.

Rozemarijn38 vrijdag 17 februari 2023 om 22:45

Ik ben zelf geen kind van gescheiden ouders.
Maar zelf wel gescheiden toen mijn kind 1 jaar was. Ik denk dat het van veel factoren afhangt hoe dit voor een kind is.
Mijn kind weet niet beter, zijn vader en ik wonen 5 min bij elkaar vandaan, komen bij elkaar over de vloer, vieren samen verjaardagen en diploma’s enz.
Mijn zoon is 8 en een blij kind. Maar ondanks dat hij het zo gewend is zegt hij soms ‘het liefste zou ik met jou en papa in een huis wonen, dan hoef ik nooit een van jullie te missen’. Dus ja, ideaal is een gezin met beide ouders samen. Maar dan moeten ze wel gelukkig zijn met elkaar.
Ik vind dat je als ouders altijd het goede voorbeeld moet geven, of dit nou met of zonder elkaar is. Zorg dat je als ouder gelukkig bent, daar heeft je kind het meeste aan. Ideaal samen maar zo niet dan apart.

BassVick vrijdag 17 februari 2023 om 23:03

Solomio schreef: ↑
17-02-2023 22:37
En doordat er steeds meer druk komt op ouders om vooral niet 'zomaar' te gaan scheiden, blijven ze veel te lang bij elkaar en is de kans om op een goede manier te scheiden veel kleiner.
Sneller besluiten om te gaan scheiden zal m.i. het aantal vechtscheidingen aanzienlijk doen afnemen.

Mwah, dat noem ik pas een simpel verband.
En dat er meer druk op ouders komt om niet zomaar te gaan scheiden is niet waar. Het aantal scheidingen neemt al jaren alleen maar toe.

Rozemarijn38 vrijdag 17 februari 2023 om 23:04

fruitshake schreef: ↑
17-02-2023 17:07
Trouwens wacht met het krijgen van een nieuwe liefde totdat de kinderen volwassen zijn. Het is maar een paar jaartjes en je bespaart ze zoveel pijn.

Deze begrijp ik niet helemaal. Mijn zoon is dol op zijn stiefvader en op zijn stiefmoeder. En krijgt zowel bij mij als bij zijn vader een goed voorbeeld van een liefdevolle relatie. En hij weet dat hij voor zijn vader en voor mij altijd op nr 1 staat.
Waar zit die pijn dan volgens jou?

BassVick vrijdag 17 februari 2023 om 23:08

meisje85 schreef: ↑
17-02-2023 22:38
Ik lees in dit topic vooral veel ouders die emotioneel totaal incapabel blijken om met een scheiding om te gaan. Onvoldoende oog hebben gehad voor de kinderen. En daarmee belast je natuurlijk absoluut een kind. Maar de scheiding op zichzelf is dan niet de oorzaak. Ik vraag me zelfs af hoe dat dan had uitgepakt in een huwelijk dat wel was doorgezet. Dan is het haast alsof de omstandigheden maken dat je stabiel en een veilige basis bent voor je kinderen, in plaats van dat je dat als ouder überhaupt het grootste deel van de tijd bent. Een vader die bij zijn kind gaat uithuilen bijvoorbeeld, dat spijt me voor BassVick, want dat had hij natuurlijk nooit mogen doen, maar dat klinkt mij dan in de oren als een emotioneel sowieso wat instabielere ouder want ook in het diepste verdriet, zou je dat soort dingen gewoon nooit moeten doen als ouder. Ik lees hier dus eigenlijk vooral onmachtige mensen, los van wel/geen scheiding. En dat is verdrietig om te lezen trouwens, ook hoeveel kinderen daar dus de gevolgen van ondervinden.

Klopt zeker. Mijn ouders zijn beide emotioneel instabiel. Geloof me, mijn moeder erger. Mijn vader heeft later wel erkent dat hij hierin fout zal en heeft zijn excuses aangeboden.
Gelukkig hadden we een groot netwerk vanuit familie en geloofsgemeenschap die veel betekent hebben.

Actieve topics